Του Γεωργίου Παπασίμου
Η επιφανειακή «νεκρανάσταση» του μεταπολιτευτικού δικομματισμού με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά τον δεκαετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα» και η αυτοδυναμία της Ν.Δ. με ποσοστό 40% περίπου, επαναφέρει τη χώρα στην «κανονικότητα» του μεταπολιτευτικού πολιτικού οικοδομήματος (δύο εναλλασσόμενα κόμματα και μικρός αριθμός συμπληρωματικών άλλων).
Πρόκειται για προσπάθεια εμπέδωσης της «μνημονιακής κανονικότητας», αφού πλέον το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει ψηφίσει και εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές και έχει ασπαστεί την αντίληψη της νέο-αποικιοποίησης της χώρας. Παράλληλα, η πλειονότητα των Μ.Μ.Ε., αλλά και της διανόησης (ιδιαίτερα χαμηλής στάθμης), έχει προσχωρήσει στο «κάλπικο αφήγημα» της δήθεν μεταμνημονιακής Ελλάδος.
Για την επιβολή του μνημονιακού «ακάνθινου στεφανιού» απαιτήθηκαν δύο φάσεις:
Η πρώτη φάση (2010-2014) υλοποιήθηκε από τα κόμματα του κλασσικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού (ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ.), φάση όπου συνυπήρχε η χειρουργική χωρίς αναισθητικό κοινωνική επέμβαση και η έντονη αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων, που αποτέλεσε τον λόγο διάρρηξης των έως τότε κοινωνικών ισορροπιών, με συνέπεια την πολιτική σύνθλιψη του ενός πόλου (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και τη σμίκρυνση του άλλου πόλου (Ν.Δ.), αναδεικνύοντας νέες κινήσεις και κόμματα, με κυρίαρχη δύναμη τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που από το 3% εκτοξεύθηκε στο 36%.
Η δεύτερη φάση (2015-2019) χρωματίστηκε από την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία, που εξέφραζε τότε τις ελπίδες αυτού του έντονου αντιμνημονιακού κινήματος για μια αντιστροφή της αποικιοποίησης και της πολιτικής αναξιοπρέπειας της χώρας. Η μνημονιακή όμως μετάλλαξή του από το καλοκαίρι του 2015 και η μετατροπή του σε πιστή «θεραπαινίδα» των εντολών των δανειστών, αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα σε αυτές τις ελπίδες, αλλά και έντονο χειραγωγικό μοχλό κατά των κινημάτων αντίστασης. Η απόλυτη εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των δανειστών, καθώς και η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου στοιχειώδους παραγωγικής ανασυγκρότησης, αφού η οικονομική του αναφορά ήταν η φοροεπιδρομή στα παραγωγικά στρώματα, έστρεψε ένα μεγάλο κοινωνικό τμήμα, κυρίως των μεσαίων στρωμάτων προς τη Ν.Δ., με διάθεση πρωτίστως τιμωρητική προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Από την άλλη πλευρά, το 31,5% που έλαβε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., οφειλόμενο στα κλασσικά «δεξιά αντανακλαστικά», διαμόρφωσε έναν δικομματισμό νέου τύπου, ο οποίος όμως, εάν αναλυθεί σε βάθος, έχει έντονα τα στοιχεία της ατροφικότητας.