Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019

Με αφορμή μια ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ, μια λέξη: «ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ»!

 Τι έγινε με τον πρώην βουλευτή της ΝΔ, τον Νίκο Γεωργιάδη; Έγινε ό,τι ακριβώς περιγράφεται με απόλυτη ακρίβεια στο θέμα του Ημεροδρόμου (εδώ: imerodromos.gr/nikos-georgiadis-apallagi-logo-paragrafis-gia-tin-aselgeia-se-aniliko/).
   Με δυο λόγια, ο κύριος ΔΕΝ αθωώθηκε! Ο πρώην βουλευτής ΔΕΝ απηλλάγη διότι οι κατηγορίες εναντίον του κατέρρευσαν. Ο εν λόγω ΔΕΝ αποδόθηκε άσπιλος γιατί ανετράπη η πρωτόδικη απόφαση που απεφάνθη ότι ήταν «Ένοχος για ασέλγεια κατά ανηλίκου άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής κατ΄ εξακολούθηση…».
   Όχι, ο πρώην βουλευτής έπαψε να διώκεται διότι επήλθε παύση της ποινικής δίωξής του λόγω ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ. Αυτό συνέβη. Και τούτο συνέβη – όπως σημειώνουν έγκυροι νομικοί κύκλοι – διότι οι προηγούμενοι “αριστεροί” κυβερνώντες, αξιοποιώντας και την τουλάχιστον υποτονική αντίδραση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης και σήμερα κυβέρνησης, υποβίβασαν το αξιόποινο με αποτέλεσμα την παραγραφή. Κι αυτό που συνέβη είναι τόσο «άριστο», ώστε ακόμα και η Εισαγγελέας της έδρας, δήλωσε:
«Δυστυχώς θα πρέπει να γίνει δεκτή η ένσταση παραγραφής. Ο δικαστής είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τον νόμο, ακόμα και αν προκαλείται στους πολίτες το ερώτημα πώς μπορεί με το νέο Ποινικό Κώδικα να θεωρείται ήσσονος σημασίας και να παραγράφονται όλα τα πλημμελήματα, ακόμα και αυτά που έχουν τελεστεί σε βάρος ανηλίκων», 
   για να συμπληρώσει στην αγόρευσή της ότι το δικαστήριο υποχρεώθηκε – εξ αυτού και μόνο του λόγου – να δεχτεί την ένσταση παραγραφής που προβλήθηκε από την πλευρά του ίδιου του Γεωργιάδη.
   Αυτά είναι τα πραγματικά δεδομένα. Αυτά είναι τα πραγματικά περιστατικά. Όμως απ’ όταν ανακοινώθηκε και γνωστοποιήθηκε η εξέλιξη, τι έχουμε; Έχουμε ένα τσουνάμι νεοφιλελεύθερης αθλιότητας. Ο Άρης Χατζηστεφάνου το περιέγραψε έτσι:
«Τα ΜΜΕ χωρίζονται σήμερα σε αυτά που έχουν τη λέξη “παραγραφή” στους τίτλους για την υπόθεση ασέλγειας σε ανήλικους από τον Γεωργιάδη και σε αυτά που την παραλείπουν και μιλούν μόνο για απαλλαγή. Μια κατηγορία από μόνο του είναι το liberal το οποίο δεν χρησιμοποιεί τη λέξη ούτε καν στον κορμό του κειμένου ενω στο URL ανέφερε ότι “Κατέρρευσε” η κατηγορία – το οποίο είναι ψέμα. Δεν είναι μόνο θέμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Είναι η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και το κτήνος».
   Αντί άλλου σχολίου παραθέτουμε το άρθρο που είχαμε γράψει τότε, στις 2 Μάρτη 2019. Με έμφαση, πλέον, σε μια λέξη εκείνου του άρθρου: «Σιχαίνομαι».
   Και πιο συγκεκριμένα, προς εσάς που λέτε ψέματα, προς εσάς, τα αφεντικά και τους κολαούζους σας που κρύβετε την αλήθεια, που εσάς που πανηγυρίζετε (!) – και μάλιστα για μια τέτοια υπόθεση ασέλγειας ανηλίκου που φτάσατε να την βαφτίζεται «πολιτική δίωξη»!!! – όχι γιατί επήλθε αθώωση αλλά γιατί επήλθε… παραγραφή, η λέξη συμπληρώνεται και γίνεται έτσι: Σας «ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ»! Αυτή είναι η λέξη.
***
Με αφορμή μια (πρωτόδικη) καταδίκη (2/3/2019)

Πλατεία Συντάγματος στις 3-12-1944. Τσώρτσιλ: « Μην διστάσετε να ενεργήσετε σα να βρισκόσαστε σε μια κατεχόμενη πόλη που έχει επαναστατήσει»! Αποτέλεσμα 28 νεκροί και 148 τραυματίες.



Νίκος Παστελάκος



Η εντολή του Τσώρτσιλ είναι ρητή « Μην διστάσετε να ενεργήσετε σα να βρισκόσαστε σε μια κατεχόμενη πόλη που έχει επαναστατήσει»!
Ο Άγγελος Έβερτ, πράκτωρ των Άγγλων και Διευθυντής της Αστυνομίας, κατά δική του ομολογία στα 1958, δίδει εντολή να ανοιγεί πυρ κατά των διαδηλωτών στην Πλατεία Συντάγματος στις 3-12-1944. Αποτέλεσμα 28 νεκροί και 148 τραυματίες.

Τα Δεκεμβριανά αρχίζουν, διαρκούν 33 ημέρες, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου θέλει να παραιτηθεί αλλά η εντολή του Τσώρτσιλ προς τον Βρετανό πρέσβη είναι σαφής:«Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου. Αν παραιτηθεί, φυλακίστε τον έως ότου συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά, να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς.…»

Να θυμίσω μόνον σε όλους ότι στην Αθήνα συγκρούστηκαν τυπικά συμμαχικές δυνάμεις πριν από το τέλος του Β' Πολέμου ( ΕΛΑΣ-Βρετανοί), γεγονός πρωτοφανές και μοναδικό καθώς επίσης ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη συμμαχική χώρα στην οποία ΔΕΝ τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Ναζί αλλά αντιθέτως τιμήθηκαν με θέσεις στην κρατική μηχανή ή με δανεικό και αγύριστο τραπεζικό χρήμα. Ειδικά για την ανάρτηση αυτή δεν απαντώ σε κανένα σχόλιο. Δυστυχώς μετά από τόσα χρόνια ακόμη δεν μπορούμε να δεχθούμε την ιστορική αλήθεια.

ΕΡΩΣ

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα
φωτό Gueorgui Pinkahssov



της Άννας Στάικου


...γενναίοι της παρατήρησης δυστοπικοί

φωλιασμένη στην καρδιά μας η αγάπη
σαν ένα νεογέννητο
από τα χρόνια του χαλκού
από την γενιά των Μυκηναίων
παιδιά της Κομνηνής
λιθοξόοι στα παλαιολόγεια κράσπεδα
αγιογράφοι της εικόνας του εκτυφλωτικού ήλιου
μαίστορες των τεχνών

και εσείς οι ανιδιοτελείς που σκύψατε στον βάλτο
στον ταπεινό, στον εξόριστο
τείνοντας το χέρι μέχρι θανάτου

ο έρως είναι ο κραδασμός
αυτός ο καταιγιστικός
ο σαρωτικός
ο ανελέητος

ο απεριόριστος

ένας άνεμος σαρωτικός μας κυκλώνει

ήρεμη νύχτα αφέγγαρη, γαστέρα κύματος στο διάβα μας

Ο πρωτογονισμός του «ασύλου»

Christos Yiannaras | 25 Nov 2019


Ο Μπαμπινιώτης ορίζει: «Λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι η ελλιπής γνώση της μητρικής γλώσσας (λεξιλογίου, γραμματικής κ.λπ.) που μειώνει την ικανότητα και αποτελεσματικότητα της επικοινωνίας. Γενικότερα, είναι η άγνοια στοιχείων που επιτρέπουν σε κάποιον να προσανατολίζεται σωστά στην κοινωνία, να κατανοεί τον κόσμο και την εποχή του επαρκώς».

Το αντίστοιχο λήμμα στο Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας, της Ακαδημίας Αθηνών, λέει για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό: «Είναι η έλλειψη βασικών δεξιοτήτων που σχετίζονται με το διάβασμα, το γράψιμο και την αρίθμηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει κάποιος τα προβλήματα της καθημερινής ζωής».

Και οι δυο αυτοί λεξικολογικοί ορισμοί παραπέμπουν σε ένα κρίσιμο κοινωνικό σύμπτωμα: Στην περίπτωση ατόμων ή περιθωριακών μειονοτικών ομάδων, που αδυνατούν να κατανοήσουν τις λέξεις της καθημερινής γλώσσας με το νόημα που τους αποδίδει η ετυμολογική τους σύσταση, η ιστορική τους χρήση και η κοινωνική πρακτική. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η ζωή δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κώδικα κοινής συνεννόησης, είναι αδύνατο να κοινωνηθούν οι ανάγκες, να υπάρξει συλλογικός βίος, αδύνατο να συνεννοηθούμε για τα κοινά μας προβλήματα, χωρίς επαρκή γλωσσική κατάρτιση.

Πόσο ελληνική ήταν η βυζαντινή Μικρά Ασία; Εθνογραφική ανάλυση


Η Μικρά Ασία είναι χώρος με κολοσσιαίο βάρος για τον ιστορικό Ελληνισμό και κυριαρχεί στο φαντασιακό μας μέχρι σήμερα.  Συνδεόμενη με τα πρώτα ξανοίγματα των Ελλήνων έξω από την μικρή και φτωχή πατρίδα, τον Τρωικό Πόλεμο και τον Α΄  Αποικισμό, με την ηρωική εποποιία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την κληρονομιά των διαδόχων του, η ανάδειξη της χερσονήσου σε καρδιά και πυρήνα του έθνους έλαβε χώρα τον λεγόμενο Μεσαίωνα, την περίοδο της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Ύστερα από την απώλεια των επαρχιών της Αιγύπτου, της Συρίας και της Παλαιστίνης (μακράν των πλουσιοτέρων και πολυανθρωποτέρων κτήσεων της Κωνσταντινουπόλεως) στην μουσουλμανική πλημμυρίδα του 7ου και 8ου αιώνος, η ρωμαϊκή άμυνα επικεντρώθηκε στην Μικρά Ασία.  Οι αραβικές επιδρομές συνεχίστηκαν ακατάπαυστα επί αιώνες, όμως δεν μπόρεσαν να εξελιχθούν σε μόνιμες κατακτήσεις.  Παράλληλα, η χερσόνησος του Αίμου κατακλύστηκε από Σλάβους και Βουλγάρους, περιορίζοντας την αυτοκρατορική διοίκηση και την ελληνική γλώσσα σε συγκεκριμένα παράλια και οχυρά σημεία.  Με την πτώση της Κύπρου, της Ρόδου και της Κρήτης, το Αιγαίο και η Μεσόγειος έγιναν απαγορευμένες ζώνες λόγω της πειρατείας.  Τους δύσκολους χρόνους της ρωμαϊκής ανασυντάξεως μέχρι να έρθει η αντεπίθεση του 9-10ου αιώνος, η Μικρά Ασία ήταν η μόνη μεγάλη, συμπαγής και σχετικά σταθερή αυτοκρατορική επαρχία.  Πάνω στις οικονομικές της δυνατότητες, το ανθρώπινο δυναμικό και τα ψυχολογικά και πνευματικά της αποθέματα η Ρωμανία στήριξε την αντίσταση της και ύστερα την ακμή της.  Η οροσειρά του Ταύρου, που τέμνει διαγώνια την Μικρά Ασία από την ανατολική εσχατιά του Πόντου μέχρι την Κιλικία, έγινε ότι τα Πυρηναία στην Ισπανία: το όριο μεταξύ του χριστιανικού και του ισλαμικού κόσμου, τόπος όπου ανδρώθηκαν μεγάλοι ήρωες, υφάνθηκαν θρύλοι και δόθηκαν επικές μάχες.  Όσο οι ακρίτες φυλούσαν τις κλεισούρες και μάχονταν τους εισβολείς, πίσω από τα σύνορα αγρότες, ιερείς, βιοτέχνες, γραφειοκράτες και ναυτικοί κρατούσαν την αυτοκρατορία όρθια.

Αριστερά και Δεξιά μετατρέπουν την Ελλάδα σε χωματερή...

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣΓιώργος Κοντογιώργης

Μπορεί τα Μνημόνια να μετέβαλαν τον Έλληνα ουσιαστικά σε οικονομικό μετανάστη στην ίδια του την πατρίδα, αλλά --όπως μας διδάσκει ο Αριστοτέλης-- οι συνέπειες των κοινωνικών αντιθέσεων προκαλούν πολύ μικρότερες εντάσεις από τις συνέπειες της εθνοτικής διαίρεσης μέσα σε μία χώρα. Οι εθνοτικές διαφορές μέσα σε μία χώρα, χωρίς να συντρέχουν πολιτικές ενσωμάτωσης, είναι θανατηφόρες.
Όπως και με την προηγούμενη έτσι και με την τωρινή κυβέρνηση, ακολουθείται μια πολιτική που μεταβάλλει την Ελλάδα όχι μόνο σε χωματερή του παγκόσμιου καπιταλισμού, αλλά και σε εγγενές πρόβλημα της μεσανατολικής γεωπολιτικής. Έχουμε ήδη μεταβληθεί σε παίγνιο στις αντιθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων που διαμορφώνουν τον γεωπολιτικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής.
Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι δεν υπάρχει πέραν της επωνυμίας της. Με την ίδια έννοια, το πρόβλημα της Δεξιάς είναι ότι η Αριστερά κατέλαβε τον χώρο της, έτσι ώστε οι δυνάμεις που επικαλούνται τον κλασικό φιλελευθερισμό με αντισυμβατικό πολιτικό λόγο να συγκεντρώνουν περισσότερο την προσοχή των κοινωνιών. Τουλάχιστον, έως ότου οι κοινωνίες αποκτήσουν συνείδηση ότι το μέλλον τις καλεί να εγγράψουν υποθήκη ως θεσμικοί εταίροι του πολιτικού συστήματος, πέραν της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία.
Μεταπολεμικά, οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ευρώπη δημιούργησαν ένα κράτος δικαίου και πρόνοιας πιεσμένες και από την Αριστερά που συνήθως ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και από τον φόβο του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Αλλά από τη στιγμή που τέλειωσε αυτό, η Αριστερά δεν είχε αντικείμενο για να το υπερασπιστεί, γιατί και η ίδια η εργατική τάξη μετασχηματίστηκε και δεν έχει πια τα αιτήματα που διεκδικούσε τον 19ο αιώνα και στα δύο τρίτα του 20ου.
Ο έλεγχος του οικονομικού συστήματος

Αντιεθνικισμός και αυτοκρατορίες: οι παρερμηνείες και τα αδιέξοδα της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΡΗΞΗ φ, 120,121,122,123


του Σπύρου Κουτρούλη





Είναι ενδιαφέρον ότι μετά την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει να αφαιρέσει από τα έθνη κάθε ισχύ, εμφανίζονται οι θεωρίες που προσπαθούν να τα απαξιώσουν, να τα σχετικεύσουν και να τα ερμηνεύσουν ως νεώτερες τεχνικές κατασκευές, οι οποίες έπαιξαν κάποιο ρόλο μεν στο παρελθόν, κυρίως κατά την άνοδο των αστικών τάξεων, αλλά τώρα πρόκειται να υποκατασταθούν από περιφερειακές συμμαχίες ή την παγκόσμια κοινότητα. Ειδικότερα το ελληνικό έθνος αποδίδεται στην ευέξαπτη φαντασία στοχαστών όπως ο Κοραής, ο Παπαρρηγόπουλος και ο Ζαμπέλιος
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι στην χώρα μας χρησιμοποιούν τις θεωρίες του Άντονυ Σμίθ, του Β.Άντερσον και του Ε.Γκέλνερ, του Ε.Κεντούρι παραλαμβάνουν τα σχήματα τους, χωρίς όμως να αποδέχονται όλες τις συνέπειες τους. Δηλαδή η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία μπορεί να ισχυρίζεται ότι τα έθνη σε αρκετές περιπτώσεις είναι πρόσφατες κατασκευές, του κράτους ή της κινητοποίησης κάποιων διανοητών, ή του συνδυασμού και των δύο αλλά το γεγονός αυτό δεν τους αφαιρεί σε τίποτε ούτε σε δυναμισμό ούτε σε μακρά προοπτική. Επίσης οι τέσσερις αυτοί ιστορικοί γνωρίζουν ο ένας το έργο του άλλου και σε άλλα σημεία συμφωνούν και σε άλλα διαφωνούν ώστε είναι δύσκολο να θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν μια ενιαία χωρίς αποκλίσεις σκέψη. Για παράδειγμα ο Γκέλνερ επικρίνει τον Ε.Κεντούρι για την άποψη που θεωρεί τον Ι.Κάντ ως πρόδρομο του εθνικισμού, ενώ ο Ε.Κεντούρι απορρίπτει την αποκλειστική συνύφανση του εθνικισμού με την βιομαχανική κοινωνία που διατυπώνει ο Γκέλνερ.

Στην χώρα μας, Ε.Γκέλνερ είναι κυρίως γνωστός για τα δύο έργα του με θέμα τον εθνικισμό, με τίτλο "Έθνη και εθνικισμός "(μετ. Δώρα Λαφαζάνη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1992) και "Εθνικισμός: πολιτισμός, πίστη και εξουσία"(μετ. Λύδια Παπαδάκη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2002). Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι ο εθνικισμός αποτελεί στοιχείο της νεωτερικότητας. Ακολουθεί την εκβιομηχάνιση και την εγκαθίδρυση ενός κράτους που δίνει ενιαία χαρακτηριστικά στον κοινωνικό χώρο που ελέγχει. Ο προτεσταντισμός είναι η θρησκεία που περισσότερο από κάθε άλλη ευνόησε με πολλούς τρόπους, αλλά κυρίως με την καλλιέργεια των τοπικών γλωσσών την εμφάνιση των εθνικισμών. Αναφορές του Γκέλλνερ σχετικά με την συνάφεια προτεσταντισμού-εθνικισμού επαναλαμβάνονται και στα δύο παραπάνω έργα του. Το πόρισμα του -βεμπεριανής έμπνευσης- μπορεί να συμπυκνωθεί στην ακόλουθη απόφανση: "είναι σαφές ότι οι δύο διαδικασίες, ο εθνικισμός και ο προτεσταντισμός, έχουν μια συγγένεια τόσο στις κεντρικές ιδέες όσο και στις κοινωνικές συνέπειές τους"[1].
Σε αντίθεση με όσους επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν τον Γκέλλνερ ιδεολογικά και να του δώσουν μια μονολιθικότητα την οποία δεν είχε, η σκέψη του κριτική και αδογμάτιστη, εξομαλύνει ή και αναιρεί το θεμελιώδες πόρισμα του, ότι ο εθνικισμός αναδύεται μαζί με την εκβιομηχάνιση και το γραφειοκρατικό κράτος, με την παραδοχή γεγονότων που ούτε περιλαμβάνονται ούτε εξηγούνται από αυτό. Πιο συγκεκριμένα, διαπίστωσε ότι η επανάσταση των Ελλήνων και των βαλκανικών λαών γενικότερα, συνιστούν "μείζον πρόβλημα"[2] για την θεωρία του, διότι πρόκειται για εθνικά επαναστατικά κινήματα που αναδύθηκαν σε προβιομηχανικές και προαστικές κοινωνίες. Με τρόπο γλαφυρό γράφει: "το Ναύπλιο (πρώτη πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Ελλάδας) και η Αθήνα του πρώιμου 19ου αιώνα παρουσιάζουν ελάχιστη ομοιότητα με το Μάντσεστερ του Ένγκελς, ενώ ο Μωριάς δεν έμοιαζε με τα λαγκάδια του Λάνκασαϊρ"[3]. Με οξυδέρκεια που δεν χαρακτηρίζει κάποιους νεοφιλελεύθερους ή κάποιους μαρξιστές αρνητές του εθνικού ζητήματος, επισημαίνει ότι "παρά την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν τον 20ο αιώνα .Και δεν ήταν η GATT αλλά η MAD (Mutually Assured Destruction: αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή) που εμπόδισε τη διεξαγωγή μεγάλης κλίμακας πολέμων μετά το 1945. Ο ισχυρισμός ότι η εργατική τάξη δεν διακατέχεται από εθνικισμό είναι αστείος"[4].

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2019

Η ώρα της Ελλάδας: Οι 11 λόγοι για τους οποίους η Τουρκία προχώρησε σε Μνημόνιο με τη Λιβύη

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ (*) από την huffingtonpost.gr
Η Τουρκία και η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης έχουν υπογράψει συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα στη Μεσόγειο Θάλασσα καθώς και συμφωνία για ενισχυμένη ασφάλεια και στρατιωτική συνεργασία, ανακοίνωσε την Πέμπτη (28 Νοεμβρίου 2019) η τουρκική κυβέρνηση. Έντεκα λόγοι για τους οποίους η Τουρκία προχώρησε σε αυτή την κίνηση και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα.

  1. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση της Λιβύης ζητά περαιτέρω de factο νομιμοποίηση και στρατιωτική στήριξη.
  2. Η Τουρκία έχει φέρει έναν ανατολικό της σύμμαχο στην ανατολική Μεσόγειο, το Πακιστάν.
  3. Στη Λιβύη έχει κάνει διείσδυση και η Ρωσία. Επομένως η Τουρκία νομιμοποιεί πολιτικά τις ενέργειές της δρώντας στα πλαίσια των ρωσικών συμφερόντων που ικανοποιούνται με την εγκατάσταση της Μόσχας στα θερμά ύδατα.
  4. Το προσφυγικό ζήτημα είναι ξανά το μείζον ζήτημα στην Ε.Ε και η Τουρκία έχει ένα ισχυρό χαρτί στα χέρια της.
  5. ΗΠΑ και Ισραήλ βυθίζονται σε πολιτική κρίση και αυτή η περίσταση βολεύει την Τουρκία. Για άλλη μια φορά η Τουρκία πλαισιώνει με ″πρώτο χτύπημα″ τον ανταγωνισμό, θέτοντας μια απειλή την οποία επιθυμεί να χρησιμοποιήσει σαν αντάλλαγμα στο άμεσο μέλλον. Σκοπός της είναι η δημιουργία μιας σειράς προβλημάτων που δεν επιλύονται το κάθε ένα ξεχωριστά, επιδιώκοντας συνολική λύση-πακέτο για Κυπριακό, Αιγαίο, Κρητικό.
  6. Η συμφωνία αυτή -έχει τον χαρακτήρα Μνημονίου και άρα δεν είναι δεσμευτικό αυτή τη στιγμή- δίδεται με σκοπό να μεγιστοποιήσει η Άγκυρα τη διαπραγματευτική της θέση στο Κυπριακό και στο ζήτημα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου.

Γερμανική αστάθεια, ευρωπαϊκή αναταραχή

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 
Μετά την «απρόσμενη» χθεσινή εκλογή (από τη βάση του κόμματος) της νέας σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας στην Γερμανία (υπό τον Norbert Walter-Borjans και της Saskia Esken), όλα δείχνουν ότι το σοσιαλδημοκρατικό «μεθυσμένο καράβι» των τελευταίων ετών μπατάρει πλέον επικίνδυνα. Αυτή τη φορά προς τα πολύ «αριστερά», αλά Κόρμπιν, με προφανή τον κίνδυνο της παραπέρα συρρίκνωσης του SPD, ακόμα και του ιστορικού αφανισμού του, 156 χρόνια από την ίδρυσή του.

Μια εξέλιξη που αφήνει πεδίο «δόξης λαμπρό» στους εκτός πραγματικότητας Πράσινους παγκοσμιοποιητές να υποκαταστήσουν το κόμμα των Μπραντ και Σμιτ σαν λαϊκό κόμμα και φέρνει πιο κοντά στην πολιτική έξοδο την κα Μέρκελ, που μπορεί στα 14 χρόνια της καγκελαρίας της ν΄ αποδείχτηκε συχνά «εφτάψυχη γάτα», όμως τώρα, ήδη αποδυναμωμένη, βλέπει το τέλος να πλησιάζει πριν την ώρα του. Μετά τις σαφείς διαφοροποιήσεις Μακρόν σε μια σειρά από σημαντικά ζητήματα (ΝΑΤΟ, μεταναστευτικό, διεύρυνση Ε.Ε. , Ρωσία, Τουρκία κ.α.), την αμερικανική οπισθοχώρηση, το επικείμενο Brexit, την ενδυνάμωση της αντιπαγκοσμιοποιητικής «λαϊκής δεξιάς» σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα εκβιαστικά «παιχνίδια» της Τουρκίας και το «άλυτο» μεταναστευτικό, το νέο «χτύπημα» θα είναι η διάλυση του Μεγάλου Συνασπισμού (CDU-CSU-SPD) – αναπόφευκτη για τους περισσότερους αναλυτές τις επόμενες εβδομάδες. Η παγκόσμια πολιτική αστάθεια χτυπά ήδη και την πόρτα της Γερμανίας με επιπτώσεις για όλη την Ευρώπη. Μια πιθανή εξέλιξη που αφορά άμεσα και την Ελλάδα, με το μεταναστευτικό στα ύψη, τους ακραίους κατευναστές να κυριαρχούν ομόθυμα στην πολιτική της τάξη και την Τουρκία να δημιουργεί ανενόχλητη νέα δεδομένα υπέρ της. Ζητούνται ηγέτες που μπορούν να σταθούν στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων.

Περί δικαιωμάτων (των) ιστορικών -- Μαργαρίτης Γιώργος

 Περί δικαιωμάτων (των) ιστορικών, Γιώργος Μαργαρίτης
Εδώ και πολλούς μήνες ο ιστότοπος της Ντώυτσε Βέλλε που, όπως είναι γνωστό, εκφράζει θέσεις της Γερμανικής κυβέρνησης, επιμένει στην φιλοξενία άρθρων που έχουν ως στόχο την «θεραπεία του τραύματος» που άφησε πίσω του ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Πριν από αρκετό καιρό η σχετική θεραπευτική μέθοδος περιλάμβανε την παράθεση προφορικών μαρτυριών από απογόνους αντιστασιακών (ενίοτε «αντιστασιακών») και απογόνους δωσιλόγων.
Σε μια πρόσφατη αναβάθμιση των σχετικών δημοσιευμάτων το ενδιαφέρον προσδιορίστηκε στην παράθεση μαρτυριών από «απογόνους Ναζί και δωσιλόγων στην Ελλάδα». Με τον τρόπο αυτό επί σειρά μηνών φιλοξενήθηκε και φιλοξενείται στον εν λόγω ιστότοπο, μεταξύ άλλων, η μαρτυρία του Αλέξανδρου Γιοσμά, γιού του θλιβερά διάσημου ναζί «φον» Γιοσμά, ο οποίος (υιός) τυγχάνει να είναι και θερμός θιασώτης της Χρυσής Αυγής και όλων των παρεμφερών σχημάτων.
Η τακτική είναι γνωστή και έχει χρησιμοποιηθεί εντατικά στο παρελθόν. Στοχεύει στην σχετικοποίηση των καταστάσεων, στην ατομικοκεντρική προσέγγισή τους, στην ανάδειξη της υποκειμενικής αντίληψης ή άποψης ως ιστορικής αλήθειας και τελικά στην καλλιέργεια σύγχισης σε βαθμό ώστε να πιστεύει ο απληροφόρητος επισκέπτης του ιστοτόπου ότι τα όσα τραγικά συνέβησαν τον καιρό της γερμανικής ναζιστικής Κατοχής στην Ελλάδα δεν ήταν παρά ένα «τραύμα» στις μακρόχρονες καλές σχέσεις των δύο χωρών.
Η αναθεωρητική αυτή τακτική προοδευτικά αθωώνει τον ναζισμό και ταυτίζει θύματα και θύτες. Να μην ξεχνάμε ότι για την αναθεωρητική ιστοριογραφία τα όσα έγιναν εκείνον τον καιρό περιγράφονται ως συγκρούσεις μεταξύ «αντιφρονούντων», όπου η ατομική ένταξη υπερκαλύπτει την αντικειμενική ιστορική ανάλυση και αλήθεια. Με τον τρόπο αυτό ο ναζισμός αθωώνεται, η γερμανική ευθύνη παραγράφεται και έρχεται ο «νηφάλιος» αναθεωρητισμός να υποδείξει τον σωστό δρόμο: ότι δηλαδή τα θύματα οφείλουν να συμφιλιωθούν με τους δημίους στον βωμό της συμφιλίωσης και της προόδου, βωμός, που, τι παράξενο, δείχνει αφιερωμένος στον ίδιο και τον αυτό Θεό: τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον ναζισμό –για όψεις της ίδιας θεότητας μιλούμε.
Ο Ιάσωνας Χανδρινός, από καιρό μυημένος στην γερμανική εκδοχή της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας και ως εκ τούτου εκλεκτός και της γερμανικής πλευράς και των ΑΣΚΙ και του ΣΥΡΙΖΑ, θέλησε να εφαρμόσει την ίδια δοκιμασμένη τεχνική στο βιβλίο του με θέμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1973.
Για να θεραπεύσει το «τραύμα», υποθέτουμε, έδωσε βήμα σε ένα ρυπαρό εκτελεστή του χουντικού εγκλήματος, της δολοφονικής «άλωσης» του Πολυτεχνείου από τα άρματα μάχης της δικτατορίας. Βήμα ισότιμο και ασχολιάστο έτσι όπως η μεταμοντέρνα αντίληψη περί ιστορίας απαιτεί: ο υβριστής θύτης να έχει την ίδια θέση και τιμή όπως και τα ηρωϊκά θύματά του. Πώς θα γινόταν αλλιώς η θεραπεία του «τραύματος»; Διαβάστε τη συνέχεια στον Ημερόδρομο

Ο εχθρός προ των πυλών του Ελληνισμού

Παπασίμος Γεώργιος

Το πλήρωμα του χρόνου έφθασε. Οι ψευδαισθήσεις, που καλλιεργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτική και οικονομική «ελίτ» εν σχέσει με την τουρκική απειλή, εξαιτίας του φοβικού συνδρόμου από το οποίο κατατρύχονται, βρίσκονται στο στάδιο ραγδαίας αποδόμησης και συντριβής.
Η Μεταπολίτευση, που ξεκίνησε με την αποδοχή του εθνικού ακρωτηριασμού στην Κύπρο και, αφού καλλιεργήθηκε στον ελληνικό λαό ο ψευδοκαταναλωτισμός, το ατομικό βόλεμα, η ήσσων προσπάθεια και το στοιχείο της εθνικής αμεριμνησίας, κλείνει τον κύκλο της, όχι μόνο με την οικονομική χρεοκοπία και τη μνημονιακή κηδεμονία, που έπληξε την πλειοψηφία του, αλλά και με τη γιγάντωση της τουρκικής απειλής σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Η κατάθεση από την Τουρκία επίσημου υπομνήματος περί των συντεταγμένων της λεγόμενης "Γαλάζιας Πατρίδας" στον ΟΗΕ, που συνιστά εξώφθαλμα παράνομες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαφανίζοντας από το χάρτη την ΑΟΖ της Κύπρου (!), καθώς και η επισημοποίηση της συμφωνίας Τουρκίας με τη μουσουλμανική κυβέρνηση της Λιβύης υπό τον Φαγιέζ Αλ Σαράντς, που εκπροσωπεί ένα τμήμα της Λιβύης, αφού οι δυνάμεις του στρατάρχη Χάφταρ ελέγχουν την ανατολική Λιβύη, για καθορισμό της ΑΟΖ μεταξύ τους, αποτελεί την υλική εφαρμογή του παράνομου σχεδίου Ερντογάν για την ευρύτερη περιοχή.

Εχθρός είναι προ των πυλών

Πρόκειται για την προσπάθεια υφαρπαγής χιλιάδων μιλίων θαλασσίων εκτάσεων από την Ελλάδα, την Κύπρο και εν μέρει από την Αίγυπτο. Συνιστά απόπειρα για μια από τις μεγαλύτερες ληστρικές επιδρομές στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών.

Τζιχαντιστής στο Λονδίνο - Είναι η ισλαμική ταυτότητα συμβατή με τον δυτικό τρόπο ζωής;


Λυγερός Σταύρος

Τζιχαντιστής στο Λονδίνο - Είναι η ισλαμική ταυτότητα συμβατή με τον δυτικό τρόπο ζωής; Σταύρος ΛυγερόςΚάθε επίθεση της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη επαναφέρει στο τραπέζι το ερώτημα εάν το Ισλάμ είναι συμβατό με τον δυτικό τρόπο ζωής και ως εκ τούτου εάν είναι δυνατή η μαζική ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στις δυτικές κοινωνίες. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την επίθεση του "μοναχικού λύκου" Ουσμάν Καν, ο οποίος σκότωσε με μαχαίρι δύο νέους επιστήμονες και τραυμάτισε τρεις σε εκδήλωση που οργάνωσε το πανεπιστήμιο του Cambridge για επανένταξη κρατουμένων.
Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο 28χρονος δράστης είχε καταδικασθεί το 2012 για ισλαμική τρομοκρατία και είχε αφεθεί ελεύθερος υπό όρους το 2018 και ως πρώην κατάδικος συμμετείχε στην εκδήλωση. Το γεγονός ότι την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος δείχνει ότι παρότι είχε ζητήσει να "αποριζοσπαστικοποιηθεί" όταν βρισκόταν στη φυλακή, διατήρησε σχέσεις με το Ισλαμικό Κράτος, έστω κι αν έδρασε μόνος του.
Η στράτευση στην ισλαμική τρομοκρατία νέων μουσουλμάνων που έχουν μεγαλώσει στη Δύση αποδίδεται από αριστερούς και φιλελεύθερους στον κοινωνικό αποκλεισμό που συνήθως οι νέοι μουσουλμάνοι υφίστανται. Αναμφίβολα, αυτός ο παράγοντας παίζει ρόλο στην ανάπτυξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού, ο οποίος είναι η ακραία εκδοχή του σουνιτικού Ισλάμ και λειτουργεί σαν δεξαμενή στρατολόγησης για την ισλαμική τρομοκρατία. Όποιος, όμως, θεωρεί ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ο αποκλειστικός λόγος που ωθεί μουσουλμάνους στην ισλαμική τρομοκρατία βλέπει μόνο την όψη που ταιριάζει στο ιδεολόγημά του.
Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στο ευρωπαϊκό φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα είναι η δημόσια ερμηνεία του Γιούνκερ μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Πρώτα εξέφρασε την απορία του για το γεγονός ότι οι δράστες ήταν νέοι μουσουλμάνοι που γεννήθηκαν στην Ευρώπη, φοίτησαν σε ευρωπαϊκά σχολεία και συμμετείχαν στην κοινωνική ζωή.
Στη συνέχεια, ο μέχρι πρότινος πρόεδρος της Κομισιόν, είχε ομολογήσει ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει να επιδείξει επιτυχίες στον τομέα της ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων. Τέλος, και αυτό είναι το κρίσιμο, είχε αποδώσει την αποτυχία σε όσους αρνούνται να αποδεχθούν και να ενσωματώσουν τους μουσουλμάνους που βρίσκονται πολλά χρόνια στην Ευρώπη!

Δέσμια της πολιτικής ορθότητας

Η ερμηνεία του εκείνη είναι δέσμια της πολιτικής ορθότητας και ως εκ τούτου απελπιστικά μονομερής. Στην πραγματικότητα, αντιστρέφει τη σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Προφανώς, υπάρχουν ξενοφοβικές και ρατσιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Προφανώς υπάρχουν διακρίσεις. Δεν είναι, όμως, αυτός ο αποκλειστικός λόγος της μη ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων.

Το κυπριακό το πασαπόρτι…

Ή τα διαβατήρια ως καθρέφτης

Του Χρίστου Πέτρου
Σαν τους συγγενείς, στον Γιάννη τον Φονιά του Γκάτσου, που βγήκαν, ενοχικά και συνωμοτικά, απ’ τη σάλα χωρίς να βγάλουν άχνα… Έτσι, στα μουλωχτά και με την ευθύνη (όχι τη συνείδηση) βαριά, προσπαθεί να τη σκαπουλάρει και η κυπριακή μας κοινωνία, με μπροστάρη τον πολιτικό κόσμο, απ’ το μείζον ζήτημα των διαβατηρίων, που ο δημόσιος διάλογος το περιόρισε στο επίπεδο της οικονομικής στατιστικής (πόσα δώσαμε πόσα βγάλαμε) και της επί μέρους πολιτικής παράλειψης. Λοιπόν, το ζήτημα αυτό αποτελεί αντανάκλαση αφενός των βαθύτατων παθογενειών του κολοβού μας κράτους και αφετέρου της κουλτούρας ξεπουλήματος που χαρακτηρίζει το νεοκυπριακό υποκείμενο πέραν και πάνω απ’ τους θεσμούς, τον πυρήνα του συλλογικού μας τρόπου σκέψης δηλαδή.
Έσπευσαν οι πολιτικοί φωστήρες, μετά το κούρεμα, να θέσουν σε εφαρμογή ένα οικονομικό σχέδιο προκειμένου να αποκατασταθεί η ζημιά, να πετύχουμε την έξοδό μας από τα μνημόνια και την κρίση και να επανέλθουμε, το γρηγορότερο δυνατό, στην υπέροχη κανονικότητά μας και στο ζηλευτό βιοτικό μας επίπεδο. Με κυρίαρχη τη σκέψη ότι η κρίση που μας βρήκε είχε ξεκάθαρα και αμιγώς οικονομικό χαρακτήρα, ο κεντρικός άξονας του εν λόγω σχεδίου απαντάται στην άμεση εφαρμογή πλάνου με μόνο γνώμονα την επανεκκίνηση της μηχανής εισροής χρημάτων στα ταμεία. Και τότε, μαζί με τους γερανούς που σκέπασαν τον κυπριακό μας ορίζοντα και τους ουρανοξύστες που φύτρωναν στην εύφορη λόγω νομικής ασάφειας κυπριακή γη, πήραν μπρος και τα εκδοτήρια ταυτοτήτων και διαβατηρίων. Δεν απαντήθηκε –και μάλλον ούτε θα απαντηθεί– πόσα λεφτά ακριβώς μπήκαν στα δημόσια ταμεία απ’ την μπίζνα της πολιτογράφησης ξένων επενδυτών. Εδώ δεν ξέρουν ποιοι και πόσοι πολιτογραφήθηκαν! Αρκείται και ευχαριστείται ο πολιτικός κόσμος και η κοινωνία μας στη σκέψη ότι τα εκατομμύρια από τον κύκλο εργασιών των πολιτογραφήσεων, που άμεσα τσέπωσαν μεγάλα δικηγορικά γραφεία, με κάποιον έμμεσο τρόπο θα φτάσουν και στην υπόλοιπη κοινωνία κατά πώς θέλει η αλυσίδα του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής. Με απλά λόγια, κυριάρχησε η αντίληψη ότι το ξεπούλημα των ταυτοτήτων γινόταν για το καλό του τόπου (φευ!), το οποίο ερμηνεύεται πως όλοι θα φάμε, άλλοι πολύ και άλλοι λίγο. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο «ούτ’ ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη», μέχρι που εμφανίστηκαν οι συμπατριώτες από την Καμπότζη και τη Μαλαισία…
Το ζήτημα των πολιτογραφήσεων είναι δείγμα της κρατικής και κοινωνικής μας σήψης και παθογένειας που απαντάται αφενός στην έλξη μας από τον παρασιτισμό και την ευκολία και αφετέρου στην ανικανότητά μας να αντιληφθούμε το βάθος και τα επίπεδα της ζημιάς που ξεπερνούν κατά πολύ το ασθενές πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα. Και συνιστά παθογένεια ακριβώς επειδή επαναλαμβάνεται ιστορικά. Η ίδια τακτική υιοθετήθηκε και στο πρώτο «κυπριακό οικονομικό θαύμα» που ακολούθησε τον όλεθρο της εισβολής των Τούρκων το ’74.* Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί δείκτες από την ισοπέδωση του ’74 αποκαταστάθηκαν εν πολλοίς ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 (εδώ συνίσταται και το «κυπριακό θαύμα»), μείναμε άκριτα και άσκεφτα προσκολλημένοι, πλέον σε βαθμό εξάρτησης, στο μοντέλο του γρήγορου πλουτισμού, των υπηρεσιών και του παρασιτισμού που με απλά μαθηματικά θα μας οδηγεί (όπως ακριβώς συμβαίνει) στις κατά τα άλλα «συστημικές κρίσεις». Κυρίως όμως θα διαμορφώνει τον τύπο εκείνον που, προκειμένου να τα ’κονομήσει, θα πουλά ταυτότητες, θα χτίζει και θα πουλά κενούς ουρανοξύστες, θα πουλά μούρη, θα πουλά την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου του και την όμορφη αισθητική της παράδοσής του που του είναι μακρινή και ξένη…

Βυζαντινή τέχνη

Ἀπὸ θεολογικῆς ἀπόψεως ἡ εἰκόνα προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐκλάμψεως, μετέχει ἑπομένως στὴ θειότητα τοῦ πρωτοτύπου· διαφέρει ἀπὸ τὸ θεῖον κατ’ οὐσίαν, ἀλλὰ ταυτίζεται πρὸς αὐτὸ καθ’ ὑπόστασιν. Δηλαδὴ ἡ εἰκόνα ἔχει τὴν ἴδια σχέση μὲ τὸ πρωτότυπο ποὺ ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Πατέρα, καὶ εἶναι ἐξ ἴσου ἀληθινὴ ὅσο καὶ ἡ ἀναπαράσταση τοῦ Πάθους κατὰ τὴ θεία λειτουργία. Οἱ πιστοί της ὀφείλουν ἑπομένως προσκύνησιν τιμητικήν, διότι μέσῳ αὐτῆς λατρεύουν τὸ πρωτότυπο καὶ ὄχι αὐτὴ ταύτη τὴν εἰκόνα, ὅπως συνέβαινε μὲ τὴ λατρεία τῶν εἰδώλων στοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀλλὰ ἡ θεολογία δὲν εἶναι ἀρκετή, γιατὶ ἡ τέχνη πρέπει νὰ ὑποβάλλη τὴ σημασία τῶν θεολογικῶν συμβόλων. Γι’ αὐτὸ ἡ αἰσθητικὴ κρίση γιὰ τὰ θρησκευτικὰ ἔργα τέχνης δὲν χάνει τὴν ἀξία της.
Ἡ βυζαντινὴ ζωγραφικὴ δὲν ἀναπαριστοῦσε τοὺς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου, ἀλλὰ τοὺς μάρτυρες, τοὺς ἁγίους, τοὺς ἀγγέλους καὶ τὸ Χριστό. Στὴ θέση τῶν γυμνῶν καὶ ρωμαλέων σωμάτων τῆς κλασσικῆς τέχνης, ἡ ζωγραφικὴ ἔπρεπε νὰ παριστάνη ὄντα ἀσκητικὰ καὶ ἐξαϋλωμένα. Ἐπὶ πλέον ὤφειλε νὰ παριστάνη ὄντα, πού, ἀντίθετα πρὸς τὶς μυθικὲς μορφὲς τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς, ἔζησαν πραγματικὰ πάνω στὴ γῆ. Γι’ αὐτὸ δὲν τὴν ἀπασχολοῦσε πιὰ ἡ ἰδανικὴ ὀμορφιὰ ἀλλὰ ἡ ἐκφραστικὴ ὀμορφιὰ ποὺ προήρχετο ἀπὸ τὴν παράσταση τοῦ προσώπου. Ἡ τάση πρὸς τὴν προσωπογραφία ἐκδηλώθηκε πρῶτα στὴν ἑλληνιστικὴ ἐποχή, μιὰ ἐποχὴ ὅπου ἄρχισε νὰ προσδίδεται μεγαλύτερη σπουδαιότητα στὴν προσωπικότητα, ὅπως τὸ ἀποδεικνύουν τὰ πορτραῖτα τοῦ Fayum. Ἀλλὰ στὴ βυζαντινὴ ζωγραφικὴ εἶχαν σχεδὸν ἐγκαταλείψει τὸ νατουραλισμό, οἱ μορφὲς ἀπέβησαν διδιάστατες, περιορισμένες ἀπὸ περιγράμματα· καὶ τοῦτο γιατὶ σκοπὸς πιὰ δὲ ἦταν ἡ μίμηση ἁπλῶς τῆς ἐξωτερικῆς ὄψεως, ἀλλ’ ἐπίσης ἡ ἔκφραση τῶν ἐσωτερικῶν βλέψεων πρὸς τὸ θεῖο καὶ πρὸς ὅ,τι ἀπεκάλυπτε τὸ βάθος τῆς ψυχῆς.

Ένα Όραμα για τον Ελληνισμό της παρακμής

Επαναλαμβάνω αδιάκοπα –ad nauseam– πως ποτέ άλλοτε ο ελληνισμός, από την άποψη του συνόλου των μεγεθών του, –δημογραφία, οικονομική και πνευματική παραγωγή, ρόλος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι– δεν βρισκόταν σε κατώτερο σημείο από σήμερα. Πράγματι το ελληνικό κράτος κινδυνεύει πλέον να μη διαθέτει τα απαραίτητα μεγέθη για την αναπαραγωγή του ως αυτόνομο ιστορικό υποκείμενο. Γιατί αν, επί παραδείγματι, μετά την Άλωση του 1453 χάσαμε και κράτος και πληθυσμούς, ωστόσο ο ελληνισμός παρέμεινε αποφασιστικός πνευματικός παράγοντας για την ίδια τη δυτική Αναγέννηση και μέχρι το 1922 αποτελούσε καθοριστικό οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα της καθ’ ημάς Ανατολής, σε αντίθεση με τη σημερινή δραματική συρρίκνωση μας. Και παρά το ότι έχουμε ιστορία 3.000 ή 4.000 χρόνων, κανείς δεν έχει κερδίσει την ιστορική αθανασία, ιδιαίτερα σε ένα, γεωπολιτικό σταυροδρόμι όπου η παραμικρή υποχώρηση πληρώνεται με ακριβό αντίτιμο.
Καλούμαστε, λοιπόν, να απαντήσουμε σε μια τιτάνια πρόκληση. Να βάλουμε, έστω ως ένα μικρό έθνος πλέον, τέλος σε μια μακρά καθοδική πορεία. Και η πρόκληση εμφανίζεται τόσο «ασήκωτη» ώστε κάποτε φαντάζει τελεσίδικο εκείνο το finis Greciae –του Χρήστου Γιανναρά– σε πολλούς και ίσως τους πλέον σκεπτόμενους συμπολίτες μας. Από πού να αντλήσουμε κουράγιο και αισιοδοξία, αν το ιστορικό διακύβευμα είναι τόσο επισφαλές ή η έκβαση προδιαγεγραμμένη;
Παρότι δεν τρέφουμε αυταπάτες και αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα, επειδή γνωρίζουμε τον βαθμό αποσύνθεσης των ελίτ και την βαθειά παρακμή του ίδιου του λαϊκού σώματος, επειδή ξέρουμε πως είμαστε «πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα», ωστόσο, ισχυριζόμαστε πως ακόμα και σήμερα ο αγώνας δεν είναι χαμένος. Αρκεί να αποκτήσουμε επί τέλους ένα συνεκτικό όραμα και μέσα από έναν «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, να διασώσουμε την πρόταση πολιτισμού που φέρει ακόμα αυτή η παράδοση για τον σύγχρονο κόσμο.