Η Αριστερά ως θεραπαινίδα της διεθνούς των Αγορών

Γιώργος Κοντογιώργης

Η Αριστερά παραμένει εμμονικά στο σύστημα που επεξεργάσθηκε η νεοτερικότητα κατά την έξοδό της από τη φεουδαρχία και του οποίου η εφαρμογή ολοκληρώθηκε προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το γεγονός αυτό συνομολογεί την προσχώρησή της στην αρχή της ενιαίας σκέψης και πράξης που στοχεύει την περιοριστική οριοθέτηση του διαλόγου για την εξέλιξή του. Όσον αφορά το διακύβευμα της πολιτικής χειραφέτησης της κοινωνίας των πολιτών, η Αριστερά πρωτοστατεί στην άρνησή της.

Το ενδιαφέρον εν προκειμένω είναι ότι η Αριστερά συντάσσεται με την κυρίαρχη σταθερά της νεοτερικότητας, η οποία υποστηρίζει ότι ο κόσμος της, η εποχή μας, αποτελεί όχι φάση στην εξελικτική πορεία του κοινωνικού ανθρώπου, αλλά το τέλος της (ανθρωποκεντρικής) της ολοκλήρωσης. Επομένως, το αύριο γι’ αυτήν είναι το σήμερα και κατά τούτο οι λύσεις στα προβλήματα θα πρέπει να αναζητηθούν στο πλαίσιο του παρόντος συστήματος. Όχι με την υπέρβασή του.

Εύλογα, αφού το σύστημα εισήλθε, κατ’ αυτήν, ευθέως από τη δεσποτεία-φεουδαρχία στην πλέον ολοκληρωμένη εκδοχή της δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, η όποια αμφισβήτησή του οδηγεί αναπόφευκτα στην οπισθοδρόμηση. Η προσέγγιση αυτή, εντούτοις, είναι στην πηγή της περιέλευσης της κοινωνίας σε πολιτική αδυναμία. Και μάλιστα στην απολύτως ταξική και αντικοινωνική οριοθέτηση του σκοπού της πολιτικής. Διότι, δεν εξηγεί πώς είναι δυνατόν, ένα σύστημα και μάλιστα μια Πολιτεία που συμπυκνώνει το καταστάλαγμα της δημοκρατίας, να παράγει ολιγαρχικές πολιτικές!

Συντηρητική συνταγή

Κάτι, εν πάση περιπτώσει, οδηγεί τη νεοτερικότητα να επιδιώκει η διαμόρφωση των συσχετισμών, που υπαγορεύουν τις δημόσιες πολιτικές, να συντελείται στο πεδίο της εξωθεσμικής δυναμικής των ομάδων, χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτική διαδικασία. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι στον πολιτικό λόγο τα πεπραγμένα της πολιτικής αποδίδονται ως ευθύνη στον λαό παρ’ όλον που ο λαός δεν κυβερνάει, δεν παράγει πολιτικές.

Οπωσδήποτε, η προσέγγιση αυτή, πέραν του ότι ομολογεί το απόλυτο γνωσιολογικό κενό, αποκαλύπτει την ουσία της συνάντησης ολόκληρου του πολιτικού φάσματος της εποχής μας στο ζήτημα του εγκιβωτισμού της κοινωνίας στην ιδιωτεία. Ή με διαφορετική διατύπωση, της κατακράτησης της νομής της Πολιτείας από τους νομείς της.

H χαρά της Αυτοκρατορίας: Βαθαίνει διαρκώς το χάσμα μεταξύ Φαναρίου και Μόσχας, Ελλάδας και Ρωσίας (και οι εξελίξεις σε Συρία και πρ.ΕΣΣΔ)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε ένα προηγούμενο άρθρο μας υπογραμμίσαμε τους μεγάλους γεωπολιτικούς κινδύνους από την κρίση μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ρωσικής Εκκλησίας και την ανάγκη να βρεθεί μια λύση που να μη θέτει σε κίνδυνο την ενότητα της Ορθοδοξίας, αλλά και το παγκόσμιο κύρος της.

Επιχειρήσαμε επίσης να δείξουμε ότι τα ζητήματα αυτά δεν ήταν και δεν είναι θρησκευτικά και μόνο, αλλά βαθειά πολιτικά και γεωπολιτικά.

Γενικά μιλώντας, στην προσπάθειά του να εμπεδώσει μια παγκόσμια Δικτατορία, ο Ολοκληρωτισμός του Χρήματος στρέφεται αναπόφευκτα εναντίον όλων των ισχυρών ταυτοτικών στοιχείων του ανθρώπου, όπως το κράτος, το έθνος, η θρησκεία, οι ιδεολογίες, ακόμα και το φύλο.

Χρειάζεται να φτιάξει τον Homo Economicus, πλαστελίνη στα μακάβρια σχέδιά του για την ανθρωπότητα. Δεν θέλει ανθρώπους με πρόσωπο και ταυτότητα.

Θέλει να τα καταστρέψει, ή να τα αντικαταστήσει με δήθεν, εικονικές ταυτότητες που ελέγχει ο ίδιος (ο Γκορμπατσώφ ως κομμουνιστής, ο Σαρκοζί ως γκωλικός, ο ISIS ως δήθεν αντιιμπεριλιστικό κίνημα, ο Ολάντ ως δήθεν σοσιαλιστικής, ο Τσίπρας ως δήθεν ριζοσπάστης αριστερός, η Σαϊεντολογία ως δήθεν θρησκεία κ.ο.κ., τα παραδείγματα είναι άπειρα)

Και θέλει να το κάνει για τα γνήσια ταυτοτικά στοιχεία, ακόμα κι αν είναι μεταξύ τους αντίθετα, αποτελούν όλα εμπόδια στην ολοκλήρωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του.

Όταν δεν είναι ιδιοτελείς, πολλοί φίλοι μας της Αριστεράς, μπερδεύουν συχνά τις εποχές, λόγω του μεγάλου θαυμασμού που τρέφουν ασύνειδα για τον καπιταλισμό και του συντηρητισμού τους. Την εποχή της Γαλλικής ή της Ρωσικής Επανάστασης, οι εξεγειρόμενοι κατά της απολυταρχίας έβαλαν στο στόχαστρο την ηγεσία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας γιατί ήταν το ιδεολογικό συμπλήρωμα των αυταρχικών καθεστώτων εναντίον των οποίων εξηγέρθησαν.

Kάστρα και οχυρά της Μεσσηνίας- Του Γιάννη Μπίρη

Γιάννης Μπίρης

 Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2018 09:31

Kάστρα και οχυρά της Μεσσηνίας: Το κάστρο της Είρας (Β’ μέρος)

Κατηγορία Ιστορικά

 Σχολιάστε πρώτοι!

 Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου 2018 16:51

Κάστρα και Οχυρά της Μεσσηνίας: Το κάστρο της Είρας (Α' μέρος)

Κατηγορία Ιστορικά

 Σχολιάστε πρώτοι!

Χόρχε Λουί Μπόρχες, «Εγκώμιο της σκιάς»

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» εορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου

«Τα γερατειά (όπως τ’ αποκαλούν οι άλλοι)

μπορεί και να ’ναι ο καιρός της ευτυχίας μας.

Το ζώο έχει πια πεθάνει ή πεθαίνει όπου να ’ναι.

Απομένει μονάχα ο άνθρωπος κι η ψυχή του.

Ζω ανάμεσα σε θαμπές και διάφανες μορφές

που ακόμα δεν έχουν γίνει απόλυτο σκοτάδι.

Το Μπουένος Άιρες

που παλιά μοιραζόταν σε φτωχογειτονιές

προς τη μεριά του απέραντου κάμπου,

έγινε πάλι το νεκροταφείο Ρεκολέτα, η πλατεία Ρετίρο,

τα δρομάκια της παλιάς πόλης

και τα ετοιμόρροπα παλιά σπίτια

μια περιοχή που ακόμα λέμε Νότο.

Πώς το δίδυμο Παπαδήμου – Βενιζέλου ξεπούλησε την Ελλάδα σε μιά νύχτα!

Του Σπυρίδωνα Λαβδιώτη*

Ο Λουκάς Παπαδήμος μπορεί να είχε όλες τις καλές προθέσεις και τη διάθεση να σώσει τη χώρα του. Ωστόσο, η σκληρή πραγματικότητα καταδεικνύει οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, που απεδέχθη να υλοποιήσει έσωζαν το ευρώ και τις ‘ελληνικές’ τράπεζες πρόσκαιρα, αλλά κατέστρεφαν την Ελλάδα για δεκαετίες.

Η Δεσφινιώτικη ντομπροσύνη, ατυχώς, δεν κυριάρχησε και η φιλοπατρία των προγόνων του δεν είχε επιρροή στις επαχθείς αποφάσεις του. Έτσι, θα στιγματιστεί ότι εκποίησε την πατρίδα του στο διεθνές τραπεζικό κατεστημένο. Προκαλεί πράγματι απορία, ως κατάπληξη, η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων. Ανέλαβε για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία και έσωσε τις τράπεζες παροδικά, και τελικά, χρεοκόπησαν και οι δύο.

Η συνειδητή επιλογή Παπαδήμου

Πως πράγματι συνέβη το τραγικό αυτό γεγονός από έναν τεχνοκράτη πρωθυπουργό, που επί δεκαετίες υπηρέτησε στα ανώτερα κλιμάκια του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, όταν ο ίδιος, εκ των έσω, γνώριζε τι ακριβώς συμβαίνει. Αποφάσισε συνειδητά-όπως θα δούμε στη συνέχεια- να μεταβιβαστούν κολοσσιαίες ζημιές ενός χρεοκοπουμένου τραπεζικού συστήματος στους φορολογούμενους. Πόσο μάλλον, όταν ένα χρόνο πριν την ανάληψη των καθηκόντων του ως πρωθυπουργός της χώρας, οι Ηνωμένες Πολιτείες με την Νομοθεσία Dodd-Frank, ρητώς απαγόρευσαν τη διάσωση των αμερικανικών πιστωτικών ιδρυμάτων με χρήματα των φορολογουμένων.

Πώς  μεταβίβασαν την περιουσία του δημοσίου στους Γερμανούς

Λουί Αραγκόν, «Τραγούδι του Οκτώβρη» - ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Λουί Αραγκόν, «Τραγούδι του Οκτώβρη»

Ένα τραγούδι ουρά μιας εσθήτας απέραντη

Ένα τραγούδι ποτέ δεν τελειώνει

Ένα τραγούδι του Οκτώβρη ρομάντζα

Πιο γλυκιά κι απ’ το Μάη

Ένα τραγούδι που πάντα ν’ αρχίζει ξανά

Τη νοσταλγία του ορίζοντα τα μάτια σου έχουν

Τρελέ που βρίσκεις τον αιθέρα γαλάζιο αρκετά

Που ο ουρανός φυλακή δε σου είναι

Ν’ αγαπήσεις υπέρμετρα πρέπει

Δεν αρκεί διόλου πια το μυαλό

Αν σας αρέσει!-Του Μάνου Στεφανίδη

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δεν επιτρέπεται να τα συγκαλύπτουμε άλλο. Οι θεσμοί νοσούν επειδή η δημοκρατία νοσεί επειδή νοσεί η κοινωνία. Ή και το αντίστροφο. Όμως είναι ίδιο το αποτέλεσμα.

Δεν είχαμε ανάγκη το πρόσφατο τραγικό γεγονός της Γλάδστωνος για να καταλάβουμε εκείνη την αλήθεια που βιωματικά, λίγο ως πολύ, όλοι γνωρίζουμε: ότι δηλαδή οι συμφώνως τω νόμω προστάτες μας αστυνομικοί σπάνια ενεργούν στο πλαίσιο του νόμου. Κι ότι οι αστυνομικοί βλέπουν υπεροπτικά όταν δεν μισούν τους πολίτες. Εν ολίγοις οι αστυνομικοί σιχαίνονται, οι αστυνομικοί φοβούνται, οι αστυνομικοί αδιαφορούν, οι αστυνομικοί συμπράττουν, οι αστυνομικοί εκτονώνονται, οι αστυνομικοί κωλυσιεργούν, οι αστυνομικοί λουφάρουν, οι αστυνομικοί αγνοούν, οι αστυνομικοί δεν θέλουν να μάθουν, οι αστυνομικοί βολεύονται, οι αστυνομικοί αισθάνονται αδικημένοι, οι αστυνομικοί έχουν αποκοπεί από το κοινωνικό σώμα, οι αστυνομικοί σπάνια είναι η λύση και συχνά το πρόβλημα, οι αστυνομικοί είναι επικίνδυνοι. Κι αν σας αρέσει!

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πέντε σενάρια πολιτικής φαντασίας

Προχτές το βράδυ, μετά την προβολή της τελευταίας μου ταινίας, του Essence (Η Ουσία στη Ζωή), ένας φίλος παρατήρησε ότι όλο αυτό το φιλοσοφικό και πολιτικό οικοδόμημα που η ταινία (και κατ’ επέκταση η δουλειά μου) προσπαθεί να υποστηρίξει —το μοντέλο, δηλαδή, της αστικής κουλτούρας και της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας— είναι ένας κόσμος που έχει πεθάνει. Ο κόσμος αυτός βασίστηκε στις αρχές του Διαφωτισμού, στα Συντάγματα του 18ου και του 19ουαιώνα, στην άνοδο της αστικής τάξης, στη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων του ΟΗΕ και της Δυτικής κυριαρχίας. Ο φίλος σοφά παρατήρησε ότι αυτό που σήμερα αναγνωρίζουμε ως «αρμονία» (ή «τάξη πραγμάτων») —και το οποίο καθορίζει τις βασικές αξίες και τρόπους λειτουργίας της κοινωνίας— δεν είναι κάτι στατικό· είναι αποτέλεσμα εκρήξεων, επαναστάσεων, περιόδων χάους που θα γεννήσουν τη νέα κατάσταση.

Έχω ήδη σημειώσει ότι τα φαινόμενα των τελευταίων ετών —το Brexit, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, το κύμα λαϊκισμού και εξτρεμισμού στην Ευρώπη— αποτελούν ταυτόχρονα την απαρχή μιας Νέας Παγκόσμιας Αταξίας και το αποτέλεσμα κοινωνικών και πολιτισμικών ζυμώσεων που ξεδιπλώνονται σε ορίζοντα δεκαετιών. Οι κραδασμοί που βιώνουν οι θεσμοί της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης μπορεί να είναι είτε προσωρινοί σπασμοί προσαρμογής και ενδυνάμωσης, είτε ο επιθανάτιος ρόγχος του ancien régime του μοντερνισμού· μιας χρυσής εποχής που τελειώνει ανεπιστρεπτί, πριν τη μετάβαση σε ένα μεταμοντέρνο, νεομεσαιωνικό σκότος.

Κουτσούμπας: Απαράδεκτη και επικίνδυνη η συμφωνία των Πρεσπών - Ενισχύει αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς

«Βρισκόμαστε σε διαδικασία αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια και η συμφωνία των Πρεσπών έγινε για να μπει η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ» επεσήμανε ο ΓΓ του ΚΚΕ 

Βρισκόμαστε σε διαδικασία αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια και εδώ δυστυχώς, πρωτοστατεί το ΝΑΤΟ και οι συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει και η Ελλάδα, τονίζει αναφορικά με τις πρόσφατες εξελίξεις που διαδραματίζονται στα βόρεια σύνορα μας και το Β. Κόσοβο, ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας σε συνέντευξη του στον ΣΚΑΙ.

Ο κ. Κουτσούμπας χαρακτηρίζει «μεγάλο εγκληματικό στοιχείο» στη Συμφωνία των Πρεσπών, το γεγονός ότι έγινε, για να μπει η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και βεβαίως σε μια πορεία στην ΕΕ.

Υπογραμμίζει ότι με τη συμφωνία αυτή δεν λύθηκε αλλά επιδεινώθηκε το πρόβλημα. Προσθέτει ότι οι αναγνωρίσεις «Μακεδόνας πολίτης» και «μακεδονική γλώσσα» καθιστούν τη συμφωνία «απαράδεκτη και επικίνδυνη», καθώς «όλα τα αλυτρωτικά εθνικιστικά ζητήματα είναι σε πλήρη ισχύ και αύριο θα διεκδικήσουν ζητήματα μειονότητας». Κάνει λόγο για ανιστόρητους και ερωτά γιατί «δεν λένε καθαρά ότι είναι σλαβομακεδονική η γλώσσα, να συμφωνήσουμε κι εμείς, γιατί δεν λένε ότι ο πολίτης αυτός θα είναι πολίτης της Β. Μακεδονίας, που δεν έχει καμία σχέση με την παλιά ενιαία Μακεδονία;». Η άποψη του ΚΚΕ για τα αναπάντητα ερωτηματικά σημειώνει ο γγ ΚΚΕ είναι γιατί «θεωρούμε ότι έγιναν σκόπιμα, ακριβώς για να αφήνουν ανοιχτή την πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" και αύριο σε ανύποπτο χρόνο να εγερθούν ζητήματα»

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ!!!

Σκοτώθηκε προχθές από ισραηλινά πυρά... ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

 ΤΟΥ ΒΑΓΟΡΗ

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

– Παρόντες όλοι;

– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:

– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ...

Θ. Ζιάκας: Η εθνική ταυτότητα της παιδείας στον 21ο αιώνα

Θεόδωρος Ζιάκας

Με βάση την αντίληψη, που κυριαρχεί στα εκπαιδευτικά μας πράγματα, ο τίτλος της εισήγησής μου θα μπορούσε να κριθεί επιεικώς απαράδεκτος, γιατί:

α) Τι σχέση μπορεί να έχει η εθνική ταυτότητα με την παιδεία; Δεν πρέπει η παιδεία να είναι «υπεράνω εθνικών διαχωρισμών»; β) Πώς μπορούμε να μιλάμε για εθνική ταυτότητα στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, όπου οι εθνικές ταυτότητες «καταργούνται»; Η αντίδραση αυτή είναι κατανοητή. Εκφράζει τις αντιλήψεις της νεωτερικής παράδοσης στη σημερινή μεταμοντέρνα φάση της εξέλιξής της.

Δεν υπάρχει όμως μόνο η νεωτερική παράδοση στον κόσμο. Υπάρχει στην περίπτωσή μας και η ελληνική προσωποκεντρική παράδοση, η οποία βλέπει τα πράγματα αυτά εντελώς διαφορετικά.

1. ΠΑΙΔΕΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ - ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ: ΑΛΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Τι είναι «παιδεία»; Έχουμε δύο διαμετρικά αντίθετες απαντήσεις: Τη σύγχρονη νεωτερική. για την οποία παιδεία = εκπαίδευση. Και την προνεωτερική ελληνική, για την οποία η παιδεία έχει άλλο περιεχόμενο.

Α) Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
Ο ρόλος, που η σύγχρονη νεωτερική κοινωνία αναθέτει στην παιδεία της, είναι να εκπαιδεύει τα παιδιά, ώστε να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Οι πολλοί εκπαιδεύονται, για να γίνουν χρήστες ή συντηρητές των συστημάτων. Οι λίγοι για να γίνουν κατασκευαστές ή διαχειριστές τους.
Όταν λέμε «συστήματα», εννοούμε: α) την τυποποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, β) την ορθολογική οργάνωσή τους με βάση χρησιμοθηρικές αρχές και γ) την παγίωση - αναπαραγωγή των οργανώσεων - συστημάτων. Σύστημα είναι Π.χ. μια επιχείρηση. Όπως επίσης και μια δημόσια υπηρεσία. Για να παραχθεί σήμερα οποιοδήποτέ προϊόν, χρειάζεται το κατάλληλο σύστημα. Πρότυπο του συστήματος είναι η μηχανή. Η ουσία της μηχανής δεν είναι το hardware, αλλά το software. Τα συστήματα είναι κατά βάθος μηχανές. Κοινωνικές μηχανές, συναρθρωμένες σε μια μεγαμηχανή: αυτό που λέμε «Σύστημα» με κεφαλαίο σίγμα.

Η Μάνα της Αρκαδιάς (Διήγημα)

Η Μάνα της Αρκαδιάς

Διήγημα

Πάνω στη δεξαμενή της Κυπαρισσίας στη ρίζα του βουνού στέκει ένα ορειχάλκινο άγαλμα. Παριστάνει μια μάνα, νέα στην ηλικία μα με πρόσωπο αργασμένο από τους ήλιους και τα κρύα της υπαίθρου. Κρατά στην αγκαλιά το μωρό της και κοιτάζει μπροστά, κατά το μπλάβο Ιόνιο που εκτείνεται αχανές προς την δύση. 

Στα μάτια της ο γλύπτης κατάφερε με αρκετή πειστικότητα να μεταφέρει τη σκιά της απελπισίας και του φόβου.

Είναι ένα γεγονός που περιγράφει ο Γάλλος Καστελάν .Συνέβη την εποχή που την Πελοπόννησο την λυμαίνονταν οι συμμορίες των 10000 Τουρκαλβανών που έστειλαν οι Τούρκοι για να καταπνίξουν την επανάσταση του 1769 τα λεγόμενα Ορλωφικά. Δέκα χρόνια τριγύριζε ασύδοτη η ορδή των γκέκηδων και λεηλατούσε και καταδυνάστευε πόλεις και χωριά τόσο που η ζωή των ανθρώπων είχε γίνει αφόρητη.

Εκείνα τα χρόνια πριν την επανάσταση του 21 και τη απελευθέρωση η Κυπαρισσία ,Αρκαδιά την έλεγαν τότε ,ήταν μια καστροπολιτεία σκαρφαλωμένη γύρω από το βραχώδη λόφο που στην κορφή του έστεκε το παλιό της κάστρο .Ο κάμπος μέχρι τη θάλασσα ήταν γεμάτος με περιοβόλια , αμπέλια και λίγα ξώσπιτα. Λίγοι διακινδυνεύαν τα χρόνια εκείνα να κατοικούν στα χαμηλώματα γιατί αλώνιζαν τις θάλασσες κουρσάροι Αλτζερίνοι και Μπαρμπαρεζοι. Μόλις βίγλιζαν τις φούστες (έτσι λέγαν τα καράβια τα πειρατικά) από τη μεγάλη ντάπια του κάστρου οι Αρκαδιανοί ,δίνανε σινιάλο στον κόσμο που παράταγε τα χωράφια του κι έτρεχε να γλιτώσει στα κάστρα και στα ψηλώματα μακρυά απ τη θάλασσα. Γιατί κύριο στόχο οι Αλτζερίνοι είχαν να αρπάζουν χριστιανούς που τους πουλούσαν δουλους στα σκλαβοπάζαρα της βόρειας Αφρικής και τις κοπέλες για παλλακίδες και υπηρέτριες στους σεΐχηδες του Τουνεζιου και της Μπαρμπαριάς.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ!!!

Γ. Τσιτσιμπής: "Ανεμογεννήτριες και άλλες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας - Πολιτικό και όχι περιβαλλοντικό το θέμα"

Κατά μία συνοπτική ρήση, πολιτική είναι το να προσπαθείς να λύνεις προβλήματα πριν τα λύσει ο χρόνος. Φυσικά και συμπεριλαμβάνεται η πρόβλεψη, η διαμόρφωση συνθηκών και η ιεράρχησή τους.

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή προτάσεις αλλά και αδειοδοτήσεις αιολικών πάρκων και μικρών υδροηλεκτρικών και στην περιοχή μας, άρχισε ένα έντονος προβληματισμός για τα υπέρ και κατά των ΑΠΕ. Είδανε το φως της δημοσιότητας απόψεις εκατέρωθεν, για την χρησιμότητα ή μη και την ωφέλεια ή μη των ΑΠΕ.

Ευλογημένη συγκυρία, ενδεχομένως, έφερε κάποιους άφρονες να θέλουν να κοντύνουν (κυριολεκτικά) τα ΑΓΡΑΦΑ λόγω εγκατάστασης ανεμογεννητριών, μετατρέποντάς τα σε πεδίο χρηματιστηριακών προκλήσεων, μέσω επιδοτήσεων, στο βωμό του κέρδους. Έτσι, ξεσηκώθηκε ένα κίνημα υπεράσπισης της συγκεκριμένης περιοχής και της σημασιολογίας της, που στην ουσία όμως εμπλούτισε τον συνολικό προβληματισμό, δίνοντας ευκαιρία για γενικεύσεις και προβολές, που φωτίζουν την συνολική οπτική γύρω από τις ΑΠΕ και την αποτελεσματικότητά τους. Το θέμα δεν είναι απλά ένας κύκλος εργασιών αλλά η ΚΟΙΝΗ ΩΦΕΛΕΙΑ. Φαίνεται, όμως, πως κοινό είναι το κόστος που πληρώνουμε όλοι μας για να χρηματοδοτούνται επίσημα οι ΑΠΕ, ενώ η ωφέλεια είναι μόνο γι’ αυτούς που εισπράττουν τις χρηματοδοτήσεις.

Αναπάντητα ερωτήματα.

Δυστυχώς, δεν έχει δοθεί μέχρι στιγμής, μια πειστική απάντηση στα παρακάτω: γιατί τοποθετούνται εκεί και όχι αλλού (χωροταξική μελέτη), πόσες χρειαζόμαστε, πόσο αυτόνομους και αυτάρκεις μας κάνουν, πόσα συμβατικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας κλείσανε μέχρι τώρα (αφού αντικαταστάθηκαν από τις ΑΠΕ), πόσο έχει βελτιωθεί η ποιότητα του περιβάλλοντος και οι εκπομπές CO2, πόσες μόνιμες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν (όχι προσωρινές με τα χωματουργικά), πόσο μειώθηκε το κόστος παραγωγής ενέργειας για τον καθένα μας και ένα σωρό άλλες καλόπιστες απορίες, απαραίτητες για να μπορούμε τελικά να εκτιμήσουμε αν όλα αυτά γίνονται για το καλό μας ή θα μπορούσαν να υπήρχαν εναλλακτικές πρωτοβουλίες των διοικούντων σχετικά με την προστασία του πολυθρύλητου περιβάλλοντος και του κοινού συμφέροντος. Στο κάτω – κάτω φτάνει να είναι καθαρές και ανανεώσιμες οι πηγές ή και αποτελεσματικές και ωφέλιμες;

Οι λέξεις δεν είναι αθώες

Η Αθεΐα στον ισλαμικό κόσμο

Ένα ταμπού του μουσουλμανικού κόσμου

Από το Μαγκρέμπ στο Πακιστάν, περνώντας από τη Σαουδική Αραβία, οι άθεοι είναι πολυάριθμοι. Μία έρευνα πάνω σε αυτήν την αθεΐα που ενοχλεί και φοβίζει το μουσουλμανικό κόσμο.

Της Ανζελίν Μοντόγια* από το Άρδην τ. 111

Ο Μπαούς θα επιθυμούσε να μην ακούει πια να γίνεται λόγος για το Ισλάμ. Και μάλιστα να μη μιλάει γι’ αυτό καθόλου. Αλλά, ό, τι και να κάνει, ό, τι και να λέει, αυτός ο 33χρονος πωλητής, που ζει στη Βουαρόν (στη νομαρχία της Ιζέρ), επανέρχεται πάντα σε αυτό.

H αθεΐα του προβληματίζει ή ενοχλεί, ανάλογα με την περίπτωση. Όταν κάποιος προέρχεται, όπως αυτός, από μια μουσουλμανική οικογένεια και μια μουσουλμανική κουλτούρα, το γεγονός ότι δεν πιστεύει στον Θεό – και, κυρίως, ότι το εκφράζει – ανοίγει τον δρόμο σε μια ζωή γεμάτη παρεξηγήσεις, απαρνήσεις και ρήξεις. «Υφίσταμαι μια διπλή ματιά», λέει ο Μπαούς. «Για τον κόσμο, από την εμφάνισή μου, το όνομά μου, το χρώμα του δέρματός μου, είμαι εξ ορισμού μουσουλμάνος. Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι είμαι απλώς Γάλλος. Αλλά, για την οικογένειά μου, είμαι άξιος περιφρόνησης. Θεωρούν ότι «γαλλοφέρνω»: το να είσαι άθεος σημαίνει ότι προδίδεις την καταγωγή σου, λες και το να είσαι μουσουλμάνος είναι καταγωγή. Έτσι, αισθάνομαι υποχρεωμένος να απολογούμαι πάντα, σε όλα τα μέτωπα».

Ο Μπαούς είχε γράψει στην εφημερίδα Le Monde, τον Φεβρουάριο, απαντώντας σε ένα κάλεσμα να καταθέσουν οι μουσουλμάνοι που έχουν χάσει την πίστη τους. Όταν τον ρωτήσαμε πάλι, τον Νοέμβριο, τίποτα δεν είχε αλλάξει γι’ αυτόν: είχε πάντα την αίσθηση ότι ζούσε σε αυτό το «παράξενο μεσοδιάστημα», όπου ένιωθε υποχρεωμένος να εξηγεί συνεχώς ότι αυτός δεν είναι «ούτε ισλαμόφοβος ούτε ισλαμόφιλος».

Το άκρον άωτον για έναν άθεο: «Μετά τις επιθέσεις, μου ζητήθηκε να διαχωρίσω τη θέση μου». Η οικογένειά του, ειδικά ο μεγάλος αδελφός του, δεν αποδέχτηκε ποτέ το ότι ο αδερφός του απαρνήθηκε το Ισλάμ. Από τότε, οι δύο άνδρες δεν επικοινωνούν. Ωστόσο, ο Μπαούς μπορεί να θεωρηθεί τυχερός: η μητέρα του, στην οποία είχε εκμυστηρευθεί τις αμφιβολίες του για την ύπαρξη του Θεού, ήδη όταν ήταν έφηβος, δεν εγκρίνει αυτή την επιλογή, αλλά την ανέχεται.

Επικίνδυνες ισορροπίες στα Σκόπια

Του Νίκου Μελέτη από το liberal.gr

Γραμμή άμυνας αναζητά η κυβέρνηση Ζάεφ προκειμένου να μπορέσει να βγει αλώβητη από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος και να επικαλεσθεί ένα θετικό αποτέλεσμα για να πείσει την Αντιπολίτευση να συνταχθεί στο πλευρό της για τις συνταγματικές αλλαγές ή σε περίπτωση αποτυχίας να προβάλλει τον… συμβουλευτικό χαρακτήρα του δημοψηφίσματος για την Συμφωνία των Πρεσπών και να επιβάλλει την δική της πολιτική ερμηνεία του αποτελέσματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες η ενημέρωση των ξένων δημοσιογράφων είναι ότι η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή ΔΕΝ θα κάνει ανακοίνωση περί εγκυρότητας ή μη του Δημοψηφίσματος, καθώς η κυβέρνηση το έχει χαρακτηρίσει συμβουλευτικό, συνεπώς δεν απαιτείται η εξασφάλιση του ορίου του 50% συμμετοχής.

Η επίσημη ενημέρωση μάλιστα στα Σκόπια επεσήμαινε ακόμη:

-Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Το δημοψήφισμα δεν είναι προϋπόθεση, είναι πολιτική δέσμευση του Ζάεφ και όλων των πολιτικών τα τελευταία δέκα χρόνια και ο Ζάεφ έχει πει ότι η άποψη που θα νικήσει στο δημοψήφισμα θα καθορίσει και τις επόμενες κινήσεις

-Το δημοψήφισμα είναι συμβουλευτικό και όχι δεσμευτικό (και μόνο σε αυτό υπάρχει η προϋπόθεση για το όριο συμμετοχής). Το δημοψήφισμα είναι εργαλείο για να ενημερώσει την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο που λαμβάνουν τις αποφάσεις.

-Η πλειοψηφία των 2/3 στην Βουλή μετά το Δημοψήφισμα για την εφαρμογή των προβλέψεων της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι η πραγματική προϋπόθεση για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. και όχι το Δημοψήφισμα.

Δημοψήφισμα Σκόπια: Με το ζόρι «Ναι»

Ασφυκτικές αλλά ευγενικές πιέσεις από τους ισχυρούς

του Χρήστου Νικολαϊδη από το thessnews.gr  || xenikol@hotmail.com

Με μόνο μία καμπάνια, αφού δεν υπάρχει εκστρατεία υπέρ του «Όχι», την  Κυριακή το δημοψήφισμα στα Σκόπια! Μπαράζ δηλώσεων από ξένους ηγέτες. Γιατί «έστριψε» το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο περιθώριο μπήκαν τελικά και οι «σκληροί» της διασποράς. Πώς η ονομασία της ΠΓΔΜ έγινε πιόνι στη γεωστρατηγική σκακιέρα των ισχυρών.

Το δημοψήφισμα που θα διενεργηθεί την Κυριακή στην ΠΓΔΜ θα μείνει στην ιστορία ως το μοναδικό δημοψήφισμα στην ιστορία της ανθρωπότητας στο οποίο «τρέχει» μόνο μία καμπάνια! Αυτή του «Ναι». Γιατί θεμελιωδώς οργανωμένη εκστρατεία για την υπερψήφιση του «Όχι» δεν υπάρχει ούτε από κόμματα, ούτε από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ούτε από επώνυμους παράγοντες και ηγετικές προσωπικότητες της εθνικής κοινής γνώμης, όπως σε κάθε περίπτωση δημοψηφίσματος συμβαίνει σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη!

Πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι που γνωρίζουν καλά τα «ήθη και έθιμα» των γειτόνων καταλήγουν ότι για τη… «λειψή» αυτή εικόνα υπεύθυνη είναι η Δύση, που έχει πέσει με τα μούτρα στην υπεράσπιση του «Ναι», εκμεταλλευόμενη κάθε πεδίο πίεσης που μπορεί να ασκήσει.

Η στάση αυτή δεν φανερώνεται μόνο μέσα από τις παρεμβάσεις της Άνγκελα Μέρκελ, του Στόλντεμπεργκ, του Τουσκ, του Μπους και των άλλων δυτικών ηγετών που μέσα από ένα μπαράζ θερμών δηλώσεων κάλεσαν τους πολίτες της χώρας να υπερψηφίσουν το «Ναι»… Εκφράζεται κυρίως από την περιθωριοποίηση της άλλης άποψης!

Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το VMRO-DMNE, που είχε αρχικά καταδικάσει τη «Συμφωνία των Πρεσπών» χρησιμοποιώντας υψηλούς τόνους, κάλεσε τους οπαδούς του να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Παράλληλα, εννέα ηγετικά του στελέχη ξέφυγαν και από αυτήν τη γραμμή καλώντας τους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν υπέρ της έγκρισης του ερωτήματος του δημοψηφίσματος.

Δρομολογείται (ξανά-μανά) ελληνοτουρκικός διάλογος εφ’ όλης της ύλης ;

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

Παρόν 30-09-2018

Η  είδηση που προέκυψε από την συνάντηση της Τετάρτης των δύο αντιπροσωπειών στη Νέα Υόρκη, στον ΟΗΕ, ήταν η πρόσκληση για επίσκεψη εργασίας του Έλληνα πρωθυπουργού στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, στην ουσία η δια της πλαγίας έναρξη ενός εφ’ όλης της ύλης ελληνοτουρκικού διαλόγου, σαν αποτέλεσμα των όσων συμφωνήθηκαν κατ’ αρχήν στην πρόσφατη συνάντηση των δύο υπουργών Εξωτερικών στην Σμύρνη. (Κοτζιάς για όλες τις δουλειές…).Υπενθυμίζουμε ότι παραδοσιακά η Άγκυρα επιδιώκει εφ’ όλης της ύλης διμερή διαπραγμάτευση ουσιαστικά για τα προβλήματα που η ίδια έχει δημιουργήσει τις τελευταίες δεκαετίες στο Αιγαίο.

 Με τον Τραμπ ο Ερντογάν έπαιξε μπαλίτσα (και ναι και όχι) την στιγμή που το Βερολίνο δεν κρύβει την υποστήριξή του προς την Άγκυρα. «Η Γερμανία έχει συμφέρον από μια ισχυρή Τουρκία. Ο Πρόεδρος Ερντογάν πρέπει τώρα να προχωρήσει σε απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις», γράφει η Frankfurter Allgemeine Zeitung, Σημειώνεται ότι σε λίγες ημέρες θα πραγματοποιηθεί επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Γερμανία.

 Θα συμπεριλάβει ο νέος γύρος του ελληνοτουρκικού διαλόγου και το Κυπριακό; Στη Νέα Υόρκη πάντα, στον ΟΗΕ, άρχισαν οι  επαφές  των εμπλεκομένων στο Κυπριακό. Η μπάλα, ωστόσο, βρίσκεται στα πόδια του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, ο οποίος θα καθορίσει τα επόμενα βήματα. Ο Γενικός Γραμματέας  του ΟΗΕ Γκουτέρες θα αποφασίσει κατά πόσο θα συγκαλέσει συνομιλίες, ή θα παραπέμψει τους εμπλεκόμενους σε μια περίοδο προετοιμασίας. Είναι, πάντως, ξεκάθαρο πως εάν και εφόσον ξεκινήσουν συζητήσεις, είτε αμέσως είτε αργότερα, η βάση θα είναι το γνωστό δυσλειτουργικό πλαίσιο Γκουτέρες.

Αντρέι Ταρκόφσκυ Ο κινηματογράφος είναι ψηφιδωτό από το χρόνο (Ελληνικοί υπότιτλοι)

Μεγάλη συνάντηση στη Ρώμη με τον σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκυ, όπου αναπτύσσει μερικές από τις μεγάλες του ιδέες για την καλλιτεχνική δημιουργία και ιδιαίτερα τη σημασία της χρονικής διάστασης στην αντίληψή του για τον κινηματογράφο. Ο Ταρκόφσκυ σχολιάζει επίσης αποσπάσματα από διευθυντές κινηματογραφικών ταινιών που τον ενέπνευσαν όπως ο Kurosawa, ο Buñuel, ο Antonioni ... (Ρώμη, τέλος 1982).

Από την Donatella Baglivo ("Il cinema è un mosaico fatto di tempo", 1984).

Το βίντεο είναι με ελληνικούς υπότιτλους.

Aufstehen! («Σηκωθείτε»)

Μια νέα πολιτική πρωτοβουλία στη Γερμανία

Η «κόκκινη» Σάρα Βάγκενκνεχτ, αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας της γερμανικής Αριστεράς (die Linke), παρουσίασε πρόσφατα, μαζί με τέσσερα ακόμη ιδρυτικά στελέχη, την «υπερκομματική» «δεξαμενή συλλογής» (Samelbecken) με το όνομα «Aufstehen» («Σηκωθείτε» / «Εξεγερθείτε»), που αισιοδοξεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, ν’ αλλάξει τη χώρα.

του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 146

Στη Γερμανία το πολιτικό κλίμα είναι παγερό και επιθετικό, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες πολύ βαθιές, παρά την παρουσιαζόμενη ευημερία στις στατιστικές, με αποτέλεσμα «η ατμομηχανή της Ευρώπης» να πηγαίνει προς μια κατεύθυνση που η πλειονότητα του πληθυσμού της δεν την επιθυμεί. Αυτό που ζούμε είναι μια σοβαρή κρίση της δημοκρατίας, παράδοση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ε.Ε. και μια πρόδηλη αδυναμία του πολίτη, που νιώθει παραμελημένος, να δράσει ως αυτεξούσιο πολιτικό υποκείμενο. Γεγονός που οδηγεί πολλούς ανθρώπους στην παραίτηση και την αδιαφορία, ενώ σε πολλούς άλλους προκαλεί οργή που αποτελεί το πρόσφορο έδαφος για να θεριέψει το μίσος και η έλλειψη ανεκτικότητας.

Με τέτοιες σκληρές διαπιστώσεις, που αντανακλούν όμως την άποψη πολύ μεγάλης μερίδας της γερμανικής κοινωνίας, η «κόκκινη» Σάρα Βάγκενκνεχτ, αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας της γερμανικής Αριστεράς (die Linke), παρουσίασε πρόσφατα, μαζί με τέσσερα ακόμη ιδρυτικά στελέχη, την «υπερκομματική» «δεξαμενή συλλογής» (Samelbecken) με το όνομα «Aufstehen» («Σηκωθείτε» / «Εξεγερθείτε»), που αισιοδοξεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, ν’ αλλάξει τη χώρα. Μια χώρα που μπορεί να ηγεμονεύει στην Ευρώπη και για μια ακόμα χρονιά να έχει στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια στις εξαγωγές και στα πλεονασματικά εμπορικά ισοζύγια, όμως ο κάθε πέμπτος Γερμανός εργαζόμενος ανήκει στην κατηγορία των χαμηλόμισθων, 6,5 εκατομμύρια Γερμανών φυτοζωούν με κοινωνικά επιδόματα Hartz-IV, ενώ 2,7 εκατομμύρια συνταξιούχων και 4,4 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Κάστρα και Οχυρά της Μεσσηνίας: Το κάστρο της Είρας - Του Γιάννη Μπίρη

Στα βόρεια σύνορα της Μεσσηνίας, σχεδόν στις πηγές της Νέδας, στο πλάτωμα πάνω από το Κακαλέτρι, βρισκόταν η πανίσχυρη Είρα. Οχυρή θέση, που η ακρόπολή της στεφάνωνε το ύψωμα στα νότια του σημερινού χωριού και η μοίρα της συνδέθηκε με την επανάσταση των Μεσσηνίων εναντίον των κατακτητών τους Σπαρτιατών, κυρίως στις πολεμικές επιχειρήσεις του Γ' μεσσηνιακού πολέμου (510-490 π.Χ.).

Ο Γ' μεσσηνιακός πόλεμος είναι γνωστός και σαν επανάσταση ή πόλεμος του Αριστομένη. Αυτός ο ικανότατος Μεσσήνιος ηγέτης και πολέμαρχος, προσπάθησε να ελευθερώσει την πατρίδα του από τους Σπαρτιάτες.

Τα στοιχεία που έχουμε για τα κατορθώματά του φθάνουν σε μας κυρίως από το έργο του Παυσανία, του Μικρασιάτη περιηγητή του 160-170 μ.Χ. Κύριες πηγές του Παυσανία ήταν η "Αριστομενιάδα", ένα επικό έργο του 250 π.Χ. του ποιητή Ριανού από τη Βήνη της Κρήτης, αλλά και το ρητορικό κυρίως έργο του Μύρωνα από την Πριήνη της Μικράς Ασίας. Ο Ριανός έγραφε για τον Αριστομένη μυθιστορηματικά, όπως ο Ομηρος για τον Αχιλλέα στην "Ιλιάδα". Ο εντυπωσιασμός του Παυσανία από την επική περιγραφή του Ριανού ήταν μεγάλος και έτσι ο Αριστομένης «έφθασε» σε μας σε αποσπάσματα στο έργο του περιηγητή, αφού δεν σώθηκε το πρωτότυπο ή κάποιο αντίγραφο από το έργο του Ριανού.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος,ως σύμβουλος του στρατηγού Σαράφη, με τον Γιαννη Ζέβγο τον Θ. Τσάτσο και τον Π. Ρούσσο.

Στην καλημέρα της η Anna Staikou  μας μνημονεύει το Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο και τη σπουδαία σκέψη του με μία επιστολή στις 28 Ιανουαρίου 2010 στην εφημ. Καθημερινή.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Κύριε διευθυντά

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΗΡΩΕΣ» ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ 2015…

«Ξέρουμε πως ποτέ δεν αρπάζει κανείς την εξουσία, με την πρόθεση να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μία επανάσταση – κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία. Η «διπλή σκέψη», ο δεύτερος κανόνας στον οποίο πιστεύει η οργάνωση (ο πρώτος είναι η συστηματική παραποίηση του παρελθόντος, αφού όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον), είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα, ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να αρνιέσαι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής πραγματικότητας, όταν την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει». G. Orwell. 

«Αργά ή γρήγορα πίσω από αυτή την πόρτα που σκέπασαν τα χόρτα, μια νέα γενιά θα μεγαλώνει κούκλες». Marsua Basho.

Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν (59 Χαϊκού)

Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο σε ομιλία του, το 2014, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων ότι: «Η Ε.Ε. είναι ένα εργαστήρι της παγκοσμιοποίησης». Σε Έγγραφο Προβληματισμού Για Την Τιθάσευση της Παγκοσμιοποίησης (Μάιος 2017) της Ε.Ε. μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «Βρισκόμαστε ακόμη στο αρχικό στάδιο του μετασχηματισμού, κατά το οποίο η ψηφιοποίηση, τα ρομπότ, η τεχνητή νοημοσύνη, το διαδίκτυο των πραγμάτων, η τρισδιάστατη εκτύπωση θα μεταβάλλουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο παράγουμε, εργαζόμαστε και καταναλώνουμε […] Το 2025, 61 % από τα 8 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζουν στην Ασία, κυρίως στην Κίνα και την Ινδία. Το σχετικό μερίδιο της Ευρώπης στον παγκόσμιο πληθυσμό θα μειωθεί, και η ΕΕ των 27 θα αντιπροσωπεύει 5,5 %. Μπορεί έτσι να προκύψει μια πολυπολική παγκόσμια τάξη με διάφορες πολιτικές, τεχνολογικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Αλλά θα συνεπάγεται επίσης μεγάλες νέες αγορές για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις».

Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στο περιοδικό Time (Ian Bremmer, 5-1-2015): «Ο επενδυτικός οργανισμός «Δρόμος του Μεταξιού» με 40 δισ. δολάρια, επεκτείνει την κινεζική επιρροή από την Ασία ως την Ευρώπη. Η Ρωσία και η Κίνα σχεδιάζουν να δημιουργήσουν το δικό τους φορέα αξιολόγησης… Η Ουάσινγκτον προωθεί τη Συμφωνία του Ειρηνικού, με τη συμμετοχή μιας δωδεκάδας κρατών, χωρίς την Κίνα, αλλά η Κίνα δημιουργεί τη δική της συμφωνία, την «Ασιατική Περιοχή Ελεύθερου Εμπορίου», με τη συμμετοχή 20 κρατών. Πλέον, η Κίνα, και όχι η Αμερική, είναι η μεγαλύτερη χώρα του παγκόσμιου εμπορίου. Το 2012, οι ΗΠΑ ήταν ο κύριος εμπορικός εταίρος 76 κρατών, ενώ η Κίνα ήταν ο κύριος εταίρος 124 κρατών».

Προβολές και παραστάσεις...

Συνήθως βλέπουμε και υποθέτουμε για τον "άλλον", αυτό που εμείς φοβόμαστε περισσότερο. Οι "άλλοι" ειναι καθρέπτες εκείνων που ζουν ακόμη μέσα μας. Ας το εξηγήσουμε λιγάκι. Κατηγορώ αυθαίρετα τον "άλλον" και διαβάζω την σκέψη του, για πράγματα που εγω ακόμη δεν εχω λύσει και τακτοποιήσει μέσα μου. Νομίζω οτι όλοι σκέφτονται και ενεργούν κατα τον δικό μου τρόπο ή πράττουν αυτό που θα έκανα εγω σε ανάλογες περιστάσεις. Οπότε βγάζω λάθος συμπεράσματα στις σχέσεις μου. Τέλος, δεν είναι λίγες οι φορές που κατηγορώ και επικρίνω στον "άλλον" εκείνα που θα επιθυμούσα κι εγώ να ζήσω, αλλα για διαφόρους συλλογικούς και ατομικούς λόγους δεν έζησα. Προβάλω στο "άλλον" δικές μου ταινίες και παραστάσεις.

Ο αριστερός αμερικανισμός - Νίκος Ταυρής

«…Μια χώρα με την οποία μας συνδέει μια ισχυρή στρατηγική σχέση. Αλλά και αγώνες για κοινές αξίες σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας. Από τον αγώνα για την ανεξαρτησία ενάντια στην αποικιοκρατία και την διακήρυξη της ανεξαρτησίας, μέχρι τους αγώνες για την κατάργηση της δουλείας με τη σφραγίδα του Προέδρου Λίνκολν. Και από τους κοινούς αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, μέχρι τις μεγάλες μάχες για την κατοχύρωση και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Και είμαι βέβαιος ότι η φετινή διοργάνωση και η ξεχωριστή θέση των ΗΠΑ σε αυτήν θα είναι ευκαιρία για τη σύσφιξη των πολιτιστικών αλλά και οικονομικών μας σχέσεων. Η μεγάλη, η εντυπωσιακή αποστολή σας εδώ σήμερα το αποδεικνύει.

Και εύχομαι αυτή η συμμετοχή να είναι το έναυσμα για ακόμη στενότερη συνεργασία. Θέλω λοιπόν να καλέσω τον καθένα από σας να συμμετέχει στην μεγάλη προσπάθεια για την Ελλάδα του μέλλοντος. Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές. Το έχετε ήδη καταλάβει. Και μπορούμε μαζί να της αξιοποιήσουμε»

Το απόσπασμα είναι από το καλωσόρισμα του Αλ. Τσίπρα στην αποστολή των ΗΠΑ στη ΔΕΘ. Δεν πρόκειται για τυπικές κουβέντες που λέγονται έτσι κι αλλιώς σε μια τέτοια περίσταση. Εδώ έχουμε την αποδοχή όλης της ιδεολογίας των ΗΠΑ για τον ρόλο τους στον σύγχρονο κόσμο. Ίσως μόνο ο ΓΑΠ από τους σύγχρονους πολιτικούς να ήταν τόσο κοντά στο «αμερικάνικο όνειρο» όσο η κυβερνώσα σήμερα Αριστερά.