Θέμος Στοφορόπουλος: Η Κύπρος σε συζήτηση για λύση αλά Τούρκα

πρώτη δημοσίευση 07.01.2017

Όποια οπτική κι αν έχει κανείς για λύση στη Κύπρο, προσπερνώντας τα εγκλήματα εισβολής, κατοχής και εποικισμού από την Τουρκία, μετέχοντας ιδίως αυτή τη περίοδο σε συζητήσεις για ένα σχέδιο κρατικής οντότητας που όμοιο της δεν υπάρχει στο πλανήτη, δεν συζητά τίποτα λιγότερο από μία λύση «αλά Τούρκα» είπε στον 9,84 ο πρέσβης ε.τ.  Θέμος Στοφορόπουλος, που διατέλεσε στο παρελθόν και πρεσβευτής της Ελλάδας στη Κύπρο. Ο ίδιος εξήγησε τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια στη περιοχή μας και ειδικά για την Κύπρο τα συνέδεσε ευθέως και με την υπόθεση των υδρογονανθράκων.

O Ρένος Αποστολίδης με το Θέμο Στοφορόπουλο συζητούν για την ποίηση και για τον Γ. Σεφέρη

ΕΦΥΓΕ Ο ΠΡΕΣΒΥΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΘΕΜΟΣ ΣΤΟΦΟΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, ΚΚΕ, ΛΑΖΑΡΟΣ ΜΑΥΡΟΣ

Ο κ. Στοφορόπουλος είναι ένας από τους ελάχιστους «μεγάλους διπλωμάτες» των δεκαετιών μετά τη μεταπολίτευση, που άφησε εποχή στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, διαχρονικά μαχητικός στην υπεράσπιση των ελληνικών θέσεων, δεν δίστασε να παραιτηθεί επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, λόγω της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης» στο Νταβός. 

Αιωνία του η μνήμη!

Του Λάζαρου Μαύρου από την Σημερινή

Την Τετάρτη 27.5.2020 στις 10 π.μ. πέθανε στο σπίτι του στην Αθήνα, νικημένος απ’ τον καρκίνο, ο ΠΡΕΣΒΥΣ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ όπως τον χαρακτήρισαν από το 1988 οι Κύπριοι, Ευθύμιος Στοφορόπουλος, 80 χρόνων.

Υπηρετούσε ως πρέσβυς της Ελλάδας στην Κύπρο, όταν το 1988, εκδηλώνοντας την σφοδρή διαφωνία του με την τότε στροφή του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στα ελλαδο-τουρκικά και την συμφωνία του “Νταβός-1” με τον Τούρκο πρωθυπουργό Τουργκούτ Οζάλ, ο Θέμος Στοφορόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του και έφυγε από την Κύπρο.

Σε όλη την μετέπειτα πορεία του παρέμεινε, ακέραιος, πάντα υψηλόφρων, ευγενέστατος, ανιδιοτελής μαχητής υπέρ των δικαίων της Κύπρου και της Ελλάδος απέναντι στον επεκτατισμό της Τουρκίας και τον ιμπεριαλισμό.

Στην φωτογραφία το πρωτοσέλιδο της τότε εβδομαδιαίας εφημερίδος ΕΠΙΚΑΙΡΗ της Λευκωσίας 25ης Μαρτίου 1988 η οποία πρώτη είχε αποκαλύψει την απόφαση Στοφορόπουλου να παραιτηθεί.

Στην σύζυγό του Βαρβάρα και στους δύο υιούς τους, Τάσο και Χρήστο, απευθύνουμε θλιβόμενοι τα συλλυπητήριά μας.

Κίνημα της Χ.Δ:  

Ήταν Χριστιανός της άκρας συνέπειας και πραγματικός πατριώτης,  συνδρομητής της «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ» και φίλος του Κινήματος της Χ.Δ.. 

Με αφορμή την εκδημία του πρέσβυ επί τιμή Θέμου Στοφορόπουλου, το Κίνημα της Χ.Δ. εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:  

Θέμος Χ. Στοφορόπουλος: Από τους ξένους Κύκλωπες στους ντόπιους Λαιστρυγόνες

2013

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο. Μια από τις βασικές συνιστώσες όλης της περιόδου της μεταπολίτευσης (αλλά και προϋπόθεση για να αναλάβει ο Καραμανλής την πρωθυπουργία στην Ελλάδα το 1974) θεωρεί την εγκατάλειψη της Κύπρου ο Θέμος Στοφορόπουλος.
Συνταξιούχος πρεσβευτής σήμερα ο κ. Στοφορόπουλος διετέλεσε Πρέσβης της Ελλάδας στην Κύπρο κατά την περίοδο 1986-1988. Είναι συνεπώς σε θέση να γνωρίζει πολύ καλά τα ζητήματα που άπτονται του Κυπριακού, όχι μόνο στην ιστορική του διάσταση, αλλά και ως στοιχεία μιας πορείας που φτάνει μέχρι σήμερα. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο, σημειώνει «την όλο και μεγαλύτερη αποδυνάμωση των δύο αυτών κρατικών οντοτήτων (σ.σ. Ελλάδας και Κύπρου) μέχρι κατάλυσης όχι μόνον της πολιτικής τους κυριαρχίας, αλλά πλέον και της νομικής».

Από την Κύπρο ήρθε ένα ακόμη μεγάλο «όχι» μετά από εκείνο που απέρριψε το Σχέδιο Ανάν. Σε παλαιότερη τοποθέτησή σας είχατε πει ότι η Κύπρος εξακολουθεί να βρίσκεται μεταξύ της Σκύλλας -κάποιας παραλλαγής του Σχεδίου Ανάν (κάθε τέτοια παραλλαγή δεν μπορεί παρά να είναι ολέθρια)- και της Χάρυβδης -της διχοτόμησης. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις η Σκύλλα και η Χάρυβδη πλαισιώνονται και από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες;

Και τα δύο «όχι» ειπώθηκαν γιατί ο λαός πίεζε τις αστικές ιθύνουσες τάξεις. Γι’ αυτό οι πολιτικοί ηγέτες, εκφραστές των αρχουσών τάξεων, επανήλθαν αμέσως στη γραμμή της συμμόρφωσης προς τις επιταγές του Ιμπεριαλισμού.

Η διαφορά είναι ότι ο Αναστασιάδης δεν έσωσε την Κύπρο από το Μνημόνιο, ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος, με τη βοήθεια, κυρίως, του ΚΚΕ, γλίτωσε την Κύπρο από το Σχέδιο Χάνυ («Ανάν»), πράξη θάρρους που ασφαλώς η Ιστορία θα του πιστώσει. Είναι όμως (και) ο Τάσσος που συνέβαλε στο να φθάσει η Κύπρος μέχρι το Σχέδιο, ενώ στη συνέχεια δεν την απομάκρυνε από την προοπτική ενός παρόμοιου.

Η απόρριψη του Σχεδίου «Ανάν» από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων (αλλά και από τους περισσότερους Κύπριους γενικά, ακόμα πιο πολλούς αν, όπως πρέπει, εξαιρεθούν οι έποικοι) αποτελούσε θαυμάσια ευκαιρία για να επανατοποθετηθεί το Κυπριακό στην πραγματική του βάση, ως ζήτημα εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού, για να αρχίσει μακρόπνοος διπλωματικός αγώνας απελευθέρωσης της Κύπρου από τον «Αττίλα», από την παράνομη δημογραφική αλλοίωση (με εξαιρέσεις για ανθρωπιστικούς λόγους), από τις βάσεις και τα άλλα, όχι λιγότερο σημαντικά, στρατιωτικής φύσης δικαιώματα της Βρετανίας, αλλά και από τα επεμβατικά «δικαιώματα» (τις «εγγυήσεις») Τουρκίας και Βρετανίας (με τα ελλαδικά ως άλλοθι αυτών), καθώς και από τα «δικαιώματα» μη κυπριακής στρατιωτικής παρουσίας στο νησί (ΤΟΥΡΔΥΚ, με την ΕΛΔΥΚ πάλι ως άλλοθι). Οι δυσκολίες μιας τέτοιας προσπάθειας είναι φανερές. Θα εντασσόταν, όμως, σε έναν γενικότερο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα Ελλάδας και Κύπρου (θα γινόταν προσπάθεια να μετάσχουν και οι Τουρκοκύπριοι) που θα άνοιγε το μέλλον. Προϋπόθεση, βέβαια, η ύπαρξη λαϊκών δυνάμεων στην εξουσία, σε Λευκωσία και Αθήνα, ιδεωδώς και στην Άγκυρα.

Ο απολογισμός που θα έκανε ο Warren Buffett για την Ελλάδα

Κονδύλης Γιώργος

Παρακολούθησα, με έντονο ενδιαφέρον μια πρόσφατη συνέντευξη τύπου του μεγιστάνα Warren Buffett, ίσως του πιο αναγνωρισμένου επενδυτή/επιχειρηματία κατά το δεύτερο μισού του εικοστού αιώνα. Στόχος μου ήταν, μέσα από τις απόψεις του έμπειρου και διορατικού αυτού μυαλού, να διακρίνω τις μελλοντικές τάσεις της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία σιγά-σιγά συνειδητοποιεί τις προκλήσεις που δημιούργησε η απρόβλεπτη πανδημία.

Aντ’ αυτού, ο Warren Buffet ξόδεψε ένα σημαντικό κομμάτι της συνέντευξης για να αναλύσει ενδελεχώς την επιτυχημένη ιστορική πορεία των ΗΠΑ. Μιας χώρας που απέκτησε την ανεξαρτησίας της το 1776 και μέσα σε μόλις 200 χρόνια κατάφερε να γίνει η ισχυρότερη χώρα του πλανήτη (οικονομικά, στρατιωτικά, τεχνολογικά και πολιτιστικά), ενώ η επιρροή της στην καθημερινή ζωή των κατοίκων κάθε χώρας, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό το επίτευγμα της "νεαρής" αυτής χώρας και δικαιολογημένη η υπερηφάνεια των πλέον προικισμένων πολιτών της για εκείνη. Κάποιος, με λίγη ιστορική γνώση, θα θυμηθεί ότι σχεδόν ταυτόχρονα με την ίδρυση των ΗΠΑ, μια νέα χώρα δημιουργήθηκε στο νότο της Ευρώπης. Μια χώρα που θα γιορτάσει τα 200 χρόνια από την ανεξαρτησία της, σε ένα χρόνο από σήμερα.

Φυσικά, αναφέρομαι στην Ελλάδα και συνειδητοποιώ ότι η ιστορική της διαδρομή δεν είναι μεν συγκρίσιμη με τις ΗΠΑ, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι αμελητέα. Μάλιστα, αν κοιτάξουμε λίγο προσεκτικότερα, σίγουρα η περίπτωση της σύγχρονης Ελλάδας είναι άξια, ίσως και μεγαλύτερης υπερηφάνειας, για αυτά που έχει επιτύχει στον σύντομο χρόνο ύπαρξης της.

Ας σκεφτούμε λίγο μακροσκοπικά

Τηλεργασία: Με στόχο την ενίσχυση του ελέγχου και τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων

Ένα από τα πρώτα εργασιακά μέτρα που θέσπισε η κυβέρνηση με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 11.3.2020 ήταν «η εξ αποστάσεως εργασία», την οποία ο εργοδότης με απόφασή του μπορεί να επιβάλει σε εργαζόμενους. Το μέτρο αναγγέλθηκε ως «έκτακτο και προσωρινό» αλλά εξακολουθεί να παραμένει σε ισχύ.

Στη συζήτηση που έγινε στις 30.4.2020 στη Βουλή, για τις οικονομικές επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης, ο Κυρ. Μητσοτάκης, στην κεντρική ομιλία του, τόνισε ότι: «Η τηλεργασία, η ηλεκτρονική εκπαίδευση, η σύμπραξη Πολιτείας και ιδιωτών σε κοινωνικούς στόχους μπορεί να αποτελούσαν όλα αυτά προγραμματικές μας δεσμεύσεις. Όμως η μάχη κατά του κορονοϊού τις κατέστησε επείγουσες δράσεις. Διαμόρφωσαν ένα θετικό κεκτημένο για το σήμερα, αλλά και ένα κεφάλαιο προόδου για το αύριο».

Λίγες μέρες αργότερα (11.5.2020) με την τοποθέτησή του σε τηλεδιάσκεψη για την υγιεινή και την ασφάλεια με «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ) και στελέχη του υπουργείου Εργασίας, θα επαναλάβει πως: «Έχουμε πει ότι θέλουμε να κρατήσουμε -όπου γίνεται- το κεκτημένο της τηλεργασίας, διότι αποδείξαμε αυτούς τους μήνες ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να εργαζόμαστε και να είμαστε παραγωγικοί».

Η εφαρμογή της εξ αποστάσεως εργασίας προωθήθηκε με αφορμή την επιδημία αλλά, όπως γίνεται φανερό, η κυβερνητική πρόθεση είναι αυτό το μέτρο να παραμείνει. Αντιγράφοντας το μοτίβο της φιλο-μνημονιακής προπαγάνδας που «αναγνώριζε» στα μνημόνια το «θετικό έργο» ότι «έφεραν εκσυγχρονισμούς» που «έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί από χρόνια», η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να εμφανίσει κατ’ ανάλογο τρόπο και την εφαρμογή της τηλεργασίας που την προβάλλει ως «κεφάλαιο προόδου» και ως «θετικό κεκτημένο» της πολιτικής της για την υγειονομική κρίση το οποίο «θέλει να το κρατήσει».

★★★

Η τηλεργασία είναι εργασία που παρέχει ο εργαζόμενος στον εργοδότη όχι στο χώρο εργασίας που διαθέτει η επιχείρησή του αλλά από άλλο εξωτερικό χώρο, με τη χρήση τεχνολογιών πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών. Αυτή τη μορφή οργάνωσης και εκτέλεσης εργασίας -μόλις κατακτήθηκε η σχετική τεχνολογία- τα κεφαλαιοκρατικά κέντρα διεθνώς επεδίωξαν να την εντάξουν στον μηχανισμό της καπιταλιστικής οικονομίας, βλέποντας ότι μπορούν να την αξιοποιήσουν ως εργαλείο αύξησης της εκμετάλλευσης και της εποπτείας των εργαζομένων.

Όταν ο εφιάλτης της καταστροφής γίνεται «όραμα» για την εξουσία και τους δισεκατομμυριούχους…

της Αιμιλίας Τσαγκαράτου

«Το παλιό μοντέλο, όπου όλοι πηγαίνουν και κάθονται σε μια αίθουσα και ο εκπαιδευτικός είναι στο μπροστινό μέρος της τάξης και διδάσκει, κάτι που γίνεται σε όλη την πόλη και σε όλη την πολιτεία, όλα αυτά τα κτίρια, όλες αυτές οι αίθουσες –γιατί, με την τεχνολογία που διαθέτουμε;»

Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς των μαθητών της Νέας Υόρκης  που άκουσαν τη συνέντευξη τύπου του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Κουόμο στις 5 Μάη, έμειναν άφωνοι. Σε μια πόλη που δεν έχει προλάβει να κλάψει ακόμα τους νεκρούς της από την πανδημία, που καθημερινά θρηνεί κι άλλους, ο κυβερνήτης της πολιτείας διατυπώνει το παραπάνω ρητορικό ερώτημα και αποφασίζει να ανακοινώσει τα σχέδιά του για το μέλλον. Στις λίστες των νεκρών θέλει να προσθέσει κι άλλον έναν: το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Σε μια πόλη με το μεγαλύτερο δίκτυο δημόσιων σχολείων στη χώρα, με ένα εκατομμύριο μαθητές.

Η πόλη της Νέας Υόρκης θρηνεί μέχρι στιγμής 72 νεκρούς εργαζόμενους στα σχολεία της, από τους οποίους οι 28 είναι εκπαιδευτικοί. Μία αιτία των τόσων θανάτων είναι και το γεγονός ότι με το κλείσιμο των σχολείων στις 16 Μάρτη, χιλιάδες εκπαιδευτικοί στριμώχτηκαν άρον – άρον στις αίθουσες των σχολείων για τρεις μέρες, ακόμα και οι ευπαθείς ομάδες ή αυτοί που είχαν συμπτώματα της ασθένειας, ακόμα και σε σχολεία που υπήρχαν επιβεβαιωμένα κρούσματα, για να οργανώσουν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Σε μια πόλη που πάνω από 300.000 μαθητές δεν είχαν καμία πρόσβαση σε εξοπλισμό και στο διαδίκτυο, από φτωχές και άστεγες οικογένειες.

«Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που οι άνθρωποι λένε “Εντάξει, είμαστε έτοιμοι. Είμαστε έτοιμοι για αλλαγή”. Πιστεύω ότι ζούμε μία από αυτές τις στιγμές. Και πιστεύω ότι η εκπαίδευση, όπως και άλλοι τομείς, είναι ένας τομέας που οι άνθρωποι λένε “Κοιτάξτε, έχω αναστοχαστεί, έχω σκεφτεί, έχω μάθει πολλά”. Όλοι μάθαμε πόσο ευάλωτοι είμαστε και πόσα πρέπει να κάνουμε, ας αρχίσουμε λοιπόν να σκεφτόμαστε πώς να φέρουμε την επανάσταση στην εκπαίδευση. Ήρθε η ώρα.», δηλώνει ο κυβερνήτης. Και εδώ μπαίνουν στη σκηνή ως οι φωτεινοί ηγέτες αυτής της «νέας αρχής» το ίδρυμα του πολυεκατομμυριούχου Bill Gates και ο Eric Schmidt, πρώην διευθυντής της Google και νυν πρόεδρος της  Συμβουλευτικής Επιτροπής Καινοτομιών του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, για να βάλουν πλάτη στην προσπάθεια αναμόρφωσης της ζωής της πόλης στην μετα–Covid19 εποχή.

Από την Ελληνική Επανάσταση στον 21ο αιώνα

Ο Γιώργος Κοντογιώργης, Ομότιμος Καθηγητής και πρώην Πρύτανης του Παντείου

Πανεπιστημίου, εισηγητής της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, σε μια συνέντευξη

που θα ανοίξει κύκλο συζητήσεων, θα προκαλέσει και θα προβληματίσει . ⭕️ Μία

συναρπαστική στροφή στην Ιστορία Κλίμακας, για την πορεία του Ελληνισμού μέχρι

σήμερα. . Από τον Οικουμενικό Ελληνισμό στο Νεοελληνικό Κράτος. Ποιος

απολογισμός για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση; ⭕️ Πώς θα

ιστορήσουμε τον Ελληνικό κόσμο από την επανάσταση μέχρι σήμερα; Με βάση τα

πεπραγμένα του κράτους ή με βάση τα πεπραγμένα του έθνους; ⭕️ Γιατί συμβαίνει η

διελκυστίνδα αυτή, μοναδική, ίσως, στην Ιστορία των λαών στην Ελληνική

περίπτωση. ⭕️ Γιατί ο Ελλαδικός κόσμος δεν τα βρήκε δύο αιώνες κρατικού βίου με

το παρελθόν του ούτε και με τη νεοτερικότητα; Subscribe on ΚΡΗΤΗ TV: https://goo.gl/qyDHtn #krititvnadeis #antitheseis Μάθετε περισσότερα: https://goo.gl/uxv5rG

Τί συζήτησαν Αλέξης Τσίπρας και Βαρδής Βαρδινογιάννης; - slpress.gr

Τί συζήτησαν Αλέξης Τσίπρας και Βαρδής Βαρδινογιάννης; - slpress.gr: Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, συναντήθηκαν πριν από μερικές μέρες και φέρεται να συζήτησαν την προοπτική συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση κατέληξε "ανθρωποφαγική" - Φωτόπουλος Νίκος

 

Διαβάζω, ακούω και βλέπω στις ειδήσεις ότι οι πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου γίνονται σταθερά πλουσιότεροι. Την ίδια στιγμή, εμφανίζονται αποστομωτικές εικόνες υποσιτισμένων παιδιών, ανθρώπων που λιμοκτονούν, πλάνα προσφύγων και μεταναστών που θαλασσοπνίγονται για μια φιλόξενη στεριά, ουρές ανέργων και αστέγων που παλεύουν να επιβιώσουν σε μια πραγματικότητα "ανθρωποφαγική" και ταυτόχρονα "ανθρωποεμετική" που δημιουργεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Κι όλα αυτά πριν την πανδημία που εκ των πραγμάτων επιδεινώνει δραματικά την κατάσταση.

Ο σύγχρονος κόσμος γίνεται ολοένα πιο ακραία άνισος, βάναυσα διχασμένος και αδιάφορα σκληρός. Χωρίς δεύτερη σκέψη έρχεται στο μυαλό μου η προβληματική που ανέπτυξε ο Πολωνός κοινωνιολόγος Zygmunt Bauman. Αναφέρεται στην επικράτηση μιας παγκόσμιας «ρευστής πραγματικότητας», εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σε εκείνες τις «ευπαθείς ομάδες» που το κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα εκτοπίζει στις «κοινωνικές χωματερές» των μητροπολιτικών κέντρων, αλλά και των «περιφερειακών ζωνών» του ύστερου καπιταλισμού.

Οι παρίες, οι homeless, οι outsiders, οι ξεριζωμένοι, οι νεόπτωχοι, οι σύγχρονοι πλάνητες μετατρέπονται σε σκουπίδια μιας ρευστής και αδιαχώρητης πραγματικότητας, όπου η αξία της έννοιας "άνθρωπος" εκφυλίζεται καθημερινά σε στατιστικούς δείκτες, λογιστικές αριθμητικές, περικοπές δημόσιων και κοινωνικών δαπανών. Παράλληλα, έννοιες και αξιακές παρακαταθήκες, όπως κοινωνική αλληλεγγύη, κοινωνική συνοχή, ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, ισονομία φαντάζουν πια παρωχημένες, ακόμα και ιδεολογικά ύποπτες, αφού σηματοδοτούν αφηγήσεις ενός παρελθόντος κόσμου, που καλό είναι να τον ξεχάσουμε.

Παγκοσμιοποίηση και ελευθερία

Η "αξιολογικά ουδέτερη" αναπαράσταση των δύο ακραίων όψεων μιας παγκόσμιας πραγματικότητας συμβαδίζει με το συστημικό αφήγημα περί φυσικής νομοτέλειας της ανισότητας. Ταυτίζεται εσκεμμένα με τις θεωρίες περί ανεμπόδιστης και ελεύθερης ανάπτυξης του ατόμου –άρα και του υπέρμετρου πλούτου– σε ένα ρευστό τοπίο που θεοποιεί την κινητικότητα και την δήθεν ελευθερία των επιλογών.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ως ηγεμονεύουσα ιδεολογική, αλλά και κοινωνική-οικονομική σταθερά, υπερθεματίζει διαρκώς την απρόσκοπτη ανάπτυξη του πλούτου. Υποτίθεται ότι ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί στη θέση π.χ του Jeff Bezos (ιδιοκτήτης της Αmazon και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο) ή κάποιου άλλου μεγιστάνα. Τι νόημα θα είχε, άλλωστε, η επίκληση της ελευθερίας αν δεν προστάτευε και την ανεμπόδιστη ανάπτυξη του υπέρμετρου και χωρίς όρια πλούτου; Έχουμε, όμως, όλοι τις ίδιες ευκαιρίες για ανάπτυξη τέτοιων δυνατοτήτων;

Η ελευθερία των επιλογών, η ευελιξία των κινήσεων, η κινητικότητα των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών, των προσώπων αποτελούν κοινό κτήμα της ανθρωπότητας, ή μετατρέπονται σταδιακά σε προκλητικό προνόμιο των "ειδικών", των λίγων και των ελαχίστων; Η κινητικότητα παντός είδους θεμελιώνεται ως ελεύθερο δικαίωμα και επιλογή σε μια "ανοικτή κοινωνία", ή μετατρέπεται εν τέλει σε βίαιο καταναγκασμό εκείνων που εξωθούνται στη φτώχεια, την περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό;

Είναι σαφές πως για την πρόσληψη και κατανόηση της ανισότητας ως φυσικού, ακόμη και εκ γενετής φαινομένου, φροντίζουν οι ανά τον κόσμο συστημικοί "κήνσορες και θεράποντες". Αυτοί επιδίδονται στην προβολή μιας πραγματικότητας που υπόσχεται τα πάντα, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται "εγκόσμιος παράδεισος" για ολοένα και λιγότερους.

Η ανισότητα σαν "νομοτέλεια"!

Το θερμό επεισόδιο δεν θα γίνει, γίνεται ήδη σε δόσεις...

 

Τζήμας Θέμης

Στην κυρίαρχη, μάλλον ψοφοδεή ρητορική της ελληνικής πολιτικής ελίτ, η πιθανότητα πολέμου αποκαλείται θερμό επεισόδιο. Επομένως, αυτά που είναι όντως θερμά επεισόδια, αμφισβητήσεις της κυριαρχίας και των συνόρων δια της χρήσης ή της απειλής χρήσης βίας, απλώς δεν αποκαλούνται έτσι!

Χάρη στη μονοθεματική επικαιρότητα (κορονοϊός, τουρισμός) τα Μέσα Ενημέρωσης μπορούν απλώς να σιωπούν για οτιδήποτε άλλο, κάνοντας πολύ ευκολότερη τη ζωή τόσο της κυβέρνησης, όσο και της αντιπολίτευσης. Άλλωστε, στα βασικά συμφωνούν: σχέσεις με ΗΠΑ, Ισραήλ και Γερμανία, όπως και τη σταδιακή δορυφοριοποίηση από την Τουρκία, με την διολίσθηση της Ελλάδας σε κράτος μειωμένης κυριαρχίας.

Και όμως, όσο η σιωπή βασιλεύει και όσο ο ελληνικός λαός εθίζεται στην αντίληψη ότι η

Ελλάδα δεν μπορεί να ορθώνει ανάστημα και να ασκεί κυριαρχία, όχι μόνο απέναντι στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, αλλά ούτε και απέναντι στην Τουρκία, (ίσως και για να μη χάσουμε τον επίζηλο ρόλο του "γκαρσονιού" της Ευρώπης) το θερμό επεισόδιο εξελίσσεται και οξύνεται.

Κατά μέτωπο επίθεση από την Τουρκία

Μόνο το τελευταίο διάστημα, η Ελλάδα ακύρωσε στρατιωτική άσκηση, υποτίθεται με

αντάλλαγμα την παύση των υπερπτήσεων των τουρκικών αεροσκαφών. Δηλαδή "αντάλλαξε" ένα νόμιμο, κυριαρχικό δικαίωμά της, με την παύση παρανόμων και επιθετικών πράξεων της άλλης πλευράς, μόνο και μόνο για να δει τις υπερπτήσεις να συνεχίζονται ακάθεκτες!

Από διάφορες πλευρές, η Τουρκία άνοιξε όλη την ατζέντα των μονομερών διεκδικήσεών της. Επεκτάθηκε, από την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, μέχρι την αμφισβήτηση της ελληνικότητας της Κρήτης! Παραλλήλως, δηλώθηκε ότι το "άνοιγμα" των τουρκικών συνόρων προς τη χώρα μας θα επανέλθει, με την έννοια ότι θα ξαναστείλει μαζικά μετανάστες και πρόσφυγες.

Όταν οι ΜΚΟ είναι αγκαλιά με τους διακινητές – Η περίπτωση Μαρντίνι και Μπάιντερ - slpress.gr

Όταν οι ΜΚΟ είναι αγκαλιά με τους διακινητές – Η περίπτωση Μαρντίνι και Μπάιντερ - slpress.gr: Η περίπτωση της Σάρας Μαρντίνι και του Σον Μπάιντερ αποδεικνύει πως οι οργανώσεις που συνδέονται με το Σόρος ενισχύουν κυκλώματα ΜΚΟ στο μεταναστευτικό. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σχετικά με το νομοσχέδιο για την «αναβάθμιση του σχολείου»

Του Γιώργου Γρόλλιου*

Στο παρόν κείμενο δείχνω τις στοχεύσεις του νομοσχεδίου με τίτλο «Αναβάθμιση του σχολείου και άλλες διατάξεις» που αφορούν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το οποίο κατατέθηκε προς ψήφιση στη Βουλή από την Υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας Νίκη Κεραμέως.

Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στις συνθήκες της πανδημίας του ιού Covid-19, με τη Βουλή να υπολειτουργεί και τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς σε συνθήκες εγκλεισμού και περιοριστικών μέτρων για τις μαζικές συγκεντρώσεις. Η στόχευση είναι εύκολα ορατή: να εξασφαλιστεί ότι θα υπάρξουν οι κατά το δυνατόν ελάχιστες αντιδράσεις. Σχετίζεται με τον χαρακτήρα του νομοσχεδίου, στο οποίο αποτυπώνεται η ιδεολογικοπολιτική σφραγίδα της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης.

Η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση ως οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική διαδικασία που ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του 1970, αποτελεί πρωταρχικά μια διεθνή επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου εναντίον των δυνάμεων της εργασίας, η οποία εκδηλώθηκε με συστηματικό τρόπο στην Ελλάδα περίπου μια δεκαετία αργότερα. Βασικό στοιχείο της είναι η μείωση του επενδυτικού και κοινωνικού χαρακτήρα του κράτους. Ειδικά στην εκπαίδευση, συνεπάγεται την προσπάθεια επιχειρηματικοποίησής της, δηλαδή την προσπάθεια αμεσότερης υπαγωγής της στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Το νομοσχέδιο έχει νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα, πρώτα απ’ όλα, διότι αποσκοπεί στη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης, μέσω της αύξησης των μαθητών ανά τμήμα (ακόμη και εν μέσω πανδημίας) ώστε να μειωθεί ο αριθμός των εκπαιδευτικών. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν ενδιαφέρονται για την ποιότητα της εκπαίδευσης της μεγάλης πλειονότητας των μαθητών που προέρχονται από τις λαϊκές (εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες) κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Άλλωστε, ένα σαφές σχετικό δείγμα γραφής υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης είχε δώσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, λίγους μήνες πριν, με τη δυνατότητα που έδωσε στους απόφοιτους υποβαθμισμένων ιδιωτικών κολεγίων να διορίζονται ως εκπαιδευτικοί.

Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός

Του Γιώργου Καραμπελιά

Κορωνοϊός, Αριστερά, Δεξιά και δημοκρατικός πατριωτισμός (Μέρος Α΄)

Αύγουστος Ροντέν, Ο Σκεπτόμενος

Του Γιώργου Καραμπελιά

Το εκτενές κείμενο που ακολουθεί, και το οποίο θα παρουσιαστεί για λογούς ευχερέστερης αναγνωσιμότητας σε τέσσερις συνέχειες στην Ιστοσελίδα του Άρδην, επιχειρεί μια συνολική απάντηση στα καλοπροαίρετα τουλάχιστον επιχειρήματα όσων πιστεύουν πως η στάση του Άρδην θα έπρεπε να βρίσκεται στον αντίποδα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, για λόγους μιας αντιπολιτευτικής και αντιμητσοτακικής «πολιτικής ορθότητας». Επί πλέον, επιχειρεί να κάνει κατανοητό, και πάλι στους καλοπροαίρετους φίλους και φίλες, πως η κριτική σε απόψεις δεν ενέχει κάποια απαξιωτική αντιμετώπιση του οποιουδήποτε, αλλά θέλει να ενισχύσει τον «ξυνό λόγο» του δημοκρατικού πατριωτισμού ως προϋπόθεση για την πολιτική του συγκρότηση. Έτσι υποχρεώθηκα να κάνω μια εκτεταμένη αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία για να ξαναέλθω στην παρούσα συγκυρία.

Γ. Κ.

Α. Το διαχρονικό νόημα της στρατηγικής αντιπολίτευσης

Σε ένα εκτενές συλλογικό κείμενο του Άρδην, κατά την πρώτη φάση της κρίσης του κορωνοϊού, προσπαθήσαμε να διευκρινίσουμε τη στάση μας, τονίζοντας πως η δική μας στρατηγική δεν εντάσσεται σε μια λογική «τακτικιστικής αντιπολίτευσης» αλλά έχει χαρακτηριστικά στρατηγικής αντιπολίτευσης. Δηλαδή, δεν μπαίνουμε στο μικροπολιτικό παιγνίδι, ούτε έχουμε ιδεολογικές ή άλλες εξαρτήσεις από μικρές ή μεγάλες δυνάμεις. Γι’ αυτό και οι κριτικές μας δεν είναι ποτέ –ή τουλάχιστον το προσπαθούμε– φορτισμένες από τις ιδεολογικές ή άλλες προκαταλήψεις μας. Επιπλέον, προσπαθούμε πάντα να εντάσσονται σε μια συνολική ανάλυση που θεωρεί πως ο ελληνισμός δίνει τη μεγάλη μάχη της ιστορίας του, μάχη επιβίωσης, και αυτή είναι η αποκλειστική πυξίδα για τις επιλογές μας.

Όμως, αυτή η στρατηγική στάση, το να στρεφόμαστε ενάντια σε πολιτικές και σε ιδεολογικο-κοινωνικά μπλοκ και όχι απλά σε κυβερνήσεις, κρίνεται συχνά ως αντιπολιτευτικά ελλιπής (sic) από ένα μέρος της πατριωτικής Αριστεράς, ή της λαϊκής Δεξιάς, ακόμα και του ορθόδοξου χώρου κ.λπ.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί σε αρκετές στιγμές στο πρόσφατο παρελθόν, και ίσως σε μεγαλύτερη έκταση ακόμα. Αρχικώς, όταν ετέθη θέμα ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά, από τον συνασπισμό Τσίπρα-Καμμένου, με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών του 2015. Τότε, είχαμε αντιπαρατεθεί σε μια κίνηση που τη θεωρούσαμε καταστροφική για τη χώρα, και γι’ αυτό μάλιστα δεν συμμετείχαμε σε κοινό σχήμα «πατριωτικής αριστεράς και δεξιάς» που μας είχε προτείνει ο Καμμένος, και αφήσαμε «μόνο» του τον Ζουράρι στον δρόμο της καταισχύνης. Και τότε, πολλοί, ακόμα και στο άμεσο περιβάλλον μας, ελαυνόμενοι κυρίως από αντισαμαρικές εμμονές, «φιλοαριστερές» ή ακροδεξιές, θεώρησαν την κριτική μας υπερβολική ή ακόμα και φιλοσαμαρική, με αποτέλεσμα μια πρώτη μεγάλη τομή στο εσωτερικό του «αντιμνημονιακού χώρου».

Η ποντιακή γενοκτονία, η Κατερίνα και ο Ταγίπ

Πηγή εικόνας

Του Γιώργου Ρακκά

Στο μήνυμά της για την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πραγματοποίησε ένα ακόμη ολίσθημα, αποφεύγοντας να κατονομάσει τους υπεύθυνους του τρομερού αυτού εγκλήματος. Η επιλογή της κινείται στη γνωστή κατευναστική πολιτική που πρεσβεύει και η ίδια, του «να μην τα χαλάσουμε με τους γείτονες για το ψωροπαρελθόν μας».

 Επί της ουσίας, δηλαδή για το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής, της απάντησε χαρακτηριστικά ο Ταγίπ Ερντογάν: Την ίδια στιγμή που η Ελληνίδα ΠτΔ με τα ήξεις αφήξεις της έδινε σήμα στην Άγκυρα ότι η ελληνική ηγεσία θα παραμείνει πειθήνια στις απαιτήσεις της, ο Τούρκος πρόεδρος με τις δηλώσεις του άδειασε αυτήν την ηγεσία μεγαλοπρεπώς: Γι’ αυτόν, η 19η Μαΐου είναι «ημέρα υπερηφάνειας για το τουρκικό έθνος που σημείωσε μεγάλες νίκες στην ιστορία, ενώ αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους νέους [ ]», για να συνεχίσει ότι, «το τουρκικό έθνος από το παρελθόν μέχρι και σήμερα έχει καταφέρει να εξαλείψει όλες τις απειλές κατά της πατρίδας και της σημαίας με επιμονή, με θάρρος, με αποφασιστικότητα και με πίστη». Υπερήφανος, λοιπόν, για τη γενοκτονία ο Τούρκος πρόεδρος, και διεκδικεί μάλιστα ανοιχτά την κληρονομιά της.

Σε αντίθεση με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, λοιπόν, ο Ερντογάν έσπευσε να υπενθυμίσει στους Έλληνες τους υπαίτιους της γενοκτονίας. Προσοχή στη σημειολογία: η αναφορά «στο τουρκικό έθνος από το παρελθόν μέχρι σήμερα» ενσωματώνει σε μια ενιαία γραμμή την κεμαλική και τη νεοθωμανική φάση της Τουρκίας. Αυτό δεικνύει μια τάση προς την ισλαμοκεμαλική ολοκλήρωση – οι εσωτερικές έριδες μεταξύ της κοσμικότητας και της θρησκευτικότητας του τουρκικού κράτους θα εξασθενίσουν με το που το τουρκικό έθνος συνειδητοποιήσει το «μεγαλείο» του, και ξεκινήσει την αποκατάστασή του. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όμως, για τον Τούρκο πρόεδρο οι Έλληνες πρέπει να θυμούνται τι πάθανε, για να συνειδητοποιήσουν την πραγματική θέση ισχύος στην οποία βρίσκονται –εξ ου και πολύ συχνά οι Τούρκοι αξιωματούχοι επαναλαμβάνουν προς την ελληνική πλευρά την προειδοποίηση: «Θα σας ξαναπετάξουμε στη θάλασσα όπως το 1922».

 Απέναντι σε αυτή την ωμή και απροκάλυπτη για τον κυνισμό και τη βαρβαρότητά της πολιτική, έχουμε το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» μιας τοποθέτησης που επιμένει να μην εκφράζει όλους τους Έλληνες, παρά μόνον τη σοσιαλφιλελεύθερη συνιστώσα του πολιτικού κόσμου. Δυο ζητήματα προκύπτουν από αυτήν τη στάση. Το ένα αφορά στην ίδια την στρατηγική υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Αν η ελληνική πλευρά αποφεύγει να κατονομάσει τους υπαίτιους της γενοκτονίας στο μήνυμά της, αυτό λειτουργεί εις βάρος της δικής της θέσης και προοπτικής για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι σοβαρότατο στρατηγικό σφάλμα, αφενός, και αφετέρου είναι και εξίσου σημαντικό από τακτικής σκοπιάς, γιατί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έχει ξεσηκωθεί εναντίον του Ερντογάν δείχνοντας ότι έχει συνειδητοποιήσει τον πραγματικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.

Ο Χάμπερμας υπέρ της θείας κοινωνίας

Η πρώτη θεία λειτουργία με μάσκες στη Γερμανία μετά τη χαλάρωση των μέτρων έγινε στην Κολωνία. Χρειάζεται όμως η τήρηση του τελετουργικού σε περιόδους πανδημίας; Η συμβουλή του γνωστότερου εν ζωή Γερμανού φιλοσόφου.

Οι εκκλησίες στη Γερμανία φαίνεται να μην βιάζονται να ξαναρχίσουν τις θείες λειτουργίες με την παρουσία του πληρώματος. Σε πολλές περιοχές θα ήταν δυνατή η θεία λειτουργία μετά την αναγκαστική διακοπή εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού. Όμως πολλές ενορίες φαίνονται διστακτικές. Στην επισκοπή του Ρότενμπουργκ στη Στουτγάρδη η πρώτη θεία λειτουργία τελέστηκε χθες. Στην επισκοπή του Άουγκσμπουργκ και του Βίρτσμπουργκ τουλάχιστον μέχρι τις 21 Μαϊου δεν θα τελείται το μυστήριο της θείας κοινωνίας. Εν τω μεταξύ κάποιοι χριστιανοί έχουν αρχίσει να διερωτώνται μήπως πράγματι δεν είναι τόσο σημαντική η θεία κοινωνία και μήπως θα μπορούσε κανείς απλά να μην κοινωνεί στο μέλλον.  

Η πρώτη λειτουργία στον καθεδρικό της Κολωνίας μετά τη χαλάρωση των μέτρων

Τα πράγματα ωστόσο είναι σαφή. Στη δεύτερη σύνοδο του Βατικανού (1962-65) η Καθολική Εκκλησία χαρακτήρισε τη θεία ευχαριστία «ως πηγή και υπέρτατο σημείο της χριστιανικής ζωής». Σε κάθε θεία λειτουργία, το τελευταίο δείπνο του Ιησού με τους μαθητές του είναι μια σημαντική υπενθύμιση. Η θεία κοινωνία αντιπροσωπεύει το σώμα και το αίμα του Χριστού.

Αν είναι όμως πράγματι έτσι, τότε πώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τα λεγόμενα του επισκόπου Χιλντεσχάιμ Χάινερ Βίλμερ, ο οποίος μιλώντας στο Γερμανικό Ραδιόφωνο δήλωσε ότι «από ορισμένους πιστούς η θεία ευχαριστία είναι υπερτιμημένη», ενώ σχετικά με την απαγόρευση των θείων λειτουργιών αυτή την περίοδο τόνισε πως «δεν αισθάνομαι να περιορίζεται η θρησκευτική μου ελευθερία». Ακόμη, σύμφωνα με το εξειδικευμένο περιοδικό Herder Korrespondenz, η προσωπική λατρεία και οι θείες λειτουργίες μέσω τηλεδιασκέψεων αρκούν για τους πιστούς.

Η καταστροφική για το περιβάλλον και την αυτοδυναμία της χώρας πολιτική στην ενέργεια

Η επίθεση στο περιβάλλον από την κυβέρνηση φαίνεται να είναι συνολική και αυτή συνδυάζεται με την υπονόμευση των δυνατοτήτων παραγωγής και αυτονομίας της χώρας. Υπάρχει άραγε δυνατότητα να αλλάξουμε γραμμή;

Τα αιολικά

Η κίνηση του Πρωθυπουργού να ανακοινώσει την παύση παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας μέχρι το 2028 ήταν μία θεαματική κίνηση, σε σημείο που να επιχειρείται να προβληθεί ως ο πράσινος πρωθυπουργός.  Ήταν όμως μία κίνηση που μόνο ως θέαμα μπορεί να εκληφθεί γιατί όλες οι άλλες χώρες της Ε.Ε., οι οποίες κινούνται με πολύ βραδύτερους ρυθμούς προς μία τέτοια κατεύθυνση, έχουν εξασφαλισμένες άλλες πηγές ενέργειας. Εδώ αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα είναι ότι  ο λιγνίτης υποκαθίσταται από το εισαγόμενο φυσικό αέριο.

Αλλά το φυσικό αέριο είναι και αυτό υδρογονάνθρακας και συμβάλλει περισσότερο από τον λιγνίτη  στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.  Διεθνώς, θεωρείται ως ένας τρόπος μετάβασης στις ανανεώσιμες  πηγές ενέργειας .  Αν και ακόμα οι χώρες δεν έχουν καθορίσει, με σαφήνεια, τα ποσοστά των πηγών ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρισμού τις επόμενες δεκαετίες, εδώ οδηγούμαστε στην αποκλειστική χρήση από φυσικό αέριο. Το ελληνικό δηλαδή καύσιμο εγκαταλείπεται για τις εισαγωγές. Αυτό προβάλλεται σαν μία θετική κίνηση. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα ακόμα βήμα προς την εξάρτηση. 

Με τον νόμο «για τον εκσυγχρονισμό της περιβαλλοντικής νομοθεσίας» που ψηφίστηκε στην Βουλή, την 5/5/2020, δίνονται πολύ περισσότερες δυνατότητες για την εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ενέργειας  σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας, ακόμα και στις περιοχές Natura. Με μία απλή ματιά στους χάρτες της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας[1] θα διαπιστώσουμε ότι η επέλαση είναι καθολική.  Με διάφορες σοφιστικές προσεγγίσεις, γίνεται προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι τεράστιες επιπτώσεις στην βιολογική ποικιλότητα και στο τοπίο.  Ενώ οι άλλες χώρες προχωρούν σε απαγορεύσεις τοποθέτησης μεγάλων Συστημάτων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στις περιοχές Natura, στην Ελλάδα κάνουμε το αντίθετο.  Αν όλες οι προτάσεις υλοποιηθούν θα έχουμε εξαφανίσεις ειδών και υποβάθμιση του τοπίου στις περιοχές τις οποίες θέλουμε να προβάλουμε ως χώρους τουριστικού προορισμού.

Μια εικόνα της Ελλάδας με τα μεγάλα αιολικά και τις εκτάσεις των φωτοβολταϊκών από την σελίδα της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας. Με πράσινο οι εγκαταστάσεις ή οι αδειοδοτήσεις και με κίτρινο τα ευρισκόμενα υπό αξιολόγηση. Στην σελίδα της ΡΑΕ http://www.rae.gr/geo/ ο χάρτης δίνει την ακριβή θέση κάθε εγκατάστασης ή πρότασης.

Ειπώθηκε, κατά την διάρκεια ψήφισης του νέου νόμου για το περιβάλλον, ότι διατηρούνται ενεργές όλες αυτές οι προτάσεις γιατί οι διαδικασίες αδειοδότησης καθυστερούν,  πολλές φορές οι επενδυτές δεν προχωρούν μέχρι τέλους ακόμα και αν εξασφαλίσουν την αδειοδότηση και η χώρα πρέπει να επιτύχει τους στόχους παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ.  Οι στόχοι όμως επιτυγχάνονται ακόμα και αν αυτή τη στιγμή σταματήσουν όλες οι διαδικασίες αδειοδότησης και υλοποιηθούν οι υφιστάμενες άδειες παραγωγής.

Η ραγδαία Φινλανδοποίηση της Ελλάδας: Διαδοχικές κυβερνήσεις εκποιούν εθνική κυριαρχία, χωρίς να ακουστεί “μπαμ”

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑΜΕΡΟΣ Α’

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στο μέτωπο της ελληνοτουρκικής «αντιπαράθεσης κυριαρχίας», χωρίς να αποκλίνουν από το μοτίβο μιας διαρκούς διολίσθησης διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων από εθνικά κεκτημένα, έχουν πάρει μια επικίνδυνη ποιοτική διάσταση που επαναφέρει μοιραία την κουβέντα για την «φινλανδοποίηση» της χώρας μας, στο άρμα της Αγκυρας.

Η επιχείρηση υφαρπαγής τμήματος ελληνικής ΑΟΖ με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, η έμπρακτη τουρκική αμφισβήτηση της κυπριακής υφαλοκρηπίδας, η αναβάθμιση των παραβιάσεων με πτήσεις πάνω από χερσαία τμήματα της Δυτικής Θράκης, αλλά και η συνειδητή υποχωρητικότητα της σημερινής κυβέρνησης με προσχηματικές ματαιώσεις ακόμη και προγραμματισμένων στρατιωτικών ασκήσεων, σε συνδυασμό με την μεθοδευμένη επαναφορά των σκέψεων περί «διεθνούς διαιτησίας», καθιστά, δυστυχώς, άκρως επίκαιρη αυτή την συζήτηση.

• Κι αφήνω στην άκρη το επεισόδιο των τελευταίων ημερών στον Εβρο που αν αποδειχτεί ότι αφορά κατάληψη ελληνικού εδάφους, χωρίς να ακουστεί «μπαμ»…ζήτω που καήκαμε.

Θα επιχειρήσω λοιπόν, σε τρία διαδοχικά κυριακάτικα άρθρα να εξηγήσω τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η έννοια της Φινλανδοποίησης και πώς αυτή προσαρμόζεται στην ελληνική περίπτωση, προσφέροντας  μια ερμηνεία για τα βαθύτερα αίτια του συνδρόμου «ενδοτισμού» που διακρίνει διαδοχικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης καθώς και κάποιες σκέψεις για την πιθανή ανάσχεση του.

Κατ’ αρχήν όμως είναι απαραίτητη μια μικρή ιστορική αναδρομή…

• Στις 30 Νοεμβρίου του 1939  είκοσι σοβιετικές μεραρχίες με περίπου μισό εκατομμύριο στρατιώτες εισέβαλλαν κατά μήκος μιας μεθοριακής γραμμής χιλίων χιλιομέτρων στο έδαφος της Φινλανδίας νομίζοντας ότι θα κάνουν έναν ευχάριστο, υγιεινό περίπατο.

Ο Ρωσο-φινλανδικός πόλεμος των 105 ημερών, γνωστός και ως «Χειμερινός Πόλεμος», αποτέλεσε μια πικρή εμπειρία για τις ένοπλες δυνάμεις της ΕΣΣΔ, πλήττοντας σοβαρά την εικόνα του Κόκκινου Στρατού.