Η ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, οι άνθρωποι στην Αριστερά γνώριζαν δίχως αμφιβολίες, πως η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, ήταν συνέπειες της ξένης εξάρτησης της χώρας. 

Τα παραμύθια της ατομικής ευθύνης, του "τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν", οι "τεμπέληδες Έλληνες", το "όλοι μαζί τα φάγαμε, τα κάψαμε", το "Ελλαδιστάν", η "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" και λοιπά,  δηλαδή η αποσιώπηση της αποικοκρατίας και η πλήρης υιοθέτηση και εσωτερίκευση των κυρίαρχων ιδεών απαξίωσης και ενοχοποίησης του ελληνικού συλλογικού, θα ακούγονταν τότε αδιανόητα. 

Οι άνθρωποι στην Αριστερά ήταν πεισμένοι πως η ατομική και συλλογική φτώχεια τους ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα (και) της αποικιοκρατίας και των ντόπιων εντολοδόχων της. 

Και γι' αυτό το αίτημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. 

Που πάει να πει το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο. 

Εντούτοις, τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν ικανά για να απομονωθεί-αποσυναρτηθεί το ένα αίτημα από το άλλο και αυτό με κύρια ευθύνη της αριστερής διανόησης (μάλλον και οι δυο λέξεις σε εισαγωγικά) που κατάπιε αμάσητη την αποικιοκρατική αφήγηση και "ζήλευε" που εκείνη δεν ζούσε στις Βρυξέλλες ή δεν καταγόταν από το Brighton, αλλά από ένα "κωλοχώρι" της Καρδίτσας.

Ο F. Fanon λέει πως ο άποικος χτυπάει με το γουδοχέρι το μυαλό του αποικιοκρατούμενου διανοούμενου για να τον αναγκάσει να δεχτεί τις ιδέες της Μητρόπολης. 

Και κάπως έτσι, όταν αφαιρεθεί από την εξίσωση η αποικοκρατία, το μόνο που απομένει για να εκτονωθεί η "μυϊκή ένταση" που βιώνει ο αποιοκρατούμενος, είναι να στραφεί ενάντια στον διπλανό αδύναμο συμπατριώτη του. Πόλεμος όλων εναντίον όλων, δηλαδή.

Και να που φτάσαμε σήμερα. Να πανηγυρίζουμε ενθουσιασμένοι για την ίδια την ολοζώντανη ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!

Αμερικανοί, Τσίπρας, Κασσελάκης και … παρένθετες μητέρες

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

8 Σεπτεμβρίου 2023

Τις προάλλες μιλούσα με γνωστό μου, διακηρυγμένο οπαδό της ΝΔ. Μου εξηγούσε ότι ο τόπος χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση. «Κι εγώ τη θέλω», μου είπε, «για να ελέγχουν τους δικούς μου από τον κακό τους εαυτό!»

«Και λοιπόν;» τον ρώτησα, κάπως παραξενεμένος από την εισαγωγή του. «Ε», μου λέει, «λέω να πάω την Κυριακή, να ψηφίσω Κασσελάκη για να γίνει πιο δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ορίστε σε ποιο περαιτέρω χάος οδηγεί την αριστερά και την πολιτική ζωή της χώρας (αν δηλαδή υπάρχει τίποτα από αυτά τα δύο) η δήθεν δημοκρατική «αμερικανιά» της «εκλογής από τη βάση», σε συνδυασμό με την απουσία σοβαρότητας και οποιασδήποτε ηθικής και ιδεολογικής δέσμευσης σε μερίδα τουλάχιστο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο ένα σύμπτωμα της αξιοθρήνητης κατάστασης που βρίσκεται ο δημόσιος βίος της χώρας.

Κάθε μέρα που περνάει έρχονται και καινούρια στοιχεία στο φως γύρω από την εξωφρενική υπόθεση της διεκδίκησης της ηγεσίας του δεύτερου ελληνικού κόμματος από έναν εξ ΗΠΑ ορμώμενο εφοπλιστή που δεν ήταν ούτε καν μέλος του πριν από μερικές μέρες και δεν έχει καμία «ορατή» σχέση με την αριστερά και τις ιδέες της.

Πριν όμως αναφερθώ σε μερικές από αυτές που εκτιμώ ως πολύ σημαντικές, νοιώθω την ανάγκη να απευθύνω ένα ερώτημα στα 30 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που, με επικεφαλής τον Πολάκη και τον γνωστό και ως «εξάδερφο» του Αρχηγού, τον Γιώργο Τσίπρα, υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας Κασσελάκη. Το ίδιο ερώτημα απευθύνω βέβαια και στον Αλέξη Τσίπρα που έβαλε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα υποδύεται τον Βούδα, παρά τα σοβαρότατα ζητήματα που απειλούν την ενότητα του κόμματός του αλλά και τα σοβαρότατα ερωτήματα που έχουν τεθεί αναφορικά με την «προϋπηρεσία» στη Goldman Sachs και σε πολεμοχαρές ινστιτούτο που συνδέεται με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τις ιδέες εν τέλει του κ. Κασσελάκη.

Οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι μόνο για τα εύκολα και για τα χειροκροτήματα, δεν είναι μόνο για τον εαυτούλη τους. Έχουν και ευθύνες απέναντι στους ανθρώπους που τους υποστήριξαν ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν κι αυτοί να τους στηρίξουν και να τους προστατεύσουν.

Η αρπαγή της Αριστεράς (ο Κασσελάκης και οι Αμερικανοί)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»

Λαϊκή παροιμία

Σε μπακάλικο να θες να προσληφθείς θα σε ρωτήσουν που δούλεψες και τι δουλειά έκανες, θα ρωτήσουν τους πρώην εργοδότες σου πως τα πήγες.

Θα περίμενε κανείς από έναν υποψήφιο πρόεδρο ενός κόμματος της αριστεράς να έχει μια ελάχιστη κομματική θητεία, να έχει τουλάχιστο μια ελάχιστη συμμετοχή σε κοινωνικούς, συνδικαλιστικούς ή άλλους αγώνες, να έχει μια ελάχιστη εξοικείωση με την ιδεολογία και τις πολιτικές ιδέες και θεωρίες της αριστεράς.

Ο κ. Κασσελάκης θέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω. Σύμφωνα με το βιογραφικό του εργάστηκε στη Goldman Sachs, στο αμερικανικό CSIS και ασχολήθηκε με το εφοπλιστικό επιχειρείν. Τι ακριβώς έκανε στις δύο πρώτες δουλειές που αναφέρει δεν είναι γνωστό και ορισμένοι αμφισβητούν έντονα και την περιγραφή που μας δίνει της τρίτης δραστηριότητας. Ενδιαφέροντα όλα αυτά, γιατί όμως αυτές οι δραστηριότητες τον έχουν προετοιμάσει για να ηγηθεί ενός κόμματος της αριστεράς;

Αναρτούμε στη δημοσίευση του κ. Κωνσταντακόπουλου τη φωτογραφία με τον πρέσβη και τον πρώην Υπουργό Άμυνας επί ΣΥΡΙΖΑ κ.  Αποστολάκη . Τα πρόσωπα που τον στηρίζουν, όπως αυτό του κ. Λιάκου είναι ενδεικτικά για το πρόσωπό του που από τις λίγες θέσεις που εξήγγειλε στο πρόγραμμά του είναι η κατάργηση της στρατιωτικής θητείας. Να μην τον στηρίζει ο ναύαρχος!

Χτες αναφερθήκαμε στη μία από τις δουλειές που, κατά δική του ομολογία, έκανε ο Στέφανος Κασσελάκης, προτού επιχειρήσει την «απόβασή» στο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δούλευε δηλαδή στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, πρωταγωνίστρια στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή της Ελλάδας από το 2009-10.
Στο κέντρο του αμερικανικού Κόμματος του Πολέμου

Σήμερα λέμε να αναφερθούμε και στον δεύτερο – κατά δήλωσή του – εργοδότη του κ. Κασσελάκη, δηλαδή το αμερικανικό Κέντρο Διεθνών και Στρατηγικών Σπουδών (CSIS). To CSIS είναι ένα από τα έξη σημαντικότερα και πλέον πολεμοχαρή think tanks των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε αυτό είχαν στο παρελθόν την έδρα τους τα γεράκια της αμερικανικής πολιτικής, όπως ο εγκληματίας και σφαγέας της Κύπρου Χένρι Κίσσινγκερ και ο στρατηγιστής Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι. Αυτές οι δεξαμενές σκέψης έχουν υποκαταστήσει εν πολλοίς τη CIA στην ανάλυση διαφόρων προβλημάτων, με σκοπό να παρουσιάζουν απόψεις, να τις προβάλλουν μέσω του τύπου και να τις προωθούν μέσω κοινοβουλευτικών ακροάσεων που να εξυπηρετούν την πολιτική του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Γι’ αυτό και τα χρηματοδοτούν γενναία οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες για να «σπρώχουν» την αμερικανική πολιτική στην κατεύθυνση περισσότερων πολέμων και πολεμικών δαπανών (https://www.liberationnews.org/six-war-mongering-think-tanks-and-the-military-contractors-that-fund-them/). Σε μερικές περιπτώσεις το CSIS κατασκεύασε και δήθεν στοιχεία, όπως για δήθεν πολεμικές εγκαταστάσεις της Βόρειας Κορέας (https://www.thenation.com/article/archive/how-the-new-york-times-deceived-the-public-on-north-korea/) .

Ο “φυτευτός” Κασσελάκης τελείως άσχετος με την Ομογένεια!

O Κασσελάκης είναι “παιδί του συστημικού σωλήνα” και “γκλομπαλιστής αλεξιπτωτιστής”. Στάθηκε στην Ελλάδα για να φέρει εις πέρας ειδική αποστολή – την οποία θα αναλύσουμε σύντομα. Η Ελλάδα είχε πάντοτε και έχει τώρα – με την άνοδο των BRICS και την απώλεια της Τουρκίας – τεράστια αξία για το αμερικανικό σύστημα εξουσίας. Η Ομογένεια σε ποσοστό 99.9% αγνοεί τον Κασσελάκη και σε ποσοστό άνω του 80% είναι πολιτικά και κοινωνικά απολύτως αντίθετη με τις ιδέες του.

Του Νίκου Σταματάκη

Την τελευταία βδομάδα καταιγισμός ειδήσεων και σχολίων συνόδευσε την δήλωση υποψηφιότητας για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, για τη θέση δηλαδή που κατείχε ο Αλέξης Τσίπρας. Καταρχήν θα αφήσω κατά μέρος την ουσία της υποψηφιότητας του επειδή μου έκανε εντύπωση ότι ο κύριος αυτός παρουσιαζόταν από τους πάντες ως “ομογενής”. Πως δυνατόν να μην τον γνωρίζω μετά από τόσες δεκαετίες στη Νέα Υόρκη, και κάποια χρόνια δημοσιοογραφίας; Επειτα άρχισα τα τηλέφωνα. Μίλησα σε αρκετούς από τους παλιότερους και κάποιους νεότερους ηγέτες της Ομογένειας και κανείς μα κανείς δεν είχε ιδέα ποιός είναι αυτός ο κύριος που προσγειώθηκε ξαφνικά στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ερώτημα πρώτο: Πώς μπορείς να παρουσιάζεσαι στην Ελλάδα ως “ομογενής” χωρίς στην Ομογένεια να σε ξέρει κάποιος;

Βέβαια ο γνωστός “καθεστωτικός” (πρώην υφυπουργός, παραιτηθείς εν πτήσει εν μέσω ρεζιλέματος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη) πρώην εκδότης του “Εθνικού Κήρυκα” Α.Διαματάρης έσπευσε πολύ νωρίς να μας επιβεβαιώσει ότι ο Κασσελάκης “είναι ομογενής”. Αλλά η γνώμη του υποστηρίζεται μόνο από το γεγονός ότι έγραψε μερικά άρθρα στην εφημερίδα του.Συμμετέχει ο κ.Κασσελάκης σε κάποια ενορία/κοινότητα; Οχι ασφαλώς αφού ως “αριστερός” είναι άθεος…
Συμμετέχει μήπως σε κάποιο άλλο ομογενειακό οργανισμό; Οχι.
Εχει παρουσιαστεί σε κάποια ή κάποιες εκδηλώσεις της Ομογένειας; Οχι από όσα ξέρουμε – και είδαμε δεκάδες αναρτήσεις και βιντεο.

Εχει όμως πολλές ενεργότατες συμμετοχές στο σύστημα της αμερικανικής εξουσίας.Καταρχήν είναι εξέχον μέλος της ελληνικής ελίτ και μεγάλωσε στις πιο αριστοκρατικές γειτονιές της Αθήνας, μεταξύ Κηφισιάς και Εκάλης. Φοιτούσε στο σχολείο της ελίτ, το Κολέγιο Αθηνών μέχρι που σε ηλικία 14 ετών έφυγε με υποτροφία για την Αμερική για να φοιτήσει στην Philips Academy.
Με υποτροφία από τον Ανδρέα Δρακόπουλο φοίτησε στο εκλεκτό (Ivy League) Univ. of Penssylvania.

ΚΑΣΕΛΑΚΙΑ

 

Τὸ γενόσημο τοῦ Μητσοτάκη φαίνεται ὅτι ἀποφάσισε νὰ προωθήσει γιὰ τὴν προεδρία τοῦ ἀμερικανοτραφοῦς Συνασπισμοῦ Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς (sic) ἡ πραγματικὴ κυβέρνηση τῆς χώρας, ἡ ὁποία ἑδρεύει στὸ γνωστὸ κτήριο τῆς λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, τὸ ὁποῖο ἐνίοτε ἐναλλάσσει στὸν ἱστὸ του τὴν ἀστερόεσσα μὲ τὴν σημαία τοῦ οὐρανίου τόξου («τῆς ἐπανάστασης» γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἀριστερούληδες).

Οἱ ἰσορροπίες μεταξὺ τῶν σπειρῶν τῆς Μίας καὶ Μοναδικῆς νεοφιλελεύθερης παράταξης ποὺ διαχειρίζεται τὸν τόπο πρέπει νὰ ἀποκαθίστανται, ὁπότε δὲν μπορεῖ ἡ δεξιά της πτέρυγα νὰ ἔχει ἐξασφαλισμένο τὸ μονοπώλιο τῆς νεοελληνικῆς τοπαρχίας, ἀλλὰ πρέπει ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν νὰ κατασκευάζονται ἐναλλακτικὲς ἐπιλογές. 

Ἀφ' ἑνὸς γιὰ τὴν περαιτέρω πολτοποίηση τῆς χώρας ἐλέῳ τῆς ἀμερικανικῆς στρατηγικῆς στὴν εὐρύτερη περιοχὴ καὶ ἀφ' ἑτέρου γιὰ τὴν χειραγώγηση τῶν ἐκφαυλισμένων ψηφοδοτῶν, ποὺ στηρίζουν τὴν καταστροφὴ τῆς ἴδιας τους τῆς χώρας. 

Ἄλλωστε, οἱ ἐκλεκτοὶ τῶν ὄχλων δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχουν τὰ ἐλαττώματα τῶν ἐκλογέων τους, ὅπως σημείωνε ὁ Δημήτριος Βεζανῆς. Κι ὅπως σημείωνε ὁ Παναγιώτης Κονδύλης, ἀκόμα κι ἄν κάποτε ὁ «πολιτικὸς κόσμος» ἐμφανίζεται χειρότερος ἀπὸ τὸν «λαό», ποὺ μπορεῖ μὲ τὴν ἄνεσή του νὰ καταφέρεται κατὰ τοῦ «πολιτικοῦ κόσμου» (ποὺ ὁ ἴδιος ἐκλέγει), εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ ἴδιος. Κι ἀλίμονο σ’ ἕναν πολιτικὸ ἄν τολμήσει νὰ ἀποκαλέσει τὸν δῆμο ἠλίθιο ἤ ἰδιοτελῆ κι ἀδιάφορο γιὰ τὸ ἐθνικό μέλλον. 

Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὑποψηφιότητα ἑνὸς «γκέϊ» ἀμερικανοτραφοῦς ἐπιχειρηματία γιὰ τὴν προεδρία τοῦ Σύριζα προκάλεσε τὸν ἐνθουσιασμὸ μερίδας τῶν ὀπαδῶν του καὶ μετέτρεψε μία μᾶλλον πληκτικὴ καὶ αὐτιστικὴ ἐσωκομματικὴ διαδικασία σὲ μία ἀναμέτρηση ποὺ παρουσιάζει κάποιο ἐνδιαφέρον, καταδεικνύει τὸ βάθος τῆς ψυχοπνευματικῆς ἀπαθλίωσης τῆς ἐπιχώριας μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς, ποὺ ἔχει ξεπουληθεῖ τελείως στὸ σύστημα, ὕστερα ἀπὸ τὴν γνωστὴ 17ωρη «ἡρωικὴ ἀντίσταση» τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα στὴν μοιραία συνεδρίαση τοῦ Γιούρογκρουπ. 

Καὶ τὸ πραγματικό ποιὸν τῶν ὀπαδῶν τῆς Ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς ἀποκαλύφθηκε σὲ ὅλο του τὸ «μεγαλεῖο» ὅταν ἀποδέχθηκαν τὴν μετατροπὴ τοῦ «Ὄχι» σὲ «Ναὶ», ἀντὶ νὰ χαλάσουν τὸν κόσμο, κατάπιαν τὰ ἀποχρέμματα ποὺ τοὺς ἐκτόξευσε ὁ «περιούσιος» ἀρχηγός τους ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες καὶ τὸν ξαναέβγαλαν πρωθυπουργό.

H Goldman Sachs και ο ρόλος της στην ελληνική κρίση

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Πρωθυπουργός δεν ντρέπεται και ετοιμάζεται, ενώ καίγεται για 13η μέρα το μοναδικό δάσος της Δαδιάς, να εμφανιστεί στην Βουλή των Ελλήνων για να μιλήσει για την καταπολέμηση των πυρκαγιών.

O tempora, o mores. Η χώρα έχει μπει σε καταστροφική, αποσυνθετική τροχιά σε όλους τους τομείς εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Βρώμα και δυσωδία αναδύεται από παντού. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν μπορεί καν να ακούσει τι λένε τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις και οι πολιτικοί.

Μέσα σε όλα αυτά έχουμε το καινούριο φρούτο εισαγωγής από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κ. Κασσελάκη, που μπορεί να μην είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει όμως να γίνει Πρόεδρός του!!!

Με την ευκαιρία της υποψηφιότητάς του για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ και με αφορμή την προϋπηρεσία του στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs, σκεφτήκαμε ότι είναι ίσως σκόπιμο να θυμίσουμε μερικά πράγματα σχετικά με τον ρόλο της τράπεζας αυτής, ίσως της σημαντικότερης παγκοσμίως, στα ελληνικά πράγματα. Γιατί χωρίς μνήμη δεν μπορεί να υπάρξει κρίση.

H Goldman Sachs πρωταγωνιστής όλων των κρίσεων

Η Goldman Sachs (σε μετάφραση ο “Χρυσάνθρωπος Ιακώβ”) ιδρύθηκε από δύο Γερμανοεβραίους μετανάστες και είναι ένα από τους τρεις πυλώνες του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος, ιδρύθηκε ως η κατεξοχήν εβραϊκή τράπεζα των ΗΠΑ, όπως η J.P. Morgan ως η προτεσταντική και η Merrill Lynch ως η καθολική τράπεζα της Αμερικής, υπογραμμίζει στο βιβλίο του για την τράπεζα ο Marc Roche, ανταποκριτής της Monde στο Λονδίνο. Είναι σήμερα η δεύτερη σε κέρδη επενδυτική τράπεζα παγκοσμίως.

Κόμμα ή πολιτική επιχείρηση;

Της Ιωάννας Τσιβάκου 

Η υποψηφιότητα Κασσελάκη, ακόμη κι αν δεν ψηφιστεί, είναι η επιβεβαίωση της προσπάθειας για μια πλήρη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, του πάλαι ποτέ κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς, σε κόμμα-καρτέλ.

 Δηλαδή, σε κόμμα συμβατό με τις υλοποιηθείσες ήδη εξελίξεις στη διάρθρωση των φιλελεύθερων κομμάτων, όπου από μηχανισμοί εξουσίας,  συμβατοί με μιαν ιδεολογική προοπτική ενδυνάμωσης του καπιταλιστικού κράτους, μεταβλήθηκαν σε πολιτικές επιχειρήσεις στα πρότυπα της αγοράς.

 Συνιστούν πλέον οργανισμούς που καταστρώνουν την πολιτική τους ατζέντα όχι με όρους ιδεολογικούς ή ταξικούς, αλλά πολυσυλλεκτικούς και επικοινωνιακούς, δίνοντας βαρύτητα στην εμπορική τους μάρκα (brand) και στη διαφημιστική τους καμπάνια.

 Συγκεντρώνοντας τη λήψη των αποφάσεων όχι όπως στο παρελθόν σε κομματικές γραφειοκρατικές ιεραρχίες αλλά στην κεντρική ηγεσία, την αποτελούμενη από επαγγελματίες ειδικούς στη διαχείριση ανθρώπινων πόρων και συνειδήσεων, τα κόμματα-καρτέλ μετέτρεψαν το αγκωνάρι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ήτοι, το λειτούργημα της ψήφου, σε απλό μέσον διαχειριστικής εντολής, δίνοντας έμφαση σε μιαν αξιοκρατία που απέχει παρασάγγες από το ηθικό και το άριστο, αλλά που συγγενεύει με τη διαχειριστική δεξιότητα και τον ψηφιακό εκμοντερνισμό.   

Ο “αλεξιπτωτιστής” εξ Αμερικής Κασσελάκης διχάζει τον ΣΥΡΙΖΑ

Γκουτζάνης Σπύρος

29/08/2023


Η υποψηφιότητα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ του 35χρονου εξ Αμερικής ορμώμενου Στέφανου Κασσελάκη ταράζει τα λιμνάζοντα νερά στον ΣΥΡΙΖΑ. Βάζει την κούρσα της διαδοχής σε νέα βάση, σε σημείο που αλλάζει τα προγνωστικά για τον συσχετισμό στον πρώτο και ίσως και στον δεύτερο γύρο. Έχοντας δεσμούς με το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα, λέγεται ότι μέσω αυτού τοποθετήθηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές.

Σύμφωνα με παρατηρητές, μάλιστα, εκφράζει το ενδιαφέρον των Δημοκρατικών για τα τεκταινόμενα στην χώρα μας και δη για το κόμμα της φερώνυμης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Είναι δε γνωστή η σχέση του κ. Κασσελάκη με τον πρόεδρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, κ. Δρακόπουλο, ο οποίος –σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες– του χορήγησε την πρώτη του υποτροφία σε ηλικία 14 ετών! Από εκεί τον γνώρισε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Αλέξης Τσίπρας, αν και ο Παύλος Πολάκης διατείνεται ότι τον πήγε ο εκείνος στον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Κασσελάκης πάντως διαψεύδει οποιαδήποτε επιχειρηματική σχέση με εφοπλιστικά συμφέροντα. Του καταλόγισαν ότι οι δύο εταιρείες που έχει στις ΗΠΑ ιδρύθηκαν από επιχείρηση που ανήκει στον εφοπλιστή κ. Νομικό. Ο κ. Κασσελάκης απάντησε από την σελίδα του στο fb ότι «άρχισε ο πόλεμος εναντίον μου», διέψευσε κατηγορηματικά κάθε σχέση και υποστηρίζει ότι η εφοπλιστική του δραστηριότητα οφείλεται καθαρά στις δικές του ικανότητες. «Ό,τι έφτιαξα, το έφτιαξα με τα δικά μου χέρια», δηλώνει χαρακτηριστικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που επέλεξε ως προνομιακό πεδίο για να προωθήσει την υποψηφιότητά του.

Από τους λαϊκούς αγώνες στα βιογραφικά

Παλαιότερα, για να αναδειχθείς στα κόμματα της Αριστεράς έπρεπε να έχεις “κολλήσει ένσημα” στο λαϊκό κίνημα, από τις μαθητικές καταλήψεις και τα φοιτητικά αμφιθέατρα μέχρι τις αφισοκολλήσεις, τις αγορεύσεις στα συνδικάτα και τις διαδηλώσεις. Τώρα φαίνεται αρκεί να έχεις καλό βιογραφικό με όρους σπουδών σε περιώνυμα ιδρύματα στην αλλοδαπή, άριστη γνώση μερικών ξένων γλωσσών και επιτυχημένη επιστημονική ή επιχειρηματική καριέρα και βεβαίως να επιλεγείς από τους κατάλληλους παράγοντες. Κάποτε η Εσπερία μας έστελνε πρίγκηπες για στέψη, τώρα μας στέλνει “επιτυχημένους τεχνοκράτες” για να ηγηθούν ακόμη και σε κόμματα της Αριστεράς! Κι ας έχουν μηδενική πολιτική εμπειρία.

Σπάνε ταμπού δεκαετιών

2016 και ο Παπαχελάς στην Καθημερινή δοξάζει τον Τσίπρα! 
Πώς θα μπορούσε ο Μητσοτάκης σήμερα να ηγεμονεύει χωρίς το διασυρμό της "αριστεράς" από τον Τσίπρα 

Απολαύστε τον....

Γερομοριάς 

Αλέξης Παπαχελάς - 25.09.2016 

Κ​​άτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα.

 Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό.

 Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. 

Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση.

 Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.

Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά».

 Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί».

Όταν ο Αλέξης αγωνιζόταν κατά των ΗΠΑ… 2015-2023

Γιατί η προσφορά Τσίπρα δεν ήταν μόνο απέναντι στους δανειστές, δεν απομυθοποίησε πολιτικά και ηθικά την αριστερά βάζοντας την υπογραφή στο περισσότερο σκληρό μνημόνιο. 

Προσπάθησε να αποκαταστήσει και αποκαθάρει στα μάτια του Ελληνικού λαού τον ηγεμόνα του καπιταλιστικού στερεώματος την κινητήριο δύναμη του ιμπεριαλιστικού άξονα τις ΗΠΑ 

ΓΕΡΟΜΟΡΙΆΣ 

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


Σκηνή πρώτη. 19 Νοεμβρίου 1999. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον επισκέπτεται επίσημα την Ελλάδα. Το Secret Service δεν θέλει την επίσκεψη γιατί θεωρεί τη χώρα μας επικίνδυνη και διατυπώνει επίσημα την εκτίμηση ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει την προστασία του προέδρου. Ο Κλίντον έρχεται και καθώς φτάνει στο Προεδρικό Μέγαρο η Αθήνα έχει γεμίσει καπνούς και χημικά, καθώς στους δρόμους εκτυλίσσονται σκληρές συγκρούσεις της αστυνομίας με τους διαδηλωτές. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ένας σχετικά άγνωστος τότε νεολαίος, ο Αλέξης Τσίπρας που ήταν γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος εκφωνεί έναν ιστορικό λόγο για τα ελληνικά εθνικά ζητήματα, ο οποίος εκτόξευσε τη δημοφιλία του εδώ, αλλά σόκαρε τους προσκεκλημένους του οι οποίοι περίμεναν, καθισμένοι στο μεγάλο τραπέζι σε σχήμα Π του Μεγάρου, κάποιες φιλοφρονήσεις.


Σκηνή δεύτερη. Αργά το βράδυ, μετά το επίσημο δείπνο, μια παρέα Αμερικανών αξιωματούχων πίνει ένα ποτό στην ταράτσα του ξενοδοχείου InterContinental. Ανάμεσά τους ο Τόνι Μπλίνκεν, σημερινός υπουργός Εξωτερικών και τότε υπεύθυνος για την Ελλάδα και την περιοχή στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, κεντρικό θέμα συζήτησης ήταν τα επεισόδια αλλά και ο λόγος του Έλληνα Προέδρου. Και τα δύο τους είχαν σοκάρει. Ο Κλίντον ακόμη και σήμερα διηγείται την εμπειρία στο ελληνικό Προεδρικό σαν κάτι πρωτόγνωρο…


Σκηνή τρίτη. 20 Νοεμβρίου 1999. Την επόμενη ημέρα ο Κλίντον εκφωνεί την ομιλία με την οποία, για πρώτη φορά, ζητάει συγγνώμη για τη στήριξη στη δικτατορία και τον χειρισμό της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Ανεβαίνοντας τις σκάλες του Air Force One σταματάει και ρωτάει τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, Νικ Μπερνς: «Υπάρχει πολύς θυμός εδώ. Λες όμως να τους έπεισα;».

Η Μαρία Αντουανέτα των Γιαννιτσών

Του Ηλία Παπαναστασίου

Ένα «φάντασμα» πλανάται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπιδοφόρο και αισιόδοξο για τους αφελείς του κόμματος (ειδικότερα άνδρες) αλλά ταυτόχρονα προξενώντας κρυφή ζήλεια και γυναικεία «ματαιοδοξία ζηλοφθονίας» από τις γυναίκες των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ.

 Ένα φάντασμα ευειδούς θηλυκής μορφής, στυλιζαρισμένης πόζας, μεσοαστικής δηθενιάς και ανύπαρκτης αστικής καταγωγής. Ένα «φάντασμα» που αποτελεί την τελευταία ελπίδα – έτσι νομίζουν….– για τους απελπισμένους και μελλοντικούς πολιτικούς αυτόχειρες ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ, ένα «φάντασμα» που αποτελεί μια μεγάλη «αναλαμπή των γυναικών» που θα υποστηρίξουν και πάλι, με «φεμινιστικό πείσμα» πως ένα ακόμη «φρούριο», αλώθηκε, αυτό του ΣΥΡΙΖΑ («Έτσι είναι, εάν έτσι νομίζετε»…).

Προφανώς καταλάβατε πως μιλάμε για την Έφη Αχτσιόγλου, την Έφη που ψωνίζει Zeus+ Dion όπως η Μαρέβα Μητσοτάκη, αγοράζει ακριβά ρούχα από την Ερμού, κυκλοφορεί με ψηλοτάκουνα και εντυπωσιακά στιλιστικές ενδυμασίες, δίνοντας ρεσιτάλ στιλιζαρίσματος σε όλες τις εμφανίσεις της ξεκινώντας παραδοσιακά από το περιβάλλον του ίδιου του κόμματός της. Άλλωστε, η «ξεχωριστή» και επιμελώς περιποιημένη και στιλιστικά προχωρημένη ενδυματολογική εμφάνιση στον χώρο της λεγόμενης Αριστεράς, αποτελεί προνομιακό χώρο για όσους, συνειδητά ή ασυνείδητα, θα ήθελαν να «διαπρέψουν ξεχωρίζοντας», αυτοκατατασσόμενοι ως «αστική παρένθεση» στο κόμμα τους. Όπως και να το κάνουμε, το να ντύνεσαι στιλιστικά και ακριβά σε ένα «αριστερό» κόμμα σε κάνει να ξεχωρίζεις. Είτε το επιδιώκεις, είτε όχι…

Εννοείται πως η φράση «αστική παρένθεση» δεν ισχύει για την Έφη Αχτσιόγλου, όσο και αν θα ήθελε – πιθανότατα και υποθετικά μιλώντας– να ισχύει. Δεν κατάγεται από την Αστική Τάξη αλλά το πολύ από την «ανώτερη» Μικροαστική Τάξη των Γιαννιτσών και αν προσθέσουμε πως κατάγεται από την επαρχία τότε το «πράγμα δυσκολεύει». Η εικόνα της δεν αντανακλά το κοινωνικό της είναι – είπαμε, δεν είναι αστή – αλλά ανήκει σε μια «υποδεέστερη» κατηγορία αστισμού, αυτήν της μικροαστικής τάξης. Και μάλιστα της επαρχίας…

Δουλειά ως τα 74!!!

Η κρυφο-συγκυβέρνηση (ΝΔ-Πασόκ), αναμενόταν. 

Οι Σπαρτιάτες, νεο-φιλελεύθεροι και με τη βούλα, στο παρών;

Η Πλεύση (των 6Δ), παρών;

 Δικαιοσύνη, κλπ μπαρμπούτσαλα;

Ο Σύριζα, με τη "νέα πολιτική", παρών;

ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗ βρε άχρηστοι. ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗ.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/100002496426614/posts/pfbid0nWFq8Woyawq7QEKtvpy49x65T89dppQCy91u8A63Vfd7FBeV9ZzLSzDtDQMPsfApl/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι ιδεοληψίες αλλάζουν πιο δύσκολα από τις ηγεσίες…

Δρόσος Διονύσης

Μετά την εκλογική συντριβή, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε παγιδευμένος σε έναν διπλό δεσμό: κόμμα κατ’ εξοχήν ταυτισμένο με τον αρχηγό του, είτε θα έπρεπε να συνεχίσει με την ίδια απαξιωμένη και εξουδετερωμένη ηγεσία, είτε να απωλέσει αυτό που απετέλεσε το σημαντικότερο όπλο του μέχρι πρόσφατα, το επικοινωνιακό χάρισμα του αρχηγού του. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του διαδόχου, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από αυτό ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται. Με ή χωρίς Τσίπρα, το κόμμα αυτό δεν διαθέτει γείωση στην κοινωνία.

Δεν έχει ρίζες ούτε στα συνδικάτα, ούτε στους φοιτητές, ούτε στην τοπική αυτοδιοίκηση. Είναι στον πυρήνα του ένας αστερισμός από μια μικρή κομματική γραφειοκρατία, πλαισιωμένη από απομεινάρια παλιότερων κομμάτων, οργανώσεων και ακτιβιστικών μονοθεματικών κινήσεων και από διανοουμένους, πανεπιστημιακούς και μη. Άξιοι και έντιμοι άνθρωποι οι περισσότεροι και υψηλότερου μορφωτικού επιπέδου από τον ίδιον τον Τσίπρα, αλλά κατά μέσον όρο μεγαλύτερης ηλικίας από αυτόν και οπωσδήποτε με βιώματα και ιδεολογικές προσηλώσεις, αλλά και οικονομικές δυνατότητες πολύ απομακρυσμένες από εκείνες του μέσου εργαζόμενου.

Οι σεισμικές δονήσεις της μεγάλης ηθικής, οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης που πλήττει την κοινωνία μας, πάνω από μια δεκαετία, κρίση που επέφερε τον αναδασμό του πολιτικού τοπίου, με κύριο θύμα το ΠΑΣΟΚ, εκτόξευσε αυτό το πολυτασικό συνονθύλευμα του 3% στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατόπιν της κυβέρνησης. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα…

Όμως, το πλήθος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που βρήκαν εκεί νέα στέγη, δεν αφομοιώθηκαν, αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία και ξενοφοβία από τον πυρήνα των παλαιών, οι οποίοι μάλλον αδυνατώντας να κατανοήσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ραγδαίας μεταστροφής που τους έφερε από το πολιτικό περιθώριο στα υπουργικά έδρανα, θεώρησαν ότι μπορούν να έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί του ενός τρίτου του εκλογικού σώματος και πλέον, χωρίς να πάψουν συγχρόνως να έχουν συμπεριφορά γκρουπούσκουλου διαμαρτυρίας.

Η αριστερή περιχαράκωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο εμβληματικός Νίκος Φί

 

Λυγερού Νεφέλη


Μπορεί η θερινή ραστώνη να μας ωθεί προς άλλες κατευθύνσεις, αλλά οι συζητήσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει το δικό τους ενδιαφέρον. «Χάσαμε ως Αριστερά, ενώ επιχειρούσαμε κέντρο» υπογράμμισαν στην εισήγηση τους στην Επιτροπή Σχεδίου Πολιτικής Απόφασης του κόμματος οι Πάνος Λάμπρου και Νίκος Φίλης, αποδομώντας πλήρως την στρατηγική του πρώην προέδρου του κόμματος, Αλέξη Τσίπρα.

«Η κεντρομόλα πολιτική δεν απέδωσε. Προκάλεσε φυγόκεντρες τάσεις… Χάσαμε εκεί που πλεονεκτούσαμε κοινωνικά, στα λαϊκά στρώματα και στη νεολαία. Το έλλειμμα αξιοπιστίας επιδεινώθηκε από την υποβάθμιση της συλλογικής δημοκρατικής λειτουργίας από τον αρχηγισμό και τα υλικά της δεκαετίας του ‘80… Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απωλέσει επί του παρόντος το αυτονόητο της κυβερνησιμότητας… Το 18% δεν είναι διατηρήσιμο αν δεν υπάρξει άμεση ανάταξη του κόμματος: δημοκρατικές λειτουργίες, προγραμματική ανανέωση, νέα ηγεσία με σεβασμό στην συλλογικότητα και εντέλει αριστερή φυσιογνωμία του κόμματος» ανέφερε μεταξύ άλλων η παρέμβαση τους.

Επί της ουσίας είναι ένα μανιφέστο του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ”, αυτού που επιδιώκει την «περιχαράκωση στα Αριστερά», όπως επεσήμανε ο Νίκος Παππάς, ένας εκ των υποψηφίων για την ηγεσία του κόμματος. Όμως, ο Νίκος Φίλης δεν είναι όποιος κι όποιος. Είναι η εμβληματική μορφή και η φωνή του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ”, ή ακριβέστερα του “μικρού-μικρού ΣΥΡΙΖΑ”.

Η πορεία του Φίλη έχει σημαδευτεί από μία σειρά αμφιλεγόμενων και προκλητικών δηλώσεων. Τελευταία, η δήλωση του προ των εκλογών στις 25 Ιουνίου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει ως υποψήφιο κάποιον που στις δηλώσεις του κάνει λόγο για “τουρκική μειονότητα στην Θράκη”, δήλωση που αποτέλεσε “βούτυρο στο ψωμί” της ΝΔ, σχεδόν αντίστοιχη με αυτήν του Κατρούγκαλου για τις εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών, προ των εκλογών του Μαΐου.

Για την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ

«Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δε θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά»

Του Παναγιώτη Κολέλη

Χρωστάμε νομίζω όλοι μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ και στη σημερινή κυβέρνηση […] γκρέμισε ταμπού και κλισέ δεκαετιών», έγραφε ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς το 2017. (Ολόκληρο το κείμενο εδώ)

Και ύστερα ανέλυε τα ταμπού που έσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ:

Ταμπού 1: «Στα χρόνια της μεταπολίτευσης το εκκρεμές πήγε πολύ αριστερά. Χρειάστηκε μια «αριστερή» κυβέρνηση για να σπρώξει το εκκρεμές προς το Κέντρο, εκεί όπου έπρεπε να είναι εξαρχής».

Ταμπού 2: «Επιτέλους, καταλαβαίνουμε όλοι ότι χωρίς κέρδος, επιχειρηματικότητα και επενδύσεις, θα τρώμε τις σάρκες μας».

Ταμπού 3: «Η Αθήνα βιώνει πολύ λιγότερες συγκεντρώσεις. Οι απεργίες που μπλόκαραν τα λιμάνια και τα ξενοδοχεία ανήκουν στο παρελθόν».

Ταμπού 4: «Η Αριστερά επένδυσε πολύ στον αντιαμερικανισμό, σήμερα τον αποδομεί στην πράξη».

ΟΧΙ...

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σκέφτομαι πως υπάρχει κάτι χειρότερο από την Υποταγή. 

Και αυτό είναι το να παρουσιάζεις την υποταγή ως σύνεση και σωφροσύνη ή ακόμη χειρότερα ως επανάσταση...

Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Η παραίτηση Τσίπρα

Του Ιάσονα Κωστόπουλου

Μετά από τρεις μέρες διαβουλεύσεων και σιωπής ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από την προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ και δήλωσε ότι δεν θα θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Το βράδυ των εκλογών δεν είχε ακόμα πάρει την απόφασή του – είχε θέσει ως ορόσημο ανασύνταξης του ΣΥΡΙΖΑ τις ευρωεκλογές σε ένα χρόνο. Η κατάσταση εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι απερίγραπτη με τα μαχαίρια να έχουν βγει από το θηκάρι, η τροχιοδεικτική ρήψη του κ. Βίτσα για δυαρχία μέχρι το συνέδριο μετά από μια ακόμα εκλογική αποτυχία (αυτοδιοικητικές) και οι καυγάδες (μέχρι και χειροδικίες ανάμεσα σε Τζανακόπουλο και Ρήγα) έδειχναν ότι η κατάσταση δεν μπορούσε καν να συμμαζευτεί. Σίγουρα ο Τσίπρας υπολόγισε όλα τα δεδομένα και μίλησε με πολλούς για να καταλήξει στην απόφαση που ανακοίνωσε. Στην ουσία αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ στην ελεύθερη πτώση του – πού θα φτάσει θα δούμε, το σίγουρο όμως είναι ότι η κρίση θα συνεχιστεί για μήνες. Ο ίδιος δεν δεσμεύεται για κάτι συγκεκριμένο και ούτε προχωρεί σε οποιαδήποτε σοβαρή αυτοκριτική.


ΘΕΛΗΣΕ να δώσει «ιστορική» έμφαση στην απόφασή του (Ζάππειο, δήλωσή του και άλλες σημειολογίες σαν να διαλέγεται με την ιστορία) για κάτι που ήταν εντελώς φυσιολογικό να κάνει σχεδόν από τις πρώτες εκλογές και τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Η ταλάντευσή του δείχνει ότι ήθελε να υπολογίσει όλες τις δυνατότητες, όλες τις στηρίξεις από διάφορα κέντρα, να σταθμίσει πιθανή επιτυχία σε ένα «ξεκαθάρισμα» εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όλοι οι υπολογισμοί δεν του έβγαιναν καθόλου οπότε προτίμησε μια έξοδο που ήθελε να την φορτίσει με δόσεις υπευθυνότητας, σοβαρότητας έναντι της ιστορίας του τόπου.

Μπορεί να ανακάμψει ο μετα-Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραιτήθηκε προχθές από την ηγεσία της αριστεράς. Είχε παραιτηθεί ήδη από το καλοκαίρι του 2015.

Του Μανώλη Μούστου.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραιτήθηκε προχθές από την ηγεσία της αριστεράς. Είχε παραιτηθεί ήδη από το καλοκαίρι του 2015.

Γιατί αριστερά και μνημόνια, αριστερά και ξεπούλημα, αριστερά και υποταγή στα θέλω των δανειστών είναι (θα έπρεπε να είναι) έννοιες ασύμβατες.

Όμως, η συριζαία εξουσία με επικεφαλής τον Τσίπρα κατάφερε το ακατόρθωτο. Στον τόπο του ΕΑΜ, του Άρη, του Γλέζου και του Πολυτεχνείου η αριστερά ταυτίστηκε με το ψέμα, την κωλοτούμπα, την καρέκλα και τον αμοραλισμό.

Ακόμα παραπέρα ταύτισε την αριστερή ταυτότητα με τον εθνομηδενισμό, τον ατομικό δικαιωματισμό επιπέδου νέτφλιξ και τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Οι φίλοι που θρηνούν για την απώλεια του "ηγέτη" ας έχουν κατά νου το εξής:

 οι αλλεπάλληλες αυτοδυναμίες Μητσοτάκη αλλά και τα ακροδεξιά φρούτα της τρέχουσας Βουλής είναι παραπροϊόντα αυτού ακριβώς του κατορθώματος.

Το θλιβερό στην περίπτωση Τσίπρα είναι ότι ενώ ο ίδιος έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του για να εξανεμιστεί/ενσωματωθεί/αλλοτριωθεί ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός που εμφανίστηκε το 2011 και που απείλησε το σάπιο πολιτικό σύστημα, αποχωρεί λοιδορούμενος από το μιντιακό σύμπλεγμα και την διαπλοκή.