29 ΜΑΙΟΥ 1453: Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ

Του Αχιλλέα  Ομήρου

29 ΜΑΙΟΥ 1453: Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ : 

Η Βασιλεύουσα έπεσε στα χέρια του Οθωμανών. Δεν υπήρξε απλά η κατάκτηση μιας πόλης. Αλλά τομή στην παγκόσμια Ιστορία και ιδιαίτερα για τον Ελληνισμό όχι μόνο αρχή της σκλαβιάς, του κατατρεγμού και της προσπάθειας εξόντωσης του, εξισλαμισμού του και οριστικής καταδίκης του σε ρόλο υποτελούς ή κομπάρσου στα σχέδια όλων των μεγάλων ανταγωνιστών της αλλά και όλων όσων μέχρι σήμερα υφίσταται. 

Ξέρω οι λογής – λογής «προοδευτικοί» διανοούμενοι, πολιτικοί και πολιτικάντηδες θα γελάσουν ή θα σχολιάσουν ειρωνικά «ακόμα ένας Ελληνάρας». Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί τον Έλληνα δεν τον καθορίζει, δεν τον προσδιορίζει βέβαια ούτε το αίμα του, ούτε η φυλετική καταγωγή του. Το έθνος δεν είναι βιολογικό φαινόμενο. «Η επιστημονική φυλετική ξεκινάει από τη θέση ότι «το έθνος είναι κοινότητα ανθρώπων που οφείλει την δημιουργία της σε ιστορικά αίτια. Δεν είναι λοιπόν κοινότητα φυλής και γένους…Η σύγχρονη ανθρωπολογία αρνείται ότι η ανάπτυξη των εθνικών πολιτισμών και γλωσσών εξαρτιέται αιτιακά από τη ράτσα. Πολύ συχνά τα έθνη αποτελούνται από διάφορες φυλές, όπως και μια φυλή μπορεί να αποτελεί συστατικό στοιχείο διαφόρων εθνών » (Άρης Πουλιανός : «Η προέλευση των Ελλήνων – εθνογενετική έρευνα» εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ, ΑΘΗΝΑ 1966). Το ποιοι είναι οι Έλληνες απασχόλησε και ακόμα φαίνεται απασχολεί και τους ίδιους αλλά και την διεθνή κοινότητα – επιστήμονες, πολιτικούς κλπ. 

Δεν πρόκειται φυσικά εδώ να ασχοληθούμε ούτε καν περιληπτικά με το τι έχει ειπωθεί και γραφτεί. Παραμένουμε στην απλή διαπίστωση ότι μέσα στο διάβα των αιώνων, των πολέμων και κατακτήσεων, των προσπαθειών να χάσουν την ελληνική εθνική τους ταυτότητα, από κατακτητές και κατακτητές, αυτοί που πίστευαν πως ήταν Έλληνες, λόγω γλώσσας, ηθών και εθίμων, φιλοσοφίας και θρησκείας. οι άνθρωποι αυτοί αντιστάθηκαν με σθένος, το πλήρωσαν με αίμα, δάκρυα και πόνο για να παραμείνουν Έλληνες. 

Παρέμειναν όλα τα χρόνια της τουρκοκρατίας από τις ακτές Εύξεινου Πόντου μέχρι τα Βαλκάνια, τον αρχαίο ελληνικό χώρο και φυσικότατα και όπου αλλού υπήρχαν κοινότητες τους, έξω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Είναι πραγματική απόλαυση να χάνεσαι διαβάζοντας για την «περιπέτεια» του ελληνισμού – όχι μόνο για τις αποικίες τους από αρχαιοτάτων χρόνων – όπως των αρχαίων Φωκιανών που ίδρυσαν τη Μασσαλία και που το έμβλημα τους, ο πετεινός, είναι έμβλημα της Γαλλίας. Απόλαυση να διαβάζεις το βιβλίο του Δημήτρη Κυρτάτα «Κατακτώντας την αρχαιότητα», να θλίβεσαι με το «Η παρακμή του Μεσαιωνικού ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού» του Σπύρου Βρυώνη. και να «εξοργίζεσαι» με το «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» του αείμνηστου Κυριάκου Σιμόπουλου μαθαίνοντας πώς «Από τους Ρωμαίους ως την ΕΟΚ, η Ελλάδα πάντοτε ολομόναχη σ΄ έναν εχθρικό κόσμο» ή ο «Φιλελληνισμός (υπήρξε) το μέγα ψεύδος», ότι η «Προστασία και ξενοδουλεία: ένα διαχρονικό σύνδρομο», «Για κακουργίες των Μεγάλων Δυνάμεων εναντίον του Ελληνικού Έθνους» και για τις «Επεμβάσεις και εξάρτηση: τα αίτια της παρακμής και τα μυθεύματα της Ελληνικής Ιστορίας». Είναι τέσσερα βιβλία που μού ‘ρθαν έτσι πρόχειρα στο μυαλό. Που θα ήταν καλό, μαζί κι άλλα πολλά και σχετικά θα έπρεπε να διαβάζουμε όλοι, να γίνονται μάθημα στα σχολειά μας και προπαντός να γνωρίζουν οι πολιτικοί «ηγέτες» μας όταν καμώνονται ότι προσπαθούν να λύσουν εθνικά προβλήματα (θα χρειαζόντουσαν και ιστορία του Μακεδονικού, του Κυπριακού κλπ κλπ. Ο Λακάν, ο Φουκώ κι ο Αλτουσέρ δεν φτάνουν). 

Η σημερινή ημέρα – επέτειος μιας μεγάλης, κορυφαίας εθνικής συμφοράς – πρέπει να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για έναν εθνικό αναστοχασμό. Πρέπει πρώτα από όλα να γίνει συνείδηση – κι αυτό μόνο μελετώντας την ιστορία να το βεβαιώσουμε – ότι την σημερινή ύπαρξη μας, σ ‘ αυτή τη νοτιοανατολική γωνία της Ευρώπης, την χρωστάμε στους αγώνες που έδωσαν οι Έλληνες, όπου υπήρχαν, υπερασπιζόμενοι τον πολιτισμό τους, την γλώσσα τους, το πιστεύω τους πολλές φορές ενάντια όχι μόνο στους επίβουλους εχθρούς τους αλλά και στην δειλή, δουλοπρεπή , αντιλαϊκή και αντεθνική κοινωνική-πολιτική και ιδεολογική ηγεσία τους. 

Όπου και αν πάμε η Πόλη θα είναι πάντα δίπλα μας, Σκιά μας. Στην Αγιά Σοφιά θα στρέφουμε πάντα το βλέμμα και την σκέψη μας – θεοσεβούμενοι και μη – την έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

ΕΕ και ΔΝΤ επιβάλλουν στην Ιταλία χούντα «τεχνοκρατών», του Λεωνίδα Βατικιώτη

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

«Το ευρώ είναι ένας ζουρλομανδύας που κατασκευάστηκε στη Γερμανία». Το Βερολίνο, συνεχίζει «δεν έχει αλλάξει την άποψή του για το ρόλο του στην Ευρώπη από την εποχή του Ναζισμού». Η συμμετοχή δε στην ευρωζώνη «περιλαμβάνει φασισμό χωρίς δικτατορία και, από οικονομική σκοπιά, μια μορφή ναζισμού, χωρίς μιλιταρισμό»! Όλα αυτά κι άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα γράφει κατά λέξη ο Πάολο Σαβόνα, που προτάθηκε από το λαϊκό και κεντρώο Κίνημα των Πέντε Αστέρων και την ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά για νέος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, στο βιβλίο του Σαν εφιάλτης, σαν όνειρο.

Η απόρριψή στη συνέχεια από τον πρόεδρο της Ιταλικής δημοκρατίας, Σέρτζιο Μοταρέλα, του Πάολο Σαβόνα που περιλαμβανόταν στην πρόταση του εντολοδόχου πρωθυπουργού Τζουσέπε Κόντε με το σκεπτικό ότι «θα μπορούσε να προκαλέσει την αναπόφευκτη έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ» οδήγησε την πολιτική κρίση στην Ιταλία σε κορύφωση. Η πραξικοπηματική στάση του ιταλού προέδρου που λειτούργησε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος της Γερμανίας στην Ιταλία, ήταν πλήρως προβλέψιμη γιατί εδώ και εβδομάδες δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη και να μη δηλώσει πώς θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ευρώ. Η απόφαση δε την Κυριακή, 28 Μαΐου του Ματαρέλα να δώσει την εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης τεχνοκρατών στο πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ, και πρώην στέλεχος της ιταλικής κεντρικής τράπεζας Κάρλο Κοταρέλι, ώστε να οδηγήσει την Ιταλία σε πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο εξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Οδηγεί την Ιταλία σε μετωπική σύγκρουση με το Τέταρτο Ράιχ που πιθανότατα παρήγγειλε κι όχι απλώς θεώρησε ευπρόσδεκτη τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Χρειάζεται πολύ απειρία για να θεωρηθούν τυχαία τα λόγια του ιταλού εφημεριδοπώλη από το κέντρο της Ρώμης (ναι, καλά διαβάσατε…) με τα οποία ξεκινούσε την ανάλυσή του το γερμανικό περιοδικό Spiegel, κι ο οποίος προέβλεπε ότι τον Σεπτέμβρη θα έχουμε εκλογές…

Τούρκος δημοσιογράφος για την Άλωση το 1453: «Αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε μετά και τα πήραμε με τη βία»

Σε ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην έγκυρη εφημερίδα SABAH το 2009, από τον Engin Ardiη, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου. 

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει µια σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί μεταφρασμένο το πλήρες κείμενο, από τη συγκεκριμένη διεύθυνση της τουρκικής εφημερίδας Sabah το οποίο έχει ως εξής: 

Διαβάστε το άρθρο: 

«Αν οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα :

«Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»…

Αν έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη… (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)

Αν ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Ελληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ουλουμπατλί Χασάν και τον γκρέμιζε κάτω…

Αν ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης… (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο !)

Αν έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό…

Αν έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα μας άρεσε;

Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας από την Ελλάδα. Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες; Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, (μ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο ότι:

«Αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία».

Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;

Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.

Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατομμυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν.

Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις μέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς;

Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Ολη η Ανατολή είναι περιοχή με τη βία κατακτημένη… 

Όταν κάποιος θα λύσει αυτή την εξίσωση θα βρει τη λύση και στο Ιταλικό και γενικά το ευρωπαϊκό πρόβλημα:

Του Δημήτρη Σταματόπουλου

Όταν κάποιος θα λύσει αυτή την εξίσωση θα βρει τη λύση και στο Ιταλικό και γενικά το ευρωπαϊκό πρόβλημα:

από 2008 σε 2015

Ιταλικό χρέος από 109,4% σε 132%

Ισπανικό χρέος από 52,8% σε 99%

Πορτογαλικό χρέος από 71,7% σε 132%

Ελληνικό χρέος από 126,7% σε 180,2%

Αλλά και:

Βρετανικό χρέος από 49,9% σε 88,3%

Γαλλικό χρέος από 78,9% σε 96,5%

Γερμανικό χρέος από 72,6% σε 68,1%

Δον Φραγκίσκο, ο εκ Τολέδης !

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Εκεί που μάχονταν «Αυτός, ο τελευταίος Έλληνας!», δίπλα και στα δεξιά του τελευταίου Αυτοκράτορα, πολεμούσε μέχρις εσχάτων ο «Δον Φραγκίσκος, ο εκ Τολέδης, όστις διά του στόματος και των ονύχων τους πολεμίους κατέκοπτε». 

Αυτές οι λίγες λέξεις έμειναν στην Ιστορία για τον έξοχο άνδρα, που εμφανίστηκε σε μια σημαντικότατη καμπή της Ιστορίας ξαφνικά, από το πουθενά, σαν ένας λαμπρός διάττοντας αστέρας.  Άγνωστος και σήμερα, σαν τον σεφερικό βασιλιά της Ασίνης : «… άγνωστος λησμονημένος απ’ όλους κι από τον Όμηρο / μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη / σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα.» (…)

Όμως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ιστορία με τον τρόπο της "αντάμειψε" τον γενναίο Ισπανό ευγενή, που οικιοθελώς έδωσε τη ζωή του για μια μεγάλη υπόθεση εκείνη τη Τρίτη, στις 29 Μαΐου του 1453, καθώς η γενέτειρά του, το Τολέδο, δοξάστηκε αιώνες αργότερα από έναν επίσης πολύ Μεγάλο Έλληνα, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο !

Οι αποτυχημένες επαναστάσεις του 17ου και 18ου αιώνος – Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα (βίντεο)

Από το cognoscoteam.gr

Οι Έλληνες από την επόμενη ημέρα της αλώσεως της Πόλης ξεκίνησαν την αντίσταση στον Οθωμανικό ζυγό.

Σε προηγούμενη βίντεο είδαμε τις σημαντικότερες επαναστάσεις της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος κατά τον 15ο και τον 16ο αιώνα (δείτε ΕΔΩ το βίντεο), ενώ στο παρόν θα δούμε την αντίσταση του ελληνισμού κατά τον 17ο και τον 18 αιώνα, μέχρι και πριν τα Ορλωφικά.

Θα γνωρίσουμε μεγάλες και λησμονημένες προσωπικότητες του υπόδουλου ελληνισμού, και θα δώσουμε άλλη μια απάντηση σε όσους μιλάνε για «ασυνέχεια» του ελληνικού έθνους.

Καλό σου ταξίδι κ. Τσίπρα στο δρόμο της Δεξιάς που διάλεξες να πας…

Ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό!!!

Αναδημοσιεύουμε την  καταγγελία από το f/b του κ. Πετράκου!!! Μόνο στην Τουρκία του νεο-Σουλτάνου Ερντογάν γίνονται αυτά!!! 

Πολυ και πολλους φαινεται οτι ενοχλησε το αρθρο μου "Καλο ταξιδι κ.Τσιπρα στο δρομο της δεξιας που διαλεξες να πας...." 

Οφειλω να καταγγειλω οτι στις18.55 μολις 10 λεπτα απο την ωρα που αναρτησα στο ΦΒ το αρθρο μου αυτο απο το προσωπικο μου blog το αρθρο το κατεβασαν και κατεβασαν και το προφιλ μου . Η αληθεια βλεπεις ενοχλει πολύ...

Thanasis Petrakos

Η "ενοχλητική" δημοσίευση του κ. Πετράκου ακολουθεί:

Καλό σου ταξίδι κ. Τσίπρα στο δρόμο της Δεξιάς που διάλεξες να πας… 

Συγχαίρω πραγματικά τους Τσίπρα – Κοντονή – Τόσκα και την ηγεσία της ΕΛΑΣ για τη δικογραφία με αυτές τις γελοίες κατηγορίες που σχημάτισαν κατά του Παναγιώτη Λαφαζάνη και των αγωνιστών του κινήματος κατά των πλειστηριασμών  διότι:

1. Έβγαλαν τη μάσκα του αριστερού – και πρώτα από  όλους ο  κ. Τσίπρας – και φάνηκε το πραγματικό τους πρόσωπο, αυτό του υπηρετικού προσωπικού των τραπεζιτών και των «κορακιών» που θέλουν να αρπάξουν την περιουσία του Ελληνικού λαού.
2. Συγχαίρω ιδιαίτερα τον κ. Τσίπρα και για έναν ακόμη λόγο, διότι δείχνει καθαρά με αυτή τη δικογραφία της πλάκας ότι δεν τον νοιάζει πλέον το πολιτικό κόστος, αρκεί να φαίνεται, στον κ.Γιούνκερ και τη κ. Μέρκελ, ότι είναι ο πιο υπάκουος μνημονιακός πρωθυπουργός. Δεν διστάζει ακόμα και να  γίνει γελοίος αρκεί να παίρνει εύσημα, πίστης και αφοσίωσης στα μνημόνια, από την τρόικα.

Χαίρομαι όμως για αυτή τη δικογραφία, με αυτές τις γελοίες κατηγορίες, διότι:

1. Δείχνουν για πρώτη φορά ο κ. Τσίπρας και το όλο μνημονιακό σύστημα ότι φοβούνται τη λαϊκή οργή που θα προκαλέσει το «τσουνάμι» των πλειστηριασμών που έχουν δεσμευτεί, στα αφεντικά τους, να υλοποιήσουν.
2. Γιατί αυτή η δικογραφία κατά του Παναγιώτη Λαφαζάνη και των άλλων αγωνιστών του κινήματος κατά των πλειστηριασμών αποτελεί τίτλο τιμής για τους ίδιους τους «κατηγορούμενους», αλλά και όλους εμάς που είμαστε μέλη της ΛΑ.Ε, όπως και για όλους τους αγωνιστές κατά των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων της λαϊκής περιουσίας.
3. Γιατί δείχνουν καθαρά ότι φοβούνται τη Λαϊκή Ενότητα και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών.

Τι να κάνουμε κ.Τσίπρα, δεν φταίμε εμείς αλλά η πολιτική  σου. Το φόβο  μας να έχεις και θα έχεις.

Όπως φαίνεται έχεις καταλάβει κ. Τσίπρα ότι σύντομα «θα γυρίσει  ο  τροχός…».

Καλό σου ταξίδι κ. Τσίπρα στο δρόμο της Δεξιάς που διάλεξες να  πας. Εμείς είμαστε και θα είμαστε παρόντες για να υπερασπίζουμε τις αξίες της Αριστεράς και τη λαϊκή περιουσία.

*Ο Θανάσης Πετράκος είναι μέλος της Π.Γ της ΛΑ.Ε και πρώην Βουλευτής Μεσσηνίας.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΒΡΕΦΟΚΤΟΝΙΑ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

 ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΦΙΣΑ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

«Ἡ ἀντισύλληψη, ἡ ἔκτρωση, ἡ ἔκθεση, ἡ βρεφοκτονία, στὴν οὐσία ἀποτελοῦν στάδια στὴν προσπάθεια μιᾶς γυναῖκας νὰ ἐλέγξει τὴν ἀναπαραγωγική της λειτουργία καὶ ἄρα τὴ ζωή της. Ἄν ἡ ἔκτρωση εἶναι ἡ ἔσχατη μορφὴ ἀντισύλληψης, τότε ἡ βρεφοκτονία εἶναι ἡ ἔσχατη μορφὴ ἔκτρωσης».

mιγάδα, Ὁμάδα Γυναικῶν Ἐνάντια στὶς Πειθαρχήσεις

Προσφάτως δύο γυναῖκες, στὴν Πετρούπολη, μάνα καὶ κόρη, συνελήφθησαν ἀπὸ τὴν ἀστυνομία καὶ κατηγορήθηκαν ὅτι στραγγάλισαν τὸ νεογνὸ τῆς δεύτερης καὶ το πέταξαν σὲ κάδο ἀπορριμμάτων -πράξη τὴν ὁποῖα ὁμολόγησαν. Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ ἔχει πάρει τὴν δικαστικὴ ὁδὸ καὶ ἐμεῖς δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε περαιτέρω.

Ὅπως ἦταν (ἀκόμη) ἀναμενόμενο τὸ εἰδεχθὲς ἔγκλημα συγκλόνισε τὸ πανελλήνιο. Γράφουμε «ἀκόμα», ἐπειδὴ κάποιες ἀνοιχτόμυαλες φεμινίστριες τῆς «ἀντιεξουσίας», ὅπως θὰ δοῦμε, θέλουν νὰ παρουσιάσουν τὴν βρεφοκτονία ὡς κανονικότητα. Ὑπερβολικό; Ναὶ, ἀλλὰ ἄς ἀναλογισθοῦμε πόσα ἄλλοτε ὑπερβολικά ἔχουν καταστεῖ σήμερα κανονικότητες. Πάμε στὸ θέμα.

Τὸ γεγονὸς αὐτό ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ μιὰ φεμινιστικὴ ὁμάδα ποὺ ἀνήκει στὸν λεγόμενο «ἀντιεξουσιαστικὸ» (κατ’ ἐμᾶς «παραεξουσιαστικὸ») χώρο γιὰ προσθέσει ἄλλο ἕνα «κόσμημα» στὴν αἰσθητικὴ ἀθλιότητα τοῦ κέντρου τῆς Ἀθήνας ὑπὸ τὴν μορφὴ ἀφίσας, στὴν ὁποῖα ἐπικροτεῖ τὴν βρεφοκτονία ὡς «ἔσχατη μορφὴ ἀντισύλληψης».

Ὑπογραμμίζουμε ὅτι ἡ ἀφίσα αὐτὴ δὲν προέρχεται ἀπὸ ὁμάδα ἀληταράδων ποὺ ἀντιμετωπίζει τὶς γυναῖκες σὰν ἕνα εἶδος τουαλέτας πρὸς σεξουαλικὴ ἀνακούφιση, μὲ σκοπὸ νὰ «θεωρητικοποιήσει» τὴν ἀνευθυνότητά τους καὶ τὴν χυδαία στάση τους πρὸς τὶς γυναῖκες, ἀλλὰ ἀπὸ ὁμάδα γυναικῶν, καὶ μάλιστα νέων.

Οὐδεμία «συλλογικότητα» τῶν «ἀντιεξουσιαστῶν» καὶ ἐν γένει «ἐπαναστατῶν» δὲν θεώρησε σκόπιμο νὰ σχολιάσει τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς σοκαριστικῆς ἀφίσας, ἐπιβεβαιώνοντας τὸ παλιὸ ἀναρχικό σύνθημα: «ἡ σιωπὴ εἶναι συνενοχὴ».

Ἡ ἐν λόγω φεμινιστικὴ ὁμάδα φέρει τὴν χαρακτηριστικὴ ὀνομασία «mιγάδα» (μὲ m) καθιστώντας πρόδηλη τὴν πρόθεσή της νὰ βάλει κι αὐτὴ τὸ λιθαράκι της γιὰ τὴν διάλυση τῶν ἐθνῶν καὶ τὴν καθιέρωση τοῦ μιγαδισμοῦ -μιᾶς ἀπὸ τὶς βασικές «ἀξίες» τοῦ νεοφιλελεύθερου παγκοσμισμοῦ (μαζὶ μὲ τὴν πολυπολιτισμικότητα καὶ τὸν ἐθνομηδενισμὸ)- δηλαδή τὴν διάλυση τῶν κοινωνιῶν καὶ τῶν συλλογικῶν ταυτοτήτων τους μέσα στὸ ἀνθρωπολογικὸ χαρμάνι τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τὴν μετατροπὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ ἐπηρμένους ἀτομοκεντρικοὺς δούλους τοῦ ὑπερεθνικοῦ κεφαλαίου.

Γιά τήν ἑλληνική ἀξιοπρέπεια

Ξέρω ὅτι οἱ παρακάτω γραμμές δέν θά γίνουν εὐμενῶς δεκτές ἀπό μεγάλη μερίδα τῶν φίλων μας, ὅμως δέν γίνεται καί νά ἀποσιωποῦνται κάποιες ἀλήθειες ἐπειδή μᾶς κάνουν νά νιώθουμε ἄβολα. Ἀναφέρομαι στό Παλαιστινιακό καί στή σχέση μας μέ τό Ἰσραήλ.Εἶναι γνωστό ὅτι τό στρατηγικό μας ἀδιέξοδο μᾶς ἔχει ὁδηγήσει στήν ἀγκαλιά τοῦ ἑβραϊκοῦ κράτους, Ἑλλάδα καί Κύπρο. Ἠδη διαδοχικές κυβερνήσεις διατράνωσαν τήν πίστη τους στή σχέση αὐτή πού σήμερα ἐμφανίζεται ὡς μονόδρομος, προκειμένου νά ἀντιταχθοῦμε στήν τουρκική ἀπειλή.

Δέν θά ἀρνηθοῦμε τόν προσανατολισμό αὐτόν, ὅμως πέρα ἀπό τίς διακυβερνητικές σχέσεις βλέπουμε μέ ἀνησυχία σημάδια πλήρως ὑπαγωγῆς τῆς κοινωνίας μας στίς ἰσραηλινές ντιρεκτίβες. Χαρακτηριστικό τό παράδειγμα τῶν πρόσφατων ἰσραηλινῶν σφαγῶν στή Γάζα: ἕνα λουτρό αἵματος ἀόπλων ἀνθρώπων πού προσπάθησαν νά θυμίσουν στόν ἀποκτηνωμένο κόσμο ὅτι ζοῦν σέ μιά τεράστια φυλακή, θαμμένοι ζωντανοί ἀπό ἕνα κτηνῶδες ἀπαρτχάιντ. Βρῆκαν ἀπέναντί τους πάνοπλους στρατιῶτες πού τούς θέρισαν μέ τρόπο (καί σέ ἀριθμούς) πού καί ζῶα νά ἀφοροῦσαν θά ξεσηκωνόταν ἡ ὑφήλιος. Κι ὅμως, οἱ μακελλάρηδες ἔμειναν στό ἀπυρόβλητο, ὅλα ἐπιχειρήθηκε νά φορτωθοῦν στόν …Τράμπ (καμμία σχέση δέν εἶχε ἡ μεταφορά τῆς ἀμερικανικῆς Πρεσβείας μέ τή Γάζα) καί μάλιστα βρέθηκαν κάποιοι ἀπολογητές τῶν φονιάδων στήν Ἑλλάδα! Ἀνακαλύφθηκαν πάλι οἱ “Παλαιστίνιοι πού βάζουν ἀσπίδες τά παιδιά τους”, ἡ κακή Χαμάς, τό μουσουλμανικό ὑπόβαθρο τῶν νεκρῶν (ἄρα;!)… Ὅλη ἡ πρόστυχη προπαγάνδα τῶν σιωναζιστῶν, πού κρύβει τό προηγούμενό τους ἔγκλημα μέ ἕνα νέο καί τό ἕνα ψέμμα μέ τό ἄλλο. Γίνεται ἔντονη προσπάθεια νά ταυτίσει ὁ μέσος Ἕλληνας τόν ἀγωνιζόμενο γιά τή γῆ του Παλαιστίνιο μέ τόν …ISIS ἤ μέ ὁποιονδήποτε μουσουλμάνο λαθρομετανάστη καί ἔτσι κάπως νά σχετικοποιηθοῦν τά ἀμέτρητα, συνεχῆ ἐγκλήματα τῶν ἰσραηλινῶν. Ποιός ἄς ποῦμε ξέρει ὅτι τό 70% τῶν κατοίκων τῆς Γάζας εἶναι πρόσφυγες καί στοιβάχτηκαν ἐκεῖ ἀπό τό ἀπαρτχάιντ; Ποιός ξέρει τίς πραγματικές συνθῆκες ὅπου ψευτοζεῖ 1,5 ἑκατομμύριο κόσμος, πού τοῦ ἀπαγορεύουν ἀκόμη καί νά πεθάνει μέ ἀξιοπρέπεια; Ποιός ξέρει ὅτι ἔχουν δολοφονηθεῖ ἀπό τά ἰσραηλινά SS ὁ γιός τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ τῆς Χαμάς Ἰσμαήλ Χανίγια, ὁ γιός τοῦ ἱδρυτῆ της Ἀμπντελαζίζ Ἀλ Ραντίσι καί ὁ 14χρονος Ἰζαλντίν Ἀλ Σαμάκ, γιός τοῦ ἐπίσης ἡγέτη τῆς Χαμάς Μουσά Ἀλ Σαμάκ; Μοιάζουν μέ ἀνθρώπινες ἀσπίδες τά θύματα αὐτά; Ἤ μήπως τά μουσουλμανικά τους ὀνόματα ἀρκοῦν γιά νά σηκώσουμε τούς ὤμους;

Γιά μᾶς ὅποιος συγκατανεύει στήν φρίκη τῆς Παλαιστίνης, ὅπου τό Θηρίο ἰσοπεδώνει κάθε ἔννοια πολιτισμοῦ καί ἀνθρωπιᾶς, ἀφίσταται τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Ἄν ὡς Ἕλληνες ἀποποιηθοῦμε καί τίς ἀξίες πού ἀνέκαθεν πρέσβευε τό ἐθνώνυμό μας στή συλλογική συνείδηση τῆς ἀνθρωπότητας, δέν μᾶς ἔχει μείνει πιά τίποτε. Ἄς πηδήξουμε πιά στόν Καιάδα τῶν ἐθνῶν πού ἤδη χάσκει μπροστά στά πόδια μας.

Ο ιδιωτικός τομέας και τα πράσινα άλογα

του Χρήστου Λάσκου

Ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα πράγματα στη χώρα μας από το καλοκαίρι του 2015 κι έπειτα είχε κυριότατη συνέπεια την αναβάπτιση-ανάσταση όλου του φθαρμένου -σε βαθμό αποσύνθεσης- συστημικού προσωπικού.

Ολοκληρωτικά απαξιωμένοι δημοσιογράφοι, ιδεολογικοί κέρβεροι, που δεν τους έδινε σημασία πλέον κανείς, «πάγιο» πολιτικό προσωπικό είχαν απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό που σπάνια συμβαίνει στην Ιστορία. Αυτό το γεγονός, άλλωστε, ήταν μία από τις ισχυρότερες αποδείξεις πως ένα μεγάλο παράθυρο δυνατοτήτων άνοιγε για την κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα.

Η «επιχειρηματική τάξη» και οι άνθρωποί της ευρύτερα αδυνατούσαν να 

ψελλίσουν το δικό τους «αφήγημα» για την ελληνική καταστροφή. Με αποτέλεσμα η κατάστασή τους να είναι εξαιρετικά επισφαλής, παρ’ όλο που τα μνημόνια έκαναν τη δουλειά τους τέλεια σε ό,τι αφορά τη δημιουργία του «κράτους των αφεντικών», που είναι σήμερα η Ελλάδα.

Αυτό είναι που άλλαξε δραματικά μετά το 2015. Ετσι που, ενώ έχει εντελώς δίκιο ο Ηλίας Ιωακείμογλου όταν ισχυρίζεται πως η ελληνική άρχουσα τάξη δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ενεργητική συναίνεση του κόσμου της εργασίας στο σχέδιό της, από την άλλη, οι κήνσορες και οι θεράποντές της έχουν ξανά μούτρα και μιλάνε.

Είναι λογικό. Από τη στιγμή που η εναλλακτική πορεία εγκρίθηκε και κάηκε πάραυτα, όσα συμβαίνουν έκτοτε μετατράπηκαν από απαράδεκτα σε αναπόφευκτα.

Η ηθελημένη αφελής πολιτική Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης στο θέμα του ονόματος της Μακεδονίας

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 27.01.2018

Είναι αδιανόητη, παράλογη και ανεπίτρεπτα αφελής η υπόθεση ότι όσοι βρίσκονται στην Κυβέρνηση ή στην Αντιπολίτευση πιστεύουν σοβαρά πως το πρόβλημα του ονόματος της Μακεδονίας (όπως κακώς αυτό δημιουργήθηκε και ακόμη χειρότερα αντιμετωπίστηκε επί σειρά ετών) θα επιλυθεί “αν δεχθούν οι Σκοπιανοί να αφαιρέσουν από το Σύνταγμά τους, τις αλυτρωτικές βλέψεις τους”.

Και τούτο, γιατί ακριβώς αυτή καθεαυτή η προσκόλληση των Σκοπιανών, επί δεκαετίες, στο όνομα “Μακεδονία” είναι ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΗ. Διαφορετικά, αν οι γείτονές μας δεν έχουν, πράγματι αλυτρωτικές βλέψεις, που ωστόσο πέρα από κάθε αμφιβολία αυτές συνδέονται με το όνομα, γιατί με τέτοια ζέση να το απαιτούν; Γιατί να έχουν αναζητήσει τεραστίων διαστάσεων χρηματοδοτήσεις, στο παρελθόν και στο παρόν, προκειμένου να δημιουργήσουν, σε διάφορα μέρη της υφηλίου, ερευνητικά ινστιτούτα, που δημοσιεύουν αναρίθμητα συγγράμματα με ασύστολα παραποιημένη την ιστορία της περιοχής; Γιατί να ανατρέφουν γενιές και γενιές Σκοπιανών, που από την πρώτη δημοτικού, στη θέση της προσευχής, τούς παρουσιάζουν ένα χάρτη, με ένα τεράστιο χέρι επάνω στη Μακεδονία, το ελληνικό χέρι, που…..ιδιοποιείται δήθεν τη δική τους πατρίδα;;;;; Και τα παιδάκια των 6-7 ετών, αρχίζουν από τα γεννοφάσκια τους να κλαίνε για την αδικία που τους κάνουν οι Έλληνες. Πασίγνωστα πράγματα! Ποιοι, λοιπόν, και γιατί τα αγνοούν; ;;;;

ΒΙΝΤΕΟ – Γ. Κοντογιώργης: «Ο Ελληνισμός ως ιστορία και ως κοινωνία στα αζήτητα»

Ομιλία πραγματοποίησε ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Γιώργος Κοντογιώργης, με θέμα «Ο Ελληνισμός ως ιστορία και ως κοινωνία στα αζήτητα του νεοελληνικού πολιτειακού μορφώματος».

Ο εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 26.5.2018 στο Αριστοτέλειον Θέατρο Θεσσαλονίκης, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Επιστημών & Τεχνών «Η Οδύσσεια της Γνώσεως».

Το συνέδριο είχε θέμα: «Η Επίθεση προς την Επιστημονικά τεκμηριωμένη Αλήθεια και οι Συνέπειές της: Μακεδονία, ιστορία προς εξαφάνιση!» και διοργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Απόλλωνος Ναός».

Ακούστε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία του καθηγητή:

Η αναζήτηση του Θεού

Κι αν σας κυριεύει αγωνία και βασανιστική ταραχή, όταν αναθυμόμαστε τα παιδικά σας χρόνια μ’ ό,τι απλό και γαλήνιο είναι μαζί τους δεμένο, επειδή δε μπορείτε πια να’ χετε πίστη στο Θεό, που κατοικεί στο παραμικρό τους μόριο- αναρωτηθείτε τότε, αγαπητέ Κύριε Kappus, μήπως χάσατε αληθινά τον Θεό. Δεν είναι τάχα πολύ πιθανότερο, πως δεν τον είχατε ποτέ σας καταχτήσει; Πότε, αλήθεια, θα’ χατε κάνει αυτή την κατάχτηση;

 Πιστεύετε τάχα πως μπορεί ένα παιδί να τον κρατήσει στα χέρια του αυτόν, που ώριμοι άνδρες τον σηκώνουν με τόσον κόπο και που το βάρος του συντρίβει τους γέρους; Πιστεύετε πως εκείνος που τον κατέχει αληθινά, μπορεί να τον χάσει σα να’ ταν κανένα χαλίκι; Δε νομίζετε πως εκείνος που κατέχει το Θεό, έναν κίνδυνο μονάχα τρέχει: να χαθεί απ’ Αυτόν!- Αν όμως παραδεχόσαστε πως ο Θεός δεν υπάρχει στα παιδικά σας χρόνια, ούτε και πρωτύτερα, αν προμαντεύετε πως τον Χριστό τον ξεγέλασε η αγάπη του και τον Μωάμεθ τον απάτησε η περηφάνεια του- κι αν με τρόμο νιώθετε πως, και τώρα ακόμα, την ώρα τούτη που μιλάμε γι αυτόν, ο Θεός δεν υπάρχει- πώς γίνεται τότε (μια και δεν υπήρχε ποτέ) να θλιβόσαστε για την απουσία του, όπως θα θλιβόσαστε για κάτι περασμένο, και να τον αποζητάτε σα να τον είχατε χάσει;

Γιατί να μη σκεφτόσαστε πως είναι ο Ερχόμενος, ο Αναμενόμενος που θα φτάσει απ’ την αιωνιότητα, ο Μελλούμενος, ο τέλειος καρπός ενός δέντρου, που εμείς είμαστε τα φύλλα του; Τί σας εμποδίζει να προβάλετε τη γέννησή του στους μελλούμενους καιρούς, και να ζήσετε τη ζωή σας σα να’ ταν μια οδυνηρή κι όμορφη μέρα κάποιας μεγάλης εγκυμοσύνης; 

Πηγή: Rainer Maria Rilke, Γράμματα σ’ έναν νέο ποιητή.

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης και η θυσία του τελευταίου αυτοκράτορα

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης και η θυσία του τελευταίου αυτοκράτορα

Του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Καθώς πλησιάζει η 29η Μαΐου, εκείνοι που επιμένουν να θυμούνται, δεν μπορούν να μην σταθούν σε αυτή την ημερομηνία, στην οποία το 1453 συνέβη το κοσμοϊστορικό γεγονός της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. 562 χρόνια πέρασαν από τότε και το ορόσημο αυτό εξακολουθεί να ανατέμνει την παγκόσμια και την ελληνική ιστορία. Σε όρους συμβολισμού πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες του Μεσαίωνα, ενώ για τον ελληνισμό συνιστά το τυπικό τέλος του μεσαιωνικού ελληνικού κράτους. Η Ιστορία βέβαια είναι μια αλυσίδα γεγονότων, που όσο ξεμακραίνουν από το παρόν τόσο ξεθωριάζουν. Κάποια γεγονότα όμως έχουν την ιδιότητα να διατηρούν τη σημαντικότητά τους και με κάποιο τρόπο – ίσως κάθε φορά διαφορετικό – να παραμένουν επίκαιρα.

Η 29η Μαΐου 1453 για πολλές γενιές Ελλήνων παρέμεινε μια ιδιαίτερα σημαντική ημερομηνία, γιατί στο συλλογικό υποσυνείδητο αντιπροσώπευε το τυπικό πέρασμα στους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς. Στην πραγματικότητα, για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνισμού η σκλαβιά είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και όσον αφορά τουλάχιστον τους ελληνικούς πληθυσμούς της Μ. Ασίας είχε ξεκινήσει μερικούς αιώνες πριν. Η Κωνσταντινούπολη που έπεσε το 1453 δεν ήταν η πολύβοη πόλη των χρόνων της ακμής. Ήταν μια σκιά του εαυτού της, με πολλές περιοχές της ερειπωμένες, καθώς ο πληθυσμός της είχε αποδεκατιστεί από τον μεγάλο λιμό που την είχε πλήξει περίπου έναν αιώνα πριν. Ήταν ακόμη μια πόλη χωρίς ενδοχώρα, αφού το σύνολο σχεδόν των επαρχιών της είχε περάσει ήδη υπό οθωμανική κατοχή. Επί πλέον η Άλωση του 1453 δεν ήταν καν η πρώτη. Είχε προηγηθεί η πολύ πιο σημαντική άλωση του 1204, η οποία είχε έλθει ως επιστέγασμα μιας μακράς πορείας παρακμής. Τί είναι λοιπόν αυτό που κάνει την Άλωση του 1453 τόσο σημαδιακή; Κατά τη γνώμη μου τρία πράγματα…

Γιατί οι άνθρωποι στο διαδίκτυο γίνονται κάφροι

Το βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου 2018, η καθηγήτρια Mary Beard ανάρτησε στο Twitter μια φωτογραφία της, στην οποία έκλαιγε. Η καθηγήτρια κλασικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, που αριθμεί σχεδόν 200.000 ακολούθους στο Twitter, ήταν αναστατωμένη μετά από την «καταιγίδα» αρνητικών σχολίων και διαδικτυακής βίας που δέχτηκε online.

Αφορμή για το μπούλινγκ που υπέστη ήταν το σχόλιο που έκανε για την Αϊτή. «Φυσικά κάποιος δεν μπορεί να συγχωρέσει την φερόμενη ως συμπεριφορά εργαζομένων της Oxfam στην Αϊτή και αλλού. Αλλά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να διατηρείς “πολιτισμένες” αξίες μέσα σε μια ζώνη καταστροφής. Και σε γενικά πλαίσια συνεχίζω να σέβομαι όσους πηγαίνουν και βοηθούν τον κόσμο που έχει ανάγκη –εκεί που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα πατούσαμε το πόδι μας», έγραψε.
Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές του χρόνου, η εν λόγω ανθρωπιστική οργάνωση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο σκάνδαλο, με εργαζόμενούς της να κατηγορούνται ότι εκμεταλλεύτηκαν σεξουαλικά ταλαιπωρημένους πολίτες της Αϊτής μετά από τον καταστροφικό σεισμό του 2010.

Το σχόλιο της καθηγήτριας προκάλεσε «θύελλα» αντιδράσεων από τους χρήστες του κοινωνικού δικτύου και η καθηγήτρια δέχτηκε σφοδρές επικρίσεις για την τοποθέτησή της. Μάλιστα οι επικριτές της, εκτός από την Beard, έβαλαν στο «στόχαστρο» και όσους συμφώνησαν με το αρχικό της σχόλιο. Σε δεύτερο tweet της έγραψε: «Αν θέλετε να ξέρετε, κάθομαι εδώ και κλαίω. Πραγματικά δεν είμαι η σιχαμένη αποικιοκράτης, που λέτε ότι είμαι. Μιλάω μέσα από την καρδιά μου (και φυσικά μπορεί να κάνω λάθος). Αλλά όσα ακούω ως αντίδραση δεν είναι σωστά, πραγματικά δεν είναι. Θα επιστρέψω σύντομα».
Η υπόθεση αυτή δεν είναι σπάνια στο χώρο των κοινωνικών δικτύων. Αποτελεί ένα «φαινόμενο» που εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στο διαδίκτυο.

Μνήμες της Άλωσης

Θεόφιλου,«Κωνσταντίνος ο Αυτοκράτωρ των Ελληνορωμαίων εξέρχεται Ατρομος εις την μάχην το 1453 Μαΐου 29» (1928, τοιχογραφία αποτοιχισμένη από το σπίτι-καφενείο Γ. Αντίκα στη Σκόπελο Γέρας Μυτιλήνης, 141×179 εκ.

Μνήμες Άλωσης 

Του Γιώργου Καραμπελιά από το βιβλίο του, 1204, η Διαμόρφωση του Νεώτερου Ελληνισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις σσ. 383 – 391.

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης προκάλεσε τόσο βαθιά εντύπωση στους Έλληνες, από τον Πόντο και την Παλαιστίνη έως τη Νότια Ιταλία, ώστε αναρίθμητοι θρήνοι, δημοτικοί ή λογιότεροι, πλάστηκαν ή γράφτηκαν γι’ αυτό το σχεδόν απίστευτο κοσμοϊστορικό γεγονός. Παρ’ ότι η Βασιλεύουσα ήταν πια σκιά του εαυτού της, ερημωμένη και ερειπωμένη, μια νησίδα στην οθωμανική θάλασσα, εντούτοις η ύπαρξή της σηματοδοτούσε ακόμα την ύπαρξη του βυζαντινού ελληνισμού[1]. Γι’ αυτό και το τέλος της άργησε να γίνει πιστευτό

από τους ραγιάδες και βιώθηκε ως μια ανεπανόρθωτη καταστροφή.

Ταυτόχρονα όμως, υπογραμμίζει ο Νικόλαος Πολίτης, η Άλωση λειτούργησε λυτρωτικά, απελευθέρωσε τους Έλληνες από τις φρούδες ελπίδες της ανάστασης ενός σεσηπότος οργανισμού και από την κατάθλιψη που τους βάραινε μπρος στο αναπόφευκτο τέλος:

Προ ταύτης μεν [δηλ. της αλώσεως] τα περί του μέλλοντος μαντεύματα ήσαν απαίσια και προανήγγελλον όλεθρον και καταστροφάς, μετά δε την άλωσιν αντίθετα όλως διεδίδοντο, μαρτυρούντα μεταβολήν του φρονήματος του έθνους. Από πολλού μεν χρόνου προ της αλώσεως της πρωτευούσης του κράτους ανεφέροντο χρησμοί περί της επικειμένης καταστροφής, ευθύς δ’ όμως μετά την άλωσιν εγεννήθησαν αίσιαι περί της μελλούσης τύχης του έθνους ελπίδες, και ερριζώθη η πεποίθησις παρά τω ελληνικώ λαώ ότι αφεύκτως διά της σπάθης θ’ ανακτήσει την διά της σπάθης αρπασθείσαν υπό των εχθρών πατρικήν κληρονομίαν[2].

Ο Γεώργιος Ζώρας, στη Βυζαντινήν Ποίησιν, καταγράφοντας τους «θρήνους» της Άλωσης, εμφαίνει τη διαφοροποίηση ανάμεσα σε όσους γράφτηκαν αμέσως μετά την Άλωση και τους μεταγενέστερους, αφού είχε μεσολαβήσει η σκληρή δοκιμασία της σκλαβιάς. Ο άγνωστος συγγραφέας στην «Ἅλωσι Κωνσταντινουπόλεως», από τους 1045 στίχους –που άλλοτε αποδίδονταν στον Εμμανουήλ Γεωργιλά– επικρίνει τους Βυζαντινούς, διότι «τρία πράγματα ἐχάλασαν τὴν Ῥωμανίαν ὅλην:/ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ κενὴ ἐλπίδα», καθώς και τους Δυτικούς για την αδιαφορία τους:

«Κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κανάλια.»

Σώτη Τριανταφύλλου

Όταν ο κόσμος που περιγράφουν τα κυβερνητικά κανάλια διαφέρει τόσο ριζικά από τον κόσμο που περιγράφουν τα ΜΜΕ της αντιπολίτευσης, η αλήθεια δεν είναι, όπως συνηθίζουμε να λέμε, «κάπου στη μέση». Η αλήθεια δεν είναι πουθενά. Όπως συνήθως, αντιγράφουμε τα χειρότερα παραδείγματα: τα ιδιωτικά κανάλια, που ιδρύθηκαν χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις –παλιά ιστορία αυτή, την έχουμε ξεχάσει– αντέγραψαν στην αρχή το κιτς της RAΙ και στη συνέχεια, καθώς η παγκοσμιοποίηση εξελισσόταν, τα πιο δύσοσμα κατακάθια της αμερικανικής τηλεόρασης. Έχουμε μείνει πίσω όπως σε όλα: παντού η τηλεόραση έχει απογειωθεί καλλιτεχνικά· τα reality shows απευθύνονται πια μόνο σε υπέργηρους, αναλφάβητους και λούμπεν· δεν συνιστούν το κύριο σώμα των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι μόνο αισθητικό μιας και ποτέ δεν είναι «μόνο» αισθητικό: σήμερα, τα ιδιωτικά κανάλια –ως προέκταση και προϊόν μίμησης των ηλεκτρονικών μέσων– απαντούν στα κρατικά με τη θεαματικότερη μεροληψία όλων των εποχών· δεν μεταδίδουν ειδήσεις· μεταδίδουν γνώμες, σχόλια και κουτσομπολιά τα οποία εκφέρονται με σπουδαιοφάνεια και εντάσσονται στα δελτία ειδήσεων.

Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                                                           Bedtime Stories (ελλ. παραμύθια…)
                               
                                                                ΑΦΗΓΗΣΗ 1η

Η αφήγηση των δημοκρατών, όσον αφορά την ιστορία των ολοκληρωτισμών είναι η ακόλουθη: Οι μεγάλες και ειλικρινείς δημοκρατίες της Δύσης, την περίοδο 1917-1939, αναπαύονταν μέσα στην παραδείσια αγνότητά τους και ξαφνικά, ω! του θαύματος, βλέπουν να εμφανίζονται οι ολοκληρωτισμοί των εθνικιστών δικτατόρων και να ξεσπούν κόκκινες επαναστάσεις. Τι θλίψη για τις καλές αυτές δημοκρατίες.

Είναι άραγε αυτή η πραγματική ιστορία; Συνήθως, η δημόσια συζήτηση, όταν  αναφέρεται στους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, εννοεί το ναζισμό, το φασισμό και ενίοτε τον κομμουνισμό, όπως αυτοί εξελίχθησαν αντιστοίχως στη Γερμανία, στην Ιταλία και στη Ρωσία. Όμως στη δημόσια αυτή συζήτηση δεν γίνεται ποτέ νύξη για εκείνους που επώασαν, εξέθρεψαν και φρόντισαν με κάθε μέσον την ανάπτυξη και την ενηλικίωση αυτών των ολοκληρωτισμών. Γι’ αυτό το θέμα ουδείς μιλά, ‘Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει!’…

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΙ-ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΤΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟΥΣ  ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥΣ  

  

Σε προηγούμενα άρθρα του Θεόδοτου, δώσαμε όλα εκείνα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τόσο ο Ναζισμός στη Γερμανία όσο και ο Κομμουνισμός στη Ρωσία, είχαν ως υποκινητές, τροφοδότες και οικονομικούς ενισχυτές, εκείνους οι οποίοι τότε όπως και σήμερα, φώναζαν υπέρ της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούρλιαζαν εναντίον του ρατσισμού κλπ. Με λίγα λόγια ήταν το δυτικό, δημοκρατικό, άγγλο-αμερικανικό establishment, και μέρος του ιουδαϊκού establishment. Εκείνα τα προηγούμενα άρθρα του Θεόδοτου τα γνωρίζετε, δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε εδώ. Θα αναφέρουμε μόνο τρείς πηγές, διότι είναι οι πιο έγκυρες και  αδιαμφισβήτητες:

Μητσοτάκης: Ένα 17χρονο παιδί ενδιαφέρεται για το τι έγινε το 1963; [βίντεο]

Το επίμαχο απόσπασμα, άνευ περαιτέρω σχολιασμού

L. Guyénot: Ποιός είναι ο άρxων του κόσμου τούτου; [1]

Laurent Guyénot

Πρόλογος του μεταφραστή

Αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ύπαρξη εθνικής ταυτότητας είναι η συνδρομή δύο όρων: της αναπαραγωγής από γενιά σε γενιά της διαχρονικής αυτοομοιότητας του έθνους και της συγχρονικής του ετερότητας έναντι των άλλων εθνών. Ειδικότερα, την αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας επωμίζονται τρεις θεμελιώδεις πολιτισμικοί θεσμοί: το Θυσιαστήριο, η Σχολή και το Πολιτικό. 

Στο ακόλουθο άρθρο ο Guyénot αναφέρεται στην εβραϊκή εθνική ταυτότητα και αποδεικνύει, ότι αυτό που την αναπαράγει από γενιά σε γενιά, είναι η ειδική σχέση που διατηρούν οι εβραίοι με τον Θεό τους (τον Γιαχβέ) ως εθνικό τους πολέμαρχο. Το Θυσιαστήριο ελέγχει εδώ σταθερά τη Σχολή και το Πολιτικό. 

Το άρθρο αποδελτιώνει με ιδιαίτερη ευστοχία τα χαρακτηριστικά της θεμελιώδους αυτής για τον εβραϊσμό εθνοσυστατικής σχέσης. Αποδεικνύει, πριν απ’ όλα, ότι η συσσώρευση πλούτου που άλλοι λαοί παράγουν, είναι το κατ’ εξοχήν νόημα που οι Εβραίοι συνάγουν από την ιερή τους Βίβλο. Αποδεικνύει επίσης, ότι ο συναφής διαχρονικός πρακτικός υλισμός τους α) επικυρώνεται από την απουσία στον πρώιμο ιουδαϊσμό ατομικής ψυχής (άρα διαμορφωμένης ατομοκεντρικής παράδοσης), και β) από την εν συνεχεία ομόθυμη απόδοση των περί «ψυχής» βιβλικών αναφορών σε ελληνική επίδραση (βλ. εδώ).

Βέβαια, ουδέν ορθόν αμιγές παραλείψεων. Ο συγγραφέας δεν αποφεύγει το τυπικό λάθος της μη διάκρισης παραδόσεων. Δεν υπεισέρχεται στην πολλαπλώς φενακισμένη κύρια αντίθεση, επί της οποίας εδράζεται η εβραϊκή ταυτότητα: την αντίθεση ανάμεσα στην κυρίαρχη φαρισαϊκή-κολεκτιβιστική παράδοση (με την οποία ταυτίζεται ο εβραϊσμός ακολουθώντας ως οδηγό το Ταλμούδ) και στην αποπεμπόμενη και αναλόγως φενακιζόμενη προφητική-πρωτοπροσωποκεντρική παράδοση.

Η παράλειψη του κρίσιμου αυτού ζητήματος δεν μειώνει ωστόσο την αξία του άρθρου, ως εισαγωγής στο νόημα της εβραϊκής εθνικής ταυτότητας.

Ο Karl Marx για το «Εβραϊκό Ζήτημα»

“Στην ηθική όλα είναι σχετικά”, μια θολή και επικίνδυνη θέση

Θωμάς Γιούργας

Υπερβολικά συχνά, ακούμε σε συζητήσεις γύρω από ένα ζήτημα ηθικού ενδιαφέροντος, πως η Ηθική είναι σχετική και ποικίλλει ανάλογα με τις απόψεις του καθενός. Μάλιστα, αυτή η μεταμοντέρνα στάση εκδηλώνεται και με έναν αέρα προοδευτισμού και διανοητικής υπεροχής. Το πρόβλημα δεν είναι πως αυτή η στάση είναι αφελής, αλλά ότι είναι και επικίνδυνη. Η πεποίθηση πως το περιεχόμενο και η υπόσταση μιας ηθικής κρίσης ξεκινά και σταματά στην άποψη ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας ανθρώπων είναι ρηχή, ασυνεπής και βαθύτατα προβληματική. Ας ονομάσουμε αυτή τη στάση, δηλαδή ότι η ηθική είναι σχετική ανάλογα με τις απόψεις ενός ανθρώπου ή μιας κοινωνικής ομάδας, «ηθικό σχετικισμό».

Ο ηθικός σχετικισμός είναι ρηχός διότι δεν επιτρέπει την ουσιαστική διαφωνία. Αν όλες οι απόψεις για ένα ηθικό ζήτημα είναι ισάξιες και δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να δούμε την αντικειμενικά ορθότερη, τότε δεν υπάρχει κάποιο ουσιαστικό νόημα στο να διαφωνούμε. Ο ένας πιστεύει ότι ο βιασμός είναι ηθικά ανεκτός και όχι καταδικαστέος, ο άλλος πιστεύει ότι πρόκειται για σοβαρότατο ηθικό παράπτωμα και ποινικό αδίκημα. Αν η ηθική είναι σχετική, όχι μόνο δεν υπάρχει τρόπος να δούμε ποια άποψη είναι καλύτερη αλλά δεν έχει καν ουσιαστικό νόημα η συζήτηση αφού όλες οι απόψεις είναι εξίσου έγκυρες. Η διαφωνία θα είχε τόσο αξία όσο να διαφωνούν δύο άνθρωποι για το πώς προτιμάνε να τρώνε το παστίτσιο.

Αθ. Γκότοβος: Πολλαπλή κανονικότητα: στο όνομα της αγάπης για το παιδί…

Αθανάσιος Γκότοβος*

Πάει καιρός τώρα που προβληματίζομαι σοβαρά αν έχει κάποιο νόημα να δημοσιοποιεί κανείς επιστημονικά επιχειρήματα γύρω από ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, όπως π. χ. αυτό της τεκνοθεσίας από ομοφυλόφιλα (ή ομόφυλα, επί το πολιτικά ορθότερο) ζευγάρια. Για τους εξής, τουλάχιστον, λόγους:

Πρώτον, οι πλειοψηφίες στη Βουλή – αυτοί που καλούνται να υπερψηφίσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο – είναι σταθερά στοχοπροσηλωμένες στην υπερψήφισή του, όχι κατ’ ανάγκην επειδή όσοι τις συγκροτούν πιστεύουν στις διατάξεις του νομοσχεδίου, αλλά για μια σειρά από άλλους λόγους, πραγματιστικούς. Κανένα επιστημονικό ή άλλο επιχείρημα δεν συγκινεί ποτέ ένα στοχοπροσηλωμένο άτομο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναστοχασμούς και αυτοκριτικές, παρά μόνο σε ρητορικό επίπεδο. Όταν έρθει η ώρα να στηριχθεί η κυβερνητική πρόταση, σταματούν οι αναστοχασμοί και οι δεύτερες σκέψεις. Το θέατρο δίνει τη θέση του στον πρακτικό ρεαλισμό.

Δεύτερον, επειδή στην εποχή μας – την εποχή της επιβολής προτύπων και τρόπων ζωής από τις δυτικές μητροπόλεις του νέου πολιτισμού σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο – το όριο μεταξύ του κανονικού και του αντικανονικού σε ό,τι αφορά την ερωτική ζωή και τις οικογενειακές σχέσεις έχει μεταφερθεί τόσο πολύ προς τα άκρα, ώστε ακόμη και δυο τρεις σεξουαλικές «προτιμήσεις» που θεωρούνται σήμερα αντικανονικές ακόμη και από τους οπαδούς του «δικαιωματισμού», να μην είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ισχύουν και στο εγγύς μέλλον. Στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου να κρίνει το ίδιο, χωρίς να δεσμεύεται από το «χωριό», τι είναι καλό και κακό, κανονικό και αντικανονικό γύρω από τα ζητήματα αυτά, έχει ανοίξει για τα καλά ο ασκός του αξιακού σχετικισμού παίρνοντας σβάρνα και τυχόν επιστημονικές – στην περίπτωσή μας, ψυχοπαιδαγωγικές – αντιρρήσεις και ενστάσεις σχετικά με την κανονικοποίηση της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Δημήτρης Μαυρόπουλος: Εκκλησία και κόσμος

Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος, στα πλαίσια μιας αποκλειστικής συνέντευξής του προς το “Αντίφωνο” , ξεκινά αναφερόμενος στον αρχέγονο Χριστιανισμό.

Απαντά στο ερώτημα γιατί έγιναν οι έλληνες χριστιανοί.

Μιλά για τη νοερά προσευχή, τον μοναχισμό, τους Πατέρες της Εκκλησίας, για την επανανακάλυψή τους από τη ρωσική διασπορά του 20ου αιώνα, για τους σύγχρονους τέλος αγίους.

Παράλληλα, καταθέτει τη θεώρησή του για ζητούμενα και διερωτήσεις του σήμερα, όπως η ζωή της ενορίας, η αμαρτία, η ευχαριστιακή βιοτή, το δίπολο του ήθους και της ηθικής, η ερωτική διάσταση του ανθρώπου.

π. Π. Μινώπετρος: Το μαρτύριο

π. Πέτρος Μινώπετρος

Ο Μάρτιν Σκορσέζε προσεγγίζει την έννοια της θυσίας στη θρησκεία και τα ηθικά μηνύματα του χριστιανισμού, στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και σε περιόδους έντονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αλλά και κρίσης αξιών. Η ταινία παρακολουθεί τις απέλπιδες προσπάθειες αιχμαλώτων μόνη καταφυγή των οποίων είναι η θρησκεία. Και έχει τόσα να πει στον σύγχρονο άνθρωπο, αρκεί να μην είναι προκατειλημμένος εναντίον της θρησκευτικότητας και της πίστης. Άλλωστε, όταν οι έννοιες αυτές δεν διαστρέφονται, είναι συστατικά μιας ελλίπουσας από όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής πνευματικότητας. To κείμενο που ακολουθεί έχει τη μορφή της συνέντευξης, αλλά στην ουσία είναι ο διάλογος ενός σκεπτόμενου χριστιανού με τον περίεργο και αμφισβητία εαυτό του. [TBJ]

Αφιερωμένο στον άγιο Ιωάννη Παύλο Β’, στον ιερέα Γιέρζι Ποπελούσκο και στον Νικολάι Στάινχαρτ

To 2016, άρχισε να προβάλλεται η Σιωπή (Silence), μια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε που ο σκηνοθέτης τη δούλευε σχεδόν 25-30 χρόνια. Πείτε μου τις εντυπώσεις σας από αυτήν την ταινία. Ας ξεκινήσουμε έτσι. Και μετά να μιλήσουμε για τον Σκορσέζε.

Μου ξαναθέτεις το ερώτημα;

Το ερώτημα είναι οι εντυπώσεις σας από την ταινία∙ την είδατε κι όλας. Τι σας έχει μείνει από την ταινία; Ας ξεκινήσουμε από αυτό.

Θα έλεγα να ξεκινούσαμε με τη σημασία της ταινίας.

Τη σημασία.

Δηλαδή ποια είναι η σημασία της ταινίας και η στιγμή που γίνεται.

Σωστά.

Εντάξει;

Ναι, ναι.

Στα Άκρα - «πατήρ Βασίλειος Θερμός» (ψυχίατρος) ( 15 Απριλίου 2018) | ΕΡΤ

Σταθείτε στο διάστημα 23΄-36΄, ο σημερινός άνθρωπος σε σύγχυση ταυτοτήτων προνεωτερικότητας, νεωτερικότητας, μετανεωτερικότητας!!! 

Πώς μπορεί μία ήττα να μετατραπεί σε νίκη; Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο άνομη κοινωνία της Ευρώπης; Μας δίδαξε τελικά η κρίση; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ απόλαυσης και χαράς; Γεννιέται ή γίνεται κάποιος ομοφυλόφιλος; Ποια είναι η ενδεδειγμένη στάση της οικογένειας απέναντι στους εφηβικούς πειραματισμούς σχετικά με την ταυτότητα φύλου; Ο πατήρ Βασίλειος Θερμός, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, συζητεί με τη Βίκυ Φλέσσα και αναλύει -μεταξύ άλλων- τα παραπάνω ζητήματα. Αρχισυνταξία-δημοσιογραφική επιμέλεια: Βίκυ Φλέσσα

Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Δὲν βλέπετε πού θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα;»

Ὁ λόγος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη πάντα διαχρονικός. 

Ἀπὸ τότε φώναζε γιὰ τὸν ἐκ Δυσμῶν κίνδυνο τῶν φραγκολατίνων!

«Μὴν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες».

Τότε, ἐκεῖ ποὺ καθόμουν εἰς τὸ περιβόλι μου καὶ ἔτρωγα ψωμί, πονώντας ἀπὸ τὶς πληγές, ὅπου ἔλαβα εἰς τὸν ἀγώνα καὶ περισσότερο πονώντας διὰ τὶς μέσα πληγὲς ὅπου δέχομαι διὰ τὰ σημερινὰ δεινά τῆς Πατρίδος, ἦλθαν δύο ἐπιτήδειοι, ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων, μισομαθεῖς καὶ ἄθρησκοι, καὶ μοῦ ξηγῶνται ἔτσι: «Πουλᾶς Ἑλλάδα, Μακρυγιάννη».

Ἐγώ, στὴν ἄθλιαν κατάστασίν μου, τοὺς λέγω:

 «Ἀδελφοί, μὲ ἀδικεῖτε. Ἑλλάδα δὲν πουλάω, νοικοκυραῖγοι μου. Τέτοιον ἀγαθὸν πολυτίμητον δὲν ἔχω εἰς τὴν πραμάτειάν μου. Μὰ καὶ νὰ τὸ 'χα, δὲν τὸ 'δινα κανενός. Κι’ ἂν πουλιέται Ἑλλάδα, δὲν ἀγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τὸν κόσμον ἐσεῖς λογιώτατοι, νὰ μὴν θέλει νὰ ἀγοράσει κάτι τέτοιο».

Ἔφυγαν αὐτοί. Κι’ ἔκατσα σὲ μίαν πέτραν μόνος καὶ ἔκλαιγα. Μισὸς ἄνθρωπος καταστάθηκα ἀπὸ τὸ ντουφέκι τοῦ Τούρκου, τσακίστηκα εἰς τὶς περιστάσεις τοῦ ἀγώνα καὶ...
κυνηγιέμαι καὶ σήμερον. Κυνηγιῶνται καὶ ἄλλοι ἀγωνιστὲς πολὺ καλύτεροί μου, διότι ἐγὼ εἶμαι ὁ τελευταῖος καὶ ὁ χειρότερος. Καὶ οἱ πιὸ καλύτεροι ὅλων ἀφανίστηκαν.

Αὐτοὶ ποὺ θυσίασαν ἀρετὴ καὶ πατριωτισμόν, γιὰ νὰ εἰπωθεῖ ἐλεύτερη ἡ Ἑλλάδα κι’ ἐχάθηκαν φαμελιὲς ὁλωσδιόλου, εἶπαν νὰ ζητήσουν ἕνα ἀποδειχτικὸν ποὺ νὰ λέγει ὅτι ἔτρεξαν κι’ αὐτοὶ εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς Πατρίδος καὶ Τοῦρκο δὲν ἄφηκαν ἀντουφέκιγο.

Πῆγε νὰ’ νεργήσει ἡ Κυβέρνηση καὶ βγῆκαν κάτι τσασίτες καὶ σπιγοῦνοι, ποὺ δουλεύουν μίσος καὶ ἰδιοτέλεια, καὶ εἶπαν «ὄχι». Καὶ εἶπαν καὶ βρισιὲς παλιὲς διὰ τοὺς ἀγωνιστές. Γιὰ νὰ μὴν πάρουν τὸ ἀποδειχτικόν, ἕνα χαρτὶ ποὺ δὲν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα νὰ θυμᾶσαι ἐσὺ αὐτοὺς ὅπου, διὰ τὴν τιμὴν καὶ τὴν λευτερίαν σου, δὲν λογαρίασαν θάνατο καὶ βάσανα. Κι’ ἂν ἐσὺ τοὺς λησμονήσεις, θὰ τοὺς θυμηθοῦν οἱ πέτρες καὶ τὰ χώματα, ὅπου ἔχυσαν αἵματα καὶ δάκρυα.

Τρεις σφαλιάρες σε τρεις υπουργούς για αρχή

του Γ. Παπαδόπουλου – Τετράδη

Δεν έφτανε το νέο μνημόνιο 40 σελίδων που υπέγραψε προχτές η κυβέρνηση με τους δανειστές, με μέτρα λιτότητας και αφαίμαξης μέχρι αποπληρωμής των δανείων, εισέπραξε και τρεις σφαλιάρες για τις συντάξεις, τους διορισμούς και τα δημόσια έργα από την τρόικα, που την υποχρεώνει να πάρει πίσω ό,τι έχει νομοθετήσει κατά παράβαση των συμφωνημένων. Για να ξέρουμε ποιος κυβερνάει δηλαδή!

Η τσεκουράτη αυστηρότητα της τρόικας ξεκίνησε ήδη, πριν τον Αύγουστο, εξ αιτίας των λεονταρισμών του πρωθυπουργού και υπουργών, που εδώ και μέρες προαναγγέλλουν ανατροπή των συμφωνημένων σε κάθε επίπεδο, επιχειρώντας να πουλήσουν σανό στους Έλληνες για αυξήσεις, ματαίωση των περικοπών, διευκολύνσεις και ευνοϊκές ρυθμίσεις σε ομάδες πληθυσμού και άλλα ψηφοθηρικά.

Η τρόικα αποφάσισε να δράσει καταδρομικά, αδιαφορώντας αν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης είναι παραμύθια ή ευσεβείς πόθοι. Και υποχρέωσε τρεις κορυφαίους υπουργούς κατ αρχήν σε υποταγή, αλλαγή νομοθεσίας και συμμόρφωση «προς τα υποδείξεις». Χωρίς να βρει ίχνος αντίστασης από τους σκληρούς διαπραγματευτές και επαναστάτες…

Πρώτο θύμα ο μαρξιστής Ευκλείδης Τσακαλώτος που υποχρεώθηκε να περιλάβει στο πολυνομοσχέδιο της 6ης Ιουλίου μια λεπτομερή καταγραφή της περικοπής των συντάξεων που έχει ήδη ψηφίσει η Βουλή με τον νόμο Κατρούγκαλου. Και τις οποίες οι απληροφόρητοι ή ψεύτες υπουργοί της κυβέρνησης εξακολουθούν να προπαγανδίζουν ότι θα διαπραγματευτούν!