Κάρολος ο Μέγας ως βασιλεύς των Φράγκων και αυτοκράτωρ του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους

Κείμενο: Παύλος Καρολίδης

Τον Πιπίνον διεδέξατο ως βασιλεύς των Φράγκων ο υιός αυτού Κάρολος Α’, ο επικληθείς ύστερον Μέγας (εγεννήθη τω 742 μ. Χ.). Ο Κάρολος υπήρξεν ο μέγιστος των τε Φράγκων και πάντων των βαρβάρων ηγεμόνων, όσοι από της εν τη Δύσει καταλύσεως του Ρωμαϊκού κράτους ίδρυσαν ή εκυβέρνησαν κράτη βαρβαρικά, πολλά και μεγάλα τελέσας έργα εν τε πολέμοις και εν ειρήνη και μέγας εν πάσιν αναδειχθείς. Τω 773 κατέλυσεν οριστικώς το εν Ιταλία Λαγγοβαρδικόν κράτος ενώσας αυτό μετά του Φραγκικού υπό την δυναστείαν του οίκου αυτού.

O Φράγκος βασιλιάς Καρλομάγνος ήταν αφοσιωμένος Καθολικός και διατηρούσε στενή σχέση με τον παπισμό σε όλη του τη ζωή. Το 772, όταν ο Πάπας Αδριανός Α΄ απειλήθηκε από εισβολείς, ο βασιλιάς έσπευσε στη Ρώμη για να του παράσχει βοήθεια. Εδώ φαίνεται ο πάπας να ζητά βοήθεια από τον Καρλομάγνο σε μια συνάντησή τους κοντά στη Ρώμη.

Αυτοί που χειροκροτούν τον Τσίπρα και τον Κοτζιά για το Σκοπιανό, θα τους βρίζουν αύριο: Ο ελέφαντας και το μυρμήγκι…

File PHOTO: Protestors wave Fyromian and Albanian flags during an anti-government protest in Skopje, FYROM. EPA, GEORGI LICOVSKI

Tου Μιχάλη Ιγνατίου

Είναι να απορεί κανείς με τη βιασύνη της ελληνικής κυβέρνησης να «κλείσει» όπως-όπως το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων. Τρέχουν και δεν …φτάνουν οι αρμόδιοι ως να είναι το τέλος του κόσμου.

Δέχομαι, βέβαια, την ανάγκη της ελληνικής διπλωματίας να αφαιρέσει από το «πιάτο» της θέματα, όπως το Σκοπιανό και τα προβλήματα που δημιουργεί ο εθνικιστής Ράμα της Αλβανίας, και τα οποία δεν έχουν σχέση με την Τουρκία, ώστε απρόσκοπτα να ασχοληθεί με την επιθετικότητα και τις προκλήσεις των ισλαμιστών του Ταγίπ Ερντογάν. 

Αλλά, αυτό δεν πρέπει να σημαίνει ποτέ, ότι η όποια διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει στο «άψε-σβήσε», ή να υποχωρήσουμε για να διευκολύνουμε (δήθεν) τις διαπραγματεύσεις.

Αντιλαμβάνομαι ότι τους τελευταίους δύο μήνες συμβαίνουν πράγματα στην ελληνική εξωτερική σκηνή που έχουν άμεσα σχέση με το ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον. Αλλά υπάρχουν και θέματα, όπως το Σκοπιανό και το Κυπριακό που δεν ταυτίζονται τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών, με ευθύνη της αμερικανικής γραφειοκρατίας. Άρα, σε αυτά τα θέματα πρέπει να υπάρχει αντίσταση και η προσπάθεια να γίνεται προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των ελληνικών συμφερόντων και μόνο.

ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ο ερωτευμένος Νίτσε και η γέννηση του νιτσεϊκού «Τάδε έφη Ζαρατούστρα».

του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ακόμα και ένας φιλόσοφος του δικού του διαμετρήματος, ο οποίος κατά κανόνα κρατούσε αποστάσεις ασφαλείας από τις γυναίκες, υποδύθηκε, σε μια αμφιβόλου αισθητικής φωτογραφία, το ρόλο του ταπεινωμένου υποζυγίου. Καθοδηγούμενος (μαζί με τον αντίζηλό του Πάουλ Ρέε ) από το μαστίγιο μιας νεαρής, «εκκεντρικής» Ρωσογερμανίδας με την «πανούργα γοητεία», που προσωποποιούσε «το αχαλίνωτο πάθος για ελευθερία».

Μέσα στη μοναξιά του, ο 38χρονος, άπειρος, συνεσταλμένος αλλά και ζηλότυπος Νίτσε πίστεψε πως η 21χρονη Λου Σαλομέ αποτελεί γι αυτόν την πολύτιμη «φιλοσοφική λίθο» και το «μαγικότερο όνειρο της ζωής» του. Είδε στο πρόσωπό της ένα πλάσμα «με οξύνοια αετού και θάρρος λιονταριού», που όμως ποτέ δεν κατάφερε, όσο και αν προσπάθησε, να κατακτήσει.

Ταπεινωμένος, κατάκοπος και απελπισμένος από την απόρριψη πρότασης γάμου στη Λου και σε βαθιά υπαρξιακή κρίση, ο «ημιθανής» κορυφαίος φιλόσοφος δεν άργησε, όπως γίνεται συχνά όταν κάποιος χάνει την αυτοπειθαρχία του, να εξαπολύσει «πυρά μίσους». Η Femme fatale που λίγο πριν εξυμνούσε έγινε «Η κοκαλιάρα, βρομερή, ελεεινή μαϊμού με τα στραβά στήθη – μια μάστιγα»!

Όλο το 1882 ήταν για τον Νίτσε μια περίοδος που πάλλονταν αδέξια και παράφορα μεταξύ παραδείσου και κολάσεως. Ο διαπρεπής φιλόσοφος βρήκε όμως γρήγορα «το αλχημικό κόλπο» και κατάφερε «να αναδυθεί από αυτά τα βάθη και να σταθεί στο ύψος του». Το στενάχωρο πάθος του για μια γυναίκα, που ήταν όντως πολύ πιο μπροστά από την εποχή της, γιατρεύτηκε σχετικά γρήγορα με τη φιλοσοφία και τη συγγραφή. Έτσι, μέσα στον Ιανουάριο του 1883 (135 χρόνια πριν) συγγράφει το πρώτο μέρος του «Τάδε έφη Ζαρατούστρα».
Καλό βράδυ !

Παφίλης: Ναι σε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για ΠΓΔΜ

Τα Σκόπια όπως το Κόσσοβο είναι νεοταξίτα κρατίδια που προέκυψαν από τον βίαιο διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ για να εξηπερετίσουν τα νεοταξίτικα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Ηδη στο Κόσσοβο έχει εγκαθιδρυθεί η μεγαλύτερη ηλεκτρονική κατασκοπευτική βάση του ΝΑΤΟ. 

Στο λεγόμενο "Μακεδονικό" δεν έχουμε απέναντι μας τους ηγέτες των Σκοπίων. Αυτοί δεν είναι παρά αχυράνθρωποι ποδηγετούμενοι απ' τους μεγάλους "σύμμαχους" μας, αυτόκλητους προστάτες της "δημοκρατίας" και των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" παγκοσμίως! Απ' τους Αμερικάνους. 

Ο διαμεσολαβητή του ΟΗΕ, ο Αμερικάνος Μάθιου Νίμιμτς είναι μόνο ένας θρασύς εγκάθετος των επίβουλων. Μια σοβαρή κυβέρνηση θα τον είχε στείλει αμέσως από κει που ήλθε. Εμφανίστηκε με δικές του, πέντε τάχα, σύνθετες προτάσεις που καταλήγει σε μία. Να εμπεριέχει οπωσδήποτε το όνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Και ζητάει επίμονα εδώ και χρόνια απ' την Ελλάδα να το συνυπογράψει με τα Σκόπια απειλώντας μάλιστα αορίστως ότι η τυχόν άρνηση της θα συνεπιφέρει εις βάρος της δεινά! 

Απαιτεί ο αμερικανοφονιάς να περάσουμε μόνοι την θηλιά στο λαιμό μας. Να αναγνωρίσουμε στο αμερικανογενές προτεκτοράτο να αναφέρεται ο όρος του ονόματος της "Μακεδονίας". Αυτό είναι μια θανάσιμη βολή κατά της εθνικής μας κυριαρχίας και ανοίγει τον δρόμο για τον μέχρι Ολύμπου εδαφικό μας ακρωτηριασμό και για όσες τραγωδίες συνεπάγεται αυτό για τους ελληνικούς πληθυσμούς. Διότι το σκοπιανό ψευδοκράτος, με την στήριξη των ΗΠΑ, των οποίων υπηρετεί τα συμφέροντα στην περιοχή, απροκάλυπτα διακηρύσσει τις επεκτατικές του βλέψεις επί των μακεδονικών εδαφών της χώρας μας. 

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα Σκόπια έχουν αναπτύξει πολεμικό ναυτικό υπό την εκπαίδευση των αμερικανών χωρίς να βρέχονται από θαλασσιά ύδατα. Άρα προσδοκούν στην μεγάλη ενωμένη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, που θα φτάνει μέχρι την Λάρισα. 

Γιώργος Καραμπελιάς και Παναγιώτης Λαφαζάνης σχολιάζουν το Σκοπιανό, την Αριστερά κ.ά. στην εκπομπή Εξαρχείων (ηχητικό)

Ο επικεφαλής του Άρδην, Γιώργος Καραμπελιάς και ο πρόεδρος της ΛΑΕ, Παναγιώτης Λαφαζάνης καλεσμένοι στην εκπομπή του Ανδρέα Μαζαράκη, Εξαρχείων στα Παραπολιτικά fm συνομιλούν για το Σκοπιανό, την Αριστερά και άλλα πολλά.

Φωτιά και μανιώδης οργή - Αλέξης Ζακυνθινός

.

Πρόκειται για μία συμμορία συνενόχων, οι οποίοι ακολουθούν έναν αρχηγό, τον πρόεδρο Trump που ο καθένας τόσο φοβάται, όσο και περιφρονεί ή απεχθάνεται – ενώ στην πραγματικότητα όλοι τον θεωρούν ανίκανο να κυβερνήσει.

.

«Ολόκληρη η ζωή μου διέπεται από δύο ισχυρά χαρακτηριστικά μου: από την ψυχική μου σταθερότητα και από το γεγονός πως είμαι πραγματικά έξυπνος…. Κατάφερα από έναν πολύ επιτυχημένο επιχειρηματία να αναδειχθώ σε έναν κορυφαίο τηλεοπτικό αστέρα και στην προεδρία των Η.Π.Α. με την πρώτη μου κάθοδο. Νομίζω πως αυτό δεν τεκμηριώνει πως είναι μόνο έξυπνος, αλλά  μία ευφυΐα. Μία ψυχικά σταθερή ιδιοφυία».

.

Άρθρο

Λίγο πριν από τα σύνορα του Μεξικού, στο San Diego, έχουν στηθεί οκτώ «πρωτότυπα» ενός τείχους ύψους εννέα μέτρων, από μπετόν ή μεταλλικά, από τα οποία μπορεί κανείς να βλέπει την άλλη πλευρά – ενώ πίσω από αυτά, η υφιστάμενη οχύρωση των συνόρων μοιάζει με ένα απλό φράχτη ενός κήπου. Με τα συγκεκριμένε μοντέλα ανταγωνίζονται μεταξύ τους έξι κατασκευαστικές εταιρείες, όσον αφορά τη διεκδίκηση του έργου της προστασίας των νοτίων συνόρων των Η.Π.Α. από την κυβέρνηση Trump – ενώ αυτές τις ημέρες υποβάλλονται σε ένα τεστ αντοχής, όπου γίνονται δοκιμές όσον αφορά την ανθεκτικότητα τους σε χτυπήματα με βαριά εργαλεία, στο τρύπημα τους με ειδικές μηχανές, στις δυνατότητες να σκαρφαλώσει κανείς επάνω κοκ.

Γ. Κοντογιώργης - Ο Θουκυδίδης και η εποχή μας (2/5) - 17.1.2017

Γ. Κοντογιώργης - Ο Θουκυδίδης και η εποχή μας (2/5) - 17.1.2017

Ο Γιώργος Κοντογιώργης συνομιλεί με καίριες πτυχές του κορυφαίου έργου του Θουκυδίδη και επιχειρεί μια ανάγνωση της εποχής μας μέσα από αυτό. Η σειρά αυτή των διαλέξεων πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη (Ιανουάριο-Φεβρουάριο 2017).

Κυρία Περιστέρα... κι ο Τσολάκογλου είχε πάρει την κυβέρνηση αλλά την εξουσία κατείχε το Γ' Γερμανικό Ράιχ

Χριστόφορος Δογορίτης

Μεταφορά από τοίχο φίλου: Μπέττυ Μπαζιάνα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία».

Όπως, κι ο Τσολάκογλου είχε πάρει την κυβέρνηση αλλά την εξουσία κατείχε το Γ' Γερμανικό Ράιχ.

Βήμα για όλους: «Τι θα γράψει η Ιστορία για τα Σκόπια» (βίντεο)

Ο Γιώργος Καραμπελιάς την Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018 ήταν καλεσμένος στην εκπομπή Βήμα για όλους του Σταρ Κεντρικής Ελλάδος  όπου θέμα ήταν το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Στο πάνελ μεταξύ άλλων: Χρόνης Βάρσος, ιστορικός – ερευνητής, Γ. Σάγιας, εκπαιδευτικός – συγγραφέας, Στ. Κανέλλος από την Νέα Δημοκρατία και Ν. Σιόλιας από τον Σύριζα. Ο Γ. Καραμπελιάς παρεμβαίνει από το 58 λεπτό και μετά.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της νεολαγνείας

της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη  – 

Σε μια οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά καθημαγμένη κοινωνία σαν την ελληνική, οι ποικίλες εκδηλώσεις της παραίτησης, της απόσυρσης στον «εαυτό» και της παρασιτοποίησης των δικαίως δυσφορούντων νέων ανθρώπων ήταν αναμενόμενες.

Έχουν περάσει αιώνες, όμως, από την εποχή που γραφόταν το «Κοριτσάκι με τα Σπίρτα» και οι «Περιπέτειες του Όλιβερ Τουίστ». Ο δυτικός και -τεχνολογικά τουλάχιστον- προηγμένος κόσμος, μοιάζει να έχει αφήσει οριστικά πίσω του την εποχή που η παιδική ηλικία θεωρείτο απλώς μια περίοδος προετοιμασίας για την ενηλικίωση. Τότε που τα παιδιά νοούνταν ως «μικροί και ανώριμοι ενήλικες», που «βιάζονταν να μεγαλώσουν» για να αποκτήσουν τα δικαιώματα του ενήλικου κοινωνικού περιβάλλοντος στην ελευθερία, στον αυτοπροσδιορισμό, στην αυτενέργεια και στην αυτονομία.

Η δύσκολη, κάποτε μάλιστα και σκληρή, περίοδος της παιδικής ηλικίας είχε ακόμα τότε πολλές υποχρεώσεις και σχεδόν καθόλου δικαιώματα. Οριζόταν ως ένα στάδιο προετοιμασίας και δοκιμασιών για όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα, αλλά, βεβαίως, με διαφορετικούς όρους για το καθένα. Το παιδί ζούσε κάτω από την εξουσία και την κηδεμονία του ενηλίκου, χωρίς δικαίωμα αντίδρασης. Ή τουλάχιστον, γνωρίζοντας πως η αντίδραση συνοδευόταν από ποινές και τιμωρίες. Το παιδί, δηλαδή, δεν είχε πραγματικό δικαίωμα να έχει γνώμη και, κυρίως, δεν είχε δικαίωμα να «κάνει ότι του αρέσει».

Η κουλτούρα της νεολαγνείας

Προοδευτικά, από τα μέσα ιδίως του 20ου αιώνα και ύστερα, άλλαξε η ιδεολογική και πολιτισμική παράσταση της παιδικής ηλικίας. Η παιδική ηλικία αυτονομήθηκε και θεωρήθηκε μια διακριτή ηλικιακή φάση, μέχρι ενός σημείου απολύτως δικαιολογημένα και ορθά. Έφτασε, όμως, σήμερα στο άλλο άκρο: εκείνο της εξιδανίκευσης της παιδικής ηλικίας.

Η εξιδανίκευση αυτή διήλθε προηγουμένως από την εξιδανίκευση της νεότητας, στο πλαίσιο της συστηματικής καλλιέργειας μιας κουλτούρας «νεολαγνείας», η οποία αναφύεται μέσα από την ροκ κουλτούρα, τις εξεγέρσεις τύπου Μάη του ’68, την ανάδειξη του ριζοσπαστισμού των φοιτητικών κινημάτων, και λοιπά. Περάσαμε έτσι σταδιακά από το «για πάντα νέος» σε μια «ηλικιακή παλινδρόμηση» που εισήγαγε το «μένουμε πάντα παιδιά».

Παραδίδεις ὄνομα; παραδίδεις ἔδαφος

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Δημοσιεύω ένα παλαιό άρθρο μου, του 2010, στο πολυτονικό, για την Μακεδονία, με κάποιες ελάχιστες αλλαγές. Στο επικείμενο συλλαλητήριο πρέπει να «κατεβούν» όλοι οι ακόμα ζωντανοί Έλληνες. Να σκιαχτούν οι προδότες…

«Ἦταν δύο σύγγαμβροι ἀπό τήν Κύμη τῆς Εὐβοίας, ὁ συνταγματάρχης Ἱωάννης Παπακυριαζῆς καί ταγματάρχης Ἰωάννης Βελισσαρίου. Καί οἱ δύο λεβέντες. Τά ἀνδραγαθήματα τους ὑπῆρξαν ἀπό τά φωτεινότερα δείγματα ἀτομικῆς γενναιότητος. Οἱ δύο αὐτοί συγγενεῖς εἶχαν τσακωθῇ… σάν σύγγαμβροι πού ἦσαν. Στήν μάχη τοῦ Κιλκίς εὑρέθηκαν οἱ μονάδες τους νά πολεμοῦν πλάϊ–πλάϊ καί ὁ συναγωνισμός των δύο τσακωμένων ἔφθασε φυσικά στό ἀποκορύφωμα. Στήν τελευταία μάχη, ὅπως ἀναφέρει ὁ Πάγκαλος, ἐπῆλθε τό δρᾶμα: “…Ἤρξατο τότε σφοδρότατος καταιγισμός πυρός, κατά τήν διάρκειαν τοῦ ὁποίου οἱ 6 λόχοι τοῦ Βελισσαρίου, προχωροῦντες ταχέως ἔφθασαν εἰς ἀπόστασιν ἐφόδου ἀπό τῆς πρώτης γραμμῆς τῶν βουλγαρικῶν ὀρυγμάτων. Καί εἶδoν τό ἀλησμόνητον θέαμα τῆς ἐφόδου τῶν 6 εὐζωνικῶν λόχων τοῦ Βελισσαρίου, οἱ ὁποῖοι καθ’ ἅς εἶχαν ὁδηγίας ὑπό τοῦ διοικητοῦ των, ἔβαλον αἰφνιδίως ταχύτατον ὁλιγόλεπτον πῦρ ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ, μετά τό οποῖον ὥρμησαν ἀκάθεκτοι καί μέ βροντώδεις ἀλαλαγμούς ἐναντίον τῶν ἐπί τῆς πρώτης ὀφρύος του λόφου βουλγαρικῶν χαρακωμάτων.

Μαρία Ευθυμίου: Εχουμε εθιστεί να είμαστε μωρά

ΝΟΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

• 

Εικονογράφηση: ΤΙΤΙΝΑ ΧΑΛΜΑΤΖΗ.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΗΝ Κ

Συναντηθήκαμε σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο στο Κουκάκι, στα μέσα Δεκεμβρίου. Στα δελτία ειδήσεων έπαιζαν «ψηλά» το ενδεχόμενο εκλογής μουφτή στη Θράκη, τo συνέδριο της Ν.Δ. και η πρωτοφανής κακοκαιρία στις ΗΠΑ. Ποια κακοκαιρία; Στην Αθήνα είχε λαμπρό ήλιο και θερμοκρασίες φθινοπώρου. Η ανάλαφρη διάθεσή μου γρήγορα βάρυνε όταν αρχίσαμε να συζητούμε για το μέλλον της χώρας. Η Μαρία Ευθυμίου ήταν ξεκάθαρη και με συγκεκριμένο σκεπτικό: η βαθιά και παρατεταμένη κρίση που περνάμε δεν μας έδωσε κανένα ουσιαστικό μάθημα. Η πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν θέλει να αλλάξει, άρα οποιαδήποτε βελτίωση υπάρξει θα είναι προσωρινή. Δεν θα επιτρέψει να κάνουμε το άλμα που χρειάζεται. Εάν η δυσλειτουργία, η σήψη και η διάλυση παραταθούν, κάποιοι από τους γείτονές μας που εποφθαλμιούν θα μας διαμελίσουν και θα μας απορροφήσουν. Το να ακούς μια τέτοια μαύρη εκτίμηση από έναν άνθρωπο σοβαρό που σπάνια μιλάει στα Μέσα, αλλά έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη της Ιστορίας, σου προκαλεί σύγκρυο.

– Μα δεν πιστεύετε ότι σιγά σιγά τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, ιδιαίτερα αν υπάρξει μια πολιτική ηγεσία στον τόπο που θα ενισχύσει την ανάπτυξη;

– Με τα μυαλά και τη νοοτροπία που έχουμε σήμερα, δεν σωζόμαστε. Μπορεί για ένα χρονικό διάστημα λίγων ετών να έρθουν περισσότερα κεφάλαια στην Ελλάδα και να υπάρξει ανάκαμψη. Θα είναι, όμως, πρόσκαιρη. Και θα ξαναβυθιστούμε – εάν πράττουμε τα ίδια. Μεγάλη ευκαιρία μας έδωσε, προ τριακονταπενταετίας, η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εμείς, όμως, αντί να ταιριάξουμε με τα προηγμένα κράτη και να αλλάξουμε τα δυσλειτουργούντα σημεία μας, ενδιαφερθήκαμε μόνο για τα χρήματα. Οι πλούσιες και καλοδιοικούμενες χώρες, όμως, δεν έγιναν πλούσιες και καλοδιοικούμενες επειδή βρήκαν ξαφνικά χρήματα. Αμα ήταν έτσι, η Νιγηρία –που έχει πάμπλουτο υπέδαφος– θα ήταν μία από τις πιο πλούσιες και καλοδιοικούμενες χώρες του κόσμου. Δεν είναι θέμα πλούτου. Είναι πώς προσλαμβάνεις τον εαυτό σου και τη λειτουργία σου μέσα στην κοινωνία που ανήκεις. Είναι θέμα βαθύτατα πολιτικό, δηλαδή. Και αφορά όλη την κοινωνία, έναν έναν τον πολίτη.

– Ναι αλλά έχουμε προχωρήσει αρκετά τα τελευταία 30 χρόνια...

– Ασφαλώς. Αν δεις την Ελλάδα του ’49, όταν τελείωσε ο Εμφύλιος, ήταν μια χώρα καψαλισμένη από πάνω μέχρι κάτω. Η διαφορά εικόνας με σήμερα είναι τεράστια. Από τη δεκαετία του ’60 κιόλας είχε βελτιωθεί πολύ η χώρα. Και, βέβαια, μετά το ’80 ήρθαν πολλά χρήματα από την Ε.Ε. Aκοπα χρήματα. Τα οποία μας δίνονταν για να κάνουμε υποδομές, ώστε να μπορέσουμε να εκτοξεύσουμε την οικονομία μας και να συγκλίνουμε προς το ευρωπαϊκό επίπεδο.

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΔΗΜΟΥ ΦΙΛΟΘΕΗΣ-ΨΥΧΙΚΟΥ: ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Mark Rowlands – Η βάση του κακού στον κόσμο

Η κακία περνάει δύσκολες ώρες τον τελευταίο καιρό. Όχι επειδή δεν υπάρχουν αρκετά δείγματα κακίας -ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει- αλλά επειδή πολλοί κατά τεκμήριο ευφυείς άνθρωποι αρνούνται να παραδεχτούν την ύπαρξή της.

Θεωρούν το «κακό» ένα ξεπερασμένο κατάλοιπο της μεσαιωνικής σκέψη μια υπερφυσική δύναμη που προέρχεται από τον Σατανά, οποίος δηλητηριάζει με κακία τις ψυχές των ανθρώπων για να τελέσει το διαβολικό του έργο. Επομένως, η τάση σήμερα είναι να βάζουμε το «κακό» μέσα σε εισαγωγικά.

Αυτό που που ονομάζουμε κακό ή κακία είναι είτε θέμα ιατρικής -αποτέλεσμα κάποιος ψυχικής ασθένειας- είτε θέμα κοινωνιολογίας -αποτέλεσμα κάποιας κοινωνικής ασθένειας. Αυτή η αντιμετώπιση έχει συνέπειες.

• Πρώτον, το «κακό» βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνίας, αφορά δηλαδή όσους έχουν ψυχολογικό ή κοινωνικό πρόβλημα.
• Δεύτερον, κανείς δεν είναι πραγματικά υπεύθυνος αν εμφανίζει τέτοια συμπτώματα. Αν κάποιος επιδίδεται σε «κακές» πράξεις δεν μπορούμε να του ζητήσουμε ευθύνες για όσα κάνει. Είναι είτε ψυχικά άρρωστος, είτε θύμα των περιστάσεων. Είναι δυσλειτουργικός από ιατρική άποψη, ή από κοινωνική, αλλά δεν  είναι κακός» από ηθική άποψη. Το κακό δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται πως είναι. Είναι πάντα κάτι άλλο.

Θεωρώ αυτές τις απόψεις εντελώς λανθασμένες. Η σύγχρονη, και -υποτίθεται- φωτισμένη αντίληψη του κακού χάνει κάτι πολύ σημαντικό. Δεν υποστηρίζω προφανώς τη μεσαιωνική αντίληψη περί υπερφυσικών δυνάμεων. Ισχυρίζομαι, όμως, ότι δεν στέκει καμία από τις δύο βασικές υποθέσεις της σύγχρονης αντίληψης για το κακό – ότι είναι περιθωριακό και δεν έχει κανείς ευθύνη. Θα προτείνω αντίθετα μία υπόθεση που, φαινομενικά και μόνο, είναι πολύ απλή.

• Πρώτον, «κακό» σημαίνει «επιτέλεση απεχθών πράξεων».
• Δεύτερον, «κακοί» χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι που επιτελούν τέτοιου είδους πράξεις εξαιτίας κάποιας ανεπάρκειας την οποία έχουν.

H αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας στο πλαίσιο της εκπαίδευσης

Γράφει ο Κώστας Θεολόγος, Επίκουρος Καθηγητής της Ιστορίας και Φιλοσοφίας του Πολιτισμού, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ). 

Το επιχείρημά μου διατυπώνεται ως εξής: στο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει επιλεγεί η μονοκαλλιέργεια των μαθημάτων με εργαλειακό χαρακτήρα. Ενώ τα μαθήματα με εγγενή αξία (μη μετρήσιμη, άρα μη εργαλειακή) συρρικνώνονται έως πλήρους εξαφάνισης από το πρόγραμμα σπουδών, προάγονται τα χρηστικά μαθήματα. Τα πρώτα συνέβαλαν σε μια κοινή ιστορική και πολιτισμική αφήγηση, επειδή αντλούσαν από την δεξαμενή μιας κοινής συλλογικής μνήμης, και συνεπώς συντηρούσαν μια κοινή κουλτούρα και μια κοινή εθνική ταυτότητα (βλ. σχήμα). Η δεύτερη επιλογή δεν συντηρεί καμία κοινή συλλογική μνήμη, τα χρηστικά και εξειδικευμένα μαθήματα θρυμματίζουν τη μνήμη και τον ίδιο τον εαυτό, οδηγώντας σε μια κατακερματισμένη, οιονεί ανυπόστατη εθνική ταυτότητα, εύκολα διαχειρίσιμη και χειραγωγήσιμη.

Στην ομιλία μου προσπαθώ να αποκριθώ εξίσου και στην απορία μου-ή στην διερώτηση- γιατί οι πολύ καλοί φοιτητές μου στο ΕΜΠ κάνουν τόσα λάθη στον γραπτό λόγο τους, γιατί η λεξιπενία και ο σολοικισμός βασιλεύουν στο δεσποτάτο μιας οιονεί ημιμάθειας που έχουν εδραιώσει; Έλεγα φταίει το δημόσιο σχολειό, πως τάχα από τα ιδιωτικά σχολειά μας έρχονται ως φοιτητές τα παιδιά καλύτερα εξοπλισμένα στο γλωσσικό εργαλείο τους, αλλά και πάλι διαψεύστηκα… είχα, λόγου χάρη, φοιτήτρια από την Κάλυμνο που είχε οξύνει τα εκφραστικά μέσα της με τρόπο πιο αξιόμαχο από έναν απόφοιτο της Λεοντείου ή της Σχολής Μωραΐτη.

Μετά είπα πως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα: συνέκρινα φοιτητές από τη Κύπρο με δικούς μας, ελλαδίτες… και πάλι άκαρπη απέβη η σύγκριση- χάλια αμφότεροι!

Μετά έβαλα στην ίδια εξίσωση και τους δασκάλους της Πρωτοβάθμιας και τους Καθηγητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης…. Σκέφτηκα ότι σε διάφορα συνέδρια με θέμα την εκπαίδευση και τα παιδαγωγικά διέκρινα και στους ίδιους μιαν επιπολαιότητα στην χρήση της προφορικής και γραπτής ελληνικής γλώσσας, αλλά και στην αξιοποίηση των βασικών εργαλείων της γραμματικής και του συντακτικού, που σίγουρα λαμβάνουν ως θεμελιώδη γνώση στις σπουδές τους…. Γιατί τόση αμέλεια;

Εκκλησία στη Δύση και ο Παπισμός

Κείμενο: Παύλος Καρολίδης

Η ιστορία του Καρόλου και του πατρός αυτού Πιπίνου μαρτυρεί οπόσην δύναμιν ηθικήν είχε προσλάβει κατά τους χρόνους, ών αφηγούμεθα την ιστορίαν, η Εκκλησία της Ρώμης και ο επίσκοπος αυτής ή, ως ελέγετο κοινώς, ο Πάπας. Και εν αρχαιοτέροις χρόνοις, από του Β’ και Γ’ αιώνος μ. Χ., οι επίσκοποι Ρώμης ως αρχιερείς της κοσμοκρατείρας πόλεως και ως διάδοχοι του κορυφαίου των Αποστόλων Πέτρου, χρηματίσαντος, κατά τινα παράδοσιν, πρώτου επισκόπου Ρώμης, ηξίουν υπέρ εαυτών πρωτείον τι και ενίοτε υπερτάτην εν τη όλη Εκκλησία αρχήν. Αλλ’ αι Εκκλησίαι της Ελληνικής Ανατολής, εν η υπήρχον Εκκλησίαι υπό Αποστόλων ιδρυμέναι και άλλως περιφανείς γενόμεναι ένεκα των διαλαμψάντων εν αυταίς πατέρων, ουδεμίαν ουδέποτε άλλην ανεγνώριζον τω επισκόπω Ρώμης υπεροχήν ή απλούν τι πρεσβείον τιμής ως επισκόπω της πρωτευούσης εν τω κράτει πόλεως και διαδόχω του Πέτρου, και τούτου μόνον κατά το πρεσβείον της τιμής διακρινομένου από των άλλων Αποστόλων. Εθεώρουν δε τον Επίσκοπον Ρώμης πρώτον εν ίσοις (primus inter pares) και κατεπολέμουν ανέκαθεν πάσαν αξίωσιν του επισκόπου τούτου περί οιασδήποτε άλλης υπεροχής και κυριαρχίας εν τη Εκκλησία. Αλλ’ εν τη Δύσει, ένθα ουδεμία μεν, πλην της Ρώμης, υπήρχεν εκκλησία Αποστολική, ολίγιστα δε, εκτός της Ρώμης, κέντρα εκκλησιαστικά περίλαμπρα, η Εκκλησία της Ρώμης ήδη κατά τους αρχαιοτέρους χρόνους μεγάλης απέλαυε τιμής, ο δ’ επίσκοπος αυτής εθεωρείτο αρχηγός της Εκκλησίας. Μόνον αι εκκλησίαι της Αφρικής, ιδίως της Καρχηδόνος και της Ιππώνος(ής επίσκοπος ην ο Άγιος Αυγουστίνος κατά τον 5 αιώνα) αι αναδείξασαι επιφανεστάτους πατέρας της Εκκλησίας, ήσαν εν τη Δύσει αντίρροποι της δυνάμεως της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Αλλά και αύται κατά την επιδρομήν των Βανδήλων υπετάγησαν εις την Εκκλησίαν της Ρώμης διά του πάπα Λέοντος Α’.

Ο Άγιος Βονιφάτιος (Saint Boniface, 675 – 5 Ιουνίου 754) ήταν Αγγλοσάξονας ιεραπόστολος, ηγετική προσωπικότητα της αγγλοσαξονικής αποστολής στα γερμανικά τμήματα της Φραγκικής αυτοκρατορίας κατά τον 8ο αιώνα. Εγκαθίδρυσε τις πρώτες οργανωμένες χριστιανικές κοινότητες σε πολλά μέρη της Γερμανίας. Είναι ο άγιος προστάτης της Γερμανίας και αποκαλείται «Απόστολος των Γερμανών».

Ο εθνομηδενισμός βλάπτει σοβαρά την διπλωματία

menoumethess 

Με την πρόσκληση του προέδρου της ΠΓΔΜ, Ζ. Ζάεφ, για να γιορτάσει μαζί με τον Γ. Μπουτάρη την Πρωτοχρονιά, ο τελευταίος ενεπλάκη στις διαδικασίες επαναπροσέγγισης των δυο κρατών για να βελτιώσει το μεταξύ τους κλίμα. Ως συνήθως όμως, όπως κάθε φορά που καταπιάνεται με εθνικά θέματα, ο Δήμαρχος τα έκανε μαντάρα: Όχι μόνον δεν έφερε κοντύτερα τις δυο πλευρές, αλλά κατάφερε να εξοργίσει την πλειοψηφία της μίας, μάλιστα της δικής του, δυσκολεύοντας έτσι πολύ περισσότερο την κατάσταση, απ’ ό,τι θα την βελτιώσουν διαφημιστικού εμπνεύσεως καμπάνιες, όπως η κοινή ελληνοσκοπιανή κάθοδο του Αξιού με… κανό.

Το πρόβλημα είναι εγγενές στην πολιτική περσόνα Μπουτάρη: Ο νεοφιλελεύθερος εθνομηδενισμός του τον έχει ήδη αποξενώσει οριστικά από την τοπική πλειοψηφία, και άρα, οποιαδήποτε παρέμβασή του πάνω στα εθνικά ζητήματα είναι ναρκοθετημένη εξ αρχής: Ποιoς θα πιστέψει έναν Δήμαρχο που μεροληπτεί συστηματικά εναντίον της ελληνικής ιστορίας και της ταυτότητας της πόλης, διότι θέλει να αυτοσκηνοθετείται ως ανεκτικός στον εθνικισμό των άλλων, κάτι που υπαγορεύει τόσο το «σχέδιό» του για την πόλη όσο και μικροπολιτικές αναγκαιότητες τις οποίες θα συζητήσουμε στην συνέχεια; Από την πρώτη στιγμή της ανόδου του στην Δημαρχία της Θεσσαλονίκης έχει εκσφενδονίσει πλείστες όσες «χειροβομβίδες»: Η Θεσσαλονίκη «προσαρτήθηκε» το 1912, «η Ελλάδα προκάλεσε την παρακμή της πολυπολιτισμικής οθωμανικής Θεσσαλονίκης», τα Σκόπια είναι νέτη «Μακεδονία» κάθε φορά που τα επισκέπτεται, στο brand της πόλης –όπως ονομάζουν πλέον οι protégé του την ταυτότητά της, υποδεικνύοντας έτσι άθελά τους την εμπορευματοποίηση της ιστορίας της– κυριαρχεί ο τάχα «ένδοξος Οθωμανισμός».

Happy New 2114 Greece

Η γυ­ναί­κα του καί­σα­ρα δεν είναι τίμια και δεν ντρέ­πε­ται και να το δεί­χνει…

ΑΠΟ­ΨΕΙΣ

Η Γε­νι­κή Γραμ­μα­τεία Ισό­τη­τας των Φύλων έσπευ­σε προς υπε­ρά­σπι­ση της κ. Μπα­ζιά­να με αφορ­μή την κρι­τι­κή που δέ­χτη­κε και τις αντι­δρά­σεις για τα όσα είπε σε πρό­σφα­τη συ­νέ­ντευ­ξή της.

«Η γυ­ναί­κα του Πρω­θυ­πουρ­γού έχει στόμα και μιλιά!», λέει η Γε­νι­κή Γραμ­μα­τεία Ισό­τη­τας των Φύλων, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας την κ. Μπα­ζιά­να θύμα σε­ξι­σμού και δια­στρέ­φο­ντας βέ­βαια την αιτία της κρι­τι­κής και των αντι­δρά­σε­ων.

Η κ. Μπα­ζιά­να κρί­θη­κε για αυτά που είπε, όπως κρί­νε­ται κα­θέ­νας που έχει δη­μό­σιο λόγο, και όχι για το γε­γο­νός ότι μί­λη­σε, δι­καί­ω­μα που κα­νείς δεν της το αρ­νεί­ται.

Και όσα είπε, προ­σβάλ­λουν και προ­κα­λούν τη νοη­μο­σύ­νη ολό­κλη­ρου του λαού, Όσα είπε ήρθαν να προ­στε­θούν στον εμπαιγ­μό, στα επα­να­λαμ­βα­νό­με­να ψέ­μα­τα και στον κυ­νι­σμό της κυ­βέρ­νη­σης της οποί­ας ηγεί­ται ο σύ­ζυ­γός της.

Το τελευταίο χαρτί (Εφτά μπαστούνι)

Σύντροφοι, συγκινήθηκα! Διάβασα τη συνέντευξη της αριστερής συντρόφισσας Περιστέρας Μπαζιάνα (που έδωσε ως πολίτης) και είδα όλες μου τις αμαρτίες να περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου! Μάλιστα

οι πιο ατρόμητες απ’ αυτές με χαστούκιζαν 17 ολόκληρες ώρες, όσες περίπου διαπραγματευόταν και ο Τσίπρας με τους πληρωμένους δολοφόνους του διεθνούς κεφαλαίου. Λέει επ’ αυτού συγκεκριμένα η πολίτης Μπαζιάνα και συντρόφισσα Μπέτυ: «Δεκαεφτά

  ώρες αφόρητης πίεσης. Είμαι σίγουρη όμως ότι όποιος αριστερός πολίτης κι αν ήταν στη θέση του (σ.σ.: του Τσίπρα), θα έδινε τη μάχη, όσες ώρες κι αν χρειαζόταν». Δάκρυσα! «Για τον λαό», συμπλήρωσε η Μπέτυ! Για τον λαό, «για εκείνον έχασε τον χρόνο του», τόνισε η υπερήφανη Μπέτυ. Δάκρυσα μέχρι δακρύων. Ακούς εκεί να «χάνει τον χρόνο του» μαζί μας ο Τσίπρας!

Αλλά εκεί που οι λυγμοί μου θα έκαναν ακόμα και τη Μεγαλόχαρη να δακρύσει ήταν όταν η συντρόφισσα πολίτης Μπαζιάνα διακήρυξε ότι «κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα και οργή». Θαύμασα τη συνέπεια! Κάθε 5η Ιουλίου, κι όχι κάθε 4η του ιδίου μηνός ή κάθε 6η, η Μπέτυ κλαίει

για το χαμένο Όχι, τη χαμένη τιμή των μεγάλων προσδοκιών, κλαίει (όπως δακρύζει και ο κ. Σπίρτζης για τα διόδια) για τους πλειστηριασμούς που έρχονται και για τη θανάτωση των απεργιών. Ίσως, σύντροφοι, τώρα που γερνάω και γίνομαι ευσυγκίνητος να μην πρέπει να διαβάζω τέτοια κείμενα που μου θυμίζουν τις εκθέσεις που γράφαμε στην έκτη δημοτικού και μπαίναμε σε μπελάδες με τους δασκάλους μας – ήταν, βλέπετε, πολύ επαναστατικές, ενώ οι δάσκαλοί μας

Ο «ανθρωποφαγικός» κόσμος της παγκοσμιοποίησης

του Νίκου Φωτόπουλου  – 

Διαβάζω, ακούω και βλέπω στις ειδήσεις της εορταστικής περιόδου πως στη διάρκεια του 2017 οι πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου, περίπου 500, έγιναν κατά 1.000.000.000.000 δολάρια πλουσιότεροι. Την ίδια στιγμή, εμφανίζονται αποστομωτικές εικόνες υποσιτισμένων παιδιών, ανθρώπων που λιμοκτονούν, πλάνα προσφύγων και μεταναστών που θαλασσοπνίγονται για μια φιλόξενη στεριά, ουρές ανέργων και αστέγων που παλεύουν να επιβιώσουν σε μια πραγματικότητα «ανθρωποφαγική» και ταυτόχρονα «ανθρωποεμετική». Μας θυμίζουν πως ο σύγχρονος κόσμος γίνεται ολοένα πιο ακραία άνισος, βάναυσα διχασμένος και αδιάφορα σκληρός.

Χωρίς δεύτερη σκέψη έρχεται στο μυαλό μου η προβληματική που ανέπτυξε ο πολωνός κοινωνιολόγος Zygmunt  Bauman, ο οποίος αναφέρεται στην επικράτηση μιας παγκόσμιας «ρευστής πραγματικότητας» εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σε εκείνες τις «ευπαθείς ομάδες» που το κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα εκτοπίζει στις «κοινωνικές χωματερές» των μητροπολιτικών κέντρων, αλλά και των «περιφερειακών ζωνών»του ύστερου καπιταλισμού.

Οι παρίες, οι homeless, οι outsiders, οι ξεριζωμένοι, οι «νεόπτωχοι», οι σύγχρονοι «πλάνητες» μετατρέπονται σε «σκουπίδια» μιας ρευστής και «αδιαχώρητης»πραγματικότητας, όπου η αξία της έννοιας «άνθρωπος» εκφυλίζεται καθημερινά σε στατιστικούς δείκτες, λογιστικές αριθμητικές,  περικοπές δημόσιων και κοινωνικών δαπανών. Παράλληλα έννοιες και αξιακές παρακαταθήκες, όπως κοινωνική αλληλεγγύη, κοινωνική συνοχή, ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, ισονομία… φαντάζουν πια παρωχημένες, ακόμα και  ιδεολογικά «ύποπτες», αφού σηματοδοτούν αφηγήσεις ενός παρελθόντος κόσμου, που καλό είναι να τον ξεχάσουμε…

Η ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης