Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Α΄)

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Έχοντας αναφέρει το παραπάνω, δεν αγνοούμε πως στο συλλαλητήριο συμμετείχαν – φυσικά – άπαντες οι εθνικιστές, αλλά δεν ήταν αυτοί που έδωσαν το «εσωτερικό χρώμα» της κινητοποίησης παρά μόνον, ίσως, το επίχρισμά της. Σε 300 – 400 χιλιάδες κόσμου (με μια μάλλον προσγειωμένη εκτίμηση) η παρουσία τους ήταν μειοψηφική και η ανάδειξή τους προήλθε κυρίως από την προσοχή που, βεβαίως, τους έδωσαν οι «αντίπαλοί» τους ως απόπειρα δικής τους άμυνας.

Το βίντεο που στη Θεσσαλονίκη οι απλοί πολίτες εκδιώχνουν τους Χρυσαυγίτες εκτός συγκέντρωσης...

...Παρότι της "Εφημερίδας των Συντακτών" δεν το λαμβάνει υπόψη του η όποια "αριστερά" δεν έχει υποταχθεί στο 4ο Ράιχ; Η λαοφοβία, η παράδοση του εξαθλιωμένου από τα "αριστερό" δεξιά μνημόνια στον κάθε τυχάρπαστο στρατηγό, βαρύνει όσους διαχωρίζουν τον πατριωτισμό -βασική παράδοση των κλασικών του μαρξισμού- από τον αντικατοχικό αγώνα. 

Μακεδονικό, ή αλλιώς περί προοδευτικότητας και άλλων δαιμονίων του Κωνσταντίνου Γρίβα  -  Οι ελλαδικές ελίτ αποδέχονται απροβλημάτιστα μια σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια, η οποία θα περιέχει τον όρο Μακεδονία. Κάποιοι, μάλιστα, προχωρούν παραπέρα: θεωρούν ότι η Ελλάδα οφείλει να αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος με το συνταγματικό του όνομα. Η στάση τους πηγάζει από τη μεταμοντέρνα αντίληψη ότι το έθνος είναι, έτσι και αλλιώς, μια "φαντασιακή κατασκευή" χωρίς … Κωνσταντίνος Γρίβας Διαβάστε περισσότερα...

Επανεθνικοποίηση, προβοκάτσιες χρυσαυγιτών, ήττα των εθνομηδενιστών

του Γιώργου Ρακκά

Η πάνδημη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στο συλλαλητήριο της 21ης Ιανουαρίου δεν ήταν έκπληξη, ούτε τυχαίο γεγονός. Είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μια αυτονόητη αντίδραση, καθώς πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η οικονομική και η κοινωνική κατάρρευση των προηγούμενων ετών μετεξελίσσεται τώρα στο ανώτατο στάδιο της κρίσης που αφορά στην ίδια την αμφισβήτηση της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας.

Πλέον είναι σειρά της γεωπολιτικής, εξ ου και η επιτάχυνση στο Μακεδονικό, η σταδιακή κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας εναντίον της Ελλάδας, καθώς και η κλιμάκωση των διεκδικήσεων του Αλβανικού εθνικισμού. Έχει πέσει ‘σήμα διάλυσης’, ότι πλέον η ελληνική κυβέρνηση εξαρτώμενη ολοκληρωτικά από τους ξένους σηκώνει σημαία ευκαιρίας, και έτσι οι επίδοξοι σφετεριστές της ιστορίας, του πολιτισμού ή και της κυριαρχίας του ελληνισμού στη  Μακεδονία, την Ήπειρο, την Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο νοιώθουν την στιγμή σαν μια μεγάλη ευκαιρία για να προωθήσουν την ατζέντα τους.

Το ίδιο ισχύει για τις ΗΠΑ, ακόμα και για την Ρωσία, οι οποίες αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν κλωτσοσκούφι. Χαρακτηριστική, υπήρξε η στάση του Ρώσου Υπ. Εξ. Λαβρώφ, που κάλεσε την Ελλάδα να παραμείνει ανυποχώρητη στο Μακεδονικό, προκειμένου να αποφύγει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που η ίδια του η χώρα είναι από τις πρώτες που την έχει αναγνωρίσει ως «Μακεδονία»,. Πίσω από αυτήν την στάση, κρύβεται μια αντίληψη μεταχείρισης της χώρας ως «εργαλείο μιας χρήσης», και αυτό ακριβώς αποδεικνύει την δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει διεθνώς. Για να μην μιλήσουμε για τον Τραμπ και την Μέρκελ, που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως νεροκουβαλητή.

Σε αυτό το περιβάλλον προκύπτει εντελώς φυσιολογικά η επανεθνικοποίηση της δημόσιας ζωής, δηλαδή η μετατόπιση της ατζέντας από τα μνημόνια και την οικονομία στα γεωπολιτικά ζητήματα της χώρας, κι έτσι, με την κινητοποίηση του ελληνικού λαού συντελείται μια ορισμένη «κοινωνικοποίηση του πατριωτισμού». Τα φτωχότερα, λαϊκά στρώματα, που είναι και συντριπτικά πλέον το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, βγαίνουν στις πλατείες και στα πεζοδρόμια για να διεκδικήσουν εκείνο που θεωρούν ως έσχατη γραμμή άμυνας και αξιοπρέπειας.

Τότε που η ΑΡΙΣΤΕΡΑ καλούσε σε πανεθνικό μέτωπο για τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!!!

22 Ιουλίου 1943  Ξεσηκωμός κατά της βουλγαρικής κατοχής

Τάσος Χατζηαναστασίου

Τον Ιούλιο του 1943 η κατεχόμενη από τον Άξονα Ελλάδα συνταράχτηκε από ογκώδεις διαδηλώσεις κατά της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στην κεντρική Μακεδονία. Στην Αθήνα, στις 22 Ιουλίου, περίπου 300.000, νέοι κυρίως, με πρωτοπόρα την ΕΠΟΝ, αψήφησαν τις απαγορεύσεις και βγήκαν στους δρόμους. Οι καταχτητές επιτέθηκαν στο πλήθος και 22 νέες και νέοι έχασαν τη ζωή τους. Θυσιάστηκαν επειδή ΤΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ στιγμή προτιμούσαν τη γερμανική από τη βουλγαρική Κατοχή της Μακεδονίας καθώς με την τελευταία κινδύνευε άμεσα η εθνική ακεραιότητα της χώρας. Οι έντονες διαμαρτυρίες προς τις γερμανικές αρχές είχαν πανεθνικό χαρακτήρα καθώς συμμετείχε και η Εκκλησία ακόμη και μέλη της δωσιλογικής κυβέρνησης που δέχτηκαν την σκληρή κριτική του ΕΑΜ γιατί δεν ήταν εντονότερες, ειδικά στη Θεσσαλονίκη.

Στις αρχές Ιούλη 1943, οι Γερμανοί αποφάσισαν να αντικαταστήσουν με βουλγαρικά φασιστικά στρατεύματα, τα δικά τους στρατεύματα κατοχής και στην υπόλοιπη Μακεδονία.

Μόλις έγινε γνωστή η απόφαση των χιτλερικών, σηκώθηκε ισχυρό κύμα αγανάκτησης σε όλη τη χώρα. Στις 8 Ιούλη, η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ κάλεσε το λαό σε «συναγερμό για τη σωτηρία του λαού της Μακεδονίας και της Θράκης από τα νύχια των αιμοβόρων εισβολέων…». Απόφαση με παρόμοιο περιεχόμενο κυκλοφόρησε και η ΚΕ του ΕΛΑΣ.

Η αρχή των κινητοποιήσεων έγινε στη Μακεδονία, στη Θεσσαλονίκη στις 10 Ιούλη. Με την καθοδήγηση του ΕΑΜ, συγκροτήθηκαν συλλαλητήρια με συμμετοχή χιλιάδων πατριωτών στις πόλεις Κιλκίς, Εδεσσα, Βέροια, Γιαννιτσά, Κοζάνη, Βόλο, Καρδίτσα, κ.α.

Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων αποτέλεσε η μάχη που έδωσε ο αθηναϊκός λαός στις 22 Ιούλη 1943.

Το πρωί της 22 Ιούλη, στην Αθήνα είχε σταματήσει κάθε κίνηση. Οι εργάτες είχαν κατέβει σε απεργία. Τα δημόσια γραφεία και τα καταστήματα έκλεισαν και στους έρημους δρόμους κυκλοφορούσαν περίπολοι στρατευμάτων κατοχής και Ελλήνων αστυνομικών. Σε επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας, οι Γερμανοϊταλοί είχαν στήσει πολυβόλα. Οι ξένοι κατακτητές και οι λακέδες τους είχαν πάρει όλα τα μέτρα για να εμποδίσουν τις εκδηλώσεις του λαού.

Η άλλη Αριστερά.

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Από το ιστολόγιο της Σάρας Βάγκενκνεχτ, ηγετικής μορφής της γερμανικής Αριστεράς (die LINKE):

 

«Υπάρχει μια ιδεολογία που κάποιοι θεωρούν αριστερή, αν και στην πραγματικότητα είναι η ιδεολογία των νικητών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. (Μια Ιδεολογία που) απεχθάνεται εθνικούς κανονισμούς και θεσμικά όργανα. Ένας παγκόσμιος όμιλος επιχειρήσεων δεν γνωρίζει καμία κοινωνική υποχρέωση σε καμία χώρα ˙ αναζητά διεθνώς για το φθηνότερο εργατικό δυναμικό και πουθενά δεν θα ήθελε να πληρώνει πλέον φόρους. Ακόμη και οι πιο εύποροι μπορούν να έχουν μια τέτοια κοσμοθεώρηση. Η ποιότητα ζωής τους δεν εξαρτάται από το αν στην πατρίδα τους υπάρχουν καλά σχολεία, νοσοκομεία και αξιοπρεπείς μισθοί. Συχνά έχουν σπίτια σε διαφορετικές χώρες, τα παιδιά τους σπουδάζουν σε διάσημα διεθνή πανεπιστήμια, όταν αρρωσταίνουν, μπορούν να βρουν τις καλύτερες ιδιωτικές κλινικές. Από την άλλη πλευρά, ο κανονικός πληθυσμός εξαρτάται από το να υπάρχουν στη χώρα τους καλά σχολεία, καλά νοσοκομεία, καλοί μισθοί και καλές υποδομές. Όποιος υποτιμά αλαζονικά αυτή την άποψη, είναι τα πάντα, αλλά δεν είναι αριστερός. Δεν έχουμε καμιά παγκόσμια διακυβέρνηση, δεν έχουμε ευρωπαϊκή κυβέρνηση, και δεν έχουμε τις προϋποθέσεις ώστε να μπορούν να ελέγχονται δημοκρατικά υπερεθνικές κυβερνήσεις. Η μοναδική μορφή δημοκρατίας που έχουμε είναι αυτή εντός των μεμονωμένων κρατών. Δεν λειτουργεί καλά, γιατί έχει διαβρωθεί από τα μεγάλο κεφάλαιο, αλλά εξακολουθεί να είναι το σημαντικότερο εργαλείο που έχει ο πληθυσμός για να επιβάλει τα συμφέροντά του.»

Η Σάρα Βάγκενκνεχτ διαβλέπει ότι στη κοινωνία η νέα διαχωριστική γραμμή βρίσκεται μεταξύ των νικητών του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που κατοικοεδρεύουν σε όλη την υφήλιο – και στην παλιά μεσαία τάξη, τους εργαζόμενους και εκείνους που τους «πήρε το ποτάμι» της παγκοσμιοποίησης. Οι πρώτοι ψηφίζουν Νεοφιλελευθέρους, Πράσινους και λοιπές παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις από την λάιτ Αριστερά. Οι της δεύτερης ομάδας προσανατολίζονται όλο και περισσότερο προς την άκρα δεξιά και λιγότερο προς την παραδοσιακή Αριστερά. Η νέα «σύγκρουση» έχει και συγκεκριμένο όνομα : καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη ατζέντα ενάντια στο δημοκρατικό έθνος-κράτος και την εθνική ταυτότητα.

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι του «προλεταριακού ανεθνισμού»

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Ο πολιτικός «ρεαλισμός» μας επιβάλλει να διαπιστώσουμε, ίσως όχι ακριβώς το «τέλος της Ιστορίας», αλλά οπωσδήποτε ότι στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες το πάλαι ποτέ πατριωτικό πάθος, το δημοκρατικό και ταξικό πολιτικό σθένος των λαών και των κοινωνικών ομάδων που υφίστανται την εκμετάλλευση, έχει προ πολλού και «οριστικά» εξουδετερωθεί.

Άλλωστε, η οικονομίστικα κατανοητή και εγκλωβισμένη στις ανισότητες της διανομής του πλούτου εργατική τάξη, ιδίως μάλιστα υπό τον πολυεθνικό και κατακερματισμένο «αμερικανικό» της χαρακτήρα, έγινε ένα εύχρηστο ιδεολογικό εργαλείο. Εργαλείο που μπορούσε εύκολα να στραφεί κατά του «ιστορικού αφηγήματος» του έθνους (ή έστω του «λαού των νοικοκυραίων» αυτού του έθνους).

Η σταδιακή εγκατάλειψη των ιδεολογικά υποβαθμισμένων παραγωγικών δραστηριοτήτων από τους αυτόχθονες εργαζόμενους και παράλληλα οι συνεχείς ροές της λαθρομετανάστευσης, που παρείχαν στα νέα μικρομεσαία αφεντικά άφθονο φθηνό εργατικό δυναμικό, διευκόλυναν (ιδεολογικά τουλάχιστον) παρόμοιες νοηματικές αποδομήσεις της «εργατικής τάξης» και του «λαού».

Για πολλού όλο αυτό το νέο ιδεολόγημα πριμοδοτούσε επίσης την ηθική μιας παγκοσμιοποιημένης και αμιγώς ταξικής υποτίθεται πάλης. Πάλης, η οποία συγκάλυπτε τη νεοφιλελεύθερη «ανθρωπιστική» ηθική των ανοιχτών συνόρων, βάπτιζε εργατική τάξη όλους τους κοινωνικά και πολιτικά αποκλεισμένους, όλους τους λαθρομετανάστες, όλους τους στερημένους και όλους τους φτωχούς.

Ο ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Από τον προγονολατρικό εθνοκεντρισμό στην εσπεριόπληκτη αποδόμηση

Του Λαοκράτη Βάσση  

Στις δύσκολες περιόδους της κοινωνικής αποσάρθρωσης και γενικότερης παρακμής που διανύει ο τόπος μας, υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πολιτιστικών-ταυτοτικών στοιχείων που αποτελούν τη συγκολλητική ουσία του κοινωνικού ιστού. Δυστυχώς, εκ των πραγμάτων, αποκαλύπτεται ένα γενικότερο έλλειμμα σε αυτό το πεδίο απ’ τη μεριά της Πολιτείας, αλλά και ειδικότερα απ’ τη μεριά της Αριστεράς.

Το έθνος στην πλανητική εποχή

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης*

Αποτελεί η πολιτική αυτή μονάδα βιώσιμη οντότητα στο τέλος της χιλιετίας;  Ποιοι παράγοντες καθορίζουν τη μοίρα της;  Αν επιβιώσει θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες και να υπηρετεί νέους σκοπούς.

Το να μιλάει κάποιος για το έθνος κατά τρόπο μεροληπτικό και ιδεολογικό είναι ο κανόνας και θα παραμείνει ο κανόνας. Ωστόσο δεν βλάπτει αν κάπου – κάπου παραβιάζεται ο κανόνας αυτός, έστω και με κίνδυνο να βρεθεί όποιος το κάνει ανάμεσα σε δύο πυρά. Στη μία άκρη του πεδίου της μάχης βρίσκεται η εθνικιστική «δεξιά», η οποία θεωρεί το έθνος ως το φυσικό πλαίσιο ζωής του ανθρώπου, όμως δεν εξηγεί πώς στάθηκε δυνατή η συλλογική ζωή και επιβίωση επί αιώνες και χιλιετίες δίχως έθνη με τη νεότερη έννοια του όρου. Επιπλέον η «δεξιά» συγχέει το δικαίωμα ζωής του έθνους με την έννοια της κυριαρχίας του κράτους, μη θέλοντας να εμπιστευθεί το πεπρωμένο του έθνους σε ένα πολυεθνικό κράτος, μολονότι πολλά ιστορικά παραδείγματα πιστοποιούν ότι κάτω από παρόμοιες συνθήκες τα έθνη μπορούν θαυμάσια να κρατηθούν στη ζωή και μάλιστα να ακμάσουν.

Tο ερώτημα έχει ως εξής: Θα αποδειχθούν το έθνος και το εθνικό κράτος ως η καλύτερη οργανωτική μορφή για τη συμμετοχή στον αγώνα κατανομής, θ’ αποτελέσουν την ανταγωνιστικότερη πολιτική και οικονομική μονάδα σε πλανητικό επίπεδο;

«…που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»

«…εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»….

Μεγάλωσα σε μια εποχή που αυτό το τραγούδι όχι μόνο σε πλήγωνε βαθιά αλλά και σε θύμωνε άλλο τόσο για το αλυσοδέσιμο του τόπου μας, και μάλιστα σε συνθήκες που άφηναν στη χώρα μια σχετική αυτονομία αποφάσεων.

Στις μέρες μας, το ξεβράκωμα και η αποικία είναι τόσο απροκάλυπτα που φάινεται δεν κάνουν σε κανέναν εντύπωση, πια…. Άλλωστε όπως λένε οι πολλοί, δεν υπάρχουν αποικίες στο δυτικό πολύχρωμο κόσμο…. οι ξένοι φαντάροι είναι πια ξένοι καλοδεχούμενοι επενδυτές, η εκπαίδευση εκλατινίζεται για να έχουν νόημα οι ήχοι και όχι τα γραμματα και οι λέξεις, να χαθεί παιδεία, η ιστορία και η ουσία δηλαδή…!

η οριακότητα μιας κοινωνίας που σαπίζει μέσα στην καπιταλιστική νιρβάνα βαφτίζεται ατομική επιλογή, «δικαίωμα» και πολλαπλά υποκείμενα… οι φιλάνθρωποι χορηγοί αγκαλιάζουν και σφίγγουν τον πολιτισμό και μας χαρίζουν ατέλειωτα ναρκισσιστικά σαββατοκύριακα στα Μαλς και τα Κέντρα πολιτισμού της παραλίας…Οι ιμπεριαλιστές νομιμοποιούν την κατοχή της Κύπρου μέσα από την ….κατανόηση του Άλλου( sic), ενώ η δικαιωματικοί ψυχολόγοι-θεραπευτές τους δίνουν και την απαραίτητη ιδεολογική μαγιά …η φύση είναι μόνο για να την κατακτήσεις και να τη νικήσεις γιατί «ο άνθρωπος πρέπει να γίνει θεός, στη θέση του θεού»… η τεχνολογική ύβρις εξαφανίζει τη μαστορία και την άμεση εφευρετικότητα της κοινότητας… οι κάτοικοι της αποικίας μας μιλάνε στα άκρα, με ιεραρχία ή ισοπέδωση…νικάνε οι δυνατοί, οι έχοντες, οι γαμάτοι, όλοι χωράνε σε τούτη την προοδευτική Ελλάδα του εκσυγχρονιστικού αριστεροδέξιου τυχοδιωκτισμού που πρέπει να γίνει ορθολογική Ευρώπη…! Αλλά είπαμε, αποικία δεν είμαστε!!!

Δημήτρης Ναπ.Γ

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ Η ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ

Μάθημα ελληνικότητας από έναν Τεράστιο Έλληνα Καλλιτέχνη!!!

Ιθαγένεια, τοπικισμός και μειονότητες

 Λαοκράτη Βάσση

---

Η σχέση της Αριστεράς με την ελληνική πολιτιστική ιθαγένεια μπορεί να συνδεθεί με μια ανοιχτή αντίληψη για τη σχέση με τις ρίζες μας. Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης, το εθνικό (ελληνικό) θα αναπέμπει στο ευρωπαϊκό και τα δυο μαζί στο οικουμενικό. Για να μην παρεξηγηθώ θα επικαλεστώ τον Εντγκάρ Μορέν, που σίγουρα δεν διατρέχει κίνδυνο να κατηγορηθεί για εθνικισμό. Γράφει, λοιπόν, ο Μορέν (Η πολιτική πολιτισμού, Εκδ. Λιβάνη):

«Η ομογενοποίηση, η τυποποίηση, η ανωνυμία τείνουν να καταστρέψουν τους ποικίλους πολιτισμούς και οδηγούν στην απώλεια των ριζών… Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι αναγκαίο να ανατρέξουμε ξανά στις πηγές, στις ρίζες… Η επιστροφή στις πηγές, την οποία προτείνουμε, συνδυάζει την επιστροφή στη γαλλική πηγή, στην ευρωπαϊκή γη και στην πηγή της Γης… Υπάρχουν δυο τρόποι να ξαναβρούμε την πίστη του έθνους στον εαυτό του. Ο ένας είναι το εθνικιστικό κλείσιμο, ο άλλος είναι ο πατριωτισμός και το άνοιγμα… Ο γαλλικός πατριωτισμός και  ο ευρωπαϊσμός δεν πρέπει να αντιπαρατίθενται… Δεν πρέπει να αποβάλουμε τη γαλλική μας ταυτότητα, αλλά πάντοτε να εντασσόμαστε και να τοποθετούμαστε στο παγκόσμιο» (σελ. 229-231).

Ο Γάλλος σοσιαλιστής, διδάσκοντας κι εμάς, μόνο ενοχικά δεν αντιμετωπίζει την εθνική (γαλλική) ταυτοτική του αφετηρία. Κάθε άλλο μάλιστα. Η δική του αντίληψη, όπου η Γαλλία αναπέμπει στην Ευρώπη και η Ευρώπη στην Οικουμένη, μπορεί να είναι και δική μας αντίληψη.

Στην τροχιά της συνύπαρξης

Μπορεί να είναι αντίληψη όλων των εθνικών συλλογικοτήτων του κόσμου που αρνούνται την γκρίζα ισοπέδωση της συντελούμενης πλανηταρχικής παγκοσμιοποίησης, οραματιζόμενες ένα πολύχρωμο οικουμενικό μέλλον εναρμονισμένης συνύπαρξης όλων των εθνικών-πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων του κόσμου μας. Κι αυτή είναι η πολιτιστική τροχιά που πρέπει να σηματοδοτεί η σύγχρονη Αριστερά ως πολιτική και πολιτιστική πρωτοπορία του τόπου μας.

Εθνική και κοινωνική Συνείδηση

του Κ. Μοσκώφ απ’ο το Άρδην τ. 74 

 

Μια παραγωγική εμπορευματική δραστηριότητα διασώζεται ανάμεσα στον 16ο και 18ο αιώνα, στον ελεύθερο από τα αντικίνητρα του οθωμανικού φεουδαλισμού νεοεποικισμένο ορεινό χώρο, ή στις όμοιας ιστορικής γένεσης νησιώτικες κοινωνίες του Αιγαίου, αποκλειστικά σχεδόν εκεί.

Η οικονομική ενότητα της ελλαδικής κοινωνίας έχει διασπαστεί τώρα: Οι αστικές σχέσεις αναπτύσσονται στα εμπορευματικά βουνίσια αυτά κέντρα, διεισδύουν σταδιακά στην περίοική τους αγροτιά, δεν διοχετεύονται όμως και προς τον φεουδαλοποιημένο πεδινό χώρο. Όχι ότι μια ανάπτυξη της οικονομίας δεν πραγματοποιείται και στα μέρη αυτά. Οι καινούργιες καλλιέργειες, η σταφίδα κυρίως, αλλά και το βαμβάκι, ο καπνός, το καλαμπόκι, ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη ολοένα ζήτηση της Ευρώπης, κι έστι η παραγωγή αυξάνεται σημαντικά από τα τέλη του 17ου αιώνα στον ελλαδικό χώρο σαν σύνολο.

Γκλομπαλιστές εναντίον «Λαϊκιστών» - Η σύγκρουση που θα κρίνει ο μέλλον της Δύσης

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Τα τεκτονικά οικονομικά ρήγματα που ενεργοποιήθηκαν με την οικονομική κρίση του 2008 αποκάλυψαν, εκτός των άλλων, ότι βρισκόμαστε σ' ένα στάδιο θεμελιώδους ιστορικής μετάβασης όπου μαίνεται ένας υπόγειος πόλεμος για τον έλεγχο του πλανήτη.

Η Δύση βρίσκεται σε βαθειά παρακμή, εγκλωβισμένη σε λάθος πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές -τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Ε.Ε.- για τρεις, τουλάχιστον, δεκαετίες. Οι προνομιούχες χώρες του δυτικού κόσμου, μέσα στο ρηχό, ωφελιμιστικό, πρότυπο που πρότειναν ως τρόπο ζωής, με την οικονομική διάσταση να επικρατεί της πολιτικής, έχασαν τα, για αιώνες, αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματά τους στην παραγωγή, την τεχνολογία και την δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας.

Η βίαιη οικονομικο-κοινωνική παρακμή, που τραντάζει συθέμελα την πάλαι ποτέ βιομηχανική Δύση, είχε ως φυσική συνέπεια την μετατόπιση του άξονα ισχύος υπέρ των ανατολικών και αναδυόμενων χωρών.

Όμως, οι ασιατικές κοινωνίες, αν και αρχικά κέρδισαν πολλά από την παγκοσμιοποίηση, δεν είναι διατεθειμένες να παραδώσουν την εθνική τους κυριαρχία και τις πολιτισμικές παραδόσεις τους σ' ένα μονοπολικό σχήμα παγκόσμιας διακυβέρνησης κυριαρχούμενο από τις δυτικές ελίτ. Έτσι, η ασιατική εμπειρία δείχνει ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και δεν θεωρείται πανάκεια.

Τώρα και η Δύση νοιώθει πλέον διαφορετικά από την εποχή που η παγκοσμιοποίηση με τις ανοικτές αγορές, το ελεύθερο εμπόριο, το λιγότερο κράτος και τα ανοιχτά σύνορα θεωρήθηκε τρόπος οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου.

Ελλάδα και Τουρκία στο νέο γεωπολιτικό τοπίο

Απόστολος ΑποστολόπουλοΣ

---

Από την εποχή Σημίτη οι διάδοχες κυβερνήσεις συμπεριφέρονται ως εάν ο κίνδυνος τουρκικής επίθεσης είναι πραγματικός, επικείμενος και δεδομένη η ελληνική ήττα σε περίπτωση αναμέτρησης. Καλλιεργούν τον ραγιαδισμό και τον εθνομηδενισμό της παρέας του Φίλη και πολλών άλλων. Το επιχείρημα ότι ο Ερντογάν είναι «τρελός» και ανεξέλεγκτος δικαιολογεί κάθε περαιτέρω υποχώρηση, ποιος τα βάζει με ένα τρελό;

Η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν είναι τολμηρός, ρηξικέλευθος, λογάς, αλλά όχι τρελός. Η δε Τουρκία, με τους κεμαλιστές ή με τον Ερντογάν, αποφεύγει να παραβιάσει έμπρακτα τα όρια που σε γενικές γραμμές ορίζουν οι ΗΠΑ. Όποτε η Τουρκία έχει περάσει από τη ρητορική σε πολεμικές επιχειρήσεις έχει την άτυπη αλλά ρητή έγκριση των ΗΠΑ (Κύπρος το 1974) ή δεν προσκρούει σε σαφή απαγόρευση των ΗΠΑ (Συρία τώρα).

Μετά τον Β΄ Παγκόσμια Πόλεμο, η Τουρκία και η Ελλάδα αποτελούσαν για τις ΗΠΑ μια ενότητα και είχαν ένα ρόλο: να είναι φράχτης σε κάθε απόπειρα καθόδου της Σοβιετικής Ένωσης προς τη Μεσόγειο. Στη Γιάλτα, Στάλιν, Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ αποφάσισαν ότι Τουρκία και Ελλάδα ανήκουν στη Δύση, όπως απλώς υπενθύμισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Το άνοιγμα  και η πολιτική ειρήνης της Αθήνας στα Βαλκάνια ήταν αποτέλεσμα της Γιάλτας και της ειρηνικής συνύπαρξης. Οι καλές διαβαλκανικές σχέσεις ήταν δοτές από τις συμφωνίες των Μεγάλων Δυνάμεων.

Κάθε αλλαγή στα ελληνοτουρκικά ή στα βαλκανικά πράγματα έγινε είτε απ’ ευθείας από τις ΗΠΑ είτε με εντολή ή ανοχή τους (π.χ. Γιουγκοσλαβία). Είναι πασιφανές ότι ισχύει απολύτως ένα σημείο-κλειδί: Η αποτροπή καθόδου της μετακομμουνιστικής Ρωσίας στη Μεσόγειο.

Ένας κόσμος σε πλήρη αναστάτωση

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πολιτική και γεωπολιτική παίρνουν την πρωτοκαθεδρία από την οικονομία 

Τον τελευταίο διάστημα δεν περνά ούτε μία εβδομάδα χωρίς κάποιο μεγάλο γεγονός, τέτοιο που να απασχολεί ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται. Είναι τόσο πυκνά και συχνά τα μεγάλα γεγονότα, τα σημαντικά γεγονότα, που καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την κατανόηση και την ερμηνεία τους. «Εκπλήξεις» είναι στην ημερήσια διάταξη και ο κόσμος γίνεται πιο ρευστός και θολός, πιο αβέβαιος και συγκρουσιακός.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε το δημοψήφισμα στην Τουρκία, που σωστά απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, την Τερέζα Μέι να εξαγγέλλει εκλογές στη Μ. Βρετανία για τις 8 Ιουνίου, ενώ η επόμενη βδομάδα θα κυριαρχηθεί από το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Πριν 15 μέρες είχαμε το βομβαρδισμό της Συρίας από τις ΗΠΑ, καθώς και τις απειλές Τραμπ προς τη Β. Κορέα – στα σύνορα της οποίας λέγεται ότι συγκεντρώνονται στρατεύματα της Κίνας και της Ρωσίας.

Παράλληλα, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις γεύονται τον τρόμο που δημιουργούν χτυπήματα φανατικών ή του ίδιου του ISIS. Τα προσφυγικά κύματα απειλούν τον «πολιτισμένο κόσμο», ενώ τεράστιες περιοχές ανεργίας και δυστυχίας περικυκλώνουν νησίδες φθίνουσας και κρισιακής ευημερίας/πολυτέλειας. Τι συμβαίνει λοιπόν;

1. Το τέλος του «οικονομισμού»

Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κυβερνήθηκε εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες μέσα από το μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού και των δογμάτων της παγκοσμιοποίησης, μέσα από το ξήλωμα και την αποσάθρωση κάθε κρατικής εποπτείας και παρέμβασης ώστε να είναι απρόσκοπτη η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας. Ήταν οι δεκαετίες που η οικονομία και η αγορά βρίσκονταν στο τιμόνι και ένας αυτόματος πιλότος είχε τεθεί σε λειτουργία, καθιστώντας την πολιτική σχετικά άχρηστη και μετατρέποντας τους φορείς της σε ομοιόμορφους πρωτοκολλητές αποφάσεων τις οποίες έπαιρναν οι «αγορές», τα υπερεθνικά ιδρύματα. Στην Ε.Ε., για παράδειγμα, το Γιούρογκρουπ και η ΕΚΤ, με επικεφαλής τον Σόιμπλε, καθόριζαν την πορεία ακόμα και κυβερνήσεων και ολόκληρων χωρών.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που αυτού του τύπου ο «οικονομισμός» έχει φάει τα ψωμιά του. Δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει την «κυβερνησιμότητα» χωρών και περιοχών, πόσο μάλλον μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης όπως η Ε.Ε. Η κρίση, στην οποία υποτίθεται ότι θα απαντούσαν αυτές οι επιλογές, δημιούργησε άλλα «τέρατα και δαιμόνια» που ο αυτόματος πιλότος του «οικονομισμού» δεν μπορεί να τιθασεύσει. Πρώτα και κύρια, γέννησε τα άγρια κύματα της λαϊκής αμφισβήτησης και απονομιμοποίησης των δογμάτων και συνταγών που απεργάζονται οι «θεσμοί» της παγκοσμιοποίησης. Στη συνέχεια, η φθίνουσα πορεία της Δύσης έδωσε έδαφος σε πολλές άλλες δυνάμεις να προκύψουν και να αποτελούν πλέον «παίκτες» στην παγκόσμια σκακιέρα και στις εστίες έντασης ενός χαοτικού κόσμου. Η προσφιλής στάση, ειδικά των ΗΠΑ, να προκαλείται μια χαώδης κατάσταση σε μια ευαίσθητη περιοχή και μετά αυτές να παρεμβαίνουν δυναμικά επιβάλλοντας λύσεις, ανήκει κι αυτή σαν συνταγή στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η ικανότητα τιθάσευσης.

ΓΚΑΡΙΜΠΑΛΝΤΙ-Πατριωτισμός & Διεθνισμός στις σωστες τους διάστασεις

Η σπάνια φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην Πανεπιστημίου στις 6 Δεκεμβρίου του 1912

Ο μεγάλος Ιταλός επαναστάτης που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση κοινής εθνικής συνείδησης και ηγήθηκε στην απελευθέρωση της Ιταλίας από τους Αυστριακούς και τη συγκρότηση της σε εθνικό κράτος (1848-1860), πολέμησε στο πλευρό των Ελλήνων κατά της οθωμανικής αυτοκρατοριας !!!

Η σπάνια φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην Πανεπιστημίου στις 6 Δεκεμβρίου του 1912. Στην ιστορική λήψη εικονίζεται ο Ιταλός επαναστάτης Ριτσιότι Γκαριμπάλντι που έχει φτάσει στην Αθήνα για να στηρίξει τους Έλληνες στην μεγάλη στρατιωτική εκστρατεία για την απελευθέρωση της Ηπείρου, της Μακεδονίας και των νησιών. Ο Γκαριμπάλντι είχε πράξει ανάλογα και το 1897 στον ελληνοτουρκικό πόλεμο όταν πολέμησε με 300 Ιταλούς στο πλευρό της Ελλάδας, στον Δομοκό. Το 1912 αποφάσισε να πολεμήσει στους Βαλκανικούς πολέμους και σχημάτισε σώμα από 1.200 Ιταλούς και Βρετανούς εθελοντές, οι οποίοι με επικεφαλής τον γιο του, Π. Γκαριμπάλντι βοήθησαν στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Τούρκους....

Επέτειος (2)

05:00 μμ

Ο Στάθης στον eniko

(Συνέχεια από χθες): Το έθνος είναι ένας (αρχαιότατος) πολιτικός ορισμός, με διαφορετικούς προσδιορισμούς στη διαχρονία του. Οι διαφορετικοί προσδιορισμοί δεν καθιστούν τα έθνη ασυνεχή, Κινέζους, Εβραίους, Ελληνες, αλλά ορίζουν το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο τα έθνη αυτά διαδοχικώς λειτουργούν. Είτε τα έθνη αυτά είναι αρχαιότερα είτε νεότερα. Διότι, βεβαίως, ο χρόνος του αρχικού σχηματισμού των εθνών ποικίλλει, όπως ποικίλλουν και οι τρόποι της εξέλιξής τους. Ενα νεότερο

έθνος, όπως οι Γάλλοι φέρ’ ειπείν, έχει ζήσει υπό πολλούς διαφορετικούς πολιτικούς προσδιορισμούς - σε πολυεθνικό, σε μοναρχικό, σε δημοκρατικό περιβάλλον. Το ίδιο και ένα αρχαίο έθνος όπως των Κινέζων, των Εβραίων και άλλων. Είναι ένας

εκχυδαϊσμός του μαρξισμού η νεωτερικότητα που ταυτίζει τα έθνη με τον τρόπο παραγωγής και μάλιστα τον καπιταλισμό. Τα εθνικά κράτη είχαν εθνικό προηγούμενο. Τη Γαλλική Επανάσταση την έκαναν Γάλλοι, τις Αγγλικές Επαναστάσεις τις έκαναν Αγγλοι, την Ελληνική Επανάσταση την έκαναν Ελληνες (που ήξεραν ότι είναι Ελληνες, πριν να τους «ανακαλύψει» και να τους το αποκαλύψει τάχα ο Διαφωτισμός), τη Ρωσική Επανάσταση έκαναν Ρώσοι και την Ιταλική Ενοποίηση έκαναν Ιταλοί.

Η μόνη επανάσταση που δεν έγινε από προϋπάρχον έθνος, αλλά γέννησε ένα νέο έθνος η ίδια, ήταν η Αμερικανική Επανάσταση, καθώς και οι επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική - όλες στον Νέο Κόσμο.

Τέλος, η κολοσσιαία μπαρούφα των εθνομηδενιστών ότι το «νέο» ελληνικό έθνος είναι επινόηση και δημιούργημα του Διαφωτισμού δεν απαντά στις διαρκείς εξεγέρσεις των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία. Δεν απαντά ούτε στην αδιάσπαστη ελληνική γραμματολογία, δημώδη και λόγια, καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας-Ενετοκρατίας. Και βεβαίως δεν εξηγεί τη δημιουργική παρουσία των Ελλήνων παντού, σε Ρωσία, Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Ανατολία, Μέση Ανατολή - ένας ύστερος ελληνικός οικουμενισμός, στα χνάρια του προγενέστερου ελληνιστικού εις ό,τι αφορά την Ανατολή - μια νέα διασπορά, εις ό,τι αφορά τη Δύση.