Οι διαπραγματεύσεις Αθήνας (Μηλίων) με Βερολίνο (Αθηναίων)

 

Του Χάρη Ναξάκη*

«Αθηναίοι: Κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξία έχει όπου ίση υπάρχει δύναμη για την επιβολή του, όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και ο αδύνατος παραχωρεί ότι του επιβάλλει η αδυναμία του»

Θουκυδίδης

Ο Θουκυδίδης στην Ξυγγραφή, βιβλίο 5^ο, αφηγείται τις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν το 416πχ μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, όταν οι πρώτοι, υπό την απειλή των όπλων (βλέπε  Grexit), ζήτησαν από τους δεύτερους, που είχαν μείνει ουδέτεροι στον Πελοποννησιακό πόλεμο, να ενταχθούν στην Αθηναϊκή Συμμαχία (βλέπε νέο μνημόνιο). Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι διαπραγματευτές της Αθηναϊκής Συμμαχίας, Κλεομήδης και Τεισίας (βλέπε σήμερα θεσμοί) καθιστούν στους Μήλιους απολύτως σαφές ότι η συζήτηση που κάνουν δεν μπορεί να στηριχθεί στην έννοια του δικαίου αλλά στο συμφέρον του ισχυρού, την άνευ όρων δηλαδή ένταξή τους στην Αθηναϊκή Συμμαχία.

Οι αντιστοιχίες με τη σημερινή διαπραγμάτευση είναι σαφείς: ανταλλάξτε την παραμονή στο ευρώ με νέο μνημόνιο και διαρκή λιτότητα. Η επίκληση του δικαίου από τους Μήλιους ή η αντίστοιχη σήμερα αναφορά από την κυβέρνηση στο δίκαιο ως μέρος του διαφωτιστικού προτάγματος ή η αναφορά στην ισότητα μεταξύ εταίρων, στον ορθό λόγο ή στο « κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι», ήταν και είναι ένα αφελές διαπραγματευτικό χαρτί. Διότι όπως τονίζει ο Π. Κονδύλης η επίκληση της δικαιοσύνης, η πίστη στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων, γεννά φρούδες ελπίδες διότι παραβλέπει ότι ένα από τα αληθινά πρόσωπα της ανθρώπινης φύσης, που φέρνει στην επιφάνεια ο πόλεμος (βλέπε σήμερα η οικονομική κρίση), είναι οι παλιοί δαίμονες της ύβρεως και της βούλησης για ισχύ, που ο πολιτισμός καλύπτει με ένα λεπτό υμένα. Οι δαίμονες της θέλησης για δύναμη και εξουσία έχουν εγκαθιδρύσει εξαρχής το βασίλειό τους (Γ. Σταματόπουλος).

Δημήτρης Πικιώνης: Μεταξύ παράδοσης και Νεωτερικότητας

Του Σπύρου Κουτρούλη

Ο Δ.Πικιώνης στέκεται ανάμεσα στην νεωτερικότητα, τον μοντερνισμό και την παράδοση. Όπως και άλλοι στοχαστές που ανήκαν στην γενιά του ’30 επέτυχε να αφομοιώσει ό,τι ζωντανό και γνήσιο μας έχει παραδοθεί από τις παλαιότερες γενιές και ταυτόχρονα να συνδιαλεχθεί με τα γονιμότερα στοιχεία του μοντερνισμού.

Ένας στοχαστής που η σκέψη του είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε τον Πικιώνη, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, προσδιόρισε κατά σειρά τα στοιχεία που τον επηρέασαν καταλυτικά: το έργο και το παράδειγμα του Δ. Σολωμού, ο Σικελιανός και η αποκάλυψη της νεοπλατωνικής παράδοσης του Πλωτίνου και του Πρόκλου, το έργο του ίδιου του Πλάτωνα, και η Ορθοδοξία[1]. Μα ακόμη πιο εμφατικά θα ορίσει ότι «η αρχιτεκτονική του Πικιώνη βγαίνει κατευθεία μέσα από τη γη. Και μαζί ο αρχιτέκτονας»[2].

Στο αυτοβιογραφικό του σημείωμα, ο Δ. Πικιώνης, γράφει ότι βρέθηκε τα ίδια περίπου χρόνια φοιτητής στο Πολυτεχνείο μαζί με τον Μπουζιάνη και τον Ντε Κίρικο. Γνώρισε τον Καμπούρογλου και τον Π. Γιαννόπουλο ο οποίος «ενσάρκωνε το ευγενέστερο και πλέον υπερήφανο είδος του Έλληνα»[3]. Το 1906 γνώρισε τον Κ. Παρθένη. Με την υπόδειξη των δύο τελευταίων ο πατέρας του τον έστειλε στο Μόναχο να σπουδάσει ζωγραφική, όπου συνέπεσε για δύο μήνες με τον Ντε Κίρικο. Για τρία χρόνια , κατόπιν, θα ζήσει στο Παρίσι όπου με «άρρητη χαρά»[4] βρέθηκε και πάλι με τον Κ. Παρθένη. Κάποια στιγμή, εντελώς συμπτωματικά θα συναντηθεί με τον Ντε Κίρικο, ο οποίος θα του ομολογήσει τις επιρροές που έλαβε από τον Ηράκλειτο και τον Νίτσε και την μεταφυσική ερμηνεία που τους απέδωσε. Προφανώς υπήρξε μια βαθιά φιλία και αλληλοεκτίμηση, που θα τους φέρει πολλές φορές κοντά.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Έκπληκτη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί επί τέσσερις μήνες τον πλέον απίθανο θίασο να ισχυρίζεται ότι κυβερνά τη χώρα. Ενώ βεβαίως, το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι ακριβώς αυτό, να κυβερνήσει. Διότι η διακυβέρνηση θα υπέθετε είτε την ύπαρξη ενός οράματος επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας μας, τέτοιο που διαθέτουμε εμείς και όχι αυτοί, είτε την αποδοχή διαχειριστικής λογικής στα πλαίσια της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Και η κυβέρνηση αυτή ούτε όραμα διαθέτει, πέρα από τα «λεφτά υπάρχουν» και την αντιπαλότητα στο μέιλ Χαρδούβελη, ούτε βεβαίως μπορεί να διαχειριστεί μία οικονομία και μια κοινωνία στο ακρότατο σημείο της κρίσης. Γι’ αυτό μέσα σε τέσσερις μήνες, η χώρα επανήλθε στην ύφεση, τα κόκκινα δάνεια εκτινάσσονται, οι πληρωμές του κράτους στα νοσοκομεία έχουν πέσει στο 1/10 από τις περσινές, η λιανική αγορά πλησιάζει να χάσει 20% τον ήδη συρρικνωμένων πωλήσεων, οι τράπεζες έχουν χάσει 35 δισ. ευρώ καταθέσεις και πάνω από 10-15% σε χρηματιστηριακή αξία, και τα μόνα γεγονότα τα οποία συμβαίνουν, είναι τα επαναλαμβανόμενα σόου διαφόρων διαταραγμένων που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των καναλιών και του πόπολου. Όση ανοχή εξακολουθεί να υπάρχει από ένα διαρκώς μειούμενο ποσοστό του ελληνικού λαού απέναντί τους, στηρίζεται σε δύο βασικές αιτίες:

Α) Στο γεγονός πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί την τελευταία εκδοχή του πολιτικού συστήματος χωρίς να υπάρχει άλλη άμεση λύση. Είναι χαρακτηριστική η τελευταία δημοσκόπηση του πανεπιστημίου Μακεδονίας στην οποία η πλειοψηφία αποτιμά πλέον αρνητικά τις διαπραγματευτικές πρακτικές της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα δίνει στα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα τα δύο άλλοτε μαστόδοντα της πολιτικής ζωής, την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ με 15% και 3% αντίστοιχα στην πρόθεση ψήφου! Οι Έλληνες έφτασαν σ’ ένα ψυχολογικό σημείο όπου πλέον δεν έχουν εμπιστοσύνη στην παρούσα κυβέρνηση αλλά ακόμα μικρότερη στους αντιπάλους της. Και αυτοί οι τελευταίοι κάνουν ότι μπορούν για να συντηρούν αυτή την κατάσταση. Ο Σαμαράς δεν εννοεί να ξεκολλήσει από την καρέκλα του, και η μεγάλη εναλλακτική λύση του αστισμού, ο Κώστας Καραμανλής(!), αναπαύεται περιμένοντας ίσως να έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή της χώρας, καταδεικνύοντας έτσι, πως πόσο μικρός είναι κι αυτός. Τα μόνο δύο σχήματα που εμφανίστηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου, το Ποτάμι και η Χ.Α., είναι για διαφορετικούς λόγους εντελώς ανυπόληπτα και ανίκανα και βέβαια δεν μπορεί να γίνει λόγος για το όραμα της σταλινικής «ολικής επαναφοράς» του ΚΚΕ και των εξωκοινοβουλευτικών παραφυάδων του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση παίζει με αντίπαλο τον εαυτό της γι’ αυτό εξάλλου όλο και πιο έντονα η αντιπολίτευση μεταφέρεται στο εσωτερικό της. Τσίπρας εναντίον Ζωής και Βαρουφάκη, Λαφαζάνης και Νταβανέλος εναντίον Παπαδημούλη, κ.ο.κ.

Το Απίθανο Συμβόλαιο: Η Τυραννία της Αποπληρωμής του Χρέους

Του Σπύρου Λαβδιώτη

Υπάρχουν δύο τρόποι για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα έθνος. Ό ένας είναι με το ξίφος. Ο άλλος είναι με το χρέος. Η κατάκτηση με το χρέος λαμβάνει χώρα σιωπηλώς και παρασκηνιακά, εμπαίζοντας το λαό με δέλεαρ την ανάπτυξη και τη σωτηρία του από τα δεινά της μιζέριας λόγω έλλειψης κεφαλαίων. Αρχικά, στην επιφάνεια τίποτε δεν αλλάζει στο ρυθμό ζωής. Απλά, η χώρα είναι υπό νέα διοίκηση και ο φόρος υποτέλειας, ο τόκος, δεν είναι ακόμη αισθητός.

Οι δανειστές παρουσιάζονται ως σωτήρες της χώρας χρησιμοποιώντας ωραία λόγια και ήπιες εκφράσεις, μιλούν για «αμοιβαία επωφελή συνεργασία» και «φιλική προς την ανάπτυξη» παροχή δανείων. Εκπέμπουν μηνύματα αισιοδοξίας στον ταλαιπωρημένο λαό, παίζοντας με τις λέξεις: βαπτίζουν τα επαχθή δάνεια σε «βοήθεια», τη λιτότητα σε «δημοσιονομική προσαρμογή» και την τοκογλυφία σε «αλληλεγγύη». Οι προθέσεις τους εμφανίζονται φιλικές, ότι επιτελούν με το πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων» ένα κοινωφελές έργο και συμπάσχουν στα προβλήματα μιας εξαθλιωνόμενης κοινωνίας που μαστίζεται από την ανεργία. Πρέπει όμως να γίνουν θυσίες, προς το παρόν τονίζουν, για τη βιωσιμότητα και τη σωτηρία της χώρας στο μέλλον. Έτσι, ο λαός αισθάνεται ανακούφιση και θεωρεί ότι είναι οι ευεργέτες του, ενώ είναι οι δυνάστες του.

Γιατί η αριστερά λατρεύει την ανάπτυξη;

Χάρης Ναξάκης

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όποιον

δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα

Κομφούκιος

Γιατί η αριστερά, σχεδόν σε όλες τις εκδοχές τις, νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη από τον οικονομισμό, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τον καταναλωτισμό, την τεχνολογική πρόοδο, την ανάπτυξη σε όλες τις μεταμφιέσεις της (βιώσιμη ανάπτυξη, λαϊκή ανάπτυξη , κλπ), ειρωνεύεται το λιτό βίο ταυτίζοντάς τον με τη λιτότητα; Γιατί η αριστερά είναι το κόμμα της προόδου και της ανάπτυξης; Η απάντηση του ερωτήματος πρέπει να αναζητηθεί στη μήτρα που τη γέννησε. Πίσω από το μύθο της ανάπτυξης και της προόδου βρίσκονται θεωρητικές και οντολογικές παραδοχές του διαφωτιστικού προτάγματος, συνιστώσα του οποίου είναι η αριστερά, παραδοχές που διατύπωσε και ο Μαρξ. Η θεοποίηση της οικονομίας παρατηρείται και στις δυο μεγάλες συνιστώσες του διαφωτισμού, τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό και προϋποθέτει συγκεκριμένες παραδοχές για το χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης. Για τους φιλελεύθερους ο άνθρωπος είναι ιδιοτελές ον και για να μην οδηγηθεί σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων (Χομπς) πρέπει να αυτορυθμιστεί και να εξισορροπηθεί η ιδιοτέλεια και η απληστία του μέσω της οικονομικής δραστηριότητας, της αγοράς. Την αντίληψη αυτή διατύπωσε με τον καλύτερο τρόπο ο Α. Σμιθ στον Πλούτο των Εθνών λέγοντας ότι «δεν θα εξασφαλιστεί το βραδινό μας από τη φιλανθρωπία του φούρναρη, αλλά από την έγνοια που έχει αυτός για το συμφέρον του». Αν επιδιώξουμε λοιπόν το προσωπικό μας συμφέρον θα έρθουμε σε αναγκαίους συμβιβασμούς και η απληστία μας θα είναι ενάρετη γιατί θα είναι το κίνητρο για να παράγουμε αγαθά και να καλύψουμε τις ακόρεστες ανάγκες μας. Η οικονομία για τους φιλελεύθερους είναι ένα σύστημα αποδοτικής οργάνωσης της ιδιοτέλειας ενός άπληστου όντος, που διοχετεύει τον αχαλίνωτο καταναλωτικό ηδονισμό του και τα εγωιστικά πάθη του στην ειρηνοποιό αγορά και όχι σε αιματηρούς πολέμους.

Το κεφάλαιο όπλισε τη χρεομηχανή

Τι κρύβεται πίσω από την εκτίναξη του χρέους (κρατικού και ιδιωτικού) σε όλες τις χώρες και κυρίως στα πιο αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη; Πώς διογκώθηκε και πώς αξιοποιείται από το κεφάλαιο; Ποιοι και γιατί επιβάλλουν τη χρεομηχανή στους λαούς και πώς συνδέονται με τις αντεργατικές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις; Σε αυτά και άλλα ερωτήματα επιχειρεί να δώσει απαντήσεις το παρόν άρθρο.

Του Βασίλη Μηνακάκη

Τριπλάσιο του ΑΕΠ το παγκόσμιο χρέος!

Συζητώντας για το χρέος και για τη στάση των εργαζομένων και των νέων απέναντι σε αυτό, οφείλει κανείς να λαμβάνει υπόψη ορισμένα κρίσιμα χαρακτηριστικά του στη σημερινή εποχή. Πρώτο: Το ύψος του παγκόσμιου χρέους είναι ασύλληπτο, περίπου 300% (δηλαδή τριπλάσιο) του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ο διεθνής όμιλος συμβούλων επιχειρήσεων ΜακΚίνσεϊ το ανεβάζει στα 199 τρισ. δολ. ή 286 % του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ η ING στα 223,3 τρισ. ή 313% του παγκόσμιου ΑΕΠ! Δεύτερον: Ασύλληπτη είναι και η δυναμική του. Στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας μόνο οι τόκοι των κρατικών και ιδιωτικών δανείων απορροφούσαν το 5% του ΑΕΠ ετησίως, ενώ σε λίγα χρόνια θα «καταβροχθίζουν» το 10%.Τρίτο: Πρωταθλητές της υπερχρέωσης είναι πλέον οι αναπτυγμένες χώρες, σε αντίθεση με παλιότερα. Σύμφωνα με την ΙΝG, το χρέος τους αντιστοιχεί σε 157 τρισ. δολάρια (357% του ΑΕΠ τους και 70% του παγκόσμιου χρέους), ενώ των αναπτυσσόμενων φτάνει στα 66,3 τρισ. (224% του ΑΕΠ τους). Τέταρτον: Η αύξηση αφορά το συνολικό χρέος, δηλαδή το άθροισμα του δημόσιου (που βαρύνει τα κράτη) και του ιδιωτικού χρέους (που βαρύνει τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά). Ο συσχετισμός των δύο τμημάτων έχει τη σημασία του, ωστόσο πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις διαφορές στην εσωτερική κατανομή του χρέους έχει το συνολικό ύψος του. Σε ό,τι αφορά την κατανομή αυτή, η ΙΝG υπολογίζει ότι από τα 223,3 τρισ. του παγκόσμιου χρέους, τα 55,7 τρισ. αντιστοιχούν σε κρατικό χρέος, τα 75,3 τρισ. σε χρέος του χρηματοπιστωτικού τομέα και τα 92,3 τρισ. σε χρέος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Πάνω από 31 τρισ. ευρώ δημόσιου (κρατικού) χρέους αφορούν την ΕΕ, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Περί της στερεοτυπικής εικόνας των "Αλεμάνων"

Θεολόγος Μιχαηλίδης

1.Η στερεοτυπική και η αντί-στερεοτυπική αντίληψη: Υπάρχει μια άποψη που αποδίδει στη γερμανική διαχρονική νοοτροπία και ψυχοσύνθεση την συμπεριφορά της Γερμανίας καθ’ όλη την διάρκεια της -σχετικά σύντομης- ιστορικής διαδρομής της, από την σύσταση του γερμανικού κράτους (1871) μέχρι σήμερα.

Σύμφωνα την άποψη αυτή οι Γερμανοί έχουν ως πρωταρχικό μέλημα και οδηγό μια προσαρμοσμένη σε συλλογικά επίπεδα παραλλαγή της θεωρίας περί «βούλησης της δύναμης».

Κατά την ίδια, αρνητική και επικριτική για την Γερμανία, άποψη το στερεοτυπικό τους προφίλ, εν συντομία και σε αδρές γραμμές, είναι το εξής:

Οι Γερμανοί ανέκαθεν είχαν και έχουν ηγεμονικές βλέψεις και κυριαρχικές τάσεις. Διακατέχονται από αίσθημα υπεροχής, που τους επιβάλλει όχι μόνο να είναι, αλλά και να δείχνουν ισχυροί. Δεν ενδιαφέρονται αν οι άλλοι τους συμπαθούν. Αυτό που στην πραγματικότητα θέλουν είναι να τους υπολογίζουν και ει δυνατόν να τους φοβούνται, γιατί ο φόβος συνεπάγεται όχι μόνο σεβασμό αλλά και υποταγή. Διακρίνονται από αλαζονεία, αδιαλλαξία, αυταρχικότητα και σκληρότητα, ιδιότητες και χαρακτηριστικά, που αρέσκονται να χρησιμοποιούν ως μέσα επιβολής, πειθαναγκασμού και παραδειγματισμού. Ουδέποτε ανάμεσα στις βασικές τους προτεραιότητες περιλαμβάνονταν η απόλυτη προσήλωση στις ουμανιστικές αξίες ή ο απαρέγκλιτος σεβασμός του συνόλου των παραδοσιακά αναγνωρισμένων στις δημοκρατίες δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Παγκόσμιος ολοκληρωτισμός: η αλλαγή δεν απαγορεύεται, η αλλαγή είναι αδύνατη

Του Claudio Gallo

Η προφανώς περίεργη θέση μου είναι ότι: το νεοφιλελεύθερο σύστημα που διέπει άμεσα ή έμμεσα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου παράγει μια καταστροφική ανθρωπολογική μετάλλαξη που οδηγεί σε ένα είδος πλανητικού ολοκληρωτισμού.

Κατ ‘αρχάς ας ξεκαθαρίσουμε την λεξιλόγιο. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι γενικά μια οικονομική φιλοσοφία που διαμορφώθηκε τον 20ο αιώνα από φιγούρες όπως ο Friedrich Hayek και ο Milton Friedman. Χαρακτηριστικό αυτής της σκέψης είναι η πεποίθηση ότι το μόνο ενοποιητικό στοιχείο της κοινωνίας είναι το άτομο, μαζί με την πίστη ότι η ελεύθερη αγορά μπορεί να ρυθμίσει την κοινωνία καλύτερα από οποιαδήποτε εξωτερική ρύθμιση. Οι νεοφιλελεύθεροι είναι πάντα υπέρ οποιασδήποτε απορρύθμισης και ιδιωτικοποίησης.

Ιστορικά η αυτόματη ρύθμιση της αγοράς είναι γνωστή ως η κλασική φιλελεύθερη θεωρία του αόρατου χεριού. Συνήθως αυτό αποδίδεται στον Άνταμ Σμιθ, αν και ο Σκωτσέζος οικονομολόγος το χρησιμοποιεί πολύ σπάνια και προφανώς με μια πιο περιορισμένη έννοια. Τέλος πάντων, το αόρατο χέρι είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος της νεοφιλελεύθερης θεωρίας, η οποία θεωρεί ότι οποιαδήποτε δημόσια παρέμβαση στην οικονομία είναι έργο του διαβόλου.

Η μαγική δύναμη του αόρατου χεριού χρειάζεται μια κοινωνία των καθαρών άτομων για να λειτουργήσει: όλοι επιδιώκουν το συμφέρον τους, τον υγιή εγωισμό των ατόμων της κοινωνίας. Αλχημικά, αυτή η σύνθεση των εγωισμών θα οδηγήσει σε μεγιστοποίηση του οφέλος για ολόκληρη την κοινωνία. Πρόκειται για ένα μηχάνημα που δεν σταματά ποτέ, μια «perpetuum mobile» [αέναη κίνηση], στην οποία η απεριόριστη παραγωγή πηγαίνει με την απεριόριστη επιθυμία. Στην κυριολεξία δεν υπάρχουν όρια.

Πέρα από τον Smith, ο σκοτεινός πατέρας του νεοφιλελευθερισμού είναι ο υπερ-μοντέρνος – Bernard Mandeville. Στο βιβλίο του, «Ο Μύθος των μελισσών», επαίνεσε την απληστία και την ανηθικότητα γενικά, ως την πραγματική κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Δεν ήταν η περίπτωση που ο Hayek εκτιμά ανοιχτά. Η ειλικρίνεια του Mandeville δεν είναι χαρακτηριστικό του φιλελευθερισμού, η οποία από την αρχή έχει την τάση να παρουσιάσει τον εαυτό της ως πέρα από την ηθική? ακόμη και πριν από τη δημοσίευση «Ο πλούτος των εθνών», ο Smith αντιμετώπιζε τη μελέτη των ηθικών συναισθημάτων. Όπως ο René Dumont το θέτει, η οικονομική δράση στον Smith είναι «να διαφεύγεις της ηθικής χωρίς να το αναφέρεις [sic] »

Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός- του Λευτέρη Ριζά

 Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση περί ρατσισμού και αντιρατσισμού καλά κρατεί. Η αριστερά μας – ιδιαίτερα ορισμένοι κύκλοι της – έχουν  σηκώσει ψηλά τη σημαία του αντιρατσισμού – πολύ πριν η Χρυσή Αυγή κάνει τόσο έντονα την παρουσία της. Θα έλεγα μάλιστα ότι αγωνίζεται με όλες  της τις δυνάμεις να κατοχυρώσει τη «σύγχρονη» ταυτότητα της στο πεντάπτυχο «αντιρατσισμός, αντι-εθνικισμός, πολυπολιτισμικότητα, ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, οικουμενισμός»  .Μόνο που δεν είναι βέβαιο  τι καταλαβαίνει ή τι εννοεί γύρω από όλα αυτά. Ούτε φυσικά αν έχει παρατηρήσει ότι η «καμπάνια» γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου  και ενισχυθεί οικονομικά-ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα, που έχουν διαθέσει  σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία, ΜΚΟ κλπ.
Μοιραία μπαίνει το ερώτημα πίσω από όλες αυτές τις αποφάσεις και προγράμματα οι ευρωπαϊκοί κύκλοι στην πραγματικότητα  πού στοχεύουν  και τι προσπαθούν να  επιτύχουν. Το ότι η «αριστερά» δεν το πολυσκέφτηκε και ότι, αντίθετα, προσπάθησε να διαμορφώσει την ταυτότητα και τη δράση της  γύρω από αυτά τα ζητήματα  είναι μια πολύ πικρή διαπίστωση. Με αυτό καθόλου δεν εννοώ ότι η αριστερά πρέπει να καλλιεργεί τον ρατσισμό, τον εθνικισμό – τύπου ναζισμού και φασισμού – ή να υποτιμά και χλευάζει τους πολιτισμούς άλλων λαών και εθνών. Καθόλου. Αλλά πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτική και πάντοτε να αναρωτιέται μήπως κάτω από την «αντιρατσιστική-αντιεθνικιστική» κλπ προβιά κρύβεται ο λύκος της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας  και τα συμφέροντα του. Μήπως δηλαδή βέλη από την ιδεολογικο-πολιτική φαρέτρα της αριστεράς  χρησιμοποιούνται ενάντια της.
  Ο γνωστός γάλλος διανοούμενος  Pierre Andre Taguieff μας έχει προσφέρει μια πολύ χρήσιμη «μπροσούρα» σχετικά με τον ρατσισμό: «Ο ρατσισμός» (εκδ. DOMINOS, εκδ οίκος Π. Τραυλός,   ΑΘΗΝΑ 1998). Ο συγγραφέας ξεκινάει από το πρωταρχικό ερώτημα  «πως έχει σήμερα το ζήτημα του ρατσισμού», τονίζοντας στη συνέχεια πως «Για να απαντήσει κάποιος στην ερώτηση αυτή, πρέπει να επανεξετάσει το ρατσισμό αλλά και τον αγώνα κατά του ρατσισμού». Μας υπενθυμίζει μάλιστα ότι όπως έλεγε κι ο Χέγκελ  «Το οικείο εν γένει, επειδή ακριβώς είναι οικείο, δεν είναι εγνωσμένο.

Ελλάδα αποικία χρέους και Αριστερά

Νοεμβρίου 20, 2012 από seisaxthiablog

Με αφορμή το άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΝA ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ!

Το ζήτημα είναι να κατανοήσουν επιτέλους και οι εναπομείνασες δυνάμεις της Αριστεράς που ακόμα το αρνούνται πεισματικά,ότι η Ελλάδα είναι αποικία χρέους(ή ημι-αποικία χρέους, όπως προτιμώ να τη λέω από παραξενιά για το κυνήγι της ακρίβειας).Υπάρχει μεν πρόοδος (πριν από κανα χρόνο ελάχιστοι στην Αριστερά το έβαζαν το θέμα) αλλά ακόμα υπάρχουν δυνάμεις,και σημαντικές μάλιστα,που θεωρούν ότι δεν υπάρχει ζήτημα εθνικής κυριαρχίας ή έστω ότι υπάρχει διαφορετικής ποιότητας τέτοιο ζήτημα απ’τις Δανειακές και ύστερα.Διότι αυτό είναι το κλειδί.Αν δεν καταλαβαίνεις σήμερα το πατριωτικό καθήκον που μπαίνει μπροστά μας,ή πολύ χειρότερα αν αυτό το θεωρείς,με ένα εντελώς παράλογο σκεπτικό,στρατηγική ουράς στη ντόπια αστική τάξη,τότε δεν μπορείς να κάνεις κανέναν κοινωνικό ανένδοτο όπως θαυμάσια τον περιγράφει ο Παπακωνσταντίνου.Το πολύ-πολύ να κάνεις κανέναν κοινωνικό…ανέκδοτο,διασπώντας δυνάμεις στο κίνημα και αφήνοντας τους Τροϊκανούς να βάζουν επιτρόπους σε όλα τα Υπουργεία να συντάσσουν απευθείας τον Προϋπολογισμό της χώρας και να στήνουν ΕΟΖ.

Ελλάδα: Τελικά ιμπεριαλιστική ή εξαρτημένη;

Φεβρουαρίου 4, 2013 από seisaxthiablog

του Βασίλη Λιόση

Το ζήτημα του χαρακτηρισμού μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι ένα κομβικό ζήτημα για τη χάραξη της τακτικής και στρατηγικής του επαναστατικού φορέα. Ο Λένιν αντιλαμβανόμενος τη σχέση ανάμεσα στη θέση μιας χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την τακτική του επαναστατικού φορέα που δρα σε αυτή τη χώρα, ήρθε σε αντιπαράθεση με δογματικές απόψεις που σχετίζονταν με την «καθημερινή» πολιτική και την επανάσταση και συγκρούστηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τόσο με τη Λούξεμπουργκ όσο και με το ρεύμα του ιμπεριαλιστικού οικονομισμού, ενώ κατηγοριοποίησε τις καπιταλιστικές χώρες σε τρεις «ζώνες» (ιμπεριαλιστικές, εξαρτημένες, αποικιοκρατούμενες).

Το αν, λοιπόν, χαρακτηρίσουμε την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, μισοϊμπεριαλιστική, υποϊμπεριαλιστική, αλληλεξαρτημένη ή εξαρτημένη δεν είναι κάτι που αφορά τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Δεν πρόκειται για βυζαντινολογίες και συζητήσεις που προσπαθούν να απαντήσουν στο «πόσοι άγγελοι χωράνε στο κεφάλι της καρφίτσας». Ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας είναι κρίσιμης σημασίας για το λαϊκό κίνημα και την εργατική τάξη, γιατί η χάραξη μιας λανθασμένης τακτικής μπορεί να αποβεί μοιραία για τα λαϊκά στρώματα, ενώ αντιθέτως ο ορθός χαρακτηρισμός μιας χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει επιτυχώς μέχρι το τέλος την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης.

Είναι γνωστό στους κομμουνιστές –τουλάχιστον σε πολλούς από αυτούς–  και σε όσους παρακολουθούν τα ντοκουμέντα του ΚΚΕ, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ με τη μέθοδο της διολίσθησης, (δηλαδή είτε μέσα από αρθρογραφία και δηλώσεις στελεχών, είτε μέσα από κομματικές διαδικασίες και ντοκουμέντα που ανέτρεπαν το Πρόγραμμα του 15^ουσυνεδρίου), αφαιρέθηκε αυθαίρετα ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως εξαρτημένης, σε αντίθεση με το σύνολο σχεδόν της κομματικής παράδοσης αλλά κυρίως σε αντίθεση με την ίδια την πραγματικότητα.

Η ώρα της ευθύνης για την Αριστερά (Βάρκιζες και Μπρεστ-Λιτόβσκ)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές πρέπει ήδη να θεωρείται δεδομένη. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το μέγεθός της. Ελπίζει πάντως κανείς ότι τα δύο αντιμνημονιακά κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελ., θα έχουν μια καθαρή, όσο το δυνατόν σαφέστερη εντολή και πλειοψηφία, ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν (και να μην έχουν καμία δικαιολογία να μην το κάνουν) την υπόσχεση που έδωσαν στον ελληνικό λαό. Τη διακοπή δηλαδή της μνημονιακής πορείας καταστροφής και υποδούλωσης της Ελλάδας.

Η χώρα δεν μπορεί να παραμείνει περισσότερο μεταξύ Μνημονίου και «αντι-Μνημονίου» - πρέπει να αποφασίσει που θα πάει. ‘Ηδη άλλωστε έχει πάρα πολύ εξασθενήσει από τον οικονομικό πόλεμο που την εξοντώνει. Αν παραμείνει στη σημερινή τροχιά σε λίγο δεν θα έχει μείνει από αυτή τίποτα άλλο παρά ένα «κουφάρι» ηλικιωμένων ανθρώπων, ανήμπορων να οργανώσουν οποιαδήποτε αντίσταση.

Πρέπει επίσης ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ. να δοκιμαστούν ως προς αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι (αποτελεσματικά και αξιόπιστα εργαλεία διακοπής της μνημονιακής καταστροφής και εθνικής ανόρθωσης). ‘Η θα τα καταφέρουν και θα πραγματοποιήσουν έναν πράγματι ιστορικής σημασίας θρίαμβο, ή θα αποτύχουν και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αναζητήσει, ακόμα και εκ του μηδενός, άλλα πολιτικά εργαλεία να τον εκφράσουν. ‘Οσο τουλάχιστο διεκδικεί μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή, συντεταγμένη πολιτική ζωή και εθνική ύπαρξη.

Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σεβαστεί την κοινωνική δυναμική που εκτόξευσε αυτό το κόμμα στην αυριανή κυβέρνηση, τότε μπορεί να πάει σε θρίαμβο. Αν όχι, αυτή η ίδια δύναμη που ανύψωσε τον ΣΥΡΙΖΑ θα τον καταστρέψει με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα και πολύ μεγάλη ευκολία, όπως υποδεικνύει άριστα το παράδειγμα των Παπανδρέου, Βενιζέλου, Σαμαρά, Κουβέλη ή Καρατζαφέρη και των κομμάτων τους.

Το χρέος τους και το Xρέος μας

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Μας λένε ότι πρέπει να μείνουμε στα γόνατα, να είμαστε φρόνιμοι, υπάκουοι, να εισπνέουμε αιθαλομίχλη και να τρώμε ληγμένα τρόφιμα διότι «έχουμε χρέος».

Ως προς το τελευταίο συμφωνούμε απολύτως. Πράγματι έχουμε χρέος. Μόνο που το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να επιβάλει μονομερώς -πως αλλιώς;- εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα διαγράψουν το χρέος. Εξηγούμαστε:

***

Παρατήρηση πρώτη: Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δισ. ευρώ. Σήμερα (Προϋπολογισμός 2014, Πίνακας 4.2, σελ 139) μετά από πέντε χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο Μνημόνια, χαράτσια και «κουρέματα», το χρέος εκτινάχτηκε στο 175% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη πάνω από 320 δις.

Συμπέρασμα πρώτο: Η πολιτική αυτή όχι μόνο δε μειώνει το χρέος αλλά το μεγαλώνει, το διογκώνει, το εκτινάσσει. Το χρέος είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

Η προεκλογική ατζέντα για την οποία κανείς δεν μιλάει…

Ιανουαρίου 14, 2015 από seisaxthiablog

Γιώργος Σαχίνης

Oι οικονομικοί δείκτες φέρνουν στο φως τεράστια προβλήματα που γίνονται εντονότερα

Θα σταματήσουν οι αγορές να μας δανείζουν; Θα οδηγήσει το όποιο ελληνικό αίτημα για «χαλάρωση» της σκληρής μνημονιακής πολιτικής σε χρεοκοπία; Είναι η προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση σοβαρή αιτία για να μας εγκαταλείψει η Ευρώπη της αλληλεγγύης; Μόνο με τα πρωτογενή πλεονάσματα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνία του ενός τρίτου (δύο τρία του πληθυσμού να βυθίζονται στη φτώχεια και ένα τρίτο του πληθυσμού να ευημερεί) υπάρχει δυνατότητα για τη χώρα να διατηρηθεί στη ζώνη του ευρώ;

Όσο θα πλησιάζουμε στην 25η Ιανουαρίου, τα ερωτήματα θα επανέρχονται στο τραπέζι του διαλόγου ολοένα και πιο έντονα, συνοδευόμενα από μπόλικη δόση κινδυνολογίας και εκφοβισμού. Είναι όμως τα μόνα ερωτήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν σε αυτήν την προεκλογική μάχη;

Οι οικονομικοί δείκτες που αποκαλύπτουν οι στατιστικές, φέρνουν στο φως τεράστια προβλήματα που γίνονται ολοένα και εντονότερα.

• Ποιος ασχολείται με το ότι οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά;

• Ποιος προβληματίζεται για το γεγονός ότι το 75% των ανέργων δεν έχει εργαστεί καθόλου για περισσότερους από 12 μήνες;

• Ποιος έβαλε στο τραπέζι του διαλόγου το γεγονός ότι ο λαός γερνάει με αυξανόμενη ταχύτητα;

• Ποιος προβληματίστηκε για το ότι ο μη οικονομικά ενεργός πληθυσμός ξεπέρασε τον οικονομικά ενεργό;

• Μήπως αναδείχτηκε το ότι 1,5 εκατομμύριο Έλληνες ζουν σε νοικοκυριά χωρίς κανένα εισόδημα ή ότι περίπου το 40% των Ελλήνων είναι κοντά ή και κάτω από τα όρια της φτώχειας;

Γερνάμε και… αρρωσταίνουμε

Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοζε κατά λέξη και γράμμα τους κανονισμούς της ΕΕ και προχωρούσε στο λογιστικό έλεγχο του χρέους της Ελλάδας;

Ερίκ Τουσέν (μτφ. Κριστιάν)

Μετά την ανακοίνωση των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 στην Ελλάδα, η πιθανότητα να βγει νικηφόρος ο ΣΥΡΙΖΑ από τις κάλπες και να σχηματίζει κυβέρνηση παρουσιάζεται ως μια απειλή στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαίτερα σ’ εκείνη της ευρωζώνης.

Και όμως, εκείνοι που κινούν τον κώδωνα του κινδύνου γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι δεν θα αναστείλει την αποπληρωμή του χρέους και ούτε θα βγει από το ευρώ, τη στιγμή που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο και επιθυμεί η Ελλάδα να παραμένει στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί να τερματίσει τα αθέμιτα και αντικοινωνικά μέτρα που πάρθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τη Τρόικα.

Οι επιλογές μιας χώρας κάτω από την ολομέτωπη επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ: H Ρώσικη περίπτωση

Pravda.ru & The International Journal of Inclusive Democracy ―ελληνική μετάφραση― (28 Δεκεμβρίου 2014)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόλογος Τ.Φ. για την Ελληνική έκδοση του άρθρου
Το άρθρο αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο τη Ρώσικη περίπτωση, αλλά και την περίπτωση κάθε χώρας, όπως η Ελληνική, που επίσης βρίσκεται εδώ και τέσσερα χρόνια κάτω από την ολομέτωπη επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ, μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόλα αυτά, το θέμα της άμεσης μονομερούς εξόδου από την ΕΕ δεν αποτέλεσε ποτέ θέμα της δημοσίας συζήτησης στην Ελλάδα (σε αντίθεση με άλλες χώρες που δεν έχουν καν υποστεί παρόμοια οικονομική καταστροφή!) ακόμη και τώρα που ολοκληρώνεται η οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Και γι’ αυτό ευθύνονται βέβαια απόλυτα οι πολιτικές δυνάμεις μιας «Αριστεράς», η οποία ετοιμάζεται μάλιστα ν’αναλάβει και την εξουσία, που δεν διανοείται καν να θέσει παρόμοιο θέμα. Απλά, οι πιο «ριζοσπαστικές» δυνάμεις μέσα στην, πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ της παγκοσμιοποίησης, «Αριστερά» (εξαιρούμενου του ΚΚΕ που θέτει μεν το θέμα, αλλά το συνδέει με την …επανάσταση) θέτουν μόνο θέμα εξόδου από το Ευρώ, που βέβαια θα είναι εξίσου σχεδόν καταστροφική με τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν συνοδευθεί με μέτρα όπως τα προτεινόμενα στο άρθρο.
Τ.Φ., 28.12.2014

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2014/12/28/i-epiloges-mias-choras-kato-apo-tin-olometopi-epithesi-tis-iperethnikis-elit-h-rosiki-periptosi

Από την Επιβολή στην Υποβολή

Η Χειραγώγηση της Συνείδησης: Ο φόβος αποτελεί διαχρονικά το εργαλείο που χρησιμοποιεί κάθε είδους πολιτική, θρησκευτική και οικονομική εξουσία, όχι μόνο για να εδραιώσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της και την κυριαρχία της, αλλά και σαν απαραίτητο και αναγκαίο μέσο για την έκφρασή της. Είναι ζωτικής σημασίας για την εκάστοτε εξουσία να μπορεί να επιβάλλει τον φόβο των συνεπειών και της τιμωρίας για αυτούς που δεν αναγνωρίζουν την κυριότητα της, αντιστέκονται σε αυτήν ή εκπροσωπούν μια ανταγωνιστική δύναμη.

«Η καλή διακυβέρνηση μπορεί να πουληθεί προς μια κοινωνία, ακριβώς όπως και κάθε άλλο αγαθό» «Κατασκευάζοντας την Συναίνεση» -Edward Bernays.

Για να μπορέσει η εκάστοτε εξουσία να επιβάλλει την κυριαρχία της, όταν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα με την δύναμη της πειθούς, είναι αναγκασμένη να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο και να εδραιώσει την εξουσία της με την δύναμη της ισχύος. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και εμφανές: «Αν δεν είσαι μαζί μου, θα υποστείς τις συνέπειες. Δεν με ενδιαφέρει αν συμφωνείς μαζί μου ή όχι, αρκεί να κάνεις αυτό που εγώ επιτάσσω. Δεν με ενδιαφέρει να συναινείς, αλλά να υπακούς»

Η διαχείριση του φόβου: Τα εγγενή χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων από οποιαδήποτε άλλη μορφή εξουσίας είναι το γεγονός ότι αυτή καθαυτή είναι αόρατη και απροσδιόριστη και έχει την ικανότητα να χειραγωγεί την συνείδηση της μάζας μέσα από την δύναμη των media.

Η ανάγκη για επανάσταση της ελληνικής συνείδησης

Posted by spitha80 στο Δεκεμβρίου 8, 2014

Στις 25 Νοεμβρίου 1942, η ενωμένη αντίσταση μεγαλουργεί στον Γοργοπόταμο. Ο αγώνιζομενος λαός μαζί με τους αντάρτες στη γερμανική κατοχή (’41-’44) ήταν η συνέχεια του ’21 και η εφαρμογή του κολοκοτρωνέϊκου «κώδικα» ότι «μόνοι μας θα λευτερωθούμε»…, ασχέτως από τις περιπέτειες που μας επεφύλαξε η ιστορική συνέχεια.

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό» – Κ.Π. Καβάφης

Όταν ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός επέλεγε τον τίτλο «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» για ένα από τα κορυφαία έργα του, και της νεοελληνικής ποίησης γενικότερα, ήθελε να τονίσει ότι οι Έλληνες, αν και πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι, δηλαδή στερημένοι της σωματικής τους ελευθερίας, διατηρούσαν ακέραιη την ελευθερία στο νου και την ψυχή τους.

Επέλεξε έτσι μια χτυπητή και με νόημα αντίθεση που σημάδεψε δραματικά την ιστορική μας πορεία μέχρι σήμερα, αλλά που πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο μπορεί να μην ισχύει.

Οι σύγχρονοι Έλληνες, ο υπαρκτός Ελληνισμός, κινδυνεύουν να γίνουν σκλάβοι πολιορκημένοι, αν όχι φυλακισμένοι, μέσα στον ίδιο τον μεταμοντέρνο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο τους, που τους επιβλήθηκε σαν μονόδρομος χωρίς επιλογές, γιατί άργησαν να το κατανοήσουν και να αντιδράσουν.

Αυτή η σαρωτική επίθεση του μεταμοντερνισμού σε όλα τα πεδία της γνώσης, της παιδείας και της κοινωνίας είναι η βασική αιτία που ο λαός μας, αλλοτριωμένος την κρίσιμη ώρα, δεν μπόρεσε μετά τις 23-4-2010, που ξεκίνησε η νέα κατοχή, να ενστερνισθεί τα υψηλότερα διδάγματα της ιστορίας του, να αντισταθεί αποτελεσματικά και να γεννήσει τους νέους ηγέτες μέσα από τους κόλπους του.

Η Παγκοσμιοποίηση, η Ρωσία και η Αριστερά *

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ​

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2014/12/07/i-pagkosmiopiisi-i-rosia-ke-i-aristera-takis-fotopoulos/

Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει τη στάση της Αριστεράς σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση και δείχνει γιατί ήταν ηθεωρητική αποτυχία της να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινόμενου, αυτού της ανόδου της Υπερεθνικής Επιχείρησης και της συνακόλουθης ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, καθώς και η συνακόλουθη πολιτική χρεοκοπία της, που αποτέλεσαν τη βασική αιτία της ανόδου τηςεθνικιστικής δεξιάς στην Ευρώπη. Αυτή η νέα εθνικιστική δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα από την εργατική τάξη που υποστήριζε συνήθως την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική καιπολιτιστική παγκοσμιοποίηση, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη.

Η Παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την παράλληλη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όρισαν τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία έχει εδραιωθεί τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, ως αποτέλεσμα της Διεθνοποίησης της Οικονομίας της Αγοράς και της παράλληλης κατάρρευσης του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Επιπλέον, μπορεί να δειχθεί ότι η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, που θεμελιώθηκε στη μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικών), μπορεί να είναι μόνο νεοφιλελεύθερη.[1] Με αυτή την έννοια, ο νεοφιλελευθερισμός δεν αντιπροσωπεύει απλά μια αλλαγή πολιτικής ή ένα σατανικό δόγμα (αν όχι μια συνωμοσία!), όπως υποστηρίζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, αλλά μια δομική αλλαγή που σηματοδότησε τη μετάβαση σε μια νέα μορφή νεωτερικότητας η οποία ήταν απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία των Πολυεθνικών Επιχειρήσεων.

Εδώ όμως, θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της αντισυστημικής Αριστεράς και της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η πρώτη (κυρίως μαρξιστικής προέλευσης), χαρακτηρίζεται από μια στρατηγική και τακτική που στοχεύουν στην άμεση ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και, ως εκ τούτου, της Διεθνούς Τάξης στο σύνολό της. Από την άλλη, η στρατηγική και τακτική της δεύτερης έχουν άμεσο στόχο την μεταρρύθμιση ή βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος, ―έστω και αν η ρητορική τους μπορεί μερικές φορές να αναφέρεται στην τελική αντικατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος και της Διεθνούς Τάξης που το στηρίζει.

ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Δεκεμβρίου 6, 2014 από seisaxthiablog

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Πούτιν κατήγγειλε σε πρόσφατη ομιλία του ότι οι ΗΠΑ οργανώνουν σε χώρες με ανεπιθύμητα καθεστώτα επαναστάσεις χρησιμοποιώντας διάφορες ελκυστικές για τον πολύ κόσμο ονομασίες όπως «Αραβική Άνοιξη», «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία, «επανάσταση της ομπρέλας» στο Χογκ Κογκ κλπ. Η Κίνα παρουσίασε σε βίντεο τα 12 βήματα προετοιμασίας αυτών των επαναστάσεων από την έναρξη ως την ολοκλήρωσή τους. Επειδή πολλά λέγονται για την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ άμα γίνει κυβέρνηση και επειδή ζήσαμε και την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, καλό είναι να δούμε πως περιγράφουν οι Κινέζοι τα πράγματα.

• Αποστολή πρακτόρων διαφόρων μυστικών υπηρεσιών (CIA κλπ) στη χώρα/στόχο με τη μορφή σπουδαστών, τουριστών, εθελοντών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών κλπ.
• Ίδρυση ΜΚΟ με αντικείμενο τη μάχη υπέρ διαφόρων ιδεωδών πχ Δημοκρατία, Ανθρώπινα Δικαιώματα.
• Προσέλκυση Πανεπιστημιακών, Πολιτικών, Δημοσιογράφων, Στρατιωτικών, είτε με χρηματισμό τους είτε με εκβιασμούς ή με όποιο πρόσφορο τρόπο.
• Διαφθορά των συνδικαλιστών.  Επιλογή ενός ελκυστικού ονόματος της επανάστασης ώστε να είναι συμπαθής στον κόσμο μόλις εμφανιστεί.
• Ξέσπασμα διαδηλώσεων με οποιαδήποτε αφορμή, σημασία έχει η έναρξη των εκδηλώσεων.
• Συνθήματα στα αγγλικά για να τα καταλαβαίνει η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ/Δυτικό Κόσμο έτσι ώστε να διευκολυνθεί ο προσεταιρισμός του πολιτικού προσωπικού και ο κόσμος.
• Οι διεφθαρμένοι Πανεπιστημιακοί, συνδικαλιστές κλπ μετέχουν και καλούν τον κόσμο να μετάσχει στην επανάσταση.