Γραμματείς & Φαρισαίοι

Τάσος Λειβαδίτης: «Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας»

Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / εμείς καθόμασταν τα βράδια /και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας».

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922- 1988) είναι ο ποιητής που έγραψε αυτούς τους στίχους, ο ποιητής που μας θυμίζει ότι πάντα «φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου».

Γεννήθηκε, σαν σήμερα, 20 Απριλίου 1922.  

Ακολουθεί η «Δραπετσώνα» του, μελοποιημένη από τον Μίκη Θεοδωράκη, σε δύο εκτελέσεις, η μια από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις, και η άλλη από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Στη συνέχεια το ποίημα του «Αιώνας εμπορίου». 

ΘΑΥΜΑ! ΠΩΣ Ο ΟΟΣΑ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΔΗΜΙΟΣ …ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ

Υπάρχουν καλές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση με τις συμβουλές του ΟΟΣΑ;

 Του Χρήστου Κάτσικα

        

    Αύριο, Πέμπτη 19 Απριλίου 2018, στις 11:00, θα παρουσιαστεί η έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Εκπαίδευση για ένα Λαμπρό Μέλλον στην Ελλάδα» στο Υπουργείο Παιδείας (αίθουσα Γαλάτεια Σαράντη).

            Στην εκδήλωση θα μιλήσουν:

    Κώστας Γαβρόγλου, Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων

    Gabriela Ramos, OECD Chief of Staff and Sherpa

    Frank Van Driessche, Head of the Athens Office, Structural Reform Support Service / European Commission

            Θα ακολουθήσει στις 11:40 Συνέντευξη Τύπου με συντονιστή τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας Γιώργο Αγγελόπουλο.

            Σε δήλωσή του σχετικά με τον ΟΟΣΑ και την  Έκθεσή του για την εκπαίδευση στη χώρας μας, ο υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου σημείωσε το εξής: «Ο ΟΟΣΑ δεν επιβάλλει πολιτικές. Ο ΟΟΣΑ είναι ένας επιστημονικός Οργανισμός, ξέρουμε την ιστορία του, ο ΟΟΣΑ είναι ένας Οργανισμός στον οποίο συνυπάρχουν διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών προελεύσεων τεχνοκράτες και ο ΟΟΣΑ σε συνεργασία με τις Κυβερνήσεις συντάσσει εκθέσεις. Εγώ νομίζω ότι είναι χρήσιμες αυτές οι εκθέσεις. Άρα δεν είναι ο ΟΟΣΑ ένας Οργανισμός μπαμπούλας που σου λέει “κάνε αυτό, κάνε το άλλο”.

            Τρία χρόνια πριν, στις 12 Μαρτίου 2015, σε συνάντηση με τον Γ.Γ. του ΟΟΣΑ ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε: «Οι μεταρρυθμίσεις που συζητάμε με τον ΟΟΣΑ δεν είναι μεταρρυθμίσεις που κάποιοι μας υποχρεώνουν, είναι αυτές που θέλουμε, που θεωρούμε απαραίτητες για να αλλάξει η Ελλάδα και ζητάμε την τεχνογνωσία ενός οργανισμού εγνωσμένου παγκόσμιου κύρους».

            Παράλληλα, στις 11 Φλεβάρη 2015, η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, κάλεσε τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και ο Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας μαζί με τον Γ.Γ. του ΟΟΣΑ Ανχέλ Γκουρία ανακοίνωσαν τη σύσταση μιας μόνιμης επιτροπής συνεργασίας, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι «η Ελλάδα πρέπει να τολμήσει τις μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις».

Το δίπολο “εθνικό – διεθνικό” και η προοπτική επαναστατικής ενοποίησης της ανθρωπότητας

Μια πρόκληση ζωής ή θανάτου για το κίνημα, πέρα από φραστικές υπεκφυγές.

Του Δημήτρη Πατέλη

Το θέμα της συσχέτισης του διπόλου “εθνικό – διεθνικό” με την επαναστατική προοπτική, με την κομμουνιστική ενοποίηση της ανθρωπότητας, δεν προσφέρεται για αφορισμούς, επιφανειακή συνθηματολογία και εντυπωσιασμό με όρους εξαρτημένων αντανακλαστικών.

Η όποια αναφορά στη θέση και το ρόλο του εθνικού ζητήματος και των συνδεόμενων με αυτό θεωρητικών και πρακτικών (ιδεολογικοπολιτικών) ζητημάτων, είναι αφηρημένη και ανεδαφική, στο βαθμό που δεν εκκινεί από: 

1 τη συγκεκριμένη διερεύνηση του σύγχρονου σταδίου της κεφαλαιοκρατίας όπως κι αν το αποκαλούμε (ολοκληρωτικό καπιταλισμό, ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση κ.ο.κ.) και της νέας εποχής, 

2 τη διακρίβωση της κοινωνικοοικονομικής ιστορίας και της δομής (επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επίπεδα και μορφές των σχέσεων παραγωγής, ταξική διάρθρωση κ.ο.κ.) της κοινωνίας στην οποία γίνεται αναφορά., 

3 τη διακρίβωση της θέσης και του ρόλου της σε περιφερειακό και σε παγκόσμιο επίπεδο, το είδος και το βαθμό της συμμετοχής της σε ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, συνασπισμούς κ.ο.κ. και στον παγκόσμιο μηχανισμό απόσπασης υπεραξίας-εκμετάλλευσης, το εάν στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση και στο παγκόσμιο σύστημα έχει -λόγω ανισoμέρειας- εξαρτημένη σχέση έναντι των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο χωρών (άρα: α. υπόκειται η ίδια σε εκμετάλλευση σε διακρατικό επίπεδο από τις πλέον ισχυρές ως προς το κεφάλαιο χώρες και β. συμμετέχει η ίδια και ως υποκείμενο διακρατικής εκμετάλλευσης στο παγκόσμιο σύστημα μέσω της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης στην οποία συμμετέχει και της ειδικής θέσης της σε αυτήν, μέσω του μεριδίου υπερεκμετάλλευσης μεταναστευτικών ροών εργασιακής δύναμης που της αντιστοιχεί κ.ο.κ.)., 4 το χαρακτήρα, τις κινητήριες δυνάμεις της δεδομένης ιστορικής εποχής και συγκυρίας (π.χ. το συγκεκριμένο στάδιο του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, την ύπαρξη δομικής κρίσης και πολέμου) και τα διακυβεύματα σε “εθνικό”, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, 

Το περιοδικό "Λεβιάθαν" και ο διάλογος του Π.Κονδύλη με τον Θόδωρο Γεωργίου και στον Στέλιο Βιρβιδάκη

Του Σπύρου Κουτρούλη

Το σπουδαίο περιοδικό "Λεβιάθαν" , που έβγαζε ο Γιώργος Μερτίκας ανάμεσα στα έτη 1988 και 1996, είχε ανάμεσα στην Διεθνή Συμβουλευτική Επιτροπή τον Κορνήλιο Καστοριάδη και την Agnes Heller. Όσο δύσκολο είναι να βρεθεί σε έντυπη μορφή τόσο εύκολο είναι να το διαβάσουμε σε ηλεκτρονική μορφή. Στο τεύχος 15/1994 πραγματοποίησε το πρώτο αφιέρωμα στον Παναγιώτη Κονδύλη, σε μια εποχή που ήταν δραστήριος, αναγνωρισμένος στοχαστής στην Γερμανία, αλλά όχι τόσο γνωστός στην Ελλάδα. Σε ένα απόσπασμα της "Γένεσης της Διαλεκτικής" που ακόμη δεν έχει εκδοθεί σε ολοκληρωμένη μορφή στην χώρα μας γράφει : " όλα τα βασικά μοτίβα της κριτικής του (καπιταλιστικού ) πολιτισμού, η οποία και σήμερα ακόμα συγκινεί τα πνεύματα κάτω από διαφορετικές μορφές, υπάρχουν ήδη στον J.Moser και ακολούθως στους Novalis, Α.Μuller και Fr. Baader (για να αναφέρουμε μόνον Γερμανούς) και αρχικά αποτελούν μιαν ιδεολογική εξιδανίκευση των αξιώσεων κοινωνικής ισχύος του πατριαρχικού μεγαλογαιοκτήμονα που η ύπαρξή του η ίδια απειλείται καθώς την πατροπαράδοτη γεωργική societas civilis την αποσυνθέτουν αφ' ενός το σύγχρονο κράτος και αφ' ετέρου η σύγχρονη βιομηχανία"(σελ.75).

Άγγελος Τερζάκης, "Το καντήλι που αγρυπνά"

Την Κυριακή που μας πέρασε, θα άξιζε ίσως ανάμεσα στα τόσα άλλα ζητήματα της ημέρας, θέματα γενικά και ειδικά, φροντίδες και έγνοιες μας προσωπικές ή μόνιμες, να στραφεί ο νους μας και σε ένα ζήτημα που ορθώνεται όλο και πιο κάθετο, κατηγορηματικό στον καιρό που ζούμε. Πρέπει να θυμόμαστε; Να έχουμε μνήμη ή να μην έχουμε; Και τι λογής μνήμη;

Αλλά, γιατί ειδικά την Κυριακή που πέρασε σκεφτήκαμε αυτό το θέμα, θα πει κανένας. Γιατί ήταν μέρα μνήμης όσο λίγες, τουλάχιστον για τις γενιές που φτάνουν ως του υποφραφόμενου. 29 Μαΐου, η άλωση της Πόλης. Το γκρέμισμα ενός ολόκληρου κόσμου. Μια στροφή από τις αποφασιστικότερες και τις πιο δραματικές στην πορεία της Ιστορίας. Ορόσημο για ολόκληρη τη φυλή των ανθρώπων που έλκει την πνευματική καταγωγή της από τον ελληνολατινικό πολιτισμό.

Δε θα εξάρω εδώ τη σημασία του γεγονότος, τέτοιοι σχολιασμοί, όταν δεν υποβαστάζονται από μια σοφία έγκυρη κι όταν δεν προσκομίζουν κάτι ουσιαστικό και νέο, ξεπέφτουν στην ανίερη φιλολογία ή στο συμβατικότερο σχολικό λόγο, είτε επικήδειος είναι είτε πανηγυρικός. Προτιμότερο τότε να ανοίξουμε και να διαβάσουμε από μέσα μας, ευλαβικά, μια σελίδα αυθεντική, που να έχει το παλμό της προσωπικής μαρτυρίας. Αυτό κι έκανα από μέρους μου, για να τελέσω το μνημόσυνο που μου υπαγορευόταν από τη συναισθηματική μου κλίση. Άνοιξα τις πολύτιμες πηγές της Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού του Απ. Βακαλόπουλου και διάβασα από κει τις δυο σελίδες του Κριτόβουλου που περιγράφουν τις τραγικές στιγμές της Άλωσης. Με τα κουτσά, μονόφθαλμα λατινικά μου, διάβασα και τις άλλες δυο σελίδες του Λεονάρδου του Χίου, του καθολικού επισκόπου, που είχε πάει τότε στην Πόλη με τον καρδινάλιο Ισίδωρο και διακόσιους άνδρες για να ενισχύσει την άμυνά της. Είδα μέσα μου έτσι αρκετά, άκουσα αρκετά, στοχάστηκα τα απλά εκείνα πράγματα που είναι ο σταθερός σχολιασμός όλων των πολύ μεγάλων γεγονότων. Ύστερα έκλεισα το βιβλίο με βαριά καρδιά. Μεταφέρω εδώ τη συνέχεια από τον εσωτερικό μονόλογό μου.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε ως απάντηση σε διάφορα σχόλια για το ποιός φταίει, ποιά θέση πρέπει να υιοθετήσει ένας αριστερός και ένας δημοκράτης απέναντι σε όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, στα πλαίσια σχετικής συζήτησης στην “Ανοιχτή Λίστα – το ‘Οχι διαρκεί πολύ”.

Είναι αδύνατον να καταλάβουμε το τι γίνεται στη Μέση Ανατολή εξετάζοντας ένα – ένα επεισόδιο και μεμονωμένα.

Αυτό που συμβαίνει είναι μια γιγαντιαία ιμπεριαλιστική επιδρομή, που εκμεταλλεύτηκε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ για να επιτεθεί σε όλα τα εθνικιστικά καθεστώτα της περιοχής που είχαν αναδυθεί από τις αντιαποικιακές επαναστάσεις, και συνιστούσαν μια σχετική πρόοδο σχετικά με το τι υπήρχε πριν από αυτά και το τι φέρνουν οι επεμβαίνοντες Αμερικανοί κλπ μετά από αυτά.

Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την ευαισθησία πολλών φίλων αναφορικά με το θέμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Προφανώς και τα εθνικιστικά καθεστώτα του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης κλπ. δεν ήταν δημοκρατικά. Δεν υπάρχουν δημοκρατικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή, όπως φοβάμαι δεν υπάρχουν και στη Δύση. Αλλά δεν μπορούμε να στηριχθούμε στον Ιμπεριαλισμό για να φέρει τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή.

Ο απολογισμός αυτών των επεμβάσεων είναι τα μισά και πιο προοδευμένα κράτη του αραβομουσουλμανικού κόσμου να έχουν γίνει ερείπια.

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει...

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω.

Οδυσσέας Ελύτης

ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ

Τώρα στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια θα φτάσει

Εγώ αποβλέπω· σ’ έναν μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με Κόρες πέτρινες και που κρατούν λουλούδια. Θα ‘ναι νύχτα και

Αύγουστος

Τώρα που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Και τα βουνά

ελαφρά

Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω απ’ τη γραμμή τού

ορίζοντα

Οσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Και μια λύπη άγνωστης γενεάς

Που από ψηλά

κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο κόρης

οφθαλμού που πρωτο-

Εισέρχεται στον έρωτα και τ’ άλλο το χρυσό, που όπου κι αν το

τοποθετείς ιουλίζει.

Τραβάτε τα κουπιά οι στα σκληρά εθισμένοι. Να με πάτε κει που

οι άλλοι παν

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ για τα εθνικά ζητήματα

Του Ανδρέα Ανδριόπουλου

(***) = ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ για τα εθνικά ζητήματα και τον πατριωτισμό.

[... τουλάχιστον ότι έχω διαβάσει εγώ !)

1. # ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ - Θ.Ζιάκας
2. # ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ (εναλλακτικές εκδόσεις)
3. # Η ΕΛΛΛΗΝΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ (εναλλακτικές εκδόσεις)
4. # ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ - Νίκος Ψυρούκης
5. # ΕΘΝΗ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ - Julia Kristeva
6. # AΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ - Γληνός / Δραγούμης
7. # ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ - ΓιάννηςΤσαρούχης
8. # ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - Νίκος Σβορώνος
9. # 1922 - Γ. Καραμπελιάς
10. # ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ - Νίκος Σβορώνος
11. # ΕΘΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ - Σπύρος Κουτρούλης
12. # 1204 - Η Διαμόρφωση του Νεώτερου Ελληνισμού - Γ. Καραμπελιάς
13. # ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΣΥΧΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ - Γ. Κοντογιώργης
14. # ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ - Θ. Αθανασόπουλος- Καλόμαλος
15. # ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - Γ.Καλιόρης

Ο άνθρωπος που σκεφτόταν «μην τυχόν»

«Βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει. Είναι σαν να πέφτω σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο, όπου θα είμαι για πάντα μόνη. Εκείνος με σπρώχνει σ’ αυτό το άθλιο υπόγειο, κι η πόρτα θα κλείσει πίσω μου, κι εγώ θα μείνω μόνη. Εντελώς μόνη. Για πάντα μόνη, σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο».

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Είναι η βιωμένη μαρτυρία μιας νέας γυναίκας εγκλωβισμένης στην Οριακότητα της ίδιας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, που αποφεύγει τις στενές γνήσιες σχέσεις, προτιμώντας να είναι μόνη, παρά να υποστεί, γι’ ακόμη μια φορά, την απώλεια.

Ένας διαρκής Φόβος, με το Φ κεφαλαίο, αναζητά μανικά, σαν ένα ενσωματωμένο ραντάρ, την επιβεβαίωση της απώλειας του Άλλου. Ένας παπαγάλος στον ώμο είναι εκεί, συνοδεύει και υπενθυμίζει το «μην τυχόν».

Ακόμη και η ελάχιστη δυσαρέσκεια, η στιγμιαία δυσφορία, ερμηνεύεται ως ατράνταχτη απόδειξη της εγκατάλειψης. Μια κοινωνία ολόκληρη θα ανιχνεύσει μανιωδώς, θα επικρίνει λυσσαλέα, ακόμη και τα ήσσονα, θα εντοπίσει ελλείψεις και μόνον.Και σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, οι σχέσεις που συστήνουν εν τέλει την ίδια τη συλλογικότητα, θα εκπέσουν σε θυελλώδεις ρήξεις, θυελλώδεις συμφιλιώσεις, ξανά θυελλώδεις χωρισμούς, ξανά θυελλώδεις επαναβεβαιώσεις και φτου κι απ’ την αρχή. Μια ολόκληρη κοινωνία παγιδευμένη στο σπιράλ μιας, σχεδόν δεκαπεντάχρονης, ερωτικής σαχλαμάρας.

13 Απριλίου 1204. Όταν «η Ευρώπη κατέστρεψε ακόμα μια φορά την Ελλάδα».

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

(Φωτο 1. Με αφορμή την οικονομική κρίση της Ελλάδας, που την οδήγησε στα όρια της χρεωκοπίας, και τον ρόλο της Γερμανίας σε αυτήν, η γερμανική εφημερίδα die Welt υπενθύμισε στους αναγνώστες της ότι «Η Ευρώπη κατέστρεψε ακόμα μια φορά την Ελλάδα»). 

Η προηγούμενη καταστροφή αφορούσε στη Λατινική Κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, το 1204, στη διάρκεια της 4ης Σταυροφορίας. Ήταν η Πρώτη Άλωση της Πόλης και ίσως ακόμα πιο σημαντική από αυτήν του 1453. 

(Φ. 2) Πριν από έναν αιώνα, ο διακεκριμένος ιστορικός Σερ Έντουιν Πήαρς διαπίστωνε την άποψη ότι «Το έγκλημα της 4ης Σταυροφορίας παρέδωσε την Κωνσταντινούπολη και τα Βαλκάνια σε έξι αιώνες βαρβαρότητας», συμπεριλαμβάνοντας και την περίοδο της Τουρκοκρατίας που ακολούθησε αυτήν της Λατινοκρατίας. Με τη σειρά του ο εξαίρετος βυζαντινολόγος Ράνσιμαν χαρακτήρισε την Πρώτη Άλωση της Πόλης από τους Φράγκους και σαν «πράξη γιγαντιαίας πολιτικής ανοησίας» που τελικά έφερε τους Οθωμανούς μέχρι έξω από τα τείχη της Βιέννης.

(Φ. 3) Ο ευρωπαϊκός συσχετισμός δυνάμεων πριν την 4η Σταυροφορία δεν ήταν ευνοϊκός για την Ανατολική Ρώμη, το Βυζάντιο. Ο Πάπας Ιννοκέντιος (1198-1216) εκτός από την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, επιθυμούσε διακαώς και την επανένωση των δύο εκκλησιών, ορθόδοξης και καθολικής, μετά το σχίσμα του 1054 μ. Χ.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ

Κείμενο του Jean-Claude Michéa. Απόδοση από τα γαλλικά Σταύρος Λάβδας.

"Η Εκπαίδευση της Αµάθειας" (L'Enseignement de l'ignorance) είναι ο τίτλος βιβλίου του Γάλλου φιλόσοφου Jean-Claude Michéa*, που κυκλοφόρησε το 1999 ¹. Το παρακάτω κείµενο αποτελεί µια σύνοψη του περιεχοµένου του, από τo blog των εκδόσεων Le retour aux sources. ------------------------------------------------- Για τον Jean-Claude Michéa, η κρίση του σχολείου έχει κοινά χαρακτηριστικά µε µια ευρύτερη κρίση, αυτή της κοινωνίας µας. Εποµένως, πρέπει να αναλυθεί στο πλαίσιο της γενικής κοινωνικής δυναµικής. Ακολουθεί µια σύντοµη σύνοψη για όσους δεν γνωρίζουν τις θέσεις του. Ο Μichéa ξεκινά υπενθυµίζοντας ότι η σύγχρονη κοινωνική δυναµική χαρακτηρίζεται από την επικράτηση της πολιτικής οικονοµίας, η οποία ορίζει ότι για να οικοδοµηθεί ειρήνη µεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να ξεπεράσουµε οτιδήποτε εµποδίζει το ελεύθερο παιχνίδι της αγοράς. Αυτό προφανώς προϋποθέτει ότι καταστρέφουµε τους εσωτερικούς φραγµούς του ατόµου, προκειµένου να το καταστήσουµε καθαρά ορθολογικό και να το εντάξουµε στα πλαίσια της πολιτικής οικονοµίας. Το πρόβληµα είναι ότι ένα τέτοιο άτοµο, που στερείται οποιασδήποτε ανώτερης αξίας (δεδοµένου ότι οικονοµικoί λόγοι το οδηγούν να υπηρετήσει µόνο το καλά εννοούµενο συµφέρον του), δεν µπορεί να είναι µέρος µιας αλυσίδας µετάδοσης γνώσης (κάτι που προϋποθέτει ότι κάποιος υπηρετεί συµφέροντα πέραν των ατοµικών).

Εκδήλωση: «Ελλάδα και Νεοθωμανισμός: Αντίσταση ή Υποταγή» (βίντεο)

16 Απριλίου 2018 10:16

25 μαθήματα ζωής από έναν επαναστάτη του θεάτρου, έναν φιλόσοφο του παραλόγου, τον Σάμουελ Μπέκετ

Σαν Σαν σήμερα, στις 13 Απριλίου του 1906, σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στο Δουβλίνο, γεννήθηκε ο Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Barclay Beckett). Το 1969 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το οποίο αρνήθηκε να το παραλάβει και διέθεσε το χρηματικό έπαθλο των 73.000 δολαρίων σε νέους και πρωτοποριακούς καλλιτέχνες, ζωγράφους και σκηνοθέτες.

Σύμφωνα με τη wikipedia, το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το “ταξίδι” είναι που αξίζει, παρά τις δυσκολίες του.

Ας απολαύσουμε μερικά αποσπάσματα από τα έργα του

Από το θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό» – 1948 

(God-ot = παραφθορά του Θεού )

Κύριος εκφραστής του θεάτρου του παραλόγου, ο Μπέκετ καθιερώθηκε μ αυτό το έργο.

Το έργο αρχίζει έτσι:

Εξοχικός δρόμος με δέντρο. Σούρουπο.
Εστραγκόν: Δε γίνεται τίποτα
Βλαδίμηρος: Αυτό αρχίζω να πιστεύω κι εγώ.

Η απελπισία του ανθρώπου μπροστά στο άγνωστο, η αναμονή της σωτηρίας που ποτέ δεν έρχεται, το τίποτα και η έλλειψη επαφής, ο πόνος και το παράλογο της ύπαρξης.

Μιά απλή και περιεκτική εξήγηση της Θείας Λειτουργίας

Η οικονομική κρίση έχει φέρει πολλούς συνανθρώπους μας πίσω στην Εκκλησία. Οι πιο πολλοί συμετέχουν για πρώτη φορά στην ζωή τους στην Κυριακάτικη  Θεία Λειτουργία .Παρακάτω θα βρείτε μια περιγραφή του Μυστηρίου σε απλή γλώσσα η οποία θα βοηθήσει την κατήχηση σας και την συμμετοχή σας στην Μυστηριακή ζωή .

Η Θεία Λειτουργία αρχίζει!!!

Η λειτουργία των Κατηχουμένων

Η Λειτουργία των Κατηχουμένων, αντιστοιχεί στην παρουσία Του ανάμεσα στους ανθρώπους, στους οποίους δίδαξε τον Λόγο της Αλήθειας.

Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού μπορούσαν να συμμετέχουν σ’ αυτήν και οι Κατηχούμενοι, δηλαδή όσοι προετοιμάζονταν να γίνουν Χριστιανοί, χωρίς να έχουν βαπτισθεί ακόμη.

Ο Ιερέας αρχίζει μέσα από το Άγιο Βήμα με την εκφώνηση*:

«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».

Έτσι δοξολογεί τον Τριαδικό Θεό και τον προσκαλεί να είναι παρών στο μυστήριο. Την ίδια ώρα ο Ιερέας κρατάει στα χέρια του το Ευαγγέλιο και στυαυρώνει με αυτό την Αγία Τράπεζα.

Ο λαός απαντάει: «Αμήν». Είναι μια εβραϊκή λέξη που σημαίνει «ας γίνει» ή «πραγματικά, αληθινά».

Τα ειρηνικά

Πέθανε ο σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι

«Κοιτάζοντας μέσα στο πηγάδι του παρελθόντος, αισθανόμασταν ανέκαθεν εγγύτερα στον ελληνικό πολιτισμό παρά στο ρωμαϊκό», ανέφεραν τότε οι δυο Ιταλοί δημιουργοί, και ταξίδεψαν σε σκηνές και τοπία και λόγους απ΄ το σύνολο των ταινιών τους που έχουν ιδεολογικές αλλά και ιστορικές αναφορές στην ελληνική γραμματεία, τα ελληνικά τοπία, τους μύθους και τις έννοιες που «πλήττουν» και «τρέφουν» την ανθρώπινη περιπέτεια.

Σε ηλικία 88 ετών απεβίωσε στη Ρώμη, ο μεγάλος σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του, Πάολο υπέγραψαν μερικά αριστουργήματα του ιταλικού κινηματογράφου όπως τα «Πατέρας Αφέντη» (Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το ΄77), «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο) , «Η Νύχτα του Σαν Λορέντσο», «Το Χάος», Αλονζαφάν κ.ά.

Τον θάνατο του Βιτόριο Ταβιάνι ανακοίνωσε η κόρη του, Τζιοβάννα, μετέδωσε το πρακτορείο Ansa. Με απόφαση της οικογένειας του η σορός του μεγάλου σκηνοθέτη θα αποτεφρωθεί σε μια αυστηρά ιδιωτική τελετή.

Ο Βιτόριο Ταβιάνι γεννήθηκε στο Σαν Μινιάτο, στην επαρχία της Πίζας, στις 20 Σεπτεμβρίου 1929. Με τον αδελφό του Πάολο, δύο χρόνια νεότερος του, είχε γράψει μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες του ιταλικού κινηματογράφου. Δύο δάσκαλοι του σινεμά που από τη δεκαετία του ΄60 κατέγραψαν με την τέχνη τους, την πραγματικότητα, την ιστορία, τις αντιφάσεις, τις πτυχές της χώρας τους. Το έργο τους συχνά έχει την αφετηρία του στη λογοτεχνία, αφού περιλαμβάνει πλήθος διασκευών έργων κλασικών συγγραφέων όπως οι Τολστόι, Γκαίτε, Πιραντέλο, Αλέξανδρος Δουμάς κ.ά.

Οι αδελφοί Ταβιάνι αναγορεύτηκαν πριν από τρία χρόνια επίτιμοι διδάκτορες του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

Κατά την αναγόρευσή τους, εκφώνησαν τον δικό τους απόλυτα κινηματογραφικό λόγο, με τίτλο «Εκ του σύνεγγυς στην ελληνική γη», ο οποίος ήταν μια μαρτυρία απευθείας μέσα από το εργαστήρι τους, με ό,τι πιο προσωπικό μπορούσαν να προσφέρουν.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΦΙΛΟΥΣ...

Αποτρέπουν επισκέψεις πρέσβεων στα Φυλακισμένα Μνήματα;

Άριστος Μιχαηλίδης

Αποτρέπουν επισκέψεις πρέσβεων στα Φυλακισμένα Μνήματα;

Πρέσβης φιλικής χώρας βολιδοσκόπησε το υπουργείο Εξωτερικών αν μπορούσε να επισκεφθεί τα Φυλακισμένα Μνήματα. Με έκπληξή του πληροφορήθηκε ότι δεν είθισται ξένοι πρέσβεις να επισκέπτονται τα Φυλακισμένα Μνήματα! Συνάδελφοί του άλλοι πρέσβεις, εξάλλου, τον συμβούλευσαν να αποφύγει την επίσκεψη γιατί δεν θα άρεσε στον Βρετανό Ύπατο Αρμοστή!

Το υπουργείο Εξωτερικών με ενημέρωσε ότι δεν έχει τέτοια επίσημη πολιτική, ωστόσο, μπορεί να υπάρχει… ανεπίσημη πολιτική. Διότι ο πρέσβης δεν μίλησε με κανέναν εξωγήινο, είναι αρμόδιος του υπουργείου, που τον απέτρεψε.

Μια και το έφερε η κουβέντα, όμως, μπορεί κανείς να μας εξηγήσει γιατί δεν βλέπουμε ποτέ ξένους πρέσβεις να επισκέπτονται τα Φυλακισμένα Μνήματα; Ούτε την 1η Απριλίου στο τρισάγιο, ούτε και στις επίσημες εκδηλώσεις για την επέτειο, που γίνονται σαν να είναι καμιά κλειστή οικογενειακή τελετή! Κι όταν δίνουν οι πρέσβεις τα διαπιστευτήρια τους γιατί καταθέτουν στεφάνι στον ανδριάντα του Μακαρίου και όχι στα Φυλακισμένα Μνήματα; Όλα τα κράτη έχουν μνημεία για να τιμούν τους αγώνες και τους ήρωες τους οι ξένοι επισκέπτες. Ποιο είναι το δικό μας μνημείο αν δεν είναι τα Φυλακισμένα Μνήματα;

ΚΑΛΑΜΑΤΑ: Ιστορική Μονή της Βελανιδιάς

Του Ηλία Μπιτσάνη

Εγκαινιάστηκε η ανακαινισμένη Μονή της Βελανιδιάς που βρίσκεται βόρεια τη Καλαμάτας σε μια μοναδικής ομορφιάς τοποθεσία, με την πόλη “στα πόδια της”. Είχε υποστεί σοβαρότατες ζημιές στους σεισμούς του 1986, ενώ είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με την ιστορία της πόλης και της περιοχής. Από εκεί ξεκίνησαν οι επαναστατημένοι Ελληνες και μπήκαν στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου και σε “αντίποινα” το πυρπόλησε ο Ιμπραήμ το 1825. Η ιστορία επαναλήφθηκε με άλλους πρωταγωνιστές το 1943, κάτι που είναι άγνωστο στους νεότερους που δεν έχουν μνήμες ή γνώση για την ιστορία της κατοχής.

Η Μονή της Βελανιδιάς αποτέλεσε ορμητήριο των μαχητών του ΕΛΑΣ, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το ανάγλυφο του εδάφους και τα πολλά ρέματα έμπαιναν μέχρι την “καρδιά” της πόλης από δυτικά. Αυτές οι επιχειρήσεις είχαν την υποστήριξη των δυνάμεων του ΕΑΜ στην πόλη που κυριαρχούσε πολιτικά το Σεπτέμβρη του 1944 όταν μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας έφθασαν και πάλι οι Γερμανοί στην Καλαμάτα. Ενα ολόκληρο δίκτυο έδινε πληροφορίες και διευκόλυνε την κίνηση των ανταρτών στην αστική περιοχή, ενώ τους ενίσχυε με κάθε μέσο. Στις 10 Οκτώβρη ένοπλοι αντάρτες επιτίθενται στο κτήριο της Στρατολογίας (στη σημερινή Μπουλούκου) , ενώ την επόμενη ημέρα κάπου 20 ΕΛΑΣίτες με επικεφαλής τον Γ. Κερκεμέζο κάνουν παρέλαση σε Αρτέμιδος, Αγίου Γεωργίου και Ανδανείας (Νίκου Ι. Ζερβή “Καλαμάτα, Κατοχή-Αντίσταση-Απελευθέρωση, Δ’ τόμος). Στις 15 Οκτωβρίου ένοπλοι κυκλώνουν το σπίτι του νεοτοποθετημένου Διοικητή Χωροφυλακής Δ. Ζερβόπουλου στη Ράχη, επιτίθενται με όπλα και χειροβομβίδες και τον σκοτώνουν.

Γιώργος Κοντογιώργης, Ολιγαρχική αντίληψη η ενοχοποίηση της κοινωνίας

Η στρατηγική του μνημονίου και οι εφαρμογές του συνομολογούν ότι δεν ευσταθεί το βασικό επιχείρημα πως απέβλεπε στην εξισορρόπηση του επιπέδου ζωής της ελληνικής κοινωνίας («οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους«) με τις συνθήκες της πραγματικής οικονομίας. Όντως, δεν είναι αληθές ότι οι Έλληνες ζούσαν με δανεικά. Είναι αληθές, ωστόσο, ότι επιχειρήθηκε η ενοχοποίηση της κοινωνίας.

Η ελληνική κοινωνία με την είσοδό της στην κρίση ήταν από τις λιγότερο δανεισμένες στην Ευρώπη, χωρίς να συνεκτιμάται το γεγονός της συστηματικής λεηλασίας της από τους νομείς του κράτους. Έχει εκτιμηθεί ότι εάν ο παραχθείς πλούτος στην Ελλάδα και αυτός που εισήχθη από την ΕΕ και άλλες εξωτερικές πηγές, επενδύετο παραγωγικά, το κατά κεφαλήν εισόδημα του πληθυσμού θα ήταν εφάμιλλο εκείνου των σκανδιναβικών χωρών.

Σε κάθε περίπτωση, η αρχή ότι η “εσωτερική υποτίμηση” αποβλέπει στην εξίσωση του επιπέδου ζωής της κοινωνίας με τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας, δεν απαντά στο ερώτημα της τελικής ισορροπίας, αφού οι πολιτικές του είναι καταφανώς στοχευμένες στην αποδόμηση του οικονομικού ιστού της χώρας. Κατά τούτο, δεν δύναται να εξισωθεί με την λεγόμενη πολιτική λιτότητας, όπως υποστηρίζεται.

Μετάθεση ευθυνών

Η προτεσταντική αντίληψη για την εργασία και ο Βέγγος

Του Βασίλη Καραποστόλη* από το slpress.gr 

Να παράγετε περισσότερα! Να παράγετε ταχύτερα! Η εντολή από τον Βορρά φέρει μέσα της όλη τη βεβαιότητα του εντολέως σχετικά με το τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί προς τους οποίους απευθύνεται. Δείχνουν, πράγματι, ράθυμοι και φυγόπονοι οι Νότιοι στα μάτια εκείνων που βιάζονται πολύ να έχουν οφέλη από την εργασία τους. Αλλά τα οφέλη που θέλουν να αποκομίσουν οι Βόρειοι δεν είναι ακριβώς τα ίδια μ’ εκείνα που θέλουν οι Νότιοι. Και εκεί είναι το πρόβλημα.

Για τον Γερμανό και τον Ολλανδό το βασικό προσωπικό του επίτευγμα είναι το προϊόν της εργασίας του. Για τον άνθρωπο της Μεσογείου είναι η πράξη του. Θέλει περισσότερο να πράττει, παρά να παράγει. Θέλει να έχει την ικανοποίηση ότι είναι αυτός που ρυθμίζει τη σχέση του με την αδρανή ύλη, αντί να ικανοποιείται με το να υπακούει στην ύλη ώστε να μπορεί να τη δαμάσει στη συνέχεια.

Βαθιές διαφορές στο πνεύμα, στις στάσεις των λαών. Είναι βαθιές οι διαφορές, αλλά σήμερα που όλα θεωρείται ότι πρέπει επειγόντως να μπουν σε εύχρηστες φόρμουλες, οι διακρίσεις στα ήθη ξεχνιούνται, παραμερίζονται, εγκαταλείπονται για να ασχοληθούν μ’ αυτές οι ιστορικοί και οι φιλόσοφοι – όχι όμως και οι αγέρωχοι μηχανοδηγοί της Ευρώπης.

Μέσα στην πρεμούρα της αναδιοργάνωσης οι ιθύνοντες λησμονούν να αναρωτηθούν για τα μέσα τα οποία διαθέτουν. Ή μάλλον θεωρούν ότι όλα τα μέσα τους είναι μηχανικά. Να πατήσουν ένα κουμπί και αμέσως να γυρίσει ο τροχός. Να σηκώσουν τον μοχλό και να αρχίσει η πολυπόθητη ανάκαμψη. Ποιος, όμως, είναι αυτός που θα θελήσει να σηκώσει τον μοχλό;

Η μηχανή και ο Νότιος

Εντυπώσεις από ένα ταξίδι στην Ρωσία

 H προβλήτα του ερειπωμένου Γκουλάγκ στην νήσο Olkhon, Λίμνη Βαϊκάλη

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

Το φθινόπωρο του 2017, κατά την διάρκεια των μηνών Σεπτέμβρη και Οκτώβρη, μια ομάδα ταξιδιωτών συμπατριωτών επισκεφτήκαμε ένα μεγάλο γεωγραφικά κομμάτι της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας. Φτάσαμε ανατολικά ως το Βλαδιβοστόκ, στον Ειρηνικό ωκεανό και βόρεια, στην Ευρωπαϊκή Ρωσία, στην πιο βόρεια κατοικημένη ευρωπαϊκή πόλη, το Μουρμάνσκ. Ως μεταφορικά μέσα χρησιμοποιήσαμε τα πάντα: Αεροπλάνα, τρένα (τον «Υπερσιβηρικό» και άλλα), βανάκια και στρατιωτικά τζιπ για την μεταφορά του «γκρουπ» μας, πλοία και πλοιάρια, ταξί, λεωφορεία.

Επισκεφτήκαμε οτιδήποτε είχε ενδιαφέρον- αναλόγως του χρόνου που είχαμε στην διάθεσή μας προφανώς. Βουδιστικούς και Ορθόδοξους ναούς, Μοναστήρια, σημεία Σαμανιστικών συναντήσεων. Μουσεία, πάρκα. Παλάτια. Παραδοσιακά τμήματα των πόλεων, εμπορικά κέντρα, λαϊκές αγορές. Πόλεις και νησιά. Εστιατόρια, καφέ, ντόπιο φαγητό σε σπίτια που μας παρείχαν «φιλοξενία». Βότκα εν αφθονία αλλά και πιό οικία σε μας: μπύρες, κρασιά, αναψυκτικά. Διασχίσαμε μεγάλες εκτάσεις, συνήθως δασωμένες, επισκεφθήκαμε και διανυκτερεύσαμε σε νησιά.

Από όλη αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, θα αναφερθώ εδώ σε ορισμένα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και θεωρώ ότι ενδιαφέρουν και τους αναγνώστες μας.