Από τέτοια πλύση εγκεφάλου δεν πέρασε άλλος λαός

Τελευταία Ενημέρωση: 20 Σεπτεμβρίου 2019, 12:04 μμ

  

Μα, με τι υλικά τους έκαναν την πλύση εγκεφάλου κι έγιναν τόσο γελοίοι, τελικά; Είναι ανεξήγητο το φαινόμενο. Και εξωφρενικό. Να προσπαθούν βιάζοντας τη λογική να δικαιολογήσουν κάθε τι που παρουσιάζει την τουρκική πολιτική των ξεριζωμών και των γενοκτονιών όπως ακριβώς είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι για να τρέφονται οι ουτοπίες τους.

 

Έγραφα χτες για τον Ακιντζί, που μας συμβούλευε να μάθουμε να σεβόμαστε «τα σύμβολα και τις αξίες του άλλου». Το είπε με αφορμή την ιστορία με τον δεκαεξάχρονο και την κατοχική σημαία της Λύσης. Και έκανα κάποιες αναφορές σε στοιχεία για τις καταστροφές που έγιναν στα κατεχόμενα, για να ρωτήσω ποιος δεν σέβεται «τα σύμβολα και τις αξίες του άλλου». Πετάχτηκαν οι ξεπλυμένοι να υπερασπιστούν τον Ακιντζί. Έγιναν καταστροφές της πολιτιστικής και της θρησκευτικής κληρονομιάς στα κατεχόμενα, παραδέχονταν (αυτό έλειψε, να καταφέρουν να το κρύψουν κι αυτό!) αλλά «κάποιοι τα έκαναν και κάποιοι από τους δικούς μας έκαναν ακριβώς τα ίδια», έλεγαν.

 

Το «κάποιοι τα έκαναν», είναι βεβαίως το άλλοθι, που χρειάζεται η Τουρκία, όχι η πλευρά των θυμάτων. Κάποιοι φανατικοί, δηλαδή, ένας, δυο, δέκα, εκατό, πάντως, όχι το τουρκικό κράτος, όχι η ηγεσία των Τουρκοκυπρίων, είναι μόνο λίγοι κακοί, όπως έχουμε κι εμείς και όλα τα έθνη τους κακούς τους, που κάνουν καταστροφές και γενοκτονίες. Γι΄ αυτό, λέω, πρέπει να χρησιμοποιήθηκαν ιδιαίτερα υλικά για την πλύση εγκεφάλου, που τους έκαναν. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Ακούστε, όμως, γελοίοι, ποια είναι η πραγματικότητα. Μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, προϊόν επίμονης έρευνας, του διδάκτορα ιστορίας και ερευνητή, Πέτρου Σαββίδη, με τίτλο «Η ισλαμοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου». Μπορεί να ξεστραβώσει πολλούς αν κάτσουν να το μελετήσουν. Μάταια, βέβαια, το λέμε, δεν πρόκειται να διαβάσουν τίποτε, αυτοί τα ξέρουν καλύτερα από όλους, κάποιους τους τα φυτεύουν και σε ειδικά σεμινάρια κι αυτοί τα μεταφέρουν στους εντελώς ανόητους. Λοιπόν, η έρευνα του κ. Σαββίδη, με απόλυτα στοιχεία, αποδεικνύει ακριβώς ότι στα κατεχόμενα δεν «τα έκαναν κάποιοι» κακοί. Ούτε ο τουρκικός στρατός κατά την εισβολή. Εφαρμόστηκε συστηματικά η τουρκική πολιτική της εθνοκάθαρσης από Τούρκους και δυστυχώς και από Τουρκοκύπριους. Πρώτα εκδιώχθηκε ο πληθυσμός και στη συνέχεια η εκρίζωση ή η αλλοίωση κάθε ελληνικού και κάθε χριστιανικού στοιχείου.

Όταν ο Τσε Γκεβάρα μίλησε για την Κύπρο πριν 55 Γενικές Συνελεύσεις των Ηνωμένων Εθνών

«Η ειρηνική συμβίωση δοκιμάζεται επίσης –κατά βάναυσο τρόπο– στην Κύπρο, εξαιτίας των πιέσεων που ασκούν η τουρκική κυβέρνηση και το ΝΑΤΟ, αναγκάζοντας τον λαό και την κυβέρνηση της Κύπρου να υπερασπιστούν ηρωικά την κυριαρχία τους».

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Το 1964 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Κύπρο. Η τουρκοκυπριακή ανταρσία είχε ξεσπάσει και η τρίχρονη ειρηνική περίοδος –μετά από χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς– αποτελούσε ήδη παρελθόν. Το νησί μετατρεπόταν σε «πρόγονο» της Βοσνίας και η Λευκωσία, η Πάφος, η Τηλλυρία και άλλες περιοχές, κεφάλαια μιας τραγωδίας που ακόμα συνεχίζεται.

 Η Τουρκία είχε κατορθώσει να κατακρεουργήσει τον «δικοινοτισμό» του νεογέννητου κράτους και οι μεγάλες δυνάμεις παρακολουθούσαν από μακριά τη βαρβαρότητα να εγκαθιδρύεται. 

Στις 11 Δεκεμβρίου του άγριου εκείνου έτους, ο υπουργός Βιομηχανίας της –επίσης νεοαπελευθερωθείσας– Κούβας, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, προσφωνούσε τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ γράφοντας ιστορία. Ντυμένος με τη στρατιωτική του στολή, η οποία του επέτρεψε να είναι σε εκείνη τη θέση μετά την επανάσταση της 26ης Ιουλίου, ο Γκεβάρα άφηνε, με ειλικρίνεια και διαύγεια, μια τεράστια παρακαταθήκη, ένα μανιφέστο υπεράσπισης των λαών που μάχονται για την ελευθερία τους. 

Επιπλήττοντας τη γνωστή τακτική του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών να «νίπτει τας χείρας του» μπροστά στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μπροστά στις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, ο Τσε κατήγγειλε την προσπάθεια του ιμπεριαλισμού «να μετατρέψει τη Γενική Συνέλευση σε άσκοπο διαγωνισμό ρητορικής». Κατηγορώντας με πυγμή και μεγάλη περηφάνια, την επεμβατική αμερικανική εξωτερική πολιτική, ο Γκεβάρα, κουβαλώντας στην πλάτη του (ήδη) μια μεγάλη ιστορία επαναστάσεων, επέβαλε στη συζήτηση την ανάγκη υποστήριξης των ανθρώπων στην Καμπότζη, το Λάος, το Βιετνάμ, το Κογκό, ολόκληρη τη Λατινική Αμερική μα και την δική μας πατρίδα, Κύπρο.

«Η ειρηνική συμβίωση δοκιμάζεται επίσης –κατά βάναυσο τρόπο– στην Κύπρο, εξαιτίας των πιέσεων που ασκούν η τουρκική κυβέρνηση και το ΝΑΤΟ, αναγκάζοντας τον λαό και την κυβέρνηση της Κύπρου να υπερασπιστούν ηρωικά την κυριαρχία τους».

Τούτο επεσήμανε ο Γκεβάρα πριν 55 χρόνια στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, σημειώνοντας τη βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο κυπριακός Ελληνισμός από την Τουρκία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, καταδεικνύοντας την προκλητική στάση του ΟΗΕ απέναντι στην ανάγκη του λαού της Κύπρου για αυτοδιάθεση. Ήταν νωπές οι μνήμες από τον όμορφο εθνικοαπελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ.

Προελαύνουν στη νεκρή ζώνη, αλλά δεν βαριέσαι

Του Άριστου Μιχαηλίδη απο τον Φιλελεύθερο

Από το 2006 ο κατοχικός στρατός αναζητούσε τρόπο να προελάσει και να ελέγχει τη νεκρή ζώνη ανάμεσα στο ελληνοκυπριακό φυλάκιο της Λήδρας και το τουρκικό. Λίγο πριν ανοίξει το οδόφραγμα της Λήδρας έστησε γέφυρα στην οδό Κύκκου, που είναι στη νεκρή ζώνη, ώστε με το άνοιγμα της διόδου να εδραιώσει την προωθημένη θέση του και να ελέγχει τη διέλευση. Όταν άρχισαν οι έντονες συζητήσεις για το άνοιγμα του οδοφράγματος, και οι διαδηλώσεις των δικών μας φωστήρων, που ζητούσαν να ανοίξει το οδόφραγμα για «να πέσει το τείχος της ντροπής» (αυτοί που νόμιζαν ότι εδώ δεν έχουμε κατοχικό στρατό αλλά ένα πραγματικό τείχος, όπως του Βερολίνου, που άμα πέσει θα απελευθερωθεί ο τόπος) ο τότε Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, έθεσε όρο να αποχωρήσει από τη νεκρή ζώνη ο κατοχικός στρατός και να κατεδαφιστεί η γέφυρα προτού συγκατανεύσει στο άνοιγμα της Λήδρας. «Είναι απλό το θέμα», έλεγε ο Τάσσος στις 30/10/2007. «Εάν η τουρκική πλευρά αφήσει το θέμα του καθεστώτος της ενδιάμεσης γραμμής να λυθεί από τα ΗΕ, όπως έχουμε προτείνει εμείς, αντί να επιμένουν τώρα να τους αναγνωριστεί καθεστώς επικυριαρχίας σε αυτό τον χώρο, και αν δεχτούν να μετακινηθούν τα στρατεύματα από την περιοχή, μπορεί να ανοίξει πολύ-πολύ σύντομα η δίοδος. Δεν πρόκειται όμως να ανοίξουμε τη δίοδο, και ούτε πιστεύω κανένας το επιθυμεί –όποιος το επιθυμεί ας το πει– με την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων και υπό διεκδίκηση της νεκρής ζώνης από τον τουρκικό στρατό».

Άκου, Ανθρωπάκο

Του   Αλέκου Μιχαηλίδη    

Συμπληρώνονται αισίως σαράντα πέντε καταραμένα χρόνια από τις άγριες μέρες του Ιούλη του 1974. Σαράντα πέντε χρόνια από την επιβολή της βαρβαρότητας, από τον εκφασισμό, από το τέλος της αθωότητας που περιέργως εδραιώθηκε τα προηγούμενα 14 χρόνια. Σαράντα πέντε χρόνια από τότε, που ένας λαός αγροτών, αγροτοπαίδων, γεωργών, εργατών, ψαράδων, βοσκών υποχρεωνόταν να «στριμωχτεί» στη μισή του πατρίδα, καθώς άλλοι αποφάσισαν να τον προδώσουν. Σαράντα πέντε χρόνια από τότε που η Τουρκία, από χώρα-απειλή για το καινούργιο κυπριακό κράτος, μετατρεπόταν σε καθημερινή απειλή για τη φυσική επιβίωση των πολιτών του. Σαράντα πέντε χρόνια μετά, που η ειρήνη εξαφανιζόταν διά παντός και ο πόλεμος χαραζόταν στα πεζούλια, στα οδοφράγματα, στις ψυχές μας.

Μόλις σαράντα πέντε χρόνια μετά, ο ίδιος λαός, που έβαλε μπρος τα δυο του χέρια και σηκώθηκε, επιβίωσε, μεγάλωσε τα παιδιά του, έσφιξε μάγκικα τα δόντια και δημιούργησε, αιθεροβατεί ανυπόφορα γύρω από τη φράση «εν καιρώ ειρήνης». Μια φράση που δημιούργησαν οι ασφυκτικά κατώτεροι των περιστάσεων ηγέτες και ηγετίσκοι που χώνεψαν το έγκλημα, την κατάσταση των πραγμάτων και έκτισαν καριέρες στη λύση ή στη μη λύση του εθνικού μας ζητήματος. Όλοι –παρόλες τις διαφωνίες τους– αβάστακτα αγνώμονες για την αγωνία αυτού του τόπου. Για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία.

Αλέκος Μιχαηλίδης :«Τα Ελληνόπουλα»*

«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί».

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Όταν οι Βρετανοί κατέβηκαν σε τούτο το νησί, αντιμετώπισαν τον λαό του κατά το παράδειγμα των άλλων αποικιών: Πέραν των ελαχίστων «αρχόντων», η Κύπρος κατοικείτο –κατά την αποικιοκρατική οπτική– από αναλφάβητους, γάιδαρους, χωριάτες και αγροίκους, ικανούς να υπομείνουν το κάθε λογής σαμάρι προκειμένου να πλουτίσουν εις βάρος τους οι πεφωτισμένοι και νεοφανείς αφέντες που ήρθαν από τη δύση. Είχαν, μάλιστα, αυτή τη μεσαιωνική αντίληψη για την... εξοχότητά τους, πράγμα που συνεχίζουν να συντηρούν στα παλάτια και στα σπίτια των υπό αμφισβήτηση λόρδων.

Σύντομα, οι Βρετανοί διαψεύστηκαν. Τα αιτήματα, τα ενωτικά δημοψηφίσματα, τα Οκτωβριανά, τα διαβήματα ανέδειξαν έναν λαό που, αν και δεν τέλειωσε το δημοτικό, αντιλαμβανόταν απόλυτα την αγωνία αυτού του τόπου. Η 1η Απριλίου 1955 το ξεδιάλυνε: «Για μια ακόμα φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για αρκετά χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση», όπως έγραψε ο Αλμπέρ Καμύ λίγους μήνες μετά, στις 6 Δεκεμβρίου 1955 και με αφορμή την επικείμενη εκτέλεση του Μιχαλάκη Καραολή και του Ανδρέα Δημητρίου.

Με το «Ελληνόπουλό» του, ο Καμύ, αυτός ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας που έφυγε πολύ νωρίς στα 1960, μεγιστοποίησε την αντίδραση για τους δύο απαγχονισμούς. Έδωσε, ακόμα, και μια απάντηση στους Βρετανούς αποικιοκράτες και στο ίδιο το στέμμα, που θεώρησαν ότι οι πρώτοι νεκροί δεν θα ήταν «λευτεριάς λίπασμα», μα το τέλος της αντίστασης. Και όμως, ο συγκλονισμός των πρώτων απαγχονισμών δεν γονάτισε τον όμορφο ετούτο αγώνα, που καθορίζει ακόμα τη συνείδηση και την ταυτότητα των «άξεστων» Κυπρίων. Κι ας φαντάζονταν οι επίγονοι των ναζί πως ο τρόμος της αγχόνης θα έδενε τους «γάιδαρους» και θα ξεμπέρδευαν με την αντίσταση.

Ο Καραολής και ο Δημητρίου, δυο εικοσάρηδες από την καλύτερη πάστα ανθρώπων, προκάλεσαν μια από τις μεγαλύτερες ήττες της αυτοκρατορίας. Τα Ελληνόπουλα, που έστρεψαν την προσοχή της Ελλάδας και όλου του κόσμου στην αγωνιζόμενη Κύπρο, αντιμετώπισαν με θάρρος και χαμόγελο τη δική τους αγχόνη. Το καθαρό τους πρόσωπο απαντά μέχρι σήμερα σε όσους θα τους απαγχόνιζαν ξανά, εκπληρώνοντας τον απεριόριστο θαυμασμό τους σε όσα σκοτεινά και μεσαιωνικά πρεσβεύει η συνεχιζόμενη αποικιοκρατία και η βασίλισσα. Η ιστορία τους επαναλαμβάνει με μαγκιά τη μοίρα αυτού του τόπου: «Μην απελπίζεσαι και δε θ' αργήσει κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, καινούργια αγάπη να σου ζητήσει κάνε λιγάκι υπομονή...»

Τριπλή και άρρηκτη επέτειος…

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Τριπλή και άρρηκτη επέτειος…

H 24η Απριλίου 1915 θεσπίστηκε ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Είναι η μέρα που η ηγεσία της αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι απαγχονίστηκαν από το κίνημα των Νεοτούρκων του Κεμάλ Ατατούρκ. Είναι η μέρα που θεωρείται η έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας. 1.500.000 Αρμένιοι σφαγιάσθηκαν και άλλα εκατομμύρια εκδιώχθηκαν από τον βάρβαρο όχλο που όπλισε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Είναι η μέρα που αναμένει ακόμα αναγνώριση από πολλές χώρες και ειδικά από την εγκληματική Τουρκία που δεν καταδικάστηκε ποτέ για τα εγκλήματά της. Οι Αρμένιοι θυμούνται με θλίψη, περηφάνεια και μαγκιά την 24η Απριλίου και από το Αραράτ στέλνουν μήνυμα αντίστασης στον Μαχαιρά.

Στις 24 Απριλίου 1916, κάπου στη δύση, οι Ιρλανδοί εξεγείρονται και ξεσπούν εναντίον της αποικιοκρατικής βρετανικής αυτοκρατορίας. Η «Εαρινή Εξέγερση» σηματοδοτεί τη συνέχεια πολλών αγώνων, μα και του διαρκούς ξεσπάσματος των Ιρλανδών για αυτοδιάθεση που φτάνει έως τις μέρες μας. Εν πολλοίς, οφείλεται σε εκείνη την 24η Απρίλη μια βόμβα που εκπυρσοκροτείται το 2019 στο Μπέλφαστ. Μια διαρκής περίοδος επαναστάσεων ξεκινά και συνεχίζεται την 24η Απρίλη 1916, η οποία εκφράζει αναντίλεκτα τη συνείδηση και την ταυτότητα των Ιρλανδών. Αυθεντικά, αληθινά και καινούργια (σαν τις μετέπειτα μορφές του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού) επιμένουν στον όμορφο αγώνα της αυτοδιάθεσης.

Ενενήντα οκτώ ακριβώς χρόνια μετά, ο κυπριακός Ελληνισμός «με παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία» διαστέλλεται και απορρίπτει, χωρίς δεύτερη λέξη και κάμποσα «αλλά», το σχέδιο Ανάν. Αρνείται να νομιμοποιήσει τα εγκλήματα μιας γιγάντιας φασιστικής αυτοκρατορίας και επιμένει στη λευτεριά του. Απαιτεί την εξαφάνιση «λύσεων» τύπου Ανάν, που ανασκευάζονται ακόμα στα σκοτεινά (ή φωτεινά) δωμάτια πρεσβειών και κομματικών κτηρίων. Εκφράζει, επιτέλους 49 χρόνια μετά, τη μαγκιά των ανταρτών και με το «ΟΧΙ» του επανακαθορίζει την ιστορική συνέχεια αυτού του τόπου. Επαναβεβαιώνει ότι ο Καραβάς, ο Πενταδάκτυλος, η Τύμπου, η Λύση, η Γιαλούσα, το Κάρμι, το Δίκωμο είναι ονόματα ελληνικά, σαν τον Μαχαιρά, τη Σολιά, τη Τσάδα, το Αυγόρου, το Λιοπέτρι και διατρανώνει ότι ο αντικατοχικός αγώνας ή θα είναι εθνικοαπελευθερωτικός ή δεν θα υπάρξει.

Πώς τα κατάφεραν έτσι, οι δήθεν ρεαλιστές μας;

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Φαντάσου σε ποια όρια φτάσαμε. Ο Νίκος Αναστασιάδης να θέτει πολύ σωστές παραμέτρους στην αναζήτηση της διευθέτησης για ένα ανεξάρτητο και λειτουργικό κράτος. Τόσο σωστές, που πια ελάχιστα έχουμε να διαφωνήσουμε μαζί του. Ακόμα και τις τέσσερις βασικές ελευθερίες για Τούρκους υπηκόους ανακάλυψε προχτές, πως αν το δεχτεί θα κατακλυστεί η Κύπρος από Τούρκους. Ακόμα και ότι η λεγόμενη μία θετική ψήφος, που εμείς το λέμε συγκαλυμμένο βέτο, θα μετατρέψει την Κύπρο σε προτεκτοράτο. Ο Άντρος Κυπριανού να τον επικρίνει ότι το παίζει Τάσσος Παπαδόπουλος, τον οποίο είναι ο ίδιος που εξέλεξε Πρόεδρο το 2003. Αλλά, το χειρότερο, όπως και να το καλλωπίζει, όσο και να διαμαρτύρεται και να απαντά επιθετικά σε όσους το λένε («Θα έπρεπε να ντρέπεται ο Αναστασιάδης να λέει ότι το ΑΚΕΛ του ζητά να κάνει υποχωρήσεις ή ότι παίζει το παιγνίδι της Τουρκίας», 30/4/2018), δεν παύει με τις θέσεις του να εξοπλίζει την επιχειρηματολογία της τουρκικής πλευράς στο ροκάνισμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. 

«Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μας…»

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

«Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μας…»

Μύριοι σήμερα οι πανηγυρικοί και οι μεγαλόπνοοι λόγοι. Ανακοινώσεις, δηλώσεις, ομιλίες, παραλληλισμοί, παρομοιώσεις και πάει λέγοντας. «Με διαπραγμάτευση θα αποτινάξουμε τον τουρκικό ζυγό», είπε ο Εκπρόσωπος, δασκαλεμένος για την πρώτη προκήρυξη του Πενηνταπέντε. Κάτι για «επίγεια αγαθά» ψέλλισε ο Πρόεδρος και κάτι για «αναστοχασμό». Άλλοι μας κάλεσαν να κάνουμε αυτοκριτική. Τα κόμματα αναζήτησαν ξανά το νόημα και, μάλλον, δεν το βρήκαν. Κάλεσμα για ενότητα απηύθυναν οι ζωντανοί πριν χαιρετίσουν τους νέους εθνάρχες, ικανοποιημένοι για την αποδοχή.

Άλαλοι και άβουλοι αντάμα –δεν περιμένουν κάποιο θαύμα– προσπάθησαν να κρατήσουν τα μάτια ανοικτά. Ούτε προσπάθησαν να καταλάβουν πως η αλήθεια βρίσκεται σε εκείνο το τελευταίο γράμμα του αντάρτη-ποιητή. Η συλλογική αλήθεια των ανταρτών που ακόμα καθορίζει την ημερήσια διάταξη: «Η πιο όμορφη μέρα της ζωής τους». Απομακρυσμένη από τους λόγους των σημερινών ηγετών. Πρώτα η 1η Απριλίου και μετά η μέρα του θανάτου.

«Καλωσόρισες πουλί μου, μοναξιά ελληνική μου, από αγάπη φεύγεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου / κι απ’ την έρμη την απόσταση, παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου, απ’ τους δυο μας ποταμούς, θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς».

Ξένοι ως και στη χαρά τους, μα η πιο όμορφη μέρα της ζωής τους. Της δικής τους και της δικής μας. Η πιο όμορφη μέρα. «Μη ρωτάτε γιατί»: Μόδεστος, Μούσκος, Γιάλλουρος, Ζάκος, Μιχαήλ, Πατάτσος, Μαυρομμάτης, Κουτσόφτας, Παναγίδης, Καραολής, Δημητρίου, Δράκος, Αυξεντίου, Παλληκαρίδης, Κάρυος, Παπακυριακού, Πίττας, Σαμάρας, Μάτσης, Ελλάδα, Ελευθερία, Ένωση, Ελασσώνα, Λειβαδιά, Μελβούρνη, Μόναχο, Αλαμάνα και Γραβιά, Αμέρικα, Βελεστίον, Άγιοι Σαράντα, Εσκί Σεχήρ, Κερύνεια, Καραβάς, Κάρμι, Πενταδάκτυλος, Λάρνακας Λαπήθου, Ακανθού, Γιαλούσα, Τύμπου, Κώμα του Γιαλού, Πυρόι, Άγιος Αμβρόσιος, Τσάδα, Μαχαιράς, Λιοπέτρι, Χανδριά, Σολιά, Δίκωμο, Μπιζανίου κι Αναλήψεως, Αγίας Τριάδας και Πρώτης Απριλίου, «η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»…

Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μας.

Ο Οτσαλάν, μέσα στις φυλακές του νεοναζιστικού καθεστώτος, ενσαρκώνει και ανασταίνει το τσεγκεβαρικό μανιφέστο: «Πατρίδα ή θάνατος».

«Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές», σημείωνε άψογα ο δικός μας αντάρτης Θεόφιλος Γεωργιάδης. Και τόσα χρόνια μετά, η αντάρτικη μορφή του Οτσαλάν, μέσα στις φυλακές του νεοναζιστικού καθεστώτος, ενσαρκώνει και ανασταίνει το τσεγκεβαρικό μανιφέστο: «Πατρίδα ή θάνατος».

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Όταν ο «Άπο» δημιουργούσε «Το Μανιφέστο» και τα κύρια καθήκοντα της επανάστασης στο Κουρδιστάν το 1975 ήταν βέβαιος ότι ξεκινούσε έναν μεγάλο και διαρκή αγώνα κατά της τουρκικής καταπίεσης. Όταν στις 27 Νοεμβρίου 1978, το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (Πε-Κε-Κε ή PKK) υιοθετούσε το «Μανιφέστο» καθίστατο σαφές ότι ο κουρδικός λαός ξεκινούσε για μια μεγάλη και μάγκικη επανάσταση ενάντια στον τουρκικό φασισμό.

Υπογραφόταν από σύσσωμο τον κουρδικό λαό –οι κομματικές αντιθέσεις έρχονταν δεύτερες– ότι «η επανάσταση θα είναι διπλή, δηλαδή εθνική και δημοκρατική. Η εθνική επανάσταση θα εγκαθιδρύσει πολιτική, στρατιωτική και πολιτισμική δύναμη. Η δημοκρατική επανάσταση θα αγωνιστεί για να εξαφανίσει τις κοινωνικές αντιφάσεις που προέρχονται από την εποχή της φεουδαρχίας. Αυτές οι αντιφάσεις είναι η φεουδαρχική εκμετάλλευση, η οργάνωση κατά φυλές, οι θρησκευτικές κάστες και η σκλαβιά της γυναίκας. Σκοπός της επανάστασης θα πρέπει να είναι να βάλει ένα τέλος σε όλες τις μορφές κυριαρχίας της τουρκικής αποικιοκρατίας και να εγκαθιδρύσει μία ανεξάρτητη οικονομία, καθώς και να αγωνιστεί για την ενότητα του Κουρδιστάν».

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν δεν πρόλαβε να εφαρμόσει το «Μανιφέστο» του. Τις πρώτες πρωινές της 16ης Φεβρουαρίου 1999 και μετά από μια περιπλάνηση σε Δαμασκό, Αθήνα, Μόσχα, Ρώμη και Ναϊρόμπι, συλλαμβάνεται υπό μυστήριες συνθήκες από Τούρκους πράκτορες και μεταφέρεται στη νησίδα Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά, όπου μέχρι σήμερα φρουρείται από μονάδα στρατιωτικού προσωπικού 1.000 ατόμων. Καθ’ όλη την «οδύσσεια» του Κούρδου ηγέτη, η ελληνική κυβέρνηση Σημίτη διαδραματίζει έναν περίεργο ρόλο, μέχρι που διατάζει τον πράκτορα της ΕΥΠ Σάββα Καλεντερίδη –που βρισκόταν μαζί του στην πρεσβευτική κατοικία στο Ναϊρόμπι– διά μέσου του τότε ΥΠΕΞ Θεόδωρου Πάγκαλου, «να τον πετάξει έξω». Δύο ημέρες μετά τη σύλληψή του, ο Κώστας Σημίτης επιλέγει να δηλώσει: «Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας. Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο, απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν».

Και όμως, με τον νου στους μελλοθάνατους της ΕΟΚΑ ή στους απεργούς πείνας του IRA, η Λεϋλά είναι πιο ζωντανή, ούσα καταπονημένη από έναν μεγάλο αγώνα για όλους τους λαούς, από τους ανθρώπους που δεν πολεμούν για το τίποτε.

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

«Kοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει 

κι έχ’ η πλάση κοκκινήσει,

άλλος ήλιος έχει βγει

σ’ άλλη θάλασσ’, άλλη γη».

Μες στη ματαιότητα της ημικατεχόμενης ύπαρξής μας, που ο άνθρωπος βουλιάζει αφενός στην απαισιοδοξία της λογικής και αφετέρου στον θανατηφόρο ατομικισμό της παγκοσμιοποίησης, αξίζει ιδιαίτερης προσοχής η φοβερή ιστορία της Κούρδισσας Λεϋλά Γκιουβέν, αν και στο μεσοστράτι απάνω της ζωής μας δημοφιλέστερα είναι πιο φαιδρά γεγονότα.

Η Γκιουβέν πραγματοποιεί εδώ και περισσότερο από τρεις μήνες απεργία πείνας στην Τουρκία, με κύριο σκοπό την καταγγελία των συνθηκών κράτησης του ιστορικού ηγέτη του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος εκτίει ποινή ισόβιων δεσμών στο νησί Ιμπραλί κοντά στην Πόλη εδώ και είκοσι χρόνια.

Η Λεϋλά Γκιουβέν είναι βουλευτής του φιλοκουρδικού Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) και φυλακίστηκε από το καθεστώς Ερντογάν. Από τις 8 Νοεμβρίου 2018 και για 97 μέρες πραγματοποιεί απεργία πείνας. Από τις 25 Ιανουαρίου αποφυλακίσθηκε υπό όρους και ζει στο κουρδικό Ντιγιάρμπακιρ, όπου συνεχίζει την απεργία πείνας, ωστόσο την Τετάρτη (13/2) μεταφέρθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας κοντινού νοσοκομείου.

Η Λεϋλά δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά. Μάχεται πολλές δεκαετίες για τα δικαιώματα του κουρδικού λαού και η τελευταία της σύλληψη έγινε στις 22 Ιανουαρίου 2018, απόρροια κριτικής που έκανε για την τουρκική εισβολή στο Αφρίν. Δεν αφέθηκε ελεύθερη ούτε όταν εξελέγη βουλευτής τον Ιούνιο του 2018, παρά μόνο σε άσχημη κατάσταση λόγω απεργίας πείνας στις 25 Ιανουαρίου.

«ΑΞΙΟΥΜΕΝ»

Αλέκος Μιχαηλίδης

Τις ώρες που οι πεφωτισμένοι Βρετανοί (και οι Ευρωπαίοι) καμάρωναν τη Βουλή των Κοινοτήτων, η οποία με αλαλαγμούς απέρριπτε τη συμφωνία των Τόρηδων με την ΕΕ για το Brexit, ένας λαός χωριατών και αγροτόπαιδων θυμόταν ξανά ότι μια από τις ελάχιστες φορές που ρωτήθηκε για το μέλλον του ήταν ξεκάθαρος, ευθύς, ειλικρινής, δημοκράτης και μακράν πιο πολιτισμένος από όσους καθορίζουν σήμερα το μέλλον του κόσμου. 

Θυμόταν ότι στις 15 Ιανουαρίου 1950 κατάφερε να υπογράψει καθοριστικά την ιστορία του και να κεφαλαιοποιήσει τον πόθο του για την Ελευθερία. Θυμόταν ότι στους τόμους του Ενωτικού Δημοψηφίσματος ζει, επιμένει και αντιστέκεται (ό,τι και να ψηφίζει η βουλή των κατοχικών μαριονέτων) ο αντάρτης λαός που δεν είχε ποτέ την άνεση να προχωρήσει και να θέσει τους δικούς του όρους στο παγκόσμιο ή τοπικό στερέωμα. Θυμόταν, ακόμα, τις γιαγιάδες, που, μαντηλοφορούσες, κατέβηκαν στην ενορία για να βάλουν τον σταυρό τους στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον αυτού του τόπου. Θυμόταν τους παππούδες, που περήφανοι περπάτησαν στην εκκλησία για να γράψουν το όνομα της οικογένειάς τους σε αυτό το δημοψήφισμα. 

Τις ώρες, λοιπόν, που όλος ο συρφετός της ρεάλ πολιτίκ κρεμόταν από τις τηλεοράσεις για να «διδαχθεί» από τις φωνασκίες των Τόρηδων, των Unionists, των Εργατικών και των άλλων λόρδων, ένας μικρός λαός θυμόταν ότι πριν 69 χρόνια χτυπούσε το «πεπρωμένο» του σαν το χταπόδι και αρνούνταν τη μεμψιμοιρία. Βροντοφώναζε «ΟΧΙ» στη σκλαβιά και με ένα «ΑΞΙΟΥΜΕΝ» μεγαλύτερο του Πενταδακτύλου αντίκριζε την ιστορία του. Ιθαγενείς, εργάτες, χωριάτες, δάσκαλοι, δεξιοί και αριστεροί, παπάδες, αγροτόπαιδα, πιτσιρικάδες, μανάδες, γέροι και παιδιά υπέγραφαν το πυρ της επόμενης δεκαετίας και επαναβεβαίωναν το μεταγενέστερο του Ελύτη: «Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε, οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων, μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο». Με φωνή, γη κι ελευθερία, που έπιανε από την Κρήτη, τη Μακεδονία των Βαλκανικών, τη Μικρασία και το Κιλελέρ κι έφτανε ίσαμε την Πίνδο, την Αλαμάνα και τον Γοργοπόταμο. Αμάραντοι αξιούμεν…

Τουτέστιν, περιττές οι πουτίγκες και τα «χόλι νάιτ»...

Αλέκος Μιχαηλίδης

Περιττά τα «χάπι νιου γίαρ» σε τούτη τη γωνιά του Ελληνισμού. Περιττά τα ρεβεγιόν και… παρεμπιπτόντως τα «νιου γίαρς» ρεζολούσιον». Περιττά τα αγγλικανικά έθιμα και οι αθηνέζικες εκπομπές για τσιφτετέλληνες. Περιττά τα «προσωπικά στοιχήματα» και οι χαζοχαρούμενες ευχές όταν τούτο το χώμα εμπλουτίζεται ακόμα από τομεάρχες. 

Από ανθρώπους σαν τον Φρίξο Δημητριάδη, έναν καμαρωτό παππού, που «έφυγε» το Σάββατο και θύμισε τον συναγωνιστή του και δικό μας παππού και όσα έδωσαν στην πατρίδα χωρίς να ζητήσουν χειροκροτήματα και παράσημα για την ΕΟΚΑ μας. Τον Ανδρέα τον Ππασιά και όσα κουβαλούσε στις ρυτίδες και στις γραμμές των χεριών του. Που τα κουβάλησε από τη Λευκωσία, στην Τεμβριά, στον Μάρκο Δράκο, σ’ ολόκληρη την κοιλάδα της Σολιάς, πότε στα χέρια του και πότε στο υπόγειο του λεωφορείου του, αλλά πάντα με μια ψυχή βαθιά που φαινόταν στο ακριβό χαμόγελό του και σκιαγραφούσε το συλλογικό παρελθόν, παρόν και μέλλον. 

Περιττή, λοιπόν, η αλλαγή του χρόνου. Ακραίο; Εδώ, ο χρόνος σταματά σε όσα βαραίνουν την πλάτη αυτού του λαού. Στο μαραζωμένο βουνό που υψώνεται απέναντι, στις ερημωμένες εκκλησίες, στους βασανισμένους πρόσφυγες, στη γιαγιά τη Σοφούλα, στον παππού τον Αλέκο και στον Καραβά τους, σε όσους πολέμησαν για την ελευθερία των φραγκολεβαντίνων που θα αλλάξουν τον χρόνο με ραπανάκια για την όρεξη, αλλά κυρίως σε όσους επιμένουν «στου Καζαντζίδη τον λυγμό και στου Παπαδιαμάντη». 

Τουτέστιν, περιττές οι πουτίγκες και τα «χόλι νάιτ» όταν ολόκληρη η ύπαρξη αυτού του λαού, του αντάρτη λαού, ξεκινά, συνεχίζει και ολοκληρώνεται στο «Μάστρε μου, πεθαίνω, ζήτω η Ελλάς». Καλή λευτεριά.

Γλωσσάρι ΟΑΣΕ: Οι λέξεις κατοχή, εισβολή και πρόσφυγας είναι προσβλητικές!

ΚΥΠΡΟΣ: «Γλωσσάρι» για να χαλιναγωγεί τους δημοσιογράφους

Αποφάσισαν ότι λέξεις όπως κατοχή, εισβολή και πρόσφυγας είναι προσβλητικές

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Αν και το Κυπριακό παραμένει βαλτωμένο στις τουρκικές προεδρικές εκλογές και στις παραβιάσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας, εντούτοις οι προσπάθειες για «αναθεώρηση» της ιστορίας προς όφελος της κατοχικής Τουρκίας συνεχίζονται.

Σε άλλα επίπεδα πια, παρουσιάστηκε την Τρίτη, 10 Ιουλίου, στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας, ανάμεσα σε ελεύθερες περιοχές και κατεχόμενα, το «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο». Παρουσιαστής και ιθύνων νους ήταν ο Χαρλέμ Ντεζίρ, Εκπρόσωπος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) για την Ελευθερία των Μέσων.

Ο κ. Ντεζίρ, Γάλλος με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, παρουσίασε το «Γλωσσάριο», για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω, ως συμβουλευτικό. Ο κ. Ντεζίρ ευχαρίστησε τον καθοδηγητή της εκπόνησης του Γλωσσαρίου, Άινταν Ουάιτ, ο ο οποίος γεννήθηκε στο Ντέρι της Β. Ιρλανδίας και αυτοπροσδιορίζεται ως Βρετανός, καθώς και τους τέσσερις εν Κύπρω βοηθούς του έργου, τον δρα Μπεκίρ Αζκίν, καθηγητή σε παράνομο πανεπιστήμιο των κατεχομένων, την τουρκολόγο Μαρία Σιακαλλή, τον Χρίστο Χριστοφίδη, ο οποίος είναι Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Συντακτών Κύπρου και Ταμίας της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας και την Εσρά Αϊγκίν, Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο.

Στην εισαγωγή του, χωρίς να αναφερθεί σε λέξεις, εξήγησε ότι είναι υπό την «ευθύνη» του κάθε δημοσιογράφου να υιοθετήσει ή όχι το «Γλωσσάριο» που προέκυψε από το πρότζεκτ «Διάλογος Κύπρος», κατά το οποίο Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι εργάστηκαν σε τουρκοκυπριακά ΜΜΕ και Τουρκοκύπριοι σε ελληνοκυπριακά. Επέμεινε στον «συμβουλευτικό χαρακτήρα» του Γλωσσαρίου, ωστόσο αναφέρθηκε στην ανάγκη οι δημοσιογράφοι «να αναφέρουν επαγγελματικά την περίπλοκη κατάσταση στην Κύπρο για λογαριασμό όλων των κοινοτήτων».

Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για ένα «Γλωσσάρι» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κατοχικού καθεστώτος και της Άγκυρας. Το «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο» δεν είναι ένα απλό εγχειρίδιο για όποιον επαγγελματία δεν θέλει να προσβάλλει τη μια ή την άλλη κοινότητα, αλλά μια προσπάθεια διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων, ένα, ας πούμε, νέο βιβλίο της ιστορίας της τουρκικής εισβολής και των τουρκικών ραδιουργιών στη μικρή Κύπρο. Και προς το παρόν, η κυπριακή κυβέρνηση δηλώνει άγνοια, ενώ τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ) τηρούν μια ένοχη ομερτά, ενώ 170 δημοσιογράφοι έχουν ήδη απορρίψει με επιστολή τους το εν λόγω «Γλωσσάρι».

Το ζήτημα, επιπλέον, έχει ξεφύγει από τα στενά δημοσιογραφικά πλαίσια και είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό αναδεικνύεται από το ίδιο το περιεχόμενό του, το οποίο ετοιμάστηκε τεχνηέντως και με την αντίληψη που έχουν δύο Τουρκοκύπριοι και δυο Ελληνοκύπριοι για ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία.

Εμπειρογνώμονες και μαθήματα απευθείας από την Πόλη

Άριστος Μιχαηλίδης

Πάντως, έχουν κάνει και οι Τουρκοκύπριοι υποχωρήσεις στο γλωσσάρι δημοσιογραφίας. Και το σημειώνουμε για να μην συνεχίσει η Ελένη Βρετού να λέει στο κρατικό ραδιόφωνο ότι προβλήθηκαν μόνο όσα αφορούν τις υποχωρήσεις των Ελληνοκυπρίων και αγνοήθηκαν οι υποχωρήσεις των Τουρκοκυπρίων. Παρότι εμείς χτες τα γράψαμε όλα. Προς θεού, όμως, να τα λέμε κι αυτά. Είναι πολύ σημαντικό, για παράδειγμα, καταλυτικό θα έλεγα, το ότι συμφώνησαν πως όταν αναφέρονται σε Ελληνοκύπριες και γράφουν «κυρά», «έχει αρνητική έννοια και συχνά χρησιμοποιείται ως ύβρις ή ως χλευασμός», όπως λέει το γλωσσάρι. Και συμφώνησαν να το αποφεύγουν και να γράφουν: Ελληνοκύπρια. Αλλά, μεταξύ μας, ήξεραν πολλοί Ελληνοκύπριοι ότι γράφουν «κυρά» οι Τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι; Γιατί να μας ενοχλεί αφού δεν το γνωρίζαμε καν; Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι αν την σήμερον ημέρα γράφουν τις Ελληνοκύπριες χλευαστικά «κυρά», απλώς είναι ανόητοι.

Φυσικά, πρέπει να μας εξηγήσουν αυτοί που συμφώνησαν τους όρους, με ποια λογική μπορεί να εξισωθεί η λέξη «κυρά», που γράφει κάποιος ανόητος, με τη φράση «παράνομο καθεστώς» το οποίο συμφώνησαν να γράφεται «τουρκοκυπριακή διοίκηση». Διότι, άλλο να υποδεικνύεις μια ανοησία που σε λογικούς ανθρώπους θα την είχε ξεπεράσει η ιστορία και η μόρφωση και άλλο να αναφέρεσαι στο υπαρκτό γεγονός της παρανομίας και να ζητάς να αντικατασταθεί φραστικά για να φαίνεται νομιμοποιημένη χωρίς να είναι. Εκτός κι αν ξέχασαν ότι το παράνομο καθεστώς δεν είναι παράνομο επειδή το λένε οι Ελληνοκύπριοι, αλλά επειδή το λέει ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και όλα τα νόμιμα κράτη του πλανήτη, που δεν του πρόσφεραν τη νομιμότητα της αναγνώρισης.

Η άλλη υποχώρηση των Τουρκοκυπρίων είναι που συμφώνησαν ότι δεν πρέπει να γράφουν «τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ», αλλά σκέτο ΕΟΚΑ. Αλλά, αυτό με αντιστάθμισμα (πάντα χρειάζονται αντιστάθμισμα οι αδελφοί μας) να μην λένε και οι Ελληνοκύπριοι την ΤΜΤ τρομοκρατική αλλά σκέτο ΤΜΤ. Άσχετα αν «τρομοκρατική ΤΜΤ» τη λένε και πολλοί Τουρκοκύπριοι που γνωρίζουν πόσους Τουρκοκύπριους δολοφόνησε. Αλλά, τι σημασία έχει πώς ονομάζουν την ΕΟΚΑ; Μήπως, αυτό έχει ίση αξία με το ότι οι Ελληνοκύπριοι γλωσσάριοι συμφώνησαν να διαγράψουν το διεθνές έγκλημα του εποικισμού αντικαθιστώντας τη διεθνώς αναγνωρισμένη και νομική έννοια «έποικοι» με τις φράσεις «Τούρκοι πρόσφυγες ή άτομα τουρκικής καταγωγής ή Τούρκοι υπήκοοι ή Τούρκοι που διαμένουν στο βόρειο τμήμα της Κύπρου»; Πόσα δράμια μυαλό πρέπει να διαθέτεις για να κάνεις αυτό το έγκλημα σε βάρος της πατρίδας σου και του δικαίου, να συμφωνήσεις, δηλαδή, επί της ουσίας ότι δεν υπάρχουν Τούρκοι έποικοι στην Κύπρο αλλά Τούρκοι πρόσφυγες; Ποιος τους προσφυγοποίησε και ήρθαν στην Κύπρο; 

«Auto da fe»

Αλέκος Μιχαηλίδης

Στις 10 Μαΐου 1933, στην πλατεία μπροστά από το Πανεπιστήμιο Humboldt του Βερολίνου, 20.000 βιβλία ρίχτηκαν στην πυρά. Βιβλία του Φρόυντ, του Μαν, του Τουχόλσκι, του Κάουτσκι, του Μπρεχτ, του Κέστνερ, του Ρεμάρκ, του Τσβάιχ έγιναν στάχτη από τους ναζί σε μια νέα ιερά εξέταση. Μέχρι τις 11:00 το βράδυ ο πολιτισμός αυτής της χώρας έγινε κάρβουνο και το επαναλαμβανόμενο «άουτο ντα φε» προχωρούσε σε είκοσι ακόμα πόλεις της Γερμανίας. «Ιδιαίτερα λόγια προφέρθηκαν πριν ριχθούν στη φωτιά», θα ειπωθεί. Τόσα χρόνια μετά, το «άουτο ντα φε» επιβιώνει και ο φασισμός εξαπλώνεται στα μυαλά χουλιγκάνων, οι οποίοι οπλισμένοι με σφυριά έσπασαν την Πέμπτη τη βιτρίνα του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου στα Εξάρχεια. «Ιδιαίτερα λόγια προφέρθηκαν» μετά το χτύπημα: «Δε χωράμε στην εθνική ενότητα, δε συμπαθούμε κανένα πατριώτη, δε θέλουμε την εθνική σας αφήγηση, αυτό που θέλουμε είναι να σας κάνουμε τη ζωή πιο δύσκολη και να σας τσεκουρώσουμε τα εθνικά σας όνειρα». Υπερασπιζόμενοι την παγκοσμιοποίηση και μια περίεργη υπέρβαση των ταυτοτήτων προς όφελος του ατομοκεντρισμού που οι ίδιοι περιφρουρούν, οι νέοι γκεμπελίσκοι ξεστομίζουν διάφορα: Για το Άρδην, τον Καραμπελιά, τον πατριωτισμό, τον αντιιμπεριαλισμό. Για να πείσουν –τους εαυτούς τους– για την αντισυμβατικότητα υπογράφουν «Πρακτόρισσες 315» και «πάντα ανθελληνίδες» εκπροσωπώντας τάχα το γυναικείο αντιεξουσιαστικό κίνημα. Τα ίδια άτομα, που είδαν στη βιτρίνα του Μήτσου όλα εκείνα που απεχθάνεται η παγκοσμιοποίηση, δεν θα σήκωναν το δακτυλάκι τους ενάντια στον εθνικισμό του Ερντογάν, στην κατοχή της Κύπρου, στον νέο φασισμό που βρυχάται λίγα χιλιόμετρα ανατολικά από τα Εξάρχεια. Θα τολμούσαν μόνο να σπάσουν τη βιτρίνα και, σαν νέα Ες-Ες, να κάψουν τα 20.000 βιβλία που έχει εντός του το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο.

Η προσπάθεια να μετατραπεί το πρόβλημα της εισβολής και κατοχής στην Κύπρο σε ζήτημα ανθρώπινων σχέσεων

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Στις 23 Απριλίου 2003 οι Ελληνοκύπριοι τίθεντο αντιμέτωποι με μια ιστορική ανατροπή. Θα ξεκινούσε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια να αλλάξει η ουσία του Κυπριακού και να μετατραπεί από πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε ζήτημα ανθρώπινων σχέσεων. Θα ξεκινούσε μια επιχείρηση ωραιοποίησης της κατοχής και μερίδα των Κυπρίων, πρόσφυγες και μη, θα άρχιζαν να συνηθίζουν και να συμβιβάζονται με το μεταλλαγμένο στάτους κβο. Το στάτους κβο των οδοφραγμάτων, τα οποία θα μετατρέπονταν σε «σύνορα» ή χώροι αντάμωσης, παρόλο τον παραλογισμό των διαβατηρίων, της ψευδοαστυνομίας και της ίδιας της κατοχής. Θα ξεκινούσε έκτοτε μια ασφυκτική και περίεργη προσπάθεια (κομμάτων, ανθρώπων, οργανώσεων, πρεσβειών) να μεταβάλουν το πρόβλημα σε πρόβλημα μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Με έναν αισχρό, μάλιστα, τρόπο σύμφωνα με τον οποίον οι νέοι Ελληνοκύπριοι όφειλαν να κάνουν φιλίες με τους νέους Τουρκοκύπριους και οι πιο ηλικιωμένοι να ανταμώσουν σε χοροεσπερίδες, γκαλά και τσάγια κυριών με το έτσι θέλω. Στην ουσία, η 23η Απριλίου 2003 έγινε σύμβολο για εκείνους που, υποτιμώντας την αλήθεια, θα επιχειρούσαν να αποδείξουν ότι οι άνθρωποι αυτού του τόπου είναι πλήθος απρόσωπων ηλιθίων που θα ακολουθούσαν τις ελίτ και τις εξουσίες στον αγώνα τους για υποτίμηση της νοημοσύνης. Τα οδοφράγματα άνοιξαν, όχι μόνο για να σωθεί το κατοχικό καθεστώς, αλλά και για να υποβαθμιστεί κάθε ιστορική συνέχεια και κάθε ανθρώπινη ταυτότητα σε κατηγορίες που ήθελαν και δημιούργησαν οι ισχυροί. Και μπροστά σε αυτό, χωρίς οποιαδήποτε κοινωνική ή άλλη επανάσταση, με τις ευλογίες του Ντενκτάς και των από ’δω συντρόφων του, Ελληνοκύπριοι θα ανίχνευαν έναν άλλο κόσμο, στον οποίον τα σύνορα ΔΕΝ είναι «χαρακιές στο σώμα του πλανήτη» ή ο έλεγχος μιας κατοχικής αστυνομίας δεν είναι κακός καθώς βοηθά στο συναπάντημα. Θα δημιουργούσαν φράσεις όπως «άλλη πλευρά» και «αντίπερα όχθη» για να καλύψουν τις τύψεις τους, όπως καλύπτεται το παρελθόν με αφίσες στον υπό βιασμό Μακρύδρομο. Δεκαπέντε χρόνια μετά και υπό τον μανδύα των «προσκυνημάτων» σε κατεχόμενες εκκλησίες, άνθρωποι, βαλτωμένοι στη συνήθεια και στη μετριότητα, δεν ψάχνουν την παραμικρή διάθεση να συντρίψουν τα οδοφράγματα για να λευτερωθούν και να ανταμώσουν με τους συνανθρώπους τους, την ώρα που αυτά έχουν μετατραπεί σε… δωρεάν διόδια ή σε πύλες που οδηγούν στην «ειρήνη» που κτίζουν οι κατοχικές αρχές. Συνθλίβοντας κάθε έννοια αυτοδιάθεσης και ανατροπής από τα κάτω, προστατεύοντας υπέρ βωμών και εστιών τον τουρκικό καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό. Καταπατώντας τους δρόμους που αγαπήσαμε…

«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα,

κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

νύχτες των γυρισμών, αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή.

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ.

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ,

κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα, χωρίς να γνωρίζω κανένα

κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας, με γνώριζε, με γνώριζε».

Αποτρέπουν επισκέψεις πρέσβεων στα Φυλακισμένα Μνήματα;

Άριστος Μιχαηλίδης

Αποτρέπουν επισκέψεις πρέσβεων στα Φυλακισμένα Μνήματα;

Πρέσβης φιλικής χώρας βολιδοσκόπησε το υπουργείο Εξωτερικών αν μπορούσε να επισκεφθεί τα Φυλακισμένα Μνήματα. Με έκπληξή του πληροφορήθηκε ότι δεν είθισται ξένοι πρέσβεις να επισκέπτονται τα Φυλακισμένα Μνήματα! Συνάδελφοί του άλλοι πρέσβεις, εξάλλου, τον συμβούλευσαν να αποφύγει την επίσκεψη γιατί δεν θα άρεσε στον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή!

Το υπουργείο Εξωτερικών με ενημέρωσε ότι δεν έχει τέτοια επίσημη πολιτική, ωστόσο, μπορεί να υπάρχει… ανεπίσημη πολιτική. Διότι ο πρέσβης δεν μίλησε με κανέναν εξωγήινο, είναι αρμόδιος του υπουργείου, που τον απέτρεψε.

Μια και το έφερε η κουβέντα, όμως, μπορεί κανείς να μας εξηγήσει γιατί δεν βλέπουμε ποτέ ξένους πρέσβεις να επισκέπτονται τα Φυλακισμένα Μνήματα; Ούτε την 1η Απριλίου στο τρισάγιο, ούτε και στις επίσημες εκδηλώσεις για την επέτειο, που γίνονται σαν να είναι καμιά κλειστή οικογενειακή τελετή! Κι όταν δίνουν οι πρέσβεις τα διαπιστευτήρια τους γιατί καταθέτουν στεφάνι στον ανδριάντα του Μακαρίου και όχι στα Φυλακισμένα Μνήματα; Όλα τα κράτη έχουν μνημεία για να τιμούν τους αγώνες και τους ήρωες τους οι ξένοι επισκέπτες. Ποιο είναι το δικό μας μνημείο αν δεν είναι τα Φυλακισμένα Μνήματα;