Δεν τους λες και αριστερά....

Για να δούμε πόσο υπερήφανοι για τον Αλέξη Τσίπρα, για την "αριστερά" πολιτική τους θα πρέπει να αισθάνονται οι οπαδοί του ΣΎΡΙΖΑ.

- έκανε ένα αφρικανικού τύπου δημοψήφισμα,

- έφερε το τρίτο μνημόνιο,

- έφερε τον νόμο Κατρούγκαλου,

- έφερε τον νόμο Παρασκευόπουλου,

- έφερε τον νόμο Κοντονή (περί προληπτικών συλλήψεων και ιδιώνυμου αδικήματος των διαδηλώσεων),

- έφερε capital controls,

- έφερε τη δήμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στο υπερταμείο

- έφερε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς,

- κατάργησε τον νόμο προστασίας της πρώτης κατοικίας,

- έφερε το "PSI" στο βραχυπρόθεσμο χρέος με αντικατάσταση των εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου με repos και την μεταφορά των ρευστών διαθεσίμων των Δήμων στην ΤτΕ

- έφερε μείωση του αφορολόγητου,

- πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060,

- έφερε την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών,

- εφάρμοσε πολιτική ανοιχτών συνόρων,

- δίχασε τον ελληνικό Λαό με συγκρουσιακή ρητορική σε "φασίστες" και "μακεδονομάχους".

Η καταστολή στο δρόμο θύμιζε τους προκατόχους του, ακόμη και σε γέροντες.

Νομίζω ο Πάνος Ζάχαρης με τα σκίτσα του φωτίζει μέρος της περίεργης "αριστεράς" που όλο περηφάνια σεμνύονται να αποδίδουν στο πρόσωπο του Αλέξη τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. 

Τα περισσότερα σκίτσα είναι δημοσιευμένα στο Ποντίκι.

Πάνος Ζάχαρης

Σχολιασμός του Βασίλη Ασημακόπουλου για την παραίτηση Τσίπρα

 

" Από το διάγγελμα 

«Το πρώτο αριστερό κόμμα στην Ευρώπη που κυβέρνησε και μάλιστα σε ιστορικές στιγμές τόσο για την πατρίδα, όσο όμως και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες, με την κοινωνία καταρρακωμένη και την οικονομία χρεοκοπημένη.

Και είχα την τύχη και την τιμή, για την οποία χρωστάω ευγνωμοσύνη στον ελληνικό λαό και τους συντρόφους μου, να είμαι ο πρώτος στην ιστορία αριστερός πρωθυπουργός της χώρας».

Μέχρι τώρα νόμιζα ότι το ανιστόρητο «πρώτη φορά αριστερά» εννοούσαν στην Ελλάδα. Δεν είχα καταλάβει ότι εννοούσαν στην Ευρώπη…. 

Ο απολογισμός της διαδρομής πρέπει να γίνει. Έχει σημασία να είναι ειλικρινής και αληθινός και όχι ψευδής και γραφειοκρατικός." 

* Ο Βασίλης Ασημακόπουλος υπήρξε μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ την περίοδο του αντιμνημονιακού αγώνα του λαού μας. Αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση...

Το "ατύχημα" που δεν έπρεπε να συμβεί...

Του Θανάση Κ. 

Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε, αυτή τη φορά, το σωστό!

Παραιτήθηκε από την ηγεσία του Κόμματός του, όχι προσχηματικά, όχι ως «τέχνασμα» για να ξαναβγεί. Παραιτήθηκε ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη νέου αρχηγού. 

Πιο ξεκάθαρα δεν γινόταν…

Βέβαια έσπευσε να διακηρύξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει «νέο ιστορικό κύκλο», ότι έχει εμπιστοσύνη στο «ανθρώπινο δυναμικό του κόμματος» και στις «αστείρευτες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας». 

Όλα αυτά είναι «λόγια παρηγοριάς». 

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κλινικά νεκρός» πλέον. 

Θα ήταν, ακόμα κι αν παρέμενε ο Τσίπρας. 

Με την επίσημη αποχώρησή του ωστόσο, υπέγραψε και τη «ληξιαρχική πράξη»... 

Ο Τσίπρας δημιούργησε τον ΣΥΡΙΖΑ που εκτοξεύθηκε από το 4% το 2009 στο 27% το 2012, στο 36% το 2015, ύστερα κράτησε το 31,5% το 2019, όταν βρέθηκε ξανά στην «αξιωματική Αντιπολίτευση» και τελικά συρρικνώθηκε στο 18% τώρα…

Το εκλογικό σώμα αφού αποδοκίμασε την πενταετή διακυβέρνησή του (2015-19), του έδωσε το 2019 μιαν ακόμα ευκαιρία να παραμείνει «κόμμα εξουσίας», δεν τα κατάφερε, κι ύστερα τον συνέτριψε (αλύπητα!) σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, φέτος τον Μάϊο και τον Ιούνιο…

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας! 

Μας τέλειωσε ο Τσίπρας γιατί αντιλήφθηκε ότι τέλειωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ! Οριστικά πια…

Όπως ακριβώς στην Ισπανία τέλειωσε ο Ιγγλέσιας, ο αρχηγός των Podemos (αυτός μέσα σε ορυμαγδό σκανδάλων!) και μαζί τελείωσαν και οι Podemos…

Βίοι παράλληλοι…

Δεν έχει νόημα να κάνουμε τη… «νεκρολογία» του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ΔΕΝ υπήρξε απλώς μια «ιστορική φάση» της σύγχρονης Ελλάδας. 

Υπήρξε μια (σοβαρή) «ασθένεια»!

Για την οποία όμως, η Ελληνική κοινωνία ανέπτυξε «αντισώματα» και την κατανίκησε! 

Για την ακρίβεια δεν υπήρξε απλώς μια «ασθένεια». 

Υπήρξε η έξαρση μιας αρρώστιας που προϋπήρχε, αλλά εκδηλωνόταν ως τότε με «ηπιότερα συμπτώματα»: 

Ο διάχυτος κρατισμός, η υποταγή της κοινωνίας στην δημοσιοϋπαλληλία και στις συντεχνίες της, η φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, η διάχυση αριστερών (και αριστερίστικων) ιδεολογικών εμμονών παντού, η υπονόμευση της εθνικής ταυτότητας και – κυρίως – η μισαλλοδοξία κατά των πολιτικών αντιπάλων, ο καταγγελτικός λόγος, ο δημόσιος στιγματισμός και οι δικαστικές διώξεις ως "εργαλείο" για την εξουδετέρωση πολιτικών αντιπάλων, όλα αυτά τα νοσηρά συμπτώματα συμπυκνώθηκαν στο πολιτικό αποτύπωμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Από Panos Zacharis !!! Θα βοηθήσουν για ένα ειλικρινή απολογισμό που πάντα χρειάζεται στο τέλος της διαδρομής...

Μίνι αφιερωματάκι, κυρίως της περιόδου 2015-2019 με τίτλο ''Μπράβο, Τσίπρα, ΟΥΑΟΥ!''.

Τα περισσότερα σκίτσα είναι δημοσιευμένα στο Ποντίκι.

Πάνος Ζάχαρης

Βοήθειά μας, λοιπόν!

Του Στέφανου Γανωτή

Σίγουρα κάποιοι θα αντιδράσουν και το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην φέρω στο μυαλό μου τα λόγια του συγχωρεμένου συγγενή μας, του Μανώλη Γλέζου, όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά για πολιτική:

 "Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"

 Ας όψονται...

Βοήθειά μας, λοιπόν!

Όλη η ανάρτηση...

Και επειδή ήδη οι αντιδράσεις (αναμενόμενες) πυροδοτούν τη συζήτηση, ξαναλέω ότι δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, αλλά μεταφέρω την άποψη ενός ανθρώπου που και αγαπώ  και εκτιμώ (επίτηδες χρησιμοποιώ τον ενεστώτα). 

Έχω πάει στο σπίτι που μένει ο Μανώλης ο Γλέζος στο χωριό, λίγο πιο κάτω από τον φούρνο και καθόμαστε παρέα για να του δείξω το καινούργιο μου βιβλίο «ΣΥΡΙΑ, το ημερολόγιο ενός αποχωρισμού» Αφού με έβαλε και του διάβασα κάποια αποσπάσματα και συγκινήθηκε πολύ, συνεχίσαμε τη συζήτησή μας, καθισμένοι αυτή τη φορά στο σετζάκι απέναντι από τον φούρνο.

 «Μανώλη», του λέω, «πώς τα βλέπεις τα πράγματα»; 

«Φοβάμαι, γιε μου, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ σύντομα προς το χειρότερο».

 «Γιατί; Τι ακριβώς φοβάσαι; Δεν είσαι ευχαριστημένος, που έχουμε τουλάχιστον αριστερή κυβέρνηση»;

 Με κοίταξε και γέλασε. «Αριστερή»; μου λέει. Και συνεχίζει ακριβώς όπως ξανάγραψα πιο πάνω: 

"Το μεγαλύτερο έγκλημα, Στεφανέ μου, του Σύριζα και προσωπικά αυτού του ανώριμου πιτσιρικά, του Τσίπρα, είναι ότι θα μας φορτώσει για μια εικοσαετία μια ακροδεξιά κυβέρνηση και τους ναζί στη βουλή"

Και επισήμως σε κρίση Αριστερά και Κεντροαριστερά

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

(...) Η άτακτη φυγή από το ΠΑΣΟΚ το 2012 και το 2015 ενίσχυσε, μετέτρεψε σε κόμμα εξουσίας και έφερε στη διακυβέρνηση της χώρας τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τώρα οι τεράστιες απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατευθύνονται κάπου συντεταγμένα – και πάντως όχι κυρίως στο ΠΑΣΟΚ.

Άρα το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη, παρότι ξεκόλλησε από το 8% του 2019 και αύξησε τις δυνάμεις του κατά σχεδόν 50%, έχει σοβαρότατο πρόβλημα, καθώς προκύπτει πως είναι… χαμηλοτάβανο και δυσκολεύεται πολύ να αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση μιας πραγματικά φιλόδοξης αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ενώ το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ήταν 39,63% το 2019 και υπολειπόταν μόλις κατά 0,22% του 39,85% της Ν.Δ., τον Μάιο του 2023 κατέρρευσε στο 31,52% υπολειπόμενο κατά 9,27% του 40,79% της Ν.Δ. Τώρα έπεσε στο ιστορικά χαμηλό 29,7%, υπολειπόμενο κατά 10,8% του 40,5% της Ν.Δ.

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της συντριβής, το 1974, στο φόντο του αξεπέραστου μέχρι σήμερα καραμανλικού εκλογικού θριάμβου, η Ένωσις Κέντρου – Νέες Δυνάμεις με 20,42% και το ΠΑΣΟΚ με 13,58% άθροιζαν 34%, όταν η Ενωμένη Αριστερά, υπό τον Ηλία Ηλιού, είχε λάβει το ευπρεπέστατο 9,47%.

(...) Και επισήμως, λοιπόν, η Αριστερά και η Κεντροαριστερά, στην «κυβερνώσα» εκδοχή τους, βρίσκονται σε κρίση, από την οποία είναι άγνωστο πότε θα βγουν – και, κυρίως, με ποιον τρόπο…

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ...

Και επισήμως σε κρίση Αριστερά και Κεντροαριστερά

Μια γνώμη για τα εσωτερικά τους ...

Του Δημήτρη Γιαννάτου 

Μια γνώμη για τα εσωτερικά τους : 

Για τον κύριο αυτόν δεν τρέφω τα καλύτερα συναισθήματα, από το μακρινό 2007, μάλιστα! (πολλά δεικτικά άρθρα μου, μπορείς να βρεις στο διαδίκτυο για τον σύριζα και τον ίδιον). Βέβαια, βλέποντας τι υπάρχει στο ΣΥΡΙΖΑ από πλευράς "αρχηγικών" στελεχών, ο τύπος, αυτός, πονηρός και ικανός τακτικιστής, τζογαδόρος, που γνωρίζει όμως τα επίδικα τούτου του τόπου αλλά τα θάβει, σχετικά διαφέρει.

 Επίσης, η ατομική- προσωπική διαπλοκή του με συμφέροντα σε σχέση με τους διαχρονικούς δεξιούς, φιλελεύθερους και ΠΑΣΟΚΟΥΣ, είναι ερασιτεχνική. Μια μικρομεσαία συναλλαγή, ανάλογη του τυροπιτά ή του μικροεπιτηδευματία που ξεγελά την εφορία για να επιβιώσει, απέναντι στους δεινόσαυρους του ντόπιου και πολυεθνικού οργανωμένου συστήματος μεγαλοδιαφθοράς, που έχουν τον  επίσημο νομότυπο, θεσμικό τρόπο.

 Ταυτόχρονα, η εμμονή του να μείνει πεισματικά στον ΣΥΡΙΖΑ και να τον αναμορφώσει μοιάζει σα να πιστεύεις ότι ο κλασικός συνασπίτης-ζαίος, θα σταματήσει να θεωρεί ότι τα Εξάρχεια και το Κουφονήσι, είναι το κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης, απαγγέλοντας Αγγελάκα, Θανάση Παπακωνσταντίνου και Social Waste με τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο και ψευδοκουλτουριάρικο μπαρ στην πρώτη διάταξη...

Διαβρωμένο κόμμα Ἑλλήνων καί Ἑλληνοφώνων.

Γράφει ὁ Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ».

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται πολιτική ἀποτέφρωση καί ἀναγέννηση σέ νέο σχῆμα.

ΟΣΑ συμβαίνουν σήμερα στόν ΣΥΡΙΖΑ, κρύβουν δυστυχῶς τό πραγματικό του πρόβλημα. Τό ὁποῖο προεκλογικῶς ἐπισημάναμε σέ σημείωμά μας μέ τόν τίτλο: «Ὑπακούει σέ διεθνῆ κέντρα καί ὄχι στόν ἑλληνικό λαό». Τό πρόβλημα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ὅτι ἡ ἡγετική του ὁμάδα εἶναι βαθιά διαβρωμένη. Καί ἐπίλεκτα μέλη της, κυρίως ἡ ἀγγλοσαξωνική συνισιστῶσα, εἶναι βαθύτατα παραδεδομένη σέ ἐγχώριες δυνάμεις τῆς διαπλοκῆς καί ἄλλα κέντρα.

Σίγουρα δέν ὑπακούει στό ἀρχηγεῖο. Κατά τοῦτο, ἡ λύση γιά τό κόμμα αὐτό εἶναι ἡ διάλυσή του καί ἡ ἐπανίδρυσή του. Ἡ ὑγρασία στά θεμέλιά του δέν καταπολεμᾶται ἀλλιῶς.

Τό περίφημο πολιτικό του brand δέν διασύρθηκε μόνο στίς τελευταῖες ἐκλογές. Διασύρθηκε, ὅταν στελέχη του ἔσπευσαν νά υἱοθετήσουν τίς ψευδεῖς εἰδήσεις γιά τήν δῆθεν νεκρή μικρή Μαρία τοῦ Ἕβρου, χωρίς νά νοιώσουν τήν ἀνάγκη νά ζητήσουν συγγνώμη ποτέ γιά τήν ζημιά πού ἔκαναν στήν Ἑλληνική Δημοκρατία. Διασύρθηκε, ὅταν κόντρα στήν ἐπίσημη ἐξωτερική πολιτική τῆς χώρας μας κατέθεσε τροπολογία στό Εὐρωκοινοβούλιο κατά τῆς χρηματοδότησης τοῦ φράκτη στόν Ἕβρο. Σέ σημεῖο, πού νά διερωτᾶται κανείς ἄν αὐτοί πού τά ἔκαναν ὅλα αὐτά εἶναι Ἕλληνες ἤ Ἑλληνόφωνοι. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ διασύρθηκε ὅταν ὁ Εὐκλείδης Τσακαλῶτος τόνισε σέ Κεντρική Ἐπιτροπή τοῦ κόμματος –καί ἐμεῖς ἀπό αὐτό ἐδῶ τόν προμαχῶνα ἀποκαλύψαμε– ὅτι «δέν πρέπει νά εἴμαστε καί τόσο πατριῶτες ὅσο ἡ ΝΔ στό Αἰγαῖο καί στό μεταναστευτικό». Ἡ φράση αὐτή ἐπιβεβαιώθηκε ἀπό τόν κύριο Τσακαλῶτο σέ ἐρώτηση πού τοῦ ὑπέβαλλα –καθόταν δίπλα μου– στήν τηλεόραση τοῦ «Ἀντέννα» πρό ὀλίγων μηνῶν. Περιέργως ἡ ΝΔ τόν κάλυψε. Δέν ἐξέδωσε ἀνακοίνωση καταδίκης του.

Ἡ διάβρωση πού παρατηρεῖται δέν εἶναι σημερινή. Ἀνάγεται παλαιά, στό συγκλονιστικό 2008. Στίς παραμονές τοῦ βέτο Καραμανλῆ στό Βουκουρέστι. Τότε ἦταν πού συγκεκριμένη ἐσωκομματική ὁμάδα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μέ κείμενό της τάχθηκε ὑπέρ τῶν ἀπόψεων Μπούς γιά τήν ἀναγνώριση τῶν Σκοπίων μέ τό ὄνομα «Μακεδονία». Ὁ θρῦλος ἀναφέρει μάλιστα ὅτι νεαρό τότε στέλεχος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, μέ ἡγετικές φιλοδοξίες σήμερα, μετέβη στά Σκόπια καί ἔκανε πορεία στήν κεντρική πλατεῖα τῆς πόλεως μέ τό σύνθημα «ναί στήν ἀναγνώριση τῆς Μακεδονίας μέ τό συνταγματικό της ὄνομα». Οἱ μισοί ἀπό ὅσους ὑπέγραψαν αὐτό τό κείμενο ἔγιναν ἀργότερα … Ὑπουργοί!

Το προπατορικό αμάρτημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ

Παπασίμος Γεώργιος

Σε προηγούμενο άρθρο μας, αναφερθήκαμε στις αιτίες που προκάλεσαν την μεγάλη εκλογική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο αυτές που περιλαμβάνονται στην κατηγορία των λαθών που έγιναν κατά την προεκλογική περίοδο (αντιφατικό μήνυμα διακυβέρνησης, Πρέσπες Αιγαίου, εισφορές Κατρούγκαλου) όσο και αυτές που εντάσσονται στην κατηγορία της κυβερνητικής περιόδου και εν συνεχεία της περιόδου της αντιπολίτευσης 2015-2019, 2019-2023 (εμμονή στον στενό οικονομισμό, αντί ενός ριζοσπαστικού προγράμματος αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας κατά του παρασιτισμού και στον άκρατο δικαιωματισμό).

Τα παραπάνω ζητήματα αναμφισβήτητα αγγίζουν ένα ευρύ πλαίσιο των αιτιών, που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην πτώση στο 20%. Παραμένει όμως το θέμα είναι για το ποια είναι η ρίζα του προβλήματος, ας πούμε το “προπατορικό αμάρτημα” της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από το οποίο εκπορεύτηκαν οι παραπάνω πολιτικές ανορθογραφίες.

Χωρίς αμφιβολία, η πολιτική ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το παράδειγμα κάκιστης χρήσης ενός γενναιόδωρου δώρου της ιστορίας προς αυτόν, εξαιτίας των συνθηκών της χρεωκοπίας της χώρας το 2010 και της κατάρρευσης του δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σταδιακά στην ύστερη περίοδο της Μεταπολίτευσης και εκρηκτικά στην έναρξη της χρεωκοπίας το 2010. Τότε που ένα μικρό κόμμα του 4% εκτοξεύτηκε και έγινε κόμμα εξουσίας σε ελάχιστο χρόνο και κυρίαρχος κορμός της ευρύτερης ιστορικής δημοκρατικής παράταξης της χώρας, καλούμενο από τις συνθήκες να αποτελέσει τη σχεδία σωτηρίας της χώρας.

Η πεισματική άρνηση και η αδυναμία της πολιτικής ενσωμάτωσης και πραγματικής έκφρασης των χιλιάδων στελεχών, μελών και ψηφοφόρων που προσήλθαν κάτω από τις σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, στέλνοντας αυτόν στην εξουσία, αποτελεί τη λυδία λίθο για την σημερινή κατάληξη του. Παρά τις επιφανειακές επικοινωνιακές προσπάθειες ουδέποτε υπήρξε η πολιτική ιδεολογική και οργανωτική υπέρβαση του περίκλειστου στενού πυρήνα του 4%, που είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στον καθορισμό της κυβερνητικής ατζέντας την περίοδο 2015-2019, καθώς και αποκλειστικό λόγο στην οργανωτική και κομματική δομή και εξέλιξη αυτού.

Ήταν λυγρά τα σήματα, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άκουγε "τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων"

 EUROKINISSI

Το κείμενο που ακολουθεί ας εκληφθεί ως απόπειρα να εξηγηθεί η εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ στις κάλπες της 21ης Μαΐου.

Γιάννης Τριάντης

24 Μαΐου 2023 07:05

Λόγος πρώτος: Η λαϊκίστικη αντιπολίτευση-ένα μείγμα οργισμένου εμπρηστικού λόγου, στείρου καταγγελτισμού και ασύστολης παροχολογίας.

Δεύτερος: Η καθηλωτική εμμονή σε γνωστές ιδεοληψίες-π.χ. για το μεταναστευτικό, τον φράχτη κλπ.- ιδεοληψίες που περιφρονούσαν προκλητικά την πλειονότητα της κοινωνίας.

Τρίτος: Η θολή εσωκομματική εικόνα, με διαφοροποιήσεις κορυφαίων στελεχών και ομάδων.

Τέταρτος: Η τραγική και απολύτως καταστροφική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στην τυπική προεκλογική περίοδο, με απόλυτη ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδος.

Μια στάση εδώ: Ελάχιστοι από τους κορυφαίους του ΣΥΡΙΖΑ προειδοποιούσαν για το κακό που ερχόταν. Το ίδιο και οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα ασκούν αυστηρή κριτική στον Τσίπρα(στελέχη, αρθρογράφοι, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι κ.α.):

Ουδέποτε μέσα στα τέσσερα χρόνια είχαν θίξει έστω κατ΄ελάχιστον τα κακώς κείμενα, τα φάλτσα και συνολικά τις προβληματικές και ολέθριες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε όμως έναν έναν του λόγους αρχίζοντας από τον χρονικώς τελευταίο.

Καταστροφική προεκλογική εικόνα

Ο Αλέξης Τσίπρας υπέπεσε σε ασυγχώρητα λάθη τα οποία ήσαν βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη.

Πρώτον, κατάφερε καίριο πλήγμα στην λογική της απλής αναλογικής αρνούμενος κυβέρνηση ηττημένων. Το έκανε πιθανώς για να ενισχύσει την δυναμική της πρωτιάς, αλλά κατ΄ουσίαν περιφρόνησε θεσμικά τον πυρήνα της απλής αναλογικής.

Από πού κι ως πού είναι εξοβελιστέα μια πλειοψηφία που συγκροτεί κυβέρνηση; Επρόκειτο για θεσμικό, αντισυνταγματικής φύσεως ατόπημα το οποίο ενίσχυσε-μαζί με τα υπόλοιπα που ακολούθησαν- την σταθερή θέση του Μητσοτάκη για αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Δεύτερον: Όταν αρνήθηκε συνεργασία ο Βαρουφάκης, η προφανής αμηχανία επινόησε το ολέθριον περί ψήφου ανοχής! Και μόνη η λέξη ανοχή παρέπεμπε ευθέως σε εύθραυστη κυβέρνηση η οποία εξαρτάται απολύτως από τις διαθέσεις, τις ορέξεις και τις σκοπιμότητες ενός μικρού εταίρου. Που όποτε ήθελε θα μπορούσε να βγάλει την πρίζα και να ρίξει την κυβέρνηση.

Αυτό κι αν ήταν δώρο στον Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός μιλούσε εμμονικά για καθαρή λύση (σταθερότητα μέσω αυτοδυναμίας) και ο ΣΥΡΙΖΑ πελαγοδρομούσε σε τρικυμισμένες θάλασσες. Ε, δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβει η κοινωνία, η οποία επιθυμούσε ασφάλεια και σταθερότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Του Μελέτη Μελετόπουλου

Η Αριστερά είχε πάντα πρόβλημα με μετριοπαθείς κεντρώους σαν κι εμένα, που προέβαλαν τον Πατριωτισμό και τα εθνικά θέματα. Προσωπικά και από πολύ νέος στοχοποιήθηκα από την ψευδοπροοδευτική (στην πραγματικότητα βαθειά αντιδραστική, αυτοαναφορική και ιδιοτελή) αριστερή διανόηση ως εθνικιστής κλπ. Φυσικά ουδέποτε διανοήθηκα (όπως άλλοι) να υποδυθώ τον αριστερό για να αποκτήσω πανεπιστημιακή θέση ή να γίνω αποδεκτός από τους διάφορους αριστερούς κύκλους.

 Και όμως ο μέγας Ιωάννης Ziegler, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, μαχόμενος μαρξιστής διεθνούς φήμης και βουλευτής του ελβετικού σοσιαλιστικού κόμματος, εκφράζοντας τον θαυμασμό του και την αγάπη του για τον μαθητή του, μου έδωσε μετ'επαίνου το διδακτορικό μου, ενώ σπουδαίοι Έλληνες κομμουνιστές (όχι του γλυκού νερού όπως διάφοροι ευκατάστατοι συριζαίοι) αλλά πραγματικοί αγωνιστές όπως ο Ψυρρούκης, ο Αθανασιάδης, ο Λαζαρίδης, ο Αλέξανδρος Κορδάτος, η χήρα του Σεραφείμ Μάξιμου, με τίμησαν με την φιλία τους και την αγάπη τους.

 Επίσης δημοσίευσα μία ογκώδη μελέτη για τους μαρξιστές διανοουμένους στην Ελλάδα, γραμμένη με σεβασμό και αντικειμενικότητα. Διότι, αν και δεν είμαι μαρξιστής, είμαι βαθύς μελετητής του μαρξισμού, όπως οφείλει κάθε κοινωνιολόγος και γενικώς κάθε πνευματικός άνθρωπος. Παρά που δεν υπήρξα ποτέ αριστερός, το 2015, ως αδέσμευτος πολίτης που επιδιώκει την Εθνική Ενότητα, ήλπισα ότι η άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία θα έλυνε οριστικά το ζήτημα του ψυχικού διχασμού της ελληνικής κοινωνίας, που την ακολουθεί σαν μαύρη σκιά από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου. Αλλά η συνέχεια διέψευσε τις προσδοκίες μου. 

Κουτσούμπας για συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παραχώρησε συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στη δημοσιογράφο Νόρα Ράλλη.

Ερώτηση Νόρας Ράλλη με το καλημέρα:

Το ΚΚΕ έχει παράδοση συμμαχιών (ΕΑΜ, Συνασπισμός, Ενωμένη Αριστερά). Ο Λένιν γράφει στον Αριστερισμό: «Μπορείς να νικήσεις έναν ισχυρότερο αντίπαλο, χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά και την ελάχιστη δυνατότητα ν' αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό». Εσείς αρνείστε σήμερα οποιαδήποτε πιθανότητα συμμαχίας. Δεν έρχεστε σε αντίθεση με την ιστορία και τη θεωρία σας;

Απάντηση Μητσάρα:

Όταν χρησιμοποιούμε αποσπάσματα του Λένιν, καλό είναι να λέμε και σε τι αφορούν αυτές οι αναφορές. Εν προκειμένω ο Λένιν αναφέρεται σε κοινωνικές συμμαχίες με τα ασταθή, όπως ονόμαζε μικροαστικά στρώματα. Αλλά αφού ξεκινήσαμε έτσι, θα προσπαθήσω κι εγώ να απαντήσω με Λένιν, ο οποίος έγραφε στο “Τι να κάνουμε”: «Μερικοί από εμάς αρχίζουν να φωνάζουν: πάμε σ' αυτό το βάλτο! Κι όταν αρχίζουμε να τους μαλώνουμε, απαντούν: τι καθυστερημένοι που είστε! Και πώς δεν ντρέπεστε να μας αρνείστε την ελευθερία να σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο! - Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στο βάλτο· έχουμε μάλιστα τη γνώμη, ότι η πραγματική θέση σας βρίσκεται ίσα-ίσα στο βάλτο και είμαστε έτοιμοι να σας προσφέρουμε κάθε βοήθεια για να κουβαληθείτε εκεί.

ΕΥΑΠΟΔΕΙΚΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Από Κώστας Κουτσουρέλης

Προξενεί αντύπωση ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται χρόνο, λέει, για να αποτιμήσουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα το κόμμα τους κατέρρευσε μεν την Κυριακή, είναι όμως σε διαρκή πτώση εδώ και χρόνια - για την ακρίβεια από την άνοιξη του 2016 όταν πέρασε στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων. 

Ο Τσίπρας κυβέρνησε τέσσερα χρόνια μόνο και μόνο επειδή δεν είχε εμπρός του εκλογική αναμέτρηση - την οποία θα έχανε πανηγυρικά, όπως και συνέβη, όποτε και αν γινόταν. Διασώθηκε ως αξιωματική αντιπολίτευση το 2019 μόνο και μόνο επειδή το μένος κατά του ΠΑΣΟΚ ήταν ακόμη έντονο και δεν υπήρχε ανταπαιτητής για τη θέση. 

Ουσιαστική αντιπολίτευση όμως δεν άσκησε ποτέ.

Στα δημοσιονομικά, πλειοδοτούσε στην πολιτική του δανείζομαι και μοιράζω του Μητσοτάκη - έτσι είχαμε το φαινόμενο ο Σημίτης (!), ο Προβόπουλος, ο Γιαννίτσης, ο Αλ. Παπαδόπουλος να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και ο Τσίπρας να μη λέει κουβέντα, ούτε καν για την υφαρπαγή των αποθεμάτων των ταμείων και για το μασκάρεμα του χρέους. 

Στην πανδημία, συνηγόρησε στην ολέθρια λογική των εγκλεισμών και της εμβολιακής μπίζνας - είναι μοναδικό το φαινόμενο νομίζω ένα κατ' όνομα αριστερό κόμμα να υπηρετεί τόσο πειθήνια το αφήγημα της Κομισιόν και των Big Pharma. 

Στα εθνικά, απέτυχε πλήρως να κατανοήσει ότι κατάλαβαν ακόμη και στην Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, ότι δηλαδή ο Ερντογάν και οι τουρκικές προκλήσεις είχαν ανέβει πίστα, ούτε και μπόρεσε ποτέ να καθαρίσει από πάνω του τον λεκέ των Πρεσπών - χαρακτηριστική η στάση του στα εξοπλιστικά, όπου αντί να ασκήσει, ως όφειλε, κριτική στην αποτελεσματικότητά τους, επιδόθηκε στην άρνηση της σκοπιμότητάς τους. 

Η στρατηγική ήττα του εθνομηδενισμού

Η στρατηγική ήττα του εθνομηδενισμού: Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάγεται από ένα τμήμα του ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού, που αποσχίσθηκε το 1968 από την σταλινική ορθοδοξία

Ὁ θρίαμβος τῆς παρακμῆς

Κώστας Καραΐσκος

Θά προσπαθήσω νά δῶ ψύχραιμα τά ἐκλογικά ἀποτελέσματα, ἐπιχειρώντας νά ἀπαντήσω εἰλικρινά σέ κάθε φίλο πού ἀπό χθές νιώθει νά τόν ἔχει ἀδειάσει ἡ πατρίδα μας.

Ποιό ἦταν τό μήνυμα τῆς κάλπης; Ἦταν ἕνας θρίαμβος Μητσοτάκη, ἀναμφίβολα, ὅμως ἐπί τίνος; Θρίαμβος ἐπί τοῦ Σύριζα καί μόνο! Κοιτώντας τίς προγνώσεις πού ὡς φιλικός κῦκλος κάναμε προεκλογικά, ὅλοι περιμέναμε ἕνα ἄθροισμα ποσοστῶν τῶν δύο κομμάτων στό 60%, ἀναμένοντας μᾶλλον μιά ἐπικράτηση τῆς ΝΔ στό περιθώριο 32-28, 33-27 καί μόνο τά στοιχήματα μᾶς προϊδέαζαν γιά ποσοστό τῆς ΝΔ στό 35% καί πάνω.

 Ναί, τό 41% ἦταν ἀπίστευτο -μέ μείωση μάλιστα τῆς ἀποχῆς!- ἀλλά νά δοῦμε τελικά τί συνέβη (κι ἀφῆστε τίς σαχλαμαρίτσες περί νοθείας). Τό ἄθροισμα τῶν δύο κομμάτων ἦταν πράγματι 60,86%, πού σημαίνει ὅτι ἡ κατάρρευση τοῦ Σύριζα στό 20% ἦταν αὐτή πού ἔδωσε ἀέρα στά γαλάζια πανιά. Οἱ παλιοί πασόκες ψηφοφόροι πού γιά κάποια χρόνια στήριξαν τόν Τσίπρα ἀπέσυραν τήν ἐμπιστοσύνη τους καί πῆγαν κυρίως στόν διαφαινόμενο νικητή (χαρακτηριστικές καί οἱ πράσινες ὑποψηφιότητες στίς νεοδημοκρατικές λίστες).

 Κάποιοι βέβαια γύρισαν καί στό παλιό τους μαντρί πού, καθώς οἱ ἁμαρτίες του σύν τῶ χρόνῳ ξεθωριάζουν στή λαϊκή μνήμη, δείχνει νά ἀνακάμπτει. Παρακάτω πηγαίνοντας καμμία ἔκπληξη, πλήν τῆς ΝΙΚΗΣ τοῦ Δ. Νατσιοῦ, πού ἀπό τό μηδέν ἄγγιξε τή Βουλή καί ἔμεινε ἐκτός γιά 5.000 ψήφους (οἱ συκοφάντες της πέτυχαν τόν στόχο τους, προσωρινά).  

ΓΙΑ ΤΟ (ΔΙΟΛΟΥ ΑΨΗΦΙΣΤΟ) ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί για να φωτίσει αυτό που συνέβη χθες: ο νομός Δωδεκανήσου, όπου η ΝΔ σημείωσε το υψηλότερο ιστορικά ποσοστό της: 50%. Το ποσοστό αυτό δεν το είχε ούτε το 1974, όταν έλαβε εκεί 45% (όταν το πανελλαδικό της ποσοστό τότε ήταν 55%). Ο νομός αυτός υπήρξε διαχρονικά κάστρο της δημοκρατικής παράταξης, με ποσοστά Κρήτης. Στο δημοψήφισμα δε του 2015 το "Όχι" έλαβε 65%. 

Η χθεσινή κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο προς το ΠΑΣΟΚ αλλά απευθείας και προς την ΝΔ είναι πρωτοφανής, τα δε κόμματα του Όχι στην Δωδεκάνησο συνολικά δεν έφτασαν ούτε το 25%. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι εισήλθαμε σε μία νέα εποχή, με ένα τρομερό ιδεολογικό κενό απέναντι στην ιδιωτική επιλογή. Όταν το κυβερνητικό - καθεστωτικό κόμμα καταφέρνει να συστεγάζει από νοσταλγούς της 21ης Απριλίου 1967 μέχρι σοσιαλδημοκράτες και πρόσωπα της αναθεωρητικής αριστεράς, η αντιπολιτευόμενη αριστερά επιμένει στην ατζέντα του εθνομηδενισμού και του δικαιωματισμού (που είναι δύο άλλες καθεστωτικές εκδοχές ιδιωτικότητας), περιγελά την Παράδοση και από τον εθνολαϊκισμό (από την κομβική στιγμή των Πρεσπών και εξής) κρατά πλέον μόνο το δεύτερο συνθετικό ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να αποκοπεί από τις τριτοδιεθνιστικές της ρίζες.

 Σεβαστή επιλογή για ένα κόμμα ελάσσονος αντιπολίτευσης, καταστροφική όμως για κόμμα που διεκδικεί την εξουσία το 2023 σε ένα κόσμο που η κυρίαρχη τάξη καταστρέφει τις φυσικές ταυτότητες και εξαγοράζει δυνάμεις που θα μπορούσαν να την απειλήσουν. Προφανώς υπάρχουν και θέματα που αγγίζουν βαθύτερα ζητήματα παιδείας και κυνισμού των ψηφοφόρων απέναντι σε φαινόμενα που δεν μέτρησαν στην απόφασή τους, κάτι που αποδεικνύεται στην σταυροδοσία: ο αριθμός σταυρών του Κ. Καραμανλή στις Σέρρες π.χ. είναι μνημείο ντροπής αλλά και κλειδί για να καταλάβουμε πολλά πράγματα. 

Η "ΘΕΡΑΠΕΙΑ" ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Του Αντώνη Ανδρουλάκη

Πάει ένας βαρύτατα κακοποιημένος άνθρωπος σ' έναν θεραπευτή. 

Διηγείται τα τραύματα του, τις οδύνες του. 

Του απαντάει ο θεραπευτής "μην ανησυχείς, θα στα θεραπεύσω όλα μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο". 

Ενθουσιάζεται ο καημένος. Επιτέλους, λέει, πρώτη φορά!

Μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται πάλι γεμάτος αγωνία ο ταλαίπωρος, του απαντάει ο θεραπευτής "ξέρεις τελικά δεν γίνεται, έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, αλλά εντάξει γίνεται και να μην θεραπευτείς αλλά θα είσαι καλά κ.λπ. κ.λπ." 

Θυμώνει ο δυστυχής άνθρωπος, αναρωτιέται "ρε τι μαλάκας είναι τούτος δω!" αλλά, μες στην απόγνωση του αρχίζει να σκέφτεται "μήπως να τα ξαναβρώ με τον κακοποιητή μου;" 

Κι' όπως κάθε θύμα νοιώθει ότι τουλάχιστον για τον θύτη του είναι κάπως επιθυμητός. 

Κάποια ωραία ημέρα, ξαναπάει στον θεραπευτή του, μπας και βρει μια λύση στην απελπισία του. 

Τον πλακώνει αυτός στα μπινελίκια "α ρε γίδι, τέτοιος που είσαι αυτά σου αξίζουν, διαφωτισμό δεν πέρασες ποτέ, αμόρφωτε, είσαι συνένοχος στην κακοποίηση σου κ.λπ κ.λπ". 

Σε απόγνωση ο άνθρωπος -όπως συμβαίνει συχνά- πάει και αγκαλιάζει τον κακοποιητή του. "Τουλάχιστον εσύ, του λέει, μου λες και καμιά καλή κουβέντα κι ας ξέρω ότι είναι ψεύτικη". 

Έμεινε ο θεραπευτής μόνος του στο γραφείο του και εξοργισμένος έβριζε "το ζώο που δεν καταλαβαίνει", εκπληρώνοντας έτσι την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του. 

ΥΓ. Οι άνθρωποι (και οι Λαοί) ωριμάζουν και εξελίσσονται μόνο όταν "αγγίζεις" συμπονετικά το Τραύμα τους. Μόνο όταν μπορείς να τους προσφέρεις μια καλύτερη εικόνα για τον εαυτό τους. 

Όχι όταν λοιδορείς το Τραύμα και ντρέπεσαι γι' αυτούς.

Και το κύριο πρόβλημα για μεγάλο τμήμα της αριστεράς, αλλά και για το Λαό μας, είναι ότι εδώ και χρόνια η αριστερά ντρέπεται για το Λαό. Ολόιδια σαν κάποιος να ντρέπεται για την μάνα του. Η "ντροπή του να είσαι Έλληνας" έγινε πια η κυρίαρχη ιδεολογία. 

Κι αυτή την "ντροπή" οι κυρίαρχες ελίτ ξέρουν να την γλυκαίνουν και να την ανακουφίζουν.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/1088937265/posts/pfbid0FsohqX5jKgbfuXajHLxXbU6KBJP3yPQJFWgD9fo5R8beDHpYThUTQtZPKc4kFb4Fl/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Πρωτομαγιά σήμερα με όρους εντελώς διαφορετικούς από αυτούς που είχαμε συνηθίσει χρόνια πριν, με το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε υποχώρηση, με τους κάποτε εκφραστές του να του γυρίζουν την πλάτη προτιμώντας το δικαιωματισμό, την πολιτική ορθότητα, τη μετεξέλιξη σε μια νέα Ιερά Εξέταση που περιθωριοποιεί ό,τι δεν της αρέσει, γιατί δε μπορεί να προτάξει επιχειρήματα.

Την αποξένωση της Αριστεράς από τον πάλαι ποτέ φυσικό της χώρο την αναδεκνύουν και οι δημοσκοπήσεις:

 Στην τελευταία της Metron Analysis, οι ανήκοντες στην ανώτερη τάξη, προτιμούν το ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστό 25,5%, τη στιγμή που το ποσοστό του συνολικά είναι 22,2%. Αντίστοιχα, στους αγρότες παίρνει 17,1%

και στους εργάτες 20,3%.

Η Συριζαία και η λοιπή δικαιωματική αριστερά είναι λοιπόν ελκυστική στους χώρους της άρχουσας τάξης, κάτι που δείχνει και ότι οι διαχωρισμοί δεξιάς-αριστεράς έχουν χάσει την ουσία τους. Σήμερα άλλοι διαχωρισμοί προκύπτουν, αυτοί μεταξύ Νέας Τάξης, παγκοσμιοποίησης και πολιτικής ορθότητας από τη μία, και του ριζώματος, της ταυτότητας, της παράδοσης που θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί με τους δικούς της μηχανισμούς από την άλλη. Μια αντίθεση που διαπερνά οριζόντια το υπάρχον πολιτικό φάσμα και που ακόμα δεν έχει προταχθεί ως κυρίαρχη, με φροντίδα βέβαια ακριβώς της Νεοταξικής πλευράς, αφού της επιτρέπει να λειτουργεί με μια ριζοσπαστική φρασεολογία επιβάλλοντας τις προτεραιότητές της μέσα και από τις ΜΚΟ και αρκετούς χρήσιμους αφελείς.

ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΔΥΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ, ΔΥΟ ΕΛΛΑΔΕΣ

Μνήμης χάριν, αντιγράφω από τον τοίχο του Apostolos Doxiadis :

ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΔΥΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ, ΔΥΟ ΕΛΛΑΔΕΣ

Του Απόστολου Δοξιάδη 

Δεν θέλω να μπω σε λογική συγκρίσεων των ψηφοδελτίων Επικρατείας των κομμάτων, πράγμα άλλωστε περιττό αφού το καθένα εκφράζει αυτό που είναι ο αρχηγός του, ο μόνος που αποφασίζει για το ζήτημα. Και το ποιος είναι ο καθένας το ξέρουμε για όλους.

Αλλά μια σύγκριση πνίγομαι αν δεν την κάνω, γιατί έχω προσωπική εμπειρία, πολύ πικρή: τη σύγκριση της Ειρήνης Αγαπηδάκη στο Επικρατείας της ΝΔ και της Ζαχαρούλας Τσιριγώτη στου Σύριζα.

Αρχές του 2017, η Αγαπηδάκη, τότε απλή πολίτης, εντελώς άγνωστη έξω από το διαδίκτυο, αλλά με σημαντικό επαγγελματικό και ακαδημαϊκό έργο και πίσω της τον πρωταγωνιστικό, αλλά άγνωστο καθότι αδιαφήμιστο, αγώνα  της για το "Μένουμε Ευρώπη", έδωσε μαζί με εμένα και μερικούς άλλους τον καλό αγώνα για τη σωτηρία των Οκτώ τούρκων ικετών. Των άμοιρων αυτών ανθρώπων που ήρθαν στην Ελλάδα να σωθούν από έναν δικτάτορα και που ο Τσίπρας (ναι αυτός που μιλάει τώρα για "Δικαιοσύνη Παντού") έταξε πεσκέσι στον Ερντογάν, παράνομα, ανήθικα, απάνθρωπα και δουλοπρεπέστατα. Τότε γνωριστήκαμε ουσιαστικά με την Ειρήνη, όταν συνέβαλλε καθοριστικότατα στον τίμιο αγώνα της σωτηρίας των Οκτώ. Και έφερε σε αυτόν όλο της το θάρρος, το πάθος, την οξύνοια και τον κοφτερό της δημόσιο λόγο. Λιοντάρι πραγματικό.

Η Τσιριγώτη, τότε αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ, υπεύθυνη για τους Αλλοδαπούς και το Μεταναστευτικό, υπήρξε αντίθετα το χέρι του Τσίπρα, που ήθελε πάση θυσία να τους στείλουμε πίσω, και υλοποιούσε τη βούληση του στην Αστυνομία. Κολλητή η Τσιριγώτη του ενορχηστρωτή από το Μαξίμου του άνομου αγώνα του Τσίπρα, του Βαγγέλη Καλπαδάκη, αλλά και της συντρόφου του, Φεϊζά Μπαρουκτσού, πολιτικής υπευθύνου στην Τουρκική Πρεσβεία και ενορχηστρώτριας της προσπάθειας να πάρουν τους Οκτώ από την άλλη μεριά, κάθε βδομάδα καλεσμένη στο σπίτι τους, και κολλητή φιλενάδα της κυρίας Μπαρουκτσού, ως πειθήνιο όργανο, έκανε ό,τι της έλεγαν για να παίζει το κυβερνητικό παιχνίδι.

Γενικά, οι αστυνομικοί που φύλαξαν τους Οκτώ έδειξαν βαθιά ανθρωπιά και ενσυναίσθηση, περιορισμένοι βέβαια από το καθήκον τους. Αλλά ειδικά με ευθύνη της Τσιριγώτη, επί δύο χρόνια, μέχρι και ο Άρειος Πάγος αλλά και το Συμβούλιο Επικρατείας, με τη συμπαράσταση της κοινωνίας πολιτών, να αριστεύσουν σώζοντας τους Οκτώ, οι οκτώ κρατήθηκαν δυο χρόνια σε ένα φρικτό υπόγειο σκοτεινό κελί, σαν τα ζώα. Αυτή ήταν η δημοκρατική της ευαισθησία, αυτή η ανθρωπιά της: του μεσαιωνικού δεσμοφύλακα.

ΣΥΡΙΖΑ: «Ὑπακούει» σέ διεθνῆ κέντρα καί ὄχι στόν ἑλληνικό λαό

Εφημερίς Εστία Απρ 03, 2023

Ψήφισε κατά τῆς χρηματοδοτήσεως τοῦ φράκτου στόν Ἕβρο, ἐπειδή αὐτή εἶναι ἡ ἄποψις τῆς Κομμισσιόν – Ἄφωνος καί στίς ἀποκαλύψεις Ἀναστασιάδη γιά νά μήν χαλάσει τήν ἀτμόσφαιρα στά ἑλληνο-τουρκικά καί δυσαρεστηθοῦν οἱ σύμμαχοι – Ἀπογοήτευσις καί ἀπό τήν ΝΔ – Ἀπουσίαζαν οἱ εὐρωβουλευτές της ἀπό τήν ψηφοφορία γιά τόν φράκτη – Ἡ κ. Βόζεμπεργκ δικαιολογεῖ εὐρωπαϊκά κράτη γιά τό «ὄχι», πώς εἶχαν «τραύματα» ἀπό τό Τεῖχος τοῦ Βερολίνου!

ΟΤΑΝ τό καλοκαίρι τοῦ 2015 ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ἐνεργοῦσε ἀντιθέτως πρός τήν ἐντολή τήν ὁποία ἔδωσε ὁ ἑλληνικός λαός διά δημοψηφίσματος, εἶχε θεωρηθεῖ ὅτι ἔκανε τήν «ἀνάγκη φιλοτιμία» καί κατ’ ἐξαίρεσιν ἠγνόησε τήν δεδηλωμένη βούληση τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος. Ἡ συνέχεια ἔδειξε ὅμως ὅτι αὐτός εἶναι ὁ κανών. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ἕνα κόμμα, πού κατά κανόνα ὑπακούει σέ ξένα κέντρα καί σέ συμφέροντα. Ὄχι στόν ἑλληνικό λαό, πού τό ψηφίζει.

Αὐτό εἴδαμε νά ἀναδεικνύεται τίς τελευταῖες ἡμέρες πού συνεζητήθη στό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο τό θέμα τῆς χρηματοδοτήσεως τῆς ἀνεγέρσεως ἑνός ἀκόμη τμήματος τοῦ φράκτου πού προστατεύει τά σύνορά μας στόν Ἕβρο ἀπό τήν παράνομη μετανάστευση. Ὁ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης πού ὑπεστήριξε τήν τροπολογία γιά ἀκύρωση τῆς χρηματοδοτήσεως, δέν ἐφήρμοζε ἁπλῶς μιά πολιτική τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ἐξυπηρετοῦσε τήν βούληση τῆς Κομμισσιόν, πού περιστέλλει δαπάνες. Μόνον στήν βούληση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δέν ὑπήκουε. Δημοσκοπήσεις δείχνουν ὅτι οἱ Ἕλληνες καί, κατά συντριπτική πλειονότητα, οἱ κάτοικοι τῶν παραμεθορίων περιοχῶν τάσσονται ὑπέρ τῆς ὁλοκληρώσεως τοῦ φράκτου. Ὅμως μόνον αὐτό δέν ἐνδιαφέρει τόν ΣΥΡΙΖΑ καί τόν κ. Παπαδημούλη.

Δέν εἶναι τό ζήτημα αὐτό μεμονωμένο. Ὅπου τίθεται θέμα βουλήσεως τῶν Βρυξελλῶν ἤ τῆς Οὐάσιγκτων, ὁ ΣΥΡΙΖΑ πειθαρχεῖ.