Η ΑΓΆΠΗ ως ΠΡΆΞΗ σώζει και ΌΧΙ η ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΊΗΣΗ της ΕΛΠΊΔΑΣ

 

Του Παναγιώτη Ταμβάκη

Το ΘΑΎΜΑ, ένας από τους τρεις πειρασμούς του Χριστού στην αρχή στην έρημο («αν είσαι Υιός του Θεού, πες οι πέτρες αυτές να γίνουν ψωμιά») και στο τέλος πάνω στον Σταυρό («αν είσαι Υιός του Θεού κατέβα από τον σταυρό»). Το αναλύει αριστουργηματικά ο Ντοστογιέφσκι στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή. 

Η προσδοκία του θαύματος γεννά ελπίδα και Η ΕΛΠΊΔΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΕΊΤΑΙ από τους επιτήδειους συνήθως ΚΛΗΡΙΚΟΎΣ και θεολόγους με διάφορους τρόπους, δεξιούς και αριστερούς. 

Η αγία ζώνη της Θεοτόκου τιμάται επειδή ως εικόνα της μας παραπέμπει στο «πρωτότυπο», δηλαδή στην απόλυτη πίστη-εμπιστοσύνη τής μάνας τού Θεανθρώπου στον Δημιουργό και γιό της. Όχι για να μας γιατρέψει από την ασθένεια ή να μας παρηγορήσει τον πόνο αλλά για να μας φανερώσει ΤΟ ΝΌΗΜΑ της ασθένειας ή του πόνου μας και να μας στρέψει προς την ανιδιοτελή ελπίδα της αγάπης. Όσο και αν αυτό φαίνεται σε πρώτη προσέγγιση ασπλαχνία και αναλγησία προς τον συνάνθρωπο, είναι η πραγματική αγάπη πέραν των νοσηρών συναισθηματισμών. Και αυτό είναι το ΈΡΓΟ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΏΝ, όχι η εμπορευματοποίηση.   

Αναδρομή στη «Θεολογία του ’60»

Αναδρομή στη «Θεολογία του ’60»

 (Α΄ μέρος) ... Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος καταθέτει στον Βασίλη Ξυδιά την προσωπική του εμπειρία για τη «Θεολογία του 60» από εκείνα τα χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Τι είναι η «Θεολογία του 60»; Ποια ήταν η αλλαγή που έφερε στην ελληνική θεολογία εκείνης της εποχής; Έμφαση στη θεολογία των Πατέρων, στα λειτουργικά κείμενα, στη λατρεία, στη μοναστική άσκηση. Ποιες είναι σήμερα οι εκκρεμότητες, τα προβλήματα, οι αντιρρήσεις σχετικά με τη θεολογία αυτή; Υπάρχει «αντιδυτικισμός» ή «εθνικισμός» στη Θεολογία του 60; Είναι αυτή υπεύθυνη για τον σύγχρονο «νεοευσεβισμό» και τον «γεροντισμό»;

Το Α΄ Μέρος εστιάζει στα χρόνια από τη δεκαετία του 60 έως τη δεκαετία της μεταπολίτευσης. Συζητάμε...

☑️για τη σχέση της «Θεολογίας του 60» με τους Ρώσους θεολόγους της Διασποράς και με τη «Γενιά του 30»·

☑️για τις χριστιανικές οργανώσεις· 

Το κορίτσι της ναπάλμ και ο Χριστός

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που το εννιάχρονο κοριτσάκι  Κιμ Φουκ, απαθανατίσθηκε σε φωτογραφία μαζί με άλλα παιδάκια του χωριού της, στο Βιετνάμ, να τρέχει γυμνό και κατακαμένο από εμπρηστική βόμβα ναπάλμ. Στη φωτογραφία, που κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ,  αποτυπώθηκε όλος ο πόνος και η απελπισία που ένιωθε και η αναζήτηση μιας βοήθειας.

 Η Κιμ, αθώο θύμα του πολέμου στο Βιετνάμ, από την τρυφερή της ηλικία πέρασε πολλές ταλαιπωρίες, ψυχικές και σωματικές. Για να βελτιωθεί η κατάσταση της παρέμεινε δεκατέσσερις μήνες σε νοσοκομείο της Σαϊγκόν και υποβλήθηκε σε δέκα επτά χειρουργικές επεμβάσεις. Φέτος το καλοκαίρι, πενήντα χρόνια μετά, έκαμε μιαν ακόμη θεραπεία στο Ινστιτούτο Λέϊζερ και δερματολογίας  του  Μαϊάμι.. Λόγω της παγκόσμιας δημοσιότητας που είχε πάρει η φωτογραφία της το κομμουνιστικό καθεστώς την χρησιμοποίησε ως εργαλείο στην προπαγάνδα του. Η ζωή της ήταν ως σε ένα κλουβί και ένιωθε ως μαριονέτα στα χέρια του. Πολλές φορές της ήρθε η διάθεση να αυτοκτονήσει. Κάποια όμως δύναμη την συγκρατούσε. Από τότε που ήταν μικρή της άρεσε το διάβασμα και ήθελε να σπουδάσει. Το 1982 σε επίσκεψή της στη βιβλιοθήκη της Σαϊγκόν  βρήκε καταχωνιασμένη μια Καινή Διαθήκη και άρχισε να την διαβάζει. Τα όσα έλεγε ο Χριστός για αγάπη, ειρήνη, και συγγνώμη και κυρίως τα όσα έπαθε για να σώσει τον άνθρωπο, που ήταν περισσότερα από τα δικά της βάσανα, την έκαμαν να Τον αγαπήσει και αποφάσισε να Τον ακολουθήσει. Εγκατέλειψε τη θρησκεία των γονέων της, τον Καοδαϊσμό, και βαπτίσθηκε Χριστιανή.

 Με το που έγινε Χριστιανή άλλαξε η στάση της για τη ζωή. Απέκτησε αυτοπεποίθηση και θέληση να ζήσει και να μπορέσει μια μέρα να προσφέρει στην ανθρωπότητα το ζωντανό παράδειγμά της, για το πόσο επιζήμιος για τον άνθρωπο είναι ο πόλεμος. Ήθελε να σπουδάσει, αλλά για το καθεστώς στο Βιετνάμ προηγείτο η προπαγάνδα. Τελικά μετά από συνάντησή της με τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Φαμ Βαν Ντονγκ της επετράπη να μεταβεί στην Κούβα για σπουδές. Εκεί βρήκε κακές τις συνθήκες για τη ζωή της  και ειδικότερα για την υγεία της, αλλά συνάντησε ένα καλό νέο, τον Τοάν, που αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν.

 Για μήνα του μέλιτος έστειλαν τους δυο νέους από την Αβάνα στη Μόσχα. Εκεί αποφάσισαν να βρουν τρόπο να αποδράσουν και να ζήσουν ελεύθεροι. Όταν στη επιστροφή το αεροπλάνο στάθμευσε στον Καναδά βρήκαν τρόπο και πέρασαν σε μέρος του αεροδρομίου που ήταν για πολιτικούς πρόσφυγες, που ζητούσαν άσυλο. Από τότε ζουν εκεί και η Κιμ πραγματοποιεί  το όνειρό της. Σήμερα είναι πρέσβυς καλής θελήσεως του ΟΗΕ για την προώθηση της ειρήνης σε όλο τον κόσμο και έχει δημιουργήσει Ίδρυμα που φροντίζει παιδιά θύματα πολέμων.  Όπως λέγει η ίδια αισθάνεται ευγνωμοσύνη στον Χριστό που την βοήθησε να ξεπεράσει τον πόνο και να νιώσει τι σημαίνει αληθινή αγάπη και πραγματική ελευθερία και που μετέτρεψε το μίσος που ένιωθε σε  συχώρεση.-

Tον συνάντησα για πρώτη φορά στο βιβλιοπωλείο "Ναυτίλος" να αναζητά τα βιβλία του Πάτρικ Λη Φέρμορ.

Πράος και γλυκός ιερωμένος, με άδολη σεμνότητα...

Έγινε γνωστός ως πνευματικός της οικογένειας του Αντετοκούμπο.

Όμως, στα Σεπόλια, αυτοί που φώλιασαν στην πατρική του αγκαλιά είναι πολύ περισσότεροι...

Κοινοποιώ περικοπές και ολόκληρη την συνέντευξή του στην εφ. Καθημερινή

Γερομοριάς

______****______

... η πραότητα και η βαθιά διερευνητική του σκέψη τον «διαπερνά» τόσο πολύ, που στο τέλος της κουβέντας αισθάνεται σαν να έχει μόλις βγει από μια συνεδρία ψυχοθεραπείας

...Ο πατήρ Ευάγγελος γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Από μικρός ήταν «αστέρι» στα μαθηματικά και σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ωστόσο, η βαθιά γοητεία που τού ασκούσαν οι ανθρωπιστικές επιστήμες τον οδήγησαν να σπουδάσει και Θεολογία

...Μεταξύ αυτών που είχαν περάσει το κατώφλι του ναού ήταν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Η γνωριμία τους ήταν ένα δώρο και για τους δύο.

...Ξεχώρισα αμέσως τον Γιάννη ...για το δυσανάλογο ύψος του σε σχέση με την ηλικία του»... «Ήταν 12 χρονών. Είχε καθαρό και πράο βλέμμα. Δεν είχε μεμψιμοιρία ή μνησικακία. Σε όλες τις φωτογραφίες του από εκείνη την εποχή είναι χαμογελαστός»

...λειτούργησε σαν ένα «τεστ» όχι μόνο για την ενορία αλλά και για όλη την γειτονιά. «Αυτός που τώρα είναι βασιλιάς πέρασε από τους δρόμους των Σεπολίων και τα σκαλιά της ενορίας του Αγίου Μελετίου και μας έκανε ένα τεστ.

... Για εμένα, το σπουδαίο είναι ότι δείξαμε σε αυτή την οικογένεια αλληλεγγύη όταν δεν τους ήξερε κανείς. Θυμάμαι τους γονείς των παιδιών, τον Τσαρλς και τη Βερόνικα, σε κυριακάτικες λειτουργίες μέσα σε ένα αμιγώς λευκό εκκλησίασμα να κάθονται δίπλα-δίπλα. Ήταν κυριολεκτικά σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία.

...μπορεί να γράψει ένα ολόκληρο μεταπτυχιακό αν θέλει για την επαιτεία αλλά και για τη χαλιναγώγηση των ανθρώπων όταν θέλουν να πάρουν κάτι... Ο Τσαρλς και η Βερόνικα δεν ήταν τέτοιοι άνθρωποι, παρότι δυσκολεύονταν πολύ».

...Μια κοινωνιολογική παρατήρηση που έχουμε κάνει στον ναό, εγώ και οι κατηχητές, μακριά από τις ρομαντικές εξιδανικεύσεις, είναι πως αρκετά από τα παιδιά που κάθονται εδώ με τις ώρες είναι παιδιά με δυσκολίες στο σπίτι. Παιδιά που θέλουν απλώς έναν χώρο που να είναι αποδεκτά και να νιώθουν ζεστασιά

...έχουν εμφιλοχωρήσει στοιχεία πολιτισμικά αλλά και εθνικοπατριωτικά στην εκκλησία και σε έναν βαθμό συγχέεται ο ευαγγελικός λόγος με τον εθνικό λόγο. Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι αποδέχονται τον χριστιανικό λόγο ενώ στην ουσία αποδέχονται τον εθνικοπατριωτικό λόγο και άλλοι λένε ότι απορρίπτουν τον χριστιανικό λόγο ενώ αυτό που θέλουν να απορρίψουν είναι κάτι το εθνικοπολιτισμικό. Η εκκλησία πρέπει να ψάξει πιο πολύ στις πήγες της και να δώσει ξανά στον κόσμο τον λόγο του Ευαγγελίου».

...«Πριν από δύο χρόνια, Χριστούγεννα, ο Γιάννης, μεγάλος σταρ ήδη του NBA αγόρασε πολλά τρόφιμα και τα έφερε στην εκκλησία να τα δώσουμε σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Στην ουσία, επαναλάμβανε κάτι που είχε μάθει και είχε δει εδώ».

...Αυτή η ιστορία με το “αμερικάνικο όνειρο”, πως αν δηλαδή έχεις μεγάλους στόχους, θα τα καταφέρεις αν δουλέψεις σκληρά, δεν ακουμπά στην πραγματικότητα.

...Όχι ότι ο Γιάννης δεν δούλεψε σκληρά αλλά εγώ ξέρω και άλλα, πολλά παιδιά στα Σεπόλια που δουλεύουν σκληρά και δυσκολεύονται ακόμα και να εξασφαλίσουν το μεροκάματο- άνθρωποι που τους έτυχαν περιπέτειες υγείας, ατυχήματα…

... Η τεράστια επιτυχία δεν αναιρεί την καθημερινή μάχη για να ζεις μια ζωή χαρούμενη.

...Δεν θα ήθελα ο Γιάννης να γίνει Μίδας

...Θα προσεύχομαι πάντα να διατηρεί την ισορροπία του και να πατάει στη γη όσο και αν μπασκετικά ίπταται».

Πατήρ Ευάγγελος Γκανάς: O Aντετοκούνμπο, τα Σεπόλια και το νόημα της πίστης

Ο πατήρ Ευάγγελος Γκανάς, εφημέριος στην ενορία του Αγίου Μελετίου στα Σεπόλια, συνδέθηκε στενά με την οικογένεια Αντετοκούνμπο και μοιράζεται με την «Κ» αναμνήσεις και φωτογραφικά στιγμιότυπα

Ο Ευάγγελος Γκανάς, εφημέριος στην ενορία του Αγίου Μελετίου στα Σεπόλια, θεολόγος με αρκετές δημοσιεύσεις σε συλλογικούς τόμους και σε περιοδικά, αλλά και συγγραφέας βιβλίων, τα οποία όπως λέει ο ίδιος λειτουργούν σαν «γέφυρες» ανάμεσα στη θεολογία και τη φιλοσοφία, είναι ένα ιερέας που σπάνια συναντά κανείς.

Από τα πρώτα λεπτά που συνομιλεί κανείς μαζί του, η πραότητα και η βαθιά διερευνητική του σκέψη τον «διαπερνά» τόσο πολύ, που στο τέλος της κουβέντας αισθάνεται σαν να έχει μόλις βγει από μια συνεδρία ψυχοθεραπείας.

«Βίβλος των Σκλάβων».

Από την Μαρία Ζαχάροβα.

Ειδική Βίβλος για τους σκλάβους.

 Σήμερα οι δυτικές φιλελεύθερες δικτατορίες έχουν αντικαταστήσει τα θρησκευτικά δόγματα πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν οι κοινωνίες τους με τις λέξεις «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Ανθρώπινα Δικαιώματα».  

Επικρατει η ταση αυτές οι έννοιες να  συμπληρωνονται με άλλες, πιο "βολικές" για τα ΝΑΤΟκεντρικά καθεστώτα, έτσι ώστε να "εξυπηρετείται" η κάθε ξεχωριστή περίπτωση που τους απασχολεί.

 Φαίνεται ότι η Δημοκρατία ως φαινόμενο δεν μπορεί να χειραγωγηθεί τόσο εύκολα.  Άλλωστε τόσα έργα έχουν γραφτεί από την αρχαιότητα και η ιστορική εμπειρία δεν μπορεί να αγνοηθεί. 

 Και όμως.  Κάποτε, ακόμη και η Βίβλος είχε υποβληθεί σε χειραγώγηση, πόσο μαλλον  έννοιες που δεν εμπίπτουν στους Κανονες της σύγχρονης Πολιτικής Επιστήμης.

 Αλλά αυτό είναι αδύνατον, θα μου πείτε  εσείς.  Και ομως κάνετε λάθος,  θα σας πω εγω.

 Υπάρχει μια επιστολή του επισκόπου Beilby Porteus του Λονδίνου, στην οποία κάνει λόγο για την πίστη των σκλάβων των αποικιών "ζάχαρης" της Καραϊβικής:

 "Ετοιμάστε γι' αυτούς μια σύντομη μορφή δημόσιας προσευχής ... μαζί με επιλεγμένα μέρη της Γραφής ... ειδικά εκείνα που σχετίζονται με τα καθήκοντα των σκλάβων προς τα αφεντικά τους».

 Όμως το θέμα δεν περιορίστηκε στις προσευχές.

 Λίγοι θυμούνται τώρα, αλλά αυτό μπορεί να διορθωθεί - στα τέλη του 18ου - αρχές του 19ου αιώνα, δημοσιεύτηκε μια ειδική Βίβλος (δεν αστειεύομαι) για τις αποικίες της Βρετανίας :

"Επιλεγμένα μέρη της Αγίας Βίβλου που προορίζονται για τους Νέγρους σκλάβους, των βρετανικών νησιων των Δυτικών Ινδιών».

 Στις παγκόσμιες βιβλικές μελέτες, ονομαζόταν «Βίβλος των Σκλάβων».

 Το 90% της Παλαιάς Διαθήκης και το 50% της Καινής Διαθήκης ειχαν κοπεί.  Από τα 1189 κεφάλαια της τυπικής Προτεσταντικής Βίβλου, η «Βίβλος των Σκλάβων» περιέχει μόνο 232.

Ο Θεός λαχταρά να αλλάξει ετούτος ο κόσμος

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Αναπληρωτής Καθηγητής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας, διευθυντής του περιοδικού «Σύναξη»

Κολομβία των δεκαετιών του 1950 και 1960, στην δίνη των αμερικανικών επεμβάσεων, του ψυχρού πολέμου και της κουβανικής επανάστασης. Στη χώρα με τα ιλιγγιώδη ταξικά χάσματα και τον ακαπίστρωτο πολιτικό αυταρχισμό, Καμίλο Τόρες (1929-1966) λεγόταν ο Καθολικός ιερέας ο οποίος αφιερώθηκε στην υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης μέχρις εσχάτων, κυριολεκτικά. Πρόδρομος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης (η οποία τυπικά αναδύθηκε στην Κολομβία δυο χρόνια μετά τον θάνατό του), ο Τόρες κατέστη σημείο αντιλεγόμενο, όχι τόσο λόγω της κοινωνικής στράτευσής του γενικά, αλλά ειδικά λόγω της προσχώρησής του στην επαναστατική βία.   

Η Χρύσα Τζιαφέτα μας δίνει ένα εξαιρετικό βιβλίο, καθόσον κεντά τη μορφή του Τόρες πάνω στον πληρέστερο δυνατόν καμβά: στη μελέτη της ιστορικής και κοινωνικής συνάφειας, της ιδιοπροσωπίας της χώρας, του στίγματος προσώπων, ρευμάτων και ιδεών. Η γνώση της ισπανικής γλώσσας και η γνωριμία της με την Λατινική Αμερική εκ του σύνεγγυς, της έχουν χαρίσει πρόσβαση σε πρωτογενείς πηγές, κείμενα και φωτογραφίες. Η καρδιά της είναι ξεκάθαρα με τον Padre Camilo, μα ταυτόχρονα ξεδιπλώνει μια κορυφαία αρετή: την πραγματικά ερευνητική ματιά της, η οποία κοπιάζει για να αναδείξει όλες τις διαστάσεις, φωτεινές και σκοτεινές πλευτές κάθε ιδεολογικού χώρου, ελπίδες και αντιφάσεις, αυτοθυσίες και σκοπιμότητες.

Η ζωή διασώζεται, όταν χαρίζεται

Του Παναγιώτη Μπουρδέλα

Καλημέρα και χρόνια πολλά στην Αριάδνη.

Κυριακή μετά του Σταυρού,

με πολλά και πρακτικά μηνύματα...

Ευαγγελική περικοπή Μαρκ. Ή, 34-38,

εωθινό Γ', ήχος πλ. δ'.

*****

Δύο σημεία θα επισημάνω:

1. Ανοίγεται το ζήτημα της ψυχής ως ζωής.

Η ζωή διασώζεται, όταν χαρίζεται.

Τουτέστιν, όταν ο ατομικός άνθρωπος μεταμορφώνεται σε συλλογικό.

2. Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τους παρόντες,

ότι οι πλείστοι εξ αυτών,

θα ζήσουν την εν δυνάμει

κάθοδο του Πνεύματος.

Η πράξη αυτή αποτελεί τη συνέχεια

της προηγούμενης μεταμόρφωσης.

Ο φωτισμός και η θέωση δηλαδή 

είναι επακόλουθο

της εξαφάνισης του ατομικού,

δηλαδή βιολογικού ανθρώπου

(όστις απωλέσει την ψυχήν αυτού, σώσει αυτήν).

Ποιά τά σπουδαιότερα πνευματικά προβλήματα; - Κάλλιστος Γουέαρ

Ποιά τά σπουδαιότερα πνευματικά προβλήματα τοῦσυγχρόνου ἀνθρώπου; 

- Κατὰ τὴν ἄποψή μου, τὸ σοβαρότερο πνευματικὸ πρόβλημα τοῦ σύγχρονου Εὐρωπαίου εἶναι ἡ ἀπώλεια νοήματος καὶ σκοποῦ. Στὴ σύγχρονη Δυτικὴ Εὐρώπη οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀπολαμβάνουν μεγάλο βαθμὸ ὑλικῆς εὐμάρειας, σαφῶς μεγαλύτερης ἀπ' ὅ,τι στὸ παρελθόν, ἀλλὰ ὅπως εἶπε ὁ Κύριος «οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος», καθὼς τὸ πρόβλημα τὸ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἶναι πὼς δὲν βρίσκουν λόγο ὕπαρξης, δὲν βρίσκουν κανένα σκοπὸ ἢ κατεύθυνση στὴ ζωή τους, καὶ αὐτὸ συμβαίνει ὄχι μόνο μ' ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀπωλέσει τὴν πίστη τους, μεγάλος ἀριθμὸς χριστιανῶν αἰσθάνεται τὸ ἴδιο. Ὡς ἕνα βαθμὸ αὐτὸ συνδέεται μὲ μία μεγάλη μεγαλύτερη ἀποδόμηση τῆς κοινωνίας. 

Στὸ παρελθόν, στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη, ὅπως συμβαίνει ἀκόμη σὲ ἄλλα μέρη τῆς γῆς, οἱ ἄνθρωποι γεννιόντουσαν σὲ μιὰ ζῶσα κοινότητα, σὲ μιὰ εὐρύτερη οἰκογένεια, ἐντὸς πολλῶν δικτύων, ἐκείνων τοῦ χωριοῦ ἢ τῆς κωμόπολης, καὶ ἔνοιωθαν ὅτι κατεῖχαν μία θέση στὴν κοινωνία. Σήμερα, ὁ σύγχρονος Εὐρωπαῖος νοιώθει μόνος, εἴτε –συχνότατα-, ἀκόμη καὶ ἐὰν δύο ἄνθρωποι συζευχθοῦν, πρόκειται ἁπλῶς περὶ δύο προσώπων, δὲν ὑφίσταται ἡ εὐρύτερη οἰκογένεια, θεῖοι, θεῖες, ἐξαδέλφια, φίλοι, νὰ τοὺς στηρίξουν. 

- Ὅ,τι ἀποκαλοῦμε πυρηνικὴ οἰκογένεια. 

Σεβ. Μητρ Διοκλείας Κάλλιστος Ware: Η Μαρτυρία της Φιλοκαλίας

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware, μεταφραστής του μνημειώδους έργου της Φιλοκαλίας στα Αγγλικά, μίλησε για τη μαρτυρία και το θεολογικό εύρος της σημαντικότερης ίσως νηπτικής ανθολογίας του Χριστιανισμού.

ΠΗΓΗ: Antifono.gr

ΣΚΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΙΤΕ ΚΑΙ "ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ

ΣΚΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΙΤΕ ΚΑΙ "ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ"!

Του Νίκου Σταθόπουλου

Διότι ως ευχή είναι "παράλογη" και "γελοία", αφού, τι;, υπάρχει και "κακή" Παναγιά;.................

Σωστά! Είναι "παράλογη" στον κόσμο της απόλυτης λογικής όπου καταστρέφονται τα πάντα για να αναπτυχθούν τεχνολογίες που θα τα υποκαταστήσουν, και όπου ακυρώνεται η ανθρώπινη φύση για να επιλέγει το παιδάκι φύλο ώστε να δουλεύει η ιατρική και φαρμακευτική βιομηχανία και το ενδυματολογικό επιχειρείν και να παράγονται ριζικά αποπροσανατολισμένοι υπήκοοι.................

Και είναι και "γελοία" σε μια κοινωνία όπου η Αριστερά διασφαλίζει την ελευθερία με γκουλάγκ ή εκλέγεται αντιμνημονιακά και φέρνει τρίτο μνημόνιο ή εκχωρεί εθνική υπόσταση.......................

Τι να πεις!μένεις με την ωριμότητα της ανθρώπινης κατάστασης και συνεχίζεις... διότι το "Καλή Παναγιά" σημαίνει "να φτάσεις καλά στη γιορτή της Παναγίας" και να είσαι καλά για να μυηθείς με πληρότητα στο κλίμα της μεγάλης εορταστικής στιγμής...είναι μια βραχυλογία, ένας "κωδικός", που ανταποκρίνεται όμορφα στη θεμελιώδη για τη γλώσσα "αρχή της οικονομίας"...διαφορετικά θα καταναλωνόταν ο χρόνος της ανθρώπινης ενέργειας και επικοινωνίας σε ατελείωτα λογύδρια.................................

Σημασία έχει να έχεις αγαθή προαίρεση, και οι άθρησκοι του παρόντος δεν έχουν, καθώς είναι απλώς φανατικοί μιας βιομηχανοποιημένης "πνευματικότητας" που μεσολαβεί απλώς στο να έχουν ένα ανήκειν και να νιώθουν "προσωπικότητες"...θεωρώντας ηλιθίως οτι "πας πιστός ίσον αγράμματος θεούσης" αντιδρούν με μια αβάσιμη και χαζότατη αλαζονεία βαθιά απαίδευτη και άγονη, εντελώς φασιστικής κοπής....συνήθως μικρογελοίοι των κοινωνικών εξουσιών που παριστάνουν τους "σκεπτόμενους"................

Όταν λέμε "καλό κουράγιο" δηλαδή υπάρχει και "κακό";..όταν λέμε "καλή λευτεριά" (ω επαναστάτες μου, ήταν βασική ευχή των ΕΛΑΣιτών...) υπάρχει και "κακή";...όταν λέγανε παλιά οι ένοπλοι αγωνιστές "καλό βόλι" υπήρχε περιθώριο να πεις κάποιος ότι "μην το λέτε..υπάρχει και κακό;................................

Ανοησίες!...εντελώς σεφερλίδικου χιούμορ επιθέσεις στο κοινοτικό αίσθημα πίστης που παλαιόθεν συνέχει αυτό τον μαχόμενο λαό...μισούν την πνευματικότητα που είναι μακριά από την εργαστηριακή εγκυκλοπαιδικότητα και από τον γελοίο ορθολογισμό των εξουσιαστικών εξισώσεων...................

Το Καλή Παναγιά απελευθερώνει τη χαρά και την ελπίδα, την ψυχική ενότητα και το υπερβατικό...είναι η αποθέωση της Πτωχείας τω Πνεύματι που οι φασίστες των πτυχίων ποτέ δεν κατάλαβαν...το χλευάζουν γιατί είναι διανοητικά ρηχοί και δεν καταλαβαίνουν, και γιατί το "παράλογο" που περιέχεται εδώ(ας διαβάσουν λίγο Κίρκεγκαρντ..) ξεφτιλίζει την κατακερματισμένη τους χαμοζωή τη στερημένη βαθιά από κάθε Ποίηση και Φιλία και 'Ερωτα.....................

Στη δική τους άνυδρη κουλτούρα η Μάνα είναι νεκρή για να μπορούν αυτά τα ζαβά να αποτρελαίνονται ελεύθερα, στη δική μας είναι οντολογικά ολοζώντανη για να μας καλεί στα γιορτάσια της και Να είμαστε Καλά να Πηγαίνουμε!...Αμήν !...

Η ΠΙΣΤΗ

______ ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ _______

    Ἡ Ζωή καί τό Πνεῦμα (σ.σ. 25, 26)

                         Η ΠΙΣΤΗ

"Ἡ πίστη δὲν εἶναι τὸ προϊὸν τοῦ θεωρητικοῦ λογισμοῦ, ἀλλὰ ἡ κατάληξη τοῦ κοσμικοῦ δράματος τῆς ψυχῆς, τὸ ὁποῖο στοιχειώνεται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῆς ἀποξένωσης, τῆς ἀμφισημίας καὶ τῆς ἐνοχῆς.

Συνεπῶς πρόκειται γιὰ σωτηρία ἐκεῖθεν τῆς δαιμονιώδους κοσμικῆς ἀπειλῆς. Ἐὰν δὲν βιώνεται ἡ κοσμικὴ ἀπειλὴ τοῦ μηδενός, δὲν βιώνεται καὶ ἡ πίστη.

Στὴν ἐποχή μας πράγματι τὸ πρόσωπο δὲν ζεῖ τὴν κοσμικὴ ἀπειλὴ κατὰ τῆς ὑποστάσεώς του, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ζεῖ τὴν ἀνάγκη τῆς σωτηρίας του διὰ τῆς πίστεως.

Στὸν αἰώνα μας, ἡ ὑπαρξιακὴ ἀποξένωση λογίσθηκε ὡς κοινωνικοῦ τύπου ἀποξένωση, γι’ αὐτὸ ἡ μόνη πίστη ποὺ ἴσχυσε ἦταν ἡ κοινωνιστική.

Ἀλλὰ ἡ πίστη λειτουργεῖ αὐθεντικῶς μόνο στὴν ἄπειρη διάνοιξή της. Ἡ ἐπένδυσή της σὲ σκοποὺς πεπερασμένους τὴν δαιμονοποιεῖ καὶ στὸ τέλος τὴν ὁδηγεῖ σὲ κατάρρευση.

Ὁ αἰώνας μας ἔζησε ὄχι μόνον τὴν ἀνάρρηση ἀλλὰ καὶ τὴν κατάρρευση αὐτῶν τῶν δαιμονοποιημένων κοινωνιστικῶν πίστεων, οἱ ὁποῖες ἄφησαν πίσω τους ἐρείπια, πνευματικά, κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικά.

Ἡ πίστη εἶναι αὐθεντικὴ μόνο μὲ τὴν αὐθεντικὴ ἀναγωγή της στὴν αὐθεντικὴ ὑπερβατικότητα, ποὺ εἶναι ἡ αὐθεντικὴ βίωση τῆς θεότητας, καὶ κανένα ἄλλο ἀναυθεντικὸ ὑποκατάστατό της.

Χρῆστος Μαλεβίτσης / Ἡ Ζωή καί τό Πνεῦμα (σ.σ. 25, 26)

_______________________

*

από τον τοίχο του

Dimitris Pallis 

Ευχαριστίες!

ΠΗΓΗ: Από Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο fb

 Ανάρτηση από:geromorias..com

Χρήστος Γιανναράς: «Ἐλπίδα! Αὐτὴ ἡ λέξη μοῦ ἀρέσει..»

Κύριε Γιανναρᾶ, ἡ πίστη, ἡ ἐκκλησία, εἶναι καλὸ πράγμα;

Τί σημαίνει καλό πράγμα;

Ἡ μουσική, ἡ ζωγραφική, ἡ ποίηση, ὁ ἔρωτας εἶναι καλό πράγμα;

Τότε εἶναι καὶ ἡ ἐκκλησία.

Τί θὰ πεῖ «ἐκκλησία»;

Θὰ πεῖ σύναξη, συναγωγή, σῶμα κοινωνίας.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι σύναξη σὲ ἕνα δεῖπνο.

Τὸ δεῖπνο λειτουργεῖ μὲ τὸν τρόπο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς τραγωδιακῆς δραματουργίας καὶ μὲ μιὰ ποίηση ἀνυπέρβλητη, μιὰ μουσικὴ ποὺ κοινωνεῖται ἀντὶ νὰ καταναλώνεται, μιὰ ζωγραφικὴ ποὺ παραπέμπει στὴν ἀμεσότητα τῆς προσωπικῆς σχέσης.

Ἂν ὅλα αὐτὰ «θρησκειοποιηθοῦν», ὅπως συμβαίνει στὶς ἡμέρες μας, τότε ὅλα ἀλλοτριώνονται σὲ εὐφρόσυνες ψυχολογικὲς ἱκανοποιήσεις τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας.

Ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖτε αἰσιοδοξία;

Εἶστε βέβαιη γιὰ τὴν αἰσιοδοξία μου;

Φοβᾶμαι τὶς λέξεις «αἰσιοδοξία» καὶ «ἀπαισιοδοξία», γιατὶ ἀπηχοῦν ψυχολογήματα.

Ἐλπίδα;

Ἐλπίδα! Αὐτὴ ἡ λέξη μοῦ ἀρέσει.

Ἀντλῶ ἐλπίδα ἀπὸ τὴ σεμνὴ καὶ κρυμμένη ποιότητα ποὺ συνεχῶς ἀνακαλύπτω γύρω μου.

Οἱ ἄνθρωποι συνεχίζουν νὰ ἐρωτεύονται, νὰ γράφουν ποίηση, νὰ χτίζουν φιλίες, νὰ δημιουργοῦν ὀμορφιά.

Ἔστω κάποιοι ἐλάχιστοι, ἀλλὰ συνεχίζουν.

Σάββατο 10.5.2003
Συνέντευξη μὲ τὴν Ἀριὰν Λαζαρίδη στὸ περιοδικὸ «The-S-Magazine»

Χρῆστος Γιανναρᾶς
Ἡ λογικὴ ἀρχίζει μὲ τὸν ἔρωτα
Κριτικὴ χρονογραφία
ΙΚΑΡΟΣ

ΠΗΓΗ: https://www.o-klooun.com/anadimosiefseis/xristos-giannaras-elpida-ayth-h-lexh-mou-aresei

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

20 ΙΟΥΛΙΟΥ - ΜΝΗΜΗ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ, ΜΑΡΙΑΣ ΣΚΟΜΤΣΟΒΑ (+1945)

20 ΙΟΥΛΙΟΥ - ΜΝΗΜΗ

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ, ΜΑΡΙΑΣ ΣΚΟΜΤΣΟΒΑ (+1945)

 καὶ μνήμη ἁπάντων τῶν ἐν Γαλλίᾳ τελειωθέντων ὑπὸ τῶν Ναζὶ ρώσσων νεομαρτύρων.

Κάηκε στὴ θέση μιᾶς Ἐβραίας πολύτεκνης!

Μια αγία παράξενη για τους "καθώς πρέπει" χριστιανούς.

Ἀντισυμβατική, ποιήτρια, διανοούμενη, δοκιμιογράφος, καπνίστρια, συγγραφέας, πολύγλωσση, σεναριογράφος, θεατρικὴ συγγραφέας, φιλόσοφος, δίγαμη, μὲ τρία παιδιά ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ ἕνα ἐκτὸς τῶν δύο γάμων,

 ἕνα ἐκ τῶν ἄλλων δύο ἐπίσης (γιὸς-Γιούρι) μαρτύρησε ἀπὸ τὰ βασανιστήρια τῶν Ναζί. Νεομάρτυς κι' αὐτός.

 Ἡ μία κορούλα της -Νάστια- πέθανε μικρή, ἀπεβίωσε καὶ ἡ μεγαλύτερη κόρη της στὴ Μόσχα, πρᾶγμα ποὺ βύθισε σὲ ζοφερὴ κατάθλιψη τὴ Μαρία καὶ ἔτσι ἀνοίγουν τὰ μάτια της στὴν πνευματικὴ πραγματικότητα πιά.

Ὁ τρόπος θανάτου της ἦταν ἐμβληματικός: μπῆκε στὸ θάλαμο ἀερίων τοῦ Ράβενσμπρουκ παίρνοντας τὴ θέση μιᾶς Ἐβραίας πολύτεκνης, λέγεται, ἐνῶ ἡ δική της σειρὰ εἶχε γλυτώσει.

 Κάηκε ἐκείνη γιὰ νὰ γλυτώσει ἄλλος ἄνθρωπος.

 Σὲ ἕνα νεανικό της ποίημα ἔγραφε ὅτι ἤθελε κάποτε νὰ γίνει παρανάλωμα τοῦ πυρὸς γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἁγία τοῦ Θεοῦ ὁσιομάρτυς Μαρία τοῦ Παρισιοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!

Στο σύνδεσμο η ταινία για την Οσιομάρτυρα:

 https://m.youtube.com/watch?v=Gu9Rjz29ISw&fbclid=IwAR1y9ZZEcK-QT2C3DvLVwNS_6aXAb1NXNIQcPczt58PsPrPyz109axflYjU

ΠΗΓΗ:π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

15.08.67 - Μανιφέστο των Επισκόπων του Τρίτου Κόσμου

«Τη στιγμή που ένα σύστημα παύει να διασφαλίζει το κοινό καλό και λειτουργεί προς όφελος των συμφερόντων των λίγων, η Εκκλησία πρέπει όχι μόνο να καταγγείλει την αδικία αλλά και να διαχωρίσει τον εαυτό της από το άδικο σύστημα, να είναι έτοιμη να συνεργαστεί με ένα άλλο σύστημα καλύτερα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής και πιο δίκαιο.

...

Οι χριστιανοί έχουν καθήκον να δείξουν ότι ο αληθινός σοσιαλισμός είναι ο χριστιανισμός πλήρης βιωμένος στη δίκαιη διανομή των αγαθών και στη θεμελιώδη ισότητα. Μακριά από το να είμαστε σε αντίθεση με αυτόν, ας ξέρουμε πώς να τον αγκαλιάσουμε με χαρά, ως μια μορφή κοινωνικής ζωής καλύτερα προσαρμοσμένη στην εποχή μας και περισσότερο σύμφωνη με το πνεύμα του Ευαγγελίου. 

Με αυτόν τον τρόπο θα αποτρέψουμε κάποιους από το να συγχέουν τον Θεό και τη θρησκεία με τους καταπιεστές του κόσμου των φτωχών και των εργαζομένων, που στην πραγματικότητα είναι η φεουδαρχία, ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. 

Ζωρζ Κουζμάνοβιτς: Ο χριστιανός ορθόδοξος σύμβουλος του Μελανσόν που έφτιαξε δικό του κόμμα

• Η “ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΝΤΕ ΓΚΩΛ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΖΩΡΕΣ

Ο 49χρονος Ζωρζ (Τζόρτζε) Κουζμάνοβιτς γεννήθηκε στο Βελιγράδι, από Σέρβο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Σε ηλικία 7 ετών η οικογένειά του μετανάστευσε στη Γαλλία. Σε νεαρή ηλικία ο Κουζμάνοβιτς στρατεύθηκε πολιτικά στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Ταυτόχρονα, υπηρέτησε στο γαλλικό στρατό ως επαγγελματικό στέλεχος για μια δεκαετία περίπου, ακόμα και σε πολεμικά μέτωπα όπως στο Αφγανιστάν. Το 2005 γνωρίστηκε με τον Ζαν Λυκ Μελανσόν, όταν ακόμα εκπροσωπούσε μειοψηφική τάση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας. Όταν ο Μελανσόν αυτονομήθηκε, έγινε από τους βασικούς συνεργάτες του και σύμβουλός του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της “Ανυπότακτης Γαλλίας”, συνέβαλε ουσιαστικά ώστε η παράταξη αυτή να αναδείξει τον πατριωτισμό, που έχει εγκαταλειφθεί από το πολιτικό σύστημα και μονοπωλείται από την Ακροδεξιά. Με δική του εισήγηση οι τρίχρωμες εθνικές σημαίες άρχισαν να προβάλλονται στις συγκεντρώσεις του κόμματος και να ψάλλεται η Μασσαλιώτιδα. Ο Κουζμάνοβιτς εισηγήθηκε σκληρή στάση απέναντι σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση και διάλογο με τη Ρωσία και τη Συρία, της οποίας την κυβέρνηση θεωρεί εν δυνάμει σύμμαχο στον αγώνα κατά του “Ισλαμικού Κράτους”.

Στις εκλογές του 2017 συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της “Ανυπότακτης Γαλλίας” ως κόμματος αμφισβήτησης. Διεμβολίζοντας την Ακροδεξιά και σπάζοντας το μονοπώλιό της σε θέματα πατριωτισμού και αμφισβήτησης του ευρωατλαντισμού, άνοιξε διαύλους επικοινωνίας με ομάδες του πληθυσμού που έχουν τεθεί στο περιθώριο. Ταυτόχρονα, η στάση του ως ενεργού μέλους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σπάνια για στελέχη του κόμματος του Μελανσόν, δημιούργησε κλίμα εμπιστοσύνης στο χριστιανικό χώρο. Συνέβαλε επίσης στη διαφοροποίηση της θέσης για το μεταναστευτικό και στη διαμόρφωση από την “Ανυπότακτη Γαλλία” μιας θέσης για υπεύθυνη διαχείριση του θέματος των μεταναστευτικών ροών.

Ψηλαφίσεις στην πολιτική Θεολογία (Δ. Αρκάδας – Β. Ξυδιάς) 

από

 Δημήτρης Αρκάδας

 -

7 Μαΐου 2022

1Συζητούν οι θεολόγοι-εκπαιδευτικοί Δημήτρης Αρκάδας και Βασίλης Ξυδιάς.

Τι είναι «πολιτική θεολογία» (από τον Καρλ Σμιτ στον Ντίτριχ Μπονχέφερ και στη Θεολογία της Απελευθέρωσης);  Ποια είναι η στάση των ορθοδόξων θεολόγων (Χριστιανική Δημοκρατία, π. Γ. Πυρουνάκης, π. Γ. Μεταλληνός, Χρ. Γιανναράς, βιβλική  θεολογία);  Ποια είναι η σχέση της πολιτικής θεολογίας με την υπαρξιακή θεολογία και τη θεολογία του προσώπου;  Είναι εκκοσμίκευση της εκκλησίας ή επιστροφή σε μια πιο αυθεντική σχέση της με το χριστιανικό ευαγγέλιο;

Σειρά συζητήσεων του Αντίφωνου για τη θεολογία στη σημερινή Ελλάδα: 

• Η θεολογία στην Ενορία (π. Μιλτ. Ζέρβας – Β. Ξυδιάς)
• Ψηλαφίσεις στην πολιτική Θεολογία (Δ. Αρκάδας – Β. Ξυδιάς)

Η Ημικρανία…

Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στην πολύπλευρη δραστηριότητα της Αντιπροεδρίας του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας, που ξεπερνά κατά πολύ τα σύνορα αυτής της λατινοαμερικανικής χώρας. Με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, αυτός ο οργανισμός λίγο θυμίζει έναν κλασικό κρατικό θεσμό. Μάλλον είναι ένα σπάνιο εργαστήρι σκέψης, από αυτά που λείπουν στον σύγχρονο κόσμο, αφού δεν περιορίζεται σε θεωρητικές αναζητήσεις για τους δρόμους μετάβασης σε μια διαφορετική κοινωνία. Αντίθετα, χρωματίζει άμεσα και την κρατική πολιτική στη Βολιβία, ενώ ταυτόχρονα βαθαίνει τη συζήτηση για την Αριστερά του 21ου αιώνα στη Λατινική Αμερική και ακόμη πιο πέρα.

Ένα από τα εργαλεία της Αντιπροεδρίας είναι το πολιτικό περιοδικό που εκδίδει με την κάθε άλλο παρά συμβατική ονομασία Η Ημικρανία, συνοδευόμενη από τον προσδιορισμό «επιθεώρηση πολιτικής ανάλυσης», το οποίο διαβάζεται σε όλη τη Λατινική Αμερική. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το 15ο τεύχος, στο εξώφυλλο του οποίου δεσπόζει το σύμβολο της λατινοαμερικανικής Θεολογίας της Απελευθέρωσης: ένα γλυπτό σύμπλεγμα που συνδυάζει το χριστιανικό σταυρό με το σφυροδρέπανο. Αντίγραφο του γλυπτού δώρισε ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες στον Πάπα, όταν αυτός επισκέφθηκε πριν από λίγους μήνες τη Βολιβία.

Μεγάλη Σαρακοστή - Η Μεγάλη Εβδομάδα και οι εκ μέρους μας στρεβλώσεις της

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π. Θεοδόσιος

Από πέρυσι ήδη, αλλά πολύ περισσότερο φέτος (για τους θεσμικά, αλλά και για τους ουσιαστικά χριστιανούς), ο εορτασμός του Πάσχα, που θα γίνει υπό πίεσιν, έχει φέρει στην επιφάνεια πολλά τεχνικά και ουσιαστικά θέματα. Η ρουτίνα της παγιωμένης συνήθειας και το τυπικό που έχει αποχτήσει σταδιακά πέτρινη ακαμψία, είναι πλέον συνήθειες, για μεν τους θρησκευόμενους ψυχολογικής εν πολλοίς ανακούφισης, για δε τους μη θρησκευόμενους, «συμμετοχή» σε φολκλορικές τοπικές συνήθειες! Αυτό πάντοτε, και τώρα έκδηλα με την ελλιπή συμμετοχή, λόγω του υπερβολικού πολλές φορές ψυχολογικού φόβου του ιού.

Ας μη φοβόμαστε, τουλάχιστον όσοι θέλουμε να είμαστε χριστιανοί, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η Θεία Λειτουργία έχει καταλήξει εορταστικό τυπικό, όχι υλοποίηση του λόγου του Χριστού «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν»!

Η μετάληψη είναι απόηχος και ανάμνηση παιδικής εορταστικής συνήθειας (Χριστούγεννα-Πάσχα-Παναγίας) και όχι συνειδητοποιημένη αποδοχή του λόγου του Χριστού «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον»!

Η προσευχή έχει καταντήσει ψυχολογική πίεση αιτημάτων για κάλυψη αναγκών ή θεμάτων υγιείας. Έχει εκπέσει δηλαδή, για τους περισσότερους, στην φρικαλέα επιπολαιότητα: «Ας μπούμε να ανάψουμε ένα κερί»!

Η μεγαλύτερη γιορτή του ετήσιου εκκλησιαστικού κύκλου, η γιορτή του Πάσχα, συνδυασμένη με την άνοιξη και την επιστροφή στον τόπο καταγωγής, για συνεορτασμό με τους συγγενείς, αποχτάει ένα στοιχείο βιταλιστικό, που επιτείνει το «σκόρπισμα» και γίνεται ανακουφιστική ανάπαυλα στην καθημερινή ρουτίνα και όχι προσκυνηματική αναζωογόνηση και προσθήκη πίστεως, έστω σ’ εκείνους που υπάρχει η πίστη. Η φόρτιση της ατμοσφαιρικής συνήθειας συντρίβει την ουσία του εορτασμού.

Κεφαλαιώδες -ατυχώς αμετακίνητο- μέχρι τώρα εμπόδιο συμμετοχής, η μορφή της γλώσσας! Πώς να αντέξεις μιάμιση, δυόμιση, τεσσερισήμισι ώρες ακολουθία, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τα διαμειβόμενα; Αλλά να προσπαθείς σαν «τυφλός», αγνοών την γλώσσα, δια της «αφής»-θεάματος, να συμμετάσχεις στα τελούμενα;

Η Μ. Εβδομάδα έχει ένα εντυπωσιακό «σκηνογραφικό» αποτύπωμα. Άραγε μήπως για αναπληρωτική αντιστάθμιση και δέσμευση της προσοχής των χριστιανών, που δεν κατανοούν τα προσευχητικά λεγόμενα; Έχει συγχρόνως και μια ακατανόητη σύγχυση χρονικών δεδομένων. Το βράδυ διαβάζουμε τον όρθρο της ερχομένης-επομένης ημέρας και το πρωί τελούμε τον... εσπερινό!!! Και ακούς τον παπά το βράδυ να δέεται και για σένα λέγοντας: «Πληρώσωμεν τὴν ἑωθινὴν δέησιν...» ενώ το πρωί να φωνάζει (ενώ μόλις έχει ξημερώσει!): «Ἑσπέρας προκείμενον»! Και αυτά να μην ενοχλούν κανένα και λόγω της πακτωμένης (και όχι απλά παγιωμένης) συνήθειας και λόγω της γλωσσικής άγνοιας.

Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη.

π. Λίβυος

Ο Ιούδας προδίδει με φιλί, γιατί ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει αγάπη. Φιλάει προδοτικά γιατί ποτέ η καρδιά του δεν σαρκώθηκε στα χείλη του.

 
Είχε μπερδέψει μέσα του, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι από εμάς, την αγάπη με την ανάγκη, τον πόθο με το πάθος και τον έρωτα με την συνδιαλλαγή.

 
Όταν φιλάς κοινωνάς την ζωή σου με την ζωή κάποιου άλλου που επέλεξες να ακολουθήσεις και να παραδοθείς δίχως κρατούμενα και βερεσέδια.

 
Ο Ιούδας δεν μπορεί να το πράξει γιατί για εκείνον η αγάπη είναι ανάγκη. Η σχέση στόχος και η μαθητεία ρόλος. Όλα μετρήσιμα και υπολογίσιμα, δηλαδή άοσμα και νεκρά.

 
Τις περισσότερες φορές δεν αγαπάμε τον άλλο γι αυτό που είναι, μα για εκείνο που εμείς θα θέλαμε να είναι.

 
Γι αυτό ο Ιούδας όταν νιώθει ότι δεν ικανοποιούνται οι εγωτικές επιδιώξεις και ναρκισσιστικές επιθυμίες του, προδίδει τον Χριστό με ένα φιλί.

 
Έτσι για να θυμόμαστε ότι ο προδότης φιλάει «υπέροχα». Αχ και να ξέραμε πόσοι μας πρόδωσαν με ένα φιλί. Πόσοι την ώρα που μας φιλούσαν μας χρησιμοποιούσαν και την ώρα που μας αγκάλιαζαν μας φυλάκιζαν.

ΠΗΓΗ:π. Λίβυος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική

Τοιχογραφία του Cerrero Barredo (του κατεξοχήν ζωγράφου της θεολογίας της απελευθέρωσης), στον καθεδρικό ναό της πόλης Sao Felix do Araguaia (Βραζιλία)

Ένα παράδειγμα γόνιμης συνάντησης Αριστεράς και χριστιανισμού  – Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας στα ελληνικά της «Θεολογία της Απελευθέρωσης» του Γκ. Γκουτιέρες.

Του Μικαέλ Λεβί και του Κώστα Αθανασίου

Το τελευταίο διάστημα έχει επανέλθει στο προσκήνιο η συζήτηση για τη σχέση ανάμεσα στην Αριστερά και τη θεολογία ή την Εκκλησία. Ωστόσο, από τα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που δημοσιεύονται, απουσιάζει συνήθως η αναφορά στην εμπειρία της πιο σημαντικής και γόνιμης συνάντησης μεταξύ Αριστεράς και χριστιανισμού, όπως εκφράστηκε στο ρεύμα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, ειδικά στη Λατινική Αμερική, και η οποία προήλθε από μια πραγματική ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων και ανθρώπων πιστών στον χριστιανισμό και από τη μετακίνησή τους προς το χώρο της Αριστεράς.

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι ένα σώμα κειμένων που αποτελεί τη θεωρητική έκφραση ενός ευρύτατου κινήματος το οποίο εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πολύ πριν γραφτούν τα βασικά κείμενα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και το οποίο θα μπορούσε να ονομαστεί Χριστιανισμός της Απελευθέρωσης — ένα κίνημα που περιλαμβάνει κοινότητες βάσης, λαϊκές (αγροτικές, εργατικές, ιθαγενικές) θρησκευτικές ομάδες, κινήματα γειτονιάς και ακτημόνων κ.λπ.

Αν θέλαμε να επιλέξουμε ένα χαρακτηριστικό της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, αυτό θα ήταν η ταξική επιλογή, η ταξική μεροληψία υπέρ των φτωχών. Η κρίσιμη διαφορά με τη φιλεύσπλαχνη φιλανθρωπία της επίσημης Εκκλησίας είναι ότι για τη Θεολογία της Απελευθέρωσης οι φτωχοί δεν νοούνται ως αντικείμενα (βοήθειας, συμπόνιας, ελεημοσύνης) αλλά ως δρώντα υποκείμενα της ιστορίας τους, ως δρώντα υποκείμενα της απελευθέρωσής τους.