Ζάρα Βάγκενκνεχτ: Εναντίον της ελευθεριότητας της "αριστεράς της εποχής μας"!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η μισαλλοδοξία των αριστερών φιλελεύθερων

και η προτροπή στο μίσος από τη δεξιά πλευρά,

είναι συγκοινωνούντα δοχεία που...

χρειάζεται το ένα το άλλο,

που ενισχύουν το ένα το άλλο και αλληλοτροφοδοτεί το ένα το άλλο...»

Sahra Wagenknecht

"Οι αυτοδικαίοι: Το αντιπρόγραμμα μου - για το πνεύμα της κοινότητας και τη συνοχή", έκδοση 14 Απρίλη 2021
(Die Selbstgerechten: Mein Gegenprogramm - für Gemeinsinn und Zusammenhalt Hardcover)

Η Ζάρα Βάγκενκνεχτ, ηγετικό στέλεχος και βουλευτής στη γερμανική βουλή (Μπούντεσταγκ), του γερμανικού κόμματος Die Linke (Η Αριστερά), περιέγραψε στο βιβλίο της (Απρίλης 2021) αυτό που επακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ευρωπαϊκή Νατοϊκή Αριστερά.

Με την πλήρη στράτευση της σημερινής ευρωπαϊκής αριστεράς στο πλευρό του ιμπεριαλισμού, με πρόσχημα την αντιμετώπιση του "Ρωσικού ιμπεριαλισμού", έχει ενδιαφέρον να δούμε πως η Βάγκενκνεχτ έχει ήδη προδιαγράψει με μεγάλη ακρίβεια το φαινόμενο του εκμαυλισμού και συστράτευσης με τους Νατοϊκούς σχεδιασμούς.

Η Ζάρα Βάγκενκνεχτ, είχε ήδη προδιαγράψει και το "αριστερό" κίνημα των "Πράσινων οικολόγων" στη Γερμανία, τους "Πράσινους" σαν τα δολάρια των ΗΠΑ, που εμφανίζουν ως μοντέλο κι εγχώριοι Νατοϊκοί της αριστεράς: Οκτώβρης 2021, "Πράσινοι" και Καρλότα Μπέρμποκ... οι καλύτεροι Νατοϊκοί φιλοπόλεμοι των ιμπεριαλιστών στη Γερμανία!

Όπως ακριβώς πριν από 47 χρόνια είχε προδιαγράψει και ο "Αιρετικός και Κουρσάρος"... ο τεράστιος κι απαράμιλλος Pier Paolo Pasolini, που είχε προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη
προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, της Νατοϊκής ευρωπαϊκής αριστεράς. Ο Poeta Vate "Προφήτης Ποιητής", είχε αντιληφθεί τον σημερινό "αντιφασισμό": "Poeta Vate"... 47 χρόνια χωρίς τον εφιάλτη της ευρωπαϊκής Νατοϊκής αριστεράς

Η κοσμοπολίτικη, δικαιωματική, φιλάνθρωπη, αστική Νατοϊκή ευρωπαϊκή αριστερά, η αριστερά του χαβιαριού... για πολλούς σήμερα και για την παραδοσιακή δεξιά, είναι πρωτίστως ζήτημα τρόπου ζωής. Οι πολιτικές έννοιες για την κοινωνική συνοχή, την αλλαγή της κοινωνίας, το κοινωνικό κράτος (Δημόσια Παιδεία, Υγεία, κοινωφελείς οργανισμοί ύδρευσης, ηλεκτρισμού κ.α.π.), η εκμετάλλευση των εργαζομένων και η κερδοσκοπία της υπεραξίας του έργου που παράγουν αποτελούν όνειρα παρελθόντος. Η ευρωπαϊκή αριστερά, όπως κι η δεξιά επικεντρώνονται στους αστερίσκους:

* Τα "γένη" είναι πολλά... γκέι, λεσβίες, άφυλοι, διεμφυλικοί, τρανσέξουαλ, αυτοπροσδιορισμός, αλλαγή φύλου στα 15, δικαιώματα (γάμος, υιοθεσίες, αλλαγή φύλου στα 15, 'αντιρατσιστικά' μαθήματα ομοφυλοφιλίας από την Γ' Δημοτικού, οικογένεια: γονέας α' και γονέας β'...) και πάει λέγοντας, αντί για ίσες ευκαιρίες, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα...

Life- style Αριστερά,

Γράφει ο Athanasios  Papadopoulos 

Το βιβλίο της δημοφιλέστατης Βουλευτίνας του Αριστερού Κόμματος της Γερμανίας, Sahra Wagenknecht  "Αυτοί που πιστεύουν πως έχουν πάντα δίκιο". 

Με τον όρο " Die Selbstgerechten" η Wagenknecht εννοεί τη  life- style Αριστερά, δηλαδή εκείνο το ρεύμα της Αριστεράς που εκφράζει κυρίως τις ανησυχίες,  την ταυτότητα και τον  τρόπο ζωής των μορφωμένων κι ευκατάστατων ακαδημαϊκών μεσοστρωματων που αναδείχτηκαν ως ωφελημένοι  από την μετάβαση στην " οικονομία της γνώσης"   και προμοταρει αξίες όπως ο κοσμοπολιτισμός, η κινητικότητα, η έμφαση στην ετερότητα και στη διαφορετικότητα και στη. αποθέωση τους, την  πολιτική και γλωσσική  ορθότητα. 

Η Wagenknecht τους αποκαλεί " Selbstgerechten", γιατί θέλει να τονίσει την αλαζονεία και την αξίωση αυτής της Αριστεράς να προβάλλει το αφήγημα της ως αδιαπραγμστευτη αλήθεια και την αξίωση της να το επιβάλει ως μοναδικά ορθό τρόπο σκέψης στο σύνολο της κοινωνίας και ειδικά στα λαϊκά στρώματα, τα οποία τα αντιμετωπίζει αφ' υψηλού και συχνά τα θεωρεί οπισθοδρομικα

Η Wagenknecht αναλύει διεξοδικά τον τρόπο εμφάνισης, τα χαρακτηριστικά της κοσμοθεωρίας και της αφήγησης αυτής της Αριστεράς, υποβάλει σε σαρωτική κριτική τα κεντρικά σημεία της και τις αξιωματικές της παραδοχές και προσπαθεί να καταδείξει πως ο " αριστεροφιλελευθερισμος", αν και δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον νεοφιλελευθερισμό, συνιστά μια στρεβλή αντίδραση στην ιδεολογική κυριαρχία του τελευταίου και καταλήγει σε τελική ανάλυση να ενισχύσει την ηγεμονία ης παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής ελίτ και της συγκέντρωσης ιδιοκτησίας και προνομίων που από τη δεκαετία του ' 90 και μετά συσσωρεύει αδιάκοπα. 

Λαός και Νέα Αριστερά

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα υπάρχει εδώ και λίγο καιρό μια συζήτηση για το τι συμβαίνει όταν ο λαός ψηφίζει "λάθος", συντηρητικά ή αντιλαϊκά ή εναντίον  του  κοινωνικού και ταξικού  συμφέροντός του. 

Είναι μια παλιά συζήτηση στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα.  Η Αυγή, εφημερίδα τότε του  ΚΚΕ Εσωτερικού,  στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 όταν η Συμμαχία, το μετωπικό σχήμα που   που υποστήριζε το κόμμα αυτό, βούλιαξε και   πήρε 2,8 % αντί να γίνει το "τρίτο άλογο" έγραφε ότι "ο λαός δεν κατάλαβε το πολιτικό  μήνυμα της Συμμαχίας". Το έγραφε δε αυτό ένα κόμμα που ήταν σχεδόν αποκλειστικά κόμμα της μεσαίας και ανώτερης διανόησης (!!!).  

 

 Χωρίς να κολακεύει κανείς τον "λαό", δεν πρέπει να πάει και στο αντίθετο άκρο, να τον βρίζει ή να τον χλευάζει.    Μιλώντας για τον  "λαό", μια πολύσημη έννοια, αναφέρομαι βασικά όχι στο  εκλογικό σώμα συνολικά αλλά σε αυτό που λέμε  χοντρικά λαϊκές ή κυριαρχούμενες τάξεις (  κατώτεροι μισθωτοί, κατώτεροι μικροαστοί, όχι εύποροι διανοούμενοι,  εργάτες- εργαζόμενοι , όσο υπάρχουν ακόμη μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι, υποπρολετάριοι   κλπ). Οι άνθρωποι των τάξεων αυτών δεν είναι κυρίως μια φιλοσοφική κατηγορία  ή μια "αφαίρεση" όπως βάζουν στο μυαλό τους διάφορες Αριστερές και  πολιτικές οργανώσεις ή διάφοροι βαρεμένοι  αριστεροί διανοούμενοι. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν "εδώ κάτω". . 

Λειτουργούν και συλλογικά και ατομικά. Όσο λιγότερο υπάρχουν συλλογικές δομές, λειτουργούν πιο πολύ ατομικά και με βάση το επιβιωτικό  αύριο και όχι το μεθαύριο.  Έχουν/με μια λογική επιβίωσης στους δύσκολους καιρούς.  Το πιο λογικό, όταν οι συλλογικές λύσεις ηττώνται, είναι στο άμεσο μέλλον η  ατομική ή οικογενειακή επιβίωση. 

Συχνά μάλιστα, είναι αλήθεια,  με σκληρούς  όρους αλληλοφαγώματος, ατομικισμού, αγέλης, διένεξης για το ποιός θα σωθεί  κλπ       

Η αφόρητη ανοησία της σημερινής Αριστεράς

Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται πού οφείλεται η καθίζηση των αριστερών προοδευτικών κομμάτων -και στην Ελλάδα-, αν και η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια τους.

Από τη στιγμή που τα αριστερά κόμματα εγκατέλειψαν την πάλη των τάξεων και το έριξαν στην πάλη των ταυτοτήτων και την πάλη των φύλων, η τύχη τους ήταν προδιαγεγραμμένη.

Όταν γίνεσαι πολύ “προοδευτικός”, πολλοί άνθρωποι θα σου γυρίσουν την πλάτη. Ειδικά, αν είσαι “προοδευτικός” και πάρα πολύ πλούσιος, όπως συμβαίνει με τα στελέχη των αριστερών κομμάτων.

Δεν ξέρω τι το προοδευτικό υπάρχει στο να χωρίζεις τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα τους, το φύλο τους, την σεξoυαλικότητά τους και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό χαρακτηριστικό.

Επίσης, αυτό μοιάζει να είναι κάτι που δεν έχει τελειωμό αλλά ούτε και νόημα. Είναι μια μάχη με τους ανεμόμυλους.

Εγώ δεν είμαι φιλόσοφος αλλά, με το φτωχό μυαλό μου, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η σεξoυαλικότητα των ανθρώπων είναι κάτι τόσο απόλυτα προσωπικό, που δεν έχει νόημα να προσπαθείς να βγάλεις συμπέρασμα· αρκεί να αποδεχτείς τη σεξoυαλικότητα όλων των ανθρώπων, εφόσον βασίζεται στη συναίνεση και δεν βλάπτουν κάποιον άλλον άνθρωπο. Σκέφτομαι πως, αν στον πλανήτη υπάρχουν οκτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι, υπάρχουν και οκτώ δισεκατομμύρια διαφορετικές σεξoυαλικότητες.

Αντιθέτως, η διάκριση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, είναι ορατή και κατανοητή από όλους. Ένας φτωχός ομοφυλόφιλος και ένας πλούσιος ομοφυλόφιλος έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό ότι ο ένας είναι φτωχός και ο άλλος πλούσιος. Τα “δικαιώματα” έπονται. Κι αν δεν έχεις να φας, το δικαίωμα δεν έχει κανένα νόημα.

Βέβαια, υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που νομίζουν πως ένας λευκός άνδρας έχει προνόμιο απέναντι σε ένα μαύρο άνδρα, ακόμα κι αν ο λευκός άνδρας είναι άστεγος και ο μαύρος άνδρας είναι δισεκατομμυριούχος. Εκτός από φιλόσοφος, δεν είμαι και ψυχίατρος.

Οι συντετριμμένες προσδοκίες μας θα οδηγήσουν σε εθνική κρίση - Θ. Τζήμας

Ποιος έχει τελικά ταξική συνείδηση;

Εκλογικά αποτελέσματα σε Εκάλη - Κερατσίνι...

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων καθώς και οι επιλογές τους δεν αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα.

Εκτός αν τα κόμματα που φρονούν ό,τι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μη προνομιούχων δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους. 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Χριστόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ για τη Β. Ήπειρο: Ομιλεί χωρίς ντροπή για “ελληνικό αλυτρωτισμό” και “εθνοκάθαρση”

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Όπως θα διαπιστωθεί στη συνέχεια, άλλο ένα παράδειγμα οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι Έλληνες, υποτίθεται διεθνιστές, καταλήγουν να υποστηρίζουν τα εθνικιστικά αφηγήματα τρίτων χωρών, είτε αυτά είναι το αλβανικό, είτε το σκοπιανό, είτε το τουρκικό.

Το ζητούμενο είναι εάν αυτό το ιδιότυπο «εθνικό αυτομαστίγωμα» ερμηνεύεται αποκλειστικά και μόνον ως αποτέλεσμα ιδεοληψιών ή χωρούν και άλλου τύπου δυνητικές ερμηνείες. Διότι στην υπόθεση με τη μειονότητα στη Θράκη που απασχόλησε τη δημοσιότητα προεκλογικά, προέκυψαν να παίζουν καθοριστικό ρόλο και ειδικές σχέσεις με πρεσβείες…

Λίγες μέρες λοιπόν μετά την εμπλοκή του στην ομάδα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη συντριπτική πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής που προσυπέγραφε την συμπερίληψη της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στα ψηφοδέλτια του κόμματος στις μειονοτικές περιοχές, κι ενώ δεν έχει ακόμα υποχωρήσει ο αρνητικός αντίκτυπος, ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος «ξαναχτυπάει» με άρθρο του στον ιστοχώρο «NEWS 247».Αυτή τη φορά στο στόχαστρό του μπαίνει η περιοχή της Βορείου Ηπείρου και η ελληνική μειονότητα. Κι όλα αυτά ειπώθηκαν, όπως διευκρινίζεται, σε εκδήλωση στο Μεσογειακό Πανεπιστήμιο στα Τίρανα της Αλβανίας, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, μαζί με τον Ιστορικό Λάμπρο Μπαλτσιώτη.

Το να μπει κανείς στη διαδικασία να απαντήσει σε όσα αναφέρει, είναι πολύπλοκη και εξειδικευμένη εργασία. Ο χώρος δεν επαρκεί.

Η απλή αναφορά όμως όσων υποστηρίζει, αρκεί για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι δυστυχώς, αφού η κατηγορία αφορά ελληνικό κόμμα, οι κατηγορίες περί «εθνομηδενισμού» που εξαπολύονται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν… πολιτικές συκοφαντίες, αλλά στηρίζονται στις πεποιθήσεις του σκληρού πυρήνα της ηγεσίας του.

Όσο δεν καταγγέλουμε ανοιχτά τον Πρέσβη των ΗΠΑ άσπρη μέρα δεν θα δούμε.

Του Μανόλη Μούστου

Τα "Αγόρια στο ντουζ" δεν είναι ούτε πορνό ούτε γενικώς μία πρόστυχη ταινία με ηδονοβλεπτικό περιεχόμενο. Όποιος το έχει δει (και είναι ειλικρινής) μπορεί να το πιστοποιήσει. Όμως, είναι μία ταινία που ανάμεσα σε δύο αγόρια 12 ετών αναπτύσσεται ένας λανθάνων ερωτισμός. 

Ερωτισμός αδέξιος, διερευνητικός και αθώος όπως ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες. Υπάρχει πρόβλημα με αυτό; Σαφώς και όχι. Αλλά όσοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στους γονείς θα πρέπει να είναι ειλικρινείς και τίμιοι. Η ταινία δεν είναι πορνό και όσοι ζήτησαν την απαγόρευση της είναι στην πλειοψηφία τους ιδεοληπτικοί και υποκριτές αλλά ερωτισμός και φλερτ σαφώς και υπάρχουν και αυτό ακριβώς είναι το θέμα της ταινίας με την "εξερεύνηση των ορίων της αρρενωπότητας".

Ο διάλογος των δύο πατεράδων στο τέλος της ταινίας αντικαθιστά τον διάλογο ανάμεσα στους θεατές και επαληθεύει τα παραπάνω: ο ένας έχει θορυβηθεί που τα αγόρια έκαναν ντουζ και σάουνα μαζί ενώ ο άλλος του κόβει την κουβέντα γιατί "δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα και είναι στο χέρι των αγοριών να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν μεταξύ τους". Θυμίζοντας ο τελευταίος τον φιλελεύθερο πατέρα του "Call me by your name" που νουθετεί με συγκινητική τρυφερότητα τον gay έφηβο γιό του.

Προσωπικά, όχι απλώς με προβληματίζει αυτό το περιεχόμενο αλλά θα μπορούσα να δεχτώ και πολύ πιο τολμηρές σκηνές και θεματικές. Για παράδειγμα, η φιλμογραφία του Λάρι Κλαρκ (Kids, Ken Park) είναι σαφώς πιο τολμηρή και προβοκατόρικη. Σεξ ανάμεσα σε έφηβους, γυμνά κορμιά νέων ανθρώπων και χρήση ναρκωτικών on camera από τους ηθοποιούς και όλα αυτά πριν 20-25 χρόνια.

Το σινεμά οφείλει να τεστάρει τα όρια του κοινού και να σπάει τα στερεότυπα και τις καθεστωτικές αντιλήψεις. Διαφορετικά, δεν είναι τέχνη αλλά κομφορμισμός. Εργαλείο στα χέρια της εξουσίας.

Όμως, τα "Αγόρια στο ντουζ" είναι μία ταινία που συνίσταται σε παιδιά άνω των 12 ετών και εδώ προβλήθηκε σε παιδιά τετάρτης δημοτικού. Γιατί υπάρχει ο περιορισμός του >12;

 Συντηρητική και οπισθοδρομική και η Ευρωπαϊκή Ένωση Παιδικού Κινηματογράφου; 

Η οποία στο κάτω κάτω της γραφής υπερασπίστηκε την ταινία και την έχει προωθήσει σε δεκάδες ευρωπαϊκές χώρες;

Οπότε, η ταινία κακώς προβλήθηκε και κάπου εκεί έπρεπε να λήξει το ζήτημα. Και θα έπρεπε ΟΛΕΣ οι πλευρές να συμφωνήσουν σε αυτό.

Αλλά δύο εβδομάδες τώρα έγινε μέγα θέμα γιατί η βασική έγνοια όσων πλακώνονται είναι άλλη και όχι ο ψυχισμός και η υγιής σεξουαλική διαμόρφωση των 10χρονων.

Οι ακροδεξιοί χρησιμοποιούν το θέμα για να επιβάλουν την ατζέντα τους οτι τα σχολεία θα κάνουν τους γιούς μας "πούστηδες" και πάει λέγοντας. 

Και οι αριστεροί αρπάζουν την ευκαιρία για να σκυλοβρίσουν πάλι την οπισθοδρομική Ελλάδα,  το Ιράν της Μεσογείου, τους κυρ-παντελήδες γονείς κλπ.

Έτσι, σε αυτήν την χώρα προοδευτικός είναι αυτός που θέλει τα "Αγόρια στο ντουζ"

Και συντηρητικός αυτός που θέλει λογοκρισία και θρησκευτική κατήχηση.

Αλλά για τον αμερικανό πρέσβη που έπινε καφέ στα έδρανα της βουλής προχθές λες και βρισκόταν στο μαγαζί του, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.

Γιατί η αριστερά, η αναρχία και ο προοδευτικός ευρύτερα χώρος όλο και πιο πολύ υιοθετούν την ατζέντα του Νέτφλιξ και τον μούφα δικαιωματισμό του ως πολιτική στάση.

Για την εκκολαπτόμενη εγχώρια woke αριστερά μεγάλο πρόβλημα ήταν τα μακεδονικά συλλαλητήρια που τα διοργάνωνε η Εκκλησία αλλά για το Athens Pride που χρηματοδοτείται από την αμερικανική και την ισραηλινή πρεσβεία δεν θα ακούσεις κουβέντα.

Για τον μέσο Έλληνα αριστερό του φέισμπουκ το πρόβλημα είναι οι ψηφοφόροι της Νίκης και φασισμό θα δει μόνο στον γονιό που δεν θέλει τα "Αγόρια στο ντουζ".

Αλλά όταν ο αρχιφασίστας Ερντογάν πολιτεύεται προεκλογικά με χάρτες που φτάνουν την Τουρκία μέχρι την Κέρκυρα, είναι απλώς Τρίτη. Ε μην μας πούνε και εθνικιστές.

Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΓΥΜΝΗ

Τί κάνει σήμερα ἡ κυρίαρχη στὸ ἐπίπεδο τῆς κουλτούρας Ἀριστερά;

 Ὄντας δεσμευμένη ἀπὸ τὴν ἰδεολογία τοῦ «Οὐρανίου Τόξου» καὶ τῆς πολυπολιτισμικότητας τύπου «Μπένεττον», πανηγυρίζει τὴν «διαφορετικότητα», ὑποστηρίζει τὶς σεξουαλικὲς μειονότητες, ριζοσπαστικοποιεῖ τὸν φεμινισμό, τάσσεται ὑπὲρ τῶν ἀνοικτῶν συνόρων, ξαναγράφει τὸ παρελθὸν (τὴν «ἱστορικὴ μνήμη») καὶ ἐμμένει στὴν ἡρωικὴ πάλη της κατὰ τῆς «ἑτεροπατριαρχικῆς κοινωνίας», τῆς «καταπιεστικῆς ἐκκλησίας» καὶ τῆς «φασιστικῆς ἀπειλῆς».

Φυσικά, πάντα θὰ ὑπάρχει κάποιος ποὺ θὰ πεῖ ὅτι ὅλα τὰ προαναφερθέντα εἶναι κάτι σὰν μιὰ κουδουνίστρα ποὺ ὁ καπιταλισμὸς ἔχει δώσει στὴν Ἀριστερὰ γιὰ νὰ παίζει, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἐνοχλεῖ. Ὅμως, μποροῦμε ἐπίσης νὰ σκεφτοῦμε τὸ ἀντίθετο: ὅτι ἡ Ἀριστερὰ δὲν χρήζει βοηθείας γιὰ νὰ κάνει λάθη καὶ ὅτι ὅλα τὰ παραπάνω ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν ἴδια. Καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν μεταμοντέρνα Ἀριστερά, τὴν κύρια ὑπεύθυνη γιὰ τὸν ἐφοδιασμὸ τοῦ καπιταλισμοῦ μὲ τὶς ἰδεολογικὲς ἀποριτυδώσεις («λίφτινγκ») τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.

Ἔχει προδώσει ἡ Ἀριστερὰ τὰ ἰδανικά της; Μᾶλλον πιὸ σωστὸ εἶναι τὸ ἀντίθετο. Ὁ μετασχηματισμὸς τῆς Ἀριστερᾶς σὲ μεταμοντερνισμὸ (καὶ ἑπομένως σὲ νεοφιλελευθερισμὸ) ἀποτελεῖ, κατ’ οὐσίαν, πράξη ἱστορικῆς συνέπειας. Μὲ τὸν ὁριστικὸ θάνατο τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ -στὸ μεσοδιάστημα τῆς «ἐπανάστασης» τοῦ Μάη τοῦ 1968 καὶ τῆς πτώσης τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου τὸν Νοέμβριο τοῦ 1988- ἡ Ἀριστερὰ ἐπέστρεψε στὶς ἱστορικές της καταβολές, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλες ἀπὸ τὴν καλοστεκούμενη πλούσια ἀστικὴ τάξη, κληρονόμο καὶ ὠφελημένη τῆς ἰδεολογίας τοῦ Διαφωτισμοῦ. 

Ζαν Κλώντ Μισεά: Τζόρτζ Όργουελ- ένας συντηρητικός αναρχικός-Σχετικά με το 1984 : η αριστερά, ο αριστερισμός, ο Μάης του 68 ως δύναμη προώθησης του πιο χυδαίου καπιταλισμού

( μετάφραση Νίκος Ν. Μάλλιαρης,εκδόσεις Μάγμα, Αθήνα Μάρτιος 2018)

του Σπύρου Κουτρούλη

Ο Ζ.Κ.Μισεά μας αποδεικνύει τους λόγους που η διάκριση ανάμεσα σε αριστερά δεξιά δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσει την σημερινή πραγματικότητα.  Με αφετηρία την λογοτεχνική απόδοση του ολοκληρωτισμού στο έργο του Τ.Όργουελ προσεγγίζει όχι μόνο το «1984» αλλά και την πολιτική του πορεία και τις εξαιρετικές διδακτικές εμπειρίες που έλαβε στον Ισπανικό εμφύλιο.  Συμπληρωματικά ο Μισεά χρησιμοποιεί το έργο του Κ.Λας και του Ντάνιελ Μπέλ ώστε να προσεγγίσει την σύγχρονη μαζική δημοκρατία.

Αν γνώριζε το έργο του Π.Κονδύλη «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» είναι βέβαιο ότι η ανάλυση του θα ήταν πληρέστερη, αν και οι αναλογίες που δείχνει ότι υπάρχουν κατά την επισήμανση του ρόλου που έπαιξαν στην διαμόρφωση του πιο χυδαίου καπιταλισμού οι ριζοσπαστικές πρωτοπορίες είναι ευδιάκριτες.


Γράφει ο Μισεά » Από το τέλος του Β’ Π.Π. δεν έχει υπάρξει ούτε ένας τομέας στον οποίον να προχώρησε περαιτέρω η καπιταλιστική οργάνωση της ζωής, δίχως την πρότερη ιδεολογική νομιμοποίηση από την πλευρά της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, όσο παράξενο κι αν φαίνεται σε μερικούς, τα πράγματα εξελίσσονται σαν ο καπιταλισμός να είχε κατ’ ουσίαν εμπιστευτεί στα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς – από την πιο εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία ως τους «ορθόδοξους» αριστεριστές- την ιδεολογική νομιμοποίηση της υποταγής των ανθρώπων στις επιταγές της παγκόσμιας αγοράς. Η μπαρόκ και φασαριόζικη σύνθεση αυτών των φαινομενικά ασυμφιλίωτων ρευμάτων πραγματοποιείται σε καθημερινή βάση υπό τη σκέπη της λεγόμενης «φιλελεύθερης – ελευθεριακής» κοσμοαντίληψης.

Το στοιχείο αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον καίριο ρόλο του «Μάη του ’68» στην εγκαθίδρυση των αξιών του σύγχρονου καπιταλισμού. Η περίφημη προτροπή του Ραούλ Βανεγκέμ «να ζεις δίχως νεκρό χρόνο και να απολαμβάνεις δίχως περιορισμούς» λειτούργησε ως το βαρύ πυροβολικό που επιτέθηκε σε κάθε είδους κοινωνικό «αρχαϊσμό», δηλαδή στην πραγματικότητα σε καθετί που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παρενέβαλλε ένα προστατευτικό παραβάν ανάμεσα στις επιθυμίες του ατόμου και την ενοποιημένη αγορά, η οποία είχε ως σκοπό να οργανώσει το σύνολο της ύπαρξης του. Από την καθημερινή χρήση ναρκωτικών -που εξυμνείται ως αμφισβήτηση της κυρίαρχης κουλτούρας- ως το στήσιμο αυτών των σύγχρονων μπιμπελό ηχητικής ματαιότητας που ονομάζουμε «ελεύθερους» ραδιοσταθμούς και από τη γενίκευση του μαζικού τουρισμού -ας θυμηθούμε το μυητικό ταξίδι των χίπις στην Ίμπιζα και το Κατμαντού- ως τη μυθοποίηση της σύγχρονης πολεοδομίας – που βιώνεται ως μια πυκνόφυτη «ζούγκλα από άσφαλτο» εντός της οποίας οι νύχτες είναι πιο όμορφες από τις μέρες -όλες οι αναγκαίες πολιτιστικές προσαρμογές που απαιτεί η υπερνεωτερικότητα παρουσιάστηκαν στην αρχή μέσω του Θεάματος ως θαυμαστές «ανατρεπτικές» και «περιθωριακές» περιπέτειες…

ΜΑΗΣ ΤΟΥ 1968: ΜΙΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Θὰ πρέπει νὰ καταστεῖ σαφὲς τὸ ἑξῆς: ἡ ἰδεολογικὴ κληρονομιὰ τοῦ '68, μακρὰν τοῦ νὰ ἔχει ὁποιονδήποτε ἀνατρεπτικὸ χαρακτῆρα, διαπερνᾶ σήμερα τόσο τὴ Δεξιὰ ὅσο καὶ τὴν Ἀριστερά, γι' αὐτὸ καὶ εἶναι κάπως δύσκολο γιὰ τὴν τελευταία νὰ τὴν οἰκειοποιηθεῖ κατ’ ἀποκλειστικότητα ἤ νὰ τὴν ἐγγράψει στὴν ἰδιαίτερη συναισθηματικὴ παρακαταθήκη της. Ἡ κληρονομιὰ τοῦ '68 εἶναι τὸ Σύστημα. Οἱ ἀξίες του τροφοδοτοῦν ὁλόκληρη τὴ δημόσια σφαῖρα καὶ ὁριοθετοῦν τὰ πλαίσια τοῦ πολιτικὰ ὀρθοῦ λόγου, ἔτσι ὥστε ὁτιδήποτε ξεφεύγει ἀπὸ αὐτὰ τὰ πλαίσια νὰ ἀναθεματίζεται καὶ νὰ ἐκπίπτει στὴν καταραμένη σφαίρα τῆς ἀντίδρασης, τοῦ λαϊκισμοῦ ἤ τῆς κάθε εἴδους φοβίας.  

(...)  Ὁ καπιταλισμὸς τῆς ἐποχῆς τοῦ Σχεδίου Μάρσαλ καὶ τῆς «ἔνδοξης τριαντακονταετίας» ὀργανώθηκε σύμφωνα μὲ ἕνα καταναλωτικὸ πρότυπο, βασισμένο στὴν ἐκπαίδευση τοῦ πληθυσμοῦ ὡς ἑξῆς: ἄλλους νὰ τοὺς κάνει νὰ ἀγαπήσουν τὴν κατανάλωση καὶ ἄλλους νὰ τοὺς κάνει νὰ τὴν ὀνειρεύονται.

 Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ στόχος ἦταν ἐπιτακτικὴ ἡ ἐπίσπευση τῆς διάλυσης τῶν παλαιῶν ἀστικῶν ἀξιῶν -ἀποταμίευση, λιτότητα, προσπάθεια, θρησκεία- καὶ ἡ καθιέρωση ἑνὸς ἡδονιστικοῦ καὶ ἀνεκτικοῦ μοντέλου. Μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὀπτικὴ εἶναι δυνατὸν νὰ κατανοήσουμε τὴν ἐπικουρικὴ χρησιμότητα τῶν φιλοσόφων τοῦ '68: ὁ Μαρκοῦζε, μὲ τὴ «νέα λιμπιντικὴ τάξη» του, ὁ Ντελέζ, μὲ τὶς «μηχανὲς ἐπιθυμιῶν» του, ὁ Φουκῶ, μὲ τὴ θεωρία του περὶ σεξουαλικότητας. Ὅλοι τους θὰ προετοιμάσουν τὸ ἔδαφος, μέσῳ πολιτισμικῶν διεργασιῶν, ὥστε νὰ παρουσιαστεῖ ὡς ἐπαναστατικὸ ἕνα μοντέλο παραβατικοῦ καταναλωτισμοῦ, πού, κατὰ βάθος, δὲν ἀνταποκρινόταν παρὰ μόνο στὸν ἀρριβισμὸ τῶν νέων μεσαίων τάξεων.

Η στρατηγική ήττα του εθνομηδενισμού

Η στρατηγική ήττα του εθνομηδενισμού: Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάγεται από ένα τμήμα του ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού, που αποσχίσθηκε το 1968 από την σταλινική ορθοδοξία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Πρωτομαγιά σήμερα με όρους εντελώς διαφορετικούς από αυτούς που είχαμε συνηθίσει χρόνια πριν, με το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε υποχώρηση, με τους κάποτε εκφραστές του να του γυρίζουν την πλάτη προτιμώντας το δικαιωματισμό, την πολιτική ορθότητα, τη μετεξέλιξη σε μια νέα Ιερά Εξέταση που περιθωριοποιεί ό,τι δεν της αρέσει, γιατί δε μπορεί να προτάξει επιχειρήματα.

Την αποξένωση της Αριστεράς από τον πάλαι ποτέ φυσικό της χώρο την αναδεκνύουν και οι δημοσκοπήσεις:

 Στην τελευταία της Metron Analysis, οι ανήκοντες στην ανώτερη τάξη, προτιμούν το ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστό 25,5%, τη στιγμή που το ποσοστό του συνολικά είναι 22,2%. Αντίστοιχα, στους αγρότες παίρνει 17,1%

και στους εργάτες 20,3%.

Η Συριζαία και η λοιπή δικαιωματική αριστερά είναι λοιπόν ελκυστική στους χώρους της άρχουσας τάξης, κάτι που δείχνει και ότι οι διαχωρισμοί δεξιάς-αριστεράς έχουν χάσει την ουσία τους. Σήμερα άλλοι διαχωρισμοί προκύπτουν, αυτοί μεταξύ Νέας Τάξης, παγκοσμιοποίησης και πολιτικής ορθότητας από τη μία, και του ριζώματος, της ταυτότητας, της παράδοσης που θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί με τους δικούς της μηχανισμούς από την άλλη. Μια αντίθεση που διαπερνά οριζόντια το υπάρχον πολιτικό φάσμα και που ακόμα δεν έχει προταχθεί ως κυρίαρχη, με φροντίδα βέβαια ακριβώς της Νεοταξικής πλευράς, αφού της επιτρέπει να λειτουργεί με μια ριζοσπαστική φρασεολογία επιβάλλοντας τις προτεραιότητές της μέσα και από τις ΜΚΟ και αρκετούς χρήσιμους αφελείς.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

30/04/2023

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Μέσα σε κάμποσες δεκαετίες το σύστημα της άνευ ορίων επίδοσης υποκατέστησε (υπερ-αναπλήρωσε) την ανθρώπινη υπαρξιακή ανάγκη της Αγάπης.

Η αποδοχή, η αγάπη, συνδέθηκε -σε μια παράδοξη και πρωτοφανή συνάρτηση- με την πάσης φύσεως απόδοση. Η μητέρα που λέει «θα σ’ αγαπώ άμα είσαι καλό παιδί, καλός μαθητής κ.λπ.», ο πατέρας που λέει με τον τρόπο του «θα σ’ αγαπάω άμα είσαι μάτσο άντρας», ο/η σύντροφος που σε αποδέχεται μόνο αν -και στο βαθμό- που θα έχεις διαφόρων ειδών επιδόσεις, αλλά και ο εργοδότης που ανακηρύσσει τον “υπάλληλο του μήνα”, έως και το κόμμα που πετυχαίνει στα εκλογικά ποσοστά του, η αποτελεσματική επίδοση ορίστηκε ως μοναδικό προαπαιτούμενο της αποδοχής και της αγάπης. Και κάπως έτσι όλοι γίναμε πια επενδυτές στον ίδιο τον Εαυτό μας.

Το αίτημα της επιτυχίας αντικατέστησε το αίτημα της ευτυχίας ή μάλλον η ευτυχία έγινε ταυτόσημη της επιτυχίας.

Οι διάφοροι influencers και celebrities εισπράττουν από το κοινό τους αποδοχή και αγάπη ακριβώς επειδή είναι επιτυχημένοι.

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Με τον τρόπο αυτό η ανελαστική αναγκαιότητα, της μετρήσιμης, όλο και υψηλότερης, ατομικής επίδοσης, θεσμοθετήθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Έγινε η κυρίαρχη κοινωνική αναπαράσταση, χάριν της οποίας όλα τ’ άλλα, ακόμη κι αυτή η καημένη η ανθρώπινη ύπαρξη, έρχονται δεύτερα.

ΚΚΕ και Ιμπεριαλισμός

Στην Ελλάδα, παρ’ ότι δεν εκπροσωπείται πλέον στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ο αντιϊμπεριαλισμός – αντιαμερικανισμός έχει ευλόγως βαθιές ρίζες, αφού οι ΗΠΑ εδώ έχουν συνδεθεί με τον εμφύλιο, τη χούντα, τη διάλυση του Κυπριακού κράτους, κάθε είδους προσβολές της κρατικής μας κυριαρχίας, αλλά και με τη ληστεία των οικονομικών πόρων μας, σε συνεργασία με την ΕΕ. Όμως το ΚΚΕ δείχνει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τα πράγματα. Φαίνεται να πιστεύει ότι οι νεοϊμπεριαλιστικές και νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ είναι... ψευδοπρόβλημα και ο αγώνας εναντίον τους «αποπροσανατολισμός».

Του Γιάννη Ραχιώτη

Πρόσφατα το τμήμα διεθνών σχέσεων του ΚΚΕ δημοσίευσε ένα εκτεταμένο κείμενο κριτικής εναντίον ενός διεθνούς συντονισμού αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων με τίτλο «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα – ΠΑΠ» που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 2022. Η ΠΑΠ συσπειρώνει μερικές δεκάδες κόμματα και οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο που έχουν κοινό στόχο την αντίσταση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του. Από την Ελλάδα συμμετέχουν δύο μικρές πολιτικές ομάδες μια εκ των οποίων είναι η «Πλατφόρμα Ανεξαρτησίας» στην οποία μετέχει και ο υποφαινόμενος.

Όπως φαίνεται από την ιδρυτική της διακήρυξη, η ΠΑΠ θεωρεί ότι οι πόλεμοι που εξελίσσονται ή προετοιμάζονται δεν είναι μεμονωμένες τοπικές υποθέσεις, αλλά μέρος της προσπάθειας των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία. Για τον πόλεμο στην Ουκρανία θεωρεί ότι πραγματικά ξεκίνησε με το, οργανωμένο από τις ΗΠΑ, πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, ότι οι ΗΠΑ έχουν στόχο την περικύκλωση και τελικά τη διάλυση της Ρωσίας, ενώ από την πλευρά της τελευταίας είναι πόλεμος αυτοάμυνας και προσπάθεια ανακοπής της συστηματικής εξόντωσης των ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία.Για τους πολέμους που οι ΗΠΑ προσπαθούν να προκαλέσουν στην Ταϊβάν και στην Κορεατική χερσόνησο θεωρεί ότι θα είναι για την Κίνα και Β. Κορέα αμυντικοί, ασχέτως ποιος θα ρίξει την πρώτη ντουφεκιά. Θεωρεί ότι η διατήρηση της ανεξαρτησίας των μεγάλων, εκτός δυτικού μπλοκ, χωρών, είναι προς όφελος όλων των λαών, γιατί βοηθάει και τις υπόλοιπες χώρες να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους. Ότι παρά τους προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς των ελίτ της Δύσης που υιοθετούνται και από την ευρωπαϊκή αριστερά και από ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα, η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι ιμπεριαλιστικές, δεν ακολουθούν πολιτική υποδούλωσης άλλων λαών μέσω της στρατιωτικής η οικονομικής επέκτασης και η εμβάθυνση της μεταξύ τους συνεργασίας προσφέρει σε όλους δυνατότητες αντίστασης στην παγκόσμια δικτατορία των ΗΠΑ. Τέλος, καλεί τους λαούς σε ενεργητική άρνηση συνεργασίας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και υπονόμευση του πολεμικού μηχανισμού του ΝΑΤΟ .

Αυτές οι θέσεις είναι λογικό να βρίσκουν απήχηση στα λαϊκά στρώματα του «παγκόσμιου Νότου» που υποφέρουν τα πάνδεινα από τις νεο-αποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ, ενώ ποτέ δεν αντιμετώπισαν τίποτα ανάλογο από κάποια χώρα εκτός δυτικού μπλοκ. Εν δυνάμει μπορεί να βρουν απήχηση και στις χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης που η Δύση τις αντιμετώπισε σαν λεία πολέμου και σε διάστημα μιας γενιάς κατέστρεψε την παραγωγική τους βάση, οδήγησε τον πληθυσμό σε μετανάστευση και τις μετέτρεψε σε προκεχωρημένα φυλάκια περικύκλωσης της Ρωσίας.

Στην Ελλάδα, παρ’ ότι δεν εκπροσωπείται πλέον στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ο αντιϊμπεριαλισμός – αντιαμερικανισμός έχει ευλόγως βαθιές ρίζες, αφού οι ΗΠΑ εδώ έχουν συνδεθεί με τον εμφύλιο, τη χούντα, τη διάλυση του Κυπριακού κράτους, κάθε είδους προσβολές της κρατικής μας κυριαρχίας, αλλά και με τη ληστεία των οικονομικών πόρων μας, σε συνεργασία με την ΕΕ. Όμως το ΚΚΕ δείχνει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τα πράγματα. Φαίνεται να πιστεύει ότι οι νεοϊμπεριαλιστικές και νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των ΗΠΑ είναι … ψευδοπρόβλημα και ο αγώνας εναντίον τους «αποπροσανατολισμός». Στο κείμενο που σχολιάζουμε το ΚΚΕ τοποθετείται, με τη μορφή της κριτικής στην ιδρυτική διακήρυξη της ΠΑΠ, στα σημαντικότερα σύγχρονα διεθνή ζητήματα.

Η κριτική του εντοπίζεται στα εξής :

@ μηδενιστικ@ κουλτούρ@ του άφυλο@ @

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Αλαμπουρνέζικα; Κάθε άλλο! Πλήρης χειραφέτηση από την τυραννία της ορθογραφίας και του φύλου, λένε ότι είναι! Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό και πάλι, οι άλλοτε σποραδικές εμφανίσεις του «ουδέτερου» ή απροσδιόριστου τρόπου γραφής για το φύλο. Το οποίο είναι απεριόριστο και αδιευκρίνιστο σύμφωνα με τη θεωρία του κοινωνικού φύλου. Το σύμβολο @ στις καταλήξεις των λέξεων κατά την γραφή αποτελεί τρόπο βιοπολιτικής ορθότητας για τη συμπερίληψη ατόμων που δεν προσδιορίζονται από το δίπολο αρσενικό – θηλυκό. Στην προφορική γλώσσα χρησιμοποιούνται τα ουδέτερα άρθρα και οι κλίσεις.

Οι πολιτισμικές θεωρίες, στηριζόμενες σε μια ακραία εφαρμογή της σημειολογίας, των γλωσσικών παιγνίων και της κυβερνητικής θεωρίας του κοινωνικού κονστραξιονισμού (κατασκευής), υποστηρίζουν την απελευθέρωση του ατόμου από κάθε προσδιορισμό και ιδιότητα.

 Το φύλο είναι ένα από αυτά, όπως και η εθνική καταγωγή, η τάξη, ο τόπος κατοικίας, το επάγγελμα, η ιστορία, η φυσική συγγένεια, ακόμα και η ανθρώπινη σχέση σε λίγο, κ.α. Τα οποία μπορεί να αρχίζουν να απονευρώνονται αν τα πούμε και τα γράψουμε αλλιώς, σε μια ανανεωμένη εφαρμογή ενός ακραίου νομιναλισμού.

Η νέα γλώσσα κατασκευής του ανθρώπου μέσω της …γλώσσας στην ουσία αποτελεί τη νέα ανθρωπολογία του πολιτισμού που γεννιέται στην εποχή μας. Καθόλου ανεξάρτητης από τη νεοφιλελεύθερη φάση της εξέλιξης του καπιταλισμού (είτε από τον δεξιό, είτε από τον αριστερό πόλο του συστήματος), τις εξελίξεις της μεταδιαφωτιστικής τεχνολογίας και μιας νέας ψηφιακής βιολογίας (Ας μην ξεχνάμε ότι το σύμβολο @ αποτελεί κορυφαίο λειτουργικό σύμβολο της διαδικτυακής «σχέσης» και «επικοινωνίας»).

Πριν συνδεθεί, όμως, αυτή η νέα γλώσσα με τις εξελίξεις της πληροφορίας, ανατράφηκε από την αναζήτηση και τη χειραφέτηση του Υποκειμένου, η οποία αποτελεί διαχρονικό ζήτημα του ανθρώπου και η οποία μπήκε σε μια άλλη τροχιά από τη δεκαετία του ’60.
Επηρεασμένη από τις θεωρίες ή τις ακραίες ερμηνείες του Σαρτρ, του Φουκώ, του Ντελέζ, του Ντεριντά, κ.ά., η θεωρία του ουδέτερου ταυτίστηκε με την αποδόμηση όλων των ταυτοτήτων του ανθρώπου, ιδιαίτερα από τη μεταμοντέρνα αριστερά των δικαιωμάτων και τη νεοφιλελεύθερη δεξιά του οικονομικού κοσμοπολιτισμού.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΤΥΧΕ -ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ- Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Eννέα σκέψεις και ένα προσωρινό συμπέρασμα

(Αφιερωμένο στους εξεγερμένους της Γαλλίας την άνοιξη του 2023)

Του Δημήτρη Μπελαντή

Απρίλιος 2023

Φωτογραφία από την Ισπανική Επανάσταση στην φάση 1936-1937-μαχητές του κόμματος της επαναστατικής Αριστεράς POUM.

1- Η εργατική τάξη υπήρξε στην μητρόπολη του καπιταλισμού δυνάμει-ενδεχομενικά αλλά ορισμένες φορές και έμπρακτα σοβαρό και υπολογίσιμο επαναστατικό υποκείμενο κυρίως κατά την περίοδο από το 1848 ως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για περίπου εκατό χρόνια. Στην περιφέρεια του καπιταλισμού (χώρες του Τρίτου Κόσμου παλιότερα) αυτό παρατάθηκε ως το 1980-1990 περίπου και είχαμε σειρά νικηφόρων και αρχικά επιτυχημένων επαναστάσεων (Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα κ.λπ.). Όμως, οι επαναστάσεις της κλασσικής περιφέρειας ήταν ιδιόμορφες σοσιαλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές, με έμφαση στο β’ σκέλος, είχαν από την αρχή το στοιχείο της κομματικής-γραφειοκρατικής καθοδήγησης πάνω στους λαϊκούς απελευθερωτικούς στρατούς και, επίσης, σε μεγάλο βαθμό αναπλήρωναν την αδυναμία πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου από την εθνική αστική τάξη στις χώρες αυτές και την ανάγκη να υπάρξει μια «υποκατάστατη» αστική τάξη σε εθνική κλίμακα, ακόμη και κρατική, με όρους αντιιμπεριαλιστικής εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτό δεν αναιρεί καθόλου την θετική πολιτική αξία τους έναντι του ιμπεριαλισμού και της μεγάλης κοινωνικής προσφοράς αυτών των επαναστάσεων στους λαούς των περιφερειακών κοινωνιών από πολλές απόψεις. Ούτε και την υπαρκτή σοσιαλιστική τους συνιστώσα καθώς και την ανάδυση και σε αυτές -έστω προσωρινά- θεσμών και μορφών εργατικής και λαϊκής αυτοκυβέρνησης και αυτοδιεύθυνσης. Επίσης, το τελικό αποτέλεσμα ήταν μόνο μια από τις ενύπαρκτες ιστορικά επαναστατικές δυνατότητες και καταλήξεις.

Ιδίως στην Κίνα, η εμπειρία του πειράματος της Πολιτιστικής Επανάστασης, τουλάχιστον από την σκοπιά της αμφισβήτησης των κοινωνικών ιεραρχιών και των προνομίων της διανόησης και παρά το ότι ενείχε σαφώς ακρότητες, όψεις απανθρωπιάς, γραφειοκρατικές μανούβρες και σοβαρά πολιτικά λάθη στην ανάπτυξή της, βάθυνε, έστω πρόσκαιρα, τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της κινέζικής επανάστασης αλλά και διαύγασε την επαναστατική σκέψη διεθνώς, μεταξύ των άλλων και στην Δύση, αναδεικνύοντας σοβαρά προβλήματα της ίδιας της σοβιετικής εμπειρίας σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της ματαίωσής της από ένα σημείο και μετά. Η ένταση της μετέπειτα καταδίκης της από το «καπιταλιστικοποιημένο» ΚΚ Κίνας είναι χαρακτηριστική.

Φωτογραφία από λόγο του Μάο τσε τουνγκ μετά την νίκη της κινέζικης επανάστασης το 1949

Οι εκλογικές οβιδιακες μεταμορφώσεις και μετακινησεις και ο Αλεξανδρινός ποιητής

Του Δημήτρη Μπελαντή

Οι εκλογικές οβιδιακες μεταμορφώσεις και μετακινησεις και ο Αλεξανδρινός ποιητής

( εμπνευσμένο από το περίφημο ποίημα του Κωνσταντίνου  Καβάφη " Ας φρόντιζαν", 1930)

Η αστική δημοκρατία και η διαδικασία των εκλογών είχαν  πρόβλημα  με την πολιτική συνέπεια ακόμη και στις καλύτερες των εποχών της δημοκρατιας, ιδίως  μάλιστα τον τελευταίο μήνα κάθε βουλευτικής περιόδου.  Όμως πια έχει παραγινει το πανηγύρι με τις μετατοπίσεις και οβιδιακες μεταμορφώσεις πολιτικών  στελεχών και θα έλεγα  ότι οι αριστεροί καθώς  και οι κεντροαριστεροί κάθε απόχρωσης πρωτοσερνουν τον χορό. 

- Από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΛΑΕ κι από τη ΛΑΕ ( η ορθότερα,όλη η  τωρινή ΛΑΕ)  στη συμμαχία με τον Βαρουφάκη.

- Από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.Πλεον, ο μισος κοινοβουλευτικός  ΣΥΡΙΖΑ και παραπάνω.

 Όλο και κάπου θα υπάρχει και το αντίστροφο.

- Από τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ.

- Από τη ΔΗΜΑΡ στο ΚΚΕ ( θυμάμαι την περίπτωση της κυρίας από τη Θεσσαλονίκη).

-Αιφνης,  διαφοροι,όλο και πιο πολλοί,  καταλήγουν  ως άτομα στο ΚΚΕ ,αφού πέρασαν από διάφορα άλλα αριστερά κομματα,ακόμη και αριστερά  μνημονιακα. Ορισμένοι από αυτούς και αξιόλογοι η αξιόλογες σε προσφορα. Πλην όμως,  αυτή η λειτουργία του ΚΚΕ ως το τελευταίο άλλοθι και εξαγνισμός  πολλών αριστερών  έχει επίσης έναν συμβολισμό και μια  προβληματική ψυχοκοινωνική λειτουργία. Μου θυμίζει λίγο τον ρόλο των Φραγκισκανών η των Ιησουιτών.Εκανες στο τέλος και μια  δωρεά και σε παίρναν στο Τάγμα.Κι αντιμετωπιζες το μέλλον με γαλήνη ( δεν εννοώ ότι οι τωρινοί κάνουν υλικές δωρεές,μην το παρεξηγήσει κανείς ).

- Υπαρχει ακόμη η παλιά μετατόπιση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΛΑΕ ( καλοκαίρι 2015) από την οποίαν επίσης ένα κομμάτι έφτασε στη συμμαχία - μέσω λαε- με το ΜΕΡΑ25.Παραξενο κι αυτό και όμως αληθινό.

του Δημήτρη Ναπ.Γ

Τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Συγκλονισμένη όλη η Ελλάδα, η νεολαία στους δρόμους…Θλίψη, απόγνωση, πένθος, θρήνος. Ένας πατέρας θύματος, ευχαριστεί την κυβέρνηση για κάποια οικονομική στήριξη στις οικογένειες. Ποιος άραγε μπορεί να εξηγήσει τα λόγια, τα συναισθήματα και τους μαιάνδρους που μπορεί να περνά το πένθος και η ανάγκη να υπάρχει κάποια προβλέψιμη ή απρόβλεπτη υπαρξιακή πυξίδα για να μην καταρρεύσει ένας άνθρωπος, ή να περάσει σε μια αναγκαία ψυχική ανθεκτικότητα; Άλλωστε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και ειδικά όταν η ζωή περνά μια τόσο τραγική ρωγμή, όπως αυτή των οικογενειών των θυμάτων.

Σύντομα, όμως, νάτος και πετιέται ο Αγγελάκας με ένα μικρό μανιφέστο, ενάντια στον πατέρα και την κυβέρνηση ή το Κράτος, ευρύτερα:

«Συγνώμη πατέρα. Αν το ’ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο. Γιατί όχι; Θα θυσιαζόμουν για να σας ελαφρύνω οικονομικά και για να βελτιωθούν οι συγκοινωνίες μας. Αλλά αυτό το άτιμο το κράτος δεν μας λέει τίποτα από πριν. Ούτε ότι αν μπούμε στο τρένο παίζουμε τη ζωή μας κορώνα – γράμματα, ούτε τι κερδίζουμε σε περίπτωση δυστυχήματος«

Μια «αναρχία», αρεστή στο σύστημα εκφράζει ο Αγγελάκας, όσο κι αν ο ίδιος και οι πολλοί φανατικοί φίλοι του διαλαλούν περί του αντιθέτου. Ανήλικη «ενηλικιότητα», λαρυγγισμοί εφηβικής αντίδρασης, λέξεις λάγνες και ροκιασμένες για ένα κοινωνικό «τίποτα», που θέλουν να φαντάζονται ως επανάσταση. Είναι οι φιγούρες του «αντεργκράουντ» Θεάματος, που εμπορεύεται μια έκρηξη που το μόνο που θέλει είναι να κατασπαράξει τούτη τη χώρα και την ιστορία της, επειδή για κάποιον φυλετικό, μάλλον, λόγο είναι η χειρότερη στον πλανήτη.

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Κινητήριος δύναμη τοῦ καπιταλισμοῦ δὲν εἶναι ἡ παραγωγὴ ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν, ὅπως λέγεται κατὰ κόρον, ἀλλά τὸ κέρδος. Τὸ κέρδος εἶναι αὐτὸ ἐπιτρέπει τὴν παραγωγή καὶ μπορεῖ νὰ μεγιστοποιεῖται χάριν τῆς ἐκμετάλλευσης τῆς ἐργασίας. Ἡ ἔννοια τοῦ κέρδους βασίζεται στὴν ἀπόσπαση τῆς ἀνταλλακτικῆς ἀξίας, τῆς ὁποίας τὸ χρῆμα ἀποτελεῖ τὴν ὑλικὴ ἢ ἄυλη  (ὁλοένα καὶ πιὸ συχνά) βάση. Ὁ σύγχρονος ἐξισωτισμὸς βασίζεται κατ’ οὐσίαν στὸ χρηματικὸ μοντέλο, ποὺ ἀποτελεῖ ἐξ ὁρισμοῦ τὴν σφαῖρα τῆς κερδοφορίας. Τὸ ἄθροισμα 1+1 εἶναι ταυτόσημο, εἴτε πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους, εἴτε πρόκειται γιὰ δολάρια. Ὁπότε, παρόλο ποὺ ὁ καθένας εἶναι μοναδικὸς καὶ ἀναντικατάστατος, οἱ ἄνθρωποι θεωροῦνται ἐναλλάξιμοι, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὰ χρήματα ὁρίζονται ὡς τὸ παγκόσμιο ἰσοδύναμο, καθὼς κάτι τέτοιο ἐπιτρέπει ὥστε τὰ πάντα νὰ ἀνάγονται στὴν ἰσοδυναμία τῆς ἐμπορευματοποίησης καὶ τοῦ ὑπολογισμοῦ, ἀφ’ ἧς στιγμῆς στεροῦνται κάθε ποιοτικοῦ χαρακτηριστικοῦ εὐτελιζόμενα σὲ ποσότητες.

Στὸ «Κεφάλαιο», ὁ Μὰρξ παρατηρεῖ εὔστοχα ὅτι: «Τὸ κεφάλαιο θεωρεῖ κάθε ὅριο ὡς ἐμπόδιο καὶ τὸ ξεπερνάει μὲ ἰδανικὸ τρόπο ἀλλά, οὐσιαστικά, δὲν τὸ ξεπερνᾶ στὴν πραγματικότητα, πράγμα ποὺ ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὅρια ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μέ τὴν ἐγγενῆ ὑπέρβαση τῶν ὁρίων τοῦ κεφαλαίου· ἡ παραγωγή του ὑπόκειται σὲ ἀλλεπάλληλες ἀντιφάσεις τὶς ὁποῖες ναὶ μὲν ὑπερνικᾶ, ἀλλὰ οἱ ὁποῖες ἀναπαράγονται συνεχῶς». 

Πρόκειται γιὰ τὴν κυριαρχία τοῦ Ge-stell, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔκανε λόγο ὁ Χάϊντεγκερ [Heidegger], τὴν κυριαρχία αὐτοῦ τοῦ ὑπέρτατου καθολικοῦ δεινοῦ ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ γενικὴ ἐπιθεώρηση καὶ ἐπιτήρηση τοῦ κόσμου ὑπὸ τὴν ἐμπορευματικὴ λογική, τὴν κυριαρχία τῆς ποσότητας, τῆς λογικῆς τοῦ κέρδους, τῆς ἀξιωματικῆς ἀρχῆς τοῦ συμφέροντος, τοῦ μετασχηματισμοῦ κάθε ἀξίας σὲ ἐμπόρευμα. Εἶναι ἕνας μηχανισμὸς ἐλέγχου χωρὶς τέλος, ὑπὸ τὴν διττὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, στὸν βαθμὸ ποὺ ὅταν τὸ Ge-stell καθίσταται ἀχαλίνωτο προκαλεῖ πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴν ὕβρη, τὴν ἔλλειψη κάθε μέτρου, τὴν ὑπερβολή.

Τὸ νὰ θελήσουμε νὰ ἀντιτάξουμε τὸν διεθνισμὸ σ’ αὐτὴν τὴν ὑπερβολή, σ’ αὐτὴν τὴν ἔλλειψη μέτρου ποὺ ἀποτελεῖ ἴδιον γνώρισμα τοῦ βοηθητικοῦ μηχανισμοῦ τοῦ Ge-Stell, εἶναι τὸ πλέον ἀκατάλληλο, μιᾶς καὶ ὁ καπιταλισμὸς εἶναι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο «κοσμοπολιτικός» (στὸν βαθμὸ ποὺ αὐτὴ ἡ ἔκφραση ἔχει νόημα).