Του Άντη Λοΐζου
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ ΣΤΟΝ ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ
Για κάθε στρατηγική υπάρχουν τα μέσα, τα οποία με την κατάλληλη αξιοποίηση οδηγούν στο στόχο. Επιβεβλημένα σε κάθε στρατηγική είναι ο ρεαλισμός, η αντικειμενικότητα και η αποφυγή των συναισθημάτων και των ευσεβοποθισμών.
Αμέσως μετά την τουρκική εισβολή, η Κυπριακή Δημοκρατία απέκτησε πολλά ψηφίσματα από το ΣΑ του ΟΗΕ, τη ΓΣ του ΟΗΕ και άλλους Διεθνείς Οργανισμούς που, μαζί με άλλους συντελεστές ισχύος, αποτελούσαν τα μέσα της στρατηγικής των κυβερνήσεων για άρση της τουρκικής κατοχής.
Δυστυχώς, με την πάροδο του χρόνου και κατόπιν πιέσεων από τους Βρετανούς και με κομβικό σημείο την άνοδο του Γιώργου Βασιλείου στον λόφο του Προεδρικού, η «στρατηγική» των κυπριακών κυβερνήσεων εκφυλιζόταν, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή τραγική κατάσταση, όπου εξευτελίζεται η διαπραγματευτική μας ομάδα, η οποία, λόγω εγωισμού και άλλων παραγόντων, προσπαθεί να παραπλανήσει τον λαό με διάφορα φαιδρά ευφυολογήματα και παιδαριώδη λογοπαίγνια.
Θα σταθώ πρώτα στο ευφυολόγημα της δημιουργίας του Συμφώνου Φιλίας, σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού, με μέλη την Τουρκία, την Ελλάδα και το νέο κράτος που θα ιδρυθεί, το οποίο Σύμφωνο θα αντικαταστήσει τις εγγυήτριες δυνάμεις. Δεύτερο σημείο που θέλω να θίξω είναι η διατήρηση κάποιων στρατιωτικών τμημάτων, τα οποία οι πάνσοφοι ονόμασαν «αγήματα» (τους παραπέμπω στο λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, προκειμένου να μάθουν τι σημαίνει «άγημα»).
Πρώτον, η Τουρκία, που είναι ο εισβολέας, ο δολοφόνος, ο βιαστής, ο κατακτητής, ο σφετεριστής των περιουσιών των Ελλήνων προσφύγων, η χώρα με τα πολλά δημοκρατικά ελλείματα κατά κοινή ομολογία σχεδόν όλων των ηγετών των κρατών-μελών της ΕΕ, αλλά και όλων των ελληνικών κομμάτων της Κύπρου –την οποία δεν αναγνωρίζει και θεωρεί εκλιπούσα–, θα εγγυηθεί την ασφάλεια του νέου κράτους. Να μην ξεχνούν οι φωστήρες την επιθετική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας προς όλα τα γειτονικά της κράτη και το κακό επίπεδο των διπλωματικών της σχέσεων με τις χώρες-μέλη της ΕΕ και τις διεκδικήσεις που έχει κατά της Ελλάδας. Πώς είναι δυνατόν δύο χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) με τεράστιες διαφορές, που η μια διεκδικεί τα εδάφη της άλλης και αμφισβητεί τα χωρικά της ύδατα και τον εναέριό της χώρο, να εγγυηθούν μια τρίτη χώρα; Καλά, η κυβέρνησή μας και κάποια από τα πολιτικά κόμματα έχουν τη στοιχειώδη σοβαρότητα;