Ο Λαός και ο Κοκός

του Αλέξανδρου Ασωνίτη

       Δεν είναι τίτλος ταινίας της Φίνος Φιλμ. Είναι τα όσα  απίστευτα και ταπεινωτικά συμβαίνουν με αφορμή τον θάνατο του έκπτωτου και αποπεμφθέντος τέως βασιληά Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ (γνωστού  με το προσωνύμιο: Κοκός), που γεννούν μαύρες σκέψεις, κατάμαυρες. Δεν είναι απλώς η διαίρεση του λαού σχετικά με τον Κ.Γ., όπως καταγράφεται με πάθος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ότι αποδεικνύεται, με τον πιο δυσάρεστο τρόπο, ότι η πλειοψηφία του λαού έχει σε πρώτη μοίρα τον εγωϊσμό και την ανασφάλειά της και σε τελευταία το  κοινωνικό, εθνικό συμφέρον. Έχει πρώτα απ’ όλα το εγώ, όχι το εμείς. Έχει το κόμμα που υποστηρίζει ο καθένας, όχι την πατρίδα.

    Το θέμα με τον θανόντα δεν είναι πολιτικό, κομματικό, είναι εθνικό. Ο Κ.Γ δεν εκδιώχθηκε επειδή ήταν βασιλιάς, δεξιός, ξενόφερτος ή ο,τιδήποτε άλλο. Κατηγορήθηκε και αποπέμφθηκε επειδή πρόδωσε την χώρα παραβιάζοντας το Σύνταγμα, το οποίο είχε ορκισθεί να φυλάττει. Πώς το παραβίασε εν γνώσει του και οδήγησε εν γνώσει του την χώρα στον γκρεμό;

    Α) Αρνούμενος παράνομα και αντισυνταγματικά να ορκίσει τον Γεροπαπανδρέου ως υπουργό Εθνικής Αμύνης.

    Β) Ορκίζοντας παράνομα τις τρεις  κυβερνήσεις των αποστατών, 1965-1966 (με αρχιερέα της αποστασίας τον Μητσοτάκη πατέρα που ανταπέδωσε χαρακτηρίζοντας unfair το δημοψήφισμα που κατήργησε την βασιλεία). Όρκισε, ο Κ.Γ.,  κατά παράβαση του Συντάγματος που όριζε και ορίζει η εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως να  δίδεται από τον αρχηγό του κράτους στον επικεφαλής του εκάστοτε πλειοψηφούντος κόμματος, ποτέ σε μέλη του κόμματός του (εκτός προβλεπομένων εξαιρέσεων: θάνατος πρωθυπουργού, υπηρεσιακή κυβέρνηση, κυβέρνηση εθνικής ενότητας κλπ). Ο Κ.Γ το παραβίασε και όρκισε παράνομα τις κυβερνήσεις των αποστατών που έφεραν την καταστροφή. Έβλαψε και ζημίωσε συνειδητά την Ελλάδα.

   Γ) ΄Ορκισε, αντί να αρνηθεί, την χούντα χαρίζοντάς της την πρώτη επίσημη και καθοριστική νομιμοποίηση. Και αφ’ ότου απέτυχε το κίνημα-οπερέττα που 7 μήνες αργότερα οργάνωσε (ενώ πριν την χούντα ετοίμαζε κι ο ίδιος το λεγόμενο πραξικόπημα των στρατηγών) και έφυγε από την χώρα, δεν προέβη  σε καμμία ενέργεια κατά της χούντας. Αντιθέτως διαπραγματευόταν την επιστροφή του. Δεν έκανε καν μια δήλωση εναντίον της -ούτε για το Πολυτεχνείο ούτε για την Κύπρο, όπως άλλωστε κι ο Καραμανλής. Ούτε ποτέ ζήτησε συγγνώμη για όσα διέπραξε. Όμως: Χωρίς την αποστασία δεν θα υπήρχε χούντα, και χωρίς χούντα δεν θα γινόταν ούτε η απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο ούτε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και δεν θα έμπαιναν οι Τούρκοι στην Κύπρο.

Ματιέ Μποκ-Κοτέ: «Ὑπάρχει πάντα μία ἀπολυταρχική τάση στήν νεωτερικότητα»

Συνέντευξη στήν Μαρία Κορνάρου για την εφημερίδα Εστία της Κυριακής (Δημοσιεύθηκε στις 15/01/2023)

Ὁ Ματιὲ Μποκ-Κοτὲ δὲν χρειάζεται, ἴσως, πολλὲς συστάσεις στοὺς ἀναγνῶστες τῆς «Ἑστίας». Ὁ Καναδὸς κοινωνιολόγος καὶ συγγραφέας πλήθους ἔργων γιὰ τὴν πολυπολιτισμικότητα, τὸ ἔθνος, τὴν woke κουλτούρα, εἶδε τὸ τελευταῖο ἀπὸ τὰ βιβλία του νὰ κυκλοφορεῖ στὰ ἑλληνικὰ καὶ νὰ διαβάζεται εὐρέως. Πρόκειται γιὰ τὴν «Φυλετιστικὴ ἐπανάσταση καὶ ἄλλα ἰδεολογικὰ ζιζάνια», ποὺ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς «Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις» καὶ ἔχει ἤδη παρουσιαστεῖ στὴν «Ἑστία». Ὅσοι δὲν ἔχουν ἐξοικειωθεῖ ἀκόμη μὲ τὶς ἰδέες τοῦ βιβλίου, μποροῦν νὰ πάρουν μία πρώτη γεύση ἀπὸ αὐτὴ τὴν μικρὴ συζήτηση ποὺ εἶχε μαζί του ἡ «Ἑστία», σὲ μία γωνιὰ ἑνὸς καφὲ τοῦ Παρισιοῦ…

– Ως κοινωνιολόγος, έχετε παρουσιάσει πῶς ἡ πολυπολιτισμικὴ τάση τῆς δημογραφίας τῆς Δύσεως ἔθρεψε τήν woke κουλτούρα. Αποτελούν οι woke μία αναπόφευκτη συνέπεια που γεννά η μετανάστευση;

Ὄχι, ἡ δημογραφία δεν είναι η πρωταρχική αιτία της woke δυναμικής. Πρέπει να αναλύσουμε την woke κουλτούρα στα πλαίσια της μετάλλαξης τοῦ προοδευτισμοῦ ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 60, ὅταν πέρασε ἀπὸ τὴν κριτικὴ τοῦ καπιταλισμοῦ στήν κριτική κατὰ τῆς Δύσεως, ἀπὸ τὴν κριτικὴ κατὰ τῆς ἀστικῆς τάξεως στὴν κριτικὴ κατὰ τῶν λευκῶν. Στὶς δεκαετίες τοῦ ’60, τοῦ ’70, τοῦ ’80, τὰ ἀριστερὰ κόμματα κατάλαβαν πιὰ ὅτι οἱ ἐργάτες δὲν θὰ κάνουν τὴν ἐπανάσταση, ὁπότε εἶπαν, πρέπει νὰ βροῦμε ποιός θὰ τὴν κάνει. Ἐξέτασαν ὅλες τὶς δυνατότητες, ἀρχικὰ ἐπιδιώκοντας νὰ ἑνώσουν ὅλους τοὺς «ἀπόκληρους» τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, πρὶν νὰ στραφοῦν τελικὰ πρὸς τοὺς μεταναστευτικοὺς πληθυσμοὺς στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 80.

Ὅμως τὸ πλέον σημαντικὸ εἶναι ὅτι ἔβαλαν σὲ δράση ἕνα νέο στρατηγικὸ πλάνο: ἡ συνένωση τῶν «μειονοτήτων». Ἔτσι γεννήθηκε ἡ θεωρία τῆς διατομεακότητας (intersectionality), πού προτείνει τὴν ἕνωση ὅλων τῶν μειονοτήτων ἐντὸς τοῦ δυτικοῦ συστήματος, ἔναντι τοῦ κακοῦ λευκοῦ ἄνδρα. Κατὰ τὴν γνώμη μου ὑπάρχει πάντοτε μία ἐπαναστατικὴ καὶ ἀπολυταρχικὴ τάση στὴν νεωτερικότητα.

Τὸ εἴδαμε ἤδη το 1793, τὸ 1917, τὸ 1968 καὶ ἔπειτα στὴν δεκαετία ποὺ διανύουμε τώρα. Ἐδῶ γυρνᾶμε στὴν δημογραφία ποὺ ἀναφέρατε. Οἱ woke θέλουν νὰ κινητοποιήσουν συγχρόνως τοὺς πληθυσμοὺς μεταναστευτικῆς καταγωγῆς, προσπαθῶντας νὰ τοὺς πείσουν ὅτι εἶναι θύματα τοῦ δυτικοῦ συστηματικοῦ ρατσισμοῦ, καὶ τῶν κοινωνικῶν κατηγοριῶν ποὺ ἀναγνωρίζουμε ὡς δεσμευτικὲς στὴν Δύση –οἱ ποικίλες ταυτοτικὲς μειονότητες γιὰ τὶς ὁποῖες μιλᾶμε σήμερα.πολιτικη

Δέκα χρόνια από τον θάνατο του «παιδιού του ίντερνετ» που πολέμησε για την ελευθερία στην πληροφόρηση

της Άννας Νίνη

Πηγή: omniatv

Πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, στις 11 Ιανουαρίου 2013, ο Αμερικανός Άαρον Σουόρτς, ένας από τους πιο χαρισματικούς χάκερ και πολιτικούς ακτιβιστές για τα ψηφιακά δικαιώματα, βρισκόταν νεκρός στο διαμέρισμα του στη Νέα Υόρκη. Ήταν μόλις 26 ετών και ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία.

Ο Σουόρτς ήταν ίσως από τα πιο λαμπρά μυαλά της γενιάς του – και όχι μόνο. Είχε όμως παράλληλα και έντονες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Ήταν νέος, ταλαντούχος, ευαίσθητος, ευάλωτος ψυχολογικά – ο ίδιος είχε αναφερθεί πολλές φορές στην κατάθλιψη που αντιμετώπιζε. Ήταν όμως και επίμονος, ανυποχώρητος στο όραμά του να διορθώσει, μέσω του ταλέντου του, την αδικία που έβλεπε παντού τριγύρω του. Ήταν φτιαγμένος από όλα αυτά τα υλικά που μισεί ο καπιταλισμός.

Μόλις στα 14 του χρόνια ήταν ένας από τους δημιουργούς του RSS (αρχικά για την ονομασία RDF Site Summary ή και Really Simple Syndication), του εργαλείου που προσέφερε στους χρήστες του διαδικτύου τη δυνατότητα να παρακολουθούν το περιεχόμενο ιστοσελίδων το οποίο ανανεώνεται συνεχώς, όπως στα ειδησεογραφικά σάιτ και στα μπλογκ.

Βασικός αγώνας στη σύντομη και πολυτάραχη ζωή του ήταν η δημοσιοποίηση και ο διαμοιρασμός της γνώσης σε όλους και όλες μέσω του διαδικτύου. Πρωτοστάτησε σε δράσεις υπέρ των ψηφιακών δικαιωμάτων και κατά της λογοκρισίας, των κρατικών παρεμβάσεων και της εμπορευματοποίησης δημόσιας πληροφορίας. Ο ίδιος είχε φτιάξει και διαθέσει αρκετά προγράμματα με ελεύθερες άδειες.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗ

Τι έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου για διάλογο με την Τουρκία

Και αυτό...

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/goPUDyZI40U

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη συναυλία-αφιέρωμα για τον μουσικοσυνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο

Στ. Ξαρχάκος: Το μόνο κόμμα που έχει τα κότσια να κάνει την υπέρβαση είναι το ΚΚΕ (VIDEO)

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Συντρόφισσες και σύντροφοι


Καλώς ήρθατε σε αυτή τη μεγάλη συναυλία. Καλώς ανταμώσαμε απόψε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, για να τιμήσουμε έναν από τους μεγάλους αυτής της χώρας και όχι μόνο.

Θα είναι σε όλους και όλες σας - πιστεύω - γνωστό ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος ανήκει μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζηδάκι στους μεγάλους της ελληνικής μουσικής που, ο καθένας μέσα από τον δικό του δρόμο, πραγματοποίησαν το άλμα της στην αποκαλούμενη «έντεχνη λαϊκή μουσική».

Είναι δύσκολο λοιπόν, τα λόγια μας να είναι αντάξια του μεγέθους του ως συνθέτη, αλλά και ως του μεγαλύτερου ενορχηστρωτή αυτής της χώρας.

Το θέμα γίνεται ακόμη πιο σύνθετο, αν πάρουμε υπόψη μας ότι στον Σταύρο Ξαρχάκο δεν αρέσουν τα εγκώμια και οι μεγαλοστομίες. «Δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία», δηλώνει.

Δύσκολο λοιπόν, και το να κρατήσει κανείς μια ισορροπία στους επαίνους, τέτοια που να μη θίγει το αίσθημα του ακριβοδίκαιου, που τόσο έντονα διαπερνά την προσωπικότητά του.

Ελάχιστες φορές και πολύ λακωνικά έχει μιλήσει για τον εαυτό του και τις σκέψεις του. Προτιμά η τέχνη του να μιλήσει γι΄ αυτά.

Έτσι κι εμείς σήμερα θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε γι’ αυτόν, προπαντός μέσα από το έργο του.

Στις σπάνιες αναφορές του σ΄ αυτό ο Ξαρχάκος υποστηρίζει πως δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υπηρετεί τον λόγο. Θα συμφωνήσουμε σε ένα βαθμό μαζί του. Πράγματι η δημιουργία του είναι το ίδιο σπουδαία, όσο σπουδαίες είναι και οι ποιητικές, κινηματογραφικές, θεατρικές δημιουργίες, που με το αλάνθαστο αισθητικό του κριτήριο έχει επιλέξει να εκφράσει μουσικά.

Όμως αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Ο Ξαρχάκος δεν υπηρετεί απλά την τέχνη των συνεργατών του. Είναι συνδημιουργός της. Τα εμβληματικά κινηματογραφικά ή θεατρικά έργα που συμμετείχε είναι αδιαχώριστα από τη μουσική του. Τα έργα αυτά δεν θα ήταν ποτέ ίδια χωρίς τη σεμνή υπογραφή του.

Ποιος για παράδειγμα θα μπορούσε να διανοηθεί την ταινία «Ταξίδι» του Ντίνου Δημόπουλου χωρίς τη «Βαρκαρόλα», την πρώτη μουσική δουλειά του Ξαρχάκου σε ηλικία μόλις 23 χρονών; Την ταινία «Λόλα» του ίδιου σκηνοθέτη, χωρίς το «Χάθηκε το φεγγάρι»; Τον «Φθινοπωρινό δρόμο» ή τον καθηλωτικό «Χορό του Σάκαινα»;

Η Υπερεθνική Ελίτ καταδικάζει τους λαούς σε ανέχεια, για να τιμωρήσει… τον Πούτιν (του Τάκη Φωτόπουλου)

Όπως είχαμε προβλέψει εδώ και μήνες από αυτή τη θέση, από τη στιγμή που η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) πέρυσι τον Φεβρουάριο έσυρε τελικά τη Ρωσία του Πούτιν στον πόλεμο της Ουκρανίας, τον πόλεμο αυτόν θα τον πλήρωναν βέβαια όχι οι ελίτ που τον κήρυξαν, αλλά οι λαοί. Φυσικά, κάθε πόλεμο, σε τελική ανάλυση, τον πληρώνουν βασικά οι λαοί, ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή. Όμως, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να προστατεύει κάποιος την ίδια του την πατρίδα από ξένη Κατοχή (με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα), από το να καλείται να δώσει ακόμη και τη ζωή του απλώς για να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη της Υ/Ε και των παρακλαδιών της ανά τον κόσμο.

Και αυτό γιατί ακόμα και τα ακριβοπληρωμένα ΜΜΕ στη Δύση δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδείξουν με στοιχεία (και όχι απλά να προπαγανδίζουν με μια μαύρη μαζική προπαγάνδα που θα καταζήλευε ο Γκέμπελς) το γιατί κινδύνευαν οι λαοί στη Δύση, εάν οι Ρώσοι θα προσπαθούσαν ν’ αποτρέψουν την αλλαγή του ευρωπαϊκού πολιτικο-οικονομικού χάρτη που επιχειρούσε η Υ/Ε, με την ουσιαστική επέκταση των δυτικών συνόρων μέχρι την ίδια την πόρτα της Ρωσίας. Άραγε πώς θ’ αντιδρούσαν οι σημερινοί λαλίστατοι υπερασπιστές της «δημοκρατίας» εάν, αντίστοιχα, οι Ρώσοι είχαν επιχειρήσει κάτι παρόμοιο, προσαρτώντας στη δική τους σφαίρα επιρροής το …Μεξικό ή τον Καναδά; Φυσικά το ερώτημα κάποιου καλόπιστoυ παρατηρητή θα μπορούσε να είναι επίσης «γιατί πρέπει να υπάρχουν ‘σφαίρες επιρροης’;». Όμως, αυτό θα προϋπέθετε έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο, όπου κάθε λαός θα μπορούσε να διαφεντεύει πραγματικά τον τόπο του, σε συνθήκες «Περιεκτικής Δημοκρατίας», όπως την έχω περιγράψει αλλού λεπτομερώς.[1] Δυστυχώς, όμως, η ανθρωπότητα είναι ακόμη πολύ μακριά από παρόμοιο κόσμο, που απλά μπορούμε να τον βλέπουμε σαν μακρινό φάρο στο σημερινό μαύρο σκοτάδι…

Προς το παρόν, δηλαδή, όπως έδειξε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της καθεστωτικής βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν, εκατομμύρια Βρετανών (που υποτίθεται είναι φουλ υπέρ της φασιστικής αλητείας που κυβερνά την Ουκρανία, την οποία εν μέρει χρηματοδοτούν) βυθίζονται καθημερινά στο κρύο και το σκοτάδι, με άγνωστο τον αριθμό των θυμάτων.[2] 

Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τι έγραφαν η Λούξεμπουργκ και ο Γληνός για την Οθωμανική Αυτοκρατορία

Ο Γεώργιος Σκληρός και η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχαν προβεί σε ορισμένεις διαπιστώσεις για την Τουρκία που παραμένουν επίκαιρες ακόμα και σήμερα.

Αγτζίδης Βλάσης


Ο πατέρας της Νεοελληνικής κοινωνιολογίας και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους που εισήγαγε την ελληνική σκέψη στα πλέον προχωρημένα ρεύματα επιστημονικής σκέψης της Ευρώπης, υπήρξε ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Κωνσταντινίδης, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Το 2019, με αφορμή τα 100 χρόνια από τον θάνατο του, η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών είχε διοργανώσει ένα επιστημονικό συνέδριο για την αποτίμηση της μνήμης του.

Στο συνέδριο αυτό έχουν κατατεθεί πολύ σημαντικές αναλύσεις επιφανών επιστημόνων. Η δική μου εισήγηση είχε επικεντρωθεί στην θεώρηση του Σκληρού για το χαρακτήρα του Νεοτουρκικού κινήματος του 1908. Ο τίτλος της ήταν: “Το Νεοτουρκικό Κίνημα του 1908 και η ανάλυση της φυσιογνωμίας του με τη χρήση των νέων αναλυτικών εργαλείων από τον Γεώργιο Σκληρό”.

Ο Γεώργιος Σκληρός είναι αυτός που εισήγαγε την κοινωνιολογία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε τη μαρξιστική θεώρηση για να αναλύσει την ελληνική κοινωνία. Πέθανε στο Κάιρο της Αιγύπτου σε ηλικία μόλις 41 χρόνων, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1919 (22 Δεκεμβρίου 1919 με το παλαιό ημερολόγιο-4 Ιανουαρίου 1920 με το νέο). Υπήρξε ένας κορυφαίος διανοούμενος, που ακόμα δεν έχει βρει τη θέση του στο πάνθεον των σύγχρονων Ελλήνων διανοητών. Όμως η σημασία του έργου του ήταν γνωστή στους διανοούμενους της εποχής του.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Ο ΣΥΡΙΓΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ

Μιλώντας στην Θεσσαλονίκη είπα το εξής: πριν επιστρέψω στην Αθήνα ο Συρίγος δεν πρέπει να είναι Υφυπουργός. Αυτό γίνεται στις δημοκρατίες και τις κυρίαρχες χώρες.

Ακόμη και καλοπροαίρετοι άνθρωποι ακόμη και τα μέλη της Ν.Δ. οδηγούνται από τις δηλώσεις του σε πολλές υποθέσεις: Ένας πολιτικά ηλίθιος, ένας ανεπαρκής πανεπιστημιακός και πολλές άλλες.

Οι υποθέσεις όμως αυτές και τα ερωτήματα εμπλέκουν το σύνολο της Ν.Δ. και το Κ. Μητσοτάκη. Το βιβλίο μου “Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα Το Τουρκικό Πρόβλημα η Ανθρωπιστική Ελλάδα” περιέχει ακτινογραφίες των σχέσεων πολιτικά κόμματα – πολιτικό προσωπικό και αντιμετώπιση του Τουρκικού ρατσισμού. Επικαιροποιώντας όμως την ηθική, μορφωτική, πολιτική ουσία των σκέψεων και των ιδεών μου οφείλω να πω το εξής:

Οι μαθητές και σπουδαστές του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος δεν μπορούν να έχουν Υφυπουργό έναν πλασιέ ενίσχυσης και τροφοδότησης γενοκτονικών μηχανισμών θανάτου “γυναικομάχων και παιδομάχων” γράφω στο βιβλίο.

«Γιατί οι ομοφυλόφιλοι μετανάστες να έχουν περισσότερα προνόμια από τους μη ομοφυλόφιλους μετανάστες;»

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας « Μ' αυτούς που μπερδεύουν τους αγγέλους με τους διαβόλους δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμία θεολογική αν...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Μ' αυτούς που μπερδεύουν τους αγγέλους με τους διαβόλους
δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμία θεολογική αντιπαράθεση»
Costanzo Preve...➦ Απρίλης 2018: Οι ομοφυλόφιλοι είναι ακροδεξιοί ή αριστεροί;

Ο Δήμος της Ρώμης, μια νέα κατάκτηση της ιταλικής αριστεράς με Δήμαρχο τον υποστηριζόμενο από όλη την ιταλική αριστερά, ο καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης "La Sapienza", τον Roberto Gualtieri (φώτο ανάρτησης), διαθέτει μισό εκατομμύριο ευρώ για την υποδοχή ΛΟΑΤΚΙ+ μεταναστών.

Τώρα, πως θα διαπιστώνεται αν ο "παράτυπος" μετανάστης ανήκει στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ (ομοφυλόφιλος, Λεσβία, Αμφιφυλόφιλος, ιντερσεξ, άφυλος, Τρανς, Κουίρ, κτηνοβάτες και πάει λέγοντας για τα 62 "γένη", που αντικατέστησαν τα δύο φύλα της Βιολογίας στη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ), είναι μια άλλη υπόθεση, «άλλου παπά Ευαγγέλιο» που λέει ο θυμόσοφος λαός μας...
Πρόκειται για σκέτη τρέλα που διαπερνά την "πολιτισμένη" Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αντιθέσεις - Γιάννης Σμαραγδής: Πώς έγινε το '21

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/fftQXluAnQk

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΣΤΑ 12 ΝΑΥΤΙΚΑ ΜΙΛΙΑ

της Ελένης Σαββάκη, 

Ομότιμης Καθηγήτριας Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης, μέλους του ΙΗΑ.

Η σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982), η οποία υπεγράφη και από όλες τις χώρες της ΕΕ (2003), ορίζει ότι «η χωρική θάλασσα ενός κράτους εκτείνεται έως 12 ναυτικά μίλια από τη γραμμή βάσης του». Συνεπώς, η επέκταση των χωρικών υδάτων (ή αιγιαλίτιδας ζώνης ή χωρικής θάλασσας) στα 12 ναυτικά μίλια είναι νόμιμο δικαίωμα κάθε χώρας.

Επίσης, κάθε χώρα έχει πλήρη κυριαρχία στον εναέριο χώρο πάνω από την αιγιαλίτιδα ζώνη, όπως και στον βυθό και στο υπέδαφός της.

Η ίδια σύμβαση ορίζει, ότι «Στην περίπτωση νησιών που περιβάλλονται από υφάλους, η γραμμή βάσης για την μέτρηση του εύρους της χωρικής θάλασσας είναι η προς την θάλασσα γραμμή κατωτάτης ρηχίας των υφάλων». Συνεπώς, τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες, συμπεριλαμβανομένης αιγιαλίτιδας ζώνης, νησιωτικής υφαλοκρηπίδας (που διακόπτεται εκεί όπου ο παράκτιος βυθός αποκτά κλίση 30-45 μοιρών) και νησιωτικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ, δηλ. θαλάσσιας έκτασης εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλάσσιων και υποθαλάσσιων πόρων).

Η υπόθεση της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στην Κρήτη, ξεκινώντας με τον καθορισμό ευθειών γραμμών βάσης, είχε αναγγελθεί τον Οκτώβριο του 2018. Και παρόλον ότι είχαν διαμορφωθεί τα σχετικά Προεδρικά Διατάγματα σύμφωνα με δήλωσή του (τότε) ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, η υπόθεση πήγε στις καλένδες μετά τη συνάντηση του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Ερντογάν, προφανώς διότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν επιθυμούσε πηγή έντασης με την Τουρκία σε προεκλογική περίοδο. Τώρα βέβαια ως αντιπολίτευση, ο κ. Τσίπρας απαιτεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη όσα δεν έκανε ο ίδιος όσο κυβερνούσε.

Στέλιος Κούκος: Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Σαν πρόσωπο μυθολογικό! (30 χρόνια από την κοίμησή του)

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης 

(1905-2023). 

(Φωτογραφία Γιώργος Πούπης).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Σε μια πρόσφατη εκδήλωση για τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη που ουσιαστικά εγκαινίασε τις εκδηλώσεις για την συμπλήρωση 30 χρόνων από την κοίμηση του στις 13 Ιανουαρίου του 1993, ισχυρίστηκα πως η ζωή του έλαβε θρυλικές, αν όχι μυθολογικές διαστάσεις. Και έτσι η μυθολογική αυτή διάσταση που του προσήψα με έβαλε στον πειρασμό να τον δω και σαν ένα τέτοιο φαινόμενο, πάντα βεβαίως μέσα στην εποχή την οποία έζησε.

Ένα μυθολογικό στοιχειό, θεριό, τέρας, λοιπόν, ή ένα πρόσωπο που μοιάζει εξωπραγματικό και το οποίο ζει ανάμεσα στους λοιπούς ανθρώπους και την ιστορική περιπέτεια της ζωής τους. Και αυτός τα «βάζει» με όλα τα στοιχεία της φύσης, με θεούς και ανθρώπους για να δραπετεύσει από τον λαβύρινθο που νιώθει πως τον περικλείει.

Πρόκειται, δηλαδή για μια προσπάθεια ενός τραγικού προσώπου το οποίο έχει επίγνωση της κατάστασής του για να ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο, πιο πραγματικό με ανεξίτηλη τη σφραγίδα του αιωνίου. Για να απαλλαγεί, έστω, από ό,τι τον κρατά δέσμιο στο υλικό, το γαιώδες και το πεπερασμένο για να απελευθερωθεί! Να δραπετεύσει να βγει εκτός χρόνου και τόπου για να μπορεί να υπάρξει σε μια άλλη πιο αληθινή διάσταση!

Πάντως, η τραγικότητα αυτή, ίσως, να μην αποτελεί ένα δικό του αποκλειστικό «προνόμιο», αλλά να το «διαθέτουν» και όσοι τον περιβάλλουν, οι λοιποί άνθρωποι. Και λέμε προνόμιο γι' αυτή την αφόρητη κατάσταση, γιατί πρόκειται για αφορμή ενός ταξειδιού αυτογνωσίας προς τόπους λιγότερο ασφυκτικούς. Πιο φωτεινούς. Το ασφυκτικό, πάντως, χαρακτηρίζει καλύτερα την διάσταση την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει το πιο πάνω μυθολογικό θεριό όσο και αυτοί που θα βιώσουν έναν τέτοιο αποκλεισμό.

Έλεος πια...

Του Θανάση Κ. 

Είναι «λογικό» μια χώρα όπως η Ελλάδα, να «θέλει» να εξοπλιστεί από τις ΗΠΑ η Τουρκία  (που μας απειλεί άμεσα), με "επιχείρημα", ότι έτσι οι ΗΠΑ θα "ελέγχουν" καλύτερα την Άγκυρα; 

Θα έπρεπε να είχαμε "στενοχωρηθεί" όταν οι Αμερικανοί έκοψαν την Τουρκία από το νέο μαχητικό F-35;

Θα έπρεπε να… «παρακαλάμε» σήμερα να αρθεί το εμπάργκο που επιβλήθηκε τότε από τους Αμερικανούς στην Τουρκία;

Και τώρα το θυμηθήκαμε; 

Τρία χρόνια που υπάρχει επισήμως το εμπάργκο των ΗΠΑ σε εξοπλισμούς της Τουρκίας, γιατί δεν είπαμε κουβέντα;

Και γιατί δεν «ειδοποιήσαμε το ελληνικό λόμπι στις ΗΠΑ, που μαζί με το Εβραϊκό, αγωνίζονται να ΜΗΝ αρθεί το εμπάργκο στο Κογκρέσο;

Τι να πει κανείς; 

Υπάρχουν όμως και χειρότερα: 

Όπως, ότι αν η Τουρκία δεν πάρει ανταλλακτικά για τα F-16 από τις ΗΠΑ, λέει, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να παραγγείλει ρώσικα η κινέζικα πολεμικά αεροσκάφη! Ενώ όσο παίρνει από τις ΗΠΑ, οι Αμερικανοί μπορούν να ασκούν κάποιον "έλεγχο" στην Τουρκία…

Αυτό ακούγεται «λογικό», αλλά είναι δεν είναι:

* Πρώτον, γιατί εδώ και χρόνια είναι γνωστό, πως η Τουρκία και το Ισραήλ είναι δύο χώρες, που ενώ προμηθεύονται όπλα από την Αμερική, η Ουάσιγκτον έχει πολύ μειωμένο "έλεγχο" πάνω τους. 

Και πάντως η Αμερική παρ' ό,τι εξόπλιζε την Τουρκία, ΔΕΝ μπόρεσε να αποτρέψει την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (το 1974),

ούτε μπόρεσε να διασφαλίσει τη διέλευση αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφος της, κατά τον δεύτερο Πόλεμο στο Ιράκ (2003), 

ούτε να αποτρέψει την ανοιχτή συνεργασία της Άγκυρας με το ΙΣΙΣ (Ισλαμιστικό Χαλιφάτο) μετά το 2012, 

ούτε να διασφαλίσει τη θέση των Κούρδων της Συρίας (τους οποίους υποστήριζε η Ουάσιγκτον και το Παρίσι) μετά το 2014. 

 

* Ακόμα υπάρχει και το παράδοξο: Όταν οι ΗΠΑ εξοπλίζουν την Τουρκία διαμαρτυρόμαστε γιατί την εξοπλίζουν (εναντίον μας) κι όταν οι ΗΠΑ δεν εξοπλίζουν την Τουρκία, εμείς τι κάνουμε; 

Ζητάμε να την... εξοπλίσουν ξανά, μπας και την ελέγξουν (απέναντι μας)!

Αυτά είναι "λογική προτεκτοράτου". 

Δεν αναζητούμε συμμαχίες προ κοινού εχθρού! Ψάχνουμε κάποιον να μας σώσει, κι ύστερα διαμαρτυρόμαστε που δεν μας σώζει…

* Το πιο παιδαριώδες βέβαια, είναι πως, αν δεν πάρει αεροσκάφη από την Αμερική, η Τουρκία θα τα πάρει από τη... Ρωσία ή την Κίνα. 

Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η Τουρκία φεύγει από το ΝΑΤΟ! 

Τότε και μόνον τότε θα μπορούσε να πάρει τέτοια οπλικά συστήματα η Άγκυρα από χώρα «αντίπαλο» της Αμερικής. Εδώ της έκαναν εμπάργκο εξοπλισμών γιατί πήρε μια συστοιχία πυραύλων S-400 από τη Ρωσία. Φανταστείτε να έπαιρνε και υπερσύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη…

Στέλιος Κούκος: Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαναννίτης, Ο «Θεόπνευστος υμνογράφος» στον οποίο φανερώθηκε ο Χριστός λάμποντας υπέρ τον ήλιον!

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (1905-1991).

Οι καμπάνες ήχησαν ιδιαίτερα χαρούμενα χθες, αφού ένας δικός τους άνθρωπος της εκκλησιαστικής τέχνης, ποιητής – υμνογράφος κατατάχθηκε στα ανώτατα ύπατα της πνευματικής ζωής. Άλλωστε, ο όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, τους ήταν ιδιαίτερα γνώριμος από τις πολλές ακολουθίες που έγραψε και ψέλνονται συχνά στους Ορθοδόξους ναούς.

Ιδιαίτερη χαρά έδωσε και σε μας η χθεσινή είδηση της αγιοκατάταξης του Αγιορείτη Γέροντα, Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτη από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Του γνωστού Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ο οποίος ταυτίστηκε με τη συγγραφή ενός πλήθους ακολουθιών.

Και τώρα ήλθε η ώρα που κάποιος άλλος υμνογράφος θα γράψει ακολουθία γι’ αυτόν και έτσι και ο ίδιος θα υμνείται και θα εγκωμιάζεται μελωδικά σε όλες τις Ορθόδοξες εκκλησίες.

Μεγάλη χαρά, λοιπόν, μας διακατέχει από χθες γι’ αυτό το μεγάλο δώρο του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αφού η αγαθότητα και η αγιότητα της ψυχής του οσίου Γέροντα Γερασίμου ήταν ιδιαίτερα έκδηλη. Νέος άγιος, λοιπόν, της Εκκλησίας, ακόμη, κι αν ο ίδιος ο Γέροντας κατά τη διάρκεια του βίου του δεν είχε αποκτήσει φήμη ενός μεγάλου Γέροντα στον οποίο προσέφευγαν πλήθη πιστών. Όπως, δηλαδή, συνέβαινε σε άλλες περιπτώσεις σύγχρονων αγίων.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ

Μελέτης Μελετόπουλος 

25 Μαρτίου 1967. Έχουμε πάει οικογενειακώς στην παρέλαση. Στεκόμαστε γωνία Όθωνος και Αμαλίας. Ήμουν πέντε χρονών. Πολύς κόσμος. Απέναντι, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, είναι παρατεταγμένη η κυβέρνηση του Παρασκευόπουλου και μπροστά της έφιππος ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Η εικόνα αποτυπώθηκε στην μνήμη μου ανεξίτηλα. Εικόνα μιάς άλλης εποχής.

Ιανουάριος 2014. Με τους συνεργάτες μου και τηλεοπτικό συνεργείο είμαστε σε αίθουσα της "Μεγάλης Βρεταννίας" και περιμένουμε να πάρουμε συνέντευξη από τον τ. βασιλιά Κωνσταντίνο για το περιοδικό ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ των εκδόσεων Παπαζήση, του οποίου ήμουν διευθυντής. Ο Κωνσταντίνος φτάνει στην ώρα του, φοράει μπλέϊζερ, χαιρετά ευγενικά και κάθεται. Του λέω: "Μεγαλειότατε, την προηγούμενη φορά που σας είδα, ήσασταν έφιππος εκεί απέναντι". Και του δείχνω από το παράθυρο την πλατεία Συντάγματος. Ρωτάω: "Τι έχει αλλάξει από τότε στην Ελλάδα;" Μου απαντάει γελώντας: "Ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι πάνω σε άλογο!" Σκέπτομαι: "Έχει χιούμορ!" Καθόμαστε για να ξεκινήσει η συνέντευξη. Του λέω: "Δεν είμαι δημοσιογράφος, είμαι δάσκαλος. Μιλήστε ελεύθερα." Φαίνεται ότι κάπως χαλάρωσε και επί τρείς ώρες μου διηγήθηκε ολόκληρη την ζωή του, πότε γελώντας, πότε ψύχραιμα, πότε κλαίγοντας (ιδίως όταν αναφερόταν στον πατέρα του βασιλιά Παύλο συνεκινείτο αμέσως). Μιλούσε τα παλαιά ελληνικά της δεκαετίας του '50. Παραδέχθηκε με εντυπωσιακή παρρησία τα σφάλματά του και μου εξομολογήθηκε ότι ακόμα δεν τον αφήνει να κοιμηθεί η σύγκρουσή του με τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1965. 

Σε μία στιγμή, καθώς μιλούσαμε για την ελληνοτουρκική κρίση του 1964, μου διηγείται ότι είχε αποφασίσει να πάει στην πρώτη γραμμή. Δείχνω έκπληξη. Μου λέει: "Παιδί μου, τώρα αν γίνει πόλεμος, θα πάω στην πρώτη γραμμή. Δεν έπαιζε θέατρο, ήταν εμφανές ότι το εννοούσε. 

Μέρη της συγκλονιστικής συνέντευξης, την οποία διατηρώ ολόκληρη στο αρχείο μου, δημοσιεύθηκαν σε ειδικό αφιέρωμα του περιοδικού ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, τεύχος 6, β΄περίοδος, Ιανουάριος 2014 (υπάρχει στο http://neapolitiki.gr/?p=467). Η πολύκροτη συνέντευξη, που περιέχει απίστευτες αποκαλύψεις, προκάλεσε σάλο και κατεβλήθη από το σύστημα άθλια προσπάθεια να μην διανεμηθεί στα περίπτερα! Τελικώς κυκλοφόρησε και έγινε ανάρπαστη. 

Τρίτη φορά είδα τον Κωνσταντίνο λίγους μήνες αργότερα, στην πρεμιέρα της ταινίας "Παύλος, ένας ασυνήθιστος βασιλιάς" του Νίκου Πολίτη, στην Γεννάδειο. Ήμουν με τον δεκαπεντάχρονο γυιό μου, στον οποίο είπα το εξής: "Πάμε να χαιρετίσουμε τον Κωνσταντίνο, για να έχεις να λες στα εγγόνια σου ότι γνώρισες τον τελευταίο βασιλιά της Ελλάδας"! 

Την πολιτική μου αποτίμηση θα διαβάσετε στο άρθρο μου που θα δημοσιευθεί στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ αυτήν την εβδομάδα.

ΠΗΓΗ: Μελέτης Μελετόπουλος fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Βάζω τα σπίρτα, βάζετε τα τσιγάρα;

Από Νίκο Παστελάκο

Την θεατρική περίοδο 1964-1965, στο θέατρο Γκλόρια ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε ανεβάσει το θεατρικό έργο "Το έκτο πάτωμα". Σε αυτό είχε βασιστεί το επόμενο έτος, το σενάριο του κινηματογραφικού έργου "Οι κυρίες της αυλής", όπου ο Ηλιόπουλος έλεγε την γνωστή ατάκα," βάζω τα σπίρτα, βάζετε τα τσιγάρα;" 

Ο Κωνσταντίνος παρακολούθησε την παράσταση και μετά πήγε να τον συγχαρεί στα καμαρίνια. Τότε ο Ηλιόπουλος του είπε, "Βάζω το τσιγάρο, βάζετε τα σπίρτα;" Βεβαίως ο Κωνσταντίνος σπίρτα δεν είχε, αλλά του άναψε το τσιγάρο με τον αναπτήρα του και η σκηνή απαθανατίστηκε από φωτογράφο....

Βεβαίως ο νεαρός τότε βασιλεύς θα άναβε  άλλες σημαντικότερες φωτιές κατά την περίοδο της βασιλείας του, που θα επηρέαζαν δραματικά την πορεία του τόπου. 

Όρκισε με πραξικοπηματικό τρόπο το καλοκαίρι του 1965, κυβερνήσεις, που δεν στηρίζονταν στην εκπεφρασμένη βούληση του λαού (53% η Ένωση Κέντρου), αλλά σε μια δράκα βουλευτών, πολλοί εκ των οποίων είχαν εξαγοραστεί, όπως ποτέ δεν έχει διαψευστεί αυτό. 

Και λόγω της απειρίας του και της λειτουργίας του ως μονάρχης, οδήγησε τα πράγματα έτσι ώστε να ενισχυθούν οι δυνάμεις της ανωμαλίας, οι οποίες στις 21-4-1967 έδρασαν κεραυνοβόλα. 

Συγκεκριμένα μια δράκα αξιωματικών, μέλη ή επίγονοι του παλιού ΙΔΕΑ με αποφασιστικές κινήσεις και με την ανεπίσημη, αλλά σαφή έγκριση του κλιμακίου της ΣΙΑ, που δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι την αναμενόμενη επικράτηση της ΕΚ στις εκλογές του Μαΐου του 1967, και ιδίως την ισχυροποίηση της αριστερής της πτέρυγας, έδεσε σε ένα βράδυ, κυβέρνηση, κόμματα και χιλιάδες πολίτες, με ελάχιστη έως καθόλου αντίσταση. 

Λύση του δημογραφικού ή εθνική αλλοίωση οι μετανάστες;

Λαυρέντζος Αναστάσιος

Στα τέλη του 2022 ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού που διενεργήθηκε στην Ελλάδα το 2021. Η εικόνα που παρουσιάζουν τα αποτελέσματα αυτά είναι ζοφερή, ωστόσο ουδείς πλέον δικαιούται να εκπλήσσεται. Τα αποτελέσματα αυτά ήταν αναμενόμενα από καιρό.

Πριν σχολιάσουμε τα βασικά ευρήματα της απογραφής, πρέπει να πούμε ότι από πολλές πλευρές έχουν εκφραστεί επιφυλάξεις για το πώς αυτή διενεργήθηκε. Όποιες όμως κι αν είναι οι επιφυλάξεις, αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία και βάσει αυτών μπορούμε να μιλήσουμε. Εξάλλου, είναι σαφές ότι όποιες διορθώσεις κι αν γίνουν, η μεγάλη εικόνα δεν θα αλλάξει. Ποια όμως είναι η μεγάλη εικόνα; Τρία είναι τα βασικά ευρήματα.

Το πρώτο είναι ότι έχουμε πλέον εισέλθει στη φάση της μεγάλης αριθμητικής συρρίκνωσης του ελληνικού πληθυσμού, η οποία θα συνεχίζεται, όσο οι γεννήσεις θα παραμένουν στα παρόντα χαμηλά επίπεδα. Για να το θέσουμε απλά: στη δεκαετία που πέρασε, ο ελληνικός πληθυσμός ξεκίνησε τον μεγάλο δημογραφικό του κατήφορο, ο οποίος στο τέλος του αιώνα θα τον οδηγήσει σε ένα μέσο εκτιμώμενο μέγεθος 6,4 εκατομμυρίων, εφ’ όσον δεν μεταβληθούν σημαντικά οι βασικοί δημογραφικοί του δείκτες. Αυτή είναι η εκτίμηση που δίνουν οι δημογραφικές προβολές του ΟΗΕ (UN World Population Prospects 2022).

Οι διαστάσεις του δημογραφικού

Η δεύτερη βασική παρατήρηση είναι η βαθιά γήρανση του ελληνικού πληθυσμού, η οποία είναι η άλλη όψη της υπογεννητικότητας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 2021 η Ελλάδα ήταν η πέμπτη πιο γηρασμένη χώρα του κόσμου, με μέση ηλικία τα 44,7 έτη. 

Η τρίτη διάσταση του δημογραφικού είναι η γεωγραφική. Πράγματι, ένα στοιχείο που αναδεικνύουν με ιδιαίτερη ένταση τα αποτελέσματα της απογραφής νόμιμου πληθυσμού, είναι η σημαντική μείωση των πληθυσμών της ελληνικής περιφέρειας και ιδίως των παραμεθόριων νομών.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για δημογραφική κατάρρευση, την οποία μπορεί κανείς να διαπιστώσει ενδεικτικά σε νομούς όπως των Σερρών (-15%), του Κιλκίς (-13%) ή της Δράμας (-12%), (βλ. Πίνακα). Ο νομός Γρεβενών έχει το αρνητικό ρεκόρ πανελλαδικά (-16%) μέσα σε μια δεκαετία. Σημαντική είναι και η μείωση πληθυσμού στον κρίσιμο νομό Έβρου (-8%) η οποία προστίθεται σε μια δημογραφική συρρίκνωση δεκαετιών.

Η Ελλάδα συρρικνώνεται λοιπόν και στην περιφέρεια συρρικνώνεται πιο γρήγορα. Μια περιφέρεια που επί δεκαετίες εγκατελείπεται από τους νεανικούς της πληθυσμούς, που παραμένει οικονομικά υπανάπτυκτη και κατά τόπους πλέον ερημώνει, περιμένοντας τους αλλόχθονες που κάποτε αναπόφευκτα θα την εποικίσουν.

Ο θάνατος της περιφέρειας

Πρόκειται ουσιαστικά για τον επίλογο μιας μακράς πορείας που ξεκίνησε μεταπολεμικά. Μια πορεία η οποία ξεκινά με τη φτώχεια και την καταστροφή που δημιούργησαν η κατοχή και ο εμφύλιος, συνεχίστηκε με τη μεταναστευτική έξοδο στη δεκαετία του 1960 έως τις αρχές του 1970, προχώρησε με την αστυφιλία της “αντιπαροχής” και σημαδεύτηκε από τη διαχρονική απουσία ενός συνολικού αναπτυξιακού σχεδιασμού.

Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν βεβαίως προσπάθειες να στηριχθεί η περιφέρεια. Οι όποιες παρεμβάσεις όμως ήταν αποσπασματικές, χωρίς συνολικό όραμα και χωρίς μακροπρόθεσμη οπτική. Έγιναν πανεπιστήμια, νοσοκομεία και δημόσια έργα. Ενίοτε δόθηκαν και αξιόλογα αναπτυξιακά κίνητρα (π.χ. Θράκη). Δεν υπήρξε όμως ένα συνολικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που θα αναδείκνυε τα πλεονεκτήματα κάθε περιοχής, που θα καθοδηγούσε τους τοπικούς πληθυσμούς σε νέες δραστηριότητες και θα δημιουργούσε τοπικά προϊόντα με διεθνή αναγνωρισιμότητα και ανταγωνιστικότητα.

Τι κρύβει η δήλωση Συρίγου – Μας συμφέρει η Τουρκία στη Δύση;

Λυγερός Σταύρος

Η δήλωση Συρίγου ότι συμφέρει τον Ελληνισμό να πουλήσουν οι ΗΠΑ σε βάθος χρόνου και με όρους F-16 στην Τουρκία προκάλεσε κύμα αντιδράσεων. Ο Συρίγος έχει μία ομολογουμένως αναμφισβήτητη από πατριωτικής απόψεως δημόσια παρουσία δεκαετιών, η οποία καθιστά απαράδεκτη τη αντίδραση Ζεμενίδη. Άλλο οξεία κριτική κι άλλο να αποδίδεις μία λάθος δήλωση με αυτά που λένε “Τούρκοι πράκτορες”!

Αντικείμενο αυτού του άρθρου, όμως, δεν είναι οι διάφορες αντιδράσεις, αλλά το κεντρικό επιχείρημα του υφυπουργού Παιδείας ότι συμφέρει τον Ελληνισμό η Τουρκία να παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο, επειδή έτσι μπορεί ως ένα βαθμό να συγκρατείται η επιθετικότητά της. Πριν, όμως, το εξετάσουμε, υπενθυμίζω ότι η Άγκυρα έχει δηλώσει πως δεν αποδέχεται κανέναν περιορισμό στη χρήση των προς αγορά (και αναβάθμιση) F-16. Ακόμα, όμως, κι αν οι Τούρκοι έκαναν κάποιου είδους αμφίσημη δήλωση, κατά πάσα πιθανότητα θα την παραβίαζαν στην πράξη.

Ακόμα και έτσι, όμως, η μάχη που δίνει η ομογένεια –μέσω του γερουσιαστή Μενέντεζ– για να εμποδίσει αυτή την αγορά κόντρα στην εκπεφρασμένη βούληση της κυβέρνησης Μπάιντεν, έχει μεγάλη σημασία, ανεξαρτήτως έκβασης. Πρώτον, επειδή προσφέρει χρόνο στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά στο συσχετισμό στρατιωτικών δυνάμεων στο Αιγαίο. Δεύτερον, επειδή η εν λόγω ελληνική σφήνα στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα υποχρεώνει τον Λευκό Οίκο, όταν λαμβάνει μία απόφαση που αφορά άμεσα την Ελλάδα, να συνυπολογίζει –περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν– το εθνικό συμφέρον της.

Αυτός είναι ο λόγος που η δήλωση Συρίγου –δήλωση μέλους της ελληνικής κυβέρνησης κι όχι ενός καθηγητή– ήταν κατά τη γνώμη μου λανθασμένη. Όχι μόνο, επειδή θα την επικαλεστούν οι Τούρκοι, αλλά και κυρίως επειδή εξ αντικειμένου προκάλεσε ρήγμα στην άμυνα που έχουν υψώσει το ελληνικό λόμπι με τον Μενέντεζ στην υπόθεση των F-16. Πολύ περισσότερο που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εμμέσως κάλυψε τον υφυπουργό Παιδείας, με αποτέλεσμα η πολιτική της Αθήνας επί του ζητήματος τουλάχιστον να θολώσει.

Πολιτική ερμηνεία

Ο Καποδίστριας προετοιμάζει την Επανάσταση – Η θέση της Αριστεράς

Αξελός Λουκάς

Έχοντας αναφερθεί στο προηγούμενο σημείωμα στο βιβλίο του Σκλαβούνου θα σταθώ, όπως προείπα, στο ακανθώδες ζήτημα των απόψεων της Αριστεράς απέναντι στο φαινόμενο Καποδίστριας. Είναι η έρευνα των πηγών που έσπρωξε τον Σκλαβούνο να αναδείξει στοιχεία της αρνητικής αυτής στάσης. Θεωρώντας ως κεκτημένο τα όσα γράφει, θα προβώ σε έναν εμπλουτισμό και ανάλυση με βάση και τις δικές μου έρευνες την τελευταία 15ετία στο έργο του Γεωργίου Σκληρού, που θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο.

Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι απόψεις που διατυπώνει για τον Καποδίστρια ο Σκληρός, πρώτος εισηγητής του μαρξισμού στην Ελλάδα με το περίφημο βιβλιαράκι του “Το Κοινωνικόν μας Ζήτημα” και στην συνέχεια με το κύκνειο άσμα του “Τα σύγχρονα προβλήματα του Ελληνισμού”. Από το προοίμιο κιόλας τοποθετείται αρνητικά στις όποιες θετικές γνώμες ιστορικών για τον Καποδίστρια τονίζοντας ότι: «Εννοείται όχι μόνον καμιά σημασία δεν πρέπει να δώσουμε στη γνώμη των συντηρητικών ιστορικών μας, αλλά να τόχωμε και κανόνα απαράβατο να ζητούμε την αλήθεια ακριβώς στο αντίθετο μ’ εκείνα που διαβεβαιώνουν αυτοί».


Δεν θεωρώ αναγκαίο να σταθώ αναλυτικά στην παραπάνω λογική, διατυπώνοντας το αυτονόητο, ότι αρχής γενομένης από τον Θουκυδίδη, όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε πια ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται στα πολιτικά φρονήματα του ιστορικού, αλλά στο αν έχει το επιστημονικό ήθος να σεβαστεί τα αυθεντικά στοιχεία, χωρίς να τα αποσιωπήσει, στρεβλώσει ή αλλοιώσει με βάση την ιδεολογία του. Ο αυτοεγκλωβισμός του Σκληρού, είναι, λοιπόν, προφανής.

O Σκληρός για τον Καποδίστρια

Έχοντας ήδη εκ των προτέρων τοποθετηθεί, μας δίνει μιαν αρκετά ουσιαστική περιγραφή της άποψής του: «Το σύστημα του Καποδίστρια είχε περίπου την εξής βάση: Να στηριχθή στη μεγάλη πλειοψηφία του μεσαίου και κατωτέρου λαού φροντίζοντας κυρίως για τις οικονομικές ανάγκες του, και να χτυπήση εν ανάγκη την ως τα τώρα κυριαρχούσα τάξη που θα ήθελε τυχόν να φέρη εμπόδια στη φωτισμένη δικτατορία του. Η κυριαρχούσα αυτή μειονοψηφία αποτελείτο από τις μεγάλες οικογένειες του τόπου και τους αγωνιστάς εν γένει, τους μορφωμένους ευρωπαΐζοντας πολιτικούς και τους λοιπούς ανθρώπους του πνεύματος και των γραμμάτων.

»Όλους αυτούς τους περιφρονούσε και φανερά τους κατηγορούσε ο Καποδίστριας. Τους προύχοντες ως τουρκομαθημένους κοτσαμπάσηδες, εγωϊστάς και εχθρούς του λαού, τους μορφωμένους φαναριώτες πολιτικούς ως φιλοδόξους ραδιούργους και ταραχοποιούς, τους φιλελεύθερους μορφωμένους ανθρώπους και δημοσιογράφους ως κούφους φρασεολόγους και βλαβερούς δημαγωγούς. Δεν καταλάμβανε ότι και σωστά αν ήταν όλα αυτά, πάλιν ήταν μια πραγματικότης, που έπρεπε να τη λάβη υπ’ όψη του και όχι να την πολεμήση άκριτα και αψυχολόγητα. Τον γελούσε πολύ το γεγονός ότι οι μεσαίες γεωργικές τάξεις, ιδίως της Πελοποννήσου, και ο κατώτερος λαός είχαν μοναρχικά φρονήματα και πήραν στην αρχή το μέρος του. Αυτό τονίζουν συνήθως και οι συντηρητικοί ιστορικοί μας, ότι ο λαός ζητούσε διαρκώς “αυθέντη” (“Πότε θάλθη ο αφέντης μας;”) και προσκολλήθηκε στον Καποδίστρια.

»Πολύ σωστό αυτό, αλλά ανεπαρκές και ανωφελές. Γιατί στις αμόρφωτες και ασύνταχτες ακόμα κοινωνίες δεν έχει σημασία το τι γνώμη έχει ο κατώτερος λαός, που είναι συνήθως συντηρητικός, χωρίς ξεκαθαρισμένες ιδέες και χωρίς καμιά διοργάνωση, όσον η κυριαρχούσα τάξη, που αποτελείται από τους ισχυρούς και εξέχοντας παράγοντας του τόπου, είτε σε οικογενειακό όνομα, είτε σε πλούτο, είτε σε στρατιωτική και πολεμική αξία, είτε σε μόρφωση και πολιτισμό. Και βέβαια, η γνώμη ενός Πετρόμπεη, ενός Κουντουριώτη, ενός Μιαούλη και ενός Μαυροκορδάτου την εποχή εκείνη είχε περισσότερη δύναμη, παρά η θέληση χιλιάδων ανθρώπων του λαού. Αναλόγως της εποχής και του τόπου πρέπει να λογαριάζεται και να κρίνεται η αναλογία της πραγματικής αξίας των κοινωνικών δυνάμεων».

Ο Συρίγος και τα F-16 – Θα φύγει η Τουρκία από το ΝΑΤΟ;

Ευρυβιάδης Μάριος

Η πρόσφατη τοποθέτηση του υφυπουργού Παιδείας Άγγελου Συρίγου πως η Ελλάδα υποστηρίζει την απόκτηση των F-16 από την Τουρκία αλλά σε βάθος χρόνου, βασίζεται σε μια θεώρηση η οποία είναι, κατά την άποψη μου, μόνο κατά το ήμισυ ορθή. Το ορθό της μέρος έχει δυο πτυχές. Η πρώτη αφορά στο μεταπολεμικό ιστορικό των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων, διμερών και νατοϊκων.

Το ιστορικό αυτό υποδεικνύει πως αργά ή γρήγορα το συγκεκριμένο πολεμικό σύστημα θα δοθεί στην Τουρκία από τους Αμερικανούς. Όσο όμως πιο αργά τόσο καλύτερα, κατά τον Συρίγο. Στο μεσοδιάστημα η Ελλάδα θα έχει πραγματικά εξισορροπήσει στρατιωτικά την Τουρκία. Εξισορροπήση σημαίνει διατήρηση της ειρήνης. Η ανισορροπία ισχύος προκαλεί και προσκαλεί επιδρομή.

Η δεύτερη πτυχή είναι πως με τη παροχή των F-16 (και γενικά δυτικών οπλικών συστημάτων) η Ουάσινγκτον αποκτά, ή καλύτερα συνεχίζει να διατηρεί επιρροή πάνω στην Άγκυρα, ενώ η τελευταία υφίσταται περιορισμούς στη συμπεριφορά της. Αντίθετα, εάν τέτοιας μορφής υψηλών προδιαγραφών συστήματα δεν μπορούν να αποκτηθούν, η Άγκυρα θα τα πάρει από αλλού, δηλαδή από τη Ρωσία, όπως έπραξε με τους S-400.

Π. Ήφαιστος, Ο κόσμος το 2023 και τις επόμενες δεκαετίες υπό κοσμοϊστορικό πρίσμα. Ο πόλεμο της Ουκρανίας. Μια νέα αφετηρία

Η νέα στρατηγική αφετηρία που αναδείχθηκε με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν προέκυψε ξαφνικά. Εκκολάφθηκε κατά την διάρκεια των τριών δεκαετιών της Μεταψυχροπολεμικής ιστορικής φάσης μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Ο όρος «πόλεμος», ορθότερα και πιο περιεκτικά, δεν είναι μόνο η ένοπλη σύρραξη. Είναι μια μεγάλη αλυσίδα με πολλούς κρίκους που αρχίζει από τις προθέσεις τους εξοπλισμούς, την ανάπτυξη δυνάμεων, την διπλωματία και τον στρατηγικό σχεδιασμό που συμπλέκει βραχυχρόνιους, μεσοπρόθεσμούς και μακροχρόνιους στρατηγικούς σκοπούς. Η ένοπλη σύρραξη δεν είναι παρά μόνο ο τελευταίος κρίκος. Εάν κάτι άλλαξε όσον αφορά την ηγεμονική διαπάλη του 20ου αιώνα, είναι ότι, μετά την κρίση της Κούβας το 1963 συνειδητοποιήθηκε ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Εξ ου και με μυστικά τότε πρωτόκολλα όταν υπογράφτηκαν οι συμφωνίες SALT/ABMτο 1973, οι τότε δύο υπερδυνάμεις δεσμεύτηκαν να μην βρεθούν η μια απέναντι στην άλλη ακόμη και σε συμβατικό πόλεμο καθότι θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε πυρηνικό πόλεμο. Το δόγμα ήταν MAD (mutual assured destruction – βεβαιωμένη αμοιβαία καταστροφή), δηλαδή περιορισμό των αριθμών των διηπειρωτικών πυραύλων και ένα μόνο μικρό αριθμό αντιβαλλιστικών πυραύλων ούτως ώστε να υπάρχει αποτροπή μιας επίθεσης που θα προκαλούσε αντεπίθεση και καταστροφή αμφοτέρων.

Ο πόλεμος μεταξύ των υπερδυνάμεων για την πλανητική κατανομή ισχύος και συμφερόντων διεξαγόταν και συνεχίζει να διεξάγεται στις περιφέρειες και εις βάρος λιγότερο ισχυρών κρατών. Αυτό το καταμαρτυρούμενο γεγονός ενέχει συνέπειες βαθύτατων προεκτάσεων για τα κράτη των περιφερειών, ιδιαίτερα εάν συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι εντός του ώριμου πλέον πολυπολικού διεθνούς συστήματος πολλών ηγεμονικών δυνάμεων κατόχων πυρηνικής ισχύος, η διαπάλη για ισχύ και πόρους θα διεξάγεται πρωτίστως στις περιφέρειες του πλανήτη.

Ανάγκη κατανόησης της πολυπολικότητας και άλλων μακροχρόνιων τάσεων

Υπό το πιο πάνω ευρύτερο πρίσμα οι εκτιμήσεις για τις προβολές τάσεων το 2023 έχουν νόημα μόνο εάν συνεκτιμούν τα νέα δεδομένα που πυροδότησε ο πόλεμος της Ουκρανίας. Στο επίπεδο των ηγεμονικών δυνάμεων του πολυπολικού πλέον διεθνούς συστήματος καταμαρτυρούνται ήδη στρατηγικές ανακατατάξεις οι οποίες σημαίνουν ότι ο κόσμος εισήλθε σε μια μεταβατική φάση πολλών ετών εάν όχι και πολλών δεκαετιών.

Η στρατηγική κάθε κράτους, κατά συνέπεια, απαιτείται να συνεκτιμά επαρκώς το γεγονός ότι η σταθεροποίηση νέων πλανητικών στρατηγικών ισορροπιών δεν επίκειται στο ορατό μέλλον. Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους οι κοινωνίες και οι πολιτικές εξουσίες όσων κρατών θέλουν να αποφύγουν ζημιές και βλάβες, έχουν συμφέρον να συνεκτιμήσουν σωστά και ορθολογιστικά τα εξής:

• Την σημασία του κράτους ως θεσμού αυτεξούσιου συλλογικού βίου, ευημερίας και ασφάλειας.
• Τον πραγματικό χαρακτήρα της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής και του τρόπου που εξελίσσεται εντός ενός πολυπολικού κόσμου που θα καθιστά την εφαρμογή των προνοιών του διεθνούς δικαίου πιο δύσκολη.
• Την σημασία προσδιορισμού ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων στην βάση των οποίων χαράσσεται εθνική στρατηγική.
• Την σημασία ισόρροπων και συμμετρικών σχέσεων με άλλα κράτη και κυρίως τα ισχυρά με τα οποία θα πρέπει αδιάλειπτα να διεξάγονται εξεζητημένες συναλλαγές.
• Την σημασία της ισχύος για την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Επικράτειας. Μεταξύ άλλων, αυτό σημαίνει επαρκείς οικείους συντελεστές ισχύος και συμμαχικές εξισορροπήσεις που απαιτείται να συνεκτιμούν το γεγονός, όμως, ότι οι συμμαχικές συγκλίσεις είναι πάντα ρευστές και εύθραυστες.

Το στημένο πλαίσιο του political correct για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες – διεμφυλικές ομάδες (Ευγ. Σαρηγιαννίδη)

Η Ευγενία Σαρηγιαννίδη που  εργάζεται ως Ψυχολόγος και είναι Συντονίστρια του Δικτύου «psy-counsellors»,  κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας και μεταπτυχιακού με αντικείμενο την Ψυχολογία και το Διαδίκτυο, μιλάει στον 98.4 με αφορμή την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη σε παιδικό σταθμό με πρόσκληση για παιδιά 3 έως  12 ετών , ως εκπαιδευτική δράση με ανάγνωση από drag queens παραμυθιού, μιλάει στον 98.4 για το πώς ένα στημένο πλαίσιο ενός ξενόφερτου politcal correct για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες- διεμφυλικές ομάδες, οδηγεί σε μια άγονη αντιπαράθεση άκρων διαφωνούντες και επικροτούντες τέτοιες δράσεις.

 

Έτσι αντί για την αντιπαραβολή μίας άλλης κουλτούρας της Ελληνικής ακόμη και σατιρικής, η αντιπαράθεση γίνεται επί ενός πλαισίου που έχουν στο όνομα της “πολιτικής ορθότητας” επικαθορίσει άλλοι, όπου ανεξάρτητα διαφωνιών ή συμφωνιών το πλαίσιο δεν αμφισβητείται συνολικά.

«Να κάνουμε τα ζώπυρα φωτιά»

Χρήστος Γιανναράς

Αντιγράφω από αδημοσίευτο κείμενο του Θεόδωρου Παντούλα: 

«Στη φετεινή επέτειο του Πολυτεχνείου (17 του Νοέμβρη) κανόνιζαν φίλοι μου προσυγκέντρωση, για την καθιερωμένη πορεία. Ζήτησα από τους νεώτερους να έχουν μαζί τους σημαίες – made in China, βεβαίως, αλλά ελληνικές σημαίες. Αντέδρασαν ομοθύμως: “Οχι σημαίες, θα μας την πέσουν” – ήσαν κατηγορηματικοί στην άρνησή τους.

Τις μέρες που προηγήθηκαν της επετείου, σε ένα ατελιέ γραφικών τεχνών, παρακολούθησα μιαν ακόμη λαλέουσα απρέπεια. Ενας εκπαιδευτικός ετοίμαζε την αφίσα για τον σχολικό εορτασμό του Πολυτεχνείου, ζητώντας από την γραφίστρια να μεγαλώσει την ιστορική εικόνα της πύλης του Πολυτεχνείου, τόσο όσο να μην φαίνονται οι σημαίες που βρίσκονταν αμφιπλεύρως της πύλης – “να μην μας πούνε και εθνίκια”, όπως δικαιολογήθηκε. Εμεινα ενεός και μετανιώνω για την αμηχανία μου. Εξομολογήθηκα το περιστατικό σε φίλη, που ήταν επίσης υπεύθυνη για τον εορτασμό στο σχολείο της. Κι αυτή με τη σειρά της μου επιβεβαίωσε τον σκανδαλισμό των συναδέλφων της, όταν τους ανακοίνωσε ότι η γιορτή θα έκλεινε με τον εθνικό ύμνο: “Ε, όχι και τον εθνικό ύμνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου”! αντέδρασαν ομοφώνως.

Ολα αυτά τα αναφέρω για να σας θυμίσω ότι την ώρα που το τανκ έριχνε την πόρτα του Πολυτεχνείου, ο νεαρός εκφωνητής του παράνομου ραδιοσταθμού του απήγγειλε τον εθνικό ύμνο –λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω, αλλά δεν απήγγειλε ούτε τα “Στρουμφάκια” ούτε τη “Διεθνή”. Διονύσιο Σολωμό απήγγειλε ο άνθρωπος.

Αυτά το ’73. Σήμερα σκιαζόμαστε μην “μας την πέσουν”. Ποιοι θα μας την πέσουν, ποιοι είναι αυτοί που μας την πέφτουν; Ποιοι είναι οι πορτιέρηδες, οι νταβατζήδες του Πολυτεχνείου; Τους μνημόνευσα πριν από λίγο. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι. Και κάποιοι νέοι, που είναι λιγότερο κομψοπρεπείς και πολύ πιο ειλικρινείς στην αρνησιπατρία τους: “στο Διάολο η οικογένεια, στο Διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς”.

Αν πίστευα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μιας βολεμένης νεότητας, δεν θα τα ανέφερα. Αν πίστευα ότι ανήκουν σε ένα περιθώριο, δεν θα τα κουβέντιαζα. Δεν ανήκουν όμως. Ενα “παλιόπανο” είναι η σημαία μας, που όταν δεν το παίρνει ο άνεμος, το κάνουμε προσάναμμα μόνοι μας! Ξέρετε γιατί σας μιλώ. Οι μαρτυρίες δεν λείπουν. Οι διαψεύσεις, ναι, λείπουν. Οπως λείπει και η ντομπροσύνη να παραδεχτούμε πως η πατρίδα κι ο πατριωτισμός μπορεί να μην είναι ακριβώς στον Διάολο, που τη στέλνουν τα καλόπαιδα, αλλά είναι, μετά βεβαιότητας, καθ’ οδόν. Αμφότερα βρίσκονται σε αποδρομή…

Ένα – διαχρονικά- επίκαιρο βιβλίο

Ένα – διαχρονικά- επίκαιρο βιβλίο

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Δημήτρης Μάρτος, Το ζήτημα της επιστροφής των αρχαιοτήτων. Από τον ελγινισμό στην ανασυγκρότηση του ιστορικού χώρου του ελληνισμού (Γόρδιος, 1993)

« ‘Το ζήτημα της επιστροφής των αρχαιοτήτων’ φιλοδοξεί ν’ ανοίξει ένα διάλογο γύρω από ένα πολιτικό και διεθνές ζήτημα. Σ’ αυτό το βιβλίο το αίτημα της ‘επιστροφής’ δεν αφορά μια διαδικασία αναδιανομής των συμφερόντων που οργανώνονται γύρω από το εμπόριο αρχαιοτήτων, αλλά αφορά μια ιστορική επιλογή του σύγχρονου ελληνισμού, για να σταματήσει το ‘χρόνο της συρρίκνωσης’. Το χρόνο δηλαδή της εδαφικής διχοτόμησης, της ιστορικής παραχάραξης, και της πολιτικής παρακμής.

‘Ο θάνατος των πολιτικών ή διεθνών ζητημάτων είναι η λήθη’ γράφει ο Καβάφης το 1891.

… … …

Η θανάσιμη αντιπαλότητα ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, είναι έκφραση της σύγχρονης ιστορικής αντίθεσης, ανάμεσα στην εθνική ανεξαρτησία και τον ιμπεριαλισμό. Αναφέρεται στους δύο πιθανούς δρόμους που η ανθρωπότητα μπορεί να βαδίσει. Το δρόμο των εθνών και των πολιτισμών που για να επιβιώσουν, απαιτούν ένα διεθνές πλαίσιο αρχών και αξιών, που θα προάγουν την αλληλεγγύη, τη δημιουργική αντιπαράθεση των εθνών και την ποικιλία, σε νέα πολιτισμική ουσία της κοινωνίας των εθνών ή το δρόμο του ιμπεριαλισμού, του κυρίαρχου έθνους που επιβάλλει το δικό του κώδικα αρχών και αξιών, τη δική του γλώσσα, τη δική του κουλτούρα. (σ. 9-10)

….

Κεφάλαιο : Ελγινισμός μορφή του ιμπεριαλισμού

Ο ελγινισμός είναι η ιδιαίτερη εκδήλωση του αρπακτικού δυτικού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, που οδηγεί στην υποταγή ενός λαού, διαμέσου της υποταγής της Ιστορίας του. Τα μνημεία, τα αγάλματα, οι τάφοι, τα κτερίσματα, οι μύθοι για το ένδοξο παρελθόν, ενεργοποιούσαν όχι μόνο το αίτημα της εθνικής απελευθέρωσης από την τουρκική σκλαβιά, αλλά προσδιόριζαν και την εθνική ενότητα του ελληνισμού, τα σύνορά του, το διαφοροποιό χαρακτήρα του (σ. 57)

Και που θα μου χρησιμέψουν, κυρία, εμένα τα αρχαία και η λογοτεχνία αφού θα ακολουθήσω θετική Κατεύθυνση;

Δημήτρης Τσιριγώτης

Σαστισμάρα και βουβαμάρα στη τάξη. Οι μαθητές δεν περίμεναν μια τέτοια απάντηση.

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ερωτήσεις μαθητών που αφορούν την χρησιμότητα των γνώσεων που παίρνουν από τα μαθήματα του σχολείου. Παραδείγματα τέτοιων ερωτήσεων είναι τα εξής: «που θα μου χρειαστούν τα μαθηματικά στη ζωή μου κύριε;» ή «εγώ κυρία θέλω να ακολουθήσω θετική κατεύθυνση, που θα μου χρησιμέψουν τα αρχαία και η λογοτεχνία;» ή ακόμα ακόμα «εγώ κύριε πιστεύω ότι το σχολείο είναι εντελώς άχρηστο και δεν μαθαίνουμε στην πραγματικότητα τίποτα». Αυτές οι απόψεις των μαθητών είναι αρκετά δύσκολο να αλλάξουν, μπορεί να στριμώξουν τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν την χρησιμότητα των μαθημάτων ενδέχεται να αυτοπαγιδευθούν και να προκαλέσουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και τα φτωχά επίσης

Κύπρου Γεώργιος:«Να κρατηθούμε ώς την απελευθέρωση»

Ο Κύπρου Γεώργιος στη «Σ»: Η ζωή του, οι προτεραιότητές του ως Αρχιεπίσκοπος και οι απαντήσεις στα «καυτά» θέματα της Εκκλησίας

Απόσπασμα από συνέντευξη που παραχώρησε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, Γεώργιος Γ΄ στον Χρίστο Πέτρου για λογαριασμό της εφημερίδας Σημερινή

Μακαριότατε, χρόνια πολλά, ευχαριστούμε που μας ανοίξατε πρόθυμα τις πόρτες του γραφείου σας εδώ στην Αρχιεπισκοπή και μας παραχωρείτε αυτήν τη συνέντευξη. Να σας ευχηθούμε καλή αρχιερατεία και να πάνε όλα κατ’ ευχήν στο δύσκολο έργο το οποίο αναλαμβάνετε.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας και για τα χρόνια τα πολλά για τις μέρες που περνούμε. Αλλά και για τις ευχές σας για τη νέα αποστολή που αναλαμβάνω στην Εκκλησία. Θα είναι η βοήθεια του Θεού αλλά και η βοήθεια όλων στήριγμά μου προκειμένου να εκπληρώσω τα όσα υποσχέθηκα και επιθυμώ να κάνω για τον κυπριακό λαό.

Πριν μπούμε στην ουσία της συζήτησής μας, αν μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς προκειμένου να σας γνωρίσουμε καλύτερα. Πείτε μας λίγο για τις οικογενειακές σας καταβολές και τα παιδικά σας χρόνια, τις σπουδές σας στη Χημεία και τη Θεολογία.

Γεννήθηκα στην Αθηένου από μια ιερατική οικογένεια, αφού ο πατέρας μου ήταν ιερέας και επομένως από νωρίς είχα τον πόθο της ιεροσύνης. Είχαμε στο χωριό μου μιαν ωραία συνήθεια, που διατηρείται μέχρι τώρα: να υπάρχει κάθε πρωί και κάθε βράδυ Όρθρος και Εσπερινός. Δεν έλειπα καμιά φορά από την Εκκλησία. Ακόμη και όταν είχα εξετάσεις προεισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο, έπρεπε να πάω στον Εσπερινό. Ήταν κάτι σαν ανάγκη για εμένα και έτσι μέσα μου υπήρχε πάντα ο πόθος της ιεροσύνης.

Η Χημεία προέκυψε κάπως έκτακτα. Ήμουν καλός μαθητής και οι γονείς μου με έσπρωξαν να πάω στο Πρακτικό. Τελειώνοντας το Πρακτικό αναζητούσα μια σπουδή και εγώ ήθελα Θεολογία. Τότε, ήταν δύσκολοι οι καιροί και δεν είχαμε τα μέσα τα οικονομικά για να σπουδάσουμε και θα έπρεπε να επιλέξω μιαν υποτροφία. Η Ελληνική Κυβέρνηση έδινε σε όλους του κλάδους. Θα έπρεπε να δώσω εξετάσεις για να πάρω αυτήν την υποτροφία γιατί συναγωνιζόμασταν πολλοί Κύπριοι για την υποτροφία που δινόταν για τη Θεολογία. Αλλά ήταν δύσκολο για εμένα, επειδή στο Πρακτικό δεν είχα Λατινικά και τότε ήταν δύσκολο να πάμε σε ιδιαίτερα… Έτσι έδωσα εξετάζεις εις τη Χημεία, πήρα την υποτροφία και την σπούδασα. Μάλιστα, κάτι το οποίο θυμάμαι έντονα, είχα κάνει αίτηση για υποτροφία στην Ιατρική και πήγα να την παραδώσω στην Πρεσβεία της Ελλάδας. Και μέσα στην Πρεσβεία σκέφτηκα πως η Ιατρική είναι πολλά χρόνια και αφού σκέφτομαι να σπουδάσω Θεολογία -που ήταν πάντα ο στόχος μου-, δεν γίνεται… Και έσχισα επί τόπου την αίτηση για την Ιατρική και έκανα αίτηση για τη Χημεία. Πήρα την υποτροφία, ήταν αρκετά τα χρήματα που μας έδιναν, και σπούδασα Χημεία… Όταν τελείωσα τη Χημεία, δούλεψα κάποια χρόνια σε ένα χημείο μεταλλίου εδώ στην Κύπρο και έβγαλα κάποια χρήματα και σπούδασα και τη Θεολογία. Εν τω μεταξύ είχα κάνει αίτηση για διορισμό στα σχολεία, και ήρθε η σειρά μου και διορίστηκα ως καθηγητής Χημείας και δούλεψα στα σχολεία. Ενδιάμεσα, ενόσω δούλευα στα σχολεία, στα επτά χρόνια χειροτονήθηκα διάκονος και συνέχισα να είμαι καθηγητής όντας και κληρικός.