Αναδημοσίευση: Η σύντομη ζωή του αδικοχαμένου Ιάκωβου Κουμή

Αν δεν σηκώσουμε ξανά
το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο
δε θα μπορέσουμε ποτές!
να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

 Κουμής: 30 χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσει κανείς

Από τη Μαρία Ψαρά 

(αναδημοσίευση από το μπλογκ της It's all Greek to me, 22-05-2011).

 Εκδήλωση στην Αθήνα ζωντάνεψε την εν ψυχρώ δολοφονία του Κύπριου Ιάκωβου Κουμή από τα ΜΑΤ Θύματα βίας μετρά κάθε μέρα η Αθήνα. Ένα 44χρονο πατέρα που έτρεξε να πάρει το αυτοκίνητό του για να μεταφέρει την ετοιμόγεννη γυναίκα του στο μαιευτήριο, μετανάστες με χτυπήματα στο κεφάλι από ρατσιστικές επιθέσεις, εργαζόμενους στη λαϊκή αγορά Εξαρχείων από μολότοφ... Και ο κύκλος βίας δεν λέει να κλείσει... Μέσα σε αυτό το κλίμα, πιο επίκαιρη από ποτέ, ήταν η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε αρχές Μαϊου στην Αθήνα για τον Κύπριο φοιτητή της Νομικής Ιάκωβο Κουμή, ο οποίος το 1980 δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ κατά την πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Με τίτλο «Ιάκωβος Κουμής 1956-1980, Τριάντα χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσεις», που διοργάνωσαν το περιοδικό «Τετράδια», ο σύλλογος «Φίλοι του Πυριτιδοποιείου», η «Πρωτοβουλία για την Εθνική Αυτοδιάθεση και την Κοινωνική Αλληλεγγύη» και το βιβλιοπωλείο της συζύγου του, Μαρία Κουμή «Το Παραμύθι» κάλεσαν φίλους, γνωστούς και αγνώστους, να μιλήσουν για το σύντομο βίο του νεαρού φοιτητή που χάθηκε τόσο άδικα. 

Αφορμή για την εκδήλωση στάθηκε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στον Ιάκωβο Κουμή που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής». Για τον Κουμή μίλησαν ο συγγραφέας και διευθυντής του περιοδικού Λουκάς Αξελός, ο συγγραφέας, εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστος και ο σύντροφος του Κουμή, Παύλος Χατζηπαύλου. Τη συζήτηση συντόνισε ο γιατρός Πέτρος Παπανικολάου. 

«Τριάντα χρόνια μετά τη δολοφονία του, θελήσαμε να ασχοληθούμε με τον βραχύ βίο και τα πυκνά γεγονότα του Ιάκωβου Κουμή», μας λέει ο Λουκάς Αξελός. «Ασχοληθήκαμε σε βάθος με τον αδικοχαμένο Κουμή και διαπιστώσαμε μια εικόνα ενός αξιόλογου, σκεπτόμενου και πολιτικοποιημένου νέου, με αρκετά διαυγή ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, ταγμένο απερίφραστα στον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου, με κριτική σχέση και στάση απέναντι στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, και δίψα και όρεξη για γνώση, αλλά -ταυτόχρονα- ενός νέου με σαφείς ποιητικούς λογοτεχνικούς προσανατολισμούς, που μπορούν να κριθούν χωρίς postfestum επιείκειες, όχι ως τα τετριμένα δείγματα ενός συμπαθούς νέου στιχοπλόκου, αλλά ως πρωτόλεια δείγματα ενός δυνητικά αξιόλογου δημιουργού, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται στα πράγματά του που διασώθηκαν...» 

 Σύντομη η παραμονή στην Αθήνα... 

«Κατά το βραχύ διάστημα εγκατάστασής του στην Αθήνα, γνωριστήκαμε μέσα από το εγχείρημα των "Τετραδίων". Προλάβαμε και κάναμε μια εκδρομή στη Νέα Μάκρη, όταν μια εβδομάδα προτού δολοφονηθεί μαζί με τον φίλο μας Παύλο Χατζηπαύλου και τις γυναίκες μας, Αγγέλα, Δάφνη και Μαρία, περιδιαβαίνοντας τις πορτοκαλιές και λεμονιές του πατρικού μου κτήματος,» θυμάται ο διευθυντής του περιοδικού. «Μαζί με άλλους συντρόφους μας ζήσαμε εκείνη τη χρονιά το τριήμερο της επετείου του Πολυτεχνείου, στο "τραπεζάκι" των "Τετραδίων" και της "Εργασίας".

π. Γεώργιος Πυρουνάκης:"Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:

"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν. 

Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΠΗΓΗ: Adonis Sanoudos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993) – Μια απ’ τις πολλές ιστορίες των άγνωστων “ανώνυμων” ανιδιοτελών αγωνιστών του Πολυτεχνείου

 ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

από seisaxthiablog

Γιώργος Κηρύκου (1955-1993)

Ονομαζόταν Γιώργος Κηρύκου, καταγόταν από την Ικαρία, ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του, και το 1973 ήταν 18 χρονών.  Είχε έλθει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Εραιστέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.

Η φωτογραφία που τον δείχνει ανεβασμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία και φωνάζοντας συνθήματα “Κάτω η χούντα” και “Επανάσταση λαέ“, είναι πασίγνωστη.

Τότε ήταν αρραβωνιασμένος με μια φοιτήτρια.

Μετά τα γεγονότα, συνελήφθη από τα όργανα της χούντας, κρατήθηκε στο Χαϊδάρι και βασανίστηκε. Οι γονείς του είχαν χάσει τα ίχνη του, δεν ήξεραν εάν είναι ζωντανός ή όχι. Τελικά, κατάφερε να επικοινωνήσει με την αρραβωνιαστικιά του μέσω ενός φαντάρου, κι εκείνη έσετιλε γράμμα στην Ικαρία για να πει στην οικογένεια ότι είναι ζωντανός.

Αργότερα μπαρκάρισε στα καράβια, ξαναγύρισε γιατί ήταν “παράνομος”, πήγε στην Αμερική, παντρεύτηκε, έκανε έναν γιο, και δούλευε μουσικός στην Αστόρια. Χώρισε, γύρισε στην Ικαρία στην μάνα του και στις αδελφές του, έκανε έναν δεύτερο γάμο, και έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν “Αλμπάνο“

«Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»

«Τα γεγονότα δεν έχουνε διαστάσεις την ώρα που τελούνται/τις αποχτούνε με τον χρόνο κι όλα είναι γύρω σου σαν να μην είναι»

Κλείτος Κύρου

Του Γιώργου Ρακκά

Τις τελευταίες μέρες οι νεολαίες ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κυκλοφόρησαν σε αναφορά των γεγονότων της ΑΣΟΕΕ αφίσες με το γνωστό σύνθημα που ακούγεται τελετουργικά κάθε 17η Νοέμβρη, εδώ και δεκαετίες.

Με αυτό προφανώς εννοείται ότι το Πολυτεχνείο υπήρξε ανολοκλήρωτο, αφήνοντας πίσω του ανοιχτούς λογαριασμούς. Η έμφαση από τους επίδοξους συνεχιστές δεν δίνεται, ωστόσο, στο «ψωμί» ή την «παιδεία», αλλά στην «ελευθερία». Όταν λένε η «Χούντα δεν τελείωσε το 1973», εννοούν ότι η φιλελευθεροποίηση στην Ελλάδα ήταν και παραμένει λειψή, αναστέλλεται από την παρουσία μιας κοινωνικής και πολιτικής «δεξιάς» που πιέζει για περιστολή των νεολαιίστικων δικαιωμάτων, και ιδίως όταν ανέρχεται στην εξουσία στοχοποιεί την ίδια ανοιχτά με ολική επαναφορά του κρατικού αυταρχισμού.

Σαν αδιάσειστα τεκμήρια αυτής της πραγματικότητας, η άποψη αυτή επικαλείται τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου ως εμβληματική περίπτωση ενός υποτιθέμενα διάχυτου «κοινωνικού εκφασισμού», ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είναι το κατ’ εξοχήν θύμα της αστυνομοκρατίας, και τα όσα έκαναν τα ΜΑΤ μέσα και έξω από την ΑΣΟΕΕ, τα όσα είπαν καθώς κυνηγούσαν αντιεξουσιαστές στα Εξάρχεια, τρανή απόδειξη για την αναβίωση του αυταρχισμού που επιτρέπουν ακόμα παραλληλισμούς της Ελλάδας με την Χιλή.

Σε όλους αυτούς τους παραλληλισμούς, το γεγονός ότι στις περιπτώσεις του Γρηγορόπουλου και του Κωστόπουλου έχουμε να κάνουμε με τραγικά μεν, αλλά μεμονωμένα περιστατικά που δεν επαναλαμβάνονται καθημερινά για να παραπέμπουν σε κοινωνική «κανονικότητα», ό,τι τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ δεν πήγαν να υπερασπιστούν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα αλλά την… απόφαση της οικείας Συγκλήτου, έστω στο πλαίσιο της Βορίδειας αντίληψης, του τύπου «μηδενικής ανοχής»,  είναι «λεπτομέρειες». Οι οποίες δεν αλλάζουν το βασικό συμπέρασμα, ότι ζούμε την παραλλαγή μιας δικτατορίας με δημοκρατική επίφαση, καθώς και ότι «ένας είναι ο εχθρός» από την εποχή του εμφυλίου (1945-1949) ο οποίος ‘μεταμορφώνεται’ ανάλογα με την συγκυρία.

Μια ακόμα «λεπτομέρεια» που δεν λαμβάνεται υπόψη, είναι ότι εν τω μεταξύ έχουμε αλλάξει αιώνα, και ζούμε στο 2019: Έχει μεσολαβήσει το 1989, η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και το «τέλος των ιδεολογιών». Το κατεστημένο πλέον, δεν είναι συντηρητικό, πατριαρχικό και αυταρχικό, αλλά ελευθεριακό, επιτρεπτικό και εγωκρατικό.

16 Νοέμβρη 1980. Δεκάδες οι τραυματίες απ' τα ρόπαλα των ΜΑΤ. ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ: ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗ και ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΥ.

Αποτυπώνοντας την ατμόσφαιρα της εποχής:
Εφημερίδα «Ο Πενταδάκτυλος», Λευκωσία 30 Απριλίου 1982, αρ. φύλλου 1.

Κοντεύει ενάμισυ χρόνος από τότε που οι μπάτσοι των ΜΑΤ της Αθήνας δολοφόνησαν τον συν. ΙΑΚΩΒΟ ΚΟΥΜΗ.

16 Νοέμβρη 1980. Αμέτρητες χιλιάδες κόσμου διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας στην 7η επέτειο του λαϊκού ξεσηκωμού του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ οι διαδηλωτές έχουν την πρόθεση να διαδηλώσουν τον αντιιμπεριαλισμό τους έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία. Η κυβέρνηση Ράλλη δεν δέχεται να κακοφανιστούνε τα υπερατλαντικά της αφεντικά. Θέλει να κτυπήσει το λαϊκό κίνημα, που εχτός από ψωμί και λευτεριά, ζητάει κιόλας πολύ περισσότερα πράγματα. Κατεβάζει στους δρόμους τους ροπαλοφόρους μπάτσους των ΜΑΤ που ματοκυλίσανε την διαδήλωση. Δεκάδες οι τραυματίες απ' τα ρόπαλα των ΜΑΤ.

ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ: ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗ και ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΥ.

Τους δολοφόνησαν ψυχρά και κτηνώδικα οι μπάτσοι των ΜΑΤ, σπάζοντάς τους τα κεφάλια.

Οι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ παραμένουν «άγνωστοι» και συνεπώς ατιμώρητοι. Οι μηνύσεις των συγγενών του συν. Ιακώβου, ξεχαστήκανε σε κάποια συρτάρια της εξουσίας. 

Και ήρθε η «αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ. Ο ελληνικός λαός που γεύτηκε στο κεφάλι του τα ρόπαλα των ΜΑΤ διαδηλώνει ζητώντας την κατάργησή τους:

«ΤΑ ΜΑΤ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ. ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ. ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ».

Για καιρό μετά την «αλλαγή» της 18 Οκτώβρη, 81, η ΠΑΣΟΚική κυβέρνηση κράτησε μακρυά από το κέντρο της Αθήνας τους δολοφόνους. Όμως τους ξανακατέβασε τελικά για να ξεπαστρέψει από τους καταληψίες της Βαλτετσίου και του Ν. Ηράκλειου. Για να επιβάλει την κρατική τρομοκρατία στο κίνημα των φυλακισμένων.

Για μας εδώ οι λογαριασμοί δεν κλείσανε. 

Συγκλονιστικό:Ο Ρίτσος απαγγέλει στο Πολυτεχνείο και χιλιάδες λαού τραγουδούν στην πρώτη επέτειο

ΜΝΗΜΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΟΥΜΗ

Αν δεν σηκώσουμε ξανά
το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο
δε θα μπορέσουμε ποτές!
να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ είναι ο τελευταίος Κύπριος πατριώτης που προσέφερε τη ζωή του στον κοινό αγώνα Ελλάδας-Κύπρου.”

Η θυσία του Ιάκωβου αποτελεί θυσία ενός ακόμη Κύπριου, στην εκατόμβη των θυσιασθέντων που ο κυπριακός ελληνισμός έδωσε για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της κοινής πατρίδας. Ο Ιάκωβος υπήρξε, στη σύγχρονη εποχή, ο μόνος Κύπριος αγωνιστής που έπεσε στον αγώνα κατά του καθεστώτος της ξένης εξάρτησης του Ελληνικού Έθνους. Πλάι στον ΛΑΜΠΡΑΚΗ, τον ΠΕΤΡΟΥΛΑ, τον ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ, τον ΤΣΑΡΟΥΧΑ, τον ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, την ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ.

Ο Ιάκωβος Κουμής, κατά το σύντομο πέρασμά του από το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, μας έχει αφήσει σαν παρακαταθήκη δύο πράγματα: το αγωνιστικό ήθος μιας αθώας νεότητας και αξιόλογα γραπτά ψυχής από τα προσωπικά του τετράδια. Τα κείμενά του είναι δύο ειδών: ημερολόγιο και ποιήματα. Και τα μέν και τα δε χαρακτηρίζει μια εδραία πνευματική κατεύθυνση, της οποίας η απελευθερωτική ιδεολογία, κοινωνική και εθνική, αποτελεί την πηγή. Έκπληξη προκαλεί το γεγονός, πως ο έντονος προσωπικός του λυρισμός παραμένει πάντα κριτικός και πολιτικός. Από τα κείμενα αυτά, μια ανθολόγηση έκανε ο Λουκάς Αξελός στο τεύχος 5 του περιοδικού ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ, τον Ιούλιο του 1982.

…. Στην Αθήνα ο Ιάκωβος συμμετέχει ενεργά στις αντιϊμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις. Είναι μόλις 6 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο και η τότε Ελληνική Κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη, αποφασίζει να επανεντάξει την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ. Η χώρα συγκλονίζεται από μαζικές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Στις 16 Νοεμβρίου, ημέρα Κυριακή, παραμονή της Επετείου της Λαϊκής Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η Αθήνα δονείται από την μεγάλη αντινατοϊκή Πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία, με κύρια συνθήματα εναντίον της επανένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και κατά της Τουρκικής κατοχής της Κύπρου. Ο Ιάκωβος Κουμής συμμετέχει στην πορεία. Στην Πλατεία Συντάγματος γίνεται θύμα άγριας επίθεσης των ΜΑΤ, η οποία τον αφήνει επί τόπου βαρειά τραυματισμένο. Τα όργανα της ΜΑΤ, λίγα λεπτά αργότερα, αφήνουν επί τόπου νεκρή την εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου. Ο Ιάκωβος μεταφέρεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο και το βράδυ της Κυριακής είναι ήδη κλινικά νεκρός.

Εδώ στην Κύπρο μάθαμε πως υπήρχαν τραυματίες. Δεν φανταστήκαμε, ούτε καν μια υποψία. Πρωί-πρωί της Δευτέρας, βρίσκομαι στο περίπτερο της Πλατείας για να μάθω περισσότερα νέα. Στην εφημερίδα, πάνω δεξιά, μια φωτογραφία ανθρώπινου κεφαλιού σχεδόν λυωμένου. ΄Αγνωστος. Και ξαφνικά από κάτω το όνομα του συντρόφου μας: 

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ από την Κύπρο… Την Κυριακή 23 Νοεμβρίου αφήνει την τελευταία του πνοή στο Λαϊκό.

Θέκλα Κίττου

ΠΗΓΗ:Anna Staikou

Πολυτεχνείο, 1973

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα στην αρχική φάση ριζοσπαστικοποίησής του 1971-72 [και αφού το προδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, ρωμαλέο πραγματικά και αιχμή του δόρατος της χαμένης άνοιξης της δεκαετίας του ’60, είχε βιαίως κατασταλεί αμέσως μετά την επικράτηση του Απριλιανού πραξικοπήματος, ενώ και οι αντιδικτατορικές οργανώσεις δρούσαν μαχητικά – τα μέλη τους όταν συλλαμβανόντουσαν υφίσταντο διώξεις, φυλακίσεις και βασανισμούς - αλλά σε συνθήκες παρανομίας και εκ των πραγμάτων αδυνατούσαν να μαζικοποιηθούν στο εσωτερικό της χώρας] κινείται πιο πολύ αυτόνομα και ανένταχτα, με σαφή αριστερή κατεύθυνση. Οι οργανωτικές μορφές που προκρίνονται στην αρχική φάση είναι οι ΦΕΑ (Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα), ενώ δραστηριοποίηση παρατηρείται και στις τοπικές φοιτητικές ενώσεις (όπως η Φοιτητική Ένωση Κρητών και άλλες που έχουν αιρετά Δ.Σ.).

Τη χρονιά 1972-73 και μετά τη διεκδίκηση να οριστούν διοικήσεις στα Δ.Σ. των Συλλόγων Φοιτητών με προσφυγές στα Πρωτοδικεία ενάντια στα διορισμένα από τη δικτατορία Δ.Σ., η χούντα προχωρά στο εγχείρημα διενέργειας φοιτητικών εκλογών (11ος/72). Οι αντιδικτατορικοί φοιτητές διχάζονται μεταξύ συμμετοχής και καταγγελίας των εκλογών και θέμα αιχμής αναδεικνύεται το ζήτημα του τρόπου συγκρότησης εφορευτικών επιτροπών. Τελικά οι φοιτητικές εκλογές είναι νόθες στοιχείο που καταγγέλλεται με ιδιαίτερη δρυμήτητα και τόλμη από τον φοιτητή της Θεολογικής Σχολής και ιεροδιάκονο Τιμόθεο Λαγουδάκη, σε ανοιχτή συγκέντρωση. Η χούντα προχωρά σε εφαρμογή του διατάγματος για διακοπή αναβολής στράτευσης λόγω σπουδών και ξεσπούν διαμαρτυρίες και συγκρούσεις στο Πολυτεχνείο και τη Νομική. Στις 21-22 Φεβρουαρίου πραγματοποιείται κατάληψη της Νομικής (οι Ταράτσες της Νομικής, είχε προηγηθεί η κινητοποίηση στις 14/2). Οι Ταράτσες της Νομικής αποτελούν σαφή ένδειξη ανόδου της αγωνιστικής διαθεσιμότητας και πάλης του φοιτητικού κινήματος. Ένα ζήτημα που διαφοροποιεί τους συμμετέχοντες φοιτητές από άποψη κατεύθυνσης είναι η κεντρική πολιτικοποίηση ή μη του αγώνα, ενώ εκδηλώνεται η διαπάλη μεταξύ των φοιτητών που εντάσσονται στην Αντι-ΕΦΕΕ και τον Ρήγα από τη μία και των αριστεριστών/ επαναστατικής αριστεράς από την άλλη. Στις 20 Μαρτίου 1973 γίνεται η επόμενη κινητοποίηση-κατάληψη της Νομικής και αιματηρή σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Ουσιαστικά σ’ εκείνη τη φάση το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα σταδιακά περνά από την κυρίαρχη μορφή του ανενταχτισμού στην ηγεμονία των αντιδικτατορικών-φοιτητικών οργανώσεων.

" Παιδιά... δεν ακούνε..." .

" Άνοιξαν ένα συρτάρι όπου μέσα ήταν παγωμένος ο Διομήδης .  

Γυμνός .
Τα μάτια ορθάνοιχτα, η σφαίρα στο στήθος, το σώμα γεμάτο φυσέκια .
Έδειξα κτηνώδη ψυχραιμία .
Ζήτησα ένα ψαλίδι .
Με ρώτησαν τι το θέλω .
Να κόψω μια τούφα απ τα μαλλιά του, είπα .
Τον φίλησα στα μάτια και την πληγή .

Ο αξιωματικός δίπλα μού είπε :

" Παιδιά... δεν ακούνε..." .

Αυτή ήταν η δική του εκδοχή " .

Ιωάννης Κομνηνός

(πατέρας)

Η γαλάζια σου μορφή με τυραννά…

ΜΝΗΜΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΟΥΜΗ

" Η γαλάζια σου μορφή με τυραννά…
Γυρεύω μια σταγόνα λευτεριάς στα βήματά σου
και συ μ’ αρνήθης για τα συμφέροντά σου…"

Στίχοι για την Ελλάδα του Κύπριου φοιτητή Ιάκωβου Κουμή που γράφτηκαν στις 22 Οκτωβρίου 1980. Πριν περάσει μήνας, ο Ιάκωβος Κουμής δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ της κυβέρνησης Ράλλη, κατά την πορεία για το Πολυτεχνείο του 1980.

ΠΗΓΗ: Kostas Hatziantoniou

Το κρατικό σκύλεμα του Πολυτεχνείου, καιρός να σταματήσει

Γ Παπαδόπουλος - Τετράδης

Την πρώτη χρονιά που το Πολυτεχνείο έγινε επίσημη γιορτή στα σχολεία μου σηκώθηκε η τρίχα και αντέδρασα. Όπως αντέδρασε και καθένας που είχε συνείδηση του σκυλέματος, της διαστρέβλωσης και της κρατικής γελοιοποίησης που επρόκειτο να γίνει σε μια εξέγερση δημοκρατική, αντιχουντική, φοιτητική, νεολαιϊστικη, υπερκομματική, ακαθοδήγητη.

Και αντέδρασα πολύ, όπως και άλλοι, γιατί η υποχρεωτικότητα μιάς γιορτής, για ένα γεγονός, ή πιο σωστά για μια αλληλουχία γεγονότων, ήταν και είναι απόλυτα αντίθετη και απόλυτα εχθρική με τον εθελοντισμό, την αυταπάρνηση, τη διακριτή και διακριτική προσφορά του καθενός από όσους συνέβαλαν και συμμετείχαν σ αυτό που ονομάστηκε «το Πολυτεχνείο». Και που είναι ταυτόχρονα ό,τι πιο αγωνιστικό και αυτοθυσιαστικό και αυθόρμητο έχει γίνει μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα. Κυρίως, είναι ό,τι πιο σεμνό.

Αφορμή γι αυτό μου το σημείωμα είναι η «επαγγελματική» ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος, που καταγγέλλει ότι ιδιωτικά σχολεία δεν θα πραγματοποιήσουν το πρόγραμμα του υπουργείου για «την καθιερωμένη» γιορτή του Πολυτεχνείου, βεβηλώνοντας έτσι την επέτειο, όπως καταγγέλλουν.

Και καταγγέλλουν ότι ιδιωτικά σχολεία θα αφιερώσουν μικρό μέρος μόνο της ημέρας για την εκδήλωση και το υπόλοιπο θα κάνουν μάθημα! Ακούς εκεί να κάνουν μάθημα!

Να με συμπαθάνε οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, αλλά το δικό μας σύνθημα ήταν «ψωμί, Παιδεία, ελευθερία». Δεν ήταν ούτε ινστρούχτσια, ούτε ιδεολογική προπαγάνδα, ούτε ηρωοποιήσεις μέσα από λυρικά παραμύθια, ούτε ποιήματα και τραγούδια μιάς παράταξης για να περάσουμε την ιδεολογική μας γραμμή, να κάνουμε πλύση εγκεφάλου σε παιδιά.

Το Πολυτεχνείο δεν έγινε για να καταντήσει γιορτή του κράτους. Ήταν ένας ξεσηκωμός ενάντια στο κράτος. Και των συνταγματαρχών και των αυταρχικών δυνάμεων όπου κι αν ανήκαν. Το Πολυτεχνείο έγινε για να μπορεί καθένας να έχει και να λέει ελεύθερα τη γνώμη του και την άποψή του. Δεν έγινε για να καπελώσουμε την κοινωνία με τα ιδεολογήματά μας.

Το Πολυτεχνείο έγινε για Ελευθερία. Δεν έγινε για να πειθαναγκάζονται οι μαθητές να μάθουν αυτά που θέλει το φαντασιακό των επαγγελματιών καθοδηγητών και των ιδεολογικά φανατικών. Τό Πολυτεχνείο ήταν Ρήξη. Δεν ήταν υποταγή. Η υποχρεωτικότητα της διδασκαλίας του και η υποχρεωτικότητα της παπαγαλίας του είναι υποταγή.

Το κυρίαρχο σύνθημα στις πρώτες πορείες του ’74 και ’75 ήταν «δεν έγιν’ ο Νοέμβρης για τον Καραμανλή». Δεν ήταν «κάντε το Πολυτεχνείο μάθημα στα σχολεία». Ούτε έγινε για να στέλνει το υπουργείο εγκυκλίους στα σχολεία για το πώς θα «γιορτάσουν» με στρατιωτική πειθαρχία ανά βαθμίδες και ανά εκπαιδευτικές μονάδες, λες και έχουμε να κάνουμε με κομματική αλυσίδα ινστρούχτσιας.

Μελέτης Μελετόπουλος -" Περί Πολυτεχνείου "

Το καλοκαίρι του 1973 παραθερίζαμε οικογενειακώς στο Ναύπλιο, στο ξενοδοχείο Διόσκουροι. Μαζί μας έμεινε για λίγες μέρες η γνωστή μας οικογένεια Σπαρτίδη. Ο Άθως Σπαρτίδης, Γενικός Διευθυντής του υπουργείου Συντονισμού, οικονομολόγος του LSE, γυιός αξιωματικού που σκοτώθηκε στην Αλβανία, ακέραιος άνθρωπος, με γκρίζο κοντοκουρεμένο μουστάκι, γυαλιά φυμέ, τα τυπικά της δεκαετίας του ’60 με τις οξείες γωνίες, άτεγκτος, αυστηρός, παλαιομοδίτης, καθαρευουσιάνος, οξύθυμος και δεξιός. Μαζί η γυναίκα του, η δεκαοκτάχρονη κόρη του, και ο δεκαεξάχρονος γυιός του Αλέξανδρος.

Τον Αλέξανδρο τον θυμάμαι σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Ήταν ένας χαρούμενος, φλύαρος έφηβος, με γυαλάκια, άκρως πολιτικοποιημένος, σε ριζική αντίθεση με τον υπερδεξιό αντικομμουνιστή πατέρα του, με τα κατοχικά και εμφυλιοπολεμικά βιώματα. Αντιθέτως ο Αλέξανδρος ήταν παιδί των sixties, μιάς εποχής απελευθερωτικής, ρηξικέλευθης, επαναστατικής. Ήταν επόμενο το χάσμα των γενεών μεταξύ πατέρα και υιού Σπαρτίδη. 

Στο Πολυτεχνείο, ο Αλέξανδρος, αγνοώντας, όπως όλοι μας τότε, τα σκοτεινά γεωπολιτικά παιχνίδια που παίχτηκαν στην πλάτη του ελληνικού λαού και της ελληνικής νεολαίας, γεμάτος επαναστατικό ενθουσιασμό και ηρωϊκή διάθεση, αποφάσισε να συμμετάσχει στο ιστορικό γεγονός της νεανικής εξέγερσης. Μαζί με άλλους τρεις συμμαθητές του, έφυγαν από την Λεόντειο όπου φοιτούσαν (πώς τους άφησαν;), ανέβηκαν με τον ηλεκτρικό στην Βικτώρια, με προορισμό το Πολυτεχνείο. Στην οδό Κότσικα, έπεσαν πυροβολισμοί από την ταράτσα του ΟΤΕ. Μία πόρτα άνοιξε, ένας αρχιτέκτων τους τράβηξε μέσα, αλλά ο Αλέξανδρος ξέφυγε και συνέχισε μόνος. Και η συνέχεια από το ρεπορτάζ:

«Αλέξανδρος Σπαρτίδης, 16 ετών, μαθητής. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά ανδρών της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευαν στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.» 

“Αυτόπτης μάρτυς”, για την εξέγερση του Πολυτεχνείου...

Του Ηλία Μπιτσάνη

"Περιποιεί ιδιαίτερη τιμή για μένα η πρόσκληση να μιλήσω στη σημερινή σας εκδήλωση για τη σπουδαία αυτή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας. Εισαγωγικά θα έλεγα ότι θα σας μιλήσω ως “αυτόπτης μάρτυς”. Ετσι υπέγραφα για δεκαετίες τα σχετικά κείμενα πιστεύοντας ότι ήταν μια μεγάλη στιγμή συλλογικής δράσης και όχι ευκαιρία προσωπικής προβολής μέσα από αυτή. Αποφάσισα να “αποκαλυφθώ” όταν πλέον το “Πολυτεχνείο” δεν πουλούσε στη γλώσσα της πολιτικής και κοινωνικής πιάτσας. Και όσοι ζήσαμε την εποχή και τα γεγονότα, θα έπρεπε να υπερασπιστούμε “το έπος της γενιάς μας” πέρα από ιδιοτέλειες και την απαξία στην οποία είχαν οδηγήσει στάσεις και συμπεριφορές.

Θα προσπαθήσω να αφηγηθώ όσο γίνεται πιο συνοπτικά τις τρεις μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα και το πως φθάσαμε σε αυτό:

Είχαμε περάσει ένα θερμό χειμώνα. Τον ζέστανε η πυρκαγιά της Νομικής στην καρδιά του Φλεβάρη. Η δεύτερη απόπειρα το Μάρτη. Το κυνηγητό της άνοιξης στους δρόμους της Αθήνας. Με κάθε ευκαιρία. Πολλά τα γεγονότα, έντονες οι συζητήσεις, τα πανεπιστήμια “έβραζαν” από ζωντάνια και συγκρουσιακή διάθεση. Λίγοι στις παρατάξεις πολλοί στους δρόμους. Το αυθόρμητο μεγαλουργούσε, η φήμη γινόταν είδηση και η γενίκευση της αντίδρασης δεν θα αργούσε πολύ. Προετοιμαζόταν στα υπόγεια της Αθήνας που ήταν αποκλειστικό… προνόμιο των φοιτητών. Αλλοτε οργανωμένα από φοιτητές-μέλη των παρατάξεων ή οργανώσεων νεολαίας και με χίλιες προφυλάξεις καθώς δεν ήξερες μέχρι που έχει βάλει χέρι το σπουδαστικό της ασφάλειας. Αλλοτε από ένστικτο καθώς η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Η χούντα για να παρουσιάσει φιλελεύθερο πρόσωπο, προχώρησε στο «πείραμα Μαρκεζίνη» το οποίο όμως απαιτούσε χαλάρωση των περιορισμών στις κινήσεις των φοιτητών, ανοχή σε ό,τι οι δικτάτορες θεωρούσαν ανώδυνο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

«.... είμαστε 'μεις τα παιδιά εκείνων που το '56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ' τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ....αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά.... μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.... η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ....»

Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Σαράντα πέντε χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωϊκή «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα... «καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.

Στην συνέχεια, το μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του εκσυγχρονισμού, που πάνω της χτίστηκαν οι καρριέρες των νέων αφεντικών, και βούλιαξε στον βάλτο της τρόϊκας και του ευρώ.

Ήταν από τότε, που η υπό εκκόλαψη Νέα Τάξη είχε βάλει στο στόχαστρό της την Ελλάδα. Γιατί τα γεγονότα του 1973 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτέλεσαν μια πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες με στόχο την ευρωατλαντική επικυριαρχία στον μετασοβιετικό κόσμο. Το σχέδιο του εσωτερικού πραξικοπήματος, που τέθηκε σε εφαρμογή, το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τις «έγχρωμες επαναστάσεις" στα Βαλκάνια, την Ευρασία, με την Αραβική «Άνοιξη» κ.ά.... Εκμετάλλευση μιας λαϊκής εξέγερσης από πυρήνα οργανωμένων πρακτόρων, ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών και, πάνω απ’ όλα, χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης.

Αποφασιστική ήταν η δράση των αθέατων «παγκόσμιων σκηνοθετών»: CIA, DIA, Μοσσάντ, το αόρατο «ωκεανογραφικό» πλοίο Apollo 2 του ΝΑΤΟ, οι κομμάντος των «μαύρων επιχειρήσεων» από τις Βρυξέλλες που ήρθαν στην Αθήνα και συμμετείχαν στα γεγονότα... Και άλλες ενέργειες που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Το 1972, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής, Σαλβατόρε Αλλιέντε, είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από ...«διεθνείς οργανώσεις» που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες...». Λίγες ημέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, πλήρωσε κι αυτός με την ζωή του αυτή την τραγική αλήθεια.

Συμπληρώθηκαν, λοιπόν, σαράντα πέντε χρόνια από την ημέρα που απέναντι στο ανθελληνικό δόγμα της χούντας "υποταγή-τυραννία-προδοσία" απάντησε η φωτισμένη νεολαία του Πολυτεχνείου με το πανανθρώπινο σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία… Ένα τρίπτυχο τόσο επίκαιρο και σήμερα που η φρίκη της διεθνούς κλεπτοκρατίας, του ισοπεδωτικού καπιταλισμού και του ενδοτικού εθνομηδενισμού αναμετριέται πάλι με τα σωθικά του Ελληνισμού. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι δωσίλογοι και τα κάθε είδους φερέφωνα της Νέας Τάξης προσπαθούν να σβήσουν από την εθνική μνήμη τον Νοέμβρη του ’73, να απαξιώσουν την Γενηά του Πολυτεχνείου. Επειδή είναι πάντα επικίνδυνη, όσο και αν την εκμεταλλεύτηκαν πολύ οι κυνικοί εξουσιαστές που χρησιμοποίησαν την εξέγερση για να φέρουν χειρότερη δουλεία και ξεπούλημα και θανατικό. Και τώρα προσπαθούν να της φορτώσουν την παρακμή και την διαφθορά επειδή κάποιοι εξαργύρωσαν, λέει, και «με μεγάλο τόκο» την συμμετοχή τους στην εξέγερση του ‘73.

Υπήρξαν, βέβαια, τα «λαμόγια» και είναι γνωστοί. Επώνυμοι… Ήταν, όμως, «τρεις». Και οι άλλοι είναι χίλιοι-δεκατρείς. Οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι σιωπηλοί, οι αντιστεκόμενοι, οι παντοτινά στρατευμένοι στο όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας και στο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σε αυτούς ανήκει το «Πολυτεχνείο» και τα πολλά «Πολυτεχνεία» του μέλλοντος που αναπόφευκτα θάρθουν, καθώς η παγκόσμια χούντα έχει δείξει τα νύχια της.

Παρουσίαση σχολικής γιορτής 17 Νοέμβρη 2017

το Γυμνάσιο – ΛΤ Χαλανδρίτσας (17-11-2017)

Υπεύθυνος ομάδας καθηγητών και μαθητών:

Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας*

 ***

1) Εισαγωγή: Διεθνή γεγονότα της περιόδου

Χ.Ρ.: «Η στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών που κηρύχτηκε στις 21 Απριλίου 1976, ξεμερώνοντας το Σάββατο του Λαζάρου, κράτησε τελικά μέχρι τις 24 Ιουλίου του 1974. Αφορμή ήταν η κήρυξη πολέμου 4 μέρες πριν από τους τούρκους στη Μεγαλόνησο της Κύπρου με ευθύνες και της ίδιας της χούντας. Ακολούθησε μια επιστράτευση – παρωδία και στην Ελλάδα.

Κορυφαία εκδήλωση, πριν τη πτώση της, υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου μεταξύ 15 και 17 Νοέμβρη του 1973 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα.

Την περίοδο εκείνη κορυφώνονταν σε παγκόσμιο επίπεδο μεγάλα κινήματα της νεολαίας κυρίως, με τα οποία αναζητούσαν μιά νέα καλύτερη κοινωνία ενάντια στον πόλεμο, τον φασισμό και το ρατσισμό,  μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αφετέρου δεν μπορούσε η νεολαία να παρακολουθεί αμέτοχη τον επικίνδυνο «ψυχρό πόλεμο» μεταξύ Η.Π.Α. και της τότε Σοβιετικής Ένωσης, με στόχο την παγκόσμια επικράτηση.

ΔΕΝ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ ΤΥΧΑΙΑ: 17.11.2017 – 16.11.1973 = 44 χρόνια τρύπες στο νερό

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Η εξέγερση το 1973-74 (βάζω και το 1974 γιατί κάποιοι συνέχισαν να αντιστέκονται) και κυρίως ως αντίσταση στην Χούντα δεν είναι μόνο αυτή για την οποία συχνά συμβατικά μιλάμε. Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο ήταν ένα μόνο από πολλά άλλα και δεν περιορίζονται τον Νοέμβριο του 1973. Η συμβατική αφήγηση γράφτηκε, κατά βάση, από όσους ναι μεν πρωτοστάτησαν ή «πρωτοστάτησαν» στην αντίσταση κατά της χούντας, αλλά μετά πολλούς τους συναντούσες στους διαδρόμους των πεδίων όπου δίνονται υψηλά αμειβόμενες «θέσεις». Ενίοτε τους συναντούσες και στις πισίνες του Χίλτον (μου έτυχε μια φορά σε ένα συνέδριο εκεί πριν 20 χρόνια και φώναξα σε κάποιο «τι κάνεις εδώ μπρε συμβιβασμένε και προσαρμοσμένε στο φαγοπότι και στο “δώστα όλα”!». Χυδαία, βρώμικα και αποκρουστικά μου απάντησε: "έλα και εσύ να κολυμπήσεις, αδιόρθωτε").

Θέσεις και θεσούλες, επιστημονικοί τίτλοι, επιφυλλίδες, μεταστροφές άνευ αιτιολογήσεων, «αντιπροσωπεύσεις» ξένων συμφερόντων, συχνές επισκέψεις στις πρεσβείες της Βασιλίσσης Σοφίας, κορδωμένες παρελάσεις πάνω στις πασαρέλες των δεξιώσεων ηγεμονικών πρεσβειών, προσκλήσεις σε ... "εξαμηνιαία συνέδρια" στις "Μητροπόλεις" της ξενοκρατίας, προσκλήσεις σε εκπαιδευτικά ταξίδια στην Μόσχα, γεύματα από Πρέσβεις σε πολυτελή ξενοδοχεία, ιδεολογικές κωλοτούμπες (οι κωλοτούμπες έδωσαν δείγματα γραφής πολύ πιο ενωρίς, πολύ πριν έλθει η τρόικα) και συγκροτήματα ανίερων εθνομηδενιστικών μειγμάτων που δεν συναντώνται πουθενά (Εξυπακούεται: Ενθαρρύνονται εδώ με ... ΜΚΟ και πολλά άλλα αλλά απαγορεύονται στις "Μητροπόλεις"). Όπως κανείς μπορεί να αντιληφθεί, τυγχάνει "κάτι να έχω ακούσει".

Εάν δεν γινόσουν ένα από τα ίδια, έπρεπε να πληρώνεις μεγάλο κόστος. Το «ΣΥΣΤΗΜΑ» στα ξενοκρατούμενα κρατίδια, όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Κοντογιώργης, για να τον παραφράσω, δεν κάνει αστεία αλλά πλήττει κάθε ατίθασο ιθαγενή. Σε κάθε παρακμάζουσα και θνήσκουσα κοινωνία τα στουρνάρια!! είναι πολλά και φορώντας περικεφαλαίες βλακείας και ημιμάθειας είναι οι κύριοι συνομιλητές κάθε κατακτητή. Στην συνέχεια γίνονται αδίστακτοι πραιτοριανοί.

Όταν έφυγα για σπουδές και πολλά άλλα και στην συνέχεια επέστρεψα (http://wp.me/P3OqMa-10x), στην αρχή δεν πίστευα αυτό που έβλεπα και αυτό που βίωνα. Μονολογούσα: "δεν μπορεί να κατάντησε έτσι η Ελλάδα μας". Ιδιαίτερα στα πεδία της γνώσης της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής το επίπεδο αφενός συχνά ήταν επιπέδου νηπιαγωγείου και αφετέρου ήταν ιδεολογικά καταποντισμένο. Τουτέστιν, μηδέν. Για την τιμή των όπλων μερικοί έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν "πολλές τρύπες στο νερό". Για κάθε Καβαφικό αυτό δεν είναι ασυνήθιστο. Το ταξίδι προς την Ιθάκη συνεχίζεται. Στην Οδύσσεια των ανθρώπων και των πατρίδων τους το μείζον είναι "πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη" πρωτίστως την οικογένεια και την πατρίδα. Και όποτε επελαύνουν οι Μήδοι: 

Ανακοίνωση Άρδην για το Πολυτεχνείο

17 Νοεμβρίου 2017 12:31

Από το χθες…

Ανακοίνωση Άρδην για το Πολυτεχνείο

Στις 17 Νοεμβρίου 1973, πραγματοποιήθηκε μια φοιτητική εξέγερση στην Αθήνα –μάλιστα ενάντια στη θέληση των μεγαλύτερων αριστερών αντιδικτατορικών οργανώσεων–, εξέγερση που προέτασσε την ανατροπή της δικτατορίας, τη δημοκρατία και την εθνική απελευθέρωση της χώρας. Η δικτατορία την κατέστειλε αιματηρά και ανατράπηκε μόνο όταν συντελέστηκε η εθνική καταστροφή της κυπριακής εισβολής και κατοχής.

Η ουσία και το νόημα του Πολυτεχνείου σ’ αυτά τα 44 χρόνια έχει διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό, που πια τείνει να μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Το Πολυτεχνείο αποτελεί για δεκαετίες την βολική εθνική ψευδαίσθηση ότι έριξε τη Χούντα, αποσιωπώντας την εθνική καταστροφή της Κύπρου. Πάνω στις πλάτες του, και στις πλάτες αυτών που σκοτώθηκαν, έχτισαν καριέρες χιλιάδες στελέχη του Πασόκ, της Αριστεράς, κ.ο.κ.

Τις τελευταίες δεκαετίες το εκμεταλλεύτηκαν άκροαριστερές και αναρχικές ομάδες, προκειμένου τις μέρες του Πολυτεχνείου να βγαίνουν στο προσκήνιο. Από το 1995 και μετά η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ταυτίστηκε με ανούσιες συγκρούσεις με την Αστυνομία. Από την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και μετά είμαστε κάθε χρόνο θεατές στο ίδιο έργο, κλιμάκωση της βίας και ταύτιση του με συγκεκριμένες ομάδες.

Η (άγνωστη...) ιστορία του Ιάκωβου Κουμή

Ιάκωβος Κουμή, απόφοιτος της Τεχνικής Σχολής Αμμοχώστου, 1974

Της Θέκλας Κίττου

Αν δεν σηκώσουμε ξανά

το λασποκυλισμένο γαλανόλευκο

δε θα μπορέσουμε ποτές!

να δούμε το κόκκινο χρώμα του ήλιου

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΟΥΜΗΣ, Λάρνακα, Δευτέρα 29. 1.‘79

Η πρωτοβουλία που πήραμε απόψε, σαν Κέντρο Λόγου και Τέχνης ΑΕΙΠΟΛΙΣ, ανταποκρίνεται σε μια εσωτερική ανάγκη της δικής μου γενηάς, της γενηάς που συνηθίσαμε να ονομάζουμε: γενηά του Πολυτεχνείου. Αυτή η ίδια γενηά υπήρξε και η γενηά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Είναι, επίσης η γενιά, που ενώ ώφειλε, δεν μπόρεσε να ανακόψει για την πατρίδα μας τον όλεθρο, αντίθετα βυθίστηκε η ίδια στην παρακμή και την φθορά. Η αποψινή βραδυά ξεχρεώνει τρία χρέη:

Α: Το χρέος προς εκείνους απ” τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έδωσαν τη ζωή τους στην αντίσταση κατά της Χούντας του 1967

Β: Το χρέος προς εκείνους από τη γενηά μας, Κυπρίους και Ελλαδίτες, που έπεσαν στον αγώνα για την υπεράσπιση της Κυπριακής Ελευθερίας το 1974

Γ: Το χρέος προς τον Κύπριο πατριώτη Ιάκωβο Κουμή που συνεχίζοντας μια αρχαία παράδοση, έδωσε τη ζωή του στον κοινό αγώνα Ελλάδας-Κύπρου

Είμασταν πολλοί οι Κύπριοι που σαν νέοι, κυρίως φοιτητές, βρεθήκαμε στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Ωριμάσαμε μέσα στη δικτατορία και μάθαμε τί σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ο καθένας μας πρόσφερε στον αγώνα, σύμφωνα με τις ψυχικές και πνευματικές του δυνάμεις. Την ώρα της Λαϊκής Εξέγερσης, που έμελλε να συνδυασθεί με την προδοσία της Κύπρου, της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είμασταν πάλι εκεί. Πολλοί, πάρα πολλοί ήταν οι Κύπριοι που συμμετείχαν στην κατάληψη και οι ψυχικοί δεσμοί που αναπτύχθηκαν εκείνες τις μέρες μάς κράτησαν ζωντανούς, όταν γέμισαν ξανά οι φυλακές κι όταν σε λίγο η Χούντα επετέλεσε το έσχατο και πλέον μακάβριο έργο της: να παραδώσει την Κύπρο στους Τούρκους.

Είναι πολύ δύσκολο για την σημερινή νέα γενιά των Κυπρίων, να αντιληφθεί το ψυχικό τραύμα, το συναισθηματικό κενό και το πνευματικό χάος, στο οποίο μας είχε σπρώξει η ιστορική μοίρα. Μπροστά στα άπειρα μάτια μας γκρεμίστηκε το νεαρό μας κράτος, μόλις δεκατεσσάρων ετών. Είμασταν νέοι. Αριστεροί ή δεξιοί, γριβικοί ή μακαριακοί, εθνικιστές ή διεθνιστές. Η εθνική ταπείνωση και η αγωνία εγκαταστάθηκαν στην ψυχή μας. Η ζωή μας έγινε φτωχή και μίζερη μέσα σε μιά νύχτα.

Η εκφυλιστική κληρονομιά του «Πολυτεχνείου»

Εργο του Σωτήρη Σόρογκα: Παπαρούνα σε πέτρες, 1970 (ακρυλικό σε μουσαμά, 70x100 εκ. Ιδιωτική συλλογή)

Του ΛΑΟΚΡΑΤΗ ΒΑΣΣΗ,

φιλολόγου, συγγραφέα

Ηταν μια ιερή στιγμή το «Πολυτεχνείο», που τη χαλάσαμε με τις υπερβολές στη μυθοποίησή της και με την ανίερη εκμετάλλευσή της. Δεν περιφρουρήσαμε την ιερότητα αυτής της στιγμής κι ούτε μπολιάσαμε την πολιτική μας ζωή και προπαντός τις νέες γενιές με το αξιακό της «διά ταύτα». Στο βάθος της προπαγανδιστικής διαχείρισης του «Πολυτεχνείου» αναγιγνώσκει κανείς την τραγική «κενότητα» της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής.

Δεν είναι που, εν πολλοίς, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τις ανεπάρκειες του αντιδικτατορικού αγώνα μας, αλλά που χρησιμοποιήθηκε εξακολουθητικά ως άλλοθι και για τις μεταπολιτευτικές πολιτικές μας ανεπάρκειες, με τις επετειακές πορείες να είναι η «ηχηρή» και «ογκώδης» έκφρασή τους.

Για να μην αναφερθώ σε άλλα «περίεργα» όπως: η ανταγωνιστική ιδιοποίηση του «μύθου» απ’ τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, η «ιδιοκτησιακή» κατοχή της Σημαίας του Πολυτεχνείου από κάποια απ’ αυτές, η εξακολουθητική και προκλητική εξαργύρωση από στελέχη της εξέγερσης της αγωνιστικής τους «επιταγής» στο μεταπολιτευτικό πολιτικό χρηματιστήριο… στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας των συντρόφων τους, η ανούσια «θεατρικότητα» των επετειακών εορτασμών στα σχολεία, διανθισμένων με τις κατ’ έθιμον… καταλήψεις, που, μαζί με τις πολύ συνήθεις των πανεπιστημιακών σχολών, είναι και η πιο ακραία εκδοχή της εκφυλιστικής του «μίμησης». Είναι αυτές οι «καταλήψεις», πλην των κινηματικών τους εξαιρέσεων, μια κληρονομημένη αγωνιστική «κουλτούρα» την οποία (ως εκφυλιστική κληρονομιά του «Πολυτεχνείου») πληρώσαμε ακριβά.