Το ΔΝΤ αναγκάζει πολλές κυβερνήσεις να οδηγήσουν τα κράτη τους στην παγίδα του χρέους, με απώτερο στόχο την κερδοσκοπία των εντολέων του – ενδείξεις έκρηξης της κινεζικής φούσκας ακινήτων
Οι πολιτικοί της Αφρικής, αποφασισμένοι πλέον να σταματήσουν τη
λεηλασία των κρατών τους, έχουν θέσει στο στόχαστρο τη φοροαποφυγή των πολυεθνικών – με πρώτο στόχο την απαγόρευση της χρησιμοποίησης των φορολογικών παραδείσων από τις ευρωπαϊκές εταιρείες, οι οποίες είναι εγκαταστημένες στις χώρες τους.
Το «τραγικό αστείο» στην όλη υπόθεση είναι το ότι,
το ΔΝΤ πρότεινε να τους βοηθήσει – όταν ήταν αυτό ακριβώς που υποχρέωσε τις αφρικανικές χώρες να αλλάξουν τη φορολογική τους νομοθεσία, εκβιάζοντας με τα δάνεια που ήταν υποχρεωμένες να λάβουν, για να αποφύγουν τη χρεοκοπία.
«Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, οι οποίες επικρατούν στη χώρα μου, χωρίς να αναφερθεί σε αυτήν την οδυνηρή ιστορία», δήλωσε χαρακτηριστικά ένας βουλευτής της Τανζανίας, συνεχίζοντας:
«Η πατρίδα μου υποχρεώθηκε τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την Παγκόσμια τράπεζα, στο τέλος της δεκαετίας του 1990, να υιοθετήσει φορολογικούς νόμους, οι οποίοι διευκόλυναν τη λεηλασία της εκ μέρους των πολυεθνικών – στερώντας από την Τανζανία έσοδα, τα οποία είχε απόλυτη ανάγκη».
Ο πολιτικός επιδιώκει τη φορολόγηση των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα του, καταργώντας τους νόμους για την ειδική φορολόγηση τους, τους οποίους είχε επιβάλλει το ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα φορολογικά έσοδα που θα προκύψουν θα είναι κατά πολύ υψηλότερα, από τα πακέτα βοήθειας που λαμβάνει η Αφρική από τη Δύση.
Ειδικότερα υπολογίζει ότι, στην Αφρική
η φοροαποφυγή των πολυεθνικών είναι της τάξης των 50 δις $ ετήσια – όταν τα δάνεια που λαμβάνουν οι αφρικανικές χώρες από το εξωτερικό δεν ξεπερνούν τα 30 δις $.
Φυσικά δεν συμπεριλαμβάνει τις καταστροφές από την
«αρπαγή γης» (
ανάλυση μας), στα πλαίσια της σύγχρονης «οικονομικής αποικιοκρατίας», οι οποίες είναι ιδιαίτερα μεγάλες στην Αφρική – αποτελώντας πλέον μία από τις πλέον κερδοφόρες δραστηριότητες των επενδυτικών κεφαλαίων (hedge funds) και των μεγάλων τραπεζών.
.
Μετατρέποντας τροφή σε καύσιμα στην πεινασμένη ήπειρο. Αρπαγή εδαφών των μικρο-καλλιεργητών από εταιρείες, με σκοπό την εκμετάλλευση τους για την παραγωγή βιοκαυσίμων.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
Περαιτέρω, έχοντας αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο ΔΝΤ, κυρίως δε στην ιστορία του αλλά και στο ότι, εάν δεν εκδιωχθεί από την πατρίδα μας δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον, θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ξανά την κριτική, την οποία του άσκησε ο J. Stieglitz – ο οποίος το 1999 όχι μόνο απολύθηκε από τη θέση του, ως ο υπεύθυνος οικονομολόγος του ταμείου, αλλά και του απαγορεύθηκε η είσοδος στο κτίριο (από τις υπηρεσίες ασφαλείας οι οποίες τον εμπόδισαν να λάβει μέρος στη σύσκεψη της Παγκόσμιας τράπεζας με το ΔΝΤ). Σύμφωνα τώρα με τον κ. Stieglitz, το ΔΝΤ ακολουθεί πιστά την παρακάτω στρατηγική των πέντε φάσεων:
(α) Πρώτη φάση, Αποκρατικοποιήσεις: Η διεθνής ελίτ καλωσορίζει ότι πέφτει στα χέρια της – χωρίς να είναι ιδιαίτερα επιλεκτική, αρκεί να
αγοράζει τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές. Φυσικά κύριος στόχος της είναι οι
κοινωφελείς επιχειρήσεις – αφού, μέσω αυτών, έχει τη δυνατότητα αφενός μεν να κερδοσκοπεί ασύστολα, αφετέρου να ελέγχει την εκάστοτε πολιτική εξουσία (καθώς επίσης τις εργατικές τάξεις, έχοντας καταστρέψει ήδη τη μεσαία).
Συνήθως συμμαχεί με την εκάστοτε τοπική ελίτ, στην οποία παρέχει κάποια ψίχουλα από τη λεία του – ενώ τη διορίζει τις περισσότερες φορές ως ύπαρχο, παραμένοντας στο παρασκήνιο.
(β) Δεύτερη φάση, Απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου: Αν και η μέθοδος αυτή παρουσιάζεται θετικά στα κράτη, στα οποία εισβάλλει το ΔΝΤ, με την έννοια της προσέλκυσης επενδύσεων, μέσω των οποίων θα εξασφαλισθούν νέες θέσεις εργασίας κλπ., ουσιαστικά εξυπηρετεί την έξοδο των κεφαλαίων- αφού λεηλατηθεί εντελώς μία χώρα και ρευστοποιηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της.
(γ) Τρίτη φάση, Πτώση των τιμών των καταναλωτικών και λοιπών προϊόντων: Πρόκειται για ένα από τα εξυπνότερα τεχνάσματα-παγίδες του ΔΝΤ, το οποίο απελευθερώνει δήθεν την αγορά – με αποτέλεσμα να μειώνονται οι τιμές των προϊόντων, λόγω της καλύτερης λειτουργίας του ανταγωνισμού.
Εν τούτοις, η εμπειρία στις χώρες που εισέβαλε το ΔΝΤ έχει τεκμηριώσει ότι, οι τιμές των βασικών προϊόντων, όπως των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού και της ενέργειας, εκτοξεύονται στα ύψη – σκόπιμα συνήθως, για να διευκολυνθεί η επόμενη φάση.
(δ) Τέταρτη φάση, Κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις: Αναφέρονται χαρακτηριστικά ως ΔΝΤ - αναταραχές, οι οποίες διευκολύνουν την απορρύθμιση του εκάστοτε συστήματος – μία ύπουλη παγίδα στην οποία, παρά τα όσα λέγονται εναντίον των Ελλήνων, δεν έχουν μέχρι στιγμής πέσει.
Εν τούτοις, οι κίνδυνοι απορρύθμισης σήμερα, μετά τις διαδοχικές πρόσφατες δολοφονίες των νεαρών Ελλήνων, είμαι μεγαλύτεροι από ποτέ – ενώ θεωρούμε πολύ δύσκολο το να καταφέρει η Ελλάδα, μέσα στους επόμενους δύο μήνες, να αποφύγει την παγίδα,
Συνεχίζοντας, ο οικονομολόγος περιγράφει την τέταρτη φάση με την εξής πρόταση: «Όταν μία χώρα έχει πέσει στο καναβάτσο, το ΔΝΤ πιέζει να βγει και η τελευταία σταγόνα αίματος από το σώμα της. Γυρίζει το διακόπτη του φούρνου, στον οποίο την έχει τοποθετήσει, μέχρι το τέρμα – έτσι ώστε να πυρακτωθούν και να εκραγούν τα πάντα». Αναφέρει ως παραδείγματα τη Βολιβία, την Ινδονησία και το Εκουαδόρ – όπου, ακριβώς στο σημείο της υπερθέρμανσης, ξέσπασαν οι αιματηρές κοινωνικές αναταραχές.
Η αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή «Newsnight» έχει επιβεβαιώσει ότι, είδε ένα έγγραφο στην Παγκόσμια τράπεζα, το οποίο προέβλεπε ακριβώς τα παραπάνω: τις μεγάλες κοινωνικές αναταραχές δηλαδή, στα πλαίσια της στρατηγικής του ΔΝΤ για το Εκουαδόρ (Ισημερινός) – με ψυχρή, προμελετημένη ακρίβεια.
Οι κοινωνικές αναταραχές, σύμφωνα με το ΔΝΤ, έχουν ένα ανεκτίμητο πλεονέκτημα για αυτούς που σχεδιάζουν τη λεηλασία μίας χώρας: οι τιμές των μετοχών, των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων του κράτους, στο οποίο έχει εισβάλλει το ΔΝΤ, καταρρέουν – με αποτέλεσμα η εξαγορά τους από τις πολυεθνικές εταιρείες της διεθνούς ελίτ να είναι μία εξαιρετικά κερδοφόρα διαδικασία.
(ε) Πέμπτη φάση, το ελεύθερο εμπόριο: Η δημιουργία ελευθέρων ζωνών εμπορίου, κάτω από την εποπτεία του ΠΟΕ – η οποία παρομοιάζεται με τους πολέμους του οπίου. Ειδικότερα, το 19ο αιώνα, οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι ξεκίνησαν έναν σκληρό αποικιοκρατικό πόλεμο – με στόχο την ανάπτυξη του παγκοσμίου εμπορίου.
Πρακτικά, ο πόλεμος αυτός έμοιαζε με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων – όπου οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής υποχρεώθηκαν να ανοίξουν τα σύνορα τους, με στρατιωτικά μέσα, ενώ τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ευρώπη λειτούργησαν προστατευτικά, διατηρώντας κλειστές τις αγορές τους.
Σήμερα βέβαια δεν χρειάζεται κανείς στρατιωτικές επεμβάσεις – αφού αρκούν οι επιθέσεις με τα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής, σε συνδυασμό με την εισβολή του ΔΝΤ.
