Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την Πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.
Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ταυτόχρονα ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό. Δεν είναι μία θεωρητική αρχή. Μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή μόνο ό,τι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα.
Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό, λοιπόν, συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.
"Αυτά για αυτούς- για τη σωτηρία των τραπεζών τους (Deutsche Bank)- για τους οποίους η χώρα μας βυθίστηκε στην ύφεση και την ανεργία, τιμωρούμενη δήθεν, όπως ομολόγησαν εκ των υστέρων στελέχη του ΔΝΤ και της γερμανικής κυβέρνησης.Σήμερα, η Γερμανία και η Ολλανδία αρνούνται να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία πρωτίστως για να μην πληγεί το τραπεζικό τους σύστημα που είναι πολύ εκτεθειμένο στα τουρκικά παλιόχαρτα χρέους. Το Διεθνές Δίκαιο τους μάρανε όλους".
Από το βιβλίο, La foi au prix de dout, La Table Ronde, Paris 2006, σσ. 270-275. Α’ έκδοση 1980.
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπριασούλης
Ο κόσμος που θα αφήσω πίσω μου με αρρωσταίνει. Με αρρωσταίνει στην ψυχή, στο σώμα και στο πνεύμα. Ήμουν γεμάτος ελπίδα όταν στρατευόμουν, στα είκοσί μου χρόνια, για να αλλάξω την πορεία του κόσμου. Γιατί στα 1930 είχαμε ήδη δει να προβάλλει αυτός ο κόσμος της αταξίας και της καταπίεσης. Κι ελπίσαμε ότι θα μπορούσαμε να τον κάνουμε να αλλάξει κατεύθυνση, να κινηθεί προς τον άνθρωπο, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την αληθινή δημοκρατία… Προσπάθησα τα πάντα. Κυνήγησα όλες τις ευκαιρίες που μου φάνηκαν κατάλληλες. Σκέφτηκα πολύ. Το μόνο που κατάφερα ήταν να κατανοήσω τι συμβαίνει. Κατάλαβα. Μίλησα. Προειδοποίησα. Κι όλα αυτά δεν ωφέλησαν σε τίποτα. Τα λόγια μου δεν ακούστηκαν τη στιγμή που έπρεπε, αλλά κι όταν ακούστηκαν ήταν ήδη αργά, ο κόσμος είχε πάρει την κατηφόρα και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω για να πάρει έναν άλλο δρόμο. Όλα άχρηστα. Αναπότρεπτα, ο κόσμος έγινε ο χειρότερος δυνατός. Αλλά εμείς δεν θελήσαμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους καπιταλιστές, τους ιμπεριαλιστές, τους αποικιοκράτες. Τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που επιθυμούσαν. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους κομμουνιστές: ποτέ τους δεν θέλησαν τη δικτατορία, τις σφαγές του Πολ Ποτ, τα γκούλαγκ, την ιμπεριαλιστική ισχύ του κομμουνισμού. Μπορώ να το βεβαιώσω: οι κομμουνιστές που γνώρισα ποτέ τους δεν φαντάστηκαν ότι τα υπέροχα ιδεώδη τους θα κατέληγαν σε μια από τις ισχυρότερες αστυνομοκρατίες του κόσμου. Ποτέ ο Αϊνστάιν δεν θέλησε την ατομική βόμβα. Ποτέ κανείς καλόπιστος άνθρωπος δεν επιθύμησε όλο αυτό το κακό που συσσωρεύτηκε στις επιστήμες, στην πολιτική, στην οικονομία, στην τεχνική. Γιατί τίποτε άλλο δεν συσσωρεύτηκε παρά κακό. Είναι σαν, μ’ έναν τρόπο ακατανόητο, όλα εκείνα τα υπέροχα άνθη της προόδου να μην έδωσαν παρά καρπούς πικρούς και δηλητηριώδεις και πέραν αυτών, τίποτε. Πλέον, δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια πεποίθηση και το κώνειο.
Η γενιά μου ήταν η γενιά που μεγάλωσε μετά το 1914 και είχε ορκιστεί: «ποτέ ξανά»! Αγωνιστήκαμε λοιπόν για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, για μια ανάλυση πιο βαθύτερη και μια τακτική ακριβέστερη και είχαμε ήδη προαισθανθεί, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 τον χιτλερισμό και τον σταλινισμό. Η οπτική μας ήταν ορθή. Την ίδια στιγμή, τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο φιλελευθερισμός ήταν για μας καταδικασμένοι. Αναζητήσαμε κάτι άλλο, δεν θελήσαμε να πιστέψουμε ούτε στη μοίρα μιας ιστορίας προδιαγεγραμμένης ούτε στη νίκη των δαιμόνων. Είχαμε ένα ιδεώδες, τη θέληση ενός κόσμου ελεύθερου και αδελφωμένου και προσπαθήσαμε να τον φτιάξουμε όσο καλύτερο μπορούσαμε. Αναζητήσαμε την ευτυχία και την ισότητα για όλους. Και να τι φτιάξαμε! Έναν κόσμο όπου δεν αναγνωρίζουμε κανένα από τα ιδανικά της νιότης μας. Ποτέ δεν υπήρξαμε άπληστοι για χρήμα, εξουσία, ισχύ και κατανάλωση. Και παρόλα αυτά, όλες μας οι προσπάθειες κατέληξαν αναπότρεπτα στο ακριβώς αντίθετο, μεταμορφωμένες και διαστρεβλωμένες. Αυτό δεν μπορέσαμε να το προβλέψουμε και όσοι από μας το κατάφεραν, δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν.
Σχόλιο του Γιώργου Τασιόπουλου σε δυο κείμενα.
Αν "άρχοντές" μας, σήμερα προσπαθείτε να μας πείσετε για την αδυναμία σας να υπερασπιστείτε την Κύπρο και το Καστελόριζο, αύριο το ίδιο θα κάνετε για τη Λέσβο και τη Θράκη. Και όταν αδιάφοροι για τους Ακρίτες τους θησαυρούς σας θα συγκεντρώσετε στο Κολωνάκι, την Πολιτεία και την Μύκονο, σύντομα σαν άλλοτε θα αναφωνήσετε, "Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ"!
Η θεία Κλεονίκη, η πρώτη ξαδέρφη της μαμάς, ήταν γεροντοκόρη. Έτσι άκουγα να την αποκαλούν, δεν ήξερα τι θα πει γεροντοκόρη, μπορεί να σήμαινε όμορφη, με ρούχα μοσχομυριστά, που αγαπά τα παιδιά, αν και δεν έχει δικά της, φτιάχνει νόστιμες πίτες και τραγουδάει γλυκά σαν αηδόνι. Η αλήθεια είναι ότι η έμφαση που έδιναν στο «γεροντο» κι ο τρόπος που το πρόφεραν έκρυβαν μια κακία και ειρωνεία μαζί, αισθητή αλλά ανεξήγητη για μένα τότε. Η θεία είχε ένα τικ. Όταν τρόμαζε από κάτι, μερικές φορές ακόμη κι εκεί που καθόταν ήσυχη και κεντούσε ή μαγείρευε, έστρεφε απότομα προς τα πίσω το κεφάλι, πάνω απ’ τον δεξιό της ώμο. Εμείς οι μικροί γελούσαμε στα κρυφά μ’ αυτή της την παραξενιά, που ήταν το μόνο περίεργο πάνω της. Τα πιο τολμηρά απ’ τα ανίψια πλησίαζαν πίσω της αθόρυβα και βάζαν ξαφνικά τις φωνές, για να παρατηρήσουν την αντίδρασή της, που ήταν η ίδια κάθε φορά. Πολύ αργότερα, μετά τον θάνατό της, έμαθα για το περιστατικό. Τότε που ήταν νέα, η πιο ωραία του χωριού, την είχε ερωτευτεί ένας παντρεμένος, πλούσιος, την είχαν πάρει ψυχοκόρη σπίτι τους, να κάνει τις βαριές δουλειές, για πληρωμή της έδιναν γάλα κι αβγά, μεγάλη πείνα είχε ο κόσμος. Με τα πολλά, κατάλαβε η γυναίκα το λαίμαργο βλέμμα του αντρός της πάνω στο κορίτσι. Μια μέρα, έλειπε εκείνος, έλα να σου δείξω έναν λεκέ που δεν καθάρισες καλά, της λέει, κρατούσε πίσω απ’ την πλάτη της κεζάπ, το ρίχνει με ορμή πάνω στο πρόσωπο της θείας, για ν’ αποφύγει το οξύ αυτή, στρέφει απότομα προς τα πίσω το κεφάλι, πάνω απ’ τον δεξιό της ώμο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Vincent van Gogh (1853–1890). Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
Περιμένοντας πως και πως τον Αμερικανό ΥΠΕΞ στην Ελλάδα, για να έχουμε να λέμε περί “στήριξης” και αποστολής μηνυμάτων προς την Τουρκία, η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Άγκυρα μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.
Σε ανακοίνωσή της αναφέρει ότι «οι ΗΠΑ δεν πιστεύουν ότι ο Χάρτης της Σεβίλλης έχει νομική σημασία».
Όπως αναφέρει, η χώρα δεν παίρνει θέση σε ζητήματα διαφορών θαλάσσιων συνόρων άλλων κρατών και προσθέτει ότι κατανοεί και πως ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρεί τον Χάρτη της Σεβίλλης νομικά δεσμευτικό έγγραφο.
Καλεί Ελλάδα και Τουρκία να ξεκινήσουν τις διερευνητικές επαφές όσο πιο σύντομα γίνεται, καθώς οι ΗΠΑ, όπως επισημαίνει η πρεσβεία στην Άγκυρα, στηρίζουν τον διάλογο και τη διαπραγμάτευση.
Όπως είναι φυσικό η συγκεκριμένη ανακοίνωση έχει γίνει σημαία από τα τουρκικά ΜΜΕ.
Του Μιχάλη Ψύλου
από την εφημερίδα Δημοκρατία
«Κλαδί ελιάς» εμφανίστηκε να κρατάει ο εκπρόσωπος του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν, Ιμπραήμ Καλίν: «Το κλίμα αυτή τη στιγμή έχει καταστεί πολύ πιο κατάλληλο για την έναρξη των διαπραγματεύσεων” τόνισε ο Καλίν μιλώντας στο τουρκικό πρακτορείο Τύπου “Dogan News”. Αλλά έσπευσε αμέσως να προειδοποιήσει ότι “οι απειλές εκβιασμού εναντίον της Τουρκίας δεν δίνουν αποτελέσματα. Οι ευρωπαίοι πολιτικοί πρέπει να το γνωρίζουν τώρα” .Είναι σαφές ότι η Αγκυρα όλο και περισσότερο θα εμφανίζεται ως ο πιο καλός ο μαθητής μέχρι να ξεπεραστεί και τυπικά ο κάβος πιθανών κυρώσεων από τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ την προσεχή Πέμπτη και Παρασκευή. Εστω και αν δεν λείπουν οι φωνές,’όπως της εφημερίδας Turkiye που λέει προκλητικά ότι η Αγκυρα «έχει το δικαίωμα να μπλοκάρει τη διέλευση των ελληνικών καραβιών από τα στενά του Βοσπόρου και να πολιορκήσει τα νησιά, τα οποία στρατιωτικοποιήθηκαν. Να κόψουμε την επαφή τους με την Αθήνα”.
Σήμερα πάντως το βράδυ που ο πρόεδρος Ερντογάν θα μιλήσει και μάλιστα στα τουρκικά-όπως ανακοίνωσε-μέσω τηλεδιάσκεψης στην έναρξη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ αναμένεται να εμφανιστεί περισσότερο ως περιστερά και λιγότερο ως ιέραξ, κλίνοντας σε όλους τους τόνους τη λέξη «διάλογος».
Ποιος αρνείται όμως το διάλογο; Μόνο με διάλογο μπορεί να εκτονωθεί η κρίση. Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι ποια θα είναι η ατζέντα του διαλόγου; Η τουρκική εφημερίδα Sabah αποκαλύπτει επακριβώς τις πέντε προκλητικές αξιώσεις της Αγκυρας στον διάλογο με την Αθήνα. Γράφει η τουρκική εφημερίδα: «Η Αγκυρα πάντα το έλεγε και το λέει: Να πάμε όλα τα θέματα του Αιγαίου στη Χάγη» σημειώνει η Sabah και προσθέτει : « Τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα μεταξύ των δύο χωρών στο Αιγαίο είναι : η στρατιωτικοποίηση των νησιών, το status αμφισβητούμενων νησιών, ο εναέριος χώρος, τα χωρικά ύδατα και το FIR. Ενώ η Άγκυρα έχει ζητήσει από καιρό να παραπεμφθούν αυτά τα προβλήματα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης “ως πακέτο”, η Αθήνα, γνωρίζοντας ότι έχει άδικο σε όλα αυτά τα θέματα, δεν θέλει να δώσει τη συγκατάθεσή της στην έκκληση της Άγκυρας και να προσφύγουν μαζί στο Διεθνές Δικαστήριο».
Βασίλης Κων/νου Φούσκας*
Στο Παναγιώτη Φυλακτό, ναυτεργάτη,
στον οποίο οφείλονται πολλά απ’ τα οποία διηγούμαι εδώ
Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε μία σύντομη – αλλά κατατοπιστικότατη και περιεκτική – ανάλυση του Γιώργου Οικονομάκη στο Ριζοσπάστη για τα Ελληνο-τουρκικά και τη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Οι δύο πατρίδες».[1] Σ’ αντίθεση με κατευναστικές και κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις για «συμβιβασμό με το γείτονα που έχει δίκιο» και το «να προσφύγουμε στη Χάγη για όλα τα θέματα που θέτει η Τουρκία», ο Οικονομάκης, με αφετηρία τις αναλύσεις του Μαρξ και του Λένιν, ακολουθεί μια (πολιτική) ταξική ανάλυση του θέματος και εξηγεί τα αίτια της σύγκρουσης και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Στον υποτιθέμενο αντίποδα αυτών των νεο-φιλελευθερων-κοσμοπολίτικων αναλύσεων βρίσκονται οι «κρατοκεντρικές-ρεαλιστικές» προσεγγίσεις των διεθνών σχέσεων της χώρας, οι οποίες τείνουν ν’ αποκόπτουν της πολιτική βαθμίδα και τη βαθμίδα άμυνας-ασφάλειας από την οικονομική τους βάση και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Συνήθως, αναλύσεις αυτού του είδους τείνουν σ’ ένα υπέρμετρο και ανεδαφικό υπερ-πατριωτισμό, οδηγώντας σε εσφαλμένη εκτίμηση του συσχετισμού διπλωματίας και ισχύος μέσα στη συγκυρία. Πολλές δε από τις αναλύσεις αυτές εμπνέονται από μία καταστροφική εθνικιστική ιδεολογία. Ακόμα, η οπτική της ταξικής ανάλυσης του Οικονομάκη τον διαχωρίζει από «δομικές» αναλύσεις του καπιταλισμού των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, που είτε αντλούν από το δομικό Μαρξισμό του Αλτουσέρ είτε απ’ το νεο-φιλελεύθερο οπλοστάσιο παραμένουν, κατά τη γνώμη μου, ελλιπείς για τη κατανόηση των υποκειμένων της ιστορικής διαδικασίας και των διακρατικών συγκρούσεων που την διαπερνούν.
Η προσέγγιση του Οικονομάκη (και, εν πολλοίς, του ΚΚΕ)
Ο Οικονομάκης ξεκινά την αφήγησή του με την αναγνώριση της ένταξης των «εγχώριων αστικών τάξεων» σε μια «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» – προσοχή: δεν χρησιμοποιεί τον όρο «ιμπεριαλιστική αλυσίδα», όπως κάνει ο Γιάννης Μηλιός και άλλοι συνεργάτες του στις Θέσεις – η οποία πάλλεται απ’ τους ανταγωνισμούς των κρατών που συμμετέχουν σ’ αυτή. Με σύντομη αναφορά στο Λένιν, τεκμηριώνει τη σημασία των πρώτων υλών στη κερδοφορία του κεφαλαίου και το στέριωμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ειδικά με την υφαρπαγή του πλούτου των «υπανάπτυκτων κρατών» και την αποικιοποίηση, παράγοντες που δρουν ανασταλτικά στη «πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους». Οι πρόσφατοι ανταγωνισμοί κρατών στην Ανατολική Μεσόγειο, θα πει ο Οικονομάκης, αποτελούν εκφράσεις του διεθνούς ανταγωνισμού για οικειοποίηση πρώτων υλών στη περιοχή. Ο πόλεμος δεν αποκλείεται. Αυτός, είναι συνέπεια της «άνισης ανάπτυξης» η οποία πριμοδοτεί μια χώρα (και την αστική της τάξη) σε βάρος της άλλης με συνέπεια αυτή η χώρα να έχει υπέρμετρες διεκδικήσεις. Μια τέτοια χώρα είναι σήμερα η Τουρκία.
«Γλυκυτάτη μου Κλειώ,Σήμερον ετελέσθη εν τη φυλακή λειτουργία και εκοινωνήσαμε όλοι, περί τους 100 από διάφορα μέρη. Έχει αποφασισθεί ο δια της κρεμάλας θάνατος.Αύριον θα πηγαίνουν οι 60, μεταξύ αυτών οι 5 Τραπεζούντιοι και θα γίνει ο δι’ αγχόνης θάνατος.Την Τρίτην δεν θα είμεθα εν ζωή, ο Θεός να μας αξιώσει τους ουρανούς και σε σας να δώσει ευλογίαν και υπομονήν και άλλο κακόν να μη δοκιμάσητε.Όταν θα μάθετε το λυπηρόν γεγονός να μη χαλάσετε τον κόσμον, να έχετε υπομονή. Τα παιδιά ας παίξουν και ας χορέψουν.Ας σε βλέπω να κανονίσης όλα όπως ξέρεις εσύ.Ο αγαπητός μου Θεόδωρος ας αναλαμβάνει πατρικά καθήκοντα και να μην αδικήσει κανένα από τα παιδιά, τον Γέργον να τελειώσει το σχολείον και να γίνει καλός πολίτης.Τον Γιάννην ας τον έχει μαζί του στη δουλειά.Από τα μικρά, τον Παναγιώτη να στείλεις στο σχολείο, την Βαλεντίνην να την μάθης ραπτικήν.Την Φωφών να μη χωρίζεσαι εν όσω ζεις.Εις τον Στάθιον τας ευχάς μου και την υποχρέωσιν όπως χωρίς αμοιβήν διεκπεραιώσει όλας τας οικογενειακάς μου υποθέσεις που θα του αναθέσητε.Ο παπα Συμεών ας με μνημονεύσει εν όσω ζη.Να δώσης 5 λίρες στην Φιλόπτωχον, 5 λίρες στην Μέριμναν, 5 λίρες στου Λυκαστή το σχολείον.Και ας με συγχωρέσουν όλοι οι αδελφοί μου, οι νυφάδες και όλοι οι συγγενείς και φίλοι.Αντίο, βαίνω προς τον πατέρα και συγχωρήσατέ μουο υμέτερος
Του Γιώργου Καραμπελιά
Οι πολλαπλές προκλήσεις και κρίσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με κυριότερες, σήμερα, την κρίση του κορωνοϊού, την οικονομική συρρίκνωση που τη συνοδεύει, την έξαρση του μεταναστευτικού με αποκορύφωμα τον εμπρησμό της Μόριας και κατεξοχήν την πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση, που μας οδήγησε στα πρόθυρα της στρατιωτικής σύγκρουσης, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά την πραγματική φύση των πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων. Για όλα αυτά έχουμε γράψει επανειλημμένα και συστηματικά, ίσως και ad nauseam. Πρόσφατα ασχολήθηκα συστηματικά με το πρόβλημα και την ιδιαιτερότητα του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου» και των πολιτικών εκφράσεων και ομαδοποιήσεών του, τέτοιου που συγκροτήθηκε σε μεγάλη κλίμακα από τα μνημονιακά χρόνια και μετά (βλέπε «Κορωνοϊός, Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός»). Και όμως είναι ανάγκη να επανέλθουμε, καθώς η ιδεολογική και πολιτική αποσαφήνιση του χαρακτήρα του συνεχίζεται.
Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, ο πατριωτικός χώρος περιελάμβανε τρεις πτέρυγες, μία αριστερά, μία δεξιά και μια κεντρική πτέρυγα, υπέρβασης της Αριστεράς και της Δεξιάς, την οποία έχουμε αποκαλέσει πτέρυγα του δημοκρατικού πατριωτισμού, πόσο μάλλον που η «πατριωτική Δεξιά» όσο και η «πατριωτική Αριστερά» είναι κατά βάθος βαθύτατα αντιδημοκρατικές.
Και έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές πως μόνο η ενίσχυση του δημοκρατικού πατριωτισμού μπορεί να απαντήσει στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας συνολικά, με τη συγκρότηση ενός αληθινά αντιπολιτευτικού πόλου απέναντι στο σημερινό μονοπολικό –ιδεολογικά και πολιτικά– σύστημα. Εξάλλου ο Σύριζα και το ΚΙΝΑΛ αντιπροσωπεύουν απλώς παραπληρωματικές εκφράσεις του κεντρικού πολιτικού πόλου που συγκροτεί η συμμαχία Δεξιάς και σημιτικής Κεντροαριστεράς, την οποία εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Το Oruc Reis επέστρεψε μετά από καιρό στο λιμάνι της Αττάλειας για ανεφοδιασμό και επισκευές. Ίσως δε και για διπλωματικούς λόγους. Προηγουμένως, για έναν ολόκληρο μήνα είχε εγγράψει σοβαρούς τίτλους ιδιοκτησίας σε μια τεράστια θαλάσσια ζώνη το μεγαλύτερο μέρος της οποίας –όπως και να διαβάσουμε το διεθνές δίκαιο– ανήκει εν δυνάμει στην Ελλάδα, όπως επίσης και στην Κύπρο. Με απλά λόγια εμείς μιλάμε για αποκλιμάκωση κι αυτό έχει ολοκληρώσει με το παραπάνω την πολιτική αποστολή του.
Η ελληνική κυβέρνηση, και σε αυτήν την περίπτωση, έδειξε μεγαλοψυχία. Μόλις το τουρκικό ερευνητικό πλοίο επέστρεψε στο λιμάνι όλα όσα είχε διαπράξει προηγουμένως ξεχάστηκαν μονομιάς. Ξεχάστηκαν με τον ίδιο τρόπο που, νωρίτερα, είχαν ξεχαστεί οι "κόκκινες γραμμές" και τα άλλα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα των Ελλήνων κυβερνητικών παραγόντων.
Οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, Ελλάδας και Τουρκίας, ξεκίνησαν, κάτω από τη αιγίδα και την επίβλεψη του ΝΑΤΟ. Για να γίνει αυτό εφικτό η Ελλάδα εμμέσως πλην σαφώς αποδέχθηκε την "κοινή ευθύνη" για την όξυνση και συμφώνησε στην αμοιβαία αποκλιμάκωση. Αποδέχθηκε δηλαδή το θύμα της επίθεσης να εξισωθεί με τον θύτη και ο επιτιθέμενος να στιγματιστεί όσο και ο αμυνόμενος!
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση ως προς τις τουρκικές επιδιώξεις η Άγκυρα φρόντισε να στείλει πλωτό γεωτρύπανο για κλιμάκωση των ερευνών σε σημείο που βρίσκεται πολύ νότια της Πάφου. Με την κίνηση αυτή πιστοποίησε για άλλη μια φορά ότι η Αθήνα αδιαφορεί πλήρως για την τύχη της Κυπριακής Δημοκρατίας. "Κείται μακράν" κατά το λεγόμενο του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου.
Ο άνθρωπος που η CIA απήγαγε, σοδόμισε και βασάνισε, «ξαναδικάστηκε» την Παρασκευή και φιμώθηκε και πάλι, στο δικαστήριο του Ολντ Μπέιλυ, αυτή τη φορά από τους Βρετανούς. Ασάνζ προς τη δικαστή: «Κυρία μου, δεν θα σας επιτρέψω να λογοκρίνετε ένα θύμα βασανιστηρίων, μέσα σε αυτό εδώ το δικαστήριο».
«Απεφασίσαμε, να ανακτήσωμεν τα πολιτικά μας δίκαια δια της δυνάμεως, του μόνου και τελευταίου μέσου προς εδραίωσιν του καταπιεζομένου λαού».
