Στέλιος Κούκος: Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Το επαναστατικό του πρόταγμα και η συνεχής σπονδυλωτή γιορτή και πανήγυρις εν κινήσει που δημιούργησε!

Άγιος Κοσμάς [Αιτωλός] ο Νέος Μάρτυρας (1714-1779).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και η πορεία του μοιάζουν σαν ένα φτερό στον άνεμο, μέσα στους μακάβριους τούρκικους αγέρηδες. Και ταυτόχρονα φαίνεται σαν ένα ωδικό πουλί απαράμιλλης φωνής και γλυκύτητας που με τον λόγο του γλύκανε και συγχρόνως έθρεψε και φώτισε τους Ρωμιούς και τον ελληνισμό εν μέσω της σκοτεινής και σκληρής τουρκοκρατίας.

Ένας περιφερόμενος Ιωάννης Χρυσόστομος, τηρουμένων των αναλογιών, που περιέφερε το λυόμενο και φορητό βάθρο του που συμβόλιζε τον τάφο του, όπως έλεγε ο ίδιος, σε αποστολικές περιοδείες οι οποίες εξελίχθηκαν και σε πολιτισμικές!

Ο λόγος του ήταν πάντα καρδιακός απευθυνόταν κατευθείαν στις καρδιές των υποδούλων Ελλήνων, ρίχνοντας για μια ακόμη φορά τους σπόρους της πίστης, όπως και των ελληνικών γραμμάτων, σχεδόν, σε χέρσα γη. Άλλωστε και η χριστιανική πίστη εδραιώθηκε εκεί όπου είχαν καλλιεργηθεί τα ελληνικά γράμματα, η ελληνική ευαισθησία των ποιητών, της φιλοσοφίας, της τέχνης. Και ας χρειάστηκε να μαρτυρήσουν χιλιάδες πρώην λάτρεις του Δωδεκάθεου από μεγάλη αγάπη και εσωτερική πεποίθηση! Πραγματικά, στα αίματα των αρχαίων Ελλήνων στερεώθηκε ολόκληρος ο χριστιανισμός! Φαίνεται πως μπρος στην αλήθεια που γεύτηκαν τίποτε δεν μπορούσε, πλέον, να τους κρατήσει μακριά της!

Και να ο μετέπειτα μάρτυρας-νεομάρτυρας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ως περιφερόμενος Ιωάννης Χρυσόστομος και «πατριάρχης» εν πορεία και αποστολή να στήνει το βάθρο-τάφο του το οποίο ήταν η εν αιχμαλωσία Αγία Σοφία, το καθολικό του ελληνισμού, και με τον λόγο του να αγκαλιάζει και να αγαλλιάζει τις ψυχές των σκλάβων!

Στέλιος Κούκος: Ο Αύγουστος και η Αυγούστα των ημερών!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Οι μέρες του Δεκαπενταύγουστου μοιάζουν με τα τελευταία σκαλιά της κλίμακας του θέρους, αν όχι της αποκορύφωσης της χρονιάς όλης!

Και δεν αναφερόμαστε, ακόμη, στις ιλαρές δεκαπενθήμερες παρακλήσεις που μοιάζουν σαν να πρόκειται μεγαλοβδομαδιάτικες μελωδικές ακολουθίες οι οποίες μας προετοιμάζουν για την Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Το Πάσχα, την Ανάσταση του καλοκαιριού. Το νόημα της κορύφωσης του καιρού, του χρόνου, την πολλαπλή ύψωση του κόσμου!


Ο μεγαλοπρεπής μήνας Αύγουστος που μεταφράζεται σεβαστός από τα λατινικά, εισάγεται από έναν άλλο κραταιό, τον Ιούλιο και έχει επίγνωση της μεγαλοπρέπειάς του, την μεγαλοσύνη που πρέπει να τον διέπει και να τον χαρακτηρίζει.

Και έτσι ποτέ δεν μας απογοητεύει! Ούτε καν με τα καμώματά του!

Όπως όταν αιφνίδια μπουρίνια μοιάζουν να προσπαθούν να τον αποδομήσουν, να τον παρουσιάσουν ως ευάλωτο.

Μα ποιος μεγαλοπρεπής δεν είναι ευάλωτος;

Όσο για εκείνο το «από Αύγουστο χειμώνα» φαίνεται να αποτελεί άλλη μια απόδειξη της… σεβαστής εκδοχής του! Και να ο Αύγουστος ως ένας αποκαλυπτικός διπρόσωπος Ιανός, ικανός και έτοιμος για κάθε έκπληξη απέναντι σε μας τους θαμώνες και υπηκόους των ημερών του.

Στέλιος Κούκος, Έχει ευθύνη ο Προφήτης Ηλίας για την αποφράδα ημέρα της Κύπρου ανήμερα της γιορτής του το 1974;

Προφήτης Ηλίας, τέλη 17ου - αρχές 18ου αι. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 85 x 63,5 εκ. Εθνική Πινακοθήκη, Αρ. Έργου: Π.4952

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, γιορτή του αεροβάτη, υψιπέτη Προφήτη Ηλία και επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 αναρωτιέμαι αν πρέπει να ζητήσω απ’ τον άγιο τον λόγο για το μεγάλο κακό που άρχισε την ημέρα της γιορτής του. Και είναι γνωστό πως η ύβρις αυτή παραμένει ακόμη χωρίς να έχει σβηστεί παρά τα 50 παρά ένα χρόνια που έχουν περάσει!

Άλλωστε, όσοι μένουν στην μοιρασμένη από τότε Κύπρο είναι υποχρεωμένοι κάθε ώρα και στιγμή να βλέπουν την τουρκική σημαία που είναι ζωγραφισμένη στην πλαγιά του όρους Πενταδάκτυλος! Ακόμη και το βράδυ γιατί είναι φωταγωγημένη.

Πάντως είναι αλήθεια πως προβληματίζομαι αν θα πρέπει να θέσω στα ίσα το θέμα αυτό στον Προφήτη Ηλία, γιατί σκέφτομαι πως ίσως πάω γυρεύοντας! Ή ακόμη και να ζητάω και τα ρέστα…

Βεβαίως, το έχω θέσει κάπως το θέμα αυτό κι άλλες φορές, όχι, όμως, ως ερώτημα που ζητά απάντηση, αλλά ως… σύμπτωση και χωρίς κάποιον υπαινιγμό κατά του Προφήτη. Έχω γράψει, δηλαδή, πως την χρονιά εκείνη, το 1974, ανεβαίνοντας ο άγιος με το πυρφόρο όχημά του στους ουρανούς συνάντησε τα τουρκικά βομβαρδιστικά που έκαναν βυθίσεις και βομβάρδιζαν στρατιωτικούς και άλλους στόχους. Ακόμη και το ψυχιατρικό νοσοκομείο. Τόσο καλά…

Ποιος, λοιπόν, θα έπρεπε αναλάβει να ζητήσει την ευθύνη της προσβολής της γιορτής του, κατά την οποία γιορτάζουν και όλες οι κορυφές των βουνών που έχουν εκκλησάκια στο όνομά του μεγάλου Προφήτη, του δεύτερου Πρόδρομου;

Στέλιος Κούκος: Άγιος Παΐσιος, Μείνε πάντα μαζί μας!

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Συμπληρώνονται σήμερα 29 χρόνια από την κοίμηση του αγίου Παϊσίου, ενός από τους σημαντικότερους αγίους του 20ού αιώνα!

Οι νέοι άγιοί μας με την μεγάλη τους αγάπη και την ταπείνωσή τους κράτησαν σε πολλές περιπτώσεις στα χέρια τους ως γίγαντες τον ελληνισμό και την οικουμένη ολόκληρη.

Για τους δύο αυτούς ισχυρισμούς θα δούμε, αμέσως, δύο παραδείγματα, ενώ όπως θα φανεί από την διήγησή τους, τα χέρια που υψώνονται ως δέηση στον Θεό μοιάζει να μπορούν σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος απ’ ότι όλοι μαζί οι αθλητές της άρσης βαρών!

Ας δούμε πρώτα για την προσφορά των αγίων στον ελληνισμό και ιδιαίτερα του αγίου Παϊσίου ο οποίος «εμπλέκεται» στο παράδειγμα αυτό:
[Μαρτυρία Α. Μ.*]: Μια μοναχή της Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής μού αποκάλυψε τα εξής:
Κάποια στιγμή, είδαμε τον Γέροντα [άγιο Παΐσιο] πολύ χαρούμενο.
Εκεί που καθόταν, άρχισε ξαφνικά να χοροπηδά σαν μικρό παιδί, χαμογελώντας ολόκληρος. Οι αδελφές, προβληματιστήκαμε και παραξενευτήκαμε. Καμία άλλη φορά δεν τον είχαμε δει σε τέτοια κατάσταση.

Τον ρωτήσαμε με απορία πού οφειλόταν αυτή η στάση του, και εκείνος απάντησε:
- Να βλέπατε τι μεγάλο καλό μας έκανε η Παναγία μας!

Και δώσ’ του να χοροπηδάει.
- Ο Άγιος Θεός, συνέχισε, είχε πάρει μια επώδυνη απόφαση εναντίον όλων μας, για την απιστία μας, και η Παναγία κατόρθωσε με τις πρεσβείες Της να αλλάξει το σχέδιο Του!

Στέλιος Κούκος: Άγιος Σωφρόνιος , Ένας χαρισματούχος πνευματικός καλλιτέχνης του θείου κάλλους!

Άγιος Σωφρόνιος Αθωνίτης και του Έσσεξ (1896-1993)

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

30 χρόνια από την κοίμησή του

Έφτασε, σήμερα, η όμορφη μέρα της γιορτής του νέου αγίου μας, αγίου Σωφρονίου του Αθωνίτη και του Έσσεξ ο οποίος αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση στο θαυμαστό σύγχρονο αγιολόγιο της Εκκλησίας!

Ένας νέος άγιος ο οποίος με «εφαλτήριο» το Περιβόλι της Παναγίας βρέθηκε στην καρδιά του Δυτικού πολιτισμού ως ορθόδοξος Γέροντας, μεταδίδοντας στην οικουμένη τις αθωνικές θείες αύρες του Γέροντά του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτη.

Και μετά και ο ίδιος ως γνήσιος άγιος Γέροντας με την συγγραφή πολλών βιβλίων, καρπό και των δικών του πνευματικών εμπειριών, τροφοδότησε με ορθόδοξα βιώματα πλήρη χάριτος τις ανήσυχες ψυχές που αναζητούσαν από κάπου να πιαστούν, λίγα ψίχουλα αγάπης και χαράς από το τραπέζι της πίστης.

Και δεν ήταν μόνον οι ορθόδοξοι Ρώσοι, Έλληνες ή άλλων εθνικοτήτων οι οποίοι αναπαύτηκαν από τον λόγο του, αλλά και πολλοί άνθρωποι άλλων δογμάτων, διαφορετικών παραδόσεων και θρησκειών. Πράγματι ήταν οικουμενικός!

Άλλωστε και ο ίδιος δεν απευθυνόταν μόνο στους «δικούς του» γιατί όπως έλεγε:
«Δεν είμαι ούτε Έλλην ούτε Ρώσος, είμαι Αγιορείτης».

Και γι’ αυτό και ο λόγος του ήταν απόλυτα βιωματικός. Δηλαδή ό,τι έγραφε, ό,τι έλεγε ήταν καταστάσεις που ο ίδιος έζησε και δεν ήταν εγκεφαλικές γνώσεις, αλλά εμπειρίες χάριτος!

Ο Σεργκέι Σεμιόνοβιτς Σάχαρωφ, όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου Σωφρονίου, ήταν ένας ευαίσθητος και επιδέξιος καλλιτέχνης, ο οποίος μαθήτευσε πλάι στον μεγάλο ζωγράφο και θεωρητικό της σύγχρονης τέχνης Καντίσκι στην Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας.

Στέλιος Κούκος: Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Ένας αντιστάρ!

Στέλιος Κούκος, π. Πορφύριος Προδρομίτης, π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος.

Βίντεο



Εδώ μπορείτε να δείτε το βίντεο με την ομιλία του Στέλιου Κούκου στην παρουσίαση του βιβλίου του π. Πορφυρίου Προδρομίτη, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Βερροίας, «Πορεία Φωτός, Ν.-Γ. Πεντζίκης», των εκδόσεων Αθανασίου Αλτιντζή.

Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαΐου 2023 στο πλαίσιο της 19ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου Θεσσαλονίκης και συμμετείχαν ο π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος, Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητρόπολης Φθιώτιδος, συγγραφέας, ο συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Καισαρίδης, ο Στέλιος Κούκος δημοσιογράφος ο οποίος παρουσίασε και τους ομιλητές και ο συγγραφέας του βιβλίου π. Πορφύριος Προδρομίτης.

Για να δείτε το βίντεο πατήστε εδώ

http://www.pemptousia.gr/?p=376667

Στέλιος Κούκος: Το μαρτύριο και η μαρτυρία του Νεομάρτυρα Αλέξανδρου του Δερβίση!

Έργο του Χρήστου Γουσίδη

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Πόσο όμορφα αναδύεται η μαρτυρική μορφή του ωραίου Θεσσαλονικιού Νεομάρτυρα, αγίου Αλέξανδρου του Δερβίση μέσα από το συναξάρι του!

Έζησε μια περιπετειώδη ζωή αφού και αυτός ως άλλος Μακεδόνας, μικρός και μέγας Αλέξανδρος, από τη Θεσσαλονίκη βρέθηκε να περπατάει στης Ανατολής τα μέρη. Έφτασε μέχρι την μακρυνή Μέκκα…

Από την γενέθλια πόλη θα τον φευγατίσουν οι γονείς του για την Σμύρνη γιατί τον ωραίο νεαρό Αλέξανδρο τον επιβουλευόταν κάποιος αγάς. Ότι την εποχή εκείνη οι άνθρωποι δεν όριζαν ούτε το ίδιο τους το σώμα. Όλα ήταν στη διάθεση των κατακτητών.

Αυτή ήταν η… ανεκτική οθωμανική αυτοκρατορία, η τουρκοκρατία. Οι υπόδουλοι δηλαδή να ανέχονται τους κατακτητές, για κάθε ατιμία που είχαν στο μυαλό τους! Γι αυτό και αυτοί, έτσι απλά, πολλές φορές λόγω της… καλωσύνης των οθωμανών αποφάσιζαν ομαδικά να αλλαξοπιστήσουν. Όχι, για να έχουν φοροαπαλλαγές και να μην αρπάζουν τα παιδιά τους στο παιδομάζωμα και να μην υφίστανται τις οποιεσδήποτε άλλες ορέξεις τους!

Και να, όμως, που ο Αλέξανδρος, ο Θεσσαλονικιός, θα αλλαξοπιστήσει στη Σμύρνη. Για ποιον λόγο; Άγνωστο. Ίσως να του έστησαν κάποια παγίδα, λέει το συναξάρι του, αλλά και αυτό δεν το λέει με πάσα βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι, πως ο Αλέξανδρος από την ενορία της Παναγίας της Λαγουδιανής, της Λαοδηγήτριας, που βρίσκεται στους πρόποδες της Άνω Πόλης, ετούρκεψε!

Έτσι δεν έχασε μόνο την θρησκεία του αλλά και το γένος, την εθνικότητά του.

Και ο έρμος Σαλονικιός, πιο έρμος από ποτέ, διωγμένος από την πόλη του, τη Μητέρα Θεσσαλονίκη, στη μητριά Σμύρνη θα τουρκέψει. Γι αυτό και θα επικαλεστεί την έρημο ως πατρίδα του και ως έρημος από καιρό, θα ανοιχθεί στην έρημο της Ανατολής!

Φαίνεται, είναι ίδιο των τραυματισμένων ψυχών τα ταξίδια ανα-ψυχής και οι μεγάλες αποστάσεις.

Ένα φτερό στον άνεμο…

 

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=194208

Στέλιος Κούκος: Επέτειος γενοκτονίας, Οι τραγικές παναγιές του Πόντου

 

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο ελληνικός κόσμος του Πόντου και οι τραντέλλενές του κάθε τέτοια μέρα έρχονται ως εμάς ζητώντας σεμνά το μερίδιο μνήμης που τους αντιστοιχεί. Το ίδιο κάνουν και στις λοιπές ιστορικές επετείους όλοι οι γνωστοί ήρωες και μάρτυρες, κάθε άγνωστος ηρωικά πεσών ή μάρτυρας που δεν διασώθηκε το όνομά του στις ιστορικές διφθέρες, τα δεφτέρια της μνήμης.

Αυτοί, βεβαίως, έχουν κατακτήσει ότι άξιζαν και η δική μας ανάμνηση μοιάζει ευτελής.

Αλλά πάλιν ανταριάζομαι όταν θυμάμαι εκείνες τις μάνες του Πόντου που έπνιξαν με τα ίδια τους τα χέρια τα βρέφη τους ή τα έριξαν σε ποτάμια «ησυχάζοντάς» τα για πάντα. Ότι το κλάμα τους ήταν απόδειξη ζωής και αυτοί έπρεπε να φεύγουν σαν νεκροί, για να μην τους σκοτώσουν άλλο την ψυχή που τους απέμεινε στα τρομαγμένα φυλλοκάρδιά τους!

Και πόσες άλλες αγαπημένες ψυχές άφησαν πίσω τους φεύγοντας οι γυναίκες αυτές γονείς, συζύγους, αδέλφια, λοιπούς συγγενείς, φίλους οι οποίοι σφαγιάστηκαν, που πέθαναν στις εγκληματικές τουρκικές «ευρεσιτεχνίες» των ταγμάτων εργασίας, τα οποία έλιωναν σώματα και ψυχές σε ατέλειωτες πορείες θανάτου!

«Μεταστάσεις» σωμάτων και ψυχών εν πορεία· αλλά και με την απορία για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη εγκληματική εφευρετικότητα!

Ανθίζει Ανάσταση!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ανθίζει Ανάσταση!
Σκάνε τα ανοιξιάτικα μπουμπούκια, ως εκ τάφου, και ανθίζουν Ανάσταση!
Πολλές Αναστάσεις!
Κάθε μπουμπούκι μια Ανάσταση!

Κάθε άνθρωπος Ανάσταση!
Ένας μαρτυρικός Γολγοθάς, μία τριήμερος ταφή!

Εν τέλει το μήνυμα του αγγέλου διαβεβαιώνει: 

«Μη φοβάστε»!
«Ουκ έστιν ώδε, ηγέρθη γαρ καθώς είπε»!

Αναστήθηκε, λοιπόν, από την τάξη των νεκρών!
Ή ακόμη από την αταξία του θανάτου και των νεκρών!

Και επέβαλε Ανάσταση! Εσαεί! Ζωή!

Αναστημένη ζωή εκ του τάφου! Η εκρηκτική διαλεκτική της ύπαρξης!
Γι’ αυτό και έαρ μυρίζει σήμερα και καινούργια κτίση χορεύει!
Δεν αντέχει άλλο πόνο, άλλο θάνατο, άλλα ψοφοδεή καμώματα!
(Ιδιαίτερα τα τελευταία)!

Ναι! Ανάσταση ανθίζει! Μυρίζει υπέρκοσμα και χορεύει!

Η σημερινή μέρα μοιάζει να λέει:
«Να αλλάξω θέλω τον σκοπό, να αλλάξω τα τραγούδια»!
Τέρμα τα τραγικά, τα θλιμμένα, της απελπισίας, έστω οι ευσυμπάθητοι θρήνοι!
Συγχώρεση καθολική εκ τάφου ένεκα Αναστάσεως!
Ανέτειλε σήμερα!

Τα μοιρολόγια έληξαν και με μυριο-λόγια τραγουδάμε και χορεύουμε!
Χριστός Ανέστη!

Την άνοιξη, την Ανάσταση ετούτη, που έσκασε από το μπουμπούκι του ανοιξιάτικου τάφου και γέμισε με ευωδίες τον κόσμο γευόμαστε!

Τώρα είναι πράγματι κόσμος!
Μια ομορφιά, μια καλοσύνη αλλιώτικη που αλλοιώνει τις αισθήσεις!

Στέλιος Κούκος: 1η Απριλίου 1955, Με κάτι «παλιοπιστόλια» άρχισε η ελληνική επανάσταση της Κύπρου!

Αγωνιστές της ΕΟΚΑ μετά την λήξη του αγώνα

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Μια ξεχωριστή ημέρα για τον ελληνισμό ξημέρωσε σήμερα! Επέτειος μιας νέας ελληνικής επανάστασης. Της τελευταίας! Αυτής που αξιώθηκε να ζήσει ο ελληνισμός της Κύπρου ανάμεσα στα χρόνια 1955-1959. Αρχής γενομένης από την 1 Απριλίου του 1955!

Φαίνεται πως το χρωστούσε η ιστορία αυτό στην Κύπρο, αφού δεν έζησε άμεσα τον ξεσηκωμό του ’21, τους βαλκανικούς πολέμους που μεγάλωσαν την Ελλάδα, το έπος του ’40 και την ανάταση της εθνικής αντίστασης μέσα στα μαύρα χρόνια της κατοχής.

Βεβαίως, ακόμη και σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα η Κύπρος είχε πάντα το δικό της μερτικό και την προσφορά της. Συνήθως με τους ηρωικούς εθελοντές αγωνιστές και μάρτυρές της, αλλά και με την υλική αλληλεγγύη, την οικονομική της συνδρομή. Και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές και όντας και η Μεγαλόνησος υπό κατοχή, τουρκική ή βρετανική.

Φτωχοί άνθρωποι διέθεταν τις τελευταίες οικονομίες τους και τα χρυσαφικά τους για τους αγώνες του ελληνισμού και της Ελλάδας, ελπίζοντας πως μια μέρα θα τους σκεπάσει και αυτούς.

Ενώ πάντα πανηγύριζαν για τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού στα ποικίλα μέτωπα ως προέκταση της ελληνικής ψυχής τους!

Στέλιος Κούκος: Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Συμπολιούχος Θεσσαλονίκης, οικουμενικός φωστήρας και ευεργέτης!

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, 15ος αι. (Μουσείο Πούσκιν)

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή της Θεσσαλονίκης και της ιστορίας της, με έργο οικουμενικών διαστάσεων.


Αν ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης Άγιος Δημήτριος διαφεντεύει τον τόπο, ο συμπολιούχος της, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μοιάζει να διαφεντεύει τον τρόπο. Τον τρόπο της ύπαρξης, και μάλιστα ολόκληρης της οικουμένης.

Άλλωστε γι’ αυτό ακριβώς χρειάστηκε να παρέμβει δημόσια και να πρωταγωνιστήσει όταν αυτός ο τρόπος κινδύνεψε… Αλλά και για να μην αδικήσουμε τον Άγιο Δημήτριο, κι αυτός -όπως είναι γνωστό- δεν περιορίζει τη δράση και την εποπτεία του στα τοπικά όρια της Θεσσαλονίκης, αφού το τροπάριό του τον αποκαλεί υπέρμαχο της οικουμένης.

Αυτό αποδεικνύεται και από την αγάπη που τρέφουν για αυτόν όλοι οι χριστιανικοί λαοί, και όχι μόνον οι ορθόδοξοι των Βαλκανίων και της Ρωσίας, αλλά μέχρι τα πέρατα της γης.

Αντίστοιχης λοιπόν διάστασης του προστάτη της οικουμένης Δημητρίου είναι και το έργο του μεγάλου ασκητή και θεολόγου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (1297-1359).

Η διαδρομή του από την Κωνσταντινούπολη, από την οποία καταγόταν, στο θρακικό μοναστικό κέντρο του Παπικίου όρους και ακολούθως σε διάφορα μέρη της Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη, Βέροια, Άγιον Όρος), στοιχειοθετεί και έναν διαρκή πνευματικό άξονα, αν όχι πνεύμονα, ιδιαίτερο σημαντικό για μας και την παράδοσή μας.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=367129

Στέλιος Κούκος: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Για την γενέθλιο ημέρα του και για να ξεδιψάσουν οι ανήσυχες γενιές!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Πόσο πραγματικά πιο φτωχοί θα ήμασταν αν τέτοια μέρα στα 1851 δεν γεννιόταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης;

Ένα πραγματικό θαύμα του κόσμου της ελληνικής λογοτεχνίας και εν γένει του ελληνικού κόσμου που έρχεται ανέλπιστα από μια μικρή πολίχνη των Σποράδων για να επιβάλει την πατρίδα του, την Σκιάθο, ως κέντρο, αν όχι πρωτεύουσα του λογοτεχνικού μας κόσμου.

Ένας ταπεινός και ίσως και «προβληματικός» άνθρωπος, σίγουρα μονήρης, πτωχός και μακριά από την ευρύτερη κοσμική ζωή της πρωτεύουσας και της «πλουτοκρατίας», χωρίς να έχει καταφέρει να πάρει το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής, και στην ουσία αυτοδίδακτος, όπως και στις ξένες γλώσσες τις οποίες έμαθε μόνος του.

Με «βαρίδια» πίσω του τις ανύπαντρες αδελφές του οι οποίες περιμένουν και αυτές να τις θρέψει.

Ένας ρακένδυτος «μποέμ» εν μέσω του αθηναϊκού λογοτεχνικού κόσμου, επίσημος, αλλά πρακτικός ψάλτης στο εκκλησάκι του αγίου Ελισσαίου -συνταιριάζοντας απόλυτα με τον αγαθό και άγιο Παπα-Νικόλα Πλανά- και ο οποίος βρήκε γερά πατήματα στον ελληνικό Τύπο και άρχισε να κανοναρχεί στο δικό του παραδοσιακό, αλλά και σύγχρονο μοτίβο τον νέο ελληνικό κόσμο.

Λέμε σύγχρονο, όσο και αν φαίνεται περίεργο, αφού ο ίδιος ήταν μεταφραστής και γνώριζε τι «κυκλοφορούσε» στην παγκόσμια λογοτεχνία και πολλές φορές, πρώτος αυτός, σύστηνε στους Έλληνες δημιουργούς και αναγνώστες τα έργα ξένων λογοτεχνών. Και σαφώς επηρεάστηκε και από αυτούς!

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=335254

Στέλιος Κούκος: Γρηγόρης Αυξεντίου, Τρομοκράτησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία και πυρπόλησε τις καρδιές των πανελλήνων!

Γρηγόρης Αυξεντίου, (1928-1957).

Επέτειος του ολοκαυτώματος του

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Θα πρέπει, πράγματι, να το παραδεχτούμε: Ο Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957) ήταν ένας «τρομοκράτης», όπως τον αποκαλούσαν οι Βρετανοί.

Κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία!

Μέχρι και λίγη ώρα πριν από τον θάνατο του ήταν μάχιμος και τους προκαλούσε απώλειες, φόβο και τρόμο. Γι’ αυτό και επέλεξαν την απάνθρωπη εξόντωση του με εμπρησμό του κρησφυγέτου στο οποίο βρισκόταν.

Ήταν 3 Μαρτίου του 1957.

Αλλά μήπως και μετά τον θάνατό του ή ακόμη μετά την ταφή του έπαψε να τους τρομοκρατεί και να τον φοβούνται;

Ο ευρύτερος πανικός που σκόρπισε η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) στους αποικιοκράτες Βρετανούς στην Μεγαλόνησο αποδεικνύεται και μόνον από την ενίσχυση του στρατού τους στην Κύπρο με στρατεύματα από διάφορες βρετανικές αποικίες.

Όπως και να έχει δεν δίστασαν να καλέσουν έναν ολόκληρο ειδικό στρατό για να αντιμετωπίσει μιαν δράκα… κουρελήδων, πρόχειρα εκπαιδευμένων και ακόμη πιο πρόχειρα εξοπλισμένων. Κάτι που θυμίζει, βεβαίως, και την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν ανεπαρκείς σε όλα, αλλά είχαν υπερεπάρκεια στο φρόνημα, αφού μόνη τους έγνοια ήταν η Ελλάδα. Η υπερδύναμη πολιτισμού. Έτσι, πώς αλλιώς να την αντιμετωπίσουν οι Βρετανοί παρά με τα όπλα και τα στρατεύματά τους; Με Beatles; Μα δεν είχαν, ακόμη, εμφανιστεί στο προσκήνιο και τα αποτελέσματα και πάλιν θα ήταν άδηλα εκεί στις ακτές των Αχαιών της Κύπρου.

Εξάλλου, ο Γρηγόρης Αυξεντίου σε έναν γράμμα του από την Ελλάδα προς την μητέρα του της έγραφε, ότι έχει βρει μια άλλη μάνα να τον φροντίζει, την Ελλάδα, που αν και είναι φτωχή σε υλικά, είναι πολύ πλούσια σε πνευματικά αγαθά.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=366384


ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/?p=366384
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Άγιος Εφραίμ: Η θεία Χάρις ολοζώντανη, ψηλαφητή, πληροί το δωμάτιο, τον ναό, την κτίση όλη, τα δέντρα, τα βράχια, τον έναστρο ουρανό, τη γαλάζια θάλασσα

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Σήμερα 27 Φεβρουαρίου είναι γιορτή του νέου αγίου της Εκκλησίας οσίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη, όπως και Καθαρά Δευτέρα του 2023!

Αλλά ποια γιορτή, θα μπορούσε να πει κάποιος ανήμερα Καθαράς Δευτέρας; (Δεν αναφέρομαι, βεβαίως, στην κοσμική… εκτροπή της ημέρας, αλλά στην εκκλησιαστική της τάξη και διάσταση).

Από την άλλη, σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι τίμησαν περισσότερο από τον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη την μέρα αυτή; Την Καθαρά Δευτέρα και το αυστηρό τριήμερο… Δεν ήταν, λοιπόν, ο ίδιος η ενσάρκωση της Καθαράς Δευτέρας, της Σαρακοστής, της Μεγάλης Εβδομάδας και βεβαίως την ένδοξης Ανάστασης; Όπως και κάθε άλλης νηστείας και γιορτής μέσα στο κατ’ έτος ξεδίπλωμα του εκκλησιαστικού χρόνου;

Καθαρά Δευτέρα, λοιπόν, σήμερα αντάμα με τον νέο άγιο μας και η στέρηση του οίνου, του ελαίου, των γαλακτομικών, των ιχθύων και του κρέατος δεν χαλούν καθόλου τον εορτάσιμο λογισμό μας που είναι πάντα αναστάσιμος!

Κι ας βάλαμε, μόλις, πλώρη για την φετινή ένδοξη Ανάσταση. Άλλωστε χωρίς αυτήν την προοπτική, της Ανάστασης, θα ήταν πραγματικά μάταιη κάθε ανάλογη ασκητική προσπάθεια. Όπως και όλη η ζωή μας.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=366108

Στέλιος Κούκος, Η Αγία Σοφία και το συνεχές πολιτισμικό της πλιάτσικο!

Ιερομόναχος Αναστάσιος, «Η Μεγάλη του του Χριστού Εκκλησία».

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν συνεχίζει να πανηγυρίζει για την… άλωση της Αγίας Σοφίας! Πριν από δύο μέρες και κατά τη διάρκεια προεκλογικής του ομιλίας, διάβασε ένα ποίημα-προφητεία που παρουσιάζει τις ενέργειες του να λειτουργήσει ο ναός σαν τζαμί ως μια δεύτερη άλωση! Προφανώς ως δεύτερη άλωση της Πόλης και της Αυτοκρατορίας! Τι άλλο;


Λέει το ποίημα: «Αγία Σοφία, υπέροχε ναέ! Μην ανησυχείς τα εγγόνια του Μωάμεθ του Πορθητή θα γκρεμίσουν όλα τα είδωλα και θα σε μετατρέψουν και πάλι σε τζαμί. Θα κλαίνε όταν θα ετοιμαστούν για προσευχή και θα γονατίσουν για να προσευχηθούν.


Οι ήχοι των προσευχών θα γεμίσουν και πάλι τους άδειους τρούλους. Θα είναι η δεύτερη Άλωση. Οι ποιητές θα γράψουν έπος. Οι προσευχές θα την αναγγείλουν. Οι ήχοι των προσευχών που θα ακουστούν από τους άδειους σήμερα μιναρέδες θα ακουστούν και πάλι στο Διάστημα…».


Κατ’ αρχήν να ευχαριστήσουμε τον ποιητή-προφήτη, αλλά και τον νέο… πορθητή για την φιλοφρόνηση! «Αγία Σοφία, υπέροχε ναέ»! Μας συγκινεί ιδιαιτέρως η εκτίμησή σας για τον ναό μας και καταλαβαίνουμε γιατί κατά καιρούς θέλετε να τον ανακαταλαμβάνετε.


Πράγματι αξίζει τον κόπο! Ακόμη κι αν αυτός βρίσκεται στα χέρια σας και έχετε και τα κλειδιά στις τσέπες σας, μπορείτε να κάνετε μερικές φορές πως δεν είναι δικό σας και να ξεκινάτε νέα εκστρατεία για την κατάληψή του! Έτσι, θα μπορεί ο κάθε πρόεδρος να πανηγυρίζει για τον θρίαμβό του και τις αλλεπάλληλες αλώσεις της Αγια-Σοφιάς, της Πόλης, της Αυτοκρατορίας.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=363782

ΠΗΓΗ:https://ologiomofeggari.blogspot.com/2023/01/blog-post_31.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στέλιος Κούκος: Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Σαν πρόσωπο μυθολογικό! (30 χρόνια από την κοίμησή του)

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης 

(1905-2023). 

(Φωτογραφία Γιώργος Πούπης).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Σε μια πρόσφατη εκδήλωση για τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη που ουσιαστικά εγκαινίασε τις εκδηλώσεις για την συμπλήρωση 30 χρόνων από την κοίμηση του στις 13 Ιανουαρίου του 1993, ισχυρίστηκα πως η ζωή του έλαβε θρυλικές, αν όχι μυθολογικές διαστάσεις. Και έτσι η μυθολογική αυτή διάσταση που του προσήψα με έβαλε στον πειρασμό να τον δω και σαν ένα τέτοιο φαινόμενο, πάντα βεβαίως μέσα στην εποχή την οποία έζησε.

Ένα μυθολογικό στοιχειό, θεριό, τέρας, λοιπόν, ή ένα πρόσωπο που μοιάζει εξωπραγματικό και το οποίο ζει ανάμεσα στους λοιπούς ανθρώπους και την ιστορική περιπέτεια της ζωής τους. Και αυτός τα «βάζει» με όλα τα στοιχεία της φύσης, με θεούς και ανθρώπους για να δραπετεύσει από τον λαβύρινθο που νιώθει πως τον περικλείει.

Πρόκειται, δηλαδή για μια προσπάθεια ενός τραγικού προσώπου το οποίο έχει επίγνωση της κατάστασής του για να ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο, πιο πραγματικό με ανεξίτηλη τη σφραγίδα του αιωνίου. Για να απαλλαγεί, έστω, από ό,τι τον κρατά δέσμιο στο υλικό, το γαιώδες και το πεπερασμένο για να απελευθερωθεί! Να δραπετεύσει να βγει εκτός χρόνου και τόπου για να μπορεί να υπάρξει σε μια άλλη πιο αληθινή διάσταση!

Πάντως, η τραγικότητα αυτή, ίσως, να μην αποτελεί ένα δικό του αποκλειστικό «προνόμιο», αλλά να το «διαθέτουν» και όσοι τον περιβάλλουν, οι λοιποί άνθρωποι. Και λέμε προνόμιο γι' αυτή την αφόρητη κατάσταση, γιατί πρόκειται για αφορμή ενός ταξειδιού αυτογνωσίας προς τόπους λιγότερο ασφυκτικούς. Πιο φωτεινούς. Το ασφυκτικό, πάντως, χαρακτηρίζει καλύτερα την διάσταση την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει το πιο πάνω μυθολογικό θεριό όσο και αυτοί που θα βιώσουν έναν τέτοιο αποκλεισμό.

Στέλιος Κούκος: Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαναννίτης, Ο «Θεόπνευστος υμνογράφος» στον οποίο φανερώθηκε ο Χριστός λάμποντας υπέρ τον ήλιον!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (1905-1991).

Οι καμπάνες ήχησαν ιδιαίτερα χαρούμενα χθες, αφού ένας δικός τους άνθρωπος της εκκλησιαστικής τέχνης, ποιητής – υμνογράφος κατατάχθηκε στα ανώτατα ύπατα της πνευματικής ζωής. Άλλωστε, ο όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, τους ήταν ιδιαίτερα γνώριμος από τις πολλές ακολουθίες που έγραψε και ψέλνονται συχνά στους Ορθοδόξους ναούς.

Ιδιαίτερη χαρά έδωσε και σε μας η χθεσινή είδηση της αγιοκατάταξης του Αγιορείτη Γέροντα, Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτη από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Του γνωστού Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ο οποίος ταυτίστηκε με τη συγγραφή ενός πλήθους ακολουθιών.

Και τώρα ήλθε η ώρα που κάποιος άλλος υμνογράφος θα γράψει ακολουθία γι’ αυτόν και έτσι και ο ίδιος θα υμνείται και θα εγκωμιάζεται μελωδικά σε όλες τις Ορθόδοξες εκκλησίες.

Μεγάλη χαρά, λοιπόν, μας διακατέχει από χθες γι’ αυτό το μεγάλο δώρο του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αφού η αγαθότητα και η αγιότητα της ψυχής του οσίου Γέροντα Γερασίμου ήταν ιδιαίτερα έκδηλη. Νέος άγιος, λοιπόν, της Εκκλησίας, ακόμη, κι αν ο ίδιος ο Γέροντας κατά τη διάρκεια του βίου του δεν είχε αποκτήσει φήμη ενός μεγάλου Γέροντα στον οποίο προσέφευγαν πλήθη πιστών. Όπως, δηλαδή, συνέβαινε σε άλλες περιπτώσεις σύγχρονων αγίων.

Στέλιος Κούκος: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ολόφωτος, πλήρης λέξεων ζωής αιωνίου!

112 χρόνια από την κοίμησή του

Μια επέτειος σήμερα μέσα στις γιορτές. Ανάμεσα στα Χριστούγεννα, τον Άι Βασίλη, τα Φώτα!

Παραμονές, λοιπόν, των Φώτων προπέμπουμε και υποδεχόμαστε τον Μεγα-Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, ανήμερα της επετείου της κοίμησής του.

Όσο θλιβερή κι αν είναι μια απώλεια ενός τόσο σημαντικού μεγάλου συγγραφέως, και μάλιστα για μια μικρή χώρα, εντούτοις η επέτειος αυτή μοιάζει με την θριαμβευτική κορύφωση της επίγειας πολιτείας του.

Το βασίλεμα ενός μεγάλου συγγραφέα και την πανήγυρι της λαμπρής και πλούσιας γλώσσας του μικρού τόπου που τον ανέδειξε -γιατί όχι και την ανέδειξε- μέσω, βεβαίως, της συγγραφικής του δεινότητας! Η ελληνική γλώσσα, λοιπόν, μπορεί να γιορτάζει σήμερα μαζί με τον μεγάλο συγγραφέα! Τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη!

Άγιος Αρσένιος, ακόμη ένα μεγάλο δώρο της Καππαδοκίας στη σημερινή εποχή!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Άγιος Αρσένιος, ακόμη ένα μεγάλο δώρο της Καππαδοκίας!

Αυτήν την φορά στον σύγχρονο κόσμο, αφού η Εκκλησία δεν είχε πλέον να παλέψει με τις αιρέσεις και οι μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους. Όπως οι πολύ μορφωμένοι Πατέρες της Εκκλησίας Μ. Βασίλειος, άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, άγιος Γρηγόριος Νύσσης.

Αίφνης, όμως, και μέσα στην δεκαετία του 1970 ένας ολιγογράμματος αγιορείτης μοναχός, Καππαδόκης και αυτός, ο Μοναχός π. Παΐσιος εξέδωσε ανωνύμως το βιβλίο ο «Πατήρ Αρσένιος Καππαδόκης». Το βιβλίο ήταν έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» της Σουρωτής Θεσσαλονίκης του οποίου ο Γέροντας Παΐσιος είχε την πνευματική καθοδήγηση.

Τι μας προσέφεραν, λοιπόν, οι δύο νεώτεροι Καππαδόκες οι οποίοι εν των μεταξύ και οι δύο έχουν αγιοκαταταχθεί; Μα την ζωντάνια της αγιότητας!

Και εξηγούμαι.

Με τα θαύματα του αγίου Νεκταρίου (1846-1920) που γιορτάσαμε χθες μάθαμε, γνωρίσαμε, αισθανθήκαμε πως η αγιότητα δεν αποτελεί κάτι το «ξεπερασμένο» εν μέσω 20ού αιώνα. Κάτι που «κατοικεί» μόνον στα συναξάρια και στα εικονοστάσια.

1. NOV

   9

   Στέλιος Κούκος: Άγιος Νεκτάριος, Ο εξόριστος και παρεπιδημών Αρχιερέας που ήλθε για να μείνει για πάντα μαζί μας!

    

   

   Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός (1846-1920).

   Γράφει ο Στέλιος Κούκος
    

   Όμορφα ανοίγει ο μήνας Νοέμβριος με την γιορτή των ιαματικών αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού. Κάθε μέρα μνήμη αγίου, αγίων, μια γιορτή, πολλές γιορτές, πανηγύρεις.
   
   Ένας μικρός παράδεισος και μόνον η ανάμνησή τους!
   
   Κάθε άγιος ένας διαφορετικός βίος και μια ξεχωριστή περιπέτεια ζωής που διαβάζοντάς την, μας μεταφέρει και μας στα περιβόλια της Θείας Χάριτος που εντρύφησε ο άγιος, δίνοντάς μας να γευτούμε, το κατά δύναμιν, κάτι από την πλήρη και τελική απόδοση του κόπου του.
   
   Σε κάθε συναξάρι είναι αποθηκευμένοι φιλότιμοι σωματικοί και πνευματικοί κόποι με απόδοση τόκων Θείας Χάριτος!
   
   Και οι βίοι αυτοί είναι για μας ο πιο απλός και ο πιο πρόσφορος τρόπος γεύσεώς της Χάριτος στην οποία οι άγιοι μετά την κοίμησή τους μετέχουν, πλέον, διαπαντός.