Ιστορίες – Μαρτυρίες 1940-1944

  Πίνακας του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη

Από το Χρονικό 1940-1944 των Α. και Κ. Κύρου:

Το παρακάτω περιστατικό έγινε στις 29 Οκτωβρίου 1941:

Πενήντα ή εξήντα ανάπηροι, με τα πόδια ή τα χέρια κομμένα, άλλοι με τα καροτσάκια των και άλλοι με τις πατερίτσες των, ενεφανίσθησαν εμπρός εις το Μνημείον του Αγνώστου Στρατιώτου. Οι καραμπινιέροι, οι οποίοι εφρουρούσαν ακόμη εκεί, απεπειράθησαν εις την αρχήν να τους εμποδίσουν. Αλλ’ ήτο τόσον επιτακτική και περιφρονητική η χειρονομία, με την οποίαν οι επικεφαλής ανάπηροι τους διέταξαν -ναι, τους διέταξαν!- να παραμερίσουν, ώστε υπεχώρησαν και τους άφησαν να περάσουν.

 Οι ανάπηροι εσχημάτισαν ημικύκλιον γύρω από το Μνημείον και τρεις επροχώρησαν διά να καταθέσουν ένα απέριττον δάφνινον στέφανον. Ο ένας εκ των τριών αναπήρων, που μόλις κατώρθωνε να βαδίση με τα «ξυλοπόδαρά» του, εστάθη εις προσοχήν και είπε:

«Νεκροί ήρωες, αδέλφια μας,

Έχουμε πολλά να σας πούμε. Αλλά καταλαβαίνετε ότι, με τις σημερινές συνθήκες, αυτά που θέλουμε να σας πούμε δεν μπορούμε να τα πούμε δυνατά. Εσείς, όμως, δεν έχετε ανάγκη από φωνές και λόγια για να μας καταλάβετε… Ακούστε τι έχουμε να σας πούμε:…»

Εδώ εσώπασε διά δύο λεπτά. Και μία νεκρική σιγή επεκράτησε κατά την συνταρακτικήν αυτήν σκηνήν.

Έπειτα, κατέληξεν απλά:

Απορώ που ακόμα υπάρχουμε

Χρήστος Γιανναράς

Ο καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας, Χρήστος Γιανναράς, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη και το Tvxs, εν όψη της εθνικής επετείου του «Όχι», για την Ελλάδα που «τέλειωσε» λόγω και της εκπαίδευσης που έχει στόχο την χρηστικότητα και όχι το «αληθεύειν».

Όπως αναφέρει ο ίδιος: «Βυθιζόμαστε σε ένα κενό, σε ένα τίποτα [...] Απορώ που ακόμα υπάρχουμε! Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών… Προς τι να αντισταθεί ο Έλληνας; Προς τι; Για να έχει πρωθυπουργό ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα; Διαφέρουν αυτοί  από το να έχεις πρωθυπουργό τον Σόιμπλε; Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πια ανύπαρκτο».

Έχετε πει πως «Η Ελλάδα τέλειωσε» σε σχέση με το ότι «η ελληνική εκπαίδευση εστιάζει στη χρηστικότητα». Θα θέλατε να το εξηγήσετε;

 

Η βασική μου ιδέα είναι, ότι εάν ο ελληνισμός κόμιζε κάτι μέσα στους αιώνες -κι αυτό είναι που τον διαφοροποιεί ριζικά από τη δυτική παράδοση- είναι ακριβώς ότι ο στόχος για τον έλληνα ήταν το «αληθεύειν» και όχι το χρήσιμο. Λέει ο Αριστοτέλης, ότι «Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», δηλαδή, δεν ταιριάζει σε ελεύθερους και μεγαλόψυχους ανθρώπους το να ζητάνε παντού το χρήσιμο. Η χρησιμότητα είναι μια δουλεία στην ανάγκη,  αδιανόητη για τον έλληνα. Ο έλληνας μάχεται για την ελευθερία από την ανάγκη.

Eίναι «ψηφιακή ηρωίνη»: πώς οι οθόνες μεταμορφώνουν τα παιδιά μας σε ψυχωτικούς τοξικομανείς

Η Σούζαν αγόρασε στον 6χρονο γιο της ένα iPad όταν πήγαινε πρώτη Δημοτικού. «Σκέφτηκα «Γιατί να μην δοκιμάσει;», μου είπε κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας μας. Το σχολείο του Τζον είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές με όλο και μικρότερες τάξεις, ο δάσκαλος τεχνολογίας παραληρπύσε για τα εκπαιδευτικά τους ωφέλη, οπότε η Σούζαν θέλησε να κάνει ότι ήταν καλύτερο για το ξανθό της αγοράκι που λάτρευε να διαβάζει και να παίζει μπέιζμπολ.

Αρχικα άφηνε τον Τζον να παίζει διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια στο iPad του. Ωσπου ο μικρος ανακάλυψε το Minecraft, το οποιο ο δάσκαλος τεχνολογιας χαρακτηρισε «ηλεκτρονικο Lego». Θυμόταν πόσο λάτρευε η ίδια ως παιδι να χτιζει και να παιζει με τα τουβλάκια της, οποτε άφησε το γιο της να παίζει Minecraft το απόγευμα.

Στην αρχή η Σούζαν ήταν αρκετά ευχαριστημένη. Ο Τζον έμοιαζε να απασχολείται με δημιουργικό παιχνίδι καθώς εξερευνούσε τον κόσμο του παιχνιδιού. Παρατηρησε μεν οτι το παιχνιδι δεν ηταν ακριβώς όπως τα Lego που θυμοταν -στα παιδικα της χρόνια δεν χρειαζοταν να… σκοτώσει ζώα και να βρει σπάνια στοιχεία για να επιβιώσει και να πάει στο επόμενο επιπεδο. Αλλά ο Τζον έμοιαζε να χαιρεται πολύ να παίζει και το σχολείο του είχε μέχρι και όμιλο Minecraft, οποτε… πόσο ασχημο μπορεί να ήταν;

Παρ’ ολ’ αυτα, η Σουζαν δεν μπορουσε να αρνηθεί πως έβλεπε αλλαγές στον Τζον. Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του.

Η παγκόσμια δημογραφία το 2050

Σχόλια πάνω σε έναν πίνακα που δημοσιοποίησε το περιοδικό Εκόνομιστ

Του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 137

Ενδιαφέρων πίνακας από το Εκόνομιστ, προβάλλει τις εκτιμήσεις για την εξέλιξη του παγκόσμιου πληθυσμού, τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες…

Εντυπωσιακή η πληθυσμιακή έκρηξη της Αφρικής, όσο και τραγική: Καθώς ο υπερπληθυσμός απειλεί να αναστείλει κάθε σοβαρή αναπτυξιακή δυναμική και, δοθείσης της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης, που επιδεινώνεται, μειώνοντας με ταχείς ρυθμούς το ποσοστό της καλλιεργήσιμης γης επί του συνόλου, τίθεται ζήτημα… δεκάδων, αν όχι εκατοντάδων εκατομμυρίων «πλεονάζοντος πληθυσμού» -με την έννοια ότι η εξασφάλιση της επιβίωσής του καθίσταται αντικειμενικά αδύνατη μέσα στην ίδια την Αφρική, η οποία αναμένεται να εξελιχθεί σε κύρια πηγή σφοδρών μεταναστευτικών κυμάτων προς τον Βορρά.

Για να καταλάβουμε λίγο την εκρηκτική σχέση υπερπληθυσμού, οικονομικής ανάπτυξης, οικολογικής κρίσης και κοινωνικής απορρύθμισης: Η Νιγηρία, που θα διαδεχθεί τις ΗΠΑ ως τρίτη πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, ήταν 46 εκατομμύρια το 1960. Σήμερα είναι… 192 εκ. και το 2050 θα φτάσει τα 400 εκ. H πρωτεύουσά της, το Λάγος, ήταν 1,4 εκ. το 1970 και σήμερα κάπου μεταξύ 18 εκ. και 21 εκ. Το 80% του πληθυσμού αυτού απασχολείται στην «άτυπη οικονομία», και είναι εξαιρετικά δύσκολο κανείς να φανταστεί αυτό το οικιστικό χάος ως «οργανωμένη κοινωνία».
Με φαγουρίζει το χέρι να γράψω και για την Αίγυπτο σχετικά, που βιώνει μια τρομερή «στεναχωρία» καθώς το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους της καλύπτεται από την έρημο, αλλά μπορεί κανείς να φανταστεί την εκεί κατάσταση ως μια επανάληψη του τι συμβαίνει στην Νιγηρία, σε μικρότερα μεγέθη, βέβαια.

Η άγνωστη φρίκη του Άουσβιτς: Οίκοι ανοχής που έστησαν τα SS για να αυξήσουν την παραγωγικότητα των κρατουμένων

Πίσω από τις πύλες του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς κρύβεται ένας από τους λιγότερο γνωστούς εφιάλτες του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου: ένας οίκος ανοχής για τους κρατούμενους.

76 χρόνια συμπληρώνονται αυτό το μήνα από τότε που ο Χάινριχ Χίμλερ συνέλαβε ένα διαβολικό σχέδιο για να αυξήσει την παραγωγικότητα των κρατουμένων διατάζοντας να ανοίξουν οίκοι ανοχής σε όλα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την Ευρώπη. Το σχέδιο προέβλεπε ένα σύστημα μπόνους για τους αποστεωμένους λιμοκτονούντες κρατουμένους: αν δούλευαν σκληρά θα «ανταμείβονταν» με μια επίσκεψη στον οίκο ανοχής.

Το πρώτο από τα Lagerbordell, όπως ονομάζονταν, άνοιξε το 1942 στο Μαουτχάουζεν της Αυστρίας κι ακολούθησαν άλλα στο Ράβενσμπρουκ, το Μπούχενβαλντ, το Νταχάου και το Φλόσενμπουργκ: συνολικά δέκα τον αριθμό.

Ο Χάινριχ Χίμλερ επιθεωρεί τον οίκο ανοχής στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μάουτχάουζεν

ο DNA των φτωχών και οι δημοκρατίες της Wall Street

Γελωτοποιός

---

«Όσοι πλουτίζουν πιθανότατα συγκαταλέγονται στους πλέον έντιμους ανθρώπους της κοινωνίας. Θα σας το πω ξεκάθαρα: Οι 98 στους 100 πλούσιους της Αμερικής είναι έντιμοι.

Γι’ αυτό είναι πλούσιοι. Γι’ αυτό τους εμπιστεύονται χρήματα. Γι’ αυτό δημιουργούν τεράστιες επιχειρήσεις και βρίσκουν πολλούς ανθρώπους πρόθυμους να εργαστούν γι’ αυτούς. Επειδή είναι έντιμοι.

Εκφράζω συμπάθεια για τους φτωχούς, όμως οι φτωχοί που αξίζουν τη συμπάθεια μας είναι ελάχιστοι. Είναι λάθος να συμπονούμε κάποιον που έχει τιμωρήσει ο θεός για τις αμαρτίες του. Ας θυμόμαστε ότι κάθε φτωχός στην Αμερική περιήλθε σ’ αυτή την κατάσταση εξαιτίας των ελαττωμάτων του.»

---

Αυτό το απόσπασμα ομιλίας θα μπορούσε να θεωρηθεί σύγχρονο, αν δεν περιείχε τη φράση «που έχει τιμωρήσει ο θεός για τις αμαρτίες του». Ένας νεοφιλελεύθερος δεν θα μιλούσε για τον θεό, αλλά μόνο για την τεμπελιά και την ανικανότητα (και λοιπά ελαττώματα) κάποιων ατόμων -που συνήθως εκμεταλλεύονται το κοινωνικό κράτος και σπαταλάνε τα επιδόματα.

Ίσως κάποιοι να ανέφεραν και το DNA των τεμπέληδων μεσογειακών (σε αντίθεση με τους άρειους βόρειους) ή των κατώτερων μαύρων-λατίνων-ασιατών (σε αντίθεση με τους ανώτερους λευκούς).

~~

Αυτή η φράση «περί εντιμότητας των πλουσίων» ειπώθηκε απ’ τον νομικό, ιερέα και συγγραφέα Ράσελ Κόνγουελ, στα χρόνια που ακολούθησαν τον Αμερικανικό Εμφύλιο (μετά το 1865), στις διαλέξεις που έδινε σε όλη τη χώρα, μιλώντας σε εκατομμύρια ακροατές για το δίκιο των πλουσίων και την ανικανότητα των φτωχών.

Στον 19ο αιώνα ο καπιταλισμός αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά κινήματα, τις απεργίες, τις εξεγέρσεις, τη δυσαρέσκεια των φτωχών όπως οι προκάτοχοι βασιλιάδες και φεουδάρχες (το Κομμουνιστικό Μανιφέστο εκδόθηκε το 1848 κι ο αναρχισμός του Μπακούνιν «ιδρύθηκε» το 1870).

---

Γράφει ο Χάουαρντ Ζιν:

«Η επιβολή ελέγχου στη σύγχρονη εποχή απαιτούσε κάτι περισσότερο απ’ τη βία και τους νόμους.
Απαιτούσε να διδαχθεί ο πληθυσμός ότι όλα έβαιναν καλώς. Έτσι τα σχολεία, οι εκκλησίες και τα λαϊκά αναγνώσματα δίδασκαν ότι το να είναι κάποιος πλούσιος αποτελούσε σημάδι ανωτερότητας κι ότι η φτώχεια ήταν σημάδι προσωπικής αποτυχίας.»

Θέλετε να μάθετε ποια είναι η πραγματική κατάσταση της οικονομίας σήμερα; Αξίζει να ακούσετε τον πρόεδρο του ΕΠΑΜ Δημήτρη Καζάκη στην εκπομπή Kontra 24

«Το Ε.ΠΑ.Μ. χαράζει τον δρόμο για μια Ελεύθερη και Ανεξάρτητη Ελλάδα». 

Ο πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ. Δημήτρης Καζάκης στην εκπομπή KONTRA 24 με τον δημοσιογράφο Αιμίλιο Λιάτσο, τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 27 Οκτωβρίου ‎2017 και για 2 ώρες στο Kontra Channel, μιλάει για την οικονομία και απαντάει για όλα τα καυτά ζητήματα της σημερινής πραγματικότητας:

- Γερμανικές εκλογές και αποχωρών πρώην γερμανός υπουργός οικονομικών, από την πρωτοκαθεδρία της Ε.Ε.

- Νέα γερμανική κυβέρνηση και Ελληνικό ζήτημα.

- Σχέδια δανειστών για επιμήκυνση του Ελληνικού χρέους, τα προσεχή έτη.

- Αγελαία αγορά και πρακτικές κερδοσκόπων.

- Βασικές αιτίες χρεοκοπίας της χώρας.

- Μυθεύματα περί παύσης των μνημονίων για την Ελλάδα, προς τα τέλη του 1918.

- Διαρκής συρρίκνωση εισοδημάτων και επιπτώσεις στην οικονομία μιας χώρας, από αυτήν την τακτική.
- Στήριξη μικρομεσαίου επιχειρηματία, ως βάση ανάτασης και ανάταξης της χώρας, με προοπτική ανάπτυξης.
- Ελληνικές χρεοκοπίες διαχρονικά και διαχείριση παρελθουσών κυβερνήσεων.

- Προοπτική Πατριωτικής Συνεργασίας για την ανατροπή και την απαλλαγή από την νέα κατοχή.

- Διπλό νόμισμα και επιπτώσεις επιβολής του.

- Σεισάχθεια για τους πολίτες.

- Κούρεμα καταθέσεων, "Capital Control" και τραπεζικό μορατόριουμ.

- Ανεξάρτητες αρχές, υπεράνω Συντάγματος και Νομοθεσίας.

- Εξοκοινοβουλευτικοί πολιτικοί σχηματισμοί και δημοσκοπήσεις.

- Επόμενη ημέρα κατόπιν ανατροπής.

- Εκλογικό σύστημα και απλή αναλογική.

- Υπερυπουργείο Οικονομικών στις Βρυξέλλες.

- Ηλεκτρονικός τρόπος δημιουργίας χρήματος.

- Εμπάργκο και κυρώσεις σε διεθνές επίπεδο.

Αξίζει να τον ακούσετε.

Αναβάθμιση

Eλληνική Aρχιεπισκοπή Aμερικής

Christos Yiannaras | 23 Oct 2017

Τ​​ο ενδιαφέρον της ελλαδικής πολιτικής για την ελληνική Aρχιεπισκοπή Aμερικής ήταν πάντοτε κοντόφθαλμο, επαρχιώτικο, δηλαδή ωφελιμιστικό. Tο μεταπρατικό μας σύστημα, μηδενιστικό από ξιπασμένη επίδειξη φιλευρωπαϊσμού, ενδιαφερόταν για την Eκκλησία μόνο επειδή αυτή, εκ των πραγμάτων, εξασφάλιζε συνοχή και κάποια οργανωτική δομή στους Eλληνες τους χαμένους στην πανσπερμία των HΠA. Eνδιέφεραν οι σχέσεις με τους αμερικανικούς πολιτικούς θεσμούς και τον Λευκό Oίκο, που τις εξασφάλιζε στην ομογένεια ο ηγετικός ρόλος της ελληνικής Aρχιεπισκοπής. Συχνά η Aρχιεπισκοπή χαλιναγωγούσε και τις υπερβολές της ευκολίας των ομογενών να φανατίζονται με τις κομματικές αντιθέσεις στη γενέτειρα. Eυνοούσε τα κατά καιρούς «λόμπι» για την προώθηση των κοινών ελληνικών συμφερόντων στην αμερικανική πολιτική σκηνή.

Σε τέτοιες πτυχές φορμαλιστικών χρησιμοθηρικών σκοπιμοτήτων εξαντλούσε το ενδιαφέρον του για την Aρχιεπισκοπή Aμερικής το ελλαδικό πολιτικό σύστημα. Aλλά στα ίδια ασφυκτικά όρια χρησιμοθηρίας περιορίζονταν και οι στοχεύσεις των ηγετών της Aρχιεπισκοπής Aμερικής, ακόμα και των πιο ταλαντούχων: Nα ικανοποιούν «τας θρησκευτικάς ανάγκας» των αποδήμων, να συντηρούν τη συνοχή και τη φολκλορική «ελληνικότητα» των κοινοτήτων και των τοπικιστικών (καταγωγής των αποδήμων) συλλόγων. O αρχιεπίσκοπος Iάκωβος Kουκούζης, με το εκπληκτικό του ταλέντο στις «δημόσιες σχέσεις», φιλοδόξησε (και πέτυχε) να ανεβάσει το επίπεδο εκτίμησης της κοινωνικής παρουσίας των Eλλήνων στις HΠA: Aναγνωρίστηκε και προβλήθηκε η επιχειρηματική αξιοσύνη και εργατικότητά τους, η επιτυχία τους στις επιστήμες, στην έρευνα, ακόμα και στην πολιτική.

ΣυνεχήςΣυνεχής μείωση του ακαθάριστου διαθέσιμου εισοδήματος στην Ελλάδα. μείωση του ακαθάριστου διαθέσιμου εισοδήματος στην Ελλάδα.

Του Κώστα Μελά

Την περίοδο 2010-2016 το  ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, μειώθηκε κατά 29,0% ως αποτέλεσμα της μείωσης των μισθών και των εισοδημάτων ,της ραγδαίας ανόδου της ανεργίας, αλλά και της σημαντικής υπερφορολόγησης.  Στον Πίνακα 1, παρουσιάζεται η εξέλιξη του Ακαθάριστου Διαθέσιμου Εισοδήματος στην Ελλάδα, την περίοδο 2010-2016. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Α’ τριμήνου του 2017 (26172 εκατομμύρια ευρώ)   συνεχίστηκε η μείωση του Ακαθάριστου Διαθέσιμου Εισοδήματος σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016 (26201  εκατομμύρια ευρώ)   

Παρατηρούμε ότι ολόκληρη τη συγκεκριμένη περίοδο, για κάθε χρόνο έχουμε μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος.  

Πίνακας 1

	Ακαθάριστο Διαθέσιμο Εισόδημα
	Νοικοκυριών και Μη Κερδοσκοπικών Ιδρυμάτων
	2010	159750
	2011	146009
	2012	133467
	2013	122391
	2014	120627
	2015	114652
	2016	113385
	Α' τρ 2017	26172
Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ

Ακόμη περισσότερο μπορούμε να υπολογίσουμε την εξέλιξη του Ακαθόριστου Διαθέσιμου Εισοδήματος ανάλογα με τις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Συγκεκριμένα:

Τουρκική στρατηγική

Του Άντη Λοΐζου

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ ΣΤΟΝ ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ

Η συνεχώς μεταβαλλόμενη κατάσταση του Διεθνούς Συστήματος Ασφάλειας από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου διαφοροποιεί συνεχώς και το ισοζύγιο δυνάμεων μεταξύ περιφερειακών αντίπαλων δυνάμεων (Τουρκία, ΡΚΚ, Κούρδοι, Ιράκ, Συρία κ.ά.). Στο κέντρο της αστάθειας στην Εγγύς Ανατολή βρίσκεται η Τουρκία, η χώρα η οποία αφενός μεν θέλει να διαδραματίσει ρόλο περιφερειακής δύναμης, να ελέγξει τους αγωγούς πετρελαίου τους οποίους θέλει να περάσουν από το έδαφος της, προσδίδοντάς της ένα επιπρόσθετο ειδικό βάρος και καθιστώντας την μελλοντικά ηγέτιδα χώρα των Μουσουλμάνων, αφετέρου δε έχει σωρεία προβλημάτων με όλα τα γειτονικά της κράτη αλλά και στο εσωτερικό της. Μετά την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί, πρέπει να γίνει κατανοητό στις διάφορες δυνάμεις ότι η Τουρκία επιδιώκει να αξιοποιήσει όλους τους παράγοντες ισχύος της και να παίξει ένα παιχνίδι που να την καταστήσει αναγκαία σε όλους (ΗΠΑ, Ρωσία, ΝΑΤΟ, ΕΕ και μουσουλμανικό κόσμο) και έτσι όχι μόνο να διατηρήσει τη θέση της, αλλά και να την αναβαθμίσει. Δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι τουρκικές επενδύσεις στην Αφρική, η τουρκική πολιτιστική (όση μπορεί να υπάρχει) επίδραση και η πολιτική επιρροή στις χώρες της εν λόγω ηπείρου.

Αφήνονται ασχολίαστες οι τελευταίες κοινές δηλώσεις Τραμπ και Ερντογάν στο περιθώριο της συνάντησής τους στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Κρίνεται σκόπιμο, όμως, όπως παρατεθούν με μια λογική σειρά οι άξονες στους οποίους η κυβέρνηση Ερντογάν βασίζει την πολιτική της προκειμένου να επιτύχει τους στόχους της.

1. Σταθεροποίηση και έλεγχος εσωτερικής κατάστασης.

Αλλοίωση ήθους και κριτηρίων

Πολλοί από εμάς παρακολουθούμε τα «εκκλησιαστικά ρεπορτάζ» διαφόρων «μεγάλων» εφημερίδων και ηλεκτρονικών μέσων και βλέπουμε εκεί τους εκπροσώπους των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών και διάφορους Μητροπολίτες μας να λαμβάνουν θέσεις σε διάφορα ζητήματα και να τυγχάνουν σχολιασμού.
Τα ζητήματα αυτά σπάνια άπτονται της πολιτικής εκτός εξαιρέσεων, ακόμη και σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που εδώ και 7,5 περίπου χρόνια βρίσκεται, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, υπό καθεστώς υπαγόρευσης πολιτικής και επιτροπείας, με την αδικία, ανισότητα και αποστέρηση να «οργιάζουν». Μια από αυτές τις εξαιρέσεις υπήρξε και το σύγχρονο νομοθέτημα που αφορούσε τροποποιήσεις σε μια ήδη υπάρχουσα νομοθεσία που αφορά τη λεγόμενη «αλλαγή ταυτότητας φύλου». Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το άρθρο αυτό δεν τοποθετείται ως προς την λήψη θέσης εκ μέρους των προαναφερθέντων θεσμικών (ή άλλων) προσώπων. Τοποθετείται όμως ως προς το πρωτοφανές της «ιεράς αγανάκτησης» που παρατηρείται σε παρόμοιες περιπτώσεις, όταν ο ελληνικός λαός δεν έχει δει τοποθετήσεις σε άλλα ζητήματα, που από χριστιανικής πλευράς είναι αναμφισβήτητα πολύ μεγαλύτερης έως εξαιρετικής σημασίας.

Χρ. Γιανναράς: «Ενθάδε - Επέκεινα» και «Οντολογία του προσώπου»

Χρήστος Γιανναράς

Το αίνιγμα του θανάτου, όπως και το ανεξήγητο του έρωτα, δεν φωτίζονται με τον ατομοκεντρισμό των απαιτήσεων της νόησης, φωτίζονται μόνο από την οδό της μετοχής. Και η μετοχική γνώση κερδίζεται μόνο μέσα από το άθλημα της ελευθερίας, δηλαδή της ερωτικής αυτοπαραίτησης και αυτοπροσφοράς. Μια υποχρεωτική αθανασία θα ήταν μια εξ ορισμού κόλαση. Η μόνη αιώνια μη-κόλαση που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους είναι: να υπάρχεις, επειδή ελεύθερα θέλεις να υπάρχεις, με πληρέστερη χαρά της ύπαρξης τον έρωτα. Είναι το εκκλησιαστικό ευ-αγγέλιο.

Η παρουσίαση των δυο βιβλίων «Ενθάδε – Επέκεινα» και «Οντολογία του προσώπου» του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, έλαβε χώρα τον Δεκέμβριο του 2016 στο βιβλιοπωλείο άΠΕΙΡΟΣ χΩΡΑ στα Βριλήσσια.

Κυκλοφορεί το 34ο τεύχος της νέας περιόδου της εφ. ΕΝΩΣΙΣ * Ψυχή Βαθιά

Της Σύνταξης

28 Οκτωβρίου 2017

Και τι περιμένεις από ανθρώπους
που τους βιάσανε τις γυναίκες
μπροστά στα μάτια τους
και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους.
Απαθώς
τότε
κι απαθώς
σήμερα
ζητάνε απλώς
διαζύγιο.
Τέτοιοι ρουφιάνοι
δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ

Τσολάκογλου υπήρχαν πάντα. Πηλιογούσηδες, «βοσκοί», μικρόψυχοι εφιάλτες που, όποιος κι αν ήταν απέναντι, κατόρθωναν να υποκύψουν. Σταυροφόροι, Οθωμανοί, Τούρκοι, Φασίστες, Ναζί, Εγγλέζοι ήξεραν πως πάντα θα έβρισκαν συμμάχους σε κατακτημένα ελληνικά εδάφη για να προωθήσουν τα άρρωστα συμφέροντά τους.

77 χρόνια μετά το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στον φασισμό, βρισκόμαστε στη δύσμοιρη θέση να περιβαλλόμαστε από παντός είδους «Τσολάκογλου». Αριστεροδέξιους, κεντρώους ταγματασφαλίτες που μετά χαράς θα υπέγραφαν συνθηκολογήσεις πότε με τους Τούρκους πότε με τους Εγγλέζους, για να αξιώσουν έπειτα πατριωτικά παράσημα.

Δυστυχώς, όλοι αυτοί δεν αποβλήθηκαν από την κοινωνία. Αντίθετα, η άποψή τους έγινε κρατούσα και προωθήθηκε στα υψηλότερα στρώματα των εξουσιαστικών ελίτ. Ως αποτέλεσμα, σήμερα ο φασισμός έγινε κανονικότητα, η ελευθερία ποινικοποιήθηκε και η συνθηκολόγηση μετονομάστηκε σε… έντιμο συμβιβασμό.

Δυστυχώς, 77 χρόνια μετά από εκείνο το ΟΧΙ «που δεν το μετέφερε η ήχω», αιωρούμαστε ξανά υπό το μηδέν. Η Ελλάδα βάλλεται από ποικίλους φασισμούς, εσωτερικούς ή εξωτερικούς, ενώ η Κύπρος, δυστυχισμένη και καταβεβλημένη, «βιάζεται» από τους συνθηκολόγους της εποχής. Βυθιζόμαστε στο έλος της μετριότητάς μας, όπως θα επαναλάμβανε ο δάσκαλος Σάββας Παύλου. Βυθιζόμαστε στα πάνελ των τηλεοράσεων που προστάζουν ψυχραιμία και νηφαλιότητα, ενώ όλες οι πράξεις των από πάνω θα έπρεπε να προκαλούσαν μεγάλη αναταραχή. Βυθιζόμαστε στα δικοινοτικά βραβεία του σερ Στέλιου Χατζηιωάννου, στις υποσχέσεις του Νίκου Αναστασιάδη, στη φαιδρότητα του ΔΗΣΑΚΕΛ και στην ανικανότητα των υπολοίπων.

David Wharton – Τα οικονομικά της Αρχαίας Ελλάδας…

Κάτι σπουδαίο συνέβη στην κλασική Ελλάδα, αλλά δεν το γνωρίζαμε μέχρι προσφάτως. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, οι Αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν μια επιτυχημένη τάξη επιχειρηματιών που διέπρεψαν και έγιναν πλούσιοι.

Οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς δεν απεικόνιζαν, συνήθως, τον πολιτισμό τους με αυτό τον τρόπο. Ο Ηρόδοτος, ως γνωστόν, αντιπαρέβαλλε την Ελληνική λιτότητα με την Ανατολίτικη τρυφηλότητα σε μια συνάντηση που κατέγραψε (ή επινόησε) μεταξύ του Αθηναίου ποιητή και νομοθέτη Σόλωνα και του Κροίσου, του, ονομαστού για τον πλούτο του, βασιλιά της Λυδίας.

Ο Κροίσος έδειχνε τα πλούτη του στον Σόλωνα, και έπειτα τον ρώτησε ποιος είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ο Σόλωνας του απάντησε ότι ο πιο ευτυχισμένος που έχει δει ήταν κάποιος ονόματι Τέλλος, ένας Αθηναίος μεσαίας τάξης, ο οποίος είχε την τύχη να δει όμορφα και καλά παιδιά και εγγόνια και να πεθάνει σε μεγάλη ηλικία, ηρωικά, στη μάχη.

Ο Μεγάλος δικτάτωρ

«Ο Μεγάλος δικτάτωρ» (1940) είναι η πρώτη ομιλούσα και ηχητική ταινία του Τσάπλιν, δεκατρία χρόνια μετά την εισαγωγή του ήχου στις ταινίες. Μια ανελέητη πολιτική σάτιρα για την άνοδο του Χίτλερ και του ναζισμού, όταν ακόμα ο δημιουργός δε γνώριζε την αληθινή διάσταση της ναζιστικής θηριωδίας. Περισσότερες πληροφορίες: http://tvxs.gr/node/64740

Για την επέτειο του «ΟΧΙ»

Σε επικοινωνιακό, ιδεολογικό και στρατηγικό επίπεδο η Τουρκία του Ερντογάν κερδίζει διαρκώς έδαφος έναντι της αποδυναμωμένης πατρίδας μας.

Ο έωλος και ιστορικά ψευδής αναθεωρητισμός του, -ο οποίος (Ερντογάν) αντικειμενικά εξυπηρετείται από το ρεύμα της αποεθνοποίησης και της υποβάθμισης των ιστορικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών σταθερών που παρατηρείται στη χώρα μας-, δυστυχώς αποκτά σιγά-σιγά πολιτικά και διπλωματικά ερείσματα

Η διαδικασία τής δήθεν κοινής θέασης της ιστορίας, -που άρχισε με τη συγγραφή νέων διδακτικών βιβλίων την περίοδο του «εκσυγχρονισμού» μετά από παρότρυνση της ΕΕ, την οποία συνεχίζει και σήμερα, εντελώς ανοίκεια και προσβλητικά, με την πρόσφατη υιοθέτηση των αιτημάτων των συνεργατών του ναζισμού τσάμηδων και των απογόνων τους-, όπου τα ιστορικά γεγονότα θα ετύγχαναν κοινής αποδοχής, στην Τουρκία αποτελούσε το πνευματικό εποικοδόμημα του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού που ισοπεδώνει την ιδιαιτερότητα και τη διαλεκτική των ιστορικών γεγονότων.

Η Τουρκία το κατάλαβε εγκαίρως και επανήλθε δριμύτερη στην αυτοποιητική της λογική. Αναθεωρεί και αναπλάθει την ιστορική συνείδηση τής κοινής γνώμης, ενώ στην Ελλάδα εξακολουθούμε να υποτιμούμε τις κοινές παραδόσεις, τις πατριωτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές σταθερές.

Νασος Βαγενάς: Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για τη βία στα πανεπιστήμια;

Όπου δεν υπάρχει η νομιμότητα, δηλαδή η έννομη τάξη υπάρχει ο πόλεμος συμμοριών. Στα Πανεπιστήμια με πρόφαση το πανεπιστημιακό άσυλο έχουμε πόλεμο συμμοριών, διακίνηση ναρκωτικών καταφύγιο κάθε είδους ανομίας. Άλλο ένα παράδειγμα είναι το Πεδίο του Άρεως. Αφού δαπανήθηκαν αρκετά εκατομμύρια για τον εκσυγχρονισμό του στην συνέχεια αφέθηκε απροστάτευτο στην καταστροφή. Τωρα έχει γίνει άντρο εμπορίου ναρκωτικών και εκδιδόμενων νεαρών μικρής ηλικίας κυρίως μεταναστών. Υποτίθεται ότι ο χώρος είναι ευθύνη της Περιφέρειας Αττικής η οποία δεν πράττει τίποτε αποτελεσματικό όπως και η αστυνομία άλλωστε. Συνέπεια είναι το κέντρο της Αθήνας από το Πεδίο του Αρεως μέχρι την Ομόνοια να είναι μια απίστευτη αθλιότητα όπου με δυσκολία να μπορούμε να περπατήσουμε, ειδικά όταν ο ήλιος πέφτει. Η σύγκριση με άλλους αστικούς χώρους πρασίνου, όπως είναι η Μποργκέζε στην Ρώμη είναι μελαγχολική και αποδεικνύει ότι η χώρα μοιάζει πλεον περισσότερο με Μέση Ανατολή

πηγή: ΒΗΜΑ 22.10.2017

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=909766

Στη διαδικτυακή «διαμάχη» που προκάλεσε ανάμεσα στον Απόστολο Δοξιάδη και στον καθηγητή Διομήδη Σπινέλλη ο ξυλοδαρμός από αντιεξουσιαστές φοιτητή με αναπηρία στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (βλ. Τα Νέα, 16 Οκτωβρίου), η αλήθεια ως προς την ευθύνη αυτού του ανοσιουργήματος βρίσκεται περισσότερο με το μέρος του Δοξιάδη. Λέω περισσότερο γιατί, καθώς ο Δοξιάδης δεν είναι πανεπιστημιακός και δεν έχει εσωτερική γνώση του πλαισίου μέσα στο οποίο τελέστηκε ο ξυλοδαρμός, ήταν αναμενόμενο να θεωρεί ως προς το θέμα της «προσωπικής ευθύνης» κύριο υπεύθυνο «τον πρύτανη ή το πρυτανικό Συμβούλιο». Όσο για τον Σπινέλλη, επειδή δεν είναι αμέτοχος στην εγκαθίδρυση αυτού του πλαισίου, η προσπάθειά του να ρίξει την αποκλειστική ευθύνη στους υπουργούς Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη αποτελεί απέλπιδα επιθυμία υπεράσπισης των πανεπιστημιακών.

Η συνεργασία Ρωσίας-Κίνας καθοριστική για το μέλλον του πλανήτη;

Ευάγγελος Κοροβίνης

Α. Πολύπλευρη η συνεργασία Ρωσίας και Κίνας

Οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Κίνας συσφίγγονται ολοένα και περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, αν και εν πολλοίς αφανώς και σιωπηρά. Το έτος λήξης του ψυχρού πολέμου, το 1989, σηματοδοτεί το ξεπάγωμα των σχέσεων Ρωσίας και Κίνας, του οποίου είχε προηγηθεί η σινοσοβιετική αντιπαράθεση της δεκαετίας του 60 και του 70. Μετά το 1989 οι ρωσοκινέζικες σχέσεις βελτιώνονται συνεχώς με την συνεργασία των δύο χωρών να αποκτά νέα ορμή όταν πρόεδρος της Κίνας έγινε το 2012 ο XiJiping. Καταλύτης για την περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων Ρωσίας και Κίνας υπήρξε η ουκρανική και η συριακή κρίση και η όλο και πιο επιθετική συμπεριφορά των ΗΠΑ απέναντι στο ανασφαλές καθεστώς της Β. Κορέας.

Η συνεργασία Ρωσίας και Κίνας εκδηλώνεται και υλοποιείται κυρίως σε τέσσερις τομείς: την ενέργεια, την άμυνα, τον σχεδιασμό της διεθνούς οικονομικής αρχιτεκτονικής και την εξωτερική πολιτική των δύο χωρών.

Έτσι παρά τους ισχυρισμούς κάποιων ότι, λόγω της πτώσης των τιμών του πετρελαίου τα τελευταία χρόνια, επιβραδύνθηκε η συνεργασία Ρωσίας και Κίνας στον ενεργειακό τομέα, η κατασκευή αγωγών ορυκτών καυσίμων μεταξύ των δύο χωρών προχωράει κανονικά. Εξάλλου πρόσφατα ανακοινώθηκε η εξαγορά μέρους των μετοχών της ρωσικής πετρελαϊκής εταιρείας Rosneltαπό κινέζικο επιχειρηματικό κολοσσό. Η συνεργασία στον ενεργειακό τομέα θα μακροημερεύσει καθώς η Ρωσία παραμένει ενεργειακός γίγαντας, ενώ η Κίνα διψά για ορυκτά καύσιμα.

Εκδήλωση: «Η Ελλάδα, η Αμερική, η Τουρκία και το Μεσανατολικό» (Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017)

Το Κίνημα Άρδην θα πραγματοποιήσει την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2017 

στις 19.30 συζήτηση με θέμα:

“Η Ελλάδα, η Αμερική, η Τουρκία και το Μεσανατολικό”

Θα μιλήσουν:

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας – Άρδην

Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος

Γιάννης Μάζης, καθηγητής Γεωπολιτικής ΕΚΠΑ

Συντονιστής:  Κωνσταντίνος Γεώρμας, Δρ Κοινωνιολογίας – Άρδην

στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού, «Ρήγας Βελεστινλής», Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα

Ο π. Δημήτριος Στανιλοάε ως ερμηνευτής της πατερικής διδασκαλίας για το πρόσωπο (μέρος 2ο )

Δημήτρης Γ. Ιωάννου

 

Ποιες είναι ωστόσο οι διαφορές της περί προσώπου θεολογίας του πατρός Δημητρίου από την αυγουστίνεια-σχολαστική παράδοση; Το θέμα είναι πολύ δύσκολο, και τελείως επιγραμματικά, μάλλον ανιχνευτικά, θα αποτολμήσω, προς χάριν του διαλόγου, να ψελλίσω κάποιες σκέψεις. Ίσως κλειδί για την ορθόδοξη ερμηνεία περί προσώπου, και μάλιστα του προσώπου ως διυποκειμενικής πραγματικότητας, αποτελεί η φράση του αγίου Αθανασίου, που, προσπαθώντας να εξουδετερώσει την άποψη των Αρειανών ότι ο Υιός προήλθε από την βούληση του Πατρός (αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο Υιός θὰ ήταν κτίσμα), υποστήριξε την «εκ της ουσίας του Πατρός» (και όχι της βουλήσεως) γέννηση του Υιού. Μάλιστα, όπως πολύ σωστά τονίζουν διάφοροι θεολόγοι, ο Μέγας Αθανάσιος θεωρούσε παράφρονα εκείνον που έθετε μεταξύ του Πατρός και του Υιού «βούληση και σκέψη», κάποια δηλαδή στοχαστικότητα ή οποιασδήποτε μορφής βολονταρισμό – βουλησιοκρατία («Μαίνοιτο γὰρ ἄν τις μεταξὺ τιθεὶς Πατρὸς καὶ Υἱοῦ βούλησιν καὶ σκέψιν. Καὶ γὰρ ἕτερόν ἐστι λέγειν, Βουλήσει γέγονεν, ἕτερον δὲ, ὅτι Ἴδιον φύσει τὸν Υἱὸν αὐτοῦ ἀγαπᾶ καὶ θέλει αὐτόν».) [1]

Δεν είναι δηλαδή καθόλου μια βουλητική, ή στοχαστική φορά, αυτή που θεμελιώνει τις αγιοτριαδικές προσωπικές σχέσεις, όπως ακριβώς συμβαίνει στην θεολογία του αγίου Αυγουστίνου.  Αυτή η βουλητική ή στοχαστική φορά μπορεί ενίοτε να αποδοθεί και με τον όρο «σχέση» (για τον άνθρωπο «άμεση σχέση», «συνάντηση», συναναστροφή», και γενικά υιοθέτηση της αυγουστινείας θεωρίας ότι πρόσωπο σημαίνει «σχέση του εγώ με το συ» [essere ad alium]) [2], μολονότι, όμως, όπως θα δούμε παρακάτω, ο όρος μπορεί να λάβει και ορθόδοξο νόημα.