Ζοζέ Σαραμάγκου: «Ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε»

Τι είχε πει για τις ιδιωτικοποιήσεις ο αιρετικός αυτός συγγραφέας.

Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,

ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,

ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,

ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,

ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,

ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,

ειδικά στην περίπτωση που γίνεται τη μέρα και με τα μάτια ανοιχτά.

Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,

ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,

παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων,

σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό,

Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε

και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε!

Ζοζέ Σαραμάγκου, Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998

Γενοκτονία: Πάνω από 500 αυτοκτονίες ετησίως στα χρόνια των Μνημονίων στην Ελλάδα

Περισσότεροι από 500 άνθρωποι αυτοκτονούν ετησίως τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον 2500 πενθούντες, καθώς σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, για κάθε μία αυτοκτονία μένουν πίσω τουλάχιστον 5-10 άτομα που πενθούν, όχι μόνο βιώνοντας τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες του στίγματος της αυτοκτονίας, αλλά ανήκοντας παράλληλα, σε ένα ποσοστό 10-15%, στην πληθυσμιακή ομάδα υψηλής επικινδυνότητας για αυτοκτονία.

Ο αριθμός των αυτοχειρων στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία, εμφανίζεται σταθερά αυξανόμενος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, όπως αυτά διατίθενται από την ΕΛΣΤΑΤ  (έως και το έτος 2014), αλλά και σύμφωνα με την αποτύπωση των επικαίρων τάσεων που διεξάγει το Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας.

Το λεγόμενο ισχυρό φύλο αποδεικνύεται ωστόσο εξαιρετικά ευάλωτο και μετράει περισσότερα θύματα σε σχέση με το γυναικείο.  Ενδεικτικά, το 2014 καταγράφηκαν 459 αυτοκτονίες ανδρών και 115 γυναικών, το 2013 οι αντίστοιχοι αριθμοί ηταν 425 άνδρες και 91 γυναίκες, το 2012 ο απολογισμός ηταν 373 άνδρες και 94 γυναίκες. Συνολικά, για το διάστημα απο το 2000 έως το 2014 καταγράφηκαν 6.121 αυτοκτονίες.

Τα θλιβερά στοιχεια παρατίθενται απο την οργάνωση Κλίμακα -λειτουργεί το Κεντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας- με αφορμή τη 10η Σεπτεμβρίου που έχει καθιερωθεί από  τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Ένωση για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η κοινή γνώμη με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού  στα πεδία της πρόληψης της αυτοκτονίας και των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.

Υποεκτίμηση και υποκατάσταση: οι αποτυχημενες απόπειρες ειναι 25 φορες περισσότερες από τις καταγεγραμμένες αυτοκτονίες

Οι ειδικοί εκτιμούν πως στην πραγματικότητα οι αυτοκτονίες είναι πολύ περισσότερες αυτών που καταγράφονται ενώ δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για τις μη θανατηφόρες απόπειρες, οι οποίες εκτιμάται ότι είναι σχεδόν 25 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών.

Η άγνωστη σπηλιά της Ακρόπολης που έγινε Θεραπευτήριο μετά το μεγάλο λοιμό της Αθήνας. Πως γινόταν η υπνοθεραπεία και ο ρόλος της ιεράς κρήνης, η οποία έγινε αγίασμα από τους χριστιανούς

Η Νότια Κλιτύς της Ακρόπολης προσέλκυσε από νωρίς τους κατοίκους της Αθήνας λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της φυσικής προστασίας που τους παρείχε, καθώς και της ύπαρξης πηγών με πόσιμο νερό. Εκεί οικοδομήθηκαν σημαντικά ιερά και θεατρικά οικοδομήματα με μεγάλη θρησκευτική, πολιτιστική και πνευματική σημασία. 

Σε αυτή την πλαγιά του ιερού βράχου βρίσκεται το «θεραπευτήριο της αρχαιότητας». Πρόκειται για ένα σπήλαιο, δίπλα στο Διονυσιακό Θέατρο, και το Ωδείο, όπου τον 5ο αιώνα π.Χ. ιδρύθηκε το Ασκληπιείο, το ιατρείο που ήταν αφιερωμένο στον θεό της ιατρικής, Ασκληπιό. 

Ιδρυτής ήταν ο Τηλέμαχος ο Αρχανεύς ο οποίος έφερε τη λατρεία του από την Επίδαυρο τα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, αφότου ο μεγάλος λοιμός που μάστισε την Αθήνα στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες πολίτες. Ο τραγικός ποιητής Σοφοκλής ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εισαγωγή της λατρείας του Ασκληπιού στην Αθήνα και ίσως να οφείλεται σε δικές του ενέργειες η εγκατάσταση του Ιερού του Ασκληπιού δίπλα ακριβώς στο Θέατρο του Διονύσου. Λέγεται ότι ο ποιητής είχε στο σπίτι του τη λατρευτική εικόνα του θεού και είχε ιδρύσει και βωμό γι’αυτόν. Ο Σοφοκλής είχε συνθέσει και παιάνα για τον θεό, που έψελναν οι Αθηναίοι επί αιώνες και μάλιστα, όταν ο μεγάλος δραματουργός πέθανε, τιμήθηκε με το όνομα Δεξίων, επειδή είχε “δεξιωθεί” τον Ασκληπιό.

Η ρετσινιά του δίκαιου Αριστείδη

Δεν είχαν περάσει παρά λίγες μέρες από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία και ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς είπε την περιβόητη φράση «η αριστεία είναι ρετσινιά». Εχω την αίσθηση πως ήταν από τις πρώτες δηλώσεις που ταρακούνησαν ακόμη και τους πιο καλοπροαίρετους ότι κάτι αλλόκοτο επεφύλασσε στη χώρα η Πρώτη Φορά Αριστερά. Διότι είναι αλλόκοτο, βέβαια, να έχεις φτάσει τα 70 σου χρόνια και να χαρακτηρίζεις προβληματικούς τους ανθρώπους που θέλουν να ξεχωρίσουν με την αξία τους. Διότι αυτό πίστευαν και πιστεύουν ο κ. Μπαλτάς και άλλοι σύντροφοί του. Οτι η φιλομάθεια, η προσπάθεια, η εργατικότητα, η άμιλλα και εντέλει η επιβράβευση της αξίας δεν πρέπει να παίζουν κανένα ρόλο στην επαγγελματική διαδρομή ενός ανθρώπου.

Σήμερα, λοιπόν, επέλεξα να σας διηγηθώ ένα παράδειγμα της φιλοσοφίας Μπαλτά. Η Ευαγγελία Π. διορίστηκε πριν από αρκετά χρόνια σε δημοτική επιχείρηση στα Χανιά. Ηταν η εποχή των παχιών αγελάδων. Τότε που (δανεικά) λεφτά υπήρχαν και όλοι οι δήμοι άνοιγαν και μερικές ιδιωτικίζουσες επιχειρήσεις, π.χ. με θέμα τον πολιτισμό, για να βολεύουν ψηφοφόρους τους.

Κάποια στιγμή η Ευαγγελία θέλησε να μετακομίσει στην Αθήνα. Και ω του θαύματος (και κάποιου ισχυρού πολιτικού μέσου) όχι μόνον κατάφερε να μην χάσει τη θέση της, αλλά να αποσπασθεί ως δανεική στη ΔΕΠΑΝΟΜ. Τι ήταν η ΔΕΠΑΝΟΜ; Μια εταιρεία του Δημοσίου υπεύθυνη για την κατασκευή νοσοκομείων. Η Ευαγγελία δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο (πολιτικές επιστήμες είχε σπουδάσει), αλλά αυτό βέβαια ελάχιστη σημασία είχε.

Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε η κρίση, και η τρισκατάρατη τρόικα αποφάσισε να κλείσει τη ΔΕΠΑΝΟΜ. Η μάλλον να τη συγχωνεύσει με τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων και τη Θέμις Κατασκευαστική (τη δημόσια εταιρεία για την κατασκευή φυλακών) σε μια ενιαία επιχείρηση που ονομάστηκε «Κτιριακές Υποδομές» (ΚΤΥΠ). Το επέβαλε αυτό η τρόικα γιατί έκρινε ότι μια χώρα που είχε καταρρεύσει ήταν εξωπραγματικό να διατηρεί τρεις εταιρείες με παρεμφερές αντικείμενο. Πρόταση που βρήκε σύμφωνη, βέβαια, την τότε κυβέρνηση. Πόσο μάλλον όταν, λόγω κρίσης, δεν υπήρχε και κατασκευαστικό αντικείμενο.

Ενα από τα θύματα των αυτονόητων περικοπών θα ήταν και η Ευαγγελία. Ως δανεική είχε μεταταγεί στη ΔΕΠΑΝΟΜ, ενώ στο μεσοδιάστημα είχε κλείσει και η δημοτική επιχείρηση που την είχε δανείσει. Και πάλι όμως, ω του θαύματος, η Ευαγγελία κατόρθωσε να μην απολυθεί. Εκανε ασφαλιστικά μέτρα και απέσπασε μια αμετάκλητη –μάλιστα– απόφαση, καθώς για λόγους «ανεξήγητους» η νέα διοίκηση της ΚΤΥΠ (που είχε στο μεσοδιάστημα διορίσει ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν προσέβαλε –ως ώφειλε– την προσωρινή της δικαίωση.

Ένα βήμα στο κενό. Το αδιέξοδο της κεντροαριστεράς

Σκίτσο του Ηλία Μακρή

Του Γιώργου Καραμπελιά

Εδώ και μήνες, με ιδιαίτερη επίταση την τελευταία περίοδο, διεξάγεται μια ατέρμονη συζήτηση για την περιβόητη κεντροαριστερά και τη συγκρότησή της σ’ έναν «ισχυρό τρίτο πόλο» του πολιτικού συστήματος. Παρά την τεράστια μιντιακή «φασαρία» που έχει προκαλέσει, χαρακτηριστικό για τις δυνατότητες αυτού του εγχειρήματος είναι η παρουσία υποψηφίων αρχηγών –σπιθαμιαίου διαμετρήματος στην πλειοψηφία τους– που συνωθούνται ασφυκτικά για να καταλάβουν την ηγεσία ενός κόμματος το οποίο δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί! Πρόκειται για μια παγκόσμια πρώτη. Πρώτα εκλέγεται ο αρχηγός και μετά συγκροτείται το κόμμα! Και εάν επρόκειτο για κάποιον αρχηγό μεγάλου διαμετρήματος, ή έστω μεγάλης λαϊκής απήχησης, θα μπορούσαμε ακόμα και να το δεχτούμε ως τακτική κίνηση. Ωστόσο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η έλλειψη ηγετικών προσωπικοτήτων, που έχει καταγραφεί σε αυτό τον χώρο από το 2015 και μετά, είναι εκείνη που οδηγεί σε αυτή την παράδοξη επιλογή. Διότι οι δύο από τους διεκδικητές, η Γεννηματά και ο Θεοδωράκης, υπήρξαν ήδη ηγέτες της κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, τα οποία δεν κατόρθωσαν να συσπειρώσουν τον «χώρο»!

Αντί λοιπόν να ξεκινήσουν μια βαθιά συζήτηση και αναθεώρηση –υπέρβαση της κυρίαρχης, από το 1993 και μετά, σ’ αυτόν τον χώρο ψευδοεκσυγχρονιστικής ιδεολογίας που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή και τους ίδιους στο ναδίρ της πολιτικής ισχύος–, προσπαθούν για άλλη μια φορά να ξαναβάλουν το ίδιο αποτυχημένο ιδεολογικό κοκτέιλ σ’ ένα νέο καλούπι. Οι ίδιοι άνθρωποι, με τις ίδιες αντιλήψεις, οι ίδιοι Αλιβιζάτοι, Σημίτηδες, ΓΑΠ και όλο το συνονθύλευμα, προσπαθούν να διασώσουν τον εκσυγχρονιστικό εθνομηδενισμό τους σε συνθήκες που αυτός δεν έχει πλέον καμία βάση.

Και οι αιτίες είναι δύο κατηγοριών: Η πρώτη αφορά την κοινωνική πραγματικότητα και την έκφραση των κοινωνικών στρωμάτων στα οποία αναφέρονται κατ’ εξοχήν τα κόμματα. Το ιστορικό ΠΑΣΟΚ υπήρξε το κόμμα των μικρομεσαίων της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών, των βιοτεχνών, και γύρω του, με πυκνωτή τη χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα, ο οποίος είχε διαγνώσει τη μικρομεσαία ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας, κατόρθωσε να συσπειρώσει και άλλα κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα τα εργατικά και τα εαμογενή.

Η άνοδος και η πτώση των συστημάτων

.

Η πολιτική της ελεύθερης αγοράς χωρίς κρατικές παρεμβάσεις οδήγησε στο κραχ του 1929, ενώ η ελεγχόμενη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο έχασε το παιχνίδι από τις πετρελαϊκές κρίσεις και την παγκοσμιοποίηση – οπότε γιγαντώθηκε ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος όμως φτάνει επίσης στο τέλος του.  

«Η τεράστια αύξηση της ανεργίας στη δημοκρατία της Βαϊμάρη συνετέλεσε στο να πεισθεί η πλειοψηφία των Γερμανών ότι, υπήρχε ανάγκη ριζικής πολιτικής αλλαγής – οπότε δρομολογήθηκε η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία. Αμέσως μετά, στα πλαίσια του εθνικοσοσιαλισμού, αυξήθηκαν οι δημόσιες επενδύσεις, οπότε ανέκαμψε η οικονομία – με αποτέλεσμα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να μειωθεί η ανεργία από το 25% στο 2%. Ως εκ τούτου ισχύει το εξής:

«Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν δικτάτορα με μία εκ των πραγμάτων κακή ατζέντα, από το να έχει μία σωστή οικονομική πολιτική«.

Ο Χίτλερ είχε μία σωστή οικονομική πολιτική, αφού ήταν πλαισιωμένος από ικανότατους οικονομολόγους – ενώ κάτι αντίστοιχο δεν μπορεί να αποκλεισθεί σήμερα, είτε σε μικρές χώρες όπως η Ελλάδα, είτε σε μεγάλες, όπως για παράδειγμα οι Η.Π.Α.»

.

Ανάλυση

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η πραγματικά «ουμανιστική σοσιαλδημοκρατία», από καθαρά οικονομικής πλευράς η ελεύθερη οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο ή μεικτή οικονομία, στην οποία το κράτος επεμβαίνει ενεργητικά ελέγχοντας (ρυθμίζοντας) σωστά τον ιδιωτικό τομέα, ενώ έχει στην ιδιοκτησία του μόνο τις κοινωφελείς, τις μονοπωλιακές κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές επιχειρήσεις, θεωρείται ως το πλέον αποτελεσματικό σύστημα – το οποίο όμως έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει μετά τη δεκαετία του 1980, όπου με τις πετρελαϊκές κρίσεις και με το τέλος του συστήματος Bretton Woods ολοκληρώθηκαν τρεις περίπου δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων είχε πιστέψει κανείς πως δαμάσθηκε και εξημερώθηκε ο καπιταλισμός.

Εκείνη την εποχή, λίγο μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο η Πολιτική, όσο και η Οικονομία είχαν επηρεασθεί από τις κακές εμπειρίες της «Laissez–Faire» της δεκαετίας του 1920 – εκείνης της οικονομικής θεωρίας δηλαδή που έγινε δημοφιλής το 18ο αιώνα, με βασικό της αξίωμα το ότι, όσο λιγότερο επεμβαίνει το κράτος, τόσο καλύτερα, ενώ οι αγορές έχουν το ιδίωμα να αυτορυθμίζονται σωστά, εάν δεν υπάρχουν κρατικές παρεμβάσεις! (οι υποστηρικτές της είναι αντίθετοι σε κάθε είδους νομοθεσία ή εποπτεία, στους κατώτατους μισθούς, στις συλλογικές συμβάσεις, στους δασμούς, στους εμπορικούς περιορισμούς, στους φόρους κοκ.).

Σαρωνικός: Ένα περιβαλλοντικό έγκλημα

Του Νίκου Ντάσιου από την Ρήξη

Οι διάφορες εκδοχές περί της διαρροής του πετρελαίου στον Σαρωνικό κατά την βύθιση του Δ/Ξ ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ οδηγούν σε συμπεράσματα περί σημαντικών πολιτικών και επιχειρηματικών ευθυνών για την οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε.

Η εκδοχή της άμεσης κινητοποίησης των αρμόδιων οργάνων του ΥΕΝ και των ιδιωτικών εταιρειών απορρύπανσης, που είχε σαν αποτέλεσμα, κατά τον υφυπουργό Ναυτιλίας, Σαντορινιό τη διάχυση μιας ΜΙΚΡΗΣ ΜΟΝΟ ποσότητας –της τάξης του 5% του πετρελαίου επί του συνόλου των 2.5 χιλ. μετρικών τόνων καυσίμων–, δεν μπορεί να ερμηνεύσει την επέκταση της ρύπανσης σ’ όλο το παραλιακό μέτωπο, από τη Σαλαμίνα μέχρι τη Γλυφάδα! Πέραν της καθυστέρησης στην αντιμετώπιση καταστροφών, ως αποτέλεσμα της έλλειψης συντονισμού των αρμόδιων υπηρεσιών, όπως και στην περίπτωση της πυρκαγιάς στην Αν. Αττική τον Αύγουστο, σημαντικό είναι το έλλειμμα τεχνικών προστασίας για την αποτροπή της επέκτασης καταστροφών όπως η θαλάσσια ρύπανση. Παράλληλα με το σφράγισμα του πλοίου, που θα έπρεπε να ολοκληρωθεί όσο τον δυνατόν γρηγορότερα μετά τον εντοπισμό της διαρροής, απαιτούνταν άμεση κινητοποίηση σε συνεργασία με δήμους και εθελοντές, για την εγκατάσταση πλωτών φραγμάτων για τον εγκλωβισμό και την εκτροπή της πετρελαιοκηλίδας από λιμάνια και κόλπους, σε συνδυασμό με διασκορπιστικές ουσίες και βιολογικά καθαριστικά σε όλη την ακτογραμμή.

Η ψηφιακή γενιά Ζ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οι νεότερες γενιές κατηγορούνται για απάθεια από τις προηγούμενες χωρίς όμως, στις όποιες συζητήσεις να λαμβάνονται υπόψη αφενός τα χαρακτηριστικά των νεότερων γενεών, αφετέρου ο μετασχηματισμός ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν μπορούμε να ζητάμε αντίδραση με βάση τις συνθήκες των προηγούμενων γενεών, η κοινωνία μετασχηματίζεται και οφείλουμε να κατανοούμε (όχι όμως απαραίτητα και να ασπαζόμαστε) τις αλλαγές αυτές.

Η γενιά Ζ (γεννημένοι 1996-2010) είναι τα παιδιά της γενιάς Χ (γεννημένοι το 1965-1975) που είναι αυτή που κυβερνά τον τόπο μας. Η γενιά Χ είναι η πιο μικρή πληθυσμιακά γενιά και ακολούθησε τη γενιά των baby boomers ή στα καθ’ημάς τη γενιά του Πολυτεχνείου (γεννημένοι το 1946 – 1964) για την οποία τόσα αρνητικά έχουν αναφερθεί.  Τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου είναι η γενιά Υ ή Millennials (γεννημένοι 1980-1995) και έχει κάποια κοινά με τους γονείς της υπό την έννοια ότι είναι μία υλιστική γενιά.

Η γενιά Ζ, όμως, είναι μία διαφορετική γενιά, πολυπολιτισμική και  πολυπληθής γιατί ανέρχονται σε 2 δισεκατομμύρια. 

Άκρως εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, πολύ περισσότερο από τη γενιά Υ,  και γι’αυτό κάπως απρόβλεπτοι, οι νέοι της γενιάς αυτής δεν είναι κυνικοί όπως οι γονείς τους που ανήκουν στη γενιά Χ (τη «χαμένη» γενιά, μία γενιά που δεν πιστεύει σε τίποτα).

Εξελίξεις στο εμπορικό ισοζύγιο αγαθών . Α’ εξάμηνο 2017.

Την περίοδο Ιανουαρίου –Ιουνίου 2017, οι ελληνικές εξαγωγές αγαθών ,ανήλθαν στο ποσό των 14.187,8 εκατ. ευρώ έναντι 12.006,4 εκατ. ευρώ κατά το ίδιο διάστημα 2016, παρουσιάζοντας αύξηση 18,2% . Αν όμως αφαιρέσουμε την αξία των πετρελαιοειδών και των πλοίων η αντίστοιχη μεταβολή παρουσίασε αύξηση κατά 704,6 εκατ. ευρώ, δηλαδή 7,8%.

Οι εισαγωγές αγαθών το α’ εξάμηνο 2017 ανήλθαν στο ποσό των 25.780,3 εκατ. ευρώ έναντι 21.610,6 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του έτους 2016, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 19,3%. Αν όμως αφαιρέσουμε την αξία των πετρελαιοειδών και των πλοίων η αντίστοιχη μεταβολή παρουσίασε αύξηση κατά 1120,8 εκατ. ευρώ, δηλαδή 6,3%.

Το εμπορικό ισοζύγιο παρουσίασε μεγάλη αύξηση του ελλείμματός του κατά 20,7% το πρώτο εξάμηνο του 2017 έναντι του αντίστοιχου εξαμήνου του 2016 (2016: -9036,5 εκ. ευρώ, 2017: -11592,5 εκ. ευρώ). Επιπλέον και το εμπορικό ισοζύγιο αγαθών εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών και της αξίας των πλοίων παρουσίασε αύξηση του ελλείμματός του κατά 4,4%.

Εμπορικό ισοζύγιο αγαθών, Α' εξάνηνο 2015-2017

Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ

Διάγραμμα 1

Δύο συμπεράσματα συνάγονται από την παράθεση των στοιχείων:

Ο Σαββόπουλος για την ελληνική γλώσσα!

Ένα ταξείδι στην Αλεξάνδρεια και στο βίωμα της ελληνικής γλώσσας

Ακόμα με παιδεύει ο Μπαγάσας! Έχω θυμώσει μαζί του, έχω απογοητευτεί, τον έχω γκρεμίσει από το βάθρο που τον είχα κάποτε αλλά…, αλλά ο Νιόνιος είχε ένα μαγικό χάρισμα να μιλά τόσο βαθιά για κάποια ζητήματα που δεν χωράνε στις ιδιοτέλειες που τον παρέσυραν στην προσωπική του διαδρομή. Κι όταν ένα τέτοιο ζήτημα είναι η βαθιά ιστορική, φιλοσοφική και πολιτισμική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, μας δίνει τόσο οικουμενικά διδάγματα, αφηγήσεις και αλήθειες που έχουμε ανάγκη εκείνο τον απολογητικό και προφητικό του λόγο, ιδιαίτερα στις μέρες μας που η αλλοτρίωση κατακυριεύει την ύπαρξή μας ως συλλογικό υποκείμενο!

Το απόσπασμα στο βίντεο είναι από την επίσκεψη του Σαββόπουλου στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη, του οικουμενικού ελληνισμού και της σύνθεσης που διαμόρφωσε την ελληνική γλώσσα στο πέρασμα των αιώνων. Το «ταξείδι»αυτό πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εκπομπής «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι, που δημιούργησε ο Νιόνιος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Απολαυστικός!

Δημήτρης Ναπ.Γ.

Το σκανδιναβικό μοντέλο

του Άρη Οικονόμου

.

Πρόκειται για το ιδανικότερο στον πλανήτη, το οποίο όμως  θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα από την επέλαση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, από τις μεταναστευτικές ροές, καθώς επίσης από τη γειτνίαση του με την Ευρωζώνη – με το μεγάλο ιδιωτικό χρέος να αποτελεί ένα από τα βασικότερα ελαττώματα του.

 .

«Ένας τρομοκρατημένος λαός, όπως οι Έλληνες, χωρίς ελπίδα και προοπτική για το μέλλον του, είναι ένας λαός επικίνδυνος για τον εαυτό του. Μία κυβέρνηση χωρίς όραμα είναι αδύνατον να έχει ποτέ επιτυχία, ακόμη και αν διαθέτει τα ικανότερα άτομα του πλανήτη. Μία κοινωνία χωρίς πρότυπα, είναι καταδικασμένη όσο πλούτο και αν διαθέτει«.

 .

Ανάλυση

Υπάρχουν διάφορα οικονομικά μοντέλα, τα οποία πρέπει να ερευνάει κανείς όχι για να τα μιμηθεί, αφού είναι προσαρμοσμένα στις κοινωνίες που τους ταιριάζουν, αλλά για να πάρει τα καλύτερα στοιχεία τους – αυτά που είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν στη δική του χώρα. Ένα από αυτά, το πιο επιτυχημένο τις τελευταίες δεκαετίες, είναι το σκανδιναβικό κοινωνικό μοντέλο – το οποίο δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε ουσιαστικά από τη Σουηδία, ενώ σήμερα λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία κυρίως στη Δανία.

Το σουηδικό μοντέλο, το οποίο απειλείται να καταρρεύσει σήμερα κυρίως υπό το βάρος της μεταναστευτικής κρίσης, εξελίχθηκε ήδη μεταξύ των ετών 1930 και 1970 – ενώ έγινε γνωστό ως τέτοιο μετά τη δεκαετία του ’70. Λόγω όμως της βαθιάς οικονομικής κρίσης που βίωσαν όλες οι σκανδιναβικές χώρες στις αρχές του 1990, δρομολογήθηκαν μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις μεταξύ των ετών 1994 και 2000 – οι οποίες ανανέωσαν εκ βάθρων το κράτος προνοίας, ενώ καθορίσθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό της Δανίας κ. P.N. Rasmussen.

Ο δανός έδωσε έμφαση σε μία καινούργια εργατική και κοινωνική πολιτική, η οποία είχε βασικό στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας – ενώ ονομάσθηκε Flexicurity, από τις δύο αγγλικές λέξεις Flexibility (ευελιξία, ελαστικότητα) και Security (ασφάλεια). Η πολιτική αυτή είχε στόχο να αναμορφώσει την αγορά εργασίας μέσω μίας συμβιβαστικής λύσης, η οποία θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τόσο των εργοδοτών, όσο και των εργαζομένων – όπου οι μεν εργοδότες επιθυμούσαν τη «χαλάρωση» της προστασίας των απολύσεων, ενώ οι εργαζόμενοι την ασφάλεια της θέσης εργασίας τους, οπότε τη διατήρηση της απασχόλησης τους.

Kυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης

Ρήξη, η εφημερίδα του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης. Την Ρήξη μπορείτε να την βρείτε μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου στα περίπτερα όλης της χώρας, όπως και στα γραφεία του Άρδην σε Αθήνα (Ξενοφώντος 4) και Θεσσαλονίκη (Βαλαωρίτου 1 και Δωδεκανήσου), καθώς και στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια). 

Διαβάστε στην Ρήξη:

Αφιέρωμα στην Κεντροαριστερά και τα αδιέξοδά της  

• Η Ελλάδα άλλαξε κατηγορία, του Γιώργου Καραμπελιά
• Το νέο υποκείμενο ενός νέου πολιτισμού;, του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
• Κύπρος: Μετά τις εκλογές, τι;, του Αλέκου Μιχαηλίδη
• Κολλημένοι στον πάτο του βαρελιού, του Γιάννη Ξένου
• Κυβέρνηση Τσίπρα: Το ναδίρ της ελληνικής κοινωνίας
• Οι μεταρρυθμίσεις του κου Γαβρόγλου, του Μάνου Στεφανίδη
• Η πατρίδα του Αριστοτέλη και το χαμένο μέτρο, του Γιώργου Ρακκά
• Ιστορίες για αγριογούρουνα, του Δημήτρη Μπούσμπουρα
• Ο καημός της Άννας και η Ιστορία, του ιερομόναχου Χρυσόστομου

Διεθνή

Υπάρχει υπουργός Περιβάλλοντος;

Από την Ρήξη που κυκλοφορεί (τ. 136)

Η οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό, όπου βούλιαξε μια σάπια λάντζα πεντακόσια μέτρα από τις εγκαταστάσεις του βιολογικού καθαρισμού της Ψυττάλειας, με όλες τις υπηρεσίες σε γεωγραφική εγγύτητα και με ιδανικές περιβαλλοντικές συνθήκες, όπως εξηγούσε ο πρώην πρύτανης του ΕΜΠ, Κ. Μουτζούρης, σε ενημερωτική εκπομπή, έμοιαζε περισσότερο με άσκηση για το πώς αντιμετωπίζονται πιο σοβαρές περιπτώσεις, παρά ότι θα προκαλούσε τέτοιας έκτασης καταστροφή. Οι Συριζαίοι για άλλη μια φορά αποδείχτηκαν εντελώς ανίκανοι να αντιμετωπίσουν ακόμα και στοιχειώδη θέματα διαχείρισης. Το σαπιοκάραβο βούλιαξε ξημερώματα Κυριακής, μέχρι και την Τρίτη ήλπιζαν ότι η μόλυνση θα περιοριστεί μόνο στη Σαλαμίνα. Την Τετάρτη έφτασε στον Πειραιά και στις υπόλοιπες παραλίες της «αθηναϊκής Ριβιέρας». Τόσες μέρες τα αρμόδια υπουργεία Ναυτιλίας και Περιβάλλοντος και Ενέργειας αδιαφόρησαν πλήρως. Την Πέμπτη το μεσημέρι, μετά από τεσσεράμισι μέρες τα συναρμόδια υπουργεία έδωσαν συνέντευξη Τύπου. Εκεί ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, Σωκράτης Φάμελλος εξήγησε ότι το μόνο που έκανε σαν υπουργός ήταν να υποχρεώσει την πλοιοκτήτρια εταιρεία να αναθέσει σε εταιρεία απορρύπανσης το έργο. Αφού λοιπόν το έκανε έφυγε την Δευτέρα το πρωί σε ταξίδι στο Ισραήλ! Εμπιστεύτηκε το έργο της απορρύπανσης και του περιορισμού της ρύπανσης σε μια εταιρεία που, όπως αποκάλυψε ο υπουργός Ναυτιλίας, της έχουν κατασχεθεί δύο καράβια για λαθρεμπόριο. Αντί να ακυρώσει το ταξιδάκι του στο Ισραήλ και να παρακολουθεί επί εικοσιτετραώρου βάσεως το έργο, επέστρεψε την Πέμπτη το μεσημέρι. Μέχρι να επιστρέψει και να καταλάβει τι έγινε, οι μισές παραλίες της Αττικής καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. Για τον άλλο συρίζαιο, τον υφυπουργό Ναυτιλίας Σαντορινιό, που δήλωσε ότι δεν υπάρχει πετρελαιοκηλίδα, αλλά διάσπαρτες πολλές κηλίδες πετρελαίου, τα λόγια είναι περιττά!

Γ.Ξ.

Το Αιγαίο και πάλι σε αναβρασμό από νέα ρεύματα προσφύγων- μεταναστών

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Όλα τα κακά μαζί στη χώρα μας και τα πράγματα από το κακό στο χειρότερο. Δεν προλαβαίνει να κλείσει η μια τρύπα και αμέσως ανοίγει άλλη, ενώ οι πληγές της οικονομικής κρίσης συνεχώς βαθαίνουν, άσχετα με τα ψέματα που μας λένε και τα παραμύθια που μας ταΐζουν.

Και για την αλήθεια του παραπάνω σχόλιου, τις τελευταίες ημέρες τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν και πάλι την τιμητική τους, από τις «νέες αφίξεις» όχι τουριστών αλλά μεταναστών και προσφύγων. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική στη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και τη Λέρο, που έχουν δεχθεί το μεγαλύτερο αριθμό αφίξεων, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά.

Οι περισσότεροι από τους νέο-αφιχθέντες προέρχονται από τη Συρία και το Ιράκ που εξακολουθούν και μαστίζονται από τις συγκρούσεις. Ενδεικτικά για να έχουμε υπόψη μας το τι ακριβώς συμβαίνει αυτόν τον καιρό στα παραπάνω νησιά μας, μόνο τον Αύγουστο σημειώθηκαν 3695 αφίξεις σε σύγκριση με τις 2.249 του Ιουλίου και ο χορός των αφίξεων συνεχίζεται ασταμάτητα.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας μεγάλης κρίσης, που δημιουργεί εξαιρετικές συνθήκες για την εκδήλωση περιστατικών βίας, αφού τα εβδομαδιαία στατιστικά στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετανάστευσης(International Organization for Migration-IOM)δείχνουν ότι στη φετινή χρονιά, τις δύο πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου, ο αριθμός των αφίξεων προσφύγων και μεταναστών από τα παράλια της Μικράς Ασίας, ξεπέρασαν τις αφίξεις στην Ιταλία από το Λιβυκό Πέλαγος. Ειδικά δε το διάστημα 1-6 Σεπτεμβρίου, ο αριθμός αφίξεων στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ανήλθαν στις 1050, έναντι 458 στη Λαμπεντούζα από τη Λιβύη.

Ο ρυθμός των αφίξεων σε Λέσβο, Σάμο, Λέρο έχει ξεπεράσει τον ρυθμό με τον οποίο οι άνθρωποι μεταφέρονται στην ενδοχώρα γεγονός που κάνει εξαιρετικά δύσκολες τις συνθήκες διαβίωσης, αφού οι μετακινήσεις στο εσωτερικό είναι μικρότερες από της αφίξεις. Αυτή η κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα τον επηρεασμό της ψυχικής και σωματικής υγείας αυτών των ανθρώπων.

Έτσι ο κίνδυνος πρόκλησης βίας, αυτοτραυματισμών, σεξουαλικών επιθέσεων, ακόμη και θανάσιμων επεισοδίων είναι πολύ ανησυχητικός και χρειάζεται αύξηση των συνθηκών ασφαλείας.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα για το 2017

Αναλυτική έκθεση με στοιχεία, πίνακες

 oosa_ellada_2017.pdf

Η εκπαίδευση στην Ελλάδα με μία ματιά για το 2017

Οι απόφοιτοι του τομέα υγείας έχουν υψηλότερα ποσοστά απασχόλησης από όσους σπούδασαν τεχνολογία, μηχανική, μαθηματικά ή ανθρωπιστικές επιστήμες.

Παρ΄ όλα αυτά όμως λόγω μιας εξαιρετικά επιλεκτικής διαδικασίας εισαγωγής μόνο το 12% των αποφοίτων ΑΕΙ έχουν αποκτήσει πτυχίο σε αυτή την ειδικότητα.

Οι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας στην Ελλάδα έχουν επηρεαστεί σημαντικά από την οικονομική κρίση και αντιμετωπίζουν το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από όλες τις χώρες του ΟΑΣΑ, ήτοι 28% σε σύγκριση με το 6,6% και το 7,4% για τις χώρες του ΟΟΣΑ και τις χώρες της ΕΕ22.

Οι μισθοί των καθηγητών σταθερά μειώνονται από το 2008 και τώρα βρίσκονται στους χαμηλότερους μισθούς των χωρών του ΟΟΣΑ.

Διαβάστε εδώ την έκθεση του ΟΟΣΑ για το 2017 που αφορά στην Ελλάδα (στην αγγλική γλώσσα)

Εδώ μεταφρασμένη περίληψη

Friedrich Nietzsche - Περί Ελλήνων

Περί Ελλήνων

                                                                                                                        

FriedrichNietzsche

Μ' έναν μεγάλο λαό, μεγαλοφυή, συμβαίνει ό,τι και με τον άνθρωπο τον μεγαλοφυή. Και οι παραμικρότερες εκδηλώσεις τη ζωής, έχουν το σημάδι της μεγαλοφυΐας...

Οι Έλληνες είναι όπως και η μεγαλοφυΐα: Απλοί. Γι' αυτό είναι διδάσκαλοι αθάνατοι. Οι θεσμοί τους, τα δημιουργήματά τους, φέρνουν τη σφραγίδα της απλότητας, τόσο, που συχνά μένει κανείς εκστατικός, βλέποντας ως τι σημείο είναι μοναδικοί σ' αυτή τους την απλότητα. Και, παραδόξως, είν' εξίσου τόσο «βαθείς», όσο και απλοί. Μολοντούτο, σπάνια μας αποκαλύπτουν τα βάθη της σοφίας και της γνώσης τους...

Ανάμεσα στον μεγάλο άνθρωπο της διάνοιας, το Αριστοτέλη, και στα ήθη και την τέχνη των Ελλήνων, υπάρχει άβυσσος τεράστια, έτσι που ο καθείς από εμάς φαίνεται ρηχός και άτονος, συγκρινόμενος με το απροσμέτρητο μεγαλείο του ελληνικού ενστίκτου. Είναι μια απ' τις μεγαλύτερες αρετές των Ελλήνων το να μην θέλουν να μεταπλάσουν σε διανόημα ό,τι καλύτερο κλείνουν μέσα τους. Μ' άλλα λόγια, είναι «αφελείς»· είναι μια λέξη που συνοψίζει την απλότητα και το βάθος. Έχουνε μέσα τους κάτι από το έργο της τέχνης. Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα...

Ταυτότητες και ιδεολογικές αναζητήσεις πριν την Άλωση

Βλάσης Αγτζίδης

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπήρξε η πρωτεύουσα του εκχριστιανισμένου ελληνορωμαϊκού κόσμου. Η Κωνσταντινούπολη, ως «Νέα Ρώμη» ή «Νέα 

Ιερουσαλήμ», θα γίνει πρωτεύουσα αυτού του κόσμου.1 Βάση της βυζαντινής ταυτότητας ήταν η ελληνική γλώσσα, η χριστιανική θρησκεία και από τον 7ο μ.Χ αιώνα θα προστεθεί και η απόκρουση των μουσουλμάνων. Βαθύτατα εμπεδωμένη ήταν η συνείδηση ότι υπάρχει ένα χριστιανικό έθνος που πρέπει, όπως έγραψε ο Λέων ο ΣΤ, να δώσει τη μάχη «…για το Θεό, για την αγάπη του Θεού, για όλο το έθνος και πάνω απ’ όλα για τα αδέλφια μας, που βρίσκονται κάτω από το ζυγό των απίστων, για τα παιδιά μας και τις γυναίκες μας, για την πατρίδα μας. Να μην ξεχνούν να υπενθυμίζουν, ότι η μνήμη εκείνων που έπεσαν για την ελευθερία των αδελφών μας είναι αιώνια και ότι ο πόλεμος διεξάγεται εναντίον των εχθρών του Θεού.»2

Η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ γράφει γι αυτό το νέο κράτος: «Η ελληνικότητα σα μάθημα μεγαλοσύνης μαζί με τη Ρώμη θα ξαναβρεί προοδευτικά τίτλους ευγένειας στο ρωμαϊκό χριστιανικό κράτος του Βυζαντίου. Ανανεωμένη από τα διδάγματα της νέας πνευματικής χριστιανικής αρετής, η ελληνική παιδεία και εμπειρία, θα αποτελέσει προοδευτικά το υπόβαθρο για το ξεκίνημα κάθε αναγέννησης, που μετά την πτώση της πόλης θα στηρίξει τον ευρωπαϊκό νεότερο κόσμο. Στη διαχρονικότητα της ιστορίας, το Βυζάντιο, χάρη στον ελληνοπρεπή και χριστιανομαθή ανθρωπισμό του, που θα στεριώσει με τον καιρό, θα γίνει η μεσαιωνική Αυτοκρατορία του ανανεωμένου Ελληνισμού».3

Ο πληθυσμός αναγνωρίζει τον εαυτό του ως Ρωμαίο-Ρωμιό, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε σημείο του τότε ελληνικού κόσμου. Ο όρος «Έλληνας» έχει μετατραπεί σε θρησκευτικό όρο και έχει ταυτιστεί με τον «εθνικό», τον «ειδωλολάτρη» από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες εξαιτίας της σύγκρουσης του μονοθεϊστικού χριστιανισμού με τον αρχαιοελληνικό παγανισμό.4

Η ειρηνική περίοδος διαταράχτηκε από τις επιθέσεις των Περσών που θα αρχίσουν από τα μέσα του 5ου αιώνα για να κορυφωθούν στις αρχές του 7ου. Την περσική επιθετικότητα θα διαδεχθεί ένας νέος παράγοντας: το αραβικό ισλάμ, που με επιδρομές θα προκαλέσει και πάλι αναστάτωση στο χώρο της Μικράς Ασίας.

Η εξουδετέρωση της περσικής απειλής από τον Ηράκλειο (610-640) συνέπεσε με την ομαλή μετάβαση της εξουσίας στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τους Λατίνους στους Έλληνες. Η ελληνική γλώσσα είχε παραμερίσει τη λατινική ακόμα και από την εποχή του Ιουστινιανού. O Arnold Toynbee αναφέρεται σε «βυζαντινούς Έλληνες» και σε «βυζαντινό ελληνικό πολιτισμό». Συμπεραίνει: «Τον 5ο αιώνα η αυτοκρατορία συνέχισε να είναι κατ’ όνομα ρωμαϊκή, αλλά στην πραγματικότητα είχε καταστεί ελληνική και παρέμεινε ελληνική». Ο Νίκος Σβορώνος θεωρεί ότι «…το Βυζάντιο είναι στην ουσία περισσότερο συνέχεια των ελληνιστικών κρατών της Ανατολής, παρά της Ρώμης» και διατυπώνει ευθαρσώς την άποψη ότι από την εποχή των Μακεδόνων αυτοκρατόρων το Βυζάντιο εξελίσσεται σε «ελληνικό εθνικό κράτος».5

M. Heidegger: η ουσία της ποίησης

Δημήτρης Τζωρτζόπουλος

Μάρτιν Χάιντεγκερ

1889-1976

Ο Χαίλντερλιν και η ποίηση:

 πώς κατανοείται η αλήθεια του Είναι [μας];

§1

Η οδός της ποίησης είναι μια επικίνδυνη οδός. Γιατί; Επειδή «οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει» (Ηράκλειτος, απ. 93). Η ποίηση δεν σκέπτεται δογματικά και μονοσήμαντα, δεν ζητά μια εικονική επικοινωνία και περαιτέρω, ως εκ τούτου, δεν επιθυμεί, δεν επιζητεί το κρύφιο, το σκοτεινό, το παραπλανητικό. Είναι φως και μένει στο φως.  Ο φιλόσοφος που έγκαιρα διέκρινε τη στοχαστική δύναμη της ποίησης του Χαίλντερλιν και εισχώρησε στο φιλοσοφικό βάθος του τελευταίου ως ποιητή είναι ο Χάιντεγκερ. Έτσι βλέπουμε πως η μετά τη Στροφή ανάπτυξη της σκέψης του διέπεται κατά πολύ από την αναγκαιότητα να «ακουστεί ο λόγος του Χαίλντερλιν». Η παρατεταμένη, επομένως, ενασχόλησή του με αυτόν τον «ποιητή των ποιητών», όπως αποφαινόταν ο ίδιος για τον Χαίλντερλιν, είναι ουσιαστικά μια συνεπής ανταπόκριση στην πρόθεση του Χαϊντεγκεριανού στοχασμού να μιλήσει για την ουσία της ποίησης: Γιατί ο συγκεκριμένος ποιητής και όχι ο Όμηρος, ο Σοφοκλής, ο Βιργίλιος ή ο Δάντης, ο Σαίξπηρ ή ο Γκαίτε (GA 4, 33);  Επειδή ο εν λόγω ποιητής συνέδεσε όλο το δημιουργικό-ποιητικό του  Είναι με τον προορισμό της ποίησης. Ποιος είναι ο προορισμός της ποίησης; Η ποίηση, με τον ιδιάζοντα σε αυτή και μόνο σε αυτή τρόπο, να καθιστά ποιητική την ουσία της· δηλαδή να αυτο-κατανοείται ως ποιείν,  επι-νοείν [=νοώ, συλλαμβάνω και υλοποιώ ιδέα του εαυτού ως Είναι], ως ευρίσκειν και εφευρίσκειν, ως κάμνειν, ως γενεσιουργία, ως αρχέγονη δημιουργία.  Ο ιδιάζων τρόπος, κατ’ αυτή την έννοια, που η ποίηση ποιεί την ουσία της είναι η γλώσσα.

Ο Κοτζιάς έριξε ένα μικρό… «πυρηνικό» σε Σκόπια και Αλβανία – Εντοπίστηκε «πιστόλι» του Τζορτζ Σόρος

Μια μικρή πυρηνική «βομβίτσα» έριξε ο Νίκος Κοτζιάς σε Σκόπια και Αλβανία, στην άτυπη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Εσθονία.

Σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, μετά το πέρας των εργασιών την Παρασκευή, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών «έδειξε» την Αλβανία και τους σχεδιασμούς της αλβανικής κυβέρνησης να υφαρπάξει γαίες και κατοικίες που ανήκουν στη γηγενή Ελληνική Εθνική Μειονότητα(Βορειοηπειρώτες), ενώ στην ίδια δήλωσή του έγινε σαφέστατος υπαινιγμός και για τα Σκόπια.

Ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών είπε:

«Τόνισα ότι τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται επιλεκτικά και παρουσίασα μια σειρά από παραδείγματα για το πώς γίνεται κατάχρησή τους.

»Τέλος, συζητήσαμε με τις χώρες της Ανατολικής Γειτονίας, όπως επίσης και με τις τέσσερις υποψήφιες για ένταξη χώρες των Δυτικών Βαλκανίων και την Τουρκία και ανταλλάξαμε γνώμες για το πώς αυτό το ζήτημα θα μπορέσει να προωθηθεί.

»Στο πλαίσιο της εδώ παρουσίας μας, είχα και συζητήσεις με μία σειρά από Υπουργούς και Επιτρόπους, όπου έκανα πάρα πολύ σαφές κάτω από ποιούς όρους και προϋποθέσεις μπορούν να εκκινήσουν οι διαπραγματεύσεις με ορισμένες από αυτές τις υποψήφιες χώρες».

Όταν η ανοησία μας κυβερνά

Σπύρος Στάλιας

Ισχυρίζονται οι Νεοφιλελεύθεροι Κυβερνήτες μας, συνεπικουρούμενοι και από τους Τραπεζίτες και τον Επιχειρηματικό Κόσμο ότι η χώρα δεν παράγει αποταμιεύσεις έτσι ώστε να χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις της. Δεν παράγονται αποταμιευτικές καταθέσεις που μετά θα γίνουν δάνεια για να έχουμε ανάπτυξη. Οι Τράπεζες συνεπώς δεν έχουν χρήμα για να δώσουν χρήμα. Έως ότου παραχθούν εθνικές αποταμιεύσεις ο ξένοι και οι ξένες επενδύσεις θα σώζουν την χώρα, και κατά συνέπεια μέρος αυτής της διαδικασίας, είναι και το ξεπούλημα της χώρας μέσω του υπερταμείου.

Από την Ιστορία δεν θυμάμαι ποτέ Έλληνες, οποιασδήποτε περιόδου, να έχουν παραδεχτεί τέτοιο κατάντημα! Τι ντροπή Θεέ μου!

Μα αν έχουν δίκιο, τότε τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Γίνεσαι δούλος και ελπίζεις κάποτε να γίνεις απελεύθερος. Τέλος πάντων επιβιώνεις!

Ας δούμε λίγο το θέμα των αποταμιεύσεων. Αν μια οικογένεια έχει μηνιαίο εισόδημα 1000 ευρώ, κάνοντας αποταμίευση, ας πούμε 100 ευρώ τον μήνα, στο τέλος του χρόνου θα έχει αποταμιεύσει 1200 ευρώ. Θαυμάσια. Τι είναι λοιπόν η αποταμίευση; Το υπόλοιπο του εισοδήματος που δεν καταναλώθηκε και προφανώς η αποταμίευση εξαρτάται από το ύψος του εισοδήματος και τις καταναλωτικές συνήθειες της οικογένειας. Ενώ αυτό μπορεί να ισχύει για μια οικογένεια εν τούτοις αυτό δεν ισχύει για το σύνολο της οικονομίας.

Ας υποθέσουμε ότι η δαπάνη για κατανάλωση και επενδύσεις είναι δεδομένη και ότι όλα τα νοικοκυριά αποφασίζουν να αυξήσουν τις αποταμιεύσεις τους. Στο τέλος της περιόδου δεν θα έχουμε αύξηση των αποταμιεύσεων αλλά μείωση του εθνικού εισοδήματος, αύξηση της ανεργίας και τελικά λιγότερες συνολικά αποταμιεύσεις. Μα γιατί; Γιατί οι αποταμιεύσεις εξαρτώνται από το εθνικό εισόδημα που με την σειρά του εξαρτάται από τις δαπάνες για επενδύσεις και κατανάλωση. Αφού αυξήσαμε τις αποταμιεύσεις μειώσαμε κατ ανάγκη τις δαπάνες μας με αποτέλεσμα να μειωθεί το εθνικό εισόδημα και στο τέλος να μειωθούν οι αποταμιεύσεις. Πιο άπλα δεν γίνεται.