Ο Πρόεδρος Τραμπ έδωσε τα πάντα στον Ταγίπ Ερντογάν και ως αντάλλαγμα πήρε ένα μπακλαβά!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ 

«Ο Trump είναι ένας τόσο καταπληκτικός διαπραγματευτής (deal maker), που απλά έδωσε στον Ερντογάν ό,τι ήθελε και πήρε ένα μπακλαβά ως αντάλλαγμα». 

Ένας κωμικός του Twitter συμπύκνωσε στην παραπάνω φράση τη χθεσινή διαπραγμάτευση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών με τον ομόλογό του της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, (διαπραγμάτευση) που έφεραν σε πέρας ο αντιπρόεδρος Μάικ Πενς και ο υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο. 

• Με εντολή του Ντόναλντ Τραμπ, συμφώνησαν να χαρίσουν στην Τουρκία, μία έκταση 30 μιλίων μέσα στο έδαφος της Συρίας, ως να είναι δική τους χώρα και χωρίς να ρωτήσουν τον πρόεδρό της ή το λαό της. 

Πρόκειται για μία εγκληματική ενέργεια, που βιάζει την Δημοκρατία και καταπατεί τα δικαιώματα των Κούρδων, που διαμένουν σε αυτή την περιοχή, αλλά και του λαού της Συρίας. Η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής Νάνσι Πελόσι και ο επικεφαλής της δημοκρατικής μειοψηφίας στη Γερουσία Τσακ Σούμερ χαρακτήρισαν, πολύ σωστά, απάτη την αμερικανοτουρκική συμφωνία, η οποία υποτίθεται θα αναστείλει την επίθεση των ένοπλων δυνάμεων της Τουρκίας στη βορειοανατολική Συρία. 

Και άλλοι Αμερικανοί νομοθέτες, ακόμα και Ρεπουμπλικάνοι, επιτέθηκαν στη συμφωνία, που ο κ. Τραμπ χαρακτήρισε «μια καταπληκτική ημέρα για τον πολιτισμό». Ο Αμερικανός πρόεδρος στο παραλήρημά του, δεν ήξερε τι έλεγε. 

• Διότι η συμφωνία του με τον Ερντογάν «καταπίνει» τους Κούρδους συμμάχους της Αμερικής και δεν τους σώζει. Είναι το επιστέγασμα της προδοσίας, που εκτέλεσε συνειδητά ο ίδιος, παραδίδοντας σαν αρνιά στη σφαγή τους μαχητές των YPG και τις οικογένεις τους. Πρόκειται για μία συμφωνία που θα την πληρώσει και η Αμερική, διότι ο Ερντογάν δεν τήρησε ποτέ και καμία από τις υποσχέσεις του. Είναι πλέον φανερό και στους πιο δύσπιστους, ότι ο Ντόναλντ Τραμπ κατέληξε να είναι ένα παιγνιδάκι στα χέρια του Ταγίπ Ερντογάν. 

Και όλο αυτό το απαράδεκτο σικέ σκηνικό, το πληρώνουν οι Κούρδοι, θα το πληρώσουν και οι ΗΠΑ, που είδαν τα στρατηγικά τους συμφέροντα να μην υπηρετούνται και μάλιστα από τον πρόεδρό τους. Όπως έγραψαν χαρακτηριστικά η κ. Πελόσι και ο κ. Σούμερ, αυτή η συμφωνία «υπονομεύει την αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής και στέλνει ένα επικίνδυνο μήνυμα στους συμμάχους και στους αντιπάλους μας, ότι δεν μπορούν να εμπιστεύονται τον λόγο μας». «Ο Ταγίπ Ερντογάν», όπως σημειώνουν οι δύο νομοθέτες, «δεν έκανε καμία παραχώρηση, ενώ ο πρόεδρος Τραμπ του τα έδωσε όλα». 

Η υπερηφάνεια της υπερδύναμης μένει να σωθεί μόνο από το Κογκρέσο. Πολλοί Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές, που ψήφισαν προχθές εναντίον του κ. Τραμπ, παραμένουν σταθεροί στις θέσεις τους, παρά το γεγονός ότι δέχθηκαν τηλεφωνήματα από τον Αμερικανό πρόεδρο και τους συνεργάτες του. Ο αντιπρόεδρος Πενς επικοινώνησε με Αμερικανούς νομοθέτες από το Air Force Two και τους ζήτησε να υποστηρίξουν τη συμφωνία. Προς τιμή τους, ελάχιστοι άλλαξαν γνώμη, αλλά και αυτοί που δέχθηκαν να περιμένουν τις εξελίξεις, απαιτούν την προστασία των Κούρδων, που το μέλλον τους είναι αβέβαιο και την επιστροφή των Αμερικανών στρατιωτών στη Βόρεια Συρία. 

Η Τουρκία χρησιμοποιεί λευκό φώσφορο και ναπάλμ κατά των Κούρδων

Οι κουρδικές αρχές στη Συρία κατηγόρησαν σήμερα την Τουρκία ότι καταφεύγει σε μη συμβατικά όπλα, όπως λευκό φώσφορο και ναπάλμ, στην επίθεσή της στο βόρειο τμήμα της εμπόλεμης χώρας. Οι κατηγορίες αυτές με στόχο τις δυνάμεις της Άγκυρας και τους Σύριους βοηθητικούς τους δεν κατέστη δυνατό να επαληθευθούν από ανεξάρτητες πηγές από το Γαλλικό Πρακτορείο.

«Σε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, η τουρκική επίθεση εναντίον του Ρας αλ-Άιν διεξάγεται με κάθε τύπο όπλων», κατήγγειλε σήμερα σε ανακοίνωσή της η ημιαυτόνομη κουρδική κυβέρνηση. «Μπροστά στην προφανή αποτυχία του σχεδίου του, ο (τούρκος πρόεδρος Ταγίπ) Ερντογάν προσφεύγει σε διεθνώς απαγορευμένα όπλα, όπως ο φώσφορος ή οι ναπάλμ», υπογραμμίζεται στην ανακοίνωση.

Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, το οποίο διαθέτει εκτεταμένο δίκτυο πηγών στην περιοχή, δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει τη χρήση αυτών των όπλων.

Όμως η εν λόγω μη κυβερνητική οργάνωση «κατέγραψε τραυματίες που έφεραν εγκαύματα και έφθασαν τις δύο τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο της Ταλ Ταμρ», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ράμι Αμπντελ Ραχμάν, αναφερόμενος σε μια κωμόπολη κοντά στο Ρας αλ-Άιν.

Ο τουρκικός στρατός και οι βοηθητικοί του προωθήθηκαν σήμερα στο Ρας αλ-Άιν, το οποίο ελέγχουν πλέον κατά το ήμισυ, ανέφερε εξάλλου το Παρατηρητήριο.

Σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης που μαίνεται από το 2011 στη Συρία, ο όρος ναπάλμ χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τις εμπρηστικές βόμβες που κατασκευάζονται με βάση ουσίες παρόμοιες με αυτές των ναπάλμ.

Ο λευκός φώσφορος μπορεί να χρησιμοποιηθεί κυρίως για να δημιουργηθεί ένα προπέτασμα καπνού, όμως μπορεί επίσης να χρησιμεύσει για την κατασκευή φονικών εμπρηστικών όπλων, μια χρήση του που είναι απαγορευμένη από το διεθνές δίκαιο.

Με ιδεολογήματα του "μικρού ΣΥΡΙΖΑ" ο Τσίπρας στήνει τη δική του Κεντροαριστερά

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Μια γνωστή θεωρία της πολιτικής επιστήμης διαβάζει τα κόμματα ως οργανωμένες συλλογικές εκφράσεις των κοινωνικών διαιρετικών τομών στον πολιτικό ανταγωνισμό, όπως ιστορικά διαμορφώνονται και εξελίσσονται. Η θεωρία των διαιρετικών τομών (cleavages) των Λίπσετ και Ρόκαν (1967) λαμβάνει κατά βάση υπ’ όψιν της την εξέλιξη δυτικών-μητροπολιτικών κοινωνικών σχηματισμών.

Αναφέρεται στις διαιρέσεις που προκλήθηκαν από τρεις επαναστάσεις: Την εθνική-κοινωνική ανατρεπτικού χαρακτήρα (κράτος-εκκλησία, κέντρο-περιφέρεια), τη βιομηχανική (γαιοκτήμονες-αστοί, μισθωτοί-αστοί) και τη διεθνή (σοσιαλιστές-κομμουνιστές). Η κίνηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, η διαδικασία διεθνούς ενσωμάτωσης και εσωτερίκευσής της, προκάλεσε διαφορετικού τύπου διαιρετικές τομές σε σχέση με τη δυτική κανονικότητα, ή τις ιδιομορφίες του γίγνεσθαι της χώρας μέσα στους γενικούς νόμους κίνησης της ιστορίας, σύμφωνα με τη διατύπωση του Κωστή Μοσκώφ.Μερικά από τα στοιχεία που διαμόρφωσαν τις διαιρετικές τομές της ελληνικής ιδιαιτερότητας απέναντι στο δυτικό παράδειγμα είναι η διαφορετική πορεία εθνογένεσης και η συνέχεια του έθνους μέσα στην ιστορικότητά του, αλλά και ο διαφοροποιημένος ρόλος της θρησκείας. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψιν στην αργόσυρτη, επώδυνη, ανολοκλήρωτη και υπό αμφισβήτηση διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης που παρήγαγε έναν εθνικό κοινωνικό σχηματισμό κυρίαρχο-κυριαρχούμενο.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα έγκειται επίσης στην εκτεταμένη διάσπαρτη μικροϊδιοκτητική κοινωνική δομή ως αποτέλεσμα του τρόπου επίλυσης του ζητήματος της γης και οι ειδικότερες συνθήκες διευρυμένης αναπαραγωγής της (λ.χ. το κράτος-πρωτεύουσα), στον ιδιότυπο ρόλος δύο οιονεί μορφών πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου μέσω του πολέμου και της προσφυγιάς (1922, δεκαετία 1940), στον διάχυτο δημοκρατισμό, το ελευθερωτικό πρόταγμα και την κίνηση κοινωνικού εξισωτισμού.

Όλα τα ανωτέρω προκαλούν μια ιδιαίτερη διαπλοκή και ενότητα του εθνικού με το κοινωνικό ζήτημα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, παρατηρώντας τις ιδιαιτερότητες την περίοδο 1918-19, με έμφαση στο ζήτημα της γης και των πρωτόλειων τότε βιομηχανικών σχέσεων, επιχείρησε να διαμορφώσει ένα θεωρητικό σχήμα για τα πράγματα. Αναφέρθηκε, λοιπόν, στην "κοινωνική αλληλεξάρτηση", διακρίνοντάς την από την αλληλοαποκλειόμενη --κατ' αυτόν-- μπολσεβίκικη εκδοχή της ταξικής πάλης.

Την ίδια περίοδο ο πρωτοπόρος μαρξιστής Γιώργος Σκληρός, στο έργο του "Σύγχρονα προβλήματα του Ελληνισμού", προχώρησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάταξη των πολιτικών κομμάτων και ρευμάτων, εστιάζοντας στον πολιτικό --μη δομικό με άλλη ορολογία-- χαρακτήρα των διαιρετικών τομών. Ο αριστερός βενιζελισμός, το ΕΑΜ, εκδοχές της ΕΔΑ και του προδικτατορικού δημοκρατικού κινήματος, ο αντιδικτατορικός αγώνας, το αφετηριακό ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου, διαμόρφωσαν στην εποχή τους ηγεμονικούς όρους για την πάλη των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων, επειδή είχαν θεωρία σε σχέση με το γίγνεσθαι του τόπου.

Κυριαρχία ΣΥΡΙΖΑ στον αντιδεξιό χώρο

Πώς αποκωδικοποιείται η συμφωνία Πενς-Ερντογάν

Του Κώστα Ράπτη απο το capital.gr

Τις προηγούμενες ημέρες η κατάσταση που δημιουργήθηκε από την επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» της Τουρκίας στην βορειοανατολική Συρία χαρακτηριζόταν από ένα μέγα παράδοξο. Οι μεν ΗΠΑ ήταν η δύναμη που από τη μια διευκόλυνε αυτή την εισβολή (με την επικοινωνία Τραμπ-Ερντογάν και κατόπιν την ταχεία απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την περιοχή), αλλά από την άλλη πίεζε από την πρώτη στιγμή για τον τερματισμό της, με ηχηρές καταγγελίες και απειλές επιβολής κυρώσεων. Η δε Ρωσία ήταν η δύναμη που από τη μια περιέβαλε με χαρακτηριστική κατανόηση της ανησυχίες ασφαλείας της Τουρκίας και τόνιζε την συνεργατική φύση της σχέσης Μόσχας-Άγκυρας, ενώ από την άλλη, συμπολεμώντας με τον συριακό στρατό αλλά και τους μεταστραφέντες Κούρδους μαχητές, έκλεινε ταχύτατα επί του εδάφους κάθε δρόμο στην τουρκική προέλαση.

Το παράδοξο κορυφώνεται με έναν ακόμη θεαματικό ελιγμό των βασικών παικτών. Μετά την δημοσιοποίηση από τον Λευκό Οίκο της διατυπωμένης σε ανοίκεια γλώσσα (και με απειλές «καταστροφής» της τουρκικής οικονομίας) επιστολής Τραμπ προς Ερντογάν, η οποία, όπως διευκρινίστηκε από το «Σαράι» στην Άγκυρα, κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων, οι δύο πλευρές διατράνωσαν την συμμαχική τους σχέση, ανταλλάσσοντας επαίνους και συγχαρητήρια.

Η δίωρη συνάντηση που είχε το απόγευμα της Πέμπτης στην Άγκυρα ο Ταγίπ Ερντογάν με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Μάικλ Πενς οδήγησε στη σύνταξη ενός κειμένου με το οποίο οι δύο πλευρές συμφωνούν στην διακοπή για πέντε ημέρες της τουρκικής «αντιτρομοκρατικής» επιχείρησης, στην προοπτική μόνιμης κατάπαυσης του πυρός, εάν σε αυτό το διάστημα έχει επιτευχθεί, με την αμερικανική βοήθεια, η απομάκρυνση των Κούρδων μαχητών του YPG από την «ασφαλή ζώνη» στην οποία αναφέρεται η Άγκυρα, η περισυλλογή του βαρέος οπλισμού τους και η κατεδάφιση των οχυρώσεών τους.

Σύμφωνα με το ίδιο κείμενο, ΗΠΑ και Τουρκία υπενθυμίζουν τους δεσμούς αμοιβαίας συνδρομής που τις συνδέουν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δεσμεύονται για μία επίλυση της συριακής κρίσης με σεβασμό της ενότητας και ακεραιότητας της Συρίας στο πνεύμα του ψηφίσματος 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και συμφωνούν να συνεχίσουν τον αγώνα κατά του ‘Ισλαμικού Κράτους’ με συντονισμό ιδίως σε ό,τι αφορά τους φυλακισμένους τζιχαντιστές και τις οικογένειές τους.

Μαζική υστερία ο στρατιωτικός χαιρετισμός - Μιλάει το "γονίδιο" - Σταύρος Λυγερός

 

Ο στρατιωτικός χαιρετισμός Τούρκων αθλητών, που εξαπλώθηκε ταχύτατα, εξέπληξε πολλούς διεθνώς, αλλά δεν θα έπρεπε. Εξεπλάγησαν όσοι πριν 10 χρόνια αποκαλούσαν τον Ερντογάν "ισλαμοδημοκράτη", κατά το χριστιανοδημοκράτης. Ήταν η εποχή που η Δύση τον θεωρούσε ανανεωτή και εκφραστή ενός φιλοδυτικού προσανατολισμού, ο οποίος μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο για τον μουσουλμανικό κόσμο.

Από τότε, βεβαίως, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ο εθνικισμός-επεκτατισμός έχει αναζωπυρωθεί σε ακραίο βαθμό, σαρώνοντας την τουρκική κοινωνία. Το εάν εκδηλώνεται με στρατιωτικό χαιρετισμό ή με άλλη μορφή έχει δευτερεύουσα σημασία. Οι εθνικιστικές-επεκτατικές ακρότητες της Τουρκίας προκαλούν εντύπωση μόνο σε όσους την "διαβάζουν" σαν να είναι μία έστω και ιδιότυπη ευρωπαϊκή χώρα.

Πολλοί εξ αυτών, μάλιστα, θεωρούν ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις ακραίου εθνικισμού είναι διατεταγμένες από το καθεστώς. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ο εθνικισμός-επεκτατισμός αναδύεται και από το τουρκικό κράτος, αλλά και από την ίδια την τουρκική κοινωνία, επειδή είναι στο "γονίδιο" τους, ως αποτέλεσμα του τρόπου που συγκροτήθηκαν ιστορικά.

Οι Οθωμανοί ήταν φυλές που είχαν ως "τρόπο παραγωγής" την κατάκτηση. Γι' αυτό κι όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία έπαψε να επεκτείνεται και να κατακτά περιήλθε σε παρακμή. Η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας ως ιδιότυπου εθνικού κράτους ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί η παντελής διάλυση της Αυτοκρατορίας.

Η υπό τον Κεμάλ ομάδα των αξιωματικών που ίδρυσε τη σύγχρονη Τουρκία την σφράγισε ανεξίτηλα. Μπορεί επιφανειακά η Τουρκική Δημοκρατία να οικοδομήθηκε κατ’ αντιδιαστολή προς την οθωμανική παράδοση, αλλά ποτέ και πουθενά παραδοσιακές αντιλήψεις και ριζωμένες νοοτροπίες δεν καταργούνται με διατάγματα. Ο Κεμάλ, άλλωστε, είχε υποκαταστήσει με άλλη μορφή τον σουλτάνο.

Μπορεί το κεμαλικό καθεστώς να διαλαλούσε τον κοσμικό χαρακτήρα του, αλλά ουσιαστικά ήταν όχι μόνο απολυταρχικό, αλλά και ιδιότυπα θεοκρατικό. Ο ιδρυτής και ηγέτης έγινε ο "μεγάλος πατέρας" των Τούρκων και στη συνέχεια σχεδόν θεοποιήθηκε. Το παραδοσιακό οθωμανικό δόγμα του ισχυρού κράτους-πατέρα όχι μόνο επιβίωσε στην Τουρκική Δημοκρατία, αλλά και μεταλλαγμένο αποτέλεσε ατύπως καθοριστική ορίζουσα του κεμαλικού καθεστώτος.

Κρατική-εθνική ιδεολογία

Θα κυκλοφορήσει την Τρίτη 22 Οκτωβρίου το Άρδην με αφιέρωμα στην Τουρκία

Διαβάστε στο Άρδην (τ. 116) που θα κυκλοφορήσει την Τρίτη 22 Οκτωβρίου σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία.

Ανακοίνωση Άρδην, Κάντε ησυχία… Η Τουρκία εισβάλλει, δολοφονεί και εποικίζει

Γιώργος Καραμπελιάς, Οι πρώτες εκατό ημέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Γιώργος Ρακκάς, Παρασιτικός εθνομηδενισμός ή εθνικός εκσυγχρονισμός;

Σταύρος Λυγερός, Τα επτά μέτρα που μπορούν να λύσουν το μεταναστευτικό

Γιώργος Ρακκάς, Η μετανάστευση ως αγορά

Ότι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει.

π. Λίβυος

Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν έλεγε, «υπάρχει μόνο μια αμαρτία, ένα δικαιολογημένο αίσθημα ενοχής: να υποχωρήσεις με την έννοια του να κάνεις πίσω όσον αφορά την επιθυμία σου». 

Αυτή όμως είναι μια εξίσου μεγάλη θεολογική αλήθεια. Δηλαδή οτι, η άρνηση να ζήσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός, είναι αμαρτία. Ο Θεός μας "καλεί" και εμείς κρυβόμαστε από τα όνειρα, τις επιθυμίες και τα χαρίσματα μας.

Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κρίνονται αυστηρά εκείνοι που αρνήθηκαν να ζήσουν την μοναδικότητα του πρόσωπό τους, την κλήση και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός. Ο Χριστός μας ζητάει να ζήσουμε και όχι να κρυφτούμε, πίσω από συμβάσεις, ιδεολογήματα και στερεότυπα, πίσω από την αρρώστια και τα συμπτώματα της. Ότι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει.

Ο Χριστός ελέγχει το δέντρο της Συκής για την ακαρπία της, την απουσία δηλαδή "επιθυμίας", «που είναι ο καρπός σου; Σε έκανα δέντρο, σου έδωσα όλες τις δυνατότητες να δημιουργήσεις και εσύ δεν καρπίζεις…» Σε έκανα άνθρωπο σε έφερα από το μηδέν στην ύπαρξη και εσύ δεν ζείς απλά επιβιώνεις σέρνοντας το πτώμα σου που μυρίζει θάνατο. Το τραγικότερο, φτιάχνεις ψεύτικους παραδείσους για να μην δεις ποτέ την κόλαση σου. Μένεις στην κόλαση σου γιατί δεν τολμάς να κοιτάξεις τον παράδεισο που κρύβεις μέσα σου.

ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ: ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙΣ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ...

Διαδικασία κοινωνικοποίησης ή υπονόμευση του φύλου;

Οι κούκλες της Mattel μπορεί να έχουν κοντά ή μακριά μαλλιά, να φορούν φούστα ή παντελόνι. Ή και τα δύο.

«Τα παιχνίδια αποτελούν αντανάκλαση του πολιτισμού, και σε έναν κόσμο που γιορτάζει τη θετική επίδραση της ενσωμάτωσης των διαφορών θεωρήσαμε ότι ήταν ώρα να δημιουργήσουμε μια κούκλα χωρίς ταμπέλες», δήλωσε ο Κιμ Καλμόουν, αντιπρόεδρος της εταιρείας Mattel.

Πέρυσι η διάσημη Μπάρμπι γιόρτασε τα 60 χρόνια της και η αμερικανική εταιρεία Mattel, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν ότι προάγει τα στερεότυπα του φύλου, αποφάσισε να ανατρέψει τα δεδομένα.

Η νέα της σειρά με κούκλες που είναι ουδέτερες ως προς το φύλο ονομάζεται «Creatable World» και δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα αμέτρητων συνδυασμών στην εμφάνιση της κούκλας τους (ρούχα, μαλλιά και αξεσουάρ), που διαφοροποιούν την εικόνα της ανθρωπότητας που διακρίνεται σε Κεν ή Μπάρμπι, δηλαδή αγόρια και κορίτσια. Τα παιδιά μπορούν επίσης να αποφασίσουν όχι μόνο για το στάιλινγκ, αλλά και για το χρώμα της επιδερμίδας της κούκλας τους. «Αυτή η σειρά επιτρέπει στα παιδιά να εκφραστούν ελεύθερα», συνέχισε ο εκπρόσωπος της εταιρείας, «γεγονός που έχει για αυτά τεράστια σημασία».

Δ.Γ. Μαγριπλῆς: Σοῦ στέλνω γράμμα νὰ ξέρεις τὴν τύχη μου

Δ.Γ. Μα­γρι­πλῆς

Σοῦ στέλ­νω γράμ­μα νὰ ξέ­ρεις τὴν τύ­χη μου

ΑΘΟΜΑΙ ΔΙΠΛΑ στὴν τρύ­πα στὸν τοῖ­χο καὶ κοι­τά­ζω τὸ δρό­μο. Δὲν ὑ­πάρ­χει κα­νείς. Ἔ­φυ­γαν ὅ­λοι. Ἄλ­λος γιὰ τὰ ξέ­να, ἄλ­λος γιὰ πάν­τα, οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἁ­πλὰ μέ­χρι νὰ ἡ­συ­χά­σει ἡ κα­τά­στα­ση. Ἐ­γὼ τὸ ἀρ­νή­θη­κα. Ἀ­κό­μη καὶ ὅ­ταν ἦρ­θαν νὰ μοῦ ποῦν γιὰ­ ἐκ­κέ­νω­ση.

Ἐ­δῶ θὰ μεί­νω, ἀ­πάν­τη­σα καὶ ζή­τη­σα σφαῖ­ρες. Ἄ­φη­σαν μπό­λι­κες.

       Θὰ σοῦ χρεια­στοῦν, εἶ­παν καὶ ἀ­νέ­βη­καν στὴν κα­ρό­τσα τοῦ ἀ­γρο­τι­κοῦ.

       Τοὺς εἶ­δα ποὺ ἔ­στρι­βαν τὴν γω­νί­α. Ἀ­πὸ τό­τε ἔ­χω νὰ μι­λή­σω σὲ φί­λο. Ἀ­κού­ω φω­νὲς μὰ δὲν ξε­χω­ρί­ζω τί λέ­νε. Νο­μί­ζω μὲ ἀ­πο­κα­λοῦν τρο­μο­κρά­τη. Δὲν εἶ­μαι σί­γου­ρος, μὰ τὸ ὕ­φος τοῦ λό­γου τους δεί­χνει πὼς στὰ χέ­ρια τους θὰ κα­τα­λή­ξω ἀ­κέ­φα­λο σῶ­μα. Δὲν τὸ ρι­σκά­ρω νὰ ἀ­πο­κρι­θῶ. Τοὺς στέλ­νω κά­πο­τε κα­νέ­να βό­λι. Ἔ­τσι γιὰ νὰ ἀ­να­γνω­ρί­σω τὴν θέ­ση τους. Εἶ­ναι παν­τοῦ. Τὶς προ­άλ­λες ἕ­να μαῦ­ρο ἁ­μά­ξι πέ­ρα­σε μὲ ἰ­λιγ­γι­ώ­δη τα­χύ­τη­τα ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ σπί­τι. Ὅ­πλι­σα μὰ δὲν πρό­λα­βα νὰ ρί­ξω. Εἶ­δα μό­νο σκό­νη καὶ ρι­πὲς στὸν ἀ­έ­ρα. Με­τὰ τὴν γω­νί­α κά­ποι­οι ἀ­λά­λα­ζαν στὸ ρυθ­μὸ τοῦ θα­νά­του. Πά­γω­σα. Λὲς νὰ ἔ­μει­να μό­νος στὴν κό­λα­ση;

       Ἐ­κεῖ­νο τὸ βρά­δυ σὲ σκέ­φτη­κα. Νὰ εἶ­σαι κα­λά; Σᾶς δῶ­σαν τρο­φὴ καὶ νε­ρό; Πῶς σᾶς φέρ­θη­καν; Ὅ­πως καὶ νὰ ἔ­χει, φύ­γα­τε. Ὁ ἥ­λιος ἐ­κεῖ συ­νε­χί­ζει νὰ βγαί­νει μὲ δύ­να­μη καὶ τὸ φεγ­γά­ρι στρώ­νει στὴν θά­λασ­σα δρό­μους. Κα­ΐ­κια μὲ ἀ­νοιγ­μέ­να πα­νιὰ τα­ξι­δεύ­ουν στὸ πέ­λα­γο. Παι­διὰ χτί­ζου­νε κά­στρα στὴν ἄμ­μο. Ἐ­σὺ μὲ τὸ γα­λά­ζιο σου φό­ρε­μα νὰ περ­πα­τᾶς σὰν δορ­κά­δα καὶ πί­σω σου τρί­α κου­τσού­βε­λα νὰ φω­νά­ζουν: «μα­μά».

Νόαμ Τσόμσκι: Ο Ερντογάν είναι δολοφόνος

Συντάκτης | enallaktikos.gr

Ο παγκοσμίου φήμης γλωσσολόγος και φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι αποκάλεσε τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν "δολοφόνο" σε συνέντευξή του στο Al Jazeera.

Σε βίντεο που προδημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του ειδησεογραφικού δικτύου, ο Τσόμσκι ερωτάται σχετικά με τα πρόσφατα σχόλια του Ερντογάν με τα οποία κάλεσε τους "αποκαλούμενους" διανοούμενους να επιλέξουν πλευρά. «Είστε με την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης, ή με την πλευρά των τρομοκρατών", είχε πει ο Ερντογάν. 

Απαντώντας ο Τσόμσκι ανέφερε: "Ο Ερντογάν, χωρίς αμφιβολία, έχει προβεί σε βίαιες και κατασταλτικές ενέργειες εναντίον του Κουρδικού πληθυσμού". Ερωτώμενος πώς θα αποκαλούσε τον Ερντογάν για αυτές τις ενέργειες, ο Τσόμσκι απαντά: "Θα τον αποκαλούσα δολοφόνο".

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο φιλόσοφος σχολιάζει πως "το καθεστώς Ερντογάν είναι βαθιά αυταρχικό". 

Ο Τσόμσκι είναι ένας από τους χίλιους ακαδημαϊκούς που πρόσφατα υπέγραψαν κοινό κείμενο με τον οποίο επικρίνουν την απαγόρευση κυκλοφορίας και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον Κούρδων στην νοτιοανατολική Τουρκία. Το κείμενο έκανε λόγο για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή.

Αφροδίτη Μάνου: «…Ή ελευθερία θα έχεις, ή πολιτικοκοινωνικές ευαισθησίες …»

Γράφει ο Pavel

Έχει περάσει ένας μήνας και η Αφροδίτη Μάνου συμφώνησε μαζί σου ότι το παρελθόν ανήκει στη θέση του, σημασία έχει το παρόν και το μέλλον. Μια από τις αγαπημένες σου στιγμές ήταν όταν άρχιζες να τραγουδάς, μερικές φορές σου έκανα παρέα και εγώ, είχες προσπαθήσει να μου δείξεις τα βήματα στο χορό, δεν τα κατάφερα όμως να μάθω.

Εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '80, στο σπίτι βράδυ, καθισμένοι στην εξώπορτα, το φεγγάρι φώτιζε το χωριό απ' όπου έφυγες για να έρθεις, στην πόλη και στον πολιτισμό υποτίθεται.... Το ραδιόφωνο ανοικτό να μας συντροφεύει και τους δυο....Οι στίχοι από το τραγούδι «Η Νύχτα» της Αφροδίτης Μάνου... Η νύχτα ξέρει και φοβάται, μας αγαπάει, μας λυπάται…. κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει.

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας μου και γράφτηκε στους συρμούς του Ηλεκτρικού την 23η Σεπτεμβρίου, λίγο πριν φτάσουμε στο Θησείο...

Τι είναι αυτό που συνδέει την Πέργαμο, την Αιτωλοακαρνανία, την Κόρινθο και τον Ταύρο όπου γεννηθήκατε ; Είναι τόποι που ακόμα και σήμερα παραμένουν βαθιά ριζωμένοι μέσα σας ;

Η Πέργαμος και η Αιτωλοακαρνανία είναι δυο λέξεις γεμάτες μυρωδιές στον κώδικα της προσωπικής μου μυθολογίας. Καρπούζι μυρίζει η Πέργαμος, φρέσκο καπνό το Περδικάκι. Ο ένας παππούς, πριν την Καταστροφή, έπαιρνε τα παιδιά του στο “τσάι” (σάι που λένε στα σταυρόλεξα, κτήμα) το καλοκαίρι, να κόψουν καρπούζια απ’ το μποστάνι. Έτρεχαν και πιτσιλιόντουσαν στα νερά του ποταμού για να δροσιστούν και γύριζαν όλοι μαζί με μια γλυκιά κούραση το βράδυ στο σπίτι. Ο άλλος παππούς, ορφάνεψε 12 χρονών και για να ζήσουν με τον μικρό του-10χρονο-αδερφό, μάζευαν καπνά απ’ τα χωράφια. Το βράδυ τύλιγαν λίγο απ’ τον καπνό που είχαν βάλει στην τσέπη τους σε μια εφημερίδα, έφτιαχναν τσιγάρο και το κάπνιζαν, μια σταλιά παιδιά. Ιστορίες των προγόνων από διηγήσεις τα κυριακάτικα πρωινά της δεκαετίας του 50 και του 60.

Ο αναχρονιστικός Χάντκε και η μοντέρνα Γκρέτα

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το 1999, όταν τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν το λείψανο της Γιουγκοσλαβίας, η κοινότητα της ευρωπαϊκής διανόησης συγκατάνευε και χειροκροτούσε. Στα μέσα και στα έξω τότε ήταν ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, με το αναιμικό πνεύμα και την πλούσια κόμη. Ο ίδιος θα κοκορευόταν μερικά χρόνια αργότερα ότι έπεισε τον Σαρκοζί να τελειώνει με τον Καντάφι. Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, ως συνεπής κοσμικός, ήξερε πάντα να βρίσκεται στην ορθή πλευρά της Ιστορίας, πότε με τους μουσουλμάνους της Βοσνίας, πότε με την Αραβική Ανοιξη. Ευτυχώς έχει αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό και τα τελευταία χρόνια υπηρετεί την τέχνη του stand up.

Το 1999, με είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος της διανοούμενης Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γαλλίας, την οποία τότε παρακολουθούσα εκ του σύνεγγυς. Κάτι σαν αγελαία νοοτροπία είχε καταλάβει τις συνειδήσεις. Δεν έφτανε να καταδικάσεις τον τύραννο Μιλόσεβιτς και τον εγκληματία Κάρατζιτς. Επρεπε να καταδικάσεις συλλήβδην τους Σέρβους και να υπερασπιστείς τα βομβαρδιστικά που εφάρμοζαν τον νόμο περί συλλογικής ευθύνης στις γέφυρες του Δούναβη. Την αγελαία νοοτροπία την είχε ζήσει ο Καμύ στο πετσί του όταν τον αναθεμάτιζε ο Σαρτρ στην εποχή του πολέμου της Αλγερίας. Την είχαν ζήσει οι εξόριστοι Σοβιετικοί που μιλούσαν για τα γκουλάγκ από τη δεκαετία του ’50, αλλά δεν τους άκουγαν για να μην αποκαρδιώσουν τους αριστερούς απεργούς της Μπιγιανκούρ. Την είχαν ζήσει και όσοι στάθηκαν απέναντι στα χαρακώματα του Μάη του ’68 και την παραληρηματική φιλοσοφία τους, όπως ο Μαλρό. Την εκμεταλλεύθηκε ο Σαρτρ, για τον οποίον έγραψε ο Λιοτάρ ότι είχε αναλάβει τον ρόλο του αριστερού διανοούμενου πέφτοντας μονίμως έξω. Στη δεκαετία του ’90, προσπάθησε να τον διαδεχθεί ο Λεβί, ο οποίος δηλώνει μαθητής του Ποπόλ (χαϊδευτικό του Σαρτρ), εκμεταλλευόμενος τη μετακόμιση της καλής συνείδησης της Αριστεράς στην καλή συνείδηση της πολιτικής ορθότητας.

Να υπενθυμίσω ότι τρεις μόνον διανοητές τόλμησαν το 1999 να σταθούν απέναντι στο ρεύμα. Ο Πίντερ, ο Ντεμπρέ και ο Χάντκε. Ο Ντεμπρέ είχε γράψει ένα ολόκληρο ρεπορτάζ στο περιοδικό Marianne, το οποίο κατέληγε με τη φράση: «Αν μη τι άλλο, δικαιούμαι να αμφιβάλλω για την ορθότητα των βομβαρδισμών». Την επομένη, η εφημερίδα Le Monde, καθεδρικός ναός της ορθής σκέψης, δημοσίευε σε ένα ολόκληρο δισέλιδο άρθρα που τον καταδίκαζαν. Ο Χάντκε δεν αμφέβαλλε καν. Εφτασε να πάει στην κηδεία του Μιλόσεβιτς, του δημόσιου κινδύνου νούμερο ένα. Παρέμεινε αιρετικός έως το τέλος, για καλό και για κακό. Δεν εννοώ ότι είχε δίκιο, ή ότι συμφωνώ με τη στάση του. Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω το θάρρος του. Και αναρωτιέμαι πάντα τι έχει μεγαλύτερο βάρος στη στάση του διανοητή. Η σύνταξη με το κοινώς αποδεκτό ορθό ή η υπεράσπιση της ελευθερίας της συνείδησής του ακόμη κι αν είναι μόνος.

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Μάρτου

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Του Δημήτρη Μάρτου

Με τον τίτλο αυτόν βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Γόρδιος (Βιβλιοπωλείο Το Παραγώνι - Κωλέττη 2, Αθήνα, Τηλ.: 2103803334 ), το νέο βιβλίο το Δημήτρη Μάρτου, στο οποίο επιχειρεί να τεκμηριώσει, με ιστορικούς όρους, ότι το Δυτικό ‘’θαύμα’’ είναι συνυφασμένο με την ιμπεριαλιστική του ουσία. 

Ότι την περίοδο που κρίθηκε η φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου η Δύση είχε διαμορφώσει έναν πολιτισμικό κώδικα βίαιο και πολιτισμοκτόνο και μπόρεσε να αναδείξει μια μορφή οικονομίας που εγκλώβισε τον κόσμο στην κυριαρχία της.

Οι έννοιες της δυτικής πολιτικής οικονομίας, με τις οποίες συνήθως κατανοούμε την άνοδο της δυτικής Ευρώπης, υποτιμάνε το γεγονός ότι αυτή έχει τις βάσεις της στη ληστεία και τη βία. Ότι ο κόσμος ήταν το θύμα πρωταρχικών κρατών-ληστών, που ονόμασαν μετά τις ληστείες τους «ελεύθερη οικονομία», «εκπολιτισμό», «βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση», κλπ.

Επιπλέον, ότι η πλειονότητα αυτών που ασχολήθηκαν συστηματικά με τον ιμπεριαλισμό περιόρισαν τις οπτικές τους στις αναπαραγωγικές του διαστάσεις και ελάχιστα έως καθόλου στην παραγωγή του, όπως, πχ, συμβαίνει με την επικρατέστερη αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, αυτή που πρότεινε ο Λένιν στο σύγγραμμά του «Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου αναλύεται ως φαινόμενο του τέλους του 19ου αιώνα, απόρροια της ανάπτυξης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Περιοδεύοντας κανείς στις ιστορίες του κόσμου θα διακρίνει ότι οι Δυτικοευρωπαίοι άρχισαν να κατασκευάζουν, ήδη από το 11ο αιώνα, την ιστορία του κόσμου με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί ότι από αυτούς περνούσανε οι δρόμοι που οδηγούσανε στο Θεό, στη λύτρωση. Οι δρόμοι προς τους «Αγίους Τόπους» και τις «Ινδίες» ήταν οι δρόμοι που οι Χριστιανοί έπρεπε να διανύσουν για να βρεθούν στο «βασίλειο του Ουρανού». Από τότε έβλεπαν τις χώρες των άλλων σαν σκηνικό δράσης των δικών τους ανθρώπων και, σχεδόν παντού, προσπάθησαν να επιβάλλουν μια τάξη στο «χάος» της νέας αποικίας, μέσα από μια «υπαλληλοκρατία», την οποία έφεραν αρχικά από τα μέρη τους, επιβάλλοντας κανόνες, προτεραιότητες, λέσχες και οργανισμούς, στρατιωτικές, διοικητικές και οικιστικές ιεραρχίες και πάνω απ’ όλα αυτά να δηλώνουν τη μητροπολιτική ισχύ.

Θα διακρίνει ακόμη και τους φυσικούς αντιπάλους του ιμπεριαλισμού, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα οποία αν και καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες στους λαούς, δεν οδήγησαν στο ποθητό αποτέλεσμα. Και ότι σε αυτό συνετέλεσε και η αντεπανάσταση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία ήταν αδίστακτη, αιματηρή και βρώμικη. Πάνω σ’ αυτό, εξετάζοντας κανείς τη ρητορική-προπαγάνδα των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», τις δεκαετίες του 1960 και 1970, θα διαπιστώσει ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αιματοκύλησαν τον κόσμο, από τη νοτιοανατολική Ασία μέχρι τη Νότια Αμερική, που χρηματοδότησαν τα δικτατορικά καθεστώτα, ήταν αυτοί που επαίρονταν για τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Και ότι, παρόλα αυτά, πολλά μετεπαναστατικά κράτη θα αποσπαστούν από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, αποδεικνύοντας ότι η ‘’ευημερία’’ τους δεν τον είχε ανάγκη.

«Η Ελλάς συντάσσεται...» - Η Αθήνα νομίζει ότι μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ΕΕ - Γιώργος Μαργαρίτης

Η ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών για την πρόσφατη τουρκική εισβολή στην Συρία ξεκινούσε με την διαβεβαίωση ότι «Η Ελλάδα συντάσσεται πλήρως με τη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης... καταδικάζει τη νέα μονομερή στρατιωτική ενέργεια της Τουρκίας σε έδαφος κυρίαρχου κράτους... (η οποία αποτελεί) παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου». Μέχρι εκεί. Η Αθήνα εξέδωσε μια τυπική, ως και τυποποιημένη, ανακοίνωση κατ’ εικόνα και ομοίωση εκείνων των άχρωμων και γενικόλογων ανακοινώσεων των Βρυξελλών για όλα τα ζητήματα του τρέχοντος κόσμου, πλην εκείνων τα οποία "ενοχλούν" ιδιαίτερα τον Δυτικό λεγόμενο κόσμο.

Ο κόσμος αυτός βλέπει εισβολές, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα τοιαύτα μόνο σε επιλεγμένες περιπτώσεις. Στην Ουκρανία λόγου χάρη, ή όπου δρουν καθεστώτα "μη δυτικών αξιών", τύπου Άσαντ ή Μαδούρο και χώρες όπως το Ιράν ή η Ρωσία. Η Τουρκία ανήκει στη Δύση (μέχρι νεοτέρας) και γι' αυτό (μέχρι νεοτέρας) οι εισβολές της και οι εθνοκαθάρσεις της εκλαμβάνονται ως απλές παραβάσεις.

Ανάμεσα στις τρέχουσες "παραβάσεις" της γείτονος χώρας, εξέχουσα θέση κατέχει ο διασυρμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανάμεσα στις αναγγελθείσες για το άμεσο μέλλον "παραβάσεις" περιλαμβάνεται ο διασυρμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας σε θάλασσες, νησίδες και νησιά. Θα έλεγε κανείς ότι τα όσα συμβαίνουν στη βόρεια Συρία σήμερα ενδιαφέρουν τη χώρα μας σαφώς περισσότερο από ότι ενδιαφέρουν το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο.

Όχι, σπεύδει να διευκρινίσει ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας (Σκάι, 11 Οκτωβρίου), τα όσα συμβαίνουν στην Συρία δεν συνδέονται με όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Προφανώς, διότι για τα πρώτα ευθύνεται η Τουρκία εξωτερικού, ενώ για τα δεύτερα η Τουρκία εσωτερικού! Έτσι λοιπόν οι ελληνικές διπλωματικές αντιδράσεις στην εισβολή και την εθνοκάθαρση υψώνονται σε ένταση Λουξεμβούργου, Ολλανδίας και Βελγίου: Η Ελλάδα συντάσσεται πλήρως με τη θέση της ΕΕ.

Η Αθήνα δεν ανησυχεί!

Γιατί να ανησυχήσει ιδιαίτερα η Ελλάδα από τα όσα συμβαίνουν στη Συρία; Σε αντίθεση με την τελευταία, τα δικά μας σύνορα είναι "σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης" και ως εκ τούτου ουδείς θα τολμήσει να τα προσβάλει! Παραδόξως, θεωρητικά τουλάχιστον, και τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι "σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης". Φαίνεται, όμως, ότι και για τις Βρυξέλλες --όπως και για την Αθήνα-- η Κύπρος είναι μακριά…

Η βαθιά απόγνωση που προκαλεί η μοιρολατρική διάθεση υποταγής των ελληνικών κυβερνήσεων έφερε στο νου μια ανάλογη κατάσταση. Η σύγκριση είναι λίγο άδικη, ούτε ο κόσμος μας, ούτε η γενική κατάσταση είναι σήμερα η ίδια με εκείνη με την οποία θα συγκρίνουμε. Ας μεταφερθούμε, όμως, σε καιρούς δύσκολους, όταν η χώρα μας βρισκόταν κάτω από την κατοχή των δυνάμεων του Άξονα.

Με ιδεολογήματα του "μικρού ΣΥΡΙΖΑ" ο Τσίπρας στήνει τη δική του Κεντροαριστερά - Βασίλης Ασημακόπουλος

Μια γνωστή θεωρία της πολιτικής επιστήμης διαβάζει τα κόμματα ως οργανωμένες συλλογικές εκφράσεις των κοινωνικών διαιρετικών τομών στον πολιτικό ανταγωνισμό, όπως ιστορικά διαμορφώνονται και εξελίσσονται. Η θεωρία των διαιρετικών τομών (cleavages) των Λίπσετ και Ρόκαν (1967) λαμβάνει κατά βάση υπ’ όψιν της την εξέλιξη δυτικών-μητροπολιτικών κοινωνικών σχηματισμών.

Αναφέρεται στις διαιρέσεις που προκλήθηκαν από τρεις επαναστάσεις: Την εθνική-κοινωνική ανατρεπτικού χαρακτήρα (κράτος-εκκλησία, κέντρο-περιφέρεια), τη βιομηχανική (γαιοκτήμονες-αστοί, μισθωτοί-αστοί) και τη διεθνή (σοσιαλιστές-κομμουνιστές). Η κίνηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, η διαδικασία διεθνούς ενσωμάτωσης και εσωτερίκευσής της, προκάλεσε διαφορετικού τύπου διαιρετικές τομές σε σχέση με τη δυτική κανονικότητα, ή τις ιδιομορφίες του γίγνεσθαι της χώρας μέσα στους γενικούς νόμους κίνησης της ιστορίας, σύμφωνα με τη διατύπωση του Κωστή Μοσκώφ.

Μερικά από τα στοιχεία που διαμόρφωσαν τις διαιρετικές τομές της ελληνικής ιδιαιτερότητας απέναντι στο δυτικό παράδειγμα είναι η διαφορετική πορεία εθνογένεσης και η συνέχεια του έθνους μέσα στην ιστορικότητά του, αλλά και ο διαφοροποιημένος ρόλος της θρησκείας. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψιν στην αργόσυρτη, επώδυνη, ανολοκλήρωτη και υπό αμφισβήτηση διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης που παρήγαγε έναν εθνικό κοινωνικό σχηματισμό κυρίαρχο-κυριαρχούμενο.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα έγκειται επίσης στην εκτεταμένη διάσπαρτη μικροϊδιοκτητική κοινωνική δομή ως αποτέλεσμα του τρόπου επίλυσης του ζητήματος της γης και οι ειδικότερες συνθήκες διευρυμένης αναπαραγωγής της (λ.χ. το κράτος-πρωτεύουσα), στον ιδιότυπο ρόλος δύο οιονεί μορφών πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου μέσω του πολέμου και της προσφυγιάς (1922, δεκαετία 1940), στον διάχυτο δημοκρατισμό, το ελευθερωτικό πρόταγμα και την κίνηση κοινωνικού εξισωτισμού.

Οι αφερέγγυοι Αμερικανοί και οι αφελείς των Αθηνών

Σκίτσο της Έφης Ξένου

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ από την ιστοσελίδα Ανιχνεύσεις. 

Αν ο Ερντογάν βγει ενισχυμένος από την συριακή επιχείρηση, ο επόμενος σταθμός των προκλήσεών του θα είναι η κυπριακή ΑΟΖ. Δηλαδή, η Κύπρος και η Ελλάδα.

Στην Ελλάδα, ολόκληρο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα ήταν σαθρό. Tο πολιτικό προσωπικό άφησε τη χώρα εκτεθειμένη. Στρατιωτικά, οικονομικά, αλλά και από άποψη ηθικού κοινωνίας και στρατού. Η αποδόμηση έχει οδηγήσει τη χώρα στα άκρα.

Η Ελλάδα, όμως, αντιμετωπίζει υπαρκτή απειλή από την Τουρκία. Και οι πολιτικοί της προστρέχουν ικέτες δεξιά και αριστερά εξευτελίζοντάς την.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα προσέφερε στην Ελλάδα εγγυήσεις ασφαλείας που άφησαν ικανοποιημένη την πολιτική ηγεσία. Πράγματι, οι εγγυήσεις είναι ενδιαφέρουσες ως προς το περιεχόμενό τους. Το ερώτημα είναι άλλο: ποιος διαβεβαιοί ότι οι προφορικές εγγυήσεις θα τηρηθούν; (Το ερώτημα ισχύει και για τις γραπτές εγγυήσεις.)

Ακόμη και αν ο Αμερικανός ΥΠΕΞ θελήσει να τηρήσει το λόγο του, υπάρχει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, μια ατυχής, για την υπερδύναμη, περίπτωση, που με ένα τηλεφώνημα του Ερντογάν μπορεί να αλλάξει άποψη, και ό,τι παρείχε ως εγγύηση ο Πομπέο να αποτελέσει παρελθόν.

Η περίπτωση των Κούρδων, στους οποίους οι ΗΠΑ υπόσχονται και εντέλει πωλούν εδώ και 50 χρόνια, πρέπει να αποτελέσει καθοριστικό μάθημα για τους διαμορφωτές της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Το διαχρονικό μάθημα από τις ΗΠΑ είναι ότι δεν μπορεί να τις έχει κανείς εμπιστοσύνη. Ενδεχομένως, για ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά και μόνο δικά τους συμφέροντα να δείξουν ενδιαφέρον. Όπως για παράδειγμα η γεώτρηση της EXON στο οικόπεδο 10 της κυπριακής ΑΟΖ. Εκεί, πράγματι, οι Τούρκοι δεν τόλμησαν να κάνουν τίποτε. Αλλά μέχρι εκεί.

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε καθοδική πορεία ως υπερδύναμη. Μπορεί να τοποθετούνται ακόμη στην κορυφή, αλλά δεν είναι πια μόνες. Και να θέλουν, δεν μπορούν να ελέγξουν τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Φαντάζομαι τα έχουν αυτά υπόψη τους στην Αθήνα και θα διαμορφώσουν καταλλήλως την πολιτική τους. Όλα τα αυγά όχι σε ένα καλάθι.

Χρονικό

φωτό ChristianCoigny

Χρονικό

της Άννας Στάικου

Τον χρόνο πατώ,
τα φύλλα τουανάποδα γυρίζω
Κάπου απέναντι εσύ
Βουνοκορφή αγκαλιά μαζί κι η όχθη
Ανασαίνω
ψιχαλιστή βροχή
Στέγαστρο λιόφυτο
Τόσα σινιάλα , λιγνές φρυκτωρίες , φύλλα καρυδιάς βαλμένα σε τάξη
Δαιδαλώδεις διαδρομές
Αρχαίες λίθινες μετώπες

Ένα βόλι αγνώριστο, κρεμασμένο στο φράκτη με απλωμένο κάλυκα να 

χαιρετά τον θυμό αναβάτη
Μέλισσες και πετεινοί, ανάμικτα, πράσινο ανθοφόρο της χλόης κοπάδι
Εσύ;; Σε μυρίζω
Μαλλιά μυρωδάτο δρολάπι
Εσύ:
Άνοιξη Μέσα στον θρήνο, πένθος τ Απρίλη
Εσύ η χαρά και η γιορτή
Εσύ ο θρόμβος μέσα στο χάος της βουής
Εσύ η βροχή της θάλασσας
Εσύ χαρά και εσύ θλίψη

Ο Ιεμπραχέμ Μουσλέμ στο "ΝΕΤ24"(08/10/2019) με τον Βασίλη Ταλαμάγκα

Δεν είχαν κι αυτοί οι Κούρδοι ρεαλιστές να τους μοιράσουν μερικά γλωσσάρια

Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο.

«Θα πολεμήσουμε μέχρι να πεθάνουμε». Τα λόγια της Ντελάλ, της Κούρδισσας μαχήτριας του YPJ (Women’s Protection Units), ακούγονται τόσο ξένα, τόσο ακατανόητα στα καλλιεργημένα αφτιά ημών των Ευρωπαίων. Είναι λες εθνικίστρια; Μήπως, δεν θέλει μια ειρηνική διευθέτηση και θέλει να σκοτώσει Τούρκους από κάποιο εθνικιστικό καπρίτσιο; Διαφορετικά γιατί να θέλει να πεθάνει η γυναίκα; Και στο κάτω-κάτω γιατί να ανήκει στο YPJ, το γυναικείο στράτευμα των Κούρδων, που έχει σήμερα πάνω από 20.000 μαχήτριες οι οποίες πολέμησαν εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και σήμερα πολεμούν εναντίον των Τούρκων;

Η Ντελάλ ξέρει τι λέει κι ας μην θέλουν να το καταλάβουν οι πολιτισμένοι της γης. «Μόνο με έναν τρόπο μπορεί να αντιδράσει το YPJ: να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα αδέλφια του». Διότι, «στόχος της Τουρκίας είναι η κουρδική εθνοκάθαρση». Και δεν μιλά πλάθοντας θεωρίες με το νου της, έχει ιστορικές εμπειρίες. Άλλοι είναι που δεν χρησιμοποιούν τις ιστορικές εμπειρίες όταν σκέφτονται. «Το Αφρίν», λέει η Ντελάλ, «μας έδειξε ότι η Τουρκία μπορεί να βομβαρδίζει μέχρι να τους σκοτώσει όλους και να τρομοκρατεί τους πολίτες για να φύγουν από τα σπίτια τους. Θέλουμε απεγνωσμένα να αποφύγουμε ένα νέο Αφρίν, αλλά η Τουρκία είναι αφοσιωμένη στην εθνοκάθαρση των Κούρδων». Έτσι, το πήραν απόφαση αυτοί. Θα υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τα αδέλφια τους. «Θα πολεμήσουμε μέχρι να πεθάνουμε».

Ούτως ή άλλως, είναι ένας λαός, ο μόνος λαός, που τρομάζει την Τουρκία. Όχι τόσο για τις πολεμικές αρετές του, αλλά γιατί όσο και να προσπάθησε να τον ξεριζώσει για να τον κάνει υποχείριο (ή προτεκτοράτο;) δεν τα κατάφερε. Δεκαετίες ολόκληρες. Από την εξέγερση του Σεΐχη Σαΐντ, τις εξεγέρσεις του Ζεϊλάν και του Άγκρι με τον Ιχσάν Νουρί τον πρώην λοχαγό του τουρκικού στρατού, που με τους επαναστάτες των βουνών ύψωσαν στο Αραράτ την κουρδική σημαία με τις τρεις λωρίδες (πράσινο, λευκό και κόκκινο) κάπου στο 1930. Μέχρι τις μέρες μας με τη δημιουργία και την ένοπλη δράση του Ρ.Κ.Κ., του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, του Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

Σύλληψη Τούρκου δημοσιογράφου που επέκρινε τη στρατιωτική εισβολή στη Συρία

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΜΕ, Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΆ ΕΧΕΙ ΦΙΜΩΣΕΙ ΚΑΘΕ ΕΛΕΎΘΕΡΗ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΦΥΛΑΚΊΣΕΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΗΜΟΚΡΆΤΕΣ

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΊΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΈΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΏΝ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΉΣΕΩΝ.

ΧΑΪΔΕΎΟΥΝ ΤΟΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΟ ΕΚΛΙΠΑΡΏΝΤΑΣ ΓΙΑ ΔΙΆΛΟΓΟ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΕΠΊΛΥΣΗ ΑΝΎΠΑΡΚΤΩΝ ΔΙΑΦΌΡΩΝ.

ΔΗΛΑΔΗ, ΣΥΖΗΤΟΎΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΉΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΉΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΙΓΑΊΟ, ΚΎΠΡΟ, ΘΡΑΚΗ.

ΜΕ ΑΥΤΟΎΣ ΣΥΝΕΡΓΆΖΕΤΑΙ Η Ε.Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΊΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΎ!

Ο επικεφαλής του ιστότοπου της τουρκικής εφημερίδας Birgun, Χακάν Ντεμίρ, συνελήφθη από την αστυνομία λίγο μετά από τη δημοσίευση πληροφοριών, σύμφωνα με τις οποίες, κατά την τουρκική στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία έχασαν τη ζωή τους άμαχοι. Οι Αρχές της Τουρκίας έχουν ανακοινώσει από χθες ότι ξεκίνησαν εκστρατεία εναντίον όσων εκφράζονται στο Διαδίκτυο εναντίον της επιχείρησης του στρατού της χώρας στη Συρία.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Birgun, «o υπεύθυνος του ιστότοπού μας Χακάν Ντεμίρ τέθηκε υπό κράτηση αφού συνελήφθη στο σπίτι του νωρίτερα σήμερα. Πιστεύουμε πως η σύλληψή του συνδέεται με τις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στον ιστότοπό μας».

Η Birgun δεν διευκρίνισε ποια άρθρα της ενδέχεται να προκάλεσαν την αντίδραση των τουρκικών αρχών, όμως η εφημερίδα δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις την Τετάρτη αφού δημοσίευσε πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες άμαχοι σκοτώθηκαν από τα τουρκικά πλήγματα στη Συρία, κάτι που διαψεύδει η Άγκυρα.

Οι Αρχές της Τουρκίας έχουν ξεκινήσει εκστρατεία εναντίον όσων εκφράζονται στο Διαδίκτυο εναντίον της επιχείρησης του στρατού της χώρας στη Συρία.

Η Birgun είναι μία μικρή, αριστερή εφημερίδα της αντιπολίτευσης η οποία βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο των αρχών της Τουρκίας.

Συμπλήρωμα για τις φοιτητικές εξεγέρσεις – Alvin W. Gouldner

William Blake – Newton (1795)

Μετάφραση – Εισαγωγικό σχόλιο: Θεόδωρος Ντρίνιας

Ο Alvin W. Gouldner (1920-1980) υπήρξε το «τρομερό παιδί» της Αμερικάνικης μεταπολεμικής κοινωνιολογίας (κατά τον James Chriss, ο «τραγικός ήρωάς» της). Ξεκινώντας την διανοητική και επιστημονική του πορεία στο θεωρητικό πεδίο του λειτουργισμού, στη συνέχεια υιοθετεί στοιχεία της μαρξιστικής κριτικής και αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος της διανοητικής του προσπάθειας σε μια σκληρή πολεμική σε βάρος της τότε κυρίαρχης θεωρίας του δομο-λειτουργισμού, του «ημίθεου» της αμερικάνικης κοινωνιολογίας Talcott Parsons. Αφού ολοκληρώσει την αποδόμηση του Parsons και της θεωρίας του, στρέφεται πλέον εναντίον του Μαρξισμού, κατηγορώντας τον για έλλειψη στοχασμού πάνω στην ίδια του την κατάσταση και την προέλευσή του ως θεωρίας προερχόμενης έξω από την εργατική τάξη, η οποία εντούτοις είναι δογματικά βέβαιη ότι κατέχει το κλειδί για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Ο Gouldner, επιτιθέμενος στην κατεστημένη κοινωνιολογία αλλά και στην μαρξιστική άρνησή της, βάζει στην τελευταία φάση της διανοητικής του πορείας το φιλόδοξο στόχο για την προώθηση μιας κοινωνιολογίας που ονομάζει reflexive sociology – αναστοχαστική κοινωνιολογία («ριζοσπαστική, ιστορικά ευαισθητοποιημένη, αυτο-αναλυόμενη, κριτική, αυτόνομη, εμπειρική, κλπ.», κατά τον Νικ. Τάτση). Ασυμβίβαστος, παράτολμος θεωρητικά, απότομος και εριστικός με εχθρούς και φίλους, απέναντι σε κάθε κατεστημένο ή δυνάμει κατεστημένο (νέο και παλιό, «συντηρητικό» και «ριζοσπαστικό/κριτικό»), με απέχθεια στον ακαδημαϊκό συντεχνιασμό αλλά και στον «αντι-επιστημονισμό» των νέων ριζοσπαστικών προσεγγίσεων που εισέβαλαν με ορμή στα ακαδημαϊκά πράγματα μετά το ’70, παθολογικά προσανατολισμένος στην «αλήθεια», βίωσε την αποξένωση στην τελευταία περίοδο της ζωής του και τη σταδιακή αποσιώπηση μετά το θάνατό του. Στην Ελλάδα, όπως είναι φυσικό, το έργο του παραμένει σχεδόν ολοκληρωτικά άγνωστο στους νεώτερους.