- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Σάββατο 18 Μαΐου 2024
Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2024
ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ( Η «αφύπνιση» στον Εφιάλτη ενός Νέου Μεσαίωνα )
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΛΤΑ
Η δήλωση ανήκει στην Μάργκαρετ Θάτσερ και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την βασική παραδοχή, το κέντρο βάρους της Νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Μίλτον Φρίντμαν και την Σχολή του Σικάγο στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Ο Νεοφιλελευθερισμός έχει οικονομικό και κοινωνικό σκέλος και διακηρύσσει τον απόλυτο ατομικισμό και την απόλυτη ελευθερία έκφρασης και δράσης, ακόμη και ενάντια στους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που απαιτεί η κοινωνική συμβίωση. Γι’ αυτό άλλωστε απορρίπτει την ύπαρξη της κοινωνίας.
Η απόρριψη της κοινωνίας, είναι η κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει την Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία από τον Φιλελευθερισμό. Γιατί ο Φιλελευθερισμός, άσχετα από τις ενστάσεις που μπορεί κανείς να έχει και την κριτική που μπορεί να του ασκήσει, είναι προσηλωμένος στο κοινωνικό όφελος.
Η ελεύθερη λειτουργία των αγορών, σύμφωνα με τον Άνταμ Σμίθ, τον Πατριάρχη του Φιλελευθερισμού, μέσω του μηχανισμού της μακράς χειρός, ωφελεί εν τέλει την κοινωνία. Το αν αυτό ισχύει ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά αυτό πίστευε ο Άνταμ Σμίθ.
Άλλωστε ο Άνταμ Σμίθ δεν έγραψε μόνο το περίφημο έργο του για τον «Πλούτο των Εθνών», αλλά και την «Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων», όπου υποστηρίζει ότι η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται και από την ευτυχία των συνανθρώπων του, έστω και αν αυτό δεν συνεπάγεται προσωπικό όφελος. Ότι πρέπει να ενεργούμε έτσι, ώστε ένας τρίτος αμερόληπτος παρατηρητής να μπορεί να επιδοκιμάσει τις πράξεις μας. Ο Άνταμ Σμίθ ήταν υπέρμαχος της κοινωνικής συνοχής και της στήριξης των φτωχών από το κράτος, υπήρξε υπέρμαχος του αγώνα κατά της φοροδιαφυγής και κατήγγειλε την εκμετάλλευση των αδύναμων από τους οικονομικά ισχυρούς.
Επομένως είναι μεγάλη υποκρισία, να επαίρονται οι νεοφιλελεύθεροι ότι έλκουν την ιδεολογία τους από τον Άνταμ Σμίθ και βασικό λάθος να συγχέεται ο Νεοφιλελευθερισμός με τον Φιλελευθερισμό, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στην πράξη, ενώ ο Φιλελευθερισμός ασχολήθηκε με την πραγματική οικονομία, ο Νεοφιλελευθερισμός διέπρεψε στην οικονομία του τζόγου, που αποσύνδεσε την χρηματιστηριακή οικονομία από την παραγωγική διαδικασία.
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2024
Η Σημειολογία της Παγκοσμιοποίησης
Του Ηλία Μιχαλαρέα *
Στη διαδικασία της «παγκοσμιοποίησης» υπάρχει ένα παράδοξο που πρέπει να μας κάνει καχύποπτους. Η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για δικαιώματα ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, τα οποία μάλιστα προσπαθεί να προστατέψει με συγκεκριμένες «πολιτικές παρεμβάσεις» που, μεταξύ άλλων, πριμοδοτούν τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη «πολιτισμική αλλαγή».Πρόκειται για αντίφαση εν τοις όροις. Από την βασική αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας προκύπτει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο οποίος άνθρωπος, όπως έλεγε ο Μαρξ, έχει την ατυχία να είναι εμπόρευμα με ανάγκες. Το μόνο δικαίωμα λοιπόν που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός στον άνθρωπο, είναι το δικαίωμα να πουλάει ανελεύθερα την εργατική του δύναμη.
Από την απαρχή του καπιταλισμού μέχρι και σήμερα, δισεκατομμύρια άνθρωποι, γυναίκες, παιδιά, άνδρες, ανεξάρτητα από θρησκεία και χρώμα έζησαν, ζουν, πέθαναν και πεθαίνουν σε άθλιες συνθήκες για να διασφαλισθούν τα κέρδη του.
Πείνα, δίψα, φτώχεια, αρρώστιες, πόλεμοι, εκμετάλλευση, είναι το παρόν και το μέλλον για τα 2/3 του πλανήτη.
Ταξικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, ανεργία, σχολική διαρροή, ναρκωτικά, πορνεία, βία, έγκλημα, κοινωνικός αποκλεισμός, εκμαυλισμός συνειδήσεων, εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και της υγείας, αλλοτρίωση κλπ, είναι η καθημερινότητα από την οποία λείπει κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 20.000 άμαχοι και παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στη Γάζα με την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλοσαξόνων και της ΕΕ.
Συνεπώς, ποιοι μιλάνε για δικαιώματα και για ποια δικαιώματα μιλάνε, όταν το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή εξαρτάται από συσχετισμούς οικονομικών συμφερόντων;
Είναι δυνατόν να μιλάει ο καπιταλισμός για το δικαίωμα του σκλάβου να τον αποκαλεί κάποιος μαύρο αντί για νέγρο, όταν παραμένει ένας σύγχρονος σκλάβος στα γκέτο χωρίς τοίχους; Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιώντας την επιστήμη για να ασκήσει εξουσία, ανακάλυψε το 1851 την «νόσο Δραπετομανία» για να εξηγήσει την τάση των μαύρων σκλάβων να δραπετεύουν προς την ελευθερία και για να εφαρμόσει στην συνέχεια τις κατάλληλες θεραπείες…;
Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που μέσα από τον φασισμό και τον ναζισμό εξόντωσε εκατομμύρια, ομοφυλόφιλους, εβραίους, Σλάβους, κομμουνιστές, θεωρώντας τους υπανθρώπους;
Πρέπει να είμαστε εκ προοιμίου καχύποπτοι όταν η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα ή όταν συζητάει για το «τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ενός άλλου» ή όταν υποστηρίζει πως αυτή η μετάβαση, επιβάλλεται από την ταχύτατη τεχνολογική εξέλιξη.
Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024
Σε τι σκοταδισμό ζούσαμε! – Ευτυχώς μας φωτίζουν Κυριάκος και Στέφανος…
ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
Θέλω πριν από οτιδήποτε άλλο να μοιραστώ σήμερα μαζί σας τη μεγάλη χαρά μου για μια ανακάλυψη που έκανα. Εγώ νόμιζα, το είχε πει άλλωστε περίπου και ο ίδιος, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μεγάλος φαν των ανισοτήτων, όπως και όλοι οι νεοφιλελεύθεροι άλλωστε, που τις θεωρούν κινητήρια δύναμη του πολιτισμού. Πίστευα επίσης ότι η κυβέρνησή του είναι η αποδοτικότερη μετά το 1821 στην κατεδάφιση του συστήματος δημόσιας υγείας και παιδείας της χώρας, δηλαδή των δικαιωμάτων των Ελλήνων σε υγεία και εκπαίδευση.
Ομολογώ ότι είχα κάνει τραγικό λάθος. Η μανία του να λύσει το πρόβλημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και την εξέγερση του ίδιου του κόμματός του, κόντρα και στο 70% του ελληνικού λαού κατά τις δημοσκοπήσεις, απέδειξε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ο Κυριάκος είναι ένας από τους παγκόσμιους πρωταθλητές του αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ισότητας των ανθρώπων. Ούτε κομμουνιστής να ήταν!
Ζητώ ταπεινά συγνώμη για τους έως τώρα χαρακτηρισμούς μου εναντίον του και πλέω σε πελάγη ευτυχίας γιατί έχουμε έναν τέτοιο Πρωθυπουργό, του οποίου οι επιδόσεις –είμαι απολύτως βέβαιος– θα υπερκαλύψουν κατά πολύ αυτές του πατρός του (λυπάμαι που τον ονομάζω έτσι, αλλά στην εποχή του δεν μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε γονέα α’ ή β’ και επιπλέον δεν ξέρω ποιος γονέας πρέπει να ονομάζεται A και ποιος B. Αν κάποιος αναγνώστης ξέρει το κριτήριο για το πως να λέω τους πρώην γονείς, παρακαλώ να με ενημερώσει σχετικά).
Τις τελευταίες μέρες κάνω βασικά δύο πράγματα. Διαβάζω τον Δον Κιχώτη, για να παίρνω κουράγιο από το λαμπρό του παράδειγμα και σκέφτομαι παράλληλα τα θέματα της “τεκνοθεσίας” (κάθε νέα εποχή και νέες λέξεις, νέα γλώσσα, νέα νοήματα, νέος “Άνθρωπος”). Έχω βάλει στην μπάντα και ένα βιβλίο με τελευταία γράμματα ανθρώπων που τους πάνε για εκτέλεση, να το διαβάσω όταν σκουρήνουν πιο πολύ τα πράγματα.
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι έχω πονοκεφαλιάσει με τα θέματα του γάμου και της “τεκνοθεσίας”. Βλέπετε δεν είχα ασχοληθεί μέχρι τώρα συστηματικά με αυτά τα θέματα. Ούτε καν το “Δεύτερο Φύλο“ της Σιμόν ντε Μπωβουάρ δεν διάβασα ο ανεπρόκοπος και να που τώρα έχω να αντιμετωπίσω θέματα που αφορούν όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά τα 107 παρακαλώ φύλα που υφίστανται αυτή τη στιγμή, και των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα ο ηλίθιος έως τώρα. Φύλα που συναπαρτίζουν τη διαρκώς διευρυνόμενη (τύφλα νάχει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ) ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ+! (Σ.Σ. Το θαυμαστικό είναι σημείο στίξης, όχι φύλο και παρακαλώ να μη μπούνε ιδέες σε κανένα).
Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2024
Δικαιώματα και «δικαιώματα»
- 12 Ιανουαρίου, 2024
Εδώ και μέρες βομβαρδιζόμαστε για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» με αφορμή μια νομοθετική πρωτοβουλία της Ν.Δ. για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Λίγο πριν βομβαρδιζόμασταν για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», ενώ χθες μάθαμε τον βομβαρδισμό της Υεμένης από ΗΠΑ και Αγγλία για να προστατευτεί το «δικαίωμα στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα». Πριν 25 χρόνια 19 χώρες του ΝΑΤΟ κήρυξαν τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία στο όνομα των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και καθιέρωσαν τους «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» πόλεων, αμάχων, υποδομών νερού και ηλεκτρισμού, διαλύοντας εν τέλει μια ολόκληρη χώρα. Ο Δυτικός «πολιτισμός» (δηλαδή ο Δυτικός ιμπεριαλισμός) εκφοβίζει ευθέως ότι έχει τη δυνατότητα να στείλει 50 ή και 100 χρόνια πίσω κάθε χώρα ή λαό που απειλεί ή αμφισβητεί την κυριαρχία του.
Θα ρωτήσει ο αναγνώστης (εν μέρει δικαιολογημένα): τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών; Κάποια σχέση έχουν, αφού τα «ανθρώπινα δικαιώματα» έχουν γίνει σημαία της παγκοσμιοποίησης με διπλή κατεύθυνση: άμεσου στρατιωτικού και οικονομικού καταναγκασμού και επεμβάσεων οπουδήποτε νομίζουν ότι «χρειάζεται», αλλά και μιας ορισμένης κοινωνικής μοντελοποίησης στο εσωτερικό όλων των χωρών της Δύσης (κι όπου αλλού αυτό είναι δυνατόν).
Οι πρώτες μεγάλες ταυτότητες που πλήττονται και καταπολεμούνται σκληρά είναι η εθνική, η ταξική, και η γυναικεία. Στη θέση τους μπαίνουν ο καταναλωτικός κοσμοπολιτισμός, το ατομικιστικό άτομο και ο απόλυτος αυτοπροσδιορισμός φύλου. Μορφές κοινωνικής συλλογικής ύπαρξης των ανθρώπων μπαίνουν στο στόχαστρο, ως μη συμβατές με τη νέα ψηφιακή τεχνοδεσποτική αναδιάρθρωση της κοινωνίας και τις νέες εργασιακές σχέσεις που τη διέπουν. Κι έτσι είναι σε εξέλιξη μια τεράστια προπαγανδιστική μηχανή που τείνει να εγχαράξει στη συνείδηση των ανθρώπων την ακύρωση βιολογικών, ιστορικών και κοινωνικών προϋποθέσεων και κατακτήσεων. Το έθνος, η τάξη, τα δύο φύλα, η οικογένεια, η μητρότητα και η πατρότητα μοιάζουν με εμπόδια που οι νέες σχέσεις παραγωγής και εξουσίας πρέπει να «υπερβούν» διαλύοντάς τα.
Άλλωστε έχει διακηρυχθεί ανοικτά: «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα». Οπότε τα «δικαιώματα» αποδεσμεύονται εντελώς από τις υποχρεώσεις, και βεβαίως από κάθε έννοια κοινωνικής ευθύνης. Ο σχετικισμός («δεν υπάρχει αλήθεια») και ο μηδενισμός («δεν υπάρχει κανένα νόημα») ανοίγουν την πόρτα της κοινωνικής διάλυσης, προσφέροντας καταφύγιο στο «ας κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει», ατομικά και αποκομμένος από κάθε κοινωνικό ιστό. Έτσι οι υπερ-ελίτ της παγκοσμιοποίησης συγκεντρώνουν πλούτο και εξουσία που ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν είχε οποιαδήποτε κυρίαρχη τάξη ή ομάδα. Κάνε ό,τι γουστάρεις εγκλωβισμένος σε ένα ψεύτικο υπερΕγώ, φθάνει να μην εμποδίζεις τη Μεγάλη Αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Σάββατο 6 Ιανουαρίου 2024
Νεοφιλελευθερισμός & μεταμοντερνισμός: Το δίδυμο που “σκοτώνει” τις κοινωνίες
ΧΡΙΣΤΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Στην αυτοβιογραφία του ο τελευταίος σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσώφ έγραψε: «Η ανθρώπινη ιστορία είναι σε μεγάλο βαθμό η ιστορία των αξιών της. Αυτά έχουν χρησιμεύσει ως πηγή για τις ηθικές αρχές που σε τελική ανάλυση διέπουν τις ενέργειες κάθε ανθρώπινης κοινότητας. Οι αρχέγονες παγκόσμιες αρχές, η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί η ανθρώπινη ζωή…»
Πράγματι, οι αρχέγονες αξίες (φιλαλήθεια, αξιοπρέπεια, αλληλοσεβασμός, αλληλοκατανόηση) είναι το απαύγασμα μακρόχρονης εμπειρίας της ανθρώπινης φύσης. Αναφύονται και αξιώνονται μέσα από τα επιτεύγματα φωτισμένων ανθρώπων και πνευματικά ανεπτυγμένων κοινωνιών για χιλιάδες χρόνια σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Οι αξίες ορίζονται συχνά ως πρότυπα για τον προσδιορισμό των επιπέδων ανθρωπιάς, χαρακτήρα, αισθητικής, κατανόησης και συμπεριφοράς. Κάθε πολιτισμός προσδιορίζεται από τις αξίες του. Παράδειγμα, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός αναγνωρίζεται παγκοσμίως λόγω των πανανθρώπινων αρχών που πρεσβεύει. Στον αντίποδα το δίδυμο νεοφιλελευθερισμός και μεταμοντερνισμός.
Νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδεολογική έκφραση των κανόνων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου: η κοινωνία μειώνεται σε οικονομία, η οικονομία σε οικονομία της αγοράς και η οικονομία της αγοράς σε χρηματοπιστωτικές αγορές. «Οι αγορές έχουν πάντα δίκιο» θριαμβολόγησε ο Ζαν Κλωντ Τρισέ (πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας). Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο νεοφιλελευθερισμός αποδείχθηκε ένα σύστημα πεποιθήσεων με σημαντικές αστοχίες:
Οι κύριες αστοχίες
Πρώτη βασική αστοχία της νεοφιλελεύθερης σκέψης είναι η αδυναμία της να κατανοήσει την πολιτισμική έννοια “χρονοτοπική έκφραση”. Οι εκάστοτε πολιτισμικές παραδόσεις δεν είναι παρά εκφράσεις των αρχέγονων αρχών σε μια συγκεκριμένη περίοδο και τόπο. Πρωταρχικό καθήκον μιας πραγματικά προοδευτικής σκέψης δεν είναι η διαιώνιση συγκεκριμένων εκφράσεων των αρχέγονων αρχών, αλλά η ανακάλυψη νέων εκφράσεων προσαρμοσμένων στη τρέχουσα περίοδο και τόπο.
Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2023
Qatargate είπατε; Ορίστε πως μας δουλεύουν ψιλό γαζί - Βρέχει δις ευρώ
του Γιώργου Αδαλή
Tην Πέμπτη (26.10.2023) το βράδυ, ήμουν καλεσμένος του πολύπειρου Ανδρέα Μαζαράκη, στην εκπομπή "Ο Εξαρχείων", που παρουσιάζει καθημερινά στις 22:00 το βράδυ στα Παραπολιτικά FM90,1. Ήταν μια εκπομπή με διαφορετική προσέγγιση σε ορισμένα θέματα που δύσκολα αναλύονται σε τέτοια βάθη. Αρχικά αναλύουμε το πρόβλημα στην απαρχαιωμένη μεθοδολογία προσέγγισης των προβλημάτων στην Δύση. Και κατόπιν αναφερόμαστε σε νέες χρυσές συμφωνίες της ΕΕ με αυτούς που επί χρόνια εκμεταλλεύονται τα ταμεία των Ευρωπαίων πολιτών. Ποιο Qatargate; Εδώ βρέχει δισεκατομμύρια και όλοι προσποιούνται ότι τα πάντα είναι ... φυσιολογικά! Ακούστε την...Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023
Στ. Λυγερός : Το Πολυτεχνείο, ο "διάδοχος" του Σημίτη και το Σφαγείο της Γάζας
Ο αρθρογράφος- αναλυτής και συγγραφέας Σταύρος Λυγερός, επικεφαλής του slpress.gr μιλάει στον 98.4 αρχικά , με αφορμή το νέο του βιβλίο " Η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση".
Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2023
Γιατί ο Κυριάκος είναι ιδεολογικά “διάδοχος” του Σημίτη07/11/2023
Η παρουσία του πρωθυπουργού στην εκδήλωση προς τιμή του Κώστα Σημίτη θα μπορούσε να είναι μία κίνηση πολιτικής αβροφροσύνης προς έναν απελθόντα προκάτοχό του. Θεωρώ, ωστόσο, πως είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η ιδεολογική εκλεκτική συγγένεια που οδήγησε τα βήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια μπορεί να χαρακτηρισθεί ιδεολογικά “διάδοχος”. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τους αρκετούς υπουργούς του που έλκουν την πολιτική καταγωγή του από το “εκσυγχρονιστικό” ΠΑΣΟΚ.
Οι εκλογικές νίκες του Κυριάκου το 2019 και το 2023 αποδίδονται –όχι αδίκως– στη γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ιδανικός αντίπαλος για τη μητσοτακική ΝΔ. Υπάρχει, ωστόσο, και ένας πρόσθετος λόγος. Πρόκειται για το ρεύμα πολιτικής-εκλογικής μετατόπισης προς τον Μητσοτάκη μίας κατηγορίας μεσοστρωμάτων. Τον δρόμο είχαν ανοίξει διανοούμενοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων, μάλιστα, ήταν γνωστοί για την αριστερή ή κεντροαριστερή ιδεολογική τοποθέτησή τους!
Το φαινόμενο έχει καταγραφεί, αλλά ερμηνεύεται μάλλον επιδερμικά με όρους γραμμικής πολιτικής γεωγραφίας, ότι δηλαδή “ο Κυριάκος είναι μοντέρνος φιλελεύθερος κεντρώος” και ως τέτοιος ασκεί ευρύτερη επιρροή από το κόμμα του και ως εξ αυτού συσπειρώνει. Πολλοί από τους εν λόγω διανοούμενους έχουν επικαλεσθεί την αντίθεσή τους στις πολιτικές πρακτικές και την αισθητική του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν τη στροφή τους, αλλά αυτό στην καλύτερη περίπτωση είναι η μισή αλήθεια.
Στην πραγματικότητα, το ρεύμα που τους οδήγησε στην “πόρτα” του Κυριάκου έχει τις ρίζες του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 πριν ακόμα εμφανισθεί στην πολιτική σκηνή ο υιός Μητσοτάκης, όταν άνθιζε ο σημιτισμός ως ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα και μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς κατ’ αντιδιαστολή προς το ανδεοπαπανδρεϊκό ρεύμα. Ο Κυριάκος είναι σε μεγάλο βαθμό συνεχιστής εκείνου του ιδεολογικού ρεύματος κι αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από το γεγονός ότι προτιμά να συνεργάζεται με σημιτικούς παρά με ακραιφνείς δεξιούς.
Ιδεολογικά “διάδοχος” του Σημίτη
Προφανώς, ο Μητσοτάκης δεν ταυτίζεται με το “αστικό-φιλελέ” δεξιό σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο του Σημίτη. Ιδεολογικά εκφράζει μία πιο μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερη εκδοχή, αυτή που ευστόχως αποκαλείται “ακραίο κέντρο”. Αυτό, βεβαίως, δεν τον εμποδίζει στο επίπεδο των πολιτικών πρακτικών να ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του και μάλιστα σε πιο ακραίες εκδοχές. Στην πραγματικότητα, ο υιός Μητσοτάκης είναι ένα υβρίδιο μεταμοντέρνου ιδεολογικού νεοφιλελευθερισμού και του παραδοσιακού πολιτικού κοτζαμπασιδισμού της οικογένειας.
Η αντίφασή του αυτή, που αποτυπώθηκε πολλές φορές στην μέχρι τώρα πρωθυπουργική θητεία του, δεν τον εμπόδισε, όμως, να αγγίξει τις μάλλον επαρχιακές “αστικές” ιδεολογικές χορδές ελληνικών μεσοστρωμάτων, τις οποίες είχε αγγίξει δεκαετίες πριν ο Σημίτης. Στο πρόσωπο του Κυριάκου, λοιπόν, πολλοί βλέπουν τον “διάδοχο” του Σημίτη, έστω κι αν ηγείται του αντίπαλου κόμματος. Άλλωστε, ειδικά το 1996 είχαν στρατευθεί στο πλευρό του πολλοί “φιλελέ” κεντροδεξιοί, αλλά και άτομα που ψήφιζαν την εκδοχή Κύρκου για τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά.
Πέμπτη 15 Ιουνίου 2023
`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας...
... και «τσουνάμι»
Ριζοσπάστης 10.06.23
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Τρίτη 13 Ιουνίου 2023
Καιάδες
Σάββατο 10 Ιουνίου 2023
Η δική σου ΨΗΦΟΣ τους δίνει το δικαίωμα!
Γιώργος Τασιόπουλος
Δεν είναι ο "κ." ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ το πρόβλημα, η δική σου ΨΗΦΟΣ τους δίνει το δικαίωμα!
ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ!
Κυριακή 19 Μαρτίου 2023
οι Γάλλοι δεν τρελάθηκαν...
Μαρία Δεναξά
Σάββατο 18 Μαρτίου 2023
Είναι ο νεο-φιλελευθερισμός η μόνη απάντηση;
Απέναντι στον νεο-φιλελευθερισμό οφείλουμε να αναδείξουμε εναλλακτικές προτάσεις όπως: βιώσιμη ανάπτυξη, συμμετοχική Δημοκρατία, Κοινοτισμός και πάντα: Λαϊκή Κυριαρχία..
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μια νέα θρησκεία έχει από καιρό ομολογηθεί και διαδοθεί καταστροφικά από “μοναχούς” που βρίσκονται παντού γύρω μας: τους νεοφιλελεύθερους. Το δόγμα αυτής της θρησκείας είναι η συνεχής/ άπειρη ανάπτυξη, ένα δόγμα που αναφέρεται στο προσωπικό κέρδος και στον με κάθε τρόπο πλουτισμό. Το κριτήριο για την αξιολόγηση της αξίας των πιστών είναι ο όγκος των χρημάτων που συσσωρεύονται από τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις εταιρειών και κρατών.
Την ίδια στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνία ανισοτήτων και σε ένα φυσικό περιβάλλον που καταρρέει, που μπορεί να οδηγήσει τον ανθρώπινο πολιτισμό μας στην εξαφάνιση. Ίσως πρέπει να κάνουμε ερωτήσεις στον εαυτό μας και να αρχίσουμε να ψάχνουμε πώς να βγούμε από τη νεοφιλελεύθερη “θρησκεία” στην οποία αναγκαζόμαστε να βαφτιστούμε υποχρεωτικά λόγω της θέλησης σχεδόν κάθε υπουργού Οικονομίας στον κόσμο. Που με την σειρά του υπακούει στα κελεύσματα μιας “παγκοσμιοποιημένης” ελίτ, πέρα και πάνω από κράτη, Λαούς, Εθνότητες.
Κυριακή 12 Μαρτίου 2023
Η Διαφορά της Λογικής και γενικά του Λόγου (=λογική σκέψη+γλώσσα) από τον Ορθολογισμό.
Νικόλαος Λάος
Η Διαφορά της Λογικής και γενικά του Λόγου (=λογική σκέψη+γλώσσα) από τον Ορθολογισμό.
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2023
Η ΔΙΚΑΙΗ ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΤΕΛΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2022
Τι είναι το Ακραίο Κέντρο;
Ο όρος Ακραίο Κέντρο, όπως και ο όρος νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι ένας όρος με εξαρχής αρνητική φόρτιση. Πιο συγκεκριμένα, τις έννοιες αυτές τις δημιούργησαν υπέρμαχοι των αντίστοιχων πολιτικών ιδεολογιών και όχι αντίπαλοί τους. Πολύ πρόσφατα, ο Εμμάνουελ Μακρόν, που έχει χαρακτηριστεί (στο βιβλίο των Br. Amable και St. Palombarini) και ως ο «τελευταίος νεοφιλελεύθερος», είχε μιλήσει για το «ακραίο κέντρο» ως ιδεολογία του. Το 2017, το περιοδικό Foreign Policy είχε κάνει λόγο για τον ριζοσπαστικό κεντρισμό του Μακρόν. Ουσιαστικά, όμως, μπορούμε να πούμε ότι ένας από τους πρώτους θεωρητικούς (και πρακτικούς) του Ακραίου Κέντρου ήταν ο Τόνυ Μπλαιρ, ο οποίος, σε ένα άρθρο του το 2018, είχε μιλήσει για τον «επαναστατικό κεντρισμό» ή το «επαναστατικό κέντρο». Ο Μπλαιρ εκεί αναγνωρίζει την ανάγκη ενός επαναστατικού κέντρου, που κάνει ριζοσπαστικές τομές και δεν αποτελεί απλώς τη δύναμη του «ήρεμου ορθολογισμού», του «πραγματισμού» και των «συμβιβασμών». O Mπλαιρ εξαρχής άλλωστε είχε αυτό-χαρακτηριστεί «κεντριστής», που είναι ένας νέος όρος, ένας νεολογισμός, δηλαδή μέλος ενός νέου Κέντρου.
Μεγάλη αξία έχει ο τρόπος που ο Μπλαιρ βλέπει τη Δεξιά: είναι μία δύναμη «λαϊκιστική», «εθνικιστική», ενάντια στη μετανάστευση, και υπέρ του οικονομικού προστατευτισμού, δηλαδή προστασίας της εγχώριας παραγωγής, απέναντι στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και τον υπερανταγωνισμό (Philip Kotler) που φέρνουν. Επίσης, ο Μπλαιρ βλέπει την αριστερά με την οποία διαφωνεί ως «κρατιστική», «λαϊκιστική». Ήταν ένας από τους περισσότερο επίμονους (και ηττημένους) αντιπάλους του Τζέρεμυ Κόρμπιν, πριν εκλεγεί πανηγυρικά από το Συνέδριο των Νέων Εργατικών το 2015 με 60%, αποκαλώντας την πολιτική του ως «πολιτική Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων». Ο ίδιος ο Μπλαιρ ήταν αυτός που έβαλε τον όρο των Νέων Εργατικών μέσα στο πολιτικό σύστημα, όταν εξελέγη πρόεδρος του κόμματος του οποίου ο αρχηγός δήλωνε κάποτε, όπως έλεγε ο Γιώργος Θεοτοκάς περί το 1950, αριστερός και Χριστιανός. Όπως γράφει σχετική βιβλιογραφία (και είναι αυταπόδεικτο), ενσωμάτωσε μεγάλο μέρος της θατσερικής παράδοσης στην πολιτική του. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι ο Μπλαιρ μετατόπισε στο όνομα του νέου πνεύματος, του πραγματισμού κ.λπ. τους παλιούς Εργατικούς, εν όψει της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της κατάρρευσης του σοβιετικού μπλοκ με τον Γιέλτσιν και της «Ρεβάνς» της κοινωνικής ελίτ, προς τα δεξιά, τόσο σε επίπεδο αυταρχισμού όσο και σε επίπεδο κοινωνικής-οικονομικής πολιτικής. Είναι πολύ χαρακτηριστική η τοποθέτηση που γίνεται σε μια σχετική μελέτη των δύο κομμάτων, αυτού του Μπλαιρ και των «αντιπάλων» του στα πλαίσια του δικομματισμού, των «Συντηρητικών» (Tories).
Όπως μπορεί να φανεί από αυτό το διάγραμμα, οι Νέοι Εργατικοί του 2003 είναι πλέον ένα κόμμα που όχι απλώς είναι στα δεξιά του πολιτικού άξονα αλλά είναι πλέον κοντύτερα στο δεξί άκρο του πολιτικού άξονα παρά στο κέντρο. Αυτός είναι ο νέος «μεσαίος χώρος». Με δεδομένο ότι οι Νέοι Εργατικοί αποτέλεσαν πρότυπο για τη «μετάλλαξη» των πρώην σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων (που πλέον λέγονταν «κεντροαριστερά»), η μετατόπιση του Κέντρου προς μια σκληρή, αυταρχική δεξιά παράταξη υπήρξε σχεδόν πλήρης. Η ελλαδική περίπτωση με τον Κώστα Σημίτη είναι χαρακτηριστική, οπότε και ο Χρ. Γιανναράς είχε μιλήσει για την «αριστερά ως δεξιά». Οι κκ. Ανδριανόπουλος μάλιστα και Μάνος, ίσως οι πιο χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, είχαν διερωτηθεί, όταν ο ΓΑΠ, πριν τη μνημονιακή καταβύθιση του ‘10, τους είχε απομακρύνει –αφού είχαν ήδη γίνει «κόκκινο πανί» λόγω της κλιμακούμενης εφαρμογής διάφορων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων- από το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ανδριανόπουλος χαρακτηριστικά είχε πει πως νόμιζε πως το ΠΑΣΟΚ, θα εφάρμοζε, όπως οι Νέοι Εργατικοί του Μπλαιρ, το σοσιαλισμό μέσα από το… μηχανισμό της αγοράς. Ωστόσο, η αγορά δεν έχει κανένα δίχτυ ασφαλείας και οι αιχμές της είναι ακονισμένες για να κόβουν τους «ανεπαρκώς προσαρμοσμένους», όπως θα’ λεγε κι ο κύριος Πέτσας, όπως ο τροχός του Διοκλητιανού τον άγιο Γεώργιο ή όπως η σπάθη το κεφάλι του Δαμοκλή.
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2022
Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022
Κώστας Μελάς: Η μετάλλαξη των πολιτικών νοοτροπιών στην Ευρώπη
Εξτρεμισμός»[1]
Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
Γ. Αγγελάκας
Το πλαίσιο λειτουργίας της πολιτικής
Στη λεγόμενη εποχή της Παγκοσμιοποίησης, όλες οι λογικές –οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές[2]– λειτούργησαν εντός ενός κυρίαρχου πλαισίου πολιτικής ερμηνείας, η οποία ονομάστηκε ιδεοτυπικά «Φιλελεύθερη Δημοκρατία της Αγοράς», αποφεύγοντας επιμελώς τον επιθετικό προσδιορισμό της αγοράς ως καπιταλιστικής[3]. Με άλλη έκφραση το φαινόμενο αυτό μπορεί να ονομαστεί «Φιλελεύθερη Δημοκρατία του Κέντρου» ή περισσότερο εμφατικά ως «Κεντριστικός Εξτρεμισμός». Με απλά λόγια θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως θεμελιώδη θέση αυτής της αντίληψης «μια πανάρχαια ιδέα “μεσότητας”, που αποκλείει οποιαδήποτε δραματική μεταβολή του εκάστοτε υπαρκτού –μέχρι βέβαια αυτή να λάβει χώρα, ερήμην όσων παραγνώρισαν τη δυνατότητά της»[4].
Όλη η ανάρτηση...
https://mag.frear.gr/i-metallaxi-ton-politikon-nootropion-stin-eyropi/