Δημήτρης Νατσιός, "Φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μ’ αποκρίνεται κανείς"

"Φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μ’ αποκρίνεται κανείς"

Δημήτρης Νατσιός , δάσκαλος-Κιλκίς

«Τ΄αγγειά γινήκαν θυμιατά

και τα σκατά λιβάνι

οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι

κι οι κλέφτες καπετάνιοι»

Γ. Σουρής

Γυρίζεις σαν άνθρωπος το μεσημέρι, το βράδυ στο σπίτι σου. Λαχταράς την γαλήνη, την θαλπωρή, την ανάπαυση του ιδιωτικού σου κάστρου. Καταπώς συνηθίζεται, μαζί με τους οικείους, σε «υποδέχεται» το ανύστακτο και ακάματο τηλεοπτικό μάτι. Συν γυναιξί και τέκνοις στυλώνεις, ασυναίσθητα, το βλέμμα σου στο μεσημεριανό - βραδινό πρόγραμμα των καναλιών. (Οι δημοσκοπικές έρευνες κατατάσσουν την μεσημεριανή ζώνη, σ’ αυτήν με τις υψηλότερες θεαματικότητες). 

Την ώρα, λοιπόν, της ευλογημένης οικογενειακής σύναξης, επιλέγουν οι κερδέμποροι του θεάματος για να προβληθεί ό,τι ευτελές και βορβορώδες κυκλοφορεί στην ελληνική τηλεόραση. Όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια, μιμούμενα φτηνιάρικες, κουτσομπολίστικες «αμερικανιές» (εκπομπές), ανέλαβαν εργολαβικά να παιδαγωγήσουν την ελληνική οικογένεια στην χυδαιότητα και την προστυχιά. Το σκηνικό ίδιο και απαράλλαχτο παντού. Μία παρουσιάστρια-εμπόρευμα γυναικείο, οπισθοτεταμένο και ημίγυμνο, για να θωπεύει τις καταχωνιασμένες φαντασιώσεις των απανταχού στερημένων, πλαισιωμένη από ένα παρδαλό ανθρώπινο συνονθύλευμα. Το συνονθύλευμα αυτό, υπακούοντας στην λογική των ποσοστώσεων, αντιπροσωπεύει όλη την ελληνική κοινωνία. Απαραιτήτως δύο ή τρεις θηλύγλωσσοι, που διαφημίζουν κορδωμένοι το «κουσούρι» τους. Καναδυό φτιασιδωμένα και ψιμυθιωμένα γραϊδια, κάτι σαν «ανακομιδή λειψάνων» της πάλαι ποτέ καλής ελληνικής τηλεόρασης. Νεαρές με μισοανασηκωμένες μικροφούστες, που ονειρεύονται χρυσή, γρήγορη καριέρα –όνειρο ζωής- ελεύθερες από αναστολές και λοιπές... μικροαστικές αρετές. Και ένα-δύο ξεθυμασμένα,παλιμπαιδίζοντα  γερόντια, τύπου Κωστόπουλου, που υποδύονται, αξιογέλαστα ή αξιοδάκρυτα, τους μοσχόμαγκες. Όλο αυτό το τιποτολόγο κράμα, χωρίς πολλή προσπάθεια, διασκεδάζει την ελληνική οικογένεια, χρησιμοποιώντας, ως πρώτη ύλη, λάσπη και σπέρμα ανακατωμένα, καλλιεργώντας στον κοινωνικό βίο τον κυρακατινισμό . Χαρακτηριστικό του αγοραίου ήθους και του παρδαλογενούς ύφους είναι ο τίτλος των σκουπιδο-εκπομπών. (Παρελαύνουν οι Ζήνες, οι Τατιάνες, οι... labires,oι menioi ).

Αρμενική Γενοκτονία: η ηθική διάσταση της μνήμης

Το Αρμενικό Ζήτημα δεν προσέκρουε μόνο στην λυσσαλέα αντίδραση της Τουρκίας, αλλά και στην αδιαφορία και τα φοβικά σύνδρομα του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού κόσμου και δη της Αριστεράς, που εξακολουθούσε να το τοποθετεί στα «αζήτητα», όπως – άλλωστε – και το Κουρδικό, αφού για την ανιστόρητη πλειοψηφία της, οι Κούρδοι δεν αποτελούσαν ξεχωριστό έθνος, αλλά «ένα είδος ορεινών Τούρκων».

Το ζήτημα της Αρμενικής Γενοκτονίας δεν αποτελεί απλό περιστασιακό γεγονός, αλλά γεγονός που καθόρισε την πορεία του 20ού αιώνα, με κορυφαίο συμβάν το απόλυτο γερμανικό έγκλημα του Ολοκαυτώματος (Ποιος μιλάει ακόμη σήμερα για την εξολόθρευση των Αρμενίων; δήλωνε ο Αδόλφος Χίτλερ πριν ξεκινήσει το Ολοκαύτωμα), αλλά και την δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους του τουρκικού, που χτίστηκε πάνω στα ερείπια των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας.

Οι γελοιογραφίες της ημέρας!

ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ και ΑΛΗΤΕΣ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ

Θα λέγαμε ότι η σύγχρονη κοινωνία χαρακτηρίζεται από τέσσερα στοιχεία που είναι ο οικονομισμός, ο υλισμός, ο καταναλωτισμός και ο ατομισμός.

Παντού συναντάμε τον οικονομισμό. Όλοι μιλούν για την οικονομία, το κράτος θεωρείται πλέον επιχείρηση και υποστηρίζεται δε ότι θα πρέπει να διοικείται ως επιχείρηση (δεν είναι τυχαία η εκλογή ενός επιχειρηματία στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ και η πιθανή εκλογή ενός τραπεζίτη στη θέση του προέδρου της Γαλλίας). Οι πάντες, λοιπόν, μιλούν και γράφουν για την οικονομία και για τους οικονομικούς δείκτες χωρίς όμως να αναφέρονται στις επιπτώσεις των διαφόρων μέτρων στην κοινωνία, πόσο δε μάλλον στην ευημερία της κοινωνίας, η οποία δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν και κυρίως τους ταγούς. Η ευφορία των οικονομικών δεικτών λοιπόν υπεράνω της ευημερίας του ανθρώπου. Το γεγονός αυτό υποκρύπτεται εντέχνως. Μιλάμε για οικονομική ανάπτυξη χωρίς όμως να αποσαφηνίζεται το πότε και κυρίως ποιους θα ωφελήσει.

Ο υλισμός, το άλλο χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας, αφορά την εμμονική επικέντρωση στα υλικά προϊόντα και φυσικά σε αυτά δεν ανήκουν τα πολιτισμικά αγαθά,η λέξη αισθητική είναι σχεδόν απαγορευμένη, άγνωστη για τον πολύ κόσμο. Η χυδαιότητα του υλισμού επικρατεί στα πάντα. Τα ΜΜΕ προωθούν αυτή τη χυδαιότητα μέσω των κατευθυνόμενων ταινιών, ειδήσεων, ριάλιτυ σόου όπου ο κάθε ένας χρησιμοποιεί το οποιοδήποτε αθέμιτο μέσο για να κερδίσει ένα (εξευτελιζόμενος) ευτελές βραβείο.

Το καρτέλ και η κερδοσκοπία στον αγροτικό κλάδο

Η δημιουργία ολιγοπωλίων στο χώρο, καθώς επίσης η ραγδαία αύξηση της χρηματοπιστωτικής ληστείας, θα προκαλέσουν μεγάλα προβλήματα στον πλανήτη, ειδικά στις αναδυόμενες οικονομίες, καθώς επίσης στα πιο αδύναμα εισοδηματικά στρώματα – το θλιβερό παράδειγμα της Βενεζουέλας.  

«Μία άλλη μορφή κοινωνικού αποκλεισμού είναι η αγορά τεραστίων εκτάσεων γης παγκοσμίως από τις πολυεθνικές, με στόχο την εκμετάλλευση του υπεδάφους, καθώς επίσης την παραγωγή γεωργικής ενέργειας – γεγονός που σημαίνει ότι, εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες του «τρίτου κόσμου» αδυνατούν πλέον να τραφούν και πεθαίνουν«.

.

Ανάλυση

Οι αλλαγές στην οικονομική πολιτική διεθνώς, έχουν περιορίσει σημαντικά τον κρατικό έλεγχο τόσο των αγορών, όσο και των ροών κεφαλαίων – μίας διαδικασίας που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, με την άνοδο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, επιταχυνόμενη από το 1990 και μετά.

Αυτό που συνέβη σε άλλους κλάδους επηρέασε επίσης τον τομέα της διατροφής, όσον αφορά κυρίως δύο εξελίξεις: (α) την υπερβολική συγκέντρωση των επιχειρήσεων, η οποία οδήγησε στη δημιουργία Ολιγοπωλίων, καθώς επίσης (β) την πολύ ισχυρή επέκταση των μεγαλυτέρων εταιριών, όπου ο τζίρος τους στο εξωτερικό αυξήθηκε πολύ περισσότερο, από τον αντίστοιχο στην εγχώρια αγορά τους.

Για παράδειγμα ο τζίρος της Nestle, του ελβετικού γίγαντα του κλάδου, προέρχεται κατά 70% από περιοχές εκτός της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής – ενώ της Unilever (βρετανικός και ολλανδικός όμιλος) οφείλεται κατά 75% σε χώρες εκτός της Ευρώπης.

Το καρτέλ

Περαιτέρω, η επιχειρηματική στρατηγική αυτών των κολοσσών βασίζεται στη συνεχή επέκταση σε νέες αγορές – οπότε ο περιορισμός ή η κατάργηση των δασμών, καθώς επίσης των πάσης φύσεως εμπορικών εμποδίων, τους είναι εξαιρετικά σημαντικός. Πόσο μάλλον όταν η αξία των παγκοσμίων εξαγωγών τροφίμων πενταπλασιάσθηκε μεταξύ των ετών 1990 και 2014, ενώ η αξία των αγροτικών εξαγωγών αυξήθηκε στο ίδιο χρονικό διάστημα κατά τέσσερις περίπου φορές.

Η συγκεκριμένη ανάπτυξη του κλάδου «επιδοτήθηκε» από μία σειρά συμφωνιών ελευθέρου εμπορίου, καθώς επίσης προστασίας των επενδύσεων – οι περισσότερες από τις οποίες διαπραγματεύθηκαν τη δεκαετία του 1990, αφού ολοκληρώθηκαν οι πολυμερείς εμπορικές συζητήσεις του «Γύρου της Ουρουγουάης» το 1994, οι οποίες οδήγησαν στην ίδρυση του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Έτσι δημιουργήθηκαν οι τεράστιοι διατροφικοί όμιλοι, οι δέκα μεγαλύτεροι εκ των οποίων το 2015 φαίνονται στο γράφημα νούμερο ένα (με κόκκινο στη βιομηχανία και με μπλε στο εμπόριο).

Επεξήγηση γραφήματος: Οι δέκα μεγαλύτεροι διατροφικοί όμιλοι – έδρα των ισχυρότερων από πλευράς τζίρου (μόνο οι τζίροι με αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα.

.

Η τακτική “σκακιέρα” των αντιμαχομένων στη Συρία…

Την εβδομάδα που μας πέρασε, τα κυβερνητικά στρατεύματα της Συρίας, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, πέτυχαν δύο σημαντικές νίκες, συγκρίσιμες από στρατηγικής απόψεως με την ανακατάληψη της Παλμύρας. Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση του μετώπου, μπορούμε μάλλον να μαντέψουμε τον επόμενο μεγάλο στόχο της Δαμασκού. Κι αυτός είναι η επαρχία Ιντλίμπ, που βρέθηκε πρόσφατα στο κέντρο του σκανδάλου με τη χρήση χημικών όπλων. Αλλά υπάρχουν και άλλοι λόγοι, στα άλλα μέτωπα, που χαροποιούν την κυβέρνηση της Συρίας.

Του ΓΙΕΒΓΕΝΙ ΚΡΟΥΤΙΚΟΦ αναδημοσίευση από defence-point.gr

ΠΗΓΗ: https://vz.ru/

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Στα σύνορα με τον Λίβανο, στα νοτιοδυτικά, μια τεράστια για τα δεδομένα της χώρας περιοχή, όπου δρούσαν για χρόνια διάφορες ομάδες τζιχαντιστών, πέρασε ουσιαστικά χωρίς μάχη στον έλεγχο της Δαμασκού. Μεγάλο μέρος των μαχητών, σε συμφωνία με τις κυβερνητικές δυνάμεις, εγκατέλειψαν τη ζώνη από τη Δαμασκό έως και τα υψίπεδα του Γκολάν και τα σύνορα με το Λίβανο μεταφέρθηκαν στην Ιντλίμπ.

Απέμειναν μόνον δύο μικροί κωμοπόλεις κοντά στα σύνορα, που δεν έχουν ακόμη συμμετάσχει στη συμφωνία. Πρόκειται για τις περιοχές που είχαν αντέξει για καιρό την πολιορκία και για τις οποίες είχε υπάρξει πρόσφατα θόρυβος από τους διεθνείς οργανισμούς.

Αλλά σε γενικές γραμμές το νοτιοδυτικό μέτωπο πρακτικά έπαψε να υφίσταται – σε αυτή την πλευρά η απειλή παραμένει μόνον γύρω από την πόλη Daraa και σε μια σειρά από τσερκέζικα χωριά στα υψίπεδα του Γκολάν. Η όλη επιχείρηση ολοκληρώθηκε ουσιαστικά χωρίς μάχη και γι’ αυτό και δεν προσέλκυσε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας.

Η άλλη, όμως, επιχείρηση στα βόρεια της επαρχίας Χαμά προκάλεσε ένα νέο κύμα αγανάκτησης από τα διεθνή ΜΜΕ, με το γνωστό μοτίβο: «Ο Άσαντ βομβαρδίζει νοσοκομεία». Αλλά η πραγματική κατάσταση είναι διαφορετική.

Το μέτωπο των τζιχαντιστών, με κέντρο δράσης της μεγάλης πόλη Al-Lataminah, έμενε αμετακίνητο για πολύ μεγάλο διάστημα. Αρκετές κοιλάδες στα βόρεια της Χάμα δημιουργούν έναν διάδρομο προς την Ιντλίμπ, παρακάμπτοντας τις ορεινές ζώνες που βρίσκονται δυτικά της επαρχίας της Λατάκειας, και ως εκ τούτου είναι πολύτιμες.

Πριν από δύο χρόνια, έγινε μια πρώτη απόπειρα να οργανωθεί μεγάλης κλίμακας επίθεση από τα κυβερνητικά στρατεύματα με σκοπό την κατάληψή τους, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Οι μάχες μεταβλήθηκαν σε πραγματικό σφαγείο και εκφυλίστηκαν σε σειρά μετωπικών επιθέσεων και από τις δύο πλευρές. Μερικές φορές οι τζιχαντιστές κατάφεραν όχι μόνον να ανακαταλάβουν κάποια εδάφη που είχαν χάσει, αλλά και να κερδίσουν και καινούργια.

Γνωρίστε τον αληθινό Εμανουέλ Μακρόν: Προστατευόμενος τραπεζιτών, τέκτονας, δημιούργημα της ελίτ

.

Επεξεργασία και προσθήκες από το Off the Record

Οι περισσότεροι που δίνουν προσοχή στις παγκόσμιες υποθέσεις έχουν κάποια αντίληψη του αντιπάλου του, της εθνικίστριας Μαρίν Λεπέν, αλλά ο ίδιος ο Εμανουέλ Μακρόν είναι κατά πολύ ένα μαύρο κουτί.

Οποιαδήποτε γνώση μπορεί να έχουμε σχετικά με τον Μακρόν πιθανότατα προέρχεται από τα εγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης, τα οποία εξυμνούν ομοιόμορφα τον σοσιαλιστή-κεντρώο προστατευόμενο των Ρόθτσιλντ.

Για παράδειγμα, ρίξτε μια ματιά στον ακόλουθο τίτλο από ένα άρθρο του Ιανουαρίου που δημοσιεύθηκε στο Foreign Policy και ο οποίος λέει: ”Ο Αγγλόφωνος, λάτρης της Γερμανίας, Γάλλος πολιτικός που η Ευρώπη περίμενε – Ο Εμανουέλ Μακρόν υπόσχεται ελπίδα και αλλαγή – για όλη την ήπειρο”.

Θα σκέφτεστε ότι αυτός ο τύπος ήταν η Δευτέρα Παρουσία ή κάτι τέτοιο. Φυσικά, η εξύμνηση συνεχίζεται πέρα ​​από τον τίτλο, και ανάμεσα σε πολλά αναφέρονται και τα εξής:

”Η ομιλία του Μακρόν προσέφερε μια ισχυρή και πειστική υπόθεση ότι είναι η τελευταία μεγάλη Γαλλική ελπίδα για ένα ευρωπαϊκό μέλλον βασισμένο σε μια κοινή αγορά και μια κοινή ηθική, ένα ενιαίο νόμισμα και μια μοναδική δέσμευση στις βασικές αξίες της ηπείρου.

…ο Μακρόν – παρόλο που δεν έχει την υποστήριξη ενός καθιερωμένου κόμματος, ή ίσως επειδή δεν το κάνει – δεν είναι πια το σκοτεινό άλογο, αλλά ο λευκός ιππότης για έναν αυξανόμενο αριθμό Γάλλων ψηφοφόρων. Ωστόσο, αυτό που ο συγκεκριμένος ιππότης υπόσχεται, πέρα ​​από τη ζωντάνια και τη ζωτικότητα, δεν είναι ακόμα σαφές”.

Αυτός ο αρθρογράφος σίγουρα δεν συγκρατεί το συναίσθημα του για τον Μακρόν. Μόνο στις τρεις πρώτες παραγράφους αναφέρεται στον άνθρωπο ως “την τελευταία μεγάλη Γαλλική ελπίδα” και ως “λευκό ιππότη”. Εκπληκτικό.

Σίγουρα, μπορεί να μην έχει την υποστήριξη ενός καθιερωμένου πολιτικού κόμματος, αλλά εκείνοι που τον στηρίζουν έχουν πολύ περισσότερη δύναμη από αυτό.

Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στη Financial Times με τίτλο, ”Τα χρόνια του Εμανουέλ Μακρόν στους Ρόθτσιλντ που τον καθιστούν εύκολο εκλογικό στόχο”. Με βάση τον τίτλο, θα νομίζατε ότι ο άνθρωπος απλώς είχε μια κανονική, σύντομη στάση στην τράπεζα, αλλά θα κάνατε λάθος. Καθώς διαβάζετε, γίνεται σαφές ότι προετοιμάστηκε από την πρώτη μέρα από συνεργάτη του Ρόθτσιλντ και κατέληξε σε μια γρήγορη διαδρομή που δεν έχουμε ξαναδεί. Αλλά πρώτα, ας εξετάσουμε τις δύο πρώτες παραγράφους του άρθρου, οι οποίες προδίδουν τις προθέσεις του ανθρώπου.

”Όταν ο Εμανουέλ Μακρόν είπε στους φίλους του το 2008 ότι έγινε μέλος των Ρόθτσιλντ, της επενδυτικής τράπεζας κύρους, ο τότε 30χρονος δημόσιος υπάλληλος προειδοποιήθηκε ότι θα μπορούσε να βυθίσει μια μελλοντική σταδιοδρομία στην πολιτική.

“Έχεις συνειδητοποιήσει ότι τα τραπεζικά δεν είναι μια οποιαδήποτε δουλειά; Και η Ρόθτσιλντ μια οποιαδήποτε τράπεζα; “είπε ένας φίλος στον άνθρωπο ο οποίος, εννέα χρόνια αργότερα, θα γινόταν πρωτοπόρος στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.”

Από τις «γκρίζες ζώνες» στο «τουρκικό» Αγαθονήσι!

Σταύρος Λυγερός

 Δεν είναι η πρώτη φορά που η Άγκυρα αμφισβητεί την ελληνικότητα ακόμα και κατοικημένων ελληνικών νησίδων. Ο επίσημος τουρκικός ισχυρισμός, όμως, ότι το Αγαθονήσι είναι τουρκικό έδαφος επιβεβαιώνει ότι η αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης εκ μέρους του Ερντογάν δεν εντασσόταν απλώς και μόνο στο πλαίσιο εσωτερικών πολιτικών σκοπιμοτήτων εν όψει δημοψηφίσματος. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία επιχειρεί ένα ποιοτικό άλμα στις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της, όπως αυτές εγκαινιάσθηκαν το 1973.

Τότε, η Άγκυρα είχε εγείρει διεκδικήσεις στην υφαλοκρηπίδα του ανατολικού Αιγαίου. Ακολούθησε σύντομα η αμφισβήτηση των ορίων του ελληνικού FIR (περιοχή ελέγχου των πτήσεων πολιτικής αεροπορίας) και η άρνηση αποδοχής του ελληνικού εναέριου χώρου των 10 μιλίων. Εύρος που ισχύει από το 1931 και που για δεκαετίες δεν είχε αμφισβητηθεί από την τουρκική πλευρά.

Στην πραγματικότητα, από το 1973-74 η Άγκυρα άρχισε να οικοδομεί τις προϋποθέσεις μίας ιδιότυπης “πολιορκίας” των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου, η οποία προοπτικά θα της επέτρεπε να εγείρει και εδαφικές διεκδικήσεις. Εμφάνιζε τα ελληνικά νησιά να “κάθονται” σε τουρκική υφαλοκρηπίδα και να περιβάλλονται από εναέριο χώρο, ελεγχόμενο από την Τουρκία.

Το επόμενο κρίσιμο βήμα έγινε στις αρχές του 1996 με την επίσημη προβολή της θεωρίας περί “γκρίζων ζωνών”, η οποία και προκάλεσε την κρίση στα Ίμια. Η πάγια τακτική της Άγκυρας είναι να εγείρει μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις και στη συνέχεια να καλεί την Αθήνα να διαπραγματευθεί, δηλαδή να μοιράσει τα ελληνικά δικαιώματα. Για τον σκοπό αυτό ασκούσε άμεση ή έμμεση στρατιωτική πίεση.

ΤΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟ ΣΤΑ ΙΜΙΑ

Σ’ εκείνη την κρίση για πρώτη φορά η Τουρκία όχι μόνο διεκδίκησε ελληνικό έδαφος, αλλά και δημιούργησε τετελεσμένο. Η πρόκληση κρίσης και η απειλή πολέμου υποχρέωσαν την Αθήνα ουσιαστικά να αποδεχθεί το “γκριζάρισμα” των δύο αυτών βραχονησίδων. Μπορεί τότε η κυβέρνηση Σημίτη να είχε αιφνιδιασθεί από την ποιοτική κλιμάκωση του τουρκικού επεκτατισμού, αλλά η προβολή εδαφικών διεκδικήσεων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Είδες η ΔΕΗ

Την ώρα που η ΔΕΗ αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα και οικονομική ασφυξία ,αφού στέλνει εξώδικα σε πολίτες που αδυνατούν να πληρώσουν, αποφασίστηκε η πρόσληψη... καλλιτεχνικό διευθυντή για τη χορωδία του οργανισμού.

Η Ροτόντα είναι κάτι πολύ παραπάνω απ’ όλα αυτά…

Ροτόντα

Η διαμάχη για τις χρήσεις και την διαχείριση της Ροτόντας μάς φέρνει σε εξαιρετική αμηχανία, αν όχι απελπισία. Και αυτό, όχι βέβαια για την θέση που πρέπει να κρατήσουμε απέναντι της αλλά γιατί, με λύπη μας διαπιστώνουμε ότι μόνον στην Ελλάδα είμαστε σε θέση να προκαλέσουμε μια διαμάχη φέρνοντας αντιμέτωπη την εκκοσμίκευση με την διαφύλαξη και την καλλιέργεια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Έτσι, με έκπληξη βλέπουμε την εκκλησιαστική και πολιτική ηγεσία της πόλης μας να ερίζουν γύρω από την χρήση και την διαχείριση του παλαιοχριστιανικού ναού της Ροτόντας, γνωστού παγκοσμίως για την απαράμιλλης αξίας αρχιτεκτονική του και τα ψηφιδωτά του, στοιχεία που έκαναν την Ουνέσκο να τον αναδείξει σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.

Σε μια κανονική χώρα, ποτέ, η εκκλησιαστική ηγεσία δεν θα έφερνε αντιρρήσεις για την ήπια κοσμική χρήση ενός τέτοιου μνημείου με την διεξαγωγή συμβατών πολιτιστικών εκδηλώσεων· θα θεωρούσε ότι αυτές προσθέτουν στην πνευματικότητά του: Αντί αυτής της στάσης, όμως, ο μητροπολίτης προβαίνει σε μονομερείς ενέργειες, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια Υπουργείο και Αρχαιολογική Υπηρεσία, στηλιτεύοντας μάλιστα εκείνους που «θέλουν ένα τόσο εκπληκτικό μνημείο να έχει χαρακτήρα κοσμικό και να χρησιμοποιείται από άθεους». Και ποιοι άραγε είναι οι «άθεοι»; Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης που εκτέλεσε κλασικά έργα μέσα στο κτήριο; Συνάδει άραγε με την ορθόδοξη κοσμοαντίληψη και στάση με το να στηλιτεύεται ως «αθεΐα» υψηλή πολιτιστική δραστηριότητα; Μήπως η τελευταία προσθέτει, και δεν αφαιρεί από την πνευματικότητα του χώρου;

Δυο λόγια για τη Ροτόντα

Πολύς λόγος έγινε στο Δημοτικό Συμβούλιο (7ο/2017) για το αν η Ροτόντα είναι ή δεν είναι εκκλησία, αν δώδεκα αιώνες λειτουργίας της ως εκκλησίας είναι λίγοι ή πολλοί. Εμείς θα παραθέσουμε 2-3 στοιχεία σχετικά.

Το «Πάνθεο» της Ρώμης, επίσης προχριστιανικό / μη χριστιανικό κτίσμα, αρχαιότερο –κτίστηκε το 128 μ.Χ.– της Ροτόντας, ίδιας περίπου αρχιτεκτονικής με αυτήν (και βεβαιωμένα αφιερωμένο στην αρχαία λατρεία, σε αντίθεση προς τη Ροτόντα, για την οποία είναι άγνωστο αν αρχικώς ήταν αρχαίος ναός ή προοριζόμενη ως μαυσωλείο του Γαλερίου), έως σήμερα λειτουργεί ως χριστιανική εκκλησία κανονικότατα πενήντα δύο (52) φορές το χρόνο, τουλάχιστον, συν έξι ακόμη φορές ετησίως (Χριστούγεννα, Πάσχα κ.λπ.), ενώ τελούνται γάμοι  κ.λπ.. Ταυτόχρονα όμως, προφανώς είναι και μνημείο επισκέψιμο στον καθένα τουρίστα, γίνονται συναυλίες κ.ο.κ. Η μία χρήση δεν εναντιώνεται στην άλλη (εκκλησία-μουσείο). Δεν υπάρχει λόγος να αντιτίθεται το μνημειακό-τουριστικό και καλλιτεχνικό στοιχείο στο εκκλησιαστικό ή αντίστροφα. Μόνη δικαιολογία για όσους δεν επιθυμούν το ίδιο για τη Ροτόντα είναι η θεωρητική δικαιολόγηση της οθωμανικής βίας την οποία παρουσιάζουν ως «εμπλουτισμό» της ιστορίας της πόλης και πολυπολιτισμικότητα, κι όχι ως αυτό που πραγματικά ήταν: Βία, που δεν προσέφερε τίποτε αλλά έβλαψε το κτήριο (τα ψηφιδωτά του, τις τοιχογραφίες του, κ.ά.).

Η εξήγηση και ερμηνεία της Ιστορίας απέναντι στην ηθική και βιωματική διάσταση των Νέων προγραμμάτων Σπουδών του ΙΕΠ

Σπύρος  Τουλιάτος

Η Ιστορία είναι μια επιστήμη με αντικείμενο και  μέθοδο η οποία  αναζητά την αντικειμενικότητα και αλήθεια των γεγονότων, φαινομένων και διαδικασιών του παρελθόντος με κριτήριο την αιτιακή εξήγηση και ερμηνεία. Για να φθάσει σ’ αυτό το αποτέλεσμα ερευνά τη γένεση και εξέλιξη των κοινωνιών,  τις κινητήριες δυνάμεις της αλλαγής και τη μετάβαση από ένα  στάδιο εξέλιξης στο επόμενο.  Αξιοποιεί τις άμεσες και έμμεσες πηγές και προσανατολίζεται προς τις γενικεύσεις, τις αφαιρέσεις τις κανονικότητες, τους Νόμους και τις μορφές  πρόβλεψης.
Η ιστορία δεν είναι ένα χαοτικό σύνολο τυχαιοτήτων, ματαιοτήτων και ηθικών στάσεων αλλά βαθύτερες και πιο σύνθετες ερμηνείες και αποτελέσματα δράσης, προοπτική για το μέλλον.
Η νέα αντίληψη που υπάρχει στα Προγράμματα Σπουδών για την Ιστορία του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, όπου υπεύθυνος είναι ο κ. Πολυμέρης Βόγλης και μέλη μεταξύ των άλλων η κ. Χ. Κουλούρη, ο κ. Γ. Κόκκινος, ο κ. Ά. Παληκίδης, γίνεται φανερή από τα κείμενα στην εφημερίδα «Αυγή» και «Εφημερίδα των Συντακτών», με τελευταία την συνέντευξη της 18-4-2017. Σύμφωνα με αυτά τα κείμενα η διδασκαλία της Ιστορίας είναι μια κατανόηση του παρόντος, αναζήτηση ταυτοτήτων και βιωματική στάση. Πριμοδοτείται η ρητορική, αισθητική και ηθική διάσταση της Ιστορίας, που καταλήγει σε μια ιδεολογική κατασκευή και σε υποκειμενικές σχετικιστικές αλήθειες. Είναι μια χρηστική, ιδεοληπτική ιστορία σύμφωνα με την οποία δεν χρειαζόμαστε επιστημονικά κριτήρια.
Κατά την άποψή μας ο νέος  πρέπει να ερευνά την ιστορική αλήθεια με συγκριτικά στοιχεία και όχι να διατηρεί τη μυθοπλαστική διάσταση ατομικά.

Ένας κόσμος σε πλήρη αναστάτωση

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πολιτική και γεωπολιτική παίρνουν την πρωτοκαθεδρία από την οικονομία 

Τον τελευταίο διάστημα δεν περνά ούτε μία εβδομάδα χωρίς κάποιο μεγάλο γεγονός, τέτοιο που να απασχολεί ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται. Είναι τόσο πυκνά και συχνά τα μεγάλα γεγονότα, τα σημαντικά γεγονότα, που καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την κατανόηση και την ερμηνεία τους. «Εκπλήξεις» είναι στην ημερήσια διάταξη και ο κόσμος γίνεται πιο ρευστός και θολός, πιο αβέβαιος και συγκρουσιακός.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε το δημοψήφισμα στην Τουρκία, που σωστά απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, την Τερέζα Μέι να εξαγγέλλει εκλογές στη Μ. Βρετανία για τις 8 Ιουνίου, ενώ η επόμενη βδομάδα θα κυριαρχηθεί από το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Πριν 15 μέρες είχαμε το βομβαρδισμό της Συρίας από τις ΗΠΑ, καθώς και τις απειλές Τραμπ προς τη Β. Κορέα – στα σύνορα της οποίας λέγεται ότι συγκεντρώνονται στρατεύματα της Κίνας και της Ρωσίας.

Παράλληλα, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις γεύονται τον τρόμο που δημιουργούν χτυπήματα φανατικών ή του ίδιου του ISIS. Τα προσφυγικά κύματα απειλούν τον «πολιτισμένο κόσμο», ενώ τεράστιες περιοχές ανεργίας και δυστυχίας περικυκλώνουν νησίδες φθίνουσας και κρισιακής ευημερίας/πολυτέλειας. Τι συμβαίνει λοιπόν;

1. Το τέλος του «οικονομισμού»

Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κυβερνήθηκε εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες μέσα από το μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού και των δογμάτων της παγκοσμιοποίησης, μέσα από το ξήλωμα και την αποσάθρωση κάθε κρατικής εποπτείας και παρέμβασης ώστε να είναι απρόσκοπτη η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας. Ήταν οι δεκαετίες που η οικονομία και η αγορά βρίσκονταν στο τιμόνι και ένας αυτόματος πιλότος είχε τεθεί σε λειτουργία, καθιστώντας την πολιτική σχετικά άχρηστη και μετατρέποντας τους φορείς της σε ομοιόμορφους πρωτοκολλητές αποφάσεων τις οποίες έπαιρναν οι «αγορές», τα υπερεθνικά ιδρύματα. Στην Ε.Ε., για παράδειγμα, το Γιούρογκρουπ και η ΕΚΤ, με επικεφαλής τον Σόιμπλε, καθόριζαν την πορεία ακόμα και κυβερνήσεων και ολόκληρων χωρών.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που αυτού του τύπου ο «οικονομισμός» έχει φάει τα ψωμιά του. Δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει την «κυβερνησιμότητα» χωρών και περιοχών, πόσο μάλλον μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης όπως η Ε.Ε. Η κρίση, στην οποία υποτίθεται ότι θα απαντούσαν αυτές οι επιλογές, δημιούργησε άλλα «τέρατα και δαιμόνια» που ο αυτόματος πιλότος του «οικονομισμού» δεν μπορεί να τιθασεύσει. Πρώτα και κύρια, γέννησε τα άγρια κύματα της λαϊκής αμφισβήτησης και απονομιμοποίησης των δογμάτων και συνταγών που απεργάζονται οι «θεσμοί» της παγκοσμιοποίησης. Στη συνέχεια, η φθίνουσα πορεία της Δύσης έδωσε έδαφος σε πολλές άλλες δυνάμεις να προκύψουν και να αποτελούν πλέον «παίκτες» στην παγκόσμια σκακιέρα και στις εστίες έντασης ενός χαοτικού κόσμου. Η προσφιλής στάση, ειδικά των ΗΠΑ, να προκαλείται μια χαώδης κατάσταση σε μια ευαίσθητη περιοχή και μετά αυτές να παρεμβαίνουν δυναμικά επιβάλλοντας λύσεις, ανήκει κι αυτή σαν συνταγή στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η ικανότητα τιθάσευσης.

Οι αυταπάτες και οι απάτες μιας πρωθυπουργικής «συνέντευξης»

Γ. Παπαδόπουλου- Τετράδη από το liberal.gr 

Όποιος ενήλικας άκουσε χτες τη συνέντευξη του πρωθυπουργού αναρωτήθηκε για πόσο ακόμα η χώρα αντέχει να κυβερνιέται από ανήλικους. Και μόνο η τοποθέτησή του «αν δεν τηρηθεί η συμφωνία για το χρέος, μια κυρίαρχη κυβέρνηση μπορεί να πάρει πίσω τα μέτρα που ψήφισε» αρκεί για να συμπεράνει κανείς ότι ο πρωθυπουργός απειλεί, πως αν δεν μειωθεί το χρέος κατά… 20 δισ. ευρώ στα επόμενα 43 χρόνια (αυτό προβλέπει η ελάφρυνση!), θα κρατήσει την αναπνοή του και θα αυτοκτονήσει για αντίποινα.

Το χτεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού (περί αυτού πρόκειται στην πραγματικότητα) ήταν η επανεπιβεβαίωση ότι ούτε ο ίδιος ούτε και οι υπουργοί του έχουν ιδέα από τις καταστρεπτικές επιπτώσεις της οικονομικής πολιτικής που ακολουθούν.

Η δήλωσή του ότι δεν θα εφαρμόσει τα μέτρα αν δεν ενεργοποιηθούν οι συμφωνίες για το χρέος θα μπορούσε να αρκεί ως μνημείο ψέματος και άγνοιας της πραγματικότητας. Επειδή, η συμφωνία για τη σταδιακή εφαρμογή της λεγόμενης ελάφρυνσης του χρέους είναι συμφωνημένη και οι δανειστές δεν έχουν κανένα λόγο να μην την εφαρμόσουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτε από αυτή τη δήθεν ελάφρυνση!

Απλώς στέλνουν την αποπληρωμή σε βάθος 45ετίας και χαμηλώνουν το επιτόκιο, έτσι ώστε στα 45 αυτά χρόνια να έχουν πάρει τα λεφτά τους στο ακέραιο, αν όχι με κέρδος (!), την ώρα που κανείς στον πλανήτη δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει του χρόνου στον κόσμο! Όχι σε 45 χρόνια!

Αντιθέτως, τα μέτρα καλείται η ελληνική κυβέρνηση να τα εφαρμόσει ΤΩΡΑ και σε βάθος 5ετίας. Δηλαδή να φτωχοποιήσει τους Έλληνες τώρα, όχι σε 45 χρόνια.

Για να εντυπωσιάσει μάλιστα ο λαϊκιστής πρωθυπουργός δήλωσε ότι «μας ζητούσαν 42 φορές περισσότερα μέτρα» μέχρι να ανακοινωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα του 4,2%, προφανώς πολλαπλασιάζοντας το 0,1% πρόβλεψη του ΔΝΤ για το πλεόνασμα επί τις 42 φορές υπερκάλυψη της κυβέρνησης. Μόνο, που ο πρωθυπουργός δεν ανέφερε ότι το ΔΝΤ, ήταν και είναι αντίθετο στην υπερφορολόγηση και έκανε τις πράξεις του τότε με γνώμονα τη σχέση ΑΕΠ- παραγωγής και όχι με γνώμονα τη σχέση ΑΕΠ- φορολογίας!

Οι μωροί ιθαγενείς σε κατάσταση σοκ

Όταν οι Πολίτες μίας χώρας, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου φυσικά, ανέχονται αδιαμαρτύρητα να κυβερνώνται από μία ομάδα που θα ήταν έπαινος ο χαρακτηρισμός της ως «ανεπαρκής», έχοντας πλήρη άγνοια βασικών αρχών της οικονομίας, έχουν αλήθεια το δικαίωμα να προσβάλλονται από τη χρήση της λέξης «ιθαγενείς»; Αιτιολογείται άραγε η συμπεριφορά τους από το φόβο πως εάν επαναστατήσουν, θα βιώσει η Ελλάδα συνθήκες Βενεζουέλας;

Ότι θα επικρατήσει αναρχία σε ένα κράτος που βασιλεύει μία κατ’ επίφαση τάξη, έχοντας χάσει εντελώς την εθνική του κυριαρχία, ενώ δεν έχει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον; Πως είναι λοιπόν προτιμότερη μία οδύνη δίχως τέλος, συνοδευόμενη από τη σταδιακή λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, απλά και μόνο για να αποφευχθεί ένα οδυνηρό τέλος;

Πείθονται σαν να είναι μωρά παιδιά από την ελπίδα που εξέφρασε ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με την οποία οι δανειστές θα ελαφρύνουν το χρέος, εάν συνεχίσει την πολιτική της υποταγής και των υποκλίσεων; Από τις «απειλές» του ότι θα επαναστατήσει, εάν δεν τηρήσουν τις υποσχέσεις τους; Αναρωτήθηκαν τι ακριβώς προβλέπει αυτή η «ελάφρυνση», για την οποία είναι δήθεν πρόθυμος να θυσιάσει την καρέκλα του;

Γνωρίζουν πως πρόκειται για τη μείωση του δημοσίου χρέους περί τα 20 δις € μέσα στα επόμενα 40 χρόνια (=επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με χαμηλότερα επιτόκια), έναντι της εκποίησης των πάντων; Με τελευταίο επίτευγμα το ξεπούλημα της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ) για 10 εκ. €, τα οποία θα οδηγηθούν στην πυρά του χρέους;

Σχετικά με τη χθεσινή επίθεση 26 τουρκικών μαχητικών αεροπλάνων στη Συρία και το Ιράκ: Μήπως «πούλησε» ο Τραμπ στη Τουρκία την έγκριση των ΗΠΑ για την επίθεση στο Ιράκ;

 VETERANS TO-DAY (USA) 

Οι βομβιστικές επιδρομές κατά των Κούρδων ενδέχεται να βασίζονται σε business dealτου Ντόναντ Τραμπ (business as usual)

Εισαγωγή από τον συντάκτη:   Μια μικρή ιστορία από μια είδηση από το Ντάλας πριν από ένα μήνα, από την εφημερίδα Dallas Morning News στις 25 Μαρτίου 2017:

Η οικογένεια Τραμπ δεν πρόκειται να βάλει χρήματα για την κατασκευή των ξενοδοχείων. Αντ 'αυτού, η εταιρεία τους, ο Οργανισμός Τραμπ, σχεδιάζει να βρει τοπικούς κατασκευαστές ακινήτων και τους επενδυτές τους να πληρώσουν το λογαριασμό, όπως κάνουν  οι περισσότερες μεγάλες ξενοδοχειακές αλυσίδες.

Ένα από τα πρώτα επιτεύγματα μπορεί να είναι στο Ντάλας. Μια εταιρεία ανάπτυξης εκεί σχεδίαζε αρχικά να συγκεντρώνει χρήματα από ανώνυμους επενδυτές του Καζακστάν, της Τουρκίας και του Κατάρ, αλλά δήλωσε πρόσφατα στο Dallas Morning News ότι θα αξιοποιήσει τώρα μόνο τους Αμερικανούς εταίρους της εταιρείας.

Αυτό που αποτελεί το κλειδί σε αυτή την υπόθεση  είναι το πώς ο Τραμπ συγκεντρώνει μετρητά, άμεσες πληρωμές στο προσωπικό του λογαριασμό που ασπρίζονται μέσω των ξενοδοχειακών εταιρειών Trump and Alterra hotel companies, αποπληρωμές μετρητών από ξένες κυβερνήσεις που πληρώνουν για επιδρομές των  ΗΠΑ, όπλα και διπλωματική στήριξη των ΗΠΑ για εθνοκάθαρση και υποστήριξη της τρομοκρατίας.

Βλέπουμε το Kosher Nostra σε δράση.  

*

... από την Sputnik News, Μόσχα

Είναι πιθανόν ότι οι αεροπορικές επιδρομές της Άγκυρας κατά των θέσεων της πολιτοφυλακής των Κούρδων στη Συρία και του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος στο Ιράκ έγιναν με τη σιωπηρή έγκριση του Συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, δήλωσε ο Σαλίχ Μουσλίμ , συμπρόεδρο του Κόμματος της Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) στο Sputnik, καλώντας τον Συνασπισμό να κάνει μια αξιολόγηση της κατάστασης.

Οι γελοιογραφίες της ημέρας!

Ο Δούρειος Ίππος των τουρκικών σήριαλ

Νεφέλη Λυγερού

«Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος». Στην κατεύθυνση των κλιμακούμενων τουρκικών προκλήσεων έρχεται να προστεθεί και μία νέα τηλεοπτική σειρά. Μετά τις απανωτές δηλώσεις αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λωζάννης και της ελληνικότητας των νησιών του Αιγαίου, έρχεται να προστεθεί και “Η πατρίδα μου εσύ”. Πρόκειται για μία φιλόδοξη τηλεοπτική παραγωγή που εξιστορεί τα γεγονότα της περιόδου που προηγήθηκε της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, αλλά από την ανάποδη. Οι Έλληνες στρατιωτικοί παρουσιάζονται σαν δολοφόνοι και δυνάστες των φιλήσυχων Τούρκων που βλέπουν τις περιουσίες και τις οικογένειές τους να καταστρέφονται απρόκλητα.

Πρωταγωνιστής είναι ο μεγάλος σταρ της γειτονικής χώρας Χαλίτ Εργκέντς, πασίγνωστος στην Ελλάδα από τον ρόλο του «Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς». Αυτός υποδύεται τον Τζεβντέτ, τον χαρακτήρα που μετά τον άδικο διωγμό του επαναστατεί και μετατρέπεται σε Ελληνοφάγο. Στο πλευρό του βρίσκεται η γνωστή ηθοποιός και σύζυγός του στην πραγματική ζωή Μπεργκιουζάρ Κορέλ. Η σειρά έκανε πρεμιέρα μία διόλου τυχαία ημερομηνία, την 29η Οκτωβρίου. Είναι η ημέρα που εορτάζεται η θεμελίωση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ.

Παρά το συχνό και απροκάλυπτο ανθελληνικό πνεύμα τους, οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές αποτελούν για τα καλά μέρος της εγχώριας τηλεοπτικής καθημερινότητάς. Κάποτε, ο μακαρίτης πρωθυπουργός και πρόεδρος της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ είχε πει ότι δεν θα χρειαστεί πόλεμος για να κατακτήσουμε την Ελλάδα. Θα πέσει μόνη της σαν ώριμο φρούτο στις αγκαλιές μας.

Όταν η βλακεία και η κακοήθεια χρησιμοποιείται ως επιχείρημα των «ειδικών» υπέρ του ευρώ…

του Δημήτρη Καζάκη

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα γαϊδούρι και σ’ έναν ειδικό καθηγητή «καλλικέ-λαδου έδρας»; Η διαφορά βρίσκεται στον ορι-σμό του γαϊδάρου, δηλαδή τον όνου, που έδινε ο μέγας φυσιοδίφης, εγκυκλοπαιδιστής και δια-φωτιστής του 18ου αιώνος, Βιφόν, δια χειρός Εμμανουήλ Ροΐδη: «Κατά τον ένδοξον φυσιοδίφην, ο όνος ήθελεν είναι το ωραιότερον των ζώων, αν δε ήτο άσχημος.»

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ειδικό καθηγητή της «καλλικέλαδου έδρας» εκ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου: Ήθελεν είναι το σοφότερον των ζώων, αν δεν ήτο προκλητικά άσχετος. Κι όμως διακατέχεται από τέτοια μανία κατά πάσης αλήθειας «αυτοφώτου ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων», όπως έγραφε ο Ροΐδης, που δεν νιώθει καμιά ντροπή όταν ξεστομίζει τις μεγαλύτερες χοντράδες, τις πιο μεγάλες ανοησίες.

Η μόνη αδιαμφισβήτητη ικανότης του εν λόγω καθηγητή είναι να ανεβάζει με όσα ισχυρίζεται την πίεση εκάστου φυσιολογικού ανθρώπου σε επίπεδο κρίσεως εγκεφαλικού. Προφανώς ο κ. καθηγητής απευθύνεται πρωτίστως στους ομοίους του. Δηλαδή, σε τύπους ανάλογου βάθους....

γνώσεων, ήθους και επιπέδου, υμνητές ή θηρευτές ακαδημαϊκών τίτλων άνευ περιεχομένου και φυσικά ένθερμους θεράποντες κάθε λογής άθλιων σκοπιμοτήτων.

Καθώς έχει ανάψει η αναμέτρηση γύρω από το νόμισμα, δηλαδή για την τύχη της χώρας, βγήκε κι ο κ. καθηγητής για να μας προσφέρει τα φώτα του ως ειδικός. Χαίρε τύφλα βαθιά! Τίτλος του ακαδημαϊκού επιθέματος; «Επιστροφή στη Δραχμή»: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα. Του Περικλή Γκόγκα, Αναπληρωτή Καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. (http://www.huffingtonpost.gr/perikli…/-15-_8_b_15486714.html)

Το οθωμανικό κρυπτογράφημα που αποδεικνύει την Αρμενική Γενοκτονία

Τιμ Αράνγκο

Εδώ και πάνω από έναν αιώνα η Τουρκία αρνείται κάθε ρόλο στην οργάνωση της σφαγής των Αρμενίων, γεγονός που οι ιστορικοί έχουν εδώ και καιρό αποδεχτεί ως Γενοκτονία που ξεκίνησε το 1915, καθώς ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος απλωνόταν εκτός της Ευρώπης. Το τουρκικό αφήγημα της άρνησης παραμένει προσκολλημένο στο επιχείρημα ότι τα αυθεντικά κείμενα από τα μεταπολεμικά στρατοδικεία που καταδίκαζαν τους σχεδιαστές της Γενοκτονίας δεν μπορούν να βρεθούν.

Τώρα, ο Τανέρ Ακτσμάν, Τούρκος ιστορικός στο Clark University, που μελετά για δεκαετίες τη γενοκτονία, συλλέγοντας έγγραφα από όλον τον κόσμο για να αποδείξει τη συνενοχή του κράτους στις σφαγές, λέει στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ότι έχει ξεθάψει ένα αυθεντικό τηλεγράφημα από τις δίκες, από το αρχείο του Αρμενικού Πατριαρχείου στην Ιερουσαλήμ. “Μέχρι πρόσφατα, έλειπε ο καπνός από την κάννη του πιστολιού” λέει ο Ακτσμάν. “Αυτός είναι ο καπνός από την κάννη”. Αποκαλεί το εύρημά του “σεισμό στο πεδίο έρευνάς του» και ευελπιστεί ότι θα γκρεμίσει και “το τελευταίο τούβλο στον τοίχο της άρνησης”.

Η ιστορία ξεκινά στα 1915 σε ένα γραφείο στο Ερζερούμ, όταν ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έστειλε ένα κωδικοποιημένο τηλεγράφημα σε έναν συνάδελφο, ζητώντας λεπτομέρειες για τις απελάσεις και τις σφαγές των Αρμενίων στην ανατολική Ανατολία. Αργότερα, ένα αποκρυπτογραφημένο αντίγραφο βοήθησε στην καταδίκη του αξιωματικού Μπεχεντίν Σακίρ, για τον σχεδιασμού αυτού που οι ιστορικοί έχουν εδώ και καιρό αναγνωρίσει και η Τουρκία συνεχίζει να αρνείται: την οργανωμένη σφαγή 1,5 εκομμυρίου Αρμενίων από τους ηγέτες τη καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακρότητα που διεθνώς αναγνωρίζεται ως η πρώτη Γενοκτονία του 20ού αιώνα.

Πως το ευρώ επηρέασε τις γαλλικές εκλογές

Κώστας Βεργόπουλος

Ο πρώτος γύρος της γαλλικής προεδρικής εκλογής σήμανε την κατάρρευση του διπολικού πολιτικού συστήματος (Δεξιά και Σοσιαλιστική Αριστερά), που είχε κυβερνήσει την χώρα κατά τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες. Οι δυο πυλώνες της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, που άλλοτε συγκέντρωναν μαζί τα τρία τέταρτα των ψήφων, έχουν σήμερα συρρικνωθεί σε μόλις το ένα τέταρτο αυτής.

Όμως, την ζημιά τους, οι δυο πρώην πυλώνες δεν την υφίστανται μόνο οι ίδιοι, αλλά την μεταδίδουν επίσης στην σταθερότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το πολίτευμα σύρεται πλέον υπό την σκιά και τον φόβο της εθνικιστικής αναδίπλωσης, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό αντίδραση στις ακρότητες του ευρωπαϊσμού και της παγκοσμιοποίησης, που ήταν οι σημαίες όσων έχουν βρεθεί στο πηδάλιο της χώρας από το 1981. Βέβαια, ο κίνδυνος αυτός αναχαιτίσθηκε με το εκλογικό αποτέλεσμα, αφού η επίδοση της κ. Λεπέν διέψευσε κάθε προσδοκία για ενδεχόμενη κατίσχυσή της.

Όμως, στην ουσία, η «μαύρη προσδοκία» δεν έσβησε. Απλώς μετατέθηκε κατά μια πενταετία, στο τέλος της οποίας πιθανόν να επανέλθει με πολύ χειρότερους όρους, κυρίως λόγω της αναμενόμενης πολιτικής από τον κ. Μακρόν που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο αυριανός πρόεδρος. Ωστόσο, δεν θα ήταν δίκαιο ούτε ακριβές να υποθέσουμε ότι το πολιτικό παιχνίδι, ειδικά στη Γαλλία, παίζεται με μόνο δυο παίκτες, τον αυριανό πρόεδρο και την ηγέτιδα της Ακροδεξιάς.

Έξι παραδοχές για τις αξιακές βάσεις του ελληνικού πολιτισμού

Λαοκράτης Βάσσης

Ας ξεκινήσουμε τον εγκλιματισμό μας στα του ελληνικού πολιτισμού, με κάποιες κρίσιμες και χρήσιμες, θέλω να πιστεύω, παραδοχές:

Παραδοχή πρώτη

Ο ελληνισμός, στην πνευματική του διάσταση, δεν είναι θρησκεία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους μεταφυσικής, ως αξιακό δηλ. σύστημα αναλλοίωτο στο χρόνο. Με την ίδια λογική, ο ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι (κλειστό) σύστημα ιδεών επίσης αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι φιλοσοφία ζωής, που προκαλεί τους καιρούς με τη διαχρονική της ποιότητα και την αντοχή της.

Παραδοχή δεύτερη

Η ελληνικότητα δεν είναι δόγμα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δόγμα, κλειστό δηλαδή σύστημα κανόνων που ορίζουν πότε ένα έργο είναι ή δεν είναι ελληνικό και που γενικώς ξεχωρίζουν ό,τι το ελληνικό από το μη ελληνικό. Η ελληνικότητα είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση και ένα ιδιαίτερο άρωμα που αναδίδει η εξακολουθητικά δημιουργούμενη και διαμορφούμενη ελληνική πολιτιστική ταυτότητα «ως στάση ζωής και τρόπος του υπάρχειν» (Ζηζιούλας).