Οι αβελτηρίες για την ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης της Ελλάδος

   Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου 

Η χώρα μας, που αντιμετωπίζει άμεσους κινδύνους από την νεοθωμανική τουρκική επεκτατικότητα, βρίσκεται υπό την ηγεσία ενός πολιτικού προσωπικού εξουσίας κατωτέρου των ιστορικών αναγκών της. Είναι γνωστό ότι αυτό,κατά την εύφορη περίοδο της κίβδηλης ευημερίας της ύστερης Μεταπολίτευσης (1990-2009), πρωταγωνίστησε στην δημιουργία τεράστιων σκανδάλων από τις μίζεςπου χορηγούνταν για την πώληση οπλικών συστημάτων, τα οποία δεν αγοράζονταν με καθαρά επιχειρησιακά κριτήρια για την ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης της Ελλάδος, καθώς και στην υπονόμευση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. 

Αποκορύφωμα αυτής της σοβαρής αβελτηρίας είναι και η εγκατάλειψη εκσυγχρονισμού του Πολεμικού Ναυτικού με την έλλειψη παραγγελιών φρεγατών τηδεκαετία 2000-2010, που ήταν άκρως απαραίτητες για την διατήρηση των δυνατότητων του σώματος αυτού. Κατά δε τη μνημονιακή περίοδο, το ίδιο πολιτικό προσωπικό εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ.) με την προσθήκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (2015-2019) διέπραξε ιστορικό έγκλημα καθοσιώσεως με το να αποδεχθεί την ένταξη στις μνημονιακές νόρμες της σύνθλιψης και την εθνική ασφάλεια, με συνέπεια τη μη προμήθεια του αναγκαίου εξοπλισμού. Και όλα αυτά, όταν την ίδια περίοδο η Τουρκία προέβη σε γιγάντιους εξοπλισμούς και σοβαρότατη ανάπτυξη της πολεμικής αμυντικής βιομηχανίας της, που μεγεθύνει το χάσμα μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα της έδωσε τη δυνατότητα, στην σημερινή ρευστή γεωπολιτική πραγματικότητα, να χρησιμοποιεί τη στρατιωτική της ισχύ ως εργαλείο για την παρουσία και την επέκτασή της σε διάφορες περιοχές, που κάποτε ήταν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Καύκασος, Συρία, Ανατολική Μεσόγειος, Λιβύη). 

Η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδος πριν τη φινλανδοποίηση

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η πρόσφατη επιλογή Ερντογάν να κλιμακώσει τις προκλήσεις και την επιθετικότητα του φασιστικού νεοθωμανικού καθεστώτος με νέα NAVTEXγια έρευνα του ΟrucReis 6,5 μίλια από το Καστελόριζο, πριν στεγνώσει το μελάνι της απόφασης της πρόσφατης ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, αποδεικνύει ότι η νεοθωμανική αναθεωρητική ατζέντα δεν μπορεί να ανακοπεί από το ελλιποβαρές ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με δεδομένη μάλιστα τη διαχρονική γερμανική προστασία της Τουρκίας. 

Η νέα όμως αυτή εξέλιξη αποτυπώνει την σταδιακή, αλλά κρίσιμη αποδοχή του διεθνούς παράγοντα ότι η Τουρκία αποτελεί τον «ταραξία» στην περιοχή, αμφισβητώντας ευθέως με βία τα κυριαρχικά ελληνικά συμφέροντα. Ως προς αυτό είναι χαρακτηριστική η επιθετική δήλωση του StateDepartment, όπου για πρώτη φορά επιρρίπτονται οι ευθύνες για σκόπιμες μονομερείς ενέργειες στην Άγκυρα, καθώς και η δήλωση της Ρωσικής Πρεσβείας στην Αθήνα περί νομίμου δικαιώματος της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο. Ακόμα και οι δηλώσεις των Γερμανών αξιωματούχων, που εμφανίζονται εκνευρισμένοι από τη συμπεριφορά Ερντογάν, ασχέτως του γεγονότος ότι υπονομεύουν την ορθή γεωπολιτική στάση της Ε.Ε. για επιβολή σκληρών κυρώσεων, κινούνται προς την κατεύθυνση της διεθνούς αναγνώρισης, ότι η Τουρκία βρίσκεται εν αδίκω. Αυτό ακριβώς το momentumπου για πρώτη φορά διαμορφώνεται καθαρά στα διεθνή φόρα αποτελεί τη μεγάλη, αλλά τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας να σπάσει τη χρόνια κατευναστική και άνευρη πολιτική της απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. 

Τέσσερις άξονες για αποτελεσματική αποτροπή

Παπασίμος Γεώργιος

Η συνεχής κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, ιδιαίτερα μετά το σκοτεινής φύσεως αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, με την οποία αμφισβητείται εμπράκτως η συνθήκη της Λωζάνης του 1923, επιδιώκοντας τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την υφαρπαγή τεράστιων θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, έχει πλέον διαλύσει τις καλλιεργηθείσες ψευδαισθήσεις και τις παραμυθίες με τις οποίες πορεύονταν μέχρι τώρα οι πολιτικές εξουσίες και η παρασιτική ολιγαρχία στην Ελλάδα.

Η χρόνια καλλιέργεια του κατευνασμού και η εμφάνιση του φοβικού συνδρόμου, σε συνδυασμό με τις επικλήσεις περί παρέμβασης τρίτων για τη λύση των ελληνοτουρκικών εντάσεων και διαφορών, δεν μπορούν πλέον ούτε ως προσχήματα να προβληθούν.

Διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821, εκατό περίπου από την Μικρασιατική Καταστροφή και σαράντα έξι από την κατάληψη της Κύπρου, ο Ελληνισμός βρίσκεται ξανά αντιμέτωπος με νέους εθνικούς ακρωτηριασμούς.

Η υλοποίηση των μεγαλεπήβολων σχεδίων «αναβίωσης» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το καθεστώς Ερντογάν, που στηρίζεται αφενός στην γεωπολιτική ρευστότητα και τα κενά ισχύος στην ευρύτερη περιοχή και αφετέρου στον στρατιωτικό μεθοδικό υπερεξοπλισμό της Τουρκίας την τελευταία δεκαετία, περνά μέσα από την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στην περιοχή.

Αντιθέτως την ίδια περίοδο η Ελλάδα, λόγω της χρεωκοπίας της και της ένταξής της στον μνημονιακό οδοστρωτήρα, πέραν της χειρουργικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου του λαού αποδέχθηκε, με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και της εξαρτημένης οικονομικής ολιγαρχίας, τη δραματική μείωση των στρατιωτικών της δαπανών, με συνέπεια σήμερα στην κρίσιμη στιγμή για το παρόν και το μέλλον της, να εμφανίζονται «τρύπες» στην άμυνά της.

Στρατηγική αποτροπή

Ο χρόνος για την επιβίωση του Ελληνισμού τελειώνει. Χρειαζόμαστε σήμερα άμεσα εθνική στρατηγική αποτροπής και πολιτική βούληση για την αναχαίτιση των παράνομων διεκδικήσεων της Τουρκίας. Μια νέα εθνική στρατηγική που θα λαμβάνει υπόψη τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή, τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων και την υπέρβαση των ψευδο-ιδεολογημάτων, που σύμφωνα με τον Παναγιώτη Κονδύλη παρακωλύουν την κατάστρωση και την εφαρμογή μιας νηφάλιας εθνικής στρατηγικής, δηλαδή «τα ασαφή και αποδυναμούμενα στοιχεία ενός γηγενούς εθνικισμού και τα εξίσου ασαφή, αλλά ενισχυόμενα αναμασήματα ενός ξενόφερτου ειρηνισμού και οικουμενισμού».

Το γερμανικό «über alles»

πηγή φώτο

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η απόφαση του ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας σχετικά με το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ, εν μέσω της πανδημίας του COVI-19 και της προδιαγραφόμενης μεγάλης οικονομικής ύφεσης δημιουργεί ευλόγως μεγάλη αναστάτωση και μείζονα ερωτηματικά. Πρόκειται για δικαστική απόφαση με καθαρά νομικά κριτήρια ή αποτελεί κατά βάθος μια έμμεση πολιτική απόφαση για την επίτευξη της επικυριαρχίας του Βερολίνου στην ευρωζώνη.

Η αποτύπωση της πραγματικότητας, η φωτογράφηση των προθέσεων και ο χρόνος δημοσιοποίησης της, που συμπίπτει με τις διαπραγματεύσεις για τον μηχανισμό της χρηματοδότησης εξόδου της Ε.Ε. από την πανδημία του κορωνοϊού καταδεικνύουν ότι πρόκειται για το δεύτερο. Το ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο με την απόφαση του αμφισβήτησε τη νομιμότητα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης με το οποίο η ΕΚΤ, διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού στις υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε., που στη πλειοψηφία τους είναι αυτές του Νότου. Σημειώνεται ότι η Ελλάδα που χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο καθ’ όλη την μνημονιακή περίοδο μετά την κρίση των τοξικών ομολόγων το 2008 εισήχθη σε αυτό το πρόγραμμα πρόσφατα λόγω της επελθούσας πανδημίας του κορωνοϊού.

Είναι αλήθεια ότι το ελλιπές Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα και των γερμανικών στοχεύσεων μέσω των θεσμών της γερμανικής δεσποτείας, που έχουν εμφιλοχωρήσει εντός της Ε.Ε., προσφέρει νομικά επιχειρήματα στο Ανώτατο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο να επιδοθεί σε αυτόν τον ιδιότυπο νομικό ακτιβισμό, αμφισβητώντας την αρχή της υπεροχής του δικαίου της Ε.Ε. έναντι του εθνικού δικαίου. Πλην όμως, η απόφαση αυτή είναι εντελώς επιλεκτική, αφορώντας ένα κρίσιμο θέμα για την γερμανική κυριαρχία εντός της Ε.Ε. Από ποιο ευρωπαϊκό θεσμό θα δανείζονται οι υπερχρεωμένες χώρες του  Νότου. Από την ΕΚΤ μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης, κάτι που τους επιτρέπει το χαμηλό δανεισμό και την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές ή από τον ESM (ευρωπαϊκό  ΔΝΤ), το οποίο δημιουργήθηκε στη βάση των προγραμμάτων διάσωσης της Ελλάδος, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας, που δανείζει με υψηλότερα επιτόκια και με όρους επικυριαρχίας. Η Ελλάδα, έχει μετατραπεί, μέσω του δανεισμού της από αυτόν, σε ιδιότυπη αποικία χρέους του Βερολίνου, αφού πρόκειται για γερμανικής εμπνεύσεως και συμφερόντων μηχανισμό.

Covid-19: Παγκόσμιος φόβος και κατάρρευση δογμάτων

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να το διαβάσετε...

Μεταναστευτικό – Προσφυγικό: Το τέλος των εθνικών αυταπατών

Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου

Διανύουμε την περίοδο του τέλους των εθνικών αυταπατών. Οι προειδοποιήσεις πολλών, ότι οι μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία αποτελούν τον «Δούρειο Ίππο» αυτής για την άλωση και αποδόμηση της εθνικής υπόστασης της χώρας μας, λαμβάνουν σήμερα σάρκα και οστά.

Οι μαζικές επιθέσεις στον συνοριακό άξονα του Έβρου με την βοήθεια των «πραιτωριανών» του Ερντογάν, έχουν κλονίσει τους πάντες. Ακόμα και αυτούς που μέχρι σήμερα, στο όνομα των διεθνιστικών φληναφημάτων και του άκρατου ουδέτερου δικαιωματισμού και επίκλησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανεξάρτητα των εθνικών κινδύνων, πρωτοστάτησαν στη δημιουργία μιας ιδιότυπης «αυτοχειριαστικής» εθνικής στάσης απέναντι στο μεταναστευτικό πρόβλημα.

Πίνακας Ι: Αφίξεις 2019 ανά μήνα, σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα (από επεξεργασία στοιχείων της UNHCR)

ΜΗΝΑΣ	ΕΒΡΟΣ	ΝΗΣΙΑ	ΣΥΝΟΛΟ
Ιανουάριος	801	1.851	2.652
Φεβρουάριος	830	1.486	2.316
Μάρτιος	1.255	1.904	3.159
Απρίλιος	1.164	1,856	3.020
Μάιος	547	2.651	3.198
Ιούνιος	937	3.122	4.059
Ιούλιος	834	5.008	5.842
Αύγουστος	1.622	7.712	9.334
Σεπτέμβριος	19.79	10.551	12.530
Οκτώβριος	1.987	8.983	10.983
Νοέμβριος	1.539	8.306	9.845
Δεκέμβριος	1.396	6.014	7.410
ΣΥΝΟΛΟ ΕΤΟΥΣ	14.891	59.457	74.348

Οι δραματικές αυτές εξελίξεις οφείλονται πρωτίστως στην προσπάθεια της Άγκυρας να πιέσει την Ε.Ε. για απόσπαση περισσότερων κονδυλίων ως προς τη διαχείριση του προσφυγικού – μεταναστευτικού ζητήματος. Επιπροσθέτως, να πιέσει αυτή συνολικά τη Δύση για στήριξή της στο βρώμικο ρόλο της στο συριακό μέτωπο και ειδικότερα στο βόρειο τμήμα της Συρίας (Ιντλίπ). Πρόκειται για τον εισβολέα που ζητάει στήριξη από τους δυτικούς παράγοντες, για να μονιμοποιήσει την κατοχή της βόρειας Συρίας και, ουσιαστικά, να αλλάξει τη συνθήκη της Λωζάνης ως προς την συνοριακή χάραξη της με αυτήν. Αυτό άλλωστε αποτελεί και τον «μίτο της Αριάδνης» στην μακροπρόθεσμη στρατηγική των νεο-οθωμανών.

Γι’ αυτό, πίσω από αυτές τις ευλογοφανείς επιδιώξεις του Ερντογάν, υποκρύπτεται το βαθύτερο σχέδιο του, που είναι η καταπόνηση της Ελλάδος και η «ρευστοποίηση» των συνόρων της στον άξονα Θράκης – Νησιά Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου – Κύπρος. Εργαλειοποιώντας το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα, το τουρκικό καθεστώς επιδιώκει άμεσους και μακροπρόθεσμους στόχους σε βάρος της χώρας μας. Βραχυπρόθεσμα επιχειρεί να την εξαντλήσει σε προσωπικό, μέσα και πόρους. Έτσι, η ορθή πολιτική να σφραγιστούν τα σύνορα του Έβρου απαιτεί τη χρησιμοποίηση σοβαρών αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων, που σε βάθος χρόνου το κόστος θα καταστεί δυσβάσταχτο. Είναι βέβαιο, ότι τους μετανάστες – θύματα του τουρκικού καθεστώτος θα τους εγκαταστήσουν σε δομές κοντά στην Αδριανούπολη, για να αποτελούν μόνιμη απειλή.

Μακροπρόθεσμα, η στόχευση των νέο-οθωμανών είναι η παγίωση μεγάλων πληθυσμιακών μουσουλμανικών κοινοτήτων στον άξονα Θράκης – Νησιών Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου, έτσι ώστε να εμφανίζονται ως προστάτες – εγγυητές των δικαιωμάτων αυτών. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μια τέτοια περίπτωση, θα επιτευχθεί η «ρευστοποίηση» των συνόρων της με την Ελλάδα, όπως έγινε στη Συρία, στοχεύοντας, έτσι, στην πραγματική αλλαγή των συνόρων που χαράχθηκαν και επισημοποιήθηκαν με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923.

Ο τουρκικός Δούρειος Ίππος πολιορκεί την Ελλάδα

Παπασίμος Γεώργιος

Η απροκάλυπτη χρησιμοποίηση του μεταναστευτικού "όπλου" κατά της Ελλάδος από τον Ερντογάν καταδεικνύει τους σοβαρούς κινδύνους για την εθνική ασφάλειά μας. Οι προειδοποιήσεις πολλών, ότι οι μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία αποτελούν Δούρειο Ίππο για την άλωση και αποδόμηση της εθνικής υπόστασης της Ελλάδα, λαμβάνουν σήμερα σάρκα και οστά.

Οι μαζικές επιθέσεις στον συνοριακό άξονα του Έβρου, με την βοήθεια των "πραιτωριανών" του Ερντογάν, που είναι η στρατοχωροφυλακή, έχουν σοκάρει τους πάντες. Ακόμα και αυτούς που μέχρι σήμερα, στο όνομα των διεθνιστικών φληναφημάτων, του άκρατου δικαιωματισμού και της επίκλησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ανεξάρτητα των εθνικών κινδύνων), πρωτοστάτησαν στη δημιουργία μιας ιδιότυπης αυτοχειριαστικής εθνικής στάσης απέναντι στο μεταναστευτικό.

Είναι όμως τόσο το βάθος της εθνομηδενιστικής αντίληψης στην Ελλάδα, που ακόμα και σήμερα, μπροστά στο απροκάλυπτο σχέδιο του τουρκικού ιμπεριαλισμού, υπάρχουν κόμματα, φορείς και πρόσωπα που ψελλίζουν περί «κατασκευασμένου θεάτρου» στον Έβρο. Επικαλούμενοι δε τα δικαιώματα των "εργαλειοποιημένων" μεταναστών, θυμάτων του Ερντογάν, επικρίνουν το κλείσιμο των συνόρων, καθώς και τη βοήθεια του τοπικού πληθυσμού για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Οι εκβιασμοί του Ερντογάν

Οι δραματικές αυτές εξελίξεις, οφείλονται πρωτίστως στην προσπάθεια της Άγκυρας να πιέσει την ΕΕ για απόσπαση περισσότερων κονδυλίων ως προς τη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Επιπροσθέτως, να πιέσει συνολικά τη Δύση για στήριξη της στο βρώμικο ρόλο της στη Συρία και ειδικότερα στην Ιντλίμπ. Πρόκειται, για τον εισβολέα που ζητάει στήριξη από τους δυτικούς παράγοντες για να μονιμοποιήσει την κατοχή της βόρειας Συρίας και ουσιαστικά να αλλάξει τη συνθήκη της Λωζάνης, ως προς την συνοριακή χάραξη της με αυτήν. Αυτό άλλωστε αποτελεί και τον "μίτο της Αριάδνης" στην μακροπρόθεσμη νεο-οθωμανική στρατηγική.

Η γερμανική δολιότητα και το καθήκον της Ελλάδας

του Γιώργου Παπασίμου από την Ρήξη φ. 157

Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για την επίλυση της εμφύλιας κρίσης στη Λιβύη από Μέρκελ και Πούτιν, κατόπιν αιτήματος του Ερντογάν για μία ακόμα φορά, κατέδειξε την οδυνηρή πραγματικότητα για τη χώρα μας, στη σημερινή παγκόσμια γεωπολιτική ρευστότητα. Παρά τις ρητορείες και τα φληναφήματα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας της χώρας, πρωτίστως για εσωτερική κατανάλωση, σε μια αποδυναμωμένη κοινωνία από τον δεκαετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα», τίποτα δεν μπορεί να κρύψει τις γυμνές αλήθειες, με τις οποίες οφείλουμε, ως έθνος, να πορευθούμε και να αναδιοργανωθούμε, πριν επέλθουν νέοι εθνικοί ακρωτηριασμοί.

Πρώτον, δεν μπορούν, πλέον, ούτε ως ψευδαισθήσεις να σταθούν τα, μέχρι τώρα, αφηγήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, περί υπάρξεως «ομπρέλας προστασίας» λόγω της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ κ.λπ. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη Γερμανία, η οποία, για μια ακόμα φορά, ως παραδοσιακή πιστή σύμμαχος της Τουρκίας, φέρεται δολίως απέναντι στην Ελλάδα, αποκλείοντάς την από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, ενεργώντας ως προστάτης των τουρκικών συμφερόντων απέναντι σε μία χώρα που είναι μέλος της Ε.Ε., αλλά αφορά και τους υπόλοιπους ισχυρούς παράγοντες και αρμούς της Δύσης στη σημερινή ρευστή γεωπολιτική περίοδο.

Το ΝΑΤΟ τηρεί στάση επιτήδειας ουδετερότητας, η οποία, όμως, μετατρέπεται σε φιλοτουρκική στάση, αφού η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, λόγω του αναθεωρητικού επιθετικού οίστρου της. Την ίδια στάση ουδετερότητας τηρούν και οι Η.Π.Α., όπως φάνηκε εμφατικά και στο τελευταίο ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον και αυτό, παρά τα «χαστούκια» του Ερντογάν προς αυτές (αγορά των S-400 από τη Ρωσία και επιθετική φρασεολογία εναντίον τους).

Τουρκική απειλή: Η συντριβή των ψευδαισθήσεων

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η κατάθεση από την Τουρκία επίσημου υπομνήματος περί των συντεταγμένων της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας» στον ΟΗΕ, που συνιστά εξώφθαλμα παράνομες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαφανίζοντας από το χάρτη την ΑΟΖ της Κύπρου (!), καθώς και η επισημοποίηση της «συμφωνίας» Τουρκίας με τη μουσουλμανική κυβέρνηση της Λιβύης υπό τον Φαγιέζ Αλ Σαράντς, που εκπροσωπεί ένα τμήμα της Λιβύης, αφού οι δυνάμεις του στρατάρχη Χάφταρ ελέγχουν την ανατολική Λιβύη, για καθορισμό της ΑΟΖ μεταξύ τους, αποτελεί την υλική εφαρμογή του παράνομου σχεδίου Ερντογάν για την ευρύτερη περιοχή.

Πρόκειται για την προσπάθεια υφαρπαγής χιλιάδων μιλίων θαλασσίων εκτάσεων από την Ελλάδα, την Κύπρο και εν μέρει από την Αίγυπτο. Συνιστά, πραγματικά, απόπειρα για μια από τις μεγαλύτερες ληστρικές επιδρομές στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών. Η προσπάθεια και το σχέδιο αυτό ξεκινούν από παλιά, καθόσον είναι γνωστό ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει στοχεύσεις και συνέχεια, αλλά επιταχύνθηκε και έλαβε τη σημερινή μορφή από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα το 2017, όταν έθεσε μέσα στο προεδρικό μέγαρο των Αθηνών τη στόχευση για αλλαγή των όρων της συνθήκης της Λωζάνης. Έκτοτε, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η τουρκική επιθετικότητα στη βάση αυτού του σχεδίου, με καθημερινές παραβιάσεις στο Αιγαίο και μόνιμη, πλέον, παραβίαση της ΑΟΖ της Κύπρου, βόρεια και νότια της Μεγαλονήσου, με τα Μπαρμπαρός, Γιαβούζ και Φατίχ.

Αυτό, όμως, που πραγματοποιείται στην παρούσα φάση, μετά την επιτυχία που είχε ο Ερντογάν στο συριακό μέτωπο με τη βοήθεια του Τραμπ και τις ευχές του για συνέχιση των πάσης φύσεως παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου, συνιστά την τελική στόχευση του σχεδίου περί «Γαλάζιας Πατρίδας».

Ο εχθρός προ των πυλών του Ελληνισμού

Παπασίμος Γεώργιος

2 Δεκεμβρίου 2019

Το πλήρωμα του χρόνου έφθασε. Οι ψευδαισθήσεις, που καλλιεργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτική και οικονομική «ελίτ» εν σχέσει με την τουρκική απειλή, εξαιτίας του φοβικού συνδρόμου από το οποίο κατατρύχονται, βρίσκονται στο στάδιο ραγδαίας αποδόμησης και συντριβής.

Η Μεταπολίτευση, που ξεκίνησε με την αποδοχή του εθνικού ακρωτηριασμού στην Κύπρο και, αφού καλλιεργήθηκε στον ελληνικό λαό ο ψευδοκαταναλωτισμός, το ατομικό βόλεμα, η ήσσων προσπάθεια και το στοιχείο της εθνικής αμεριμνησίας, κλείνει τον κύκλο της, όχι μόνο με την οικονομική χρεοκοπία και τη μνημονιακή κηδεμονία, που έπληξε την πλειοψηφία του, αλλά και με τη γιγάντωση της τουρκικής απειλής σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Η κατάθεση από την Τουρκία επίσημου υπομνήματος περί των συντεταγμένων της λεγόμενης "Γαλάζιας Πατρίδας" στον ΟΗΕ, που συνιστά εξώφθαλμα παράνομες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαφανίζοντας από το χάρτη την ΑΟΖ της Κύπρου (!), καθώς και η επισημοποίηση της συμφωνίας Τουρκίας με τη μουσουλμανική κυβέρνηση της Λιβύης υπό τον Φαγιέζ Αλ Σαράντς, που εκπροσωπεί ένα τμήμα της Λιβύης, αφού οι δυνάμεις του στρατάρχη Χάφταρ ελέγχουν την ανατολική Λιβύη, για καθορισμό της ΑΟΖ μεταξύ τους, αποτελεί την υλική εφαρμογή του παράνομου σχεδίου Ερντογάν για την ευρύτερη περιοχή.

Εχθρός είναι προ των πυλών

Πρόκειται για την προσπάθεια υφαρπαγής χιλιάδων μιλίων θαλασσίων εκτάσεων από την Ελλάδα, την Κύπρο και εν μέρει από την Αίγυπτο. Συνιστά απόπειρα για μια από τις μεγαλύτερες ληστρικές επιδρομές στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών.

Προσφυγικός – μεταναστευτικός εφιάλτης

Ανθρωπιστική και εθνική διάσταση

Του Γεωργίου Παπασίμου*

Το προσφυγικό – μεταναστευτικό μετατρέπεται γοργά σε εθνικό πρόβλημα και εφιάλτη για την Ελλάδα. Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας στη χώρα μας, ανεξαρτήτως ιδεολογικών φληναφημάτων κατά την τελευταία παρακμιακή δεκαετία, έχει αποτύχει παταγωδώς και στο θέμα αυτό, που είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο, καθόσον εμπεριέχει ανθρωπιστική, οικονομική και εθνική διάσταση. Αυτοί που προβάλλουν την ανθρωπιστική διάσταση, υποβαθμίζοντας την εθνική, που για την Ελλάδα, όμως, είναι κρίσιμο ζήτημα ασφαλείας, αφού μέσω αυτού συντελείται ο υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας σε βάρος μας, δεν κατόρθωσαν να είναι έστω συνεπείς στις μονομερείς αγκυλώσεις τους ως προς την ανθρωπιστική διάσταση, αφού η ντροπή της Μόρια είναι εδώ και αποτελεί μεγάλο πλήγμα για την Ελλάδα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτοί που επικαλούνται την εθνική διάσταση του προβλήματος δεν έχουν, παρ’ όλα αυτά, καμία σοβαρή εθνική στρατηγική, αλλά κινούνται περίπου στην ίδια πεπατημένη, που απλώς διογκώνει την κατάσταση και δημιουργεί πολύ μεγάλους κινδύνους.

Το μεταναστευτικό – προσφυγικό, που είναι πρωτίστως παγκόσμιο ζήτημα, απόρροια των «πληγών», που επιφέρει στον πλανήτη το επικίνδυνο, πλέον, παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.), απειλεί με βίαιο τρόπο να ξεθεμελιώσει και το προβληματικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Πρωτίστως, όμως, απειλεί την Ελλάδα, που, ως πρώτη ευρωπαϊκή χώρα διέλευσης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων από την Τουρκία προς τη «Γη της Επαγγελίας», τη Δύση, με την βοήθεια του τουρκικού κατεστημένου, που χρησιμοποιεί εργαλειακά το προσφυγικό, σε συνδυασμό με την «κοντόφθαλμη» ευρωπαϊκή πολιτική και τους αναδυόμενους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς και σκοταδισμούς, έχει μετατραπεί σε «αποθήκη ψυχών», μία «χώρα – hot spot», με απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τα εθνικά κυριαρχικά θέματα, όσο και για την ισορροπία της βαρύτατα, ήδη, πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας.

Η εμπέδωση της τοξικής μνημονιακής κανονικότητας

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η επιφανειακή «νεκρανάσταση» του μεταπολιτευτικού δικομματισμού με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά τον δεκαετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα» και η αυτοδυναμία της Ν.Δ. με ποσοστό 40% περίπου, επαναφέρει τη χώρα στην «κανονικότητα» του μεταπολιτευτικού πολιτικού οικοδομήματος (δύο εναλλασσόμενα κόμματα και μικρός αριθμός συμπληρωματικών άλλων).

Πρόκειται για προσπάθεια εμπέδωσης της «μνημονιακής κανονικότητας», αφού πλέον το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει ψηφίσει και εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές και έχει ασπαστεί την αντίληψη της νέο-αποικιοποίησης της χώρας. Παράλληλα, η πλειονότητα των Μ.Μ.Ε., αλλά και της διανόησης (ιδιαίτερα χαμηλής στάθμης), έχει προσχωρήσει στο «κάλπικο αφήγημα» της δήθεν μεταμνημονιακής Ελλάδος.

Για την επιβολή του μνημονιακού «ακάνθινου στεφανιού» απαιτήθηκαν δύο φάσεις:

Η πρώτη φάση (2010-2014) υλοποιήθηκε από τα κόμματα του κλασσικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού (ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ.), φάση όπου συνυπήρχε η χειρουργική χωρίς αναισθητικό κοινωνική επέμβαση και η έντονη αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων, που αποτέλεσε τον λόγο διάρρηξης των έως τότε κοινωνικών ισορροπιών, με συνέπεια την πολιτική σύνθλιψη του ενός πόλου (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και τη σμίκρυνση του άλλου πόλου (Ν.Δ.), αναδεικνύοντας νέες κινήσεις και κόμματα, με κυρίαρχη δύναμη τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που από το 3% εκτοξεύθηκε στο 36%.

Η δεύτερη φάση (2015-2019) χρωματίστηκε από την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία, που εξέφραζε τότε τις ελπίδες αυτού του έντονου αντιμνημονιακού κινήματος για μια αντιστροφή της αποικιοποίησης και της πολιτικής αναξιοπρέπειας της χώρας. Η μνημονιακή όμως μετάλλαξή του από το καλοκαίρι του 2015 και η μετατροπή του σε πιστή «θεραπαινίδα» των εντολών των δανειστών, αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα σε αυτές τις ελπίδες, αλλά και έντονο χειραγωγικό μοχλό κατά των κινημάτων αντίστασης. Η απόλυτη εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των δανειστών, καθώς και η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου στοιχειώδους παραγωγικής ανασυγκρότησης, αφού η οικονομική του αναφορά ήταν η φοροεπιδρομή στα παραγωγικά στρώματα, έστρεψε ένα μεγάλο κοινωνικό τμήμα, κυρίως των μεσαίων στρωμάτων προς τη Ν.Δ., με διάθεση πρωτίστως τιμωρητική προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Από την άλλη πλευρά, το 31,5% που έλαβε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., οφειλόμενο στα κλασσικά «δεξιά αντανακλαστικά», διαμόρφωσε έναν δικομματισμό νέου τύπου, ο οποίος όμως, εάν αναλυθεί σε βάθος, έχει έντονα τα στοιχεία της ατροφικότητας.

Σύριζα: Τα αίτια της πτώσης

Του Γεωργίου Παπασίμου*

Η ήττα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις Ευρωεκλογές και η επερχόμενη, κατά τα φαινόμενα, στις εθνικές κάλπες της 7ης Ιουλίου, οφείλεται σε στρατηγικά λάθη, που διαπράχθηκαν κατά συρροή από τον Ιανουάριο του 2015 έως σήμερα.

Τα κύρια εξ αυτών, που αποτελούν και τις βασικές αιτίες της ήττας, μπορούν να κωδικοποιηθούν ως εξής:

Πρώτον: H ιστορικών διαστάσεων πολιτική ανικανότητα αξιοποίησης της εκλογικής νίκης του Ιανουαρίου του 2015, όπου η Ευρώπη και οι δανειστές ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν πολύ περισσότερα από ό,τι στις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., ειδικά στο κρίσιμο ζήτημα της μειώσεως του δημοσίου χρέους και της εφαρμογής της ρήτρας ανάπτυξης. Αντί αυτού, λόγω της πολιτικής ελαφρότητας και της ναρκισσιστικής αφέλειας, υπήρξε πλήρης παγίδευση της χώρας από τον Σόιμπλε, με συνέπεια το τρίτο «τραυματικό» μνημόνιο, μετά το ΟΧΙ του ελληνικού Λαού τον Ιούλιο του 2015, με το οποίο ολοκληρώθηκε η πλήρης «αποικιοποίηση» της Ελλάδας (Υπερταμείο, δημοσιονομικός «κόφτης», αφελληνισμός τραπεζικού συστήματος, «αιματηρά» πρωτογενή πλεονάσματα ως το 2063 !!!!).

            Δεύτερον: Λόγω της πλήρους μνημονιακής μετάλλαξης και της αποδοχής των μύχιων επιδιώξεων των δανειστών, η Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εφάρμοσε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, ανεξαρτήτως της επικαλούμενης «προοδευτικής ρητορείας», που διέλυσε μέσω της υπερφορολόγησης τα μεσαία παραγωγικά στρώματα. Συνειδητά και αφρόνως, οι υπουργοί Οικονομικών Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, επαίρονταν στην Βουλή, ότι ασκούν δήθεν ταξική πολιτική σε βάρος της μεσαίας τάξης, συνθλίβοντας εκτός από αυτήν, την ίδια ώρα, και την ελληνική οικονομία. Η αδιέξοδη αυτή πολιτική ολοκληρώθηκε, αφενός, με τις απαλλαγές στο παρασιτικό ελληνικό κεφάλαιο και, αφετέρου, με τα επιδόματα και «φιλοδωρήματα» προς τους ανέργους και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, δημιουργώντας συνθήκες «πληβειοποίησης» αυτών. Έτσι, η χώρα, μετά από εννέα χρόνια μνημονιακού «ζουρλομανδύα», εμφανίζεται με παντελή έλλειψη παραγωγικού σχεδίου ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας και κάθε αναπτυξιακού εργαλείου.

Προ των πυλών το ‘ναζιστικό θηρίο’ στην Ευρώπη - Γεώργιος Παπασίμος

Οι εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, είναι από κάθε πλευρά κρίσιμες, για το μέλλον του ευρωπαϊκού οράματος της ισότιμης λειτουργίας και συνεργασίας των ευρωπαϊκών λαών, που αποτελεί και την προϋπόθεση για την ειρήνη και ασφάλεια στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Όραμα που έχει ήδη τρωθεί ανεπανόρθωτα από την ανεξέλεγκτη μονεταριστική οικονομική πολιτική που ασκείται από τις δεκαετίες του ’90 έως σήμερα, από τις ευρωπαϊκές ελίτ και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την δημιουργία της ΟΝΕ, έχοντας πλέον αυτή τον πρώτο λόγο.

Οι ισχυρές κεϋνσιανές πολιτικές, που ακολουθήθηκαν για τη ανασυγκρότηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, πάνω στις μεταπολεμικές στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τις φρικώδεις επιθέσεις του ναζιστικού θηρίου, δημιουργώντας πρότυπο λειτουργίας Κράτους πρόνοιας-δικαίου, στο πλαίσιο του κοινωνικού συμβιβασμού κεφαλαίου και εργασίας, είναι πλέον απομεινάρια μιας μακρινής ανάμνησης.

Οτιδήποτε κατακτήθηκε από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του ευρωπαϊκού λαϊκού κινήματος μετά τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στοιχειοθετήθηκε ως ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, μέσω της εφαρμοσμένης πολιτικής της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας, γκρεμίζεται και ξεθεμελιώνεται στο όνομα της «μυωπικής» και αδιέξοδης νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Υπό τη γερμανική καθοδήγηση και κηδεμονία, επιχειρείται η επίτευξη της ανταγωνιστικότητας με τους άλλους πόλους, του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία) στη βάση του γερμανικού εξαγωγικού βιομηχανικού προτύπου, που αντικειμενικά περιθωριοποιεί τα υπόλοιπα κράτη με συνέπεια την δημιουργία πολλών ταχυτήτων αντί της ενοποίησης, που αποτελούσε το όραμα των ιδρυτών της.

Το συμπληρωματικό προλεταριάτο

Κεντρικός καμβάς, αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, που σκοτώνει το ευρωπαϊκό όραμα, είναι η μείωση των εργατικών εισοδημάτων, των κοινωνικών δαπανών και της απορρύθμισης της αγοράς με την ενίσχυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Εργαλείο για την επίτευξη αυτών, μεταξύ άλλων, υπήρξε και η στοχευμένη εισδοχή των προσφύγων της Συρίας (1.500.0000 εκατομμύριο στη Γερμανία, 150.000 στην Αυστρία κλπ), ως συμπληρωματικό εργατικό προλεταριάτο, επιρρεπές λόγω των συνθηκών στην εφαρμογή τέτοιου είδους ελαστικών μορφών εργασίας. Παράλληλα, το μεταναστευτικό πρόβλημα αποτελεί ισχυρό εργαλείο της ακροδεξιάς που ψαρεύει στα θολά νερά.

Οι πολιτικές αυτές, έχουν ως αποτέλεσμα την δραματική μεγέθυνση του δημοκρατικού ελλείμματος και της ενίσχυσης της ανισότητας μεταξύ των χωρών, έτσι ώστε αντί για σύγκλισή να έχουμε πλήρη απόκλιση και δορυφοριοποίηση τους έναντι του Βερολίνου, στην κατεύθυνση της γερμανοποίησης της Ευρώπης.

Αυτή η πολιτική αυτή της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής «ελίτ» συνιστά στην κυριολεξία «αυτοκτονία», τόσο στην ήδη εύθραυστη ισορροπία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όσο και στην αμιγώς παραγωγική διαδικασία και οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης, αφού η σκληρή πολιτική λιτότητας είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει νέα οικονομική ύφεση και παράλληλα συνεχή κοινωνική αναταραχή.

Σε μια τέτοια πορεία είναι βέβαιο ότι κινδυνεύει άμεσα η δημοκρατία και το ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, αφού ο αποκλεισμός μεγάλων κοινωνικών ομάδων από την παραγωγική διαδικασία και η περιθωριοποίηση αυτών οδηγεί μαθηματικά στον άκρατο εθνικισμό, την κοινωνική αναταραχή και την ξενοφοβία, όπως κατέδειξε με εναργή τρόπο η ιστορική εμπειρία στον ευρωπαϊκό χώρο στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα.

Το ακραίο ελληνικό παράδειγμα

Ακραίο παράδειγμα αποτελεί η Ελλάδα, που έχει μετατραπεί σε μια ιδιότυπη αποικία χρέους, που πέραν των τεράστιων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων και ερειπίων, αντιμετωπίζει και σοβαρούς εθνικούς κινδύνους, που μπορούν να οδηγήσουν και σε νέους εθνικούς ακρωτηριασμούς.

Η ευθύνη βέβαια αυτής της δραματικής κατάληξης της χώρας μας, από την οποία δεν μπορεί να εξέλθει μετά από εννιά χρόνια «σιδερένιας» μνημονιακής δημοσιονομικής προσαρμογής και υπερφορολόγησης, επιμερίζεται και στο εσωτερικό παρασιτικό σύστημα παρακμής, που αποτελείται από την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό προσωπικό εξουσίας. Ειδικά το τελευταίο, έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαρίδι στα πλευρά της χώρας, μέσω της αναπαραγωγής μιας ελλιποβαρούς κομματοκρατίας.

Αυτή η πορεία της ΕΕ και αυτές οι πολιτικές αποτελούν το λίπασμα για ισχυρή άνοδο, ναζιστικών, φασιστικών και λαϊκίστικων κινημάτων, που εκφράζονται μέσω της ευρωάρνησης. Η πρόβλεψη είναι ότι θα υπάρξει ισχυρή ενίσχυσή τους στο Ευρωκοινοβούλιο το οποίο ναι μεν βρίσκεται «στη σκιά» των άλλων θεσμών εξουσίας στο ελλειμματικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, (Συμβούλιο Υπουργών Κορυφής κλπ) αποτελεί όμως τον μοναδικό αιρετό ευρωπαϊκό θεσμό με ισχυρό συμβολισμό.

Η άνοδος των ακροδεξιών, φασιστικών λαϊκίστικων δυνάμεων, αποτελεί μια ισχυρή ιστορική προειδοποίηση για τον κίνδυνο επανάληψης της μαύρης περιόδου της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Στο εξαιρετικό βιβλίο του Paul Ham ‘Ο νεαρός Χίτλερ’ αναλύονται οι συνθήκες και οι όροι μετατροπής ενός συνήθους ανθρώπου με μειωμένες πνευματικά ικανότητες, του Αδόλφου Χίτλερ, σε ‘Φύρερ’ σφαγέα των ευρωπαϊκών κοινωνιών και κυνικό εξολοθρευτή ολόκληρων λαών και κοινωνικών ομάδων (Εβραίοι, τσιγγάνοι, ανάπηροι κλπ) .

Οι εχθροί της Ευρώπης

Συμπερασματικά, οι εχθροί της Ευρώπης, μπορούν να καταταγούν σε δύο βασικές κατηγορίες. Η πρώτη αφορά τις σημερινές πολιτικές και οικονομικές «ελίτ», που ενώ ομνύουν στον ευρωπαϊσμό με τις πολιτικές, που ασκούν, δημιουργώντας τρομακτικές κοινωνικές ανισότητες, πολιτικές ανισορροπίες και εθνικές αντιθέσεις, «πριονίζουν» συστηματικά το δέντρο της Ευρώπης.

Σύμφωνα με έρευνα του Γάλλου οικονομολόγου, Τομά Πικετί, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, έχουν επανέλθει στην προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επίπεδα ανισότητας. Μεγάλα τμήματα της δυτικής κοινωνίας ζουν σε απόλυτη οικονομική και κοινωνική ένδεια, την στιγμή που τα πλούσια στρώματα συγκεντρώνουν στα χέρια τους, πλούτο, που είχαμε να δούμε πριν το 1914. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί εξουσίας, που ανεξαρτήτως των τυπικών ιδεολογικών προταγμάτων τους, εφαρμόζουν τις τοξικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Η δεύτερη αφορά τους αρνητές του ευρωπαϊκού οράματος, κυρίως τα κάθε φύσεως ναζιστικά και λαϊκίστικα κινήματα. Τα κινήματα αυτά εκμεταλλευόμενα τις συνέπειες αυτών των πολιτικών, ενισχύουν την δύναμη τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες που βρίσκονται σε αγωνία και σύγχυση.

Χωρίς πραγματική δημοκρατική αναμόρφωση της ΕΕ, με πρωταρχικά στοιχεία την κοινωνική αλληλεγγύη και την πολιτική ενοποίηση, με ισότητα στην λειτουργία των λαών, «η Ευρώπη και γενικά η Δύση θα εξακολουθήσει να ολισθαίνει προς ένα οιονεί προ-διαφωτιστικό ζόφο προκαταλήψεων, προς μια κατάσταση ‘τεχνικο-μεσαιωνισμού’ με πυρηνικά όπλα, υπό την διακυβέρνηση αμόρφωτων ανδρών μέσα σε επίχρυσα σπίτια και πρώην τραπεζιτών, που ονειρεύονται ιερούς πολέμους. Σε τέτοιες συνθήκες, οι εξτρεμιστές μπορούν μια μέρα να βρουν έναν γνήσιο «Φύρερ» να τους ποδηγετήσει ανάμεσα στους νταήδες-καρικατούρες και τους παλαβούς ξανθούς, που κατείχαν μέχρι σήμερα το πόστο» όπως αναφέρει ο Paul Ham.

Τα παραπάνω, εν σχέσει με την πορεία και το μέλλον της Ευρώπης, αλλά και τους υπαρκτούς κινδύνους για γιγάντωση του ναζιστικού «θηρίου», αποτελούν το κεντρικό νόημα της κάλπης. Η θετική ή η αρνητική προσέγγιση σ’ αυτά τα ζητήματα από τους ψηφοφόρους–πολίτες, θα έχει κολοσσιαίες συνέπειες για την πορεία της Ευρώπης.

ΠΗΓΗ: https://slpress.gr/diethni/pro-ton-pylon-to-nazistiko-thirio-stin-eyropi/?fbclid=IwAR1Wzw1cwIh_q_tlUi7b-pOEUHtXIwrf6ssgaO-6lFksn8vO-K369Rj5RMY
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com