O μηχανικός Θανάσης Λέφας και η πρωτοποριακή, πρότυπη μοτοσυκλέτα του

Αναδημοσιεύουμε το πρωτοχρονιάτικο επεισόδιο της εκπομπής 2wRide, αφιερωμένο στον εκλιπόντα μηχανικό-εφευρέτη Θανάση Λέφα, και την πρωτοποριακή μοτοσυκλέτα που κατασκεύασε, μαζί με έναν εκτεταμένο σχολιασμό του Διονύση Χοϊδά.

TEN YEARS AFTER – ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΕΦΑΣ

του Διονύση Χοϊδά, αναδημοσίευση από τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook

Έκλεισαν δέκα χρονιά από τότε που φύγε από κοντά μας ο Θανάσης Λέφας – ο ευφυέστερος αυτοδίδακτος μηχανικός που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα.

Έφυγε κι αυτός πικραμένος από την ελληνική πραγματικότητα, αφού πρώτα ανάλωσε τα τελευταία δέκα χρονιά της ζωής του προσπαθώντας να βάλει σε παραγωγή την απίστευτη «σύλληψη» που είχε για το πώς πρέπει να είναι οι σπορ μοτοσυκλέτες ώστε η οδική συμπεριφορά τους να περάσει σε μια «ανώτερη πιστά».

(Μια οδική συμπεριφορά που μονό όσοι είχαν την τύχη να οδηγήσουν την «μοτοσυκλέτα-πρότυπο» που κατασκεύασε, μπορούν να αντιληφθούν…)

Για τη ζωή του και την επαναστατική μοτοσυκλέτα που κατασκεύασε, έχουν γραφτεί τόσα και τόσα, στο παρελθόν.

Εδω, θα αρκεστώ στο να αναφέρω κάποιες άγνωστες πτυχές σχετικά με το πως ξεκίνησε η όλη ιδέα – και πώς έγινε και δεν κατάκτησε τον κόσμο…

ΝΤΡΟΠΗ! ΑΥΤΟΙ οι ('Ελληνες) ευρωβουλευτές "χάρισαν" στον Καναδά το όνομα της φέτας...

Της Αυγής Βουτσινά

Οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας:
Μαρία Σπυράκη
Μανώλης Κεφαλογιάννης
Ελίζα Βόζενμπεργκ
Γιώργος Κύρτσος
Θοδωρής Ζαγοράκης

Του Ποταμιού 
Γεώργιος Γραμματικάκης
Μιλτιάδης Κύρκος

Απο το ΠΑΣΟΚ:
Εύα Καϊλή
(* o Ανδρουλάκης απουσίαζε και γι' αυτό δεν υπερψήφισε)
Υπερψήφισαν σήμερα την πρόταση να μπορεί να παράγει ο Καναδάς τυρί με την ονομασία φέτα.

Παραγωγή: η μόνη διέξοδος από την κρίση

Του Αλέξανδρου Οικονομίδη[1] από το ιστολόγιο Ενδογενής Παραγωγική Ανασυγκρότηση

1. Τα αίτια της οικονομικής κρίσης

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα δεν ήρθε από το πουθενά. Αυτή προήλθε διότι η χώρα μας σταμάτησε να παράγει και έκτοτε ζει με δανεικά. Αυτό δεν έγινε τυχαία αλλά επιβλήθηκε σκοπίμως από όλες τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, με όση βία ανά καιρούς διέθεταν.

Οι κυβερνήσεις αυτές για να το κατορθώσουν δημιούργησαν και τα αντίστοιχα μέσα. Δηλαδή τους αντίστοιχους θεσμούς, την αντίστοιχη εκπαίδευση και έναν αντίστοιχο κρατικό μηχανισμό που, πέραν των άλλων, βασικό σκοπό είχε την επιβολή της καταστροφής της ελληνικής παραγωγής.

2. Ο Πειραιάς είναι η ίδια η βιομηχανική ιστορία του τόπου μας

Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ ιδρύεται το 1860, το πρώτο μηχανουργείο, του Βασιλειάδη, που είναι κατά την ίδρυση του το μεγαλύτερο εργοστάσιο του τότε περιορισμένου νεοελληνικού κράτους, που και σύντομα αναδεικνύεται σε κεντρικό σύμβολο μιας νέας βιομηχανικής εποχής στην οποία εισέρχεται ο Πειραιάς.

Στα 1874, ιδρύεται το μηχανουργείο «Ήφαιστος» του Σκοτσέζου Τζον Μακ Δούαλλ Την ίδια εποχή ιδρύθηκαν το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας του Ρετσίνα (1872-1979), τα μηχανουργεία του Νικολάου Αργυρίου, του Κούπα (1882 – 1987), του Ροντήρη – Στρουμπούλη (1923), του Δράκος Πολέμης  που κατασκεύαζε τις περίφημες αντλίες, του Αξελού και του Μαλκότση (1934-1991) που κατασκεύασαν τις πρώτες πετρελαιομηχανές και το πρώτο ελληνικό τρακτέρ, του Δαμασκινού, του Περράκη, του Μιλιόνη, του Σωτηρόπουλου, του Καουκάκη, του Ζούλια, του Λαλιάμου, του Πετσάλη, των αδελφών Μυτιληναίου, του Κορφιάτη και πάρα πολλά άλλα.

Ξεσπάει το «αντάρτικο της ελιάς»

Το νου σας μην ξεριζώσετε τις ελιές, λόγω επιδότησης

Στην θέση των πανάρχαιων ελληνικών ελαιόδενδρων θα φυτευθούν κάτι ξερακιανά υβρίδια κακομοίρικων ελιών, άσχετα με την ελληνική φύση, το ελληνικό χώμα, τον Έλληνα…

Ο Γιώργος Λεκκάκης, γνωστός συγγραφέας – δημοσιογράφος για τις θέσεις και απόψεις του γύρω απο την Ελλάδα, την παράδοση, τη φύση και το περιβάλλον, παρουσιάζει μέσα απο την Kontranews άρθρο που καθιστά τους Έλληνες πέρα από ενήμερους του θέματος, υπόλογους αν δεν αντιδράσουν…

Κάνει λόγο για την συντονισμένη προσπάθεια καταστροφής των γνήσιων ελαιόδενδρων της Ελλάδας και την αντικατάστασή τους από υβδριδικά… Δηλαδή «κάποιοι» θα επιχειρήσουν να κάνουν ότι και με το σιτάρι. Αφού έχουν αποκτήσει στον τόπο τους τα εξαιρετικά ελληνικά φυτά και δένδρα, θα επιβάλουν στους Έλληνες να τα καταστρέψουν και να υποβαθμίσουν απόλυτα την ποιότητα και την γνησιότητα της παραγωγής. Ειδικά στην περίπτωση της Ελληνικής ελιάς, αν το καταφέρουν θα έχουν αποκόψει τον Έλληνα από ένα κυρίαρχο συστατικό της ιστορίας, της παράδοσης, της πίστης, της καλλιέργειας, της παραγωγής, της διατροφής, της Ζωής του! Απομένει η θάλασσα και ο ήλιος.

Ο Γιώργος Λεκκάκης επισημαίνει ότι υπάρχει λύση. Το notospress.gr παρουσιάζει τη θέση του.

Το μάζεμα της ελιάς. Έργο του Θεόφιλου.

Υπάρχει λύση για τη σωτηρία των ελαιώνων;

Το αδιέξοδο σύστημα και η ανάγκη παραγωγικού οράματος

23 Ιανουαρίου 2017 10:13

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στο liberal.gr 

Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, από την κυβερνητική κοροϊδία για το πλεόνασμα, που κατέληξε σε φιάσκο και τροφοδότησε τη νέα διαιώνιση της αξιολόγησης, τα καραγκιοζιλίκια γύρω από τον ΔΟΛ και τον έλεγχό του από την κυβέρνηση, την «επιστροφή» του παρακλήτου ΓΑΠ στο ΠΑΣΟΚ, μέχρι το φαινόμενο Σώρρα, υπογραμμίζουν το αδιέξοδο και την κρίση –μέχρι γελοιοποίησης– του πολιτικού σκηνικού και εν πολλοίς της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας.

Η κατάσταση θα ανήκε στη δικαιοδοσία των γελοιογράφων αποκλειστικά αν δεν αφορούσε πολύ σοβαρά θέματα. Διότι όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια εξελίσσονται πάνω σε έναν καμβά αυξανόμενων κινδύνων για την επιβίωση της χώρας, με τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, την απειλή κυριολεκτικού εξανδραποδισμού του κυπριακού ελληνισμού και, προπαντός, τη γενικευμένη απογοήτευση και τη συλλογική κατάθλιψη της πλειοψηφίας των Ελλήνων, που τους κάνει ανίκανους να αντιδράσουν θετικά μπροστά στην παρακμή της χώρας.

Αυτή η γενικευμένη ανημποριά, που έχει σκεπάζει σαν μολυβένιο πέπλο την ελληνική κοινωνία –ιδιαίτερα μετά την (καταστροφική) απάτη του δημοψηφίσματος και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015–, δεν δείχνει ακόμα σημεία αναστροφής διότι οι Έλληνες, μέσα σε έξι ή εφτά χρόνια, νιώθουν πως οι προσπάθειές τους είναι απελπισμένες «σαν των Τρώων» και δεν υπάρχει διέξοδος.

Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία της τελευταίας δημοσκόπησης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (19 Ιανουαρίου 2017). Παρότι όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι πολύ αρνητικά για την κυβέρνηση, και το 72% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι το 2017 θα είναι χειρότερο από το 2016, το 86,5% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι δεν είναι ικανοποιημένο από τις επιδόσεις της κυβέρνησης και μόνο το 6% δηλώνει ικανοποιημένο, εντούτοις δεν εμφανίζεται κάποια ανάλογη αλλαγή στις πολιτικές επιλογές των ερωτώμενων. Ο Σύριζα διατηρεί 16,5% και η Ν.Δ. πέφτει κατά 1,5% μονάδα, στο 30,5%. Ο «Κυριάκος», έχοντας απέναντί του την πιο ανίκανη και καταστροφική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, και ενώ θα έπρεπε δημοσκοπικά να καλπάζει, είναι αδύνατο να εκφράσει τις αγωνίες της κοινωνίας – απολύτως δε χαρακτηριστικό του αδιεξόδου που νιώθουν οι πολίτες είναι το ότι μόλις 40% επιθυμούν εκλογές!

Η αναγκαιότητα υιοθέτησης ενός Ενδογενούς Παραγωγικού Σχεδίου για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση[1]

Του Αλέξανδρου Οικονομίδη

«Η Ελλάδα θα γίνει οικονομικά και εθνικά πραγματικά ελεύθερη τότε και μόνο τότε που η ανοικοδόμηση αυτή γίνει από τον λαό της.

Θα σπάσουν τα δεσμά και θα αλλάξει ριζικά η διάρθρωση της σημερινής οικονομίας μας, θα ανοίξει δηλαδή ο δρόμος για να λυτρωθούν οι πιο ενεργές παραγωγικές και άξιες δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας μας.»

Αυτά έγραφε ο Δημήτρης Μπάτσης στην εισαγωγή του βιβλίου του «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» το 1947.

Διανύουμε τον όγδοο χρόνο συνεχούς φτωχοποίησης  του ελληνικού λαού ως αποτέλεσμα των συνεχών αδιέξοδων πολιτικών μέτρων των κυβερνήσεων.

Ο Κώστας Βεργόπουλος[2] αναφέρει:

«Η εμπειρία 2010-2016 δείχνει ότι με τη φτωχοποίηση των Ελλήνων το πρώτο που αποτρέπεται είναι οι επενδύσεις. Με τις περικοπές δαπανών και εισοδημάτων, η παραγωγική ικανότητα της χώρας σκοτώνεται ταχύτερα από ό,τι η καταναλωτική.

Άμεση συνέπεια από τη συνεχή συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα είναι ότι αυτή υποβιβάζεται συνεχώς στους πίνακες της διεθνούς ανταγωνιστικότητος. Σε μια αδιάκοπα συρρικνούμενη οικονομία, νέες επενδύσεις όχι μόνον δεν προσέρχονται, αλλά και όσες προϋπήρχαν αποχωρούν. Με τη λιτότητα δεν κλείνει η «ψαλίδα» μεταξύ βιοτικού επιπέδου και παραγωγικής ικανότητας, αφού η τελευταία απαξιώνεται χωρίς τέλος, ούτε βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα της χώρας, αφού οι επενδύσεις, αντί να εισρέουν, εκρέουν.»

Η σημερινή κυβέρνηση πολύ γρήγορα ξέχασε ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο λαός την εμπιστεύθηκε ήταν να βγάλει την χώρα από την κρίση. Έχει αντικαταστήσει την οιαδήποτε επεξεργασία ενός προγράμματος διεξόδου, με το πασπαρτού της «υλοποίησης της συμφωνίας». 

ΡΗΞΗκέλευθα – Κρίση και ευκαιρίες για παραγωγική ανασυγκρότηση (βίντεο)

Ο Γ. Καραμπελιάς αναφέρεται στην διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας αλλά και στην δυνατότητα αλλαγής του μοντέλου παραγωγής προς μία άλλη κατεύθυνση.

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πώς καταστρέψαμε την πρωτογενή μας παραγωγή και πώς θα αναστήσουμε το ελληνικό brand name

Του Δημήτρη Κουρέτα*

Το 1980 το ποσοστό της πρωτογενούς παραγωγής στο ΑΕΠ ήταν 25% και της μεταποίησης 15%. Το 1983 τα ποσοστά έγιναν 19% και 14% αντίστοιχα. Το 1987, 11% και 15% αντίστοιχα. Εκεί παρέμειναν μέχρι το 2000. Μετά σιγά-σιγά άλλαξαν και σήμερα είναι πρωτογενής 3% και μεταποίηση 6%. Δηλαδή, τη δεκαετία 1981-1990 σημειώθηκε ραγδαία πτώση του ΑΕΠ της γεωργίας με μέσο ετήσιο ρυθμό -7,8%, τάση που αναστράφηκε μερικά την περίοδο 1991-1999, οπότε σημειώθηκε μέση ετήσια αύξηση 2,6%. Συνολικά όμως, για τη 19ετία ‘80-’99, η μέση ετήσια μεταβολή του ΑΕΠ του πρωτογενούς τομέα κινήθηκε στα επίπεδα του -3,0%, καθορίζοντας την πτωτική τάση του τομέα.

Λένε πολλοί σήμερα: E και; Και τι έγινε;

Διαβάστε χαρακτηριστικά από μια ομιλία του υπουργού Γεωργίας Στέφανου Τζουμάκα στο ΙΣΤΑΜΕ το 1998: Έλεγε ο Τζουμάκας: «Φέτος ο προϋπολογισμός είναι 15 τρισεκατομμύρια. Απ' αυτά έχουμε τα δέκα. Τα δέκα θα τα διαθέσουμε ως εξής: τρία τρισεκατομμύρια για χρεολύσια από τα προη­γούμενα δάνεια του κράτους, τρία τρισεκατομμύρια για τόκους των δάνειων αυτών. Έξι, λοιπόν, τρις για χρεολύσια και τόκους, που δανείζονταν οι προηγούμενες κυβερνή­σεις και έδιναν μέσα από το κράτος ενισχύσεις. Τρία τρισεκατομμύρια θα πάνε για μισθούς και για συντάξεις στο Δημόσιο. Και θα μείνει ένα τρισεκατομμύριο για να κάνει πολιτική η κυβέρνηση στην παιδεία, στην εκπαί­δευση, στον πολιτισμό, στα δημόσια έργα, σε όλες τις άλλες δραστηριότητες, στην άμυνα. Σε ό,τι άλλο διαμορφώνεται στο ελληνικό κράτος.Και επειδή δεν μπορούμε με ένα τρισεκατομμύριο να κάνουμε πολιτική, θα δανει­στούμε άλλα πέντε τρισεκατομμύρια σε ομόλογα, σε συνάλλαγμα, για να μπορέσουμε να εκτελέσουμε τον προϋπολογισμό».

ΝΑ ΤΙ ΠΑΡΑΓΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΛΟΜΩΣΑΝ ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ !!!

Το ακόλουθο ζήτημα έχει εξεταστεί επανειλημμένα, είναι, ωστόσο, χρήσιμο να επαναλάβουμε εν τάχει κάποια βασικά σημεία:

1) Μαγνήσιο:

Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

2) Αλουμίνιο:

Εδώ και μερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουμίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, για χιλιάδες εφαρμογές.

3) Βωξίτης:

Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και άλλων.

4) Σμηκτίτες:

Η Ελλάδα είναι η 2η χώρα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά κ.α.

5) Νικέλιο:

H Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφος της. Υπάρχει ένα συγκρότημα παραγωγής νικελίου, του μεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.

Παραγωγή ή Θάνατος!

Τα μέλη και φίλοι του Ινστιτούτου Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (ΙΝΕΠΑ) συνομιλούν με τον καθηγητή και τέως Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνο Γάτσιο. 

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Τέλος οι καλλιέργειες από τους αγρότες με απόφαση Eurogroup

Σκλάβοι για πάντα λόγω έλλειψης τροφίμων και…τα μεταλλαγμένα έρχονται

Με απόφαση Eurogrop και με πρωταγωνιστές από την Ελληνική πλευρά τον σημερινό πρόεδρο της ΤτΕ και τότε υπουργό οικονομικών και τον συνήθη ύποπτο, Γερμανό

Υπουργό οικονομικών και πρόεδρο της Γερμανικής τράπεζας WfW Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Σε εννέα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή, επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη.

Παραθέταμε τη σχετική μελέτη, που εγκρίθηκε στο Eurogroup της 5ης Μαΐου 2014, με υπουργό τον Στουρνάρα.

Για την υλοποίηση του σχεδίου, θα αντληθούν κεφάλαια από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο θα συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. 

Η Γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW, με πρόεδρο τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε 

Πριν λίγο καιρό οι παραγωγοί των λαϊκών απήργησαν. Κάθε φορά, που ένας κλάδος αντιδρά, θεωρείται, ότι το κάνει για να μη χάσει τη βολή του. Έτσι επικρατεί ο απαραίτητος για τη διακυβέρνηση των Ελλήνων εσωτερικός διχασμός. «Αιτία της απεργίας δεν ήταν μόνο οι θέσεις στις λαϊκές, όπως όλα τα συστημικά Μέσα δείξανε»,εξηγεί ο Λεωνίδας, παραγωγός που πουλάει τα προϊόντα του σε λαϊκές της Αθήνας, «αλλά η εξαφάνιση των παραγωγών», προσθέτει.

«Mέχρι τις αρχές του ‘90, όταν έβγαινες από σταθμούς του ΗΣΑΠ ή του Μετρό, έβλεπες κάποιους πλανόδιους πωλητές, που είχαν στους πάγκους διάφορα φρούτα. Αυτοί εξαφανίστηκαν. Τώρα μάλλον θέλουν να κάνουν το ίδιο.

Αυτή τη φορά όμως τον έλεγχο θα έχουν μεγάλες αλυσίδες, για παράδειγμα… αρτοποιείων. Ούτως ή άλλως όλο και περισσότερες αλυσίδες τέτοιων ξεφυτρώνουν κοντά σε σταθμούς του ηλεκτρικού ή του μετρό, γιατί να μην επεκταθούν και στον τομέα αυτό; Και ποιος θα τους ελέγχει εκείνους; Εμάς τους «μικρούς» εύκολα μας γραπώνουν και μας «βγάζουν απ” τη μέση», διαπιστώνει εξαγριωμένος ο Λεωνίδας.

«Αυτοί θέλουν να μας εξοντώσουν», φωνάζουν κι άλλοι παραγωγοί σε διπλανούς πάγκους, που άκουσαν τη συζήτηση. Εν ολίγοις «λαϊκές στο στόχαστρο», είναι το πόρισμα των παραγωγών.

Είναι όμως μόνο οι λαϊκές; Ή το σχέδιο είναι μεγαλύτερων βλέψεων από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε; Το μεγαλόπνοο σχέδιο και ο δρόμος για την «Ανάπτυξη» στα χέρια τεσσάρων εταιρειών

Βίντεο εκδήλωσης: Ο Δικός μας δρόμος: Η ενδογενής παραγωγή ως απάντηση στην καταβύθιση της χώρας

Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015, πραγματοποιήθηκε στο στέκι του Άρδην στην Θεσσαλονίκη εκδήλωση-συζήτηση με τα μέλη του Ινστιτούτου για την Ενδογενή Παραγωγική Ανασυγκρότηση (ΙΝ.Ε.ΠΑ). Μιλούν με την σειρά οι: Ανδρέας Κυράνης (Αρχιτέκτονας-Μηχανικός), Αλέξανδρος Οικονομίδης (Μαθηματικός-Βιοτέχνης), Βαγγέλης Πισσίας (Δρ Οικονομικών Σχέσεων). Συντονίζει οΚωνσταντής Σεβρής (Πολιτικός Επιστήμονας).

Ανασυγκρότησης” ή αλλιώς “Βάζοντας λάδι και ρίγανη στη φέτα”

Των Ανδρέα Κυράνη και Αλέξανδρου Οικονομίδη* από το ιστολόγιο Ενδογενής Παραγωγική Ανασυγκρότηση

Θέλοντας και μη, αργά ή γρήγορα, η κεντρική πολιτική σκηνή θα προσγειωθεί από το ζήτημα της διαπραγμάτευσης του χρέους στην σκληρή πραγματικότητα που το γεννά και το αναπαραγάγει εις το διηνεκές.

Τότε θα μπουν στο τραπέζι, οι αληθινές κόκκινες διαχωριστικές γραμμές που διχάζουν τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, αποτρέποντας την όποια δυνατότητα της να συγκροτήσει ένα εναλλακτικό όραμα, προκειμένου να σταθεί στα αλήθεια στα δικά της πόδια. Τότε, ή θα τις συναισθανθούμε προκειμένου να τις υπερβούμε, ή θα χωθούμε ακόμη βαθύτερα σε μια δίνη που οδηγεί στον ιστορικό μας αφανισμό, με “νεωτερικό” άλλοθι την προσαρμογή μας στην υποτίθεται “ουδέτερη” πολιτικά και εθνικά, παγκόσμια επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση.

Η Δύση σήμερα αναγάγει το οικολογικό πρόβλημα του πλανήτη, σε κερδοσκοπική ατμομηχανή ενός εναλλακτικού “αναπτυξιακού” μοντέλου. Η μόνη παραγωγική πρόταση της Ευρώπης, η Ευρώπη 2020, εκεί και μόνο εκεί εδράζεται όταν κατά βάθος συνιστά ένα “ειρηνικό” υπερόπλο, στην διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα της συγκυρίας.

Το παραγωγικό μας πρόβλημα όμως είναι ζήτημα βαθειά πολιτικό, ζήτημα γέννησης γνώσης που προϋποθέτει λαϊκή συμμετοχή, και όχι διαχείρισης υφιστάμενης πληροφορίας. Υπερβαίνει δηλαδή τον εργαλειακό ορθολογισμό μιας στείρας δυτικής νεωτερικότητας που δυστυχώς συνιστά και τον απώτερο γεννήτορα μιας στερεότυπης αριστερής προσέγγισης.

Όταν τα πραγματικά προβλήματα “επιλύονται” πολεμώντας φαντάσματα, τότε, τα περί “αριστεράς” καρυκεύματα, πράγματι, δεν συνιστούν πάρα “το λάδι και την ρίγανη” στη φέτα.

Ποιες είναι όμως αλήθεια οι κόκκινες γραμμές που διχάζουν το λαϊκό σώμα αυτού του τόπου;