Κοροναϊός : Αβοήθητοι οι ηλικιωμένοι στη Σουηδία – Τι πήγε λάθος

Φροντιστές σε οίκους ευγηρίας καταγγέλουν τις περιφερειακές υγειονομικές αρχές για χάραξη πρωτοκόλλων που τους αποθάρρυναν να στέλνουν τους συμπτωματικούς ηλικιωμένους ενοίκους των γηροκομείων στα νοσοκομεία.

Πληθαίνουν οι καταγγελίες στη Σουηδία για την «εγκατάλειψη» των ηλικιωμένων στην πανδημία του κοροναϊού.

Μεγάλο ποσοστό των ηλικιωμένων που έχασαν τη ζωή τους στην σκανδιναβική χώρα από τη νόσο ήταν ένοικοι οίκων ευγηρίας, και οι εργαζόμενοι εκεί πιστεύουν ότι υπάρχει μια θεσμική απροθυμία εισαγωγής ηλικιωμένων νοσούντων με την Covid-19 στα νοσοκομεία της χώρας, σύμφωνα με το BBC.

Τα θύματα του φονικού ιού στη Σουηδία ξεπερνούν τις 3.000. Οι περισσότεροι ήταν ηλικίας άνω των 70 ετών παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε δηλώσει από την αρχή της κρίσης πως προτεραιότητά της θα είναι οι πιο ευπαθείς, ευάλωτες ομάδες.

Κάτι που ωστόσο -όπως ομολογήθηκε και από επίσημα χείλη – δεν έγινε. «Δεν καταφέραμε να προστατεύσουμε τους πιο ευάλωτους, τους ηλικιωμένους, παρά τις καλές μας προθέσεις», παραδέχθηκε την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός της Σουηδίας, Στέφαν Λεβέν.

Το δημοσίευμα του BBC, αναφέρεται στην περίπτωση της Lili Sedghi. Ο πατέρας της, Reza, πέθανε από κοροναϊό σε ένα γηροκομείο στα βόρεια της Στοκχόλμης. Λίγο πριν πεθάνει του χορηγήθηκε ένεση μορφίνης όπως είπε στην κόρη του, μια νοσηλεύτρια. Κανείς όμως δεν φρόντισε να του παράσχει οξυγόνο ή να καλέσει το ασθενοφόρο. «Δεν ήταν κανείς εκεί, πέθανε μόνος του», λέει η Lili Sedghi. «Κι αυτό είναι άδικο», προσθέτει.

Χριστιανός στην έρημο της αποχριστιανισμένης Δύσης

από

 Rod Dreher

 -

16 Μαΐου 2020

0

R&N: Το “Στοίχημα του Αγίου Βενέδικτου“** για το οποίο αρχίζουμε να μιλάμε στη Γαλλία χάρη στο βιβλίο σας, συζητήθηκε επί μακρόν από τους χριστιανούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βιβλίο σας είναι καρπός της προσωπικής σας εξέλιξης;

ROD DREHER: Όχι, η θέση μου ήταν αρκετά σταθερή τουλάχιστον από το 2005, αλλά για πολύ καιρό το Στοίχημα του Αγίου Βενέδικτου συζητήθηκε μόνο μέσα σε ένα μικρό κύκλο διανοουμένων και δημοσιογράφων, κυρίως καθολικών. Στη συνέχεια, τον Απρίλιο του 2015, υπήρξε ένα έκτακτο γεγονός: Η Ιντιάνα, μια συντηρητική πολιτεία, προσπάθησε να περάσει έναν νόμο που να εγγυάται ελάχιστη θρησκευτική ελευθερία στις επιχειρήσεις, ιδίως όσον αφορά διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων. Οι μεγάλες επιχειρήσεις αντέδρασαν σε εθνικό επίπεδο, χαρακτηρίζοντας το μέτρο μισαλλόδοξο. Η απάντησή τους ήταν πολύ ισχυρή και η πολιτεία υποχώρησε. Ήταν η πρώτη φορά – καθώς οι εταιρείες παραμένουν ουδέτερες – που έπαιρναν θέση, και αυτή η σημαντική στάση δεν ήταν χωρίς συνέπειες.

Κρυπτοχριστιανοί στις ΗΠΑ!

Όλα αυτά ήταν ιδιαίτερα συγκλονιστικά, επειδή οι χριστιανοί στην Αμερική είχαν την πολύ αφελή ιδέα ότι ο οικονομικός κόσμος δεν αντιτίθεται στα συμφέροντά τους – το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το οποίο σήμερα συγκεντρώνει πολλούς Χριστιανούς, όντας ένα κόμμα φιλικό προς τις επιχειρήσεις – και ξαφνικά οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι έκαναν λάθος. Ξαφνικά η ερώτηση ήταν: “Σε ποιο κόσμο θα ξυπνήσουμε;” Άρχισα να λαμβάνω τηλεφωνήματα και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που μου έλεγαν ότι ίσως είχα δίκαιο. Επιπλέον, το 2015 υπήρξε και η απόφαση Obergefell, από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο αποφάνθηκε ότι ο γάμος ομοφυλοφίλων ήταν συνταγματικός σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το ανησυχητικό είναι ότι, όταν γνωρίζετε πώς λειτουργεί το αμερικανικό συνταγματικό σύστημα, σύντομα θα δούμε οι παραδοσιακές χριστιανικές πεποιθήσεις για τη σεξουαλικότητα να εξομοιώνονται, νομικά, με φυλετικές διακρίσεις, επειδή αυτή η άποψη έχει ήδη ριζώσει στην κουλτούρα. Η απλή πράξη επιβεβαίωσης αυτού που πάντα πιστεύαμε μας εξομοιώνει, στα μάτια της κουλτούρας μας, με λευκό ρατσιστή. Και για πρώτη φορά αισθανθήκαμε σαν ξένοι στη χώρα μας. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η Αμερική ήταν μια χριστιανική χώρα, αλλά ξύπνησαν ξαφνικά και είδαν ότι είχαν χάσει τα πάντα. Έχω φίλο έναν λαμπρό καθηγητή Νομικής, ο οποίος είναι κρυπτοχριστιανός, επειδή θα τον έβλαπτε αν οι συνομιλητές του ήξεραν την πίστη του. Μου είπε ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί χριστιανοί δεν ξέρουν πόσο εχθρικές απέναντι στη θρησκεία είναι οι ελίτ στο χώρο του δικαίου.

Οι 4 Μάσκες

(μια άλλη κριτική ανάγνωση, στην εποχή του κορονοϊού, του βιβλίου του R. Trivers “Η μωρία των ανοήτων”, Εκδόσεις Κάτοπτρο)

από

 Χάρης Ναξάκης

 -

18 Μαΐου 2020

1

Στις 16 Ιουλίου του 1918, ρακένδυτος και με μόνη συντροφιά μια ταμπακιέρα με καπνό, ο παππούς μου ο Αντωνάκης, μικροκαμωμένος, εξ ου και το υποκοριστικό, αλλά γενναίος, επιστρέφει με μια ολιγοήμερη άδεια στο Κολυμπάρι Χανίων. Η ισπανική γρίπη είχε ήδη γίνει πανδημική. Ήταν έξι χρόνια φαντάρος, Πρώτος και Δεύτερος Βαλακανικός πόλεμος, Πρώτος Παγκόσμιος, σίγουρα όχι από επιλογή. Από “συνήθεια” συνέχισε να είναι φαντάρος μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Ο θάνατος όμως τον καλωσόρισε στην πόρτα του σπιτιού του. Η 19χρονη γυναίκα του, όμορφη σαν τα κρύα τα νερά, είχε μόλις βάλει το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού τους, δεν πρόλαβε να ανοίξει, σωριάστηκε στην είσοδο, πέθανε από την ισπανική γρίπη. Ο παππούς ξαναπαντρέυτηκε, ο όλεθρος του ιού, ο θάνατος της πρώτης γυναίκας του, γέννησε τη ζωή, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου κι εμένα.

Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Ηράκλειτος είχε συλλάβει αυτό το τραγικό παιγνίδι της μοίρας (της ύπαρξης), που η νεωτερική φιλοσοφία απωθεί από τη σκέψη της αναζητώντας επίγειους και ουράνιους παραδείσους, αναφέροντας: “το ίδιο πράγμα υπάρχει σ’ εμάς, το ζωντανό και το πεθαμένο, το νέο και το γερασμένο, γιατί αυτά μεταβάλλονται σ’ εκείνα κι εκείνα σε αυτά”. Ο κόσμος είναι ευτυχώς ατελής, διότι αν ήταν τέλειος δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί και “ζωογόνο” στοιχείο της ατέλειας είναι οι ιοί και τα μικρόβια, δηλαδή ο θάνατος, που γεννάει νέα ζωή. Χωρίς την θνητότητα, τον θρήνο μιας απώλειας και την γεννητικότητα, το κλάμα ενός μωρού, δεν υπάρχει ανθρώπινος βίος.  Η δυτική σκέψη στις διάφορες εκφάνσεις της αρνείται το πεπερασμένο της ύπαρξης και για να αντιμετωπίσει αυτή την αδυσώπητη αλήθεια φοράει μάσκες. Ο στόχος είναι η απώθηση της επίγνωσης της τραγικής περατότητας της ύπαρξης, της συνείδησης της θνητής μας κατάστασης, της κατανόησης όπως αναφέρει ο Φ.Νταμπούρ (Μακάριοι οι θνητοί, Εκδόσεις μάγμα), ότι ανήκουμε στο ανθρώπινο είδος επειδή είμαστε θνητοί, γεγονός που μετατρέπει την περατότητά μας σε μια έκρηξη ζωής, δημιουργικότητας και οδύνης. Η μάσκα λειτουργεί ως μηχανισμός εξαπάτησης και αυτοεξαπάτησης διότι όπως θαυμάσια αναλύει ο R. Trivers στο βιβλίο του “ Η μωρία των ανοήτων”, εξαπατούμε τον εαυτό μας προκειμένου να μπορέσουμε αποτελεσματικότερα να εξαπατήσουμε τους άλλους. Ο μηχανισμός δε αυτός είναι μια υπερμάσκα, σύμφυτη με τον homo sapiens.

ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Μπελαντής Δημήτρης - ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ -ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε μέρες και εποχές δύσκολες για την ανθρωπότητα σε πλανητική κλίμακα, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι η ” ευχάριστη”, πόσο μάλλον η ουτοπική, προοπτική για την ανθρώπινη κοινωνία είναι ένα από τα περισσότερα δυνατά ιστορικά ενδεχόμενα, ένα ενδεχομενικό (eventual, contingent) και όχι νομοτελειακό ιστορικό σενάριο .

Ο Διαφωτισμός ενίσχυσε ως ιδεολογία της Δύσης , και με δάνειο τρόπο και όλης της οικουμένης, αυτήν την γενική ιστορική αισιοδοξία, η οποία υπήρξε σε τέτοιο και τόσον βαθμό, πρωτοφανής για την ανθρώπινη Ιστορία, τουλάχιστον των δυτικών- ευρωπαϊκών χωρών.   Ενισχύθηκε παντού η πίστη ότι ο άνθρωπος μπορούσε τώρα να κατακτήσει και να «ακουμπήσει» την απόλυτη και αναντίστρεπτη Πρόοδο. Στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές του, όπως κυρίως ο μαρξισμός, ο Διαφωτισμός του 19ου και του 20ου αιώνα θεώρησε το ουτοπικό σχέδιο είτε 

 α) ως αποτέλεσμα μιας εξελικτικής κοινωνικής μηχανικής, βασισμένης σε ένα σχήμα αναπόδραστης εξελικτικής και «μηχανιστικής» προοδευτικής διαδοχής των κοινωνικών συστημάτων είτε

β) ως αναγκαιότητα και εξυπηρέτηση του Σχεδίου της Ιστορίας με σαφή και προδιαγεγραμμένη κατάληξη (τροποποιημένο δάνειο του Μαρξ από τον ιστορικισμό του Εγελου και την Κίνηση του Πνεύματος στο έργο του τελευταίου) είτε 

γ)πάντως, σε κάθε περίπτωση, ακόμη και στις λιγότερο εξελικτικιστικές εκδοχές του μαρξισμού, ως το κυρίαρχο και πιο πιθανό ιστορικό ενδεχόμενο.

Διαλεκτική της Διαφωτιστικής Προόδου : βελτίωση αλλά και πηγή δυστυχίας 

Η παραπάνω αισιόδοξη υπόθεση είχε σίγουρα και πολύ καλές όψεις διότι βάσει αυτού του Μύθου (ο Μύθος δεν είναι το Ψεύδος αλλά η κινητοποιούσα ιδεολογία για τις κοινωνικές δυνάμεις και ενεργός ”κοινωνική φαντασία”) οι άνθρωποι επί δύο αιώνες από το 1789 ως το τέλος περίπου του 20ου αιώνα πάλεψαν συλλογικά και βελτίωσαν σημαντικά την ταξική, δημοκρατική και πολιτικά φιλελεύθερη συνθήκη. Προσπάθησαν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και έβαλαν όρια στην καπιταλιστική αγριότητα. Γίναν γιγάντια κοινωνικά δημοκρατικά και σοσιαλιστικά πειράματα που έχουν μεγάλη ιστορική και υλική αξία, παρά την τελική αποτυχία τους. Η πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη πήρε πρωτόγνωρες διαστάσεις πλανητικά. Επίσης, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης και της τεχνικής βελτίωσε σημαντικά την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Είχε, όμως, και ξεκάθαρα αρνητικές όψεις, δεδομένου ότι ο Εξτρεμιστικός Διαφωτισμός και η λογική της πλήρους κυριάρχησης του θεοποιημένου ανθρώπου πάνω στην Ιστορία και την φύση και του τέλειου ” νέου ανθρώπου” (και αναγκαστικά πάνω στους άλλους ανθρώπους ως συνέπεια) συνέβαλε σημαντικά στην αυταρχική ”σκυροδέτηση” ορισμένων κοινωνιών και σε πειράματα όπως ο ναζισμός (που πίστευε στον φυλετικό/βιολογικό αλλά και σκληρά εκμηχανισμένο «νέο άνθρωπο»), ο σοβιετικός σταλινικός «σοσιαλισμός» ή ορθότερα γραφειοκρατικός καπιταλισμός (που πίστεψε, στο όνομα του σοσιαλισμού, στον αταξικό, απόλυτα έλλογο και επίσης σκληρά εκμηχανισμένο “νέο άνθρωπο”), ο ιμπεριαλισμός, που επένδυσε στο ” βάρος της λευκής φυλής” να εκπολιτίσει τους «αγρίους» και που αύριο μπορεί να επενδύσει σε μια άλλη ολοκληρωτική θεώρηση και δυστοπία. Τα παραπάνω πειράματα δεν ήταν ταυτόσημα ούτε είχαν το ίδιο κοινωνικό/ταξικό πρόσημο και ιστορικότητα. Ισχύει, όμως, σε σημαντικό βαθμό, η εκτίμηση των θεωρητικών της Σχολής της Φραγκφούρτης και άλλων κριτικών διανοουμένων ότι αυτά τα πειράματα μοιράζονταν, πέρα από σοβαρές ανορθολογικές όψεις τους, 

 την πίστη στην απεριόριστη μαζική τεχνολογική παραγωγή και Πρόοδο και στην ανάδυση ενός Τέλειου Νέου Ανθρώπου στην βάση παραγωγικών, μεγαλοκρατικών και εξουσιαστικών/εκμεταλλευτικών φυσικών και κοινωνικών τεχνολογιών. 

Επίσης, ισχύει η εκτίμηση ότι πλευρές της αυταρχικής εξέλιξης του σοβιετικού «σοσιαλισμού» και άλλων ανάλογων πειραμάτων «σοσιαλισμού εκ των άνω» συνδέονται σαφώς όχι μόνο με την ταξική πάλη σε αυτές της κοινωνίες αλλά και με ελλείμματα και λάθη των ίδιων των κλασσικών του μαρξισμού ως εκφραστών της εποχής τους: με την έννοια της αντιφατικής συνύπαρξης σε αυτούς σωστών στρατηγικών αντιλήψεων αλλά και «εξτρεμιστικά διαφωτιστικών» ή πάντως υπερβολικών προσδοκιών..

Ευρώπη: Η σφαγή των γερόντων!

 

του Geoffrey Pleyers, καθηγητή στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, αντιπροέδρου της Παγκόσμιας Ενωσης Κοινωνιολόγων

Η αστική δημοκρατία στη Δυτική Ευρώπη παραβίασε τη συνταγματική της αρχή περί ελεύθερης πρόσβασης στις υγειονομικές υπηρεσίες και  θυσίασε εν ψυχρώ χιλιάδες ανήμπορους ηλικιωμένους

[Το μήνυμα του επικεφαλής του ΠΟΥ στην Ευρώπη είναι δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: «Μια αφάνταστη ανθρώπινη τραγωδία λαμβάνει χώρα στους οίκους ευγηρίας… Εως και το 50% των νεκρών από τη νόσο Covid-19 ήταν ένοικοι σε ιδρύματα μακροχρόνιας φροντίδας» Στις 13 Απριλίου το 55,2% των θανάτων στην Ιρλανδία και το 49,4% στη Γαλλία (15 Απρ.) ήταν σε οίκους ευγηρίας. To ίδιο συνέβη στη Βρετανία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, σ’ όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη. Η πρωτοφανής αυτή τραγωδία σε ευημερούσες Δημοκρατίες υποβάλλει σε πολλούς το ερώτημα μήπως οι δυτικές κυβερνήσεις βασίζονταν στην ευθανασία, γι’ αυτό και βρέθηκαν απροετοίμαστες στην αντιμετώπιση της επέλασης του κορωνοϊού; Ευτυχώς το ερώτημα δεν είναι δικό μας.  

Το φαινόμενο δεν είναι περιστασιακό αλλά εγγίζει την ουσία της κουλτούρας του Διαφωτισμού: Όταν ο άνθρωπος δεν είναι πλέον «εικόνα του Θεού» τότε το «θάνατο του Θεού» ακολουθεί και ο θάνατος της εικόνας Του… Ε.Δ.Ν.]

«Πώς και τα καταφέραμε να έχουμε τόσους λίγους θανάτους και κρούσματα από το νέο κορωνοϊό στην Ελλάδα;»

Manolis Moustos

«Πώς και τα καταφέραμε να έχουμε τόσους λίγους θανάτους και κρούσματα από το νέο κορωνοϊό στην Ελλάδα;»

Το ερώτημα απασχολεί αρκετούς ανθρώπους και όσο πλησιάζουμε στο τέλος των σκληρών περιοριστικών μέτρων πολλές ερμηνείες εμφανίζονται στο δημόσιο διάλογο.

Η κυβερνητική πλευρά φουσκώνει περήφανη σαν παγώνι και πανηγυρίζει για τα μηδενικά ποσοστά. «Τα καταφέραμε» αναφωνεί ο Κυριακός Μητσοτάκης και μαζί του συντάσσεται η πλειοψηφία των ΜΜΕ. Δεν είναι και μικρό πράγμα η Ελλάδα να περνάει περίπου αναίμακτα μία από τις πιο φονικές επιδημίες της γενιάς μας. Και όλα αυτά, αντικρίζοντας χώρες με πολύ πιο προετοιμασμένα συστήματα υγείας (Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία) να μετρούν καθημερινά εκατοντάδες θύματα ακόμα και τώρα. Ο Κούλης, ο χαζός, ο ανίκανος, ο μίστερ Μπιν κλπ κλπ έγινε τώρα Κυριάκος. Να σέβεστε…

Η απέναντι πλευρά, οι συνδικαλιστές, αυτοί που «πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή» κλπ βρίσκονται σε εμφανή αμηχανία με βάση τα παραπάνω. Είναι δυνατόν να πούμε ότι η κυβέρνηση χειρίστηκε καλά το ζήτημα; Και μη χειρότερα. Ακόμα και τώρα που όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται «να γίνουμε Ιταλία» αρκετοί καλούν σε μαζικά τεστ στον πληθυσμό αναπαράγοντας την γνωστή προτροπή του ΠΟΥ για «τεστ, τεστ, τεστ» και ξεχνούν ότι λίγο παρακάτω ο ίδιος Οργανισμός πρόσθετε «τεστ σε όλα τα πιθανά κρούσματα». Αυτό κάναμε περίπου και στην Ελλάδα. Όσοι έχουν την παραμικρή σχέση με τμήματα επειγόντων σε μεγάλα νοσοκομεία μπορούν να το πιστοποιήσουν. Την γραμμή του ΠΟΥ εφαρμόσαμε και εδώ…

Κάποιοι άλλοι αποδίδουν την επιτυχία της Ελλάδας στο ότι συνιστά κατά βάση «μια πατριαρχική κοινωνία, που πιστεύει στην ιεραρχία». Έτσι, η πανδημία λειτουργεί σαν αφορμή ώστε για άλλη μια φορά να βρίσουν και να απαξιώσουν τον ελληνικό λαό. Γνωστό το μοτίβο: η ελληνική κοινωνία είναι οπισθοδρομική και βαθιά συντηρητική. Κυρίως αποτελείται από ρατσιστές και φασίστες, μακεδονομάχους και ψεκασμένους, “ελληνάρες” και “ματσό” που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να ξυλοφορτώσουν γκέι οροθετικούς στην Ομόνοια ή να πυροβολήσουν πρόσφυγες στον Έβρο. Αυτή η κοινωνία μπορεί εύκολα να συμμορφώνεται στις υποδείξεις της εξουσίας και αναζητά την «πατρική φιγούρα» για να την προσκυνήσει και να την ακολουθήσει (βλ. Τσιόδρας ή Χαρδαλιάς).

«Πεθαμένες καλησπέρες«

Από:Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Ίσως στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες να μην είναι εντελώς στην επίγνωση μας, αλλά η υπαρξιακή αλήθεια ορίζει ότι το άγχος του θανάτου αντιμετωπίζεται κυρίως μέσα από την ανθρώπινη επαφή. Η βαθιά υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, μόνο σχεσιακά απαντάται. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς μόνο ερωτικά υπερβαίνεται. Αιώνες τώρα αυτό λέει η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική, η τέχνη δηλαδή, αλλά και οι λαϊκές παραδόσεις σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Αιώνες τώρα οι άνθρωποι ερωτεύονται ή και δημιουργούν για να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξη τους ενάντια στο υπαρξιακό τους τέλος. Αλλά ερωτεύονται ή και δημιουργούν πάει να πει, πριν απ’ όλα, πως αγγίζουν και αγγίζονται, έρχονται σε επαφή, γίνονται δηλαδή απτοί και συγκεκριμένοι. Αλλιώς πεθαίνουν αόριστοι και ανέγγιχτοι καταναλωτές των εικόνων τους και των εικόνων των άλλων. Κάτι σαν ερωτευμένοι δι’ αλληλογραφίας. Σκέτες απεικονίσεις της ύπαρξης τους, σε μια ζωή που θυμίζει περισσότερο πορνογραφία, όχι με την ηθικολογική σημασία της λέξης, αλλά ως ανικανότητα ερωτικής αυθυπέρβασης-ριψοκινδύνευσης και περιχαράκωση στην ψευδο-ασφάλεια που παρέχει η υπαρξιακή απόσταση. Ως υπαρξιακή αστοχία, δηλαδή. 

Η αλήθεια είναι ότι στις δεκαετίες που προηγήθηκαν ο δυτικός άνθρωπος εξαναγκάστηκε σ’ αυτόν τον εξοβελισμό της υπαρξιακής αγωνίας κάτω από το χαλί μιας πανικόβλητης καθημερινότητας, που απαιτούσε προς τούτο μια αέναη «θετικότητα». Όλα όφειλαν να είναι τώρα θετικά. Η θετική σκέψη, η θετική ενέργεια, τα θετικά vibes, τα θετικά αποτελέσματα, ακόμη και τα likes στο Facebook, αντανακλούσαν ένα πλεόνασμα θετικότητας, ένα μπούκωμα θετικότητας, που έφτανε ως την θετικότητα των ψηφιακών φωτογραφιών, που δεν χρειάζονταν πλέον το αρνητικό-φιλμ προκειμένου να υπάρξουν. Όπως οι φωτογραφίες μπορούσαν να είναι απαλλαγμένες από το αρνητικό τους προαπαιτούμενο, όπως οι selfies επίσης μπορούσαν να είναι απαλλαγμένες από κάθε ψεγάδι, όπως δηλαδή οι εικόνες απολάμβαναν ένα πλεόνασμα θετικότητας έτσι και ο Εαυτός ή ακόμη και το ίδιο το σύμπαν (όπως έλεγε ο Κοέλιο και οι διαδικτυακοί προπαγανδιστές του) έπρεπε να «συνωμοτούν» στην εκπλήρωση των θετικών «θέλω» ενός Εαυτού που μπορούσε, επιτέλους, να είναι ο Εαυτός του-και «σκασίλα» του ο Άλλος. 

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΜΕ ΚΟΡΟΝΟΪΌ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

Η #ΕΡΓΑΤΙΚΗ #ΤΑΞΗ ΜΕ ΚΟΡΟΝΟΪΌ
ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ #ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

#Ρεπορτάζ των #New #York #Times: Πώς ο κορονοϊός θερίζει την εργατική τάξη της Νέας Υόρκης!! ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ

Θυμόσαστε την κλασσική ιταλική ταινία

του Ελιο Πέτρι (1971) με τον τίτλο Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

με ήρωα το ιταλικό προλεταριάτο;

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Νέα Υόρκη την θυμίζει ενω δεν φαίνεται να

έχει σχέση με την εικόνα για τα θύματα του ιού όπως μας την δίνουν τα ΜΜΕ...

---------------------------------------------------------------********************************************

"Κανείς δεν ξέρει αν ο #Ανίλ #Σούμπα, ένας οδηγός της Uber από το Νεπάλ, νοσταλγούσε την πατρίδα του αν σκεφτόταν ότι θα την ξαναδεί όταν νόσησε από κορονοϊό. Στο νοσοκομείο ήταν συνδεδεμένος με αναπνευστήρα, αφού δυσκολευόταν να αναπνεύσει όμως, όταν άρχισε να αισθάνεται λίγο καλύτερα, οι γιατροί σκέφτηκαν ότι ήταν ένας αρκετά δυνατός οργανισμός, και έτσι τον αποσύνδεσαν. Λίγες ώρες αργότερα πέθανε αφήνοντας πίσω του την σύζυγο και τα δύο τους παιδιά να θρηνούν την απώλειά του, νοσώντας και οι τρεις με τον ιό που ξεκληρίζει το κεντρικό Κουίνς.

Ο #Έντισον #Φερέρο, ένας 44χρονος Κολομβιανός που εργάζεται σε εστιατόριο, καιγόταν από τον πυρετό όταν ο συγκάτοικός απαίτησε να εγκαταλείψει το ενοικιαζόμενο δωμάτιό του στην συνοικία Κορόνα. Βρέθηκε έτσι ξαφνικά μέσα στο δρόμο, μόνος του, αναζητώντας λίγη θαλπωρή στο Κουίνς, ενώ λίγο πιο μακριά από εκεί η #Ράϊζα #Μπεγκούμ τρέμει από την αγωνία. Μένει στο Τζάκσον Χάϊτς, είναι χήρα και νταντά από το Μπαγκλαντές, και φοβάται ότι πολύ σύντομα θα προσβληθεί από τον ιό που θερίζει την Νέα Υόρκη και τις ΗΠΑ. Ήδη οι δύο από τους τρεις συγκατοίκους της έχουν ήδη τα συμπτώματα της ασθένειας, όλοι είναι άνεργοι, στριμωγμένοι σε ένα μικρό πνιγηρό διαμέρισμα και τρώνε μόνο ένα γεύμα την ημέρα. «Είμαστε πεινασμένοι, αλλά περισσότερο είμαι τρομοκρατημένη στην ιδέα ότι θα αρρωστήσω» δήλωσε στους Times η άνεργη νταντά από το Μπαγκλαντές που είναι 53 ετών, έχει διαβήτη και υψηλή αρτηριακή πίεση.

Σε αυτές τις περιοχές που κατοικούν περίπου 600.000 άνθρωποι καταγράφηκαν μέχρι την περασμένη Τετάρτη, περισσότερες από 7.260 περιπτώσεις κορονοϊού, σύμφωνα με στοιχεία που συνέλεξε το Υπουργείο Υγείας και Ψυχικής Υγιεινής της Νέας Υόρκης. Το Μανχάταν, με σχεδόν τρεις φορές περισσότερους κατοίκους είχε περίπου 10.860 περιπτώσεις, δείγμα και αυτό μιας αριθμητικής ανισότητας, αυτής που καθορίζεται από το ύψος των τραπεζικών λογαριασμών, οι οποίοι στο συγκεκριμένο προάστιο τελειώνουν σε πάρα πολλά μηδενικά.

Ο #Άνχελ είναι μια από αυτές τις ψυχές, που έφυγε από το Εκουαδόρ απ’ όπου κατάγεται αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στην Αμερική. Στην συνέντευξη που παραχώρησε στους New York Times, ζήτησε να μην αναφερθεί το επίθετό του, αφού δεν έχει άδεια παραμονής και είπε ότι μέχρι πριν λίγες ημέρες δούλευε ως εργάτης οικοδομών σε μια νεοαναγειρόμενη κατασκευή στο Μανχάταν. Ήταν καλά, μέχρι την ημέρα που αρρώστησε και άρχισε να παρουσιάζει τα συμπτώματα του ιού, όταν όμως πήγε στο νοσοκομείο και τον εξέτασαν, του είπαν ότι δεν απειλείται η ζωή του και τον έδιωξαν.

Ο #Άνχελ γύρισε στην τρύπα που αποκαλεί σπίτι του, την οποία μοιράζεται μαζί με άλλους τρεις συγκάτοικους, όλοι τους εργάτες και πιθανότατα περιμένει στωικά να δει αν θα ζήσει ή θα πεθάνει. «Έτσι κι αλλιώς» όπως είπε σε κάποιους μετά «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει»."

Από τον #Manos #Saridakis_f/b

Συγκλονίζει Ελληνας με κορονοϊό στη Σουηδία: Με αντιμετώπισαν σαν λεπρό

Τελικά δεν είναι μόνο νεοφιλελευθερισμός, ότι η αξία της ζωής υπολογιζεται μόνο ως κόστος και ο άνθρωπος ως παραγωγική μηχανή! Είναι η απανθρωπία της Δύσης... Η παρακμή της Δύσης...Στη Σουηδία, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ε.Ε., και στις ΗΠΑ τη "Μέκα" του καπιταλισμού στη πανδημία αποδείχθηκε ότι ο "βασιλιάς είναι γυμνός", ηττήθηκε το μοντέλο πολιτισμού της Δύσης...

Γ.Τ.

Συγκλονίζει Ελληνας με κορονοϊό στη Σουηδία: Με αντιμετώπισαν σαν λεπρό

«Να αγαπάμε την Ελλάδα και να μη μιλάμε ποτέ άσχημα για αυτή» προτρέπει ο Έλληνας περιγράφοντας με σκληρές περιγραφές τα όσα βίωσε

Ένας Έλληνας που μένει μόνιμα στη Σουηδία και ασθένησε από κορονοϊό έγραψε ένα γράμμα για να περιγράψει την τραγική κατάσταση που βίωσε σε μία χώρα που ακολουθεί το μοντέλο της «ανοσίας της αγγέλης». Ο Alex A Solt περιγράφει τις δύο δύσκολες εβδομάδες αλλά και το πως αντιλαμβάνονται οι Σουηδοί την κρίση μέσα από την πανδημία:

«Εκμηδένισαν την αγάπη μου»

«Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Από το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πάσχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους. Δύο εβδομάδες μάχη με τον κορονοϊό. Υψηλός πυρετός, βήχας, πόνοι στο σώμα, σπασμοί. 14 μέρες συνεχούς αγωνίας. Δίπλα η Karin σε κάθε δύσκολη στιγμή μου. Κρατούσε το χέρι μου και απoκοιμόταν δίπλα μου. Δύο εβδομάδες που έφτασαν ώστε όποια αγάπη και θαυμασμό είχα για το σουηδικό κράτος να την εκμηδενίσουν. Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες αξίες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη».
«Να μην το περάσει άλλος άνθρωπος»

Ο Alex A Solt περιγράφει με δραματικά λόγια τα όσα βίωσε μετά την 11η ημέρα όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο: 

«Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτους, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα, εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος, αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδέσποτα σκυλιά στον δρόμο, όπως κόντεψα εγώ, όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω από την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με 39.5 πυρετό και μια υπόσχεση ότι έρχονται να με πάρουν μέσα. Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτά στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια».

«Η ανάπτυξη υπερισχύει του ανθρωπισμού»

Δεν θέλω να κάνω τον γενναίο όμως η αλήθεια είναι ότι μετά από αρκετές εμπύρετες ήμερες δεν φοβόμουν για την ζωή μου. Τακτοποίησα τις οικονομικές μου υποχρεώσεις, μετέφερα τα χρήματα σε μέλη της οικογένειας μου ώστε αν δεν υπάρξει καλή έκβαση να μην έχουν άλλα στο κεφάλι τους. Έδινα τον αγώνα μου και ό,τι προκύψει. Μια φορά μόνο έβαλα τα κλάματα. Όταν η σύντροφος μου μου είπε για έναν 35χρονο πατέρα τριών παιδιών όπου πήγε το ασθενοφόρο στο σπίτι το οποίο μάλιστα κάλεσε η σύζυγος του για δεύτερη φορά και τους είπαν ότι δεν θα τον πάνε στο νοσοκομείο γιατί δεν είναι γέρος και είναι δυνατός και θα τα καταφέρει. Την άλλη μέρα πέθανε. Για αυτόν τον άνθρωπο έκλαψα. Όχι για μένα. Για έμενα δάκρυ δεν έχυσα. Η σύντροφος μου ναι. Εγώ όχι. Οργή ένιωθα και νιώθω όλο αυτόν τον καιρό. Όχι φόβο. Οργή διότι το ανεπτυγμένο κατά τα άλλα αυτό κράτος με την προσδοκία της ολοένα και μεγαλύτερης ανάπτυξης έχει χάσει αυτό που ονομάζεται ανθρωπισμός και υπερισχύει η βαρβαρότητα που συντροφεύουν τα οικονομικά διαγράμματα.

Α-νόητος βίος και ιός

«Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη» – η Εκκλησία το βεβαιώνει τραγουδώντας «Χριστός Ανέστη»!

"...Πριν από 133 χρόνια, ο Νίτσε πιστοποιούσε, με προφητική ενάργεια συγκλονιστική, ότι «ο μηδενισμός στέκει στην πόρτα μας... η απαξίωση κάθε αξίας, η απουσία κάθε νοήματος – λείπει ο σκοπός, λείπει η απάντηση στο γιατί»..."

"...Ετσι, αποδέχθηκαν οι επίσκοποι να απαγορευθεί η συγκρότηση και φανέρωση της Εκκλησίας στην Ευχαριστία, προκειμένου να σωθούν από τον θάνατο οι βαφτισμένοι στον αναστάσιμο θάνατο. Αποδέχθηκαν να διαστραφεί η γιορτή της υπαρκτικής ελευθερίας σε θέαμα και ακρόαμα τηλεοπτικό. Προφανέστατα, επειδή πιστεύουν οι ιεράρχες ότι ο ρόλος της Ευχαριστίας είναι απλώς κηρυγματικός: να «ωφεληθεί» το άτομο, να διδαχθεί, να τονωθεί συναισθηματικά, να συμμορφωθεί με δεοντολογικές ντιρεχτίβες. Η Εκκλησία σήμερα έχει να κάνει με τη συμπεριφορά, καμία σχέση με την ύπαρξη.

Γιατί υπάρχουμε; Κι αν έχει αιτία και σκοπό η ύπαρξη, γιατί είναι εφήμερη, γιατί ο τρόμος της ανυπαρξίας; Η Εκκλησία απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα ως γεγονός, όχι με κηρύγματα. Την αγάπη της μάνας ή τον αληθινό έρωτα δεν τα μαθαίνουμε μέσα από ιδεολογικές παρλαπίπες, η γνώση και των δυο «γεννιέται», είναι εμπειρία, χαρίζεται «ανεπαισθήτως» χάρη στην αμεσότητα της σχέσης..."

 Α-νόητος βίος και ιός

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο τρόμος για τον κορωνοϊό μας παραλύει. Πάμπολλες αφορμές θανάτου παραμονεύουν σε κάθε κλάσμα δευτερολέπτου. Ο κορωνοϊός μας τρομοκρατεί, γιατί δεν τον ξέρουμε, μας αιφνιδίασε και δεν έχουμε τρόπους να αμυνθούμε – φάρμακα και εμβόλιο. Μας πανικοβάλλει το κατακόρυφα αυξημένο στατιστικό ενδεχόμενο να μολυνθούμε. Να έχουμε έναν βασανιστικό θάνατο μέσα σε νοσοκομειακό αλαλούμ πανικού.

Οταν υπάρξουν φάρμακα και εμβόλιο, ο τρόμος θα αποσβεσθεί. Μόνο επειδή θα μειωθεί το στατιστικό ενδεχόμενο θανάτου μας. Μήπως θα ξέρουμε και ποιο «νόημα» (αιτία και σκοπό) έχει η ύπαρξη του κορωνοϊού; Οχι, όπως δεν ξέρουμε τι «νόημα» έχουν και οι παντοειδείς καρκίνοι, το έμφραγμα, το εγκεφαλικό επεισόδιο – οι αναρίθμητες αφορμές θανάτου – τι «νόημα» έχει επιτέλους ο θάνατος.

Αλλοτε, σε πολιτισμούς του παρελθόντος, ήταν μάλλον δεύτερη (όχι δευτερεύουσα) η ανάγκη για φάρμακα - εμβόλιο και πρώτη η ανάγκη για «νόημα». Ποιος βεβαιώνει αυτή την πρωτιά; Η πράξη, οι θεσμοί των ανθρώπων, ο μνημειωμένος λόγος τους. Οι άνθρωποι μιλούσαν για το «νόημα» της ύπαρξης, σπανιότατα με νοητικές κατηγορίες και λεκτικά σχήματα – τις εμπειρικές απαντήσεις τους τις αποτύπωναν στους θεσμούς του οργανωμένου κοινού βίου, όπως και στις γλώσσες της Τέχνης: σε ζωγραφιές, γλυπτά, μουσική, αρχιτεκτονήματα, χορό, δραματουργία. Σήμερα μοιάζει να ζούμε σε έναν πολιτισμό α-νοησίας, άσκεπτης αδιαφορίας για τα ουσιώδη, φανερής απουσίας «νοήματος» – μοιάζει αράγιστη και συμπαγής η βεβαιότητα ότι με τον θάνατο «τελειώνουν όλα».

Πιστοποιούμε αυτόν τον κατεστημένο μηδενισμό στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του βίου μας, ατομικού, συλλογικού, παγκόσμιου. Στα κίνητρα και στους στόχους της λεγόμενης «πολιτικής», στα συστήματα λειτουργίας της οικονομίας, στη λογική των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, στον πρωτογονισμό κυριαρχίας του ιδιωτικού πάνω στον δημόσιο (κοινωνικό) τομέα. Και εμφανέστερα, στους χυδαία χρηστικούς στόχους της Παιδείας, στην εμπορευματοποίηση της «πληροφόρησης» και της Τέχνης, την παγίδευση και των δύο στη στυγνή προτεραιότητα των «εντυπώσεων».

Πριν από 133 χρόνια, ο Νίτσε πιστοποιούσε, με προφητική ενάργεια συγκλονιστική, ότι «ο μηδενισμός στέκει στην πόρτα μας... η απαξίωση κάθε αξίας, η απουσία κάθε νοήματος – λείπει ο σκοπός, λείπει η απάντηση στο γιατί». Ψηλαφούμε σήμερα αυτόν τον θελημένο και ανάλγητο, παγερό μηδενισμό κάθε «νοήματος», στη φυσιογνωμική εκφραστική του προέδρου Τραμπ, στα νεκρόφιλα χαμόγελα της κυρίας Μέρκελ, στη ματαιόσπουδη τσαχπινιά της κυρίας Λαγκάρντ ή, απλώς, στην κωμική ανεπάρκεια σπουδαιοφανών ημέτερων σπιθαμιαίων.

Στέφανος Ροζάνης: "Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι η ταφόπλακα του ανθρώπινου ευατού"

Ο συγγραφέας και καθηγητής Φιλοσοφίας εκφράζει τις αιρετικές απόψεις του για όλες τις πτυχές της νέας πραγματικότητας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ 

Ένας αόρατος εχθρός. Μια πανδημία. Αυστηροί περιορισμοί, ακινησία και φόβος. Μια εκκωφαντική ησυχία. Εποχή απαγορεύσεων και μετακινήσεων. Ερημωμένες πόλεις. Μια καθημερινότητα που εκτυλίσσεται μεταξύ πραγματικότητας και επιστημονικής φαντασίας. Μια απέραντη κοινωνική απομόνωση και ένας αποστειρωμένος κόσμος. Εγκλεισμός υποχρεωτικός. Ο κορωνοϊός δημιουργεί ένα κλίμα ανησυχίας και αβεβαιότητας. Όλα συνέβησαν με τρομακτική ταχύτητα. Τι είναι αυτό που ζούμε; 

Ποιες οι προεκτάσεις του; Γι' αυτό αναζήτησα για μια εκτενή συζήτηση τον συγγραφέα και καθηγητή Φιλοσοφίας, γνωστό και ως «αναρχικό φιλόσοφο», Στέφανο Ροζάνη. 

Ο Στέφανος Ροζάνης σπούδασε Mαθηματικά και Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και Φιλοσοφία στο Καθολικό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Αργότερα, δίδαξε Φιλοσοφία σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, όπως το Βερολίνο και η Βηρυτός, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης. Επιπλέον, για δέκα χρόνια δίδασκε στο τμήμα Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και έχει συγγράψει δεκάδες βιβλία. Κατά το παρελθόν καταπιάστηκε με τις Θεωρίες του Χρόνου. Όπως μου λέει στην αρχή της συνομιλίας μας, παραμένει κλεισμένος στο σπίτι του, στο κέντρο της Αθήνας.

 «Δυστυχώς, έχω τη συνήθεια του καπνίσματος και είναι άκρως περίεργο, όταν θέλω να μετακινούμαι μέχρι το περίπτερο για να αγοράσω τσιγάρα, το να έχω τον μπάτσο να μου ζητά βεβαίωση» λέει με μειλίχιο ύφος και μια δόση ειρωνείας. Πρόκειται για έναν στοχαστή που δεν διστάζει να εκφράσει τις αντισυμβατικές και αιρετικές απόψεις του για όλες τις πτυχές της νέας πραγματικότητας. 

 Ο έρωτας έχει εξοριστεί από τη ζωή μας διά παντός. Τον έχουμε εξαφανίσει από τον κόσμο μας. Άραγε, ποιον έρωτα; Η καραντίνα και ο αποκλεισμός είναι μια ταφόπλακα του ανθρώπινου εαυτού, όχι του «εγώ». Διότι το «εγώ» μας θα επιζήσει με χίλια δύο επινοήματα. 

Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μιλά ανοιχτά για το αγεφύρωτο ρήγμα στην εργασία, τις πολιτικές ηγεσίες και τις ανθρώπινες σχέσεις. Για τα δικαιώματα, την ελευθερία, την Εκκλησία, τη μοναξιά, την τηλεζωή και τον παρατεταμένο χωρισμό που βιώνουμε όλοι. 

 — Ζούμε σκοτεινές μέρες; 

Δεν θα το έλεγα. Η πανδημία που «χτύπησε» τελευταία οικουμενικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα υπήρχε στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε τεράστιες πανδημίες, όπως ο Μαύρος Θάνατος κατά τον Μεσαίωνα, την πανούκλα ή την ισπανική γρίπη. Είναι, λοιπόν, ένα σύνηθες φαινόμενο στη διάρκεια της Ιστορίας. 

 Αυτό που συμβαίνει σήμερα, ωστόσο, διαφέρει κατά πολύ ως προς τη δομή, η οποία είναι εγκατεστημένη στον σύγχρονο κόσμο. Μέσα σε αυτήν ενυπάρχουν δύο διακλαδώσεις: αφενός η κοινωνιολογική, με τη μορφή της παγκοσμιοποίησης, αφετέρου η τραγική επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον και, κατά συνέπεια, η αλλοίωσή του. Νομίζω ότι η τραγική θέση του σημερινού ανθρώπου δεν οφείλεται στις επιδημίες ή πανδημίες αλλά κυρίως στο περιβάλλον, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και συναισθηματικό. 

 Ουσιαστικά, η διαφορά που παρατηρούμε εντοπίζεται στο περιβάλλον και όχι στην ίδια τη μορφή του ιού. Αυτό που ζούμε τώρα και το χαρακτηρίζω θλιβερό είναι όταν ακούω τη φράση «πώς θα αντέξει η οικονομία;». Εάν δείτε τους νόμους και τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί, θα διαπιστώσετε ότι προφανώς και δεν έχουν τεθεί για την προστασία του ανθρώπου αλλά για τη διάσωση της οικονομίας. Ο άνθρωπος έχει μπει εδώ και δεκαετίες σε δεύτερη μοίρα. Η οικονομία προηγείται των πάντων. Ακούμε εμφατικά: «Όσο λιγότερες ανθρώπινες απώλειες έχουμε, τόσο καλύτερα για την οικονομία».

 Μάλιστα, παρακολουθώ αυτές τις μέρες κάποιες αξιοθρήνητες στατιστικές οι οποίες συγκρίνουν τους νεκρούς κάθε χώρας, αυτήν τη λεγόμενη καμπύλη, όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, η οποία εμπεριέχει αρκετό ψεύδος. Είναι απορίας άξιον. Πάντως, αν και έγκλειστος, δεν φοβάμαι τόσο τις επιδημίες ή τις πανδημίες όσο τους ίδιους τους ανθρώπους. 

  — Πιστεύετε ότι στην εποχή μας δοκιμάζονται ηγεσίες και ιδεολογίες;

Οι ιδεολογίες έχουν δοκιμαστεί ήδη από το παρελθόν. Όσον αφορά τις ηγεσίες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα ηγετικά πρότυπα στις μέρες μας δεν ανήκουν στον οραματικό τύπο αλλά στον διαχειριστικό. Οι ηγεσίες, πλέον, είναι λογιστικές. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν οραματιστές πολιτικοί. Έχουμε ηγέτες-λογιστές που ακολουθούν συγκεκριμένους οικονομίστικους κανόνες. Συνεπώς, οι ηγεσίες μού είναι αδιάφορες. Χάσαμε και δυστυχώς χάνουμε συνέχεια την έννοια του ηγέτη, εκείνου που είχε όραμα και όνειρα. 

— Την ίδια στιγμή θεωρείτε ότι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες δοκιμάζονται; 

Δικαίωμα και ελευθερία είναι συνάδουσες έννοιες. Δεν μπορεί να σταθεί η μία χωρίς την άλλην. Η ελευθερία την εποχή του σύγχρονου αρπακτικού καπιταλισμού έχει μετοικήσει εις τους ουρανούς. Δεν υπάρχει ελευθερία. Βέβαια, θα μου πείτε ότι φιλοσοφικά, όπως έλεγε ο Μπερντιάεφ, η ελευθερία δεν ανήκει στην Ιστορία. Η Ιστορία είναι μια εναλλαγή μορφών δουλείας. Όμως, το φάντασμα της ελευθερίας έχει πάψει να πλανάται πάνω από τον κόσμο. Ποια ελευθερία μού στερούν εμένα σήμερα, που βρίσκομαι έγκλειστος στο σπίτι μου; Αυτήν που δεν έχω; Η ελευθερία έχει καταντήσει ένα κουρέλι, παίγνιο στα χέρια των διαχειριστών. Και για ποια ελευθερία να παλέψω; Η τελευταία φορά που συνέβη μια τέτοια πάλη ήταν τον Μάη του '68. Από τότε έχει χαθεί το παιχνίδι, όχι διά παντός αλλά σίγουρα για κάποιες γενιές. 

— Είμαστε κοντά στο τέλος του καταναλωτικού καπιταλισμού; 

Ο καταναλωτικός καπιταλισμός έχει γίνει πια ένα τραγικό παρελθόν μπροστά στη νεότερη εξέλιξή του, που είναι ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός. Σήμερα, εν καιρώ πανδημίας, τα πάντα είναι κλειστά, όχι όμως οι τράπεζες. Και δεν μιλώ για τις απλές συναλλαγές του πολίτη αλλά για τον τραπεζικό υπάλληλο, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να εργάζεται. 

— Τι θα μας αφήσουν ο εγκλεισμός και η κοινωνική απομόνωση; 

Κάντε ΚΛΙΚ για να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ

ΣΥΝΟΡΑ - ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ - ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Παρουσίαση - μετάφραση του Κώστα Χατζηαντωνίου 

ΣΥΝΟΡΑ - ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ - ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Την ώρα που στην Ελλάδα ένας ανόητος πρώην πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει τίποτα και επιμένει στην ανάγκη… παγκόσμιας διακυβέρνησης, ένας Γάλλος ευπατρίδης, ένας αληθινός Ευρωπαίος, ο Φιλίπ ντε Βιλλιέ αναλύει με συνέντευξη στην επιθεώρηση “Valeurs actuelles” τη βαθύτερη σημασία της κρίσης του κορονοϊού που διαλύει το μύθο της “ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης” και σηματοδοτεί την επιστροφή σ’ ένα τετράγωνο της επιβίωσης: σύνορα- κυριαρχία- τοπικότητα- οικογένεια. 

Υπενθυμίζοντας πως από το 1994 επεσήμαινε πως η παγκοσμιοποίηση είναι «ένα σύστημα καταπίεσης στο οποίο οι φτωχοί των πλούσιων χωρών επιδοτούν τους πλούσιους των φτωχών χωρών, με συνέπεια οι επιχειρήσεις να πηγαίνουν όπου η παραγωγή είναι φθηνότερη ώστε να πουλάνε όπου υπάρχει αγοραστική δύναμη», μιλά για μια παγίδα που κάποια στιγμή θα έκλεινε. Αυτή η στιγμή έφτασε: «Η παγκοσμιοποίηση, η οποία για την Ευρώπη δεν υπήρξε κάτι περισσότερο από δούρειος ίππος, ευνόησε τέσσερις θανατηφόρες κρίσεις. Τη χρηματοπιστωτική κρίση, την οικονομική κρίση, τη μεταναστευτική κρίση (μια μετανάστευση που δεν είναι πλέον εργασία, αλλά διευθέτηση που εγκαθιστά στο έδαφός μας την αντιπαράθεση δύο πολιτισμών- σκεφτείτε τον Ερντογάν, γράφει, στον οποίο έναντι έξι δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ευρώπη ανέθεσε την αποστολή να φυλάει τα σύνορά της και επομένως, εναπόκειται σε αυτόν να ανοίξει τις κλειδαριές όποτε το θέλει) και τώρα την υγειονομική κρίση. 

Ο ντε Βιλλιέ περιγράφει την προπαγάνδα ενός αχαλίνωτου καπιταλισμού ο οποίος επέλεξε πρώτα την αμερικανική και κατόπιν την κινεζική αλλοτρίωση, μέσω ενός διεθνούς καταμερισμού εργασίας που έκανε τη Γαλλία (αλλά και την Ευρώπη θα προσθέταμε) μια χώρα χωρίς επαρκή βιομηχανία, μια χώρα που δεν διαθέτει φάρμακα και ανταλλακτικά, που πωλεί τις πλατφόρμες των αεροδρομίων της και που ευνοεί την υποβάθμιση της γεωργίας σε μια αυτοκτονική αγροχημική διαδικασία. 

Σε αυτήν την κρίση –συνεχίζει ο Ντε Βιλλιέ– από την αρχή, τα θεσμικά όργανα των Βρυξελλών έχουν πέσει κάτω στο ταπί και είναι τα εθνικά κράτη που έχουν αναλάβει όλους τους μοχλούς. «Μετά το Μπρέξιτ χθες και τον κορωνοϊό σήμερα, το καθίδρυμα των Βρυξελλών είναι νεκρό. Είναι σαν μια αποκεφαλισμένη πάπια που συνεχίζει να τρέχει. Χωρίς κεφάλι και χωρίς εγκέφαλο, όμως, τίποτα δεν ζει. Το μεγάλο ερώτημα που βρίσκεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη είναι να φτιάξουμε κάτι άλλο, μια συναυλία εθνών. Σε μια συναυλία, δεν επιδιώκουμε όλοι να φυσούν την ίδια τρομπέτα, αλλά να εναρμονίζουν τους οργανικούς τους ήχους, για το λόγο ακριβώς ότι είναι όλοι μοναδικοί. Ας σταματήσουμε λοιπόν να τρέχουμε πίσω από μια ιστορία που γίνεται χωρίς εμάς».

Τι πρέπει να γίνει; Ο ντε Βιλλιέ είναι ξεκάθαρος: να αμφισβητήσουμε το κυρίαρχο αναπτυξιακό και κοινωνικό μοντέλο και να αφομοιώσουμε τα τέσσερα μεγάλα μαθήματα αυτής της κρίσης. 

Η ΑΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

[ΠΙΝΑΚΑΣ: Jean Baptiste Regnault]

Tου Κώστα Χατζηαντωνίου

Η ΑΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ήταν ότι δεν ενώθηκε επί των αξιών της ακμής της αλλά επί των αρχών της παρακμής της. Δεν οικοδομήθηκε ως πνευματική κοινότητα (Αθήνα- Ρώμη- Ιερουσαλήμ) αλλά ως μια οικονομική εταιρεία (Βερολίνο- Παρίσι- Βρυξέλλες), εξαιτίας του φόβου πως μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους η περιθωριοποίησή της θα ήταν αναπόφευκτη. Οργανωμένη συνεπώς από τις δυνάμεις του πνεύματος της παρακμής, τις δυνάμεις του ορθολογισμού και του οικονομισμού –στη δεξιά ή στην αριστερή τους μορφή – η διαδικασία αυτή, της οποίας ηγήθηκαν όσοι υπηρέτησαν τις ιδέες των δύο ψυχροπολεμικών στρατοπέδων δεν μπορούσε να έχει άλλο αποτέλεσμα από αυτό που βλέπουμε σήμερα: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. 

Απέμεινε έτσι η Ευρώπη ένα άψυχο κουφάρι στα χέρια των αφασικών ελίτ που ακόμη και τώρα αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι αυτή η υγειονομική κρίση που σηματοδοτεί τον θάνατο της παγκοσμιοποίησης, είναι μια μείζων κοινωνική και πολιτισμική κρίση, είναι η ορατή έκφραση ενός αόρατου εκφυλισμού. 

Υπερήφανες με τη φαντασίωση της ανωτερότητάς τους, αυτές οι κρατικοδίαιτες ελίτ που… σιχαίνονταν το κράτος, είναι προφανώς ανίκανες να δουν τον διανοητικό και πολιτικό τους εκφυλισμό, τα συμπτώματα του οποίου είναι όλο και πιο εμφανή, και συνεχίζουν να κηρύσσουν στα Μέσα που ελέγχουν τις παραπλανητικές τους ιδεοληψίες. Χαμογελώ. Με αυτό τον τρόπο αποσυνδέονται ολοένα και περισσότερο από την πραγματική ζωή και φέρνουν ακόμη πιο κοντά το τέλος του κόσμου που έφτιαξαν και υπηρέτησαν, του κόσμου του προοδευτικού μύθου. Γεροί να ’μαστε να γιορτάσουμε αυτό το τέλος.

Μακρόν: "Αυτό που σήμερα βιώνουμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ"

"Αυτό που σήμερα βιώνουμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ… Η Ευρώπη βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού, λέει, και πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται στρατηγικά ως γεωπολιτική δύναμη διαφορετικά δεν θα έχουμε πλέον τον έλεγχο του πεπρωμένου μας."

 Η συνέντευξη του Προέδρου της Γαλλίας στο περιοδικό «Economist» έφερε στο προσκήνιο τις σοβαρές αντιθέσεις που «σιγοβράζουν» εδώ και καιρό στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνοντας ότι «δοκιμάζονται» όλο και περισσότερο οι διεθνείς ενδοϊμπεριαλιστικές ισορροπίες, όπως διαμορφώθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και μετά την ανατροπή στην ΕΣΣΔ.

«Αυτό που σήμερα βιώνουμε είναι ο εγκεφαλικός θάνατος του ΝΑΤΟ», υποστήριξε ο Εμανουέλ Μακρόν, ασκώντας έντονη κριτική στη στάση μελών του ΝΑΤΟ με πρώτες τις ΗΠΑ, για τις οποίες ανέφερε ότι παραμένουν «ο μεγάλος μας σύμμαχος» αλλά «κοιτάζουν και αλλού», προς «την Κίνα», αλλά και ότι πλέον δεν συμμερίζονται «την ιδέα του ευρωπαϊκού σχεδίου».

Πρέπει «τώρα να αποσαφηνισθεί ποιοι είναι οι στρατηγικοί στόχοι του ΝΑΤΟ» πρόσθεσε, ενώ όταν ρωτήθηκε αν εξακολουθεί να πιστεύει στο άρθρο 5 της συνθήκης του ΝΑΤΟ (που προβλέπει ότι αν ένα κράτος - μέλος δεχτεί επίθεση τα άλλα μέλη το στηρίζουν στρατιωτικά), απάντησε «δεν ξέρω» και αμφισβητώντας ουσιαστικά ανοιχτά τον σημερινό βαθμό συνοχής των μελών του ΝΑΤΟ σημείωσε μεταξύ άλλων: «Εάν το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασαντ αποφασίσει να απαντήσει στην Τουρκία, θα τη συνδράμουμε; Αυτό είναι μία πραγματική ερώτηση...». Εστιάζοντας συνολικά στους όρους συνεργασίας των μελών του ΝΑΤΟ, επανέφερε διαφωνίες για τις πρόσφατες εξελίξεις στη Συρία. «Δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα εταίροι (από το ΝΑΤΟ) στο ίδιο μέρος του κόσμου και δεν υπάρχει κανένας συντονισμός για οποιαδήποτε στρατηγική λήψης αποφάσεων μεταξύ των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟικών συμμάχων τους. Κανένας... Από στρατηγικής και πολιτικής άποψης, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτό συνιστά πρόβλημα, έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα...».

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ... ΣΤΗΝΟΥΝ ΞΑΝΑ ΤΕΙΧΗ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΥΛΙΚΑ

Οι ηγήτορες της Ε.Ε. που συχνά μας κουνάνε το δάχτυλο και ρατσιστικά αναφέρονται στο λαό μας, μέσω Frontdex, φυλάνε οι ίδιοι τα βόρεια σύνορά μας μήπως περάσει κάποιος μετανάστης προς τη Δύση!!!

Εμποδίζουν την είσοδο των δυστυχισμένων μεταναστών και τους εγκλωβίζουν στην Ελλάδα.

Όμως, το περίεργο είναι ότι κανείς δεν αναφέρεται σε αυτό, κυβερνητικοί, αντιπολιτευόμενοι, αλληλέγγυοι, διανοούμενοι ή ΜΜΕ σιωπούν.

Μάλιστα σήμερα θριαμβικά τα ΜΜΕ αναφέρονται στη σύλληψη οργανωμένου κυκλώματος διακινητών μεταναστών προς την Ε.Ε. Φυσικά, καμία ανάλογη επιτυχία σε διακίνηση μεταναστών προς την χώρα μας.

Σήμερα όλοι αυτοί πανηγυρίζουν για την πτώση του "τελευταίου" τείχους και την επανένωση της Γερμανίας, ξεχνώντας το τείχος της Λευκωσίας και τα αμέτρητα τείχη που στήνουν σε όλο το φτωχό κόσμο για να συσσωρεύεται ο πλούτος στις χώρες τους. Αυτοί, οι φιλάνθρωποι της Δύσης που γέννησαν τον ρατσισμό και την αποικιοκρατία...

https://www.real.gr/…/h_frontex_analambanei_pleon_epixeiri…/

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Στο Μόναχο χτίζουν το νέο «τείχος του Βερολίνου» - Θα διαχωρίζει τους ντόπιους από τους πρόσφυγες (Video)

Ένα σύγχρονο «τείχος του Βερολίνου» δημιουργείται στο Μόναχο, ώστε να διαχωρίζει του πρόσφυγες από τους κατοίκους.

Το τείχος θα έχει ύψος 4 μέτρα, ψηλότερο κατά 0,4 εκατοστά από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που για δεκαετίες χώριζε το Βερολίνο, ενώ θα κατασκευαστεί κατά μήκος του κέντρου ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στην περιοχή του Νεουπέρλαχ. Η οικοδόμηση του τείχους έρχεται ύστερα από τα παράπονα 7 πολιτών οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι με την κατασκευή του κέντρου υποδοχής των ανηλίκων προσφύγων κοντά στα σπίτια τους.

Το «τείχος των προσφύγων», όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί συμβιβασμό της τοπικής κοινωνίας με τις τοπικές αρχές ώστε να κατασκευαστεί το κέντρο για τα προσφυγόπουλα.

Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Münchener Merkur» το κέντρο αναμένεται να φιλοξενήσει 160 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και οι κάτοικοι που παραπονέθηκαν δήλωσαν πως δεν θέλουν να ακούνε τον θόρυβο που ενδεχομένως θα κάνουν τα παιδιά στο κέντρο υποδοχής.

«Οι κάτοικοι έχουν τονίσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι θέλουν να μπορούν να ξεκουράζονται τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα και πως τα σπίτια τους βρίσκονται μόλις 25 μέτρα μακριά από τον χώρο του κέντρου προσφύγων» γράφει η εφημερίδα χαρακτηριστικά.

Το βίντεο ΕΔΩ...

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Μάρτου

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Του Δημήτρη Μάρτου

Με τον τίτλο αυτόν βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Γόρδιος (Βιβλιοπωλείο Το Παραγώνι - Κωλέττη 2, Αθήνα, Τηλ.: 2103803334 ), το νέο βιβλίο το Δημήτρη Μάρτου, στο οποίο επιχειρεί να τεκμηριώσει, με ιστορικούς όρους, ότι το Δυτικό ‘’θαύμα’’ είναι συνυφασμένο με την ιμπεριαλιστική του ουσία. 

Ότι την περίοδο που κρίθηκε η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου η Δύση είχε διαμορφώσει έναν πολιτισμικό κώδικα βίαιο και πολιτισμοκτόνο και μπόρεσε να αναδείξει μια μορφή οικονομίας που εγκλώβισε τον κόσμο στην κυριαρχία της.

Οι έννοιες της δυτικής πολιτικής οικονομίας, με τις οποίες συνήθως κατανοούμε την άνοδο της δυτικής Ευρώπης, υποτιμάνε το γεγονός ότι αυτή έχει τις βάσεις της στη ληστεία και τη βία. Ότι ο κόσμος ήταν το θύμα πρωταρχικών κρατών-ληστών, που ονόμασαν μετά τις ληστείες τους «ελεύθερη οικονομία», «εκπολιτισμό», «βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση», κλπ.

Επιπλέον, ότι η πλειονότητα αυτών που ασχολήθηκαν συστηματικά με τον ιμπεριαλισμό περιόρισαν τις οπτικές τους στις αναπαραγωγικές του διαστάσεις και ελάχιστα έως καθόλου στην παραγωγή του, όπως, πχ, συμβαίνει με την επικρατέστερη αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, αυτή που πρότεινε ο Λένιν στο σύγγραμμά του «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου αναλύεται ως φαινόμενο του τέλους του 19ου αιώνα, απόρροια της ανάπτυξης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Περιοδεύοντας κανείς στις ιστορίες του κόσμου θα διακρίνει ότι οι Δυτικοευρωπαίοι άρχισαν να κατασκευάζουν, ήδη από το 11ο αιώνα, την ιστορία του κόσμου με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί ότι από αυτούς περνούσανε οι δρόμοι που οδηγούσανε στο Θεό, στη λύτρωση. Οι δρόμοι προς τους «Αγίους Τόπους» και τις «Ινδίες» ήταν οι δρόμοι που οι Χριστιανοί έπρεπε να διανύσουν για να βρεθούν στο «βασίλειο του Ουρανού». Από τότε έβλεπαν τις χώρες των άλλων σαν σκηνικό δράσης των δικών τους ανθρώπων και, σχεδόν παντού, προσπάθησαν να επιβάλλουν μια τάξη στο «χάος» της νέας αποικίας, μέσα από μια «υπαλληλοκρατία», την οποία έφεραν αρχικά από τα μέρη τους, επιβάλλοντας κανόνες, προτεραιότητες, λέσχες και οργανισμούς, στρατιωτικές, διοικητικές και οικιστικές ιεραρχίες και πάνω απ’ όλα αυτά να δηλώνουν τη μητροπολιτική ισχύ.

Θα διακρίνει ακόμη και τους φυσικούς αντιπάλους του ιμπεριαλισμού, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα οποία αν και καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες στους λαούς, δεν οδήγησαν στο ποθητό αποτέλεσμα. Και ότι σε αυτό συνετέλεσε και η αντεπανάσταση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία ήταν αδίστακτη, αιματηρή και βρώμικη. Πάνω σ’ αυτό, εξετάζοντας κανείς τη ρητορική-προπαγάνδα των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», τις δεκαετίες του 1960 και 1970, θα διαπιστώσει ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αιματοκύλησαν τον κόσμο, από τη νοτιοανατολική Ασία μέχρι τη Νότια Αμερική, που χρηματοδότησαν τα δικτατορικά καθεστώτα, ήταν αυτοί που επαίρονταν για τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Και ότι, παρόλα αυτά, πολλά μετεπαναστατικά κράτη θα αποσπαστούν από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, αποδεικνύοντας ότι η ‘’ευημερία’’ τους δεν τον είχε ανάγκη.

Οι θρασύδειλοι του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.

Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να δημιουργήσει έναν νέο Επίτροπο. Αυτόν του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής. Και όρισαν Επίτροπό τον Έλληνα κ Σχινά. Χτες ο φασίστας της περιοχής Έρντοαν έφτυσε στα μούτρα την Ευρωπαϊκή Ένωση, απειλώντας την ότι αν χαρακτηρίσει την εισβολή του στη Συρία εισβολή, θα στείλει στην Ευρώπη 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες που κρατάει. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και οι χώρες της, η κάθε μία χωριστά, σκουπίστηκαν από την τουρκική ροχάλα και έβαλάν την ουρά κάτω από τα σκέλια! Τσιμουδιά! Ούτε λέξη!

Αυτοί οι θρασύδειλοι πολιτικοί νάνοι, αυτά τα ανθρωποειδή που κυβερνάνε με τη γραφειοκρατία τους 400.000.000 πολίτες (υπηκόους καλύτερα) και ενεργοποιούνται μόνο για τα ευρώ και τις τράπεζές ΤΟΥΣ, που δεν τόλμησαν να εναντιωθούν στην εισβολή του φασίστα της περιοχής Έρντοαν και την ενδεχόμενη γενοκτονία των Κούρδων (είναι ειδική η Τουρκία στο είδος), κατάπιαν αμάσητη την περιφρόνηση και το ξεγύμνωμα της δειλίας τους από τον Τούρκο μακελάρη.

Αυτοί οι θρασύδειλοι, θέλουν Επίτροπο για τον Ευρωπαϊκό Τρόπο Ζωής, προφανώς αγνοώντας ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι τα φράγκα, τα αμάξια, οι βιτρίνες και τα καφέ με τα ευχαριστώ και παρακαλώ της υποκρισίας.

Αν υπάρχει ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι γιατί χτίστηκε με το αίμα αυτών που υπερασπίστηκαν την ελευθερία, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πάνω από όλα την υπεράσπιση του Δικαίου απέναντι στο Άδικο. Έτσι χτίστηκε η Ευρώπη των επαναστάσεων, των εθνικών απελευθερωτικών αγώνων και των εξεγέρσεων κατά της τυραννίας και των διακρίσεων.

Αυτός είναι ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, Της εξημέρωσης των ανθρώπων και της όσμωσης των πολιτισμών. Και, κυρίως, της υπεράσπισης του Δικαίου όπου κι αν παραβιάζεται.Ένας τρόπος ζωής χτισμένος πάνω σε ποταμούς αίματος, μέχρι να μπορεί κανείς να κυκλοφορεί ασφαλής από άκρη σε άκρη μιας Ηπείρου και να διαλαλεί ελεύθερα τις απόψεις του.

Τι σχέση έχει αυτός ο τρόπος, που έχει για βάση του τις Αξίες, με τον τρόπο που δρούν και σκέφτονται οι χαρτογιακάδες και οι πολιτικοί της Ευρώπης εδώ και 40 χρόνια;

Τι σχέση έχει ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής με τους θρασύδειλους νάνους, που είτε συναλάσσονται με δικτάτορες, φασίστες και μακελάρηδες, είτε γράφουν το διεθνές δίκαιο και το Δίκαιο στα πανάκριβά τους παπούτσια. Που συμμαχούν με τους Ουκρανούς φασίστες, σωπαίνουν για τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων, συμμετέχουν στο αιματοκύλισμα του Ιρακ, της Συρίας, της Λιβύης, της Υεμένης, στα πραξικοπήματα κατά της Αιγύπτου και της Τυνησίας και χρηματοδοτούν τον Χίτλερ της Μέσης Ανατολής Ταίπ Έρντοαν.

Ο «ανεπιθύμητος διανοούμενος» Peter Handke* τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2019 κι αυτό είναι το πιο διάσημο ποίημά του

Στον «ανεπιθύμητο διανοούμενο» Πέτερ Χάντκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Ο Peter Handke τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2019. Ο Αυστριακός συγγραφέας που το 2007 απαγορεύτηκε έργο του στη Γαλλία επειδή παραβρέθηκε στην κηδεία του Μιλόσεβιτς στη Σερβία!*

Έγραψε το «Όταν το παιδί ήταν παιδί» για το φιλμ "Τα Φτερά του Έρωτα" του Βιμ Βέντερς.

«Μια επιδραστική εργασία η οποία με γλωσσική επινοητικότητα διερεύνησε την περίμετρο και την ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης εμπειρίας». Αυτά ήταν τα λόγια της Ακαδημίας για την βράβευση του Χάντκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2019.

 Ο Πέτερ Χάντκε (Peter Handke, 6 Δεκεμβρίου 1942) είναι πολυβραβευμένος Αυστριακός συγγραφέας και μεταφραστής. Έχει ασχοληθεί με κάθε είδος γραπτού και λυρικού λόγου, όπως ποίηση, σενάριο, δοκίμιο, μυθιστόρημα. Αν και ο Χάντκε είχε προταθεί πολλές φορές για αυτό το βραβείο, τελικά το απέσπασε το 2019. 

Το «Τραγούδι της παιδικής ηλικίας» (Lied Vom Kindsein), το έγραψε ειδικά για την ταινία «Τα Φτερά του Έρωτα» ενώ συνυπογράφει και το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς. 

Το τραγούδι του παιδιού – του Πέτερ Χάντκε

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
περπατούσε με κρεμασμένους ώμους,
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι,
το ποτάμι να είναι ρέμα πελώριο, πλατύ
και η λακκούβα αυτή με νερό να είναι η θάλασσα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε ότι είναι παιδί,
όλα τα πράγματα το γέμιζαν χαρά
και όλες οι χαρές ήτανε μία.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε γνώμη για τίποτα,
δεν είχε συνήθειες,
καθόταν συχνά στα πόδια του
και άρχιζε ξαφνικά από το τίποτα να τρέχει,
είχε στα μαλλιά μια κορφή
και δεν έπαιρνε ύφος στις φωτογραφίες.