Το Νεβρόζ του Θεόφιλου, ο Θεόφιλος του Νεβρόζ

 Ο Θεόφιλος ζει, επιμένει και μας καλεί σε έναν ρωμαλέο αγώνα αξιοπρέπειας: 

Η ελευθερία της Κύπρου περνά μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν.

Αλέκος Μιχαηλίδης

Το Νεβρόζ του Θεόφιλου, ο Θεόφιλος του Νεβρόζ

Έμελλε να «φύγει» τη μέρα του Νεβρόζ, αυτής της συγκλονιστικής γιορτής του Περσικού Νέου Έτους, 20 Μάρτη 1994. Προσηλωμένος και αφιερωμένος στο μανιφέστο της ζωής του: «Η ελευθερία της Κύπρου περνά μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν». Χτυπημένος από τις σφαίρες των πρακτόρων, που νόμισαν πως οι ιδέες πεθαίνουν. Με τη «Φωνή του Κουρδιστάν» στην αγκαλιά του, μέρες που εμείς –πιτσιρικάδες- μαθαίναμε τους Κούρδους στα φανάρια της Πλατείας Ελευθερίας, το μαράζι τους, τον κοινό μας πόνο για τον τουρκικό φασισμό.
Έμελλε να εκτελεστεί τη μέρα του Νεβρόζ, εκεί στη σημερινή οδό Θεόφιλου Γεωργιάδη στην Αγλαντζιά, αφήνοντας παρακαταθήκη ένα μεγάλο μέτωπο αντίστασης στον τουρκικό φασισμό. Αφήνοντας παρακαταθήκη τους τρεις γιούδες του, που κουβαλούν το χαμόγελό του μέχρι και σήμερα. Έλαχε να χτυπηθεί τη μέρα που οι Κούρδοι ανάβουν φωτιές στα βουνά της αντίστασης, για να γιορτάσουν τη «νέα μέρα», την άνοιξη, την Ελευθερία και την Πρωτοχρονιά, από πράκτορες που νόμισαν πως οι ιδέες πεθαίνουν.

 
Έμελλε να «αποχωρήσει» στο Νεβρόζ, όταν οι σύντροφοι Κούρδοι γιόρταζαν την επανάσταση κατά του τυραννικού Ντεχάκ, στα 612 π.Χ., με ηγέτη έναν απλό σιδηρουργό, τον Κάβα. Αφήνοντας παρακαταθήκη το μανιφέστο της ζωής του: «Η ελευθερία της Κύπρου περνά μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν». Και μπολιάζοντας αιώνια, μέσα από τις φωτιές του ανεπανάληπτου Νεβρόζ, τον κοινό, διεθνιστικό, εθνικοαπελευθερωτικό, αντικατοχικό, αντιφασιστικό, αγώνα Κούρδων και Κυπρίων.

Αν έρχεται εθνικό τσουνάμι πότε θα μας προστατεύσουν;

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Θα χάσουμε και την Αμμόχωστο, μας λένε τώρα, αν δεν προχωρήσουμε με τη λύση. Τόσα χρόνια πίστευαν ότι την είχαμε την Αμμόχωστο και τώρα θα τη χάσουμε; Κατακτήθηκε με το πανηγυρικό πικ νικ του Ερντογάν για το οποίο και πάλι μια κουστωδία αποπροσανατολισμένων Ελληνοκυπρίων επιρρίπτουν την ευθύνη στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Μας έδιναν, λένε, και στο Κραν Μοντάνα την Αμμόχωστο και τη Μόρφου και ο Αναστασιάδης δεν τα πήρε. Πού τα βρίσκουν και τα λένε τέτοια σενάρια; Η μόνη φορά που κατατέθηκαν χάρτες για το εδαφικό, τον Γενάρη του 2017, ο τουρκικός χάρτης δεν περιλάμβανε τη Μόρφου. Περιλάμβανε την Αμμόχωστο, μήπως; Αμέσως μόλις κατατέθηκε ο χάρτης από τον Ακιντζί, είχαμε διευκρινίσεις απευθείας από τον Ερντογάν.

«Γνωρίζετε ότι υπάρχει η κλειστή περιοχή στο Βαρώσι και η ανοικτή περιοχή στο Βαρώσι», είπε. «Από την άλλη υπάρχουν τα Κόκκινα με την Μόρφου. Αυτά υπάρχουν. Τους το έχω ξεκαθαρίσει και αυτό είπε και ο κ. Ακιντζί. Εάν θέλετε να δώσετε πλήρως το Βαρώσι τότε εμείς έχουμε μια πρόταση για εσάς. Να ενωθεί η περιοχή Κόκκινα με Μόρφου και να δοθεί στην τουρκοκυπριακή διοίκηση και με τον ίδιο τρόπο η ανοικτή πόλη των Βαρωσίων και η κλειστή να δοθεί στους Εληνοκύπριους» (Ερντογάν, 13/1/17). Αυτή ήταν η πρόταση τους. Για να μας δώσουν την Αμμόχωστο έπρεπε να δώσουμε έδαφος (την Τηλλυρία;) για να ενωθούν τα Κόκκινα με τη Μόρφου. Όσο για τη Μόρφου ούτε συζήτηση. Και δεν ήταν δήλωση της στιγμής που έπρεπε να παριστάνουμε πως δεν την ακούσαμε. Τις επόμενες μέρες ο τότε ψευδοπρωθυπουργός του κατοχικού καθεστώτος, Χουσεΐν Οζγκιουργκιούν, αποκάλυψε ότι ενημερώθηκε προ διμήνου από τον Ερντογάν για τη θέση του αυτή για τη Μόρφου και τα Κόκκινα.

Δύσκολο να καταλάβουμε γιατί πλάθουν παραμύθια με το νου τους οι δικοί μας κράχτες της όποιας λύσης, για τις ευκαιρίες που χάσαμε. Διότι τα λένε με τόσο θράσος, που δεν έχεις λόγια να τους αντικρούσεις. Ακόμα και για γεγονότα τόσο πρόσφατα, που λίγο να σκαλίσεις τη μνήμη τα βλέπεις μπροστά σου πεντακάθαρα. Όπως για όσα έγιναν στο Κραν Μοντάνα, για τα οποία επί τέσσερα σχεδόν χρόνια η πολύχρωμη παρέα του ακραίου ενδοτικού μετώπου (ευγενικά το λέω) αριστεράς και δεξιάς, προσπαθεί να αποδείξει ότι όχι μόνο χάσαμε εκεί τη Μόρφου και την Αμμόχωστο που μας τις έδιναν στο πιάτο, αλλά χάσαμε και την ευκαιρία της αποχώρησης του κατοχικού στρατού και της κατάργησης των εγγυήσεων. Και πώς τα χάσαμε; Τότε μας έλεγαν ότι ο Αναστασιάδης ήθελε να κερδίσει τις εκλογές του 2018 και πούλησε την Κύπρο. Τώρα, έχουν ακόμα πιο τρελά σενάρια: Ότι απέρριψε τη σωτηρία της Κύπρου στο Κραν Μοντάνα διότι ήθελε να συνεχίσει να βγάζει εκατομμύρια από τις πολιτογραφήσεις. Είναι για γέλια η κατάσταση. Αν ο Αναστασιάδης μπορούσε να λύσει το Κυπριακό δεν θα είχε ανάγκη τα εκατομμύρια των πολιτογραφήσεων, θα τα έβγαζε πολλαπλάσια από άλλες δουλειές που θα έφερνε η λύση. Διότι, ως γνωστό, τα εκατομμύρια οι ίδιοι θα τα βγάζουν, είτε με τη λύση, είτε χωρίς τη λύση. Ή, μήπως, πιστεύει κανείς ότι μετά από τη λύση θα εξαφανιστούν με μαγικό τρόπο όλοι αυτοί, τα δικηγορικά γραφεία, τα ελεγκτικά, οι εργολάβοι, οι πολιτικοί, και τα εκατομμύρια θα τα βγάζει ο λαουτσίκος;

ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΣ

ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΣ

Ενίοτε οι γενιτσαροραγιάδες είναι προσκυνημένοι ταυτόχρονα στον Ανατολίτη και στο Δυτικό αφέντη. 

Γ.Τ. 

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις

Από Αλέκος Μιχαηλίδης

ΜΕΡΟΣ Α'

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις

«Η αληθινή επέτειος της Κύπρου είναι η 4η Ιουνίου όταν ο Σουλτάνος παρέδωσε την Κύπρο στους Άγγλους ύστερα από 4 αιώνες κυριαρχίας. Το 1878, οι Κυπραίοι φορούσαν φέσια. Οι Άγγλοι μας πήραν από τις σπηλιές και στις 16/8/60 μας παρέδωσαν κράτος. Ύστερα εκάμαμεν τα σκατά πατημένα».

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ, 16 Αυγούστου 2020

Κατ’ ακρίβειαν, ο κύριος Μακάριος Δρουσιώτης, δεν εξέφρασε προσωπική άποψη. Δεν του κατέβηκαν στον μεγάλο του νου οι 46 λέξεις που ξέρασε σαν κακότροπος έφηβος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο κύριος Δρουσιώτης έγραψε ό,τι έγραψε, συνεπαρμένος από μια συγκεκριμένη άποψη με σαφέστατη πολιτική κατεύθυνση προς το παλάτι του Μπάκινγχαμ. Η τοποθέτησή του δεν έχει να κάνει με προτίμηση προς την αποικιοκρατία, εν αντιθέσει δήθεν με την οθωμανοκρατία, μα είναι ιδανική για να ξεκαθαριστεί ότι μια συγκεκριμένη «διανόηση» έχει βαθύ πόθο να ξεπλύνει οποιαδήποτε σπάθα, οποιοδήποτε ξένο χέρι, φέσι ή στέμμα, φτάνει να μπορεί να «επιχειρηματολογήσει» εις βάρος της πατρίδας και του λαού της.

Εξ ου και το παραπάνω: Ο Δρουσιώτης, μάνα στο ξέπλυμα οποιουδήποτε φασισμού, αποφάσισε στην 60ή επέτειο της Κυπριακής Δημοκρατίας (όσο κουτσή και να είναι) να ξεδιπλώσει την τραγικότητα που κουβαλούν οι λεγόμενοι διανοούμενοι τούτης της γης. Τη μετριότητα που προτάσσουν, με μοναδικό σκοπό να απαλλάξουν τους ισχυρούς της γης από τα εγκλήματά τους. Την αβάστακτη ελαφρότητα του είναι τους, τη διαρκή ήττα που φέρουν στις πλάτες τους, την αλαζονεία που ξερνούν μπροστά στη σεμνή παράδοση του κυπριακού Ελληνισμού.

Η παλινόρθωση του γενιτσαρισμού

Επανήλθε μετά το σχέδιο Ανάν για βάλει πλάτη στην παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, και δια του ενδοτισμού που καλλιεργεί να συμβάλει την εσωτερική υπονόμευση της παλαϊκής άμυνας, να ανοίξει την όρεξη του Σουλτάνου και να φέρει πιο κοντά τον πόλεμο και τους νεο-Οθωμανούς.

Αλήθεια αυτός ο "προοδευτικός" γενιτσαρισμός πώς θα χαρακτηριζόταν επί γερμανικής κατοχής;

Η αφέλεια απέναντι στο εθνικισμό του αντιπάλου, όταν αυτός είναι τόσο προκλητικός, ώστε να έχει φυλακίσει και βασανίζει κάθε προοδευτικό Τούρκο, γίνεται από διεθνιστικό καθήκον ή υπάρχουν άλλα κίνητρα;

Προς δημοσιογράφους:

Σας ευχαριστούμε που μας θυμίζετε ότι υπάρχουν πάντα εφιάλτες αλλά πραγματικά απορώ πώς αισθανθήκατε ευχάριστα μαζί του?

Και με τον Νενέκο, τον Πήλιο Γούση, τον Εφιάλτη το ίδιο όμορφα θα αισθανόσαστε?

Καλά είναι για τόσο σοβαρά θέματα όπως της γεωπολιτικής να είσαστε και κάπως προετοιμασμένοι...

Η συνέντευξη ατο σύνδεσμο που ακολουθεί:

https://thepressproject.gr/synentefxi-me-ton-kathigiti-alexi-irakleidi-i-tourkia-den-einai-epithetiki/

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η ανυπόφορη αποστασία του Αλέξη Ηρακλείδη

Αλέκος Μιχαηλίδης

Ο Αλέξης Ηρακλείδης δεν είναι κανένας τυχαίος. Για χρόνια διπλωμάτης, εκτός από καθηγητής… εμβέλειας, ήταν από τα «δυνατά χαρτιά» της υποστήριξης του σχεδίου Ανάν, τα μαύρα έτη 2002-2004, ειδικός στο ξέπλυμα του τουρκικού φασισμού. Όντας από τους πρώτους που εφηύραν τον όρο «απορριπτικός», ο Ηρακλείδης τα έδωσε όλα για το τουρκόπνοο σχέδιο Ανάν, αλλά οι εκβιασμοί του δεν ευόδωσαν. Πρόχειρα, βρίσκουμε ότι στις 3 Απριλίου 2004, έγραφε πως η αποδοχή του σχεδίου Ανάν ο Ραούφ Ντενκτάς έβγαινε «εκτός παιχνιδιού» και οι Τούρκοι στρατιώτες θα περιορίζοντας σε «μόλις 6.000» -άκου επιχείρημα. Απειλούσε δε, κατ’ εντολήν, πως «ένα όχι οριστικοποιεί μια για πάντα τη διχοτόμηση».

Μια συνέντευξη στο «The Press Project», επαναφέρει τον Ηρακλείδη στο προσκήνιο. Είναι μια συνέντευξη ιδανική για να κατανοήσει κανείς την κατρακύλα των Ελλήνων διανοουμένων, προς υπηρεσία πάντα του τουρκικού φασισμού. Δεν χρειάζονται πολλά σχόλια, ωστόσο εκείνοι που την κοινοποιούν με σκοπό να προβληματίσουν, πρέπει να τη διαβάσουν πιο προσεκτικά, ειδικά αν θεωρούν τους εαυτούς τους υποστηρικτές κάποιας ειρήνης. Κι αυτό, γιατί ο Ηρακλείδης δεν φαίνεται να επιδιώκει να προβληματίσει προς όφελος κάποιας ελληνοτουρκικής συνεννόησης, μα της τουρκικής παντοδυναμίας στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Επί τούτου, χαρακτηρίζει τους Γκρίζους Λύκους «σχετικά σοβαρό κόμμα» και κουτσουφλά πάνω στην πολιτική του ορθότητα. Ιδού, λοιπόν, κάποια σημεία που αναδεικνύουν την επί σκοπού επιπολαιότητα του Αλέξη Ηρακλείδη:

1. «[…] Η Τουρκία δεν είναι επιθετική. Και κακώς εμείς ξοδεύουμε και παίρνουμε τόσα οπλικά συστήματα, τα οποία έχουν ρίξει έξω και την Ελληνική οικονομία. Η Τουρκία δεν είναι επιθετική. Επαναλαμβάνω, δεν είναι. Αλλά δεν έχει και καλό ίματζ. Δηλαδή δεν είναι επιθετική αλλά εμφανίζεται στα μάτια πολλών, όπως τώρα ειδικά, τώρα δηλαδή να σας πω ένα από τα αστεία τα τελευταία, είναι απ’ αυτά που σκέφτομαι να γράψω, και νομίζω ότι το λέω και σ’ αυτό το βιβλίο κάπου, είναι ότι τον τελευταίο καιρό με τον Ερντογάν βλέπει η Ελλάδα επιτέλους την Τουρκία που πάντοτε ονειρευότανε. Δηλαδή την επιθετική Τουρκία. […] Και φταίει και η Ελλάδα για το πώς έχει γίνει η Τουρκία, έτσι; Γιατί πάντοτε η Ελλάδα της έβαζε πόρτα, να μη μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν είχε μπει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση επί Οζάλ, δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα τώρα.

2. «[…] αν δει κανείς την επιχειρηματολογία της Τουρκίας, στα θέματα του Αιγαίου αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσει, ότι σε σχέση με την Ελλάδα, που λέει για το Διεθνές Δίκαιο, ενώ δεν το τήρησε σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, η θέση της Τουρκίας, θα σας το λέω αυτό με την ιδιότητα του ειδικού στις επιλύσεις συγκρούσεων, είναι πολύ πιο sofisticated από την Ελληνική θέση […]».

3. «Οι Έλληνες ας πούμε, μονομερώς πήγαν και ορίσανε την υφαλοκρηπίδα τους. Δεν επιτρέπεται. Μία τρίτη παρανομία της Ελλάδας εκτός απ’ το FIR και τον εθνικό εναέριο χώρο είναι η υφαλοκρηπίδα».

4. «Για τη μη επίλυση του Κυπριακού από το 2017 στο Κραν Μοντανά φταίει αποκλειστικά, το λέω και στο βιβλίο μου εδώ ευθαρσώς, και με χειροκροτούνε οι πολύ φίλοι μου στην Κύπρο που έχουν παρουσιάσει και το βιβλίο μου, φταίει ο πρόεδρος Αναστασιάδης […]. Γιατί εκείνος δεν θέλει πολιτική ισότητα με τους Τουρκοκύπριους και θέλει στην ουσία τη διχοτόμηση […]. Οπότε όταν βλέπουν οι Ευρωπαίοι και οι ξένοι ότι αυτοί που φταίνε για τη μη επίλυση δεν είναι οι Τουρκοκύπριοι αλλά είναι οι Ελληνοκύπριοι, σου λένε “να τους κάνουμε και χάρη;” Και έτσι βλέπουν με πιο καλό μάτι τη συμφωνία Τουρκοκυπρίων με την Τουρκία, άλλο αν τυπικά είναι παράνομη. Και επίσης ήθελα εδώ να πω, τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τον Ακιντζί, τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, του οποίου έχω και την τιμή να είμαι φίλος».

Αυτά τα ελάχιστα μιας μεγάλης συνέντευξης, που αξίζει κανείς να την έχει στη βιβλιοθήκη του. Σε θέση περίοπτη, δίπλα στο «Στρατηγικό Βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Δίπλα, ακόμα και στο «Mein Kampf» του Αδόλφου Χίτλερ.

Δεν είναι Ετζεβίτ, είναι χειρότερος

«Οι Τούρτζ’ ότι τζιεμείνασιν τσιμπίν τζι εδκιαλοούνταν,

είπαν να φέρουν μαρτυρκές για να το μαρτυρήσουν

τζι εφέραν έναν αγαθόν βοσκόν που την Μαλούνταν».

Βασίλης Μιχαηλίδης, Εννάτη Ιουλίου

Του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Να συγκρίνουμε τη φρασεολογία του Ετζεβίτ με αυτήν του Ερντογάν μας καλούσε το 2005 ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τότε Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, ο οποίος είχε συναντήσει τον Τούρκο (τότε) πρωθυπουργό. Εξέφραζε δε το ρητορικό ερώτημα, σε μια συνέντευξή του στον Μακάριο Δρουσιώτη, αν υπήρχε δυνατότητα να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με τον Ετζεβίτ. Ακολούθησαν ύμνοι πολλοί στον Ταγίπ Ερντογάν, ακόμα και πρωτοσέλιδα εφημερίδων που πανηγύριζαν την αυτοδυναμία του κόμματός του, πριν πέντε μόλις χρόνια.

Η πλάνη για το ποιόν του Ταγίπ Ερντογάν είχε δημιουργηθεί από διάφορους κύκλους της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης, μα και από τον ίδιο, σε μια προσπάθεια να παρασυρθούν οι λαοί (και ο τουρκικός) στην επιχείρηση προώθησης της δικής του Τουρκίας. Σήμερα και ενώ η νομιμοποίηση του εγκλήματος μέσω της επιβολής του σχεδίου Ανάν ευτυχώς απεφεύχθη, πολλοί πέφτουν από τα σύννεφα, παρακολουθώντας τις φασίζουσες κινήσεις του νεοσουλτάνου.

Ωστόσο, η σταδιοδρομία του, δικαιολογεί μεν τις παρούσες πράξεις του, δεν δικαιολογεί την ψευδαίσθηση που επιχειρήθηκε να επιβληθεί από το 2003 και για αρκετά χρόνια μετά. Ο Ερντογάν, λοιπόν, όντας φοιτητής ήταν μέλος της αντικομμουνιστικής Εθνικής Τουρκικής Φοιτητικής Ένωσης και έπειτα μέλος του ισλαμιστικού Κόμματος της Ευημερίας. Όταν αυτό κρίθηκε παράνομο, ο ίδιος έλαβε μέρος σε διαδηλώσεις που ακολούθησαν. Τον Δεκέμβριο του 1997, σε μια εξ αυτών, απήγγειλε ποίημα του Τούρκου εθνικιστή ποιητή Ζιγιά Γκιοκάλπ. Η δημόσια ανάγνωση θεωρήθηκε υποκίνηση θρησκευτικού και φυλετικού μίσους και ο Ερντογάν καταδικάστηκε σε δεκάμηνη φυλάκιση, αφού ωθήθηκε σε παραίτηση από δήμαρχος Κωνσταντινούπολης. Το ποίημα, για να απαντώνται και τα ερωτήματα είχε ως εξής: «Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι θόλοι τα κράνη μας, οι μιναρέδες τα όπλα μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας».

Η αξιοπρέπεια ενός λαού

"...ο Μουσλέμ έχασε πατέρα, 87 ετών και αδερφή στον μεγάλο συριακό εμφύλιο πόλεμο– μα και οι 8 λέξεις που έδωσε ως απάντηση στο επιπόλαιο ερώτημά μας, αν τελειώνει ο πόθος για την ελευθερία: «Δεν θα παραδώσουμε στα παιδιά μας κατεχόμενο Κουρδιστάν».

Οι παραπάνω λέξεις δεν υποδηλούν την ψευδαίσθηση ενός λαού που περιμένει μεσσίες για να τον απελευθερώσουν. Μα τη σιγουριά ενός αγωνιζόμενου λαού, που δεν άφησε ποτέ –από την ημέρα που αποφάσισε να εξεγερθεί– την τύχη του στα χέρια τρίτων ή στις ορέξεις κυρίων και κυριών που θα έφτιαχναν καριέρα εις βάρος του. Τη σιγουριά που είδαμε στο βλέμμα και στο χαμόγελο του Ιεμπραχέμ Μουσλέμ, στην απάντηση ότι «έχουμε την ελπίδα ότι η γενιά μας θα τα καταφέρει», στο «μπορούμε να τους νικήσουμε», στο «θα τους νικήσουμε». Τη σιγουριά που μεταφέρουν οι εικόνες από το Ντιγιάρμπακιρ, τη Ροζιάβα, κάθε γωνιάς του μεγάλου Κουρδιστάν.

Μια σιγουριά που θα είχε κι ο δικός μας λαός, αν ακολουθούσε το παράδειγμα της αντίστασης..."

Αλέκος Μιχαηλίδης

Περιμένοντας τον Ιεμπραχέμ Μουσλέμ στα γραφεία του «Φιλελευθέρου», σκεφτόμασταν όλα εκείνα που κληρονομεί ένας Κούρδος που γεννιέται είτε στις τέσσερις γωνιές του κουρδικού ορίζοντα (Ντιγιάρμπακιρ, Ροζιάβα, βόρειο Ιράκ, Ιράν) είτε στην προσφυγιά, σε ολόκληρη την οικουμένη. Σκεφτόμασταν ότι οι Κούρδοι, ένας λαός 40 και πλέον εκατομμυρίων, που θα μπορούσαν να σωπάσουν, να υποταχθούν και να ζήσουν ειρηνικά μέσα στα άλλα κράτη της περιοχής, επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας. Της σπάνιας εκείνης αξιοπρέπειας που υποχρεώνει τα κουρδόπουλα να γεννιούνται αντάρτες, τις Κούρδισσες να γεννιούνται εν όπλοις, τους πρόσφυγες να γεννιούνται με τη βαριά κληρονομιά της διαφώτισης των λαών του κόσμου.

Ο Ιεμπραχέμ Μουσλέμ γεννήθηκε στο Κομπάνι της αυτόνομης και ανεπανάληπτης Ροζιάβας στη βόρεια Συρία. Το οποίο έγινε γνωστό στο παγκόσμιο, κατά τις άγριες μάχες του Σεπτεμβρίου 2014 και την πολιορκία από το «Ισλαμικό Κράτος». Και όμως, Κούρδοι και Κούρδισσες των αντάρτικων δυνάμεων (YPG-YPJ) κατάφεραν να απωθήσουν την ισλαμοφασιστική επίθεση. Μεγάλωσε (ο Μουσλέμ) ως οικονομικός μετανάστης στη συριακή Ράκα, ζει και εργάζεται όμως στην Αθήνα ως καρδιολόγος και κατέχει την ελληνική υπηκοότητα. Είναι επικεφαλής της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας της κουρδικής Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) για τα Βαλκάνια.

Σε μια συνέντευξη μισής ώρας και 2.000 λέξεων (δημοσιεύθηκε την Κυριακή στον Φιλελεύθερο), ο κύριος Μουσλέμ, με μια ευγένεια άλλων εποχών, κατάφερε να μας προκαλέσει μια μεγάλη συγκίνηση, μια ακλόνητη σιγουριά για το μέλλον των λαών της περιοχής. Και δεν ήταν μονάχα οι πρότερες σκέψεις για όσα κληρονομεί κάθε Κούρδος που γεννιέται –ο Μουσλέμ έχασε πατέρα, 87 ετών και αδερφή στον μεγάλο συριακό εμφύλιο πόλεμο– μα και οι 8 λέξεις που έδωσε ως απάντηση στο επιπόλαιο ερώτημά μας, αν τελειώνει ο πόθος για την ελευθερία: «Δεν θα παραδώσουμε στα παιδιά μας κατεχόμενο Κουρδιστάν».

«Αν χαθεί το Κουρδιστάν, θα χαθεί και η Κύπρος»

Ιεμπραχέμ Μουσλέμ επικεφαλής της Κουρδικής Δημοκρατικής Ένωσης - PYD στα Βαλκάνια (Συνέντευξη στον Α. Μιχαηλίδη):

"...Μέσα στην Τουρκία, οι δυνάμεις του PKK και ο απλός λαός κτυπά παντού. Το τουρκικό καθεστώς έχει συλλάβει 64 δημάρχους που είχαν κερδίσει τις εκλογές με το HDP (φιλοκουρδικό Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών) σε ποσοστό ακόμα και πέραν του 70% και διορίζει στη θέση τους κομματικούς υπαλλήλους του κόμματός του (AKP), απειλεί κάθε μέρα τους Κούρδους βουλευτές, έχει «αδειάσει» τη χώρα από διανοούμενους, αριστερούς, από όλους όσοι αντιτίθενται με τη δική του πολιτική. Η σημερινή Τουρκία δεν μοιάζει με την Τουρκία πριν δέκα χρόνια, καθώς μια μεγάλη πλειοψηφία ακολουθεί τον ισλαμοφασισμό...

...Βεβαίως. Αυτό που γίνεται τώρα στο Αφρίν, στο Σερεκανιγιέ, είναι αυτό που έγινε και στην Κύπρο. Το «κυπριακό μοντέλο» εφαρμόζεται με ακρίβεια εκεί. Διώχνουν τους Κούρδους, φέρνουν έποικους από αλλού, απαγόρευσαν την κουρδική γλώσσα που ήταν η επίσημη στο Αφρίν και επιβάλανε την τουρκική. Και όχι μόνο αυτό. Φανατίζουν τα παιδιά, τα μεγαλώνουν θρησκευτικά για να τα χρησιμοποιήσουν σαν γενίτσαρους, έναντι των άλλων λαών. Ακόμα και έναντι των Κούρδων. Αυτό συμβαίνει και κανείς δεν αντιδρά. Όπως συνέβη στην Κύπρο και δεν μίλησε κανείς στον κόσμο, συνεχίζει να γίνεται. Αν τότε αντιδρούσε κάποιος, σήμερα δεν θα γινόταν στο Αφρίν. Αν μιλήσουμε σήμερα και αν σταματήσει το έγκλημα στο Αφρίν, δεν θα συνεχιστεί ο τουρκικός επεκτατισμός στην Ελλάδα, στη Θράκη, στο Αιγαίο..."

  Αλέκος Μιχαηλίδης   

Γεννήθηκε στο Κομπάνι της αυτόνομης Ροζιάβας, μεγάλωσε ως μετανάστης στη συριακή Ράκα, ζει και εργάζεται στην Αθήνα και κατέχει την ελληνική υπηκοότητα. Ο επικεφαλής της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας της κουρδικής Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) για τα Βαλκάνια, Ιεμπραχέμ Μουσλέμ, μιλά στον «Φ» για τον τουρκικό επεκτατισμό, την κατοχή της Κύπρου, το μεγάλο Κουρδιστάν.

Κατά το παράδειγμα του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και του δικού μας Θεόφιλου Γεωργιάδη, ο κ. Μουσλέμ που ήρθε στην Κύπρο για επαφές, εξηγεί πως η μάχη των Κούρδων με την Τουρκία θα εκδημοκρατίσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και θα απαλλάξει την Ευρώπη από το τουρκικό κτήνος.

Εξηγεί ότι το επιτυχημένο επαναστατικό κουρδικό μοντέλο της Ροζιάβας είναι απειλή για τους δικτάτορες της περιοχής, επισημαίνει πως στο Αφρίν εφαρμόζεται το «κυπριακό μοντέλο» εποικισμού και εθνοκάθαρσης και προτρέπει τον κυπριακό Ελληνισμό να μη φοβάται.

-Κύριε Μουσλέμ, καλωσορίσατε στην ημικατεχόμενη από τα τουρκικά στρατεύματα Κύπρο. Κάποτε, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν έλεγε: «Η τουρκική κατοχή στην Κύπρο θα τερματιστεί και ο λόγος θα είμαστε εμείς οι Κούρδοι. Αυτά δεν είναι απλώς ευχές, είναι η πραγματικότητα και θα την επιβεβαιώσει ο χρόνος. Ο αγώνας θα συνεχιστεί, όσες δυσκολίες και αν υπάρξουν. Ο κουρδικός και ο κυπριακός λαός θα νικήσουν». Ισχύει αυτό μέχρι σήμερα, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά;

-Και βέβαια ισχύει για τους εξής λόγους: Πλέον, βλέπουμε πως η Τουρκία, με την επεκτατική της πολιτική, δεν έχει εμπλακεί μόνο στην Κύπρο και στο Κουρδιστάν. Βλέπουμε πως τα μακριά χέρια της έχουν φτάσει στη Λιβύη, στη Σομαλία, στην Υεμένη, στη Συρία, σχεδόν παντού. Προσπαθεί να αναγεννήσει την παλιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τον νεοοθωμανισμό. Ο Ερντογάν πιστεύει ότι θα γίνει ο νέος σουλτάνος. Πώς μπορεί αυτό να σταματήσει; Με τον αγώνα του κουρδικού λαού. Γιατί, το κεφάλι του φιδιού πρέπει να το κόψουμε. Και πού μπορούμε να το κόψουμε; Στο Κουρδιστάν. Ο αγώνας του κουρδικού λαού, σε σχέση με την εποχή που μιλούσε ο Οτσαλάν, έχει δυναμώσει τόσο πολύ και οι Κούρδοι έχουν ρόλο περιφερειακής δύναμης. Όλες οι πολιτικές κινήσεις στη Μέση Ανατολή επηρεάζονται από τη στάση του κουρδικού λαού. Αυτή τη στιγμή χώρες σαν τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, είναι υποχρεωμένες να συνεργαστούν και να μετρήσουν την άποψη των Κούρδων. 

-Πιστεύετε ότι ένα μεγάλο Κουρδιστάν, μαζί με την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, μπορεί να είναι η απάντηση στον τουρκικό φασισμό, στον ιμπεριαλισμό;

-Η απάντηση είναι «εκδημοκρατισμός της περιοχής». Μια δημοκρατική Τουρκία δεν θα είναι απειλή ούτε για την Κύπρο ούτε για το Κουρδιστάν. Και ο τουρκικός λαός, πιστεύω, θα ήθελε να ζήσει ειρηνικά με όλους τους λαούς. Δεν θα ήθελε κάποιος να στέλνει τα παιδιά του συνέχεια σε πολέμους για να σκοτωθούνε, στην Κύπρο, στο Κουρδιστάν, στη Συρία. Αυτή τη στιγμή, πολλοί Τούρκοι αντιδρούν στα σχέδια του Ερντογάν, ειδικά στα σχέδια για τον νεοοθωμανισμό.

-Το τελευταίο διάστημα, είδαμε επιθέσεις στο νότιο Κουρδιστάν (βόρειο Ιράκ), με τη δικαιολογία ανάπτυξης δυνάμεων του PKK στην περιοχή. Τι συμβαίνει εκεί; Τι συμβαίνει στο Ντιγιάρμπακιρ, στη Ροζιάβα, με την υποτιθέμενη «ζώνη ασφαλείας», ποια είναι η κατάσταση και στα τέσσερα σημεία του Κουρδιστάν;

-Πιστεύω ότι ο πόλεμος μεταξύ μας έχει φτάσει στο τελικό στάδιο και είναι το στάδιο στο οποίο θα νικήσουμε. Γι’ αυτό και ο τουρκικός στρατός και ειδικά ο Ερντογάν, που είναι σε πολύ δύσκολη θέση εσωτερικά και οικονομικά, προσπαθεί να ανοίξει ένα πολυεπίπεδο μέτωπο έναντι του κουρδικού λαού. Που ξεκίνησε με την επίθεση στο νότιο Κουρδιστάν, επιχειρεί να κάνει μια νέα επίθεση στη Ροζιάβα (βόρεια Συρία), έχει κόψει την παροχή νερού εκεί, κάτι που δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα για τους κατοίκους. Ο Ερντογάν προσπαθεί να δώσει την τελευταία του μάχη. 

Μέσα στην Τουρκία, οι δυνάμεις του PKK και ο απλός λαός κτυπά παντού. Το τουρκικό καθεστώς έχει συλλάβει 64 δημάρχους που είχαν κερδίσει τις εκλογές με το HDP (φιλοκουρδικό Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών) σε ποσοστό ακόμα και πέραν του 70% και διορίζει στη θέση τους κομματικούς υπαλλήλους του κόμματός του (AKP), απειλεί κάθε μέρα τους Κούρδους βουλευτές, έχει «αδειάσει» τη χώρα από διανοούμενους, αριστερούς, από όλους όσοι αντιτίθενται με τη δική του πολιτική. Η σημερινή Τουρκία δεν μοιάζει με την Τουρκία πριν δέκα χρόνια, καθώς μια μεγάλη πλειοψηφία ακολουθεί τον ισλαμοφασισμό.

-Απέναντι σε αυτό τον ισλαμοφασισμό, πώς συνεργάζονται οι Κούρδοι που είναι διασκορπισμένοι σε τέσσερις χώρες της περιοχής; Η Δημοκρατική Ένωση (PYD), το PKK, οι αντάρτικες ομάδες στη Ροζιάβα κλπ.

Ένας δικτάτορας στην πανδημία

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Θυμάστε που μας έλεγαν οι «δικοί μας» ότι αν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις (μόνοι μας ήθελαν να τις ξεκινήσουμε!) η Τουρκία θα σταματήσει τις παρανομίες στην κυπριακή ΑΟΖ; Να θυμάστε. Διότι μετά από τον κορωνοϊό τα ίδια θα μας λένε. «Αν δημιουργηθούν προϋποθέσεις επανέναρξης των διαπραγματεύσεων, η δική μας εκτίμηση είναι ότι η Τουρκία θα τερματίσει την επιθετικότητά της», έλεγε ο Άντρος Κυπριανού στις 19/2/2020. Θυμάστε που η Τουρκία έλεγε ότι, κάνει ό,τι κάνει στην κυπριακή ΑΟΖ επειδή οι Ελληνοκύπριοι αρνούνται να τερματίσουν το ενεργειακό τους πρόγραμμα; Θυμάστε, που μας εκβίαζαν να τερματίσουμε το ενεργειακό πρόγραμμα για να επιστρέψουν στο τραπέζι των συνομιλιών στο οποίο θα έπρεπε να είναι και ο διαμοιρασμός και η συνδιαχείριση του φυσικού αερίου; Λοιπόν, τώρα ούτε ενεργειακό πρόγραμμα υπάρχει, ούτε ασχολείται κανένας με το φυσικό αέριο. Τα τερμάτισε όλα ο κορωνοϊός. Όλα, εκτός από την τουρκική επιθετικότητα. Στην Τουρκία πεθαίνει ο κόσμος, καταρρέει η οικονομία, αλλά ο ανισόρροπος συνεχίζει να στέλνει γεωτρύπανα στην κυπριακή ΑΟΖ. Διότι, ουδέποτε οι επιδρομές του είχαν την όποια συνάρτηση με τις συνομιλίες για το Κυπριακό. Στην πραγματικότητα το μόνο που είχε και έχει σημασία για την Άγκυρα είναι η δημιουργία τετελεσμένων στη Μεσόγειο, ώστε να αποκτήσει συμμετοχή και πρωταγωνιστικό ρόλο στα ενεργειακά της περιοχής, όπου δεν έχει δικό της αέριο και θέλει το δικό μας γι’ αυτό το σκοπό. Δεν λέω κάτι καινούργιο, το είπαμε πολλές φορές. Αλλά, τώρα η συνέχιση αυτών των επιδρομών μέσα στην πανδημία, όταν όλος ο κόσμος πάγωσε κάθε πολιτικό πρόγραμμα, ίσως πείσει και τους πιο αφελείς Ελληνοκύπριους.

Κυπριακό: Από τον Αγώνα της ΕΟΚΑ στα Σχέδια Αναν

Οι 9 μάρτυρες της ΕΟΚΑ, πίνακας του Γιάννη Γίγα

Του Αλέκου Μιχαηλίδη, εφημερίδα Ένωσις – Γαλατικό Χωριό*

Καλησπέρα και χρόνια πολλά.

Αν ήταν εδώ ο ποιητής μας Βασίλης Μιχαηλίδης, θα ήταν αρκετό να αναγνώσει ένα κομμάτι από το «Η Κύπρος προς τους λέγοντας ότι δεν είναι ελληνική»:

Χρόνοι, που πάτε βουρητοί τζιαι δεν θεν να στραφείτε,
δικλάτε, δέτε πίσω σας, γυρίστε τζιαι σταθείτε,
δείτε κατάμματα τους λας που με κακολοούσιν
τζιαι βάρτε φως στ’ αμμάδκια τους ν’ αμπλέψουν να με δούσιν.

Δυστυχώς όμως, είχε άλλες υποχρεώσεις και έτσι θα υποστούμε τη δική μου εισήγηση.

Αγαπητοί φίλοι,

Είναι η μεγαλύτερη των τιμών να συμμετέχει κανείς σε εκδήλωση στο εθνικό κέντρο, στην Αθήνα, ειδικά σε εκδήλωση αφιερωμένη στην ΕΟΚΑ και ειδικότερα σε αυτόν τον χώρο, που περιστοιχίζεται από ανθρώπους που αντιλαμβάνονται ότι η Κύπρος είναι κομμάτι του Ελληνισμού. Για τούτο τον λόγο, θα σας παρακαλέσω να μου συγχωρέσετε την οποιανδήποτε συγκίνηση ή τουλάχιστον – και επειδή αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω – να κρίνετε επιεικώς την παρακάτω εισήγηση. Έρχομαι, άλλωστε, από μακριά.

Η Κύπρος δεν είναι μακριά. Ούτως ή άλλως, αν κάνει κανείς μια βόλτα στο Γκάζι (ή στα Εξάρχεια;) και ρωτήσει τους φοιτητές για την Κύπρο, οι μισοί θα υψώσουν τη γροθιά τους και θα αναφωνήσουν… «Ζήτω η Αγία Νάπα», ενώ οι άλλοι μισοί θα βαριανασάνουν λέγοντας «Το λύσατε το Κυπριακό ή θα σας έχουμε στο κεφάλι μας για άλλα 40 χρόνια;». Λες και τους βαραίνουν τα 2 δευτερόλεπτα τον μήνα που αφιερώνει η ΕΡΤ σε ειδήσεις που αφορούν το μεγάλο μας πρόβλημα. Αν δε πάει η κουβέντα στην ΕΟΚΑ, θα κοιτάζουν ο ένας τον άλλον σάμπως και «έφαγαν» γκολ στις καθυστερήσεις του τελικού ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Προφανώς, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά, εξαιρέσεις.

Το τέλος της αθωότητας

Αλέκος Μιχαηλίδης

Ασφυκτικά ανυπόφορη είναι η προσπάθεια του ΑΚΕΛ να «ζωντανέψει» τον Γεώργιο Γρίβα. Χουλιγκάνικη συνθηματολογία κρίνεται η θέση πως τα «έργα» του είναι φωταγωγημένα στον Πενταδάκτυλο. Σαν ρεβανσιστική προσπάθεια ακύρωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ. Μια ανιστόρητη επανάληψη περί πραξικοπήματος, που έγινε χωρίς τη συναίνεσή του. Όλα για να ξεπλυθεί η ιστορική μετριότητα του ΑΚΕΛ, που την κρίσιμη στιγμή αγνόησε τη δίψα του λαού και στάθηκε στο πλευρό της βρετανικής αποικιοκρατίας, στο πλάι του φασισμού. Κι ας επιμένουν πως πρόκειται για τον Γρίβα του ’74, αγνοώντας επιμελώς την ημερομηνία του θανάτου του: 27 Ιανουαρίου 1974, έξι μήνες πριν τη χουντική προδοσία και την τουρκική εισβολή.

Όλα, σαν αναθεωρήσεις περί ιστορικού τέλους, που επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία της κυπριακής αριστεράς. Η οποία καταγγέλλει πως (η συνοδοιπόρος της στον μεγάλο αγώνα του εξωραΐσμού της κατοχής, στον μεγάλο αγώνα του «οδυνηρού συμβιβασμού») η ελληνοκυπριακή δεξιά, μαζεύτηκε στο κρησφύγετο του Γρίβα στη Λεμεσό. Όλα, όχι προς υπεράσπιση της «ιστορικής αλήθειας», αλλά προς απαλλαγή της δικής της ασυγχώρητης απουσίας από τη μοναδική ένοπλη αντιαποικιακή επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού. «Η ηγεσία του ΑΚΕΛ λησμόνησε το βασικό λενινιστικό δίδαγμα, ότι ο γνήσιος κομμουνιστής υποστηρίζει κάθε βόλι που στρέφεται ενάντια σε ξένο κυρίαρχο, ανεξάρτητα του ποιος ρίχνει το βόλι αυτό», κατέθεσε κάποτε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Πλουτής Σέρβας.

Θεμέλια συνεργασίας όλων, απ΄ έξω μόνο η Τουρκία

 

του ‘Αριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο 

Αύριο (σσ. πραγματοποιήθηκε χθες, 16/1/20) θα μονογραφηθεί στην Αίγυπτο το Καταστατικό για την ίδρυση του Φόρουμ, που έχει σκοπό τη συνεργασία για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της Ανατολικής Μεσογείου. Στο Φόρουμ συμμετέχουν η Κύπρος, η Ελλάδα, η Αίγυπτος, η Ιταλία, η Ιορδανία, η Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Δηλαδή, από τις χώρες της περιοχής απουσιάζουν ο Λίβανος και η Τουρκία. Ο Λίβανος με τον οποίον η Κύπρος είναι σε επαφή, έχει τα εσωτερικά του προβλήματα, κυρίως έχει την Χεζμπολάχ, που δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με το Ισραήλ, και η Τουρκία έχει τη μεγαλομανία του δικτάτορα της να την εμποδίζει. Η δημιουργία αυτού του Φόρουμ, που θεσμοθετεί κάπως πιο πρακτικά τη συνεργασία των κρατών και την αναγνώριση του καταλυτικού ρόλου που παίζει ο φυσικός πλούτος της περιοχής, δεν προέρχεται μόνο από τις ηγεσίες των κρατών, αλλά και από την επί τούτου επιθυμία των εταιρειών που εμπλέκονται. Οι οποίες θέλουν να εμπλακούν στα κοιτάσματα όλων των χωρών της περιοχής.
Αν μη τι άλλο, είναι ιστορικό το γεγονός ότι χώρες που τις χωρίζουν τεράστιες διαφορές και συγκρούσεις, βρίσκονται σε τέτοιο επίπεδο συντονισμού ειδικά για το φυσικό αέριο. Αλλά, και το ότι σε αυτό τον συνασπισμό βρίσκεται ομότιμα και η Κύπρος. Ημικατεχόμενη, απειλούμενη, αλλά νόμιμα και με απόλυτο σεβασμό από τους υπόλοιπους. Το ερώτημα, λοιπόν, που θέτουν πολλοί είναι αν αυτή η οδός μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες που να ευνοούν τη λύση του Κυπριακού. Διότι, αυτό είναι για εμάς το κορυφαίο ζητούμενο και όχι ασφαλώς το αν θα απολαύσουμε τα δισεκατομμύρια των κοιτασμάτων. Που δεν θα τα απολαύσουμε αν δεν έχουμε την πατρίδα μας ελεύθερη. Αλλά, το πρώτιστο ερώτημα πρέπει να είναι: αν δεν επιδιώξουμε και δεν συμμετέχουμε σε τέτοιου είδους διπλωματικό αγώνα, τι μπορούμε να κάνουμε; Την οδό της απόλυτης προσήλωσης σε «κυπριακής ιδιοκτησίας» συνομιλίες τη δοκιμάσαμε για χρόνια. Την οδό του εξευμενισμού του θηρίου, κυρίως μέσα στην ΕΕ, επίσης τη δοκιμάσαμε. Την εμπιστοσύνη μας προς τους μεσολαβητές του ΟΗΕ, στα χέρια των οποίων παραδώσαμε τη μοίρα μας, επίσης.
Το αποτέλεσμα ηλίου φαεινότερον. Το θηρίο έφτασε στα όρια της αγριότητάς του και είναι έτοιμο να μας καταβροχθίσει. Ουδέν πιο κυριολεκτικό από αυτό. Επομένως, μία οδός απομένει. Να ενισχυθούμε. Να θωρακιστούμε. Κι επειδή ακόμα τρομάζει πολλούς να μιλάμε για αμυντική θωράκιση, παρότι επιβάλλεται όσο ποτέ προηγουμένως, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να ενισχυθούμε διπλωματικά. Μέχρι να αντιληφθεί η Άγκυρα, αν όχι ο Ερντογάν προσωπικά, οι υπόλοιποι Τούρκοι, ότι θα τα χάσει όλα αν συνεχίσει να είναι απέναντι από όλες τις χώρες και έξω από τις ειρηνικές συνεργασίες που στήνονται για το συμφέρον όλης της περιοχής. Όχι, δεν αιθεροβατούμε. Αιθεροβατούν όσοι ελπίζουν πως θα συνεργαστεί μαζί μας η Τουρκία χωρίς να εξαναγκαστεί να το κάνει.

Οι Κέλτες τελειώνουν τον αγγλικό μεσαίωνα

  Αλέκος Μιχαηλίδης   

Οι Εγγλέζοι ήταν ξεκάθαροι. Αστοί, εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί έδωσαν ρητή λαϊκή εντολή στον Μπόρις Τζόνσον να προχωρήσει ακλόνητος και να υλοποιήσει το Brexit μέχρι την 31η Ιανουαρίου 2020. Μετά από τρία χρόνια, η βρετανική κυβέρνηση έχει ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα και ο βρετανικός λαός επανέλαβε το «Ναι» του δημοψηφίσματος για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο κι αν δακρύβρεχτα αναλύεται το αποτέλεσμα στην Κύπρο και σε άλλες χώρες, ο αγγλικός λαός αξιώνει εκ νέου την αυτόνομη πορεία της χώρας του. Κουτσιά καθαρισμένα…

Πέραν, όμως, από την ξεκάθαρη νίκη των Συντηρητικών, τα υπόλοιπα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών εξάγουν χρήσιμα συμπεράσματα και αποτελούν ευκαιρία για σοβαρές ανατροπές στα δεδομένα. Σοβαρές ανατροπές που θα απελευθερώσουν τους λαούς που επιβιώνουν υπό την αίρεση του Στέμματος και αυτού του μεσαίωνα που εγγυώνται το Λονδίνο, το Μπάκιγχαμ, το Ουέστμινστερ. Σοβαρές ανατροπές, φτάνει οι χώρες να ξεσπάσουν και να απαγκιστρωθούν από το «καρκίνωμα» που λέγεται Μεγάλη Βρετανία. Σοβαρές ανατροπές που αφορούν και την Κύπρο.

Σκωτσέζοι και Ιρλανδοί κρατούν πλέον στα χέρια τους την «ενότητα» της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η σημαντική άνοδος 13 εδρών του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας (SNP) και οι συνολικές 48 που αποκτά στη νέα Βουλή των Κοινοτήτων επιτρέπουν στους Σκωτσέζους να επαναλάβουν το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία. Πλέον, η «θαλπωρή» του Ηνωμένου Βασιλείου (άκου όνομα που χρησιμοποιούν στον 21ο αιώνα) εξαντλείται και η ηγεσία της Σκωτίας οφείλει να τολμήσει μία πράγματι ηρωική έξοδο προς την αυτοδιάθεση του λαού της. Άλλωστε, η πρωθυπουργός και ηγέτιδα του SNP Νίκολα Στέρτζιον δεσμεύτηκε για την επόμενη μέρα: «Δόθηκε πλέον εντολή για να προσφερθεί στον λαό της Σκωτίας η δυνατότητα να επιλέξει το μέλλον του» δήλωσε μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος.

Όταν μας ζητούσαν να παραδώσουμε την κυπριακή ΑΟΖ στην Τουρκία

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Στις 2 Ιουνίου 2004, ο Κόφι Ανάν υπέβαλε στο Συμβούλιο Ασφαλείας έκθεση για την αποστολή καλών υπηρεσιών του στην Κύπρο. Ήταν μια εκτενέστατη παραπλάνηση γύρω από τις εξελίξεις για το Σχέδιό του και για το δημοψήφισμα του Απρίλη και λόγω του ελληνοκυπριακού ΟΧΙ, ήταν επικριτικός για την πλευρά μας. Με προκλητικές αναφορές εναντίον μας, παραποίηση γεγονότων και αυθαίρετων συμπερασμάτων, που βεβαίως φρόντισαν να επιβάλουν οι τότε πρωταγωνιστές, Άλβαρο ντε Σότο, Ντέιβιντ Χάνι κ.ά. Όμως, του έλαχε απέναντί του να είναι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που δεν ήξερε να σιωπά μπας και του θυμώσει η… διεθνής κοινότητα. Και στην έκθεση απάντησε με μια αντι-έκθεση, που επιδόθηκε επισήμως στον Γ.Γ. ως επιστολή, και είχε την ίδια έκταση (καμιά σαραπενταριά σελίδες) με τη δική του έκθεση. Ανέλυε με στοιχεία και επιχειρήματα όλα τα κακά που μας έστησαν με εκείνο το Σχέδιο, αλλά πρώτα απ΄ όλα έλεγε στον Ανάν ότι η έκθεση του ετοιμάστηκε από εκείνους στους οποίους ανέθεσε τον ρόλο «του έντιμου μεσολαβητή» και στην ουσία «αξιολογούν στην πράξη το αποτέλεσμα των δικών τους προσπαθειών». Δηλαδή, «με άλλα λόγια, οι συντάκτες της έκθεσης διαδραματίζουν ουσιαστικά το ρόλο του δικαστή και των ενόρκων». Σιγά που θα τους χαριζόταν. Ειδικά του Ντε Σότο, που σε κάποιες από τις συνομιλίες τους, όταν αυτός δεν δεχόταν τα επιχειρήματα του Τάσσου και τόλμησε να του πει «βάζω από το ένα αφτί και βγάζω από το άλλο», ο Τάσσος του απάντησε: «Είναι φυσικό, διότι ανάμεσά τους, στο κεφάλι σου, υπάρχει κενό». Δεν έχει μυαλό μέσα, εννοούσε. Κάπως έτσι τους αντιμετώπιζε και δεν τον χώνευαν.

Αλέκος Μιχαηλίδης: «Που πας παλικάρι, ωραίο σαν μύθος…»

Χαιρετίσματα πολλά, παππού Φώτη Παπαφώτη. 

Ολόρθος αποχώρησες, επέτειο της μάχης των Σπηλιών, για να βρεις τους συντρόφους σου στο ωραίο γλέντι του παραδείσου. 

Εκεί, θα χαιρετήσεις ξανά τους συναγωνιστές σου. 

Στην Αθήνα, στην Κρήτη, στην Καρπασία, στη Λευκωσία. 

Αυτούς που έφυγαν νωρίς, αυτούς θα προτιμήσεις να αγκαλιάσεις. 

Κι έπειτα θα αναπαυθείς στη θαλπωρή της ωραίας εκείνης παρέας. Ο Γρηγόρης θα καπνίζει το μάγκικο τσιγάρο του, ο Μάτσης θα ονειρεύεται έναν άλλον γαλαξία, ο Ευαγόρας θα χαμογελά θαυμάζοντας τους ήρωες του Λιοπετρίου, ο Καραολής θα σιγοτραγουδά τον βαρύ σκοπό της λευτεριάς. 

Χαιρετίσματα πολλά, παππού Παπαφώτη. 

Σε όλους που απέρριψαν τα οφίτσια και διάλεξαν τον δρόμο της αξιοπρέπειας, τον δρόμο της ΕΟΚΑ, τον δύσκολο δρόμο της μαγκιάς. Και μια χειραψία στον δικό μας παππού, που σιωπηλός αμφισβήτησε τα «μετάλλια» μιας εξουσίας που έψαχνε και ψάχνει άλλοθι για τη μετριότητά της. Εκεί, κουβαλώντας τη χειροβομβίδα της Ελλάδας, θα συνεχίσεις τον αμανέ της λευτεριάς με τους συναγωνιστές σου, κατά παράβαση των νουθεσιών των αλλήθωρων που μένουν πίσω για να σηκώσουν το βαρύ όνομα της ιστορίας. Για να αντηχεί αιώνια ο ύμνος που τραντάζει τον ναό, ο ύμνος του πενήντα πέντε και να βασανίζει τους κράχτες της νέας αποικιοκρατίας, τους εγγυητές του φασισμού, τους κολαούζους του «ρεαλισμού», τους ιδεολόγους του συμβιβασμού.

«Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό».

Καλή αντάμωση.

Στο Βερολίνο η επόμενη πράξη στο Κυπριακό

Ξανά σε διαπραγματεύσεις εν μέσω παραβιάσεων στην ΑΟΖ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη από την Ρήξη φ. 155

Όχι, τα τουρκικά γεωτρύπανα δεν αποχώρησαν από την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το «Φατίχ» (Πορθητής) και το «Γιαβούζ» συνεχίζουν τις παράνομες γεωτρητικές δραστηριότητές τους –το δεύτερο εντός του τεμαχίου 7– αλλά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ετοιμάζει βαλίτσες για Βερολίνο. Εκεί, στις 25 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί άτυπη τριμερής διάσκεψη, με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί και με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες.

Η αλήθεια είναι πως τα σχέδια του ΓΓ μιλούσαν για συνάντηση στο περιθώριο του Φόρουμ Ειρήνης στο Παρίσι (11-13 Νοεμβρίου), ωστόσο η Τουρκία έβαλε βέτο, «γιατί η Γαλλία είναι φίλα προσκείμενη προς την Κύπρο». Έτερον εκάτερον, στο συμβολικό Βερολίνο θα γίνει ακόμα μια προσπάθεια επανέναρξης των συνομιλιών, που παραμένουν στον πάγο από τις 7 Ιουλίου 2017 και το… τουρκικής ιδιοκτησίας ναυάγιο του Κραν Μοντανά της Ελβετίας.

Κι όμως, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ετοιμάζεται να καθίσει στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων υπό αυτό το ζοφερό σκηνικό. Ετοιμάζεται να δώσει άλλη μια ευκαιρία σε αυτήν τη διαδικασία, που διεξάγεται υπό την αίρεση της Τουρκίας. Μιας Τουρκίας που εφαρμόζει κεραυνοβόλο πόλεμο (Blitzkrieg), τόσο σε επιχειρησιακό επίπεδο όσο και σε διπλωματικό. Την ώρα δηλαδή που διατηρεί παράνομα 40.000 στρατιώτες στην κατεχόμενη Κύπρο, εισβάλλει στις θάλασσες, επεκτείνεται στη νεκρή ζώνη (ανάμεσα στο ελεύθερο και στο κατεχόμενο κομμάτι), καθώς συντηρεί με δηλώσεις την… πολεμική και οσμανική πραγματικότητα.

Άιντε βρε μεμέτη, ψευτοπαλλικάρι...

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

«Άιντε βρε μεμέτη, ψευτοπαλλικάρι,
άιντε βρε μεμέτη και πού θα μου πας.
Με τις ξένες πλάτες κάνεις το λιοντάρι,
με τις ξένες πλάτες ύπουλα χτυπάς»

Κ. ΒΙΡΒΟΣ

Τελικά, δεν ήρθε ο Μόσκοβος. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε με τη σειρά του τα πάντα στον Ταγίπ Ερντογάν και οι κουρδικές δυνάμεις –που «εξαιτίας» τους οι τζιχαντιστές δεν έφθασαν μέχρι το Μανχάταν– έχουν νέα διορία 150 ωρών να αποχωρήσουν από τις περιοχές τους. Η συμπαιγνία ΗΠΑ – Ρωσίας – Τουρκίας ολοκληρώθηκε και μια νέα τριάδα χαράζει νέα σύνορα στην αιματοβαμμένη Μέση Ανατολή. Σαν κακή απομίμηση της «Διάσκεψης της Γιάλτας» οι τρανοί ηγέτες της περιοχής έδωσαν τα χέρια στο Σότσι και μετά από έξι ώρες βρήκαν τη λύση για τη Συρία, τουλάχιστον για τη βόρεια.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Οι νικητές του πολέμου έκοψαν κι έραψαν κι έχρισαν «διεκπεραιωτή» τον φασίστα που διοικεί το τουρκικό καθεστώς. Μες στην αναπουμπούλα της αβεβαιότητας, οι δύο υπερδυνάμεις παρέδωσαν τα κλειδιά της βόρειας Συρίας σε έναν δικτάτορα, φονιά, επιδρομέα, που διατηρεί ως τελικό σκοπό την κουρδική γενοκτονία. Για να γίνει κατανοητό, μέσα σε πέντε μέρες –η «Γιάλτα» διήρκεσε επτά– Πούτιν και Τραμπ παραχώρησαν στην Τουρκία την «συνθήκη εγγυήσεως» για τη «ζώνη ασφαλείας» στη βόρεια Συρία.

Επί της ουσίας, όλα τίθενται υπό την αίρεση ενός καθεστώτος που διατηρεί ακόμα «λευκά κελιά», που φυλακίζει αντικαθεστωτικούς, που κατέχει τη μισή Κύπρο, που δολοφονεί αμάχους. Την ώρα που χειραγωγεί τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό –και διατηρεί λόγο στο Ιντλίμπ– ο Ερντογάν απολαμβάνει το «δικαίωμα» που του δίνει η παγκόσμια ανοχή να μακελέψει τους Κούρδους και τις Κούρδισσες που αντιστάθηκαν τόσα χρόνια στον έτερο ισλαμοφασισμό των τζιχαντιστών.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το δράμα της Συρίας δεν έχει τελειωμό. Και υπό το «εύσχημο» περί αποσχιστικών κινημάτων, προαλείφεται ο… ψυχροπολεμικός διαμελισμός της. Κι όλα αυτά, καθώς οι Ευρωπαίοι ασχολούνται με μια κωμωδία που παίζεται ακόμα στο Λονδίνο και δεν βγάζουν άχνα για την τυραννία που βασανίζει τον κουρδικό και τον συριακό λαό. Καθώς οι ιθαγενείς κάποιας δύσης, πιστεύουν ακόμα πως ο Μόσκοβος θα τους σώσει από τον Μεμέτη που κουνά το δάκτυλο από το σεράι του. Διαφυγή καμιά, γη και ελευθερία, κατά το καβαφικό κουρδικό παράδειγμα: «Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη, για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κι οι τρεις τους τη Συρία το ίδιο». Biji Rojava.

Νίκη στα όπλα του Κουρδιστάν

Αλέκος Μιχαηλίδης

«Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα

βάλε στα ρούχα σου φωτιά,

βάλε στα όργανα φωτιά,

να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα

η τρομερή μας η λαλιά»

Έφτανε από μακριά η κατάληξη του Κούρδου αγωνιστή Τσερκέζ Κορκμάζ: «Υποσχεθήκαμε στον μάρτυρα Θεόφιλο την ελευθερία μας και την υπόσχεσή μας θα την κρατήσουμε». Υπό τα φώτα μιας ημικατεχόμενης πόλης, εκεί στο υπό εξωραϊσμό Λήδρα Πάλλας, ήταν διακριτό πως ο Κορκμάζ, ο Γιασίν και τόσοι άλλοι που βρήκαν πατρίδα στην Κύπρο, δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να παραδοθούν. Καθίστατο σαφές πως οι Κούρδοι και οι Κούρδισσες αμφισβητούν με θάρρος τη μοίρα τους. Τόσο στη Ροζάβα όσο και στην Κύπρο, που τόσο πολύ αγάπησε τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

Φαινόταν στα βήματα του 60χρονου Τσερκέζ πως περπάτησε βήμα-βήμα τα βουνά του Κουρδιστάν για τα οποία μιλά χαμογελώντας. «Η ελευθερία της Κύπρου περνά από τα βουνά του Κουρδιστάν», επανέλαβε κι ήταν σαν να αγκάλιασε την εκδήλωση ο ίδιος ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Κάθε χειραψία και ένδειξη πως ο κουρδικός λαός θα νικήσει. Οι συγκλονιστικές πολεμικές ιαχές των Κούρδων και των Κούρδισσων έμοιαζαν σαν κάλεσμα προς τους Κύπριους, ένα κάλεσμα αναγέννησης και ανάστασης, θανατηφόρο για τον φασισμό που από την Άγκυρα κατακρεουργεί τους λαούς της περιοχής.

Κι όσο κι αν συντηρείται εντέχνως, προς αποφυγή «δυσάρεστων καταστάσεων», στη βόρεια Συρία δεν διεξάγεται ένας απλός πόλεμος. Στη Ροζάβα δοκιμάζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα. Στη Ροζάβα δοκιμάζεται η αυτοδιάθεση των λαών. Τούτες τις ώρες, που η τουρκοκρατούμενη Κύπρος προχωρά ευημερούσα και υπό ανάπτυξη στη νέα εποχή, τα βουνά του Κουρδιστάν βρυχώνται ακλόνητα και ο αντίλαλος φθάνει στον Πενταδάκτυλο. Η αντίσταση στο Σερεκανιγιέ, ένα νέο Κομπάνι, οι μάχες στο Αφρίν, η προστασία της Μαμπίτζ, είναι απαντήσεις πως ο περήφανος κουρδικός λαός απορρίπτει τον ρεαλισμό της δύσης και προχωρά προς την ελευθερία του.

Δεν είχαν κι αυτοί οι Κούρδοι ρεαλιστές να τους μοιράσουν μερικά γλωσσάρια

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο.

«Θα πολεμήσουμε μέχρι να πεθάνουμε». Τα λόγια της Ντελάλ, της Κούρδισσας μαχήτριας του YPJ (Women’s Protection Units), ακούγονται τόσο ξένα, τόσο ακατανόητα στα καλλιεργημένα αφτιά ημών των Ευρωπαίων. Είναι λες εθνικίστρια; Μήπως, δεν θέλει μια ειρηνική διευθέτηση και θέλει να σκοτώσει Τούρκους από κάποιο εθνικιστικό καπρίτσιο; Διαφορετικά γιατί να θέλει να πεθάνει η γυναίκα; Και στο κάτω-κάτω γιατί να ανήκει στο YPJ, το γυναικείο στράτευμα των Κούρδων, που έχει σήμερα πάνω από 20.000 μαχήτριες οι οποίες πολέμησαν εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και σήμερα πολεμούν εναντίον των Τούρκων;

Η Ντελάλ ξέρει τι λέει κι ας μην θέλουν να το καταλάβουν οι πολιτισμένοι της γης. «Μόνο με έναν τρόπο μπορεί να αντιδράσει το YPJ: να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα αδέλφια του». Διότι, «στόχος της Τουρκίας είναι η κουρδική εθνοκάθαρση». Και δεν μιλά πλάθοντας θεωρίες με το νου της, έχει ιστορικές εμπειρίες. Άλλοι είναι που δεν χρησιμοποιούν τις ιστορικές εμπειρίες όταν σκέφτονται. «Το Αφρίν», λέει η Ντελάλ, «μας έδειξε ότι η Τουρκία μπορεί να βομβαρδίζει μέχρι να τους σκοτώσει όλους και να τρομοκρατεί τους πολίτες για να φύγουν από τα σπίτια τους. Θέλουμε απεγνωσμένα να αποφύγουμε ένα νέο Αφρίν, αλλά η Τουρκία είναι αφοσιωμένη στην εθνοκάθαρση των Κούρδων». Έτσι, το πήραν απόφαση αυτοί. Θα υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τα αδέλφια τους. «Θα πολεμήσουμε μέχρι να πεθάνουμε».

Ούτως ή άλλως, είναι ένας λαός, ο μόνος λαός, που τρομάζει την Τουρκία. Όχι τόσο για τις πολεμικές αρετές του, αλλά γιατί όσο και να προσπάθησε να τον ξεριζώσει για να τον κάνει υποχείριο (ή προτεκτοράτο;) δεν τα κατάφερε. Δεκαετίες ολόκληρες. Από την εξέγερση του Σεΐχη Σαΐντ, τις εξεγέρσεις του Ζεϊλάν και του Άγκρι με τον Ιχσάν Νουρί τον πρώην λοχαγό του τουρκικού στρατού, που με τους επαναστάτες των βουνών ύψωσαν στο Αραράτ την κουρδική σημαία με τις τρεις λωρίδες (πράσινο, λευκό και κόκκινο) κάπου στο 1930. Μέχρι τις μέρες μας με τη δημιουργία και την ένοπλη δράση του Ρ.Κ.Κ., του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, του Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

Ελευθερία στη Ροζάβα

Του  Αλέκου Μιχαηλίδη 

Γεγονός: Η Τουρκία εισέβαλε στη βόρεια Συρία για δεύτερη φορά. Χερσαία και εναέρια. Είχε προηγηθεί, τον Ιανουάριο του 2018, η εισβολή στο υπό κουρδικό έλεγχο Αφρίν, το οποίο παραδόθηκε από τις τουρκικές δυνάμεις στους συμμάχους τους, Σύρους αντάρτες. Η ύποπτη αλληλεπίδραση με τους τζιχαντιστές, παρέδωσε το Αφρίν και δημιούργησε κύμα Κούρδων προσφύγων, οι οποίοι βρήκαν την πατρίδα στην υπόλοιπη βόρεια Συρία. Επί της ουσίας, ο Ερντογάν δεν θέλει να δημιουργήσει ζώνη ασφαλείας –γιατί δεν το κάνει στα δικά του εδάφη;– μα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: Να αιματοκυλήσει τις κουρδικές περιοχές, να προσπαθήσει να υποτάξει τους Κούρδους και τις Κούρδισσες των YPG/YPJ.

Αυτό που παρακολουθούμε από τις οθόνες μας, μεμψίμοιροι και βαλτωμένοι στο υψηλό μας βιοτικό επίπεδο, δεν είναι τίποτε άλλο από ένας Αττίλας, μια εισβολή παρόμοια εκείνης της 20ής Ιουλίου 1974. Η «Πηγή Ειρήνης», που συμπληρώνει τον «Κλάδο Ελαίας», δηλαδή τη λεηλασία του Αφρίν, είναι το αιμοβόρο σχέδιο του Τούρκου προέδρου (αυτού του τρομοκράτη που απολαμβάνει τη σιωπή των δυτικών χωρών) να επιβάλει την τουρκική βαρβαρότητα στο Δυτικό Κουρδιστάν, στην περιβόητη και περήφανη Ροζάβα, ένα οικοδόμημα ελευθερίας, ισότητας, χειραφέτησης. 

Η κουρδική αντίσταση αφήνει εκτεθειμένους όλους τους ανθρώπους που χωνεύουν και συμφιλιώνονται με τα τετελεσμένα του τουρκικού φασισμού, των τουρκικών επιδρομών. Κούρδοι και Κούρδισσες, «γυναίκες και άνδρες με όπλα στους ώμους», επιμένουν να αντιστέκονται –τούτες τις ώρες του μεγάλου χαμού– γιατί θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, όχι στον νεοπλουτισμό και σε κάποια δυτικότροπη ευημερία, μα στα βουνά τους, στα χωριά τους, στα χώματα που ποτίζουν με αίμα εδώ και σαράντα χρόνια.

«Και ο πλούτος αυτός να πουληθεί στη διεθνή αγορά μέσω Τουρκίας»

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο 

Την ώρα της μεγάλης προσπάθειας για σύνταξη των όρων αναφοράς και επιστροφή στις συνομιλίες, ο εκβιασμός κορυφώνεται. Το Γιαβούζ ξεκίνησε για νέα επιδρομή, στο τεμάχιο 7 της κυπριακής ΑΟΖ, που πρόσφατα αδειοδοτήθηκε για νόμιμες έρευνες από την Κυπριακή Δημοκρατία στην κοινοπραξία ENI και ΤΟΤΑL. Είναι εκβιασμός με συγκεκριμένους στόχους. Το είπε χτες και ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου: «Ευχόμαστε να υπάρξει συμφωνία και όλοι να πάρουν τα δικαιώματά τους και να συνεχιστεί αυτή η υπόθεση μέσα σε γαλήνη και ειρήνη και ο πλούτος αυτός να πουληθεί στη διεθνή αγορά μέσω Τουρκίας. Αν δεν γίνει αυτό, εμείς θα κάνουμε τα δικά μας βήματα. Προτιμούμε να βρεθεί μια κοινή οδός». Για όσους δεν πήραν το μήνυμα να το διευκρινίσω: Η κοινή οδός που προτιμά η Άγκυρα να βρεθεί δεν είναι η κοινή οδός που σκέφτεται ο κοινός νους. Ο τούρκικος νους λέει χωρίς περιστροφές: ο πλούτος αυτός να πουληθεί στη διεθνή αγορά μέσω Τουρκίας. Αν δεν πουληθεί μέσω Τουρκίας δεν θα είναι κοινή οδός, οπότε δεν θα συμφωνηθεί τίποτε. Δηλαδή; Ακόμα κι αν συμφωνηθεί ο διαμοιρασμός του φυσικού αερίου μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού, πρέπει να συμφωνήσουμε, επίσης, ότι θα πουληθεί μέσω Τουρκίας, διότι η Τουρκία δεν έχει δικό της αέριο και χρειάζεται το δικό μας για να αποκτήσει ρόλο στα δισεκατομμύρια της Ανατολικής Μεσογείου. Αφού ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος δείχνουν διατεθειμένες να μεταφέρουν το δικό τους αέριο μέσω Τουρκίας, μένει η Κύπρος, η οποία προσφέρεται για εκβιασμούς και πειρατείες.

Πάμε τώρα και στα εσωτερικά ζητήματα. Πριν από τον Τσαβούσογλου μίλησε και ο Ακιντζί. Και ήταν το ίδιο σαφής: «Την ημέρα που ο κ. Αναστασιάδης θα αποδεχθεί το πλαίσιο Γκουτέρες της 30ής Ιουνίου, δείχνοντας σεβασμό στις αποφάσεις του ΣΑ του ΟΗΕ σε αυτό το θέμα και τη δέσμευσή του στις σχετικές με την αποτελεσματική συμμετοχή, συγκλίσεις, εκείνη την ημέρα, οι όροι αναφοράς θα ολοκληρωθούν». Δηλαδή, για να σταματήσει η τουρκική επιδρομή στην ΑΟΖ πρέπει από τη μια να συμφωνηθεί ο διαμοιρασμός και η μεταφορά του πλούτου μέσω Τουρκίας χωρίς καν συνομιλίες, και για να ολοκληρωθούν οι όροι αναφοράς και να ξεκινήσουν οι συνομιλίες πρέπει να αποδεχθεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης την αποτελεσματική συμμετοχή έτσι όπως την αξιώνει ο Ακιντζί και η Άγκυρα.