Οι Νοσταλγοί του Παρελθόντος και ο Άγγελος της Ιστορίας

Γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος  – 

Οι αποδομητικές μέθοδοι του νεοσυντηρητισμού με αφορμή μια δεύτερη ανάγνωση της «Νοσταλγίας του Απόλυτου» του George Steiner

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η γραφή του στοχαστή George Steiner είναι απολαυστική και σε παρασύρει εύκολα στην «παγίδα» των συλλογισμών του. Ομολογώ ότι η χειμαρρώδης και ενίοτε ειρωνική γραφή του με παρέσυρε κατά την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου του «Νοσταλγία του Απόλυτου» (Άγρα, 2007). Η δεύτερη όμως ανάγνωση με βρήκε απέναντι στον Στάινερ, τον οποίο πλέον τοποθετώ -όπως άλλωστε και τον Roger Scruton που επίσης απολαμβάνω- στους  θεμελιωτές ενός σύγχρονου αποδομητικού συντηρητισμού, ιδιαίτερα επικίνδυνου από πολιτικής απόψεως.

Ο Στάινερ ξεκινά αυτό το βιβλίο με τη γενικής αποδοχής διαπίστωση ότι έχουν περιέλθει σε παρακμή τα χριστιανικά δόγματα στη Δύση, που είχαν «διαμορφώσει την ταυτότητα του ανθρώπου και τη θέση μας στον κόσμο», επειδή «έχασαν την κυριαρχία τους πάνω στο συναίσθημα και στην καθημερινή ύπαρξη». Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί «κενό» και να στεγνώσει ο «πυρήνας της ηθικής και πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου».

Έτσι, κατά τον Στάινερ, προς πλήρωση του «κενού» δημιουργήθηκαν νέες «μυθολογίες» και σημειώθηκε μια σταδιακή επιστροφή στον ανορθολογισμό. Υπό αυτή την οπτική, στήνει στον τοίχο τον Φρόιντ (ψυχανάλυση), τον Μαρξ (δικτατορία του προλεταριάτου) και τον Λεβί-Στρος (γλωσσολογική δομή της ανθρωπολογίας). Όσους δε τους ακολούθησαν τους καταγγέλλει ως νοσταλγούς του απόλυτου, υπονοώντας ευθέως ότι κατά κάποιο τρόπο «θρησκεύονται» με τα νέα κοσμικά δόγματα.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: Η ΠΙΟ ΔΟΜΗΜΕΝΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟ

Γράφει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος-

Ἐξεδόθη ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 660/2018 ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε. γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί γίνεται μεγάλη συζήτηση στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό τύπο γιά τό θέμα αὐτό, ὅπως ἔγιναν καί δηλώσεις ὑπευθύνων ἀπό πλευρᾶς Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Πάνω στό θέμα αὐτό θά ἐκθέσω μερικές ἀπόψεις μου, πρῶτα ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί ἔπειτα ὡς πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί ὡς πρός τό τί δέον γενέσθαι.

1. Τά δύο Προγράμματα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

Γιά νά κατανοήση κανείς τί ἀκριβῶς συμβαίνει μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, πρέπει νά ἐξετάση τήν διαφορά πού ὑφίσταται μεταξύ δύο Προγραμμάτων.

Πρίν τόν Σεπτέμβριο 2016, ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση, ἴσχυε τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα βάσει τοῦ ὁποίου ἐγράφησαν τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ ἀναλυτική μέθοδος ἴσχυε πολλά χρόνια στήν ἐκπαίδευση, ἀφοῦ στηρίζεται στήν ἀρχή ὅτι ἀπό τά ἁπλά στοιχεῖα γίνεται ἡ μετάβαση τά συνθετότερα, στά δέ θρησκευτικά –ὅπως καί σέ ἄλλα μαθήματα– γίνονταν τρεῖς κυκλικές ἐπαναλήψεις τῆς ὕλης ἀπό ἁπλούστερες σέ συνθετότερες μορφές κατά τό Δημοτικό, Γυμνάσιο καί Λύκειο. Αὐτονόητα τά ζητήματα ἐτίθεντο μέ χρονολογική σειρά καί λογική συγκρότηση ἀπό τά ἁπλά στά σύνθετα.

Συγκεκριμένα, ἄρχιζε ἡ προσφερόμενη γνώση ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, προχωροῦσε στήν Καινή Διαθήκη στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ καί ἐπεκτεινόταν στήν συνάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό, στίς διαφορές μεταξύ τῶν Χριστιανῶν (Ὀρθοδόξων, Ρωμαιοκαθολικῶν, Προτεσταντῶν), στίς αἱρέσεις, στίς ἄλλες Θρησκεῖες καί τά σύγχρονα κοινωνικά καί βιοηθικά προβλήματα. Στήν ὅλη μεθοδολογία τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος δέν ὑπῆρχαν πολλαπλές θρησκεῖες ταυτοχρόνως πλημμελῶς, ἀποσπασματικά ἐξεταζόμενες, οὔτε συναφῶς ἀνιστόρητες μεταβάσεις μέ ἅλματα αἰώνων ἐν εἴδει σύγκρισης φαινομένων καί μέ πρόσχημα τήν κριτική σκέψη.

Με τέτοια σχολικά κείμενα, γιατί να υπερασπιστείς την πατρίδα;

 Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Ίσως η πατρίδα μας αναγκαστεί να υπερασπιστεί -ίσως πολύ σύντομα- την εθνική της αξιοπρέπεια. Να πολεμήσουν τα παιδιά της. Θέλω όμως να ρωτήσω. Είναι δυνατόν να ζούμε περιτριγυρισμένοι από αρπακτικά και στα σχολεία να διδάσκεται, μέσω των άθλιων βιβλίων, η δειλία και η ηττοπάθεια; Tι μαθαίνουν τα νιάτα της πατρίδας για τα δύο κορυφαία κατορθώματα τους έθνους-’21 και ’40-41- που μόνο περηφάνια και φιλοπατρία μας γεμίζουν; Γιατί αφήνουμε τόσα χρόνια τους ποικιλώνυμους εθνομηδενιστές να ροκανίζουν την ψυχή του λαού μας, ενώ γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι με την Τουρκιά και τότε θα στραφούμε για θάρρος και παρηγοριά στα όσια και τα ιερά μας; Ας το καταλάβουμε, δεν προασπίζουν την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μόνο οι ένοπλες δυνάμεις. Τις προασπίζει ο λαός, με την ομηρική και θουκυδίδεια έννοια. Όχι ο φιλοπόλεμος, αλλά ο ετοιμοπόλεμος, ο ψυχικά αρματωμένος, ο νηφάλιος. Ο πεπαιδευμένος πολίτης που είναι ταυτόχρονα και οπλίτης. Τι μαθαίνει όμως ο Ελληνόπουλο, ο αυριανός οπλίτης, για τα τιμαλφή του Γένους; Με τέτοια χαμερπή κείμενα θυσιάζεσαι για την πατρίδα;

Aς δούμε κάποιες από τις ασχημονίες.

Το έπος του ’40:

Στην σελίδα 44 του α’ τεύχους του βιβλίου Γλώσσας Ε’ δημοτικού, περιέχεται κείμενο με τίτλο:

«Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο!» Και υπότιτλο: «Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Και αφού κρύφτηκαν στο υπόγειο, διαμείβονται οι εξής άθλιοι διάλογοι:

«Μετά γύρισε (ο μπαμπάς) στη μάνα και της είπε πώς θα τρέξει στην τράπεζα να σηκώσει λεφτά. «Δεν έχουμε δραχμή», είπε κι έφυγε τρέχοντας στη σκάλα…». Όταν ο προκομμένος ο μπαμπάς γύρισε από την τράπεζα απογοητευμένος, γιατί η τράπεζα ήταν κλειστή και δεν μπόρεσε «να σηκώσει λεφτά», πήγαν σ’ ένα υπόγειο, «στης κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τα σπίτι της έχει υπόγειο και το λιακωτό της είναι τσιμεντένιο και δεν μπορούν να το τρυπήσουν οι μπόμπες». Και ο μπαμπάς –πρότυπο ήρωα- πήρε στην αγκαλιά του τον αφηγητή, παιδί μικρό και του είπε:
«-Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας». Και ο Άκης, εμπνεόμενος από την «γενναιότητα» του πατέρα του, απάντησε:
«Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…». 

Βεβαίως, γιατί οι άντρες στρατεύονται και πολεμούν! Ενώ όσοι δεν θέλουν να γίνουν άντρες, παίρνουν το Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί απόλυσης και σπεύδουν στα υπόγεια και άσε τα κορόιδα να κατασκοτώνονται για την τιμή της πατρίδας!

«Καλή παιδεία, εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του»

Οδυσσέας Ελύτης

«Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου.

Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία, εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του και μια κακή παιδεία, εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος».

«Λέμε και διαπιστώνουμε κάθε μέρα ότι ζούμε σ’ ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική, θα έλεγα, τάξη, τόσον αδυσώπητο έλεγχο. Η αντίφαση είναι διδακτική. Όταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί, το άλλο ατροφεί. Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας. Οι αξίες μας, ούτε αυτές δεν αποτελούν μια γλώσσα κοινή».

H αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας στο πλαίσιο της εκπαίδευσης

Γράφει ο Κώστας Θεολόγος, Επίκουρος Καθηγητής της Ιστορίας και Φιλοσοφίας του Πολιτισμού, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ). 

Το επιχείρημά μου διατυπώνεται ως εξής: στο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει επιλεγεί η μονοκαλλιέργεια των μαθημάτων με εργαλειακό χαρακτήρα. Ενώ τα μαθήματα με εγγενή αξία (μη μετρήσιμη, άρα μη εργαλειακή) συρρικνώνονται έως πλήρους εξαφάνισης από το πρόγραμμα σπουδών, προάγονται τα χρηστικά μαθήματα. Τα πρώτα συνέβαλαν σε μια κοινή ιστορική και πολιτισμική αφήγηση, επειδή αντλούσαν από την δεξαμενή μιας κοινής συλλογικής μνήμης, και συνεπώς συντηρούσαν μια κοινή κουλτούρα και μια κοινή εθνική ταυτότητα (βλ. σχήμα). Η δεύτερη επιλογή δεν συντηρεί καμία κοινή συλλογική μνήμη, τα χρηστικά και εξειδικευμένα μαθήματα θρυμματίζουν τη μνήμη και τον ίδιο τον εαυτό, οδηγώντας σε μια κατακερματισμένη, οιονεί ανυπόστατη εθνική ταυτότητα, εύκολα διαχειρίσιμη και χειραγωγήσιμη.

Στην ομιλία μου προσπαθώ να αποκριθώ εξίσου και στην απορία μου-ή στην διερώτηση- γιατί οι πολύ καλοί φοιτητές μου στο ΕΜΠ κάνουν τόσα λάθη στον γραπτό λόγο τους, γιατί η λεξιπενία και ο σολοικισμός βασιλεύουν στο δεσποτάτο μιας οιονεί ημιμάθειας που έχουν εδραιώσει; Έλεγα φταίει το δημόσιο σχολειό, πως τάχα από τα ιδιωτικά σχολειά μας έρχονται ως φοιτητές τα παιδιά καλύτερα εξοπλισμένα στο γλωσσικό εργαλείο τους, αλλά και πάλι διαψεύστηκα… είχα, λόγου χάρη, φοιτήτρια από την Κάλυμνο που είχε οξύνει τα εκφραστικά μέσα της με τρόπο πιο αξιόμαχο από έναν απόφοιτο της Λεοντείου ή της Σχολής Μωραΐτη.

Μετά είπα πως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα: συνέκρινα φοιτητές από τη Κύπρο με δικούς μας, ελλαδίτες… και πάλι άκαρπη απέβη η σύγκριση- χάλια αμφότεροι!

Μετά έβαλα στην ίδια εξίσωση και τους δασκάλους της Πρωτοβάθμιας και τους Καθηγητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης…. Σκέφτηκα ότι σε διάφορα συνέδρια με θέμα την εκπαίδευση και τα παιδαγωγικά διέκρινα και στους ίδιους μιαν επιπολαιότητα στην χρήση της προφορικής και γραπτής ελληνικής γλώσσας, αλλά και στην αξιοποίηση των βασικών εργαλείων της γραμματικής και του συντακτικού, που σίγουρα λαμβάνουν ως θεμελιώδη γνώση στις σπουδές τους…. Γιατί τόση αμέλεια;

H αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας στο πλαίσιο της εκπαίδευσης

Κώστας ΘεολόγουΕπίκουρος Καθηγητής της Ιστορίας και Φιλοσοφίας του Πολιτισμού, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

Το επιχείρημά μου διατυπώνεται ως εξής:στο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει επιλεγεί η μονοκαλλιέργεια των μαθημάτων με εργαλειακό χαρακτήρα. Ενώ τα μαθήματα με εγγενή αξία (μη μετρήσιμη, άρα μη εργαλειακή) συρρικνώνονται έως πλήρους εξαφάνισης από το πρόγραμμα σπουδών, προάγονται τα χρηστικά μαθήματα.Τα πρώτασυνέβαλαν σε μια κοινή ιστορική και πολιτισμική αφήγηση, επειδή αντλούσαν από την δεξαμενή μιας κοινής συλλογικής μνήμης, και συνεπώς συντηρούσαν μια κοινή κουλτούρα και μια κοινή εθνική ταυτότητα (βλ. σχήμα). Η δεύτερη επιλογή δεν συντηρεί καμία κοινή συλλογική μνήμη, τα χρηστικά και εξειδικευμένα μαθήματα θρυμματίζουν τη μνήμη και τον ίδιο τον εαυτό, οδηγώντας σε μια κατακερματισμένη, οιονεί ανυπόστατη εθνική ταυτότητα, εύκολα διαχειρίσιμη και χειραγωγήσιμη.

Στην ομιλία μου προσπαθώ να αποκριθώ εξίσου και στην απορία μου-ή στην διερώτηση- γιατί οι πολύ καλοί φοιτητές μου στο ΕΜΠ κάνουν τόσα λάθη στον γραπτό λόγο τους, γιατί η λεξιπενία και ο σολοικισμός βασιλεύουν στο δεσποτάτο μιας οιονεί ημιμάθειας που έχουν εδραιώσει; Έλεγα φταίει το δημόσιο σχολειό, πως τάχα από τα ιδιωτικά σχολειά μας έρχονται ως φοιτητές τα παιδιά καλύτερα εξοπλισμένα στο γλωσσικό εργαλείο τους, αλλά και πάλι διαψεύστηκα… είχα, λόγου χάρη, φοιτήτρια από την Κάλυμνο που είχε οξύνει τα εκφραστικά μέσα της με τρόπο πιο αξιόμαχο από έναν απόφοιτο της Λεοντείου ή της Σχολής Μωραΐτη.

Μετά είπα πως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα: συνέκρινα φοιτητές από τη Κύπρο με δικούς μας, ελλαδίτες… και πάλι άκαρπη απέβη η σύγκριση- χάλια αμφότεροι!

Μετά έβαλα στην ίδια εξίσωση και τους δασκάλους της Πρωτοβάθμιας και τους Καθηγητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης…. Σκέφτηκα ότι σε διάφορα συνέδρια με θέμα την εκπαίδευση και τα παιδαγωγικά διέκρινα και στους ίδιους μιαν επιπολαιότητα στην χρήση της προφορικής και γραπτής ελληνικής γλώσσας, αλλά και στην αξιοποίηση των βασικών εργαλείων της γραμματικής και του συντακτικού, που σίγουρα λαμβάνουν ως θεμελιώδη γνώση στις σπουδές τους…. Γιατί τόση αμέλεια; Γιατί τόση παραμέληση και υποτίμηση στο βασικό και υπέροχο επικοινωνιακό εργαλείο που έχουμε εμείς οι άνθρωποι, και μάλιστα εμείς οι ολίγον περιούσιοι που έχουμε το προνόμιο της ελληνικής γλώσσας, μιας γλώσσας εννοιολογικής, πλούσιας, ακριβούς, ποιητικής, ερωτικής…

Για την επέτειο του «ΟΧΙ»

Σε επικοινωνιακό, ιδεολογικό και στρατηγικό επίπεδο η Τουρκία του Ερντογάν κερδίζει διαρκώς έδαφος έναντι της αποδυναμωμένης πατρίδας μας.

Ο έωλος και ιστορικά ψευδής αναθεωρητισμός του, -ο οποίος (Ερντογάν) αντικειμενικά εξυπηρετείται από το ρεύμα της αποεθνοποίησης και της υποβάθμισης των ιστορικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών σταθερών που παρατηρείται στη χώρα μας-, δυστυχώς αποκτά σιγά-σιγά πολιτικά και διπλωματικά ερείσματα

Η διαδικασία τής δήθεν κοινής θέασης της ιστορίας, -που άρχισε με τη συγγραφή νέων διδακτικών βιβλίων την περίοδο του «εκσυγχρονισμού» μετά από παρότρυνση της ΕΕ, την οποία συνεχίζει και σήμερα, εντελώς ανοίκεια και προσβλητικά, με την πρόσφατη υιοθέτηση των αιτημάτων των συνεργατών του ναζισμού τσάμηδων και των απογόνων τους-, όπου τα ιστορικά γεγονότα θα ετύγχαναν κοινής αποδοχής, στην Τουρκία αποτελούσε το πνευματικό εποικοδόμημα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού που ισοπεδώνει την ιδιαιτερότητα και τη διαλεκτική των ιστορικών γεγονότων.

Η Τουρκία το κατάλαβε εγκαίρως και επανήλθε δριμύτερη στην αυτοποιητική της λογική. Αναθεωρεί και αναπλάθει την ιστορική συνείδηση τής κοινής γνώμης, ενώ στην Ελλάδα εξακολουθούμε να υποτιμούμε τις κοινές παραδόσεις, τις πατριωτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές σταθερές.

Και αν καταργούσαμε τα Ελληνικά;

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η​​ κοινωνική αφασία είναι προϊόν ή αιτία της γλωσσοπενίας; Φταίει το λεξιλόγιο των εκατόν πενήντα λέξεων που παράγει σπινθήρες (στην κυριολεξία) στους εγκεφαλικούς νευρώνες του φύλαρχου των Εξαρχείων; Ή μήπως για την αγλωσσία του ευθύνονται η οικογένεια και το σχολείο που τον διαπαιδαγώγησαν στην αυθαιρεσία; Τι έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό; Χάσαμε τη γλώσσα μας με αποτέλεσμα να χάσουμε τη δυνατότητα της σκέψης μας; Ή μήπως επειδή ξεμάθαμε να σκεφτόμαστε ατρόφησε το εργαλείο; Στη γλώσσα κατοικεί η ύπαρξη. Και την έχουμε εγκαταλείψει σαν εκείνα τα παλιά κτίρια που επειδή δεν χρησιμοποιούνται καταρρέουν. Η Αθήνα είναι γεμάτη με τέτοια.

Κι όμως, σε ορισμένους κύκλους η ορθή χρήση των ελληνικών είναι του συρμού. Λεξικά εκδίδονται και μοσχοπουλιούνται σαν ζεστά ψωμάκια, και κάτι ονόματα στις μαρκίζες του Διαδικτύου σιτίζονται αλιεύοντας σολοικισμούς και γραμματικές παρεκτροπές. Ελληνομαθείς οι μεν, γλωσσολόγοι οι δε, ελληνοπρεπείς εκ των ων ουκ άνευ και οι μεν και οι δε. Το πνεύμα του Μιστριώτη παραμένει ζωντανό, κι ας μη μιλάει καθαρεύουσα. Η λατρεία του ορθοδόξου σχήματος. Ο κ. Μπαμπινιώτης παρασκευάζει λέξεις βάσει κανόνων, και κάποιος κύριος στο Διαδίκτυο περνάει τις μέρες του σοβατίζοντας ρωγμές στους τοίχους των κειμένων. Δημοφιλείς και οι δύο. Σαν τους αρχιτέκτονες του υπουργείου Πολιτισμού που επέμεναν στο ακροκέραμο του διατηρητέου ενώ στο διπλανό κτίριο, που δεν ήταν διατηρητέο, γινόταν το έλα να δεις. Το έλεγε πολύ καλά ο Συκουτρής: η Ελλάδα βγάζει φιλολόγους, δεν έχει όμως έναν φιλόσοφο. Η γλώσσα δεν είναι νεοκλασικό διατηρητέο.

-Très passé, χρυσό μου./ Επικίνδυνα παιχνίδια με την Ιστορία, της Βασιλικής Λάζου

«….A! Να μην ξεχάσουμε και τους μεταμοντέρνους. Το ξερατε εσείς ότι η Ιστορία είναι ένα αφήγημα που ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να το διαβάζει όπως θέλει;Τζάμπα τα μελετούσαμε τα Κεφάλαια τόσα χρόνια. Οικονομικές δομές, κοινωνικές τάξεις και πράσινα άλογα! Πολιτική και οικονομική Ιστορία; Πάλη των τάξεων; Très passé, χρυσό μου. Τώρα ασχολούμαστε με τις έμφυλες σχέσεις, την ιστορία του Αθλητισμού, την ιστορία των συναισθημάτων και άλλα παρόμοια….»

Επικίνδυνα παιχνίδια με την Ιστορία, της Βασιλικής Λάζου

Δε μας ήθελαν να μας πουν τίποτε καινουργιο εκεί στο Ταλίν της Εσθονίας. Καλά κάναμε και δεν πήγαμε. Το έργο, ή καλύτερα το σίριαλ, του αντικομμουνισμού το παρακολουθούμε εδώ και χρόνια. Με τις εξάρσεις και τις υφέσεις του, κατά που φυσάει ο άνεμος.

Ο κομμουνισμός, θα μας λέγαν, είναι ίδιος με το ναζισμό. Και οι δύο ιδεολογίες εγκαθίδρυσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Και οι δύο άσκησαν πολιτική βία, κόκκινη ο πρώτος, μαύρη ο δεύτερος. Και οι δύο προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Σε σταλινικά γκουλάγκ ή σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, λίγη σημασία έχει. Στάλιν και Χίτλερ, θα υποστήριζαν, εφάρμοσαν την ίδια ανελεύθερη πολιτική με ολέθρια αποτελέσματα για τους λαούς που εξουσίαζαν. Και ούτω καθεξής… Εξ ου και η  εξίσωσή τους, ο κοινός ολοκληρωτισμός, και συνακόλουθα η καταδίκη τους. Στο όνομα –προς όφελος αν θέλετε– της (νεο)φιλελεύθερης δημοκρατίας, του μοναδικού συστήματος το οποίο εξασφαλίζει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών.

Εσθονία: Μνημείο τιμής στους ναζί που πολέμησαν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση

Μάλιστα.

Για να μπορέσουμε να δεχθούμε βέβαια τα παραπάνω αξιώματα και να μην μαλώνουμε με αυτούς τους γερόντους που ζήσαν, βρε παιδί μου, κάποια πράγματα,θα πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας. Να σβήσουμε από το μυαλό μας υπαρκτά γεγονότα ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος (δικαίωμα στη λήθη, το λένε αυτό). Θα πρέπει για παράδειγμα να ξεχάσουμε ότι ο Στάλιν με τον Τσώρτσιλ και τον Ρούσβελτ πολέμησαν με στέρεα συμμαχία τον Χίτλερ και τους φασίστες φίλους του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα πρέπει να διαγράψουμε τα 20 εκατομμύρια νεκρών Σοβιετικώνενόπλων και αμάχων. Τους χιλιάδες αντιστασιακούς, κομμουνιστές και μη, που πολέμησαν ενάντια στο φασισμό. Να σβήσουμε από τους σκληρούς δίσκους εκείνη τη φωτογραφία με το Σοβιετικό στρατιώτη να καρφώνει τη σημαία με το σφυροδρέπανο στο Ράιχτσαγκ. Και γιατί όχι να αρνηθούμε (ναι, να αρνηθούμε) τα 6 εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος. Ελευθερία σκέψης δεν έχουμε;

Κόντρα στην απαιδία, την απαιδευσία και την αγλωσσία

Του Στέλιου Παπαθεμελή*

Ο έξοχος ποιητής και στοχαστής Νικηφόρος Βρεττάκος σ’ ένα εκπληκτικό του κείμενο είχε χαρακτηρίσει την δυστυχώς συνεχιζόμενη ως τις μέρες μας «φθορά της γλώσσας μας, φθορά του έθνους» (Εκδ. Φιλιππότη, 1990). Ο ποιητής εντοπίζει την παθογένειά της στην αμβλυμένη εθνική μας συνείδηση, αποτέλεσμα της έκπτωσης των εθνικών, πολιτικών και ηθικών αξιών που ανέξειξε ο λαός μας στην μακρά ιστορική του διαδρομή.

Η εντός των συνόρων συστηματική εκ των ένδον επίθεση στη γλώσσα και στην ιστορία μας, βρίσκει ευτυχώς, πολλούς ξένους ελληνιστές και ελληνίζοντες, υπερασπιστές της γλώσσας και της ιστορίας μας. Λαμπρό το κείμενο που διακινεί ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο, έγκριτος Ιταλός, λόγιος και μεταφραστής Ελλήνων ποιητών. Οι υπογράφοντες εκτιμούν ότι τα πρόσφατα μέτρα της παιδείας οδηγούν «στη συρρίκνωση της έκτασης και του βάθους της πατριδογνωσίας των Ελλήνων μαθητών με αποτέλεσμα να μειώνονται σημαντικά οι δύο πρωταρχικής σημασίας πυλώνες της ελληνικής εθνικής υπόστασης: η Γλώσσα και η Ιστορία».

Και διαμαρτύρονται «για τη συνεχή πολιτική ταπείνωσης αυτής της μοναδικής γλωσσικής και ιστορικής διαχρονίας της Ελλάδας, την οποία ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας (που «έχασε» στον δρόμο και τον «εθνικό» του χαρακτήρα!) με την υιοθέτηση μιας, πιστεύουμε, άκρως διαφθείρουσας και παρεκκλίνουσας «αναμόρφωσης» των προγραμμάτων σπουδών των Αρχαίων και Νέων Ελληνικών και Ιστορίας. Έτσι, η καταρράκωση της οικουμενικής διάστασης της Ελληνικής Γλώσσας και η αλλοίωση / νόθευση, εις βάρος του Ελληνισμού, ιστορικών πραγματικοτήτων πέραν κάθε αμφιβολίας, προσφέρει χείριστη υπηρεσία στην σημερινή σπουδάζουσα νεολαία και τους πολίτες τού αύριο»!

Για την κατάργηση του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στα ΕΠΑΛ (και όχι μόνο)

ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΩΣ…

Τάσος Χατζηαναστασίου*

Πρόσφατα δημοσιεύτηκαν τα βιβλία που θα διανεμηθούν καθώς και τα ωρολόγια προγράμματα που θα ισχύσουν στα σχολεία για την φετινή χρονιά, 2017-2018. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τα ΕΠΑΛ, φέτος ολοκληρώνεται ανεπαισθήτως η κατάργηση της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ως διακριτού αντικειμένου. Είχε προηγηθεί η «συγχώνευση» της Λογοτεχνίας με την Γλώσσα στην Α΄ και Β΄ τάξη, από φέτος αυτό θα ισχύει και για την Γ΄. Υπενθυμίζουμε ότι και η διδασκαλία της Ιστορίας έχει εδώ και χρόνια περιοριστεί  σε μία ώρα την εβδομάδα και μόνο στην Α΄ τάξη των ΕΠΑΛ καθώς δεν φαίνεται να θεωρείται απαραίτητη για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων που κατά κανόνα επιλέγουν την επαγγελματική εκπαίδευση.

Θα αντέτεινε κανείς ότι δεν πρόκειται για κατάργηση αλλά για συγχώνευση δύο «γλωσσικών» αντικειμένων. Εξάλλου, προβλέπεται η εξέταση των μαθητών σε αδίδακτο λογοτεχνικό κείμενο μαζί με την εξέτασή τους στην Νεοελληνική Γλώσσα. Πράγματι: δεν εξοβελίζεται οριστικά από το ΕΠΑΛ η διδασκαλία λογοτεχνικών κειμένων γενικώς, ωστόσο είναι προφανές ότι αφενός αυτή περιορίζεται και άρα υποβαθμίζεται, αφετέρου η συνεξέταση των δύο αντικειμένων σε μία τρίωρη(sic) εξέταση αποτελεί μία απολύτως ατυχή επιλογή για όσους φυσικά γνωρίζουν το επίπεδο και την κουλτούρα των μαθητών των ΕΠΑΛ.

Αποπροσανατολιστικά παιχνίδια με την ελληνική Σημαία και τον Εθνικό Ύμνο.

Της Άννας Κριεζή

Η σημαία, σύμφωνα με το μέχρι τώρα οριζόμενα, ήταν μόνιμα αναρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.

Έπαρση της σημαίας, με όσα ίσχυαν μέχρι τώρα, γινόταν μόνο την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα και στις εθνικές επετείους, όπου οι μαθητές και στις δυο περιπτώσεις έψαλλαν και τον εθνικό ύμνο.

Η  μεγάλη ”καινοτομία”, τώρα, του μεγάλου Υπουργού Παιδείας και της μεγάλης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ότι σταματάει πλέον η μηνιαία έπαρση της σημαίας και συνακόλουθα ο ψαλμός του Εθνικού Ύμνου, ενώ συνεχίζεται η μόνιμη ανάρτηση της στο σχολείο.

Απορούν οι απλοί άνθρωποι και αναρωτιούνται γιατί γίνονται τώρα και συσσωρευτικά τροποποιήσεις που αφορούν την έπαρση της σημαίας, τον Εθνικό Ύμνο, το ποιοι και πως θα επιλέγονται για να κρατάνε τη σημαία στις παρελάσεις κλπ. και αν αυτά είναι τα κρίσιμα θέματα της περιόδου αλλά και γιατί αυτή η θεματολογία μονοπωλεί, σχεδόν, την δημόσια αντιπαράθεση των καθεστωτικών μνημονιακών κομμάτων;

Άραγε σε μια περίοδο που η χώρα βρίσκεται υπό ιδιόμορφη αποικιακή κατοχή, ο λαός μας πένεται και εξαθλιώνεται και ο τόπος δεν έχει μέλλον, αυτή είναι η επίκαιρη θεματολογίακαι είναι η αντιπαράθεση γύρω από την ”σημαία” που θα δώσει απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον μας;

Προφανέστατα, η κυβέρνηση, δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα των αδιέξοδων και αντικοινωνικών μνημονιακών επιλογών της, επιχειρεί να δώσει με αποπροσανατολιστικές μεθοδεύσεις την εντύπωση ότι διατηρεί κάποια ψήγματα από το αριστερό προφίλ της, με κινήσεις οι οποίες, στο βαθμό που δεν είναι άκαιρες και ανούσιες ή και ανόητες, δίνουν και λάθος μηνύματα.

Από την άλλη, η ΝΔ και το υπόλοιπο μνημονιακό πολιτικό τόξο, μην έχοντας δυνατότητα άσκησης ουσιαστικής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση, αφού η τελευταία ασκεί στην πράξη, πέρα από ρητορικά σχήματα, δεξιότατη μνημονιακή πολιτική, αρπάζονται από την θεματολογία της ”σημαίας” για να εμφανισθούν ότι, τάχα, ασκούν αντιπολιτευτικόρόλο και ότι διαχωρίζονται από κυβερνητική πρακτική.

Η νέα Ιστορία του ΙΕΠ: Θέλουν Ελληνόπουλα χωρίς εθνική ταυτότητα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων.

Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) ανήρτησε στον ιστότοπό του μία πρόταση 50 σελίδων γραμμένη από 10 επιστήμονες, με την οποία προτείνεται η πλήρης ανατροπή του τρόπου διδασκαλίας και της ύλης του μαθήματος της Ιστορίας. Όπως έχει παραητηρηθεί ήδη στους 10 συντάκτες της προτάσεως δεν περιλαμβάνεται ούτε ένας ειδικός στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία, ούτε ένας εμπειρογνώμων της Βυζαντινής περιόδου, ούτε ένας ειδικός στην πρώιμη περίοδο του Νέου Ελληνισμού. Είναι σαφής η προσπάθεια να τονισθούν περίοδοι όπως η Προϊστορία (όπου δεν υπήρχε Έθνος) και οι χρόνοι μετά την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους. Η νέα αυτή Ιστορία προφανώς δεν πιστεύει στη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού, αλλά πρεσβεύει την άποψη ότι το Έθνος είναι δημιούργημα του Κράτους.

Το Σχέδιο Προγράμματος Σπουδών για την Ιστορία αναφέρεται στην ύλη από τη Γ΄ Δημοτικού μέχρι την Α΄Λυκείου. Υποτίθεται όιτι η Β΄ και η Γ΄Λυκείου επηρεάζονται από την όποια πρόταση θα κατατεθεί για τις Πανελλαδικές εξετάσεις που κρίνουν την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Όμως και εδώ κάτι κρύβεται. Η αποφυγή καταθέσεως προτάσεων για τη Β΄ και Γ΄Λυκείου φοβούμαι ότι υποκρύπτει τη διάθεση να καταστεί επιλεγόμενο και όχι υποχρεωτικό το μάθημα της Ιστορία στις δύο τελευατίες τάξεις του σχολείου.

Μελετώντας όλη την πρότση υπογράμμισα και καταγράφω τις κυριώτερες από τίς πάμπολλες αντιρρήσεις και επιφυλάξεις μου:

1. Στο εισαγωγικό κείμενο οι συντάκτες εκφράζουν την πρόθεση να κατεδαφίσουν την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής Ιστορίας και θέλουν να δώσουν έμφαση στην τέχνη, στο περιβάλλον, στο κλίμα, στις μειονότητες, στον συνδικαλισμό κ.λπ. Θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος. Στο σχολείο οι μαθητές πρέπει να προσλαμβάνουν υπό μορφή αφηγήσεως τα πολιτικά και διπλωματικά γεγονότα, να γνωρίζουν τις κυριώτερες πολεμικές συγκρούσεις, να εκτιμούν τους ήρωες και τις μεγάλες προσωπικότητες. Η Ιστορία οφείλει να προβάλλει πρόσωπα ως πρότυπα προς μίμησιν. Επίσης οφείλει να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση, όπως προβλέπει το άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος. Τα θέματα που θέλει να αναδείξει το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών είναι δευτερεύοντα και θα μπορούσαν να διδαχθούν στο Λύκειο ως υποενότητες, αφού έχει προηγηθεί η εδραίωση της ιστορικής γνώσης στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.

Αποδόμηση και ελληνική γλώσσα: προφητείες, «θεωρίες συνωμοσίας» & επιστήμη…!

 

«αρχή σοφίας ή των ονομάτων επίσκεψις»

Αντισθένης (445-360 π.χ)

του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου* 

Συχνά, η συζήτηση γύρω από την ελληνική γλώσσα και την επίθεση που δέχεται από τις μεταρρυθμίσεις που επιχειρεί, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, το Υπουργείο Παιδείας, εκτρέπεται σε ανορθολογικά σενάρια ή θεωρίες συνωμοσίας. Η στρατηγική των φορέων που καθοδηγούν τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, εύκολα παντρεύεται με θρησκευτικές παραβολές, εύληπτες προφητείες, αστικούς μύθους, σοβινιστικές υστερίες και υποχθόνιες – εγκόσμιες – υπερκόσμιες θεωρίες για καταστροφή αποκλειστικά του ελληνικού έθνους και της γλώσσας του, με μπόλικο άρωμα κακόβουλων κέντρων που απεργάζονται τα καταστροφικά σενάρια. Η «πανουργία της ιστορίας», τα φέρνει έτσι, ώστε κάποιες φορές, το αποτέλεσμα των παιδαγωγικών εξελίξεων ανά τον κόσμο, να «δικαιώνει» τους συνομωσιολόγους μας ή τους τηλε-ευαγγελιστές μιας μοναδικής «αποκαλυψιακής» γνώσης. Μεταξύ ψευδών ειδήσεων, μισής αλήθειας, αλμάτων λογικής και συναισθηματικές υπερβολές, καμιά δικαίωση δεν μπορεί να υπάρξει σ’αυτό το «μακελειό» της λογικής, και καμιά προφητεία ή συνωμοσία δεν δικαιώνεται.

Εντέλει, οι προφήτες-συνωμοσιολόγοι, σε καμιά περίπτωση δεν βοηθούν την υπαρκτή ανάγκη υπεράσπισης της ελληνικής παιδείας, ιστορίας και γλώσσας, αλλά αντίθετα της κάνουν πολύ κακό. Παρέχουν τα κατάλληλα επιχειρήματα, στους μηδενιστές και αποδομιστές κάθε πολιτισμού – όχι μόνο του ελληνικού – ώστε να διαστρεβλώνουν και να συκοφαντούν κάθε προσπάθεια κριτικής, αντιλόγου και πνευματικής αναγέννησης της παιδείας, ως γραφικές, φοβικές, αντιδραστικές, ανορθολογικές πολιτικά και επιστημονικά, προσπάθειες.

Να πιαστούμε από την ψυχή μας…/Του Λαοκράτη Βάσση

 

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Στους δύσκολους καιρούς τείνουμε να αναζητούμε βοήθεια απ’ έξω. Όμως αυτό είναι λάθος. Είναι προς τα μέσα που πρέπει να ψάξουμε. Στους δύσκολους καιρούς «πρέπει να κρατηθούμε από την ψυχή μας!»

Από τότε που ξεκίνησαν οι υπογραφές των μνημονίων η κατάσταση της χώρας συνεχώς όλο και να χειροτερεύει. Η ηγέτιδα τάξη, για πάρα πολλούς λόγους δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που περνάει ο τόπος. Και, βεβαίως, αφού δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια, δεν έχει καταστρώσει και σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση.

Είμαστε σε διαρκή πτώση, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε εις βάθος την κατάστασή μας. Συνήθως τις μεγάλες κρίσεις τις συνοδεύει ένα σύμπτωμα: Είναι σαν να κουβαλάνε ναρκωτικό, εξαιτίας του οποίου οι άνθρωποι που υφίστανται τις κρίσεις δεν καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτιά τους. Ή, αλλιώς, σαν να τις συνοδεύει αυτό που θα λέγαμε «σύνδρομο Τιτανικού». Δεν έχουμε φτάσει, όμως, ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε.

Υπάρχει λύση;

Για να πατήσουμε φρένο στον κατήφορο, πρέπει να καταλάβουμε το βάθος της κρίσης και να υπάρξει ένας εθνικός συναγερμός, με στόχο, σε κάποια χρόνια, να βγούμε σε αυτό που θα λέγαμε «μετατροϊκανό ξέφωτο». Μας κατάντησαν χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας! Χώρα η οποία, λίγα χρόνια πριν από τα διακόσια της απελευθέρωσής μας από τους Τούρκους, έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας. Άρα, εδώ που φτάσαμε, πρέπει να σκεφτούμε πώς θα βγάλουμε τον τόπο από τη βαθιά κρίση, πώς θα βγάλουμε τον χαλκά της τρόικας από τη μύτη μας, πώς θα βγάλουμε -αυτό που λέμε στην πατρίδα μου την Ήπειρο- τη χανάκα από το λαιμό μας!

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ

Στη μεγαλύτερη παγκόσμια κρίση της εποχής μας οι περισσότεροι αναφέρονται στο έλλειμμα της παιδείας και την αρνητική επίδραση που έχει αυτό στην κατάσταση των ανθρώπων ατομικά και κοινωνικά. Τι όμως αντιλαμβάνονται υπό τον όρο “παιδεία” όσοι την επικαλούνται; Οι αντιλήψεις για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της παιδείας διαφέρουν σημαντικά και αποτελούν πεδίο ευρύτερης κοσμοαντίληψης, ιδεολογικών συγκρούσεων, προσκολλήσεων διαφόρων ειδών καθώς και προπαγάνδας οποιασδήποτε προέλευσης.

Επομένως, έχουμε μπροστά μας ένα πεδίο εξαιρετικά κρίσιμο και πολύπλοκο, το οποίο οι παρούσες γενιές καθώς και οι επόμενες πρέπει να το προσεγγίσουν με μία διαφορετική ματιά από αυτήν του παρελθόντος. 

Αρχικά, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ο σκοπός της παιδείας, επειδή αυτός αποτελεί τον κρίσιμο κατευθυντικό παράγοντα.

Είναι ο σκοπός της να είναι κανείς απλώς εγγράμματος για να μπορεί να εργάζεται ώστε να επιβιώνει και έπειτα να πλουτίζει;

Είναι ο σκοπός της να ξεχωρίζει κανείς “πνευματικά”; Υπάρχει και η πνευματική υπεροψία, που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει αποδείξει ότι ένα μεγάλο μέρος του κινήτρου της παιδείας είναι τα παραπάνω.

Είναι ο σκοπός της η απόκτηση γνώσεων για χάρη της γνώσης; Και, τότε, ποιο πρέπει να είναι το κίνητρο της γνώσης; Περιέργεια, δύναμη, έλεγχος ή η χαρά της γνώσης του κόσμου και της φύσης μας; Θα πρέπει αυτό το κίνητρο για γνώση να έχει στοιχεία κοινωνικής ευθύνης ή όχι;

Είναι ο σκοπός της παιδείας να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την τυφλότητα ή να τον απελευθερώσει από την κοινωνική ευθύνη; Και τι είναι η κοινωνική ευθύνη;

Οι αλλαγές στο μάθημα της Ιστορίας: Από τον homo sapiens στον homo roboticus universalis

Η πρόταση για το μάθημα της Ιστορίας: Από τον homo sapiens στον homo roboticus universalis

Του Γιώργου Παπαθανασόπουλου 

Τον «παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο – ρομπότ» είναι αυτόν που προωθεί η αρμόδια επιτροπή, με το «σχέδιο προγραμμάτων σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στην υποχρεωτική εκπαίδευση», που κατέθεσε. Μέσα από τη «μάθηση», που θέλει να επιβάλλει στα ελληνόπουλα, επιδιώκει να δημιουργήσει την εξέλιξη του homo sapiens.

Με το σχέδιο προγράμματος, που προωθεί η Επιτροπή για το μάθημα της ιστορίας υλοποιείται αυτό που περιγράφει ο Γάλλος καθηγητής κοινωνιολογίας και φιλόσοφος Gerard Leclerc:

«Εννοώ την παγκοσμιοποίηση που υπερβαίνει τα σύνορα φυλής, τάξης, θρησκείας, αυτής που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους… Στο μέλλον είναι δυνατή μια αληθινή παγκόσμια ιστορία, δηλαδή μια ιστορία γενική (σ.σ. κοινή για όλη την ανθρωπότητα)… Αυτή η ιστορία θα αντιταχθεί στις διάφορες τοπικές ιστορίες, που στηρίχθηκαν έως τις ημέρες μας επί των διάφορων πολιτισμών και είναι γραμμένες από τους εκπροσώπους καθενός από αυτούς… Μια τοπική ιστορία (εθνική, πολιτισμική) δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μνήμη ενός πολιτισμού, ενός έθνους και επομένως σε σχέση με το σύνολο της ανθρωπότητας, μιας μικρής ομάδας. Μια παγκόσμια ιστορία υποτίθεται ότι θα έχει ξεπεράσει την «τοπική» άποψη και θα κάνει την υπέρβασή της προς την συνολική ανθρωπότητα και την παγκοσμιότητα».(Gerard Leclerc “La mondialisation culturelle – Les civilisations a l’ epreuve”, Ed. PUF. Paris. 2000, p. 315-316).

Ο Γάλλος καθηγητής θεωρεί ότι η διεθνής των διανοουμένων, που προωθούν την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, είναι στη γραμμή της διεθνούς των μαρξιστών διανοουμένων, που πρώτοι προώθησαν την ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση. Και επιλέγει ο Λεκλέρκ: «Ίσως είναι ο καιρός να γράψουν και να κυκλοφορήσουν ( σ.σ. οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι) ένα[μανιφέστο παγκοσμιοποίησης], ένα παγκόσμιο μανιφέστο των υπέρ της παγκοσμιοποίησης διανοουμένων. Αυτό το μανιφέστο θα άρχιζε ή θα τελείωνε με μια φράση του τύπου: [Υπέρ του παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου διανοούμενοι όλων των χωρών ενωθείτε!]». (σ.σ. ο.π. σελ. 478 – Οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο).

Η Ιστορία ως Ιδεολογία

(Το παράδειγμα της ιστορίας οικονομικών θεωριών)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

«Όλος ο πνευματικός και ηθικός βίος των ανθρώπων

δεν είναι παρά η αντανάκλαση των οικονομικών

φαινομένων στον ανθρώπινο εγκέφαλο»

Ζαν Ζωρές

Υπάρχουν δυό βασικές κοσμοθεωρητικές προσεγγίσεις του κόσμου και της πραγματικότητας, της κίνησης και της εξέλιξής της, συνεπώς και της ιστορίας. Η φυσική-υλιστική αντίληψη με θεμελιωτές τους Ίωνες Φιλοσόφους που θεωρούν ότι ο κόσμος είναι αυθύπαρκτος, αποτελείται από ύλη και ενέργεια και υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει χωρίς να χρειάζεται δημιουργό και η ιδεαλιστική αντίληψη με θεμελιωτή τον Πλάτωνα που θεωρεί τον κόσμο αντικατοπτρισμό και δημιούργημα κάποιας υποτιθέμενης ‘αρχέτυπης Ιδέας’ ‘ενός πάνσοφου και παντοδύναμου δημιουργού’, του λεγόμενου ‘θεού’, όπως τον αποκάλεσαν οι δημιουργοί του, τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία στην προσπάθειά τους να τον βάλουν ως φετίχ δικό τους, ως παρένθετη ιδέα και ως εκτονωτή εντάσεων μεταξύ αυτών και της χειμαζόμενης κοινωνίας[1].

Υπάρχει, επίσης, μεγάλη διαφορά μεταξύ της αντικειμενικής-πραγματικής ιστορίας και της ιστοριογραφίας. Και πολύ περισσότερο, υπάρχει διαφορά, μεταξύ ιστορίας και χρονολογικής συμβαντολογίας και γεγονοτολογίας. Μεταξύ τού τι είναι η ιστορία, τού ποιος δημιουργεί και τού ποιος γράφει την ιστορία, με δεδομένο ότι η ιστοριογραφία δεν γράφει, αλλά καταγράφει όσα και ότι αυτή θεωρεί πηγές και στοιχεία ιστορίας. Σε σχέση με αυτό το ερώτημα τίθεται το επόμενο που αναφέρεται στον ποιον βλάπτει και στο ποιον ωφελεί η υποκειμενική και σκόπιμα ‘πειραγμένη’ ιστορία και ποιος ο ρόλος της ιστοριογραφίας η οποία εξαρτάται από την επιστημονική επάρκεια, την αντικειμενικότητα και την αξιοπιστία του συγγραφέα της.

Ο Τζωρτζ Όργουελ, στο κλασικό και προφητικό μυθιστόρημά του «1984» αποφαίνεται ότι την ιστορία την δημιουργούν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ως εργαζόμενες κοινωνίες, αλλά τη γράφουν, την ξαναγράφουν, την διαγράφουν, την παραγράφουν, την παραχαράσσουν και την διασκευάζουν όπως τους συμφέρει με τη βοήθεια των ιστοριογράφων οι εκάστοτε νικητές και φυσικά σε βάρος των ηττημένων δημιουργών της[2].

Ο Kαταλανός συγγραφέας Ζάουμε Καμπρέ διερωτάται αν η ιστορία γράφεται όπως πρέπει, ή μήπως οι νικητές είναι εκείνοι οι οποίοι τη γράφουν όπως τους συμφέρει; Διερωτάται επίσης αν είναι δυνατόν η ιστορία να καταγραφεί από τους φτωχούς του κόσμου τούτου ή είναι ο πλούτος που μεταφέρει τα γεγονότα όπως ακριβώς τον εξυπηρετούν[3];

Τζωρτζ Όργουελ

Τέλος, όλοι μας γνωρίζουμε στην καθημερινότητά μας, δηλαδή στην ιστορία σε πραγματικό χρόνο, ότι αυτό που για κάποιους είναι γενοκτονία και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, για άλλους αποτελεί ‘ηρωική πράξη υπέρ της πατρίδας’, και στη χειρότερη περίπτωση αποτελεί ‘παράπλευρες απώλειες ενός συνωστισμού’, όπως επίσης γνωρίζουμε ότι η ‘πατρίδα’ φέρεται ως ιδιωτική, στοργική μητέρα των νικητών-εξουσιαστών και ως κακή μητρυιά των ηττημένων εξουσιαζόμενων.

ΒΙΝΤΕΟ-Και ο Τσίπρας είπε το ποίημα. «ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΝΣ ΠΑΙΔΙΟΥ»

Στέργιος Ζυγούρας

Τσίπρας: Η αγάπη είναι αγάπη – Το τρανς παιδί έχει δικαιώματα – Θα διδάξουμε τα δικαιώματα αυτά στα σχολεία.

Με ψηφοθηρικά αλλά και με ιδεολογικά κίνητρα, άλλος ένας πρωθυπουργός είπε το ποίημα της νέας, «καλύτερης» κοινωνίας. Δεν υπήρχε αρνητικό στοιχείο που να διέφυγε από τον Αλέξη Τσίπρα. Εκτός από λόγο με επιχειρήματα εκτός λογικής και εντός παραλογισμού, παρουσιάστηκε και ως ένας απλός εκφωνητής που προσβάλλει την υπόσταση και την νοημοσύνη όσων εξακολουθούν να δέχονται πως οι ψυχιατρικά καταχωρημένες διαταραχές δεν αποτελούν πρότυπα προς μίμηση, αλλά περιπτώσεις προς ίαση. Αδιαφορώντας αν ο λόγος του αφορά σε μη νοήμονες, προσπάθησε να πείσει πως ο σεβασμός στην προσωπική επιλογή ταυτίζεται με την υποχρέωση να αποτελέσει το ψυχικό τραύμα ένα κοινωνικό πρότυπο.

Τι να πούμε; Να μιλήσουμε για αντισυνταγματικότητα; Έχει εξαντληθεί κι αυτό το επίπεδο. Η «δημοκρατία» τρομοκρατεί. Συμπεριφέρεται φασιστικά και αντιστρέφει την λογική και τους ρόλους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα «δικαιώματα του πολίτη / του ανθρώπου» αυτόν τον σκοπό είχαν από την αρχή. Όλη η σατανική δράση στηρίζεται σε δόλια αντιστροφή του λόγου του Θεού. Στην περίπτωση αυτή ο Τσίπρας απευθυνόμενος πρώτα στον παγκόσμιο σεναριογράφο και στον δικό του «Κύριο-Δεσπότη-Άγιο» είπε το δικό του «δίδαξόν με τα δικαιώματά σου, συνέτισόν με τα δικαιώματά σου, φώτισόν με τοις δικαιώμασί σου». Η «δημοκρατία» διδάσκει ιατρική και βιοηθική. Η «δημοκρατία» διδάσκει τι είναι η «αγάπη» και εκφοβίζει όσους έχουν αντίθετη άποψη, για να μη τολμήσουν να την εκφράσουν. Θυμίζει κάτι αυτό;

Πολυπολιτισμικότητα – Διαπολιτισμικότητα. Μιὰ ὀρθόδοξη διερεύνηση

Πολυπολιτισμικότητα – Διαπολιτισμικότητα. Μιὰ ὀρθόδοξη διερεύνηση

Θεοδώρου Κουτσιώρα, θεολόγου

Ἡ Ἑλλάδα, μέ τήν πρόθυμη συγκατάθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμικῶν ὀργάνων, ἔχει δεχτεῖ καί συνεχίζει ἀκόμα νά δέχεται τά τελευταῖα 25 χρόνια στά ἐδάφη της ἕνα πρωτοφανές ἀνθρώπινο δυναμικό, μιά ἀνεξέλεγκτη εἰσροή οἰκονομικῶν κυρίως μεταναστῶν καί λαθρομεταναστῶν ἀπό διάφορες χῶρες. Ἄνθρωποι ἀπό διάφορες χῶρες, βαλκανικές, σλαβικές, ἀσιατικές, ἀπωανατολικές, μεσανατολικές καί ἄλλες χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου, ἅρπαξαν τήν εὐκαιρία νά βρεθοῦν στήν Ἑλλάδα.

Ἡ πατρίδα μας, ἡ χώρα τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμηοσύνης, ἀμήχανη στίς ἀλόγιστες ἐπιλογές τῶν πολιτικῶν της, ἄνοιξε μέ αἰσθήματα ἀγάπης, ἀνεκτικότητας καί φιλοτιμίας τήν ἀγκαλιά της, ὥστε νά ἀνακουφίσει οἰκονομικά τόν νεοαφιχθέντα αὐτόν πληθυσμό, πού ἔφθανε στά σύνορά της, πιστεύοντας ὅτι πατάει τό πόδι του σέ ἕναν ἐπίγειο παράδεισο.

Ὅλο αὐτό τό ἑτερογενές πλῆθος, χωρίς νά ὑπάρχουν οἱ ἀναγκαῖες κρατικές ὑποδομές καί ἡ ἀνάλογη μεταναστευτική πολιτική, θρονιάστηκε κυρίως στίς μεγάλες πόλεις καί ἔφτασε μέχρι τίς ἐσχατιές τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ἀναζητώντας τόν ἐπιούσιο.

Ὡστόσο ζήσαμε, ὡς Ἕλληνες, περιστατικά αἰσχρῆς ἐκμετάλλευσης καί εὐτελισμοῦ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀλλοδαποῦ αὐτοῦ στοιχείου ἀπό κάποιους ἐπιτήδειους ἐργοδότες, ἀλλά καί περιστατικά πού εὔλογα δημιούργησαν ἕνα κλίμα ξενοφοβίας καί ἐπιφυλακτικότητας, γιατί οἱ μετανάστες μέ τήν παραβατική συμπεριφορά τους ἔγιναν ἡ μάστιγα, ὁ φόβος καί ὁ τρόμος, ὁ ἐφιάλτης τῶν φιλήσυχων καί φιλότιμων Ἑλλήνων πολιτῶν.

Ἡ ἀλήθεια δέν φοβᾶται ποτέ τό ψέμα. Μέ στατιστικό δεδομένο ὅτι ἡ ἐθνική ὁμοιογένεια καί συνοχή τῆς Ἑλλάδας ἦταν μοναδική στήν ΕΕ, ἀφοῦ ἄγγιζε τό 98%, μποροῦμε, ἐκ τῶν ὑστέρων, νά συμπεράνουμε ὅτι τίποτε δέν ἔγινε καί δέν γίνεται τυχαῖα στό ζήτημα τῶν μεταναστῶν καί τῶν ἀλλοδαπῶν. Ἐκεῖ πάνω, δηλ. στήν εὐκαιριακή καί ἐφήμερη εἰσροή τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν καί λαθρομεταναστών, πάτησαν «φίλοι» καί ἐχθροί καί ἔσπευσαν νά χαρακτηρίσουν παραπλανητικά τήν ἑλληνική κοινωνία ὅτι ἀπό μονοπολιτισμική μεταβλήθηκε αὐτομάτως πλέον σέ πολυπολιτισμική!

Ὁ ἐξαίρετος καί ἔμπειρος δημοσιογράφος ὅμως, Γιῶργος Ν. Παπαθανασόπουλος, ἔγραψε πρίν τρία χρόνια μέ τή σοφή του πένα:

«Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουν βιώσει ἐπί αἰῶνες στό πετσί τους τήν διαβίωση ὑπό ἀπάνθρωπα καθεστῶτα ἀλλοδόξων καί ἀλλοθρήσκων καί ἔχουν ἐπιβιώσει. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀποδεχθοῦν τήν εἰκονική πραγματικότητα, περί λ.χ. πολυθρησκευτικῆς καί πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδας.»