Σχολιάζει ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*
Πριν από σχεδόν δύο αιώνες, ο Κάρολος Μαρξ είχε διατυπώσει την διάσημη ρήση του, “η θρησκεία είναι το όπιον του λαού”. Το έγραψε το 1843, στην εισαγωγή ενός έργου του φιλοσοφικής κριτικής, το οποίο δεν εκδόθηκε ποτέ. Μετά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, όταν ο,τιδήποτε μαρξιστικό έγινε του συρμού, ενσωματώθηκε αυτός ο αφορισμός στο λαϊκό λεξιλόγιο.
Σήμερα, 174 χρόνια μετά, που οι κοινωνίες είναι σε μεγάλο βαθμό κοσμικές και “ανοιχτές” και ειδικά στην Δύση η θρησκευτική πίστη έχει καταρρεύσει, το ερώτημα τίθεται ξανά: ποιο είναι το όπιο του λαού; 'Η καλύτερα, αν τα θρησκευτικά δόγματα λειτούργησαν στο παρελθόν σαν όπλο για τις άρχουσες τάξεις ώστε να έχουν τις μάζες υποταγμένες, τι είναι αυτό που μας κρατάει σήμερα τόσο ναρκωμένους για να μην επαναστατούμε, να μην ξεσηκωνόμαστε ενάντια στο σάπιο σύστημα διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο;
Το παραδοσιακό όπιο, σίγουρα, ανήκει στο παρελθόν και ο μεταμοντέρνος διάδοχός του, η ηρωΐνη, αν και πολύ πιο επικίνδυνη, έχει μειοψηφική σημασία στην κοινωνία. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλα ισχυρά “ναρκωτικά” στην ημερήσια διάταξη όπως η κόκα, το κρακ, αντικαταθλιπτικά φάρμακα, όπως το Prozac, ηρεμιστικά κ.ά., που παίρνουν “με τη χούφτα” εκατομμύρια άνθρωποι του “αναπτυγμένου” κόσμου. Υπάρχει επίσης το ποδόσφαιρο, ο καταναλωτισμός, οι μυριάδες “σέκτες” και “νεοθρησκευτικές λατρείες” που έχουν ανθίσει μέσα στην κρίση του πολιτισμού, η αποχαύνωση και η παραλυσία του αλκοόλ για εκατομμύρια άτομα και πολλά ακόμα στην λίστα.
Το ερώτημα, όμως, δεν απαντιέται μόνο με τα παραπάνω γιατί είναι κάτι πιο δυνατό, πιο απόλυτο, πιο “ιντριγκαδόρικο”, που δρα σαν οδοστρωτήρας πάνω στις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των σημερινών ανθρώπων, τους βομβαρδίζει με ψευδαισθήσεις και τους αποτρέπει από του να αισθανθούν τις μαύρες αλήθειες της πραγματικότητας.
Θάλεγε κανείς ότι “έχουμε μπει για τα καλά στην περίοδο της ηλεκτρονικής βλακείας”, παραφράζοντας ένα από τα πνευματικότερα ποιήματα του Γ. Σεφέρη, το “Γράμμα σ' έναν ξένο φίλο”, για την βλακεία της μηχανοκίνητης εποχής. Είναι πανίσχυρη η δυνατότητα της σημερινής ηλεκτρονικής ψευτιάς και αυτοκαταστροφής να κατασκευάζει την ψευδο-πραγματικότητα και να “βαπτίζει” σ' αυτήν τις μάζες, όπως αποτυπώνεται περίφημα στην γνωστή ταινία Wag the Dog (1997), με τους Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο, όπου, για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από ένα σεξουαλικό σκάνδαλο στο οποίο είναι μπλεγμένος ο πρόεδρος των ΗΠΑ, δύο συνεργάτες του πλανητάρχη ζητούν τη βοήθεια ενός παραγωγού του Χόλλυγουντ προκειμένου να σκηνοθετήσει ένα φανταστικό πόλεμο με την Αλβανία!