Αναζητώντας το φαγητό του μέλλοντος

Με την ασιτία να θερίζει ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και με το πλούσιο τμήμα της να σφυρίζει αδιάφορα, οικολογικές ομάδες προσπαθούν να καλύψουν το κενό αναζητώντας νέους τρόπους που θα επέτρεπαν την σίτιση περισσότερων ανθρώπων, σχεδόν με την ίδια, σημερινή ποσότητα τροφής.

Η νέα τάση προς αυτήν την κατεύθυνση είναι τα εστιατόρια μηδενικής τροφικής σπατάλης και πιάτων με πρώτες ύλες όπως οι μέδουσες, ως εναλλακτικές λύσεις για τρόφιμα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην άμβλυνση των συνεπειών της επισιτιστικής κρίσης.

Η κατάσταση έχει ως εξής: Με την παγκόσμια ζήτηση για τρόφιμα να υπολογίζεται ότι θα αυξηθεί κατά σχεδόν 70% μέχρι το 2050, η βιώσιμη, αειφόρα παραγωγή τροφίμων αναδεικνύεται ως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για το μέλλον. Παράλληλα, η βιομηχανία τροφίμων είναι ένας από τους κλάδους που απειλούν περισσότερο την οικολογική ισορροπία.

Όπως λέει στο Al Jazeera, ο συγγραφέας και ακτιβιστής κατά της τροφικής σπατάλης, Τρίστραμ Στούαρτ, η τροφή είναι το μεγαλύτερο αποτύπωμα του ανθρώπου στη φύση. «Αποψιλώνουμε τη γη για να καλλιεργήσουμε περισσότερη τροφή. Η παραγωγή τροφής είναι μακράν ο μεγαλύτερος καταναλωτής πόσιμου νερού, η μεγαλύτερη πηγή εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και ο βασικότερος λόγος που βρισκόμαστε εν μέσω της εξελισσόμενης, μαζικής εξαφάνισης ειδών, την έκτη που έχει αντιμετωπίσει ο πλανήτης. Τουλάχιστον το ένα τρίτο των τροφών στον κόσμο αυτή τη στιγμή χάνεται». Ο ίδιος θεωρεί ότι μπορούμε να σπαταλάμε λιγότερα, απομακρυνόμενοι από τις οικολογικά καταστροφικές πρακτικές.

Εστιατόριο μηδενικής τροφικής σπατάλης

Πολύχρωμος ολοκληρωτισμός

Από πότε η «πορεία υπερηφάνειας» θεωρείται από κάποιους ως βήμα για να διασπείρουν μια ρατσιστική ρητορική μίσους; Έτσι μόνο μπορούν να χαρακτηριστούν τα συνθήματα «Ελλάδα σκάσε!», «στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο κι η πατρίς, να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς». Κι αν αυτοί που τα εκφράζουν δηλώνουν «αντιφασίστες», αυτό θολώνει μόνο τα νερά της δικής τους ξενοφοβίας, καθώς αντιμετωπίζουν κάθε τι ανόμοιο με αυτούς ως οντολογικά εχθρικό, που πρέπει να εξολοθρευθεί. Ίδια λοιπόν, η κινητήρια αντίληψή τους με τους ναζί τους οποίους υποτίθεται ότι τόσο έντονα απεχθάνονται.

Από πότε η «πορεία υπερηφάνειας» θεωρείται από κάποιους ως βήμα για να διασπείρουν μια ρατσιστική ρητορική μίσους; Έτσι μόνο μπορούν να χαρακτηριστούν τα συνθήματα «Ελλάδα σκάσε!», «στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο κι η πατρίς, να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς».

Ποιον, όμως, στ’ αλήθεια στοχοποιούν τα συνθήματα αυτά; Όχι μόνον όσους αισθάνονται αισθήματα πατριωτικά, ή τα μέλη μιας οποιασδήποτε οικογένειας (στους οποίους αξίζουν σύμφωνα με ένα άλλο προσφιλές σύνθημα «σφαλιάρες και κλωτσιές»). Αλλά, στον άνθρωπο γενικά. Στην ίδια του την ύπαρξη έτσι όπως πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια: Γιατί η οικογένεια είναι το πρώτο συλλογικό κύτταρο που ο άνθρωπος εκδηλώνεται αγαπητικά, δηλαδή μαθαίνει να λαμβάνει αρχικά, κι ύστερα να εκπέμπει την αγάπη· και πατρίδα είναι η ψυχική εκείνη γεωγραφία που μεταβάλλει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, από εφήμερο ον σε τυχαία συνύπαρξη, σε μια κοινότητα ικανή να διεκδικήσει την ίδια της τη μοίρα.

Η αμφισβήτηση όλων αυτών εκπορεύεται από το ίδιο το Σύστημα. Tο μοντέλο οικονομίας και κατανάλωσης, που ζητάει σήμερα από τον άνθρωπο να αλλάξει έναν τρόπο ύπαρξης που ακολουθεί από την αυγή της παρουσίας του σε αυτόν τον πλανήτη, να γίνει ένας μετάνθρωπος δίχως συλλογικές ταυτότητες, ιστορική μνήμη, φύλο, γι’ αυτό εύπλαστος, απόλυτα χειραγωγούμενος από τους μηχανισμούς του μάρκετινγκ και της κατασκευής επίπλαστων καταναλωτικών αναγκών. Γι’ αυτό και τα σκήπτρα αυτής της περίεργης θρησκείας του «νέου ανθρώπου», τα κρατούν οι πολυεθνικές και ο αυτοκράτορας των ΜΚΟ Τζόρτζ Σόρος.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ

ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ

Οι χειρότερες φυλακές είναι αυτές που δεν τις αντιλαμβάνεσαι γιατί οι αλυσίδες δεν είναι στα χέρια σου αλλά στο μυαλό σου
Χωρίς να το καταλάβουμε κάποιοι έχτισαν την φυλακή του νου μας πέτρα πέτρα και εμείς καθόμαστε από μέσα και κοιτάζουμε τον κόσμο έξω . Μέσα από το μικρό οπτικό μας πεδίο , την περιορισμένη μας συνείδηση θέλουμε να ζούμε μια ελεύθερη ζωή . Αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα από την φυλακή . Για αυτό όσο συνεχίζεις να κοιτάζεις από το παραθυράκι της φυλακής , όσα βιβλία και να διαβάσεις , όλων των σοφών της γης τα λόγια και να αναπαράγεις στον εαυτό σου , πάλι μικρή θα είναι η εικόνα που έχεις για τον κόσμο .

Αυτό που θα σου δώσει την ελευθερία σου είναι να γκρεμίσεις τους τοίχους της φυλακής σου .

Αργά και μεθοδικά όπως στην έχτισαν οι άλλοι για λογαριασμό σου . Έτσι και εσύ θα την γκρεμίσεις, πέτρα πέτρα , μέρα με την ημέρα , για να μπορείς να βλέπεις όλη την εικόνα του κόσμου σου και με τα δικά σου μάτια . Να ζωγραφίσεις την ζωή με τα δικά σου χρώματα . Να ζήσεις ελεύθερα , με αυτοσυνείδηση γαλήνη και ευδαιμονία !! Και μετά να αφυπνίσεις να απελευθερώσεις και άλλους

Σπάσε τα δεσμά !!!

Στέλιος Βαμβακάρης! Εις μνήμην...

SOTER

"Συνεργάτης των Γερμανών ο πατέρας του πρωθυπουργού Πικραμμένου, υποψήφιου με τη Ν.Δ., Όθωνας !

Πρώτος στη λίστα επικρατείας της Ν.Δ., ο γνωστός πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και για λίγο διάστημα δοτός πρωθυπουργός της ελεεινής μνημονιακής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, Παναγιώτης Πικραμένος. 

Διότι το δωσιλογικό αίμα..., νερό δεν γίνεται...

--------------------------

[Από Maroupa Eirini] και [Γιαννης Ταρας]

"Συνεργάτης των Γερμανών ο πατέρας του πρωθυπουργού Πικραμμένου, Όθωνας ! 

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΝΗΣΙΑ ΜΑΣ ! 

Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι, που ο Παναγιώτης Πικραμένος ήταν Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας; …

Του Συμβουλίου εκείνου, το οποίο απεφάνθη για τη νομιμότητα του γερμανικού «μνημονίου» …

Του Συμβουλίου εκείνου, το οποίο είναι υπεύθυνο για την εφαρμογή του μνημονίου του Σόιμπλε. 

Είναι τυχαίο που ο Πικραμένος είναι γιος ατιμώρητου δωσίλογου της Κατοχής; 

Είναι τυχαίο που ο Πικραμένος είναι απόφοιτος του Γερμανικού Κολεγίου Αθηνών; 

Είχαν συμβολή στην καριέρα του οι Γερμανοί προστάτες τόσο του ιδίου όσο και του πατέρα του; 

Πριν του παραδώσουν τα Μνημόνια, για να το κρίνει, τον είχαν διαβεβαιώσει ότι θα έχει μεζονέτα δίπλα σ' αυτήν του Χριστοφοράκου, αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά;

Του φίλου του Χριστοφοράκου από το Κολέγιο …και επίσης γιου ατιμώρητου δωσίλογου της γερμανικής κατοχής;"

Το ΜέΡΑ25 (και DiEM25) μέσα από το καταστατικό και το πρόγραμμά του

Ύστερα από ένα σύντομο προοίμιο, όπου περιγράφεται η «χρεοδουλοπαροικία» με όρους αποκάλυψης παρά κοινωνικούς και πολιτικούς, ανακοινώνεται η δημιουργία του Μετώπου Ευρωπαϊκής Ανυπακοής – ΜέΡΑ25, που αποτελεί «το ελληνικό πατριωτικό μέτωπο των υπεύθυνα ανυπάκουων ευρωπαϊστών του πρώτου στην ιστορία δι-εθνικού πανευρωπαϊκού κινήματος για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης και της κάθε χώρας ξεχωριστά – του DiEM25».

Ο συντάκτης του κειμένου είναι φανερό ότι αγνοεί ή αποσιωπά όχι μόνο την ευρωπαϊκή και ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα της Αριστεράς, αλλά και τα σύγχρονα διεθνικά / διευρωπαϊκά κινήματα: αντιπαγκοσμιοποιητικό και πλατείες, που συγκλόνισαν τον κόσμο στο τέλος του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα. Το ΜέΡΑ είναι κομήτης εξ ουρανού. Η αυτοαναφορικότητα είναι η υπέρ πάντων αρχή όπως και το παρόν, απολύτως αποσυνδεδεμένο από τον ιστορικό χρόνο.

Παρά την πολυλογία, το καταστατικό αφήνει ασαφές το αντικείμενό του: τι ακριβώς ιδρύεται; «ΜέΡΑ25 και DiEM25 σημαίνουν το ίδιο πράγμα (ελληνικά και λατινικά) σηματοδοτώντας τον ευρωπαϊκό διεθνισμό του νέου κόμματος». Αμέσως μετά αναφέρεται ότι «το ΜέΡΑ25 αποτελεί τον ελληνικό εκλογικό βραχίονα του πανευρωπαϊκού “Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη”, στόχος του οποίου είναι ο εκδημοκρατισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης γενικότερα και όλων των χωρών ειδικότερα…. Ολες οι αποφάσεις πολιτικών και δράσεων του ΜέΡΑ25 θα λαμβάνονται από τα συλλογικά του όργανα τα οποία λογοδοτούν σε όλα τα μέλη του DiEM πανευρωπαϊκά (!!). Εμβλημα του κόμματος είναι οι λέξεις ΜέΡΑ και DiΕΜ ενωμένες με ένα χελιδόνι και τον αριθμό 25».

ΕΛΛΑΔΑ ΣΚΑΣΕ...

Οι φωτογραφίες είναι από το gay pride που έγινε στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο. 

Δείχνει περίτρανα πως ένα κομμάτι της νεολαίας και της κοινωνίας εντέλει έχει προσχωρήσει στον ατομισμό με βάση την στρεβλή αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και είναι αυτή η συζήτηση περί των αποχρώντων διαφορών ανάμεσα στα πολιτικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα που πρέπει να γίνει κάποια στιγμή. Ειδάλλως θα ζούμε μέσα σε αναμπουμπούλα. Στην αναμπουμπούλα όμως ο Σόρος χαίρεται...

Όλα αυτά δεν σχετίζονται με την πάλη κατά αδικιών και ανισοτήτων.

Το να θεωρείς όλη την χώρα εχθρό σου σημαίνει ότι νοιάζεσαι μόνο για το σώμα σου και την βολή σου και θέλεις να αποδιαρθρώσει παρά να ενώσεις τα κοινωνικά δικαιώματα και διεκδικήσεις.  Είναι πολιτικό σχέδιο και μάλιστα διεθνές.

Είναι θέμα επιλογής, Ιωάννης Σ.Λάμπρου

Με αφορμή τις εκδηλώσεις της ομοφυλοφιλικής κοινότητας τις τελευταίες ημέρες, κατατίθενται ορισμένες σκέψεις.

Επαναλαμβάνεται μονότονα το επιχείρημα, εκ μέρους των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας, ότι η κοινωνία πρέπει να σεβαστεί τις επιλογές στην προσωπική τους ζωή. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν κάνουν καμιά τέτοια επιλογή. Απαιτούν τη νομική κατοχύρωση της ιδιαίτερης ταυτότητας σεξουαλικού προσανατολισμού τους αλλά, ταυτόχρονα, αξιώνουν να αποκτήσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις που απορρέουν από τον γάμο μεταξύ ετεροφύλων καθώς και αναγνώριση «δικαιώματος» υιοθεσίας παιδιών. Μια αξίωση που δεν έχει τη γενεαλογική καταβολή του ανθρώπινου δικαιώματος όπως η ανεξιθρησκία και η ελευθερία του λόγου, αλλά αυθαίρετα ενδύεται τον μανδύα του δικαιώματος προς εκμετάλλευση των θετικών συμβολισμών και συνδηλώσεων της έννοιας. Αναφορικά δε με τις ευνοϊκές ρυθμίσεις τις οποίες η Πολιτεία προνοεί για το ανδρόγυνο, αυτές παραχωρούνται για τη διαμόρφωση του κατάλληλου πλαισίου δημιουργίας οικογένειας. Είναι ζωτικό, υπαρξιακό συμφέρον της κοινωνίας να διασφαλίζει τους όρους επιβίωσης και διαιώνισής της. Αποτελεί δε συνταγματική επιταγή, σύμφωνα με το άρθρο 21.1. Γι’ αυτόν τον λόγο γίνεται «διάκριση» υπέρ των ετεροφύλων. Είναι ζήτημα στοιχειώδους λογικής, ανθρώπινης φυσιολογίας και επιβίωσης κάθε κοινωνίας.

Σε παγίδα Αθήνα και Λευκωσία Το παζάρι Τραμπ - Ερντογάν στην πλάτη της Κύπρου

Δημήτρης Μηλάκας

Πίσω από τις λέξεις συμπάθειας των Ευρωπαίων εταίρων προσπαθεί να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση την παγίδα μέσα στην οποία βρίσκεται σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά.

Οι Ευρωπαίοι υπουργοί Εξωτερικών την περασμένη Τρίτη, μετά τη συζήτηση που είχαν σχετικά με την εισβολή του τουρκικού γεωτρύπανου στην κυπριακή ΑΟΖ, σε ανακοίνωσή τους «υπογράμμισαν τις σοβαρές αρνητικές και άμεσες συνέπειες που έχουν αυτές οι παράνομες ενέργειες σε όλο το εύρος των σχέσεων Ε.Ε. - Τουρκίας και περαιτέρω το Συμβούλιο καλεί την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης να καταθέσουν επιλογές για απαραίτητα μέτρα χωρίς καθυστέρηση. Αυτά μπορούν να περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη χρηματοδότηση ή και συναντήσεις ανώτατου επιπέδου» αναφέρεται στο κείμενο των συμπερασμάτων.

Αυτή η διατύπωση, όπως σημειώνουν στο «Ποντίκι» διπλωματικές πηγές, ήταν το μέγιστο που θα μπορούσαν να αποσπάσουν Αθήνα και Λευκωσία από τους εταίρους στην Ε.Ε. Πέραν αυτού, όπως υπογραμμίζουν οι ίδιες πηγές, οι Ευρωπαίοι αποκλείεται να συμφωνήσουν στην επιβολή κυρώσεων οι οποίες θα «ματώσουν» την Τουρκία. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι δύο:

• 1. Η Ε.Ε. ως σύνολο είναι ο πέμπτος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας. Ωστόσο χώρες όπως η Γερμανία ή η Ολλανδία βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των εμπορικών εταίρων της Τουρκίας. Οι επενδύσεις από αυτές τις δύο χώρες υπολογίζονται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και η διαπλοκή των οικονομικών γερμανοτουρκικών ή ολλανδοτουρκικών συμφερόντων είναι τέτοια και τόσο μεγάλη, που οποιαδήποτε κύρωση μπορεί να προκαλέσει αμοιβαία ζημιά.
• 2. Στον ευρωπαϊκό Βορρά, σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία κ.λπ., ζουν συμπαγείς (ως προς τη συνείδηση) τουρκικές κοινότητες, οι οποίες συνθέτουν αξιοσημείωτη «δύναμη» στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή αυτών των χωρών. Οποιαδήποτε, λοιπόν, ουσιαστική διατάραξη των ευρωτουρκικών σχέσεων ή των σχέσεων που σε διμερές επίπεδο διατηρούν οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά με την Τουρκία μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητη αναστάτωση.

Όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζουν στο «Π» οι ίδιες πηγές, δεν υπάρχει περίπτωση η Ε.Ε. ως σύνολο να συμφωνήσει στην επιβολή ουσιαστικών κυρώσεων που θα πονέσουν την Τουρκία, γιατί θα είναι σαν να πυροβολούν τα πόδια τους.

Το ασήκωτο βάρος της φροντίδας

Σε πόσα σπίτια σ’ αυτήν τη χώρα ζουν άνθρωποι που επιφορτίζονται με την 24ωρη φροντίδα αγαπημένων τους; Πίσω από κλειστές πόρτες, χιλιάδες δράματα μικρά στα μάτια των απ’ έξω, καταιγιστικά κι αναπόδραστα για όσους ξύπνησαν μια μέρα σε μια νέα πραγματικότητα. Να φροντίσεις έναν άνθρωπο κατάκοιτο ή ανοϊκό στη χώρα του «να μη σου τύχει» είναι, για όποιον δεν το έχει ζήσει, κάτι αδιανόητο.

Η περιπέτεια αρχίζει συνήθως μετά από ένα ατύχημα ή κάποιο βαρύ εγκεφαλικό. Τα πρώτα επεισόδια γράφονται σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου. Σ’ αυτό το στάδιο η ελπίδα ζει ακόμη. Το «γίνονται και θαύματα» των γιατρών σε κρατάει για εβδομάδες, μήνες, καμιά φορά και για χρόνια. Αρκεί μια αναλαμπή, μια λέξη, μια κίνηση ή ένα βλέμμα που θυμίζει τον άνθρωπό σου όπως ήταν πριν και παίρνεις δύναμη. «Λες να γίνει το θαύμα;». Αλλά δεν γίνεται το θαύμα κι ούτε θα γίνει.

Στο μεταξύ έρχεται η ώρα του εξιτηρίου. Η επιστροφή στο σπίτι. Λένε φίλοι που έγιναν γονείς πως καταλαβαίνουν ότι η ζωή τους άλλαξε για πάντα με την επιστροφή στο σπίτι. Κάτι αντίστοιχο, αλλά βαρύ και θλιβερό, συμβαίνει και όταν γυρνάς στο σπίτι με τον άνθρωπό σου που δεν μοιάζει πια με εκείνον που ήξερες. Η ζωή σου δεν θα ναι ποτέ πια η ίδια.

Αν είσαι τυχερός, δεν είσαι μόνος. Μοιράζεστε τη νέα πραγματικότητα περισσότεροι του ενός. Μια μάνα, μια κόρη, μια αδελφή, ο πατέρας ή ένας γιος. Σε μια χώρα με μηδενικές δομές και σχεδόν μηδενική πρόνοια, άνθρωποι σαν εσένα που διαβάζουν πίνοντας χαλαροί τον κυριακάτικο καφέ τους, βρίσκονται ξαφνικά να εξελίσσονται σε αυτοδίδακτες νοσοκόμες. Δεν προλαβαίνεις ούτε να πενθήσεις για εκείνον που ενώ είναι ζωντανός μπροστά στα μάτια σου, μόνο στα όνειρά σου θα έρχεται πια ως ο άνθρωπος που ήξερες. Μέσα στο χάος της νέας σου πραγματικότητας, το πένθος είναι πολυτέλεια.

Αν είσαι τυχερός, υπάρχουν κάποια χρήματα. Έρχεται στο σπίτι μια γυναίκα. Να ταιριάξεις, να εμπιστευθείς, αλλά και να συμφιλιωθείς με τις τύψεις που νιώθεις απέναντι σε μια γυναίκα που ξέρεις μέσα σου πως δεν δουλεύει απλώς για σένα, αλλά μοιάζει να νοικιάζεις τη ζωή της με τον μήνα. Τι νοίκι να δώσεις για τη ζωή ενός ανθρώπου;

Γιατί πρέπει να συντριβεί εκλογικά η Λούμπεν Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ

Γιατί πρέπει να συντριβεί εκλογικά η Λούμπεν Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ

Του Ηλία Παπαναστασίου

Στις Ευρωεκλογές της 26ης Μάη ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 903.000 ψήφους. Από 2.246.000 τον Γενάρη του 2015 στις ευρωεκλογές συγκέντρωσε 1.343.00 ψήφους. Δηλαδή 903.000 λιγότερες ψήφους. Ουσιαστικά περίπου το 38% – σχεδόν 40% – των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 εγκατέλειψαν την Πρώτη Φορά «Αριστερά». Πρόκειται όχι απλά για «ήττα» αλλά για πραγματική συντριβή σε απόλυτους αριθμούς ψηφισάντων. 
Ανάλογη τάση υπάρχει και στην ποσοστιαία αναλογία 
όπου ο ΣΥΡΙΖΑ από το 36,3% των ψηφισάντων – Γενάρης 2015 – έπεσε στο 23,7% τον Μάη του 2019 χάνοντας 12.7% του ποσοστού του ή περίπου το 34%. 

Με όρους Εκλογικής Κοινωνιολογίας και Ποσοτικής Εκλογικής ανάλυσης ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μεταξύ 34% και 38% της συνολικής του εκλογικής δύναμης για όσους δε διαφωνούν με την σύγκριση των ποσοστών του Γενάρη 2015, νομίζουμε πως αυτό είναι και το πιο σωστό εφόσον και οι ευρωεκλογές του Μάη του 2019 είχαν χαρακτήρα Εθνικών εκλογών. 

Αντίθετα με την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να μας πείσει πως ήλθε στην εξουσία το Σεπτέμβρη του 2015 χαρίζοντας ένα ολόκληρο 8μηνο από τον Γενάρη του 2015 στην λεγομένη διαπραγμάτευση δηλαδή στο πουθενά, έως τις Εθνικές Εκλογές της 7ης Ιούλη 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει 4,5 χρονιά στην Κυβέρνηση Και Εξουσία (54 μήνες). Είναι δηλαδή η μακροβιότερη Κυβέρνηση των Μνημονιακών ετών, με την μεγαλύτερη υποστήριξη από τους Δανειστές, την μεγαλύτερη υποταγή στα κελεύσματα των Αμερικανονατοϊκών από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, ξεπερνώντας ακόμη και την Δεξιά Κυβέρνηση του Εμφυλιοπολεμικού Παπάγου. 

Γιατί όμως πρέπει να συντριβεί ακόμη περισσότερο δηλαδή να εξαϋλωθεί και ουσιαστικά να εξαφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ με το 3ο Μνημόνιο δέσμευσε σε Πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% την χώρα έως το 2022 και με πλεονάσματα της τάξης του 2,2% έως το 2060. 

Υποθήκευσε την ελληνική δημόσια περιουσία έως το 2115 δηλαδή για 100 χρόνια και «παραχώρησε»– ξεπούλησε δηλαδή– στους Δανειστές ελληνική δημόσια περιουσία αρχίζοντας από το Σιδηροδρομικό Δίκτυο έως τα Αεροδρόμια. 

Ταυτόχρονα – σύμφωνα με μαρτυρία βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ– κόστισε αλλά 86 δις η διαπραγμάτευσή του, δηλαδή του μεγάλου επαναστάτη από τις USA Γιανη – με ένα ν – Βαρουφάκη συν τα δεκάδες – ή και εκατοντάδες – δις για την ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών Τραπεζών. 

Περιττό δε να σχολιάσουμε τον τρόπο που δημιουργούνταν τα πρωτογενή πλεονάσματα π.χ. με αύξηση χρεών στους Προμηθευτές του Δημοσίου, μείωση σε τεράστιο βαθμό του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), καθυστέρηση των Παραγωγικών Επενδύσεων αλλά και της έκδοσης νέων συντάξεων για πάνω από τρία χρόνια τουλάχιστον 200.000 νέων συνταξιούχων. 

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ – συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο των προηγούμενων – φτωχοποίησε ακόμη περισσότερο μεγάλα – ήδη φτωχοποιημένα – στρώματα του ελληνικού λαού και ειδικότερα τα χαμηλότερα και τα μικρομεσαία με τερατώδη μέτρα όπως η κατάργηση του ΕΚΑΣ, η εισαγωγή πάνω από 25 νέων φόρων, η κατάργηση συντάξεων χηρείας, ευπαθών ομάδων και πολυτέκνων κ.ά. 

«Ψήνεται συμβιβασμός»

Του Δημήτρη Μηλάκα

Το πολιτικό σύστημα προετοιμάζεται για «νέα Ίμια» στα ελληνοτουρκικά

Η τρέχουσα προεκλογική περίοδος ξεκίνησε και αναμένεται να εξελιχθεί μέσα στο κλίμα έντασης που χαρακτηρίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, οι ανοιχτές τουρκικές απειλές και κυρίως η αναφορά (άρθρο στην «Καθημερινή» της Κυριακής) του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην πιθανότητα να υπάρξει θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο στο Αιγαίο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ανησυχητικής αναμονής για το πώς και πότε θα ξεσπάσει μια ακόμη ελληνοτουρκική κρίση και –κυρίως– ποια θα είναι η κυβέρνηση που θα τη διαχειριστεί. 

Η Άγκυρα φαίνεται ότι είναι διατεθειμένη να εκμεταλλευτεί την αδράνεια που δημιουργεί έτσι κι αλλιώς η προεκλογική περίοδος στην ελληνική κρατική μηχανή. Οι ελληνικές ανησυχίες, τις οποίες εύστοχα περιέγραψε στο άρθρο του ο πρώην πρωθυπουργός, είναι ότι, όπως και στο παρελθόν, η Τουρκία θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί το διάστημα της κυβερνητικής αλλαγής προκειμένου να αιφνιδιάσει δημιουργώντας τετελεσμένα.  

Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι εκτιμήσεις του πρώην πρωθυπουργού βασίζονται σε πληροφορίες οι οποίες εδώ και μερικούς μήνες κυκλοφορούν στο διπλωματικό παρασκήνιο (και στον Τύπο) για το ξέσπασμα ενός αιματηρού ελληνοτουρκικού επεισοδίου μέσα στο καλοκαίρι. Μάλιστα, οι εν λόγω πληροφορίες συμπίπτουν με την κλιμάκωση της έντασης των κινήσεων της Άγκυρας, η οποία έμμεσα αλλά με σαφήνεια έχει προειδοποιήσει ότι θα τοποθετήσει ένα από τα δύο πλωτά της γεωτρύπανα στην ελληνική (περιοχή Καστελόριζου) υφαλοκρηπίδα. 

Πέραν των λεκτικών απειλών, η Άγκυρα αυτήν ακριβώς την περίοδο εντείνει τις επιδείξεις των στρατιωτικών της δυνατοτήτων με μπαράζ παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου και υπερπτήσεις μαχητικών αεροσκαφών πάνω από ελληνικά κατοικημένα νησιά.

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του ελληνικού υπουργείου Άμυνας, δύο F-16 της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας πραγματοποίησαν υπερπτήση πάνω από τρία ελληνικά νησιά το πρωί της Τετάρτης.

Συγκεκριμένα στις 10.08 τα δύο τουρκικά F-16 πέταξαν πάνω από το Φαρμακονήσι σε ύψος 27.000 ποδών, ενώ ένα λεπτό αργότερα έκαναν υπερπτήση πάνω από το Αγαθονήσι σε ύψος 26.000 ποδών.

Τέσσερα λεπτά αργότερα, στις 10.12, τα δύο F-16 πραγματοποίησαν και τρίτη υπερπτήση πετώντας 25.000 πόδια πάνω από τη νήσο Κουνέλι. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το τραγικό «παιχνίδι» της μνήμης και της λήθης

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το τραγικό «παιχνίδι» της μνήμης και της λήθης

Ας σκεφτούμε, εάν μπορούμε ακόμη να σκεφτόμαστε  Τα 40 χρόνια της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας  και τα 4 χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγέθη ανισότιμα

Του Κλεάνθη Γρίβα

Στην εγχώρια πολιτική σκηνή, τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, που διαχειρίστηκε την εξουσία τα 4 τελευταία χρόνια (συμβιβασμοί, λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές λόγω εξωτερικών πιέσεων, απειρίας, άγνοιας, βλακείας ή ιδιοτέλειας, κατά περίπτωση) είναι πταίσματα σε σύγκριση με τα ανοσιουργήματα της 40χρονης μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, η οποία υιοθέτησε έναν άκρατο φιλελευθερισμό με ό,τι συνεπάγονταν αυτό, εξόγκωση το σπάταλο και παρασιτικό πελατειακό κράτος των «ημετέρων», έκανε ανεπίτρεπτες και σκανδαλώδεις παρεμβάσεις  στην οικονομία που καλύπτονταν από αλόγιστο δανεισμό και δημιούργησε έναν εσμό από ντόπιους «ολιγάρχες», μέσω μιας (υπό κοινοβουλευτικό μανδύα) μεθοδολογίας που εφαρμόστηκε με «επιτυχία» στη μετασοβιετική Ρωσία και τις αποικίες της με τεράστιο ανθρώπινο κόστος.

Εάν αυτή η σκιαγράφηση είναι σωστή, τότε στην εκλογική αναμέτρηση του Ιουλίου 2019, σημαντικό ρόλο θα παίξει το μείγμα της μνήμης και της λήθης που χαρακτηρίζει με ιδιαίτερο τρόπο κάθε πολίτη.

Ο ανθρωπιστής φιλόσοφος Ernst Fischer έκφραζε την αισιοδοξία του ότι «μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας, βουβαίνεται η λογική. Όταν όμως το μπουμπουνητό γίνει τόσο δυνατό σα να βροντούσε κιόλας η καταστροφή, ακούγεται το ψιθύρισμα. Ένα ψιθύρισμα μέσα στα τείχη της εξουσίας. Και την κρίσιμη στιγμή, πολλοί προτιμούν να ακούσουν τη συμβουλή των σκεπτόμενων παρά τη μπουρδολογία του δαιμονισμένου». (Ernst Fischer, Τέχνη και Ανθρωπισμός)

Δυστυχώς, η αισιοδοξία του Ernst Fischer δείχνει να διαψεύδεται από την εν διαμορφώσει περιρρέουσα πραγματικότητα: Στην κρίσιμη στιγμή, φαίνεται ότι πολλοί προτιμούν να ακούσουν την μπουρδολογία των δαιμονισμένων παρά τη συμβουλή των σκεπτόμενων.

Από τον ναζισμό και τον φασισμό μέχρι τις εξελίξεις στη μετασοβιετική Ρωσία και τις πρώην σοβιετικές αποικίες και το διαιωνιζόμενο δημοκρατικό έλλειμμα στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ελπίδας που γεννήθηκε από τις στάχτες της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, όλα δείχνουν ότι το εκκρεμές της ιστορίας κινείται σταθερά προς την κατεύθυνση της λήθης.

Σ’ αντίθεση με όλα τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, που διαθέτουν έναν ενστικτώδη αυτοπροστατευτικό μηχανισμό που συντηρεί τη «μνήμη» κάθε επώδυνης και καταστρεπτικής εμπειρίας (πράγμα που εξασφαλίζει την αποφυγή της επαναβίωσή της), το εγγενώς σχιζοφρενικό ανθρώπινο είδος, στερούμενο παντελώς ενός αντίστοιχου μηχανισμού, είναι καταδικασμένο να παραπαίει διαρκώς ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη και, ως εκ τούτου, να ξαναζεί εμπειρίες που θα έπρεπε να αποφεύγει για λόγους αυτοπροστασίας του.

Πως τα πανεπιστήμια εκφυλίστηκαν σε ακαδημαϊκές νεροτσουλήθρες

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Αυτές τις ημέρες που οι υποψήφιοι για μία θέση στα ΑΕΙ δίνουν τη δική τους μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων, αξίζει να ειπωθούν κάποιες πικρές αλήθειες. Η επιδίωξη της ανόδου του μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων (και θεσμικά ο εκδημοκρατισμός της εκπαίδευσης) δεν αντιστοιχεί μόνο στις ιστορικές εξελίξεις που χαρακτήρισαν τις παραγωγικές ανάγκες και τους τεχνικούς εκσυγχρονισμούς της νεότερης βιομηχανικής δυτικής κοινωνίας. Στο πλαίσιο του καταμερισμού της εργασίας, είχαν επίσης ένα σημαντικό ιδεολογικό ρόλο ως προς τον ορισμό των κριτηρίων της κοινωνικής ιεραρχίας και του κύρους ή της «αξίας» των διαφόρων επαγγελμάτων.

Η υψηλού επιπέδου μόρφωση, η καλλιέργεια, η «Παιδεία», αργότερα η τεχνοεπιστημονική εξειδίκευση, έχαιραν συνεπώς πάντα ενός διόλου ευκαταφρόνητου κοινωνικού γοήτρου. Ήδη από τον 15o αιώνα και την Αναγέννηση, το γόητρο αυτό σαγηνεύει ιδιαίτερα τα ανερχόμενα αστικά στρώματα της εποχής, τα οποία παράλληλα τείνουν να «παραδίδονται στην πολυτέλεια και να επιδιώκουν μια άνετη ζωή εισοδηματία» (VonMartin, Η Κοινωνιολογία της Αναγέννησης σ. 94-95).

Πρόκειται προφανώς για τους νεόπλουτους αστούς της εποχής, που συχνά μιμούνται αδέξια τους ευγενείς και αριστοκράτες, επιδιώκοντας να αποκτήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται ένα αντίστοιχο κοινωνικό κύρος, έστω στο πεδίο του lifestyle. Είναι βέβαια τα συνηθισμένα αντικείμενα χλευασμού του Μολιέρου στη Γαλλία και πολύ αργότερα, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, του Βέμπλεν στην Αμερική.Εντούτοις, στην Αναγέννηση, αρκετοί ήταν οι αστοί που, επιδιώκοντας τη διαρκή ενίσχυση της κεκτημένης οικονομικής τους κατάστασης, ή φοβούμενοι τη μείωση των περιουσιών τους και την απώλεια της κοινωνικής τους θέσης, δεν έπαψαν να οργανώνουν εθιμικά και νομικά τις αντιστάσεις τους. Έτσι, «ένας Φλωρεντινός, όσο εύπορος και αν ήταν απαιτούσε από καθέναν από τους γιους του να έχει τακτικό επάγγελμα. Οι πατεράδες το έκαναν αυτό προϋπόθεση κληρονομιάς. Συνέβαινε, μάλιστα, να ζητούν με τη διαθήκη τους από το κράτος να τιμωρείται κάθε γιος που δεν πρόκοβε, με ένα μεγάλο χρηματικό πρόστιμο». (VonMartin, στο ίδιο).

Τα πανεπιστήμια και ο φετιχισμός του «χαρτιού»

Η καταστροφή ενός λαού μετριέται από την μεθοδευμένη καταστροφή της κουλτούρας του

έργο Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος

Konstantinos Grammatopoulos

ΑΝΝΑ ΣΤΑΙΚΟΥ

Η καταστροφή ενός λαού μετριέται από την μεθοδευμένη καταστροφή της κουλτούρας του

Ο Πολιτισμός (Παράδοση) ενός τόπου αποτελεί το Αρχείο του δικού του Χρόνου

ΚΡΙΜΑ που ένας ολόκληρος λαός παραδέρνει σε μια απώλεια έστω προσωρινής (τέλος πάντων , λόγω ελπίδας να το πούμε προσωρινή) της δικής του ΜΝΗΜΗΣ

Εαν δεν αντιστραφεί η ολική έκλειψη ενός σηματωρού του παγκόσμιου πολιτισμού θα αποτελέσει την μεγαλύτερη κάθοδο στο σκοτάδι της Οικουμένης ολόκληρης

ΚΡΙΜΑ που ο πολιτισμός κομματικοποιείται με τρόπο που ολοκληρωτικά μόνο καθεστώτα το έχουν διαπράξει

Και ο σύζυγος της Γεννηματά ανάμεσα στους αργόμισθους του "Ντυνάν"

Αρκετοί ήταν οι αργόμισθοι στο «Ερρίκος Ντυνάν» και ονοματίζονται ένας προς ένας στην έκθεση Λιαρόπουλου. Άλλοι είναι μεγαλόσχημοι και προβεβλημένοι και άλλοι έτυχε να είναι σύζυγοι προέδρων κομμάτων. Ο λόγος για τον Ανδρέα Τσούνη, σύζυγο της Φώφης Γεννηματά, που λάμβανε 2.500 ευρώ μηνιαίως από το Ερρίκος Ντυνάν χωρίς να δουλεύει. «Για να δουλέψει, πόσα ήθελε;» ήταν μια εύστοχη απορία που ακούστηκε στην Επιτροπή.

του Άγγελου Προβολισιάνου

«Υπάρχουν άτομα τα οποία πληρώνονται κανονικά με τον μηνιαίο μισθό τους, αλλά δεν έγινε αντιληπτό το διακριτό έργο τους το νοσοκομείο και δεν φαίνεται ότι προσέρχονται κανονικά στο νοσοκομείο» σημειώνεται αρχικά στην έκθεση του υψηλά αμειβόμενου συμβούλου του «Ντυνάν», Λυκούργου Λιαρόπουλου, και προστίθεται:

«Προτείνουμε την άμεση διακοπή της καταβολής των μισθών και την επανεκτίμηση της σκοπιμότητας παραμονής τους στον οργανισμό με άλλης μορφής συνεργασία ή διακοπή της συνεργασίας τους». 

Ακολουθούν τα ονόματα 9 αργόμισθων μαζί με τους παχυλούς μισθούς που λάμβαναν. «Άννα Παναγιωταρέα, Σύμβουλος Γραφείου Τύπου, 3.000 ευρώ» είναι το πρώτο από τα ονόματα. «Πιερουτσάκος Ιωάννης, (Παιδίατρος, Μαιευτικό), 3.500 ευρώ» αναγράφεται στη λίστα και πρόκειται για τον πρώην πρόεδρο του ΚΕΕΛΠΝΟ και γ.γ. του υπουργείου Υγείας επί Αβραμόπουλου, ενώ ανάμεσα στα λοιπά ονόματα εντοπίζεται και αυτό του Ανδρέα Τσούνη. Σύμφωνα με την έκθεση Λιαρόπουλου, ο οδοντίατρος - επιστημονικός σύμβουλος και σύζυγος της Φώφης Γεννηματά έπαιρνε 2.500 ευρώ για να μην εργάζεται.

Όταν έγινε αναφορά του ονόματος του συζύγου της προέδρου του ΠΑΣΟΚ στην Εξεταστική Επιτροπή, η Εύη Χριστοφιλοπούλου άρχισε να ωρύεται, επαναλαμβάνοντας: «Η Γεννηματά δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί σας και έχετε πρόβλημα». «Πρόβλημα έχουν οι προβληματικοί» απάντησε δηκτικά ο Σπύρος Λάππας.

Το έγγραφο:

Επίσης, η δικηγόρος από τη Δράμα, Τότα Χατζοπούλου, η οποία είχε αναλάβει επί κυβερνήσεως Καραμανλή επικεφαλής της Διοίκησης Υγειονομικών Περιφερειών Βορείου Αιγαίου, έπαιρνε 4.550 ευρώ για να μην δουλεύει, ποσό που την κατατάσσει στην κορυφή της λίστας των αργόμισθων. Ο Σωτήριος Δρίτσας με μισθό 2.545 παρουσιάζεται ως άνθρωπος του περιβάλλοντος Πατούλη, αφού τα ονόματά τους βρίσκονταν στο ίδιο ψηφοδέλτιο κατά τις αρχαιρεσίες στον ιατρικό σύλλογο.

Κύπρος: Οι αλλού ξημερωμένοι την ώρα της κρίσης

Υποκρισία είναι, τι άλλο; Που θέλει να καλύψει την απουσία πολιτικής, την έλλειψη απαντήσεων την ώρα της κρίσης και την αποποίηση των ευθυνών. Διότι, αυτή την ώρα η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται σε οριακό σημείο. Αν δεν καταφέρει να σταματήσει την τουρκική προέλαση στην κυπριακή ΑΟΖ θα βρεθεί μπροστά σε νέα τετελεσμένα, που ίσως, τουλάχιστον για τις προοπτικές των κοιτασμάτων, να είναι το τέρμα. Μπροστά σε αυτά τα τετελεσμένα, δεν έχουμε να πολεμήσουμε μόνο στο διεθνές και στο ευρωπαϊκό διπλωματικό πεδίο. Έχουμε κι ένα σωρό υποκριτές εντός της Κύπρου, που ενώ δεν έχουν τίποτε να προτείνουν συνεχίζουν να βομβαρδίζουν τον κόσμο με επιχειρήματα, που εκφράζουν την επιθυμία τους για την τελική γονυκλισία ενώπιον του σουλτάνου ως τη μόνη μας επιλογή.

Αν είχαμε διαπραγματεύσεις, λένε, δεν θα τα έκανε αυτά η Τουρκία και αν είχαμε λύση θα είχαν αντιμετωπιστεί όλα αυτά τα προβλήματα. Διότι, τώρα, χωρίς διαπραγματεύσεις, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Τι μεγάλη κοροϊδία. Τι απροσμέτρητη υποκρισία. Τι μικρόνοια κομματικών παιγνίων σε βάρος του τόπου. Ουδέποτε η Άγκυρα ανέστειλε την πολιτική της, για νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών της σε βάρος της Κύπρου, λόγω διαπραγματεύσεων. Ούτε μια στιγμή. Διότι, οι στόχοι της, ιδίως τώρα η πειρατική ένταξή της μέσω Κύπρου στις ενεργειακές εξελίξεις της Μεσογείου, δεν έχουν σχέση με τους Τουρκοκύπριους, ούτε με τη διαπραγμάτευση για τον διαμοιρασμό της διοίκησης της νέας Κύπρου.

Ο Γ. Καραμπελιάς στην ΕΡΤ1 (βίντεο)

19 Ιουνίου 2019 18:53

Ο Γιώργος Καραμπελιάς στην εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου «Για την Ελλάδα…» στην Ερτ1.

Ἡ Ἑλληνική Διάρκεια, Ἡ Ζωγραφική στήν Ἑλλάδα

Προπύλαια,  Ελαιογραφία, 89×114 εκ.Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών.

Του Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα* δημοσιεύτηκε στον νέο Λόγιο Ερμή τ. 17 

Ἄν ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα ἀπέδειξε κατά τή διάρκεια τοῦ Ἀγῶνα γιά τήν Ἀνεξαρτησία της καί, πρόσφατα, ἀκόμη, ὅτι μπορεῖ νά συναγωνισθεῖ τήν ἀρχαία, ἀπομένει, ὅμως νά ἀποδείξει αὐτή τή συγγένεια καί μέ ἄξια ἔργα πλαστικῆς δημιουργίας.

Ἴσως νά μήν ὑπάρχει καμμιά τέχνη πού νά γεννιέται ἀπό μόνη της, δίχως προετοιμασία καί δίχως «παρελθόν». Ἀκόμη καί οἱ καλλιτέχνες πού στή Γαλλία ἀπετίναξαν τό ζυγό τοῦ ακαδημαϊσμοῦ, δέν τό ἔκαναν γιά νά ἀρνηθοῦν τό παρελθόν ἀλλά γιά νά ἐπικοινωνήσουν μέ αὐτό ἀκόμη πιό ἄμεσα. Ὁ Ροντέν καί ὁ Ρενουάρ π.χ. αἰσθάνονται ἀπόγονοι τοῦ 18ου αἰῶνα. Ὁ Σεζάνἐπικαλεῖται τόν Πουσσέν. Ἄλλοι πάλι αὐτοανακηρύσσονται μαθητές τῶν Βενετῶν ἤ τῶν Ὀλλανδῶν ἀλλά ἡ τέχνη τήν ὁποία μυήθηκαν στή Γαλλία ἦταν αὐτή καθεαυτή γαλλική. Τόσο, δηλαδή, στή Γαλλία ὅσο καί γενικότερα σέ ὁλόκληρη τήν Δυτική Εὐρώπη δέν ὑπῆρξε ὁλοκληρωτική καί ἀποτομή ρήξη μέ τό παρελθόν.

Στήν Ἑλλάδα τά πράγματα δέν ἔγιναν ἔτσι. Ἡ Ἑλληνιστική τέχνη μετατρέπεται στήν τέχνη τῶν Κατακομβῶν. Ἡ τελευταία, καρπούμενη ἀνατολικά στοιχεῖα, μεταμορφώνεται σέ Βυζαντινή τέχνη. Ἀργότερα, μερικοί καλλιτέχνες καί διανοούμενοι ἐκπατρίσθηκαν στήν Ἰταλία ὅπου σχολίασαν καί ἐξέδωσαν τόν Πλάτωνα καί τόν Ἀριστοτέλη πού εἶχαν μεταφέρει, στίς ἀποσκευές τους. Οἱ ἄλλοι παρέμειναν στήν κατεχόμενη χώρα. Ἀλλά τώρα εἶχαν μετατραπεῖ σέ δούλους ἀπό μιά νέα καί διαφορετική σέ ἔθιμα καί σέ θρησκεία φυλή. Ἀπό τότε ὅλες οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στήν Ἀνατολή καί στή Δύση διακόπηκαν. Ὅλα γίνονται κεκλεισμένων τῶν θυρῶν. Τό Ἀναγεννησιακό ρεῦμα δέν εἰσχωρεῖ στήν Ἑλλάδα. Οἱ «μοντέρνοι καιροί» δέν εἰσέδυσαν στήν Ἑλληνική σκέψη καί στήν τέχνη ὅπως στήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη. Ἀντίθετα, ἐδῶ, συνεχίζεται ὁ μεσαίωνας. Ἐπισημαίνουμε στοιχεῖα του στόν 18ο καί ἀκόμη καί στόν 19ο αἰῶνα. Ἡ Βυζαντινή τέχνη συνεχίζει γιά μερικούς αἰῶνες νά ἀνανεώνεται, ἀπό ἕνα σημεῖο, ὅμως καί πέρα ἀντιγράφει «ἑαυτήν».

Εἶναι πολύ σημαντικό τό ὅτι ἡ Ἰταλική Ἀναγέννηση δέν εἰσέδυσε ποτέ πραγματικά στόν Ἑλληνικό χῶρο. Εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε θλίψη ὅσο καί χαρά. Θλίψη, γιατί ἡ Ἀναγέννηση σά «σημεῖο τῶν καινούριων καιρῶν» ἔφερε νέα στοιχεῖα ἀπό τά ὁποία δέν ἐπωφελήθηκε οὔτε ἡ Ἑλληνική σκέψη οὔτε ἡ τέχνη. Χαρά, γιατί ἡ Ἀναγέννηση πού εἶναι ἕνα καθαρά Ἰταλικό φαινόμενο συχνά ἀποπλάνησε ἤ ἀποπροσανατόλισε τίς τέχνες καί τούς πολιτισμούς πού τήν υἱοθέτησαν. Καί αὐτό, γιατί συνετέλεσε μέν στό νά δημιουργηθοῦν ἔργα μιᾶς οὐσιαστικῆς ὡραιότητας. συγχρόνως, ὅμως, μέ τό νά ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἡ μοναδική αὐθεντική τέχνη δολοφόνησε τήν ἐθνική τέχνη (τή γοτθική ἤ τήν πρωτόγονη) καί τάχθηκε σάν ἀντίπαλος πού ὑποτιμᾶ τίς αὐτόχθονες τέχνες. Ἤδη ἡ Ἰταλία εἶχε παίξει στήν Εὐρώπη τόν καταδυναστευτικό ρόλο του ἐθνικοῦ αἰσθήματος μεταφέροντας παντοῦ τήν ἀρχαία Ἑλληνική τέχνη, τήν ὁποία ἡ ἴδια εἶχε τόσο ἀδέξια ἀντιγράψει.

Ξαναψηφίστε τους..

Επιτήδειοι ουδέτεροι

xristianiki.gr

Παρά τις φραστικές καταδίκες της τουρκικής προκλητικότητας και παραβατικότητας σε βάρος της κυπριακής ΑΟΖ, οι «μεγάλοι» αποφεύγουν να πάρουν θέση σε ζήτημα ξεκάθαρο από το διεθνές Δίκαιο.

Η θέση της Γερμανίας είναι ότι…δεν λαμβάνει νομική θέση:

«Για διμερείς διαφορές που αφορούν το Δίκαιο της Θάλασσας μεταξύ τρίτων χωρών, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επί της αρχής δεν λαμβάνει νομική θέση. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση συμμερίζεται την άποψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία καλεί την Τουρκία να αποστεί από ενέργειες οι οποίες εντείνουν την διένεξη, να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να καταβάλει προσπάθειες για μια συμφωνία στην βάση του διεθνούς δικαίου για την αμοιβαία οριοθέτηση των θαλασσίων περιοχών δυτικά της Κύπρου».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ονομάζουν την περιοχή των παράνομων γεωτρήσεων ως «περιοχή την οποία αξιώνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως Α.Ο.Ζ.» χωρίς, κατά συνέπεια, να παίρνουν θέση επί της ουσίας:

Όπως έχει δηλώσει απαντώντας σε ερώτηση του ιστότοπου Hellas Journal, εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών «οι Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν βαθιά για τις εξαγγελθείσες προθέσεις της Τουρκίας που αφορούν την έναρξη υπεράκτιων γεωτρήσεων σε μια περιοχή την οποία αξιώνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως Αποκλειστική Οικονομικής της Ζώνη. Αυτό το βήμα είναι ιδιαίτερα προκλητικό και δημιουργεί τον κίνδυνο για την αύξηση της έντασης στην περιοχή».

Κατά συνέπεια, όπως και ο «Αττίλας 1» και «Αττίλας 2» το 1974, έτσι και ο « θαλάσσιος Αττίλας» που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη, θα καταδικασθούν φραστικά, αλλά χωρίς ουσιαστικές συνέπειες για την Τουρκία.

«Πάρε ένα σβώλο, Μήτρο…»

δρόμος της Αριστεράς-18 Ιουνίου 2019

του Νίκου Σταθόπουλου*

Ο«Φωτεινός», του Αρ. Βαλαωρίτη, είναι ένα ωφέλιμο πεδίο αναφοράς για μια ανανεωμένη βίωση της παρούσας συνθετότητας των προβλημάτων μας ως χώρας και κοινωνίας. Ο«Φράγκος φεουδάρχης» που ασκεί την προσβλητική ηγεμονία του στον αδύναμο γέροντα, και, έτσι, ενεργοποιεί την εθνική κοινωνική εξεγερτικότητά του, είναι το πολύσημον «σημείον» της οιονεί Επικυριαρχίας που σφραγίζει, με πυρωμένο σίδερο, το τραγικό μας πεπρωμένο. Κι αν στους «επαναστάτες» αυτά ηχούν σαν «απολίτικος ιδεαλιστικός λυρισμός», ας ξαναδιαβάσουν την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ…

Δυο προκαταβολικές διευκρινίσεις: α) Το «εθνικό» αφορά στην συλλογική πολιτισμική ταυτότητα και την υλική υπόσταση της εθνοκρατικής οντότητας. Πολιτισμός, λειτουργικό φαντασιακό και γεωπολιτικό στάτους : προσδιορίζουν την αντικειμενική ιστορική κατάσταση. β) Το «κοινωνικό» αφορά στην ολική συγκρότηση της συμβίωσης, δηλαδή στις κοινωνικές (ταξικές) σχέσεις που συνθέτουν το σύστημα συντήρησης και αναπαραγωγής του ταυτοποιημένου λαού.

Διάσταση των γενικών διεργασιών αναστοχασμού της όλης μας κατάστασης, είναι το άνοιγμα της «συζήτησης» για τη σύζευξη εθνικού-κοινωνικού σε μια οργανική ενότητα πολιτικού προβληματισμού και αγώνα, δηλαδή σε μια σύνθεση προγραμματικού λόγου.

***

Αυτό που κυριαρχεί σήμερα, είναι ο κλασικός μανιχαϊσμός: από τη μια οι «πούροι πατριώτες» (με, κρυφά ή φανερά, συμπτώματα αλλεργίας σε κάθε «αριστερίστικη κοινωνικολογία») και από την άλλη οι «διεθνιστές ριζοσπάστες» (με ένα μονόφθαλμο και ιδεοληπτικό «ούτε κουβέντα» για τα ζητήματα της πατρίδας). Τάσεις που, ιστορικά, έχουν αποτύχει στην δημιουργική διαχείριση της πραγματικότητας (όπως δείχνουν και η συνεχής εμβάθυνση της υποτέλειας και η περιθωριοποίηση της Αριστεράς) και που λειτουργούν πλέον σαν προσχηματικοί ιδεολογισμοί για παραγωγή αποδομητικών πλαστών αντιθέσεων. «Προσχηματικοί», διότι δεν αφορούν σε πραγματικότητες συνείδησης, και «πλαστές αντιθέσεις», διότι απολυτοποιούν εγγενείς «διχασμούς» ριζωμένους στην ιδιότυπη διαλεκτική της εθνικοκοινωνικής μας ανάπτυξης.

Με αυτό τον μεταφυσικό διαχωρισμό, η ανάλυση εκπίπτει σε επιβεβαίωση «αρχών» και η πολιτική αποπολιτισμικοποιείται, δηλαδή γίνεται σχέση κοινωνικών ιδεολογιών και, ως εκ τούτου, βαθιά συναινετική. «Πολιτισμική πολιτική» σημαίνει εμβάθυνση στο ιστορικοκοινωνικό μας γίγνεσθαι και «επιστροφή στην τακτική» ως λεπτομερειοποιημένη στρατηγική διεξόδου, Με άλλα λόγια: ο ιστορικός «κλεφτοπόλεμος» των εθνικών μας αντιστάσεων, πρέπει να εννοηθεί πρακτικά ως οικοδομητική αντίσταση, δηλαδή όχι «μάχη για τη μάχη», αλλά ένα «όραμα» που θα μετατρέπει κάθε «μάχη» σε διευρυνόμενο σημείο επανεκκίνησης εντός μιας σαφούς καθολικής προοπτικής.

«Χέρι χέρι να πάμε στην νίκη του θανάτου»

Π.Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Κουράστηκες να υπολογίζεις τα πάντα στην ζωή σου. Να νιώθεις ενοχές και ανασφάλειες για κάθε κίνηση ή συναίσθημα σου. Κουράστηκες να περιμένεις την ζωή κι αυτή να αργεί πάντα μια μέρα. Έκανες εχθρό τον εαυτό σου. Τον έστησες στο σκοπευτήριο των ενοχών και τον στράγγισες έως θανάτου.

Ήρθε ο καιρός όμως, να μιλήσετε. Να πείτε όλα εκείνα που σωπάσατε μέσα σας, εκείνος με τα θέλω του και εσύ με τα πρέπει.

Μίλα του, πες του, «με κούρασες ρε μπαγάσα, σε κούρασα κι εγώ καρδιά μου. Με πλήγωσες πολύ, σε λάβωσα. Με παίδεψες και εγώ σε τυράννησα ασύστολα και αυτοκαταστροφικά.

Δεν ξέρω πως έγιναν έτσι να πράγματα πως τα έφερε έτσι η ζωή και ζήσαμε σαν δυο μεγάλοι εχθροί. Σαν να μην είμαστε ένα, μα δυο, αντίπαλοι και διαφορετικοί.. Καθημερινά ο ένας πολεμούσε τον άλλο, προσπαθούσαμε με αβυσσαλέο μίσος να αλληλοεξοντωθούμε. 

Ξέρεις τι λέω εαυτέ μου; Να, τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια σε μάχες και έριδες, σε ενοχικά κυνηγητά δίχως ανάσες και σε φόβους χωρίς ξημέρωμα, να δώσουμε τα χέρια. Να συμφιλιωθούμε, να πούμε φτάνει. Να μην είμαστε δυο, μα ένα. Όχι εχθροί μα φίλοι σε ένα κοινό δρόμο. Χέρι χέρι να πάμε στην νίκη του θανάτου. Μην τον αφήνουμε να γελάει ειρωνικά που σκορπάμε τις ώρες και τις στιγμές μας, σε αδελφοκτόνες μάχες. Να με κάνεις μια αγκαλιά και εγώ μια πιο μεγάλη. Και να πάμε ξέρεις πού; να πάμε σε ένα ψηλό σημείο, σε ένα λόφο, να σταθούμε μια χαραυγή, κι να πούμε για πρώτη φορά ένα μεγάλο συγνώμη στον Θεό και την ζωή που σκορπίσαμε σε μέρες νόθες….» «Να κάτσουμε να κλάψουμε πικρά, να πούμε συγνώμη στην ζωή πρώτη φορά»

Π.Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Νεοαποικιοκρατία, η κοινή μετεκλογική ατζέντα ΝΔ-ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ

Του Πέτρου Πιζάνια

Τι ακριβώς συμβαίνει με το παλαιό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μαζί με το καινούργιο, τον ΣΥΡΙΖΑ που σκούριασε σε αστραπιαίο χρόνο; Ο Μητσοτάκης υπόσχεται κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ, δηλαδή να αναπτύξει οικονομικά την χώρα με αποκλειστικά ιδιωτικές επενδύσεις. Η επιχειρηματολογία για αυτή την πλάνη είναι ακόμη πιο εξωφρενική: θα έρθουν ιδιώτες επενδυτές στην Ελλάδα επειδή η ΝΔ και ο ίδιος είναι «ανοιχτοί και φιλικοί προς τους ιδιώτες επενδυτές και θα μειώσουν κάποιους φόρους».

Δηλαδή, επενδύσεις και ανάπτυξη με κίνητρο τη συμπάθεια, την αγάπη και την καλή καρδιά και 5% λιγότερους φόρους. Πως είναι δυνατόν ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας και το κόμμα του ολόκληρο να προτείνουν ως οικονομική στρατηγική μια φάρσα διανθισμένη με λίγο τάξη και άλλα περιθωριακά; Το πιστεύουν όντως, ή μήπως απλώς αδημονούν να αλώσουν το κράτος και φυσικά να εφαρμόσουν απλώς μνημόνιο, λιτότητα και εθνική υποτέλεια;

Και ο Τσίπρας, ο οποίος δεν πρόσεξε, δεν κατάλαβε ότι τσάκισε με φόρους και εισφορές την μεσαία τάξη (κάποια εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες μικρομεσαίους) με πρόσχημα την αναίσχυντη ελεημοσύνη προς τους ενδεείς. Αλλά, να, τώρα με στεντόρειο τόνο διαλαλεί ότι θα αφιερώσει την επόμενη τετραετία στη τάξη αυτή. Προς τούτο υπόσχεται ότι θα κόψει, λέει, κάτι φόρους, θα προσθέσει κάτι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα φυτρώσουν ως διά μαγείας, σπέρνοντας τα δόντια του δράκοντα της λιτότητας. Γενικώς προβάλει τον εαυτό του και το κόμμα του ως σχεδόν προστάτες της δημοκρατίας και απελευθερωτές από το νεοφιλελευθερισμό.

Ποιον νεοφιλελευθερισμό, μήπως αυτόν που ο ίδιος εφάρμοσε ή το επιπλέον Μνημόνιο που υπέγραψε ως συνέχεια των προηγούμενων; Και για δημοκρατία τι να κρατήσουμε; Την περιφρόνηση της λαϊκής κυριαρχίας στο δημοψήφισμα το 2015; Η συνέχεια των μνημονίων επί ΣΥΡΙΖΑ και η υπογεγραμμένη από τον Τσίπρα προέκτασή τους στο μέλλον του εξασφάλισαν προσωπικά (και στους δικούς του) τεσσερισήμισι χρόνια στην εξουσία ελέω Γερμανών.

ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ σαν άλλοτε

Παναγιώτης Κονδύλης: ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Παναγιώτης Κονδύλης*

"...Το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε σε καμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Απεναντίας μάλιστα, το 1974 την καταστροφή την προκάλεσε, άμεσα τουλάχιστον, η ολέθρια πραξικοπηματική ενέργεια που προήλθε από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Και αν αυτά τα έκαναν οι δικτάτορες, οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις σίγουρα δεν έχουν λόγους να είναι υπερήφανες για την χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδρασή τους απέναντι στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. 

Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να υπεράσπισει το ελληνικό έθνος- δηλαδή να επιτελέσει την κατεξοχήν αποστολή του-συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Γιατί ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του...."

"...Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλμένοι ή έστω συζητήσιμοι χειρισμοί. Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόμενα μιας βαθύτερης ιστορικής κόπωσης, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παράλυσης. 

Στο βαθμό που η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αυγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ιδανικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονισμένος βαλκάνιος, και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται παρασιτικός καταναλωτισμός. 

Υπό αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν "πολιτισμένη συμπεριφορά", "υπέρβαση του εθνικισμού" και "εξευρωπαϊσμό". Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. 

Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών σχεδιασμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραοπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους-ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο, γιατί, αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μία σπασμωδική πολιτική; 

Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: 

το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλή η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα "αυθαίρετα" ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σε ό,τι παράγεται και σε ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου..."

 Θεωρία του πολέμου", Παναγιώτης Κονδύλης, ελληνική έκδοση, εκδ. Θεμέλιο 1997, Επίμετρο στην ελληνική έκδοση (απόσπασμα) σσ. 410-411

* Ο Παναγιώτης Κονδύλης (Panagiotis Kondylis, Panagiotes Kondyles) (17 Αυγούστου 1943 – 11 Ιουλίου 1998), υπήρξε Έλληνας φιλόσοφος, συγγραφέας και μεταφραστής. Έγραψε κυρίως στα γερμανικά και μετέφραζε ο ίδιος τα βιβλία του στα ελληνικά. 

Το έργο του τον τοποθετεί στη συνέχεια της παράδοσης των Θουκυδίδη, Νικολό Μακιαβέλι και Μαξ Βέμπερ.