Τό ἐθνικό συμφέρον καί οἱ ἐγκληματίες τῆς εἰρήνης.

Γράφει ὁ Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ».

Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Ορμπάν (Orban) και ο πρόεδρος της Σερβίας Βούτσιτς (Vucic).

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ἀργά προχθές τό βράδυ ἀπό τό ἑλληνικό κανάλι τοῦ Euronews τίς ὁμιλίες τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Οὑγγαρίας Βίκτορ Ὀρμπάν καί τοῦ Προέδρου τῆς Σερβίας Ἀλεξαντάρ Βούτσιτς ἀμέσως μετά τίς ἐκλογικές τους νῖκες στίς ἀναμετρήσεις πού διεξήχθησαν στίς χῶρες τους. Ὁ Ὀρμπάν διέψευσε τίς δημοσκοπήσεις, συγκέντρωσε τό 54% τῶν ψήφων καί συνέτριψε τήν ἑνωμένη ἀντιπολίτευση. Ἕξι κόμματα συνασπίστηκαν ἐναντίον του γιά νά τόν ἀνατρέψουν. Ἀριστερά καί Δεξιά. Τά κέρδισε μέ 20 μονάδες διαφορά! Ὁ ἴδιος εἰρωνεύτηκε τίς δυνάμεις τοῦ ἐξωτερικοῦ πού χρηματοδότησαν τήν ἐκστρατεία ἐναντίον του μέ τήν φράση κάθε εὐρώ πού ἐπενδύεται ἀπέναντι στό κόμμα μας εἶναι ἕνα χαμένο εὐρώ –ὁλόκληρον Σόρος ἔδιωξε ἀπό τήν Οὑγγαρία– καί πρόσθεσε μέ χιοῦμορ: ἡ νίκη μας εἶναι ὁρατή ἀπό τό φεγγάρι! Γιά τέταρτη θητεία ἐπανεξελέγη. Τόνισε βεβαίως ὅτι ἡ πολιτική ὑπεράσπισης τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος καί οἱ ἐθνικές πολιτικές δέν εἶναι πολιτικές πού ἔρχονται ἀπό τό παρελθόν ἀλλά ἀπό τό μέλλον. Σέ πιό χαμηλούς τόνους ὁ Σέρβος Βούτσιτς ἐξέφρασε τήν ἱκανοποίησή του πού ψήφισαν 4 ἑκατομμύρια Σέρβοι, στηλίτευσε τό ΝΑΤΟ καί ἀναφέρθηκε σέ διάφορα προβλήματα τῆς διαδικασίας, ὅπως ὅτι ὁ Πρωθυπουργός τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἀπαγόρευσε στούς ἐκεῖ Σέρβους νά ψηφίσουν καί ἔπρεπε νά μεταβοῦν στήν Σερβία γιά νά ἀσκήσουν τό ἐκλογικό τους δικαίωμα.

Το επιβεβλημένο «ανήκομεν», του Χρήστου Γιανναρά

Για τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων, η έρις (έριδα, φιλονικία, διένεξη, διαφωνία, ρήξη, διάσταση, διχοστασία) δεν είναι σύμπτωμα συμπεριφοράς. Eίναι οντότητα: θεά, αδελφή του Αρη, θεού του πολέμου. Και ο πόλεμος, «πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε (τους ανέδειξε – κατέδειξε θεούς), τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους» – o πόλεμος αναδείχνει τη διαφορά δούλων και ελεύθερων ανθρώπων.

Σε αντίθεση με τις παραπάνω ρήσεις, συμπερασματικές της εμπειρίας – σοφίας των Ελλήνων, οι άνθρωποι όλων των εποχών μοιάζουμε μάλλον αγκιστρωμένοι στη βεβαιότητα ότι ο πόλεμος είναι «μέγα κακό και πρώτο» (για να παραλλάξω τον Σολωμό). Απειλεί ο πόλεμος τη βιολογική μας επιβίωση, μπολιάζει την ύπαρξή μας με τον τρόμο του πιθανότατου θανάτου, τον πανικό της ενδεχόμενης στέρησης στέγης και τροφής, αγαπητικής συνύπαρξης και φιλίας. Τίποτα δεν έχει σίγουρη προοπτική με τον πόλεμο, τίποτα δεν είναι σταθερό και ασφαλές, ούτε η αρτιμέλεια, η υγεία, ο ήρεμος βίος, ούτε η επαγγελματική επιτυχία, οι κοινωνικές διακρίσεις («ο έπαινος του δήμου και των σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε, η αγορά, το θέατρο, οι στέφανοι»). Όλα τα απειλεί ο πόλεμος, τα καθιστά επισφαλή και αβέβαια.

Χωρίς εξαίρεση, κάθε πόλεμος σαρκώνει ένα αναπάντητο «γιατί». Πηγή – αιτία και μέτρο της απορίας είναι η οδύνη και ο τρόμος, που συνοδεύει κάθε απειλή πολέμου. Και είναι τρόμος ή απειλή, κυρίως ή μόνο όταν προϋπάρχει εμπειρία πολέμου – εμπειρία από την «πρώτη γραμμή» και τα χαρακώματα ή από το μακελειό με τους βομβαρδισμούς στα μετόπισθεν. Το «γιατί» αίρεται μόνο στους πολέμους για λύτρωση από τη σκλαβιά.

Αυτοί οι πόλεμοι, οι απελευθερωτικοί, μοιάζει να λιγοστεύουν, συνεχώς, στον ιστορικό ορίζοντα. Όχι γιατί μειώνονται οι περιπτώσεις υποδούλωσης λαών σε ισχυρότερους, πλουσιότερους, επομένως και πληρέστερα εξοπλισμένους λαούς.

Αλλά επειδή η υποδούλωση κατορθώνεται αναίμακτα, γίνονται σκλάβοι οι πολίτες μιας χώρας οικονομικά ανίσχυρης, υποτασσόμενοι αυτονόητα σε απρόσωπους δανειστές. 

Σε κράτη με κακή διαχείριση της οικονομίας τους η υποδούλωση συντελείται με άψογους τρόπους: οι δανειστές εμφανίζονται σαν προστάτες και σωτήρες. Μιαν ωραία πρωία οι πολίτες ξυπνάνε συνειδητοποιώντας ότι τη ζωή τους τη διαφεντεύουν κάποιοι αδίστακτοι και ανάλγητοι δανειστές:

• Για να πάνε από το ένα χωριό στο άλλο ή στην κωμόπολη, θα πληρώσουν χαράτσι (διόδια), επειδή τον δρόμο τον έφτιαξαν ξενόφερτοι αετονύχηδες, που τώρα τον νοικιάζουν στους αυτόχθονες. 
• Για να έχουν στο πατρογονικό σπίτι τους, οι αυτόχθονες, νερό τρεχούμενο και ηλεκτρικό ρεύμα, πρέπει να πληρώνουν επιβήτορα αλλοδαπό, ιδιοκτήτη των εγκαταστάσεων εξηλεκτρισμού και ύδρευσης του χωριού ή της πόλης τους. 
• Το φαγητό που τρώνε, το νερό που πίνουν, η τηλεόραση που τους πληροφορεί και τους διασκεδάζει, οι συγκοινωνίες που τους εξυπηρετούν, οι Τράπεζες που κόπτονται να τους δανείσουν, όλα τα χρειώδη για τη στέγαση και διατροφή και ψυχαγωγία τους, όλα τα αγοράζουν.

ΕΙς Μνήμην... "Ομορφα τα Rafale… Ομως τι γίνεται με τα ομορφότερα drones; "

Γράφει η Ζέζα Ζήκου

Προφανώς η άμυνα της χώρας είναι σημαντική -η αεράμυνα είναι κομβικής σημασίας- και η αγορά υπερσύγχρονων μαχητικών, όπως τα Rafale, είναι πολύτιμη για τον πόλεμο όποτε κι αν αυτός γίνει. Ωστόσο είναι παράδοξο ότι αυτή η κυβέρνηση μόλις βρεθεί υπό πίεση ο «επιτελικός σχεδιασμός» της, η επικοινωνιακή υπερχείλιση βαδίζει από φιάσκο σε φιάσκο. Και δεν εννοώ το επικοινωνιακό σόου που στήθηκε στην τελετή παραλαβής των έξι νέων μαχητικών αεροσκαφών τύπου Rafale. Αλλά το χτίσιμο νέων εθνικών μύθωνπου θα παγιώσουν εθνικές ψευδαισθήσεις. Ακουσα και διάβασα ατέλειωτα θριαμβικά κατεβατά για τα γαλλικά πολεμικά αεροπλάνα. Χαίρομαι. Πάντως, καλό θα είναι, να μην πιστέψουμε ότι αποκτήσαμε και το μαγικό πολεμικό όπλο απέναντι στην πάνοπλη προκλητικότητα του Ταγίπ.

«Θωρακίζονται η εθνική μας κυριαρχία και ο γεωπολιτικός μας ρόλος, εκπέμπουμε μήνυμα σταθερότητας» φωνασκούν τα γιουσουρούμ της τοξικής γνώμης. Συνιστώ σε όσους ασχολούνται, ή ισχυρίζονται ότι ασχολούνται, όπως οι διεθνολόγοι βουλευτές της κυβέρνησης, ή οι εθνομηδενιστές ιδεολόγοι της Αριστεράς, να μελετήσουν προσεκτικά το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» σε όλες τις στρατιωτικές και πολιτικές διαστάσεις του. Ομολογώ, επίσης, ότι είναι ανόητα όσα ακούγονται και όσα γράφονται, ότι δηλαδή τα Rafale είναι ανώτερα και από τα F-16 και από τα περιβόητα F-35. Ολα τα χρειάζεται η «γυμνή» άμυνα της χώρας… Δυστυχώς, όπως μου έχουν επισημάνει καλοί Τούρκοι συνάδελφοι, όλοι οι πολιτικοί (σήμερα οι ερντογανικοί, χθες οι κεμαλικοί) πιστεύουν ότι τα σύγχρονα εξοπλιστικά συστήματα είναι πανάκριβα και η Ελλάδα δεν θα αντέξει στον ανταγωνισμό.

Δημήτρης Σταθακόπουλος: Συνεκμετάλλευση με Τουρκία = Παράδοση εθνικής κυριαρχίας τύπου Πρεσπών

Δημήτρης Σταθακόπουλος: Συνεκμετάλλευση με Τουρκία = Παράδοση εθνικής κυριαρχίας τύπου Πρεσπών Από τον ραδιοσταθμό Flash Radio 99,4 της Θεσσαλονίκης της 29-3-2022.

ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ; 

Τασιόπουλος Γεώργιος

Ο φόβος για  à la carte διεθνές δίκαιο!

Ένα στοίχημα που θα το απαντήσει η ελληνική Βουλή στην επίσκεψη Ζελένσκι.

____________

Τα γεγονότα  στην Ουκρανία έφεραν στο προσκήνιο την παράνομη τουρκική κατοχή εδάφους της ΕΕ στην Κύπρο.

Το ελληνικό κοινοβούλιο σωστά, αξιοποιώντας την ευκαιρία να συνδέσει την στάση μας για την Ουκρανία με την παράνομη παρουσία των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων σε έδαφος της Κύπρου και της ΕΕ απηύθυνε πρόσκληση στον Πρόεδρο Ζελένσκι.

Η εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία σωστά καταγγέλλεται ως «ωμή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου», ως «στρατιωτική εισβολή»,  ως έλλειψη «σεβασμού των διεθνώς αναγνωρισμένων κρατικών συνόρων» .

Επειδή όλα αυτά  είναι ακριβώς όσα αφορούν την Κύπρο ως θύμα της κατοχικής και επεκτατικής Τουρκίας είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσουν κεντρικό προβληματισμό στη συνεδρίαση του ελληνικού κοινοβουλίου με αίτημα την επιβολή κυρώσεων και την άμεση αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων της Τουρκίας. Τα κόμματα που διάκεινται θετικά στην επίσκεψη Ζελένσκι, (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ) δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα διαχωρίσουν την τύχη της Ουκρανίας από αυτή των αδελφών μας Ελλήνων της Κύπρου. 

Αλλά και ο Ουκρανός Πρόεδρος, αφού σωστά ζητά την επιβολή σκληρών κυρώσεων κατά της επιτιθέμενης χώρας Ρωσίας, φαντάζομαι, αφού έτσι εξυπηρετούνται τα στρατηγικά συμφέροντα Ουκρανών και Ελλήνων, θα αναφερθεί και στο διαρκές έγκλημα κατά της Κύπρου.

Άλλως, η μη αναφορά θα αποτελεί απεμπόληση εθνικών δικαίων από το μέρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και ταπεινωτική προσβολή προς σύμμαχο χώρα από την πλευρά του Ουκρανού πρωθυπουργού.

Να θυμίσουμε ότι αρκετοί από τους πολιτικούς που ως αλληλέγγυοι βάφτηκαν με τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας δεν είχαν πράξει κάτι ανάλογο στην εισβολή του ΝΑΤΟ στην Σερβία. Το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί όμως να είναι à la carte.

_______

Όπως ενημερώνει σε ανάρτησή του ο Ανδρέας Σταλίδης :

Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου εξέδωσε ένα βίντεο στο οποίο έδειχνε για ελάχιστο χρόνο τις σημαίες όλων των χωρών που καταδίκασαν την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Για αντιπαραβολή, στο τέλος είχε τις σημαίες των χωρών που στήριξαν την εισβολή.

Οι σημαίες είχαν το γεωγραφικό σχήμα του χάρτη της κάθε χώρας.

Το πρόβλημα είναι ότι στην περίπτωση της Κύπρου αφαίρεσαν και τα Κατεχόμενα από τους Τούρκους, αλλά και τις περιοχές με τις Βρετανικές βάσεις!

Σκάνδαλο ολκής!

Το βίντεο ανέβασε η εφημερίδα Φιλελεύθερος της Κύπρου

https://m.youtube.com/watch?v=YGaLON4H780&feature=youtu.be https://m.youtube.com/watch?v=YGaLON4H780&feature=youtu.be

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ανθρωπιστική βοήθεια στη Μαριούπολη αγκαζέ με τον… Ερντογάν

Στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, την περασμένη Πέμπτη, ο πρόεδρος της Γαλλίας είχε κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του. Καμία επίσημη ανακοίνωση δεν υπήρξε, αλλά και οι ανεπίσημες πληροφορίες από τη γαλλική πλευρά δεν ήταν παραπάνω από μία αράδα: «οι δύο πρόεδροι συζήτησαν αποκλειστικά για την Ουκρανία». Το περιεχόμενο της συζήτησης δεν έγινε γνωστό, όμως ο πρόεδρος Μακρόν έκανε γνωστό μετά την Σύνοδο της ΕΕ, την Παρασκευή, ότι «η Γαλλία, η Ελλάδα και η Τουρκία θα οργανώσουν από κοινού επιχείρηση για να σταλεί ανθρωπιστική βοήθεια στη Μαριούπολη».

Είναι μάλιστα –όπως είπε– σε συνεννόηση με τον Ουκρανό πρόεδρο και τον δήμαρχο της πόλης Μποϊτσένκο, προφανώς για την οργάνωση του εγχειρήματος. Σύμφωνα με την ουκρανική τηλεόραση, ο δήμαρχος είχε επικοινωνία με τον Γάλλο πρέσβη που βρίσκεται στην πόλη Λβίβ (δυτική Ουκρανία) και μέσα τις επόμενες ημέρες ο Μακρόν θα μιλήσει περί αυτού και με τον Πούτιν. Ο Ερντογάν, που ήταν ομιλητικότατος κατά το ταξίδι της επιστροφής από τις Βρυξέλλες στην Άγκυρα, το μεσημέρι της Παρασκευής, δεν είπε τίποτε για το σχέδιο Μακρόν.

Αλλά και ο Μητσοτάκης αναφέρθηκε γενικώς και αορίστως στην «γαλλική πρωτοβουλία με τη συμμετοχή και άλλων χωρών». Και οι συνεργάτες του πρωθυπουργού αν και ήταν αναλυτικοί για την παρέμβαση που έκανε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για τη Μαριούπολη, για το σχέδιο με Μακρόν και Ερντογάν δεν ανέφεραν τίποτε. Και σήμερα ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο πότε και πως έγινε αυτό το σχέδιο και με τί τρόπο θα υλοποιηθεί.

Ανθρωπιστική βοήθεια

Η συνέχεια...Ανθρωπιστική βοήθεια στη Μαριούπολη αγκαζέ με τον… Ερντογάν

ΓΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Π. Ιωακειμίδης, του γνωστού ΕΛΙΑΜΕΠ

•ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ μέχρις εσχάτων για την Ουκρανία!

•ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ άνευ όρων για την Ελλάδα!

"Δεν είναι όροι διαπραγμάτευσης, αλλά συνθηκολόγησης αυτοί που βάζει η Μόσχα στην Ουκρανία", λέει ο Π. Ιωακειμίδης-ΕΛΙΑΜΕΠ στο ΟΠΕΝ.

Στο Βασίλη Σκουρή στις 21.02.22,

για το διάλογο στα ελληνοτουρκικά δήλωσε:

"...Το 1973 όταν ξεκίνησε η τρέχουσα φάση της ελληνοτουρκικής κρίσης είχαμε ένα θέμα προς επίλυση (οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας). Σήμερα έχουμε περίπου δεκα-πέντε (εάν περιλάβετε και το Κυπριακό, αν και όχι αμιγώς ελληνοτουρκικό θέμα). Μόλις τους τελευταίους μήνες η Τουρκία προσέθεσε την έωλη διασύνδεση αποστρατιωτικοποίησης – κυριαρχίας, το τουρκολιβυκό μνημόνιο, δύο κράτη στην Κύπρο, κλπ. Αυτό δείχνει και το λάθος που διαπράξαμε στο παρελθόν που δεν προχωρήσαμε στην επίλυση προβλημάτων όταν είχαμε την ευκαιρία (π.χ. 2004).

Επομένως θα πρέπει να στοχεύουμε στη συντομότερη δυνατή επίλυση των προβλημάτων με το ενδεδειγμένο timing (... ) Θα πρέπει να πάψουν να τροφοδοτούν την κοινή γνώμη με ένα μαξιμαλιστικό εθνικιστικό εν πολλοίς αφήγημα που δεν επιτρέπει την ορθολογική προσέγγιση για την επίλυση των προβλημάτων ...

Ένας statesman πάντοτε αγνοεί το πολιτικό κόστος. Βλέπει μπροστά..."

https://www.ieidiseis.gr/.../p-k-ioakeimidis-gia...

Γιατί μάλλον έτσι απαιτεί ο Ατλαντικός Πάτρωνας στις δύο περιπτώσεις.

• Εξυπηρετεί η αντίσταση της Ουκρανίας καθώς επανασυσπειρώνεται το ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο και εκτίθεται η Ρωσία.

• Συμβιβασμός στις τουρκικές αξιώσεις από την Ελλάδα, στο ρόλο της Ιφιγένειας, με την ελπίδα για επαναφορά της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο.

 
Η Τουρκία έχει εξομαλύνει τις σχέσεις της με ΗΠΑ, Η.Α.Ε., Ισραήλ και προβάλλει ως ειρηνοποιός δύναμη στην ρωσοουκρανική σύρραξη.
Από τη μια καλεί την Ελλάδα σε διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα και από την άλλη βάζει στην ατζέντα την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, ενώ δεν αναγνωρίζει και τα δικαιώματα της Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα επιχειρεί να ακυρώσει την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για την ΑΟΖ, με το επιχείρημα ότι παραβιάζει την υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας και της Λιβύης.

Ουκρανική τραγωδία: Τα διδάγματα και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της ιστορίας

Του Γεωργίου Παπασίμου

Από το μεγάλο όλεθρο που αποτελεί η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και οι συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις επί 11 ημέρες, ανατρέποντας πλήρως τις σταθερές που δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, εξάγονται ορισμένα κρίσιμα διδάγματα:

Πρώτον, ουδείς μπορεί να προβλέψει το μέλλον των ιστορικών γεγονότων όπως διαχρονικά έχει αποδειχθεί. Παρόλα αυτά παρατηρούμε ιδιαίτερα λόγω της αλαζονείας των νικητών πολλές φορές να ακολουθείται η λεγόμενη γραμμική αντίληψη της ιστορίας. Κάτι τέτοιο, συνέβη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989 και τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Οι νικήτριες δυτικές ελίτ παρασυρμένες από την αλαζονεία και την απληστία τους θεώρησαν ότι η καταβεβλημένη πολιτικά και οικονομικά τότε Ρωσία δεν θα μπορούσε να ανακάμψει και έτσι προτίμησαν να την αφήσουν πληγωμένη στο περιθώριο. Η πολιτική αυτή αποδείχθηκε καταστροφική και εντελώς μικρόνοοη, ιδιαίτερα για την Ευρώπη, της οποίας η Ρωσία αποτελεί συστατικό μέρος της. Αντί του οράματος του Ντε Γκωλ για την Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια Όρη επικράτησε η άποψη της αποκοπής της Ρωσίας από την ευρωπαϊκή ασφάλεια με παράλληλη ενσωμάτωση στους δυτικούς θεσμούς όλων των υπόλοιπων κρατών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Απαιτήθηκαν μόλις τριάντα τέσσερα χρόνια για να φανούν οι οδυνηρές συνέπειες αυτής της πολιτικής και να οδηγηθούμε στη σημερινή χαοτική κατάσταση. Μάλιστα στην σημερινή εποχή της σύγκρουσης των υπό διαμόρφωση παγκοσμίων ηγεμονικών πόλων κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά το γεγονός ότι είναι πασιφανές σε όλους ότι θα πρόκειται για την πλήρη καταστροφή του πλανήτη και της ανθρωπότητας, λόγω των πυρηνικών όπλων. Τέλος εβδομήντα επτά χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου λόγω του ουκρανικού έχουμε την απόφαση για ισχυρό επανεξοπλισμό της Γερμανίας, κάτι που μπορεί στο μέλλον να μετατραπεί σε ένα νέο παγκόσμιο πρόβλημα.

Δεύτερον, παρά την πρόοδο της ανθρωπότητας και τους θεσμούς που δημιουργήθηκαν μετά το καταστροφικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσον αφορά την επικράτηση του Διεθνούς Δικαίου (ΟΗΕ), ο αναθεωρητισμός και οι θεωρίες περί ζωτικού χώρου (lebensraum) βρίσκονται στο προσκήνιο ιδιαίτερα στη σημερινή ρευστή πολυπολική παγκόσμια κατάσταση. Ένας μάλιστα εκ των πρωταγωνιστών του αναθεωρητισμού είναι ο εξ ανατολής γείτονας μας που πρέπει να μας εμβάλει σε ιδιαίτερη ανησυχία και προσοχή για τη διασφάλιση των εθνικών δικαίων μας.

Ομπράντοβιτς: «Δεν μιλούσατε τόσο πολύ το 1999»!

 

Ομπράντοβιτς: 
 «Δεν μιλούσατε τόσο πολύ το 1999»!

Τασιόπουλος Γιώργος

«Είμαι 62 ετών, δεν είναι ο πρώτος πόλεμος που βλέπω στη ζωή μου. Θυμάμαι πολλά, δεν θυμάμαι όμως να μιλούσατε τόσο πολύ όταν η χώρα μου βομβαρδιζόταν το 1999. Είχαμε το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Συρία. Σαν άνδρας, είμαι ενάντια σε κάθε πόλεμο, ακόμη και αν πρόκειται για έναν νεκρό, πρόκειται για τραγωδία».

Ζέλικο Ομπράντοβιτς

Αυτά είπε ο Ομπράντοβιτς στη Gazzetta.gr και είναι αυτό ακριβώς που με ενοχλεί σε όσους προβάλλουν τη στολή εκστρατείας μαζί με την Τατιάνα και τον Ευαγγελάτο για να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

Δεν έδειξαν ανάλογη ευαισθησία για πολλούς λαούς, όπως για την Αρμενία, όταν το Αζερμπαϊτζάν με την ενεργή συμπαράσταση τη Τουρκίας εισέβαλε στο Αρτσάχ.

Οι φωτογραφίες αυτές δεν είναι από το Κίεβο ούτε από το Χάρκοβο του 2022. Είναι από το Στεπανακέρτ, την πρωτεύουσα του Ορεινού Καραμπάχ (Αρτσάχ) το οποίο βομβάρδισε το αυταρχικό καθεστώς Αλίγιεφ το φθινόπωρο του 2020.

Έπειτα από έναν πόλεμο που στοίχισε τη ζωή σε 6.000 ανθρώπους και έληξε με τη νίκη του Αζερμπαϊτζάν, η Αρμενία αναγκάστηκε να παραχωρήσει εδάφη που  σχημάτιζαν μία ζώνη ασφαλείας γύρω από το διαφιλονικούμενο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Η τελευταία φωτογραφία είναι από κάποιον δρόμο στο Αζερμπαϊτζάν και είναι αποκαλυπτική. 

Επιβεβαιώνει τον τιτάνιο αγώνα της μόνης και μικρής Αρμενίας εναντίον έξι χωρών, του Αζερμπαϊτζάν, της Τουρκίας, του Πακιστάν, του Ισραήλ, της Γεωργίας και της Ο υ κ ρ α ν ί α ς  που συνασπίσθηκαν για να δώσουν μια "οριστική λύση"  στο "πρόβλημα" του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Και δεν τα κατάφεραν.

Γιατί για 43 ημέρες ο ηρωικός στρατός του Αρτσάχ στάθηκε εμπόδιο,  καθώς δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν το σχέδιό τους, που δεν ήταν άλλο από την ολοκληρωτική κατοχή του Αρτσάχ.

Ο ηρωικός λαός της Αρμενίας ήταν δυστυχώς μόνος!

Υγ.   Με νέο διάγγελμά του ο Ζελένσκι, καλωσορίζει τις προτάσεις Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν για διαμεσολάβηση.

Δεν θα το αντέξω να δω με κανένα Νόμπελ Ειρήνης τους μακελάρηδες της γειτονιάς μας!

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Υπηρετεί “η σωστή πλευρά της Ιστορίας” το εθνικό συμφέρον;

Υπηρετεί “η σωστή πλευρά της Ιστορίας” το εθνικό συμφέρον;: Πολύ σωστά η Ελλάδα καταδίκασε απερίφραστα τη ρωσική εισβολή και συντάχθηκε με την ΕΕ. Καλό το σύνθημα "η σωστ

Γιατί επέβαλαν κυρώσεις στη Ρωσία, αλλά άφησαν ατιμώρητη την Τουρκία

Μεταξύ των άψε-σβήσε κυρώσεων στη Ρωσία λόγω Ουκρανίας και της άρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υιοθετήσει μέτρα κατά της Τουρκίας, για την επιθετική συμπεριφορά της έναντι της Κύπρου, υπάρχει ένας… δρόμος υποκρισίας. Πρόκειται για την επιβεβαίωση της πολιτικής των δυο μέτρων και δυο σταθμών, που θριαμβεύει στις προσεγγίσεις που υιοθετούνται από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα.

Η συνέχεια...

Γιατί επέβαλαν κυρώσεις στη Ρωσία, αλλά άφησαν ατιμώρητη την Τουρκία

Υπηρετεί “η σωστή πλευρά της Ιστορίας” το εθνικό συμφέρον;

Υπηρετεί “η σωστή πλευρά της Ιστορίας” το εθνικό συμφέρον;: Πολύ σωστά η Ελλάδα καταδίκασε απερίφραστα τη ρωσική εισβολή και συντάχθηκε με την ΕΕ. Καλό το σύνθημα "η σωστ

Η «Μικρή» Ελλάδα με τη Μεγάλη Σκιά

Οι εκπρόσωποι της ελληνικής Πολιτείας αναφέρουν, διαχρονικά, την Ελλάδα ως «μικρή χώρα». Το άκουσα εσχάτως από τον Υπουργό μας τον Εξωτερικών, Νίκο Δένδια, στην περιβόητη εκδήλωση του νορβηγικού ινστιτούτου διεθνών σχέσεων όπου παρενέβη και ο πρέσβης της Άγκυρας στο Όσλο. Αναρωτιόμουν ανέκαθεν, γιατί οι πολιτικοί ταγοί μας εξακολουθούν να μιλούν για την «μικρή Ελλάδα»; Αποσκοπούν σε κάτι, ή είναι απλώς μια παράδοση που μας ακολουθεί από παλιά και αισθάνονται την ιερή υποχρέωση να τηρούν ευλαβικά; Ή είναι, ακόμη, κάποιου είδους μαθησιακή εθιμοτυπία στην οποία πρέπει να προσχωρήσουν εξαναγκαστικά οι Έλληνες πολίτες; Πέρα από την όποια ερμηνεία μπορεί να δώσει κανείς, η ουσία είναι το εάν τελικά είμαστε όντως μια «μικρή» χώρα. Η Ελλάδα δεν είναι μικρή. Τουναντίον είναι μια χώρα με μεγάλο ειδικό βάρος και όπως κάθε κράτος στη Γη, έχει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, δυνατά και αδύναμα σημεία.

Η Ελλάδα είναι “superpower” στον πολιτισμό και τις τέχνες, γεγονός που την καθιστά κορυφαίο τουριστικό προορισμό στον κόσμο. Χρειάζεται ένα καλύτερο οργανόγραμμα και μεγαλύτερη ποιότητα στελεχών για να αποκομίσει ακόμη περισσότερα οφέλη για την οικονομία, καθώς και ισχυροποίηση του brand name «Hellas».

Είναι “superpower” στην ναυτιλία, προεξάρχοντος του κορυφαίου σε μέγεθος εμπορικού στόλου μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου, για τον οποίο μας επιδαψιλεύουν τα εύσημα ακόμη και οι φειδωλοί σε κάτι τέτοια, Γερμανοί. Η προσαρμογή μας στις νέες καταστάσεις της αγοράς έρχεται να πιστοποιήσει την ευελιξία του πνεύματος που διαπνέει τον ελληνικό εφοπλισμό. Τα ελληνικά LNG carriers εφοδιάζουν αυτή τη στιγμή τις κυριότερες αγορές στον κόσμο με πολύτιμο αέριο, για την παραγωγή ρεύματος, τη λειτουργία της βιομηχανίας και τις ανάγκες του σπιτιού.

Διαθέτει, ανεξακρίβωτες –ακόμη- ποσότητες υδρογονανθράκων (οι μελέτες παραπέμπουν σε “σοβαρά” κοιτάσματα) που θα μπορούσαν, ενδεχομένως, όχι μόνο να καλύψουν σημαντικό μέρος της εγχώριας κατανάλωσης, αλλά και να συμβάλουν στον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Κάτι που μοιάζει να σταματά μπροστά στον τείχο του πράσινου αφηγήματος των τελευταίων χρόνων που περιγράφηκε ξεκάθαρα στην περίφημη ρήση του Νίκου Δένδια, ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Ταυτόχρονα η Ελλάδα είναι όμως και μια φοβική χώρα, προϊόν, πιθανώς, της γεωπολιτικής και οικονομικής εξάρτησής της από την εποχή της απελευθέρωσης από τον οθωμανικό ζυγό. Σε κάθε περίπτωση είναι, όμως, μια χώρα που πραγματοποίησε εντυπωσιακό άλμα προόδου σε όλα τα επίπεδα, από τη δεκαετία του 1950, παρά τις φανερές ελλείψεις και αδυναμίες της και κατάφερε να καλύψει μεγάλο μέρος του χάσματος που τη χώριζε από τους προηγμένους Δυτικούς.

Η “φοβία” ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το γεγονός ότι η χώρα δεν έχει εκμεταλλευτεί, στο βαθμό που της πρέπει, τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματά της. Η εξωστρέφεια μοιάζει να επιστρέφει, δειλά-δειλά και αυτό είναι ένα ασφαλές δείγμα ουσιώδους μεταστροφής της πολιτικής φυσιογνωμίας της χώρας, που διασυνδέεται απολύτως με την οικονομική και κοινωνική ανέλιξη. Πρόκειται για ένα είδος «κανονικότητας» όπως έχουμε μάθει να την αποκαλούμε, από ένα όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν, κατά το οποίο, ελήφθη, για παράδειγμα, κυβερνητική απόφαση για την κατάργηση του Υπουργείου Ναυτιλίας! Ήτοι, η χώρα με το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο δεν διέθετε για χρόνια, πολιτική πυξίδα για τα ναυτιλιακά της.

Οδηγός για τα επόμενα βήματά μας θα πρέπει να είναι η καλύτερη γνώση των συνθηκών και των νοοτροπιών που επικρατούν «εκεί», έξω από τα σύνορά μας και η εξεύρεση πιο αποτελεσματικών τρόπων διαχείρισής τους. Για παράδειγμα, ενώ καλώς αναδείχτηκαν οι «αξιοπρεπείς» εθνικά, θέσεις-απαντήσεις του κ. Δένδια προς τον εκπρόσωπο της τουρκικής διπλωματίας στην Νορβηγία, δεν επισημάνθηκε ένα άλλο, ακόμη πιο σοβαρό θέμα, που αφορά στο πώς αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι τα ελληνοτουρκικά, αλλά και το πώς οι… εξ ανατολών, έχουν καταφέρει να διοχετεύουν τη διπλωματική τοξίνη τους σε όλα τα ακαδημαϊκά φόρα και τα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Ενώ έχει ολοκληρωθεί ο «διάλογος» Δένδια-Τούρκου πρέσβη, δίνεται ο λόγος στον καθηγητή Νομικής του πανεπιστημίου του Τρόμσο, Tore Henriksen ο οποίος, ενώ έχει ακούσει τις απαντήσεις του Υπουργού Εξωτερικών, δεν επισημαίνει καν ότι η Τουρκία είναι χώρα που παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες και τους νόμους της θάλασσας, αφού αυτή είναι η ειδικότητά του. Αντιθέτως επιχειρεί να πείσει για την ανάγκη η Ελλάδα να υποκύψει στις τουρκικές πιέσεις επειδή, σε διαφορετική περίπτωση, «θα απειληθεί η ασφάλεια της Ευρώπης» και πιθανόν η εικόνα του ΝΑΤΟ. Δηλαδή, δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για το Δίκαιο της Θάλασσας και το νομικό προηγούμενο που θα δημιουργηθεί!

Τα Rafale , η ΛΜΑΤ και ο αταβιστικός πασιφισμός

Του Βλάση Αγτζίδη

Ένα κείμενό μου με αφορμή την έλευση των Rafale και τις διαμαρτυρίες που ακούστηκαν

Όποιος θυμάται τις προκηρύξεις της αλήστου μνήμης 17Νοέμβρη, θα θυμάται την εμβληματική βραχυγραφία ΛΜΑΤ, ήτοι Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη, με την οποία περιέγραφε με ακρίβεια το έλλειμα μιας καίριας κοινωνικής ομάδας στην δομή της χώρας. Σαφέστατα η απουσία μιας σοβαρής αστικής τάξης από τη στιγμή που γεννήθηκε το νεαρό ελληνικό κράτος στις καθυστερημένες παρυφές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οδήγησε σε όλες τις κοινωνικές δυσπλασίες που επιβιώνουν έως σήμερα, και κυρίως στη διαμόρφωση ενός συστήματος εξουσίας που βασίζεται στη νομή του κράτους. Ίσως η μοναδική φορά που επιχειρήθηκε η αναίρεση αυτής της αντίφασης ήταν όταν μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επιχειρήθηκε η ενσωμάτωση των ακμαίων ελληνικών αστικών περιοχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία έτσι κι αλλιώς αποχωρούσε από την Ιστορία. Αλλά και τότε, τα στέρεα δομημένα συμφέροντα των παλαιοκομματικών ελίτ της «Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος», οδήγησαν μεθοδικά στη Μικρασιατική Καταστροφή και στη μετατροπή των δραστήριων Μικρασιατών, Ποντίων και Ανατολικοθρακών (όσων επέζησαν βέβαια από μια διαδικασία Γενοκτονίας που άρχισε το 1914) σε ανεπιθύμητους «τουρκόσπορους».

Οι απόψεις της Νεοτουρκικής ομάδας που εμπνεύστηκε, οργάνωσε και πραγματοποίησε τις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικών λαών την περίοδο 1914-1918, έχουν επανέλθει στο προσκήνιο και καθορίζουν την πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν-Μπαχτσελί

Εάν λοιπόν υπήρχε μια σοβαρή ελληνική αστική τάξη που είχε συνδέσει τα συμφέροντά της με της ευημερία του τόπου, θα ήταν διαφορετική η διαχείριση της μοίρας του καθ’ όλον τον 20^ο αιώνα. Έτσι, τη στιγμή που εμφανίζεται στα ανατολικά μια επιθετική δύναμη που διεκδικεί τμήματα του εθνικού εδάφους, θα είχε ήδη δημιουργήσει μια τέτοια οικονομία και μια τέτοια αμυντική βιομηχανία που θα μπορούσε να ισοσταθμίσει το έλλειμα και να καλύψει με την τεχνολογική ανάπτυξη την απειλή.

Όμως η έλλειψη μιας τέτοιας ανάπτυξης και η υπαρκτή απειλή, οδήγησαν σε μια προσπάθεια εξοπλισμού μέσα από αγορές τύπου Rafale, Belharra κλπ, κάτι που διαρκώς κάνει η Ελλάς, ειδικά μετά την κατάληψη του βόρειου τμήματος της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό. Ειδάλλως θα έπρεπε να έχει υπάρξει μια πλήρης παραίτηση και μια συνειδητή δορυφοροποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου στην Τουρκία, της οποίας την πολιτική διαμορφώνει μια επιθετική και θρησκόληπτη Ακροδεξιά.

Υπάρχει άλλη λύση;

Ο πατριωτισμός είναι σήμερα όρος ύπαρξης για τους Έλληνες

 

 

Καραμπελιάς Γιώργος

Στην εποχή μας έχει νόημα ο πατριωτισμός; Μήπως αποτελεί κάτι ιστορικά ξεπερασμένο, μια απλή ιδεολογία δεμένη με το παρελθόν, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η ιστορία έχει καταστεί παγκόσμια; Πολλές φορές, όσοι ιδιαίτερα προερχόμαστε από την Αριστερά και έχουμε αναφορές σε μια ιδεολογία οικουμενικών και πλανητικών διαστάσεων, έχουμε αναρωτηθεί μήπως έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Μήπως τελικώς έχουν δίκιο οι εθνομηδενιστές που διακηρύσσουν την ιστορική υπέρβαση της εποχής των εθνών και την μετάβαση σε μια εποχή μεταεθνικών ενοτήτων, στις οποίες ο πατριωτισμός είναι παρωχημένος;

Είναι προφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, πλανητικών διαστάσεων, που δεν αφορά μόνο τον Ελληνισμό, αλλά το ίδιο το ανθρώπινο είδος. Αυτό βρίσκεται στο σταυροδρόμι ακόμα και της αυθυπέρβασής του μέσα από την παραγωγή ενός νέου είδους, του αποκαλούμενου μετανθρώπου. Όλα τα έθνη βρίσκονται, λοιπόν, μπροστά στην απειλή της βύθισής τους στη χοάνη μιας παγκοσμιοποίησης που δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτισμική, αλλά πρωτίστως τεχνολογική. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να μας υπενθυμίσει τα προφανή…

Προσωπικά, επειδή δεν αντλώ τον εθνισμό μου από μια αποκλειστική προσκόλληση στο ιστορικό παρελθόν του έθνους μας, θέτω συχνά στον εαυτό μου τα σχετικά ερωτήματα. Και κάθε φορά καταλήγω στην ίδια απάντηση, grosso modo: Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί η πορεία των εθνών και μάλιστα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, για να καταλάβουν μια καλύτερη θέση σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Ο πατριωτισμός για εμάς τους Έλληνες είναι όρος ύπαρξης, επειδή κινδυνεύουμε μέχρι το τέλος του αιώνα με ιστορική έκλειψη. Εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε ως συλλογικό υποκείμενο, είμαστε υποχρεωμένοι να βαδίσουμε κυριολεκτικώς ενάντια στην Ιστορία, που μοιάζει να μας έχει καταδικάσει. Και αν είναι αλήθεια πως όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται και πεθαίνουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους φορείς τους, δηλαδή τους λαούς και τα έθνη. Έτσι, μπορεί ο αρχαίος περσικός πολιτισμός να έχει σβήσει εδώ και πολλούς αιώνες, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το ιρανικό έθνος.

Η ιστορική περιπλάνηση

Ο πατριωτισμός είναι σήμερα όρος ύπαρξης για τους Έλληνες: 

Tουρκοκρατία, Επανάσταση, Ανεξαρτησία: Αναγέννηση ή Αλλοτρίωση;

από

 Χρήστος Γιανναράς

 -

27 Ιανουαρίου 2022

0

4

1. Οι Έλληνες κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας ανέπνεαν τον αέρα του κοσμοπολίτη. Ποιοι παράγοντες θεμελίωναν αυτή την οικουμενικότητα;
2. Ποια η κατάσταση της ελληνικης εκπαίδευσης κατά την τουρκοκρατία;
3. Απόσπασμα από αναφορά της αυστριακής κατασκοπείας για τον Ιωάννη Καποδίστρια: «…βάσις επί της οποίας θέλει να στηρίξει εκ νέου την ευτυχίαν και την δόξαν των συμπατριωτών του και να τους εξασφαλίση εναντίον παντός μελλοντικού γεγονότος, είναι η απόλυτη πολιτική αυτονομία της Ελλάδος.  Η Ελλάς πρέπει κατ’ αυτόν να κηρυχθεί ομοφώνως υφ’ όλων των δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τας επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους, το έδαφός της (να κηρυχθεί ) εκ των έξω απρόσβλητον, εσωτερικώς δενα κρατηθεί μακράν πάσης ξένης αναμείξεως, τέλος οφείλει να κηρυχθεί δι’ όλην την ανθρωπότητα ως ένα κράτος ιερόν. Κείμενη μεταξύ Ασίας και Ευρώπης ευκόλως θα κατανοεί η Ελλάδα την μυστικοπαθούς ζωής της Ανατολής, ενώ αφ’ ετέρου θα εισδέχεται το εκλεπτυσμένον πνεύμα των Ευρωπαίων δημιουργούσα κατ’ αυτόν τον τρόπομάιν δι’ ολόκληρον την ανθρωπότητα σωτηρίου ισορροπίας». Πως καταλήξαμε στην σημερινή πολιτική ηγεσία που θεωρεί «βαριά βιομηχανία της Ελλάδας» τον τουρισμό.
4. O Ιωάννης Καποδίστριας σε διάλογο με την ευρωπαϊκή ηγεσία της εποχής του ανέφερε:  «Το ελληνικό έθνος σύγκειται εκ των ανθρώπων, οίτινες από αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν ομολογούντες την ορθόδοξον πίστιν και την γλώσσαν των πατέρων αυτών λαλούντες, κια διέμειναν υπό την πνευματικήν ή κοσμικήν δικαιοδοσία τηε εκκλησίας των, όπου ποτέ της Τουρκίας και αν κατοικώσι».  Πως θα ορίζαμε σήμερα το ελληνικό έθνος;
5. Ποιός ο ρόλος του Ιωάννη Καποδίστρια στην ανεξαρτησία και δημιουργία του ελληνικού κράτους; Γιατί τον εχθρεύονται ως επικίνδυνο επαναστάτη οι ηγεσίες της δυτικής Ευρώπης;

Αφήνουν τον ΟΗΕ να αλωνίζει

Μιχάλης Ιγνατίου

ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΩΝ

Πέσαμε πάλι από τα… σύννεφα! Διότι ούτε μυαλό θα βάλουμε ποτέ, ούτε θα σταματήσουμε να περιμένουμε από άλλους να λύσουν τα προβλήματά μας και βεβαίως δεν θα τερματιστεί ποτέ το σπορ του «τουρκολαγνισμού».

Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε σημαία ότι ισχυρίζονται οι Τούρκοι κατακτητές και οι αξιωματούχοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που δεν υπήρξαν ποτέ τίμιοι μεσολαβητές. Παραβιάζουν τα δικά τους ψηφίσματα εξυπηρετώντας την κατοχική δύναμη.

Αναρωτηθήκαμε πολλές φορές γιατί αυτή η απαράδεκτη στάση. Εντοπίσαμε «συνδέσεις» κάποιων εκ των αξιωματούχων και ανάρμοστες σχέσεις με Τούρκους και Τουρκοκύπριους. Αλλά, όπως πάντα, στη Λευκωσία (αλλά και στην Αθήνα), είτε φοβούνται, είτε είμαστε στο ίδιο έργο θεατές.

Όσοι ασκούν κριτική στην Τουρκία και στους ανθρώπους του ΟΗΕ είναι… «εθνικιστές» και «ρατσιστές». Ενώ όσοι συναγελάζονται μαζί τους και τους εξυπηρετούν, οι γνωστοί οσφυοκάμπτες, θέλουν το… καλό της Κύπρου, αποδεχόμενοι λύση που προωθούν ο Γενικός Γραμματέας και οι Βρετανοί και η οποία εξυπηρετεί μόνο την Τουρκία.

Η μεγάλη εισαγωγή προκλήθηκε από τη δημοσιοποίηση των εκθέσεων του Αντόνιο Γκουτέρες με αφορμή την ανανέωση της θητείας της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ στην Κύπρο. Οι αντιδράσεις ήταν ανάλογες των κομματικών θέσεων για το εθνικό θέμα. Και ομιλούμε για αντιδράσεις από κόμματα και κομματίδια που κατά καιρούς κυβέρνησαν τον τόπο.

Είχαν, δηλαδή, την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν πρόσωπο με πρόσωπο τους αξιωματούχους που μετέτρεψαν το Κυπριακό από πρόβλημα εισβολής και κατοχής, σε ένα θέμα μεταξύ δύο κοινοτήτων. Αυτό δεν αναφέρει ο άβουλος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ; Ο οποίος υπογράφει ό,τι του βάζουν ενώπιόν του. Και αμφιβάλλω αν διαβάζει καν τις εκθέσεις που υπογράφει. Εκτελεί με ακρίβεια ό,τι τον διατάζουν οι Βρετανοί και οι Τούρκοι.

Το πολιτικό σύστημα μέσω των αλληλοκατηγοριών, αποκαλύπτει βασικά την τραγωδία του Κυπριακού: Ανίκανοι πολιτικοί να έχουν αναλάβει τις τύχες του λαού και να έχουν ανατρέψει τα πάντα εναντίον του. Από τη στιγμή που ο Αντόνιο Γκουτέρες έχει (σχεδόν) εξαφανίσει την Τουρκία από τις εκθέσεις του, τι μπορούμε να περιμένουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;

Προς τον Επίτροπο κ. Μπορέλ... ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΠΟΔΑΡΙΚΟ...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΑ

Προς τον Επίτροπο κ. Μπορέλ

Μετά τον απολογισμό σας για το 2021

- Η πολιτική σας απέναντι στο ρατσιστικό καθεστώς της Άγκυρας το 2022 θα συνεχίσει να είναι η Ατιμωρησία του;

-Η θέση της frontex ή και δυνάμεων του ΝΑΤΟ δεν είναι στην θάλασσα μας.

Είναι στις ακτές και το εσωτερικό της Ιωνίας.

Σας είναι χρήσιμη η απάντηση μου σε δημοσίευμα της Le monde στην Ελληνική και την Αγγλική.

Στο “Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα Το Τουρκικό Πρόβλημα Η Ανθρωπιστική Ελλάδα”.

Τέλος μην ξεχνάτε ότι είσθε Επίτροπος και όχι εμπορικός αντιπρόσωπος.

Μπορείτε να γίνετε στο μέλλον όπως τόσοι άλλοι αλλά προς την Νότια Αμερική.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΟ

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΠΟΔΑΡΙΚΟ

Όταν υποτιθέμενη επίσημη φυλλάδα της Αθήνας μη Αθήνας γράφει στην αρχή μάλιστα του νέου χρόνου ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εφαρμόσει τα 12 μίλια στο Αιγαίο τότε έχουμε εκτός των πολλών άλλων ζήτημα Δημοκρατίας, Κυριαρχίας και Σοβαρότητας στην χώρα. Στην Δημόσια Σφαίρα της.

Η Πρόεδρος κα. Σακελλαροπούλου έχει την διανοητική και επιστημονική επάρκεια να το κατανοήσει.

Το θράσος και το ύφος της “γραμμής” παρόμοιο με αυτό ολοκληρωτικής ομάδας.

Έχει όμως και την κωμικότητα του το ποδαρικό τους. Πάντοτε οι ολοκληρωτισμοί συμβάδιζαν με την κωμικότητα.

Είναι πολύ άσχημη η εικόνα σας.

Δεν φιλοδοξείτε νομίζω να είσθε φυλλάδα μίας εκ των πολυποίκιλων ομάδων των Εξαρχείων.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιανουάριος 22

Κατευνασμός ή εθνική στρατηγική αποτροπής;

Από πρόσφατη εκδήλωση μνήμης για τον Αχμέτ Σαδίκ με κεντρικό ομιλητή τον Χ. Ακάρ

Του Γεωργίου Παπασίμου

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Π. Ιωακειμίδη, συμβούλου του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο οποίος προτείνει την σύμπραξη της Ελλάδος με την Τουρκία, ως τη λύση έναντι του τουρκικού μεγαλοιδεατισμού (!), άποψη που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου των αντιλήψεων των ελληνικών φοβικών ελίτ έναντι της τουρκικής επιθετικότητας, επανέρχεται στο προσκήνιο το μείζον ζήτημα της αντιμετώπισης από τον Ελληνισμό της δομικής τουρκικής απειλής, που απειλεί μακροπρόθεσμα τη χώρα μας με το ιδιότυπο καθεστώς της φιλανδοποίησης.

Παρά τη σχετική νηνεμία επί του πεδίου οι «Ηρακλείς του Στέμματος Ερντογάν» (Ακάρ, Τσαβούσογλου) φροντίζουν καθημερινά να εκτοξεύουν απειλές κατά της χώρας μας, με τις πιο πρόσφατες του μεν Ακάρ να δηλώνει «θα φτάσουμε στο Καστελόριζο κολυμπώντας» και του Τσαβούσογλου ότι η μη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου σημαίνει και ακύρωση της κυριότητας τους από την Ελλάδα!

Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων, ότι σε αυτή την κρίσιμη και ρευστή συγκυρία οι δύο οντότητες του Ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή, Ελλάδα και Κύπρος, αποτελούν τον μεγάλο αντίπαλο της τουρκικής μεγαλομανίας και της λειτουργίας της ως περιφερειακής υπερδύναμης, που επιδιώκει να συνομιλεί με ίσους όρους με τους ηγέτες των μεγάλων πόλων του πλανήτη και να επεμβαίνει παντού (από τον Καύκασο ως τη Βόρεια Αφρική). Παρά τις δραματικές υποχωρήσεις της Ελλάδος σε όλα τα επίπεδα, κατά την περίοδο του μνημονιακού οδοστρωτήρα, την κατάρρευση της αμυντικής βιομηχανίας και τον ελλιπέστατο για μια δεκαπενταετία σχεδόν, εξοπλισμό των ενόπλων δυνάμεων η Ελλάδα παραμένει ισχυρός αντίπαλος του στρατιωτικου-πολιτικού τουρκικού καθεστώτος. Αυτή η αλήθεια όμως δεν είναι κατανοητή από τις ελληνικές ελίτ που κυριαρχούνται από το φοβικό σύνδρομο έναντι της Άγκυρας και ασκούνται στο κατευνασμό βολευόμενοι σε ψευδαισθήσεις του τύπου ότι η Ε.Ε. και οι δυτικοί σύμμαχοι μας (ΗΠΑ) θα μας υπερασπιστούν έναντι της τουρκικής απειλής για τα δίκαια μας με βάση το Διεθνές Δίκαιο.

Δεν ξεχνιέται στις ΗΠΑ ο έρωτας με την Άγκυρα: Η Αθήνα και η Λευκωσία να είναι μέρος του περιφερειακού γίγνεσθαι

 

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

• Εάν η Ελλάδα και η Κύπρος μείνουν εκτός της εν εξελίξει ανακατανομής ισχύος, θα είναι οι παράπλευρες απώλειες και θα κληθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό

Σε μια περίοδο έντονης ανακατανομής ισχύος στην ευρύτερη περιοχή, οι παρασκηνιακές διεργασίες, οι κινήσεις τακτικής είναι μέσα στο παιχνίδι της επικράτησης.


Είναι σαφές πως η Τουρκία αναζητεί πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά δεν είναι μόνη. Στην Άγκυρα γνωρίζουν πως όποια «λύση» δοθεί στην περιοχή θα είναι μέρος αυτής. Αξιοποιώντας τη στρατιωτική της δύναμη και το μέγεθός της θα κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί.

Οι Αμερικανοί παρά το γεγονός ότι παρουσιάζονται ενοχλημένοι με τα τουρκικά τερτίπια, τις κινήσεις Ερντογάν, που λειτουργούν ενάντια στα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους, δεν έχουν τινάξει τα κανάλια επικοινωνίας με την κατοχική δύναμη.

• Στο «βαθύ κράτος» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπάρχει έντονη η άποψη πως δεν θα πρέπει να εγκαταλειφθεί η Τουρκία, αλλά να διαμορφωθούν συνθήκες προσέγγισης, ώστε να βελτιωθούν οι σχέσεις. Αυτή η προσπάθεια προϋποθέτει, προφανώς, τη γνωστή παλιά τακτική, την πολιτική του κατευνασμού.

Αυτό το γνωρίζουν στην Άγκυρα και κινούνται έχοντας υπόψη αυτή τη διαχρονική προσέγγιση των Αμερικανών, των Ευρωπαίων, αλλά δυστυχώς και της ελληνικής πλευράς.

Σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων «Ανατολού», ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν έστειλε επιστολή προς την αμερικανική κυβέρνηση για τη δημιουργία ενός μηχανισμού για τις διμερείς σχέσεις, όπως συμφωνήθηκε από τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν.

Η συνέχεια εδώ...

Δεν ξεχνιέται στις ΗΠΑ ο έρωτας με την Άγκυρα: Η Αθήνα και η Λευκωσία να είναι μέρος του περιφερειακού γίγνεσθαι