Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή
Συγκοινωνούντα δοχεία του «νέου θαυμαστού κόσμου»
Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 137
«Όταν το να είσαι απολύτως μοντέρνος επιβληθεί με ειδικό νόμο και διακηρυχθεί από τον τύραννο, αυτό που θα φοβάται κάθε έντιμος σκλάβος, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι μπορεί να κατηγορηθεί για παραδοσιοκρατία».
Γκυ Ντεμπόρ
Η πρόσφατη οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό σχεδόν συνέπεσε με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου, ορίζοντας συμβολικά και τη διασύνδεσή τους.
Θα λέγαμε ότι η κυριαρχίαεπιμονή του νεωτερικού ανθρώπου να τιθασεύσει και να κυριαρχήσει επί της φύσης, φθάνοντας έως την οικολογική εξαφάνιση, συναντά την «υπερεκμετάλλευση» των οντολογικών χαρακτηριστικών του, με αναπόφευκτη κατάληξη την «καταστροφή» του ίδιου του ανθρώπου.
Ο νεωτερικός καπιταλιστικός άνθρωπος διαχωρίστηκε από τη Φύση και συνακόλουθα από τη δική του φύση. Ο μεσσιανισμός της τεχνολογικής ύβρεως, αχθοφόρος του οικολογικού αδιεξόδου, διαμορφώνει και το αλλοτριωμένο άτομο, που απελπισμένα παλεύει να ξαναγίνει άνθρωπος, αναζητώντας κοινωνική ταυτότητα, οδηγούμενος όμως, τελικά, στην άρνηση του ίδιου του εαυτού του.
Ο κόσμος αλλάζει πολιτισμό, καθώς χάνονται στη χοάνη της ιστορίας τα προηγούμενα πολιτισμικά παραδείγματα. Στο σημείο μηδέν κυριαρχούν ο φόβος, η σύγχυση, η εγκατάλειψη, η οριακή συμπεριφορά. Η απώλεια και η ανάγκη κοινότητας και ταυτότητας, τις οποίες λεηλάτησε ο υπερμοντέρνος καπιταλισμός, αντανακλούνται στην ανάγκη του ατόμου να δομήσει τον εαυτό του και την κοινωνία που ανήκει. Τι άλλο, αλήθεια, είναι και οι φανταχτερές parades, παρά η ανάγκη του μετανεωτερικού ανθρώπου να δείξει, αστραφτερά και έντονα, τον ελάχιστο εαυτό του, τον οποίο συνθλίβει ο σύγχρονος πολιτισμός μιας αφόρητης επιβίωσης;