Γιώργος Κοντογιώργης,Το "κράτος" του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος έθνος

Γιώργος Κοντογιώργης,

Το "κράτος" του Καποδίστρια. Μια συγκριτική αποτίμηση σε σχέση με την απολυταρχία της εποχής και το κράτος έθνος[1]

1. Η προσέγγιση του "κράτους" του Ιωάννη Καποδίστρια εγείρει σειρά προκαταρκτικών ζητημάτων τα οποία χρήζουν διευκρίνισης. Πρώτον, ως προς την έννοια "κράτος" και, γενικότερα, ως προς τις έννοιες που συμπλέκονται με αυτό, όπως του πολιτικού συστήματος, της δικαιοσύνης κλπ. Δεύτερον, ως προς το περιεχόμενο δύο θεμελιωδών συνιστωσών του "κράτους" του Κυβερνήτη: του προσωρινού, το οποίο εγκαθίδρυσε προκειμένου να διαχειρισθεί τη μετάβαση στην ανεξαρτησία και να δυνηθεί να οργανώσει τι θεσμικές του παραμέτρους, και της θεμέλιας πολιτειακής του ιδέας. Τρίτον, ως προς το μέτρο της κρίσεως, με το οποίo θα αξιολογηθεί και θα ταξινομηθεί το "κράτος" του Καποδίστρια στη γνωσιολογία των πολιτειών.

Η διευκρίνιση των εννοιών που συνάπτονται με το "κράτος" είναι αναγκαία καθόσον η νεοτερική κοινωνική επιστήμη εμφανίζει μια εντυπωσιακή, ευεξήγητη όμως γνωσιολογική υστέρηση, η οποία συνάδει με το πρώιμο ανθρωποκεντρικό στάδιο, που διέρχεται ο κόσμος μας. Υστέρηση, η οποία δημιουργεί μια άνευ προηγουμένου σύγχυση, με σημαίνουσες επιπτώσεις στην αντίληψη του παρελθόντος, στην σήμανση του παρόντος και, περαιτέρω, στην προβληματική της επίλυσης των βιούμενων προβλημάτων ή της πρόσληψης του μέλλοντος.

Μυστικά και ψέματα για την Θράκη: Η «μάχη» της τροπολογίας και η «λευκή σημαία» στην τουρκική πολιτική

Του Νίκου Μελέτη

Η τροπολογία Κοντονή έφερε στην επικαιρότητα με έναν αρνητικό και προβληματικό τρόπο μια πτυχή της μειονοτικής πολιτικής της χώρας η οποία αν και σημαντική δεν είναι η κεντρική, στο μείζον  πρόβλημα της πλήρους απουσίας σοβαρής μειονοτικής πολιτικής η οποία θα αποτελούσε ασπίδα στην προσπάθεια εργαλειοποίησης της μειονότητας από την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και την ισοπεδωτικής αφομοίωση από τους εκπροσώπους του τουρκισμού όλων των μη χριστιανών της Θράκης.

Η κυβέρνηση και η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη κάποια στιγμή, να αποδεχθεί τουλάχιστον ότι ακόμη κι αν τα ελληνικά δικαστήρια δεν υποχρεωθούν να υιοθετήσουν  την νομολογία του ΕΔΔΑ,  θα αποδεχθούν την δυνατότητα επανάκρισης υποθέσεων  που έχουν  τελεσίδικα απορριφθεί από την ελληνική δικαιοσύνη σε ανώτατο βαθμό, αλλά δικαιώθηκαν μετά, από το ΕΔΔΑ.

Αυτό κάθε άλλο παρά προδικάζει την κρίση των Ελληνικών Δικαστηρίων, αλλά είναι σαφές ότι  το δεδικασμένο του ΕΔΔΑ θα παίξει βαρύνοντα ρόλο  στην κρίση τους. Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι οι αποφάσεις του ΕΔΔΑ είναι συνήθως αποστεωμένες από πολιτικά και διπλωματικά χαρακτηριστικά.

Όμως η υπόθεση  της τροπολογίας και τα όσα ακολούθησαν δυστυχώς αναδεικνύουν την απουσία ολοκληρωμένης Εθνικής πολιτικής για το ζήτημα της μειονότητας. Ένα ζήτημα το οποίο έχει παραδοθεί εδώ και χρόνια στις διαθέσεις και στις μικροπολιτικές επιδιώξεις τοπικών παραγόντων ,αυτοδιοικητικών παραγόντων και πολιτικών κομμάτων ,που τελικά όλοι μαζί απλώς εξυπηρετούν τις επιδιώξεις της Τουρκίας και εμφανίζονται να λειτουργούν  ως πιόνια της πολιτικής που ασκεί το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής.

Αυτήν την μαύρη μέρα, δεν την ξέρει κανείς στη Ελλάδα του 21ου αι.! Γιατί; Σαν σήμερα το 1921 η μαζική δολοφονία της ποντιακής ηγεσίας στα "Δικαστήρια Ανεξαρτησίας" στην Αμάσεια

• Η κεντρική πλατεία στην Αμάσεια σήμερα. Εδώ απαγχονίστηκε ο αφρός της ποντιακής διανόησης. (Φωτ.: pontos-news.gr)
• 
  

Μέρα μαύρη για τον ελληνισμό του Πόντου η σημερινή, αφού μια τέτοια μέρα τελείωσε στην αγχόνη τις φωτεινές του μέρες ο αγωνιστής Νίκος Καπετανίδης. Μαύρες όμως ήταν και οι μέρες που προηγήθηκαν αφού ξεκληρίστηκε από τα ούτως καλούμενα τουρκικά «δικαστήρια ανεξαρτησίας» με πρόεδρο τον μοχθηρό Εμίν Βέη, ο αφρός της ποντιακής διανόησης, της πίστης και του αγώνα.

Από μια γοητευτική πόλη με πλούσια βλάστηση που την γλύκαινε ο ποταμός Ίρις και τη χαίρονταν για χιλιάδες χρόνια οι κάτοικοί της, έγινε για τους Πόντιους το 1921 και τους Αρμένιους, νωρίτερα, τόπος εγκλεισμού και θανάτου.

Εκεί στήνονται τα διαβόητα δικαστήρια ανεξαρτησίας, «με πρόφαση», όπως έγραψε ο Πόντιος διανοούμενος και συγγραφέας Γεώργιος Κανδηλάπτης, «την καταδίωξη των δημιουργών του Ποντιακού ζητήματος, αλλά ουσιαστικά με σκοπό την καταστροφή του άνθους των ομογενών του Πόντου, δηλαδή των εμπόρων, δικηγόρων, γιατρών, φαρμακοποιών, δασκάλων, ιερέων, δημοσιογράφων».

Στην πανέμορφη πόλη με τους τάφους των βασιλέων του Πόντου δεσπόζει σήμερα στην κεντρική πλατεία ένα άγαλμα του έφιππου Μουσταφά Κεμάλ, που τον Ιούνιο του 1922 κυκλοφόρησε τη λεγόμενη «Εγκύκλιο της Αμάσειας» θέτοντας κατά την τουρκική εκδοχή τα θεμέλια της ανεξαρτησίας της Τουρκίας.

Τα Σεπτεμβριανά, η Γενοκτονία και οι Εγγλέζοι: οι κυβερνώντες προσπαθούν να εξιλεωθούν για τις επιλογές τους το 2004

Ο πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές (στο κέντρο) που καταδικάστηκε σε εσχάτη προδοσία

Του Αντώνη Κ. Σιβιτανίδη

Άσπονδοι φίλοι του Ελληνισμού οι Εγγλέζοι. Αρχής γενομένης του ληστρικού δανείου της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Εμείς εδώ στην Κύπρο ακόμη υποφέρουμε από τη φιλοτουρκική πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας.

Την περασμένη εβδομάδα θρηνήσαμε τα τραγικά γεγονότα του πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης την νύχτα της 6ης με 7ης Σεπτεμβρίου, 1955. 

Αφορμή έδωσε η προβοκατόρικη, από την τουρκική ΜΙΤ, τοποθέτηση βόμβας στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Η βόμβα μεταφέρθηκε από την Τουρκία, από Τούρκο πράκτορα (Έλληνα υπήκοο από την Κομοτηνή) και τοποθετήθηκε από τον Τούρκο κλητήρα του Προξενείου στη Θεσσαλονίκη.

Οι λεπτομέρειες ήλθαν στο φως το 1961, κατά τη διάρκεια της δίκης για εσχάτη προδοσία του πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές, ο οποίος κατέληξε εν τέλει στην αγχόνη. Ο Μεντερές δήλωσε δημοσίως ότι τόσο η έκρηξη στο προξενείο της Θεσσαλονίκης όσο και το πογκρόμ ήταν προσχεδιασμένα από τον ίδιον και τα στελέχη του Κεμαλικού Κόμματος που είχε την εξουσία.

Οι πραγματικοί λόγοι του πογκρόμ ήταν οι εξελίξεις στην Κύπρο, αλλά και ο συστηματικός στραγγαλισμός όλων των μειονοτήτων στην Τουρκία, μέρος του ευρύτερου σχεδίου των Κεμαλιστών για Εκτουρκισμό και δημιουργία Εθνικού Κράτους.

Το εκπληκτικό όμως είναι ότι πρωτεργάτες και οραματιστές του πογκρόμ, όπως μας αποκαλύπτει η τουρκικής καταγωγής Γερμανίδα καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Σαμπαντζί της Κωνσταντινούπολης , Dilek Güven, ήταν οι Εγγλέζοι.

Ιεροτελεστία της Αγχόνης 21ης Σεπτ. 1956

Λάζαρος Μαύρος

Πριν το χάραμαν του φου, ημέρα Παρασκευή 21η Σεπτεμβρίου 1956, οι δήμιοι του κυβερνήτη στρατάρχη σερ Τζον Χάρντινγκ, στην Colony of Cyprus τής άχρι και σήμερα Χερ Μάτζεστι των Εγγλέζων Ελισάβετ Β΄, απαγχόνισαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας τους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α.

 

- Στέλιο Μαυρομμάτη 24χρ. απ’ τον Λάρνακα της Λαπήθου

- Ανδρέα Παναγίδη 22χρ. από το Παλιομέτοχο πατέρα τριών νηπίων και

- Μιχάλη Κουτσόφτα 22 χρ. επίσης από το Παλιομέτοχο.

 

Οι τελευταίες τους επιστολές απ’ τα κελιά των μελλοθανάτων και οι μαρτυρίες όλων όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις ύστατες στιγμές μέσα στις φυλακές, των τεσσάρων δικηγόρων τους, των συγκρατουμένων τους, δημοσιεύτηκαν στον 5ο & 6ο τόμο του έργου του Χρ. Ανδρέου «Πεθαίνοντας για την Ελευθερία» και στο βιβλίο του αείμνηστου ιερέα των φυλακών Παπάντωνη Ερωτοκρίτου «Πώς έζησα το δράμα των Απαγχονισθέντων», όπου βεβαιώνεται ότι:

 

Εκείνες οι στιγμές της υπέρτατης θυσίας - του απαγχονισμού - για της πατρίδος την ελευθερία, υπήρξαν μια ύψιστου μεγαλείου εθνική και θρησκευτική ιεροτελεστία, διά της οποίας συντελέστηκε η κατάταξη των τριών, στον θρόνο των πανευφήμων και τρισενδόξων αρχαγγέλων της λευτεριάς:

 

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τελευταίες εκείνες στιγμές που ακούγονταν τα θούρια και άλλα πατριωτικά και θρησκευτικά άσματα των πολιτικών κρατουμένων και καταδίκων στις φυλακές όταν έφτασε η ώρα που οδηγούσαν τους τρεις αγωνιστές στην Αγχόνη. Ήταν μια εθνική και ταυτόχρονα θρησκευτική μυσταγωγία», είπαν οι δικηγόροι τους, Τίτος Φάνος και Ρένος Λυσιώτης.

Το Ισραήλ “σκεπάζει” τους Κούρδους: Απαντά στην Τουρκία και το Ιράν με ανεξάρτητο Κουρδιστάν

Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα που έχει δηλώσει δημοσίως ότι τάσσεται ανοικτά υπέρ ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, καθώς πλησιάζει η ημερομηνία διεξαγωγής του δημοψηφίσματος στο Ιρακινό Κουρδιστάν, με την ελπίδα να περιορίσει την επιρροή του Ιράν, αλλά και να απαντήσει στην Τουρκία. 

Το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Ιρακινού Κουρδιστάν είναι προγραμματισμένο για τις 25 Σεπτεμβρίου, παρά την αντίθεση της Βαγδάτης, του Ιράν και της Τουρκίας, ακόμη και των ΗΠΑ. 

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ιράκ ζήτησε τη Δευτέρα την αναστολή της διεξαγωγής του, ενώ ο ισχυρός αντιπρόεδρος της χώρας και πρώην πρωθυπουργός Νούρι αλ Μάλικι έχει επισημάνει ότι το Ιράκ δεν θα επιτρέψει τη δημιουργία ενός «δεύτερου Ισραήλ» στο βόρειο τμήμα της χώρας. 

Αναφερόμενος στο θέμα ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου τάχθηκε την προηγούμενη εβδομάδα υπέρ «των νόμιμων προσπαθειών του κουρδικού λαού να αποκτήσει το δικό του κράτος». 

Αυτή η άποψη δεν αποτέλεσε έκπληξη, καθώς είχαν προηγηθεί οι δηλώσεις του πρώην στρατηγού Γιάιρ Γκολάν, ο οποίος στις αρχές του μήνα είχε εκφράσει την υποστήριξή του σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν. 

«Με δεδομένη την παρουσία του Ιράν στα ανατολικά και την αστάθεια στην περιοχή, μια κουρδική οντότητα σταθερή, ισχυρή και συγκροτημένη στο μέσο αυτού του βάλτου δεν είναι κακή ιδέα», είχε επισημάνει ο στρατηγός Γκολάν στη διάρκεια ομιλίας του στο Washington Institute for Near East Policy. 

Σε αυτή την ομιλία είχε επίσης υπενθυμίσει «την καλή συνεργασία με τον κουρδικό λαό από τις αρχές της δεκαετίας του 1960». 

Επίσης για τον Γκίντεον Σάαρ, πρώην υπουργό του κόμματος Λικούντ του Νετανιάχου, «οι Κούρδοι ήταν και εξακολουθούν να είναι αξιόπιστοι και μακροχρόνιοι σύμμαχοι του Ισραήλ, διότι είναι, όπως κι εμείς, μειονότητα στην περιοχή». 

«Αρκεί να παρατηρήσει κανείς την κατανομή των Κούρδων σε έναν χάρτη για να κατανοήσει ότι μπορούν να αποτελέσουν φράγμα στην επέκταση του ακραίου ισλάμ. Εξάλλου επί του πεδίου έχουν πολεμήσει αποκλειστικά κατά του Ισλαμικού Κράτους», πρόσθεσε. 

Άμεση στάση πληρωμών, τώρα!/ ΤΟΥ ΑΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

.

Πρόκειται βέβαια για κάτι επώδυνο, αλλά απολύτως αναγκαίο – ενώ δεν πρέπει να επιτρέπουμε τους εμφυλίους πολέμους ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ή/και των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους, τους οποίους πυροδοτούν έντεχνα οι σύγχρονοι Γκέμπελ.

Άποψη

Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της άγνοιας, όταν η μερική γνώση χρησιμοποιείται για να ενημερώσει κανείς τους άλλους και όχι για να μάθει ο ίδιος. Στα πλαίσια αυτά, όταν τηλεοπτικοί οικονομικοί σχολιαστές με ελλιπείς γνώσεις του αντικειμένου αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, αναφέροντας πως το «μείγμα πολιτικής» της είναι το λάθος, στο οποίο οφείλονται τα μαρτύρια των Ελλήνων από τα μνημόνια, παρέχουν πολύ κακές υπηρεσίες στην κοινωνία – ειδικά όταν ισχυρίζονται πως οι αποφάσεις αύξησης των φόρων είναι δική της επιλογή και όχι των πιστωτών (=της πρωσικής κυβέρνησης).

Η αλήθεια όμως, την οποία δεν έχει το δικαίωμα να διαστρεβλώνει κανείς, ούτε καν  καλοπροαίρετα, είναι πως οι πιστωτές υπαγορεύουν δικτατορικά την οικονομική πολιτική – αφού ζητούν ανέκαθεν «τιμολογημένες διορθώσεις», όχι θεωρητικές. Για παράδειγμα, εάν η κυβέρνηση αντί να αυξήσει τους φόρους επέλεγε τη μείωση των κρατικών δαπανών (του υπερδιογκωμένου δημοσίου κατά το συμπαθέστατο παρουσιαστή του SKAI), δεν θα γινόταν αποδεκτή μία τέτοια γενίκευση – επειδή οι πιστωτές θα ζητούσαν ακριβή ποσά, τα οποία θα μπορούσαν να προέλθουν μόνο από μειώσεις μισθών ή/και από απολύσεις, αφού οι δημόσιες επενδύσεις έχουν σχεδόν μηδενισθεί.

Εκδήλωση στην Αθήνα για την 14η επέτειο του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας των Κούρδων της Συρίας

Την Πέμπτη (21/9) το βράδυ πραγματοποιήθηκε στην Αλκυονίδα εκδήλωση των Κούρδων της Αθήνας για την 14η επέτειο από την ίδρυση του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότηταςτων Κούρδων της Συρίας (PYD).

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε μια κρίσιμη φάση του κουρδικού κινήματος, όπου σε λίγες μέρες πραγματοποιείται εν μέσω τουρκικών απειλών και εμπόλεμης πίεσης του ISIS το Συνέδριο του PYD στη Δημοκρατία της Ροτζάβα, όπως αποκαλείται το συριακό Κουρδιστάν.

Την εκδήλωση του PYD χαιρέτισαν ο Παν. Λαφαζάνης και η Νάντια Βαλαβάνη.

Ο Παν. Λαφαζάνης τόνισε στους Κούρδους πως «ό,τι κερδίσατε, το κερδίσατε με τον αγώνα, τα όπλα και το αίμα σας και δεν σας το χάρισε κανένας προστάτης ή κηδεμόνας. Προχωρήστε, λοιπόν, με τα όπλα και τις ιδέες σας στηριγμένοι στις δικές σας δυνάμεις, χωρίς να έχετε αυταπάτες πως οποιοσδήποτε ιμπεριαλισμός θα σας εγγυηθεί την δημοκρατία και τα απαράγραπτα δικαιώματά σας. Τους εχθρούς σας, όπως μέχρι τώρα, έτσι και στο μέλλον εσείς θα τους νικήσετε. Η Ελλάδα που μάχεται για την δική της λευτεριά, είναι στο πλευρό σας και παλεύει για την ελληνοκουρδική φιλία και συνεργασία».

Η Διάσκεψη της Γιάλτας-Η μεγάλη Μοιρασιά(Από τον Παγκόσμιο Πόλεμο στον Ψυχρό Πόλεμο-2)

Ντοκιμαντέρ Στα Ελληνικά- -Documentaries In Greek

'Oταν άρχισε η Διάσκεψη της Γιάλτας, οι 'Τρεις Μεγάλοι' ήταν αισιόδοξοι: η νίκη ήταν αδιαμφισβήτητη, ενώ η μεταξύ τους συμφωνία αποτελούσε εχέγγυο για τις αξίες για τις οποίες είχαν αγωνιστεί.

Παρακαλώ κάνετε εγγραφή (subscribe) στο κανάλι μου να λαμβάνετε ενημερώσεις για τα καινούργια vτοκιμαντέρ !!!!

Subscribe ΕΔΩ https://www.youtube.com/channel/UCJDI...

1ο Upload όπως πάντα από το κανάλι μου....Αν τύχει και το δείτε και σε άλλο Ελληνικό κανάλι παραλλαγμένο,απλά έχει γίνει download από ΕΔΩ !!!

Ο νεοταξικός ΣΥΡΙΖΑ: Η εκδίκηση της ιστορίας…

Το ΠΑΣΟΚ ήταν η σοσιαλδημοκρατική ουτοπία. Ουτοπία διότι σε μια εποχή γεροντικής κατάπτωσης του καπιταλισμού, συνακόλουθα αστικοποίησης (καθεστωτικής ενσωμάτωσης) της σοσιαλδημοκρατίας, δεν υπήρχαν οι όροι (οικονομικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί) για σοσιαλδημοκρατικές λύσεις στην Ελλάδα. Συνεπώς η «υλοποίηση» της σοσιαλδημοκρατικής ουτοπίας του ΠΑΣΟΚ ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ: Κάθε ουτοπία που γίνεται ΠΡΑΞΗ μετατρέπεται σε ΤΡΑΓΩΔΙΑ…

Την τραγωδία του ΠΑΣΟΚ τη βιώσαμε σπαρακτικά επί δεκαετίες. Ήταν μια τραγωδία που κατεδάφισε και βρώμισε τους πάντες και τα ΠΑΝΤΑ, το «όχημα» της νεοαταξικής επέλασης, η πασοκοποίηση όλου του πολιτικού κόσμου. 

Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε τη χοάνη της νεοταξικής μετάλλαξης των παραδοσιακών αριστερών δυνάμεων, το «εργαστήριο» που «κατασκεύασε» τα νέα πολιτικά ήθη και τους νέους άχρωμους «πολιτικούς», τους «πολιτικούς» ανδρείκελα, αρχής γενομένης από το Σημίτη. 

Αυτό που κυριαρχεί σήμερα όχι μόνο στους επιγόνους αυτού του κόμματος, αλλά σε όλο το «πολύχρωμο» πολιτικό φάσμα είναι «έργο ΠΑΣΟΚ». Ένας πολτός ΜΟΝΟΧΡΩΜΟΣ με πιτσιλιές πολυχρωμίας: Το μακάβριο χρώμα της Νέας Τάξης… 

Σήμερα βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας «σοσιαλδημοκρατικής» ΟΥΤΟΠΙΑΣ, μιας νέας δηλαδή τραγωδίας: Στη γελοιογραφική απομίμηση της τραγωδίας ΠΑΣΟΚ, στην καρικατούρα του: Το ΣΥΡΙΖΑ… 

Και όταν μια καρικατούρα τραγωδίας (ΟΥΤΟΠΙΑΣ) γίνεται πραγματικότητα ΤΟΤΕ η τραγωδία είναι ακόμα πιο ΦΡΙΚΤΗ, είναι ΕΓΚΛΗΜΑ στο τετράγωνο… 

Σκοπιανός επικεφαλής ακραίας σωβινιστικής οργάνωσης στην Έδεσσα

Ο αρχηγός σκοπιανής οργάνωσης

Στράσκο Ουλούμτσεφ στην Έδεσσα

Στην Έδεσσα εντοπίστηκε ο αρχηγός της οργάνωσης "Εθνικό Παμμακεδονικό Συμβούλιο - Μακεδόνιον" (СeМакедонски Национален Совет – "Македониум" All-Macedonian National Council – "Makedonium") Στράσκο Ουλούμτσεφ και συγκεκριμένα στα Γραφεία της "Μακεδονικής (=Σκοπιανής) Εκπαιδευτικής και Πολιτιστικής Κίνησης Έδεσσας - Voden" να συνεδριάζει με την πρόεδρο της κίνησης Νατσουλίδου, τον γνωστό "παπα-Τσαρκνιά" και τον δημόσιο υπάλληλο του ελληνικού κράτους Καζία.

Η προαναφερθείσα οργάνωση του Ουλούμτσεφ έχει κατηγορηθεί ότι αποτελεί κατασκεύασμα του τέως πρωθυπουργού των Σκοπίων Νικ. Γκρούεφσκι, με παρακρατική δράση και σύμφωνα με πληροφορίες, μέλη της συμμετείχαν στην εισβολή οπαδών του Γκρούεφσκι στην σκοπιανή Βουλή και στους ξυλοδαρμούς δημοσιογράφων και βουλευτών τον περασμένο Απρίλιο.

Χαρακτηριστικό δείγμα της ισχύος που είχε αποκτήσει ο Ουλούμτσεφ είναι ότι ακόμη και πρόσφατα (4 Αυγούστου) καταγγέλλει με άρθρο του (υπάρχει εδώ: 

Η σοσιαλδημοκρατική τραγωδία

Του Ιάκωβου Ιωάννου

Αυτός που εγκαινίασε την κυριαρχία του ακραίου νεοφιλελευθερισμούστην Ευρώπη, δεν είναι άλλος από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Schroeder – με την «ατζέντα 2010» που επέβαλλε το 2000. Μέσω αυτής οι γερμανοί εργαζόμενοι έπαψαν να συμμετέχουν μισθολογικά στην αύξηση της παραγωγικότητας τους – ενώ η κυρία Merkel, όπως επίσης ο υπουργός οικονομικών της, απλά εφαρμόζουν το πρόγραμμα του κ. Schroeder, επιβάλλοντας το επί πλέον στα άλλα κράτη με τη βοήθεια της κρίσης χρέους που η Γερμανία τροφοδότησε με την πολιτική της (ανάλυση).

Αυτός που δρομολόγησε την καταστροφή της Ελλάδας, την υπαγωγή της στην Τρόικα οπότε την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μνημονίων και την επίσημη χρεοκοπία της με το PSI, δεν ήταν άλλος από το σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Παπανδρέου – με τη βοήθεια των δύο επίσης σοσιαλδημοκρατών υπουργών οικονομικών του κκ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου. Αυτός που ολοκλήρωσε τώρα τη δολοφονία της χώρας μας, υφαρπάζοντας επίσης με ψευδείς υποσχέσεις την εξουσία, δεν ήταν άλλος από τον αριστερό και στη συνέχεια σοσιαλδημοκράτη κ. Τσίπρα – ο οποίος εφάρμοσε ακόμη πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, δρομολογώντας τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, οπότε την εξαθλίωση και υποταγή τους.

Αφρική...

Η Αφρική κατέχει

το 50% των παγκόσμιων κοιτασμάτων χρυσού,

το 90% των παγκόσμιων κοιτασμάτων λευκόχρυσου,

το 50% των παγκόσμιων κοιτασμάτων διαμαντιών

και το 33% των παγκόσμιων κοιτασμάτων ουρανίου

και παραμένει η πιο φτωχή ήπειρος στον κόσμο.

Ολοκληρωτικός «μαρξισμός» ως αποθέωση της μεθόδου ενάντια στη φύση και την ελευθερία

Κι αν ο Τρότσκι λεγόταν Ιωσήφ;

Το ότι δεν ασπαζόμαστε τον συμψηφισμό κοινωνικών συστημάτων και θεωριών, που οδηγεί ενίοτε σε μηδενισμό της ανθρώπινης εμπειρίας και ιστορίας, δεν σημαίνει ότι θάβουμε τους εφιαλτικούς παράδρομους της «επιστημονικής σοσιαλιστικής» ιδέας, επειδή πρέπει να αναγνωρίζουμε αγνές προθέσεις στους δημιουργούς της. Είναι γνωστή η ρεαλιστική αμφισβήτηση και η αναθεώρηση της μαρξιστικής οντολογίας, από ένα πλήθος διανοητών και κινημάτων.

Ξεκινώντας από τους αναρχικούς, που πρώτοι ένιωσαν στο κορμί τους την «προσαρμογή» της σοβιετικής επανάστασης στην αποθέωση των αντικειμενικών συνθηκών, προχωράμε στον Καστοριάδη, τον Κώστα Παπαϊωάννου, την Χάννα Άρεντ, και άλλους αιρετικούς διανοητές ή απόκληρα παιδιά του Μαρξ, που μπροστά στην αλήθεια, δεν προτίμησαν την σιωπή και τη μεταφυσική σκέψη.

Ο Όττο Ρύλε, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Αλμπέρ Καμύ, ο Λούις Μάμφορντ, ο Ζάκ Ελλύλ, η Σχολή της Φραγκφούρτης, ο  Σαρλ Φουριέ, ο Άλντους Χάξλευ, ο Τζώρτζ Όργουελ, 0 Εντγκάρ Μορέν, ο Ιβάν Ίλιτς, οι Καταστασιακοί με τον Ντεμπόρ, ο Ζακ Κλώντ Μισεά και ένα πλήθος ετερόκλητων προσώπων, μας φωτίζουν και μας ανοίγουν το μυαλό με το έργο τους. Κι αν είναι αναγκαίος, ο απολογητικός αυτός πρόλογος, είναι επειδή τα αριστερά, τα ακροαριστερά και ψευδοαντιεξουσιαστικά ιερατεία, με το μένος παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, εγκαλούν ως «πράκτορες του ιμπεριαλισμού» στην καλύτερη και φασίστες στην χειρότερη, όσους συνεχίζουν να σκέφτονται εναλλακτικά. Εγκαθιστώντας την μεταφυσική της απαράβατης αναγκαιότητας ενός ολοκληρωτικού «επαναστατικού» πεπρωμένου, ακρωτηριάζουν εντέλει, τη συνολική απελευθέρωση του ανθρώπου ως συνολικό πρόσωπο μέσα στην συλλογική πάντα εξέλιξη του κόσμου. Παραμένοντας ανήλικα πληγωμένα παιδιά, που πασχίζουν να μην τους λιώσουν την ψευδοεπαναστατική καραμέλα και βγουν από τον αμνιακό κόσμο τους.

Που οδηγούν Αναστασιάδης-ΑΚΕΛ την Κύπρο;

Της Αθηνάς Κατσαφάδου*

«Οί μετριότητες, υπομετριότητες καί ανθυπομετριότητες, πού  συναπαρτίζουν τόν ελληνικό πολιτικό καί παραπολιτικό  κόσμο, δέν  έχουν τό ανάστημα νά θέσουν καί νά λύσουν ιστορικά προβλήματα  τέτοιας έκτασης καί τέτοιου  βάθους…» 

Επίμετρο  από  τήν  «θεωρία  πολέμου» τού Παναγιώτη  Κονδύλη.

Περίεργα  πράγματα  συμβαίνουν  τελευταίως  στό  νησί  της  Αφροδίτης. Μετά  τήν  αποτυχία ελέω  αδιαλλαξίας  Ερντογάν  στό  Κραν  Μοντάνα  ήχησαν  οι  σάλπιγγες  τής  κόλασης.  Σύσσωμη  η  Ακελική  αριστερά  φωνασκεί  καί  διαμαρτύρεται  γιατί  δέν  παρεχώρησαν  ασμένως  οι  Αναστασιάδης  και  Κοτζιάς  την  Κύπρο,  ολόκληρη  και  όχι  μόνο  την  κατεχόμενη, στίς  παράλογες  απαιτήσεις  τών  Τούρκων. Αφού  τούς  “στόλισαν”  μέ  τά  γνωστά  καί  μή  εξαιρετέα στούς κύκλους  αυτούς  κοσμητικά  επίθετα,  άρχισαν μέ  τούς “ενεργούς” πολίτες τους (έτσι  αποκαλεί  ή  Πολιτική  Ορθότης  τούς  πράκτορες) νά  ασχημονούν. Μήν  έχετε  καμμιά  αμφιβολία  πώς  ό  ξένος  παράγων κάνει  καλά  τήν  δουλειά  του  στό  ταπεινωμένο  νησί.

Ή  ομάδα «Αριστερή  Κίνηση – Θέλουμε  Ομοσπονδία» κατέβασε τήν   ελληνική  σημαία  από  τέσσερα  σημεία  μέ  σημειολογική  αξία: Τό φυλάκιο  τής  Εθνικής  Φρουράς, τό  Παγκύπριο  Γυμνάσιο, τήν  Εκκλησία  τού  Αγίου  Αντωνίου  καί  τό  Άγαλμα  τής  Ελευθερίας  αντικαθιστώντας  την  μέ  ένα  πανί  μέ  τήν  Κύπρο  σέ  ρόζ  χρώμα. Από  κάτω  δύο  περιστέρια  νά  αφοδεύουν  πάνω  στήν  Ελληνική  καί  Τουρκική  σημαία κρατούν  ένα  πανό  πού  φέρει  τό  σύνθημα “Επανενωμένη  Κύπρος”  “Birlesik  Kibris “(αυτούς  εννοούσε  ό  κύριος  Κοτζιάς  όταν  μιλούσε  στήν  βουλή  γιά δημιουργία μιάς  νέας  φυλής  Κυπρίων;  Aυτούς  επωάζει  ό  ξένος  παράγων;). Οί  δράστες  έκ  τού  ασφαλούς  καί  υπερηφάνως  κατέγραψαν  τό  “κατόρθωμά”  τους  σέ  βίντεο  στήν  ιστοσελίδα  τους  στό  facebook ανήμερα τής   επετείου τού  προδοτικού  πραξικοπήματος . Κάθε  ένα  από  τά  σημεία, συνοδεύεται  στό  βίντεο  από  τά  πιό  κάτω  συνθήματα:

Ο Οργουελ «ζει» στο πορτοφόλι σου…

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

«Η κατάργηση των μετρητών (…) θα πρέπει να εκληφθεί ως μακροπρόθεσμο σχέδιο και δεν συνιστά άμεση μετατόπιση σε μια κοινωνία χωρίς μετρητά.(…) Η διαδικασία κατάργησης θα ήταν πιο ελκυστική εάν βασιζόταν σε μεμονωμένες επιλογές των καταναλωτών και στη βάση κέρδους- κόστους -καθώς- φαίνεται εξ ολοκλήρου ακίνδυνη -ωστόσο- χρειάζεται προσαρμογή (και) σε πολιτικό επίπεδο. -Κι αυτό γιατί- μπορεί να υπάρξουν δικαιολογημένες αντιρρήσεις. (…) Η δυσαρέσκεια των οικογενειών και των μικρών επιχειρήσεων μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές εντάσεις (…) επομένως, σε απώλειες- όσον αφορά- το ΑΕΠ. (…) Σε κάθε περίπτωση,  -η προσπάθεια-  να επιβληθεί η κατάργηση με διάταγμα πρέπει να αποφευχθεί, δεδομένης της δημοφιλίας των μετρητών. Χρειάζεται ένα στοχευμένο πρόγραμμα ευαισθητοποίησης ώστε να αρθεί η καχυποψία σχετικά με την κατάργηση».

Αυτά είναι μερικά μόνο απ’ όσα επεσήμανε σε Έκθεσή  του («The Macroeconomics of De- Cashing» )το ΔΝΤ στις 27/3/2017.

***

Η συζήτηση για την κατάργηση των συναλλαγών με μετρητά εισήλθε δυναμικά στο προσκήνιο τα τελευταία 2 χρόνια, μεσούσης της παγκόσμιας ύφεσης και με ένα γιγάντιο χρέος να εκκρεμεί.  Έπειτα από την αποτυχία των μέτρων που πάρθηκαν για τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού τομέα (ποσοτική χαλάρωση, κεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος με κρατικά κονδύλια από τις ΚΤ κ.ά.), άρθρα «ειδικών» που μιλούν για «οικονομική επανάσταση», αναλύσεις και σωρεία διαφημιστικών μηνυμάτων από τράπεζες κατέκλυσαν τον δημόσιο λόγο. Ως επιστέγασμα αυτών, ήλθαν στη συνέχεια οι επισημάνσεις στο Νταβός της Ελβετίας πέρυσι και φέτος, περί του επωφελούς, όπως υποστήριξε η πρόεδρος του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, αναγκαίου και αναπόφευκτου χαρακτήρα αυτής της εξέλιξης.

Η καταγωγή του εθνομηδενισμού

Του Γεράσιμου Δεληβοριά

Οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα στο Κυπριακό , αλλά και στις σχέσεις με την Τουρκία πριν από λίγους μήνες, προκάλεσαν όπως ήταν αναμενόμενο μέγα κύμα διαμαρτυρίας, αλλά στο διαδίκτυο  κι όχι στους δρόμους όπως άλλοτε. Τόσο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και ηλεκτρονικές εφημερίδες και σελίδες, γέμισαν με άρθρα και δημοσιεύσεις διαμαρτυρίας.

 Ένα από αυτά τα άρθρα ήταν και του Γ. Καραμπελιά, με τίτλο «Οι βαθιές ρίζες του ενδοτισμού» στην «Ρήξη». Ο Καραμπελιάς  είναι μάλλον ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «εθνομηδενισμός», διάθεση και πρακτική στην οποία διακρίθηκαν πολλά στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ.

 Σύμφωνα λοιπόν με τον Καραμπελιά, «από την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και μετά, δύο παρατάξεις στην Ελλάδα θα ταχθούν ενάντια στη ‘Μεγάλη Ιδέα’ της εθνικής ολοκλήρωσης: η βασιλικο-λαΙκή δεξιά και η κομμουνιστική αριστερά».

 Από την ανάγνωση του άρθρου προκύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα: Η πρώτη απορία είναι τι συνέβαινε πριν, πριν από τους 

βαλκανικούς πολέμους. Αφού η αρχή του κακού σύμφωνα με τον συγγραφέα βρίσκεται εκεί, στους βαλκανικούς πολέμους, λίγο πριν δηλαδή από την μπολσεβίκικη επανάσταση και την εξάπλωση του κομμουνισμού στον κόσμο και στην Ελλάδα, πριν απ’ αυτούς υπήρχε άραγε ομοψυχία; Εθνική ενότητα;

 Ήταν άραγε όλες οι πολιτικές παρατάξεις στρατευμένες στην υπόθεση της εθνικής ολοκλήρωσης;

 Κι αφού « η ηγεσία της κυρίαρχης Αριστεράς (γιατί κυρίαρχης ; που κυριαρχεί; αυτό είναι ένα τρίτο ερώτημα) και η ηγεσία της Δεξιάς υπήρξαν πάντοτε στην Ελλάδα, καθεμιά με τον τρόπο της, ενάντιες σε μια εθνική πατριωτική αντίληψη», τι συνέβαινε στον υπόλοιπο, τον «μεσαίο» πολιτικό χώρο; Στον οποίο δεν περιλαμβάνονταν μονάχα ο Παπαναστασίου, απέναντι στον οποίο υπάρχει μια ευμενής αντιμετώπιση από τον Καραμπελιά, αλλά  κυρίως ο Ελ. Βενιζέλος και οι απόγονοι και οι επίγονοι του (καθώς κι εκείνοι που άλλαξαν το επώνυμο τους με το δικό του).

Θεσμική μέθοδος η εξαπάτηση

Ο​​ι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα: Το πρόβλημα είναι γενικευμένο, αφορά στο παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα». Αλλά στην ελλαδική κοινωνία μοιάζει να παίρνει χαρακτήρα επιδημικής συμφοράς. Καταργεί ό,τι κάποτε ονομάζαμε κοινωνικό μας «ιστό».

Οι άνθρωποι χάνουμε την αίσθηση-επίγνωση του πραγματικού και υπαρκτού, λογαριάζουμε για πραγματικότητα τις εντυπώσεις. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα, και αυτό γίνεται προσχεδιασμένα, σκόπιμα, μεθοδικά, σε πολύ μεγάλη κλίμακα. Υποβαθμίζεται εσκεμμένα (και προοδευτικά ατονεί ή και χάνεται) η γνώση ως εμπειρική αμεσότητα και κριτική αξιολόγηση. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν τη βιωματική πιστοποίηση και αποτίμηση, οικοδομούν ψευδαισθητικά υπαλλάγματα του πραγματικού.

Πρόκειται για ανθρωπολογική αλλοίωση, όχι κάτι λιγότερο. Αφετηρία της και αιτιώδης αρχή της, μάλλον η εμπορική διαφήμιση και η ιδεολογική προπαγάνδα. Και οι δυο, σήμερα πια, αποτελούν καταξιωμένη μεθοδική «επιστήμη»: το μάρκετινγκ – για πρώτη φορά συγκαταλέγεται στις επιστήμες: όχι ένα θησαύρισμα επισταμένων γνώσεων για κάποια πτυχή της πραγματικότητας, αλλά η σκόπιμη υποκατάσταση της πραγματικότητας από ψευδαισθητικές εντυπώσεις.

Το νέο υποκείμενο, ενός νέου «πολιτισμού»;

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου 

«Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Θα φάμε γερές θάλασσες και δεν είμαστε μαθημένοι. Θα μάθουμε ή δεν θα μάθουμε. Το ζήτημα είναι να μη βρεθούμε μετανάστες σε ένα ξένο μέλλον – ας είναι φτωχό μα δικό μας. Η παγκόσμια χούντα του χρήματος “αναδιαμορφώνει” ισοπεδωτικά, μέσα σε άτεγκτα, αδιαπραγμάτευτα, προκρούστεια καλούπια τη ζωή και τα πρόσωπα των αιχμαλώτων της. Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Να αλλάξουμε, αλλά χωρίς να αλλοιωθούμε – “να ξηλώσουμε οι ίδιοι την κουλτούρα της σπατάλης” που μπαζώνει τη ζωή μας με σκουπίδια πολυτελείας, να ξαναδώσουμε αξία σε ό,τι αξίζει. Να διεκδικήσουμε την άμμο από το τσιμέντο, να ξαναμπούμε κάποτε σεβαστικά στο κύμα, να ξύσουμε την ψώρα από τη φύση. Έχουμε δύσκολα. Να διεκδικήσουμε την καρτερία από τη μιζέρια: “να τραβήξουμε κουπί”. Εντάξει. Μα μήπως πρέπει να πετάξουμε κάποιους στη θάλασσα;»

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Μέρες του 2004

Ατέλειωτη η αμηχανία, η σιωπή και η κατάθλιψη που κυριαρχεί στους πολίτες τούτου του τόπου, ιδιαίτερα από τη στιγμή που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η απελπισία και η εκπόρνευση της απέλπιδος… ελπίδας που έτρεφε ο ελληνικός λαός, από τους κυβερνητικούς τυχοδιώκτες, μα και η αδυναμία και η ευθυγράμμιση της αντιπολίτευσης στο αποικιοκρατικό μνημόνιο, αποτελούν βασικές αιτίες όταν εστιάζουμε στην καθημερινότητα.

Ένα κορίτσι με μαγιό/ μπήκε στην εκκλησία. Ένα ανέκδοτο ποίημα -αναστεναγμός υπαινικτικός- του Κυριάκου Χαραλαμπίδη και η ουσία της θεολογίας

του Χρυσόστομου Α. Σταμούλη

Τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη γνωρίζουμε οι περισσότεροι ως ιστορικό ποιητή. Έχω, όμως, την αίσθηση πως μια τέτοια σφραγίδα, εξάπαντος τιμητική, αποτελεί κάποιες φορές τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους αναγνώστες του, βρόχο που φράζει την αναπνοή και οδηγεί την ύπαρξη σε ασφυξία. Και το λέγω τούτο διότι ο Χαραλαμπίδης είναι τω όντι ποιητής ιστορικός, μα μαζί και ερωτικός. Μια πραγματικότητα που αν παραπέσει ή εάν λησμονηθεί στερεί από τον ποιητή εκείνο το λυτρωτικό ολισμό, που επιτρέπει το δραματικό ξεπέρασμα της ιστορίας, τουτέστιν τη δικαίωσή της, δια του εμβαπτισμού της, εντός του μυστηρίου της μεθιστορίας. Με άλλα λόγια την ποιητική σωτηρία της, που ως σαρκωμένη αλήθεια δεν μπορεί παρά να γεννιέται και να αναθρέφεται από την πνοή του έρωτα και την έκσταση της αγάπης∙ νυν και αεί.

Πριν λίγα χρόνια είχα την τύχη και τη χαρά να γίνω αποδέκτης δώρου απρόσμενου. Καθόμαστε στην καρδιά της Αθήνας σε μαγειρείο όταν άνοιξε τη τσάντα του και μου πρόσφερε από τα βάθη της καρδιάς του, με κείνο το υπαινικτικό του χαμόγελο, τρία ανέκδοτα ποιήματα. Αν είσαι αντιλόπη (για τον αββά που πιάστηκε στην παγίδα των ζώων), Αποκαθήλωση και βεβαίως το Ένα κορίτσι με μαγιό. Μάλιστα μας διάβασε τα ποιήματα -στην παρέα ήταν και ο Ρήσος μαζί με τον Γιώργο Καλογήρου- και κάναμε μια πρώτη συζήτηση, την οποία διεκδίκησε σχεδόν ολοκληρωτικά το Ένα κορίτσι με μαγιό. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη συζήτηση με τον ποιητή. Έχω την τιμή και την χαρά εδώ και κάποια χρόνια να με τιμά με την φιλία του και ως εκ τούτου με κείνο το απροϋπόθετο μοίρασμα που γεννά οικειότητα και αγάπη.

Θα έλεγα, δίχως δεύτερη κουβέντα, πως το συγκεκριμένο ποίημα, γραμμένο το Δεκέμβρη του 2006, δημιουργεί στην πρώτη ανάγνωσή του ένα δυνατό σοκ. Ίσως και να φέρνει στο μυαλό εικόνες και σκέψεις που συνδέονται με μια κάποια βέβηλη πραγματικότητα ξεκομμένη από οποιαδήποτε εκκλησιαστική εμπειρία των πραγμάτων, πέρα και έξω από τη σφαίρα του ιερού.

Ένα κορίτσι με μαγιό

μπήκε στην εκκλησία

πλην όμως δεν διέκοψε

την ιεράν θυσίαν.