Η κριτική του Νικήτα Χωνιάτη

Ο Νικήτας Χωνιάτης ή Ακομινάτος (περ. 1155 - περ. 1216) ήταν Βυζαντινός Έλληνας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του βυζαντινού κράτους και ιστορικός.

Θεωρείται ο σημαντικότερος βυζαντινός ιστορικός του 12ου αιώνα, αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους στις 13 Απριλίου 1204.

Το κυριότερο έργο του είναι η Χρονική Διήγησις (Ιστορία Κωνσταντινουπόλεως), όπου καλύπτονται γεγονότα που αφορούν την ιστορία της Κωνσταντινούπολης από το 1118 έως το 1207.

Διαβάστε το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα του Νικήτα Χωνιάτη και δείτε πώς κατακρίνει και στηλιτεύει τον κακό ηγεμόνα της εποχής του τέλη 12ου - αρχές 13ου αιώνα, την εποχή δηλαδή των σταυροφοριών…

'Άννα Στάικου 

<< Κάθε ηγεμόνας είναι περιδεής και καχύποπτος και χαίρεται να διαπράττει όσα ο Θάνατος, το Χάος και το Έρεβος, να κλαδεύει τους ευπατρίδες, να εξοβελίζει όσους είναι υψηλοί και επιφανείς, να πετάει τον καλό σύμβουλο και να θερίζει τον γενναίο και ανδρείο στρατηγό Έτσι οι ηγεμόνες της γης απλώς μοιάζουν με μεγάλα και ψηλόκορφα πεύκα: όπως εκείνα με μια μικρή πνοή του ανέμου τινάζουν τις βελόνες των κλαδιών και μουρμουρίζουν, έτσι κι αυτοί υποβλέπουν αυτούς που υπερβάλλουν σε πλούτο και τρέμουν αυτούς που ξεχωρίζουν για την ανδρεία τους. Κι αν κανείς είναι ωραίος σαν άγαλμα ή η γλώσσα του είναι σαν του καλλικέλαδου πουλιού ή έχει ευχάριστο χαρακτήρα, αυτά δεν αφήνουν τον ηγεμόνα ούτε να κοιμηθεί ούτε να ηρεμήσει, αλλά γίνονται αιτία να χάνει τον ύπνο του, να μην απολαμβάνει την καλοπέραση, να του αφαιρείται η χαρά και να έχει αφορμή για σκοτούρες. Γι΄αυτό κακολογεί τη φύση, που έπλασε και άλλους ικανούς ως επίδοξους ηγέτες, και δεν δημιούργησε αυτόν, πρώτο και τελευταίο, τον καλύτερο από όλους τους ανθρώπους. 

 Και καταλήγουν σε πολλά να αντιστρατεύονται τη [θεία] πρόνοια και να σηκώνουν όπλα κατά του Θεού, εκδιώκοντας τους περισσότερους καλούς και σφαγιάζοντάς τους, για να μπορούν με την ησυχία τους να διασπαθίζουν και να γλεντάνε τα δημόσια ολομόναχοι σαν να ήταν πατρική τους περιουσία, να μεταχειρίζονται τους ελεύθερους σαν δούλους, και να φέρονται σε όσους είναι ικανότεροι στη διακυβέρνηση σαν να τους έχουν αγοράσει. Κι αυτά γιατί η δύναμη της εξουσίας τους έχει αφαιρέσει τη φρόνηση και τους έχει κάνει να ξεχνούν με κακοβουλία τα παλιά>>.

...η ίδια λέξη η ίδια, και πάλι , και ξανά ...

φωτό Κωνσταντίνος Μάνος

της Άννας Στάικου

Μεγάλη Δευτέρα

"κάτι παράξενο κι ανεξήγητο με κυρίευσε
κάθησα στην καρέκλα
πήρα στα χέρια μου το φύλλο με τα "νέα"
και μια λέξη ήταν μόνο τυπωμένη -ή ίδια-σε όλα τα φύλλα σε όλες τις σελίδες
χιλιάδες η ίδια λέξη
η ίδια, και πάλι , και ξανά
ποιό από τα δυό είχαν χαλάσει;;
το τύπωμα ή εγώ;;
με πήραν τα κλάματα
μάλλον η λέξη έγραφε το όνομα του Φώτη
(από καιρό τον είχα χάσει)
εκείνος χάθηκε ή εγώ τον άφησα να χαθεί;;
σούρουπο απόκαμα
το κρύο δεν είχε ακόμη ησυχάσει"

(απόσπασμα από "ice" Α Σ)

ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Ο χώρος που πάνω του και μέσα του είναι αποτυπωμένη η διαχρονική σφραγίδα του πολιτισμού έχει μετατραπεί σε τόπο· σ’ έναν τόπο που μιλά τη γλώσσα της κοινωνίας που φι­λοξενεί μέσα στο χρόνο, κι αυτή η γλώσσα είναι ο ίδιος ο τρόπος ζωής συνολικά, δηλαδή ο πολιτισμός αυτής της κοινωνίας. Ο τό­πος, ένας χώρος δηλαδή με συγκεκριμένη ταυτότητα, μιλά με τα σημεία του, τα «σημάδια» του, και τα σημαινόμενα είναι οι ίδιες οι ιστορικά προσδιορισμένες αξίες μιας ανθρώπινης ομάδας που βρίσκεται σε μια διαρκή και διαλεκτική σχέση με το περιβάλλον της, καθώς το οικειοποιείται.

Η αποτύπωση των βασικών χαρακτηριστικών ενός πολιτισμού στον χώρο οδηγεί με βάση τη συλλογική εμπειρία στη συλλογική ταύτιση της ομάδας μ’ αυτόν και έτσι διαμορφώνεται σε διάφορα επίπεδα, ανάλογα με το εκάστοτε ιστορικό πλαίσιο, μια ταυτότη­τα άρρηκτα συνυφασμένη με ένα συγκεκριμένο χώρο μικρής κλί­μακας συγκροτώντας ό,τι αποκαλούμε «τοπικότητα». Η τοπικότητα νοείται ως ένα πλαίσιο κοινωνικής ανα­φοράς και ταύτισης, κάτι που παραπέ­μπει και στην ιδέα της πατρίδας, ιδιαίτερης (τοπικής) ή εθνικής. Από αυτή την άποψη είναι ευνόητο ότι η τοπικότητα πρέπει να εκλαμβάνεται όχι ως μία προηγούμενη της εθνικότητας «ιστορική φάση», αλλά ως μηχανισμός ένταξης και ενσωμάτωσης τοπικών οντοτήτων σε ευρύτερα σύνολα, όπως τα έθνη-κράτη.

Η ιδέα της κοινότητας που στηρίζεται στα θεμέλια της τοπικότητας θεωρείται βασικό πολιτισμικό ιδίωμα της χώρας μας, συνυφασμένο και με τον τοπικισμό, αυτή την έντονη συναισθηματική και ιδεολογι­κή προσκόλληση στον τόπο καταγωγής, που συνδέεται και με την έννοια της «ηθικής κοινότητας», όπως αυτή αποδόθηκε στις αγρο­τικές κοινωνίες.

«Μπορούν να μας σκοτώσουν, αλλά δεν μπορούν να καθορίσουν το νόημα του θανάτου μας»

Κυριακή Βαΐων Ιωαν. 12, 1-18, Φιλ. 4, 4-9

π. Ευάγγελος Γκανάς

 

Ακούσαμε σήμερα  για την είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Η είσοδος είναι θριαμβευτική. Οι Ιουδαίοι υποδέχονται τον Χριστό αποδίδοντάς του τιμές βασιλικές. Όμως δεν έχουν καταλάβει τι είδους βασιλιάς είναι. Έχουν συνδέσει τους βασιλείς με την κήρυξη και τη διαχείριση του πολέμου. Ο Χριστός όμως κηρύττει και προαναγγέλλει την έλευση του βασιλείου της ειρήνης. Δεν είναι όμως μόνο το πλήθος των Ιουδαίων που δεν κατανοεί αυτό που επιτελεί ο Χριστός. Η παρανόηση αγγίζει ακόμη και τους ίδιους τους μαθητές του Χριστού. Και το κείμενο του ευαγγελίου είναι απολύτως ειλικρινές ως προς αυτό. «Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν». Αυτή η αμηχανία απέναντι στον Ιησού φανερώνεται και στο γεγονός πως η μια αρχή παραδίδει τον Ιησού στην άλλη. O Ιούδας αποκαλύπτει το πού θα βρίσκεται ο Χριστός. Οι μαθητές τον εγκαταλείπουν. Το Συνέδριο των Ιουδαίων τον παραδίδει στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος στον Ηρώδη. Ο Ηρώδης πίσω πάλι στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος στον όχλο των Ιουδαίων. Ο όχλος τον παραδίδει, εντέλει, και πάλι στον Πιλάτο και στις ρωμαϊκές αρχές για την εκτέλεση. Μια περίπλοκη συγκυρία που κάνει δύσκολη την απάντηση στο ερώτημα: ποιος τελικά σκότωσε τον Χριστό; Μοιάζει σαν ο Χριστός να οδηγήθηκε στο θάνατο γιατί κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει το νόημα της ζωής του.

H Ιαπωνία ψάχνει μετανάστες για να καθαρίσουν το πυρηνικό εργοστάσιο στη Φουκουσίμα και δίνει βίζα

4.000 εργαζόμενοι συμμετέχουν σήμερα στις εργασίες

• Newsroom

  HuffPost Greece

ASSOCIATED PRESS

Εικόνες από την επιχείρηση απομάκρυνσης καυσίμων στη Μονάδα 3 του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα. 

Η διεύθυνση της εταιρείας Tokyo Electric Power Co. (TEPCO) σχεδιάζει να δημιουργήσει νέο πρόγραμμα με βάση το οποίο θα χορηγούνται βίζες σε αλλοδαπούς που επιθυμούν να μεταναστεύσουν στην Ιαπωνία προκειμένου να απασχοληθούν στις εργασίες καθαρισμού και παροπλισμού των εγκαταστάσεων στο κατεστραμμένο εργοστάσιό της στη Φουκουσίμα, βόρεια της ιαπωνικής πρωτεύουσας, δήλωσε εκπρόσωπός της σήμερα.

Η TEPCO έχει διεξαγάγει συνομιλίες με τις διάφορες εταιρείες-υπεργολάβους που εκτελούν εργασίες στον πυρηνικό σταθμό, διότι θέλει οι μετανάστες που θα πάνε να εργαστούν σε αυτόν βάσει του νέου προγράμματος να κατανοούν πλήρως τους κανονισμούς ασφάλειας και προστασίας από τη ραδιενέργεια και να έχουν τα απαραίτητα προσόντα ως προς τη γλώσσα, πρόσθεσε η εκπρόσωπος.

Περίπου 4.000 εργαζόμενοι συμμετέχουν σήμερα στις καθημερινές εργασίες στην εγκατάσταση, διευκρίνισε η ίδια.

Η TEPCO έχει επικριθεί από τον ΟΗΕ για τη φερόμενη εκμετάλλευση των εργαζόμενων που συμμετέχουν στον παροπλισμό του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού, διαδικασία που θα κρατήσει δεκαετίες. Ο πυρηνικός σταθμός καταστράφηκε ολοσχερώς από τον σεισμό και το τσουνάμι του 2011. Επρόκειτο για το χειρότερο πυρηνικό δυστύχημα της τελευταίας εικοσιπενταετίας.

Έρευνα του πρακτορείου ειδήσεων Reuters το 2013 αποκάλυψε εκτεταμένες καταχρήσεις και παραβιάσεις σε βάρος των εργαζομένων που συμμετέχουν στις εργασίες καθαρισμού και παροπλισμού στο εργοστάσιο. Πολλοί εξ αυτών είχαν καταγγείλει πως οι μισθοί που παίρνουν είναι χαμηλοί παρά τους κινδύνους, άλλοι είχαν μιλήσει για ανεπαρκείς κανονισμούς ασφαλείας και εποπτείας και άσχημες εργασιακές συνθήκες. Η TEPCO είχε διαβεβαιώσει τότε πως θα λάμβανε μέτρα για να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα.

Η Ιαπωνία, όπου τόσο οι αρχές όσο και οι πολίτες αντιμετώπιζαν από επιφυλακτικά ως εχθρικά τη μετανάστευση, ανοίγει πλέον τις πόρτες της σε περισσότερους ξένους, βάσει νόμου που τέθηκε σε ισχύ τον τρέχοντα μήνα.

Με βαθύ σοκ και θλίψη το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (wcc) εκφράζει την αλληλεγγύη του με τις εκκλησίες και τους ανθρώπους της Σρι Λάνκα

Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος (ΔΚΕΕ) Interorthodox Centre

 · 

World Council of ChurchesΜου αρέσει η Σελίδα!

10 ώρες · 

With deep shock and sorrow on this Easter Sunday the World Council of Churches (WCC) expresses its solidarity with the churches and people of Sri Lanka followin...Δείτε περισσότερα

Με βαθύ σοκ και θλίψη αυτή την Κυριακή του Πάσχα το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (wcc) εκφράζει την αλληλεγγύη του με τις εκκλησίες και τους ανθρώπους της Σρι Λάνκα ακούγοντας τα νέα των βομβαρδισμών των εκκλησιών και των ξενοδοχείων που έχουν έχουν στοιχίσει 200 ζωές και τον τραυματισμών πολύ περισσότερων.

Ο Γενικός Γραμματέας της του ΠΣΕ Olav Fykse Tveit said, είπε, " ενώ εξακολουθούμε να περιμένουμε πληροφορίες σχετικά με τους δράστες και τα κίνητρά τους, καταδικάζουμε έντονα αυτές τις επιθέσεις σε ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν στους τόπους λατρείας και στους τουρίστες που επισκέπτονται τη Σρι Λάνκα, και προσφέρουμε τις εγκάρδιες προσευχές μας για τα θύματα και τα συλλυπητήρια σε όλους αυτούς που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους, σε αυτές τις φρικτές πράξεις βίας."

Και πρόσθεσε: " ως Π.Σ.Ε., στεκόμαστε με ιδιαίτερη αλληλεγγύη στους χριστιανούς της Σρι Λάνκα που έχουν δεχτεί αυτή την επίθεση με αυτόν τον φρικτό τρόπο, ενώ γιορτάζουν την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, την κρίσιμη στιγμή στο ταξίδι της πίστης για όλους τους χριστιανούς."

Είπε επίσης, " το κτύπημα των εκκλησιών με αυτόν τον τρόπο είναι μια επίθεση στη θρησκευτική ειρήνη και την αρμονία και στο κοινωνική και πολιτιστική συνοχή του Έθνους, το οποίο έχει αγωνιστεί για πολύ καιρό για να υποστηρίξει τις αρχές της θρησκευτικής αρμονίας και της διαφορετικότητας."

Ένας από τους στόχους αυτών των επιθέσεων ήταν η κοινότητα της Εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου, η kochikade, ένα εθνικό ιερό που χαίρει το βαθύ σεβασμό και τις επισκέψεις ανθρώπων πολλών θρησκειών.

Ο πάτερ Χρήστος Μήτσιος, ευρύτερα γνωστός ως «παπά-ΠΑΟΚ»... (ΒΙΝΤΕΟ)

THE 2NIGHT SHOW - πάτερ Χρήστος Μήτσιος

Ο πάτερ Χρήστος Μήτσιος, ευρύτερα γνωστός ως «παπά-ΠΑΟΚ», έρχεται για ακόμη μια φορά στο «The 2Night Show» για να ολοκληρώσουν με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου τη συζήτηση που είχαν αφήσει στη μέση. Μιλάει για τη Μεγάλη Εβδομάδα και μοιράζεται τη χαρά που νιώθει όταν τον πλησιάζουν άνθρωποι για να τους ευλογήσει και να τους εξομολογήσει. Την ίδια στιγμή, σχολιάζει τη στάση της Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία και τη μοιχεία.

Αναδημοσιεύουμε την πρώτη συνέντευξη του παπα Χρήστου:

THE 2NIGHT SHOW - Κώστας Λαχανάς - πάτερ Χρήστος Μήτσιος

Το καράβι που έπεσε σε ξέρα και η ανάγκη για νέους χάρτες - Λουκάς Αξελός

Πολλά είπαμε, παρ’ όλα αυτά για το μεγαλύτερο, το σκοτεινότερο, το βαθύτερο μέρος του Αχαάβ, δεν καταφέραμε να πούμε το παραμικρό

Χέρμαν Μέλβιλ, Μόμπι Ντικ

Αν κάτι αποτελεί, πλέον, κοινό τόπο, ανεξάρτητα από τον βαθμό παραδοχής και την επιχειρηματολογία, είναι ότι το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων πολιτών εισπράττει την σημερινή κατάσταση ως έναν καταστροφικό σεισμό διαρκείας, που εδώ και εννέα χρόνια εξακολουθεί να μας απειλεί με εξίσου σφοδρές μετασεισμικές δονήσεις. Είναι όμως η ερμηνεία για τα αίτια, το βάθος της κρίσης, τις ευθύνες και τον τρόπο αντιμετώπισης της όλης καταστάσεως από το πλείστο των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων αντίστοιχο της σοβαρότητας του φαινομένου;

Η καθημερινότητα το διαψεύδει, δείχνοντάς μας με τον τρόπο της ότι το πέρασμα σε μιαν άλλη πραγματικότητα απαιτεί νέους χάρτες και πλοήγηση σε αχαρτογράφητα νερά. Κι αυτό γιατί το χρονικό της πορείας προς την συντριπτική ήττα που έχουμε υποστεί ως Έθνος, ως Λαός και ως Αριστερά είναι μακρύ. Ξεκινάει δεκαετίες πριν και δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής σε κανέναν μας.

Ως εκ τούτου, αυτό που θα μπορούσε να θέσει κανείς ως σημείο εκκίνησης για το φτιάξιμο ενός καινούργιου χάρτη, είναι η ανάγκη ύπαρξης πολλών και διαφορετικού χαρακτήρα και υφής, αλλά στην ίδια στρατηγική κατεύθυνση, προσεγγίσεων. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η συστηματική προσπάθεια διασταύρωσης, επανεξέτασης και κριτικής αποτίμησής τους και στην συνέχεια η προσπάθεια τοποθέτησης των ψηφίδων στην σωστή τους θέση, με ιστορική επίγνωση ότι η ολοκλήρωση αναστύλωσης του κατεδαφισμένου κτηρίου είναι θέμα, τουλάχιστον, μιας γενιάς.

Η αφετηριακή ανάπηρη ανεξαρτησία

Είναι προαπαιτούμενο μιας σοβαρής ιστορικής και επιστημονικής προσέγγισης να συνειδητοποιήσουμε πως η αφετηριακά ανάπηρη ανεξαρτησία που κερδίσαμε το 1821, εξακολουθούσε να παραμένει ανάπηρη ακόμα και μετά την δεύτερη έφοδο στους ουρανούς το 1940-1945. Η Ελλάδα εγγράφεται τύποις στους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου, αλλά κατ’ ουσίαν ο ελληνικός λαός στερείται του δικαιώματος να καθορίζει ο ίδιος το πεπρωμένο του.

Αυτό είναι το καθεστώς που και μεταπολιτευτικά κληρονομήσαμε, με κάποιες ρωγμές –είναι η αλήθεια– μετά το 1974. Και σε αυτό το καθεστώς μας γυρίζει επί τα χείρω από το 2009 και εντεύθεν η πολιτική των Μνημονίων. Γιατί τα Μνημόνια συμπύκνωσαν, εσωτερίκευσαν και θεσμοθέτησαν, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτικά το σταθερά παρόν καθεστώς της εξάρτησης , το καθεστώς της ξενοκρατίας και της υποτέλειας για να θυμηθούμε και τον Γεώργιο Φιλαρέτο.

Τ. Πατρίκιος «Κυκλικό»

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ:Ποιοι βγήκαν των Βαΐων να με δεχτούν;

Ποιοι βγήκαν των Βαΐων να με δεχτούν;

Ποιοι με αλείψαν μύρο τη ματιά τους  τις παραμονές των Αγίων;

Ριπές οι μνήμες – χαρακιές και το μπλουτζίν αγριεμένο…

Αυτό το μήνα η πανσέληνος είναι τυφλή∙

στον τόπο μου ξένος– ούτε Αφέντης ο Θεός ούτε ο Αγαπημένος…

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ

ΠΗΓΗ: Kostas Xatziandoniu

Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος

Της Μπέτης Μπιζά

Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος

Το ελληνικό κράτος υπάρχει χάριν του ελληνικού έθνους, και όχι το αντίστροφο. 

Το ελληνικό έθνος αγωνίστηκε για την ελευθερία του απ' τους Τούρκους το 1821, και δημιούργησε ένα μικρό κράτος που σιγά σιγά μεγάλωνε καθώς απελευθερώνονταν κι άλλα εδάφη. Ως το 1821 ελληνικό κράτος δεν υπήρχε να βοηθήσει το έθνος να ελευθερωθεί. Υπήρχε μόνο η οθωμανική αυτοκρατορία και ο σουλτάνος.

Το έθνος επαναστάτησε όχι μόνο το 1821 αλλά και πρωτύτερα. Πολλές φορές. Χωρίς να έχει πρωθυπουργό, υπουργείο Άμυνας, στρατό. Το έθνος μόνο του αγωνιζόταν για την ελευθερία του.

Τους αιώνες της σκλαβιάς, που δεν υπήρχε κράτος, το έθνος είχε φυσικό αρχηγό του την Εκκλησία. Η Εκκλησία ήταν εθναρχούσα. Πατέρας του έθνους ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Και σε όλους τους αγώνες για ελευθερία, αρχηγός ήταν κάποιος κληρικός, συνήθως επίσκοπος. Όπως ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος που ηγήθηκε επαναστατικού κινήματος γύρω στο 1610, που καταπνίγηκε, κι αυτό, από τους Τούρκους με πολύ σκληρό τρόπο. Τον ίδιο τον επίσκοπο τον έγδαραν ζωντανό.

Το ελληνικό έθνος λοιπόν, με τους θρησκευτικούς του ηγέτες, αγωνίστηκε και θυσιάστηκε ώστε να δημιουργήσει ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Γι' αυτό ο εθνικός μας ποιητής λέει για την ελευθερία ότι είναι «βγαλμένη απ' τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά».

Επομένως, το ελληνικό κράτος υπάρχει χάρη στους Έλληνες. Δεν του χρωστάνε τίποτα οι Έλληνες. Αυτό χρωστάει στους Έλληνες την ύπαρξή του. Χωρίς τους αγώνες τους, δεν θα υπήρχε. Ούτε αυτό, ούτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές κ.λπ. Όλοι αυτοί έχουν τις θέσεις τους χάρη στους προγόνους τους που ελευθέρωσαν αυτόν τον τόπο και τον έκαναν κράτος.

Σπύρος Κυριαζόπουλος (1932-1977): Ένας μεγάλος φιλόσοφος και το πρόωρο, τραγικό τέλος του

Του Μιχάλη Στούκα

Η ζωή και οι σπουδές του Σπύρου Κυριαζόπουλου - Η πανεπιστημιακή του καριέρα - Το συγγραφικό του έργο - Το τραγικό παιχνίδι της μοίρας που οδήγησε στον θάνατό του

Πριν από μερικά χρόνια, είχαμε διαβάσει στην εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ, για έναν σπουδαίο Έλληνα φιλόσοφο, πανεπιστημιακό και ποιητή, τον Σπύρο Δ. Κυριαζόπουλο. Το λήμμα, έχει γραφτεί από έναν σημαντικό λογοτέχνη και κριτικό της λογοτεχνίας, τον Κώστα Στεργιόπουλο (1926-2016). Ομολογουμένως, εντυπωσιαστήκαμε από όσα διαβάσαμε. Αναζητήσαμε στοιχεία και σε άλλες εγκυκλοπαίδειες, δεν υπήρχε όμως καμία αναφορά για τον Κυριαζόπουλο…

Ο γοτθικός ναός, μια αρχιτεκτονική πρόκληση

Μάνος Σ. Στεφανίδης

Ο γοτθικός ναός είναι μια αρχιτεκτονική πρόκληση όχι μόνον για εκείνη την περίκλειστη κοινωνία αλλά για κάθε εποχή. Προαναγγέλλει τους ουρανοξύστες του 19ου στο Σικάγο χρησιμοποιώντας μια χειροποίητη όσο και σοφή τεχνική. Θα έλεγα κάτι περισσότερο ότι δηλαδή συνιστά συγκλονιστική, κατασκευαστική αυθάδεια. Την γοητευτικότερη υπερβολή που μπορεί να αντέξει η πέτρα. Να υπηρετήσει η κατακόρυφος. Είναι όμως συγχρόνως και υψηλή, ποιητική σύλληψη με ακόμη υψηλότερο, μεταφυσικό συμβολισμό. Οι οξυκόρυφοι πύργοι, τα υπερυψωμένα σταυροθόλια, τα δαντελένια κωδωνοστάσια κλπ. ανεβαίνουν σαν από θαύμα σε δυσθεώρητα ύψη για να λογχίσουν νευρωτικά τον ουρανό ψάχνοντας τα ίχνη του Θεού. Καλύτερα, εκβιάζοντας την ύπαρξη Του. Αφού πραγματώνονται κατασκευές τέτοιας εξωπραγματικής εμφάνισης δεν μπορεί, ο Θεός υπάρχει.

Το ίδιο συνέβαινε με τους τρούλους της Ανατολής και κυρίως με την Αγία του Θεού Σοφία. Το ύψος του τρούλου της οποίας είναι ανάλογο με το ύψος της οροφής της Notre Dame. Εβδομήντα μέτρα περίπου. Και βέβαια επίτευξη ανάλογου θαύματος. Ο σκοπός της αρχιτεκτονικής του Μεσαίωνα. Να δεί με τα ίδια του τα μάτια ο πιστός το υπερφυσικό πραγματοποιημένο. Οι βυζαντινοί κρεμάνε μαγικές καμπύλες από τα σύννεφα, οι τέκτονες της Δύσης αιχμηρά οξυκόρυφα. Διαφορά ταμπεραμέντου.

Όμως ο γοτθικός ναός καταφέρνει και ένα άλλου είδους θαύμα. Καταργεί ορισμένους, φέροντες (!) τοίχους και τους αντικαθιστά με υαλοστάσια (vitraux) γεμίζοντας το εσωτερικό με πολύχρωμο φως και εικόνες που κολυμπάνε στα χρώματα. Η αντίστοιχη έκφραση με τα ψηφιδωτά της Ανατολής. Γυαλί και μέταλλο αντί της τοιχοποιίας. Όπως και στις δημιουργίες του Mies van der Rohe στον εικοστό αιώνα!

Κυριακή των Βαΐων, η πύλη της Μεγάλης Εβδομάδας.

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το: http://www.ert.gr/…/chania-paroysiastike-i-tainia-ntokiman…/

Και θέλω να ξαναμιλήσω για κάτι ριζωμένο στα έγκατά μου:

Θανάσης - Βάιος Παπαθανασίου.  Αυτό είναι το πλήρες ονοματεπώνυμό μου.

Στη βάφτισή μου, το 1960, ο παπάς έτσι με ονομάτισε: Αθανάσιο - Βάιο. Αλλά οι γονείς μου, παρόλο που ήθελαν να μου δοθεί (και) το Βάιος, αποφάσισαν να μην γραφτεί στα χαρτιά. Τους ήταν νωπή ακόμη η ατμόσφαιρα του εμφυλίου και η καχυποψία του κράτους των νικητών απέναντι σε… διπλά ονόματα, ψευδώνυμα κλπ. Κι όταν γεννιέσαι στην Καισαριανή και βαφτίζεσαι εκεί (στην Παναγίτσα της), μια ανησυχία παραπάνω για τους γονείς! Υπερβολή τους ή όχι, αυτή ήταν η ανησυχία τους.

To ότι έχω και το Βάιος ως βαφτιστικό όνομα, το ξέρουν κάμποσοι φίλοι. Είναι μερικά χρόνια που το γνωστοποιώ και το τιμώ απλά, κυρίως με κέρασμα στο σχολείο ή στη Σχολή την τελευταία μέρα πριν από τις διακοπές του Πάσχα, και στον Άγιο Φίλιππο του Θησείου το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων, μετά την κατανυκτική ακολουθία με την οποία ξεκινά η Μεγαλοβδομάδα. Καθώς περνούν τα χρόνια, νιώθω όλο και πιο έντονη την ανάγκη για ζεστόκαρδη ανάμνηση του Βάιου εκείνου, του οποίου μου δόθηκε το όνομα. Ήταν θείος μου: ο αδερφός του πατέρα μου.

Το 2004 αποτύπωσα υπαινικτικά την ιστορία του σε ένα κείμενο, όπου έβαλα εκείνον τον ίδιο να μιλάει στον αδερφό του Νίκο – τον πατέρα μου. Το παραθέτω στη συνέχεια, όπως είχε δημοσιευτεί στο καλό περιοδικό Manifesto. Μετά το τέλος του προσθέτω τώρα μια παράγραφο κάπως διευκρινιστική, σαν παράκληση προς τους φίλους που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές, να κάνουν μια προσευχούλα.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

«12 Αυγούστου – 22 Νοεμβρίου.

 Θυμάσαι, ρε συ, που κοιτάγαμε από την κλειδαρότρυπα; Όταν η μάννα έκλεινε πίσω της την πόρτα της κουζίνας για να κατεβάσει το μέλι που το φύλαγε σαν πολύτιμο μαντζούνι για γιατροσόφια… Για την ακρίβεια, η Λίτσα κι εγώ κοιτούσαμε. Εσένα Νικολάκη, σε σέρναμε για να κοιτάξεις, γιατί εσύ ήσουνα μοσχάρι ήμερο, χωρίς πολλές ζερζεβουλιές. Έτσι δεν σε έλεγε η μάννα όταν μας κάρφωνε με το βλέμμα το αγριεμένο;

Με δυσκολεύει αυτή η κλειδαρότρυπα σήμερα. Πρέπει να καρφώσω επίμονα το βλέμμα μου για να δω τι ξεπροβάλλει. Σα γυναικεία μορφή μου φαίνεται, που μου κουνάει το χέρι. Γουρλώνω τα μάτια να δω καλλίτερα, μα όσο τα γουρλώνω, νιώθω σα να ξεκολλάω από το πάτωμα. Πού είσαι Νίκο; Όταν κοιτούσαμε απ’ την κλειδαρότρυπα τη μάννα, σου κρατούσα το χέρι. Μέχρι τώρα, νόμιζα πως το κρατούσα για να σε τραβήξω στο κοίταγμα. Τώρα μόλις μού ’ρθε ξαφνικά μια υποψία, σαν απάντηση: Μήπως σε κρατούσα για να ‘χω εγώ σιγουριά καθώς ολόκληρη η ύπαρξή μου σούρωνε μέσα στο μάτι μου και αυτό μέσ’ στη μαυρίλα της κλειδαρότρυπας; Κουνάω τον καρπό μου και τα δάχτυλα όσο τα παίρνει, να βρω το χέρι σου. Δεν είσαι εδώ, Νίκο; Μου την κοπάνησες, βρε μπαγάσα;

"ΔΕΣ ΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ"...

Η Ανάσταση του Λαζάρου, 12ος αιών

Του Νίκου Σταθόπουλου

"ΔΕΣ ΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ", αυτό το κλασικό "μοντιπαϊθονσικό" του σύγχρονου φιλελέ...μια κόπια της "θετικής ενέργειας" σαν, τάχα, "αντιβίωση" στη "μιζέρια της σταυρικής θυσίας" που είναι, λέει, "κατάθλιψη και θανατοφιλία"...και ποια είναι η "φωτεινή πλευρά";... η όλο και πιο εκτεταμένη παιδική πορνεία και εργασιακή εκμετάλλευση, η όλο και πιο διευρυμένη ταξική ανισότητα, η όλο και πιο εντατική πραγμοποίηση-τεχνητοποίηση του ανθρώπου, η μαζική κατάθλιψη, η διάχυτη βία, οι εκθετικώς αυξανόμενες αυτοκτονίες από βιοτική απόγνωση και μοναξιά και εσωτερικό άδειασμα, τα εκατομμύρια νεκρών από πολέμους και ισλαμιστικούς φανατισμούς, η παγκόσμια πείνα ως αυτονόητη πλέον προϋπόθεση μιας ακραία μειοψηφικής κυνικής χλίδας, ο οργανωμένος υποβιβασμός του ανθρώπου σε "ένα φυσικό κάτι" που απλά τρώει ό,τι βρει και "πηδάει"... η κουλτούρα της "φωτεινής πλευράς" είναι η "αισιοδοξία του (πανκυρίαρχου) εμπορεύματος", είναι ο ιδεολογικοποιημένος συμβιβασμός της παραίτησης, είναι η "επαναστατική" εκλογίκευση του "μια ζωή την έχουμε"...

Η μόνη "φωτεινή πλευρά" που έχει κύρος ως ιδέα και νόημα, είναι η καθολική σύγκρουση με τον παρόντα εωσφορικό κόσμο της αδικίας, της βίας, της μοναξιάς, της κατάπτωσης, του φωταγωγημένου μηδενισμού...οι μικροαστοί που "σελφάρουν" το εσωτερικό τους κενό, τίποτα δε μπορούν να πουν εκτός από ρεψίματα και χάχανα...η "φωτεινή πλευρά" είναι το νεγκατίφ του βασίλειου των πραγμάτων, των τραπεζιτών και των τεχνοκρατών/επιστημόνων...

Οι Τρεις Αρνήσεις στην έρημο, ορίζουν σταθερά τα προτάγματα μιας αγωνιζόμενης ύπαρξης που επιμένει να αυτοεννοείται ως "Λάζαρος" σε ένα μυθοποιημένο πολιτισμικό νεκροταφείο "προόδου"...εσείς κρατήστε τα ελαφρά εγκώμια στη φαντασιακή απόδραση, κι εμείς κρατάμε ανένδοτα την απελευθερωτική μυσταγωγία της Μεγάλης Εβδομάδας...ο Θεός "πεθαίνει και γεννιέται" στη συνείδηση του ανθρώπου, είναι θέμα "πνευματικού κλίματος' του "υποκειμένου"...

Πολιτιστικό (Αθήνας) αντάρτικο

Οφείλουμε να μετατρέψουμε την βιομηχανία ελεύθερου χρόνου σε «παιχνίδι σχέσεων» πολύτιμου χρόνου

EUROKINISSI

Του Τάσου Αναστασίου* από την huffingtonpost.gr

Είναι εμφανές στις μέρες μας πως ο ιστός της κοινωνίας έχει διαρραγεί, η κοινωνική συνοχή φθίνει, τη στιγμή που ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ιδωμένο ως σχετιζόμενο με μια οθόνη ή εμφορούμενο από μια ουσία ή ένα οποιοδήποτε πάθος.

Ο Αθηναίος σήμερα, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον Έλληνα, είναι αποξενωμένος, αγχωμένος, εγκλωβισμένος μέσα στην θεοποίηση της οθόνης των έξυπνων κινητών (με την οπουδήποτε σύνδεση στο διαδίκτυο και τα εκατοντάδες εγκατεστημένα «παιχνίδια»), της τηλεοπτικής οθόνης (με την κομματική προπαγάνδα, τα ναρκισσιστικά ριάλιτι τύπου Σαρβάιβορ, το αποχαυνωτικό Νέτφλιξ), της οθόνης του υπολογιστή και τις αμέτρητες επιλογές που αυτή προσφέρει μέσω του Διαδικτύου. Η οθόνη είναι η νέα θεά που υποκαθιστά εύκολα και άμεσα τις ανθρώπινες σχέσεις, την επαφή μας με τον «άλλον».

Παράλληλα, προκειμένου να καταπραΰνει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, την οικονομική δυσχέρεια, τις προσωπικές ανασφάλειες, το βάναυσο της πολύωρης εργασίας ή της εξοντωτικής ανεργίας, ο σύγχρονος Αθηναίος καταφεύγει ανεμπόδιστα στην υποβοηθούμενη με ουσίες και τζόγο «διασκέδαση»: Η κάνναβη νομιμοποιείται προσεχώς, το αλκοόλ ρέει άφθονο στην τουριστική μας μπαρούπολη, ενώ σε κάθε γειτονιά υπάρχει κι ένα μικρό καζίνο, δημιούργημα της πρώτης φοράς αριστερά. Με όλες αυτές τις «επιλογές», κατορθώνει να σκοτώσει το χρόνο του και συγχρόνως το νόημα της ύπαρξης του. Αναντίρρητα, αποδέχεται παθητικά τον τρόπο ζωής που του σερβίρεται.

Αριστομένης Προβελέγγιος: ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΗΓΉ...

Αριστομένης Προβελέγγιος

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΠΡΟΒΕΛΕΓΓΙΟΣ - Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ from Greek Architecture on Vimeo.

 

Οι σκέψεις του "Οδοιπόρου προς την Πηγή", 

Άρη  Προβελέγγιου, εκδόθηκαν το 1990 και είναι τραγικά επίκαιρες τριάντα χρόνια μετά.

ΗΤΑΝ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ και τον απόδιωξα σα σκύλο. Γιατί φαντάστηκα πως θα μούπαιρνε τη μισή γη.  Με τη σκιά του που απλωνόταν σαν οροθετική γραμμή.

Ο αδερφός μου έφυγε με μεγάλα βήματα προς την Ανατολή. Η καρδιά μου τον έδιωχνε σφυρίζοντας σαν φίδι. Τον έδιωχνε προς την Πικρή Λίμνη. Ένα τόπο που φοβόμουνα πως υπήρχε από την άλλη μεριά της Γης.

Κι ο αδερφός μου έφυγε σφυρίζοντας ένα σκοπό που δεν τον ήξερα, ρυθμικό, υποχθόνιο, σάρκινο.

Αυτός ο σκοπός έκανε τη σκιά του να στριφογυρίζει σα μεθυσμένο συρματόσχοινο και να χαράζει στη φλούδα της γης μεσημβρινούς και παράλληλους κύκλους.

Και σε λίγο έπεσαν σπόροι από τριβόλους και φύτρωσαν φράχτες από τσουκνίδες, κίτρινες με πράσινες βούλες, (ή πράσινες με κίτρινες βούλες αδιάφορο, πάντως εξαιρετικά φαρμακερές).

Το σφύριγμα έσβησε, πράγμα που σήμαινε πως ο αδερφός μου είχε φτάσει στην Πικρή Λίμνη. Όμως η ανάμνησή του μούκανε να τρέξει πηχτό αίμα από τα ρουθούνια και από πολλούς πόρους του κορμιού μου. Το αίμα μου ήταν πικρό και κοπάδια μυίγες ψόφησαν γιατί το φάγανε. (Μυίγες μεγάλες κατάμαυρες με πράσινες αποχρώσεις και ισχυρότατο καθ' όλα οργανισμό).

......................................................................................................

"... Σήμερα η ομαδική μετανάστευση είναι δύσκολη η ακόμα αδύνατη. Σήμερα δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος απάνω στη γη, ουσιαστικά "ού τόπος" εκτός από τις γνωστές περιπέτειες σκληρών συνθηκών και εκμετάλλευσης που είναι η μοίρα των μεταναστών. 

Για αυτό η μόνη διέξοδος είναι η Σωτηρία της Αττικής και σε άλλη κλίμακα η Σωτηρία της Ελλάδας. Αυτός ο μόνος δρόμος, θέλει σύνεση, ήθος και αφάνταστη δημιουργία. Στη θέση της παραοικονομίας και της ασύδοτης κλοπής και καταστροφής της γης, χρειάζεται εμπέδωση των αληθινών σεβαστών Νόμων, με βάση τη Φύση και το Φυσικό δίκαιο...

... Όμως οι αγώνες, για νομιμότητα, ισότητα, δικαιοσύνη, παιδεία, πνευματικά αγαθά μπορούσαν να είναι πελώριοι, γιατί είναι αγαθά όχι μόνο προτεραιότητας, αλλά και ανεξάντλητα και απαραίτητα για την ανασυγκρότηση κάθε κοινωνίας, και Έθνους... Άσχετα με τις πολύπλοκες αιτίες, αυτή η πολιτική και κοινωνική αδιαφορία είναι σοβαρός δείκτης της κοινωνικής και πνευματικής υπανάπτυξης, που ενισχύει το χώρο της εκμετάλλευσης, της ανηθικότητας, που απεικονίζεται δραματικά στην Αθήνα, στις άλλες πόλεις και δυστυχώς στο φυσικό χώρο.

Απαισιόδοξος; αφάνταστα γιατί στέρεψαν οι πηγές της ιστορίας μας. Όμως μία ηθική και νοητική ανέγερση ίσως θα έφερναν σε κάποιο δρόμο, ίσως κάποιο επίπονο και γενναίο θαύμα.

....................................................................................................

-Χαίρομαι κύριε Προβελέγγιε που μιλάτε σαν προφήτης, αλλά θα ξέρετε ασφαλώς ότι οι προφήτες θυσιάστηκανε όλοι στον Μαμωνά των κατά καιρούς κατεστημένων;

-Δεν θυσιάζονται.

Θα σας πω ένα μυστικό, αφού είχατε την καλοσύνη να με ρωτάτε.

Κανένας άνθρωπος δεν θυσιάζεται όταν παραμένει συνεπής σε αυτό που είναι. Του μένει μία μερίδα ευτυχίας, δική του, που τα κατεστημένα είναι έξω από αυτήν, δεν την ελέγχουν, δεν την αγγίζουν. Η ελευθερία του ατόμου είναι ανυπέρβλητη. 

-Ναι, αλλά μαζί με τη ελευθερία έχει και μία πίκρα για το αδιέξοδο των προσπαθειών του.

-Πίκρα;

Γιατί μήπως τυχόν οι άλλοι τρόποι ζωής δεν στοιχίζουν;  Πραγματικά δεν υπάρχει πίκρα για το ελεύθερο πνεύμα.

Αριστομένης Προβελέγγιος, ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ  ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΗΓΉ-ΚΕΊΜΕΝΑ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΟΎ ΣΤΟΧΑΣΜΟΎ, Εκδ. Γαβριηλίδης, 1990 (σ. 11 & σσ. 32-33)

Ο Αριστομένης Προβελέγγιος, αν και αρχιτέκτονας διεθνούς κύρους, η προσφορά του δεν εκτιμήθηκε όπως άρμοζε και μόλις το Δεκέμβριο του 1998, έναν χρόνο δηλαδή πριν το θάνατό του, αναγνωρίζεται ως επίτιμος διδάκτορας του Ε.Μ.Π.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Προβελέγγιου, γόνου παλαιάς οικογένειας με καταγωγή από τον Μάρκο Μπότσαρη, και της Μπέμπης Βυζάντιου. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από οικογένεια στρατιωτικών και ήταν εγγονός του Αριστομένη Βυζάντιου, εμπόρου, και δισέγγονος του στρατιωτικού Χρήστου Βυζάντιου.

ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αποδέχτηκα την πρόταση της ΛΑΕ να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιό της για τις Ευρωεκλογές. To έκανα για τρεις λόγους, που εκτιμώ θεμελιώδους σημασίας:

• γιατί είναι ντροπή να στείλουμε στην Ευρωβουλή ως εκπροσώπους μας ανθρώπους και κόμματα που συμφωνούν με τους Δανειστές και συνεργάζονται μαζί τους στην εφαρμογή προγραμμάτων και πολιτικών που καταστρέφουν, λεηλατούν και υποδουλώνουν τον ελληνικό λαό

• γιατί συμφωνώ με την ΛΑΕ ότι το κεντρικό πρόβλημα της χώρας, η κύρια προϋπόθεση για τη σωτηρία του ελληνικού λαού, είναι η αποκατάσταση της εθνικής, λαϊκής και κρατικής κυριαρχίας

• για να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκινήσαμε όταν συντάσσαμε, τον Οκτώβριο του 2011, την έκκληση για τη σωτηρία του ελληνικού και των άλλων ευρωπαϊκών λαών, διακήρυξη που συνυπέγραψε τότε ο Αλέξης Τσίπρας, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Γλέζος και μια πλειάδα προσωπικοτήτων από όλη την Ευρώπη, αλλά που εγκατέλειψε σύντομα ο νυν Πρωθυπουργός και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού χρησιμοποίησαν τις ιδέες της για τις διεθνείς δημόσιες σχέσεις τους. Όπως η πράξη απέδειξε αργότερα, ο κ. Τσίπρας δεν πίστευε δυστυχώς τίποτα από όσα τότε υπέγραφε. Την ίδια δραστηριότητα συνεχίσαμε από το 2015 και μετά με τη Διάσκεψη των Δελφών και την ομώνυμη διεθνή Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας που ξεκινήσαμε (www.defenddemocracy.press).

(Αυτοκαταστροφική) Ντροπή να στείλουμε στην Ευρωβουλή τους εκπροσώπους των Δανειστών ως εκπροσώπους των Ελλήνων!

Για φαντάσου; Imagine!!!

Το Imagine του αφελούς life style χίππυ Τζόν Λέννον!!! To πιο εφιαλτικό σενάριο για το γλυκερό άσμα (και τότε που το άκουγα εκστασιασμένος, γλυκερό μου φαινόταν) και τους «ευαίσθητους ανθρωπιστές» είναι ότι τον κόσμο αυτόν, που ευαγγελίζεται, δεν θα τον πραγματοποιήσει μια ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική  επανάσταση της ανθρώπινης κοινότητας και της ελεύθερης βούλησης, αλλά ήδη τον δρομολογεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα… Αποτελεί, εντέλει, την ουσία του ίδιου του καπιταλισμικού ανθρώπου (όπως τον έχω ονομάσει: από τον πολιτισμό και τον καπιταλισμό). Άνθρακες ο θησαυρός;;; το σκουλήκι ήταν ήδη μέσα στο μήλο;!

Tο σίγουρο, τώρα πια, είναι ότι αν μεταφράσεις και αναλύσεις  τους στίχους, βλέπεις μπροστά σου, τον υπερμοντέρνο άνθρωπο της ομογενοποιημένης παγκόσμιας κυριαρχίας ( πολιτικής και οικονομικής), η χίπστερ κουλτούρα σε ανάλαφρο ονειροπόλο περιτύλιγμα, όπως μια ντιζαινάτη βιτρίνα με προϊόντα που όλοι μπορούν να κατέχουν. Ο κόσμος του χυλού και του νομαδικού ανθρώπου χωρίς ταυτότητα, ρίζα και ιδιότητες, αλλά με μοιρασμένα υπάρχοντα που φέρνουν υπερκέρδη στο κεφάλαιο και ψευδοεπαναστάσεις σε «ευαίσθητες», αγαπουλίστικες ψυχές, ενός αντικαταναλωτικού καταναλωτισμού.

Ο ευφυής στοχαστής Τζέρεμι Ρίφκιν, μίλησε για την νέα εποχή της πρόσβασης, όπου τα υπάρχοντα, η «ιδιοκτησία» των αποκτημάτων, δεν θα υπάρχει ….imagine no possesion, βρεεεε! Επειδή θα επεκταθεί η πρόσβαση σε υπηρεσίες και σε airbnb δραστηριότητες.  Εφιστώντας την προσοχή μας, επειδή αυτό θα αλλοτρίωνε ακόμα και τις τέχνες και τις μη εμπορευματικές πλευρές του ανθρώπου: φιλία, έρωτας, ανιδιοτελής προσφορά, κ.α. Μετά, βέβαια, έγινε σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της …Μέρκελ.

Άνετα, πια, θα μπορούσε να είναι ο ύμνος, του εφήμερου πολιτισμού, του «εδώ και τώρα», ενάντια στην ιστορία και τη συνέχεια. Ο ύμνος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΟΟΣΑ, του «ουδέτερου» Ο.Η.Ε, της παγκόσμιας «Δημοκρατίας» και άλλων επαναστατικών ζαρζαβατικών δυνάμεων:

Φαντάσου να μην υπάρχει παράδεισος
είναι εύκολο εάν εσύ προσπαθήσεις.
Καμία κόλαση κάτω από εμάς
πάνω από εμάς μόνο ουρανός.
Φ