Στέλιος Κούκος: Το μαρτύριο και η μαρτυρία του Νεομάρτυρα Αλέξανδρου του Δερβίση!

Έργο του Χρήστου Γουσίδη

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Πόσο όμορφα αναδύεται η μαρτυρική μορφή του ωραίου Θεσσαλονικιού Νεομάρτυρα, αγίου Αλέξανδρου του Δερβίση μέσα από το συναξάρι του!

Έζησε μια περιπετειώδη ζωή αφού και αυτός ως άλλος Μακεδόνας, μικρός και μέγας Αλέξανδρος, από τη Θεσσαλονίκη βρέθηκε να περπατάει στης Ανατολής τα μέρη. Έφτασε μέχρι την μακρυνή Μέκκα…

Από την γενέθλια πόλη θα τον φευγατίσουν οι γονείς του για την Σμύρνη γιατί τον ωραίο νεαρό Αλέξανδρο τον επιβουλευόταν κάποιος αγάς. Ότι την εποχή εκείνη οι άνθρωποι δεν όριζαν ούτε το ίδιο τους το σώμα. Όλα ήταν στη διάθεση των κατακτητών.

Αυτή ήταν η… ανεκτική οθωμανική αυτοκρατορία, η τουρκοκρατία. Οι υπόδουλοι δηλαδή να ανέχονται τους κατακτητές, για κάθε ατιμία που είχαν στο μυαλό τους! Γι αυτό και αυτοί, έτσι απλά, πολλές φορές λόγω της… καλωσύνης των οθωμανών αποφάσιζαν ομαδικά να αλλαξοπιστήσουν. Όχι, για να έχουν φοροαπαλλαγές και να μην αρπάζουν τα παιδιά τους στο παιδομάζωμα και να μην υφίστανται τις οποιεσδήποτε άλλες ορέξεις τους!

Και να, όμως, που ο Αλέξανδρος, ο Θεσσαλονικιός, θα αλλαξοπιστήσει στη Σμύρνη. Για ποιον λόγο; Άγνωστο. Ίσως να του έστησαν κάποια παγίδα, λέει το συναξάρι του, αλλά και αυτό δεν το λέει με πάσα βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι, πως ο Αλέξανδρος από την ενορία της Παναγίας της Λαγουδιανής, της Λαοδηγήτριας, που βρίσκεται στους πρόποδες της Άνω Πόλης, ετούρκεψε!

Έτσι δεν έχασε μόνο την θρησκεία του αλλά και το γένος, την εθνικότητά του.

Και ο έρμος Σαλονικιός, πιο έρμος από ποτέ, διωγμένος από την πόλη του, τη Μητέρα Θεσσαλονίκη, στη μητριά Σμύρνη θα τουρκέψει. Γι αυτό και θα επικαλεστεί την έρημο ως πατρίδα του και ως έρημος από καιρό, θα ανοιχθεί στην έρημο της Ανατολής!

Φαίνεται, είναι ίδιο των τραυματισμένων ψυχών τα ταξίδια ανα-ψυχής και οι μεγάλες αποστάσεις.

Ένα φτερό στον άνεμο…

 

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=194208

Ο εὐσχήμων (αξιοσέβαστος) βουλευτής. Μόνος αυτός! ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΗΡΕΜΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Ας δώσουμε για άλλη μια φορά την απαιτούμενη προσοχή στις λεπτομέρειες…

Το “Μέγα Συνέδριον” ήταν στους ελληνιστικούς/ρωμαϊκούς χρόνους το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο, που λειτουργούσε και ως δικαστήριο, με έδρα την Ιερουσαλήμ. Αποτελείτο από 70 ή 71 μέλη. Η εβραϊκή ονομασία του (“Σανχεντρίν”) απέδιδε την ελληνική λέξη “Συνέδριον”. (Αξίζει να σημειωθεί ότι το “-χ” της λέξης “Σανχεντρίν” αποδίδει τη δασεία της λέξης “ἕδρα”, δεύτερου συνθετικού της λέξης “Συνέδριον”!).

Μέλος του “Μεγάλου Συνεδρίου” κατά τους χρόνους του Ιησού ήταν και ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο οποίος τιμάται αυτή την Κυριακή από την Εκκλησία μαζί με τον Νικόδημο και τις Μυροφόρες. Η ιδιότητά του αυτή ως μέλους του “Μεγάλου Συνεδρίου” υπονοείται με τη φράση “εὐσχήμων βουλευτής” (Μάρκ. 15:43), ή απλώς “βουλευτής” (Λουκ. 23:50). Ήταν μεν “μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ”, αλλά ήταν “κεκρυμμένος διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων” (Ιωάν. 19:38). Όμως, το “κρυφτούλι” αυτό (λόγω, προφανώς, της προβεβλημένης κοινωνικής θέσης τού Ιωσήφ) δεν μπορούσε να διαρκέσει επ' άπειρον: 

Σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές, ο Ιωσήφ, όχι μόνο αποκαλύφτηκε, αλλά αποδείχτηκε παλληκάρι, για δύο κυρίως λόγους (προσωπικά, μας συγκλονίζουν και οι δύο). Πρώτον, είχε την τόλμη να πάει να ζητήσει από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα του Ιησού, για να το θάψει με τις πρέπουσες τιμές (“τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ”, Μάρκ. 15:43).

 Με μία μόνο λέξη (“τολμήσας”) ο ευαγγελιστής Μάρκος τα λέει όλα… Επίσης, ο (αχρησιμοποίητος μέχρι τότε) τάφος τού Ιησού ήταν προσφορά τού Ιωσήφ (“καὶ ἔθηκεν αὐτὸ [ = το νεκρό σώμα τού Ιησού] ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ”, Ματθ. 27:60 – η λέξη “ αὐτοῦ” δείχνει ότι το μνήμα ήταν τού Ιωσήφ).

Ο δεύτερος λόγος που αναδεικνύει τη μοναδικής αξίας παλληκαριά τού Ιωσήφ κρύβεται σε μια λεπτομέρεια που μας διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς και συνήθως μας διαφεύγει: Ο Ιωσήφ, “ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ δίκαιος” (Λουκ. 23:50), “οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει αὐτῶν” (Λουκ. 23:51) ( = “δεν είχε συμφωνήσει στην απόφαση και την πράξη τους”, δηλ. στην απόφαση και την πράξη του Μεγάλου Συνεδρίου να σταυρωθεί ο Χριστός). Αξίζει να φέρουμε στο μυαλό μας τη σχετική σκηνή: Τα 70 ή 71 μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, με συνοπτικές διαδικασίες, λαμβάνουν και επίσημα την (προειλημμένη ήδη ανεπίσημα) απόφαση να εκτελέσουν τον Χριστό με σταυρικό θάνατο, τον κατεξοχήν ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο. 

Η Αγία Υπομονή! 🙏

Ελένη Δραγάση - Παλαιολόγου, κόρη του Σέρβου δεσπότη Κωνσταντίνου Δραγάση και σύζυγος του βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου.

Η Αγία Υπομονή! 🙏

Πέθανε στις 13 Μαρτίου του 1450, τρία χρόνια πριν η Κωνσταντινούπολη πέσει στα χέρια των Οθωμανών, έπειτα από μακρά πολιορκία.

Ως αυτοκράτειρα, επέδειξε συνέπεια, δικαιοσύνη και μεγάλη υπομονή. Με τον σύζυγο της προσπάθησαν να βρουν τρόπους σωτηρίας του Βυζαντίου καθώς και συμμάχους για την αυτοκρατορία που ψυχορραγούσε. Η Ελένη Δραγάση απέδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση της θέσης της. Την χαρακτήρισαν «μάνα του λαού», διότι αφουγκραζόταν κάθε τους δυσκολία και προσπαθούσε να τους ενισχύσει.

Μετά το θάνατο του συζύγου της (1425) έγινε μοναχή στη Μονή της κυρά Μάρθας, με το όνομα Υπομονή, χαρακτηριστικό όνομα για την υπομονή που επέδειξε σε όλη της την ζωή.

Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η Αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερο σεβασμό. Με την συμβολή της Αγίας, ιδρύθηκε στη Μονή γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απελπισμένων».

Στο σπήλαιο αυτό βρέθηκε βυζαντινή αγιογραφία της Αγίας Υπομονής και η αγία κάρα της (το κρανίο της). Εκεί χτίστηκε το 1952 από τον γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό το μοναστήρι του Αγίου Παταπίου, όπου και φυλάσσεται η κάρα της Αγίας Υπομονής.

Στέλιος Κούκος: Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Συμπολιούχος Θεσσαλονίκης, οικουμενικός φωστήρας και ευεργέτης!

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, 15ος αι. (Μουσείο Πούσκιν)

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή της Θεσσαλονίκης και της ιστορίας της, με έργο οικουμενικών διαστάσεων.


Αν ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης Άγιος Δημήτριος διαφεντεύει τον τόπο, ο συμπολιούχος της, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μοιάζει να διαφεντεύει τον τρόπο. Τον τρόπο της ύπαρξης, και μάλιστα ολόκληρης της οικουμένης.

Άλλωστε γι’ αυτό ακριβώς χρειάστηκε να παρέμβει δημόσια και να πρωταγωνιστήσει όταν αυτός ο τρόπος κινδύνεψε… Αλλά και για να μην αδικήσουμε τον Άγιο Δημήτριο, κι αυτός -όπως είναι γνωστό- δεν περιορίζει τη δράση και την εποπτεία του στα τοπικά όρια της Θεσσαλονίκης, αφού το τροπάριό του τον αποκαλεί υπέρμαχο της οικουμένης.

Αυτό αποδεικνύεται και από την αγάπη που τρέφουν για αυτόν όλοι οι χριστιανικοί λαοί, και όχι μόνον οι ορθόδοξοι των Βαλκανίων και της Ρωσίας, αλλά μέχρι τα πέρατα της γης.

Αντίστοιχης λοιπόν διάστασης του προστάτη της οικουμένης Δημητρίου είναι και το έργο του μεγάλου ασκητή και θεολόγου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (1297-1359).

Η διαδρομή του από την Κωνσταντινούπολη, από την οποία καταγόταν, στο θρακικό μοναστικό κέντρο του Παπικίου όρους και ακολούθως σε διάφορα μέρη της Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη, Βέροια, Άγιον Όρος), στοιχειοθετεί και έναν διαρκή πνευματικό άξονα, αν όχι πνεύμονα, ιδιαίτερο σημαντικό για μας και την παράδοσή μας.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=367129

ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ: Η ΕΥΣΕΒΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Μια πλειάδα αγίων της Εκκλησίας μας υπήρξαν βασιλείς, οι οποίοι υπερέβησαν την εγκόσμια δόξα και τον πειρασμό της εξουσίας και πολιτεύτηκαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και προσάρμοσαν τη ζωή τους στη ζωή του Χριστού. Μια τέτοια αγιασμένη μορφή υπήρξε και η αγία Θεοδώρα η βασίλισσα της Άρτας.

Γεννήθηκε στα Σέρβια της Κοζάνης το 1210. Ο πατέρας της ονομαζόταν Ιωάννης Πετραλίφας και ήταν σεβαστοκράτορας και διοικητής της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Η μητέρα του Ελένη ανήκε σε οικογένεια αριστοκρατών της Κωνσταντινουπόλεως. Η οικογένεια του πατέρα της ήλκε την καταγωγή του από την φημισμένη ιταλική οικογένεια των Πετραλίφα. Πρόγονός της υπήρξε ο Πέτρος di Alife, ο οποίος είχε πάρει μέρος στην Α΄ Σταυροφορία, τον 11ο αιώνα.

Ανάμεσα στα έτη 1224-1230 πέθανε ο πατέρας της και ανάλαβε την προστασία της ο Δεσπότης της Ηπείρου Θεόδωρος Άγγελος Κομνηνός – Δούκας. Πληροφοριακά αναφέρουμε ότι την εποχή αυτή δεν υφίσταται η βυζαντινή αυτοκρατορία, αφότου την κατέλυσαν οι σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας (1204), αλλά κάποια βασίλεια – δεσποτάτα. Ένα από αυτά ήταν αυτό της Ηπείρου, που είχε έδρα την Άρτα. Οι Κομνηνοδούκες έφυγαν από την Κωνασταντινούπολη και ίδρυσαν το Δεσποτάτο της Ηπείρου το 1204.

Στα 1230 ο Θεόδωρος υπέστη ήττα από τους Βουλγάρους και γι’ αυτό αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία στον ανεψιό του Μιχαήλ Β΄, γιο του Μιχαήλ Α΄ , ιδρυτή του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Ο Μιχαήλ Β΄ γνώρισε την νεαρή Θεοδώρα και εντυπωσιάστηκε από την σπάνια ομορφιά της και από την πνευματική της καλλιέργεια και γι’ αυτό αποφάσισε να τη ζητήσει σε γάμο. Σύντομα παντρεύτηκαν και την ανέβασε ως βασίλισσα στο θρόνο του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Οι χάρες της δεν άργησαν να γίνουν γνωστές στο παλάτι και στο λαό της Άρτας, ο οποίος εκδήλωνε με κάθε τρόπο την αγάπη του για την ευσεβή βασίλισσά του.

Αν όμως ο λαός εκτιμούσε, θαύμαζε και αγαπούσε την Θεοδώρα, ο βάναυσος, σκληρόκαρδος και φιλήδονος Μιχαήλ την αποστρέφονταν, διότι η σεμνή και ευσεβής βασίλισσα δεν τον ακολουθούσε στις ατέλειωτες διασκεδάσεις και τις άκρατες φιληδονίες και απολαύσεις του. Μετά τη γέννηση του γιου τους Νικηφόρου ο Μιχαήλ, σύναψε σχέσεις με κάποια αρχόντισσα αρτινή, ονόματι Γαγγρινή, την οποία λίγο αργότερα την εγκατέστησε στο παλάτι και έκανε μαζί της δύο νόθους γιους.

Άγιος Εφραίμ: Η θεία Χάρις ολοζώντανη, ψηλαφητή, πληροί το δωμάτιο, τον ναό, την κτίση όλη, τα δέντρα, τα βράχια, τον έναστρο ουρανό, τη γαλάζια θάλασσα

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Σήμερα 27 Φεβρουαρίου είναι γιορτή του νέου αγίου της Εκκλησίας οσίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη, όπως και Καθαρά Δευτέρα του 2023!

Αλλά ποια γιορτή, θα μπορούσε να πει κάποιος ανήμερα Καθαράς Δευτέρας; (Δεν αναφέρομαι, βεβαίως, στην κοσμική… εκτροπή της ημέρας, αλλά στην εκκλησιαστική της τάξη και διάσταση).

Από την άλλη, σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι τίμησαν περισσότερο από τον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη την μέρα αυτή; Την Καθαρά Δευτέρα και το αυστηρό τριήμερο… Δεν ήταν, λοιπόν, ο ίδιος η ενσάρκωση της Καθαράς Δευτέρας, της Σαρακοστής, της Μεγάλης Εβδομάδας και βεβαίως την ένδοξης Ανάστασης; Όπως και κάθε άλλης νηστείας και γιορτής μέσα στο κατ’ έτος ξεδίπλωμα του εκκλησιαστικού χρόνου;

Καθαρά Δευτέρα, λοιπόν, σήμερα αντάμα με τον νέο άγιο μας και η στέρηση του οίνου, του ελαίου, των γαλακτομικών, των ιχθύων και του κρέατος δεν χαλούν καθόλου τον εορτάσιμο λογισμό μας που είναι πάντα αναστάσιμος!

Κι ας βάλαμε, μόλις, πλώρη για την φετινή ένδοξη Ανάσταση. Άλλωστε χωρίς αυτήν την προοπτική, της Ανάστασης, θα ήταν πραγματικά μάταιη κάθε ανάλογη ασκητική προσπάθεια. Όπως και όλη η ζωή μας.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=366108

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

"...Ὅταν ἤμουν 20 χρόνων ἀγαπητέ μου καθηγητή, ἤμουν ἀναρχικός...

Εἶχα μακριά μαλλιά, εἶχα σκουλαρίκια, εἶχα τυραννήσει

πνευματικούς ἀνθρώπους, τους δασκάλους μου...

. Μέ ἔστειλαν σ’ ἕνα χριστιανικό οἰκοτροφεῖο και τό ἔκανα ἄνω-κάτω..!!!

Μία μέρα, μέ τήν προτροπή ἑνός θείου μου, ἀποφάσισα νά ἐπισκεφθῶ τόν πατέρα #Πορφύριο...

Νόμιζα ὅτι θά συναντοῦσα ἕνα ἀφελές γεροντάκι, ἀλλά γρήγορα διαψεύστηκα...!!! Μόλις μέ εἶδε ὁ Γέροντάς μου εἶπε:

«Μωρέ ἐσύ θέλεις νά πιστέψεις, ἀλλά δέν σέ ἀφήνει τό πολύ σου, τό δυνατό σου μυαλό...!!!

Ἀλλά ποῦ θά πᾶς; Σέ ἀγαπάει, σέ περιμένει ὁ Χριστός καί θά σέ κερδίσει μία μέρα...!!! Μωρέ, ἔλα αὔριο νά τά ποῦμε!»

Πῆγα ἐγώ τήν ἄλλη μέρα νά τά ποῦμε…!

Ὁ Γέροντας, μόλις μέ εἶδε, μοῦ εἶπε:

«Μωρέ, σού ἀρέσουν τά ποιήματα; Γιατί, κι ἐγώ εἶμαι…ποιητής! Πᾶμε στό δάσος νά σού ἀπαγγείλω;»

Μέ πῆρε ἀπό τό χέρι κι ἄρχισε νά μοῦ λέει ποιήματα…!

Ἐγώ, καθώς ἄκουγα ἀναλύθηκα σέ δάκρυα καί ἔκλαιγα. Γιατί…;

Διότι, αὐτά τά ποιήματα, πού ἀπάγγελνε ὁ Γέροντας, ἤσαν τά δικά μου ποιήματα...!!!

Αὐτά, πού εἶχα γράψει καί τά εἶχα κρυμμένα σ’ ἕνα τετράδιο, πιστεύοντας ὅτι κάποια μέρα θά τά δημοσίευα...

Εἶχα συγκλονισθεῖ!

3 Φεβρουαρίου: Μέρα του αγίου Νικολάου Κασάτκιν, ρώσου στην καταγωγή, που όμως αποκαλείται Νικόλαος της Ιαπωνίας.

 

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου 

Υπήρξε αυτός που  πρόσφερε την Ορθόδοξη πίστη στην Ιαπωνία με μια τόλμη ιδιαίτερη: με σεβασμό στην ιαπωνική ταυτότητα και με απόρριψη του αποικιοκρατικού μοντέλου. Οι συνθέσεις που επιχείρησε αφορούν πολλά επίπεδα (πολιτισμό, διαθρησκειακό διάλογο, εθνικισμό, πατριωτισμό, αυτοσυνειδησία της νεαρής εκκλησίας κλπ). Ενδεικτικά παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Ένας Ιάπωνας δίχως σχιστά μάτια. Νικόλαος Κασάτκιν, ο ευαγγελιστής των Ιαπώνων», εκδ. Αρμός, Αθήνα 2018, σσ. 60-63:

«Ο άγιος Νικόλαος έδρασε την εποχή Μέιτζι (1868-1912), εποχή ραγδαίου εκδυτικισμού της Ιαπωνίας, κι όμως εποχή κατά την οποία η μεταστροφή στον Χριστιανισμό (παρ’ όλο που είχαν περάσει 13 γενιές από την πρώτη επαφή μαζί του) θεωρούνταν ακόμη ακραία πράξη, και ειδικά όταν επρόκειτο για Χριστιανισμό εισαγόμενο από την Ρωσία. Στην ιαπωνική συνείδηση η μεγάλη γειτονική χώρα εμφανιζόταν ως η πιο απειλητική ίσως δυτική δύναμη, σε μια διελκυστίνδα αγάπης και μίσους, ανταγωνισμού για την πολιτισμική ανωτερότητα αλλά και την ορμή προς εκσυγχρονισμό. “Οι Ιάπωνες και οι Ρώσοι”, έχει λεχθεί προσφυώς, “μπορεί να είναι ή φίλοι ή εχθροί• δεν μπορεί να είναι ξένοι”. Ο Κασάτκιν, ωστόσο κατόρθωσε να οικοδομήσει μια υπολογίσιμη εκκλησία με πάνω από 30.000 πιστούς. Οι αριθμοί έχουν τη σημασία τους, αλλά σημαντικότερο υπήρξε κάτι άλλο: ο προσανατολισμός που έδωσε ο Νικόλαος. Ένας προσανατολισμός προς τη συγκρότηση μιας εκκλησίας αληθινά Ορθόδοξης και πραγματικά ιαπωνικής, κι όχι ενός παραρτήματος της ρωσικής εκκλησίας και κουλτούρας. Αλλά το σκηνικό δεν ήταν διπολικό• ήταν συνθετότερο. Η Ρωμαιοκαθολική παρουσία στην Ιαπωνία ξεκίνησε το 1549 και γνώρισε τρομερούς διωγμούς μέχρι τα μέσα, περίπου του 19ου αι., οπότε και άρχισε η έντονη δράση των αγγλο-αμερικανικών ιεραποστολών, η οποία και έδωσε το κυρίαρχο χριστιανικό χρώμα. Στη συνέχεια, ο 20ός αι. έφερε τη ραγδαία ανάπτυξη «γηγενών εκκλησιών», δηλαδή χριστιανικών κοινοτήτων με έξαψη για την ιαπωνική ταυτότητα και σε αντιδιαστολή προς τις δυτικές ομολογίες, οι οποίες και κατηγορούνται ότι εξουθένωσαν ή προσπέρασαν την ιαπωνικότητα (είναι ένα φαινόμενο που αφορά όλο τον Τρίτο Κόσμο και τις προσπάθειες χειραφέτησής του από τη δυτική ηγεμονία, με ισχνές απαρχές στον 18ο αι.). Υπολογίζεται ότι περί τα 180 ιεραποστολικά σώματα ποικίλων ομολογιών εγκαταστάθηκαν στην Ιαπωνία από το 1852 ως το 1992, και 13 «γηγενείς εκκλησίες» σχηματίστηκαν από το 1901 ως το 1977.

Στις 2 Φεβρουαρίου ένας φτωχός Ιησούς…

Στις 2 Φεβρουαρίου ένας φτωχός Ιησούς…

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου 

Σχεδόν σαράντα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, γιορτάζεται η Υπαπαντή, δηλαδή το γεγονός ότι η Μαρία και ο Ιωσήφ πήγαν («πρόσφεραν») τον μικρό Ιησού στον ναό, όπως όριζε ο θρησκευτικός τους νόμος. Απλή ρουτίνα, ε; Για να δούμε όμως μήπως μια άλλη δυναμική υποφώσκει εδώ…

Πρώτα απ’ όλα, την Υπαπαντή την εξιστορεί μόνο το ευαγγέλιο του Λουκά, το οποίο έχει τη δική του ρετσινιά ως το «ευαγγέλιο των καταπιεζόμενων και των φτωχών». Είναι ενδεικτικό ότι στη γέννηση του Χριστού ο Λουκάς δεν είχε μνημονεύσει τους τρεις Μάγους και τα ακριβά δώρα τους, είχε μνημονεύσει όμως τους τσοπάνηδες. 

Ερχόμαστε στην Υπαπαντή. Όταν ο Λουκάς την περιγράφει, γράφει ότι οι γονείς του Ιησού «έπρεπε να προσφέρουν και θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δυο μικρά περιστέρια». Φράση απλούλα, ε; Κι όμως, γεμάτη δυναμικά συμφραζόμενα: Βάσει του θρησκευτικού νόμου, οι γονείς κανονικά έπρεπε να προσφέρουν άλλα, ακριβότερα πράγματα: ένα χρονιάρικο αμνό κι ένα νεοσσό περιστεράς ή τρυγόνας. Η οικονομικά ευτελέστερη θυσία που πρόσφεραν λοιπόν ο Ιωσήφ και η Μαρία ήταν ακριβώς η θυσία που προβλεπόταν να προσφέρουν οι φτωχοί! 

Το ευαγγέλιο δεν κάνει ρεπορτάζ. Φωτίζει ηθελημένα μια συγκεκριμένη θεολογική επιλογή. Καθόσον «ο Ιησούς του Λουκά είναι […] ο μεγάλος εραστής όλων των περιφρονημένων και άκληρων αυτού του κόσμου: των πτωχών, των αμαρτωλών, των Σαμαρειτών και των γυναικών».

Επιπλέον: "Υπαπαντή" σημαίνει προϋπάντηση.  Πηγαιμός δηλαδή προς αυτόν που έρχεται. Ένα στοίχημα καμωμένο από ελευθερία, ήτοι πολύτιμο και εύθραυστο - κι όχι δεσμός υπαγορευμένος από τα δεσμά του αίματος, των ενστίκτων και της ιδιοκτησίας. 

Θ.Ν.Π. / 1-2-2023 [1-2-2021]

ΥΓ 1: Για την αφήγηση της Υπαπαντής βλ. Λουκ. 2:22-24. Για την κανονική, ακριβότερη προσφορά βλ. Παλαιά Διαθήκη, Λευιτ. 12:6-8. Τα παραθέματα είναι από το Stanley B. Marrow, «Τα λόγια του Ιησού στα Ευαγγέλια (μτφρ. Σ. Αγουρίδη), εκδ. Άρτος Ζωής, Αθήνα 1986, σσ. 130-131. Βλ. και Π. Ν. Τρεμπέλας, «Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν ευαγγέλιον», εκδ Σωτήρ, Αθήναι 1983, σ. 102.

ΥΓ 2: Για το ότι η οικογένεια του Ιησού, σύμφωνα με μια παράδοση, είχε ξοδέψει τα πολύτιμα δώρα των τριών Μάγων αναγκεμένη στην προσφυγιά της Αιγύπτου, βλ. το βιβλίο μου «Ο Θεός μου ο Αλλοδαπός», εκδ. Εν Πλω, Αθήνα 2018 (έκδ. 5η), σ. 70.

Στέλιος Κούκος: Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαναννίτης, Ο «Θεόπνευστος υμνογράφος» στον οποίο φανερώθηκε ο Χριστός λάμποντας υπέρ τον ήλιον!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (1905-1991).

Οι καμπάνες ήχησαν ιδιαίτερα χαρούμενα χθες, αφού ένας δικός τους άνθρωπος της εκκλησιαστικής τέχνης, ποιητής – υμνογράφος κατατάχθηκε στα ανώτατα ύπατα της πνευματικής ζωής. Άλλωστε, ο όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, τους ήταν ιδιαίτερα γνώριμος από τις πολλές ακολουθίες που έγραψε και ψέλνονται συχνά στους Ορθοδόξους ναούς.

Ιδιαίτερη χαρά έδωσε και σε μας η χθεσινή είδηση της αγιοκατάταξης του Αγιορείτη Γέροντα, Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτη από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Του γνωστού Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ο οποίος ταυτίστηκε με τη συγγραφή ενός πλήθους ακολουθιών.

Και τώρα ήλθε η ώρα που κάποιος άλλος υμνογράφος θα γράψει ακολουθία γι’ αυτόν και έτσι και ο ίδιος θα υμνείται και θα εγκωμιάζεται μελωδικά σε όλες τις Ορθόδοξες εκκλησίες.

Μεγάλη χαρά, λοιπόν, μας διακατέχει από χθες γι’ αυτό το μεγάλο δώρο του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αφού η αγαθότητα και η αγιότητα της ψυχής του οσίου Γέροντα Γερασίμου ήταν ιδιαίτερα έκδηλη. Νέος άγιος, λοιπόν, της Εκκλησίας, ακόμη, κι αν ο ίδιος ο Γέροντας κατά τη διάρκεια του βίου του δεν είχε αποκτήσει φήμη ενός μεγάλου Γέροντα στον οποίο προσέφευγαν πλήθη πιστών. Όπως, δηλαδή, συνέβαινε σε άλλες περιπτώσεις σύγχρονων αγίων.

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ "ΒΑΡΒΑΡΑΣ"

 

 " Οι Θρακιώτες σήμερα τρώνε "Βαρβάρα", με αφορμή την ανάλογη γιορτή της ημέρας. 

Τι είναι η "Βαρβάρα" ; 

Είναι η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση από π πάνω στην τροφή, η αντίσταση στην ομογενοποίηση, στον χυλό. 

Είναι η απάντηση στο fast food. Θυμήθηκα ένα κείμενό μου πριν μερικά χρόνια και σκέφτηκα να το ξαναδημοσιεύσω .

Ο ιμπεριαλισμός έχει πολλές μορφές ... 

"Μπορεί η γαστρονομία να δημιουργήσει κίνημα;"

Του Β α σ ί λ η    Λ α γ ο ύ,

 Πολιτικού Μηχανικού

Μέλος Ομάδας Πολιτών «Ευτοπία»

Αν ως γαστρονομία ορίζεται η τέχνη και η επιστήμη της ανθρώπινης διατροφής και με δεδομένο ότι οι γαστρονομικές συνήθειες όσο πιο ισχυρές είναι, τόσο αυτές αποτελούν δείγμα αναπτυγμένου πολιτισμικού επιπέδου, τότε είναι σημαντικό να συζητήσουμε σήμερα το τι τρώμε, πώς το τρώμε, πού παράγεται η τροφή, πώς διακινείται. Ιδιαίτερα σήμερα που τα διατροφικά και γαστρονομικά ήθη βρίσκονται υπό διωγμό, σήμερα που τα fast έχουν κυριαρχήσει (στην δημιουργία, στην τέχνη, στην πολιτική). Είναι αναγκαίο λοιπόν όσο πότε άλλοτε η δημιουργία ενός κινήματος γαστρονομίας στον τόπο μας που θα σχετίζεται με το πώς τρέφεται ο άνθρωπος. Βέβαια διάφορες επιστήμες εμπλέκονται και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την τροφή. Η Γεωργία, η Χημεία, η Οικολογία, η Οικονομία, η Ιατρική, η Ανθρωπολογία, η Κοινωνιολογία.

 Απαιτείται έτσι μια γνώση διεπιστημονική. Όμως το πρόβλημα δεν είναι επιστημονικό. Το πρόβλημα είναι Πολιτικό, γιατί η Πολιτική είναι η Επιστήμη των Επιστημών, είναι ανώτερη Τέχνη και βέβαια η άσκηση αυτού του είδους της Πολιτικής δεν έχει καμία σχέση με αυτούς τους μικρούς ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι μας κυβερνούν.

Έτσι η αρχή της λύσης του προβλήματος έγκειται στην επαναφορά της Γεωργίας που θα είναι τοπική, εποχιακή, φυσική, παραδοσιακή και βέβαια δεν θα έχει σχέση με την μαζική τυποποίηση που προκαλεί η «Φορντικού τύπου» παγκοσμιοποίηση. Μια βιώσιμη Γεωργία που θα στηρίζεται σε «τυπικά» προϊόντα γεωγραφικής και παραδοσιακής ετικέτας.

Ήδη στην Ιταλία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, χρόνια τώρα, αναπτύσσεται το κίνημα του slow food σε αντιδιαστολή με το fast food, με χιλιάδες μέλη που θεωρούν την πράξη της βρώσης ως αναπόσπαστο τμήμα της παραγωγής. Έτσι ο καταναλωτής μετατρέπεται σε συν – παραγωγό, έτσι η γαστρονομία παύει να είναι μια ελιτίστικη προσέγγιση και τηλεοπτικό θέαμα ,αλλά μετατρέπεται σε μια δημοκρατική διαδικασία.

Γιατί η ποιότητα, η απόλαυση και η ακεραιότητα της διατροφής είναι δικαίωμα όλων και η γαστρονομία αποτελεί εργαλείο για τη διεκδίκηση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και την αντιπαράθεση με τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης από τα πάνω, ανήκοντας έτσι στο πεδίο της πολιτικής , των επιστημών,της κουλτούρας .

Όποιος άνθρωπος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής - Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο Άγιος Πορφύριος  ο Καυσοκαλυβίτης  (κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, 7 Φεβρουαρίου 1906 - 2 Δεκεμβρίου 1991), ήταν ιερομόναχος που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και έγινε ευρέως γνωστός για το βίο και το έργο του, από νεαράς ηλικίας. Αγιοκατατάχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 27 Νοεμβρίου 2013. (Βλ. εδώ) Για τον άγιο βίο του βλ. εδώ.


Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας,
Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτῃ σεπτῇ,
Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων,
ἄβυσσος θείων δωρεῶν, λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν,
ἐδείχθης ὦ θεοφόρε. Πορφύριε οἰκουμένης, πάσης,
ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα. Το Απολυτίκιο 2 Δεκ
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής

Η ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ' άπειρο, μες στ' άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάς. Ν' αγαπάς και να πονάς. Να πονάς γι' αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δε λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς το Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ' αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδιά προς το Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της στην αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της. Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει το αγγελούδι της. Όλ' αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στο Θεό μου, στο Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι πρέπει ν' αγαπήσουμε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με την χάρι του Θεού.

Εμείς, όμως, έχουμε φλόγα για το Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγαρεία και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω προσευχή και κανόνα»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.

Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δε θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λες, «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λπ., αλλά μπορείς να λες, «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δε ζούσα κοντά στο Θεό». Και στη δική μου τη ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουνα δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού. Τόσα πολλά χρόνια!

Ακούστε τι λέει ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
στο βιβλίο του «Υιέ μου δος μοι σην καρδίαν»:

«Κάθε εργασία σωματική και πνευματική, η οποία δεν έχει πόνο ή κόπο, ουδέποτε καρποφορεί γι' αυτό που την καταπιάνεται. Επειδή η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και «βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και λέγοντας βία εννοεί τη συνεχή επίπονη άσκηση του σώματος».

Όταν αγαπήσεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ' αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγαρεία, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυση. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ' την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του *Βερίτη που μ' αρέσει:

«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω,
ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».

Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού. Ο έρωτας θέλει προσπάθεια. Με την κατανόηση των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου», όπως λέει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;


Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν' ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ' αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ' έναν ακόμη ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Ού γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».


► Δείτε: Γιατί διαβάζουμε ποίηση;
Aπόσπασμα από το βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι». Εκδότης: Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής - Χρυσοπηγής, έτος 2003.

Το περιεχόμενο του βιβλίου προέρχεται από το αρχείο σημειώσεων και μαγνητοφωνήσεων δύο πνευματικών του τέκνων, σημερινών αδελφών της Μονής μας, των μοναχών Θεολήπτης και Θεοφρόνης, οι οποίες έζησαν κοντά στον Γέροντα επί τρεις δεκαετίες. Οι δύο αδελφές, ήδη από την αρχή της πνευματικής επικοινωνίας μαζί του και έχοντας συνειδητοποιήσει την αγιότητα του προσώπου του και τη μοναδικότητα της διδασκαλίας του, διέσωσαν με μεγάλη επιμέλεια και με τη δική του ευλογία τα λόγια του. Δημιουργήθηκε έτσι ένα ανεκτίμητο αρχείο με αυθεντικό και πρωτότυπο υλικό, που δίνει πιστή την εικόνα του προσώπου του οσίου Γέροντος.

Η Καθηγούμενη της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Μοναχή Θεοξένη

*Ο Αλέξανδρος Γκιάλας (Ελάτα Χίου, 1915 – Αθήνα, 5 Μαΐου 1948) ήταν Έλληνας ποιητής, γνωστός με το φιλολογικό ψευδώνυμο «Γ. Βερίτης». Ο Γεώργιος Βερίτης ανήκει στους ποιητές του Μεσοπολέμου. Το Γεώργιος Βερίτης σημαίνει «σπορέας αληθινός». Το ψευδώνυμο επίθετο που υιοθέτησε στα χριστιανικά γράμματα, προέρχεται από το λατινικό veritas/veritatis που σημαίνει αλήθεια (βλέπε Ευστρατίου Δ. Τσακαλώτου, «LEXICON LATINO-GRAECUM», Επικαιρότητα χ.χ. 4η έκδοση σ. 752), ενώ το όνομα βαπτιστικό Γεώργιος, όπως γνωρίζουμε έχει τις ρίζες του στην λέξη γεωργία.

by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr

Περισσότερα: Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

► Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Πνευματική Διαθήκη και Αγιοκατάταξη
► Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο Διορατικός και Θαυματουργός
► Ο Γέρων Πορφύριος υπήρξε ένας σύγχρονος Στάρετς της ελληνικής Ορθοδοξίας

ΠΗΓΗ:https://www.sophia-ntrekou.gr/2021/11/porfyrios-poiHtHs.html?m=1
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

του Παναγιώτη Μπουρδάλα

Καλημέρα. 

Σήμερα εορτάζει ένας σύγχρονος δικός μας Άγιος. 

Ο άνθρωπος των βασανισμένων γονιών, των προβληματισμένων ερωτευμένων, των εγκλωβισμένων πορνών, των καρκινοπαθών, των αγωνιζομένων ανθρώπων, των μοναχών που το σώμα τους είναι στη νηπτική και ασκητική βιωτή, αλλά η πολιτεία τους στα κοινωνικά ζητήματα. 

Ας έχουμε την ευχή του και ας ακολουθούμε το παράδειγμά του. Ως Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης γράφτηκε στο αγιολόγιο της ορθόδοξης εκκλησίας πρόσφατα... Υ. Γ. Γεννήθηκε στις 07.02.1906 και πήρε το όνομα Ευάγγελος Μπαιρακτάρης. Έγινε μοναχός μικρόσχημος με το όνομα Νικήτας σε ηλικία 14 ετών, ενώ είχε πάει κρυφά στα Καυσοκαλύβια από 12 ετών. Σε ηλικία 20 ετών έγινε ιερέας στην Κύμη με το όνομα Πορφύριος.

 Εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών έγινε το 1940. Το 1955 εγκαταστάθηκε στα Καλλισια Αττικής, ενώ από το 1979 στο Μήλεσι. Το 1991 ξαναγύρισε στα Καυσοκαλύβια για να πεθάνει ταπεινά. 

Κοιμήθηκε στις 2.12.1993. Αγιοκατατάχτηκε στις 27.11.2013

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ. ΕΝΑ ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ι.Μ.ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ

Tαινία αφιέρωμα εις τιμήν και μνήμην του Οσίου Ιακώβου του νέου ασκητού του με συγχωρείτε, παραγωγής των πατέρων της Ι. Μονής Οσίου Δαυίδ. Copyright 2021 Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ. (Για την εύκολη κατανόηση των λόγων του Αγίου Ιακώβου, ενεργοποιήστε τους Ελληνικούς υποτίτλους από τις ρυθμίσεις του βίντεο).

Η καταγραφή στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη, ο οποίος εκοιμήθη πριν από 31 χρόνια, πραγματοποιήθηκε μόλις στις 27 Νοεμβρίου του 2017. Και παρόλο που ο γέροντας εκοιμήθη στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τα Εισόδια της Θεοτόκου, αποφασίστηκε να τιμάται μια ημέρα μετά, στις 22 Νοεμβρίου.

Με την αγιοποίηση του Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη, αναγνωρίστηκε και επιβεβαιώθηκε η συνείδηση των πιστών και επαληθεύθηκαν οι προφητικοί λόγοι των μακαριστών Επισκόπων του περί της αγιότητός του.

Ο μακαριστός Επίσκοπος Γρηγόριος την ημέρα, που τον χειροτόνησε Ιερέα, του είπε: «Εσύ παιδί μου Ιάκωβε θα αγιάσεις. Να συνεχίσεις, με τη δύναμη του Θεού και θα σε ανακηρύξει Άγιο η Εκκλησία».

Ο διάδοχός του μακαριστός επίσκοπος Νικόλαος έλεγε: «Ο πατήρ Ιάκωβος είναι άγιος».

Και ο τελευταίος μακαριστός Επίσκοπός του Χρυσόστομος ο Α’ συχνά έλεγε: «Ο πατήρ Ιάκωβος θα μας βάλει σε μπελάδες, καλούς μπελάδες», εννοώντας τις δέουσες εκκλησιαστικές ενέργειες για την αγιοκατάταξή του. Ενώ και ο λόγος του μακαριστού αγίου Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ «ότι ο π. Ιάκωβος θα τελεί, μετά την κοίμησή του, τόσα πολλά θαύματα που θα αναγκαστεί σύντομα η Εκκλησία να τον ανακηρύξει Άγιο», επαληθεύτηκε.

Ο μακαριστός Άγιος Γέροντάς μας Ιάκωβος είναι ένας από τους συγχρόνους Αγίους, «από τους μεγαλύτερους του αιώνα μας», όπως είπε ο Άγιος Πορφύριος.

Ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο ταπεινό και χαριτωμένο άνθρωπο και πολλές φορές κινούμενος από μεγάλη ταπεινοφροσύνη, έλεγε στους προσκυνητές στο Άγιον Όρος:

– Γιατί, βρε παιδιά, έρχεστε σε μένα; Εγώ έχω μαυρόασπρη τηλεόραση. Να πάτε στον Γέροντα Ιάκωβο, που τα βλέπει έγχρωμα. Αυτός έχει έγχρωμη τηλεόραση.

«Γίγαντα της Ορθοδοξίας» τον χαρακτήρισαν επίσης πολλοί θεοφόροι πατέρες του Αγίου Όρους.

Η καταγωγή και η οικογένειά του

Ο Άγιος Ιάκωβος γεννήθηκε την 5η Νοεμβρίου του 1920 μ.Χ. στα ευλογημένα και ματωμένα χώματα της αγιοτόκου Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στο Λιβίσι της Μάκρης, μία μικρή πόλη απ’ τις παραθαλάσσιες της Ιωνικής Γής, στο ύψος περίπου του Καστελλόριζου, από γονείς ενάρετους και ευσεβείς, τον Σταύρο Τσαλίκη και την Θεοδώρα, κόρη του Γεωργίου και της Δέσποινας Κρεμμυδά. Οι γονείς του Αγίου γέννησαν εννέα παιδιά, αλλά στη ζωή αυτή επέτρεψε ο Θεός να μείνουν μόνον τρία.

Αγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου,

Του Ανδρέα Μοράτου

Στο απολυτίκιο του σήμερα εορταζομένου μεγάλου αγίου της Εκκλησίας μας, του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, υπάρχουν δύο χαρακτηριστικές αντιθέσεις, που αντανακλούν πολύ σημαντικές πτυχές του βίου του. Συγκεκριμένα, αναφέρεται: "[Η χάρη του στόματός σου] ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν...".

Η πρώτη αντίθεση αναφέρεται στο ότι η χάρη του χρυσοστομικού στόματος άφησε πίσω για τον κόσμο θησαυρούς αφιλοχρηματίας, θησαυρούς δωρεάν προσφοράς -- σε τελική ανάλυση, θησαυρούς απάρνησης των... θησαυρών (ή αυτών που η συνήθης ανθρώπινη λογική θεωρεί ως θησαυρούς). Εδώ είναι σαφής, νομίζουμε, η παραπομπή στο γνωστό αγιογραφικό χωρίο (Ματθ. 6:19-20): "Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν" ("Μη συσσωρεύετε για σας θησαυρούς στη γη, όπου ο σκόρος και η φθορά (τούς) (εξ)αφανίζουν και όπου οι κλέφτες τρυπούν (τους τοίχους) και τούς κλέβουν. Αντιθέτως, να θησαυρίζετε για σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε ο σκόρος ούτε η φθορά (τούς) (εξ)αφανίζουν και όπου οι κλέφτες δεν τρυπούν (τοίχους) και δεν κλέβουν").

Άγιος Αρσένιος, ακόμη ένα μεγάλο δώρο της Καππαδοκίας στη σημερινή εποχή!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Άγιος Αρσένιος, ακόμη ένα μεγάλο δώρο της Καππαδοκίας!

Αυτήν την φορά στον σύγχρονο κόσμο, αφού η Εκκλησία δεν είχε πλέον να παλέψει με τις αιρέσεις και οι μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους. Όπως οι πολύ μορφωμένοι Πατέρες της Εκκλησίας Μ. Βασίλειος, άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, άγιος Γρηγόριος Νύσσης.

Αίφνης, όμως, και μέσα στην δεκαετία του 1970 ένας ολιγογράμματος αγιορείτης μοναχός, Καππαδόκης και αυτός, ο Μοναχός π. Παΐσιος εξέδωσε ανωνύμως το βιβλίο ο «Πατήρ Αρσένιος Καππαδόκης». Το βιβλίο ήταν έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» της Σουρωτής Θεσσαλονίκης του οποίου ο Γέροντας Παΐσιος είχε την πνευματική καθοδήγηση.

Τι μας προσέφεραν, λοιπόν, οι δύο νεώτεροι Καππαδόκες οι οποίοι εν των μεταξύ και οι δύο έχουν αγιοκαταταχθεί; Μα την ζωντάνια της αγιότητας!

Και εξηγούμαι.

Με τα θαύματα του αγίου Νεκταρίου (1846-1920) που γιορτάσαμε χθες μάθαμε, γνωρίσαμε, αισθανθήκαμε πως η αγιότητα δεν αποτελεί κάτι το «ξεπερασμένο» εν μέσω 20ού αιώνα. Κάτι που «κατοικεί» μόνον στα συναξάρια και στα εικονοστάσια.

1. NOV

   9

   Στέλιος Κούκος: Άγιος Νεκτάριος, Ο εξόριστος και παρεπιδημών Αρχιερέας που ήλθε για να μείνει για πάντα μαζί μας!

    

   

   Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός (1846-1920).

   Γράφει ο Στέλιος Κούκος
    

   Όμορφα ανοίγει ο μήνας Νοέμβριος με την γιορτή των ιαματικών αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού. Κάθε μέρα μνήμη αγίου, αγίων, μια γιορτή, πολλές γιορτές, πανηγύρεις.
   
   Ένας μικρός παράδεισος και μόνον η ανάμνησή τους!
   
   Κάθε άγιος ένας διαφορετικός βίος και μια ξεχωριστή περιπέτεια ζωής που διαβάζοντάς την, μας μεταφέρει και μας στα περιβόλια της Θείας Χάριτος που εντρύφησε ο άγιος, δίνοντάς μας να γευτούμε, το κατά δύναμιν, κάτι από την πλήρη και τελική απόδοση του κόπου του.
   
   Σε κάθε συναξάρι είναι αποθηκευμένοι φιλότιμοι σωματικοί και πνευματικοί κόποι με απόδοση τόκων Θείας Χάριτος!
   
   Και οι βίοι αυτοί είναι για μας ο πιο απλός και ο πιο πρόσφορος τρόπος γεύσεώς της Χάριτος στην οποία οι άγιοι μετά την κοίμησή τους μετέχουν, πλέον, διαπαντός.

Άγ. Λουκάς: Ένας επιστήμονας και καλλιτέχνης άγιος

Ο άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς (18 Οκτωβρίου)

Ο Λουκάς, ο μέγας ευαγγελιστής, καταγόταν από την Αντιόχεια τη Μεγάλη της Συρίας, ήταν ιατρός στο επάγ­γελμα και άριστος γνώστης της ζωγραφικής τέχνης.

Κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ρώμης Τίτου Κλαυδίου (41-54 μ. Χ.) ο Λουκάς βρισκόταν στη Θήβα της Βοιωτίας και ασκούσε το ιατρικό επάγγελμα. Εκεί συνάν­τησε τον απόστολο Παύλο και, πιστεύσας στο Χριστό, εγκατέλειψε την πατρική του πλάνη, την ειδωλολατρία. Έτσι λοιπόν έπαυσε να ασχολείται με την ιατρική επιστήμη, θε­ραπεύοντας τα σώματα, και αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου, για να οδηγεί τις ψυχές στην οδό της σωτη­ρίας και της λυτρώσεως.

Ο Λουκάς, πέραν του προφορικού του κηρύγματος συνέγραψε, καθ’ υπαγόρευση του αποστόλου Παύλου, το φερώνυμό του Ευαγγέλιο, το οποίο απέστειλε σε κάποιον ηγεμόνα, ονόματι Θεόφιλο, που πίστευσε στο Χριστό. Αργότερα συνέγραψε και τις Πράξεις των Αποστόλων, προς χάρη του ίδιου προσώπου, δηλαδή του Θεόφιλου. Μετά τον αποχωρισμό του από τον απόστολο Παύλο, ο Λουκάς περιόδευσε και κήρυξε το Ευαγγέλιο σε όλη την Ελλάδα και τελικά κατέληξε και πάλι στη Θήβα της Βοιωτίας, όπου, καθώς λένε, ανεπαύθη εν ειρήνη, σε ηλικία ογδόντα ετών. Στον τόπο δε που ενταφιάστηκε το σώμα του, ο Θεός, θέλοντας να δοξάσει τον πιστό αυτόν ερ­γάτη και θεράποντά Του, έβρεξε κολλύρια στο μνήμα του, σύμβολα της ιατρικής του επιστήμης. Έτσι ο τάφος του Ευαγγελιστή έγινε πασίγνωστος.

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας: Η λίαν καλή δημιουργία του Θεού αποτελεί εγκώμιο της Παρθένου!

Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Τοιχογραφία Καθολικού Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου (1312).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα: Λόγος Εις την Πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Παναχράντου Θεοτόκου

Kανείς νομίζω δεν αγνοεί ότι σπουδαιότερος αγώνας ρητορικής εγκωμιαστικού λόγου δεν μπορεί να υπάρξη από αυτόν εδώ, εάν βέβαια ήθελε προσπαθήσει κανείς να τηρήση τα καθιερωμένα και πρέποντα.

Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι τόσο περισσότερο να επιδιώξω στην προκειμένη περίσταση τον πρέποντα λόγο, όσο νομίζω ότι όλοι μεν οι άνθρωποι οφείλουν ασφαλώς αυτό τον άθλο των εγκωμίων προς την Παρθένο, πλην όμως ούτε είναι καν δυνατόν να ελπίζουν ότι θα ανταποκριθούν με τα εγκώμιά τους στο μεγαλείο της πραγματικότητας.

Γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να μας κατηγορήσουν για τόλμη. Γιατί πού υπάρχει τόλμη;

Το να καταπιάνεται βέβαια κανείς με υψηλά θέματα και να εγκαταλείπη την προσπάθεια εμπρός στο ενδεχόμενο μιας ήττας δεν θα ήταν λογικό. Πράγματι κανείς απολύτως δεν θα μπορούσε να κατηγορήση όσους υστέρησαν στον αγώνα τον οποίο κανείς δεν είναι δυνατόν να κερδίση.

Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να χαρακτηρισθή υποχώρηση ή ήττα ό,τι είναι έκτος ευθύνης και κατηγορίας;

Αφού λοιπόν προσήρμοσα το λόγο με τις δυνάμεις μου, θα πλέξω το εγκώμιο της Παρθένου, προσθέτοντας ότι δεν το επιχειρώ αυτό για να κάμω γνωστές στους ακροατές τις χάριτες της Παρθένου που τυχόν αγνοούν, γιατί δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε ν’ αγνοή το κοινό αγαθό, αλλά για να κάμω, με την ανάμνηση της αιτίας της σωτηρίας μου, καλύτερη την ψυχή, σε όσους βέβαια είναι τούτο δυνατόν, αφού θυμηθώ και τη δική μου σωτηρία.

Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ - Του Φώτη Κόντογλου

Σοφία Νασοπούλου - Χάλαρη 

Επειδή διαβάζω διάφορα σχόλια για τις μέρες της μεγάλης γιορτής του 15αύγουστου, τα οποία νομιζω οφείλονται στην πλήρη έλλειψη πνευματικής παιδείας (προσέξτε, πνευματικής και όχι πολιτικής, θρησκευτικής, ιδεοληπτικής), παραθέτω ένα κείμενο του Φώτη Κόντογλου.

Ελπίζω να καταλάβουν όλο και περισσότεροι το νόημα του κειμένου. Να ανοίξουν "μάτια ερμητικά κλειστά" για να βοηθηθούν και να ανυψωθούν οι καρδιές.

Είναι τόσο αναγκαίο στις μέρες μας. 

                                🌿⛵🌿

Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Του Φώτη Κόντογλου 

Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ’ η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.

Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι’ ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα απ’ αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».