Η ανηθικότητα των Κυβερνώντων – Μεταμοντέρνα Αριστερά (14)

Του Ηλία Παπαναστασίου

 Εάν το ερώτημα «Ο Σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε ποιος αγιάζει τον Σκοπό;;;» του Leon Trotsky είναι επίκαιρο, πολύ περισσότερα ερωτήματα παραμένουν επίκαιρα. 

Π.χ. ποιος θα σταματήσει τον κατήφορο ανθρώπων που άλλα λένε, άλλα σκέφτονται, άλλα εφαρμόζουν και άλλα εξυπονοούν… Ποιος θα σταματήσει έναν απίστευτο ηθικό κατήφορο που οδηγεί κυριολεκτικά σε έναν ψυχοπνευματικό αφανισμό ολόκληρο λαό;;;

Ποιος θα συγκρατήσει τους πειναλέους – για να θυμηθούμε και τον «Πειναλέοντα» του Μποστ προδικτατορικά…– των νεοδιοριζόμενων Συριζαίων, κρατικοδίαιτων Λεβέντηδων; Που σε πόζα Καρανίκα κοροϊδεύουν την μάζα δηλαδή την λαϊκή πλέμπα για την οικονομική της απελπισία και τακτική ασχετοσύνη να εκμεταλλευτεί «γνωριμίες ή κονέ» όπως η πλειοψηφία των Lumpen ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, γνωστών στην πιάτσα για την ατσιδοσύνη τους να εξαργυρώνουν την κομματική και εκλογική σχέση τους με τον ΣΥΡΙΖΑ με μια θέση στο Δημόσιο;;; 

Ποιος τέλος θα βάλει ένα οριστικό τέρμα στην νοοτροπία Μαρίας Αντουανέττας και Λουδοβίκου 16ου που διακατέχει πολλούς ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ της Κρατικοδίαιτης Σχολής δηλαδή όλων των Χρυσοκάνθαρων που κολλάνε στο Δημόσιο Πρυτανείο για να βολευτούν ή «διοριστούν»; 

Ποιος – τέλος…– θα αντισταθεί στην ανείπωτη παρακμή και εκφυλισμό που ταλανίζει την Ελληνική Κοινωνία και συνολικότερα τεράστια τμήματα του ελληνικού λαού; 

Αυτά είναι αναπάντητα ερωτήματα που γυροφέρνουν – ή ταλαιπωρούν και «ταλανίζουν»…– τον εγκέφαλο των ελληνικών λαϊκών μαζών και «αναποδογυρίζουν» την ισορροπία της γλίσχρας και ανεμοζαλισμένης «κοινωνικής» τους συνείδησης …Γιατί, το μεγάλο ερώτημα που ανακύπτει είναι «υπάρχει ελπίδα;» Υπάρχει προοπτική για δημιουργία μαζικού κινήματος αντίδρασης απέναντι σε μια λαοκτόνα και εθνοκτόνα πολιτική λιτότητας; 

Ας δούμε τα πράγματα με την σειρά. 

Έχουμε τονίσει επανειλημμένα πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει «υποδειγματικά» την ψυχοσύνθεση και νοοτροπία του Lumpen και Lumpen Μικροαστού συν την «ηγεμονική συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ που είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι και ειδικότερα αυτοί της Μεσαίας και Ανώτερης Κοπής δηλαδή η τυπική Κρατική Γραφειοκρατία ή Μανδαρινάτο τύπου « Κινέζικης Αυτοκρατορικής Εποχής». 

«Λογιστικός έλεγχος: μια έρευνα με θέμα το ελληνικό χρέος»

Τώρα στα ελληνικά

18 Ιουνίου 2015: Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους παρουσίασε μια προκαταρκτική έκθεση των εργασιών της κι ενώ η πρώτη είδηση στα ΜΜΕ ήταν οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους Θεσμούς. Σύμφωνα με τα πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας, το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν μη βιώσιμο, ενώ το χρέος προς την Τρόικα (εκείνη την περίοδο αντιστοιχούσε στο 85% του συνολικού δημόσιου χρέους) κρίθηκε παράνομο, επονείδιστο και αθέμιτο.

Τρία χρόνια μετά τη δημοσίευση αυτής της λεπτομερούς έκθεσης με θέμα την αιτία του ελληνικού δημόσιου χρέους, η CADTM (Επιτροπή για την Κατάργηση των Άνομων Χρεών) και η Zin TV με χαρά αναγγέλλουν την ολοκλήρωση της παραγωγής και την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ με τίτλο L’Audit. Enquête sur la dette grecque («Λογιστικός έλεγχος: μια έρευνα με θέμα το ελληνικό χρέος»).
Στον ντοκιμαντέρ γίνεται μια αναδρομή στην άνευ προηγουμένου αλληλουχία πολιτικών και ιστορικών γεγονότων επί των ημερών μιας κυβέρνησης κατά της λιτότητας σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ. Πρόκειται για μια περίοδο που ξεκινά από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, περνά από τη σύσταση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, τη συντριπτική επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και φτάνει μέχρι τη συνθηκολόγηση και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Πλέον, με το τρίτο μνημόνιο να έχει τυπικά σχεδόν ολοκληρωθεί, το μήνυμα είναι ότι τα βάσανα της Ελλάδας σιγά σιγά τελειώνουν και ότι σύντομα θα μπορεί επιτέλους να ξαναβγεί στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι το τρίτο μνημόνιο είναι παρόμοιο με τα δύο προηγούμενα καθότι εξακολουθεί να καθιστά την Ελλάδα δέσμια των δανειστών της, αυξάνει το δημόσιο χρέος και άρα σιγά σιγά διαβρώνει τις πιθανότητες επιβίωσης του ελληνικού λαού.

Με αυτά τα διεθνή δεδομένα, η ανάλυση της περίπτωσης της Ελλάδας είναι σημαντική για να αντλήσουμε τα απαραίτητα διδάγματα, να προσαρμόσουμε τις στρατηγικές μας και να οριοθετήσουμε καλύτερα τις εναλλακτικές λύσεις που προκρίνουμε στον αγώνα μας κατά του αθέμιτου χρέους.

Καλή θέαση!

Σημ: Το ντοκιμαντέρ σύντομα θα κυκλοφορήσει και σε DVD. Αν θέλετε να το προμηθευτείτε, μπορείτε να μας γράψετε στην ηλ. δ/νση: anouk@cadtm.org

To αθέατο παίγνιο πίσω από την απέλαση των δύο Ρώσων - Σταύρος Λυγερός

 

Η απέλαση δύο στελεχών των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, που βρίσκονται στην Ελλάδα με διπλωματική ιδιότητα, και η απαγόρευση εισόδου στη χώρα δύο άλλων, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Όπως είναι γνωστό, η κίνηση της Αθήνας έγινε στις 6 Ιουλίου και καθόλου τυχαία δημοσιοποιήθηκε –μέσω της Καθημερινής– την ημέρα έναρξης της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι εδώ και χρόνια η Μόσχα επιχειρεί να αποκτήσει ερείσματα και επιρροή στην Ελλάδα. Για τον σκοπό αυτό, μάλιστα, χρησιμοποιεί σαν όχημα την Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία, άλλωστε, είναι κεντρική συνιστώσα της ρωσικής εθνικής ιδεολογίας και ως εκ τούτου οι Ρώσοι παραδοσιακά βλέπουν με ξεχωριστό ενδιαφέρον την Ελλάδα. Το ίδιο και την Κύπρο, στην οποία, λόγω και της παραδοσιακής στάσης τους στο Κυπριακό, έχουν αποκτήσει και επιρροή και ισχυρά ερείσματα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, με τη συνεχή παρότρυνση-πίεση της αμερικανικής πρεσβείας οι ελληνικές υπηρεσίες, ειδικά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούν συστηματικά τις άμεσες και έμμεσες ρωσικές δραστηριότητες. Οι Αμερικανοί, μάλιστα, φροντίζουν να παραδίδουν κάθε τόσο φακέλους με υλικό, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν κλίμα επικίνδυνης ρωσικής διείσδυσης και κατ’ επέκτασιν να εξωθήσουν την Αθήνα στη λήψη μέτρων.

Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, ωστόσο, απέφευγαν σπασμωδικές αντιδράσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να θέσουν σε δοκιμασία τις διμερείς σχέσεις. Ακόμα κι όταν Ρώσοι “διπλωμάτες” υπερέβαιναν τα όρια, γίνονταν κάποιες διακριτικές συστάσεις, οι οποίες κατά κανόνα έφερναν αποτέλεσμα. Είναι κοινός τόπος, άλλωστε, ότι πολύ περισσότερο από τις ρωσικές υπηρεσίες είναι στελέχη των αμερικανικών, γερμανικών και άλλων δυτικών υπηρεσιών που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν ξέφραγο αμπέλι, υπερβαίνοντας κατά προκλητικό τρόπο το πλαίσιο που υπαγορεύει η διπλωματική ιδιότητά τους.

Αυτό ισχύει όχι μόνο στο επίπεδο της συλλογής πληροφοριών, αλλά και στο επίπεδο διείσδυσης σ’ όλο το φάσμα των μηχανισμών που ασκούν εξουσία και επιρροή (κεντρικό κράτος, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Εκκλησία, επιχειρηματική ελίτ, συνδικάτα, Μίντια, πανεπιστήμια, ΜΚΟ κλπ). Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι π.χ. οι αμερικανικές και γερμανικές δραστηριότητες αντιμετωπίζονται με υπερβάλλουσα ανοχή, με το πρόσχημα της εταιρικής σχέσης, ενώ οι αντίστοιχες ρωσικές αντιμετωπίζονται συγκριτικά με αυστηρότητα, επειδή θεωρούνται περίπου εχθρικές.

Είχαν υπερβεί τα όρια

Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963) - Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιώνείμαστε μες στο δικό μας κόσμο.

Η πιο όμορφη θάλασσα

είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.

Τα πιο όμορφα παιδιά

δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες μας

δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.

Κι αυτό που θέλω να σου πω,

το πιο όμορφο απ' όλα,

δε σ' τό 'χω πει ακόμα.

(Μτφ. Γιάννης Ρίτσος)

---

Το «έθος», η πολυπολιτισμικότητα και ο μεταφασισμός

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Παγκοσμιοποίηση, κινητικότητα, πολυπολιτισμικότητα, διαφορετικότητα, μειονότητες, δικαιώματα, αλληλεγγύη. Λέξεις, που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, επενδυμένες με ανώτερο αξιακό φορτίο, τέτοιο και τόσο, ώστε ο καθένας που προβάλλει στοιχειώδη προβληματισμό να στιγματίζεται ως φοβικός, συντηρητικός, ενδεχομένως ελλιπούς μόρφωσης, αν όχι και ακροδεξιός κρυπτοφασίστας. Με αυτές τις υπέροχες λέξεις περιγράφονται αρχές κι αξίες που κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να ενστερνίζεται.

Ποιος δεν θα ήθελε άραγε να ζει σε ένα «παγκόσμιο» χωριό ειρήνης και ευημερίας για όλους;

Όμως όλα αυτά είναι απολύτως θεωρητικά, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα στην εποχή μας, όταν αντιμετωπίζονται μονόπλευρα και επιφανειακά. Μέσα από μια καλοπροαίρετη πλην εντελώς επιφανειακή τους προσέγγιση, λειτουργούν σε βάρος των κυρίαρχων διακυβεύσεων σήμερα τόσο του ελληνικού λαού, όσο και ευρύτερα.

Γιατί άραγε υπάρχουν τόσο έντονες αντιδράσεις, από εντελώς διαφορετικές πλευρές, απέναντι σε αυτού του τύπου τις εξελίξεις που περιγράφονται όμορφα με αυτές τις λέξεις; Είναι μήπως μόνο η αμορφωσιά και η φοβίες που αυτή προκαλεί, με μόνο κάποιους επαΐοντες να γνωρίζουν και να προσπαθούν δια της προπαγάνδας -κι όχι μόνο- να επιβάλλουν αυτό που «ανακάλυψαν» στη μετανεωτερική εποχή, ότι τάχα είναι καλό για όλους;

Είναι, όμως, η ίδια η πραγματικότητα και η δραματικότητα που έχει προσλάβει η ίδια η προσπάθεια για την καθημερινή μας επιβίωση, που μας οδηγεί να δούμε τα θέματα αυτά σε όλες τους τις διαστάσεις και στο βάθος τους κάτω από την επιφάνεια. Διότι στην επιφανειακή ανάγνωση και την εύκολη αποδοχή των παραπάνω νοηματοδοτήσεων, αγνοείται επιδεικτικά τόσο η γεωπολιτική διελκυστίνδα μεταξύ των μεγάλων εθνών-κρατών, που αντιμάχονται για τις σφαίρες επιρροής τους, όπως και ότι η διελκυστίνδα αυτή έχει ήδη τεθεί υπό την «κηδεμονία» των περίφημων αγορών.

Η παγκοσμιοποίηση και όλα τα συμπαρομαρτούντα εργαλεία της σε πολιτισμικό -εκτός από το οικονομικό, πολιτικό, ακόμη και το στρατιωτικό επίπεδο-, η μετανεωτερικότητα δηλαδή, όπως επίσης μια γενική και αόριστη αναφορά στη δημοκρατία, η ισότητα ευκαιριών, ο δικαιωματισμός, η πληθυσμιακή κινητικότητα, εν τέλει η ίδια η πολυπολιτισμικότητα, έρχονται να νοηματοδοτήσουν και να εμπεδώσουν στην κοινή συνείδηση το νέο καθεστώς, που μπορεί να ορισθεί ως μετα-φασισμός, ήτοι ως η εκσυγχρονισμένη μορφή εκείνου του πρωτόγονου και θεωρούμενου ως «πούρου», ή κλασσικού φασισμού, πέραν της γνωστής νεοφασιστικής, αλλά εξ ίσου πρωτόγονης τόσο σε συμβολικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο εκδοχής του. Ένα «εκλεπτυσμένο» μεταφασιστικό καθεστώς παγκόσμιας επικυριαρχίας, δια της αντιστροφής των εννοιών στο πολιτισμικό πεδίο, ενώ επί της εφαρμοσμένης πολιτικής, δια του χρέους αφ’ ενός, και δια της πολεμικής μηχανής αφ’ ετέρου, ενδεδυμένο όμως τη ροζ προβιά της προοδευτικότητας, των αναγκαίων «συμβιβασμών» και της «ανοχής» δια της πολυπολιτισμικότητας. Μιας προοδευτικότητας και ενός περίεργου τύπου «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» που θα πρέπει να εξαχθεί και να επιβληθεί με κάθε τρόπο στους καθυστερημένους «ιθαγενείς» των μικρότερων εθνών-κρατών της περιφέρειας, προτού αλώσει την ίδια τη μητρόπολη.

Επίτροπος Ε.Ε. Χαν: Αλλαγή συνόρων Ελλάδας – Αλβανίας !!!

• Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ 

Μετά την «Συμφωνία των Πρεσπών» μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ, ο κ. Κοτζιάς μας ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ ότι πριν φύγει για καλοκαιρινές διακοπές, θα λύσει και τις διμερείς εκκρεμότητες με την Αλβανία!! Άγνοια κινδύνου; Διατεταγμένη υπηρεσία;;

Θυμίζουμε, κάποια από το πλήθος των εκκρεμοτήτων:

1. Ελληνική Αλβανική Εθνική Μειονότητα, αναγνωρισμένη από το Αλβανικό Σύνταγμα. Καταπάτηση Περιουσιακών στοιχείων της στην επαρχία Χειμάρας και αλλού.
2. Νεκροταφεία και οστά διάσπαρτα σε πολλά σημεία Ελλήνων φαντάρων και αξιωματικών, πεσόντων στο «Αλβανικό Έπος» κατά της Ιταλικής Φασιστικής εισβολής
3. ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας- Αλβανίας, η οποία είχε εγκριθεί και από την Αλβανική πλευρά και αργότερα.. ξε-εγκρίθηκε…
4. Το «εμπόλεμο», η λήξη του οποίου δεν έχει κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή.

Στις 11/7, μιλώντας σε συνέδριο για την ανάγκη επίτευξης συμφωνιών στα Βαλκάνια στο Λονδίνο, ο Επίτροπος κ. Χαν υπεύθυνος για την διεύρυνση της Ε.Ε., είπε μεταξύ άλλων, πως αν υπάρξει συμφωνία ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία θα γίνει και αναδιάρθρωση των συνόρων!!

Ονούρ Χαμζάογλου, γιατρός ταγμένος στη δημόσια υγεία, πανεπιστημιακός δάσκαλος και το χειρότερο αριστερός!!!

Ονούρ Χαμζάογλου, γιατρός ταγμένος στη δημόσια υγεία, πανεπιστημιακός δάσκαλος και το χειρότερο αριστερός!

Κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τουρκίας από τις 16 Φεβρουαρίου γιατί έκανε το ¨"ειδεχθές" έγκλημα να ζητήσει να σταματήσουν οι πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφρίν (που τόσο ειρωνικά ονομάζονται «κλάδος ελαίας»).

Δύο εικόνες και ένα απόσπασμα από θεατρική παράσταση... / Του Γιώργου Γκόντζου

Δύο εικόνες και ένα απόσπασμα από θεατρική παράσταση...  

Τώρα που στην επέτειο των 44 χρόνων από την Τουρκικό Αττίλα, και ενώ στην Κύπρο, επιβάλλονται από τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) με "υπερήφανο χορηγό", εκτός των άλλων και την Γερμανική Πρεσβεία, οι "κατάλληλες λέξεις", σε ένα "Γλωσσάρι" στο οποίο προτείνονται "πολιτικά ορθές " γραφές, για παράδειγμα, αντί για "Κατεχόμενες περιοχές-Κατεχόμενα", να γράφεται "Βόρειο μέρος της Κύπρου",  αντί "Τούρκος εισβολέας" να υπογραμμίζεται το "Τουρκικός στρατός", αντί " κλεμμένες περιουσίες" να σημειώνεται "ελληνοκυπριακές περιουσίες στον βορρά" ή "επηρεαζόμενες περιουσίες" κ.λ.π. 

Ας θυμηθούμε, αφού ακόμη επίσημα στην χώρα μας δεν έχουμε εφαρμογή, για τα εθνικά θέματα, ανάλογου "Γλωσσαρίου" (Φυσικά ο νέος "μακαρθισμός" είναι σε πλήρη, διατεταγμένη, υπηρεσία) 

α) το προσφυγόσημο ή το προσφυγικό γραμματόσημο του χαράκτη Τάσσου Αλεβίζου, 

β) την ζωγραφική σε πέτρα του Γιάννη Ρίτσου που κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου "Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο" 

και γ) το ακόλουθο συγκλονιστικό απόσπασμα από την παράσταση που ανέβασε πριν τέσσερα χρόνια το καλλιτεχνικό σωματείο ''ΕΞΑΥΔΑ'' ,στα Γιάννινα, ''Μια ενδιαφέρουσα ζωή'', βασισμένη στο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη ''ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ''

ΔΕΣΠΟΙΝΑ...Κι έφτασα... Έμεινα εκεί απέξω, στην απέναντι μεριά του δρόμου, να κοιτάζω.  Ώρες πολλές, μέχρι που πήρε και βασίλευε. Βλέπω τότε κι ανοίγει η πόρτα. Βγήκε από μέσα ένας άνδρας κι ήρθε προς εμένα. Με ρώταγε κάτι στα τούρκικα.  Δεν ήταν Τουρκοκύπριος. Έποικος, φερμένος ποιος ξέρει από που. Δεν καταλάβαινα εγώ να του απαντήσω.Κι όσο δεν του μιλούσα εγώ,αυτός άρχιζε να θυμώνει. Μου μίλαγε έντονα, μπορεί στο τέλος και να μ' έβριζε.  Μιλιά εγώ, μονάχα τον κοιτούσα.  Και κάποια στιγμή, θα κουράστηκε μάλλον, απόμεινε να με κοιτάει κι αυτός.  Και φαίνεται πως είδε όλες τις σφαίρες που είχαν μαζευτεί στα μάτια μου, απ' το δρόμο όπως ερχόμουνα.  Δε μίλησε άλλο.  Έβγαλε μόνο ένα κλειδί απ' την τσέπη του, τ' ακούμπησε εκεί μπροστά στα πόδια μου, γύρισε κι έφυγε....  Και δεν μπήκε πίσω στο σπίτι...........

ΔΕΣΠΟΙΝΑ.....

Και το πήρα, Ισμήνη.  Το κλειδί του σπιτιού μας.  Και το έφερα.  Να, εδώ πάνω στο μαντήλι σ' το ακουμπάω να το έχεις και αυτό εσύ.  Εγώ δεν το έβαλα στην κλειδαριά, δεν μπήκα μέσα εκεί.  Δεν ήθελα να μπω σαν κλέφτης ή σαν μουσαφίρης.  (Παύση)  

Θα περάσουν τα χρόνια όμως Ισμήνη, και θ' αλλάξουν πολλά.  Ναι, το πιστεύω αυτό κι ας με ειρωνεύεται ο άντρας σου, Ισμήνη, κι ας κουραστήκανε πια όλοι.  Κι εσύ θα ξαναγυρίσεις κάποτε, εγώ μπορεί να μην είμαι άλλο εκεί, είμαι αρκετά πιο μεγάλη, βλέπεις, μα εσύ, που είσαι η πιο μικρή μας αδερφή,μπορεί και να την προφτάσεις εκείνη τη μέρα, εσύ σαν ιδιοκτήτρια να μπεις, σα νοικοκύρης του σπιτιού.  Κι ακόμα κι αν τριγύρω οι τοίχοι έχουν πέσει, Ισμήνη, και η σκεπή έχει γκρεμιστεί, η πόρτα εκεί θα είναι, είναι γερή η πόρτα μας, βαστάει ακόμα, την είδα εγώ τότε που πήγα.  Να βάλεις το κλειδί, ν' ανοίξεις και να μπεις κι ας μην υπάρχει τίποτα γύρω, κι ας μην είναι κάτι μέσα....{..} 

(Υγ: Η ανάρτηση δεν "αφορά" ΑΝΑΝιστές όλου του κομματικού φάσματος, ενταγμενους σε διάφορα αριστερά εξωκοινοβουλευτικά μέτωπα που ανησυχούν για την "περιθωριοποίηση της Τουρκίας", νοσταλγούς, πατριδοκάπηλους, της "χούντας των συνταγματαρχών", αλά καρτ ευαίσθητους όσον αφορά την κατοχή ανεξάρτητων κρατών, τρόφιμους ΜΚΟ που υλοποιούν πολιτικές και στόχους ιμπεριαλιστών και της ΕΕ κ.λ.π.)

Περί μύθων-Κώστας Γεωργουσόπουλος

Στις εποχές της υπαρξιακής απελπισίας οι μεγάλοι δημιουργοί επιστρέφουν στους μεγάλους Μύθους για να παρηγορηθούν ή να τους σατιρίσουν. Πίσω από τα αριστουργήματα του Σάμιουελ Μπέκετ, το «Περιμένοντας τον Γκοντό», το «Τέλος του παιχνιδιού», «Οι ευτυχισμένες μέρες», «Η μαγνητοταινία του Κραπ», υπόκειται και στα τέσσερα ο Μύθος του «Προμηθέα δεσμώτη».
Πίσω από τον «Ξένο» του Καμί ο Οιδίπους, πίσω από τον ήρωα του «Ηλίθιου» του Ντοστογιέφσκι ο Χριστός, πίσω από τον Δόκτορα Τζέκιλ και τον Μίστερ Χάιντ του Στίβενσον ο Φάουστ και ο Μεφιστοφελής.
Εδώ ας σταματήσω για να ρωτήσω, τι νόημα έχουν και που σκοπεύουν οι γνωστές σήμερα απόπειρες για απομυθοποίηση και απομάγευση; Σε μια εποχή που φαίνεται κάποιοι να γοητεύονται από το θέαμα της καταστροφής και της διάλυσης, τι επιδιώκεται με το τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια του ανθρώπου;
Γιατί μόνο οι ανόητοι δεν μπορούν να μη βλέπουν πως η κατεδάφιση των μεγάλων Μύθων της ανθρωπότητας έφερε τα τέρατα και τις μανιακές μηχανές του σινεμά, μια νέα απάνθρωπη μυθολογία που αντί να παρηγορεί, τρομοκρατεί τις κούνιες των νηπίων.
Εγραψα κι άλλοτε πως ένας ηγούμενος σε ελληνικό μοναστήρι ξεναγώντας έλληνα θεολόγο επισήμανε ειρωνικά πως τώρα με την εκλογίκευση των πάντων και στη θεολογία ορφάνεψαν οι τοίχοι των μοναστηριών από αγίους!
Οι άνθρωποι όμως έχουν ανάγκη από Αναφορές.
Γι' αυτό και κακοπαιγμένες συχνά οι τραγωδίες γεμίζουν την Επίδαυρο, αναζητώντας τον Οιδίποδα και αλλού τον Φάουστ, τον Πέερ Γκιντ και τον Γκοντό, ακόμη και τους καουμπόηδες στην Αγρια Δύση.
Καταργώντας ή συκοφαντώντας τον Μύθο εγκαθιδρύουμε στον κόσμο το τέρας του δόκτορα Φρανκενστάιν, τον Αντι-Οιδίποδα και τον Αντι-Προμηθέα. Τον ΑΛΛΟ ΜΥΘΟ!

Περί μύθων

Τι νόημα έχουν και πού σκοπεύουν οι γνωστές σήμερα απόπειρες για απομυθοποίηση και απομάγευση; Σε μια εποχή που φαίνεται κάποιοι να γοητεύονται από το θέαμα της καταστροφής και της διάλυσης, τι επιδιώκεται με το τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια του ανθρώπου;

Κώστας Γεωργουσόπουλος  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 07/07/2018 08:00 |

Κοινή χρήση1

      

Ο Πλάτων στους «Νόμους» ορίζει την Πολιτεία ως μίμησιν της άριστης πολιτείας, της θείας, της τέλειας. Αν μεταφέρουμε τον ορισμό στα μαθηματικά, θα αντιληφθούμε πως υπάρχει ένα πεδίο τιμών που ανα-φέρονται σ' ένα πεδίο αναφοράς. Για να το κάνουμε λιανά: αν υποθέσουμε πως στην κοινωνία των ανθρώπων διαπιστώνουμε την ύπαρξη ή τη συνύπαρξη πολλών τίμιων συμπεριφορών, τότε όλες αυτές αναζητούνται σε ένα πεδίο όπου οι επιμέρους διαφοροποιήσεις τους χωνεύονται σε μια γενίκευση που έχει όλα τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της τιμιότητας έτσι ώστε η αναγωγή να επαληθεύει την έννοια και να την κυρώνει.

Για τη σκέψη του Πλάτωνος κάθε μίμησις, άρα κάθε έννοια στο πεδίο των τιμών, είναι απόπειρα να πληρωθεί μια βούληση που διψά να ομοιωθεί με το τέλος, τον σκοπό του αναφορικού πεδίου. Οι θρησκείες συμβολοποίησαν αυτή την αναφορά δημιουργώντας ένα πεδίο όπου προβάλλονται ως πρότυπα βίου οι άγιοι. Οι πολιτείες κατέφυγαν στους σοφούς, στους ήρωες κ.τ.λ.

Σκοπός αυτής της στήλης δεν είναι να εξαντλήσει ένα μεγάλο και πάντα ανοιχτό φιλοσοφικό πρόβλημα.

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

Κάποιος ο οποίος δεν είναι προετοιμασμένος να προστατεύσει τον εαυτό του είναι κάποιος χωρίς χαρακτήρα. Ιούλιος του 1923 ήταν όταν είχε υπογραφεί η συνθήκη της Λωζάνης. Μαζί με τη συνθήκη αυτή, έσβησε και το Ελληνικό όνειρο της ολικής επαναφοράς. Από την ημέρα εκείνη οι Έλληνες προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές τους.

Άποψη

– του Γεωργίου Μιχαήλ*

Από την ημέρα εκείνη, οι Τούρκοι σκέφτονται πως θα αφανίσουν μιά για πάντα τους Έλληνες. Λιγότερο από 100 χρόνια μετά, είναι πολύ κοντά στο να το πετύχουν. Με την διατήρηση της Μικράς Ασίας κατάφεραν να διατηρήσουν έναν απέραντο ζωτικό χώρο. Είναι αυτός ο ζωτικός χώρος που βοήθησε τους Τούρκους να δεκαπλασιάσουν τον πληθυσμό τους τα τελευταία 100 χρόνια.

Και είναι η έλλειψη ζωτικού χώρου ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της διατήρησης του πληθυσμό της Ελλάδας σχεδόν στα ίδια επίπεδα εδώ και 100 χρόνια. Σήμερα, οι Τούρκοι απειλούν να μας αφανίσουν με όλους τους τρόπους. Πρώτα από όλα έχουν αναπτύξει βιομηχανία κάθε είδους, την ώρα που στην Ελλάδα έχει μειωθεί στο ελάχιστο η βιομηχανική παραγωγή.

Είναι οι Έλληνες αυτοί οι οποίοι ελέγχουν το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκοσμίου εμπορικού στόλου. Όμως είναι οι Τούρκοι εκείνοι οι οποίοι διατηρούν τεράστια ναυπηγεία για να επισκευάζουν, ή να χτίζουν πλοία. Αυτό σημαίνει θέσεις εργασίας και τεράστια εισροή συναλλάγματος το οποίο παραμένει μέσα στη χώρα.

Οι Έλληνες είναι αυτοί οι οποίοι σπουδάζουν και μαθαίνουν να δημιουργούν και να διοικούν μονάδες παραγωγής, οι Τούρκοι όμως είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μεγάλες βιομηχανίες που κατασκευάζουν όπλα και κτίρια.

Και φυσικά λόγω του μεγάλου χώρου που κατέχουν, έχουν εξασφαλισμένη την διατροφή τους εξάγοντας τρόφιμα ακόμα και στην Ελλάδα.

Και ακούμε σήμερα πως η Τουρκία έχει οικονομικό πρόβλημα. Επειδή 5 Τουρκικές Λίρες αντιστοιχούν σε 1 Δολάριο Αμερικής όταν πριν από το Ευρώ, πάνω από 300 Δραχμές αντιστοιχούσαν σε 1 Δολάριο Αμερικής.

Και έφτασε η στιγμή εκείνη όπου ένας Τούρκος Πρόεδρος αμφισβητεί ανοιχτά την τελευταία συνθήκη μεταξύ των δυο χώρων. Την συνθήκη της Λωζάνης. Γιατί έχει καταφέρει να αλλοιώσει τον πληθυσμό της χώρας μας. Πώς; Εκμεταλλευόμενος την ανάγκη των μεταναστών από την Ασία και το γεγονός πως η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ.

Γιατί έχει καταφέρει να μας διατηρεί κοιμώμενους με τις συχνές επισκέψεις του στη χώρα μας σαν τον καλό Σαμαρείτη Σουλάνο. Γιατί έχει φανατίσει και προετοιμάσει τον κόσμο του για την μελλοντική σύγκρουση με την Ελλάδα, ενώ έχει καλά εκπαιδεύσει τον στρατό του στη Συρία.

Η δυστοπία είναι κιόλας εδώ, με ποικίλες μορφές και δελεαστικά σύνεργα

Με την επέκταση της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι σίγουρο ότι ο κόσμος όλος θα γίνει ομοιόμορφος. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μην ανησυχούμε, γιατί η ομογενοποίηση μπορεί να γίνει καθεστώς αλλοιώνοντας και ισοπεδώνοντας τους πολιτισμούς με μορφές και περιεχόμενο που θα δημιουργούν μια πλαστή ποικιλία επιλογών. Η παγκοσμιοποίηση επισπεύδει τη διεύρυνση των ανισοτήτων, διαχωρίζοντας απολύτως τους λίγους πλούσιους από όλους τους άλλους, φτωχούς, μικρομεσαίους και μεσαίους τους οποίους τυποποιεί πολιτισμικά. Επιβάλλει τη λιτότητα και την εργασιακή ανασφάλεια σαν μονόδρομο, αφαιρεί τη δημιουργικότητα από τις «μάζες» και διαπαιδαγωγεί τους πολίτες σαν καταναλωτές σε βάρος της έλλογης σκέψης, της φυσικής ικανοποίησης των ενστίκτων, της ψυχικής ισορροπίας και της αυτοδιάθεσης του ελεύθερου χρόνου. Η ομοιομορφία σαν επιδημία αλλοιώνει και ισοπεδώνει τους ψυχισμούς, τους πολιτισμούς και τις πολιτείες παίρνοντας – σαν χαμαιλέων- μορφές και περιεχόμενο που προσιδιάζει στα χαρακτηριστικά των τοπικών κοινωνιών.

Το πιθανότερο είναι ότι δεν πάμε για ένα ενιαίο κόσμο απολύτως ομοιόμορφο, αφενός επειδή οι κοινωνίες είναι πολύ άνισες και ανόμοιες, εξελίσσονται με διαφορετικούς ρυθμούς και αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα διαφορετικού βαθμού και είδους εσωτερικές αντιστάσεις και αφετέρου γιατί σημασία για την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης έχει κυρίως το βάθος της διάβρωσης και συμπληρωματικά η μορφή της.

Φαίνεται, μάλλον, ότι δεν θα δούμε ένα παγκόσμιο κράτος ομοιόμορφο, ενιαίο και αδιαίρετο, τύπου «1984». Τουλάχιστον όχι παντού. Ο έλεγχος των συνειδήσεων και των συμπεριφορών και η αλλοτρίωση των ηθών και των αξιών δεν θα γίνεται μόνο με καταστολή, βασανιστήρια και βόμβες. Γίνεται ήδη και με πιο εκλεπτυσμένους τρόπους. Με συγγνωστή πλάνη. Με δελεαστικά κίνητρα και με ήπιο και έμμεσο εξαναγκασμό, π.χ. λόγω οικονομικής κρίσης, έκτακτων καταστάσεων, εθνικού συμφέροντος, πολέμου κ.ά. Πέρα από μερικά κοινά γνωρίσματα, με μεγάλη ποικιλία εκδηλώνεται η ενσωμάτωση στην παγκοσμιοποίηση από μέρος σε μέρος, από χώρα σε χώρα, από λαό σε λαό, ακόμα κι από άτομο σε άτομο. Σε χώρες με πειθαρχία, στις οποίες οι πολλοί «εισπνέουν»- χωρίς να αγγίζουν- τον πλούτο των λίγων, η μετάλλαξη πραγματοποιείται σταδιακά και έντεχνα σε σημείο που αφαιρείται ασυναίσθητα από τον άνθρωπο όχι μόνο η ατομική του ταυτότητα, αλλά περιορίζεται και η συμμετοχή του σε συλλογικές δράσεις και αδρανοποιούνται ακόμα και οι φυσικές του λειτουργίες.

Η δυστοπία είναι εδώ!

Αυτές τις σκέψεις έκανα, ταραγμένος, βλέποντας το 40λεπτο ρεπορτάζ στη Deutsche Welle με τίτλο Love and Sex in Japan, το οποίο μπορεί κανείς να δει στο σάιτ του τηλεοπτικού δικτύου, στα γερμανικά ή τα αγγλικά.

«Μαζεύουν και τον ιδρώτα ακόμη των φτωχών και γεμίζουν ένα σωρό καντήλια και καμπαναριά…»

By Philalethe00

Σύμφωνα με μια διδαχή (από αυτές που δεν πολυπροβάλλουν οι λεγόμενοι «συντηρητικοί» της ελλαδικής Εκκλησίας), του άγ. Παϊσίου του Αγιορείτη, «Μαζεύουν και τον ιδρώτα ακόμη των φτωχών και γεμίζουν ένα σωρό καντήλια και καμπαναριά, νομίζοντας ότι έτσι δοξολογείται ο Θεός. Αυτού του είδους όμως η ευλάβεια είναι σαν την ευλάβεια την οποία είχαν πολλοί Ρώσοι κληρικοί, οι οποίοι έγιναν αιτία, χωρίς να το θέλουν, τα καντήλια, οι πολυέλαιοι και οι καμπάνες να γίνουν κανόνια και να κτυπήσουν την ίδια την Εκκλησία του Χριστού».*
Αυτό που έλεγε ο π. Παΐσιος τον φέρνει στις ίδιες απόψεις με τον π. Αρσένιο που έγραψε τα βιβλία σχετικά με την προεπαναστατική κατάσταση στην Ρωσσία, με την οσ. Μαρία Σκομπτσόβα που είχε προβλήματα τέτοιου είδους με τις συμμονάστριές της, με τον π. Τύχωνα(«γέροντα» του π. Παΐσιου και ρωσικής καταγωγής).
Επίσης, μας δείχνει πως οι Άγιοι γενικά ενδιαφέρονται για τα ουσιώδη (εικόνες του Θεού) παρά για τα τυπικά. Μια ακόμη καταπληκτική διδαχή του μας μιλάει για το ως πού πρέπει να φτάνει η ανοχή σε ένα άνθρωπο κοινωνικά αδικημένο, με βάση τα λόγια του Ευαγγελίου: «Κανονικά πρέπει να νοιώση κανείς την ενοχή, που δεν κατάλαβε την ανάγκη του άλλου, για να του δώση αυτό το οποίο χρειάζεται, αλλά τον οδήγησε στην κλεψιά. Έπρεπε να το είχε σκεφθή νωρίτερα. Είμαστε σαρκικά αδελφοί όλοι οι άνθρωποι και εμείς οι Χριστιανοί είμαστε και σαρκικοί και πνευματικοί αδελφοί. Είναι καλό να αδικώ τον αδελφό μου; Να έχω εγώ 3-4 διαμερίσματα και εξοχικό και ο άλλος να μην έχη τίποτε; Είναι δίκαιο αυτό; Είναι σωστό; Δεν θάπρεπε να του δώσω;»**

Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996) - Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μες στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’  ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς;

Είμ’εγώ που φωνάζω κι ειμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς

Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ ακούς

---

Τι σας ζητά το άτομο με άνοια όταν λέει "Θέλω να πάω στο σπίτι μου"

ΤΟ BLOG

01/07/2018 08:04 EEST | Updated 01/07/2018 09:22 EEST

• Όλγα Λυμπεροπούλου

  Nευροψυχολόγος με ειδίκευση στην Τρίτη Ηλικία και τις Άνοιες

″Θέλω να πάω στο σπίτι μου”: ένα συχνό και, φαινομενικά σαφές αίτημα των ανθρώπων με άνοια που, δικαίως, αφήνει τους φροντιστές τους πληγωμένους και ανήμπορους να αντιδράσουν. Πώς να καθησυχάσεις έναν άνθρωπο που δεν αναγνωρίζει το ίδιο του το σπίτι; Η απάντηση βρίσκεται σε όλα αυτά που το αγαπημένο σας πρόσωπο θέλει να σας πει, αλλά δεν μπορεί.

Τι σημαίνει η φράση ”Θέλω να πάω στο σπίτι μου”;

Όταν ένας άνθρωπος με άνοια ζητά επίμονα να πάει στο σπίτι του, αυτό που στην πραγματικότητα σας λέει είναι ότι, για κάποιο λόγο, τη δεδομένη στιγμή αισθάνεται άβολα. Δεν είναι σε θέση να σας περιγράψει τι ακριβώς φταίει, όμως υπάρχει μία πραγματική και απόλυτα λογική αιτία που του δημιουργεί μία δυσάρεστη αίσθηση. Η φράση ″Θέλω να πάω στο σπίτι μου” μπορεί να σημαίνει:

· ″Πεινάω” ή ″Διψάω”

· ″Θέλω να πάω στην τουαλέτα”

· ″Ζεσταίνομαι” ή ”Κρυώνω”

· ″Νυστάζω”

· ″Πονάω”

· ″Κουράστηκα”

· ″Με ενοχλεί ο θόρυβος / ο πολύς κόσμος”

· ″Βαριέμαι”

· ″Φοβάμαι”, ”Ντρέπομαι”, ”Είμαι στενοχωρημένος / θυμωμένος”

· ″Χρειάζομαι μια αγκαλιά”

Ποιο είναι το σπίτι στο οποίο θέλει να πάει ο άνθρωπος με άνοια;

3ο τεύχος του περιοδικού ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ τῶν ὡραίων τεχνῶν

Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του περιοδικού ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ τῶν ὡραίων τεχνῶν με εξώφυλλο έναν όμορφο πίνακα του Χρ. Μποκόρου – έργα του οποίου φιλοξενούνται και στις εσωτερικές σελίδες του περιοδικού.

Ο Βασίλης Ξυδιάς αναζητά «ένα σύγχρονο ελληνίζειν», ο Γιώργος Βαρθαλίτης σχολιάζει το « Άγραφον» του Άγγελου Σικελιανού, ο Δήμος Αβδελιώδης απαντά στο ερώτημα αν είναι το σενάριο λογοτεχνία, ενώ ο Κώστας Κουτσουρέλης μιλά για τον «Προφητικό Γκάτσο». Η Ελένη Καπετανάκη μας συστήνει τον Ιμπραχίμ αλ Κούνι, τον ποιητή της Ερήμου και ο Ρόνυ Μπου Σάμπα μας δίνει μια σύντομη εισαγωγή για την Αραβική γλώσσα. Ο Χρ. Τσιαμούλης μιλά για την κοσμική μουσική της Κωνσταντινούπολης και τις επιρροές που δέχτηκε από το εκκλησιαστικό μέλος και ο Δημήτρης Μπαλτάς μας εισάγει στην δράση του Αγίου Μαξίμου στη Ρωσία. Η Τασούλα Καραγεωργίου μεταφράζει Χριστόφορο Μυτιληναίο ενώ ο Ευάγγελος Σταυρόπουλος αυτή τη φορά μας αναλύει τον Πωρικολόγο – ένα βυζαντινό διηγημάτιο. Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Χελιδώνη αφιερώνεται στον εκλιπόντα π. Γεράσιμο Φωκά, μητροπολίτη Κεφαλληνίας, ενώ ο Σωτήρης Γουνελάς μας μιλάει για την ποίηση του Στέφανου Μπεκατώρου. Πρωτότυπη λογοτεχνική ύλη δημοσιεύουν οι Χρήστος Αναγνωστόπουλος, Σπύρος Γεωργίου, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Θοδωρής Σαμαράς, Βασίλης Κωνσταντούδης και Άγγελος Καλογερόπουλος.