Εκστρατεία «ξεπλύματος» των ιμπεριαλιστών

Εκστρατεία «ξεπλύματος» των ιμπεριαλιστών

Πληθαίνουν οι πολυδιάστατες «παρεμβάσεις» των ιμπεριαλιστών για την παρέμβαση στη συνείδηση του λαού και την κάμψη των αντιδράσεων στους σχεδιασμούς τους. Το σχέδιο «άμβλυνσης του αντιαμερικανισμού» (στην πραγματικότητα του αντιιμπεριαλισμού) ανέβηκε σε νέα επίπεδα την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, και βέβαια συνεχίζεται αμείωτα και με μεγαλύτερη ένταση με τη ΝΔ. Από ποδηλατάδες του Αμερικανού πρέσβη σε εκδηλώσεις και συναυλίες της μπάντας του αμερικανικού στρατού στα σχολεία, μέχρι στοχοποιημένα «σεμινάρια», η δραστηριότητα των προγραμμάτων της αμερικάνικης πρεσβείας και του ΝΑΤΟ έχει στο επίκεντρο επιλεγμένα τμήματα του ελληνικού λαού.

Διόλου τυχαία δεν είναι η περίοδος που η δραστηριότητα αυτή εντείνεται, καθώς όσο φουντώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην περιοχή, βαθαίνει και η εμπλοκή της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει πρωτοστατήσει - ως σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ - στη διαβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της χώρας, ανεβάζοντας σε τεράστιο βαθμό τις προσδοκίες των ιμπεριαλιστών για την κυβέρνηση της ΝΔ.

***

Νεολαία, γυναίκες, μαθητές, φοιτητές και δημοσιογράφοι εμπεριέχονται στις «επαφές των πολιτών», με στόχο την προώθηση «κοινών αξιών» και τη «μείωση της ξένης επιρροής». Οι «επαφές» αποτελούν μία εκ των έξι θεματικών ενοτήτων του «Στρατηγικού Διαλόγου» ΗΠΑ - Ελλάδας, που εγκαινίασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει η ΝΔ.

Στον τομέα των ΜΜΕ, η προπαγάνδιση στο λαό των αμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστικών προταγμάτων συνεχίστηκε με πιο πρόσφατη τη «Διεθνή Θερινή Ακαδημία», που διοργανώθηκε τις προηγούμενες μέρες στη Θεσσαλονίκη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον μεταξύ των θεματικών είχε αυτή της «καταπολέμησης της παραπληροφόρησης», που βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για την αντιμετώπιση τέτοιων τύπου παρεμβάσεων από άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Από τους ομιλητές ξεχώρισαν ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, Γκρ. Πφλέγκερ, και ο Αμερικανός ακόλουθος Τύπου. Οι ίδιοι είχαν ξαναμιλήσει στη Θεσσαλονίκη στο «εργαστήριο για την παραπληροφόρηση», που αποτέλεσε συνέχεια των μαθημάτων «ενδυνάμωσης» δημοσιογράφων από Ελλάδα και Β. Μακεδονία.

Ανάμεσα σε αυτές τις «πρωτοβουλίες» ξεχωρίζει και η τεράστια καμπάνια εξωραϊσμού του δολοφονικού χαρακτήρα του ΝΑΤΟ από το γνωστό παραμάγαζο της λυκοσυμμαχίας, την «Ελληνική Ενωση για την Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συμμαχία» (ΕΕΑΕΣ). Η ΕΕΑΕΣ είχε «οργώσει» στο πρόσφατο παρελθόν την Ελλάδα, με εκστρατεία «υποστήριξης της κοινής γνώμης στους σκοπούς του ΝΑΤΟ». Ειδική μέριμνα, ωστόσο, έχει δείξει και για την παρέμβασή της στις γυναίκες, καθώς πολλές από τις δράσεις της ΕΕΑΕΣ έγιναν σε συνέργεια με τη συγγενική της οργάνωση, «Γυναίκες για τη Διεθνή Ασφάλεια - Ελλάς».

***

Κάτω τα χέρια από την Βενεζουέλα

φωτό Ορεινα

Της Άννας Στάικου

Κάτω τα χέρια από την Βενεζουέλα

και η ζωή συνεχίζεται με πρωτομαγιάτικο πικ-νικ
και από ότι φαίνεται η ζωή προχωρά καλά για τα ρομπότ που έρχονται
τα δεινά των λαών ζώνουν μέχρι ασφυξίας το λαιμό των ανθρώπων
οι ΗΠΑ κάνουν τη δουλειά τους τιμώντας την αιματηρή ιστορία τους που βασίστηκε στη σφαγή των ιθαγενών και στην λεηλασία
η Ευρώπη κάνει οτι ανησυχεί βήχοντας με βήχα ξερό και ψεύτικο
τιμώντας κι αυτή την ιστορία της που έσφαζε φορώντας γάντι στας αποικίας αλλά δεν θέλει να συζητείται, γιατί είναι τρε μπανάλ και λαικισμός (!!!!!!)
οι μικρές χώρες τη βγάζουν στο κολοσσαίο
στο έμπα στην αρένα παίρνουν ένα επίδομα και όποιος αντέξει το θέαμα παίρνει στην έξοδο κι άλλο
ωραία ζωή.......να την χαιρόμαστε

Αλλά 

Αλήτες και εγκληματίες ΚΑΤΩ ΤΑ ΒΡΩΜΟΧΕΡΑ από την Βενεζουέλα
εχετε δει λαούς που κάποια στιγμή λενε ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ;;
εχετε δει τους οφθαλμους τη συγκεκριμένη φάση
μη δείτε
δεν θα σας αρέσει

Παγκοσμιοποίηση, το σημερινό ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού

Του Γιώργου Γιαγκίδη

Η παγκοσμιοποίηση, σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, δεν βασίζεται σε ένα ισχυρό και εξέχον κράτος, αλλά σε μια παντοδύναμη χρηματιστηριακή νομενκλατούρα ή ομάδα ιδιωτών, με στόχο την υπερεξουσία και ταυτόχρονα την όσο το δυνατό εντονότερη κερδοφορία. Απέναντι λοιπόν στην παγκοσμιοποίηση, που σήμερα ρευστοποιεί σε χρήμα όλη την ανθρώπινη δυναμική, κεντρικός εχθρός στέκεται το κράτος-έθνος. 

Διότι πλέον είναι ευνόητο, ειδικά μετά το αποτυχημένο πολεμικό εγχείρημα του Βιετνάμ μέσα στην δεκαετία το ‘70, πως οι στρατιωτικοί πόλεμοι είναι δαπανηροί και προσελκύουν έντονα το λαϊκό ενδιαφέρον εναντίον τους, με αποτέλεσμα να πρέπει να εφευρεθεί μια πιο «εξευγενισμένη» 

αλλά εξίσου επώδυνη μέθοδος «θανάτου», με αιχμή του δόρατος τονοικονομικό παράγοντα. 

Εδώ ακριβώς πατούν τόσο η «μαλακή» αριστερά όσο και η δεξιά, που παίζουν με τους κανόνες του κεφαλαίου και απλά διαπραγματεύονται μια καλύτερη θέση κάτω από τον «καπιταλιστικό ήλιο». 

Ο ιμπεριαλισμός βασίστηκε σε ένα κράτος γίγαντα, ενώ η παγκοσμιοποίηση θέλει την υπέρβαση του κράτους ή και τον πλήρη αφανισμό του, χάριν μιας νέας μορφής οργάνωσης που όλα τα θωρεί και όλα τα καθορίζει, με τις περίφημες «αγορές», οι οποίες καθορίζουν την πορεία ολόκληρων λαών σήμερα, χρεοκοπώντας τους ή μη, ως το σύγχρονο άρμα της δυτικής κυρίως καπιταλιστικής μηχανής. 

Χαρακτηριστικά τα εξής δεδομένα: 

Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΟΣΑ – Όπλα Ανορθόδοξων Πολέμων της Ουάσιγκτον

Μοχλοί για την επιβολή της επιθυμητής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και της υποταγής (ή ανατροπής) κυβερνήσεων

Την Χρήση τους περιγράφει στρατιωτικό εγχειρίδιο του Πενταγώνου, που αποκάλυψε η ομάδα Wikileaks.

Whitney Webb

Strategic Culture Foundation

|11-2-19

[Πολύτιμο βοήθημα σωστής ανάγνωσης και αξιολόγησης των ειδήσεων, και σχολίων ξένων και ντόπιων ελεγχόμενων ΜΜΕ, για συγκρούσεις, κρίσεις, εξεγέρσεις και ανατροπές, στην σημερινή χαώδη διεθνή ζωή -αλλά και σωστής διάγνωσης για την σημερινή κατάσταση της χώρας- το εκρηκτικό περιεχόμενο του παρόντος άρθρου αποκαλύπτει και τεκμηριώνει, ως αδιάψευστη πραγματικότητα, όσα και η εμπειρία της εθνικής μας συντριβής την τελευταία οκταετία (όπως και οι δεινές εμπειρίες της Κύπρου) είχαν γεννήσει ως υπόνοιες στον νου ορισμένων οξυδερκών πνευμάτων, που ωστόσο, κατά την διατύπωσή τους, προκαλούσαν ορυμαγδό καταδίκης -με την κατηγορία του «συνωμοσιολόγου»- κάθε τολμητία αρνητή της εισαγμένης μαζοχιστικής ερμηνείας του «εμείς τα φάγαμε». Καταγγελίες εγκυρότατων Αμερικανών οικονομολόγων , όπως οι MichaelHuston και o Paul Graig Roberts, για τον ρόλο αυτών των υποχείριων «διεθνών» οργανισμών στην ελληνική καταστροφή, αγνοήθηκαν αφ’ υψηλού από τα λεγόμενα μέσα ενημέρωσης και από αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις υποβολείς τους. Γεγονός που εξηγείται ίσως (;) και από την παράγραφο του αμερικανικού στρατιωτικού εγχειριδίου ανορθόδοξου πολέμου, που αναφέρεται στην συνεργασία και μυστικών υπηρεσιών για τον «εντοπισμό, στο ανθρώπινο πεδίο, στοιχείων προσφερόμενων σε οικονομική δέσμευση»…]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Το « Αμερικανικό Εγχειρίδιο Πραξικοπήματος» που πρόβαλαν πρόσφατα οι Wikileaks προσφέρει την επιβεβαίωση ότι η λεγόμενη «ανεξαρτησία» οικονομικών οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ είναι ψευδαίσθηση και ότι αυτοί οι θεσμοί συγκαταλέγονται στα «οικονομικά όπλα» που έχει σε τρέχουσα χρήση η αμερικανική κυβέρνηση για να υποτάσσει χώρες στις θελήσεις της.

Σε διαρρεύσαν στρατιωτικό εγχειρίδιο περί «ανορθόδοξου πολέμου», που πρόσφατα προβλήθηκε στην δημοσιότητα από τους Wikileaks, ο Αμερικανικός Στρατός πιστοποιεί ότι μεγάλοι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί –όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ- χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ ως ανορθόδοξα οικονομικά «όπλα σε περιόδους συγκρούσεως,μέχρι και περιλαμβανομένου του μεγάλης έκτασης γενικού πολέμου», όπως και για την «υπαγόρευση των πολιτικών επιλογών και της συνεργασίας κρατικών κυβερνήσεων».

Το αποκαλυπτικό έγγραφο, επίσημα τιτλοφορούμενο“Field Manual (FM) 3-05.130, Army SpecialOperations Forces Unconventional Warfare” ( Εγχειρίδιο Πεδίου (αγώνα), Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων Ανορθόδοξου Πολέμου), εκδόθηκε αρχικά το 2008 και προβλήθηκε ιδιαίτερα από τους Wikileaks τελευταία σε συσχετισμό με τα γεγονότα στην Βενεζουέλα. Στην αρχική αποκάλυψή του οι Wikileaks το είχαν τιτλοφορήσει «στρατιωτικό εγχειρίδιο αλλαγής καθεστώτων».

Επτανήσιοι-Κεφαλλήνες ριζοσπάστες

παλιό άρθρο του Γερ. Αρσένη

Θέλω να ευχαριστήσω θερμότατα τον πρόεδρο της Αδελφότητας Κεφαλλήνιων και Ιθακήσιων Πειραιά, κ. Βαγγέλη Σπαθή, για την ευγενή του πρόσκληση να είμαι ομιλητής στη σημερινή πανηγυρική εκδήλωση για την Επέτειο της Ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. Ομολογώ ότι αποδέχθηκα αυτή την τιμητική πρόσκληση με κάποιο δισταγμό γιατί, όπως ξέρετε, δεν ανήκω στην κατηγορία των ταλαντούχων ραψωδών των Εθνικών Επετείων. Δέχθηκα την πρόσκληση γιατί εκτιμώ ότι το ακροατήριο σήμερα δεν επιθυμεί να ακούει κενούς διθυράμβους για τους προγόνους μας. Εκτιμώ ότι το κοινό συμφωνεί μαζί μου ότι επετειακές εκδηλώσεις σαν και αυτή έχουν νόημα όταν μας βοηθούν να αναβαθμίσουμε την ιστορική μας μνήμη και να αντλήσουμε από αυτήν τα σωστά συμπεράσματα και να τα χρησιμοποιήσουμε ως οδηγό στη δική μας ζωή.

Έτσι πιστεύω ότι θα ήθελαν και οι ριζοσπάστες να τιμήσουμε την Επέτειο. Χωρίς διθυράμβους, χωρίς επαίνους γι΄ αυτούς – που άλλωστε δεν άκουσαν όσο ζούσαν – να δούμε μέσα από τη δική τους εμπειρία, τους δικούς τους αγώνες και τα δικά τους λάθη τη σημερινή μας ζωή και τα προγράμματά μας για το μέλλον. Θα ήθελα λοιπόν σήμερα να αποκλίνω από τα καθιερωμένα και αντί να έρθω εδώ να υμνήσω τους προγόνους μας, να αφήσω τους προγόνους μας να μιλήσουν αυτοί σε εμάς. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μαντέψουμε τι θα μας έλεγαν σήμερα οι ριζοσπάστες, αν θα μπορούσαν να μας δουν, αν θα μπορούσαν να μας ακούσουν.

Σίγουρα θα εκδήλωναν τη μεγάλη τους ικανοποίηση γιατί σήμερα στην Ελλάδα η δημοκρατία, οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν εμπεδωθεί. Σίγουρα, θα σημείωναν με μεγάλη ικανοποίηση ότι η Ελλάδα σήμερα που συγκαταλέγεται στην ομάδα των ανεπτυγμένων χωρών, ισότιμο πια μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ισότητας, πράγματα που φαινόντουσαν ακατόρθωτα 140 χρόνια πριν. Θα ήταν επίσης ιδιαίτερα υπερήφανοι για εμάς, για τη συμβολή μας στους αγώνες για τη Δημοκρατία, για την Πατρίδα, στη μεγάλη μας συμβολή στις επιστήμες και στην οικονομική ανάπτυξη.

Το "μακεδονικό" ως γεωπολιτισμικό ζήτημα (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!)

Η ειρηνοποιός «Αντιγόνη» του Σοφοκλή

του Δημήτρη Μάρτου                                             Βέροια 4-2-1919

Email: martosdim@yahoo.gr

Το γερμανικό περιοδικό Spiegel, προσεγγίζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών υπό το πρίσμα των γεωπολιτικών και γεωπολιτισμικών αντιπαραθέσεων, τη χαρακτήρισε «νίκη για τη Δύση, καταστροφή για τη Ρωσία... η Μόσχα θα πρέπει να φοβάται για την επιρροή της στην περιοχή». Οι New York Times θεώρησαν ότι η μάχη για το ονοματολογικό «εξελίχθηκε σε μια δοκιμασία γεωπολιτικής εξουσίας μεταξύ της Ευρώπης και των ΗΠΑ από τη μία και της Ρωσίας από την άλλη στα αιωνίως ασταθή Βαλκάνια». Ο ρόλος του πολιτισμού αυξάνεται θεαματικά στις γεωπολιτικές συγκρούσεις. Στα Βαλκάνια βέβαια οι συγκρούσεις των ισχυρών γεωπολιτικών συνασπισμών πάντοτε ενδύονταν με πολιτισμικές αναφορές. Τα έθνη -κράτη και τα σύνορα τους διαμορφώθηκαν ως παρεπόμενο της σύγκρουσης μεταξύ δυτικού κόσμου-πολιτισμού και ανατολικού ρώσικου-σλαβικού.

Τα Βαλκάνια και ιδιαίτερα η Μακεδονία, αποτέλεσαν το έδαφος του καθορισμού του ορίου των δύο ισχυρών κόσμων-πολιτισμών. Ο φιλελληνισμός και των δύο αναπτύχθηκε σε συνάρτηση με την αμφισβήτηση μιας εμβόλιμης εξουσίας (τουρκικής -ισλαμικής) στον ιστορικό χώρο από τον οποίον αντλούσαν τα πρότυπα και τις επίκτητες παραδόσεις τους. Το Βυζάντιο - Ορθοδοξία ενσωμάτωνε την Ελλάδα στον πολιτιστικό χώρο της Ρωσίας, όπως αντίστοιχα η αρχαιοελληνική παράδοση την ενσωμάτωνε, μέσω του νεοκλασικισμού-αθηναϊσμού, στη Δύση. 

Το πολιτισμικό όριο ανάμεσα στη δυτική και ανατολική Ευρώπη οριζόταν από την πρόσληψη και τη διχοτόμηση της ελληνικής συνέχειας και του ιστορικού χώρου του ελληνισμού. 

Ακόμη και σήμερα η πολιτισμική και ακαδημαϊκή σύγκρουση αρχαίας Ελλάδας και Βυζαντίου προέρχεται από τη μετάθεση της αξιολόγησης του ιστορικού δρομολογίου του ελληνισμού στο έδαφος της αντιπαράθεσης δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας. Γι’ αυτό το "μακεδονικό" θα πρέπει αρχικά να εξετάζεται ως συνέπεια αυτής της γεωπολιτισμικής σύγκρουσης.

Το "μακεδονικό" ως υπόλειμμα του Ανατολικού Ζητήματος.

Ο Ντανιλέφσκι(1), ο θεωρητικός του επιθετικού πανσλαβισμού, που επεξεργάστηκε τη σύγκρουση μεταξύ δύο διαφορετικών ιστορικών τύπων, του υπερώριμου ευρωπαϊκού και του νεαρού σλαβικού, θεωρούσε ότι το Ανατολικό Ζήτημα είχε μεγαλύτερο ιστορικό βάθος και πλανητικό εύρος απ’ αυτό που συνήθως του αποδιδόταν, ως ζήτημα διευθέτησης της καταρρέουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κατ’ αυτόν οι ρίζες του βρίσκονταν στην αρχαιότητα, στην αντίθεση του ρωμαϊκού και του ελληνικού πολιτισμικού τύπου και των κληρονομιών τους, δηλαδή, τη γερμανική αυτοκρατορία και τη βυζαντινή αντίστοιχα και ότι απ’ αυτήν την αντίθεση προέκυψε η σύγχρονη μεταξύ δυτικής Ευρώπης (λατινικοί, καθολικοί και προτεσταντικοί κόσμοι) και ανατολικής (Ορθόδοξοι, σλαβικοί και ελληνικοί κόσμοι). Πίστευε ότι οι Σλάβοι, ως νεότερος πολιτισμικά τύπος, θα επικρατούσαν των Δυτικοευρωπαίων. Ο δυτικός οικονομισμός, αστικός και μαρξιστικός, θα μεταθέσει το ζήτημα της παγκόσμιας υπεροχής από τις έννοιες της ζωτικότητας των πολιτισμικών χαρακτηριστικών στις έννοιες της παραγωγικής απόδοσης και τα οικονομικά μεγέθη, προδιαγράφοντας έτσι την υπεροχή των δυτικοευρωπαίων. 

Στη συνέχεια, ο ρώσικος μαρξισμός (λενινισμός-σταλινισμός) "σήκωσε το γάντι" του Δυτικού μαρξισμού, προσπαθώντας να ταυτιστεί με το πρόκριμά του, ότι η πολιτιστική ηγεμονία θα κρινόταν στο επίπεδο της οικονομίας και όχι της ζωτικότητας των πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Γι’ αυτό και έχασε, επειδή έθεσε το θέμα της ηγεμονίας σ’ ένα πεδίο που πλεονεκτούσε η Δύση.

Σαμίρ Αμίν: Μια μικρή εισαγωγή και φόρος τιμής

Του John Bellamy Foster

Ο Σαμίρ Αμίν γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931 και σπούδασε στο γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα της Αιγύπτου (Lycée Français du Caire). Συνέχισε την ανώτατη εκπαίδευσή του στο Παρίσι στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών (“Sciences Po”) από όπου έλαβε το δίπλωμά του το 1952. Ακολούθησε το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής και Οικονομικών, όπου απέκτησε τον διδακτορικό του τίτλο στην Πολιτική Οικονομία το 1957. Εργάστηκε στο Γραφείο Σχεδιασμού της Αιγύπτου από το 1957 έως το 1960, έως ότου οι διωγμοί των κομμουνιστών από το καθεστώς Νάσερ τον ανάγκασαν να φύγει. Από το 1960 έως το 1963 ήταν υπάλληλος στο Υπουργείο Συντονισμού του νεοσύστατου Μάλι. Αφού έγινε καθηγητής στη Γαλλία το 1966, επέλεξε να διδάξει στο Παρίσι (Βενσέν) και στο Ντακάρ της Σενεγάλης. Η έδρα του επί σαράντα χρόνια είναι το Ντακάρ, όπου υπηρέτησε δέκα χρόνια ως διευθυντής του Αφρικανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Ανάπτυξης και Σχεδιασμού των Ηνωμένων Εθνών και από το 1980 διευθύνει το Αφρικανικό Γραφείο του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου. Είναι πρόεδρος του Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ[i].

Κατά την άποψή μου, το ευρύ έργο του Αμίν συνοψίζεται στη διπλή σημασία του «Ο νόμος της Αξίας και ο Ιστορικός Υλισμός», τίτλος ενός από τα βιβλία του που επανεκδόθηκε αργότερα ως «Ο νόμος της Παγκόσμιας Αξίας». Η πνευματική εργασία του Μαρξ, όπως σημειώνει, φαίνεται να χωρίζεται στα γραπτά για τα οικονομικά και στα γραπτά για την πολιτική.

Αυτή η φαινομενική αντιπαράθεση δύο ανεξάρτητων πεδίων οδήγησε σε μια ορισμένη ερμηνεία του μαρξισμού, η οποία βρίσκεται όχι μόνο στα βασικά εγχειρίδια και στα εκλαϊκευτικά φυλλάδια αλλά διαπερνά και τις κυρίαρχες τάσεις του μαρξισμού. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία υπάρχει, αφενός, μια σωστή οικονομική επιστήμη, η μαρξιστική πολιτική οικονομία. Από την άλλη μεριά, ο μαρξισμός υποτίθεται ότι είναι μια επιστήμη των κοινωνιών, ο ιστορικός υλισμός. Βάση της είναι η θεμελιώδης πρόταση ότι η ταξική πάλη είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Αυτά τα δύο «κεφάλαια» του μαρξισμού, θεωρούνται συμπληρωματικά. Η ενότητά τους προέρχεται από τη μέθοδο που εμπνέει και τα δύο[ii].

Για τον Αμίν, αυτή η βασική διαίρεση της μαρξιστικής θεωρίας δεν πρέπει να αμφισβητηθεί. Παρόλα αυτά, επιμένει ότι οι οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού, που συνοψίζονται από τον νόμο της αξίας, «υποτάσσονται στους νόμους του ιστορικού υλισμού»[iii]. Η οικονομική επιστήμη, ενώ είναι απαραίτητη, δεν μπορεί να εξηγήσει στο υψηλότερο δυνατό αφαιρετικό επίπεδο, όπως κάνουν οι μαθηματικές εξισώσεις, την πλήρη πραγματικότητα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού – καθώς δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε την ιστορική προέλευση του καπιταλιστικού συστήματος ούτε τη φύση της ταξικής πάλης. Ούτε μπορεί να παρουσιάσει με αυστηρά καθοριστική μορφή τη σύγχρονη ιστορική εκδήλωση του νόμου της αξίας, που εκφράζεται ως θεωρία της «παγκοσμιοποιημένης αξίας», και η οποία απαιτεί το συνυπολογισμό παραγόντων, όπως η μονοπωλιακή εξουσία και η άνιση ανταλλαγή[iv]. Στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να δούμε τις σχέσεις της αξίας ως ιστορικά «μετασχηματιζόμενες», με τρόπους λιγότερο καθοριστικούς από ό,τι συμβαίνει στα αφηρημένα μοντέλα που βασίζονται σε μια ελεύθερα ανταγωνιστική οικονομία, τα οποία όμως εξακολουθούν να είναι αντικείμενο μιας ουσιαστικής πολιτικής-οικονομικής ανάλυσης.

Το έργο του Σαμίρ Αμίν επιχειρεί να διερευνήσει τα ευρύτερα φαινόμενα που αναλύονται από τον ιστορικό υλισμό και πώς αυτά άλλαξαν και αναμόρφωσαν τον νόμο της αξίας στον καπιταλισμό, καθώς μεταμορφώθηκε στο μονοπωλιακό του στάδιο και αργότερα στη σημερινή του φάση που κυριαρχείται από «γενικευμένα, χρηματιστηριοποιημένα και παγκοσμιοποιημένα ολιγοπώλια» της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία)[v]. Είναι η υπεροχή του ιστορικού υλισμού πάνω στον νόμο της αξίας που μπορεί να συλλάβει επίσης την επαναστατική κοινωνική απάντηση των λαϊκών τάξεων στον καπιταλισμό, η οποία προκύπτει από τις αλληλεπιδράσεις του ταξικού και του εθνικού[vi].

Δυτικός «μαρξισμός» και φιλοϊμπεριαλιστές «κομμουνιστές» (ή το «αυγό τού κούκου»)

Samir Amin (1977)

Νόμος τής Αξίας και ιστορικός υλισμός (1977/80, σελ.128 και επ.), Μετάφρ. Μ. Κρητικού

Η αντικειμενική βάση τής φιλοϊμπεριαλιστικής τάσης μέσα στο μαρξισμό [οφείλεται] στην ηγεμονία τής σοσιαλδημοκρατικής και ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας στις εργατικές τάξεις τού κέντρου. Στο θεωρητικό πεδίο, η τάση αυτή εκδηλώνεται με τη διαρκή προσπάθεια εξάλειψης τού ζητήματος τής συλλογικής και παγκόσμιας γένεσης και κατανομής τής υπεραξίας. Αυτή η τάση οδηγεί σε αποτελέσματα που συμφωνούν, σε όλα τα πεδία, με τις απαιτήσεις τής προοπτικής τής κρατικιστικής έκβασης. Πράγματι, η εξάλειψη τού συγκεκριμένου ζητήματος βάζει τέλος στον προλεταριακό διεθνισμό που στην εποχή μας δεν μπορεί να συνίσταται παρά στην αντι-ιμπεριαλιστική αλληλεγγύη με τους λαούς τής περιφέρειας. Επιπλέον συμβάλλει στη διατήρηση τής οικονομιστικής ιδεολογίας των εμπορευματικών σχέσεων στις εργατικές τάξεις τού κέντρου. Με αυτόν τον τρόπο, δικαιολογεί επίσης τη διαιώνιση τόσο τής εσωτερικής εκμετάλλευσης (ανανεώνοντας τα οικονομικά επιχειρήματα σχετικά με την ουδετερότητα τής τεχνολογίας, τον καταμερισμό τής εργασίας, τις διαφορές τής παραγωγικότητας κ.λπ.) όσο και τής εξωτερικής (διαφορές παραγωγικότητας σε παγκόσμια κλίμακα) […]

Σαμίρ Αμίν - Εθνική κυριαρχία: γιατί;

    

 Μετάφραση από τα Γαλλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη

Επιμέλεια: Φωτούλα Ιωαννίδου - Τσιρώνη

BREXIT και η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Εθνική κυριαρχία: γιατί;                                                                                                         

 του Σαμίρ Αμίν*

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τη στρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία  ως ένα απαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.

Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα  που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος  προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση  στο παγκόσμιο σύστημα.

Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις  (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».

Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης  που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο  (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που  δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τη λειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού  (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί την ενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.

Οι ΗΠΑ αποτελούν  το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικών μονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.

Έχουν αλλάξει τα πράγματα  με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από την υπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε η Μέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία - με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.

Η απαραίτητη ανασυγκρότηση της Διεθνούς των εργαζομένων και των λαών

Ο Σαμίρ Αμίν, οικονομολόγος και διανοούμενος διεθνούς εμβέλειας, και ειλικρινής φίλος του ελληνικού λαού, γεννήθηκε το 1931 στην Αίγυπτο και σήμερα ζει μεταξύ Γαλλίας και Σενεγάλης – όπου διευθύνει το «Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου». Έχει γράψει πάνω από 30 βιβλία, που μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες. Πρόπερσι είχε πάρει μέρος στο Resistance Festival, και στον Δρόμο έχουν δημοσιευθεί αποκλειστικές συνεντεύξεις του καθώς και πολλά κείμενα και άρθρα του. Στο παρόν κείμενο ο Σαμίρ Αμίν πραγματεύεται, σε πέντε ενότητες, τη φύση του σύγχρονου ύστερου καπιταλισμού, τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης, τις αδυναμίες του λαϊκού στρατοπέδου, την ισχύ και ταυτόχρονα την ευθραυστότητα του συστήματος, και τις πιθανές εναλλακτικές προοπτικές. Και καταλήγει σε μια συγκεκριμένη καταρχήν πρόταση, που απευθύνεται σε όσους «είναι πεπεισμένοι για τον απεχθή και δίχως μέλλον χαρακτήρα του υφιστάμενου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος»…

Ζούμε το «φθινόπωρο του καπιταλισμού», δίχως όμως μια «άνοιξη των λαών»

Του Σαμίρ Αμίν*

1. Απόλυτα κλειστό και ολοκληρωτικό σύστημα

Το επί τριάντα χρόνια υφιστάμενο σύστημα χαρακτηρίζεται από την ακραία συγκέντρωση της εξουσίας σε όλες της τις διαστάσεις – τοπικές και διεθνείς, οικονομικές, στρατιωτικές και πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές. Μερικές χιλιάδες μεγάλες εταιρείες και μερικές εκατοντάδες χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, συνεργαζόμενα στο πλαίσιο συμμαχιών που έχουν καταστεί καρτέλ, υποβίβασαν τα εθνικά και παγκοσμιοποιημένα παραγωγικά συστήματα σε καθεστώς υπεργολάβου. Με τον τρόπο αυτό οι οικονομικές ολιγαρχίες μονοπωλούν ένα αυξανόμενο μερίδιο του προϊόντος της εργασίας και μιας επιχειρηματικότητας που μετατρέπεται σε πρόσοδο προς δικό τους αποκλειστικό όφελος.

Η ανθρωπιστική κρίση στην Υεμένη

Η ανθρωπιστική κρίση στην Υεμένη θεωρείται χειρότερη ακόμα κι από αυτή στη Συρία. Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι 22 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια και 8,4 εκατομμύρια βρίσκονται στα πρόθυρα λιμού, αριθμός που μπορεί να αυξηθεί στα δέκα εκατομμύρια ως το τέλος του χρόνου.

Καθήκον η ανάκτηση της κυριαρχίας και η ανεξαρτησία

του Γιάννη Ραχιώτη

Κείμενό στο "Δρόμο της Αριστεράς" της 23/6/2018 που συνοψίζει τοποθέτησή του σε εκδήλωση του "Δρόμου" με θέμα το "Λαίκισμό και εθνολαϊκισμό".

Αρχικά θα 'θελα να πω ότι δεν είναι εμπεδωμένο το περιεχόμενο της έννοιας του εθνολαϊκισμού, εξ ου και η ανάγκη να κάνουμε συζητήσεις για να το προσδιορίσουμε. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για έναν πολύ επιθετικό όρο που χρησιμοποιείται από τις διεθνείς δυτικές ελίτ για να προσδιορίσει τους πολιτικούς αντιπάλους τους και να τους αποδώσει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο .

Θέλω να θυμίσω ότι ο όρος «λαϊκισμός» δεν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, αλλά στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, του '50 και του '60. Τότε χρησιμοποιήθηκε πάλι απ' τις δυτικές ελίτ αλλά για να προσδιορίσουν εν μέρει κάτι άλλο από αυτό που προσδιορίζουν σήμερα. Προσδιόριζαν τότε ως λαϊκιστές τους ηγέτες χωρών οι οποίοι, χωρίς να ανήκουν στο κομμουνιστικό μπλοκ, ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας των χωρών τους, ήταν κυρίως υπέρ των εθνικοποιήσεων και υπέρ του ξηλώματος των ξένων βάσεων. Ως τέτοιους, λαϊκιστές, προσδιόριζαν τον Περόν στην Αργεντινή, τον Μοσαντέκ στο Ιράν, τον Νάσερ στην Αίγυπτο, μια σειρά λατινοαμερικάνους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Αλιέντε, και άλλους. 

Τι είναι αυτό όμως που σήμερα προσδιορίζουν σαν «λαϊκισμό» και ποιοι είναι οι χρήστες του όρου; Πρέπει να είναι σαφές ότι οι χειριστές του όρου λαϊκισμός και εθνολαϊκισμός , είναι οι διοικούσες δυτικές ελίτ. Δεν απαντάται η χρήση αυτού του όρου κάπου αλλού. Στις σημερινές νεοφιλελεύθερες εποχές προσδιορίζουν δύο πράγματα . Αφενός τους ηγέτες και τις κυβερνήσεις που παλεύουν για την ανάκτηση ή τη διατήρηση της κρατικής κυριαρχίας των χωρών τους , άσχετα από τη σκοπιά που το βλέπουν, αν είναι δεξιά, λιγότερο δεξιά πολιτική ή αριστερίζουσα πολιτική. Εν πάσει περιπτώσει ως λαϊκιστές ή εθνολαϊκιστές κατατάσσονται αυτοί που έχουν μια αντιπαγκοσμιοποιητική προσέγγιση, η οποία θετικά εκφράζεται ως προσπάθεια ανάκτησης κυριαρχίας, και πρέπει να κρατήσουμε την θετική διάσταση για να μπορούμε να συνεννοηθούμε καλύτερα. 

Αφετέρου μια δεύτερη ομάδα, εν πολλοίς κοινή με την προηγούμενη , αυτών που υλοποιούν ή προπαγανδίζουν πολιτικές, που -με αρκετή δόση ειρωνείας- αποκαλούν «νεοκενσυανές» . Κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποφύγουμε να απαξιώνουμε ως απλά «νεοκευνσιανές» τις πολιτικές ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων, γιατί είμαστε σε εποχές παγκοσμιοποίησης. Δεν πρόκειται απλά για λίγη περισσότερη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων ή λίγο μεγαλύτερο κρατικό τομέα. Γιατί στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ζούμε σε μια κατάσταση του «όλα ή τίποτα». Η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν έστω εντός του καπιταλιστικού στρατοπέδου ασκούνται άλλες παράλληλες πολιτικές ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων, ενίσχυσης του κρατικού τομέα κ.ο.κ. Γι' αυτό φέρονται τόσο επιθετικά και αποκαλούν λαϊκιστές όσους έχουν έστω και επιμέρους διαφορές στα ζητήματα της οικονομίας και του κράτους.

Πού καταλήγει αυτό; Για να μπορεί να υπάρξει παγκοσμιοποίηση και να λειτουργήσει, ο κόσμος πρέπει να είναι μονοπολικός. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Πρέπει δηλαδή να υπάρχει μια παγκόσμια διοίκηση της οικονομίας αλλά και των λαών και των όποιων κρατικών οντοτήτων είναι επιτρεπτές μέσα στον παγκοσμιοποιητικό χυλό. Άπαξ και δημιουργείται μία πολυπολική πραγματικότητα στον πλανήτη, αυτό ρηγματώνει ουσιωδώς την παγκοσμιοποίηση. Δεν νομίζω ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ήδη έναν πολυπολικό κόσμο. Έχει όμως συνειδητοποιηθεί η ανάγκη του από ευρύτατα στρώματα και κυβερνήσεις. Και υπάρχουν ορισμένα βήματα σ' αυτήν την κατεύθυνση, όχι σταθερά, με πολλά μπρος και πίσω. Όμως, παρ’ ότι τα πράγματα να έχουν ένα τέτοιο προσανατολισμό , είναι σαφές ότι θα χυθεί ακόμα πολύ αίμα για να διαμορφωθούν ανταγωνιστικοί πόλοι στο παγκόσμιο δυτικό σύστημα. 

Συμπερασματικά, ότι το σημερινό διακύβευμα δεν είναι «καπιταλισμός ή σοσιαλισμός» ‒ αυτό θα είναι το «τελικό» διακύβευμα του κόσμου μας , ίσως σε γενιές μετά από τη δική μας όχι άμεσα. Το άμεσο είναι να σπάσει η καταθλιπτική κυριαρχία των δυτικών ελίτ στον πλανήτη που δεν επιτρέπει στους λαούς να ανασάνουν. Το σημερινό διακύβευμα είναι η αναγκαία πολυπολικότητα για την οποία πρέπει να αγωνιστούμε. Αυτό είναι όρος επιβίωσης και για τις μικρές χώρες που δεν μπορούν καθαυτές να είναι ανταγωνιστικός πόλος στο δυτικό σύστημα. Αλλά όμως όταν υπάρξουν, και αν ανδρωθούν ποτέ και άλλοι πόλοι, τα περιθώρια κίνησης των μικρότερων ή των μεσαίων δυνάμεων διαφοροποιούνται , αλλάζουν επίπεδο. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Χώρες που έχουν βομβαρδίσει οι ΗΠΑ (για ειρήνη, δικαιοσύνη, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) από το 1950

ΠΙΝΑΚΑΣ με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ (1950-1999).

1. Πόλεμος της Κορέας: 27-6-1950 έως 27-7-1953
2. Κρίση του Σουέζ: Αίγυπτος, 26-6-1956 έως 15-11-1956
3. Επιχείρηση "Blue Bat": Λίβανος, 15-7-1958 έως 20-10-1958
4. Θάλασσα Ταιβάν: 23-8-1958 έως 1-6-1963
5. Κονγκό: 14-7-1960 έως 1-9-1962
6. Επιχείρηση "Ranch Hand": Νότιο Βιετνάμ, Ιανουάριος 1962 έως Ιανουάριος 1971
7. Κρίση της Κούβας: παγκοσμίως, 24-10-1962 έως 1-6-1963
8. Επιχείρηση "Rolling Thunder": Νότιο Βιετνάμ, 24-2-1965 έως Οκτώβριος 1966
9. Επιχείρηση "Powerpack": Δομινικανική Δημοκρατία, 28-4-1965 έως 21-9-1966
10. Επιχείρηση "Arc Light": Νοτιοανατολική Ασία, 18-6-1965 έως Απρίλιος 1970
11. Πόλεμος των έξι ημερών: Μέση Ανατολή, 13-5-1967 έως 10-6-1967
12. Επιχείρηση "Tailwind": Λάος 1970

Ελλάδα, ιμπεριαλισμός και εξάρτηση – Το καθεστώς εξάρτησης και υποτέλειας

Βασίλης Λιόσης-29 Δεκεμβρίου 2015

0

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, δημοσιεύουμε την σχετική εισήγηση του Β.Λιόση για τον Ιμπεριαλισμό. Οι υπογραμμίσεις είναι του συγγραφέα.

του Βασίλη Λιόση

Φίλοι και συναγωνιστές, πρώτα από όλα σας ευχαριστώ για την πρόσκληση. Αυτές τις πολύ δύσκολες εποχές για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, συζητήσεις όπως η σημερινή μπορεί να μοιάζουν με μια διαδικασία αυτοζύμωσης, αλλά είναι απολύτως απαραίτητες και έχουν την αξία τους. Περνάω ευθύς αμέσως στο θέμα μας. Ξεκινάω τον προβληματισμό μου από ένα θεωρητικό ζήτημα μεθοδολογικού χαρακτήρα: τι σημαίνει περιοδολόγηση του καπιταλισμού και ποια η σημασία της;

[i] Περιοδολόγηση του καπιταλισμού σημαίνει διαχωρισμός της ιστορίας του σε διακριτές χρονικές ζώνες που η κάθε μία έχει τη σχετική της αυτοτέλεια και εντός τους ενυπάρχουν διαφοροποιημένα ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις προηγούμενες και τις επόμενες.

[ii] Η περιοδολόγηση του καπιταλισμού μπορεί να πραγματοποιηθεί με διαφόρων ειδών κριτήρια. Αν για παράδειγμα επιλέξουμε ως κριτήριο τον τρόπο διαχείρισης, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μετά την πολιτική του μερκαντιλισμού τρεις βασικές περιόδους: του φιλελευθερισμού, του κεϋνσιανισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Αν ως κριτήριο επιλέξουμε την ανάπτυξη της καπιταλιστικής παραγωγής, τότε θα μπορούσαμε να διακρίνουμετην εποχή της απλής καπιταλιστικής κοινοπραξίας, της καπιταλιστικής χειροτεχνίας (μανουφακτούρα) και της μεγάλης μηχανοποιημένης παραγωγής. Στον σχετικά σύγχρονο καπιταλισμό, αν κάνουμε περιοδολόγηση με βάση την οργάνωση της παραγωγής, θα διακρίνουμε τις εποχές του φορντισμού και του τεϋλορισμού και κατόπιν του τογιοτισμού. Αν, τώρα, ο διαχωρισμός γίνει με βάση τη συγκέντρωση του κεφαλαίου, θα διακρίνουμε δυο περιόδους: του ελεύθερου ανταγωνισμού (μη μονοπωλιακός καπιταλισμός) και του ιμπεριαλισμού (μονοπωλιακός καπιταλισμός).