Στο φως της δημοσιότητας έρχονται δύο περιπτώσεις προγραμματισμένων πλειστηριασμώνπρώτης κατοικίας μέσα στο 2018, αλλά και μία κατάσχεση ακινήτου για χρέη προς το Δημόσιο ύψους μόλις 9.323 ευρώ.
Από τους δύο πλειστηριασμούς, ο πιο άμεσα προγραμματισμένος (14.2.2018) αφορά σε ακίνητο, 82,62 τ.μ., στην περιοχή της Πτολεμαΐδας και θα διεξαχθεί για οφειλές προς την τράπεζα ύψους 124.570,55 ευρώ. Ετερος πολίτης στη Θεσσαλονίκη χάνει το σπίτι του (68,46 τ.μ.), στις 2.5.2018, οπότε και έχει οριστεί η ημερομηνία ρευστοποίησης, καθώς προ ετών έλαβε δάνειο σε ελβετικό φράγκο και λόγω της αλλαγής στην ισοτιμία (ευρώ-ελβετικό φράγκο) δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις δόσεις του, με αποτέλεσμα να χρωστάει σήμερα στο συνεργαζόμενο πιστωτικό ίδρυμα 134.039,2754 ευρώ.
Λέγεται πως οι Έλληνες θα αντιδράσουν όταν ξεκινήσουν οι μαζικοί πλειστηριασμοί και κινδυνεύσουν να χάσουν τα σπίτια τους – ότι πιο σημαντικό δηλαδή για τους ίδιους. Ανοησίες! Θα το συνηθίσουν και αυτό!. Κατά την άποψη μας, οι Πολίτες της χώρας που οδηγείται βίαια στην καταστροφή δεν έχουν ούτε το ήθος, ούτε το θάρρος, να διαμαρτυρηθούν – σιωπώντας εκκωφαντικά, όπως τα πρόβατα πριν από τη σφαγή τους. Δεν διανοούνται καν να βγουν στους δρόμους διαδηλώνοντας μαζικά, έτσι ώστε να επιβάλλουν στην κυβέρνηση τους τη θέληση τους – αδιαφορώντας όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά, ανερυθρίαστα, για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους.
Εάν τους ρωτήσει τώρα κανείς γιατί σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι, θα του απαντήσουν πως αναζητούν κάποιον ηγέτη που θα μπορέσει να κρατήσει το λάβαρο της επανάστασης, οδηγώντας τους στην έξοδο από την κρίση – μία στάση που ασφαλώς αποτελεί μεγάλη ντροπή για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Ντροπή επειδή οι Έλληνες όφειλαν να γνωρίζουν από την ιστορία τους πως όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος, δεν χρειάζεται κανέναν φωτισμένο σωτήρα – ενώ όταν δεν είναι, εμφανίζονται διαρκώς νέοι «κλόουν» που ισχυρίζονται πως έχουν κάθε είδους μαγικά ραβδιά, με αποκλειστικό σκοπό τη νομή της εξουσίας.
To Κίνημα Άρδην σας προσκαλεί την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017, 19:00 στη διάλεξη του Γιώργου Καραμπελιά με θέμα: «Η επτανησιακή επαναστατική παράδοση και οι πρώτοι Έλληνες σοσιαλιστές. Πατριωτισμός και διεθνισμός.»
Η διάλεξη γίνεται στο πλαίσιο της σειράς διαλέξεων του Κινήματος Άρδην, με θέμα «Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης και ο ελληνικός δρόμο».
Στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής», Ξενοφώντος 4, 6ος όρ., Σύνταγμα. Τηλ. επικοινωνίας: 210 3826319και διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: perardin@gmail.com
Κύκλος διαλέξεων: Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης και ο ελληνικός δρόμος από τον Γ. Καραμπελιά (Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017)
Η ταινία γυρίστηκε το 1973, δυο χρόνια πριν από το θάνατο του Φράνκο και κινείται ανάμεσα στο φόβο δυο μικρών κοριτσιών (μετά την προβολή της ταινίας του Φρανκεστάιν), στο φόβο του πολέμου (εκτυλίσσεται το 1940) και στην δομή μιας οικογένειας που ο πατέρας, επιστήμονας της μελισσοκομίας, μένει κλεισμένος στις σκέψεις του και στην μητέρα να αναπολεί κάτι που ποτέ πιθανά δεν θα ξανάρθει. Σε ένα μεγάλο σπίτι που τα παράθυρά του έχουν εξάγωνα τζαμένια σχέδια και που στο γραφείο δεσπόζει εντυπωσιακά μια κυψέλη παρατήρησης, με τις μέλισσες να βγαίνουν μέσα από ένα δικτυωτό σωλήνα, ο Erice μας χαρίζει το κρυμμένο φως της ισπανικής επαρχίας και τη θλίψη του εμφυλίου και της κατάληξής του.
Οδηγίες του ΟΟΣΑ για το Εκπαιδευτικό Σύστημα. (απόσπασμα από το συμπληρωματικό Μνημόνιο), σελίδα 27
Η Ελλάδα θα εκσυγχρονίσει περαιτέρω το εκπαιδευτικό της σύστημα σε όλες τις βαθμίδες για να βελτιώσει σημαντικά τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα, διαφυλάττοντας παράλληλα την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Οι Αρχές θα αντιμετωπίσουν τις συστάσεις της νέας έκθεσης του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από ένα στέρεο πρόγραμμα δράσης ως τον Μάιο του 2018. Μια προκαταρκτική έκθεση δημοσιεύθηκε από τον ΟΟΣΑ τον Ιούλιο του 2017, το σχέδιο της έκθεσης θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι τον Ιανουάριο του 2018 και η τελική έκθεση ως τον Απρίλιο του 2018. Σε συμφωνία με τους Θεσμούς, οι Αρχές, μέχρι τον Μάιο του 2018, θα πρέπει (κύρια παραδοτέα): i) Να υιοθετήσουν νομικά μέτρα για τους μελλοντικούς διορισμούς και την αξιολόγηση των διευθυντών και των ανώτερων διοικητικών στελεχών της εκπαίδευσης, ώστε να διασφαλίσουν μια αποπολιτικοποιημένη, διάφανη και αξιοκρατική διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της εμπλοκής του ΑΣΕΠ σε σχετικές επιτροπές και να αναβαθμίσουν τον ρόλο τους στις σχολικές μονάδες, καθώς και να διασαφηνίσουν τις επαγγελματικές τους προοπτικές.
Η Ιστορία είναι μια περίπλοκη διαδικασία που προχωρά συνήθως με αργούς ρυθμούς. Οι νεοεμφανιζόμενοι στο προσκήνιο προωθητικοί παράγοντες, όπως έκρυθμες κοινωνικές καταστάσεις, οικολογικές καταστροφές, οικονομικές αλλαγές, αβάσταχτη φορολογία, ακραία φτώχεια, εξωτερικές πιέσεις, μαζική μετανάστευση, νέα γνώση, ιδέες, ιδεολογίες, πρόσωπα, ανακαλύψεις, χρειάζονται χρόνο για να αφομοιωθούν από τις μάζες. Με την αφομοίωση, οι μάζες θα αντιδράσουν, θα …
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το δούλεμα είναι ένα εθνικό σπορ στο οποίον οι Έλληνες επιδίδονται στους καφενέδες της επικράτειας (τους) από τότε που ο Δευκαλίων πέταγε πίσω του πέτρες κι εκείνες γίνονταν άνθρωποι. Ως φαίνεται από τότε την έχουμε την πετριά μας.
Φιλοπαίγμων λαός οι Έλληνες (και σε ορισμένες περιοχές, όπως τα Επτάνησα, ημίτρελος) έχει το αλληλοδουλεύεσθαι σε μεγάλη περιωπή. Ποτέ όμως άλλοτε έως τώρα δεν υπήρξε κυβέρνηση που να έχει αναγάγει το δούλεμα σε τέχνη ζηλευτή ακόμα και από τους θεούς.
Για παράδειγμα ο κ. Φίλης καλεί «σε επαγρύπνηση τον ΣΥΡΙΖΑ για τους πλειστηριασμούς» (που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ)! – 3.000 τον μήνα προβλέπονται, 36.000 τον χρόνο, των οικιών ημών εμπιπραμένων, θα καεί το πελεκούδι.
Για την απίσχναση της ΔΕΗ (άλλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ λέει): «Ανατρέψτε τον νόμο» (που εγώ θα ψηφίσω). Απομουρλαίνονται.
Ευτυχώς που πλέον για τις μούντζες προβλέπεται πρόστιμο! Κι επειδή τα οικονομικά του έθνους δεν είναι ανθηρά, οι μούντζες θα εκτοξεύονται κατ’ οικονομίαν.
Αλλιώς θα πήγαινε η μούντζα σύννεφο. Δημιουργώντας ένα υπερπλεόνασμα. Από το οποίο όλοι θα είχαμε το μέρισμά μας.
Ο Ερντογάν, πριν καν έρθει στην Αθήνα, ανατίναξε, με την περιβόητη συνέντευξή του στον Παπαχελά, όλη τη μυθολογία των ναινέκων του ελληνικού μιντιακού και πολιτικού συστήματος για τις «θετικές επιπτώσεις» της πρόσκλησης Ερντογάν στην Αθήνα. Όπως διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι, η απόβαση του Ερντογάν με τις στρατιές των κουμπουροφόρων του στην Αθήνα και τη Θράκη είχε τη στήριξη και τη συναίνεση όλων των –συστημικών και μη– ελίτ της χώρας.
Πράγματι, καθώς δοκιμάζαμε να οργανώσουμε μια στοιχειώδη αντίδραση σε αυτήν, διαπιστώσαμε πως όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές πτέρυγες ήθελαν να φιμώσουν κάθε διαμαρτυρία. Ήταν προφανής, αυτή τη φορά, η άρνηση τόσο των «αμερικανόφιλων», των «ευρωπαιόφιλων», ακόμα και των «ρωσόφιλων», να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε κινητοποίηση ενάντια στην έλευση του Ερντογάν.
Οι μεν πρώτοι, λαλίστατοι εναντίον του Ερντογάν τα τελευταία χρόνια, καθώς η Τουρκία βρισκόταν σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, έπαθαν «διπλωματική ασθένεια» και εξαφανίστηκαν. Οι δεύτεροι, λαλίστατοι την προηγούμενη περίοδο για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, προέβησαν, ελάχιστοι, σε μερικές υποτονικές διαμαρτυρίες. Η στάση όλων αυτών μας έπεισε, εξάλλου, ότι η πρόσκληση Ερντογάν από τους Έλληνες εντολοδόχους της «Δύσης», όπως μας δήλωνε πριν ένα μήνα ανερυθρίαστα ο Τσίπρας, αποτελούσε επιταγή των Αμερικανών και της Μέρκελ, για να «εξομαλυνθούν» οι σχέσεις της «Δύσης» με την Τουρκία, και αυτό άσχετα από τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε για την Ελλάδα, όπως και κατεδείχθη.
‘Ενας χρόνος συμπληρώνεται φέτος από την έκδοση «Νίκος Βέλμος (1890-1930) – Ο γυιός της απωλείας». Πρόκειται για μονογραφία του αφιερωμένου από το 1996 μελετητή του, ρέκτη συνταξιούχου μικροβιολόγου Νίκου Λογοθέτη (1933), έκδοση του Φαρφουλά, εκδοτικού οίκου του ενημερωμένου Διαμαντή Καράβολα. Παράλληλα, εκδόθηκε, σε τριπλό τεύχος (19-20-21) του περιοδικού Ο Φαρφουλάς, και ο πρώτος τόμος του περιοδικού του Βέλμου Φραγκέλιο, με επίμετρο τρία ειδικά κείμενα για τον Βέλμο, αυτή την αποκλίνουσα σε πολλά προσωπικότητα της μεσοπολεμικής Αθήνας.
Ποιος ήταν ο Νίκος Βέλμος (1890-1930); Βογιατζάκης το πραγματικό επώνυμό του, Πλακιώτης, ηθοποιός, θιασάρχης, διασκευαστής θεατρικών έργων, εκδότης, σκιτσογράφος (πληθώρα σκίτσων του έχει περιέλθει πλέον στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος), τεχνοκρίτης, από τους πρώτους ιδιοκτήτες αίθουσας τέχνης στην Αθήνα, μεταγλωττιστής κειμένων από την καθαρεύουσα στη δημοτική, κι ας μην είχε ολοκληρώσει εγκύκλιες σπουδές.
Ομοφυλόφιλος, ναρκομανής, αλκοολικός, ζει στο επίκεντρο των πνευματικών γεγονότων, κοντά στα πρόσωπα που πρωτοστάτησαν στην αθηναϊκή ζωή κατά τις δεκαετίες του 1910 και του 1920. Από το 1906 παίζει δίπλα στην Μαρίκα Κοτοπούλη (1887-1954) και τον ίδιο χρόνο γίνεται μαθητής του σπουδαίου ηθοποιού και ενός από τους πρώτους πολύ αξιόλογους Έλληνες σκηνοθέτες, Θωμά Οικονόμου (1864-1927). Τον θαυμάζει ανεπιφύλακτα, συμμετέχει με τις δύο αδελφές του, την Αριάδνη (1886-1974) και την Τατιανή (1892-1973), σε έργα μαζί του, φτάνοντας στο σημείο —αυτός, ο μονίμως περιδεής…— το 1912 και να τον ενισχύσει!
Το εξώφυλλο του βιβλίου του Νίκου Λογοθέτη για τον Βέλμο
Φραγκέλιο
Την περίπτωση Βέλμου μπορεί να την αντιληφθεί κανείς με το απλό φυλλομέτρημα του περιοδικού του Φραγκέλιο, γραμμένου ανορθόγραφα, με «γκ». Κίνητρο για την έκδοσή του στάθηκε η άρνηση εφημερίδων να δημοσιεύσουν τα ζωηρά, επιτιμητικά, ασυγκράτητα άρθρα του.
Τα όσα δεινά βιώνει τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία οφείλονται σε σημαντικό βαθμό στο γεγονός ότι έπεσε στην παγίδα να υποτιμήσει την αξία και τη σημασία του εθνικού κράτους. Οι άρχουσες ελίτ που είχαν αναδειχθεί μέσα από τις αναταράξεις και τις περιπλοκές της μεταπολεμικής ιστορίας δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Επέδειξαν αμηχανία στις στρατηγικές …
Στις 4 Δεκεμβρίου 2017 κορυφώθηκαν στη Μόσχα οι εκδηλώσεις για τα εκατό χρόνια από την αποκατάσταση του εκεί Πατριαρχείου και στη μνήμη των υπό το αθεϊστικό και ολοκληρωτικό καθεστώς των μπολσεβίκων Νεομαρτύρων. Κορυφώθηκαν με Θεία Λειτουργία, στην οποία συμμετέσχον πάντες οι Πατριάρχες και οι Προκαθήμενοι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, καθώς και εκπρόσωποι των Πατριαρχών Βουλγαρίας και Γεωργίας. Πάντες πλην του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου. Δεν έστειλαν ούτε εκπρόσωπό τους.
Προ καιρού είχαμε γράψει για τον προβληματισμό του Οικουμενικού Πατριάρχου και της αυλής του, αν έπρεπε να συμμετάσχει ή όχι στις εκδηλώσεις της Μόσχας. Τελικά επεκράτησε η άποψη να μη συμμετάσχει. Και επικράτησε γιατί, όπως μας ελέχθη, ο κ. Βαρθολομαίος δεν συγχωρεί στον Πατριάρχη της Μόσχας το ότι, με την απουσία του, «σαμποτάρισε» τη Σύνοδο στην Κρήτη. Τον θεωρεί επίσης υπαίτιο για την απουσία από αυτήν των άλλων τριών Πατριαρχείων, Αντιοχείας, Βουλγαρίας και Γεωργίας. «Θα συναντηθεί με τον Κύριλλο μόνον όταν ζητήσει από τον Οικουμενικό Πατριάρχη δημοσίως συγγνώμη για την απουσία του από τη Σύνοδο στην Κρήτη», μας είπε άνθρωπος του Φαναρίου. Αν ισχύει ο λόγος αυτός, θυμίζει τον Πάπα Γρηγόριο Ζ΄, τον Αυτοκράτορα Ερρίκο Δ΄ και τον πύργο της Κανόσα…. «Αυτό ποτέ δεν θα γίνει» διαβεβαιώνει το Πατριαρχείο της Μόσχας. «Ο Κωνσταντινουπόλεως οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς για τη στάση και τη νοοτροπία του».
Μπορεί στο κλίμα της διάχυτης καχυποψίας οι δύο πλευρές να είχαν προσχεδιάσει ακόμα και σε λεπτομέρειες την επίσκεψη Ερντογάν, αλλά αυτή ξεστράτισε «με το καλημέρα». Το χάσμα που χωρίζει τις θέσεις των δύο πλευρών δεν άφηνε, άλλωστε, περιθώρια για ελπίδες συγκλίσεων. Ο Ερντογάν, μάλιστα, φρόντισε να το καταστήσει σαφές με τα όσα είπε πριν έρθει στην …
Τώρα που έφυγε ο κ.Ερντογάν, μπορούμε να αποτιμήσουμε την επίσκεψή του έχοντας υπόψη όσα δημόσια -τουλάχιστον- έχουν αναφερθεί.
1.Δύο εβδομάδες προ της επίσκεψης, αρχής γενομένης από τα περίφημα non-papers «της πολιτικής των υπογείων», η κυβερνητική προπαγάνδα μάς είχε βομβαρδίσει, εν είδει επερχόμενου …θριάμβου, ότι ο Τούρκος Πρόεδρος, απομονωμένος από τη διεθνή ζωή, «φτωχός συγγενής» του διεθνούς γίγνεσθαι, παρίας και απόβλητος τής …απροσδιόριστης ευρωπαϊκής πολιτικής, έρχεται στην Αθήνα για να εκλιπαρήσει τους επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας των Μνημονίων και της διακηρυγμένα μειωμένης κυριαρχίας ώστε η ΕΕ, στην οποία τόσο …διακαώς επιθυμεί να ενταχθεί, να τον δεχθεί και πάλι στους κόλπους της.
Τον αυτόχρημα αναληθή και κωμικοτραγικό κεντρικό κυβερνητικό ισχυρισμό τον παρήγαγαν και πολλοί δημοσιολόγοι του «νέου συστήματος ενημέρωσης» της κοινής γνώμης που κόντεψαν να μας πείσουν πως είναι τόσο μεγάλο το κύρος των Ελληνικών Αρχών που μια περιφερειακή δύναμη του μεγέθους της Τουρκίας προστρέχει στα πόδια της για να βρει «παράθυρο στον κόσμο».
- Επιστρέφοντας και λόγω της ζαλάδας, το καθρέφτισμα από τα φώτα των αυτοκινήτων στους βρεγμένους δρόμους, το απολάμβανε περισσότερο. Δημιουργούσαν έναν περίεργο κυματισμό που καθήλωνε εξαιρετικά το βλέμμα της και ξεχνούσε την μόνιμη ανάγκη να κάνει εμετό μετά τις θεραπείες. Τα Χριστούγεννα, τα πάνε έλα από τη Νίκαια στην Αθήνα είχαν, αν μη τι άλλο, ένα κάποιο …
Οι Πολίτες των δημοκρατικών χωρών θα πρέπει να παρακολουθούν μαθήματα πνευματικής αυτοάμυνας, για να είναι σε θέση να αμύνονται απέναντι στις προσπάθειες χειραγώγησης και ελέγχου τους – με απλά λόγια, για να αποφεύγουν το διανοητικό αποικισμό τους.
.
.
«Όταν διαβάζει κανείς μία εφημερίδα ή ακούει ειδήσεις, οφείλει να συνειδητοποιεί πως δεν πρόκειται για ολόκληρη την αλήθεια – αλλά μόνο για σκόπιμα φιλτραρισμένες πληροφορίες, οι οποίες εξυπηρετούν ή προστατεύουν πάντοτε κάποια συμφέροντα«.
.
Ανάλυση
Τα ΜΜΕ έχουν ως αποστολή τους την αντικειμενική ενημέρωση του πληθυσμού, καθώς επίσης τον έλεγχο της εξουσίας – οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής ή όποιας άλλης. Με τον τρόπο αυτό συμβάλλουν στην ύπαρξη μίας λειτουργικής Δημοκρατίας – η οποία προϋποθέτει τεκμηριωμένα υπεύθυνους πολιτικούς, διαφάνεια του κοινωνικού βίου και σωστά ενημερωμένους Πολίτες. Έτσι τουλάχιστον φαντάζεται κανείς τον ιδεατό και τυπικό ρόλο τους – όπου όμως η πραγματικότητα είναι συχνά εντελώς διαφορετική.
Ειδικότερα το εάν και το πώς οι ειδήσεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς οι δημοσκοπήσεις, φτάνουν στον πληθυσμό, καθορίζεται από τις πολιτικές και οικονομικές δομές της εκάστοτε εξουσίας – όπου οι ελίτ και των δύο τομέων έχουν κατασκευάσει ένα σύστημα προπαγάνδας μέσω των ΜΜΕ. Το σύστημα αυτό χρησιμοποιείται μεθοδικά για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να «παράγει» συναίνεση υπέρ μίας ανώτερης τάξης – ενώ την ίδια στιγμή διατηρείται η ψευδαίσθηση των ελεύθερων ΜΜΕ, τα οποία συμβάλλουν στη δημιουργία δημοκρατικών απόψεων.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ τι εννοούμε με τη λέξη «ελίτ» – όπου προφανώς δεν αναφερόμαστε στους πλούσιους αλλά έντιμους επιχειρηματίες ή στους αδιάφθορους και ικανούς πολιτικούς. Αντίθετα, σε εκείνους που είναι αχόρταγοι ή κάνουν κατάχρηση της οικονομικής τους δύναμης, χρηματιζόμενοι και χρηματίζοντας για να απομυζούν τους Πολίτες – ενώ από την άλλη πλευρά στους πολιτικούς που έχουν ως αυτοσκοπό τους την παραμονή τους στην εξουσία, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Για παράδειγμα στον πρόεδρο της Κομισιόν με κριτήριο τη στήριξη της «νόμιμης» φοροδιαφυγής όταν ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, στον πρώην αμερικανό κεντρικό τραπεζίτη που προκάλεσε την κρίση του 2008 (A. Greenspan) ή στον πρώην υπουργό αμύνης των Η.Π.Α. και επιχειρηματία, ο οποίος χρησιμοποίησε την εισβολή στο Ιράκ για να κερδίσει τεράστια ποσά.
Ο Γεώργιος Οστρογκόρσκι (Гео́ргий Алекса́ндрович Острого́рский, Αγία Πετρούπολη, 19 Ιανουαρίου 1902 – Βελιγράδι, 24 Οκτωβρίου 1976) ήταν Ρώσος βυζαντινολόγος. Θεωρείται ως ένας από τους γνωστότερους βυζαντινολόγους τους 20ου αιώνα. θεωρείται ως ο τελευταίος εκπρόσωπος της σειράς των Ρώσων Βυζαντινολόγων του 19ου-20ου αιώνα.
Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία, ο ελληνικός πολιτισμός και η χριστιανική πίστη αποτελούν τα κύρια στοιχεία που καθώρισαν την εξέλιξη του Βυζαντίου. Χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το Βυζάντιο. Η σύνθεση του ελληνικού πολιτισμού με τη χριστιανική θρησκεία στο πλαίσιο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οδήγησε στη γένεση του ιστορικού εκείνου φαινομένου που ονομάζουμε βυζαντινή αυτοκρατορία. Η σύνθεση αυτή πραγματοποιήθηκε όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετατόπισε το κέντρο της στην Ανατολή, μετά την κρίση που ξέσπασε τον τρίτο αιώνα. Συγκεκριμένη μορφή έλαβε με την αναγνώριση του χριστιανισμού από το Imperium romanum και την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας στον Βόσπορο. Τα δύο αυτά γεγονότα, δηλ. η νίκη του χριστιανισμού και η οριστική μετάθεση του πολιτικού κέντρου του κράτους στην εξελληνισμένη Ανατολή, εγκαινιάζουν τη βυζαντινή εποχή.
Στην πραγματικότητα η βυζαντινή ιστορία είναι μία νέα φάση της ρωμαϊκής ιστορίας, όπως και το βυζαντινό κράτος είναι βασικά η συνέχεια του imperiumromanum. Βέβαια το επίθετο «βυζαντινός» χρησιμοποιήθηκε σε μεταγενέστερους χρόνους και ήταν άγνωστο στους ονομαζόμενους «Βυζαντινούς». Αυτοί χρησιμοποιούσαν συνήθως το όνομα «Ρωμαίοι», τον αυτοκράτορα τους θεωρούσαν ρωμαίο ηγεμόνα, διάδοχο και κληρονόμο των παλαιών ρωμαίων καισάρων. Έμειναν πιστοί στο όνομα της Ρώμης όσο χρόνο διήρκεσε η αυτοκρατορία, και οι ρωμαϊκές πολιτικές παραδόσεις κυριάρχησαν ως το τέλος στην πολιτική τους συνείδηση και βούληση. Η ρωμαϊκή πολιτική θεωρία συνένωσε τα ετερογενή εθνικά φύλα της αυτοκρατορίας και η ρωμαϊκή ιδέα της παγκόσμιας κυριαρχίας καθώρισε τη θέση της αυτοκρατορίας απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Αναθηματικό ανάγλυφο. Πέλλα, τέλη 4ου αιώνα π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Votive relief. Pella, late 4th century BC Archaeological Museum of Thessaloniki
Η ήττα του κυβερνητικού δίδυμου Μέρκελ-Σουλτς είναι το δεύτερο ισχυρό χτύπημα στην ηγετική ελίτ του δυτικού κόσμου, μετά την πανωλεθρία που υπέστη η εκλεκτή του συστήματος Χίλαρι Κλίντον από τον Ντόναλντ Τραμπ. Η ήττα είναι τριπλή: Πρώτον, ηττήθηκαν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης ελίτ στις δυο πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, ΗΠΑ και Γερμανία. …
Διάλεξη του επίκουρου καθηγητή αστροφυσικής Μάνου Δανέζη στον πολυχώρο "Αίτιον" στις 15.07.2015 με θέμα "Ο ανορθολογισμός του δυτικού πολιτισμού". Ακολουθεί συζήτηση με το κοινό.
Από τον πλανήτη μας έχουν περάσει χιλιάδες διαφορετικοί πολιτισμοί. Άλλοι επιβίωσαν, άλλοι εξαφανίστηκαν αφήνοντας πίσω τους ανεξίτηλο το σημάδι τους, κι άλλοι απλώς χάθηκαν στη λήθη, αδυναντώντας να αφήσουν τη σφραγίδα τους.
Ο Ελληνικός κόσμος είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση πολιτισμού, ο οποίος επιβιώνει πάνω από 3 χιλιετίες. Σε αντίθεση με άλλους πολιτισμούς που πέρασαν, είχε βαθιά πολιτική ανάπτυξη, την οποία κανένας μέχρι και σήμερα δεν έχει καταφέρει να πλησιάσει, ενώ έχει και βαθιά θρησκευτικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Τη δημιουργία και εξέλιξη του ιδιαίτερου και μοναδικού αυτού κόσμου θα παρουσιάσουμε στο παρακάτω βίντεο, ξεκινώντας από την εποχή των προ-ελλήνων, διασχίζοντας τον Κυκλαδικό και Κρητο-μυκηναϊκό πολιτισμό και φτάνοντας μέχρι και την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή όπως ονομάζεται σήμερα, το Βυζάντιο.
Ο Ελληνικός κόσμος είναι ο πρώτος πολιτισμός στον πλανήτη, τουλάχιστον από τα όσα γνωρίζουμε σήμερα, που δημιούργησε κοινωνίες εν ελευθερία. Ο γεωγραφικός χώρος στον οποίο άνηκε, για αιώνες ήταν κομμάτι της Αφροασιατικής δεσποτείας.
Για τους Έλληνες όλα άλλαξαν την εποχή του Κυκλαδικού και στη συνέχεια του Μινωικού πολιτισμού.
Μέχρι πρόσφατα, η μεταπολεμική φιλελεύθερη τάξη υπήρξε σταθερή. Η τάξη αυτή ενσωματώνει δύο διακριτές και όχι κατ’ ανάγκην συμβατές μεταξύ τους προσεγγίσεις. Η πρώτη, ο κεϋνσιανισμός, θεωρούσε ως θεμέλια κοινωνία του συστήματος το έθνος-κράτος και τις σχετικά κλειστές εθνικές οικονομίες. Η δεύτερη, ο νεοφιλελευθερισμός, ενίσχυσε και πολλαπλασίασε τη δυνατότητα που έχουν οι ισχυροί παίχτες της αγοράς, οι εταιρείες-γίγαντες, να παρακάμπτουν και να αποδομούν τους κανόνες που ισχύουν σε εθνικό επίπεδο. Εκτός από αυτές τις εταιρείες-γίγαντες, το θεσμικό περιβάλλον του νεοφιλελευθερισμού το συμπληρώνει η αυξανόμενη ισχύς υπερεθνικών οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Στα πλαίσια του κεϋνσιανού κοινωνικού μοντέλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας ν’ αντιμετωπίσουν ως αντίπαλο τη Σοβιετική Ένωση, αποφάσισαν ότι η μακράς διάρκειας ανεργία ήταν μία υπαρξιακή απειλή για τον καπιταλισμό και ότι έπρεπε να αποφευχθεί με κάθε κόστος. Οι κυβερνήσεις κλήθηκαν να διατηρήσουν δείκτες ανεργίας κατώτερους του 4%. Όμως η επιδίωξη της σταθερότητας μίας μεταβλητής, των δεικτών της ανεργίας εν προκειμένω, μέσα από την ίδια τη δυναμική των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων και σε βάθος χρόνου αυτοϋπονομεύθηκε. Οι μισθοί, συγκεκριμένα, τείνουν να αυξάνονται στους κόλπους σχετικά κλειστών και ρυθμιζόμενων αγορών και η απάντηση των επιχειρήσεων είναι να ανεβάζουν, με τη σειρά τους, τις τιμές των προϊόντων τους. Αυτός ο μηχανισμός, όπου οι μισθοί και οι τιμές κυνηγούν οι μεν τις δε, πήρε τη δεκαετία του ’70 τη μορφή ενός εκρηκτικού σπιράλ ανόδου μισθών και τιμών και συνδυάστηκε με τον πενταπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου κατά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις του 1973 και του 1979.
Με αφορμή δύο ευρήματα από νεκροταφεία της Κύπρου που χρονολογούνται στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, δηλαδή περίπου στο 2300-1900 π.Χ., έχει ενδιαφέρον να αναζητήσουμε τις απαρχές της καλλιέργειας του αμπελιού και κατ’ επέκτασιν της παραγωγής του κρασιού στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου κατά την προϊστορία. Πριν προχωρήσω στη σύντομη περιγραφή των δύο ευρημάτων, πρέπει να …
Στην ιστορία των πληθυσμών, η αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης και η μείωση της γονιμότητας αποτελούν χωρίς καμία αμφιβολία τη σημαντικότερη εξέλιξη. Πράγματι, μελετώντας, για παράδειγμα, τα ιστορικά στοιχεία του δείκτη γονιμότητας στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε ότι την περίοδο 1960-1981 είχε μέση τιμή ίση με 2,3 παιδιά ανά γυναίκα σε ηλικία γονιμότητας. Την περίοδο 1982-1988 είχε μέση τιμή ίση με 1,5 παιδιά. …
Η Ευρώπη αλλάζει με γεωμετρική πρόοδο και δραματική πυκνότητα. Οι τάσεις κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι κυρίαρχες («εκσυγχρονιστικές», νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές) είναι συγκλίνουσες και στερεωτικές του συστήματος. Οι αντισυστημικές τάσεις (η διαρκώς ενισχυόμενη Ακροδεξιά και η εν αμύνη ευρισκόμενη ριζοσπαστική Αριστερά) είναι αποκλίνουσες – αλλά κυρίως αποκλίνουσες μεταξύ τους. Διότι οι ακροδεξιές τάσεις συναποτελούν ένα αντισύστημα συγκλίνον και χρήσιμο στο σύστημα (που θα μπορούσε στο εγγύς μέλλον να μετατραπεί σε σύστημα το ίδιο).
Οι ενδείξεις αυτών των εργασιών είναι ιδιαιτέρως έντονες στη Γερμανία, αλλά και εξόχως ενδεικτικές σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το πολιτιστικό εποικοδόμημα που κάλυψε ιδεολογικώς και επικοινωνιακώς τις πολιτικές διεργασίες, αλλάζει εις βάθος. Σήμερα στην Γερμανία, φερ’ ειπείν, δεν ακούγεται λέξη για τον περίφημο «πολυπολιτισμό». Ακόμα και οι Πράσινοι που τον είχαν σημαία τον έχουν θάψει βαθειά πίσω στη λήθη.
Το AfD σημειώνει άνοδο και εκεί που το προσφυγικό πρόβλημα δεν είναι εμφανές. (Άλλωστε η κυρία Μέρκελ με τις απελάσεις και τις επαναπροωθήσεις το έχει εκτονώσει). Επίσης το AfD σημειώνει άνοδο και εκεί που η φτώχια δεν κυριαρχεί. (Eπί παραδείγματι υπερφαλλαγίζει τους –ακλόνητους έως τώρα– Χριστιανοκοινωνιστές στη Βαυαρία). Στη Γερμανία, η οποία θέτει πάντα στους μετανάστες και τους μετοίκους το δίλλημα της ενσωμάτωσηςή της περιθωριοποίησης, προκαλεί ενόχληση το αναπτερωμένο εθνικό φρόνημα που η πολιτική Ερντογάν έδωσε στους Τούρκους μετανάστες (από πρώτης έως τέταρτης γενιάς).
Από τις εκλογές του 2012, που αναγορεύθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, όταν έγινε κυβέρνηση, το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς έκανε σχετικά λίγα βήματα για να προσγειωθεί από τα ανέξοδα ιδεολογήματα στη δύσκολη πραγματικότητα που εκλήθη να διαχειρισθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του 2014. Όσο, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ κατά βάση …
Εκτύπωση PDF
