του Απόστολου Αποστολόπουλου
Όσο καθυστερούν οι εκλογές τόσο περισσότεροι θα βλέπουν ότι η «απελευθέρωση» από τα Μνημόνια ήταν μια απλή φενάκη. Τόσο θα εξαφανίζονται οι αυταπάτες και θα αυξάνει η οργή. Τόσο θα βουλιάζουμε πιο βαθιά και τόσο η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγαλύτερη. Μέχρι και η «Χρυσή Αυγή», δακτυλοδεικτούμενη ως «εγκληματική οργάνωση», θα ξεπεράσει άνετα τα μονοψήφια νούμερα, ψιθυρίζεται σε πανεπιστημιακούς κύκλους αγγλοσαξωνικής χώρας, θεωρητικά ουδέτερης.
Αν και τα περί Χρυσής Αυγής δεν τοξεύουν μόνο την κυβέρνηση αλλά σημαδεύουν επίσης την αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα του αποκαλούμενου «συνταγματικού τόξου», την προφανή αδυναμία τους να απορροφήσουν τον συσσωρευμένο θυμό των ψηφοφόρων. Μη εξαιρουμένου του ΚΚΕ και των άλλων εξωκοινοβουλευτικών αριστερών ομάδων, ανίκανων να συγκροτήσουν συμμαχία και πιο ανίκανων να παρουσιάσουν στοιχειώδη λογική πρόταση εξόδου από την κρίση.
Ωστόσο ούτε η αδυναμία εξ αριστερών ούτε η αμηχανία εκ δεξιών φαίνονται ικανές να σώσουν την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος είχε τόσο μπουχτίσει ώστε καταψήφισε την κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλου αδιαφορώντας για το ότι θα έφερνε τα εγγόνια των κομμουνιστών στα πράγματα. Ο κόσμος δικαιώθηκε απολύτως μιας και οι εν λόγω απόγονοι είχαν στοκ από τις καλύτερες γομολάστιχες απόσβεσης μνήμης. Σε περασμένους καιρούς θα έλεγαν ότι οι Συριζαίοι λησμόνησαν ή ατίμασαν τους προγόνους τους αλλά κανείς δεν δίνει πια σημασία σ’ αυτά. Μετράει μόνο η ανικανότητά τους.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης από το μεγαλύτερο έως τα μικρότερα επιμένουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η εν Ελλάδι Αριστερά, οπότε ο Τσακαλώτος, ο καλύτερος φίλος του κάθε Σόϊμπλε και της κάθε Τρόϊκας εμφανίζεται ως βαμμένος κομμουνιστής και η Τασία εξ αίματος απόγονος της Λούξεμπουργκ. Η αντιπολίτευση αποδίδει την αποτυχία στην αριστερή ιδεολογία, δηλαδή συγκαλύπτει την ανικανότητα των συγκεκριμένων κυβερνώντων.
Με άλλα λόγια, απολίθωμα του παρελθόντος δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δήθεν κολλημένος σε μια ξεπερασμένη αριστερά αλλά απολίθωμα είναι οι σημερινές αντιπολιτεύσεις γιατί πολεμούν ανεμόμυλους. Είναι βέβαια κι αυτός ένας τρόπος να αποφύγει κανείς να μιλήσει για το αύριο της χώρας, σκοτεινό χωρίς φως στην άκρη του τούνελ. Οπότε οι κυβερνήσεις, στα τυφλά, μοιραία θα έχουν βίο βραχύ και θα πέφτουν με τον λεγόμενο «ξαφνικό θάνατο». Με τη χώρα να παραπαίει.