ΣΥΝΘΗΚΗ - ΛΑΙΜΗΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΚΟΜMΕΝΗ ΚΑΙ ΡΑΜMΕΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ Η ΕΠΩΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ

«Ο πανικός εξαπλώνεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, λες και κάποιο κουνάβι εισέβαλε στο κλουβί με τα κουνέλια. Το σχέδιο για τη δημιουργία μιας μεγάλης κοινής αγοράς, που θα ενσωματώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα σχέδιο που εξελισσόταν θαυμάσια, χωρίς κανείς να πάρει είδηση, ήρθε ξαφνικά στο φως της ημέρας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι λαοί διερωτώνται γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί κανείς δεν ζητάει τη γνώμη τους; Ποιους να εξυπηρετεί, άραγε, αυτή η ιστορία»;

Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε πρόσφατη ανάλυση του Τορτζ Μονμπάιοτ στη βρετανική εφημερίδα Guardian. Πέτρα του σκανδάλου, η Διατλαντική Εμπορική Επενδυτική Σχέση (TTIP), την οποία διαπραγματεύονται, υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας, από τον περασμένο Ιούλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η κυβέρνηση Ομπάμα. Η μυστικότητα αφορά, ωστόσο, μόνο τους λαούς και τα κοινοβούλια των ενδιαφερομένων χωρών και όχι τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, στα μέτρα των οποίων είναι κομμένη και ραμμένη η «ιστορική» συμφωνία. Όπως έγινε γνωστό από ρεπορτάζ έγκυρων εφημερίδων ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, στις διαπραγματευτικές ομάδες της Αμερικής συμμετέχουν κάπου 600 εκπρόσωποι εταιρειών. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Εταιρειών, η Κομισιόν διοργάνωσε για την επωαζόμενη συμφωνία οκτώ συσκέψεις με οργανώσεις πολιτών και... 119 συσκέψεις με στελέχη και «λομπίστες» μεγάλων επιχειρήσεων- στη δεύτερη περίπτωση, πίσω από κλειστές πόρτες.

Μέτωπο και γεωπολιτικοί συσχετισμοί (2)

Έκδοση PDF εκτυπώσιμη

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο οικονομικός και πολιτικός αυτοκαθορισμός μας σαν λαού προϋποθέτει οικονομική και εθνική κυριαρχία, η οποία είναι αδύνατη μέσα στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση γενικά, και την ΕΕ ειδικότερα. Eπομένως, το αίτημα για αυτοκαθορισμό σήμερα είναι μόνο αμυντικό και στοχεύει στην προστασία της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση και επιδιώκει να ελέγχει όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά, αλλά ακόμη και πολιτιστικά, τον λαό κάθε χώρας ενσωματωμένης σε αυτήν.

Φυσικά, η εκφυλισμένη «Αριστερά» (δηλαδή η πλήρως ενσωματωμένη Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ) δεν βλέπει κανένα πρόβλημα στην ενσωμάτωση αυτή, εξαπατώντας τους λαούς για την «Ευρώπη των λαών» κ.λπ., εν πλήρη γνώσει ότι η ΕΕ ούτε ήταν ποτέ, ούτε μπορεί να γίνει στο μέλλον, Ευρώπη των λαών. Παραδόξως, όμως, και η «παλαιολιθική» Μαρξιστική Αριστερά επίσης δεν αναγνωρίζει σαν νέο συστημικό φαινόμενο την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αλλά την θεωρεί απλά (και εντελώς εσφαλμένα) ως την συνέχεια της απόπειρας για παγκοσμιοποίηση στις παραμονές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε λόγω της τότε έλλειψης των αντικειμενικών συνθηκών γι αυτη και ιδιαίτερα του ανοίγματος και απελευθερωσης των αγορων. Αναπόφευκτα αυτό οδήγησε στον προστατευτισμό και την αναζωπύρωση των επιθετικών εθνικισμών.

” Μπορεί να υπάρξει ανεκτικότητα για τους χριστιανούς στις μουσουλμανικές χώρες; ”

του Μάικλ Γκέρσον

Σε ορισμένα μέρη του κόσμου, η «σφαγή των νηπίων» του Ηρώδη εξακολουθεί να είναι ζώσα πραγματικότητα. Ανήμερα Χριστούγεννα, 37 άτομα σκοτώθηκαν σε βομβιστικές επιθέσεις στις χριστιανικές περιοχές της Βαγδάτης. Οι ακραίοι ισλαμιστές σφράγισαν έτσι και σημάδεψαν κι αυτές τις γιορτές με μισαλλοδοξία και βία.

Φυσικά, οι βίαιες επιθέσεις δεν εξαρτώνται από το ημερολόγιο. Τους τελευταίους μήνες στο Κάιρο είδαμε να εκτελούνται κόπτες χριστιανοί και να πυρπολούνται εκκλησίες. Χιλιάδες Σύριοι χριστιανοί έχουν καταφύγει στην Τουρκία. «Στο μέρος που ζούσαμε», λέει ένας πρόσφυγας, «πυρπολήθηκαν δέκα εκκλησίες… Όταν εκτέλεσαν και τον παππά μας, αποφασίσαμε να φύγουμε».

Σε ολόκληρη τη βόρειο Αφρική και τη μείζονα Μέση Ανατολή, η αντιχριστιανική πίεση συνεχίζεται με αυξομοιώσεις επί δεκαετίες. Ο διωγμός κατά των χριστιανών σχολιάστηκε πρόσφατα από τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι και τον πάπα. «Δεν πρόκειται να αποδεχθώ μια Μέση Ανατολή χωρίς χριστιανούς», δήλωσε ο πάπας Φραγκίσκος (Franciscus).

Αλλά ήταν ο πρίγκιπας Κάρολος (Charles), μια συχνά υποτιμημένη προσωπικότητα, παρά τη σωφροσύνη που επιδεικνύει εδώ και πολλά χρόνια, που αποδείχθηκε ο πιο παθιασμένος υπεραπιστής των χριστιανών. «Επί είκοσι χρόνια…» τόνισε σε μια συνέντευξή του, «…προσπαθώ να κτίσω γέφυρες μεταξύ του Ισλάμ και του χριστιανισμού και να διαλύσω την αμοιβαία άγνοια και τις παρεξηγήσεις. Αλλά σήμερα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως φτάσαμε σε μια κρίση. Οι γέφυρες αυτές καταστρέφονται σκοπίμως από ανθρώπους που έχουν συμφέρον να γίνει κάτι τέτοιο».

” Τα προβλήματα των Ελλήνων και της Ελλάδας. “ του Δ. Βασιλειάδη

Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα όλων και να διαφυλάττεις τη δική σου, τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής.

Βάσος Λυσαρίδης

Στα πλαίσια της «εκσυγχρονιστικής» εθνοκάπηλης εθνοαποδομητικής δεξιάς και της εθνομηδενιστικής «ανανεωτικής και αναθεωρητικής» Αριστεράς υπάρχουν διάφορες ιδεολογικές αναφορές μιας συγκεκριμένης σχολής σκέψης, που έχουν σχέση με τη γνωστή θεωρία του έθνους και έθνους – κράτους σε αντιπαράθεση με την ταξική πάλη.

Μια αποκλειστικότητα που αφορά μόνο την Ελλάδα, ως εκφυλιστικό φαινόμενο της μεταπολίτευσης, που έχει καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα και την κοινωνική της συνοχή, επειδή βάλει ευθέως εναντίον του εθνικού φρονήματος και της εθνικής παράδοσης του ελληνικού λαού και δημιουργεί φαινόμενα αποσταθεροποίησης και αποδόμησής του.

Το θέμα αφορά κυρίως την «παρακμιακή δεξιά «εκσυγχρονιστική» και αριστερή «αναθεωρητική» διανόηση της Ελλάδας και τα κόμματα που την εκπροσωπούν.

Αυτή η σχολή σκέψης διακηρύττει ότι «τα περί έθνους είναι χωρίς περιστροφές, ανοησίες και το μόνο που ισχύει είναι η ταξική πάλη».

Με αυτή την έννοια δεν ισχύει η ρήση του Αντόνιο Γκράμσι:

«Ασφαλώς η εξέλιξη τείνει προς τον διεθνισμό, το σημείο όμως αφετηρίας είναι ‘εθνικό’ και από αυτό το σημείο αφετηρίας πρέπει ακριβώς να ξεκινήσουμε».[1]

Ούτε και του γνωστού ηγετικού στελέχους του κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας που διακήρυττε ότι «Είμαστε το κόμμα της εργατικής τάξης. Και, η εργατική τάξη ποτέ δεν αδιαφόρησε για τα εθνικά συμφέροντα»

Η φράση αυτή του Γκράμσι και του Τολιάτι βασίζεται πιθανόν στην άποψη που διατύπωσε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όπου συγκεκριμένα, αφού αναφέρει ότι «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν», προσθέτει ταυτόχρονα ότι «μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, ν’ ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης».[2]

Οι θιασώτες της ταξικής πάλης αρνούνται τη θέση αυτή του Γκράμσι και του Τολιάτι, ακόμη και του Μαρξ, γιατί απλούστατα δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη του εθνικού.

Δεν υπάρχουν με αυτή τη έννοια σύνορα. Η χώρα αντιμετωπίζεται ως χώρος. Οπότε η λαθρομετανάστευση μετατρέπεται σε «μετανάστευση», που θεωρείται φυσιολογικό φαινόμενο. Εφόσον είναι έτσι, τότε άνετα δικαιούνται λόγω «διεθνισμού» να κατακλείσουν την Ελλάδα εκατομμύρια «μετανάστες».

Δεν παίζει κανένα ρόλο, αν είναι φανατικοί Ισλαμιστές και μεταβάλουν κάποια στιγμή την Ελλάδα σε ισλαμική χώρα, μιας και η νεολαία, το μέλλον της Ελλάδας, μεταναστεύει στο εξωτερικό.

Η τάση κατάργησης του έθνους- κράτους και η δημιουργία ανοιχτών συνόρων, που σημαίνει βασικά κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας, χαρακτηρίζει τόσο τη στρατηγική του κεφαλαίου, όσο και της εργασίας.[3]

Το χριστουγεννιάτικο χρέος: Μια πολιτικοοικονομική ανασκόπηση πριν το νέο έτος, του Πέτρου Αργυρίου

Δεκεμβρίου 25, 2013 από seisaxthiablog

Ο χρόνος είναι χρήμα.

Και ο καινούριος χρόνος πάλι χρήμα θα είναι. Για τους λίγους: Γιατί για τους πολλούς θα είναι πόρκα μιζέρια.

Άνθρωποι καίγονται ζωντανοί στα σπίτια τους και αυτοί το λεν αιθαλομίχλη. Άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο στα σπίτι τους. Αυτοί το λεν κοινωνικό τιμολόγιο. Άνθρωποι διαλέγουν την πιο σύντομη έξοδο από την κρίση: Την έξοδο από τη ζωή. Αυτοί το λεν αδυναμία χαρακτήρα.

Άνθρωποι χάνουν πρώτα τη δουλειά τους και μετά τα σπίτια τους. Αυτοί το λεν πρωτογενές πλεόνασμα.

Όταν αναφέρεται κάποιος στο λαό είναι λαϊκιστής. Λογικό είναι. Όταν οι κυβερνώντες είναι τόσο σκανδαλωδώς ελιτιστές είναι σκανδαλώδες να αναφέρεσαι στο πόπολο.

Παππού Όργουελ, το New Speak είναι εδώ.

Ποτέ πριν δεν έχει υπάρξει ένας τέτοιος καταιγισμός πολιτικού ψεύδους: Τα λεφτά που υπάρχουν, η μη συγκυβέρνηση με το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της δραχμής, η αναδιαπραγμάτευση, το Success Story. Ποτέ πριν το New speak δεν έχει υπάρξει τόσο βρωμερό από την εποχή του αντικομουνιστικής υστερίας. Άλλωστε ούτε και η αντικομουνιστική υστερία απουσιάζει από τη φαρέτρα των ψεμάτων και των συκοφαντιών της κυβέρνησης.

Από την προεκλογική εξαπάτηση των μεγάλων συνθημάτων, η συγκυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου Στουρνάρα έχει εγκαθιδρύσει μια τυποποιημένη βιομηχανία ψεύδους.

Με κύκλους μήνα περίπου, η ομάδα αλήθειας και τα μήντια εξαπολύουν και μια νέα προπαγάνδα βραχείας διαρκείας καθώς δεν έχει κατασκευαστεί για να αντέχει απέναντι σε μια αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα αλλά μονάχα για να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Να κερδίζει χρόνο.

Και ο χρόνος είναι χρήμα.

Τα τελευταία 30 χρόνια δημιουργήθηκε μια νέα τάξη ανθρώπων στην Ελλάδα: Ένα κύκλωμα παρασίτων που πλουτίζουν άμεσα ή έμμεσα από τα δάνεια που παίρνει η ελληνική κυβέρνηση.

Για αυτό είναι και επιτακτική ανάγκη για αυτή τη νέα άρχουσα τάξη «επιχειρηματιών» που φτιάχτηκε και συντηρεί, συντηρείται και εκπροσωπείται από την πολιτική τάξη των τελευταίων 30 ετών να μην κλείσει η στρόφιγγα του δανεισμού αλλά και της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.

Το «ριφιφί» των αιώνων ήταν «νόμιμο», ίσως και «ηθικό»!

Αρθρογράφος: 

Νίκος Μπογιόπουλος

Επειδή πολύ… «κάθαρση» έχει πέσει και πάλι (στα κεφάλια μας), αξίζει να θυμηθούμε: Ήταν 17 Σεπτέμβρη 1999, όταν ο δείκτης της Σοφοκλέους είχε σημειώσει το ρεκόρ ανόδου του, σκαρφαλώνοντας στις 6.500 περίπου μονάδες. Τρία χρόνια μετά, στις 17 Σεπτέμβρη 2002 – και ενώ πια ήταν δεδομένο τι είχε παιχτεί με τη «φούσκα» - ο δείκτης είχε κατρακυλήσει κάτω από τις 2.000 μονάδες.

Μέσα σε μια τριετία, λοιπόν, η συνολική απώλεια της κεφαλαιοποίησης της Σοφοκλέους ανήλθε στο αστρονομικό ποσόν των 136 δισ. ευρώ (46,3 τρισ. δραχμές)! Με άλλα λόγια, τόση ήταν η διαφορά μεταξύ της συνολικής αξίας των εισηγμένων μετοχών το Σεπτέμβρη του 1999 και της αντίστοιχης αξίας τους τρία χρόνια αργότερα.

Για να το πούμε απλά και κατανοητά: Το αποκαλούμενο και σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου συνιστά το μεγαλύτερο «ριφιφί» στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Συνολικά: Πάνω από 140 δισ. ευρώ πέρασαν από τις τσέπες του εξαπατημένου ελληνικού λαού στα «πιράνχας» του χρηματιστηριακού τζόγου. Περιουσίες και κόποι μιας ζωής έλιωσαν στο βωμό της γκανιότας του συστήματος, όπως ακριβώς έλιωσε και η καραμέλα περί «λαϊκού καπιταλισμού». Μια καραμέλα με την οποία το πολιτικό σύστημα αφιόνισε τα θύματά του, που έτρεχαν, εκτός από μισθούς και συντάξεις, να συνάπτουν δάνεια για να τα καταθέτουν στα αρπακτικά που λειτουργούσαν όχι μόνο έχοντας την ανοχή, αλλά και την αρωγή του συστήματος της πολιτικής εξουσίας.

Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!

Δεκεμβρίου 20, 2013 από seisaxthiablog

Δημήτρης Καζάκης

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά όποτε ακούω την φράση «ανθρωπιστική κρίση» στην Ελλάδα παθαίνω κάτι. Ξέρετε γιατί πράγμα μιλάω. Οι Έλληνες μάλλον από κάποιον τρομερό εγκέλαδο, ή κάποια άλλη φυσική καταστροφή, αντιμετωπίζουν μια βαθιά «ανθρωπιστική κρίση». Κι επομένως δικαιολογημένα αντιμετωπίζουν κόμματα και κράτος αισίως τον 1 στους 4 Έλληνες, που αντιμετωπίζει πια σοβαρό πρόβλημα καθημερινής επιβίωσης, με όλη την απαραίτητη φιλανθρωπία που δείχνουν πάντα οι καλές κυρίες των σαλονιών για τα αδέσποτα του δρόμου, ή οι εκκεντρικοί φιλόζωοι για τα ζώα υπό εξαφάνιση.

Μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μας υπόσχεται ότι τα συσσίτια και η κρατική φιλανθρωπία επί των ημερών της μέλλουσας «αριστερής κυβέρνησης» θα είναι πολύ καλύτερα από τα σημερινά. Ίσως να προσφέρουν και μενού στις ουρές των συσσιτίων που θα μεγαλώνουν και θα μεγαλώνουν όσο η «αριστερή κυβέρνηση» θα κάνει πώς διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους για να κρατά την Ελλάδα στο ευρώ.

Κι έτσι ο Έλληνας εργαζόμενος, ο Έλληνας νοικοκύρης, εκείνος που τον έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια πώς αρκεί να είναι καλός στη δουλειά του και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, αντιμετωπίζεται ως ανθρώπινη εκδοχή της Καρέτα-Καρέτα, ή της Μονάχους-Μονάχους. Η κρατική και ιδιωτική φιλανθρωπία είναι γι’ αυτόν η μόνη επιλογή. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν φτάνει που υπόκειται σε μαζική εξόντωση προκειμένου να λεηλατήσουν την χώρα του και τον ίδιο οι ξένοι δανειστές ώστε να μην θιγεί το περίφημο ευρώ, πρέπει να υποστεί και το στίγμα του επαίτη, του ζήτουλα, όπως απαιτεί η θεωρία περί «ανθρωπιστικής κρίσης».

Βλέπετε, πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς να μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι κάποιες οικογένειες πρέπει να χάνουν τα παιδιά τους, ή οφείλουν να γίνονται παρανάλωμα επειδή δεν έχουν άλλο μέσο θέρμανσης. Πρέπει να εξοικειωθούμε με την ιδέα ότι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν πάνω από 300 χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό. Τέσσερις δεκαετίες μετά τον εξηλεκτρισμό της χώρας, όλο και περισσότεροι επιστρέφουν στην δεκαετία του ’30 όταν 1 στα 3 νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν είχαν καν την δυνατότητα ηλεκτροδότησης. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και χωρίς νερό. Πρέπει να συνηθίσουμε την ακραία φτώχεια σε τέτοια έκταση που μόνο στα ντοκιμαντέρ για τον τρίτο κόσμο τα έβλεπε ο μέσος Έλληνας. Πρέπει να μην μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι καθημερινά χιλιάδες συμπατριώτες μας χάνουν δικούς τους γιατί αδυνατούν να έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και θεραπείες. Ανθρωπιστική κρίση γαρ!

Άσε που θα πρέπει να μάθουμε ότι το να σε εξαναγκάζουν να φύγεις από τον τόπο σου, ή να βλέπεις τα παιδιά σου να ξενιτεύονται για ένα ξεροκόμματο, είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Άλλωστε έχουμε και την αριστερά που μας λέει ότι δεν υπάρχουν σήμερα πατρίδες, αλλά μόνο η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία του κεφαλαίου. Γιατί λοιπόν να ξεσηκωθείς τώρα που σε ξεριζώνουν από τον τόπο σου, τώρα που σε εξαναγκάζουν να πάρεις των οματιών σου; Γιατί γκρινιάζεις που σε θέλουν εξαθλιωμένο μετανάστη ακόμη και μέσα στη χώρα σου που δεν μπορεί να σου ανήκει, ούτε καν τυπικά;

Όλοι είμαστε μετανάστες, δεν έγραφαν στους τείχους κάποιοι ηλίθιοι που το παίζουν αναρχικοί; Είναι σαν να λένε, όλοι είμαστε δούλοι, τι καλά! Αυτό είναι το ταξικά σωστό! Αυτό σημαίνει να έχεις ταξική συνείδηση της θέσης σου! Αυτό σημαίνει ανάδειξη της βασικής ταξικής αντίθεσης! Όταν εσύ σαν εργαζόμενος, σαν άνθρωπος τα έχεις χάσεις όλα και το κεφάλαιο τα έχει κερδίσει όλα. Μαζί και την πατρίδα σου.

Όχι δεν πρόκειται για γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Όχι δεν πρόκειται για μαζικό ξεριζωμό και εξόντωση εξεπιτούτου. Και προς θεού δεν πρόκειται για κατοχή αυτό που υφίσταται ο ελληνικός λαός. Πρόκειται απλά για «ανθρωπιστική κρίση»! Μας το διαβεβαιώνει και η αριστερά, η ταξική αριστερά, η οποία μας το έχει ξεκαθαρίσει: Ε, τι να κάνουμε; Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!

Ναι ηλίθιε! Είναι ο καπιταλισμός κι επομένως εσύ κακώς θρηνείς τα παιδιά και την οικογένειά σου. Κακώς νιώθεις νοσταλγία και αγάπη για την πατρίδα σου, για τις ρίζες σου σ’ αυτόν τον τόπο που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, σ’ αυτόν τον τόπο που του χρωστάς γιατί οι γονείς και οι παππούδες σου τον δάμασαν με την δουλειά τους και τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Κακώς εμπνέεσαι από τους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες του λαού σου που σου μάθανε να τιμάς και να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου, όπως την οικογένειά σου, όταν αυτή βρίσκεται υπό απειλή. Και μάλιστα τέτοιας έκτασης σαν την σημερινή. Κακώς νιώθεις αηδία και ντροπή για τους δοσίλογους και τους προδότες που σε κυβερνάνε. Όλα αυτά δεν είναι αρκούντως ταξικά.

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Κι επομένως πρέπει να μάθεις ότι στον καπιταλισμό αυτός που κάνει κουμάντο είναι μόνο το κεφάλαιο και οι ολιγαρχίες του. Πολιτικές και οικονομικές. Αυτές βαρούν τον ταμπουρά κι εσύ χορεύεις. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Κι όταν το κεφάλαιο, τα αρπαχτικά των κεφαλαιαγορών και το πολιτικό τους προσωπικό απαιτούν κατάργηση των συνόρων, κατάλυση των εθνικών κρατών και μαζί τους κάθε έννοιας κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος, όπως και την μετατροπή των λαών σε πληθυσμούς χωρίς πατρίδα, ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να επαναλάβεις το γνωστό από παλιά: Ελευθερία ή Θάνατος; Ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να επαναλάβεις το Μολών Λαβέ;

Έθνος, πατριδα, τάξη…

Δεκεμβρίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Δημήτρης Καζάκης

To σύγχρονο έθνος που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των λαών εναντίον της τυραννίας τον 18ο και 19ο αιώνα, αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι και σήμερα το ιστορικό λίκνο των κοινωνικών τάξεων. Δεν μπορούν να υπάρξουν τάξεις χωρίς τόπο, χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα. Γι’ αυτό και οι μετανάστες δεν έχουν ταξικό προσδιορισμό, είναι ξεριζωμένοι πληθυσμοί που μετακινούνται με τους δουλικούς όρους που επιβάλουν οι αγορές και το κεφάλαιο. Είναι δουλοπάροικοι του κεφαλαίου κι όχι εργάτες.

Οι εργάτες συγκροτούν τάξη μόνο και εφόσον διεκδικούν την πανεθνική ενότητά τους μέσα από τον αγώνα τους για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατία, διεκδικώντας δηλαδή την πολιτική ηγεμονία στο ήδη συγκροτημένο έθνος τους, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν ασκεί κυριαρχία σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο όπου έχει καταγραφεί η ιστορική διαδρομή των αγώνων ενός λαού για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του. Διαφορετικά δεν γίνεται.

Να γιατί ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο αγώνας για την παγκόσμια κυριαρχία, που σηματοδοτεί την εξόρμηση του κεφαλαίου για αποικίες, προσαρτήσεις και επενδυτικές ευκαιρίες παγκόσμια, δεν μπορεί να ανεχθεί το έθνος ως υλική δύναμη. Δηλαδή ως κυρίαρχο έθνος που συγκροτείται και διεκδικεί το δικαίωμα στην αυθυπαρξία του, στην αυτονομία του, στην αυτοδιάθεσή του σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο. Κι αυτό γιατί χωρίς συγκροτημένα έθνη δεν υπάρχουν, ούτε μπορούν να υπάρξουν λαοί και τάξεις που μάχονται συγκροτημένα και οργανωμένα την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε τόπο, αλλά και διεθνώς.

Η επόμενη μέρα του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού.

Δεκεμβρίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Πέτρος Αργυρίου

Σε πείσμα αφελών ή σκοπίμως μονολιθικών περιγραφών που επιχειρούν να επιβάλλουν στους πληθυσμούς μια δυναστική πανθομολογούμενη συναίνεση για τα αίτια, τις σκοπιμότητες και τις λύσεις στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή κρίση, καταδεικνύουμε με συνέπεια τα παρασκήνια της κρίσης προτού καν ακόμη αυτά αποκτήσουν ειδησεογραφική υπόσταση: Μιλήσαμε για την αρχική συναίνεση των δύο ηγεμονίδων δυνάμεων του δυτικού κόσμου, των ΗΠΑ και της Γερμανίας για το βάθεμα της κρίσης ώστε να ελέγξουν την ΕΕ και την ακόλουθη έριδα τους για το ποιος και πως θα ελέγχει τι στην νέα ομοσπονδοποιημένη ΕΕ, τον επιθυμητό καρπό της Ευρωπαϊκής κρίσης (εδώ), μια έριδα που επίσημα εκφράστηκε με τη σύγκρουση ΔΝΤ και Γερμανίας. 

Οι κρίσεις δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα αδιέξοδων πολιτικών αλλά και εξαιρετικά πεδία άσκησης και επιβολής ακόμη πιο αδιέξοδων πολιτικών.

Οι κρίσεις και τα ιδεολογήματά τους είναι συχνά απλά οι δούρειοι ίπποι για να υλοποιηθεί η ατζέντα συμφερόντων που έρχεται σε σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον και καλό.

Μόνο με το πιστόλι στον κρόταφο, πραγματικά ή αλληγορικά, μπορούν οι πληθυσμοί να δεχθούν πρακτικές που επιδεινώνουν ραγδαία το επίπεδο ζωής τους.

Ήδη από το 2011 γράψαμε για την αποδυνάμωση της Αμερικής και την προοδευτική ανάδυση άλλων πόλων, ισχυρότερος των οποίων είναι η Κίνα η οποία φιλοδοξεί μέσω της αργής αλλά μεθοδικής διείσδυσης της να γίνει η υπερδύναμη του 21ου αιώνα. 

ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΛΗΣΤΕΣ!

Δεκεμβρίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Θρασύτατοι έχουν γίνει οι ευρωσυμμορίτες της ΕΕ εναντίον των Ελλήνων. Αποθρασυμένοι πλήρως από τη δουλοφροσύνη της κυβέρνησης των σύγχρονων «Τσολάκογλου», του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του πανάθλιου τσούρμου των υπουργών τους, θέλουν να κατακλέψουν ό,τι ανήκει σε αυτή τη χώρα. Να αρπάξουν τις καταθέσεις οποιουδήποτε χρωστάει στην εφορία χωρίς καν δικαστική απόφαση, ακόμη κι αν έχει κάνει ρύθμιση των οφειλών του(!), αποφασίζουν οι ντόπιοι δωσίλογοι και οι ξένοι επικυρίαρχοι. Την κλοπή των καταθέσεων όλου του κόσμου, αν οι τράπεζες δεν πάνε καλά εξαιτίας των χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών των τραπεζιτών, εισηγείται ο ίδιος ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, ο Ολλανδός Γερούν Ντείσελμπλουμ.

Η αρπακτικότητα και επιθετικότητα των ευρωπαίων καπιταλιστών δείχνει δύο τουλάχιστον πράγματα: 

Πρώτα πρώτα, την προχωρημένη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο πλέον ληστεύει για να ικανοποιήσει τις αδηφάγες κορυφές του αντί να ενσωματώνει όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα και ομάδες, όπως έκανε δύο αιώνες τώρα.

Δεύτερον, το συγκεκριμένο στόχο της γερμανικής αστικής τάξης τον οποίο υπηρετεί. Αποσταθεροποιώντας με την απειλή της κατάσχεσης των καταθέσεων τα τραπεζικά συστήματα πληθώρας κρατών της ευρωζώνης (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλλία, Κύπρος, Σλοβενία κ.λπ.),θέλει να οδηγήσει σοβαρό τμήμα των καταθέσεων στις χώρες αυτές προς τη μετακίνηση του σε γερμανικές, γαλλικές ή ολλανδικές τράπεζες. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι από την 1η Αυγούστου του 2011 ως τις 31 Ιουλίου του 2012, από τις τράπεζες της Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας αποσύρθηκαν καταθέσεις συνολικού ύψους 326 δισεκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια στιγμή, οι καταθέσεις στις τράπεζες των χωρών του «σκληρού» γερμανικού πυρήνα του ευρώ παρουσίασαν αύξηση συνολικού ύψους περί τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ! Και αναφερόμαστε ακόμη στο 2012, πολύ πριν δηλαδή την αρπαγή των χρημάτων όσων είχαν καταθέσει στην Κύπρο. Μέσα στο κλίμα αυτό του ανοιχτού ληστρικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας μια απέραντη δυστυχία απλώνει στην Ελλάδα το ολέθριο μνημονιακό καθεστώς που επέβαλλε η ΕΕ και με τόσο πάθος υπηρετούν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και το πανάθλιο τσούρμο των υπουργών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ευρωζώνη, τελευταία ευκαιρία

Το ρίσκο τραπεζικών πτωχεύσεων θα επιβαρύνει τους μετόχους τους, αμέσως μετά τους καταθέτες τους ενώ, στο τέλος, τους φορολογουμένους πολίτες των εθνικών τραπεζών – εάν υποθέσουμε βέβαια ότι θα υπάρχουν εθνικές τράπεζες

“Οι περισσότεροι εξακολουθούν να αναμασούν «το θρίλερ του χρέους», καθώς επίσης τον, μάλλον ακατάσχετο, βερμπαλισμό των «αντιμνημονιακών κομμάτων»: Είναι μη βιώσιμο και πρέπει να διαγραφεί ή, έστω, να αναδιαρθρωθεί το χρέος; Η λύση των προβλημάτων μας είναι η δραχμή, αφού έτσι θα μπορούμε να κόβουμε μόνοι μας χρήματα και να σωθούμε ως δια μαγείας; Θα καταργήσουμε τα μνημόνια μονομερώς, χωρίς να διακινδυνεύουμε τις δανειακές συμβάσεις; Η Ευρώπη δεν θα άντεχε τη χρεοκοπία της Ελλάδας, οπότε μπορούμε να την εκβιάσουμε; 

Από την άλλη πλευρά η πλήρης αποστασιοποίηση των Ελλήνων, η παντελής έλλειψη αντίδρασης, η σιωπή των «αμνών» καλύτερα πριν από τη σφαγή τους, δεν έχει να κάνει απλά με τα ερωτηματικά που τους βασανίζουν ή με τις αυθαίρετες απαντήσεις – ούτε με την κατάθλιψη και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε, με επιτυχία προφανώς, επί σειρά δεκαετιών.

Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού – δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;

Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη. Όπως φαίνεται λοιπόν, και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω της ατελέστατης εκπαίδευσης – όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες τους με σκουπίδια (τελευταία και με τούρκικες σαπουνόπερες από κάποια κανάλια, τα οποία φαίνεται πως θαυμάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό).

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα – ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ - Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τις προάλλες μπήκα στην κεντρική, επίσημη (αγγλόφωνη) ιστοσελίδα του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (μέλος του είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ από υην Ελλάδα). Για δύο χρόνια οποιοσδήποτε έμπαινε στη σελίδα έβλεπε «φάτσα-κάρτα» την έκκληση Μίκη-Γλέζου και σειράς άλλων ευρωπαϊκών προσωπικοτήτων για τη σωτηρία της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών λαών (Αυγή, 30.10.2011). Δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στην ιστοσελίδα πολλά στοιχεία για το τι γίνεται στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε λίαν προβεβλημένη η έκκληση. Τώρα έλειπε και αυτή. Η ιστοσελίδα ασχολούνταν έντονα με το θέμα της ανδρικής σεξιστικής βίας, της καταπίεσης των Σαχαριανών από το Μαρόκο και της τραγωδίας στη Λαμπεντούζα.

Δεν αμφισβητούμε τη σοβαρότητα των τριών θεμάτων. Αλλά η κυριολεκτική καταστροφή δύο ευρωπαϊκών χωρών, Ελλάδας και Κύπρου, με έναν πρωτοφανή οικονομικό «πόλεμο χρέους», που προκάλεσε ήδη στην πρώτη (και θα προκαλέσει στη δεύτερη) τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του ανεπτυγμένου καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης, μια αληθινή «γενοκτονία», ένα «κοινωνικό ολοκαύτωμα», μια εθνική καταστροφή, δεν θάπρεπε να υπάρχει και μάλιστα στην πιο περίοπτη θέση του site; Κάθε αριστερός, δημοκράτης, πολιτισμένος, διεθνιστής στην Ευρώπη, δεν θάλεγε πριν από όλα «είμαστε όλοι ‘Ελληνες», όπως αυθορμήτως έπραξαν οι κάτοικοι της Νάντης; Ψάχνοντας, βρήκα είναι αλήθεια ένα άρθρο για την ΕΡΤ. Αλλά εδώ δεν κλείνει μόνο η ΕΡΤ, η Ελλάδα ολόκληρη κλείνει! Θάπρεπε η ιστοσελίδα του ΚΕΑ να είναι γεμάτη πληροφορίες για τις αυτοκτονίες, την εξέλιξη των κοινωνικο-οικονομικών μεγεθών, την καταστροφή του κράτους-πρόνοιας, καταγγελίες για τον τρόπο που μεταχειρίζονται την Ελλάδα η κυβέρνηση της Γερμανίας και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκού θεσμοί και κυβερνήσεις και το ΔΝΤ, απαιτήσεις να επανέλθει η Ευρώπη στις αρχές της δημοκρατίας και της ισοτιμίας των εθνών;

«Λάθος μεγάλο το ευρώ»

Ο ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΙΣΣΑΡΙΔΗΣ

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΝΙΑΩΤΗ

«Εγκαταλείψτε το ευρώ· δημιούργησε μια χαμένη γενιά ανέργων και διχάζει την Ευρώπη», υποστηρίζει τώρα ο βραβευμένος με Νόμπελ (2010) οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης, αποκαλύπτοντας ότι μετανοεί για τη θερμότατη υποστήριξη που έδειξε στη δημιουργία του ενιαίου νομίσματος, καλώντας επιτακτικά κράτη και κυβερνήσεις σε υιοθέτηση μέτρων για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης -με όρους οικονομίας και με όρους ήθους- μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών.

«Κάποτε πίστεψα με πάθος στο ενιαίο νόμισμα, όμως εάν δεν προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζουμε», είπε ο Πισσαρίδης χθες σε ομιλία του στον London School of Economics, όπου και διδάσκει, εκτιμώντας ότι δύσκολα οι μεταρρυθμίσεις θα υλοποιηθούν.

«Λειτουργεί η Ευρώπη;» ρώτησε το κοινό του ο διακεκριμένος οικονομολόγος, για να απαντήσει ο ίδιος ότι τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και η Ευρωζώνη λειτουργούσαν στην αρχή της σύστασής του προσφέροντας πολλά οφέλη για τις χώρες- μέλη. «Τώρα όμως είμαστε αντιμέτωποι με πλούσιο Βορρά και φτωχό Νότο και με το κλαμπ των μεσογειακών χωρών που υποφέρουν», σχολίασε.

Τι πήγε λοιπόν στραβά; Ο Κύπριος οικονομολόγος, που ζει στη Βρετανία από το 1974, υποστηρίζει ότι οι συνάδελφοί του οικονομολόγοι στη δεκαετία του '90 είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στη δυνατότητα της οικονομίας και των αγορών για αυτορρύθμιση, εμπιστοσύνη που τώρα... εξανεμίζεται. Ετσι λοιπόν ο ίδιος πιστεύει ότι η χρήση του ενιαίου νομίσματος θα πρέπει να καταργηθεί με έναν ελεγχόμενο τρόπο, ή τα κύρια μέλη του θα πρέπει να κάνουν τα αναγκαία το συντομότερο δυνατό, ώστε να το καταστήσουν φιλικό προς την ανάπτυξη και την απασχόληση.

ΒΡΕΤΑΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ''Πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από την Ελλάδα''

"Αν υπάρχει μια χώρα από την οποία πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη, αυτή είναι η Ελλάδα. Δαιμονοποιήσαμε μια μικρή, ταπεινή οικονομία και την μετατρέψαμε σε μαύρο πρόβατο" . Έτσι ξεκινά το άρθρο του στην Βρετανική έκδοση της Huffington Post ο Βρετανός καθηγητής Οικονομικών Μαρκ Εσπόσιτο.

Σε άρθρο του που τιτλοφορείται: "Θέλουμε να λύσουμε την Ευρωκρίση; Τότε ας κοιτάξουμε τον Νότο", εξηγεί τον συλλογισμό του κάνοντας μια μικρή -αλλά ουσιαστική- περιγραφή της Ελλάδας, προ κρίσης.

"Το 2008 η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στα λοιπά μικρά κράτη της Ε.Ε. που αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τους μεγάλους. Όλοι ξέραμε ότι είναι ένας ιδανικός τόπος για διακοπές, μια χώρα που κέρδισε το Euro και απόλαυσε τα περισσότερα κέρδη μιας αναδυόμενης οικονομίας. Ήταν η χώρα με την μεγαλύτερη αύξηση του ΑΕΠ μεταξύ 2001-2007. Μεγαλύτερη και από άλλες ισχυρές οικονομίες. Για την περίπτωσή της ισχύει αυτό που λέμε ''σύνδρομο αναδυόμενης οικονομίας''. Επιπλέον ο μέσος Έλληνας δούλευε περίπου 2000 ώρες, νούμερα πολύ υψηλά για την Ε.Ε. που μοιάζουν με αυτά της Χιλής και της Κορέας".

Τι συνέβη λοιπόν και όλα άλλαξαν;

Ο καθηγητής θέτει κι αυτός το ερώτημα και ακολούθως απαντάει. Τα βασικά ζητήματα που έπληξαν τη χώρα μας, είναι τα γνωστά και τα συνήθη: γιγάντωση του δημόσιου τομέα και υπερκατανάλωση. Οι κυβερνήσεις σταμάτησαν να επενδύουν σε έργα ανάπτυξης και υποδομών και έπαψε να έχει σχέδιο δαπανών και ταυτοχρόνως υπήρξε έντονη εξάρτηση από την ιδιωτική κατανάλωση.

"Ηταν λανθασμένο οικονομικό μοντέλο, όμως αυτό απέχει από το να το χαρακτηρίσεις και ένοχο. Αυτή η λανθασμένη αντίληψη προκάλεσε μεγάλη ζημιά σε μια μικρή χώρα, η οποία βρέθηκε απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα. Οι ξένοι επενδυτές έπαψαν να εμπιστεύονται την Ελλάδα και ουσιαστικά την έριξαν στα χέρια των κερδοσκόπων".

Τσίπρας: Η «μαύρη βίβλος των μνημονίων»

«Μια ανθρωπιστική κρίση αποτελεί το ελληνικό πρόγραμμα ''διάσωσης''» τιτλοφορείται η «Μαύρη Βίβλος των μνημονίων» που κατέθεσε χθες στην Ευρωβουλή και στους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Εξεταστικής για την τρόικα ο Αλέξης Τσίπρας. 

Η «Μαύρη Βίβλος των Μνημονίων» , που παρουσιάζει κατ’ αποκλειστικότητα ολόκληρη το Real.gr, περιγράφει τις εφιαλτικές εξελίξεις και τα εφιαλτικά αποτελέσματα από τις πολιτικές της τρόικα και των ελληνικών κυβερνήσεων, ενώ στο πρώτο της μέρος καταρρίπτει ένα προς ένα –σύμφωνα με την πολιτική και την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ – τα επιχειρήματα των δανειστών γιατί έπρεπε η χώρα να μπει σε Μνημόνιο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗ «ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ REAL.GR

Μεταξύ άλλων τονίζεται:

• «Η ''μεγάλη'' επιτυχία του προγράμματος ''διάσωσης'' της Τρόικα είναι να έχουμε (στην καλύτερη των περιπτώσεων) το 2020 το ίδιο χρέος που είχαμε το 2009! Στόχος δηλαδή δεν είναι η μείωση του χρέους, αλλά η διαχείριση του με τρόπο που επιβάλλει μεταρρυθμίσεις νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, τονώνει τους σύγχρονους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, ικανοποιεί τους τζογαδόρους του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και δεν προκαλεί μη-διαχειρίσιμα πιστωτικά γεγονότα (προφανώς η μαζική φυγή καταθέσεων προς την Ελβετία και το Λουξεμβούργο δεν αποτελεί πιστωτικό γεγονός για κάποιους…)»

Τσίπρας και Ευρώπη

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τιμητική, η πρόταση να είναι ο Αλέξης Τσίπρας υποψήφιος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρεία της Κομισιόν, συνιστά μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν στερείται όμως σοβαρών προβλημάτων και κινδύνων. Το αποτέλεσμα της εκστρατείας θα εξαρτηθεί από ορισμένους όρους, ειδικότερα, από τη θέση που θα πάρει το «ελληνικό» στην εκστρατεία του υποψηφίου, από την πειστικότητα της παρέμβασής του στα συνολικά ευρωπαϊκά ζητήματα, από την ικανότητά του να υπερβεί τα στενά πλαίσια της πολιτικής ομάδας της ριζοσπαστικής αριστεράς και, ενίοτε, την μετριότητα των θέσεων του ΚΕΑ, ένα κατεβατό κατά λιτότητας, ορθό μεν, απολύτως και τραγικά ανεπαρκές όμως ως πρόγραμμα, εν μέσω της σοβαρότερης κρίσης που αντιμετωπίζει η Ευρώπη μετά το 1945. Η μεγάλη δυσκολία για τον Τσίπρα θα είναι ο συνδυασμός των ιδιοτήτων εκπροσώπου μιας πολύ περιορισμένης ευρωπαϊκά πολιτικής δύναμης με αυτή εκπροσώπου μιας καταστρεφόμενης χώρας.

Στην Ελλάδα, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν επιτρέπει ούτε «νέα ΠΑΣΟΚ», ούτε «νέα ΚΚΕ», που ενστικτωδώς αναζητούν πολλά στελέχη της Αριστεράς. Και στην Ευρώπη όμως, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή για να αντιμετωπιστεί με καταλόγους συνδικαλιστικών ευχολογίων. Η πρωτοφανής, εντυπωσιακή άνοδος της ευρωπαϊκής (και ελληνικής) ακροδεξιάς συνιστά σοβαρότατη προειδοποίηση προς την εν παρακμή τελούσα ευρωπαϊκή αριστερά όλων των αποχρώσεων, «ριζοσπαστική» ή μη.

ΠΟΛΕΜΟΙ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΠΟΛΕΜΟΙ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (*)

Δύο δεκαετίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τη διάλυση της Σοβιετικής ‘Ενωσης και του σοβιετικού κομμουνισμού, το 1989-91, που ακολούθησαν, μία δεκαετία μετά το πλήγμα στους διπλούς πύργους του Μανχάτταν (2001), που επέτρεψε την τεράστια στρατιωτική εκστρατεία της «Αυτοκρατορίας» στη Μέση Ανατολή, ένα «Τρίτο Κύμα» πολιτικού, οικονομικού, γεωπολιτικού και «ιδεολογικού» μετασχηματισμού σε βάθος του κόσμου μας πλήττει, αυτή τη φορά, την Ευρώπη.

‘Όπως συνέβη και στα προηγούμενα δύο κύματα μετασχηματισμών, το αληθινό «ιστορικό υποκείμενο» που παίρνει την πρωτοβουλία τους, πιο συχνά στο παρασκήνιο, λιγότερο συχνά στο προσκήνιο, παραμένει ένα και το αυτό: η συμμαχία των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων εντός του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ και της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», «αυτοκρατορία» που διευθύνει, με αρκετά συγκεντρωτικό τρόπο, την παγκόσμια οικονομία. Πρόκειται για μιασυμμαχία «των αμερικανικών όπλων καιτων μεγάλων τραπεζών». (Είναι αλήθεια ότι, στη σοβιετική περίπτωση, την πρωτοβουλία πήρε το μεταρρυθμιστικό τμήμα της σοβιετικής γραφειοκρατίας, αλλά οι ιδέες και οι ατζέντες του σχηματίστηκαν στην πραγματικότητα από τους Αμερικανούς, Βρετανούς και «τύπου Σόρος» φίλους του, προτού έρθει στην εξουσία. ‘Οσο για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, οι άνθρωποι των ΗΠΑ και του Σόρος κυριαρχούσαν στην Ελλάδα το 2009-10, ενώ η Goldman Sachs και αντίστοιχων αντιλήψεων τραπεζικοί κύκλοι είχαν επίσης μεγάλη ισχύ στη Γερμανία. Το γερμανικό κατεστημένο ήταν και είναι αρκετά ισχυρό, οι ιδέες του όμως παραμένουν πολύ πρωτόγονες, μια κατάσταση που ερμηνεύεται από έναν αριθμό αιτίων, περιλαμβανομένης της ιδιαίτερης διαδρομής της γερμανικής ιστορίας).

Για τη διεθνή υπεράσπιση του ελληνικού λαού, για την αποτροπή μιας καταστροφής της Ελλάδας και της ελληνικής αριστεράς

Τoυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στη δεκαετία του 1990, οι Σερβοβόσνιοι νικούσαν σε όλα τα μέτωπα. Ο Μιλόσεβιτς όμως δεν ήθελε να μπουν στο Σεράγεβο. Ο Μλάντιτς κάθησε στους γύρω λόφους και πολιορκούσε την πρωτεύουσα της Βοσνίας. Κάπου-κάπου, οι δυνάμεις του έριχναν και κανέναν όλμο.

Αυτό που δεν κατάλαβαν Μλάντιτς και Μιλόσεβιτς, ήταν ότι, κάθε φορά που ένας όλμος έσκαγε στο Σεράγεβο, έδινε την ευκαιρία στις δυτικές τηλεοράσεις να δημιουργήσουν παγκοσμίως την εικόνα των «σφαγέων Σέρβων». Η «εικόνα» αυτή ήταν η κύρια προϋπόθεση που έκανε τελικά δυνατό το αδιανόητο: να βομβαρδίσει το ΝΑΤΟ το Βελιγράδι της αντίστασης και του Τίτο, της αυτοδιαχείρισης και των Αδέσμευτων, στολίδι Ανατολής και Δύσης. (Αυτό ήταν ένα κολοσσιαίο σφάλμα του Μιλόσεβιτς, ένα δεύτερο κολοσσιαίο ήταν επίσης ότι ήλπιζε πως θα έρθουν οι Αμερικανοί να τον βοηθήσουν εναντίον της Γερμανίας. Η Ουάσιγκτων δεν έκανε απολύτως τίποτα όσο οι Γερμανοί κατέστρεφαν, εκτός από τη Σερβία, τη δική τους εικόνα και την Ευρώπη, όπως τώρα καταστρέφουν, εκτός από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον εαυτό τους. Μετά ήρθε, όχι βέβαια για να σώσει τον Μιλόσεβιτς και τους Σέρβους, τους οποίους αποτέλειωσε, αλλά για να θερίσει τη σπορά και να ξαναγίνει επικυρίαρχη στα Βαλκάνια).

Φασισμός ή χρεοκοπία της Αριστεράς; (ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ)

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (8 Δεκεμβρίου 2013)

Έκδοση PDF εκτυπώσιμη

Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι διδακτικά, έστω και αν η ψευδής εικονα που δίνουν τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) είναι μιας λαΐκής «επανάστασης» κρετίνων για το δικαίωμα τους να γίνουν υπόδουλοί της μέσα στην ΕΕ, ώστε να λιμοκτονούν όπως ο Ελληνικός λαός! Δεν θα σταθώ όμως εδώ στη νέα στημένη πορτοκαλί «επανάσταση» στη χώρα αυτή από τους δυτικόφιλους αστούς και μικροαστούς του Κιέβου, καθώς και τους προβοκάτορες των υπηρεσιών της Υ/Ε που την οργάνωσαν, αλλά στα δύο βασικά διδάγματά της, τα οποία είναι ιδιαίτερα σημαντικά για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς και ιδιαίτερα τον Ελληνικό. 

Πρώτον, η Κοινωνική Πάλη στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να είναι μόνο κοινωνικο-απελευθερωτικού χαρακτήρα, αλλά πρέπει να είναι και εθνικο-απελευθερωτική. Αυτό δείχνει το γεγονός ότι η ενσωμάτωση στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση χωρών που δεν ανήκουν στην Υ/Ε (βασικά, στην «Ομάδα των 7»), σημαίνει απώλεια κάθε ίχνους οικονομικής και συνακόλουθα εθνικής κυριαρχίας. Γι’ αυτό ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, σήμερα, περνά μέσα από την εθνική. Τα κατοχικά στρατεύματα που καταστρέφουν και λεηλατούν την χώρα και τα λαϊκά στρώματα, (με την αγαστή σύμπνοια ενός μικρού τμήματος βολεμένων που ελέγχουν τα ΜΜΕ, τα κόμματα, την αριστερή «ιντελιγκέντσια» κ.λπ.) δεν είναι ένας κανονικός στρατός με στολές και φονικά μέσα φυσικής βίας, αλλά ένας οικονομικός στρατός με κουστουμάκια, που διαθέτει εξίσου φονικά μέσα οικονομικής βίας και μέσα δικαιολόγησης της.