Ερντογάν – λεονταρισμοί, αλλά και βήματα πίσω

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός  – 

Το γεγονός ότι στη χορεία όσων έκαναν πολεμοχαρείς δηλώσεις εναντίον της Ελλάδας προσετέθη και ο ίδιος ο Ερντογάν, το γεγονός ότι απείλησε με χυδαία γλώσσα, επικαλούμενος τον Σαγγάριο και τη Σμύρνη, επιβεβαιώνει ότι για μία ακόμα φορά ότι ο τουρκικός επεκτατισμός έχει αλλάξει πίστα. Είναι εξίσου ενδεικτικό ότι μετά την απόφαση της ΕΕ να εκταμιεύσει τα τρία δισ. ευρώ στην Τουρκία για τους πρόσφυγες, ο Ερντογάν απείλησε την Ελλάδα και κατ’ επέκτασιν την Ευρώπη: «Αν ανοίξουμε τις πόρτες δεν θα βρίσκετε τρύπα να κρυφτείτε. Να παρακαλάτε να μην ανοίξουμε τα σύνορα».

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία άλλη εκδοχή της ομηρίας. Απλώς, αυτή τη φορά η Άγκυρα όπλο του εκβιασμού είναι το κύμα προσφύγων και παράνομων μεταναστών. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, δεν πρόκειται απλώς και μόνο για κάποιους γραφικούς συμβούλους ή βουλευτές που πουλάνε εθνικισμό και νταηλίκι.

Είναι πλέον σύσσωμο το τουρκικό πολιτικό σύστημα που έχει εισέλθει σε φάση όχι μόνο πολεμικής ρητορικής και ενδεχομένως τυχοδιωκτικών κινήσεων. Στην πραγματικότητα, ο Ερντογάν επαναφέρει προνεοτερικές μεθόδους άσκησης εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι η άσκηση εκβιασμών, παίρνοντας ομήρους ή απειλώντας με πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες.

Παραλλήλως, η εισβολή στο Αφρίν καταδεικνύει ότι όσα μέχρι πρότινος θεωρούνταν εκτός ατζέντας σήμερα πλέον είναι εντός. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την προ εβδομάδων πειρατική ενέργεια του τουρκικού πολεμικού ναυτικού να εμποδίσει τη γεώτρηση της ΕΝΙ στην κυπριακή ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα, βεβαίως, ο Ερντογάν επέλεξε εύκολο στόχο, με την έννοια ότι δεν φοβήθηκε αντίδραση της Ιταλίας. Γι’ αυτό και αυτές τις ημέρες δεν τόλμησε να παρεμποδίσει τα δύο σκάφη που διενεργούν έρευνες για λογαριασμό της ExxonMobil στο θαλάσσιο οικόπεδο 10.

Το δίδαγμα που μας κληροδότησε το Ναυαρίνο

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ  – 

Ο δρ. Μελέτης Μελετόπουλος, μιλώντας πρόσφατα στην Παλαιά Βουλή επί τη 197η επετείω της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ανεφέρθη διεξοδικώς στα αίτια που προεκάλεσαν την λυτρωτική για το ελληνικόν έθνος ναυμαχία στο Ναυαρίνο (20 Οκτωβρίου 1827 με το παλαιόν ημερολόγιον). Απέδειξε ότι η αναμέτρηση με τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο ήταν αναπόφευκτη και όχι τυχαία, διότι, όπως είπε στον Ιμπραήμ ο επικεφαλής ναύαρχος Εδουάρδος Κώδριγκτον, εισερχόμενος στον όρμο του Ναυαρίνου με την ναυαρχίδα «Ντάρτμουθ»: «Ήλθον ίνα δώσω διαταγάς και όχι να λάβω»!

Πράγματι, αρχομένου του 1927, η άφιξη του Βρετανού πρεσβευτού στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορτ Κάννινγκ διεμήνυσε στην Υψηλή Πύλη το αγγλορωσσικό πρωτόκολλο του 1826 δια ανακωχή των εχθροπραξιών μεταξύ των εμπολέμων Ελλήνων και Τουρκοαιγυπτίων στην Πελοπόννησον και Ρούμελη. Ο σουλτάνος την απέρριψε ως ένα «λευκό χαρτί» και έδωσε εντολή στον Ιμπραήμ να αποβιβασθή και καταστρέψει την Ύδρα – την τότε θεωρουμένη ως «Μικρά Αγγλία». Όμως, το Χουάητ Χώλλ εν Λονδίνω, υπό τον νέο πρωθυπουργόν Γεώργιον Κάννινγκ είχε άλλες σκέψεις, όπως προκύπτουν από στοιχεία που προσεκόμισε ο δρ. Μελετόπουλος.

Οκτώ φιλέλληνες στην υπηρεσία της Επανάστασης

Γράφει ο Βαγγέλης Γεωργίου  – 

Ο Καποδίστριας είχε πει κάποτε ότι «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης«. Αρκετά χρόνια πιο πριν ο Γάλλος Βολταίρος παρότρυνε «υπερασπιστείτε την Ελλάδα, διότι σε αυτήν οφείλουμε το πνεύμα μας, τις επιστήμες και όλες μας τις αρετές«. O πρώτος ήταν πολιτικός και ο δεύτερος φιλόσοφος. Ο πρώτος μιλούσε, έχοντας στο μυαλό του τα «γεράκια» της Βιέννης και τις «αλεπούδες» του Λονδίνου και ο δεύτερος έκανε μια ρομαντική παρότρυνση, δημιουργώντας φιλέλληνες.

Ουσιαστικά και οι δύο επαληθεύτηκαν. Τα φιλοδυτικά κόμματα πολέμησαν τον Καποδίστρια και την μεταπαναστατική οργάνωση της χώρας, ενώ υπήρξε μια σειρά ξένων κοσμοπολιτών που ήρθαν, όπως θα ήθελε ο Βολταίρος, να βοηθήσουν τους επαναστατημένους Έλληνες: Ένας Πορτογάλος, ένας Αμερικανός, ένας Ελβετός, ένας Σκωτσέζος, ένας Ιρλανδός, , ένας Άγγλος, ένας  Γερμανός και ένας Πολωνός. Οκτώ προσωπικότητες, που δεν είναι τόσο γνωστές, όπως ο Λόρδος Βύρων, που αποφάσισαν να δώσουν είτε χρήματα, είτε αίμα είτε την απογοήτευσή τους σε ένα επαναστατημένο έθνος της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Antonio Figuerra d’ Almeida: ο έμπιστος

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για την 25η Μαρτίου 1821...

Φαίνεται ότι το ΚΚΕ ζήλεψε την τύχη της ευρωπαϊκής αριστεράς!!!

Για να δούμε αν ο νεο-Σουλτάνος κάνει πράξη τις απειλές του τι θέση θα πάρει.

Πάνε και τα "πεζούλια μας" που έλεγε ο Άρης!!!

Ανακοίνωση για την 25η Μαρτίου 1821

Σε ανακοίνωση για την 25η Μαρτίου 1821, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Στην Επανάσταση του 1821 συγκρούστηκε το παλιό, που ήταν η φεουδαρχική Οθωμανική Αυτοκρατορία, και το νέο, που ήταν η ανερχόμενη τότε αστική τάξη, η οποία οπλίστηκε με ιδεολογικό και πολιτικό πρόγραμμα, απέκτησε επαναστατική οργάνωση (Φιλική Εταιρεία). Σήμερα αυτή η τάξη είναι πλέον ιστορικά παρωχημένη.

197 χρόνια μετά, η εξουσία της αστικής τάξης, γενικά ο καπιταλισμός, είναι το παλιό. Το σύστημά της είναι πια ιστορικά ξεπερασμένο. Το νέο, η νέα επαναστατική τάξη, είναι η εργατική τάξη, η οποία πλέον διαθέτει και επαναστατικό πρόγραμμα και επαναστατική οργάνωση. Φτάνει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή της και να πραγματοποιήσει τη δική της "έφοδο στον ουρανό", κατακτώντας την πραγματική της απελευθέρωση, την απελευθέρωση από την εκμετάλλευση.

Σήμερα, ο λαός έχει συμφέρον να προσπεράσει τα καλέσματα περί δήθεν "εθνικής ενότητας", που απευθύνουν όλα τα αστικά κόμματα κάθε απόχρωσης. Αλλωστε, "εθνική ενότητα" δεν υπήρχε ούτε το 1821. Οσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, παραποιούν την ιστορική πραγματικότητα, την ίδια την ιστορία.

Αλλη είναι η πατρίδα των εκμεταλλευτών και άλλη των καταπιεσμένων. Αλλη είναι η πατρίδα του κεφαλαίου και άλλη η πατρίδα της εργατικής τάξης, του λαού.

25η Μαρτίου

ΠΗΓΗ:http://www.skitso.biz

Διονύσιος Τσιριγώτης, Γιατί η επανάσταση του ’21 εξέπεσε στη Βαυαροκρατία

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα που κομίζει η επέτειος των 197 χρόνων από την επανάσταση του ’21 και ποιες οι συνέπειες του αποτελέσματός της, στην δομή-λειτουργία του ελληνικού κράτους; Ορμώμενοι από το προοίμιο των Εθνοσυνελεύσεων της Επιδαύρου και του Άστρους, συναγάγουμε ως κεντρικό στόχο του αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης την αξίωση ελευθερίας-ανεξαρτησίας:

«Το ελληνικόν έθνος, το υπό την φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη το βαρύτατον και απαραδειγμάτιστων ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτική αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

Η ελευθερία ορίζεται ως αυτονομία, περιγράφοντας τη δυνατότητα ενός ατόμου ν’ αυτό-προσδιορισθεί στον ιδιωτικό, κοινωνικό και πολιτικό του βίο. Συναφώς, ο βαθμός σπουδαιότητας του αγώνα της ελληνικής παλιγγενεσίας δεν εγγράφεται στο πολιτειακό του αποτέλεσμα, αλλά στην αξίωση πολιτικής ελευθερίας, ως έσχατο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης και ως θεμελιακό υπόβαθρο του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα του Ελληνισμού.

Αυτό το οποίο προτάσσει η ελληνική επανάσταση, ως υπέρτατη αξία για την ύπαρξη, εξέλιξη και ευδαιμονία της εκάστοτε κοινωνίας, είναι η καθολική ελευθερία, όπως αποτυπώνεται, στον «Θούριο» και στην επαναστατική προκήρυξη για τα «Δίκαια του Ανθρώπου», του Ρήγα. Επίσης, στην «Ελληνική Νομαρχία» του Ανώνυμου συγγραφέα, στη «Διακήρυξη» του Παλαιών Πατρών Γερμανού στη Μονή της Αγίας Λαύρας (Μάρτιος 1821) και στον «Ύμνο εις την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού.

Το γεγονός αυτό, υποφώσκει στο σύνολο του χώρου που διαβιώνει ο Ελληνισμός υπό οθωμανικό ζυγό, και εγείρεται για πρώτη φορά την πρώτη πεντηκονταετία (το 1495) από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, σε περιοχές της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος, της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Ακόμη δέκα επαναστατικές εξεγέρσεις μεγάλης ή μικρής έντασης-έκτασης εκδηλώνονται διαδοχικά από το 1535 έως το 1807, στο σύνολο του ελλαδικού χώρου.

Οι συμπληγάδες των μοναρχιών

Εξαχθέντα αναγκαία συμπεράσματα 197 χρόνια μετά

Του Χρόνη Βάρσου

Φιλολόγου-ιστορικού ερευνητή

197 χρόνια πέρασαν από την έναρξη της μεγάλης ελληνικής επανάστασης, τον 9ετη αγώνα που συντάραξε συθέμελα την άλλοτε κραταιά οθωμανική αυτοκρατορία και την απολυταρχική Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας του Μέττερνιχ. Ενός πανεθνικού, παλλαϊκού αγώνα που οργάνωσε και σχεδίασε η Φιλική Εταιρεία με το μεγαλεπήβολο στόχο όχι απλά την απελευθέρωση του σκλαβωμένου γένους αλλά και την οριστική κατάλυση της εξουσίας του σουλτάνου, τουλάχιστον στα βαλκάνια, με το γενικό ξεσηκωμό όλων των βαλκανικών λαών.  Όμοιό του δεν είχε γνωρίσει μέχρι τότε η Ευρώπη σε διάρκεια και σφοδρότητα, καθώς ενέπλεξε διεθνείς δυνάμεις, διέλυσε συνασπισμούς και ισορροπίες και συνολικά ανέτρεψε όλο το status quo της μετά-ναπολεόντειας Ευρώπης, παράλληλα με τις επαναστάσεις που ξέσπασαν την ίδια περίοδο στην Ιταλία, την Ισπανία και τη λατινική Αμερική. Μια εποποιία, που διαμόρφωσε το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος και συγκρότησε μια εθνική εστία, σαφώς μικρότερη εδαφικά από τις προσδοκίες των αγωνιστών, αλλά που αποτέλεσε την απαρχή για τους απελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων για τα επόμενα 100 χρόνια.

Τα «Ορλωφικά», η πρώτη ελληνική επανάσταση

Η ναυμαχία του Τσεσμέ

Του Γιώργου Καραμπελιά, πρωτοδημοσιεύτηκε στην www.huffingtonpost.gr

Στη μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να αντιστέκονται και να οραματίζονται την απελευθέρωσή τους από τους Οθωμανούς. Τωόντι, αμέσως μετά την Άλωση, αρχίζει και η αντίσταση εναντίον των Οθωμανών, σε επιμαχία με τους Ενετούς ή τους Ισπανούς, μέχρι τον 17ο αιώνα, και εν συνεχεία τους Ρώσους. Από τον Κροκόνδειλο Κλαδά και την παράδοση των stradioti, που πολέμησαν σε όλα τα πολεμικά μέτωπα της Ευρώπης, μέχρι τον Ζαχαριά, τον Νικοτσάρα και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, θα συνεχίζεται αδιάπτωτη η ένοπλη αντίσταση, με πυρήνες πύκνωσης τη Μάνη, το Σούλι, τα Σφακιά, τη Χιμάρα, τα Άγραφα κ.λπ.

Με αφετηρία τα Ορλωφικά, αυτή η «ενδημική» αντιστασιακή παράδοση θα μετασχηματιστεί σε επαναστατικές απόπειρες απελευθέρωσης. Τα «Ορλωφικά» έχουν διαστρεβλωθεί και υποτιμηθεί ως μια απλή ετερόφωτη κίνηση την οποία υποκίνησε το «ξανθό γένος», ξεχνώντας ότι, στη διάρκειά τους, οι Έλληνες, από την Κρήτη έως τη Μακεδονία, πραγματοποιούν επαναστατικές κινήσεις, χρησιμοποιώντας και ελπίζοντας στη ρωσική βοήθεια, κινήσεις στις οποίες συμμετέχουν ακόμα και οι βενετοκρατούμενοι Επτανήσιοι – το κίνημα, έλαβε τέτοιες διαστάσεις που δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του ως την «πρώτη επανάσταση του νέου ελληνισμού» μια γενική δοκιμή του ’21.

Οι αδελφοί Ορλώφ στην Πελοπόννησο

Η Ρωσία κατέστη ο βασικός αντίπαλος των Οθωμανών από την εποχή του Μ. Πέτρου (1689-1725) ενώ ο στόχος της διάλυσης της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθίσταται η κυριότερη επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής της Αικατερίνης Β΄ .

Αφιέρωμα στην προετοιμασία του 1821 – Εθνική και Ορθόδοξη ταυτότητα (βίντεο)

25 Μαρτίου 2018 10:44

H ταύτιση εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας κατά την Τουρκοκρατία, δεν αποτελεί παραδοξότητα αλλά μια πραγματικότητα που έχει να κάνει με τον θεσμικό ρόλο της Εκκλησίας, ιδιαίτερα μετά το 1453. Η ταυτότητα αυτή συγκροτείται τόσο ενάντια στους εξισλαμισμούς όσο και τον επιθετικό καθολικισμό.

Ιταλία: Η Αριστερά του τίποτα…

Οι ιταλικές εκλογές και η κατρακύλα του Δημοκρατικού Κόμματος

Του Nικόλα Μελόνι* απότην Ρήξη φ. 142

Για να ερμηνεύσει κανείς τα αποτελέσματα των ιταλικών γενικών εκλογών, δεν έχει παρά να δει την κατανομή των ψήφων στο Μιλάνο. Το Δημοκρατικό Κόμμα (PD) –η κατ’ όνομα Αριστερά– πέτυχε καλά αποτελέσματα στο κέντρο της πόλης, δηλαδή σε μία από τις πιο εύπορες ιταλικές περιοχές. Ταυτόχρονα, τα προάστια ψήφισαν τη Λέγκα, ένα ρατσιστικό και σοβινιστικό κόμμα. Στο Τορίνο και τη Ρώμη, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων κέρδισε τις φτωχότερες περιοχές των πόλεων, το δε PD τις πλουσιότερες.

Με πολλούς τρόπους αυτές οι εκλογές έφεραν τελικά ένα άθλιο τέλος στην αργή, μα αμείλικτη, παρακμή της Αριστεράς. Έχει καταστεί ασήμαντη. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το άλλοτε μεγαλύτερο στον δυτικό κόσμο κομμουνιστικό κόμμα (PCI), έχει κάνει μια νεοφιλελεύθερη στροφή που έχει καταστρέψει τις ρίζες του και έχει απομακρύνει τους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους. Οι λιγοστές νίκες του –το 1996 και το 2006– κερδήθηκαν δύσκολα, υπήρξαν αποσπασματικές και είχαν το κόστος μιας διαρκούς δεξιάς μετατόπισης, καθώς απαιτούσαν τον σχηματισμό ετερόκλιτων συμμαχιών που στόχευαν στο να σταματήσουν τον Μπερλουσκόνι. Ήταν στο πνεύμα των καιρών στην Ιταλία, όπως και αλλού, και καθώς εκτυλισσόταν η παγκόσμια εξάπλωση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να ασπάζονται τον Τρίτο Δρόμο, αγωνιζόμενα να κερδίσουν τον μέσο ψηφοφόρο μέσα σε αυτό που έμοιαζε ένα συμπαγές διπολικό πολιτικό σύστημα.

Ἀντιδραστικὸς ἀντιεθνικισμός

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀναδημοσίευση κειμένου ἐδῶ, ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Κ. Χατζηαντωνίου, Ἐθνικισμὸς καὶ ἑλληνικότητα, Ἀθήνα 20032:

Ὁ ἐθνικισμὸς ὡς κίνημα ἀφύπνισης καὶ αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐθνῶν, ὡς αἴτημα ἐθνικοῦ ἐλέγχου τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τὰ μεγάλα πολευνικὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα καὶ ἰδιαιτέρως γιὰ τὶς ἰμπεριαλιστικὲς χῶρες τῆς Δύσης.

Ἤδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950…ἀρχίζει μιὰ συντονισμένη ἐπίθεση στὰ πανεπιστήμια. Ὁ φόβος τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ τῆς ἀποικιοκρατίας ἀπέναντι στὰ ἐθνικιστικὰ κινήματα τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ποὺ ξεκινοῦσαν μακροὺς ἀπελευθερωτικοὺς ἀγῶνες. Ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ ἰδεολογικὸ περικάλυμμα τῆς ἰμπεριαλιστικῆς ἀντίδρασης γιὰ νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ τρίτου κόσμου. Καὶ τὸ βρῆκαν μέσα ἀπὸ τὴν ἀντι-ἐθνικιστικὴ ρητορεία τῶν ἀγγλικῶν κυρίως πανεπιστημίων. Τί σύμπτωση. Ἡ γηραιὰ Ἀλβιὼν ἦταν ἡ πρώτη ποὺ ἐθίγη ἀπὸ τὸ ξήλωμα τῆς ἀποικιοκρατίας.

Πρόκειται γιὰ ἐπιστροφὴ τῆς πολιτικῆς ἐκεῖ ποὺ κυριαρχοῦσε ἡ αὐθαιρεσία τῶν τυράννων.

Πίσω ἀπὸ τὴν «ἀντιεθνικιστικὴ» ρητορεία κρύβεται ἡ ἱερὰ συμμαχία μιᾶς διπλῆς ἀντίδρασης: Ὁ ἰμπεριαλισμὸς ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ χτυπήσει τὴ μοναδικὴ ἰδεολογία ποὺ τὸν ἀντιμάχεται πραγματικὰ καὶ οἱ ὁμάδες ταξικῶν συμφερόντων ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλουν τὴν κυριαρχία τους ἐπὶ τοῦ ἔθνους.

ΒΡΊΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΏΝΤΑΣ: Η ΠΑΡΟΙΜΙΏΔΗΣ ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΊΑ ΤΟΥ Γ. ΚΑΡΑΪΣΚΆΚΗ – ΤΟΥ ΙΆΣΟΝΑ ΧΑΝΔΡΙΝΟΎ

22/03/2018

Πηγή: jahandrinos.blogspot.gr

«Έλα σκατότουρκε, έλα Εβραίε, απεσταλμένε από τους γύφτους· έλα να ακούσεις τα κέρατά σας, γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε κερατάδες…Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε ’’από ημάς’’ συνθήκην με “έναν” κόντζιά σκατό-Σουλτάν Μαχμούτην –να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα».

Με αυτό το ακατάσχετο υβρεολόγιο «έλουσε» εν έτει 1823 ο Γεώργιος Καραϊσκάκης τον απεσταλμένο του Τούρκου στρατιωτικού αρχηγού των Τρικάλων, Σιλιχτάρ Μπόδα, όταν εκείνος πήγε να συναντήσει τον πρώτο στα Άγραφα για μια από τις τετριμμένες «συνομιλίες κορυφής» με θέμα τη στάση που θα τηρούσαν οι αρματολοί της περιοχής απέναντι στις σχεδιαζόμενες εκστρατείες των Τούρκων.

Η γνώμη όσων γνώρισαν το Γεώργιο Καραϊσκάκη και πολέμησαν μαζί του δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για το σύνολο των προτερημάτων που τον χαρακτήριζαν. Ο ίδιος ο Κιουταχής είχε αναγνωρίσει την αξία του, αρεσκόμενος μάλιστα να αντιμετωπίζει τις μεταξύ τους μάχες, από το Μεσολόγγι (1825) έως την πολιορκία της Ακρόπολης (1827) ως προσωπικές μονομαχίες.

Ο μεγαλύτερος, μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, πολέμαρχος του 1821 ήταν ένας άνδρας «ακούραστος εις τους αγώνας» (Χριστόφορος Περραιβός), «μεγαλόδωρος και ευεργετικός» (Γεώργιος Γαζής), «αρείτολμος και καλός στρατηγός» (Σπυρομήλιος), «ατρόμητος» (Ιωάννης Κωλέττης), με «νουν ακατέργαστον αλλά γεννητικότατον και οξύτατον» (Παναγιώτης Σούτσος) και «επίμονον γενναιότητα» (Andre Louis Gosse, Ελβετός φιλέλληνας γιατρός). Όπως το έθεσε με μία λέξη ο Νικόλαος Κασομούλης ήταν «Αρχηγός» με άλφα κεφαλαίο.

Μία εκπληκτική παρέλαση στην Γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη

Η διαδήλωση την 25η Μαρτίου 1943 κάτω από τη μπότα των κατακτητών

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Εβδομήντα πέντε χρόνια, συμπληρώθηκαν φέτος από τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη εκδήλωση που συνέβη στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια της γερμανικής φασιστικής κατοχής: Τη μαχητική  διαδήλωση στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, στις 25 Μαρτίου 1943, χιλιάδων φοιτητών και άλλων νέων, κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα των πάνοπλων Γερμανών στρατιωτών και δίπλα στις ερπύστριες των τανκς του Γ΄ Ράϊχ.

Ήταν μία εκδήλωση που απέβλεπε στον γιορτασμό της εθνικής επετείου, στην τόνωση του φρονήματος των υπόδουλων Θεσσαλονικέων αλλά και στην υπόμνηση προς τους κατακτητές ότι δεν θα περάσουν χωρίς αντίσταση τα εξοντωτικά τους μέτρα.

Η διαδήλωση, που είχε οργανωθεί από το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης, προετοιμάστηκε από τους επικεφαλής της ΕΠΟΝ στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν, εκτός του γραμματέα της, Άνθιμου Χατζηανθίμου και φοιτητές που θα γίνουν ευρύτατα γνωστοί αργότερα, όπως ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Γιώργος Καφταντζής, ο Πάνος Θασίτης, ο Θανάσης Γιαννούσης  και πολλοί άλλοι.

Είναι η Τουρκία...

Η νεαρή Βρετανίδα συντρόφισσα Anna Campbell σκοτώθηκε στο Αφρίν, από τουρκική ρουκέτα... Το πτώμα της βρίσκεται σε τέτοιο σημείο που δεν μπορεί να ανακτηθεί από τους Κούρδους... Ο τουρκικός στρατός εκδικητικά δεν επιτρέπει την πρόσβαση στο σημείο, Οι γονείς της κάνουν έκκληση για διεθνή κινητοποίηση ώστε οι Τούρκοι να επιτρέψουν την ταφή της... Τι ζούμε...

Οι θρυλικοί Ντρέδες της Τριφυλίας

Το 14ο αιώνα περίπου σαράντα οικογένειες κατέβηκαν από την Ηπείρο και εγκαταστάθηκαν στους ορεινούς όγκους του Δωρίου και του Αυλώνα προκειμένου να χρησιμεύσουν ως συνοριοφύλακες του Δεσποτάτου έναντι των Φράγκων, που τότε κατείχαν την απέναντι πλευρά της Νέδας, την επαρχία Ολυμπίας, αλλά και να ενισχύσουν τον Βυζαντινό στρατό. Εκεί έφτιαξαν τα χωριά τους, τα Σουλιμοχώρια σε στρατηγικό σημείο.

Οι Ντρέδες ήσαν ψηλοί, ρωμαλέοι, ευειδείς και φιλελεύθεροι, πάρα πολύ τολμηροί και ριψοκίνδυνοι, προσόντα που τους καθιστούσαν ανίκητους στην μάχη. Καθώς οι Τούρκοι τους φοβούνταν και δεν πλησίαζαν στα χωριά τους, αυτά είχαν μετατραπεί σε κέντρο αντίστασης. Οι προσφορά των Ντρέδων στην Επανάσταση, αλλά και στα προεπαναστατικά χρόνια, είναι τεράστια. 

Οι Ντρέδες 

Το 1380 περίπου, πληθυσμοί της Βορείου Ηπείρου κατέβηκαν νοτιότερα και έφθασαν μέχρι την Πελοπόννησο. Την περίοδο αυτή στην περιοχή της Τριφυλίας εγκαταστάθηκαν, ως έποικοι, σαράντα οικογένειες με διακόσια γυναικόπαιδα. Αυτοί ήταν Έλληνες Αρβανίτες και κατάγονταν από τους πανάρχαιους Ιλλυριούς Έλληνες της Ηπείρου. Ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και είχαν ελληνική εθνική συνείδηση. 

Οι έποικοι αυτοί εγκαταστάθηκαν στους ορεινούς όγκους του Δωρίου και του Αυλώνα προκειμένου να χρησιμεύσουν ως συνοριοφύλακες του Δεσποτάτου έναντι των Φράγκων, που τότε κατείχαν την απέναντι πλευρά της Νέδας, την επαρχία Ολυμπίας, αλλά και να ενισχύσουν τον Βυζαντινό στρατό. Εκεί έφτιαξαν τα χωριά τους, τα Σουλιμοχώρια. 

Τα χωριά αυτά είναι το Σουλιμά, το Ψάρι, το Χρυσοχώρι, το Κλέσουρα, το Λάπι, το Χαλκιά, το Κούβελα, το Κατσούρα, το Ρίπεσι, το Πιτσά και η Αγριλιά. 

Ο Υπουργός Παιδείας, οι Λωτοφάγοι και ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ο Ρήγας Φεραίος στα μέρη της Εύβοιας, έργο Νίκου Εγγονόπουλου.

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,

Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι’ οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια…

Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού:   π ρ ο ς  τ’  ά σ τ ρ α.

Γι’ αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα υπαγόρευσε η Έμπνευσις,

Καθώς εφώλιασε μέσα στα βάθια του μυαλού μου όλο συγκίνηση

Για τις μορφές, τις αυστηρές και τις υπέροχες, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Σίμωνος Μπολιβάρ.

Νίκος Εγγονόπουλος : Για τους ελεύθερους

Φαίνεται, σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας, να νοσούμε ευρέως από το σύνδρομο των λωτοφάγων.

Οι Λωτοφάγοι ήταν μυθικός λαός της ελληνικής μυθολογίας.  Ευρύτατα διαδεδομένο στη λωτοφαγίτιδα νήσο, ήταν το φυτό λωτός. Τα άνθη και οι καρποί του λωτού ήταν η κύρια τροφή των κατοίκων αυτού του νησιού και θεωρούντο σαν ναρκωτικά που προκαλούσαν ειρηνική απάθεια. Τον καρπό αυτό πρόσφεραν στους ταξιδιώτες επισκέπτες τους οι οποίοι στη συνέχεια έχαναν την επιθυμία της επιστροφής στη πατρίδα τους ή τη συνέχιση του ταξιδιού τους.

Τρεις παράγραφοι το «Μήνυμα του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Κωνσταντίνου Γαβρόγλου για τον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου».

Στην πρώτη παράγραφο γράφει: 

«...όπου στην Ευρώπη και στον κόσμο κυριαρχούσαν απολυταρχικά καθεστώτα, όπως η Οθωμανική αυτοκρατορία...»

Όμως κύριε Υπουργέ, η απολυταρχία αναφέρεται ως όρος σε αυταρχικά καθεστώτα (ενός ανδρός αρχή), δικτατορικά, μοναρχικά, δεσποτικά, τυραννικά ως προς το πολίτευμα.  Πράγματι, τέτοια ήταν στην Αυστροουγγαρία, τη Γαλλία, τη Ρωσία.  Στην πατρίδα μας όμως, ο Οθωμανός ήταν κατακτητής για τετρακόσια χρόνια.  Βιώσαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, και δεν το γράφετε! 

Φυσικά δεν ξεχνάτε να μας θυμίσετε, ως οπαδός της αποδoμητικής (αναθεωρητικής) σχολής της ιστορίας, την ανιστόρητη εκδοχή της εθνογένεσης του ελληνισμού το 1821:

«Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε την επέτειο της ελληνικής επανάστασης που σήμανε τη γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας»...«Τα σχολεία αυτά μεταλαμπάδευσαν τις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας, δίνοντας τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των οραμάτων βάσει των οποίων συγκροτήθηκε η εθνική μας συλλογικότητα».

Κράτος προτεκτοράτο μπορεί να φτιάξαμε το 1821, κύριε Υπουργέ, όσο για την ύπαρξη του έθνους μας ανατρέξτε στον Ρήγα, τον Κοσμά τον Αιτωλό, τον Λάμπρο Κατσώνη, τον Κατσαντώνη, τον Διονύσιο Φιλόσοφο.

Τονίζετε με ξύλινο λόγο, χωρίς συναίσθημα στο μήνυμά σας, ότι το σχολείο «οφείλει να διδάσκει στους μελλοντικούς πολίτες τέτοιας κομβικής σημασίας ιστορικά γεγονότα», όμως κανένα πρόσωπο, κανένα γεγονός, ούτε το όνομα του θύτη, του τυράννου ονομάζετε!!!  Πουθενά η λέξη Τούρκος, Οθωμανός!!!

Όπως μετά την Επανάσταση, όταν οι ήρωές μας ήρθαν αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο των πολιτικών Κωλέττη και Μαυροκορδάτου, έτσι και σήμερα κι εσείς τους καταδικάζετε στη λήθη στο μήνυμά σας!  

Ποντιακή λύρα και πολιτικός ακτιβισμός στην Τουρκία

Γράφει ο Νίκος Μιχαηλίδης  – 

Η ποντιακή λύρα και μουσική στη σημερινή Τουρκία αποτελούν πεδία ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ δεξιών και αριστερών ομάδων. Νέοι μουσικοί, αλλά και τα δίκτυα των ακροατών και υποστηρικτών τους διακινούν τις ηχογραφήσεις τους, χρησιμοποιώντας το YouΤube και το Facebook. Σκοπός τους δεν είναι μόνον να μοιραστούν την αγαπημένη τους μουσική και τραγούδια αλλά και να προκαλέσουν συζήτηση και προβληματισμό.

Τα αναρτημένα μουσικά βίντεο με ποντιακή λύρα και στίχο παρακολουθούνται από χιλιάδες πολίτες της Τουρκίας οι οποίοι αναρτούν τις προσωπικές τους απόψεις όχι μόνο για την ποιότητα του τραγουδιού αλλά και για μια σειρά από θέματα που άπτονται της τουρκικής εθνικής ιστορίας και ταυτότητας και τις σχέσεις με τους Έλληνες.

Ο ποντιακός μουσικός ήχος και στίχος παρακινούν ορισμένους από τους ακροατές να ξανασκεφθούν τις αντιλήψεις τους για το προσωπικό και οικογενειακό τους παρελθόν, καθώς και να αμφισβητήσουν τις επίσημες ιστορικές αφηγήσεις. Για άλλους αυτές οι αναρτήσεις συνιστούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια και ενότητα της Τουρκίας και θα πρέπει να αποφεύγονται. Σε άλλες περιπτώσεις γίνεται μια ιδιότυπη εξιδανίκευση του άμεσου Οθωμανικού παρελθόντος, το οποίο παρουσιάζεται ως μια περίοδος αδελφοσύνης και συνεργασίας Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην περιοχή της Τραπεζούντας.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821

Η δωρεά είναι όπως η θυσία…

Γράφει ο Βασίλης Καραποστόλης  – 

Η δοτική πράξη, η δωρεά, είναι μια πράξη εξαιρετική, είναι η απόφαση και η ενέργεια, με την οποία ένας άνθρωπος προσφέρει σ’ έναν άλλο άνθρωπο ή στο κοινωνικό σύνολο τα μέσα για να κρατήσει την ύπαρξή του ζωντανή. Θα αναφερθώ ειδικά στην ελληνική περίπτωση και θα υπενθυμίσω μια παρατήρηση που έκαναν άλλοτε συχνά οι ξένοι περιηγητές στον τόπο μας. Πώς εξηγείται, αναρωτιόνταν, στην Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιο κράμα κυνηγητού του συμφέροντος και αυταπάρνησης;

Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν σ’ ένα άτομο και σε μια κοινωνία αυτές οι δύο αντίθετες δυνάμεις και να μην κατασιγάζει ποτέ η διαμάχη τους; Είχαν παρατηρήσει από παλιά, από τα προεπαναστατικά κιόλας χρόνια, την συμπεριφορά ορισμένων επιφανών προσώπων. Ο Μακρυγιάννης ήταν ένα απ’ αυτά. Τοκογλύφος για μια περίοδο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση και κατόπιν γενναιόδωρος υποστηρικτής και πρόμαχος στον απελευθερωτικό αγώνα.

Ανάλογες μεταστροφές θα σημειωθούν και στη στάση άλλων οπλαρχηγών, και πρώτα απ’ όλα του Καραϊσκάκη. Είναι φαινόμενα που δείχνουν ότι η μέριμνα για τον εαυτό και για την αύξηση της ισχύος και των αποκτημάτων του υποχωρεί με μεγαλόπρεπο και συνταρακτικό τρόπο, όταν το άτομο νιώθει ότι τον καλεί σε βοήθεια η ευρύτερη κοινότητα στην οποία ανήκει. Το Εγώ δεν αντέχει στην ιδέα να μείνει μόνο με την ησυχία και τα πλούτη του, ενώ η Τροφός του, η γενέτειρά του, κινδυνεύει με αφανισμό. Θα δώσει λοιπόν ό,τι μπορεί: χρήμα, ενέργεια, ακόμη και τη ζωή του, αν χρειασθεί.

Τρεις εστίες έντασης που πυροδοτούν και ερμηνεύουν την τουρκική επιθετικότητα - Να γιατί έγινε... λύκος ο Ερντογάν

Εστίες έντασης στη γραμμή Συρία-Κύπρος-Αιγαίο

Σάββας Καλεντερίδης
Έχει σημασία να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του Ερντογάν και την τουρκική επιθετικότητα, η οποία έχει αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά το τελευταίο διάστημα ειδικά στην ΑΟΖ της Κύπρου. Η συμπεριφορά του έχει επηρεαστεί από τότε που οι μηχανισμοί του Γκιουλέν στο δικαστικό σώμα και τις διωκτικές αρχές, στις 17-25 Δεκεμβρίου του 2013, συνέλαβαν τα παιδιά δύο υπουργών του με εκατομμύρια δολάρια, υποχρεώνοντας σε παραίτηση τρεις έμπιστους υπουργούς του.

Τότε είχαν σκοπό να συλλάβουν και τον γιο του Ερντογάν αλλά και τον διοικητή της ΜΙΤ, κάτι που ο Τούρκος πρόεδρος αντιλήφθηκε έγκαιρα και γι’ αυτό κατόρθωσε να το αποφύγει.

Πίσω από την επιχείρηση αυτή ο Ερντογάν υποπτευόταν ότι κρύβεται το αμερικανικό βαθύ κράτος, που θεωρεί ότι προστατεύει τον Γκιουλέν, υποψίες που επιβεβαιώθηκαν με την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016. Η επιβεβαίωση αυτή, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη στήριξη των ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας, ήταν που υποχρέωσε τον… νεοσουλτάνο να γονατίσει στον τσάρο, με αποτέλεσμα τη συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη, στις 9 Αυγούστου2016.

Έκτοτε ο Ερντογάν είναι εκτός ελέγχου της Ουάσινγκτον και αυτό είναι μια βασική αιτία της αύξησης της επιθετικότητάς του. Είναι πλέον ανεξέλεγκτος από τη Δύση και σχετικά ελέγξιμος από τη Ρωσία.

Τι διδάσκει η κατάληψη του Αφρίν

Γράφει η Ιωάννα Ηλιάδη

 O τουρκικός στρατός κατέλαβε το Αφρίν και ανεξάρτητα από το εάν το κρατήσει ή όχι, οδηγούμαστε σε ορισμένα πρώτα συμπεράσματα. Κατ’ αρχήν δεν επιβεβαιώνονται μέχρι στιγμής όσοι προέβλεπαν ότι το Αφρίν θα είναι «Βατερλώ» ή «Βιετνάμ» για την Τουρκία.

Η Τουρκία απέδειξε στη διεθνή κοινότητα ότι όταν κάτι το θεωρεί υπαρξιακή απειλή (Κούρδοι) δεν κάνει υποχωρήσεις. Γι’ αυτό και η Ελλάδα έχει λάβει πολύ  σοβαρά την απειλή της για casus belli όσον αφορά την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, παρότι πρόκειται για δικαίωμα που προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο. Ο Ερντογάν δείχνει αξιοπιστία και επιμονή. Το πιθανότερο είναι να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την περιοχή. Θα προσπαθήσει να το αποφύγει κι αν το πράξει θα έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρχει παρουσία του κουρδικού
YPG στην περιοχή.
Ποιος έχει κερδίσει περισσότερο από όλους; Μα φυσικά ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, χωρίς το πράσινο φως του οποίου ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε να είχε εισβάλει στο Αφρίν. Στο ΝΑΤΟ έχει ξεσπάσει άτυπος πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, με αποτέλεσμα να έχει μετατοπιστεί το ενδιαφέρον από την Κριμαία και την Ανατολική Ουκρανία. 
Οι ΗΠΑ παραμένουν σχεδόν αδιάφορες και ίσως να έχουν συμφωνήσει μυστικά με την Άγκυρα. Έτσι κι αλλιώς το Αφρίν ήταν στη ρωσική ζώνη επιρροής και οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα, ακόμα και αν ήθελαν. Από την πλευρά της η ΕΕ είναι φυσικά ανύπαρκτη και η Κίνα απλός θεατής. Το Ιράν είναι αμφίθυμο. Μπορεί να συναίνεσε, επειδή κι αυτό αντιμετωπίζει τον κουρδικό αλυτρωτισμό, αλλά από την άλλη δεν επιθυμεί την ενδυνάμωση της Τουρκίας και ειδικά την κατάληψη και άλλου συριακού εδάφους. Ανάμικτα αισθήματα υπάρχουν και στη Βαγδάτη για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Ο Ερντογάν είναι ένας ηγέτης που παίρνει ρίσκα. Σίγουρα οι πρώην σύμμαχοί του στη Δύση τον αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό ή και εχθρότητα. Η ομηρία Ελλήνων στρατιωτικών δείχνει ότι δεν διστάζει να αγνοεί τους κανόνες, όταν πιστεύει ότι έτσι προωθεί τα τουρκικά συμφέροντα. Άλλωστε με δική του εντολή φαίνεται ότι έχουν φυλακιστεί οι δυο Έλληνες και δεν δόθηκε λύση όπως συνέβαινε στο παρελθόν στα απλά μεθοριακά επεισόδια. Πάντως αξιοσημείωτο είναι ότι απέφυγε να τα βάλει με την Ουάσιγκτον στο θέμα της εξόρυξης φυσικού αερίου από την ExxonMobil στην κυπριακή ΑΟΖ. 
Η Ελλάδα φαίνεται ότι παραμένει θεατής των εξελίξεων. Τσακισμένη από την κρίση, δεν μπορεί να παίξει τον δυνητικό της ρόλο στην περιοχή. Αντιμετωπίζει πρόβλημα ακόμα και στο πώς θα διαχειριστεί θέματα, όπως η σύλληψη και ομηρία των δυο στρατιωτικών της. Γιατί είναι διαφορετική η σύλληψη δημοσιογράφου που αντιμετώπισε η Γερμανία και διαφορετική η σύλληψη στρατιωτικών και μάλιστα από χώρα με την οποία είναι στην ίδια Συμμαχία.

Παναγιώτης Κονδύλης, Πόλεμος και ειρήνη στο Αιγαίο.

 Πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να εξουδετερώσει τα γεωπολιτικά της μειονεκτήματα στην περίπτωση ενός πολέμου με την Τουρκία; Το θέμα αυτό πραγματεύεται ο συγγραφέας στο κείμενο που προδημοσιεύει «Το Βήμα».

Η έκταση της τουρκικής επικράτειας είναι εξαπλάσια από την ελληνική και συνιστά σχεδόν εξ ολοκλήρου (δηλαδή με εξαίρεση το μικρό ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας) χώρο συμπαγή και ολότμητο, ενώ ο ελληνικός χώρος (και μάλιστα η κρίσιμη ως θέατρο πολέμου περιοχή ολόκληρου του Αιγαίου καθώς και η βόρεια Ελλάδα από τον Εβρο μέχρι τη Θεσσαλονίκη) αποτελείται από κατεσπαρμένα και μεμονωμένα εδάφη (νησιά) ή στενές λωρίδες. Το στρατηγικό πλεονέκτημα που δίνει η τέτοια κατανομή του χώρου στην τουρκική πλευρά είναι προφανές. Ο κατακερματισμένος ελληνικός χώρος μπορεί να καταληφθεί και να κρατηθεί κατά τμήματα, ακόμα και πολύ μικρά· ο εχθρός δεν είναι υποχρεωμένος να εμπλακεί στην πολεμική περιπέτεια κατάληψης ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας προκειμένου ν’ αποσπάσει ένα τμήμα της, όποιο θέλει ή εν πάση περιπτώσει όποιο μπορεί· αφού καταλάβει ένα τμήμα, έχει τη δυνατότητα, εφ’ όσον υπερέχει στρατιωτικά, να εδραιώσει την καινούργια κατάσταση, δημιουργώντας σε σχετικά σύντομο διάστημα τετελεσμένα γεγονότα. Αντίθετα, η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα (με ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις) να αποσπάσει από τον μεγάλο και συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι χωρίς να περιπλακεί, mutatis mutandis, στο τραγικό δίλημμα του 1922.

«Είναι η Τουρκία ανόητε»…

Γράφει ο Θοδωρής Καρναβάς  – 

Όπου στον Τύπο γίνεται λόγος για την τουρκική επιθετικότητα, επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντα η μόνιμη επωδός: Ο Ερντογάν και ο νεοοθωμανισμός του ευθύνονται. Η θέση αυτή, βεβαίως, ανταποκρίνεται στη σημερινή έξαρση, στα διακηρυγμένα, εφαρμοζόμενα σχέδια και στις αλλεπάλληλες εμπρηστικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας. Παρά ταύτα, αποσιωπά ότι η Τουρκία ως κράτος είναι η ρίζα της επιθετικότητας.

Είναι η άποψη αυτή λαθεμένη, γιατί υπονοεί ότι πριν από τον Ερντογάν η Τουρκία υπήρξε μια χώρα εντός του Διεθνούς Δικαίου, ή ότι έστω η επιθετικότητα και παραβατικότητά της ήταν πολύ πιο ήπιες. Και γιατί, ακόμα χειρότερα, υπονοεί ότι μια Τουρκία χωρίς τον Ερντογάν θα μπορούσε να γίνει και πάλι ένας καλός γείτονας. Ουδέν αναληθέστερο αυτών.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας υπάρχει όσο υπάρχει το κράτος αυτό με οποιαδήποτε μορφή, ή ως Οθωμανική Αυτοκρατορία ή ως Τουρκική Δημοκρατία από το 1923 και μετά. Άλλοτε η επιθετικότητα είναι σε έξαρση και άλλοτε σε ύφεση, ανάλογα και με την εσωτερική κατάσταση της χώρας και τις διεθνείς συγκυρίες. Είναι, όμως, πάντα εκεί, να μας υπενθυμίζει τον εγγενή χαρακτήρα του τουρκικού κράτους. Κοινό διαχρονικό γνώρισμα από την εποχή των σουλτάνων έως την εποχή του κεμαλισμού και τώρα του νεοοθωμανισμού υπήρξε πάντα η καταπίεση των λαών στο εσωτερικό της χώρας και η τάση για επεκτατικότητα έναντι των γειτόνων της.

Η πατρίς αγνωμονούσα!!!

Κάτι κοροϊδεύουν αυτοί οι τύποι

ΣΤΑΘΗΣ

Ο κ. Καρανίκαςεχρίσθη από τονΤσίπρα ΣύμβουλοςΣτρατηγικού Σχεδιασμού χωρίς καν να έχει υπηρετήσειστρατιωτική θητεία! Ο άνθρωπος αυτός βρίζει σαν Πολάκης και τρολάρει σαν βρωμερός τράγος χρησιμοποιώντας στο Face Book λέξεις όπως«γαμιέσαι», «τσούλα» και άλλες! Κάτι κοροϊδεύουν
     αυτοί οι τύποι!
Σε κάτι βγάζουν τη γλώσσα! Θα μπορούσε ο Τσίπρας να κάνει τον κ. Καρανίκα κάτι άλλο, φερ’ ειπείνσύμβουλο μπάφων και βωμολοχιών, τον έκανε όμως Σύμβουλο Στρατηγικού Σχεδιασμού και τώρα ο κ. Καρανίκας βαστάει Θερμοπύλες δυτικώς της Κέρκυρας. Κάτι
     εμπαίζουν αυτοί οι τύποι! Σκοτώνει τους μισθούς η κυρία Αχτσιόγλου και στο καπάκι εξαγγέλλει την αύξησή τους. Σε δύο χρόνια. Και… αν το επιτρέψουν οι «θεσμοί». Προφανώς, θρασύτατη, μας θεωρεί ούγκανους. Πνίγεται στα φράγκα η κυρίαΡάνια Αντωνοπούλου κι όμως υπεξαιρεί ένα χιλιαρικάκι από χίλιους φτωχούς. Υπόσχεται οΤσίπρας ότι δεν θα πειραχθεί καμιά πρώτη κατοικία και ήδη κάποιες από τις χιλιάδες πρώτες κατοικίες που έχουν προγραφεί, την έκαναν για
     τόπον χλοερόν, ένθα δεν θ’ ακούν τον γόο και τον στεναγμό του νοικοκυριού που ξεσπιτώθηκε. Κάτι κοροϊδεύουν αυτοί οι τύποι! Τον Θεό; τον Διάολο; το Σύμπαν; Κάτι κοροϊδεύουν
     και του βγάζουν τη γλώσσα σαν σάτυροι που κορδακίζονται και λιγούρια που ευωχούνται. Δηλώνει κομμουνιστής ο κ. Κατρούγκαλος και το όνομά του θα μείνει συνδεδεμένο με έναν από τους πιοκοπρώνυμους νόμους των Μνημονίων. Ήδη ο μιζεράμπιλος αυτός κυκλοφορεί ρινότμητος στους δρόμους κι όμως το μαντηλάκι του χασκογελάει ανέπαφο σαν χάχας.

Το αίνιγμα της ανθρώπινης μορφής

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ/ 

http://www.kathimerini.gr

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Μορφές από μία απροσδιόριστη χοάνη του χρόνου, μορφές που θα μπορούσαν να είναι σε ένα εικονοστάσι μίας αδιόρατης κοινής μνήμης, τα πρόσωπα που αποκαλύπτει ο Αποστόλης Ιτσκούδης φέρουν το τίμημα της αλήθειας τους.

Στην ατομική έκθεσή του στην Αθήνα, στην γκαλερί ArtZone42, στη Βασιλέως Κωνσταντίνου, ο ζωγράφος από την Αλεξανδρούπολη καταθέτει μία σειρά από προσωπογραφίες, που συνθέτουν, θα έλεγε κανείς, όλες μαζί συμβολικά ένα ομαδικό πορτρέτο, σαν να είναι ένα και μόνο πρόσωπο σε πολλαπλές εκδοχές που σβήνει και αχνοφαίνεται στη γραμμή του ορίζοντα.

Ο Αποστόλης Ιτσκούδης είναι ένας δημιουργός χαμηλόφωνος, όπως τα υπαινικτικά έργα του, και στην αθηναϊκή του κάθοδο επιχειρεί να κοινωνήσει μία ενότητα της δουλειάς του, που γεννιέται μέσα από μία καταβύθιση στην ανθρώπινη μορφή.

Με βάση το σκοτεινό καστανό χρώμα Van Dyke ή το μπλε της Πρωσίας, ο Αποστόλης Ιτσκούδης επινοεί μορφές και τις προχωράει με παλίνδρομες κινήσεις σύνθεσης και αφαίρεσης. Συχνά, χρησιμοποιεί παλιές φωτογραφίες αγνώστων προσώπων από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ή και προπολεμικές, καθώς η ανάγκη και η επιθυμία έμμεσης διασύνδεσης με ένα μακρινό, προσφυγικό παρελθόν της Θράκης, πιέζει για έξοδο στη δημιουργία. Άλλες φορές επιχειρεί αυτοπροσωπογραφία. Ενα τέτοιο έργο περιλαμβάνεται στην έκθεση στην Αθήνα, σχηματίζοντας ένα δυνατό δίπτυχο δίπλα στο πορτρέτο της συζύγου του.