ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΩ ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΙ ΚΟΙΜΑΜΑΙ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ- "καμιά στιγμή χαράς δεν έχει ο Δημάρατος..." Κ. Καβάφης

Η διδακτική ιστορία του Δημάρατου, αμφιλεγόμενου προσώπου,  βασιλιά της Σπάρτης, ο οποίος αυτομόλησε στην αυλή του Πέρση βασιλιά, είναι αρκετά διαφωτιστική για τα πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής (μηδίσαντες και μη) και τη στάση που θα έπρεπε να κρατήσει ο λαός μας απέναντι στις απειλές των δανειστών μας. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΑΤΟΥ   Ο Δημάρατος, βασιλιάς της Σπάρτης έχασε το θρόνο του μετά από συνομωσία, και αργότερα, κι ενώ είχε αναλάβει κάποιο αξίωμα επίβλεψης των γυμνοπαιδιών, δέχτηκε την επίσκεψη ενός ακολούθου του νέου βασιλιά Λεωτυχίδα, ο οποίος τον πρόσβαλε δημοσίως. Ο Δημάρατος απάντησε με απειλές και κατόπιν αποχώρησε προσβεβλημένος. Αποφασισμένος να πάρει πίσω ό,τι θεωρούσε πως του ανήκε, μετέβη στην Ηλεία με πρόσχημα ένα ταξίδι προσκυνήματος κι εκεί άρχισε να στρατολογεί συμμάχους. Ωστόσο η δράση του έγινε αντιληπτή και η Σπάρτη έστειλε απεσταλμένους να τον φέρουν πίσω. Αφού διέφυγε για λίγο στη Ζάκυνθο, ταξίδεψε στην Ασία, στην αυλή του Βασιλιά Δαρείου Α'. Στην Περσία ο Δημάρατος έλαβε φιλόξενη υποδοχή και αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ότι βοήθησε τον Ξέρξη Α' να διαδεχτεί τον πατέρα του ενάντια στα υπόλοιπα αδέρφια του. Συμμετοχή στην περσική εκστρατεία Ωστόσο, όταν ελήφθη η απόφαση να καταληφθεί η Ελλάδα, φέρεται ότι έστειλε κρυφά ένα μήνυμα στην πατρίδα του τη Σπάρτη, γνωστοποιώντας τις προθέσεις των Περσών. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη εναντίον των Ελλήνων, ο Δημάρατος τον ακολούθησε με την ιδιότητα του συμβούλου για λόγους που δεν μπορούν να ερμηνευθούν απόλυτα -πιθανώς να ήλπιζε στην εκδίκηση ή στην επαναφορά του στο θρόνο της Σπάρτης. Διάσημο είναι το ιστορικό ανέκδοτο σύμφωνα με το οποίο λίγο πριν από τη Μάχη των Θερμοπυλών, ο Μεγάλος Βασιλιάς, βλέποντας τους λιγοστούς Σπαρτιάτες που στρατοπέδευαν εναντίον των πολυάριθμων στρατιωτών του να χτενίζουν με ολύμπια ηρεμία τα μαλλιά τους πριν από τη μάχη, κάλεσε κοντά του τον Δημάρατο για να του εξηγήσει το παράδοξο φαινόμενο. Ο Δημάρατος απάντησε ως εξής: ΗΡΟΔΟΤΟΣ  ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΞΕΡΞΗ – ΔΗΜΑΡΑΤΟΥ VΙΙ 101-104 Ξέρξης προς Δημάρατο: Θα τολμήσουν οι Έλληνες να αντισταθούν; VII101. Κι όταν πλέοντας έφτασε από το ένα στο άλλο άκρο του στόλου και βγήκε απ' το καράβι1, έστειλε να φωνάξουν τον Δημάρατο2, το γιο του Αρίστωνος, που τον συνόδευε στην εκστρατεία εναντίον της Ελλάδος· τον κάλεσε και του έκανε την εξής ερώτηση: «Δημάρατε, τώρα3 θα μου έδινε χαρά να σε ρωτήσω κάτι που θέλω. Εσύ είσαι Έλληνας και μάλιστα, όπως ακούω κι από σένα κι από τους άλλους Έλληνες που ήρθαν και συζήτησαν με μένα, από την πιο μεγάλη και την πιο ισχυρή πόλη4. Τώρα λοιπόν απάντησέ μου σ' αυτό το ερώτημα: θα τολμήσουν οι Έλληνες5 να σηκώσουν χέρι εναντίον μου και να μου αντισταθούν; Γιατί, όπως εγώ πιστεύω, κι αν ακόμη όλοι οι Έλληνες και οι υπόλοιποι λαοί που κατοικούν δυτικότερα ένωναν τις δυνάμεις τους, δε θα 'ναι σε θέση ν' αντιμετωπίσουν την επίθεσή μου, μια και δεν είναι μονοιασμένοι. Θέλω όμως ν' ακούσω ποια γνώμη έχεις κι εσύ γι' αυτούς». Εκείνος αυτήν την ερώτηση έκανε κι ο άλλος παίρνοντας το λόγο είπε: «Βασιλιά μου, να σου πω την αλήθεια6 ή λόγια που θα σου δώσουν χαρά να τ' ακούσεις;». Κι εκείνος τον ενθάρρυνε να πει την αλήθεια, και να είναι βέβαιος πως η εύνοια με την οποία τον περιβάλλει δε θα λιγοστέψει, θα μείνει όση ήταν πρωτύτερα.

Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής

του Π. Κονδύλη

Σύντομο απόσπασμα

«Η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού […] δεν προσκρούει απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ παντός με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει […] τη νοοτροπία και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. […] Δεν πρόκειται για έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του και συχνότατα και τα περιττώματα του.»

Πλήρες κείμενο

Η διάγνωση των κινητήριων δυνάμεων της σημερινής πλανητικής πολιτικής, όπως επιχειρείται σ’ αυτό το βιβλίο, κατατείνει στη διαγραφή ορισμένων μελλοντικών προοπτικών, των οποίων την πραγμάτωση απεύχομαι προσωπικά, αλλά τις οποίες ως αναλυτής οφείλω να διατυπώσω με σαφήνεια. Μπροστά μας ανοίγεται μια εποχή πλανητικών και περιφερειακών συγκρούσεων, πού θα καταστήσουν πολύ δύσκολη, αν δεν ματαιώσουν, την παγίωση μιας διεθνούς τάξης, καθώς οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές τους αιτίες θα συντήκονται όλο και περισσότερο με τις μακροπρόθεσμες οικολογικές και πληθυσμιακές πιέσεις, γεννώντας χρόνιες κρίσεις και ανεξέλεγκτους παροξυσμούς. Υπό τις συνθήκες αυτές, το τέλος των ιδεολογιών του 19ου αιώνα, οι οποίες κυριάρχησαν και στον 20ό, δεν θα συνεπιφέρει τον κατευνασμό των αντιθέσεων, παρά απλώς τη μετατόπισή τους σ’ ένα πεδίο στοιχειακό, υπαρξιακό και βιολογικό, στο επίκεντρο του οποίου θα βρίσκεται απροκάλυπτα το πρόβλημα της κατανομής των αγαθών σε παγκόσμια κλίμακα. Ό, τι σήμερα προσφέρεται ως νέα πυξίδα προσανατολισμού της πολιτικής δράσης και ως πανάκεια — προ παντός ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων — κατά πάσα πιθανότητα θα μεταβληθεί σε ένα νέο πεδίο μάχης, όπου η πάλη των ερμηνειών θα συνδέεται με ακόμα πιο χειροπιαστές μορφές πάλης. Στη διελκυστίνδα ανάμεσα σ’ έναν ανέφικτο οικουμενισμό και σε μια υπεράσπιση συλλογικών συμφερόντων αναπόδραστα οργανωμένη πάνω σε στενότερη τοπική και πληθυσμιακή βάση, το κρατικά οργανωμένο έθνος δεν διαλύεται, όπως περίμεναν πολλοί, μέσα σε υπερεθνικά μορφώματα, παρά αναλαμβάνει έναν νέο ιστορικό ρόλο, λίγο ή πολύ διαφορετικό από εκείνον πού έπαιξαν στο απώτερο παρελθόν το αστικό έθνος και στο πιο πρόσφατο οι αποκρυσταλλώσεις του κομμουνιστικού εθνικισμού. Πρωταρχικό του μέλημα είναι η εξασφάλιση μιας θέσης μέσα σε μια πυκνή και έντονα ανταγωνιστική παγκόσμια κοινωνία — όμως το μέλημα αυτό θα συναιρείται όλο και περισσότερο σ’ ένα αίτημα στοιχειώδους επιβίωσης στον βαθμό πού θα στενεύουν τα περιθώρια κινήσεων μέσα στους κόλπους της παγκόσμιας κοινωνίας. Η εξ αντικειμένου νέα αυτή λειτουργία του εθνικισμού παραμένει καθοριστική ανεξάρτητα από τις συνήθως αυτάρεσκες μυθολογίες μέσω των οποίων κατανοεί ο ίδιος τον εαυτό του, αντλώντας από το πραγματικό ή φανταστικό, κοντινό ή μακρινό παρελθόν.

Δημήτρης Πικιώνης: Μεταξύ παράδοσης και Νεωτερικότητας

Του Σπύρου Κουτρούλη

Ο Δ.Πικιώνης στέκεται ανάμεσα στην νεωτερικότητα, τον μοντερνισμό και την παράδοση. Όπως και άλλοι στοχαστές που ανήκαν στην γενιά του ’30 επέτυχε να αφομοιώσει ό,τι ζωντανό και γνήσιο μας έχει παραδοθεί από τις παλαιότερες γενιές και ταυτόχρονα να συνδιαλεχθεί με τα γονιμότερα στοιχεία του μοντερνισμού.

Ένας στοχαστής που η σκέψη του είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε τον Πικιώνη, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, προσδιόρισε κατά σειρά τα στοιχεία που τον επηρέασαν καταλυτικά: το έργο και το παράδειγμα του Δ. Σολωμού, ο Σικελιανός και η αποκάλυψη της νεοπλατωνικής παράδοσης του Πλωτίνου και του Πρόκλου, το έργο του ίδιου του Πλάτωνα, και η Ορθοδοξία[1]. Μα ακόμη πιο εμφατικά θα ορίσει ότι «η αρχιτεκτονική του Πικιώνη βγαίνει κατευθεία μέσα από τη γη. Και μαζί ο αρχιτέκτονας»[2].

Στο αυτοβιογραφικό του σημείωμα, ο Δ. Πικιώνης, γράφει ότι βρέθηκε τα ίδια περίπου χρόνια φοιτητής στο Πολυτεχνείο μαζί με τον Μπουζιάνη και τον Ντε Κίρικο. Γνώρισε τον Καμπούρογλου και τον Π. Γιαννόπουλο ο οποίος «ενσάρκωνε το ευγενέστερο και πλέον υπερήφανο είδος του Έλληνα»[3]. Το 1906 γνώρισε τον Κ. Παρθένη. Με την υπόδειξη των δύο τελευταίων ο πατέρας του τον έστειλε στο Μόναχο να σπουδάσει ζωγραφική, όπου συνέπεσε για δύο μήνες με τον Ντε Κίρικο. Για τρία χρόνια , κατόπιν, θα ζήσει στο Παρίσι όπου με «άρρητη χαρά»[4] βρέθηκε και πάλι με τον Κ. Παρθένη. Κάποια στιγμή, εντελώς συμπτωματικά θα συναντηθεί με τον Ντε Κίρικο, ο οποίος θα του ομολογήσει τις επιρροές που έλαβε από τον Ηράκλειτο και τον Νίτσε και την μεταφυσική ερμηνεία που τους απέδωσε. Προφανώς υπήρξε μια βαθιά φιλία και αλληλοεκτίμηση, που θα τους φέρει πολλές φορές κοντά.

ΓΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ

Του ΣΤΑΘΗ* 

 «Τι έχεις, Κωνσταντίνε μου, και λιβανιές μυρίζεις;» - απ’ το «Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού», τραγουδήθηκε σε όλες τις βαλκανικές γλώσσες κι ακόμα στα αρμένικα, τα τουρκικά και σ’ άλλες λαλιές. Απ’ το ίδιο του το πένθος γεννήθηκε ο νέος ελληνισμός. Από το σοκ της πρώτης Αλωσης, το 1204, οι Ρωμιοί βγήκαν αλαφιασμένοι με την (αυτονόητη ρωμαϊκή) θεϊκή τάξη των πραγμάτων γύρω τους να καταρρέει. Ελληνες τους έλεγαν όλοι οι άλλοι, Ελληνες άρχισαν πάλι να ονομάζουν τον εαυτόν τους κι ορισμένοι εξ αυτών, «Ελληνες εσμέν, καθώς η γλώσσα και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί» έλεγε ο Πλήθωνας, αλλά ο πολύς λαός δεν καταλάβαινε από «πρώιμο βυζαντινό ανθρωπισμό», όπως τον αποκαλούμε σήμερα, τη Ρωμανία αγάπαγε και η Ρωμανία χανόταν. «Σάπιος ο θρόνος των Καισάρων» και η καμαρίλα της Πόλης διάλεγε αφέντες, τιάρα παπική ή φακιόλι τούρκικο, λίγοι οι εύψυχοι ευγενείς κι αδύναμος ο πολύς λαός, περίμεναν κισμέτ τη μοίρα τους, «την τιμωρία τους για τις αμαρτίες τους», οργίαζαν οι Ησυχαστές, κόπηκαν τα λείψανα της παλιά ισχύος σε ενωτικούς κι ανθενωτικούς, όλα πέθαιναν πλην απ’ τα γράμματα (η Παλαιολόγια Αναγέννηση) ώσπου η Πόλη έπεσε, ο Πόντος έπεσε και η Τουρκιά απλώθηκε στη μισή Ελλάδα - την άλλη μισή τη βάσταγαν οι Βενετοί.

Η Ελλάδα ή η αίσθηση του τραγικού

Του Γιάννη Τριάντη από την Ελευθεροτυπία

Φρύγανα έτοιμα να πάρουν φωτιά οι λέξεις και να λαμπαδιάσουν στη μεγάλη περιοχή του ποδοσφαίρου, μιλώντας για τη λατρεία στην μπάλα, γι’ αυτό το υφήλιο πάθος, για την ανυπέρβλητη χοϊκότητα του παιχνιδιού, για τα εθνόσημα και τον εθνικισμό, για τις αποθεωτικές υπερβολές αλλά και το ξηρό δέρμα των επικρίσεων, για τον διονυσιασμό των μεν και τη δυσανεξία των δε.

Είναι τόσες πολλές οι αφορμές…

Ετρεχαν να προλάβουν οι λέξεις, να συγκροτήσουν κείμενο προτού αρχίσει ο αγώνας Ολλανδία-Μεξικό και μετά να ημερέψουν, να σωπάσουν και μυσταγωγικά να περιμένουν τον δικό μας μεγάλο αγώνα με την υπέροχη Κόστα Ρίκα, τη θαυμαστή κουκκίδα που έλαμψε, όπως και εμείς, και πάει για θαύματα. Τότε μπήκε αναπάντεχα στο κάδρο ένας Γάλλος αθλητικογράφος, ο Thibaud Leplat, μ’ ένα συγκλονιστικό σημείωμα σε γαλλική ιστοσελίδα. Τίτλος: «Η Ελλάδα ή η αίσθηση του τραγικού».

Ε, αυτό ήταν. Οι δικές μας λέξεις έβγαλαν το καπέλο τους στον Γάλλο και αποσύρθηκαν. Ζήλεψαν λίγο, αλλά υποκλίθηκαν. Οχι επειδή υμνεί την Ελλάδα και την Εθνική της. Αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά γιατί ο ξένος αυτός καταλαβαίνει περισσότερα από κάποιους δικούς μας. Για τη νοοτροπία, τις αρετές, τα κουσούρια, το πάθος και το «είναι» ενός λαού. Ανατέμνει, ανιχνεύει, φωταγωγεί τα «ήσσονα» και υποτιμημένα. «Κεντάει» ο Γάλλος και φωνάζει από την εξέδρα της γνώμης του: «Οσο κρατάει το Μουντιάλ έχουμε πάντα δυο ομάδες στην καρδιά μας. Τη μία γιατί είναι η δική μας. Την άλλη γιατί είναι η Ελλάδα»… Και αυτό, όπως λέει, γιατί «Η Ελλάδα είμαστε εμείς»…

Ιδού, λοιπόν, ολόκληρο το κείμενο του Thibaud Leplat, όπως αναδημοσιεύθηκε στην ελληνική ιστοσελίδα http://www.zappit.gr/ default.php?pname=Article@cat id=67&art, η οποία έχει την ευθύνη της μετάφρασης (οι υπότιτλοι είναι δικοί μας). Η διεύθυνση της γαλλικής ιστοσελίδος είναι η ακόλουθη: http://www.sofoot.com/la-qreece-ou-lesens-dutragique-185819.html. Απολαύστε το:

«Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση παίζεται το ίδιο έργο, οι Ελληνες δεν είναι ποτέ ανάμεσα στα φαβορί. Ωστόσο είναι από τους λίγους Ευρωπαίους που κατάφεραν να φτάσουν στις τελικές δύο οχτάδες. Τότε λοιπόν γιατί; Γιατί κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα;

Mνήμες για χρήση προεκλογική

Μαρτίου 10, 2014 από seisaxthiablog

του Χρήστου Γιανναρά

Η δοκιμασία που ζούμε στην Eλλάδα σήμερα έχει, ίσως, και κάποιες θετικές πτυχές - έτσι συμβαίνει με κάθε καταστροφή. Mοιάζει τελευταία να μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων που ψάχνουν, με σοβαρότητα και συνέπεια, απάντηση στο ερώτημα: Γιατί, διακόσια χρόνια τώρα, θέλουμε να γίνουμε ένα σωστά οργανωμένο, λειτουργικό, προηγμένο ευρωπαϊκό κράτος - και δεν τα καταφέρνουμε. Tι φταίει, ποιος μας εμποδίζει, πού σκοντάφτουμε.

Ξέρουμε ότι την ύπαρξη του κράτους μας την οφείλουμε, σε μεγάλο βαθμό, στον «φιλελληνισμό» της Δύσης. Bέβαια, ο δυτικός φιλελληνισμός αφορούσε (αποκλειστικά) στην αρχαία Eλλάδα: «Eλληνες» ονόμαζαν οι Δυτικοί (και ονομάζουν) μόνο τους αρχαίους. Tους Eλληνόφωνους, τους κάτω από τον τουρκικό ζυγό, τους αποκαλούσαν στη Δύση «Γραικούς». H λέξη σήμαινε, με αξιολογικά αρνητική, περιφρονητική σημασία, τον ετερόδοξο, τον σχισματικό, περίπου τον εξωμότη - και ταυτόχρονα τον ακαλλιέργητο, τον πολιτισμικά υποδεέστερο.

Oλόκληρο τον «μέγα κόσμο» της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης» η μεσαιωνική και νεώτερη Δύση τον είχε με πάθος δυσφημήσει, τον αποκαλούσε με το ψευδώνυμο εφεύρημα του 16ου αιώνα (από τον Iερώνυμο Wolff) «Bυζάντιο»: Hταν η αυτοκρατορία των «Γραικών», θανάσιμα μισητός αντίπαλος για τη Δύση - όπως φρικιαστικά καταδείχθηκε και με τη λεηλασία, σφαγή, καταστροφή της Kωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, το 1204.

Θριαμβεύοντας στον Χρόνο…-Εκπληκτικό και ανεκτίμητο ιστορικό αρχείο!

Αναρτήθηκε από τον/την Βισάλτης στο Φεβρουαρίου 18, 2014

Το 1947 η Αμερικανική Σχολή Κλασσικών Σπουδών στην Αθήνα ανέθεσε την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο «Θριαμβεύοντας στο χρόνο» (Triumph over time). Το ντοκιμαντέρ, που σκηνοθετήθηκε από τον αρχαιολόγο Οσκάρ Μπρονίρ και παρήχθη από τη νομισματολόγο Μάργκαρετ Τόμσον με τη βοήθεια προσωπικού από τη Fox Srudios, παρουσιάζει την Ελλάδα που προσπαθεί να ανακάμψει από τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Προσωπικό της Αμερικανικής Σχολής εμφανίζεται να αρχίζει εκ νέου τις έρευνές του και να προετοιμάζει τους αρχαιολογικούς χώρους προκειμένου να τους επισκεφτούν οι «μεταπολεμικοί» τουρίστες. Παρουσιάζονται πλάνα από ανασκαφές στην Αγορά των Αθηνών και την Αρχαία Κόρινθο που αναμιγνύονται με σκηνές από την καθημερινή αγροτική ζωή, οι πρώην βασιλείς Παύλος και Φρειδερίκη που παρακολουθούν μια δημόσια διάλεξη, η βιβλιοθηκάριος της Γενναδίου που παρουσιάζει μερικά από τα σπάνια βιβλία της βιβλιοθήκης.

Η αρχειονόμος της Αμερικανικής Σχολής, NATALIA VOGEIKOFF, περιγράφει το ιστορικό και την παραγωγή του ντοκιμαντέρ, καθώς και τη θέση του τόσο στην ιστορία της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών όσο και στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Επίσης παρουσιάζει εντυπωσιακά αποσπάσματα από ανέκδοτες επιστολές και απομνημονεύματα καθώς και σύγχρονες φωτογραφίες. Παραγωγή της Αμερικάνικης Σχολής Κλασικών Σπουδών

http://www.visaltis.net/

Η ένοχη σιωπή των αστών

Φεβρουαρίου 14, 2014 από seisaxthiablog

Του Νικόλα Δημητριάδη

Κάθε συζήτηση για την ελληνική αστική τάξη πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της το γεγονός ότι ο ελληνικός κόσμος έχει μια ιστορική διαδρομή διαφορετική από αυτήν της δυτικής Ευρώπης, με αποτέλεσμα να είναι διαφορετική και η οικονομική και η κοινωνική πραγματικότητά του. Το ελληνικό κράτος μπήκε στον σύγχρονο κόσμο με μία διπλή ιδιότητα. Από τη μία ήταν ένα κράτος οικονομικά καθυστερημένο και αποικιακά δεμένο με τον δυτικό κόσμο (μην ξεχνάμε ότι το πρώτο θύμα της δυτικής αποικιοκρατίας υπήρξε το Βυζάντιο).

Από την άλλη, αυτό το κράτος-αποικία διέθετε μία «ελληνικού τύπου» αστική τάξη, απόλυτα ενταγμένη στο ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, η οποία, όμως, δρούσε εκτός του εθνικού κορμού: στα μεγάλα αστικά κέντρα του Ελληνισμού (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια κ.α.), που όμως δεν περιελήφθησαν στο ελληνικό κράτος, στις παροικίες και στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης. Έτσι, η ελληνική αστική τάξη, κοσμοπολίτικη και διεθνοποιημένη, απέκτησε μια ιδιότυπη μορφή, λειτουργώντας περισσότερο ως μεσάζων, ως εμπορικός πράκτορας της Δύσης στην Ανατολή, παρά ως «εθνική» αστική τάξη. Tο σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν ανήκει, λοιπόν, ούτε στον μητροπολιτικό ούτε στον αποικιακό χώρο: ήταν και είναι ένα παράσιτο της Δύσης.

K. Παπαγιώργης: Ἡ χώρα θυμίζει τὴν ὕαινα ποὺ κυλιέται πάνω στὸν ἐμετό της

Kωστῆς Παπαγιώργης 

Προδημοσίευση ἀπὸ συνέντευξη τοῦ συγγραφέα στὸ περιοδικὸ ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ* 

Οὐδέποτε εἶχα κατὰ νοῦ μιὰ κάποια "ἐπιστημονικὴ μελέτη". Οὐσιαστικὰ δὲν ἤξερα οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸ γράψιμο, κάτι μέσα μου ὅμως διαμαρτυρόταν καὶ ἔδειχνε πρὸς τὰ βιβλία καὶ τὸ γράψιμο. Λόγω μιᾶς δυσκολίας ποὺ ἔχω στὴν ὁμιλία, σιχάθηκα τὸ γυμνάσιο, τὴ Νομικὴ καὶ κάθε μορφὴ συνδιάλεξης. Στὰ βιβλία, ὀφείλω νὰ πῶ, δὲν πήγα γιὰ νὰ σπουδάσω. Ἡ ἐλευθερία μοῦ ἔλειπε. Γνώρισα μιὰ συντροφιὰ μὲ τὰ ἴδια ἐνδιαφέροντα: τὸν Ἀποστολόπουλο, τὸν Λεβέντη καὶ τὸν Ζέρβα· αὐτὸς ἦταν ὁ πρῶτος ἀνθρωπος ποὺ εἶδα νὰ γράφει σὲ γραφομηχανὴ ποιήματα…

Γιὰ νὰ εἶμαι ἐλικρινὴς ὀφείλω νὰ σᾶς πῶ ὅτι οὐδέποτε μὲ γοήτευσε ἡ ποίηση. Δὲν μιλᾶμε γιὰ τὸν Ὅμηρο βέβαια, τοὺς τραγικούς, τὸν Σαίξπηρ κτλ. Ἔχω βιβλία ποιητικὰ στὸ σπίτι μου, ἀλλὰ σπανίως τὰ ἀνοίγω. Ἀντίθετα τὰ δοκίμια τοῦ Σεφέρη γιὰ παράδειγμα μὲ ἔχουν καταγοητεύσει. Εἰδικὰ τὸ δοκίμιο γιὰ τὰ μοναστήρια τῆς Καπαδοκίας... Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, τὴ στοχαστική, ὁ Ράμφος καὶ ὁ Κονδύλης νομίζω ὅτι ἐπέτυχαν κάτι ἐντυπωσιακό. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τόσο ὁ Στέλιος ὅσο καὶ ὁ Τάκης προκάλεσαν πανικὸ στὸ ἑλληνικὸ πανεπιστήμιο…

Η Εύθραυστη Αγιότητα της Νεωτερικής Επιθυμίας

Nίκος Μαυρίδης

Ποια είναι η ταυτότητα του σύγχρονου, μετανεωτερικού, μεταβιομηχανικού πολιτισμού της Ευρώπης; Παρατηρείται πληθύς βιβλίων, παραστάσεων, ταινιών, εκθέσεων ζωγραφικής και πολιτισμικών προϊόντων σε υπερπληθωριστικό βαθμό, χωρίς παρά ταύτα να προκύπτει μία πολιτισμική συνισταμένη. Και ακριβώς επί της ελλείψεως αυτής της συνισταμένης, θα επιχειρηματολογούσε ο μεταμοντέρνος διανοούμενος, εδράζεται η πολιτισμική ταυτότητα του σύγχρονου μας πολιτισμού. 

Ο λυμφατικός, πλέον, ορθολογιστής ασφαλώς διαφωνεί, αλλά καταλαβαίνει ότι τόσο ο ορθολογισμός όσο και ο διαφωτισμός αποτελούν παρελθόν, ΄΄παράδοση΄΄ μέσα στο σώμα της σύγχρονης ιστορίας. Επιλέγει λοιπόν το μη χείρον ως βέλτιστον. Αν επιμείνει στον διαχωρισμό του από τον μετανεωτερικό άνθρωπο θα συγκαταλεχθεί στις δυνάμεις του παρελθόντος, ήγουν θα πρέπει να συζήσει με τον βδελυρό αντίπαλό του, την χριστιανική μεταφυσική. Διασώζοντας λοιπόν τον εαυτό του στην ορθολογική επιστημονική ευρηματικότητα της τεχνολογίας συντάσσεται εξ ανάγκης με τις μεταμοντέρνες πολιτιστικές προεκτάσεις του ΄΄νέου γενναίου κόσμου΄΄. 

Ποίηση ως ζωή προσφέρει η Ελλάδα στην Ευρώπη

Συνέντευξη του Κυριάκου Χαραλαμπίδη στον Δημήτρη Κοσμόπουλο

Η ιστορία παίζει κεντρικό ρόλο στη ποίησή σας. Η ποίηση μπορεί άραγε να μας βγάλει από αυτό που θα ορίζαμε ως τραγωδία της ιστορίας;

Η ιστορία, όπως ξέρετε, είναι το υλικό αποτύπωμα της εξελικτικής μας συμπεριφοράς. Συχνότατα καθορίζεται από όρους αποτρόπαιης ή ελεεινής μορφής, που καταστρατηγούν —εν είδει αντιποίησης αρχής— την αμετάθετη αξία του ανθρώπου και την εξ ουρανού δοσμένη σ’ αυτόν πνευματική χάρη. Για να συντομέψω την απάντηση, θα έλεγα ότι η ιστορία αποτελεί το πρό–βλημα, υπό την έννοια της αριστοτελικήςπρο–βολής, αυτού δηλαδή που προ–βάλλεται προς συζήτηση κι εξεύρεση λύσης. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της Ποίησης, που έχει να κάνει με την εις βάθος ανίχνευση και αναγνώριση της τραγωδίας. Για να συναισθανθεί ο άνθρωπος την τραγωδία που τον περιβάλλει, οφείλει να γίνει τραγικός αφεαυτού, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διείσδυσης —υπό μορφήν επίσκεψης και υπέρβασης— στο μεθιστορικό του πεδίο.

Τι σημαίνει για εσάς Ελληνική Πνευματική Παράδοση; Πώς περνά στην ποίησή σας; 

Η αθλιότητα των ημερών μας, που μεταβάλλει το κούφιο και το ευτελές σε τρόπο ζωής, ενεργοποιεί τον φυσικό κανόνα: «Σε κάθε δράση εκδηλώνεται ίση αντίδραση». Η δική μου αντίδραση, εν προκειμένω, είναι ο φωτοτροπικός προσανατολισμός προς τη διαχρονική διάσταση αυτού που θ’ αποκαλούσαμε «ελληνικό» (ή ό,τι άλλο, καταπώς έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός, διευρύνοντας την έννοια του εθνικού στην οικουμενική του ειδή, ως απόσταξη αλήθειας και ανθρώπινης διέκτασης). Η ελληνική πνευματική παράδοση, θέλω να πω, είναι ο ζωογόνος ήλιος που φωτίζει και καθοδηγεί το πνεύμα μου, ενώ παράλληλα με απελευθερώνει από αγκυλώσεις εθνικιστικού τόνου. Γιατί η ελληνική παράδοση, κατεργασμένη από τους αιώνες, είναι κάτι βαθύ και ουσιώδες αλλά παράλληλα και κάτι ανάλαφρο και χορευτικό· μια μέθεξη, στην οποία συνηχεί η ηρακλείτεια «παλίντονος αρμονία», συγκεφαλαιώνοντας το Ένα μέσα στο οποίο κινούνται τα πάντα. Όποιος μπορέσει να ιδεί την ελληνική παράδοση στις ποικίλες της μεταμορφώσεις, γίνεται κύριος της διαχρονίας της και ουσιαστικά συλλαμβάνει το διαρκώς ανανεωτικό της πνεύμα.

Ο Ελληνισμός είναι η ιστορική εκείνη παράδοση μέσα στην οποία ζει η ιδέα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η ελευθερία είναι ο πυρήνας της ελληνικότητας.

Αναρτήθηκε από τον/την anarmodios στο Δεκεμβρίου 7, 2013

Το πρόβλημα των παγμόσμιων εξουσιαστών είναι η ιδέα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, της ΑΥΤΟ-ΝΟΜΙΑΣ και της ΑΥΤΟ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Η ύπαρξή της, η επιβίωσή της και η διάδοσή της.

Και η μήτρα των ιδεών αυτών είναι ο ελληνισμός.

Ο πυρήνας της ελληνικότητας είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Με ελληνικά καύσιμα βγήκε η αποκτηνωμένη Ευρώπη από τον μεσαίωνα και μπήκε στην αναγέννηση.

Με τι θα ‘βγαινε η Ευρώπη από την βαρβαρότητα της δεσποτείας του μεσαίωνα; Με τα δικά της ανύπαρκτα πνευματικά …εφόδια; Με ελληνικά εφόδια βγήκε. Αλλά αύτό τους χαλάει άσχημα τους εθνομηδενιστές αριστερούς και αναρχικούς. Διότι βασικά είναι μισέλληνες.

Το πρόβλημα των παγκόσμιων εξουσιαστών είναι, εξ αιτίας αυτών λοιπόν, το ελληνικό πνεύμα. Αυτό γυρεύουν να εξαφανίσουν. Να μην μεινει ίχνος. Να μην μείνει ρουθούνι που να ισχυρίζεται, ή να πιστεύει ή ότι άλλο πως έχει ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ με τον ελληνισμό και ότι ο ελληνισμός αντιπροσωπεύει.

Πρέπει να διακοπεί κάθε ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ανθρώπων, ομάδων και εθνών, με τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. Να εκλείψει.

Γι’ αυτό μισθώνουν τους Φαλμεράϋερ και τους καθοδηγητάδες των αναρχόπουλων και των αριστερόπουλων κι εκείνους που γράφουν τα βιβλία και τις μπροσούρες που διαβάζουν και τα στέκια τους. Και έχουν καταξοδευτεί οι άνθρωποι για να τους κάνουν μισέλληνες, έλληνες όντες.

Υπάρχουν πολλές άλλες ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ που να σχετίζονται με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και τον ΑΝΘΡΩΠΟ-ΚΕΝΤΡΙΣΜΟ εκτός από την ελληνική;

Ποιες;

Καμμία!

Τι θα ‘κανε κάποιος αν ήτανε ένα σαλταρισμένος παγκόσμιος εξουσιαστής; Δεν θα κοίταγε να ξεφορτωθεί αυτό το κακό σπυρί που λέγεται ΕΛΛΗΝΑΣ;

Ε, γι’ αυτό ξοδεύουν τόσα φράγκα οι άνθρωποι αυτοί. Για να καταφέρουν να χτυπήσουν τον ελληνισμό ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΤΙΑ, μέσα στην ΕΛΛΑΔΑ. Να κάνουν τα αναρχόπουλα και τα αριστερόπουλα και τα άλλα ελληνόπουλα ΜΙΣΕΛΛΗΝΕΣ.

Και τους δουλεύουν και ψιλό γαζί πως είναι και προοδευτικοί κιόλας!

Θραξ Αναρμόδιος

Γ.Κοντογιώργης, Ποια τα αίτια της διαχρονικής επικαιρότητας του ελληνικού κόσμου

Οδυσσεύς Δίκτυο Ελλήνων & ΟΔΥΣΣΕΙΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑ.
Ομιλία από την Ημερίδα: Ας ξανασυστηθούμε όλοι οι Έλληνες - 4 στην Πάτρα 10/11/2013.
Ομιλτής ο καθηγητής Πανεπιστημίου Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Πάντειου Πανεπιστημίου, κ. Γιώργος Κοντογιώργης
Θέμα: Ποια τα αίτια της διαχρονικής επικαιρότητας του ελληνικού κόσμου.

Ανάρτηση από: http://contogeorgis.blogspot.gr
Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr

Η εθνική αμηχανία των σχολικών γιορτών

του Γιώργου Μάλφα

«Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους

κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – προσμένουνε την ώρα,

δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν,

προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση»

Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της «κρίσης ταυτότητας» που διαπερνά το σύγχρονο ελληνικό σχολείο είναι αυτό της διαχείρισης του ζητήματος των «εθνικών επετείων». Του τρόπου, δηλαδή, ανάγνωσης, ανάμνησης και ερμηνείας ιστορικών γεγονότων καθοριστικής σημασίας για την εθνική και κοινωνική επιβίωση-συνέχεια του λαού μας. Σε όποιον κινείται εντός της σχολικής πραγματικότητας είναι ολοφάνερη η αμηχανία και η αφασία που χαρακτηρίζει τις σχολικές επετείους των εθνικών μας γιορτών: αγχωτικό καθήκον, άχαρη εθιμική υποχρέωση, επαχθής εξακολουθητικός ευτελισμός των «ιδανικών» που κανείς πια δεν πιστεύει…

Στο επίκεντρο των σχετικών συζητήσεων ανακυκλώνεται αναπόφευκτα η έννοια και το περιεχόμενο του «έθνους»: η ιστορική και υλική του υπόσταση, η συμβολική και πολιτισμική του νοηματοδότηση. Το επίδικο του «έθνους» εξαιρετικά πολυσύνθετο από την ίδια του τη φύση. Πληθώρα ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών προβολών ερίζουν για τον (καθ)ορισμό του «έθνους» και φορτίζουν με οξύτητα το κλίμα και τον χαρακτήρα των «εθνικών επετείων». Στις γραμμές που ακολουθούν επιχειρείται μια συνοπτική-σχηματική (και γι’ αυτό αναγκαστικά γενικευτική) παρουσίαση δύο κυρίαρχων προσεγγίσεων του νοήματος των εθνικών γιορτών όπως αυτές εκδηλώθηκαν διαχρονικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Το έθνος ως φετίχ

Περί Ρωμανίας και Φραγκίας. Η σημερινή μας κρίση υπό το πρίσμα της συνεχιζόμενης σύγκρουσης των δύο κόσμων

Μικρό ιστορικό σχόλιο 

Ιωάννης Κ. Νεονάκης MD, MSc, PhD. 

Καθώς ο λαός μας βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, πιστεύω ότι είναι πλέον επείγουσα και sine qua non συνθήκη επιβίωσης για μάς, να αναστοχαστούμε την ιστορία μας, να την προσεγγίσομε με κριτικό βλέμμα και εξ αυτού να καταλάβομε ακριβώς που βρισκόμαστε και πάνω από όλα ποίοι είμαστε εμείς, αλλά και ποιοι είναι οι άλλοι με τους οποίους σχετιζόμαστε και από τους οποίους δυστυχώς εξαρτάται πλέον η ζωή μας. Βασική προϋπόθεση στην προσέγγισή μας αυτή θα πρέπει να είναι ο προσδιορισμός του διπόλου Ρωμανίας - Φραγκίας. Είμαι σίγουρος ότι εάν ερωτηθούν εκατό νεοέλληνες για το τι είναι η Ρωμανία η συντριπτική τους πλειοψηφία είτε θα δηλώσει πλήρη άγνοια, είτε θα αναφερθεί λανθασμένα στο σύγχρονο κράτος της Ρουμανίας. Όλοι έχομε ακούσει και θεωρούμε ότι είμαστε απόγονοι και συνεχιστές του «Βυζαντίου» ή όπως λέμε της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», όμως λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι το πραγματικό όνομα του κράτους μας ήταν Ρωμανία και οι πρόγονοί μας αποκαλούνταν Ρωμηοί και ποτέ «Βυζαντινοί».

Η αναζήτηση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας

Γιώργος Καραμπελιάς

Ένα θεμελιώδες στοιχείο της σύγχρονης «προοδευτικής» σκέψης υπήρξε η αποσύνδεση μεταξύ αρχαίου ελληνικού κόσμου και χριστιανισμού. Και πόσο μάλλον που ο ελληνικός σκοταδισμός μιλούσε για «ελληνοχριστιανικό πολιτισμό» δυσφημίζοντας έτσι κάθε σοβαρή απόπειρα προσέγγισης της σχέσης ελληνισμού και ορθοδοξίας. Αποσυνδέοντας το Βυζάντιο από τον αρχαίο κόσμο, αποδεχόμαστε την προσκόλληση μας στη Δύση. Γιατί μια και ο «αυθεντικός κληρονόμος» της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας υπήρξε ο δυτικός κόσμος, ενώ η Ελλάδα βυθίστηκε στο «βυζαντινό και θεοκρατικό σκοτάδι», η σύγχρονη Ελλάδα θέλοντας να αναφερθεί στην παράδοση της αρχαίας Ελλάδας θα έπρεπε να απορρίψει την ιστορία της των τελευταίων χιλίων- πεντακοσίων χρόνων και να προσκολληθεί στη Ελλάδα του Χέλντερλιν και του Ουγκώ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός κλασσικού νεοέλληνα αρχαιολάτρη και –παρεμπιπτόντως- ευρωποκεντρικού, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Στην Ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος, στον Πρόλογο των Εκδόσεων 1941 και 1947 γράφει:

Γράφοντας την ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος άφησα έξω την Ελλάδα. Η Ελλάς βρίσκεται πριν από την Ευρώπη. Η έννοια της Ευρώπης προϋποθέτει την Ελλάδα, τη Ρώμη, το Χριστιανισμό και κάτι ακόμα το Βορρά.[1]

Ξύπνα ρε!

Του Ελευθέριου Ανεβλαβή

Και τώρα; Τι λες; Τι λες, στους νέους; Στα παιδιά μας; Στα εγγόνια μας;
«Με την αρετή η Ελλάδα, και τη φτώχια και τη σκλαβιά αντιμάχεται: Αρετή διαχρωμένη η Ελλάς, την τε πενίην απαμύνεται και την δεσποσύνην.» (Ηρόδοτος)

Αυτήν την επικίνδυνη ΑΡΕΤΗ του Έλληνα να ξαναβρούμε, λέω. Ας ξαναβρούμε την αρετή και την τόλμη, που θέλει η ελευθερία του να είσαι άνθρωπος και όχι μαζάνθρωπος. Μπορούμε! Να γίνουμε, αυτό που είμαστε: ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Γιατί δεν είμαστε, αυτό που μας έκαναν: Ύες, γουρούνια, στο γουρουνοστάσι της Κίρκης, να τρεφόμαστε με βαλανίδια.

Τι είπε ο Δημάρατος στον Ξέρξη

του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Να σας πω την αλήθεια ή να σας κάνω την καρδιά;Προτιμώ το του Ευαγγελίου: «Και γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».[1]

Για να διδάξουν οι δάσκαλοι πρέπει πρώτα να διδαχτούν!

Τι είπε ο Δημάρατος στον Ξέρξη βασιλέα, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε: «Δημάρατε, αυτή τη στιγμή μου έρχεται η όρεξη, να σ’ ερωτήσω κάτι που θέλω. Συ είσαι Έλλην και, όπως μαθαίνω και από σένα και από άλλους Έλληνες, με τους οποίους έρχομαι σε επαφή, από πόλη ούτε......ελαχίστη ούτε ασθενεστάτη.

Τώρα λοιπόν πες μου τούτο. Αν δηλαδή οι Έλληνες θα αντισταθούν και θα τολμήσουν να σηκώσουν χέρι εναντίον μου. Γιατί εγώ έχω την γνώμη, ότι ποτέ, ούτε κι’ αν συνενωθούν όλοι οι Έλληνες μαζί και οι λοιποί άνθρωποι, που κατοικούν προς το μέρος της Δύσεως, δεν είναι αξιόμαχοι, ώστε να αντισταθούν στη δική μου επίθεση, και μάλιστα αν δεν είναι μονιασμένοι. Παρ’ όλα αυτά θέλω να μάθω και τη δική σου γνώμη, σαν τι λες κι’ εσύ».

Αυτήν την ερώτηση του έκαμε και ο άλλος απάντησε και είπε: “Βασιλιά μου, τι προτιμάς, να σου ειπώ την αλήθεια ή να σου κάνω την καρδιά;”.

Και εκείνος τον διέταξε να ειπεί την αλήθεια και πρόσθεσε ότι δε θα δυσαρεστηθεί καθόλου μαζί του, παρά θα τον έχει όπως πρώτα.

Άμα το άκουσε αυτό ο Δημάρατος, άρχισε να του λέγει: “Έ λοιπόν βασιλιά μου, επειδή με διατάζεις ρητώς να σου πω την αλήθεια και να σου πω πράγματα, για τα οποία να μη με πιάσεις αργότερα ψευδόμενον, σου λέγω ότι η Ελλάς με τη φτώχεια είναι ανέκαθεν αχώριστοι σύντροφοι, αλλά με αυτήν συνδυάζει την αρετή, δημιούργημα της ευφυΐας των Ελλήνων και της αυστηρής πειθαρχίας. Και με το θάρρος αυτό η Ελλάς αποφεύγει και τη φτώχεια και την υποδούλωση”». [2]

«Γιατί, αν και είναι ελεύθεροι, εν τούτοις δεν είναι σε όλα ελεύθεροι. Από πάνω τους στέκει ένας κύριος, ο νόμος, και αυτόν τον φοβούνται πολύ περισσότερο ακόμη απ’ ότι φοβούνται εσένα οι δικοί σου».[3]

Από τον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο γνωρίζουμε ότι ο Ξέρξης, όταν εκστράτευσε εναντίον της Ελλάδας, ζήτησε τη γνώμη του Δημάρατου, εξόριστου βασιλιά από τη Σπάρτη, στην αυλή του Ξέρξη. Τον ρώτησε λοιπόν, αν «οι Έλληνες θα αντισταθούν και θα τολμήσουν να σηκώσουν χέρι εναντίον μου».

Οπότε του απαντάει ο Δημάρατος με τα εξής λόγια: «Η Ελλάς με τη φτώχεια είναι ανέκαθεν αχώριστοι σύντροφοι, αλλά με αυτήν συνδυάζει την αρετή, δημιούργημα της ευφυΐας των Ελλήνων και της αυστηρής πειθαρχίας. Και με την αρετή αυτή η Ελλάς αποφεύγει και τη φτώχεια και την υποδούλωση». [4]

Η αρετή κατά την ομηρική εποχή είχε την έννοια της ανδρείας. Κατά τους κλασικούς χρόνους απέκτησε την έννοια ενός συστήματος πνευματικών και ηθικών αξιών. Στη σημερινή εποχή οι Έλληνες έχασαν αυτή την αρετή, γιατί αυτή η αρετή θεωρείται σήμερα βλακεία.

Το γιατί συμβαίνουν αυτά μας το εξηγεί ο άλλος πατέρας της ιστορίας, ο διαχρονικός δάσκαλος Θουκυδίδης: «Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν το κακό και να θεωρούνται έξυπνοι, παρά να είναι καλοί και να τους λένε κουτούς».[5]

Αυτήν την «ηθική» εφάρμοσαν οι κρατούντες, οπότε υφιστάμεθα την κατοχή της Τρόικας, ως νομοτελειακό αποτέλεσμα.

Έτσι αλλάζουν οι έννοιες, ανάλογα με την ακμή ή παρακμή μιας κοινωνίας. Τώρα βρισκόμαστε σε πορεία παρακμής, γι’ αυτό και οι έννοιες παρακμάζουν επίσης. Και αυτές υφίστανται την αίγλη ή την φθορά των κοινωνιών.

[1] Κατά Ιωάννην, 8, 32-33

[2] Ηροδότου, βιβλίο VII, κεφ. 10, 1 - 103. Η ευφυΐα έγινε κουτοπονηριά και η ασυδοσία αντικατέστησε τους νόμους. «Αυτή είναι η Ελλάδα», που είπε και ο αρχιερέας της διαπλοκής Κώστας Σημίτης.

[3] Ηροδότου, ό.π., κεφ. 104-106.

[4] Ηροδότου, βιβλίο VII, κεφ. 101 - 103.

[5] Θουκυδίδου, Ιστορία Γ΄ (82).

«Η ερημία του πλήθους»...ΣΤΑΘΗΣ

Οταν θα τελειώσει η κρίση, θα έχει παγιωθεί. Θα έχει εγκαθιδρύσει νέο καθεστώς. Ως την επόμενη κρίση. Το νέο τοπίο που η κρίση δημιούργησε στην Ελλάδα είναι ήδη ορατό και είναι ο χειρότερος εαυτός του προηγούμενου.

Σε αυτό το νέο τοπίο οδήγησε (εκτός απ’ τη διεθνή συγκυρία ή μάλλον παράλληλα με τη διεθνή συγκυρία) η τριακονταετής διακυβέρνηση της χώρας απ’ τον δικομματικό μονοκομματισμό. Ο ίδιος αστικός μονοκομματισμός σε τρισυπόστατη παραλλαγή, θέτει τώρα τους νέους όρους (θεσμούς) διακυβέρνησης της χώρας στις νέες συνθήκες.

Αυτό που πρόκειται να κυβερνηθεί (η Ελλάδα) είναι εν πρώτοιςυποτελές (και καθόλου βέβαιον ότι θα παραμείνει αρτιμελές). Περισσότερον υποτελές παρά ποτέ, διότι καθ’ όλην την ιστορία του το νεώτερο ελληνικό κράτος ήταν εξαρτημένο από άλλες Δυνάμεις και πολύ συχνά εξαρτυμένο σε μέρος απ’ αυτές.

Κατά δεύτερον, αυτό που πρόκειται να κυβερνηθεί (η Ελλάδα) παρουσιάζει πλέον περισσότερον χαρακτηριστικά χώρου παρά χώρας,προτεκτοράτου παρά κράτους.