Γιατί η Αυτοαξιολόγηση είναι θηλιά στο λαιμό και όχι γραβάτα

Αρθρογράφος:
Δημήτρης Τσιριγώτης

Συνάδελφοι παρακαλώ πολύ να διαβαστεί το κείμενο αυτό κυρίως από εκείνους που είναι έτοιμοι να πουν το μοιραίο ¨ναι¨ όσον αφορά τη συμμετοχή τους σε ομάδες εργασίας αυτοαξιολόγησης σχολικής μονάδας.

Όσο για εκείνους τους συναδέλφους που έσπευσαν να προσυπογράψουν από την αρχή την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης χωρίς ,στην συντριπτική τους πλειοψηφία να έχουν στοιχειωδώς ενημερωθεί για το τι πρόκειται, θεωρώ ότι δημιουργούν ένα οξύμωρο σχήμα. Αποφάσισαν να αναλάβουν υπεύθυνοι μιας διαδικασίας επιδεικνύοντας ανευθυνότητα (αφού έβαλαν την υπογραφή τους σε κάτι για το οποίο δεν είχαν ιδέα). Εύχομαι τούτη να είναι η μόνη ανεύθυνη πράξη που είναι διατεθειμένοι να κάνουν και να επανορθώσουν στο μέλλον. 

15 ΔΕΙΚΤΕΣ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΓΗΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Υπάρχουν 15 δείκτες οι οποίοι σύμφωνα με τη διαδικασία αυτοαξιολόγησης πρέπει να εξεταστούν από τις ομάδες εργασίας.( Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης στη Σχολική Μονάδα -Τόμος ΙΙΙ) Σε κάθε δείκτη υπάρχουν κάποια κριτήρια που γεννάνε κάποια ερωτηματικά. Σας αναφέρω μερικά από αυτά :

Α)Δείκτης Αξιολόγησης 2.2: Διαχείριση και αξιοποίηση μέσων και πόρων .

Μεταξύ των άλλων αναφέρει επί λέξει:

«η συνεργασία του σχολείου με τοπικούς και άλλους φορείς για την εξεύρεση πρόσθετων μέσων ή πόρων».  Είναι σαφής ,πιστεύω, η οδηγία για αναζήτηση χρημάτων από μη κρατικούς φορείς και ιδιώτες με αντάλλαγμα τη συνεργασία του σχολείου. Αλήθεια τι είδους συνεργασία εννοεί;  Νομίζω ότι εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε.

Β)Δείκτης Αξιολόγησης 3.1: Ανάπτυξη και εφαρμογή διδακτικών πρακτικών

Το νέο έντυπο αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων

Στο υπό ψήφιση Σχέδιο Νόμου που αφορά την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων συμπεριλήφθηκε το Έντυπο Έκθεσης Αξιολόγησης. Για να δείτε το έντυπο πατήστε εδώ για να ανοίξετε το Σχέδιο Νόμου και πηγαίνετε στη σελίδα 26.

Τα νοσοκομεία προμήνυμα των σχολείων στη βαθμολόγηση;

http://manitaritoubounou.wordpress.com/

Υπάρχει μια επικρατούσα άποψη που θεωρείται ορθή, δίκαιη και τίμια για την πρόσληψη προσωπικού, σε ιδιωτικούς, αλλά και δημόσιους φορείς: Λέγεται «αξιοκρατία». Η «αξιοκρατία» προϋποθέτει «αξιολόγηση». Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι περισσότεροι που τα υποστηρίζουν στο επίπεδο της πολλαπλής εξουσίας είναι οι ίδιοι που υπονόμευσαν την «αξιοκρατία» με την «κομματοκρατία», «πελατοκρατία» οι οποίες προϋπέθεταν την «ρουσφετολογία». Θα επιτέψετε όμως στο ΜτΒ να θυμίσει: «Φοβού τους Δαναούς και Δώρα φέροντες».

Δείτε ακόμα εδώ μια παλιά ανάρτηση με θέμα: «Αξιολόγηση και Εκπαίδευση σήμερα»*.

Φυσικά σήμερα που η νέα έκφραση της κεφαλαιοκρατίας στο δυτικό κόσμο – ο νεοφιλελευθερισμός – έχει αποφασίσει να συρρικνώσει ποσοτικά και να διαλύσει ποιοτικά κάθε έκφραση του «κοινωνικού κράτους» στο δημόσιο, εννοείται ότι η παγκόσμια, ευρωπαϊκή και (φυσικά) ελλαδική κρίση αποτελεί την «χρυσή τους ευκαιρία». Για μια σειρά από θεολογικούς, φιλοσοφικούς, πολιτισμικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς, οικολογικούς, πολιτικούς και συνδικαλιστικούς λόγους στη φάση αυτή, και προς το παρόν, οι «δυνάμεις του κεφαλαίου» φανερώνονται πιο ισχυροί από τις «δυνάμεις της εργασίας» και «του πολιτισμού του συλλογικού».

Η λεηλασία των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να αμβλύνθηκαν κάποια χρόνια στη δεκαετία του ’80, οξύνθηκαν όμως τη δεκαετία του ’90 και κορυφώθηκαν το 2000 και μετά. Έτσι στην περίοδο της μεγάλης ύφεσης στη χώρα μας ξηλώνονται κάτω από την ανάγκη επιβίωσης και την έλλειψη συλλογικών υποκειμένων που αδυνατούν να οδηγούν σε αντιστάσεις, τέτοιες που να φέρουν ισχυρές ανατροπές υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, του πολιτισμού του συλλογικού και της οικολογικής ισορροπίας.

Η επίθεση αυτή πλέον ξεδιπλώνεται πλήρως και φανερά και ενάντια στα δημόσια αγαθά: Δημοκρατία, Υγεία, Παιδεία, Σύνταξη, Ασφάλιση, Ενέργεια, Νερό, Πολιτισμό, δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα, κλπ. Στα 4 πλέον μνημονιακά χρόνια καταργούν με το «έτσι γουστάρουμε» εκατοντάδες φορείς του δημοσίου που είναι εύκολοι στόχοι, αδύναμοι κρίκοι και μπορούν να περάσουν σε ιδιωτικά χέρια «επιχειρηματιών».

Παράλληλα τεμαχίζουν, υποβαθμίζουν, ξεφτιλίζουν και στοχοποιούν με ενδιάμεσα μέτρα και σιγοντάρισμα από την καθεστωτική προπαγάνδα όλους τους φορείς που θέλουν να σμικρύνουν, να εξαφανίσουν ή να τους συνδέσουν (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα-ΣΔΙΤ) με εμπορευματικό τρόπο με ιδιωτικά συμφέροντα.

Το σχέδιο προβλέπει το μοντέλο του «πρωταθλητισμού»:

Αξιολόγηση και εκπαίδευση σήμερα ( Ναξάκης Αντώνης, Παναγιώτης Μπούρδαλας)

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα http://manitaritoubounou.wordpress.com/ μια επίκαιρη για την αξιολόγηση ανάρτηση των Ναξάκη Αντώνης, Παναγιώτης Μπούρδαλας

Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα δυσκολότερα και πιο σύνθετα προβλήματα που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν οι υποτελείς τάξεις, σε σχέση με τις μεθόδους επιβολής της εξουσίας πάνω τους. Ένα θέμα που σχετίζεται με την παραγωγή και αναπαραγωγή εξουσιαστικών σχέσεων για όλη την κοινωνία και σε όλες τις δράσεις του ανθρώπου. Στις διαδικασίες δηλαδή παραγωγής, κατανάλωσης και αναπαραγωγής του.

Είναι αδύνατον κανείς να διαχωρίσει το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, στις διάφορες ιστορικές φάσεις διαχωρίζοντάς το από το εκπαιδευτικό μοντέλο της αντίστοιχης περιόδου, άρα και από το παραγωγικό μοντέλο, όπως επίσης και από το ζήτημα της αξιολόγησης της νεολαίας από τους εκπαιδευτικούς.

Από αυτή την άποψη είναι σαφές ότι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, που ίσχυε στην χώρα μας πριν από το 1981, ανταποκρινόταν στο μοντέλο της μεγάλης βιομηχανίας, δηλαδή της ταινίας παραγωγής, της λεγόμενης βιομηχανίας κλίμακας.

Όταν ο κοινωνικός δαρβινισμός γίνεται νόμος...

Έχουν γραφτεί πολλά για την αξιολόγηση, όπως έχουν ακουστεί ακόμη περισσότερα για την αξιοκρατία ως ζητούμενο ή ως μεγάλη έλλειψη. Τα λογικοφανή υπερασπιστικά επιχειρήματα βασίζονται ισχυρά στην κυρίαρχη επιβεβλημένη αντίληψη ότι ''δεν είναι οι άνθρωποι ίσοι ή το ίδιο ικανοί’’, η οποία παρουσιάζεται να έχει ισχύ φυσικού βιολογικού νόμου. Οι θιασώτες περνούν μάλιστα και στην επίθεση, θυμωμένοι: ‘’Μα τι διαστροφή είναι αυτό; Μια κακώς εννοούμενη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων, μας έχει απομακρύνει από τη κοινή λογική, καταδικάζοντας αφενός τους ικανούς ανθρώπους στην ομοιομορφία των μετρίων και αφετέρου αποστερώντας την κοινωνία και ειδικά το δημόσιο από την καλή ποιότητα’’.

Δε θα ξεκινήσουμε με αναφορά στους φιλοσόφους και στα αιώνια ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου ή για το αν αυτοί γεννιούνται ως άνισοι ή με δυνατότητα να είναι ίσοι (αν και πάντα διαφορετικοί).

Θα παραθέσουμε, ίσως πεζά, τις σχετικές αναφορές του νομοσχεδίου για την ‘’Αξιολόγηση του προσωπικού των δημόσιων υπηρεσιών’’. 

Προσέξτε τι αναφέρει στο Κεφάλαιο Γ, άρθρο 19

Άρθρο 19

Ανώτατα ποσοστά ανά κλίμακα αξιολόγησης

Το άρθρο 7 του Π.Δ. 318/1992 αντικαθίσταται ως εξής:

«Άρθρο 7

Ανώτατα ποσοστά ανά κλίμακα αξιολόγησης

1. Τα ανώτατα ποσοστά υπαλλήλων που είναι δυνατόν να αξιολογούνται με την κλίμακα βαθμών του άρθρου 8 του Π.Δ. 318/1992 καθορίζονται ως εξής:

α. Με τους βαθμούς 9 έως 10 αξιολογείται ποσοστό έως και 25 % των υπαλλήλων.

β. Με τους βαθμούς 7 έως 8 αξιολογείται ποσοστό έως και 60% των υπαλλήλων.

γ. Με τους βαθμούς 1 έως 6 αξιολογείται ποσοστό έως και 15% των υπαλλήλων.

Δούρειος ίππος ο θεσμός της αυτοαξιολόγησης

Αναστάτωση επικρατεί το τελευταίο χρονικό διάστημα στα σχολεία όλης της χώρας καθώς, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να επιβάλει τη νέα νομοθεσία για την αυτοαξιολόγηση–αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Τα εκπαιδευτικά σωματεία παρεμβαίνουν στις συσκέψεις των προϊσταμένων εκπαίδευσης και των σχολικών συμβούλων, σύλλογοι εκπαιδευτικών αρνούνται να εφαρμόσουν τις οδηγίες του υπουργείου Παιδείας, σχολικοί σύμβουλοι δηλώνουν τη διαφωνία τους με τις παρεμβάσεις του υπουργείου, διευθυντές σχολείων παραιτούνται και, μέσα στη γενική δυσαρέσκεια, το εκπαιδευτικό κλίμα μυρίζει μπαρούτι.

Με το σύστημα αυτό, το υπουργείο Παιδείας θέλει να νομιμοποιήσει τη μείωση των σχολείων μέσω του κλεισίματος-συγχώνευσης «αντιπαραγωγικών» μονάδων και το σπρώξιμο προς την έξοδο ενός μεγάλου τμήματος εκπαιδευτικών που συνεχίζουν να πληρώνονται με προ Μνημονίου αμοιβές

«Μη δίνετε σημασία στο τι λένε, προσέξτε καλύτερα τι εννοούν»

ΕΡΕΥΝΑ – Tου Χρήστου Κάτσικα

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά:

Κατηγοριοποίηση – βαθμολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών στην αποικία μας

Του Γιώργου Ηλ.Τσιτσιμπή

Πλησιάζει η στιγμή που ο καθένας, υπεύθυνα και συνειδητά, θα πρέπει να πάρει θέση. Να επιλέξει όχθη. Είναι ζήτημα τιμής να ξέρουμε ποιοι είναι με ποιους. Οφείλει ο καθένας μας, μελετώντας τουλάχιστον τους νόμους (γιατί υπάρχει και σχετική βιβλιογραφία επί του θέματος) να γνωρίζει για ποιο πράγμα μιλάμε. Η ομάδα των «αδιάβαστων», είτε υποστηρικτών είτε επικριτών, σχετικά με την κατηγοριοποίηση – βαθμολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, «αυτοαξιολόγηση» και «αξιολόγηση» τη λένε μερικοί, δεν δικαιούται δικαιολογιών. Ήρθε η ώρα. Σε αυτό τον αγώνα δεν μπορούν να υπάρξουν «επιτήδεια ουδέτεροι». Κάθε μέλος της Δ.Ο.Ε. είτε δάσκαλος, είτε διευθυντής, είτε σχολικός σύμβουλος, πρέπει με παρρησία να πάρει θέση. Όταν ήρθε η διαθεματικότητα και η Ευέλικτη Ζώνη, σιωπήσαμε (πλην εξαιρέσεων βέβαια). Το ίδιο συνέβη έπειτα με το ΕΑΕΠ και τα νέα βιβλία. Με τη σιωπή μας γίναμε συνένοχοι και η εκπαίδευση της αμάθειας διαφημίστηκε φανταχτερή με τους βαρύγδουπους τίτλους του Νέου Σχολείου. Τώρα δικαιούμαστε να μείνουμε σιωπηλοί στην επιχείρηση ξεθεμελιώματος του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ με το πρόσχημα της αξιολόγησης;

Η ευθύνη των επιτελικών

Η μεγάλη ευθύνη πέφτει στην ομάδα των επιτελικών, που κατέχουν θέσεις στην πυραμίδα της διοίκησης, λειτουργώντας, δυστυχώς, μόνο με την δημοσιοϋπαλληλική τους ταυτότητα. Διεκπεραιώνουν τις ως άνωθεν εντολές προς τα κάτω, ξεχνώντας επιλεκτικά την επιστημονική τους ιδιότητα, που τους επιβάλλει κριτική ματιά στα ισοπεδωτικά προτάγματα των εφήμερων κυβερνώντων. Ξεχνούν ότι τα πρόσωπα νοηματοδοτούν τους θεσμούς κι όχι το αντίθετο. Ξεχνούν ίσως, ότι στο παρελθόν υπήρξαν φωτισμένοι δάσκαλοι, οι οποίοι μνημονεύονται στην ιστορία της εκπαίδευσης, που δεν δίστασαν να διαφωνήσουν και να συγκρουστούν ανοιχτά, όταν λόγοι συνείδησης και επιστημονικής δεοντολογίας το επέβαλαν. Όμως σήμερα, είναι πολλοί αυτοί που συνειδητά ταυτίζονται με ένα σωρό ανεπαρκείς, που κατέλαβαν θέσεις με ποσοστώσεις, με ψεύτικα «χαρτιά», με ανύπαρκτες γλωσσομάθειες, με ελάχιστη διδακτική εμπειρία, με ημέτερη κομματική εύνοια … Και όμως όλοι αυτοί βαυκαλίζονται να λέγονται δάσκαλοι και συνάδελφοι. Να δέχονται να παίξουν το ρόλο του επικριτή και τιμωρού, πιστοί στα κελεύσματα της εξουσίας, έτοιμοι να αποκαθάρουν την εκπαίδευση από τους ανεπαρκείς. Δεν θα πρέπει να κατοχυρώσουν πρώτα οι ίδιοι αυτούς τους τίτλους τιμής του «δασκάλου» και του «συναδέλφου»; Ήρθε η ώρα να το αποδείξουν.

Αξιολόγηση : ένα όπλο καταστροφής!!

Αξιολόγηση : μια ποσοτική μέθοδος αξιολόγησης που ξεκίνησε από τις επιχειρήσεις και μιλά για « βέλτιστες πρακτικές » και « ποιότητα », αλλά οδηγεί σε μια άνευ νοήματος κούρσα ανταγωνισμού και σε πτώση του επιπέδου των παρεχόμενων υπηρεσιών, εφαρμόζεται και στο γαλλικό Δημόσιο. Και τα αποτελέσματά της δεν είναι τα αναμενόμενα από εκείνους που την επέβαλαν, το αντίθετο μάλιστα.

« Η συγκριτική προτυποποίηση [1] είναι υγεία ! », διατυμπάνιζε, το 2008, η κυρία Λοράνς Παριζό, επαναλαμβάνοντας το σύνθημα του συνεδρίου του Κινήματος Επιχειρήσεων της Γαλλίας (MEDEF), που εκείνη τη χρονιά είχε λάβει χώρα στο ημικύκλιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Για όποιον αγνοούσε την έννοια benchmarking, η αγόρευσή της –που συνιστούσε την εφαρμογή της διαδικασίας στα προϊόντα, στις υπηρεσίες, στις ιδέες, στους μισθωτούς, στις χώρες κ.ο.κ.– προκαλούσε μια κάποια αμηχανία.

Περί τίνος επρόκειτο ; Περί του εγκωμίου των πλεονεκτημάτων μιας τεχνικής μάνατζμεντ που συνίσταται « στην αξιολόγηση μέσα από μια ανταγωνιστική οπτική, με στόχο τη βελτίωση ». Για την κυρία Παριζό, η « συγκριτική προτυποποίηση » μιας χώρας σήμαινε « να τη συγκρίνεις με άλλες », προκειμένου να προσδιορίσεις « τις βέλτιστες πολιτικές » –εννοώντας « το πιο επωφελές σύστημα φορολόγησης », « τη λιγότερο επιβαρυντική δημόσια διοίκηση », « το πιο αξιόλογο πανεπιστήμιο » [2]…– και να εμπνέεσαι μεριμνώντας για την ανταγωνιστικότητα [3]. Μια απλή συνταγή, που από τη δεκαετία του 1990 τα αφεντικά των μεγάλων επιχειρήσεων επιδιώκουν να διαδώσουν στους ηγέτες όλου του κόσμου. Έτσι, το 1996, η Στρογγυλή Τράπεζα των Ευρωπαίων Βιομηχάνων (European Round Τable, ERT) συνδιοργάνωσε με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ένα σεμινάριο προκειμένου να προωθήσει την άσκησή της στους υπεύθυνους λήψης πολιτικών αποφάσεων, ώστε « να βοηθήσει τις κυβερνήσεις να δικαιολογούν τις αναπόφευκτες δύσκολες επιλογές » [4]. Δύσκολες για ποιους ; Το σημείο αυτό δεν διευκρινιζόταν.

Μια προσωπική στάση απέναντι στην Αξιολόγηση

Λευτέρης Παπαθανάσης

Έχοντας πια κάποια χρόνια στην εκπαίδευση, τόσα που μου επιτρέπουν να βγάλω μερικά ασφαλή συμπεράσματα, και έχοντας γυρίσει αρκετά σχολεία της επαρχίας και του κέντρου, πραγματικά δεν μπορώ να πω ποιο ήταν το καλύτερο σχολείο που έχω υπηρετήσει. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή ήταν όλα «πρότυπα» σχολεία, ούτε επειδή γενικά είμαι αναποφάσιστος (το αντίθετο), αλλά επειδή το ίδιο αυτό το ερώτημα «ποιο είναι το καλύτερο σχολείο?» είναι άτοπο.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί αυτό που πλασάρεται στην «κοινή» γνώμη είναι ότι η Αξιολόγηση έχει να κάνει με κάτι τέτοιο. Στο κάτω-κάτω, ποιος δεν θα ήθελε να ξέρει αν το σχολείο της γειτονιάς του είναι «καλό» ή «κακό»? «Αν το σχολείο έχει κάποιο πρόβλημα, δεν είναι σωστό να το εντοπίσουμε και να το λύσουμε?» ρωτάει ο καλόπιστος συζητητής.

Δυστυχώς, η αλήθεια απέχει πολλά μίλια απ’αυτή τη λογική. Στην πραγματικότητα, η Αξιολόγηση είναι μια διαδικασία που ΕΞΑΠΟΛΥΕΤΑΙ από την Εξουσία ενάντια στους εργαζόμενους στην εκπαίδευση και τη νεολαία, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας, στα πλαίσια του επανακαθορισμού –προς το χειρότερο- των εργασιακών σχέσεων. Το «σχολείο-αγορά» που σχεδιάζουν δεν μπορεί να οικοδομηθεί εάν δεν εδραιωθεί η Αξιολόγηση. Αν αυτά που λέω σου φαίνονται «ξύλινα», δώσε μου μισό λεπτό να τα εξηγήσω με συντομία.

Η Αξιολόγηση αποσκοπεί στην κατηγοριοποίηση των σχολείων αρχικά και των εκπαιδευτικών αργότερα. Το κάθε σχολείο θα πάρει το καρτελάκι με την τιμή του, το εργαλείο δηλαδή με το οποίο θα βγει στη θάλασσα της αγοράς, των χορηγών για να αναζητήσει τη χρηματοδότηση. Επειδή οι ντόπιοι νεοφιλελεύθεροι φωστήρες ούτε να πρωτοτυπήσουν δεν μπορούν, έχουμε το καλό να μπορούμε να κρίνουμε από την μέχρι τα τώρα διεθνή εμπειρία. Όπου εφαρμόστηκε η λογική αυτή (και εφαρμόστηκε και στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, όπως στις ΗΠΑ) κατέληξε σε τραγωδία: υποχρηματοδότηση και κλεισίματα σχολείων, μετατροπή της σχολικής ζωής σε ατελείωτο σόου προς προσέλκυση γονέων-πελατών, ανήθικες μεταγραφές μαθητών (ακόμη και με χρηματικά ανταλλάγματα) προκειμένου να βελτιωθεί ο μέσος όρος βαθμολογίας του σχολείου, αποξήρανση της διδασκαλίας με την επιμονή στη «διδασκαλία» των θεμάτων που πιθανό να πέσουν στις εξετάσεις. Την ίδια στιγμή, είχαμε την εισβολή των χορηγών, που έφτασαν να έχουν λόγο ακόμη και στη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών του σχολείου.

Η ολοκληρωτική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και η ολοσχερής διάλυση του δημόσιου σχολείου

Γιώργος Μαυρογιώργος

Μετά την ανακοίνωση των δύο επιτροπών με αρμοδιότητα τη «διαχείριση» 2 περίπου εκατομμυρίων ευρώ για τις περίφημες «προπαρασκευαστικές ενέργειες», επαναφέρω ένα κείμενο που είχα αναρτήσει, ένα χρόνο περίπου πριν, και αναφέρεται σε αυτά που θα αποπειραθούν να επιβάλουν στο ελληνικό σχολείο. Οι όποιες διαμαρτυρίες και ψηφίσματα κάπου εδώ τελειώνουν… Αρχίζει η μεγάλη μάχη για να κρατήσουμε το σχολείο ανοιχτό, δημοκρατικό και δημόσιο, με μια εφ όλης της ύλης αντιπαράθεση. Η συγκυρία το ευνοεί: «λίγα τα ψωμιά τους»!

Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού στην ελληνική εκπαίδευση καταγράφει μέχρι σήμερα, κατά βάση, τρία «επεισόδια». Το πρώτο «επεισόδιο» διαρκεί περίπου εκατόν πενήντα χρόνια (1834-1982): από την καθιέρωση του επιθεωρητή ως αξιολογητή και πειθαρχικού διοικητικού προϊσταμένου των εκπαιδευτικών μέχρι την κατάργησή του. Τα προσδιοριστικά στοιχεία του θεσμού αποδίδονται στη σχετική βιβλιογραφία με τον όρο «επιθεωρητισμός». Με τον όρο αυτό γίνεται αναφορά σε ένα σύνολο κριτηρίων αξιολόγησης, αρχών οργάνωσης και εφαρμογής της αξιολόγησης που είχε σαφείς γραφειοκρατικούς, ιεραρχικούς, εποπτικούς, ελεγκτικούς, συμμορφωτικούς, αυταρχικούς, προληπτικούς και κατασταλτικούς προσανατολισμούς και προεκτάσεις στο έργο των εκπαιδευτικών. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο είχε καταδικαστεί ως θεσμός στη συνείδηση των εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα να διατυπωθεί και έντονα το συνδικαλιστικό αίτημα για την κατάργησή του. Βέβαια, στο πλαίσιο αυτού του μακράς διάρκειας «επεισοδίου» σημειώθηκαν πολλές επιμέρους τομές και αλλαγές, τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στην εκπαίδευση και στο θεσμό, ανάλογα με τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονταν κάθε φορά.

Θεολόγος, Διευθυντής Σχολείου: Παραιτούμαι - Δεν μπορώ να γίνω μέρος της διάλυσης

Επιστολή παραίτησης από τη θέση του Διευθυντή του Γυμνασίου Αμμοχωρίου

Παραίτηση από τη θέση του Διευθυντή του Γυμνασίου Αμμοχωρίου, Επιστολή του συναδέλφου Βαγγέλη Καπαρού 

Προς τους φίλους Διευθυντές και όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς

Παραίτηση από τη θέση του Διευθυντή του Γυμνασίου Αμμοχωρίου

Πάντα πίστευα σε μια διευθυντική θητεία με δημοκρατικότητα, που θα δίνει λόγο στα οράματα και τις πρωτοβουλίες των συναδέλφων, στις ιδιαιτερότητες και τις κλίσεις των μαθητών. Πάντα πίστευα στον Διευθυντή που θα ξεπερνά τις τυπικότητες στοχεύοντας πέρα από παγερές γραφειοκρατίες, στη δημιουργία ενεργών πολιτών. Πάντα πίστευα ότι διοίκηση σημαίνει διορατικότητα, πρωτοπορία, συμμετοχή, συναδελφικότητα. Όταν ανέλαβα τη θέση του Διευθυντή του Γυμνασίου Αμμοχωρίου ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα κατέληγα να γίνω ελεγκτής παρουσίας, συντάκτης προγραμμάτων με επιφύλαξη, τιμητής των συναδέλφων, αποδέκτης υποβιβασμών. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου ζητηθεί να συμπεριφέρομαι σαν ένας στυγνός γραφειοκράτης με προσκόλληση στην απόλυτη τυπικότητα, αδιάφορος για την δημιουργία κλίματος εκπαιδευτικής προσφοράς και καινοτομίας. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου ζητηθεί να βάλω απέναντί μου τον σύλλογο, τον συνάδελφο, τον ίδιο μου τον «εαυτό», για να τον κατατάξω, ώστε να τον καταστήσω εύκολη λεία όσων επιδιώκουν να έχουν διαθέσιμους «αριθμούς», διαθέσιμα «νούμερα» για καρατόμηση. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα επιβάλουν εξωτερικούς κριτές των αποφάσεων Διευθυντή και συλλόγου οι οποίοι θα αρνούνται να αποδεχθούν τις προτάσεις του. Ποτέ δεν θεώρησα ότι η επιλογή μου σε κάποια θέση, ως Διευθυντής, Σχολικός Σύμβουλος ή Διευθυντής Διεύθυνσης θα με διαφοροποιήσει από τους συναδέλφους μου.

Απλά βήματα για να μην απολυθείτε (για εκπαιδευτικούς)

Αρθρογράφος:  Δημήτρης Τσιριγώτης  

Είστε εκπαιδευτικός και ανησυχείτε για το εργασιακό σας μέλλον; Σας έχουν ζώσει τα φίδια με όλες αυτές τις φήμες για απολύσεις που κυκλοφορούν ; Δεν υπάρχει λόγος αρκεί να ακολουθήσετε πιστά τα παρακάτω βήματα και θα μπορείτε να κοιμάστε ήσυχος .

ΒΗΜΑ 1 : Δηλώστε ρητά ενώπιον του επόμενου συλλόγου ότι είστε υπέρ της αξιολόγησης .Για να μην προκαλέσετε την αντίδραση των συνδικαλιστών πετάξτε τους το μπαλάκι: «γιατί δεν κάνει η ΟΛΜΕ δική της πρόταση για το πώς πρέπει να γίνεται η αξιολόγηση ;».Αυτή η ερώτηση θα τους στριμώξει και θα τους αποτρέψει να σας την πέσουν.

ΒΗΜΑ 2 : Φροντίστε να γίνετε ¨ο άνθρωπος του διευθυντή¨. Αναλάβετε το survey , το my school,το παρουσιολόγιο και άλλα τέτοια προγράμματα που αποτελούν για τους περισσότερους διευθυντές σκοτούρα μαζί και φόβητρο. Φροντίστε να γίνετε τόσο απαραίτητοι στο διευθυντή σας που να τον κάνει να τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να σας χάσει με μια πιθανή απόλυσή σας. Και επειδή οι περισσότεροι διευθυντές στις μέρες μας τραβάνε χοντρό λούκι και είναι κυριολεκτικά ¨σκασμένοι ¨ αναλάβετε το ρόλο του παρηγορητή του και δεν θα σας βγει σε κακό. Την ώρα που εκείνος θα σας λέει τι τραβάει, ότι δεν αντέχει άλλο ,ότι δεν βρίσκει συμπαράσταση από το μεγαλύτερο μέρος των καθηγητών ,ότι κάποιοι του κάνουν πόλεμο και ότι οι πιο πολλοί κάνουν το μαθηματάκι τους και φεύγουν ,εσείς το μόνο που θα κάνετε είναι να γνέφετε με κατανόηση .Μη παρασυρθείτε μόνο και κάνετε το λάθος και πείτε τη γνώμη σας ή του προτείνετε λύσεις .Εκείνος δεν θέλει λύσεις, το μόνο που θέλει είναι να τα πει .Μη του το χαλάσετε. Αν κάνετε όλα τα παραπάνω τότε να είστε σίγουροι ότι θα σας θυμηθεί όταν έρθει η ώρα της αξιολόγησής σας.

ΒΗΜΑ 3 : Και επειδή το σώμα των αξιολογητών που θα αξιολογήσει τη παιδαγωγική σας επάρκεια θα έχει από εσάς την απαίτηση της χρήσης των σύγχρονων μέσων και μεθόδων διδασκαλίας προετοιμάστε το έδαφος για να μη βρεθείτε προ εκπλήξεως. Επιλέξτε 2 τμήματα με δυνατούς μαθητές και εφαρμόστε τα συχνά σε αυτούς κάνοντας πρόβα για τη μεγάλη μέρα. Αυτό για να αποφύγετε τη περίπτωση οι μαθητές σας να σας κοιτάνε σα χάνοι αν ξαφνικά ο μαυροπίνακας γίνει διαδραστικός και το δασκαλοκεντρικό σας μάθημα γίνει ξαφνικά μαθητοκεντρικό και ομαδο-συνεργατικό .Σκηνοθετήστε σωστά την αξιολόγησή σας και η επιτυχία είναι δεδομένη.

«…και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος θα φαγωθεί…» του Γιώργου Τασιόπουλου

«Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω»[1]! 

Ο Ευγένιος Ιονέσκο στο αντιναζιστικό, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε, θεατρικό του «ο Ρινόκερος», στον επίλογό του δίνει το σύνθημα για το τι πρέπει να κάνομε! Σε πρώτο ενικό πρόσωπο, έστω και μόνος…ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Συνειδητά παραλείψαμε έξι μικρές λέξεις γραμμένες με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να σας τις θυμίσουμε, αγαπητοί συνάδελφοι, εσάς που ίσως κληθείτε να λερώσετε το παιδαγωγικό σας λειτούργημα με την απανθρωπιά, την κτηνωδία του ΦΟΒΟΥ που σας ζητούν να επιβάλλετε.

Θυμηθείτε εκείνο το τραγουδάκι που μικροί τραγουδούσαμε «…και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος θα φαγωθεί…». Το καραβάκι λέγεται ΕΛΛΑΔΑ και δεν υπάρχουν άλλοι Έλληνες για τον Μινώταυρο του νεοφιλευθερισμού και της Νέας Τάξης.

Η Γερμανοεβραία, φιλόσοφος Χάννα Άρεντ[2], καλύπτοντας τη δίκη του εγκληματία Άιχμαν κατέρριψε την πίστη των πολλών ότι επρόκειτο για ένα διεστραμμένο σαδιστή, ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Ο Άιχμαν είναι ένας μαζικός δολοφόνος για τον οποίο ο φόνος δεν έχει κάτι σατανικό, είναι ζήτημα απρόσωπο και αδιάφορο, είναι ζήτημα υπακοής στους νόμους και εκτέλεσης εντολών που εκτελεί με αξιοθαύμαστη αφοσίωση και σχολαστικότητα. Εκτελεί αυτά που θεωρούσε καθήκοντα ενός νομοταγούς πολίτη, σύμφωνα με τις διαταγές των ανωτέρων του. Ας μη τον μιμηθούμε στον 21ο αιώνα.

Το Υπουργείο, με την ιδεολογική συνδρομή της «παιδαγωγικής του Μνημονίου», έχει εκδηλώσει τις πολιτικές του προθέσεις, που δεν είναι άλλες από την πειθάρχηση του κόσμου της εκπαίδευσης, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τις απολύσεις και την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου. Ο κόσμος της εκπαίδευσης δε μπορεί ούτε να συνομιλήσει, ούτε να διαπραγματευτεί τη σφαγή του. Δεν μπορεί να παζαρέψει τα μορφωτικά δικαιώματα μιας ολόκληρης γενιάς.

Συνάδελφοι, ας μιμηθούμε τον Κώστα Βάρναλη, όταν του ζήτησαν να υπογράψει δήλωση μετανοίας. ΑΠΑΝΤΗΣΕ:

«Ο άνθρωπος έκανε χιλιάδες χρόνια για να στηθεί στα δυο του πόδια, δεν θα πέσω εγώ στα τέσσερα!»

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε για να αποτελέσει ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, ανήκουμε σ’ αυτούς που βιώνουν τη θλίψη των ολοκληρωτικά απελπισμένων συνανθρώπων μας που τα όρια αντοχής και ανοχής τους έχουν εξαντληθεί. Των ανθρώπων που ζουν στο σκοτάδι και στην παγωνιά επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔEH και ο αριθμός τους αυξάνεται καταιγιστικά. Πόσοι άραγε απ’ αυτούς περιμένουν να βγει το σπίτι τους στον πλειστηριασμό; Γείτονές μας, γνώριμοι, ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για αποφάγια… Ηλικιωμένοι, νοικοκυραίοι πριν λίγα χρόνια, σταματούν στον δρόμο τούς περαστικούς ζητώντας λίγα λεπτά… Πόσο ατάραχος, με ακηλίδωτο ψυχισμό, μπορείς να συναντηθείς με το βλέμμα τους; Συνάδελφοι, η απανθρωπιά του ληστρικού ξεσπιτωμού, δεν αντέχεται.

Από το «1984» στο «Δικαστή Ντρεντ» - Η προσωπική εμπειρία μιας Νηπιαγωγού

Αξιολόγηση – η προσωπική εμπειρία μιας Νηπιαγωγού από το οργουελικής σύλληψης εκπαιδευτικό σύστημα της Μ. Βρετανίας

Από το «1984» στο «Δικαστή Ντρεντ»

Πάρα πολλά θεωρητικά και εξαιρετικά χρήσιμα έχουν γραφτεί για την αξιολόγηση αλλά και για το τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι εύηχες λέξεις, αριστεία, αποδοτικότητα και  απόδοση ευθύνης.[1] Περίπου 11 χρόνια πριν, έγραψα ένα άρθρο για την προσωπική  εμπειρία της διδασκαλίας μου σε ένα σχολείο της Μ. Βρετανίας (Ρωγμές εν τάξει τεύχος 22), όπου σκιαγράφησα  τι σημαίνουν μέσα στην καθημερινότητα της σχολικής ζωής οι παραπάνω λέξεις. Περιέγραψα το έντονο εργασιακό στρες, την απαξία της επιστημονικής σου άποψης πάνω σε παιδαγωγικά ζητήματα , την υποχρεωτικότητα να συμμετέχεις σε δραστηριότητες άσχετες με το παιδαγωγικό σου έργο, όπως να ζητιανεύεις λεφτά από ιδιώτες για το σχολείο σου  και να αξιολογείσαι για το πόσο καλά τα πήγες από τον διευθυντή σου, την διάλυση των προσωπικών και εργασιακών σχέσεων λόγω του εξαιρετικά ανταγωνιστικού περιβάλλοντος , την αντιμετώπισή σου ως απλό διεκπεραιωτή εντολών του διευθυντή, αλλά και των στόχων που έβαζε το σχολείο και το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου, την ατελείωτη γραφική δουλειά που έπρεπε να κάνεις για αξιολογήσεις,  οι οποίες σε αποσπούσαν από την ουσιαστική  δουλειά σου με τα παιδιά...

Εμπειρία πέντε μηνών εργασίας σε σχολείο της Μ. Βρετανίας το 1999. Εκεί όπου βασιλεύουν χρόνια τώρα οι δείκτες ποιότητας, η αξιοκρατία και η αξιολόγηση. Εκεί όπου κάθε πτυχή της σχολικής ζωής είναι μετρήσιμη και ελεγχόμενη.

Μετά από 1 εβδομάδα σχεδόν ακόμη τον περισσότερο καιρό τον περνάω γυρνώντας γύρω γύρω στο σχολείο, ακούγοντας τι δεν πρέπει να κάνω, τι θα γίνει αν κάνω αυτά που δεν πρέπει να κάνω, και ότι... μετά από την απομάκρυνση εκ του ταμείου κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Γυρνάω ζαλισμένη κάθε μέρα στο σπίτι από την προσπάθεια να συγκρατήσω αυτά που μου λένε κάθε μέρα. Ατελείωτες λεπτομέρειες από το πώς ανοίγουμε την πόρτα και πως ανεβαίνουμε την σκάλα μέχρι πόσα λεπτά έχεις δικαίωμα για διάλειμμα πριν το μεγάλο διάλειμμα του μεσημεριού (7 και όχι 8 όπως, με νόημα τόνισε η κ. Υποδιευθύντρια σήμερα).

[…]

Κάθε μέρα γράφεις στον φάκελο των παιδιών  την πρόοδό τους, που σημαίνει ότι πρέπει να κρατάς σημειώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Την μία ώρα που έχουμε διάλλειμα για φαγητό, περνάς τις σημειώσεις στους φακέλους, γράφεις τις δικές σου αξιολογήσεις, ετοιμάζεις το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας, βγάζεις το προφίλ των παιδιών 1 φορά το μήνα και ετοιμάζεις γενικότερα την αξιολόγηση του 3μήνου. Επίσης κοιτάς ποιους στόχους του αναλυτικού δεν έχεις δουλέψει, ελέγχεις αν έχεις ενημερώσει τους γονείς, αν όχι ετοιμάζεις προσωπική συνάντηση με τον καθένα. Φτιάχνεις προγράμματα που τα προτείνεις στους γονείς όταν τα παιδιά τους υστερούν σε κάποιο τομέα, ετοιμάζεις εποπτικό υλικό, όλα αυτά όταν δεν έχεις συνάντηση με την υπόλοιπη ομάδα. Παράλληλα 1 ή 2 αναλαμβάνουν 1 τομέα του αναλυτικού κάνουν  προγράμματα που αξιολογούνται από την υποδιευθύντρια και ανάλογα εφαρμόζονται την επόμενη περίοδο.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΎ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

www.paremvasis.gr                                            Πέμπτη, 5 Δεκεμβρίου 2013

Από τον επιθεωρητισμό στην ολοκληρωτική αξιολόγηση

Μετά τις δύο πρώτες ιστορικές φάσεις της επιχείρησης αξιολόγησης του εκπαιδευτικού στην ελληνική εκπαίδευση ( επιθεωρητισμός και 30 χρόνια , 1982-2012, προτάσεων και ανεφάρμοστων νόμων και διατάξεων) , βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιχειρούμενη ολοκληρωτική αξιολόγηση κάτω από το τρίπτυχο :  αξιολόγηση του εκπαιδευτικού,  αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και το πλαίσιο που διαμορφώνει η : «Ανεξάρτητη Αρχή διασφάλισης της Ποιότητας Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης».

Είναι φανερό όπως δείχνει και η ιστορική εμπειρία ότι η άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής δεν είναι θέμα  ψήφισης νόμων. Οι νόμοι είναι ανενεργοί όταν η κοινωνική δυναμική παρεμβάλλεται στις μονόπλευρες απόπειρες διαμόρφωσης του θεσμικού πλαισίου. Οι εκπαιδευτικοί της ζωντανής εκπαίδευσης δώσαμε  νικηφόρα τις μάχες κόντρα στις  όποιες απόπειρες για καθιέρωση  διαδικασιών και κριτηρίων αξιολόγησης. Όπως παρατηρεί  ο Μπάμπης  Νούτσος : « Κάθε νόμος που ψηφίζεται για να εφαρμοστεί , τουλάχιστον όσο αφορά την πολιτική εξουσία , πρέπει να έχει την καταρχήν συναίνεση των εκπαιδευτικών. Για να μπορέσει να λειτουργήσει στην πράξη , όπως σχεδιάστηκε , πρέπει να υπάρξει αυτή η συναίνεση». 

Η ολοκληρωτική αξιολόγηση με στόχο το «Σχολείο της αγοράς»

Η τρέχουσα  πολιτική αξιολόγησης που επιχειρείται εγκαθιστά  μια διαδικασία πολυεπίπεδης ιεραρχικής  και γραφειοκρατικής επιτήρησης με προϋποθέσεις για αποτελεσματικότερη άσκηση  αυταρχικού και ολοκληρωτικού ελέγχου σε όλο το εύρος  της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Δίνεται προτεραιότητα στο μάνατζμεντ  σε βάρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις,  η αξιολόγηση, έτσι όπως έχει σχεδιαστεί, έρχεται να επιτελέσει μια  ολοκληρωτική επιτήρηση σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Η αξιολόγηση είναι περιστασιακή, περιπτωσιακή και μηχανιστική. Καταργεί την «ιστορία» της τάξης και της σχολικής μονάδας και υποβιβάζει το εκπαιδευτικό έργο και την παιδαγωγική-διδακτική ικανότητα σε μετρήσιμο τεχνικό μέγεθος.  Η έκθεση αξιολόγησης καταγράφει αξιολογικές κρίσεις και μετατρέπει τον εκπαιδευτικό σε «ντοκουμέντο» για κάθε μελλοντική χρήση. Η λεγόμενη «αυτοαξιολόγηση» του εκπαιδευτικού, τοποθετημένη από τους «ειδήμονες» στην έναρξη της όλης διαδικασίας  ακυρώνεται στη συνέχεια , καθώς υπακούει και συμμορφώνεται στους σκοπούς, τις διαδικασίες και τις μεθοδολογικές προδιαγραφές της αξιολόγησης των αξιολογητών  και της «Ανεξάρτητης Αρχής».               

  Η σύνδεση της αξιολόγησης με την βαθμολογική εξέλιξη και τις ποσοστώσεις των προαγωγών επιτείνει τον ανταγωνισμό. Το κύρος που διαθέτει σαν έννοια η αξιολόγηση προσφέρεται για τη νομιμοποίηση απολύσεων κι αυτό ασκεί τρομοκρατία. Η συνάρτηση της αξιολόγησης με το «Πειθαρχικό Δίκαιο» καταργεί τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και θεσμοθετεί  τις πολιτικές  φόβου στην άσκηση  για πειθαρχία. Ο έντονος ανταγωνισμός εκπαιδευτικών  υπονομεύει τις διαδικασίες συλλογικότητας που υποτίθεται ότι επιδιώκονται με την «εσωτερική αξιολόγηση» των σχολικών μονάδων. Ο Σύλλογος Διδασκόντων χάνει, έτσι, την όποια συλλογική έκφραση και δυναμική για «ενίσχυση των σχέσεων και των συνεργασιών». Με την ευθύνη που αναλαμβάνει για τη διεκπεραίωση της «εσωτερικής αξιολόγησης» της σχολικής μονάδας, ο Σύλλογος μετατρέπεται σε προέκταση της κρατικής εξουσίας σε επίπεδο σχολικής μονάδας, μια και προδιαγράφεται επακριβώς κάθε τι που έχει σχέση με  τους σκοπούς, τις διαδικασίες, τα κριτήρια και τα αποτελέσματα.   Η ολοκληρωτική αξιολόγηση που σχεδιάζεται και προωθείται είναι το «Εργαστήριο» διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης και το όχημα για την εγκαθίδρυση και την καθιέρωση του «Σχολείου της Αγοράς», του σχολείου που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται «Νέο». Για να είναι αποτελεσματική η συγκρότηση του σχολείου της αγοράς απαραίτητη προϋπόθεση είναι η απόλυση μεγάλου αριθμού εκπαιδευτικών, η πειθάρχηση όσων εκπαιδευτικών εργάζονται, κάτω από νέες συνθήκες και εργασιακές σχέσεις, και η δραματική ανασυγκρότηση της επαγγελματικής τους ταυτότητας. 

Το ΦΕΚ για την αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου της Σχολικής Μονάδας

Αναδημοσιεύουμε το ΦΕΚ για την Αυτοαξιολόγηση της Σχολικής Μονάδας που θα ισχύσει από την επερχόμενη σχολική περίοδο.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης 15-3-2013, η υπουργική απόφαση «Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου της Σχολικής Μονάδας – Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης». Για να ανοίξετε το ΦΕΚ κάνετε κλικ εδώ

ΑΕΕ - Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου/ ΥΛΙΚΟ 

Υλικό για το πρόγραμμα της Αυτοαξιολόγησης (Σχέδια Δράσης)

Απο εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το νέο υλικό για το πρόγραμμα της Αυτοαξιολόγησης.

Τόμος IV - Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός - Παραδείγματα Σχεδίων Δράσης

Υλικό για το πρόγραμμα "Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου της Σχολικής Μονάδας - Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης"

Μπορείτε να κατεβάσετε το διαθέσιμο υλικό (σε μορφή .pdf και .doc) για το πρόγραμμα "Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου της Σχολικής Μονάδας - Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης".

Προσχολική Εκπαίδευση: Αρχεία .pdf  Αρχεία .doc

Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση: Αρχεία .pdf  Αρχεία .doc

Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση: Αρχεία .pdf  Αρχεία .doc

Ειδική Αγωγή: Αρχεία .pdf  Αρχεία .doc