Η Ντοκουμέντα, μόλις πριν δύο χρόνια. Με συνέπειες που ισχύουν ακόμα στο ΕΜΣΤ

Του Μάνου Στεφανίδη

Η Ντοκουμέντα, μόλις πριν δύο χρόνια. Με συνέπειες που ισχύουν ακόμα στο ΕΜΣΤ

Η Ντοκουμέντα, άκρως πολιτικοποιημένη και με αρχιερέα της τον Beuys, από το '50 έφερε την ( δυτική ) Γερμανία, κεκαθαρμένη, στο επίκεντρο του διεθνούς, καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Σήμερα αποτελεί την αιχμή του πολιτιστικού δόρατος της ενωμένης Γερμανίας, πέτυχε να υπερσκελίσει την Biennale Βενετίας σε κύρος και αποτελεί την έμπρακτη απόδειξη της τευτονικής υπεροχής στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό σύστημα. 

Ιδιαίτερα η μεταφορά στην Αθήνα έχει ιδιαζόντως συμβολικό χαρακτήρα γιατί επισημοποιεί την ιδιότητα μας και ως πολιτιστικής μετα - αποικίας όπως επίσης υπογραμμίζει ποιος κάνει εκτός του οικονομικού και πολιτισμικό κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Κατά τα άλλα η Ντοκουμέντα φέρει όλα τα δομικά χαρακτηριστικά μιας εκδήλωσης σύγχρονης τέχνης : Γιγαντισμό, έφεση για πρόκληση στα όρια της ενόχλησης, πλουραλισμό ώστε να συγκαλύπτεται το νεοαποικιακό φολκλόρ από την πολιτική κορεκτίλα ή την έμφυλη- λέγε με γκέϊ- φιλολογία και τέλος συνειδητή πρόθεση να ΜΗΝ αρέσει( το κόστος του να έχεις μάθει το μάθημα του Duchamp ).

Πρόκειται για deja vu καταστάσεις που ισχύουν εδώ και χρόνια σε όλες τις ανάλογες διεθνείς εκδηλώσεις και κατ ' ουσίαν αφορούν μόνο τους curators - τους αληθινούς πια σταρ - και ένα εστέτ κοινό 2000 πολυεκατομμυριούχων ή εικαστικών αργόσχολων. Αν τα έχετε όλα αυτά υπ ' όψιν, μπορείτε να βολτάρετε χαλαρά στις εκδηλώσεις του πολυδάπανου θεσμού, να διασκεδάσετε και να μην πάρετε στα σοβαρά όσους δεν σας έχουν πάρει στα σοβαρά. Μπορείτε επίσης να κάνετε και γνωριμίες.

Φωτογραφίες: Μια δράση στην Γεωπονική Σχολή, αριστερά. Δεξιά ως αντιπαράθεση δημοσιεύω ένα παλιό έργο του Κώστα Βαρώτσου στην Casa Calenda των Απενίνων.

Πρόκειται για έναν ποιητή φιαγμένο από πέτρα, άτρωτο από την φθορά της καθημερινότητας και αδιαπέραστο από τον χρόνο. Ένα μοντέρνο έργο με την αύρα του κλασικού.

Η τρικυμία του φραπέ και ο πολιτικός της συμβολισμός

ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ

  

Οι εθνικές ψυχώσεις μας: κινητά και φραπέδες. Κυκλοφορούμε κρατώντας ένα πλαστικό κύπελλο και σκαλίζοντας ένα κινητό. Λες και φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Ο φραπές γίνεται άλλοθι ευχαρίστησης, σωσίβιο στο πέλαγο της καθημερινότητας που τη μαστίζει η κρίση. Η παρουσία του φραπέ ακόμα και στα περίπολα της αστυνομίας πείθει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα από αφέψημα, μια συνήθεια κοινωνική, μια “πόζα”, όπως θα 'λεγε ο Richard Ellman, ή ένα habitus κατά Bourdieu (προδιάθεση). Ούτε πάλι πρόκειται για απλή εξάρτηση (όπως φερ’ ειπείν η μανία των νέων με τα κοκα-κολούχα). Κατά τη γνώμη μου ο φραπές είναι το σύμβολο μιας άρνησης. Ο φορέας του ο φέρων το πλαστικό κυτίο, δηλώνει ότι απέχει, ότι τώρα διακόπτει, έστω κι αν  εργάζεται ή αν τώρα οφείλει να εργάζεται. Είναι στάση, κυριολεκτικά, ζωής. Γι αυτό και επιχωριάζει στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου ως γνωστόν όταν δεν θάλλει η μίζα, ανθεί η λευκή απεργία. Πίνω φραπέ και μάλιστα κουβαλάω το πλαστικό ποτηράκι παντού, στο δρόμο, το λεωφορείο, στο αμφιθέατρο, στη διαδήλωση (συχνά μετά κομβολογίου!), σημαίνει “είμαι και δεν είμαι εδώ”, “θα ήθελα να ήμουν αλλού”, “ανήκω αλλού”, “εκπροσωπώ την ελάσσονα προσπάθεια, την συνεχή σχόλη, τις αδιάκοπες διακοπές”.

Μάνος Στεφανίοδης: Τί γίνεται όταν μια μεγάλη δυστυχία κοπεί σε πολλές, μικρές ευτυχίες;

Για τα πρόσφατα γλυπτά του Νίκου Γιώργου Παπουτσίδη

«Η ευτυχία είναι φτιαγμένη από σίδερο όχι για να αντέχει περισσότερο αλλά για να σπάει πιο εύκολα». Έγραψα κάπου πρόσφατα παίζοντας με τις λέξεις. Μ’ αρέσει αυτή η παραδοξολογία επειδή με βοηθάει τώρα να μιλήσω πιο εύκολα για τα γλυπτά του Νίκου Γιώργου Παπουτσίδη. Δηλαδή εκείνες τις εικόνες της υλικής πραγματικότητας που ο ίδιος με αφοσίωση κατασκευάζει και που ισορροπούν ανάμεσα στην αφήγηση και τη σιωπή, την ποίηση και το σώμα, το δράμα και τη χαρά των πραγμάτων. Εννοώ τα μέταλλα, τη φωτιά που τα μεταλλάσσει και τα αναμορφώνει, τα όρια ανάμεσα τους, την ιδέα που γεννιέται μέσα από αυτές τις «καυτές» σχέσεις, τους έρωτες των στοιχείων και τα συνακόλουθα

πάθη τους.

Γιατί έτσι γεννιέται η τέχνη: Από τους ακράτητους έρωτες κι από τους αναπόφευκτους θανάτους των ερώτων. Από το τέλος των αγκαλιασμάτων είτε των ανθρώπων είτε των πραγμάτων και από το ειμαρμένο πένθος τους. Και τότε έρχεται η τέχνη να διεκδικήσει το αιώνιο στο όνομα του εφημέριου. Αρκεί να πιστεύεις πως τα πάντα, πράγματα, ιδέες, άνθρωποι, τοπία, θάλασσες και νερά διαθέτουν ένα είδος ψυχής.

Έτσι συμβαίνει πάντα με την τέχνη: Είτε κόβεις σε κομμάτια μια μεγάλη δυστυχία είτε λιώνεις πολλές, μικρές ευτυχίες για να φτιάξεις μια μεγαλύτερη που ν’ αντέχει περισσότερο στον χρόνο. Μόνο που αυτή η καινούργια, η μεγαλύτερη ευτυχία δεν αφορά τόσο εσένα, τον δημιουργό της αλλά τους άλλους. Εσένα η δική σου ευτυχία έσπασε στο σφυροκόπημα της ευτυχίας των άλλων. Να ένα μέγα μυστικό της τέχνης. Επειδή τί θα άξιζε ο κόσμος χωρίς τη μελαγχολία του; Και ο καλλιτέχνης θέλει την μελαγχολία του κόσμου ολότελα δική του.

Κύρτσος, φιλότεχνος! Ή Αλέξης!

 Η μάστιγα του Θεού για όλο το σαπισμένο σύστημα που δεν θέλει να θυσιάσει τίποτα από τα "κεκτημένα" του

Ομολογώ ότι σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτό το κείμενο γιατί ίσως στενοχωρήσω παλιούς γνωστούς. Όμως είναι τόσο προκλητικά τα γεγονότα πίσω από την "καλαίσθητη" επιφάνεια τους ώστε δεν μπορώ να σιωπήσω. Δεν αντέχω τόσο ματαιόδοξο κιτς, τόση ξεδιάντροπη σπέκουλα "παραγόντων" της πολιτικής και του πολιτισμού (!) προς το κεφάλαιο που ανέκαθεν τούς χαρτζιλίκωνε και εξακολουθεί να τους χαρτζιλικώνει. Με άλλοθι την προσφορά βέβαια και τον πολιτισμό! Επίσης ομολογώ ότι δεν τρέφω κανένα ταξικό μίσος ή ζήλια προς τους πλούσιους. Μπορώ να πω ότι με διασκεδάζει η ανασφαλής ματαιοδοξία τους ενώ ενίοτε λυπάμαι το ότι ζουν σε χρυσό γκέτο υποχρεωμένοι να κάνουν παρέα ανάλογους βαρετούς και ναρκισσευόμενους τύπους σαν τους ίδιους. Προσωπικά πάντα μιλώντας ζηλεύω μόνο τους ταλαντούχους και τους αριστοκράτες του πνεύματος. Και μισώ την μοχθηρία των ατάλαντων και την τσιγκουνιά των μικρομεσαίων. Την αισθητική των μικροαστών. Την μετριότητα. Στο θέμα μας όμως τώρα:

Ο φιλότεχνος ευρωβουλευτής, δημοσιογράφος, εκδότης Γιώργος Κύρτσος οργάνωσε πρόσφατα στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των Βρυξελλών έκθεση του μεγαλοεπιχειρηματία και ζωγράφου Βασίλη Θεοχαράκη με την αιωνόβια διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης να εκφωνεί τον εμπνευσμένο πανηγυρικό και με όλη την κοσμική Αθήνα να παρευρίσκεται εκεί προσκεκλημένη - οι ξένοι, με ενημερώνουν, ήταν ελαχιστότατοι. Παρευρέθη όμως ο λουκουμάς του ΣΥΡΙΖΑ στο Βέλγιο κ. Παπαδημούλης κατασυγκεκινημένος - όπως επίσης με πληροφορούν αρμοδίως.

Και εγώ γιατί γκρινιάζω; Μήπως ζηλεύω που προσεκλήθη όλος ο μαϊντανός της αθηναϊκής κοσμικογραφίας, ψιλοκομμένος και καβουρδισμένος αλλά όχι κι εγώ; Μπράβο. Διαβάζετε μέσα μου! 

Το Άρμα του Έρωτα

Του Μάνου Στεφανίδη

... επειδή το σώμα πάντα θυμάται όσα το μυαλό προσπαθεί να ξεχάσει...

Πόσοι σέρνουν, πόσοι χωράνε, πόσοι συνυπάρχουν στο άρμα του έρωτα;

Αναρωτιέμαι πόσοι παρευρίσκονται - αόρατοι μεν υπαρκτοί δε - όταν ένα ζευγάρι επιδίδεται στην ερωτική πράξη. Όταν δύο κάνουν τον έρωτα που έλεγε κι ο Σεφέρης. Κατ' αρχάς οι δύο εραστές φέρουν κατάσαρκα τη μητέρα και τον πατέρα τους, τα γονιδιακά, σεξουαλικά τους πρότυπα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Αφού είναι αυτοί που συντριπτικά καθορίζουν τις επιλογές τους. Ο Οιδίπους, ο Λάιος, η Ιοκάστη, η Ηλέκτρα, η Κρέουσα, ο Ορέστης, η Κλυταιμνήστρα, ο Αγαμέμνων, η Μήδεια, ο Άδωνις. Δεν είμαστε ποτέ μόνοι μας όταν προσπαθούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Άρα, αμέσως αμέσως, όταν επιτελείται ο υμέναιος, έχουμε τέσσερις που κανοναρχούν τους δύο, δηλαδή σύνολο έξι. 

Επιπλέον, όμως καθόλου δευτερευόντως, την στιγμή της οχείας, του παροξυσμού, όταν προσεγγίζει η κορύφωση και τα μάτια είναι σφαλιχτά ... τα δύο συμπλεγμένα, τα δύο ενωμένα σώματα παραστέκουν είτε σαν δαίμονες είτε σαν άγγελοι οι περασμένοι έρωτες, ίδιες ψυχές που περιμένουν δικαίωση. Επειδή κανένας έρωτας δεν τελειώνει ποτέ... Και επειδή το σώμα πάντα θυμάται όσα το μυαλό προσπαθεί να ξεχάσει.

Φωτογραφία: Το Ζευγάρι, ή ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα, δραματικό σύμπλεγμα του Χρήστου Καπράλου από το Μουσείο Γκίκα.

Μην είστε λοιπόν ποτέ σίγουροι πως ξέρετε ποιον αγκαλιάζετε όταν αγκαλιάζετε κάποιον. Πως γνωρίζετε ποιος προκαλεί πραγματικά τον οργασμό που καταφθάνει. Ο κάθε έρωτας τρέφεται, σχεδόν κανιβαλικά, από τους έρωτες άλλων καιρών. Κι αν χτες το βράδυ κοιμηθήκατε μόνοι, ίσως κάποια εκδοχή του εαυτού σας να παρίστατο όχι σαν ηδονοβλεψίας αλλά σαν κραταιός δικαιούχος στην ερωτική ευωχία κάποιων άλλων... Άλλη μια απόδειξη πως οι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ ακόμη κι όταν ολοκληρώνουν τον μοιραίο τους κύκλο. Τα φαντάσματα του παρελθόντος πλανιώνται στο παρόν. Ζουν πάντα αν και αλλιώς  ...

Οι Λούγκρες και οι Άντρες

Του Μάνου Στεφανίδη

Φοβάμαι πως την αρνητική εικόνα των ομοφυλόφιλων στην κοινωνία, το τόσο δυσάρεστο, ομοφοβικό σύνδρομο των μικροαστών το καλλιεργούν με πεισματική επιπολαιότητα ένιοι ομοφυλόφιλοι. Κυρίως οι επώνυμοι. Κυρίως αυτοί που έκαναν τα καλιαρντά, δηλαδή την συνθηματική γλώσσα των εκδιδόμενων κίναιδων, π.χ τεκνό, λούγκρα, τσουρνεύω κλπ. καθημερινή, τηλεοπτική εμπειρία των Ελληνοπαίδων. Δεκαετίες τώρα. Σε τρόπον ώστε να χάνεται και το μέτρο και το δίκιο. 

Πρόσφατο παράδειγμα ο Σταμάτης Κραουνάκης και η δήλωση του ότι οι λούγκρες, δηλαδή ο ίδιος και όσοι μοιράζονται την ίδια αισθητική ή κοσμοθεωρία μ' αυτόν, τον θέλουν ζηλότυπα τον Πολάκη, επειδή είναι αντράκλα! Και έσται η δευτέρα χυδαιότητα μείζων της πρώτης. Επειδή όχι μόνο οι ομοφυλόφιλοι, σύμφωνα με τον Κραουνάκη, εξισώνονται με την καρικατούρα της "αδελφής'' που έφτιαχνε ο Παράβας στις κωμωδίες της Χούντας δηλαδή είναι "λούγκρες" και ξεφωνημένες αλλά κι επειδή ως πρότυπο αρσενικού προβάλλεται ένας τύπος με προφανή, ψυχολογικά προβλήματα που για να τα υπεραναπληρώσει υποδύεται αυτόν τον απεχθή, τον μάτσο, τον μεταμοντέρνο καουμπόι που βρίζει, απαγορεύει τον διάλογο, απειλεί να μάς βάλει, εμάς που δεν γουστάρουμε, τρία μέτρα κάτω από τη γη. Που κορδώνεται επειδή καπνίζει στο Υπουργείο Υγείας (!) παραβιάζοντας τον νόμο ή κρατάει διπλά βιβλία όντας δημόσιος λειτουργός μεν Κρητίκαρος δε! Αυτή την χυδαία, πολιτική περσόνα με τον προκλητικό πρωτογονισμό και την κούφη οίηση "όλοι σας και μόνος μου, επειδή είμαι λεβέντης" αυτόν τον κουραδόμαγκα από άλλες εποχές προτείνει ο Κραουνάκης, βραχυκυκλωμένος κι αυτός σ' ανάλογα, ψυχικά και σωματικά προβλήματα, ως μέτρο ανδρισμού και αρρενωπότητας.

Οι τρεις σωματοφύλακες ήταν κορίτσια!

Του Μάνου Στεφανίδη

Με απασχολεί ο Λάνθιμος! Που παραμένει weird ακόμη και ως μπλοκμπάστερ. Αλλά και η πρόσληψη της, όποιας, ιστορικής αλήθειας. Δηλαδή ο τρόπος που κατασκευάζει κάθε εποχή το παρελθόν της. Που είναι αντιστρόφως ανάλογος από τον τρόπο που κατασκευάζει το μέλλον της. Κι όλα αυτά τα λέμε συνεκδοχικά ιστορία ενώ θα έπρεπε να τα αποκαλούμε αφήγηση. Κι ο Λάνθιμος είναι πολύ ενδιαφέρων αφηγητής.

Στην Ευνοούμενη είδα την γυναικεία, μεταμοντέρνα εκδοχή των τριών σωματοφυλάκων και την χιουμοριστική μεταχείριση εικόνων από τον Μπροντζίνο και τον Μανιερισμό ως τον "Μπάρυ Λίντον" τον Κιούμπρικ ή τον Γκρήναγουεϊ. Αλλά και οι μεγάλες ταπισερί, οι εμπνευσμένες από τα σχέδια των έργων του Ραφαήλ. Ανάκτορο του Κένσινγκτον εναντίον παλατιού του Χάμπτον Κορτ. Με τον έρωτα να ηττάται σταθερά από τον ερωτισμό. Όπως και το αδύναμο άρρεν από το πικραμένο παρά την υπεροχή του θήλυ. Πρόκειται για μια ταινία που θα ήθελα να παιχτεί στους ουρανούς για να την δει η μαμά μου. (Του μπαμπά του άρεσαν τα αστυνομικά και τα καουμπόικα).

Εν προκειμένω προσέξτε πως "κρύβει" αριστοτεχνικά στο δωμάτιο της βασίλισσας την Ελεονώρα του Τολέδο, σύζυγο του Κόζιμο των Μεδίκων, πίνακα του Μπροντζίνο, παραλλάσσοντας τον ελαφρώς ώστε να είναι και να μην είναι. Λείπει βέβαια το αγοράκι, ο Τζιοβάνι, που εικονίζεται στο πρωτότυπο. Όπως και το μεγάλο γυμνό της Αφροδίτης - απαράδεκτο σε κοιτώνα προτεστάντισσας εστεμμένης - φιλοτεχνημένο ξεδιάντροπα ως οπτικοποίηση του ερεθισμού από την σχολή του Γκόλτσιους, του Σπράνγκερ ή του Μπλαίμαρτ. Παμφάγες γυναίκες σε έναν κόσμο στερημένων ανδρών.

Παρηγοριά στην μικρή Αντιγόνη

Του Μάνου Στεφανίδη

Αυτό καταντήσαμε: Κουβαλάμε την αρχαία κληρονομιά σαν περιττό, εγκεφαλικό βάρος κι όχι σαν τα φτερά που θα μπορούσαν να μας απογειώσουν. Επειδή μελετάμε τους κλασικούς όχι για να πάρουμε απλώς θέση ως προς το ιστορικό παρελθόν τους, όπως έχει υποστηριχθεί αλλά για να κατανοήσουμε εμείς το, μάλλον ανιστόρητο όσο και εγωπαθές, παρόν μας. Εμπλουτίζοντάς το και με άλλες αξίες ή αισθητικές πέραν της πανάκειας που λέγεται τεχνολογία, εργαλειακή σκέψη ή μεταμοντέρνα αποδόμηση. Όχι με προγονοπληκτική υστερία ούτε με γεροντοκορίστικο μοραλισμό αλλά με σύγχρονη, απορηματική ματιά. Αλλά και με υστεροβουλία.

Είμαστε γλωσσικά και ιστορικά οι πιο κοντινοί τους αναγνώστες... Οι ανάξιοι, έστω, οι ανάπηροι κληρονόμοι τους. Οι ταλαίπωροι χρήστες των λόγων τους. Μέγιστο, πολιτικό πλεονέκτημα που προφανώς αδυνατούμε να υποστηρίξουμε μέσα στην οντολογική ακηδία και την ιδεολογική περιδίνηση που βρισκόμαστε. Επαρχιώτες μαζί και ιδεολογικά νεόπλουτοι. Και εδώ βρίσκεται η παρακμή μας. Όσο για τους " προοδευτικούς" και "αριστερούς" λόγους που επικαλούνται διάφοροι ως αιτία για την αφαίρεση του τρυφερού Κρίτωνα ή της μονολιθικής Αντιγόνης από την διδακτέα ύλη, ότι δηλαδή πρόκειται για κείμενα που υπερασπίζονται την δουλοκτημοσύνη, την ολιγαρχία, τον σεξισμό ή την υπακοή σε άδικους νόμους χωρίς να προτείνεται η ατομική αντίδραση, προσωπικά διαφωνώ. 

Το δύσκολο άθλημα

Του Μάνου Στεφανίδη

Δεν το έμαθα τώρα. Το ήξερα ανέκαθεν. Η αριστερά είναι ένα δύσκολο, επίμοχθο άθλημα. Ένα άθλημα που απαιτεί συνεχή επιβεβαίωση της σχέσης. Και δεν εξαντλείται σε δηλώσεις ή πόζες αλλά είναι εσωτερική βάσανος και στάση ζωής...

Έχει να κάνει μ' εσένα τον ίδιο τελικά και τη θέση που εσύ προσωπικά παίρνεις στον κόσμο για τον κόσμο. Σαν κάποιος θεός να έχει εναποθέσει την μοίρα του κόσμου στα χέρια σου. Αποκλειστικά. Όχι για να σε κάνει ευτυχισμένο αλλά υπεύθυνο. Δηλαδή δυστυχισμένο.

Κι επειδή κάποιοι, πολλοί, ενδεχομένως οι περισσότεροι, απέτυχαν ως εκφραστές μιας αριστερής ιδεολογίας και έγιναν κυνικοί επαγγελματίες της εξουσίας, αυτό δεν σημαίνει ότι ακυρώνεται ούτε η αριστερά ούτε ότι διαγράφεται η ιστορία της (και η καλή και η μαύρη. Γιατί υπάρχει κι αυτή. Η πληγή του Μακεδονικού λ.χ. ανήκει σ' αυτές τις μαύρες σελίδες της αριστεράς στην Ελλάδα).

Από την άλλη πλευρά ακριβώς τώρα, στην εκκωφαντική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και την προϊούσα κατακρήμνιση του, οφείλει κανείς να παραμείνει αριστερός και να οραματιστεί μιαν αριστερά με εθνικό-πατριωτικό πρόσημο και αληθινή φροντίδα για το δίκιο των ασθενέστερων και των πληττομένων περισσότερο από την συνεχή, μη αναχαιτιζομένη κρίση. Μιαν αριστερά που θα βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στην υγιή επιχειρηματικότητα, την παραγωγικότητα, τον ανταγωνισμό και στα δικαιώματα των εργαζομένων (αλλά και τις υποχρεώσεις όλων των εμπλεκομένων στην ανωτέρω κοινωνικοοικονομική εξίσωση απέναντι στη πατρίδα). Γιατί από εκεί και μόνο από εκεί εκπηγάζει ο διεθνισμός μας. Από την αγάπη για τον τόπο μας. 

Και τώρα τί κάνουμε;

Του Μάνου Στεφανίδη

(Επέτειος της 25ης Ιανουαρίου 2015)

Η συμφωνία των Πρεσπών σε λίγο θα ψηφιστεί από την ελληνική Βουλή με ισχνή πλειοψηφία και άπειρα μαγειρέματα αλλά και με επίδειξη πρωτοφανούς "δημοκρατίας" έξω και γύρω απ'το ιστορικό κτήριο. Καμία έκπληξη σχετικά. Η κυβέρνηση προχωρεί ακάθεκτη στην ατζέντα που τής έχει έξωθεν επιβληθεί αφού δεν συγκινήθηκε ούτε από τα συλλαλητήρια, ούτε από τις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα. Κι ούτε επίσης από τις προειδοποιήσεις και επωνύμων και ανωνύμων ώστε να μην βιαστεί αλλά να αναβαπτίσει τις επιλογές της με την λαϊκή ψήφο αφήνοντας την κρίσιμη απόφαση για μετά τις εκλογές. 

Ο Αλέξης Τσίπρας, αναδεικνύεται σε κορυφαίο παίχτη μικροπολιτικών τακτικισμών και εξαιρετικό απολογητή των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων στην Βαλκανική. Η όλη του πορεία διανθίζεται από πατροκτονίες ή την ψυχρή αξιοποίηση βολικών ηλίθιων μιας χρήσεως όπως υπήρξαν ο Βαρουφάκης, ο Κοτζιάς, ο Μπαλτάς, ο Καμμένος, ο Κουβέλης κλπ.

Με την συμφωνία των Πρεσπών τέλος πέτυχε διάνα σε πολλαπλά επίπεδα:

Διέλυσε κατ' αρχάς μια σειρά κομμάτων και αποκομμάτων όπως οι ΑΝΕΛ, το Κιναλ, η Δήμαρ, το Ποτάμι κλπ. ενώ δημιούργησε ή δημιουργεί κάποια άλλα ακροδεξιών θέσεων. Αν συνυπολογίσουμε και την - προφανή όσο και απαράδεκτη - άνοδο της Χρυσής Αυγής, άνοδο που τον βολεύει αναμφισβήτητα και που την χρεώνεται αποκλειστικά, τότε έχουμε ρούμπο - πήγα να γράψω Ρουμπάτη! Και τούτο εφόσον έτσι κόβονται ψήφοι από την Ν.Δ. που είναι ο ουσιαστικός, ο μοναδικός του στόχος. Η επόμενη ημέρα!

Ο πρωθυπουργός διχάζοντας συνειδητά και μεθοδικά ως προς το Σκοπιανό αφενός παρουσιάζεται με το θετικό πρόσημο του προοδευτικού ειρηνοποιού που επιλύει χρόνια και ακανθώδη προβλήματα και αφετέρου του αντιεθνικιστή πραγματιστή που δικαιούται να ηγηθεί του ακέφαλου κεντροαριστερού χώρου. Ως νέος, άφθαρτος

παλιό Ανδρέας! Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τον κ. Αντώνη Λιβάνη που ξέρει κάτι περισσότερο.

Έτσι ο Τσίπρας θα βαδίσει στις επικείμενες εκλογές με τσεκουρωμένη αγρίως την κοινοβουλευτική ομάδα του και διαλυμένον εκ των ένδον τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όμως με το προσωπικό του κεφάλαιο αναβαθμισμένο. Το Νομπέλ Ειρήνης έπεται!

Salus Patriae ή Cartago delenda est;

Του Μάνουν Στεφανίδη

Η βαθύτερη σημασία της συμφωνίας των Πρεσπών γίνεται πλέον εφιαλτικά κατανοητή κι όσοι διαμαρτύρονται δυστυχώς τώρα δικαιώνονται. Είτε είναι ειδικοί είτε ο απλός λαός με το ένστικτο του. Ο συμβιβασμός είναι επώδυνος αλλά όχι δίκαιος. Πίσω από τις διπλωματικές λέξεις κρύβεται ωμή η απροκάλυπτη διαστρέβλωση της ιστορίας:

 Τί περιγράφει η συμφωνία συνοπτικά; Πως έχουμε μια μεγάλη, γεωγραφική περιοχή που λέγεται Μακεδονία και σε αυτήν κατοικούσαν παλιά οι αρχαίοι Μακεδόνες. Σήμερα πάλι στην μεγάλη αυτή γεωγραφική περιοχή κατοικούν   Έλληνες που μιλάνε ελληνικά, Βούλγαροι που  μιλάνε βουλγαρικά, Αλβανοί που μιλάνε αλβανικά και βέβαια Μακεδόνες που μιλάνε μακεδονικά! Οι συνειρμοί και τα συμπεράσματα που βγάζει η παγκόσμια κοινότητα είναι προφανή. Ιδού πόσο εξίσου προφανής είναι η μεγάλη απάτη! 

Σε ποιόν λοιπόν ανήκει ιστορικά η περιοχή της Μακεδονίας; Μα σ' αυτούς που κατοικούν στην Μακεδονία, βόρεια και νότια, και μιλάνε μακεδονικά. Απλό; Εφιαλτικά απλούστατο!

 Τι κερδίσαμε εμείς; Μα να έχουν οι κάτοικοι της βόρειας Μακεδονίας νόμιμη πρόσβαση στο Αιγαίο και "σκάλα" στην Θεσσαλονίκη, την φυσική, την αρχαία πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Να συνεχίσω κι άλλο τον συλλογισμό μου;

Η κατασκευή της Κομιντέρν και του Τίτο, η "Μακεδονία",  ο λόγος για τον οποίο έγινε στην Ελλάδα ο τρίτος γύρος του Εμφυλίου, τόσος πόνος και τόσο αίμα κι απ'τις δυο πλευρές, με την συμφωνία των Πρεσπών λαμβάνει σήμερα σάρκα και οστά. Καθίσταται έτσι πραγματικότητα το όνειρο εκείνων των ηγετών του ΚΚΕ που ήθελαν αυτοδιάθεση των λαών της Βαλκανικής και ελεύθερη Μακεδονία! Τώρα νομιμοποιείται η Βόρεια!

Το χειρότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την προδοτική αυτή συμφωνία ως απόλυτα προοδευτική πράξη πολιτικού ρεαλισμού που επιλύει ένα αγκάθι δεκαετιών.

Τέχνη και ιδεολογία στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ

Του Μάνου Στεφανίδη

Για τον Πολιτισμό και την Μελαγχολία του

Δευτέρα, 10 Δεκεμβρίου 2018

 

Η ποιότητα του πολιτισμού ενός τόπου είναι ευθέως ανάλογη προς το κύρος και το ήθος όσων συγκροτούν τον πολιτισμό αυτό (θεσμικών παραγόντων, δημιουργών, ακαδημαϊκών δασκάλων, θεωρητικών, κριτικών, εμπλεκομένων πολιτικών κλπ). Στην χώρα μας πολιτισμός συνήθως σημαίνει δημόσιες σχέσεις, ίντριγκες, προσωπικές στρατηγικές και κομματική σπέκουλα χαμηλού επιπέδου. Εξ αιτίας αυτού του κλίματος ελλείπουν οι ουσιαστικοί διάλογοι, οι ιδεολογικές συγκρούσεις, η γενικότερη πνευματική ανησυχία και άρα η μεγάλη δημιουργία. Απλώς σκεφθείτε ποιοι έχουν διαδεχτεί σήμερα τον Χειμωνά, τον Καρούζο, τον Ταχτσή, την Καραπάνου, τον Κουν, τον Χορν, την Παξινού, την Ζαβιτσιάνου, τον Μόραλη, τον Διαμαντή Διαμαντόπουλο, την Κατράκη, τον Σκλάβο, τον Χατζιδάκι, τον Κανιάρη, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον Γκίκα, τον Βολανάκη, τον Λάππα, τον Μουρσελά, τον Μάτεσι, την Συνοδινού, τον Κώστα Πασχάλη, τον Δραγατάκη, τον Βασίλη Φωτόπουλο κλπ. (Αυτό που θα ονόμαζα το αισθητικό ύφος μιας εποχής). Μικροί άνθρωποι κατά κανόνα σε μεγάλους ρόλους δηλαδή... Ακόμη και η υπουργός Πολιτισμού, σημαντική ηθοποιός κατά τ’ άλλα, γρήγορα έδειξε τις περιορισμένες της δυνατότητες σαν υβρίδιο άλλοτε της Μελίνας κι άλλοτε της Ειρήνης Παππά. Και να πεις ότι δεν είχε επιλογές ο μοιραίος Αλέξης; Μάνια Παπαδημητρίου, Κάτια Γέρου, Εύα Κοταμανίδου αλλά και ο συνεπής συνδικαλιστής Ρήγας Αξελός, όλοι τους από τα σπλάχνα του κόμματος κι όχι αλεξιπτωτιστές.

Στις αρχές του νέου αιώνα είχα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με πρόλογο του Αντώνη Καρκαγιάννη και τίτλο “Ο πολιτισμός στην εποχή της μελαγχολίας”. Φοβάμαι πως σήμερα θα πρόσθετα στον τίτλο “…και της παρακμής”. Κυρίως λόγω της μετριοκρατίας που ταλανίζει τα πολιτιστικά μας ζητήματα. Ας αρχίσουμε ενδεικτικά από την πολιτεία και τις σχετικές στρατηγικές της. Και η κυβέρνηση και τα λοιπά κόμματα εξουσίας δεν έχουν - παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις τους - την παραμικρή άποψη για το τι είναι πολιτισμός, για το πως ασκείται η πολιτική του, ούτε και την παραμικρή επιθυμία να εμπλακούν λίγο πιο σοβαρά σ’ ένα θέμα, κατά τ’ άλλα, εθνικής σημασίας. Υπουργείο Πολιτισμού είναι ο χώρος που παραδοσιακά “αδειάζουν” στο τέλος κάθε ανασχηματισμού όποιον άτυχο περίσσεψε από τα υπόλοιπα, “σοβαρά” υπουργεία. Έτσι κατά καιρούς έλαμψαν στην θέση αυτή ο Λιάπης, ο Κούβελας, ο Βουλγαράκης, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο Κωστάκης, ο Γιωργάκης, η Ντόρα, ο Αλέξης, ο Μπαλτάς κλπ. Παρένθεση: Έχω αποκαλέσει τον Αλέξη μοιραίο και για την απίστευτη ανεπάρκεια του στα θέματα κουλτούρας, εκεί δηλαδή που παραδοσιακά υπερτερούσε η αριστερά. Ο Τσίπρας οδήγησε παρά τις εκλογικές του επιτυχίες στην ύστατη και οριστική ήττα της Αριστεράς μετά τον Γράμμο ακυρώνοντας το παράδειγμα της γενιάς των Μακρονησιωτών και της γενιάς που αντιστάθηκε στην Δικτατορία. Ο εθνικολαϊκισμός είναι η δική του απάντηση στην αισθητική της “Επιθεώρησης Τέχνης”, του “Αντί” και του “Πολίτη”. Γιαυτό και δεν εκτιμώ τους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με τους Συριζανέλ παρότι διεκδικούν προοδευτικές περγαμηνές. Ο δεξιός Λούκος υπήρξε απείρως πιο έντιμος. Και ο έσχατος ξεπεσμός του Σύριζα είναι το ότι χρησιμοποιεί την υποκουλτούρα των Εξαρχείων και την αισθητική των καταστροφών ως απόδειξη αριστεροσύνης.

Αφοδεύοντας (σ)το ιερό

Του Μάνου Στεφανίδη/ http://manosstefanidis.blogspot.com

στον Γ. Καραμπελιά

Αυτό που απέδειξε με κυνικήν ωμότητα ο μοιραίος Αλέξης σ' αυτά τα χρόνια της εξουσίας του, είναι πως είμαστε κι εμείς όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους άλλους, τους απέναντι. 'Ή, τουλάχιστον τους περισσότερους. Καμία διαφορά, καμία εξαίρεση, καμιά ελπίδα... Τα προσωπεία έπεσαν και τα πρόσωπα έγιναν θλιβερές καρικατούρες του εαυτού τους. Ο Μπαλάφας στη θέση του Γιακουμάτου.

Έτσι, κι οι απέναντι θα επιστρέψουν με την σειρά τους και με την ίδια κι απαράλλαχτη αλαζονεία με την οποία πρωτοανέβηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τα σκαλιά του Μαξίμου, στους παλιούς τους θώκους. Σίγουροι, δηλαδή επικίνδυνοι.

Λες και οι δυσάρεστες εμπειρίες κι ακόμα χειρότερα οι οδύνες αυτού του τόπου δεν αξίζει να διδάξουν τίποτα το ουσιαστικό στο μακάριο, πολιτικό μας σύστημα... Στις αποκρουστικές βεβαιότητες των δύο μονομάχων. Αφού κι οι απέναντι περιμένουν να νικήσουν όχι γιατί έχουν ανανεωθεί ριζικά ή κομίζουν κάτι το συνταρακτικά καινούργιο αλλά γιατί απλώς εκπροσωπούν το μη χείρον βέλτιστον. Λες και μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από την σπείρα των Συριζανέλ και των θλιβερών, δευτερότριτων πασόκων συνοδοιπόρων τους. Δείτε τι προτείνουν αμφότεροι για τον πολιτισμό. Τίποτε!

Στη Ν.Δ λοιπόν αστεία, πολιτικά πρόσωπα που σε άλλες συνθήκες θα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης, αλληλοπροσφωνούνται "πρόεδροι" και περιμένουν την ευκαιρία για την προσωπική τους ρεβάνς χωρίς καμία ουσιαστική έγνοια για τον τόπο. Αηδία. Λες και δεν έφεραν αυτοί και η ανικανότητα τους τον μοιραίο Αλέξη στα πράγματα.

Του δε Κυριάκου παραμένει ακόμη ως πιο γενναία του, πολιτική κίνηση η καταψήφιση του Πάκη. Και πιο επικοινωνιακή του η προσχώρηση των Τατσόπουλου - Πανούτσου. Χωρίς να υπονοώ τίποτα αρνητικό και για τους δύο. Θα περίμενα όμως ένα πιο γενναίο άνοιγμα στον φιλελεύθερο χώρο ή την διανόηση.

Σ'αυτό λοιπόν το θλιβερό τοπίο εξακολουθούν ασύδοτοι κάποιοι ψυχοπαθείς εγκληματίες λειτουργώντας ως το αγελαίο, αριστερό άλλοθι μιας ετεροκίνητης, προσκυνημένης κυβέρνησης, να βάζουν τυφλές βόμβες έξω από ναό για να πλήξουν όσους πήγαν στην πρωινή, χριστουγεννιάτικη λειτουργία! 

Εξ αφορμής.../ του Μάνου Στεφανίδη

Η ουσιαστική παιδεία είναι και γνώση και έμπνευση και έρωτας. Δεν είναι ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων. Ούτε βέβαια χαμερπής συναλλαγή, δούναι και λαβείν, εν είδει πορνείας της μόρφωσης. Είναι σχέση αλλά όχι υποταγή. Είναι πειθαρχία αλλά όχι εξουσία. Κι ούτε βέβαια κατάχρηση της όποιας πνευματικής εξουσίας. Της αυθεντίας του διδασκάλου.

Όλοι μα όλοι, έστω για μια φορά στη ζωή μας, είχαμε έναν χαρισματικό δάσκαλο. Που μάς ενέπνεε και απελευθέρωνε την πιο καλή, την πιο ποιητική πλευρά μας. Αυτός και μόνο αυτός, δηλαδή η ανάμνηση του, συντηρεί ακόμη το διάτρητο κύρος μίας άνευρης και εργαλειακής εκπαίδευσης. Μιας εκπαίδευσης που τρέμει την αξιοκρατία εν ονόματι της δημοκρατίας και που προωθεί την μετριότητα σε κάθε επίπεδο από ανασφάλεια και υπολογισμό. Που φοβάται το ταλέντο και αντιπαθεί τη διαφορά. Που στήθηκε με μαζικό τρόπο, μαζικές πρακτικές για να φτιάχνει μαζάνθρωπους.

Αν σας αρέσει!-Του Μάνου Στεφανίδη

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δεν επιτρέπεται να τα συγκαλύπτουμε άλλο. Οι θεσμοί νοσούν επειδή η δημοκρατία νοσεί επειδή νοσεί η κοινωνία. Ή και το αντίστροφο. Όμως είναι ίδιο το αποτέλεσμα.

Δεν είχαμε ανάγκη το πρόσφατο τραγικό γεγονός της Γλάδστωνος για να καταλάβουμε εκείνη την αλήθεια που βιωματικά, λίγο ως πολύ, όλοι γνωρίζουμε: ότι δηλαδή οι συμφώνως τω νόμω προστάτες μας αστυνομικοί σπάνια ενεργούν στο πλαίσιο του νόμου. Κι ότι οι αστυνομικοί βλέπουν υπεροπτικά όταν δεν μισούν τους πολίτες. Εν ολίγοις οι αστυνομικοί σιχαίνονται, οι αστυνομικοί φοβούνται, οι αστυνομικοί αδιαφορούν, οι αστυνομικοί συμπράττουν, οι αστυνομικοί εκτονώνονται, οι αστυνομικοί κωλυσιεργούν, οι αστυνομικοί λουφάρουν, οι αστυνομικοί αγνοούν, οι αστυνομικοί δεν θέλουν να μάθουν, οι αστυνομικοί βολεύονται, οι αστυνομικοί αισθάνονται αδικημένοι, οι αστυνομικοί έχουν αποκοπεί από το κοινωνικό σώμα, οι αστυνομικοί σπάνια είναι η λύση και συχνά το πρόβλημα, οι αστυνομικοί είναι επικίνδυνοι. Κι αν σας αρέσει!

Τραγωδία και κτηνωδία μιας πόλης

Τρομάζω με την κτηνωδία του facebook. Την ανώνυμη χυδαιότητα, την διαστρέβλωση, την συλλογική υποκρισία, την ακαταδάμαστη αναισθησία. Την ευκολία των αναθεμάτων και των γενικεύσεων. Το φτηνό μίσος όλων προς όλους και την νοσηρότητα του καθενός. 

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Πέθανε με φριχτό θάνατο. Ας μην τον διασύρουμε άλλο. Ούτε άγιος, ούτε ήρωας. Όμως νεκρός πια. Μακριά και από τη ζωή και από τις ευκαιρίες ή τις αδυναμίες που η ζωή ή προσφέρει ή προκαλεί. Εφόσον πρόκειται πλέον για ένα ακόμη θλιβερό θύμα και της ζωής του της ίδιας αλλά και μίας πόλης που σταδιακά γίνεται ζούγκλα και έχει πλέον γκετοποιηθεί. Είναι άθλιο λοιπόν να αντιδικούμε πάνω από το πτώμα ενός νέου ανθρώπου που πρόλαβε να διαλύσει τον εαυτό του προτού οι υπόλοιποι τού διαλύσουν το κρανίο με τον τρόπο που πάντες οι υποκριτές αυτής της χώρας είδαμε.

Και που εξακολουθούμε να θέλουμε να αντλήσουμε πολιτικά οφέλη από ένα ράκος όλοι οι ουσιαστικοί ένοχοι: Φιλισταίοι "ακτιβιστές", πολιτικοί επαναστάτες που σιχαίνονται τους "νοικοκυραίους" επειδή ίσως θα ήθελαν να τούς μοιάσουν έχοντας σπίτι, οικογένεια κλπ, ρυπαρά κομματόσκυλα που βρήκαν την ευκαιρία για προεκλογική κατήχηση, συλλογικότητες που κάνουν συνδικαλισμό με την επιθυμία και που θεωρούν την εκπόρνευση για τη δόση πράξη αντίστασης. Έχω φίλους ομοφυλόφιλους που δεν έχουν καμία σχέση με όλο αυτό το νοσηρό κλίμα. Απεναντίας.

Άνθρωπος που καίγεται

Του Μάνου Στεφανίδη

Στην Ελλάδα η ισχύς του νόμου αρχίζει πάντα από τον διπλανό μας, ποτέ από εμάς. Ιδού η πρώτη αιτία της αβάσταχτης παρακμής μιας κοινωνίας που εθίστηκε να έχει μόνο δικαιώματα και καμιάν υποχρέωση. Μια κοινωνία που την κανοναρχούν οι κρατικοί συνδικαλιστές και τα επαγγελματικά κομματόσκυλα. Τα νυν, τα πρώην και τα επόμενα.

Ο Τσίπρας, το βράδυ της Δευτέρας - ο θεός με προστάτευσε και δεν τον είδα ζωντανά επειδή ήμουν έκτός Ελλάδας - απέδειξε θλιβερά και τη δική του μετριότητα και το χαμηλό - αβαρές της κυβέρνησης του. Μιας κυβέρνησης ανδρείκελων. Ανυπαρξία ανακλαστικών, συναισθηματικής ευφυίας, συναίσθησης καθήκοντος, συνείδησης ιστορίας. Καμμία παραίτηση, έστω από ντροπή ή από αηδία. Λες και θα λείψουν από τη μάχη (sic) ο Τόσκας ή ο Σκουρλέτης ή το Καμμένο ή ο Μπαλάφας ή η Δούρου.

Είναι ως εκ τούτου η τελευταία φορά που απευθύνομαι πολιτικά στους παλιούς μου συντρόφους Δραγασάκη, Φλαμπουράρη, Σταθάκη, Βίτσα, Τασία, Σκουρλέτη, Πιτσιόρλα, Παππά κλπ. Με κάποιους εξ αυτών - και ασφαλώς με τον Αλέξη - φάγαμε ψωμί κι αλάτι. Πριν αλλοτριώσει τα πάντα η τρέλα της εξουσίας... Τώρα δεν θέλω να τους ξέρω.

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ πιστεύουν πως έχουν το ιστορικό δικαίωμα, επαναστατικώ ή και μεταφυσικώ τω τρόπω, να επιβαίνουν - με όποιο, οδυνηρό κόστος για τον τόπο ολόκληρο - του κράτους ... αρκεί να μην έλθουν οι άλλοι! Μια βλακώδης υπεράγρευση του καταστροφικού, ηλίθιου Εμφυλίου ακόμη και σήμερα! Αυτό, εξάλλου, αποτελεί το ύστατο, θλιβερό επιχείρημα τους.

Όχι επειδή είναι αντικειμενικά οι καλύτεροι, οι πιο αποδοτικοί και λυσιτελείς αλλά επειδή αυτοί, στο φαντασιακό τους, εκπροσωπούν την υλοποιημένη επανάσταση, τη μεγάλη ανατροπή. Που βέβαια δεν ισχύει. Είναι το ίδιο λίγοι και θλιβερά προβλέψιμοι -μέσα στις θωρακισμένες Μερσεντές ή τα γραφεία εξουσίας- με όλους τους προηγούμενους.

Για το Γκώστα, το Γκαβάφη, ντε!

Του Μάνου Στεφανίδη

Το πιο γελοίο: Ο Κώστας, ο Καβάφης κατά Φλομπέρ, τον διανοούμενο της Κυβέρνησης! Ψιλά γράμματα θα μού πείτε. Όπως λένε κι οι πασόκοι "ο Κώστας ο Καφάσης"! Με πρόταξη και επανάληψη του άρθρου.

Το γελοιοδέστερο ή μάλλον το θλιβερότερο είναι ότι πια οι πολλοί δεν κατανοούν την διαφορά... Ένα "ν" συχνά κάνει όλη την διαφορά ή τη ζημιά. Σαν μια φάλτσα νότα. Αν πούμε "το Καβάφη", θα ακούσουμε Γκαβάφη!

 Επειδή η γλώσσα είναι οι αποχρώσεις της. Είναι οι κυματισμοί και ο ρυθμός της. Είναι οι αναρίθμητες λεπτομέρειες της που πάντως δημιουργούν το ύφος. Είναι τέλος η αμείλικτη κυριολεξία της. 

Πράγματα πλέον ακατανόητα από όσους θεωρούν ότι οι λέξεις, τα ονόματα και οι σημασίες τους είναι απλώς πράγματα που τα χρησιμοποιούμε όπως μάς βολεύει και μετά τα πετάμε στην άκρη. Μια σαχλαμάρα εδώ, μια ατάκα εκεί, ένας στίχος ξεκάρφωτος πάρα πέρα για μικροπολιτικές εντυπώσεις. Από ημιμαθείς προς ημιμαθείς. Που δεν έχουν καν τον φόβο της αγνοίας τους. Που λένε, κυριολεκτικά, ό τι τούς γουστάρει. Ο Αλέξης, ο Φλομπέρ, ο Μπαρούφας, ο Κοτζιάς, ο Φίλης με τις γενοκτονίες ( της γλώσσας και των σημασιών της ) κλπ...

Τέλος Εποχής. Ξανά

του Μάνου Στεφανίδη

Τέλος Εποχής. Ξανά

( Καληνύχτα Κεμάλ )

Πολύ άσχημο το τέλος της Μάνιας Τεγοπούλου που κατέληξε χτες σε ηλικία 59 ετών, αλκοολική και με σακατεμένο το συκώτι της. Άσχημο και θλιβερό. Πρόκειται για την κατάρα των Ατρειδών, μεταφερμένη κωμικοτραγικά στην εποχή του " Όλα επιτρέπονται - Όλα τα παίγνια είναι νόμιμα και Όλα είναι ένα παιχνίδι - ακόμη και η Επανάσταση". Η σύνολη εποχή της Μεταπολίτευσης με άλλα λόγια. Τραγικό τέλος.  Όπως εξάλλου και της Ηλέκτρας, της πρώτης της ξαδέλφης που κάηκε ζωντανή με το τσιγάρο της. Η γλυκιά, εύθραυστη, αντιφατική Ηλέκτρα... Η πιο αφοσιωμένη μαθήτρια του Γιώργου Μαυροΐδη. Η Μάνια πάλι υπήρξε μονομανής, αλλοπρόσαλλη και έβαλε επί των ημερών της την οριστική ταφόπλακα στην ιστορική εφημερίδα. Δεν έφταιγε όμως μόνο αυτή. Ή μάλλον έφταιξε ελάχιστα. Η Ελευθεροτυπία λειτουργούσε χρόνια ως ΔΕΚΟ του ΠΑΣΟΚ με εκατοντάδες (!) άχρηστους μισθωτούς και με ανεξόφλητα πλην πλουσιοπάροχα δάνεια. Συγχρόνως υπήρξε εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο το απόλυτο, αριστερό άλλοθι του Συστήματος. Η εφημερίδα των διανοουμένων και κάθε προοδευτικού, έστω κατά δήλωση,  ψηφοφόρου. Ασκούσε δηλαδή βελούδινη εξουσία, με τους επικεφαλής της να ζούνε σαν  πρίγκιπες ενός κατά φαντασίαν σοσιαλισμού, παιδιά του Αντρέα, του Άκη και του Κοσκωτά. Συνοδοιπόροι της 17 Νοέμβρη και κύριοι υπεύθυνοι της πολιτικής αγωγής του Τσίπρα και της γενιάς του... Ο νυν πρωθυπουργός στην Ελευθεροτυπία έμαθε όσα ξέρει ή δεν ξέρει....

Η υπερήφανη απάντηση του Εξοχότατου ΠτΔ κ. Παυλόπουλου στον Ερντογάν

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν είναι ιταμός, είναι προκλητικός, είναι θρασύς αλλά δεν είναι ανιστόρητος. Απλώς λέει τα όσα εκστομίζει γνωρίζοντας ότι απέναντι του έχει μιαν ηγεσία ψοφοδεών και τυχάρπαστων η οποία αποφάσισε να είναι ηττημένη πριν καν αγωνιστεί. Και για αυτό αποδέχεται κάθε του αμετροέπεια. 

Περίμενα τρεις μέρες μετά τις χυδαίες δηλώσεις του Σουλτάνου για τον Σαγγάριο και τα παστά ψάρια κάποιαν απάντηση από τον ΠτΔ, τον ΠΘ, τους υπουργούς Εξωτερικών ή Άμυνας αλλά εις μάτην. Ο Ερντογάν εξύβρισε σκαιά την εθνική μνήμη διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα και παρουσιάζοντας τους άκαπνους και απόλεμους Τούρκους ως... στρατηλάτες αλλά η ελληνική πλευρά επέλεξε πάλι την τακτική του κατευνασμού και της ντροπιαστικής σιωπής. Φαντάζεστε στη θέση των σημερινών φαντασμάτων που υποδύονται την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία να ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ακόμη και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Θα άφηναν αναπάντητη την πρόκληση;