Delenda cultura est:

από την Κοσμοϊδιογλωσσία
(απόσπασμα)

Delenda cultura est:

"...αυτόν τον πένθιμο ήχο εκπέμπουν οι καμπάνες της νεωτερικότητας η οποία αποσυνθέτει, αποδομεί και καταστρέφει, με μια λέξη, μεταβάλλει σε ερείπια όλους τους κίονες του πολιτισμού που υψώνουν τον άνθρωπο πάνω από τον εαυτό του. Ο βάρβαρος, όπως τον είδε ο Nietzsche, η Simone Weil και η Hannah Arendt είναι αυτός ο καταστροφέας των κιόνων, αυτός που τους γκρεμίζει στον βούρκο ή στο εσωτερικό κενό, κάνοντας το μάρμαρο σκόνη και τη σκόνη μηδέν..."

ΠΗΓΗ: κοσμοίδιογλωσσία

έργο Πάρις Πρέκας

Paris Prekas

Ο MacIntyre, η νεωτερικότητα κι εγώ - Γιώργος Σκολαρίκης

Το παρόν κείμενο θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελείται από δύο διαφορετικές υποενότητες που συνδέονται μεταξύ τους. Στην πρώτη θα επιχειρήσω να αποδείξω ότι η σκέψη του MacIntyre δεν είναι δυνατόν να αντιστοιχηθεί πλήρως με καμία ταμπέλα παρά τις πολλές που κατά καιρούς τής έχουν αποδοθεί, ωστόσο δεν είναι δύσκολο να σκιαγραφηθεί ευρύτερα σε ποιο πλαίσιο κινείται και γιατί. Στη δεύτερη υποενότητα θα επιχειρήσω να εκθέσω σε ποιο σημείο και για ποιους λόγους η δική μου οπτική δεν συντάσσεται με τον τρόπο με τον οποίο κινείται η σκέψη του MacIntyre.

Ο Alasdair MacIntyre αποτελεί έναν από τους πολυσχιδέστερους και σπουδαιότερους σύγχρονες στοχαστές. Η σκέψη του κινείται μεταξύ και συνδυάζει ποικίλα πεδία στοχασμού, ακόμη και από αυτά που θεωρούνται συνήθως αντικρουόμενα. Σε γενικές γραμμές ο MacIntyre έχει επηρεαστεί άμεσα από την κοινωνιολογία, τον Μαρξισμό, τον Αριστοτέλη, τον Ακινάτη καθώς και το δόγμα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Το γεγονός όμως αυτό δεν τον καθιστά ούτε σκέτο μαρξιστή, ούτε σκέτο νεοαριστοτελιστή ή νεοθωμιστή αλλά και ούτε σκέτο υπέρμαχο του ρωμαιοκαθολικισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ως ένα βαθμό παίρνει κάτι από όλα αυτά και το συνδυάζει με τα υπόλοιπα χωρίς ωστόσο να παίρνει τα πάντα. Αυτό το κάτι που θεωρώ ότι παίρνει ο MacIntyre από όλα τα παραπάνω, θα λέγαμε η κοινή τους συνιστώσα, τουλάχιστον όπως εκείνος την αξιοποιεί, είναι η κριτική τους στάση απέναντι στη νεωτερικότητα.

Θα αναφερθώ στο παράδειγμα του αριστοτελισμού το οποίο νομίζω είναι το πιο χαρακτηριστικό. Ο MacIntyre προφανώς μπορεί να θεωρείται νεοαριστοτελιστής, εφόσον η σκέψη του σε μεγάλο βαθμό έχει επηρεαστεί από τον Αριστοτέλη. Ωστόσο,  ο χαρακτηρισμός αυτός δεν επαρκεί για δύο λόγους. Πρώτον, όπως ήδη ανέφερα, ο MacIntyre δεν έχει επηρεαστεί αποκλειστικά από τον Αριστοτέλη. Δεύτερον, ο Αριστοτέλης έχει ερμηνευθεί και εξακολουθεί να ερμηνεύεται με πάρα πολλούς τρόπους. Ο MacIntyre επικαλείται τον Αριστοτέλη με στόχο να επικρίνει τη νεωτερικότητα. Όπως ο ίδιος αναφέρει, ο Αριστοτέλης αποτελεί τον πρωταγωνιστή απέναντι στον οποίο έχει προτάξει τις φωνές της φιλελεύθερης νεωτερικότητας.[1] Ωστόσο, αρκετοί είναι εκείνοι που διαφωνούν με αυτή την ερμηνεία του Αριστοτέλη, επομένως υπό αυτό το πρίσμα δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο «Αριστοτέλης» του MacIntyre είναι ο ίδιος με τον «Αριστοτέλη» κάποιου άλλου.[2] Με βάση αυτή την οπτική εκφράζω την άποψη ότι ο MacIntyre δεν είναι σκέτος αριστοτελιστής, αλλά έχει επηρεαστεί από συγκεκριμένες πτυχές της σκέψης του Αριστοτέλη, τις οποίες αξιοποιεί για να ασκήσει κριτική στη νεωτερικότητα και τον πολιτικό φιλελευθερισμό.

Με βάση το ίδιο πρίσμα ο MacIntyre αξιοποιεί και τις υπόλοιπες παραδόσεις από τις οποίες έχει επηρεαστεί ο στοχασμός του. Θα έλεγα λοιπόν ότι «πατάει» σε διαφορετικά φιλοσοφικά πεδία στον βαθμό που αυτά έρχονται σε ρήξη με τη νεωτερικότητα. Ένας ευρύτερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να αποδοθεί λοιπόν στον MacIntyre όχι εν είδει στατικής ταμπέλας αλλά ως «μπούσουλας» μέσα στον οποίο κινείται η οπτική του είναι: αντινεωτερικός επικριτής της νεωτερικότητας.

Η ιστορία της Ελευσίνας: Κάποτε η ιερότερη πόλη του κόσμου, σήμερα στην αφάνεια (βίντεο)

Από τους cognoscoteam.gr

Στο παρόν βίντεο θα αναφερθούμε σε μία από τις πιο αδικημένες πόλεις της αρχαίας Ελλάδος. Στην ιστορία της Ελευσίνας. Μιας περιοχής η οποία έχει λαμπρό παρελθόν, όμως σήμερα βρίσκεται στην αφάνεια και είναι από τις περιοχές της Αττικής που όλοι γνωρίζουν λόγω των διυλιστηρίων και των ναυπηγείων.

Δεν είναι τυχαίο ότι την δεκαετία του ’70 ο μεγάλος Νίκος Γκάτσος έγραφε το ποίημα «ο Εφιάλτης της Περσεφόνης», με τον Μάνο Χατζηδάκη να το μελοποιεί λίγο καιρό μετά.

Η Ελευσίνα είναι το ζωντανό παράδειγμα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού στη χώρα μας και ο ανατριχιαστικός πολιτισμός της αλλά και οι πολλές ομορφιές που υπάρχουν στην περιοχή καλύπτονται από το γκρι των φουγάρων και των σκουριασμένων μετάλλων που έχουν καταστρέψει τον φυσικό της πλούτο.

Όμως ποια είναι η ιστορία της και γιατί την χαρακτηρίζουμε σημαντική; Θα κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή στον ιερό αυτό τόπο από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα και θα προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε με μια νότα αισιοδοξίας. Δείτε παρακάτω το αφιέρωμα:

Σπουδές φύλου ή μήπως μια νέα ανθρωπολογία;

Του Γιώργου Ρακκά

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ιδίως μέσα στη δεκαετία του 2010, το κλίμα στον ακαδημαϊκό χώρο διεθνώς έχει αλλάξει θεματικά. Απομακρύνθηκε κατά πολύ από το μοντέλο που ξέραμε – ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, προαγωγή της κριτικής σκέψης και διαλόγου – και στρατεύτηκε σε νέους δογματισμούς, οι οποίοι καθοδηγήθηκαν από τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας.

Οι «Σπουδές φύλου» βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της στράτευσης. Αν και ακαδημαϊκό ρεύμα, σχεδόν απαγορεύεται να το αξιολογήσει κανείς κριτικά, να το αναλύσει και να αναδείξει τις αντινομίες του. Κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως «φαλοκράτης σωβινιστής, οπαδός της πατριαρχίας», στον ίδιο τόνο που το γερμανικό NSDAP ή το ΚΚΣΕ στοχοποιούσε τους διαφωνούντες ως «εχθρούς» του Φύρερ ή της σοσιαλιστικής πατρίδας.

Η Μπερενίς Λεβέ, στο βιβλίο της «H Θεωρία του Φύλου», πάει κόντρα σε αυτόν τον νέο μονολιθισμό ψύχραιμα μα αποφασιστικά. Κατ’ αρχάς προβαίνει σε μια απαραίτητη διάκριση που τόσο πολύ λείπει από τη δημόσια συζήτηση όταν συζητάμε τα ζητήματα του φύλου: η κριτική στην κυρίαρχη τάση των σπουδών φύλων δεν συνεπάγεται αυτόματα υπεράσπιση της ανισότητας μεταξύ των ίδιων των φύλων, που πηγάζει από φυσιοκρατικές ή παραδοσιακές αντιλήψεις. Κάθε άλλο• μπορεί να ξεκινάει από την υπεράσπιση της διαφορετικότητάς τους. 

Αυτό που φαίνεται από πρώτης όψεως αντιφατικό, εξηγεί στο βιβλίο της η Λεβέ. Γιατί προβαίνει σε μια υποδειγματική κριτική προσέγγιση της άποψης που επικρατεί στις σπουδές φύλου. Η οποία κηρύττει, όχι την απελευθέρωση των φύλων, αλλά αντίθετα την απελευθέρωση από το φύλο, και συνακόλουθα την αποδόμησή του. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του μεταφεμινιστικού λόγου από τον φεμινιστικό λόγο που αρθρώθηκε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το να αποκαταστήσουμε τη γυναικεία οπτική στην ιστορία, στην οικονομία, την κοινωνιολογία, ήταν ένα αίτημα που παρήγαγε πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις. Για παράδειγμα περί της φύσης της σύγχρονης οικονομίας, που εστιάζει μόνο στην «ανδροκρατική» αντίληψη της αέναης επέκτασης και της κερδοφορίας και υποτιμάει όλες τις λειτουργίες της αναπαραγωγής που πρέπει να επιτελεί ένα οικονομικό σύστημα (την εκπαίδευση, την πρόνοια, τη φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, ακόμα και τη δημογραφία, καθώς από αυτήν εξαρτάται η αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού). 

Ο Κ. Φωτιάδης μιλά για την Γενοκτονία του Πόντου στο One Channel (Video)

Ο Κ. Φωτιάδης μιλά για την Γενοκτονία του Πόντου στο One Channel (Video)

Καλεσμένος στην εκπομπή One Talk του One Channel, βρέθηκε ο γνωστός συγγραφέας και διακεκριμένος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Κωνσταντίνος Φωτιάδης, όπου και μίλησε για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Η μπάντα» που αφηγείται την απίστευτη ιστορία της φιλαρμονικής ορχήστρας της Κερασούντας, στη δημιουργία του οποίου βοήθησε καταλυτικά ως ιστορικός σύμβουλος.

Μιλώντας για το πώς ορίζεται μία γενοκτονία, ο κ. Φωτιάδης ξεκαθάρισε πως πρόκειται για μία εγκληματική ενέργεια με στόχο τον αφανισμό ενός τμήματος ή ενός ολόκληρου γένους. Ο ίδιος, όπως δήλωσε, μεγάλωσε στην Παναγιά Σουμελά και ένιωσε από νωρίς χρέος να ασχοληθεί με τους Κρυπροχριστιανούς Έλληνες του Πόντου, ενώ ξεκίνησε να συγκεντρώνει στοιχεία για τη Γενοκτονία του Πόντου από το 1976. Ο κ. Φωτιάδης μιλώντας με τον Δ. Μανιάτη, αφηγήθηκε άγνωστες ιστορίες για τους Έλληνες του Πόντου, εξηγώντας όλα όσα αποτελούν δικαίωμα και υποχρέωση στη μνήμη.

 Πηγή: In

Η Επιστολή ενός Κώου ιατρού προς τον Atif Sekercioglu

Η Επιστολή ενός Κώου ιατρού προς τον Atif Sekercioglu

Αξιότιμε κύριε Πρόξενε,

            Ο μήνας Μάιος είναι ο μήνας εξυψώσεως των ανθρωπιστικών αξιών μας, της καμπύλης του Ανθρωπισμού μας, της ίδιας της ανθρώπινης φύσεως μας.

Είναι ο μήνας των Ύμνων προς τις ιδεολογίες της Ζωής και καταδίκης των ιδεολογιών του Θανάτου.«Η μνήμη μας είναι ο Ανθρωπισμός μας» διάβασα σε ένα πεφωτισμένο κείμενο προ ολίγων ημερών.

Δεν θα μείνω όμως πολύ σε αυτήν την θεμελιώδη για την ανθρώπινη ύπαρξη μας παράμετρο, εκτός των άλλων, για να μην σας φέρω σε δύσκολη θέση.

Οφείλω να πω ότι η επιστολή μου απευθύνεται προς εσάς,  ως λειτουργό ενός κρατικού μηχανισμού, αλλά κυρίως απευθύνεται στον άνθρωπο ATIF SEKERCIOGLOU. Η γνώμη μου είναι ότι αυτές οι διαστάσεις, οι υποστάσεις, κρατικός λειτουργός και Άνθρωπος, δεν διαχωρίζονται. Η σχέσης αυτή ως δοκιμασία, ως δίλλημα, ως επιλογή, ως απόφαση επιστρέφει εκ νέου στην Μικρά Ασία.

Η επιστολή μου προς εσάς, τώρα τις μέρες του Μαΐου, έχει αυτές τις αφετηρίες, αλλά επεκτείνεται και σε έναν μελλοντικό ανθρωπιστικό ορίζοντα.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η Κεμαλική μηχανή του θανάτου έφθασε στον Πόντο σε υψηλά επίπεδα παραγωγής. Αυτό αποτελεί συνείδηση τόσο της πλευράς των θυτών όσο και των θυμάτων.  Ο Βαλκάνιος Βαρδάριος Κεμάλ ερχόμενος στον Πόντο συστηματοποίησε τον θάνατο. Δίδαξε τον μετέπειτα Μουσταφά του Ρήνου.

Αυτά αφορούν το χθες. Η επιστολή μου επικεντρώνεται στο σήμερα.

Σας είναι γνωστό ότι στην Ιστορική περιοχή του Πόντου ομιλείται η πλησιέστερη προς την αρχαία Ελληνική ομιλουμένη σήμερα γλώσσα. Δεν θα αναφέρω  λέξεις που συναντάμε στην αρχαία Ελληνική Γραμματεία του 9^ου και 8^ου αιώνα Π.Χ. Για τον οποιονδήποτε άνθρωπο καλής θελήσεως και κάποιας παιδείας αυτό από μόνο του αποτελεί πηγή ενθουσιασμού και πολύμορφου ενδιαφέροντος. Γνωρίζετε επίσης τη συμβολή της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας στον εξανθρωπισμό και εκπολιτισμό της Ανθρωπότητας. Όλοι οι λαοί και τα έθνη στον κόσμο είναι υπόχρεοι και υπερήφανοι για αυτό. Θεωρούν χρέος τους να την προστατεύουν γιατί αποτελεί μέρος της κληρονομιάς και της ταυτότητάς τους.

Δεν το ορώ

Δεν το ορώ

Άννα Στάικου

"Ναι, συμφωνώ οτι η οικία που μου κληροδοτήθηκε
από τους προγόνους μου είναι προνομιακή
Οι Αέρηδες, ο Φανός του Διογένη , ο Παρθενώνας,, η Αρχαία Αγορά ......Ανοίγεις τα μάτια και μπρός σου απλώνεται η ιστορία
Αφαιρεμένη και λιπόψυχη
Μου θυμίζει την αρχοντιά που από το μαρμάρινο λίκνο της
μουρμουράει το ανυπεράσπιστο του βίου της
Ναι, πράγματι συμφωνώ οτι θα μπορούσα έναντι αδρής αμοιβής να σας το παραχωρήσω
Αλλά πρώτα απαντήστε ένα ερώτημα , και θα σας πω εαν είναι το ορθό
--------Τι ακριβώς εσείς βλέπετε;; ---------
Πιθανόν αυτό που βλέπετε εγώ δεν το ορώ
Πώς λοιπόν να υπογράψω εφ όσον δεν θα κοιτάμε την ίδια
υπό διαπραγμάτευση πλευρά;;;"


ΠΗΓΗ: απόσπασμα από "ΜΑΡΘΑ" ------άννα στάικου

ΕΡΓΟ: έργο : Yiannis Papanelopoulos

Ο εκπεσών ‘αντιμνημονιακός πρίγκηπας’ γοητεύει ακόμα την Αριστερά!

 Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr 

Μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, δημοσιογραφικά συγκροτήματα (στις ραδιοφωνικές, τηλεοπτικές και έντυπες εκδοχές τους), που κινούνται κατ’ εξοχήν στον αντι-ΣΥΡΙΖΑ χώρο, προβάλλουν καθημερινά και σκανδαλωδώς τον Βαρουφάκη –και τη σύζυγό του(!)– ως το ‘νέο’ που εισέρχεται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Το σκεπτικό είναι ότι ο εκπεσών ‘αντιμνημονιακός πρίγκηπας’ θα ‘κόψει’ ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα τον προβάλλουν –λιγότερο αλλά εξίσου σκανδαλωδώς– και οι λοιποί μιντιακοί ολιγάρχες, ακόμα και οι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι άτομα χωρίς αρχές είναι πάντα χρήσιμα, ιδιαίτερα τη στιγμή που ο Τσίπρας οδεύει προς την αποχώρηση από την εξουσία. Εν τούτοις, δεν θα αρκούσε η διεθνής στήριξη στον Βαρουφάκη για να τον εμφανίσει ως μία κάποια λύση, εάν δεν συνέτρεχαν και ένα σύνολο από εσωτερικοί παράγοντες.

Και ο σημαντικότερος παράγων είναι η βαθύτατη ιδεολογική καθυστέρηση και κυρίως ο μηδενισμός της ελληνικής Αριστεράς. Αυτός εξηγεί γιατί αρκετοί Έλληνες αριστεροί εξακολουθούν να παραμένουν θετικά διατεθειμένοι απέναντι στον Βαρουφάκη, όπως εξάλλου παρέμειναν επί τόσο καιρό και απέναντι στον Τσίπρα. Και έπρεπε να έλθει η μεγάλη κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015 για να αρχίσει η μεγάλη απομάγευση, όταν εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι θα απόσχουν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και αρκετές ομάδες και προσωπικότητες της κυβέρνησης θα αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας την ‘προδοσία’ του Τσίπρα.

Όμως η θεωρία περί ‘προδοσίας’ θα επιτρέψει ταυτόχρονα στην Αριστερά –στελέχη και εν μέρει και ψηφοφόρους– να αποστασιοποιηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να συνεχίσουν να αποδέχονται τα ιδεολογικά του προτάγματα: Ο Τσίπρας είχε ‘προδώσει’ τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Η λογική της ‘προδοσίας’ θα τους επιτρέψει να αποφύγουν και οποιοδήποτε αυτοκριτικό διάβημα.

Διότι, εάν υπεύθυνη για την καταστροφή ήταν η μη εφαρμογή του προγράμματος της ρήξης, τότε δεν χρειάζεται να ανοίξει κάποια διαδικασία αναρώτησης σχετικά με το ίδιο το πρόγραμμα! Γι’ αυτό και από όλες τις συνιστώσες που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή αυτοκριτική. Ο μόνος που είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό ήταν ο Μανόλης Γλέζος. Για τους υπόλοιπους, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Οι δύο εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ

Για τη γλώσσα - Ιωάννα Τσιβάκου

Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα σημείωμα για τη γλώσσα. Ίσως οι σκέψεις που εξέθεσα νάναι χρήσιμες για ορισμένους νέους σε ηλικία φίλους. Γι’ αυτό και τις αναρτώ.

Ξεκινώ από τη διάχυτη πλέον αντίληψη πως η γλώσσα μας, όπως και ο πολιτισμός μας εξ άλλου, έχει λάβει την κατιούσα. Παρά την αισιοδοξία ορισμένων πως η γλώσσα διαθέτει ακόμη μεγάλες αντοχές, ο προσεκτικός παρατηρητής διαπιστώνει πως ο δημόσιος λόγος (όπως τουλάχιστον εκφέρεται από τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα μεταδόσεως των πληροφοριών) έχει φτωχύνει σημαντικά, όχι μόνο στο νόημα αλλά και στο λεξιλόγιο. Ίσως η γλώσσα της ποίησης και της καλής πεζογραφίας να αντιστέκονται, όμως το μικρό μέγεθος του αναγνωστικού τους κοινού αποτελεί αψευδή μαρτυρία της περιορισμένης τους εμβέλειας. Δεν είναι η δική τους γλώσσα που διαμορφώνει το κοινό γλωσσικό αίσθημα, αλλά η γλώσσα των ΜΜΕ και του Διαδικτύου.

Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν η παρατηρούμενη στα καθ’ ημάς έκπτωση του νοήματος να μην συνοδευόταν και από έκπτωση της γλώσσας, δεδομένης της αλληλεξαρτήσεως γλώσσας και νόησης -όπως τουλάχιστον έχουν καταδείξει έγκυροι γλωσσολόγοι και ψυχολόγοι; Το ένα συμπαρασύρει αναγκαστικά και το άλλο. Δεν μπορούμε πλέον να σκεφθούμε και να εκφράσουμε την ποικιλία και πολυπλοκότητα του σύγχρονου γίγνεσθαι στα ελληνικά. Εξ ου και η εισαγωγή αγγλικών όρων και, το χειρότερο, φράσεων. Ο σύγχρονος κόσμος απαιτεί νέες έννοιες και νέους τρόπους για τη σύλληψη και έκφρασή του, γεγονός ωστόσο που προσκόπτει στην όλο και επεκτεινόμενη απαιδευσία μας η οποία δεν επιτρέπει τον εμπλουτισμό και την περαιτέρω εξέλιξη του γλωσσικού μας οργάνου.

Η αθέατη βρώμικη ‘επίθεση’ της Τουρκίας στο Αιγαίο

Του Βαγγέλη Γεωργίου από το slpress.gr 

Δεν είναι υπερσύγχρονα F-35, ούτε ο περίφημος Στόλος της ‘Γαλάζιας Πατρίδας’ που έχει ήδη ξεκινήσει την ‘επίθεση’ τόσο εναντίον της Ελλάδας όσο και της ευρύτερης περιοχής. Η Τουρκία είναι η δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα της Μεσογείου στην κακοδιαχείριση των εκατομμυρίων τόνων πλαστικών απόβλητων. Αυτά καταλήγουν στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο και σύμφωνα με φρέσκια έκθεση, οι μεγαλύτεροι συντελεστές στην κακοδιαχείριση των πλαστικών αποβλήτων τους είναι η Αίγυπτος κατά 42,5%, η Τουρκία (18,9%) και η Ιταλία (7,5%).

Εκτός από υπερσύγχρονα όπλα, η κυβέρνηση Ερντογάν εισάγει/παράγει και εκατομμύρια τόνους πλαστικών αποβλήτων για να τα χρησιμοποιήσουν οι τουρκικές βιομηχανίες. Ο πρόεδρος του τουρκικού Ινστιτούτου Βιομηχανίας Πλαστικών Γιαβούζ Έρογλου σε συνέντευξή του στο Al-Monitor, είπε ότι η Τουρκία κατέχει την δεύτερη θέση στην Ευρώπη στην παραγωγή πλαστικών μετά τη Γερμανία και έκτη στον κόσμο.

Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι τρεις: πρώτον, ότι οι συνέπειες της μόλυνσης είναι αθέατες, δεύτερον, λόγω εξελίξεων στη διεθνή αγορά και τρίτον ότι ενισχύεται η τουρκική οικονομία. «Παράγουμε 10 εκατομμύρια τόνους πλαστικών ετησίως. 250.000 άνθρωποι απασχολούνται και 14.000 επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στον κλάδο» λέει ο Έρογλου. Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση Ερντογάν αφήνει πολύ κόσμο ικανοποιημένο, από τους ρακοσυλλέκτες μέχρι τους επιχειρηματίες.

Γιάννης Μαυρής για ΣΥΡΙΖΑ: Τι θα συμβεί όταν χάσει την εξουσία

Ανάλυση του δημοσκόπου, πρόεδρου και διευθύνοντος συμβούλου της Public Issue

«Η επερχόμενη απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας έχει αρκετές πιθανότητες να λειτουργήσει, καταλυτικά, εις βάρος του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα».

Μία δυσοίωνη ανάλυση για το τι θα συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την επερχόμενη εκλογική του ήττα και την αποχώρησή του από την διακυβέρνηση της χώρας κάνει ο Γιάννης Μαυρής, δημοσκόπος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Public Issue.

Ο κ. Μαυρής στην ανάλυσή του με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, Κόμμα, Κράτος - Mετά τη Διακυβέρνηση, τι;», τοποθετεί τον ΣΥΡΙΖΑ στα «κόμματα-καρτέλ» εξηγώντας ότι στην περίπτωση αυτή οι δεσμοί των κομμάτων «με την κοινωνία έχουν αποδυναμωθεί, οι δεσμοί τους με το κράτος έχουν ενισχυθεί, στο βαθμό που τα κόμματα δεν λειτουργούν πλέον ως αντιπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών». 

Ειδικότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι «το κυβερνών κόμμα επιχείρησε την αγκίστρωσή του στο κράτος, με επιθετικό τρόπο, προωθώντας μια κομματικοποίηση "παλαιού τύπου"». Και τονίζει ότι «προκάλεσε έτσι την απομόνωσή του και την υπονόμευση της θέσης του, στα πλαίσια του μεταμνημονιακού κομματικού συστήματος, που ακόμη δεν έχει σταθεροποιηθεί».

Σύμφωνα με την ανάλυση «Σήμερα, ύστερα από 4 ½ χρόνια στην διακυβέρνηση της χώρας, η σύμφυση με το κράτος αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ».

«Η πτωτική τάση στην κοινωνική του επιρροή, που διαπιστώθηκε, πρόκειται να δοκιμαστεί περαιτέρω και στις βουλευτικές εκλογές, που υποχρεώθηκε τελικά να προκηρύξει. Το νέο εκλογικό αποτέλεσμα θα αποτελέσει μια σοβαρότερη ένδειξη για το ποιος είναι πραγματικά ο βαθμός κομματικής θεσμοποίησής του, ο οποίος όμως με βάση τα γνωστά θεωρητικά μέτρα κρίνεται ως εξαιρετικά χαμηλός», αναφέρει η ανάλυση και καταλήγει τονίζοντας ότι «έχει γίνει φανερό ότι η επερχόμενη απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας έχει αρκετές πιθανότητες να λειτουργήσει, καταλυτικά, εις βάρος του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα».

Η ανάλυση του Γιάννη Μαυρή

Ελληνοτουρκικά: Ο Κώστας Σημίτης κινδυνολογεί ή κάτι ξέρει;

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ο  πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης με άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής συνόψισε όλα όσα τον τελευταίο καιρό ακούγονται στο διπλωματικό παρασκήνιο περί της πιθανότητας ενός σφοδρού ελληνοτουρκικού  επεισοδίου, το οποίο πιθανότατα θα ξεσπάσει λίγο πριν ή λίγο μετά τις εκλογές και θα υποχρεώσει την ελληνική πλευρά να διαπραγματευθεί θέματα εθνικής κυριαρχίας και να συμβιβαστεί με οδυνηρό τρόπο. Στο ίδιο άρθρο ο Κ. Σημίτης μάλιστα προτρέπει την επόμενη κυβέρνηση (και γενικότερα το πολιτικό σύστημα της χώρας) να προχωρήσει και να επισπεύσει τον συμβιβασμό (πριν την εκδήλωση του επεισοδίου) καθώς η χώρα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την τουρκική ισχύ.

Οι επισημάνσεις/προειδοποιήσεις του Κώστα Σημίτη, διατυπωμένες, μια μέρα πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, εκλαμβάνονται από πολλούς, ως άλλο ένα «συστημικό κόλπο» που έχει στόχο τον εκφοβισμό και την εξώθηση των ψηφοφόρων προς συντηρητικές πολιτικές επιλογές για την ανάδειξη μιας ισχυρής κυβέρνησης που θα μπορέσει να διαχειριστεί στιβαρά και υπεύθυνα το ενδεχόμενο της επανάληψης μιας κρίσης τύπου Ιμίων.

Κάποιοι άλλοι ωστόσο, κατά κύριο λόγο διπλωμάτες και στρατιωτικοί οι οποίοι ασχολούνται συστηματικά και επαγγελματικά με αυτές τις υποθέσεις, διαβάζουν με διαφορετικό τρόπο τα όσα έγραψε ο πρώην πρωθυπουργός:« ο Κώστας Σημίτης, λένε στο ποντίκι έμπειροι διπλωμάτες, γνωρίζει πως κάτι οδυνηρό προετοιμάζεται (αν δεν έχει ήδη δρομολογηθεί) και προτρέπει την πολιτική ηγεσία του τόπου να το προλάβει, επισπεύδοντας έναν επώδυνο συμβιβασμό ο οποίος είναι έτσι ή αλλιώς δρομολογημένος καθώς ο διεθνής παράγοντας έχει αποφασίσει να επιβάλλει οριστικές διευθετήσεις στην περιοχή για χάρη της απρόσκοπτης εξέλιξης των μεγάλων ενεργειακών προγραμμάτων.

Με αυτόν τον τρόπο όπως επισημαίνουν οι ίδιες πηγές του ποντικιού, ο πρώην πρωθυπουργός επιδιώκει και την κάλυψη των ευθυνών της δικής του διακυβέρνησης, περίοδο κατά την οποία αναγνωρίστηκαν τα τουρκικά ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο (Συμφωνία της Μαδρίτης), παγιώθηκε η θεωρία των γκρίζων ζωνών και αφοπλίστηκε τελικά η χώρα παρά τις τεράστιες αμυντικές δαπάνες οι οποίες καταβλήθηκαν με γνώμονα όχι την προστασία της χώρας αλλά τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και το περιθώριο της συνεπαγόμενης μίζας.

Το ποντίκι εδώ και αρκετούς μήνες παρακολουθεί συστηματικά την κλιμάκωση της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η κορύφωση αυτής έντασης, όπως υποστηρίζουν στρατιωτικοί και διπλωμάτες μπορεί να ακολουθήσει διάφορα σενάρια. Ενα από αυτά, το πιθανότερο, το οποίο αναφέρει στο άρθρο του και ο πρώην πρωθυπουργός, είναι η εμφάνιση ενός τουρκικού γεωτρύπανου το οποίο θα αγκυροβολήσει υπό την προστασία τουρκικών πολεμικών πλοίων και θα ξεκινήσει εργασίες στα νότια του Καστελόριζου.

Η εν λόγω θαλάσσια περιοχή, είναι ήδη διαφιλονικούμενη καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν ανακηρύξει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μάλιστα, τμήματα αυτής της θαλάσσιας περιοχής η οποία θα ήταν εντός της ελληνικής ΑΟΖ αν αυτή είχε ανακηρυχθεί, έχουν ήδη «τεμαχιστεί» και παραδοθεί προς έρευνα και εκμετάλλευση στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου. Οι εν λόγω αποφάσεις της Αγκυρας έχουν δημοσιευτεί στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως από την Ανοιξη του 2012, μια περίοδο που χαρακτηρίζονταν από ανακατατάξεις και αστάθεια στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Στο άρθρο του ο Κώστας Σημίτης μαζί με την πρόβλεψη ότι η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου θα υποχρεωθεί «να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό θέμα της εξωτερικής πολιτικής μας, τις σχέσεις με την Τουρκία» περιγράφει με έμμεσο τρόπο πως θα μπορούσε αυτό να συμβεί επικαλούμενος την δική του οδυνηρή εμπειρία: «Είναι πεποίθησή μου, γράφει ο Κώστας Σημίτης, ότι το πρόβλημα των Ιμίων το 1996 δεν προέκυψε τυχαία. Η τουρκική ηγεσία τότε θέλησε να εκμεταλλευθεί την κρίση που προκάλεσε η ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου, η παραίτησή του, και η εκλογή νέας ηγεσίας, για την οποία πίστεψε ότι μπορεί να την αιφνιδιάσει. Δεν αποκλείεται να υπάρξουν παρόμοιες σκέψεις στη σημερινή τουρκική ηγεσία».

Αυτή είναι η συγκλονιστική προσευχή του Μακρυγιάννη

Η προσευχή του ήρωα της Επανάστασης Στρατηγού Μακρυγιάννη

Πολλά είναι αυτά που μνημονεύονται ακόμη και σήμερα για τον Στρατηγό Μακρυγιάννη. Όμως, έχει μείνει στην ιστορία η συγκλονιστική προσευχή του.

Σημειώνω και ένα μέρος από την αμαρτωλή μου και απλή και αγράμματη προσευκή μου: 

Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς. Δόξα σε, Κύριε Χριστέ, σταύρε σταυρωμένε, λαμπρέ και αναστισμένε, τριπόστατε Θεέ, αγία Τριάδα, Θεοτόκο, αγία σώματα˙ δόξα, δόξα, δόξα της παντοδυναμίας σου και της βασιλείας σου, Κύριε, άπλωσε το λαμπρό σου και ευλογημένο σου χέρι και βγάλε μας μέσα από τον σκοτον τον βαθύ όπου είμαστε πεσμένοι και χαμένοι και πνιμένοι τόσες αιώνες, και φέρε μας εις το φώς σου τ’ αληθινό της βασιλείας σου, και βλόγα μας, τους αμαρτωλούς, και συχώρεσέ μας και καθάρισέ μας και ανάστησέ μας ως τον Λάζαρον, οπότε είναι η αγαθή σου θέληση˙

βλόγα την σημαίαν όπου μας λευτέρωσες από τους Τούρκους και διά της αγαθότης σου αφιέρωσε την του άγιου Γιώργη, βλόγα την σημαίαν όπου μας λευτέρωσες από τους τυράγνους και αφιέρωσέ την του άγιου Δημήτρη˙ και όποτε είναι η αγαθή σου θέληση, να λευτερώσεις και να στερεώσεις την πατρίδα, την θρησκεία, τους τίμιους ορθόδοξους χριστιανούς, γενικώς τους τίμιους ανθρώπους, τις χήρες και ορφανά και δυστυχισμένους τίμιους ανθρώπους, το σπίτι της αγαθής σου θέλησης, της καθέντρας σου, την σκλάβα σου, τα σκλαβόπουλά σου και όλους του σπιτιού, και μένα τον ανάξιον δούλο σου, όσοι από το πλάσμα σου φέρνουν δοξολογίαν εις την παντοδυναμίαν σου και εις την βασιλείαν σου και έχουν δικαιοσύνη εις την κοινωνίαν˙ σώσε,

Κύριε, όλους δώσε, Θεοτόκο, την υγείαν, όσοι παθόντες έρχονται εις την χάριν σου, Βαγγελίστρα μου δια να δοξαστεί ο πανάγαθος Θεός και η βασιλεία του, να πιστεύσουν οι τύραγνοι, οι άπιστοι και οι άδικοι, και να ιδούνε τί εστί Θεός παντουργός και η βασιλεία του, και μας τους αμαρτωλούς να μας βγάλεις από το σκότος το βαθύ όπου είμαστε τόσες αιώνες και να μας φέρεις εις το φώς το αληθινόν, και να μας προφυλάξεις από πάσαν κακόν και αστένεια, πάσα πικρόν και φαρμακερόν ζωΰφιον, πάσα έργα του διαβόλου, και από τους τυράγνους και αδίκους και οπαδούς τους και βρωμερισμένες τους δυνάμεις˙ νέκρωσέ τους χέρια, ποδάρια, να μην μπορούνε να κάνουν κακόν˙ στείλε τον πατέρα τους τον διάβολο, τον αφέντη τους, τον βασιλέα τους και αυτούς όλους τους αίτιους του κακού μαζί με τον αφέντη τους εις το πυρί εις το εξώτερον, προδότες της ηθικής και της αρετής, προδότες της δοξολογίας του Θεού και της βασιλείας του και γενικώς των τίμιων ανθρώπων.

Κύριε, σώσε μας και ένωσέ μας και μύρωσέ μας οπίσου, και κάμε μας μιαν ψυχή και ένα σώμα και δωσ’ μας ταπεινοσύνη, σωφροσύνην και αντρείαν και δύναμην πατρική. Ευλόγα και συχώρεσε και όσοι αγωνίστηκαν και όσοι αγωνίζονται αρχή και τέλος, θρησκευτικούς, πολιτικούς , στρατιωτικούς, περί της θρησκείας τους και πατρίδος, όποιας θρησκείας και αν είναι, και όσοι δίνουν τον όρκον τους περί αυτό και ορκίζονται ενώπιών σου και της βασιλείας σου να αγωνιστούν τιμίως δια το καλόν και ησυχίαν γενικώς της ανθρωπότης˙ σώσε, Κύριέ μου, όλους αυτούς τους αγαθούς ανθρώπους, και πεθαμένους και ζωντανούς.

Ο καθρέφτης

Ο καθρέφτης

Μάνος Στεφανίδης

Κοιτάζομαι προσεχτικά στον καθρέφτη
και βλέπω το πρόσωπο του πατέρα μου.
Τι κάνεις εδώ; τον ρωτάω. Δεν πέθανες;
Εσύ πέθανες, μου απαντάει...
                                                      1/5/15

Η αιώνια εφηβεία των νεκρών

Οι ζωντανοί γερνάνε μέρα με τη μέρα
κουβαλώντας τον χρόνο που τελειώνει 
κατάσαρκα σαν πληγή βαθιά.
Οι νεκροί υπάρχουν διαρκώς νέοι,
δεν φοβούνται μην γεράσουν,
οι ρυτίδες τους εξαφανίστηκαν,
η ηλικία τους μηδενίστηκε.
Μέσα στο διάφανο φως και τη σιωπή,
δεν φοβούνται τίποτε πια.
Η αιώνια εφηβεία των νεκρών.

ΥΓ. Από το βιβλίο "Τραγούδια για το Πένθος".

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος : "Οὐ τό σπεῖραι ποιεῖ πατέρα μόνον..."

«Οὐ τό σπεῖραι ποιεῖ πατέρα μόνον, ἀλλά τό παιδεῦσαι καλῶς. Οὐδέ τό κυήσαι μητέρα εργάζεται, αλλά το θρέψαι καλώς […]. Οὐχ ἡ φύσις, ἀλλ’ ἡ ἀρετὴ ποιεῖ πατέρας».

Απόδοση:

«Δεν σε καθιστά πατέρα από μόνο του το να σπείρεις· αλλά το να μεγαλώσεις το παιδί σωστά. Ούτε σε κάνει μητέρα η εγκυμοσύνη, αλλά το να αναθρέψεις το παιδί σωστά […]. Πατεράδες δεν φτιάχνει η φύση, αλλά ο σωστός τρόπος ζωής».

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος (PG 54, 436).

.

Έγραφα το 1999, στο βιβλίο Θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου:

«Συχνά […] η εξάρτηση από τον γονιό φέρει το ευγενέστερο προσωπείο: το προσωπείο της αγάπης. Σε τέτοια περίπτωση όμως πρόκειται για μια “αγάπη” κτητική. Ο άλλος δεν αντιμετωπίζεται ως μια ξεχωριστή ύπαρξη, αλλά σαν ιδιοκτησία. Κι έτσι, αντί να είναι στόχος της διαπαιδαγώγησης η διαμόρφωση του νέου ανθρώπου σε ελεύθερη και αληθινή προσωπικότητα, είναι η διατήρηση αυτής της εξάρτησης. Στην παράδοση της Εκκλησίας αυτός ο κίνδυνος έχει επισημανθεί έντονα. Στο ευαγγέλιο π.χ. σημειώνεται ότι η γυναίκα ξεχνά τους πόνους του τοκετού όταν γεννηθεί το παιδί, “από τη χαρά της που έ φ ε ρ ε έναν άνθρωπο στον κόσμο” (Ιω. 16:21) – κι όχι επειδή λ.χ. “α π έ κ τ η σ ε” παιδί».

«Θέματα Χριστιανικής Ηθικής Γ΄ Γενικού Λυκείου» (1999-2016), σσ. 97-98.

Θ.Ν.Π. /16-6-2019.

ΥΓ: Η ζωγραφιά, από το:

 http://www.osservatoreromano.va/en/news/beginning-faith

Μνήμη Μάνου Χατζιδάκι

Σαν χθες, την 15η ημέρα του Ιουνίου, το 1994 έφυγε από την ζωή, ο Μάνος Χατζιδάκις. Ευκαιρία, να θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ "Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Μάνος Χατζιδάκις" με παρουσιαστή τον Διονύση Σαββόπουλο! Σε αυτό, μας αφηγείται τα μουσικά "θέλω" του σπουδαίου δημιουργού.

Μυθολογία. Αερικό. Μ. Χατζιδάκι, Ν. Γκάτσου, τραγουδούν, Γ. Ρωμανός- Συριώτη

Χρήστος Γιανναράς: Πατρότητα και Παιδαγωγία

«Η αγάπη είναι η μόνη λέξη που έχουμε για να πει την ελευθερία. Δεν μπορείς ποτέ να αγαπήσεις με εξαναγκασμό ή από υποχρέωση, δεν γίνεται. Η αγάπη είναι το κορύφωμα της ελευθερίας.

Η εκκλησία σημαίνει κάτι που γίνεται, ένα γεγονός. Μετέχω σε ένα γεγονός και αυτό το γεγονός πως καθορίζεται; Στο Ευαγγέλιό της η εκκλησία, δηλαδή στο μήνυμα στο οποίο συνοψίζει την ταυτότητά της, λέει ότι εκκλησία είναι εκείνη η κοινή προσπάθεια, ο κοινός αγώνας όλων για να πραγματοποιήσουμε ένα τρόπο συνύπαρξης που να έχει διδάσκαλον την Αγία Τριάδα. »

Χρήστος Γιανναράς: Πατρότητα και Παιδαγωγία.

Ιερός Ναός Αγίου Nικολάου Ραγκαβά, Μάρτιος 2019.

ΣΤΗΝ ΜΕΓΓΕΝΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ

[ΠΙΝΑΚΑΣ: Caspar David Friedrich - Meeresküste bei Mondschein (1830)]

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Δεν προλαβαίνεις να χαρείς από το εκλογικό ράπισμα στην αριστερά του φθόνου και της υποκρισίας και να, έρχονται οι «διανοούμενοι» της ελευθερόφρονος δεξιάς να σε επαναφέρουν στην τάξη και να σε κάνουν να σκεφτείς πόσο καλά πιασμένοι είμαστε στην μέγγενη του διπλού ιστορικού υλισμού. Ιδού πώς: Θα είδατε, φαντάζομαι το θέμα της εκθέσεως στην οποία εξετάστηκαν πρόσφατα οι μαθητές των επαγγελματικών λυκείων. Ήταν μερικοί στίχοι της σπουδαίας Ιταλίδας ποιήτριας Άλντα Μερίνι. Δυο στίχοι της όμως προκάλεσαν την αγανάκτηση δύο διαπρεπών (στα όρια της Ελλάδας βεβαίως) δημοσιογράφων καθημερινής εφημερίδας. Ήταν οι στίχοι «Δεν έχω ανάγκη από χρήματα… Έχω ανάγκη από αισθήματα… από όνειρα που κατοικούν στα δέντρα… Έχω ανάγκη από ποίηση…». 

Θα ήταν άνευ σημασίας αν η αντίδραση προερχόταν από χρηματιστές ή νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους που βλέπουν να θίγεται το ιερό τους δισκοπότηρο. Οι δημοσιογράφοι όμως (Τ. Θεοδωρόπουλος και Στ. Κασιμάτης) εμφανίζονται ως… συντηρητικοί. Κι εδώ αρχίζει η τραγωδία όχι μόνο του τόπου αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, τραγωδία- γέννημα μιας τερατώδους σύγχυσης που θέλει να αγνοούνται τα θεμέλια μιας Πολιτικής Παράδοσης που είναι κατ’ εξοχήν οι αντιχρηματικές αξίες, οι αξίες της υποταγής της οικονομίας στην πολιτική και τον πολιτισμό. Αξίες τις οποίες η ελευθερόφρων κεφαλαιοκρατική δεξιά και οι ανανήψαντες (πρώην αριστεροί μα πάντα οικονομιστές στον πυρήνα της σκέψης και του βίου τους) δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε καν για λόγους προπαγάνδας αφού η φυσική ανεπάρκεια χρήματος για όλους θα επέβαλλε να καλλιεργηθούν ιδέες πέραν του οράματος «ό, τι φάμε κι ό,τι πιούμε». Αυτά όμως είναι άχρηστες λεπτομέρειες για τον δημοσιογράφο που φαντάστηκε πως η άγνωστή του Μερίνι θα μπορούσε να είναι συνοδοιπόρος των… Ερυθρών Ταξιαρχιών. Άχρηστες λεπτομέρειες ίσως όλα τούτα μα χρήσιμη η αλαζονεία που κάτι προοικονομεί εν όψει πολιτικής μεταβολής. Μεταβολής που κάνει ακόμη πιο απελπιστική την απουσία στην Ελλάδα ενός ρωμαλέου κινήματος υπεράσπισης του γνήσιου ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού. 

Σε ατζέντα Άγκυρας

του Μανώλη Μηλιαράκη

Στο προηγούμενο, 30-5-2019, φύλλο της «Χ», υπήρχε ο ισχυρισμός ότι « Ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι πάντα φίλος μου». Λίγες μέρες μετά, στις 7-6-2019, η εφημερίδα «Καθημερινή», που δεν έχει καμιά σχέση με αντιαμερικανισμό, αποκάλυψε «Χάρτη της Υπηρεσίας Ενεργειακών Πόρων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στον οποίο απεικονίζονται η υφαλοκρηπίδα που διεκδικεί στην Ανατολική Μεσόγειο η Τουρκία», χωρίς να παρουσιάζει και τις αντίστοιχες ελληνικές και κυπριακές θέσεις. Σύμφωνα μάλιστα με το δημοσίευμα της «Καθημερινής», τους χάρτες αυτούς «παρουσίασε κατά την περίοδο 2015-2017 ο Αμος Χοκστάιν, τότε αναπληρωτής βοηθός υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α., στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο κ. Χοκστάιν αποκάλυψε στην ιστοσελίδα mcclatchydc.com, ότι ο χάρτης, ο οποίος περιελάμβανε το σενάριο ενός αγωγού από το Ισραήλ στην Τουρκία παρουσιάστηκε στον κ. Ερντογάν κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για το Κυπριακό μεταξύ 2015 και 2017 και περιλαμβανόταν στην προσπάθεια επαναπροσέγγισης Άγκυρας και Τελ Αβίβ.

 Όπως αναφέρει, τον χάρτη έχουν στην κατοχή τους οι Λιβανέζοι, οι Ισραηλινοί αλλά και οι Κύπριοι…

Ο συγκεκριμένος χάρτης ήταν ένα σχέδιο επίλυσης των μεσανατολικών διαφορών αλλά και του Κυπριακού, καθώς απεικονίζει και έναν μελλοντικό αγωγό από το κοίτασμα «Αφροδίτη» προς την Κύπρο και από εκεί, απέναντι, στην Τουρκία. Είναι σαφές, κατέληγε το δημοσίευμα της «Καθημερινής», ότι η Ουάσιγκτον έβλεπε την ενέργεια ως καταλύτη για την επίλυση του Κυπριακού, για την επαναπροσέγγιση Τουρκίας και Ισραήλ, αλλά και τη δημιουργία στην Ανατ. Μεσόγειο ενός ενεργειακού κόμβου απεξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο».

Πάγια η πολιτική των Η.Π.Α.

Είναι φανερό ότι οι Η.Π.Α., προκειμένου να απεξαρτήσουν την Ευρώπη από το ρωσικό αέριο, για να είναι έτσι πάντα εξαρτημένη από αυτές και ταυτόχρονα να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του Ισραήλ, «δώριζαν» στην Τουρκία όλα όσα, κόντρα στο Διεθνές Δίκαιο, διεκδικεί σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, αρκεί η Άγκυρα να ομαλοποιούσε τις σχέσεις της με το Ισραήλ και να συναινούσε την επίλυση του Κυπριακού. Μη ξεχνάμε επίσης ότι και το 2004 οι Η.Π.Α. μαζί με την Αγγλία είχαν προσφέρει, σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχου του ΥΠΕΞ των Η.Π.Α., το Σχέδιο Ανάν στην Τουρκία ως αντάλλαγμα των διευκολύνσεών της, για την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων της Αμερικής στο χώρο της Μέσης Ανατολής.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

"...Οι επαναστάσεις, μεσιέ, δεν γίνονται με μοιρογνωμόνιο, γίνονται με όνειρα, με την εκρηκτική απελευθέρωση του έρωτα και την αποδιοργάνωση της τάξης.
Είναι ένα προσωπικό μονοπάτι απεξάρτησης. Πουθενά δεν υπάρχει τάξη στο σύμπαν, γιατί τάξη σημαίνει ορισμένο μέγεθος, χώρο και χρόνο, στασιμότητα, έννοιες ανύπαρκτες για το σύμπαν..."

Από το βιβλίο : Χρόνης Μίσσιος, Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι

Υποκρισίας εγκώμιο! Γιατί ο κόσμος χαίρεται και χαμογελά, δάσκαλε;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία των δασκάλων στην Καρδίτσα, για αντιπροσώπους στη ΔΟΕ, βγήκαν όλοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Άλλοι γιατί κέρδισαν, άλλοι γιατί δεν έχασαν, άλλοι γιατί θεωρούν ότι διασώθηκαν … Χαρούμενοι και χαμογελαστοί επειδή στην ψηφοφορία υπήρξε αύξηση της συμμετοχής και οι αντιπρόσωποι από 6 γίνανε 7.

Τεχνηέντως, παραβλέπουν όλοι, ή σχεδόν όλοι για να είμαστε ακριβείς, ότι όλα αυτά γίνονται με περίσσια υποκρισία. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, τις κομματικές – συνδικαλιστικές παρατάξεις, που όχι μόνο δεν τόλμησαν να αναβάλουν την διαδικασία, αλλά επιχειρηματολογούσαν κι όλας για την διεξαγωγή της, κολακεύοντας τους ανέντιμα απόντες από την πρωινή Γ.Σ. για την οποία, μάλιστα, είχε εξασφαλιστεί άδεια. Καταλήγανε με τα γνωστά: «τελευταία φορά», «να μην αδικήσουμε τους συνεπείς που είναι παρόντες» και άλλα τέτοια ηχηρά. Σε όσους τολμήσαμε να προτείνουμε αναβολή της έναρξης της συνέλευσης και των εκλογών και αν δεν έχουμε συμμετοχή τότε να επαναληφθεί σε μη εργάσιμη ώρα (λίγοι είναι αλήθεια αλλά αξιοπρεπείς), επισείανε την «σκληρή» κριτική, από αριστερά και δεξιά, για τις πιθανές συνέπειες των απόντων, για το ότι θα μας επιβληθεί παρουσιολόγιο, ότι έτσι διαλύουμε τις συνελεύσεις και άλλα παρόμοια. Δεν καταλαβαίνουν ότι με το να κρύβουμε το πραγματικό πρόβλημα, πελεκάμε τα πόδια μας.

Ανερυθρίαστοι παραταξιακοί στρατοί, κάνανε το «καθήκον» τους, ψήφισαν. Απέχοντας όμως από τη Γ.Σ. που είναι το κορυφαίο καθήκον (και για το οποίο δεν πήγαν σχολείο εκείνη τη μέρα). Υπήρξαν και οι «έντιμοι αδιάφοροι», που έχουν σιχτιρίσει το συνδικάτο και πήγαν κανονικά για μάθημα, αφού δεν είναι μέλη του Συλλόγου. Όταν όμως το συνδικάτο ενημερώνει για τίποτα αναδρομικά, συνταξιοδοτικά ή υπάρχουν προβλήματα, ίσως είναι οι πρώτοι που προστρέχουν…

Μίλτος Κουντουράς: Αγάπησα και ονειρεύτηκα ένα περίλαμπρο Σχολειό...Κλείστε τα Σχολεία...

 Γιώργος Τασιόπουλος

Τα σχολεία έκλεισαν, αποχαιρετιστήκαμε την Τρίτη με τις μνήμες του Πόντου, τιμώντας τα εκατόχρονα της φριχτής γενοκτονίας, και όλο το σχολείο την άλλη ημέρα με μουσική, λόγο και κίνηση γιορτάσαμε με ενθουσιασμό τη λήξη του σχολικού έτους και την έναρξη των θερινών διακοπών. 

Τα σχολεία έκλεισαν και φέτος, και τα τόσα χρόνια στην εκπαίδευση, σε κάνουν να σκέφτεσαι αλλιώς ετούτες τις στιγμές. Δεν τρέχει το μυαλό να φτερουγίσει στις αμμουδερές παραλίες, δεν αναζητά με λαχτάρα να ξανοιχτεί στα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου, να αντικρίσει η ματιά το απέραντο γαλάζιο... 

Όπως είπα και στους γονείς, σε καμιά βδομάδα θα ψάχνω τα πρόσωπα των μαθητών μου, θα αναπολώ σκηνές από την παρέα μας στην τάξη.

 Μάλλον με διακατέχει ο φόβος ότι σε κάποιο από τα επόμενα χρόνια θα έρθει εκείνη η δύσκολη απόφαση του αποχωρισμού...
Τα χρόνια της αποστράτευσης...
και δεν είναι μόνο ότι θα στερηθώ την αναντικατάστατη συντροφιά των μαθητών μου, είναι και ο φόβος ότι το σχολείο που θα αποχαιρετίσω δεν θα είναι αυτό που ονειρεύτηκα...

Με αυτές τις σκέψεις το πρωινό της Παρασκευής αποχαιρέτισα τους γονείς και καλή την τύχη, το ίδιο απόγευμα στο περίπτερο της Ακαδημίας, οικείο πια, μιας και η πτώχευση της χώρας το μετέτρεψε σε παλαιοβιβλιοπωλείο, όπου οι πτωχευμένοι βιβλιόφιλοι ανταλλάσσουν τα βιβλία τους για λίγα ευρώ, βρήκα το δίτομο έργο του Μίλτου Κουντουρά.

Θυμάμαι από τα χρόνια που σπούδαζα, όταν συναντούσα βιβλία για δασκάλους σαν τον Κουντουρά και τον Δελμούζο με διακατείχε άπειρος θαυμασμός για το έργο τους.  Δάσκαλοι που έκαναν τους μαθητές τους για όλη τους τη ζωή να τους θυμούνται και να τους μνημονεύουν.

Ο Μίλτος Κουντουράς δε γοήτευσε μόνο τους μαθητές του, δεν ήταν απλώς ένας εμπνευσμένος παιδαγωγός. Το εκπαιδευτικό του όραμα, σε πείσμα των δύσκολων καιρών και των αντίξοων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών στην εποχή του, δεν τον πτόησαν.  Προσπάθησε να θέσει σε εφαρμογή το όραμά του, όταν ανέλαβε τη διεύθυνση του Διδασκαλείου Θηλέων Θεσσαλονίκης (1927-1930).

"Κλείστε τα Σχολεία", ο τίτλος του δίτομου έργου του, όχι όμως για θερινές διακοπές...

Όπως ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του:

"... μίγμα απαισιοδοξίας και αισιοδοξίας... με ένα σύστημα 

βγαλμένο από τη μελέτη της ζωής... Αυτό δημιουργεί την παρήγορη απόλαυση της ζωής που ορμά εξελικτικά προς το Όμορφο, συμφιλιωμένη, οδηγούμενη και ανυψούμενη από τα διπλά στηρίγματα της Αγάπης και της Αλήθειας."

Επέλεξα δυο μικρά εδάφια με τις σκέψεις του, δείγμα της απαισιόδοξης οπτικής του για την εκπαίδευση στην εποχή του, αλλά και την ανάγκη διαρκούς προσπάθειας για αναμόρφωση του δημόσιου σχολείου.

Αισιόδοξη ελπίδα το όραμά του, παραμένει ζωντανό και αιτούμενο!

Καλό καλοκαίρι! Ο Σεπτέμβρης είναι κοντά!!!

Κλείστε τα Σχολεία 

" Η αλήθεια είναι αυτή. Σχολειό πια δεν υπάρχει. Κινείται μονάχα ακόμη ένας ανήθικος κι αρρωστημένος οργανισμός γεμάτος από δηλητήριο και παραφροσύνη, που πολύ σύντομα θα επιδράσει θανατηφόρα σ’ όλη την κατοπινή ζωή του τόπου μας. Μια σάπια και ξεχαρβαλωμένη μηχανή, όπου από ανάγκη ρίχνουμε μέσα μια καθαρή κι αγνή ζωική παραγωγή -τα ευκολόπλαστα παιδιά μας- για να μας τα μεταβάλει ύστερ’ από λίγα χρόνια σε μούμιες κατάξερες και φασκιωμένες ή σε κινούμενα μιάσματα ανασυρμένα σαν από τάφους (...)

Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός.

Αγάπησα και ονειρεύτηκα ένα περίλαμπρο Σχολειό κι αποφάσισα να θυσιάσω κάθε μου υλική ευζωία σε μια ψυχική μου ικανοποίηση. Κι είδα, όσο έζησα εκεί μέσα, τη ρίζα του κακού τόσο βαθιά του εισχωρημένη, ώστε απελπισμένος να καταλήξω πολλές φορές στην εξωφρενιτική ανακραυγή των σημερινών γραφομένων μου: Κλείστε τα Σχολειά! Γιατί ο οργανισμός αυτός, που τον εθέσπισε βέβαια σε παλαιότερα χρόνια ένας αγνός ενθουσιασμός και μια ομαδική αγάπη, κατάντησε στην εξέλιξη του από ορισμένες αιτίες και αφορμές, μια αθλιότητα κι ένα ψέμα που πρέπει να χτυπηθεί και να εκλείψει, αν δε θέλουμε οι αμέσως ερχόμενες γενεές να πληρώσουν πολύ ακριβότερα από εμάς τις αμαρτίες των γονιών τους…

Μπείτε μέσα μια στιγμή και μυρίστε τον αέρα του. Βρώμα και δυσωδία. Και η παιδική ψυχή, η μαλακιά ακόμη, δέχεται ολημερίς και διαμορφώνεται σύμφωνα με τέτοιες θανατηφόρες επιδράσεις. Πουθενά η ωραία κ’ ελεύθερη ψυχή. Πουθενά η δονούμενη από ενέργεια κι αλήθεια ζωή. Ένα νεκρό, σχολαστικό, κατάξερο, αφιλοσόφητο γράμμα, κατακουρελιασμένο κι αυτό. έτσι για τα μάτια…" 

Το όραμά του 

"Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους κι όχι νευρόσπαστα που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.

Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους, καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κ’ εξωτερικά τη ζωή, μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.

Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη τη σεβάστηκα και την αγάπησα, οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν, και περιφρόνησα με αγανάκτηση το μυαλό το σκλαβωμένο μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.

Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν – αλίμονο αν δεν μας μισούσαν, αυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.

Γιατί μαθητής μου εμένα δεν είναι ‘κείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια, αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία. Μαθητής μου δεν είναι ‘κείνος που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη, αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές της επικίνδυνης πάλης θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει, αρνιούμενος ίσως στο τέλος εμένα."

Πρόχειρο χειρόγραφό του με σημειώσεις για το λόγο του

στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30 στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης (Φ3)

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ (ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΑΠΑΝΤΑ), ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΣΧΟΛΙΑ, ΑΛΕΞΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ, ΤΟΜΟΣ Α', ΕΚΔ. "ΓΝΩΣΗ"

Αρχιμ. Γερμανός Δημάκος: Ο «παπά – Ανυπόμονος» της Αντίστασης

Ο Γερμανός Δημάκος γεννήθηκε το 1912 στο Αγριδάκι Γορτυνίας και στα χρόνια της Κατοχής, αν και καλόγερος, εντάχτηκε στον ΕΛΑΣ, παίρνοντας το ψευδώνυμο «παπά – Ανυπόμονος» από τον Αρη Βελουχιώτη όταν κατατάχτηκε. Το 1940 ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι Δαδιού – Αμφίκλειας Φθιώτιδας. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ στο Δαδί. Διορίστηκε πρόεδρος της κοινότητας, με έγκριση της οργάνωσης του ΕΑΜ.

Στο χωριό Κουκουβίστα της Γκιώνας, στις 14 Μάη 1943, γνώρισε τον Άρη Βελουχιώτη. Από τότε, τον ακολούθησε στην Ηπειρο, στη Ρούμελη, στη Θεσσαλία, στο Μοριά. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ξαναγύρισε στο Μοναστήρι του Αγάθωνα της Υπάτης. .

Όλα τα κατοπινά χρόνια έμεινε ηγούμενος στη Μονή Αγάθωνα. Το 1968, επί χούντας, καταγγέλθηκε ότι εκφράζεται υπέρ της αριστεράς, ότι ανήκει σ’ αυτήν ιδεολογικά και ότι αρνείται να ψάλει το Πολυχρόνιο. Πέρασε από Συνοδικό Δικαστήριο, αλλά αθωώθηκε.

Δωρεάν θερινό σινεμά στην Αθήνα - Ξεκινούν την Τετάρτη οι προβολές

Από τις αγαπημένες συνήθειες του καλοκαιρού

Το αγαπημένο καλοκαιρινό ραντεβού, το Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας (Athens Open Air Film Festival), σε συνδιοργάνωση με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), επιστρέφει για 9η χρονιά με μαγικές εκδηλώσεις από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο, με καινούργιους και πανέμορφους χώρους προβολών και με ένα συναρπαστικό πρόγραμμα ταινιών.

Ξεχωριστές γωνιές της πόλης, αρχαιολογικοί χώροι, άλση, πλατείες, παραλίες και μερικά από τα ομορφότερα μουσεία και σημεία της Αθήνας - και όχι μόνο - μεταμορφώνονται σε θερινό σινεμά με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Η πολυαναμενόμενη κινηματογραφική γιορτή είναι ένας εναλλακτικός και αφοπλιστικά όμορφος τρόπος να βλέπεις ταινίες και ταυτόχρονα να αντικρίζεις την πόλη όπως δεν τη φανταζόσουν ποτέ.

Φέτος ειδικά, οι προβολές του 9ου Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας επιθυμούν να επαναφέρουν τη μεγαλειώδη εμπειρία που αποτελεί το να παρακολουθεί κανείς κλασικές και αγαπημένες ταινίες, σε εξαιρετικές συνθήκες προβολής και ξανά σε μεγάλη οθόνη, εκεί που είναι άλλωστε και η θέση τους.

Για τον λόγο αυτό το πρόγραμμα απαρτίζεται από αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά σκηνοθετών όπως ο Φεντερίκο Φελίνι, ο Ντέιβιντ Λιντς, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, ο Λουίς Μπουνιουέλ, ο Ακίρα Κουροσάβα, ο Ζαν Πιέρ Μελβίλ, ο Φρίντριχ Μούρναου, ο Μάικ Λι, ο Στίβεν Φρίαρς, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και άλλοι.

Μεταμοντέρνα διολίσθηση στην ανθρωπολογική εκμηδένιση versus εθνικές κοσμοθεωρίες και εθνικοί πολιτισμοί. Κονδύλης, μεταμοντερνισμός και ανθρωπολογικές παλινδρομήσεις.

Ακατάσχετη μεταμοντέρνα φλυαρία, τελευταία, για το «πως πρέπει να είναι (ο μεταμοντέρνος) άνθρωπος». Μεγάλα πλήγματα επίσης κατά της αισθητικής, της λογικής και του ορθολογισμού των ανθρώπων. Εκθειάζονται διεστραμμένες έξεις (δεν μιλάμε για εκ φύσεως ιδιότητες κάποιων ανθρώπων, βλ. πιο κάτω), η ελευθεριότητα (ονομάζεται βέβηλα ελευθερία), τα «δικαιώματά» κάποιοι τα οικειοποιούνται αυθαίρετα (εδώ έχουμε σύγχυση μεταξύ πολιτικών δικαιωμάτων και δικαίωμα στην ασυδοσία, στις έκλυτες αντί-αισθητικές συμπεριφορές) και τις εκ φύσεως κάθε είδους ανθρώπινες ιδιαιτερότητες μειονοτήτων τις γενικεύουν για να καλύπτει κάθε είδους αντί-αισθητικές αυθαιρεσίες (τις οποίες καταχρηστικά και ανήθικα εκμεταλλεύονται για να γενικευθεί η συμπάθεια σε διαστροφές που επέφεραν οι αδυσώπητες λειτουργικές ανάγκες της μεταμοντέρνας εποχής). Για την «ισότητα», επίσης τα ίδια ισχύουν (εδώ έχουμε σκόπιμη πρόκληση σύγχυσης με χυδαία εξομοίωση και εξίσωση που παραβλέπει όχι μόνο την αισθητική και την ιδιοσυστασία του κάθε ανθρώπινου όντος αλλά και τις επιταγές για κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένες ιεραρχίες του πολιτικά πολιτισμένου βίου).

Το παρόν κείμενο για τον μεταμοντερνισμό ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο. Στο τέλος του παρόντος παραθέτω αυτούσια μερικές δεκάδες αποσπάσματα από τον Κονδύλη συναφή με σύγχρονα και επίκαιρα ζητήματα.

Σίγουρα, όσο και αν σε κάποια κράτη που κατηφορίζουν προς την Άβυσσο συζητήσεις περί αυτών περίπου «απαγορεύονται» ή ακόμη και εξεζητημένα «λογοκρίνονται», αναμφίβολα αποτελούν τα μεγάλα ζητήματα του μέλλοντος. Είναι η διαφορά

• Φυσικού/φυσιολογικού και αφύσικου / διαστρεμμένου,
• λογικού και παράλογου,
• ορθολογισμού και παράκρουσης.

Πολιτικός πολιτισμός σημαίνει σμίλευση των επιταγών του συλλογικού βίου εντός των πολιτικών ομάδων (σήμερα των κρατών) για πρόοδο, υψηλά επιτεύγματα στην τεχνολογία, την τέχνη, τα γράμματα και οτιδήποτε άλλο νοούμενο φυσικά, λογικά και ορθολογιστικά δυναμώνει την ανθρωπολογική υπόσταση, την αισθητική και την ευημερία, την ευταξία και την ευνομία. Προϋπόθεση είναι δημοκρατικός προσανατολισμός προς την Πολιτική ελευθερία και η κοινωνικοπολιτική σμίλευση της πολιτικής ηθικής, της διανεμητικής δικαιοσύνης και των νόμων.

Όσοι εκ φύσεως ή εξ ατυχήματος μειονεκτούν τυγχάνουν αυτονόητης θετικής διάκρισης.Διασφαλίζεται η ευημερία τους και ο πολιτισμένος άνθρωπος τους συμπεριφέρεται με αγάπη και συμπάθεια. Αυτό όμως είναι ένα πράγμα και άλλο η καταχρηστική εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων που χρειάζονται συμπάθεια και βοήθεια για να αναμιγνύονται διαφορετικές καταστάσεις με σκοπό να ενθαρρυνθεί η παρακμή, η διαστροφή και η παγίδευση ανυποψίαστων στα ανθρωπολογικά θανατηφόρα γρανάζια της μεταμοντέρνας εκμηδένισης.