Απόστολος Αποστολόπουλος: Ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλάζει τον κόσμο

Αν ο ουκρανικός πόλεμος και οι πιέσεις στη Μόσχα καταλήξουν, όπως διαφαίνεται, να σπρώξουν τη Ρωσία σε σφιχτό εναγκαλισμό με την Κίνα και στη συγκρότηση μετώπου αυτών των δυο με την Ινδία τότε το κατόρθωμα της Δύσης θα είναι μοναδικό: Θα βγάλει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια. Ποιος θα μπορεί να ισχυριστεί ότι τα περίπου 700-800 εκατομμύρια του Δυτικού Κόσμου «απομόνωσαν» τα σχεδόν 4 δισεκατομμύρια ανθρώπων από τη Μόσχα ως το Πεκίνο, το Δελχί και τις άλλες ασιατικές πρωτεύουσες! Η Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, κάνει το λάθος να φοβίσει ταυτόχρονα όλους τους άλλους, από τις παλαιές αποικίες ως τους αφυπνισμένους γίγαντες, Κινέζους και Ινδούς.

Σε ένα πρώτο, περιορισμένο, απολογισμό ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκει την Ευρώπη ενιαία, απέναντι στο δίδυμο Ρωσία- Κίνα και πλήρως υποταγμένη στις ΗΠΑ. Το «νέο» στοιχείο είναι ότι, σε ένα σημείο, η Ιστορία επαναλαμβάνεται: Η Γερμανία ήταν προ του Β΄ Πολέμου μήλον της έριδος μεταξύ Ρωσίας και Αγγλογάλων. Έτσι είναι και τώρα. Σήμερα το Βερολίνο, δέσμιο της ήττας του στον πόλεμο, τάχθηκε με τη Δύση αλλά οι ΗΠΑ πλήρωσαν ως τίμημα, τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Στο μέλλον θα φανεί πόσο βαρύ ήταν το τίμημα.

Αλήθεια είναι ότι και οι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε συγχορδία παίζουν στις σκανδαλώδεις «πενήντα αποχρώσεις του γκρι» ακολουθώντας την Ουάσιγκτον. Η αυτονομία της Ε.Ε. είναι, πλέον, κουρέλι που σέρνεται άδοξα στις ρούγες των Βρυξελλών. Με την εξαίρεση του Ούγγρου Ούρμπαν που δήλωσε με απλή μπακαλίστικη λογική: Δεν θα πω στον κόσμο να βάλει πουλόβερ όταν, για να ζεσταθούμε, μπορούμε να έχουμε φτηνό αέριο – από τη Ρωσία. Οι Βρυξέλλες που τον κατηγορούσαν για απειθαρχία, πασπαλισμένη με φασισμό, δεν βγάζουν άχνα. Ποιος άλλος στην Ε.Ε. παίρνει πάνω από το 50% στις εκλογές;

Ακμή και παρακμή της Ευρώπης

O πουτινισμός

Ο δυτικός κόσμος (και οι εδώ λακέδες του) βρήκαν τον εχθρό που έχουν ανάγκη για να δώσουν κάποιο νόημα στη ζωή τους. Τα έθνη- κράτη τους έχουν παύσει καιρό να υπάρχουν. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι οι ίδιοι που είναι υπέρ του κράτους της Ουκρανίας και κατά των Ρώσων, όταν τους λες για την Τουρκία, σου απαντάνε ότι με το πρώτο τσαφ θα φύγουν από την χώρα.

 Άρα, ο εθνισμός τους δεν υπάρχει. Είναι ένα ιδεολόγημα, το οποίο δημιουργήθηκε από τους δυτικούς για κατανάλωση στην Ανατ. Ευρώπη και, οσονούπω, στην Ασία. Μάλιστα, προβάλλουν και μία εικόνα δημοκρατίας και δικαιωμάτων (υπέρ των ζώων συντροφιάς, της ευθανασίας, των αμβλώσεων, των ΛΟΑΤΚΙ, όχι όμως των εργατικών αντίστοιχων), δήθεν αντιθετικά προς τα δεδομένα αυταρχισμών όπως η Ρωσία και η Κίνα (που ουρλιάζουν στα μπαλκόνια της Σαγκάης από την καραντίνα..) 

Πουλάει το ιδεολόγημα, διότι, πέραν των hi tech νεοφιλελεύθερων, έχουν διαμορφώσει κοινωνίες πλαδαρές και αρκούντως αμόρφωτες, φοβικές και καταναλωτικές. Πριν από λίγα χρόνια ήταν που ένιωθα ευχαρίστηση για τις τρομοκρατικές ισλαμιστικές επιθέσεις, όχι γιατί μου αρέσει η βία, πολύ περισσότερο ο υποτίθεται ισλαμισμός, αλλά διότι έδειχναν αυτές οι επιθέσεις πόσο φοβισμένη και υποκριτική είναι η γερασμένη και άτεκνη κοινωνία της Δύσης. Ο Γάλλος Ουελμπέκ ακόμα εκτελεί χρέη ιατροδικαστή πάνω στο πτώμα της Δύσης, αλλά και αυτός θα βαρεθεί. 

Η ιστορία, λοιπόν, θα συνεχίσει τον δρόμο της, χωρίς να κυττά τη δική μας θανατίλα. Τα έθνη και οι πουτινίσκοι που είναι πρόθυμα ή και αναγκασμένα να θυσιαστούν, έχουν μέλλον, όχι η Ευρώπη, που μάλιστα παρεξηγήθηκε με το persona non grata του Ζελένσκι.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ

Tου

Γιάννη Παπαμιχαήλ*

 
Η χρονική αλληλουχία μεταξύ των συζητήσεων υπέρ ή κατά του υποχρεωτικού μαζικού εμβολιασμού και του πολιτικά ορθού αντιρωσισμού που επακολούθησε στην πρόσφατη εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, μπορεί να είναι τυχαία. Μπορεί και όχι – η ιστορία θα το δείξει. Το σίγουρο είναι ότι την ώρα που οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση «φιλορωσισμού» αναδεικνύεται στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες ως μια ιδεολογία συνυφασμένη με τα αντανακλαστικά του λίγο ή πολύ αυταρχικού κρατισμού, της έμπρακτης και αν χρειάζεται βίαιης προάσπισης του εθνικού συμφέροντος ή της πάλαι ποτέ raison d’Etat, ο ρατσιστικός σχεδόν αντιρωσισμός εμφανίζεται ως μια εγγύηση «δημοκρατικής ποιότητας» της δυτικής φιλελεύθερης σκέψης. Ταυτόχρονα ίσως καθίσταται ένα καλό επάγγελμα για το προσωπικό των μισθοφόρων που έχουν αναλάβει τις δυτικές πολεμικές επιχειρήσεις στο πεδίο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Βέβαιο είναι επίσης ότι, με ένα φαινομενικά παράλογο άλμα, οι μεταδημοκράτες φιλελεύθεροι ιδεολόγοι δεν διστάζουν καθόλου να επισημάνουν και να στιγματίσουν τον συνδυασμό μεταξύ των όποιων, δικαιολογημένων ή μη, αντιεμβολιαστικών επιφυλάξεων με ένα διάχυτο φιλορωσισμό που στην Ελλάδα τουλάχιστον, σχετίζεται ιστορικά με τις κοινές ως ένα βαθμό πολιτισμικές παραδόσεις.

Η τελευταία πρόσληψη του Μπάιντεν έχει έναν ανοιχτά αποκλίνοντα τρόπο ζωής. Σημάδι προόδου ή ηθικής παρακμής;

Ο διορισμός του Σαμ Μπρίντον σε κορυφαίο πυρηνικό ρόλο στις ΗΠΑ θέτει εύλογα ερωτήματα, δεδομένου ότι ομολογεί τις περίεργες σεξουαλικές του τάσεις

Η μετάφραση είναι της google

Ο Ian Miles Cheong  είναι πολιτικός και πολιτιστικός σχολιαστής. Το έργο του έχει παρουσιαστεί στα The Rebel, Penthouse, Human Events και The Post Millennial. 

 

@stillgray@CultureWarRoom

Sam Brinton © Jerod Harris / Getty Images για το The Trevor Project

Ένας πολύχρωμος νέος πρόσληψης της κυβέρνησης Μπάιντεν, ο «queer ακτιβιστής» Σαμ Μπρίντον, κάνει πάταγο στα social media για την παράξενη εμφάνισή του και τον ανοιχτά αποκλίνοντα τρόπο ζωής του.

Η Brinton, η οποία είναι περήφανη drag queen και «χειριστής κουταβιών» -με άλλα λόγια, κάποιος που οδηγεί ομοφυλόφιλους άνδρες ντυμένους με φετίχ καθώς προσποιούνται τους σκύλους, πριν κάνουν σεξ μαζί τους - διορίστηκε σε υψηλόβαθμη θέση. στο Γραφείο Πυρηνικής Ενέργειας του Τμήματος Ενέργειας.

Στα χαρτιά, ένας υποψήφιος με διπλούς μεταπτυχιακούς τίτλους στην πυρηνική και μηχανολογία από το MIT θα φαινόταν τέλεια. Ο Μπρίντον έχει επίσης εμπειρία στους διαδρόμους της εξουσίας, αφού προηγουμένως συμβουλεύει τον Λευκό Οίκο Ομπάμα για θέματα LGBTQ+ και έχει συνεργαστεί με το Κογκρέσο για την πυρηνική πολιτική. Το βιογραφικό του καθιστά σαφές ότι έχει ένα σταθερό επαγγελματικό υπόβαθρο.

Αλλά ο δημόσιος τρόπος ζωής του Μπρίντον δεν ταιριάζει στις απαιτήσεις μιας υψηλόβαθμης δημόσιας κυβερνητικής θέσης. 

Slavoj Žižek: Το να συζητάμε αν το Ολοκαύτωμα ή η αποικιοκρατία ήταν χειρότερο είναι άσεμνο… και τα δύο ήταν ανείπωτα τέρατα

Τους τελευταίους μήνες, μια νέα «historikerstreit» – μια συζήτηση μεταξύ ιστορικών – έχει εκραγεί στην Ευρώπη σχετικά με τη σχετική φρίκη του Ολοκαυτώματος και της αποικιοκρατίας. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα επιχείρημα όπου δεν μπορεί να υπάρξει νικητής.

Σλαβόι Ζίζεκ

είναι πολιτιστικός φιλόσοφος. Είναι ανώτερος ερευνητής στο Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα, Παγκόσμιος Διακεκριμένος Καθηγητής Γερμανικών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και διεθνής διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

© Pixabay / vero_vig_050

Από τη μια πλευρά, ο Achille Mbembe, ο Dirk Moses και κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι η διάκριση του Ολοκαυτώματος από άλλα βίαια εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία είναι ευρωκεντρική και παραμελεί τη φρίκη των αποικιοκρατικών εγκλημάτων. Από την άλλη πλευρά, ο Saul Friedlander, ο Juergen Habermas και άλλοι επιμένουν στον μοναδικό χαρακτήρα του Ολοκαυτώματος. Νομίζω ότι και οι δύο πλευρές έχουν, κατά κάποιο τρόπο, δίκιο και λάθος. Δεν μπορεί παρά να επαναλάβει εδώ την απάντηση του Στάλιν στο ερώτημα ποια απόκλιση είναι χειρότερη, η αριστερή ή η δεξιά: «Είναι και οι δύο χειρότεροι».

Είναι αναμφισβήτητα αλήθεια ότι το ευρύτερο κοινό στην αναπτυγμένη Δύση δεν γνωρίζει πλήρως τη φρίκη της αποικιοκρατίας και τα παραπροϊόντα της που κόβει την ανάσα. Απλώς θυμηθείτε τη φρίκη των δύο Πολέμων του Οπίου που διεξήγαγε η Βρετανική Αυτοκρατορία (και άλλες) εναντίον της Κίνας. Οι στατιστικές δείχνουν ότι, μέχρι το 1820, η Κίνα ήταν η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο. Από τα τέλη του 18ου αιώνα, οι Βρετανοί εξήγαγαν τεράστιες ποσότητες οπίου στην Κίνα, μετατρέποντας εκατομμύρια ανθρώπους εκεί σε εθισμένους και προκαλώντας μεγάλη ζημιά. Ο Κινέζος αυτοκράτορας προσπάθησε να το αποτρέψει, απαγορεύοντας την εισαγωγή οπίου και οι Βρετανοί (μαζί με άλλες δυτικές δυνάμεις) επενέβησαν στρατιωτικά. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: αμέσως μετά, η οικονομία της Κίνας συρρικνώθηκε στο μισό. Αλλά αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι η νομιμοποίηση αυτής της βίαιης στρατιωτικής επέμβασης. Το ελεύθερο εμπόριο είναι η βάση του πολιτισμού,

Ο κινέζικος Δράκος υψώνει ανάστημα στη Δύση

του Βασίλη Καραποστόλη 

Η πανδημία επανέφερε την Κίνα στο κέντρο της δημόσιας σφαίρας και γιατί από εκεί μας ήλθε ο ιός και γιατί εκεί, με τα αυστηρά μέτρα που έλαβαν, τιθάσευσαν την εξάπλωσή του, σε αντίθεση με τη Δύση. Τι είναι, όμως, η Κίνα; Τι είναι οι Κινέζοι; Παρά το πέρασμα των αιώνων οι Ευρωπαίοι μπροστά στο φαινόμενο εξακολουθούν να σηκώνουν του ώμους μπροστά στον κινέζικο Δράκο.

Προκαλεί αμηχανία αυτός ο τεράστιος αριθμός που αντιπροσωπεύει τον πληθυσμό της, αυτές οι “μάσκες” που φαίνεται να φορούν οι άνθρωποι που την κατοικούν. Για δεκαετίες στους δυτικούς παρατηρητές έδιναν την εντύπωση μισο-κοιμισμένων πλασμάτων, σκόπιμα μισο-κοιμισμένων. Τι κρυβόταν πίσω από τα σχιστά τους μάτια, πίσω από τις αργές κινήσεις τους που ξαφνικά αποκάλυπταν μια επιδεξιότητα και μια εγρήγορση αντίστοιχη με τις απρόβλεπτες αλλαγές στη ζωή τους;

Η λευκή φυλή αναρωτιόταν μάταια για το τι επιδιώκει η αλλόκοτη κίτρινη φυλή, στην οποία αποδίδονταν τα πιο αντιφατικά χαρακτηριστικά: ωμότητα και λεπτότητα, δεισιδαιμονία και περίσκεψη, πανουργία και απλοϊκότητα. Τίποτα όμως δεν ήταν πιο ακατανότητο για τους δυτικούς από το γεγονός ότι ένας κόσμος, όπως ο κινέζικος, με μεγάλες ανακαλύψεις και εφευρέσεις στο ενεργητικό του κατά το παρελθόν, δεν είχε επιδιώξει να εκμεταλλευτεί ως το έπακρο τις νοητικές του ικανότητες.

Περιηγητές, μελετητές, εμπορευόμενοι, στρατιωτικοί, απορούσαν πώς είναι δυνατόν αυτοί που ανακάλυψαν την πυρίτιδα, την πυξίδα, την τυπογραφία να μη σπεύσουν να αναπτύξουν τις εφαρμογές των ευρημάτων τους στη γεωργία, τη ναυσιπλοϊα, τη μηχανική. Αρκέστηκαν να φθάσουν ως ένα ορισμένο σημείο. Γιατί; Στο ερώτημα ήταν αδύνατο να δοθεί απάντηση. Διότι το ίδιο το ερώτημα εμπεριείχε μια προκατάληψη του δυτικού πολιτισμού που τον εμπόδιζε να καταλάβει την άλλη αντίληψη.

Ο άλλοτε ασθενής

Η συνέχεια εδώ...

Ο κινέζικος Δράκος υψώνει ανάστημα στη Δύση: 

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ δεύτερη ζωή του Μπόμπυ Φίσερ.

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ δεύτερη ζωή του Μπόμπυ Φίσερ. 

Ο μεγαλύτερος σκακιστής όλων των εποχών με IQ 181 και τον υψηλότερο βαθμό σκακιστικής αξιολόγησης ELO, ever, πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής και αναγνωρισμένη σκακιστική ιδιοφυία, Μπόμπυ Φίσερ, έζησε ως κλοσάρ και πέθανε πάμπτωχος στην Ισλανδία, τη μοναδική χώρα που τον δέχθηκε μετά τα απίστευτα συμβάντα που βίωσε με αφετηρία τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και το αμερικανικό εμπάργκο. 

Η μεγάλη περιπέτεια του Φίσερ ξεκίνησε το 1994, όταν έσπασε το αμερικανικό εμπάργκο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και ταξίδεψε στο Βελιγράδι για να παίξει σε σκακιστικό τουρνουά. Η απόφασή του απέφερε απίστευτα σκληρές συνέπειες εκ μέρους των ΗΠΑ. Του αφαιρέθηκε η αμερικανική υπηκοότητα, δημεύθηκε και πλειστηριάστηκε η περιουσία και οι τραπεζικές του καταθέσεις, και του αφαιρέθηκε το αμερικανικό διαβατήριο με αποτέλεσμα να γίνει "άνθρωπος χωρίς πατρίδα". Για όλα αυτά "καταράστηκε" κι απαρνήθηκε την πατρίδα του, τις ΗΠΑ, την χώρα που δόξασε στην "μονομαχία του αιώνα" με τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή, Σοβιετικό Μπορίς Σπάσκι. 

Στη συνέχεια εξαφανίστηκε από το σκακιστικό προσκήνιο ζώντας στο Βελιγράδι ή αλλού στην Γιουγκοσλαβία. Επανεμφανίστηκε στις διεθνείς ειδήσεις στις 13 Ιουλίου 2004. Στο Διεθνές αεροδρόμιο του Τόκυο, σε ταξίδι του ως προσκεκλημένος του προέδρου της Ιαπωνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας, διαπιστώθηκε από τις αρχές του αεροδρομίου, ότι σε βάρος του Αμερικανού με το "ληγμένο′′ διαβατήριο είχε εκδοθεί πριν δεκατρία χρόνια διεθνές ένταλμα σύλληψης, για παραβίαση της αμερικανικής νομοθεσίας. 

”Τα Λιγναδικά”, ο μαρκήσιος Ντε Σαντ και η ελευθεριακή αποσύνθεση της ιδεολογίας

Tο Άρδην διοργανώνει την Πέμπτη 4 Μαρτίου 2021 στις 19.00 διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα:

 «”Τα Λιγναδικά”, ο μαρκήσιος Ντε Σαντ και η ελευθεριακή αποσύνθεση της ιδεολογίας»