Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Οξύτατη ιδεολογική σύγκρουση ΚΕΚΡ με ΚΚΕ

Οξύτατη ιδεολογική σύγκρουση ΚΕΚΡ με ΚΚΕ

Αντιπαράθεση μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας στάθηκε άρθρο της Κ.Ε. του ΚΕΚΡ | EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Σοβαρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση εκδηλώθηκε ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, με αφορμή άρθρο της ΚΕ του τελευταίου που δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος (Γενάρης 2015 στην ελληνική έντυπη έκδοση) του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΔΚΕ).
Στο προαναφερόμενό τεύχος, το οποίο ο αναγνώστης μπορεί να βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.iccr.gr/ δημοσιεύεται άρθρο που υπογράφεται από την ΚΕ του ΚΕΚΡ και το οποίο φέρει τον τίτλο «Η πάλη των κομμουνιστών ενάντια στον ιμπεριαλισμό ως πηγή πολέμων».
Στο τέλος του έχει προστεθεί κριτικό σημείωμα των εκπροσώπων του ΚΚΕ, από τη σύνταξη του θεωρητικού του περιοδικού «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΚΟΜΕΠ), που συμμετέχουν στη Συντακτική Επιτροπή της ΔΚΕ.
Το κριτικό αυτό σημείωμα φέρει τον τίτλο «Παρατηρήσεις των εκπροσώπων της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (ΚΚΕ) στη Συντακτική Επιτροπή της ΔΚΕ για το άρθρο: ‘‘Η πάλη των κομμουνιστών με τον ιμπεριαλισμό ως πηγή των πολέμων’’, που παρουσίασε το ΚΕΚΡ».

Ολόκληρη η άγνωστη απάντηση του ΚΕΚΡ στο ΚΚΕ- σε μετάφραση από τα ρωσικά του Βασίλη Μακρίδη- έχει ως εξής:

Καλοπροαίρετη απάντηση προς τους φίλους μας – σχολιαστές του άρθρου του ΡΚΕΚ για την πάλη των κομμουνιστών εναντίον του ιμπεριαλισμού.
Λόγος γίνεται για τα σχόλια που έγιναν εξ ονόματος του ΚΚΕ για το άρθρο του ΡΚΕΚ «Η πάλη των κομμουνιστών ενάντια στον ιμπεριαλισμό ως πηγή πολέμων», που δημοσιεύτηκε στο № 5 του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση».
Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι στα ερωτήματα, τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις των συντρόφων έχουμε δώσει ήδη αναλυτικές τεκμηριώσεις, τόσο στις συνεδριάσεις της συντακτικής επιτροπής, όσο και στο ίδιο το άρθρο, κάτι για το οποίο ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί εύκολα να πειστεί.
Οξύτατη ιδεολογική σύγκρουση ΚΕΚΡ με ΚΚΕΤο τεύχος 5/Γενάρης 2015 του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» | 
Οι σύντροφοι έδειχναν ότι μάλλον δεν είχαν περισσότερες αντιρρήσεις, όμως αμέσως μετά τη δημοσίευση του άρθρου η μη κατανόηση εμφανίστηκε εκ νέου – και πάλι για μία σειρά ζητημάτων που είχαν ήδη εξεταστεί.
Από αυτό βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι οι σύντροφοι δεν κατανόησαν πλήρως τα γενικά ζητήματα της λενιιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού, γι’ αυτό και παρακάτω «σκοντάφτουν» σε επιμέρους ζητήματα επιμέρους.
Από αυτού του είδους τις λανθασμένες ερμηνείες των γενικών ζητημάτων στη συζήτηση που διεξάχθηκε θα ξεχωρίσουμε δύο:
- Πρώτη: η υπεραπλουστευμένη, μη πλήρης κατανόηση και εφαρμογή της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού·
- Δεύτερη: η μη διαλεκτική κατανόηση και σχέση προς τον ορισμό του φασισμού ως έκφρασης ενός διατηρούμενου μέσα από αλλαγές χαρακτηριστικού αυτού του φαινομένου.

Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Η μεμψιμοιρία ως αντίσταση



Από τις παρέες των φίλων και των φιλενάδων μέχρι τα καλέσματα των νεοφιλελέδων, η γλυκερή προτροπή «σκέψου θετικά»!, κατά μετάφραση της μετα-νεωτερικής εντολής “think positive”, απαιτεί από την ελληνική κοινωνία να αφήσει κατά μέρος την ανατολίτικη «μίρλα» της, να εγκαταλείψει επιτέλους την γκρινιάρικη αρνητικότητα της και την μεμψιμοιρία και να προσέλθει πανευτυχής στη χορεία των «πεπολιτισμένων» ευρωπαϊκών κοινωνιών της απεριόριστης θετικότητας.


του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Να αποτινάξουμε, εν τέλει, από πάνω μας τη θολούρα της αρνητικότητας και με ξέπλεκες κοτσίδες να προστρέξουμε στα λιβάδια της αρμονίας των απρόσκοπτων ροών του κεφαλαίου, της πληροφορίας και της εργασίας. Ζητείται να εξομαλύνουμε, να λειάνουμε και να εναρμονίσουμε το τραχύ και τρικυμιώδες της υπάρξεως μας, μετατρέποντας τις δράσεις μας σε μετρήσιμες και ελέγξιμες ρουτίνες. Να γίνουμε κι εμείς κάπως διαφανείς, όπως μια φούσκα που κυνηγούν να πιάσουν χαζοχαρούμενα νήπια. Γιατί παράγινε το κακό με την χρόνια αδιαφάνεια μας, όχι μόνο στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο, αλλά και σε αυτό το υπαρξιακό.

Ζητείται, εν ολίγοις, να γίνουμε οι εικόνες μας. Να είμαστε, ας πούμε, η Facebook εκδοχή μας. Μια εικόνα απελευθερωμένη από κάθε ερμηνευτικό βάθος και νοηματοδότηση. Να γίνουμε μια αυτο-πορνογραφία όπου όλα είναι ορατά και ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο της κυβερνοχώρας. Να γίνουμε συγκρίσιμες εικόνες, προφανώς με τη διαμεσολάβηση του «μεγάλου συγκριτή», του χρήματος. Μας ζητούν να δεχτούμε περιχαρείς την «Κόλαση του Όμοιου», όπως την ορίζει ο Μπιούνγκ-Τσουλ Χαν.

Θέτοντας το επιτακτικά πανταχού παρόν αίτημα της διαφάνειας στον κοινωνικό βίο, ξεκινώντας από την περιβόητη «Διαύγεια» του Γιωργάκη και φτάνοντας ως την «αποκαλυπτική» δημοσιογραφία, η διαφάνεια μοιάζει να ορίζεται ως το αντίθετο της διαφθοράς και της ανελευθερίας, για να μην πει κανείς και της κοινωνικής αδικίας. Ποιος θα τολμούσε να αντιταχθεί στο σύνθημα «Διαφάνεια παντού!»; Αλλά,  αναγνωρίζοντας τη διαφάνεια ως τη θεραπεία για κάθε νεοελληνική οικονομική και κοινωνική κακοδαιμονία, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην έκταση της, καταπίνουμε αμάσητο το παραμύθι ενός ανεπίγνωστου συστημικού εξαναγκασμού.

Γιατί στις δυτικές κοινωνίες, κάτω ακριβώς από αυτό το πρόταγμα της Διαφάνειας, το σύστημα κατόρθωσε να αποδομήσει σχεδόν κάθε αρνητικότητα και να εξομαλύνει τις κοινωνικές διεργασίες  κάνοντας τις λειτουργικές (operational/functional) και συνεχώς επιταχυνόμενες. Η Διαφάνεια δουλεύει για τον καπιταλισμό! Γιατί η Διαφάνεια, μέσα από την πορνογραφική διάσταση που αποδίδει σε όλες τις εικόνες, τις καθιστά εν τέλει πανομοιότυπες. Όμοιες. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο λειτουργικό για τον Καπιταλισμό, από την λείανση των εξαιρέσεων, από την απαλή, στιλπνή και χωρίς χρονοτριβές ανταπόκριση του Όμοιου απέναντι στο Όμοιο. Η Διαφάνεια είναι το καλύτερο εργαλείο συναγελασμού... εκτός κι αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι αυτός ακριβώς ο συναγελασμός δεν μπορεί παρά να αφορά σε κάποια αγέλη και όχι σε ανθρώπινη και πολιτική κοινωνία. Γι’ αυτό άλλωστε και στις χώρες της ακραίας εργαλειακής θετικότητας και μέγιστης διαφάνειας, συντελέστηκαν οι μεγαλύτερες καπιταλιστικές απάτες.  

Εγγυήτριες Δυνάμεις και Συνθήκη Εγγυήσεως



Περαιτέρω μελέτη / Αναγνώσματα
Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ
http://cyprus.indymedia.org/node/4916
Οδικός Χάρτης για μια Δίκαιη, Λειτουργική και Βιώσιμη Λύση του Κυπριακού
του Σόλωνα Αντάρτη
http://cyprus.indymedia.org/node/4988
Θέσεις για μια Βιώσιμη Λύση
Η σύγκλιση προτάσεων κατόπιν συλλογικού διαλόγου που διήρκεσε για μερικούς μήνες ανάμεσα σε πέραν των εβδομήντα ενεργών στελεχών της Παράταξης του ΟΧΙ:
http://cyprus-org.net/Biosimi.Lysi.tentative.final.pdf
Πολιτική Ανάλυση Αίματος
http://cyprus.indymedia.org/node/5088
Γιατί Στηρίζουμε τον Υποψήφιο Σενέρ Λεβέντ
http://sener-levent-2014.cyprus-org.net/Kinisi.Stiri3is.Sener.Levent.pdf

Οι Εργασίες μας

http://filiki.etaireia.org/ergasies.html

Αρχές, Αξίες, Στόχοι

http://filiki.etaireia.org/Filiki-Arxes-A3ies.pdf
► «Η Διζωνική "λύση" βέβαια, είναι η γεωγραφική διαίρεση της Κύπρου σε δύο Zώνες με βάση την εθνική, γλωσσική, θρησκευτική και πολιτιστική ταυτότητα, τον αποκλεισμό της επιστροφής όλων των προσφύγων και την στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων έτσι ώστε να μην μπορούν να αποτελέσουν οι ΕλληνοΚύπριοι ποτέ πια την πλειονότητα στον βορρά. Ο υπέρτατος νόμος δηλαδή στην νέα Κύπρο του Αναστασιάδη θα είναι ο Φυλετικός Νόμος που καθορίζει με εθνοφυλετικά κριτήρια την κυρίαρχη φυλή σε κάθε Ζώνη, και το που δικαιούται να κατοικεί, να ψηφίζει και να κατέχει περιουσία ο καθείς. Μόνο έτσι μπορεί να ιδρυθεί και να λειτουργήσει "νόμιμα" ένα Τουρκικό κρατίδιο στα κατεχόμενα.»
Η Ρατσιστική Διζωνική και ο Αναστασιάδης
http://cyprus.indymedia.org/node/4794

Ο Γ. Λιλλήκας για την Ομοσπονδία

http://cyprus.indymedia.org/node/4738

Πατριώτης ή εθνομηδενιστής ;



 Γιώργος Καραμπελιάς

Ένα ιδεολογικό και πολιτικό σχήμα που, δυστυχώς, είχε καταστεί κυρίαρχο τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια στην Ελλάδα, έρχεται να καταρρεύσει παταγωδώς με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.Στο παρελθόν, στην ελληνική παράδοση, μέχρι και την περίοδο του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ’80, η κοινωνική ευαισθησία ήταν πάντα συναρτημένη με τον πατριωτισμό και την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων – τουλάχιστον από την… Επανάσταση του ’21 και μετά.
Πιο πρόσφατα, στην Κατοχή, το ΕΑΜ εξέφρασε ακριβώς αυτή τη σύνθεση των
παραμέτρων της ελληνικής ιδιοπροσωπίας:   Κοινωνική δικαιοσύνη και ελεύθερηπατρίδα ήταν οι δύο βασικοί πυλώνες της ιδεολογίας του.Επιγενέστερα, ακόμα και η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου θα συνδυάζει την κοινωνική πολιτική με την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων στο Kυπριακό.
Και όπως προαναφέραμε, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου θα εμφανιστεί με μια διφυή συνθηματολογία, από τη μία «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, και από την άλλη η σοσιαλιστική και κοινωνιοκεντρική συνθηματολογία.
Όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές, ακόμα και η μήτρα των εθνικομηδενιστικών ρευμάτων στην Αριστερά, το ΚΚΕ εσωτερικού, είχε παρ’ όλα αυτά ως σύμβολό του την ελληνική σημαία μαζί με το σφυροδρέπανο.
Όμως, από τη δεκαετία του 1990 και ακόμα περισσότερο από εκείνη του 2000, στην παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς ιδιαίτερα, καθώς και του αριστερισμού, που απετέλεσαν και τα συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, η κοινωνιοκεντρική αντίληψη και ο πατριωτισμός άρχισαν να παίρνουν διαζύγιο μεταξύ τους.
Η «ανανεωτική Αριστερά» και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ταυτιστούν σταδιακά με τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, ιδιαίτερα στον χώρο των πανεπιστημίων, της νεολαίας και της διανόησης.   Αντίθετα, ο πατριωτισμός στο εσωτερικό των αριστερών κομμάτων και σχηματισμών συρρικνωνόταν διαρκώς.
Στο ΠΑΣΟΚ θα κυριαρχήσει ο σημιτικός εθνομηδενισμός και θα περιθωριοποιηθούν οι πατριωτικές φωνές (Χαραλαμπίδης, Τσοβόλας, Παπαθεμελής), ενώ και στον χώρο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ επίσης, οι πατριωτικές φωνές (Αλαβάνος, Λαφαζάνης, Γλέζος) είτε θα σιγήσουν είτε θα προσαρμοστούν στην κυρίαρχη εθνομηδενιστική αντίληψη.
Τόσο ώστε, ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος να υπογράψουν κείμενο υπεράσπισης της Μαρίας Ρεπούση!
Όσοι επιμέναμε στην παραδοσιακή σύνθεση κοινωνιοκεντρισμού, οικολογίας, και πατριωτισμού, είχαμε γίνει μειοψηφία και, μάλιστα, η κυρίαρχη τάση ήταν να εκδιώκονται και να αποβάλλονται οι πατριωτικές φωνές από τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και η οικολογική ευαισθησία να ταυτίζεται με τον αντιπατριωτισμό.
Αυτή η εξέλιξη, η οποία κατέστη ηγεμονική στις δεκαετίες 1990 και 2000, απέκοψε ουσιαστικά, και στο επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, τον πατριωτισμό από την Αριστερά.

ΚΑΤΑΛΥΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ


Πραξικόπημα στην Κύπρο - πολύ χειρότερο από την 21η Απριλίου
Παρέμβαση του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στην εκπομπή του Λάζαρου Μαύρου στο Ράδιο Πρώτο

Ανήκουμε σε άλλο γένος και άλλον αρχιερέα έχουμε.

«ημείς μεν έφασαν άλλου γεγονότες γένους και άλλον αρχιερέα έχοντες…» – 

Ανήκουμε σε άλλο γένος και άλλον αρχιερέα έχουμε.





 

Η συνειδητοποίηση της διαφορετικότητας των Βυζαντινών σε σχέση με τους Δυτικούς θα κορυφωθεί μέσα από τα τραγικά γεγονότα της Δ΄ Σταυροφορίας. Η εδραιωμένη πια αυτή αντίληψη αλλά και η άρνησή τους να δεχτούν τον εκπρόσωπο του Πάπα φαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα από το έργο του Γεώργιου Ακροπολίτη «Χρονική Συγγραφή 1204-1261»

Ενόσω τούτος εδώ ο Ερής ( Ερρίκος) βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη, στάλθηκε από τον πάπα αρχιερέας για τη βασίλισσα των πόλεων-που στη γλώσσα τους τον λένε λεγάτο- ονόματι Πελάγιος, έχοντας όλα τα προνόμια του Πάπα: φορούσε δηλαδή κοκκινόχρωμα πέδιλα, τα ρούχα του επίσης είχαν το ίδιο χρώμα, ακόμα και το πανωφόρι του αλόγου του και τα χαλινάρια είχαν βαφτεί με το ίδιο χρώμα. Καθώς όμως διέθετε άγριο χαρακτήρα και συμπεριφερόταν αλαζονικά, προκάλεσε πολλές συμφορές στους κατοίκους της Πόλης. Και παρουσίαζε ως κάτι λογικό την ενοχοποίησή τους: ανάγκαζε δηλαδή όλους τους Ρωμαίους να δηλώσουν υποταγή στα κελεύσματα της παλιάς Ρώμης. Γι αυτό το λόγο μοναχοί κλείνονταν στη φυλακή, ιερείς φυλακίζονταν και κάθε ορθόδοξος ναός κλεινόταν. Και σ΄ αυτήν την περίπτωση οι βυζαντινοί ιερείς είχαν να επιλέξουν το ένα από τα δύο: ή να αναγνωρίσουν τα πρωτεία της αρχιεροσύνης του πάπα και να τον μνημονεύουν στο τελετουργικό τυπικό ή σ΄ αυτούς που δε συμμορφώνονταν να σ΄ αυτά να επιβάλλεται ως ποινή η θανάτωσή τους. Aυτή η πρακτική οδήγησε σε απόγνωση τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και περισσότερο από όλους τους προύχοντες. Αυτοί λοιπόν παρουσιάστηκαν στον βασιλιά Ερή και του είπαν:

«Eνώ εμείς ανήκουμε σε άλλο έθνος και έχουμε άλλον αρχιερέα, έχουμε υποταγεί στη δύναμή σου, ώστε να εξουσιάζεις το σώμα μας, σε καμιά όμως 
περίπτωση το πνεύμα και την ψυχή μας. Έχουμε λοιπόν την πεποίθηση ότι είναι υποχρέωσή μας να σε υπερασπιζόμαστε στον πόλεμο αλλά κι ότι μας είναι αδύνατο να αποκηρύξουμε τη λατρεία και τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Ή λοιπόν απάλλαξέ μας από τις συμφορές που μας βρήκαν ή άφησέ μας ως ελεύθερους πολίτες να καταφύγουμε στους ομοεθνείς μας».

H ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

Φωτογραφία του χρήστη Κίνημα Χριστιανικής Δημοκρατίας.

"Στὴν ἔξοδο τοῦ Σὰν Κριστομπάλ, προστίθεται (στὰ 600 περίπου πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια σχολεῖα) τὸ μοναδικὸ πανεπιστήμιο τῶν Ζαπατίστας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Ραϋμοῦντο Σάντσεζ Μπαράζα: Τὸ κέντρο ολοκληρωμένης κατάρτισης τῶν ἰθαγενῶν.(CIDECI). Ὅλα, οἱ σιδηρουργικὲς ἐργασίες γιὰ τὶς σκάλες ἢ οἱ χρωματιστὲς κουρτίνες, εἶναι ἔργα τῶν σπουδαστῶν, διακοσίων νέων ποὺ γόνονται δεκτοὶ κάθε χρόνο γιὰ νὰ καταρτιστοῦν σὲ αὐτόνομα γνωστικὰ ἀντικείμενα: κατασκευὴ παπουτσιῶν, θεολογία, ἢ χρήση γραφομηχανῆς, μέσο πιὸ σίγουρο γιὰ τὴν ἐπεξεργασία κειμένων λόγω τῶν διακοπῶν ρεύματος." (Ἀπὸ ρεπορτὰζ τῆς ἐφημερίδας Monde Diplomatique τοῦ Ἰουνίου).
Μακάρι καὶ σ' ἐμᾶς, νὰ γίνει ἀντιληπτὸ καὶ ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ὅτι τὰ Θρησκευτικὰ καὶ ἡ Θεολογία εἶναι γνώσεις πρώτης ἀνάγκης.

Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από σήμερα το Εθνος και 'εκσυγχρονιστική' νεοτερικότητα



Πιο επίκαιρο σήμερα (2017) από ό,τι τότε (2006) !... 
Από τον Πρόλογο στη Β΄Έκδοση
Τα γεγονότα που ακολούθησαν από το 2006 οπότε πρωτοκυκλοφόρησε το ανά χείρας βιβλίο επιβεβαιώνουν με περισσή ακρίβεια τα συμπεράσματά του. Η αιτία της νεοελληνικής κακοδαιμονίας, τις συνέπειες της οποίας βιώνει για μια ακόμη φορά με επώδυνο τρόπο η ελληνική κοινωνία, έχει βαθιές ρίζες στην ιδεολογία της εξάρτησης που έφερε μαζί του το νεοελληνικό κράτος και η οποία δεν είναι απλώς πολιτική. Το διακύβευμά της είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορική ανάδυση και τη νομιμοποίηση της ηγεμονίας του δυτικού κόσμου στη νεότερη εποχή. Η οποία, διέρχεται ευθέως όχι από τη γενεαλογία της σχέσης του ελληνισμού με το νεότερο κόσμο, αλλά από τη θέση που «όφειλε» να του αποδοθεί στην ταξινομία της κοσμοϊστορίας.
Στο πλαίσιο αυτό, το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα εκλήθη να αναλάβει έναν ρόλο αποδόμησης του μείζονος ελληνισμού, απαξίωσης του ελληνικού παρόντος και αποκοπής του από τα ιστορικά του πεπραγμένα. Ο ρόλος αυτός, καθιστούσε απολύτως αναγκαία τη συγκρότηση μιας κρατικής διανόησης με βαθιά εγχαραγμένη την ιδεολογία μιας παραρτηματικής πρόσδεσης του ίδιου του ελληνισμού στην Εσπερία και απόσχισης των μετα-ρωμαϊκών του πεπραγμένων (του Βυζαντίου και της τουρκοκρατίας) από την «αρχαιότητα».   Έχοντας εμποτισθεί βαθιά στον πυρήνα της σκέψης της η διανόηση αυτή και δι’αυτής η άρχουσα τάξη, με την ιδεολογία της ενιαίας «ιστορικής» ορθοταξίας και της ομόλογης ολιγαρχικής σκέψης, που επινόησε ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, αναμενόταν να λειτουργήσει δίκην μεταπράτη ως αγωγός μετακένωσης του εσπεριανού κανόνα και ως χορηγός νομιμοποίησης της εξάρτησης του ελληνισμού στο άρμα του. Όπως συμπεραίνω στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης στο διάβημα αυτό της κρατικής διανόησης «ελλοχεύει μια προσαρτηματική ή, για να γίνω πιο λιτός, μηρυκαστική  λειτουργία» που εισάγει την φασιστική αρχή της εθελοδουλίας σε μέτρο απαξίας οποιουδήποτε διανοητικού εγχειρήματος αποτολμήσει να διαφοροποιηθεί από τον ιδεολογικό ιδεότυπο αυτών «που στη Δύση καταγίνονται με την κατασκευή των μεθόδων και των σχημάτων της ιστορικής ‘επιστήμης’».

Κυκλοφορεί εντύπως η ΕΝΩΣΙΣ Ιουνίου 2017 (30ό τεύχος) | «Άιντα θύμα Άιντα ψώνιο, Άιντα σύμβολο αιώνιο…»



Άιντα θύμα Άιντα ψώνιο,Άιντα σύμβολο αιώνιο…

Στο Κραν Μοντάνα πυρπόλησαν το ρύζι


Της Σύνταξης/
24 Ιουνίου 2017


Στο Κραν Μοντάνα της Ελβετίας αναμένεται να παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος, όπως διαλάλησε, εμμέσως πλην σαφώς, ο λαλίστατος Ειδικός Απεσταλμένος του ΓΓ του ΟΗΕ, από τη Λήδρας και το χάπενινγκ του «Unite Cyprus Now». Καταχειροκροτήθηκε, βέβαια, ανακοινώνοντας το «τέλος», το οποίο ξέρουν, λέει, «οι ηγέτες». Καταχειροκροτήθηκε λυσσαλέα από ανθρώπους που τρέμουν στην ιδέα της ελευθερίας, καθώς τούτο απαιτεί και κάποια υπευθυνότητα. Μα δεν βαριέσαι; Ξέρει καλύτερα ο Άιντα.

Θα ξαναπάει, επομένως, στις 28 Ιουνίου σύσσωμη η πολιτική ηγεσία στην Ελβετία. Φυσικά, ο Αναστασιάδης θα συμμετάσχει στη διάσκεψη, ενώ οι υπόλοιποι θα απολαμβάνουν τις ανέσεις των θερέτρων. Ο Αναστασιάδης, λοιπόν, θα παρασύρει ξανά τον κυπριακό Ελληνισμό σε μια διαδικασία που συμφέρει μόνο τον Άιντα, τον Ακιντζί και την Τουρκία, εφόσον όλα τα ζητήματα θα συζητηθούν, χωρίς να δοθεί προτεραιότητα στις εγγυήσεις, στην ασφάλεια και στα κατοχικά στρατεύματα. Επιτρέποντας έτσι σε ανθρώπους σαν τον Έσπεν Μπαρθ Άιντα να κινούν τα νήματα και να προωθούν τις τουρκικές αξιώσεις επί τραπέζης διεθνών διασκέψεων.

Όμως τι να κάνει κι ο έρμος ο Άιντα, όταν απειλεί ανοιχτά περί «τέλους» και καταχειροκροτείται; Γιατί να μην προχωρήσει σε ένα «τέλος» που θέλει η Άγκυρα και το κατοχικό καθεστώς, όταν απέναντί του έχει ανθρώπους που δεν τολμούν να σηκώσουν το νυχάκι τους για να απολαύσουν την ελευθερία τους; Όταν απέναντί του έχει ηγέτες που θα έδιναν τα πάντα για να κερδίσουν το Νόμπελ Ειρήνης και ας επρόκειτο να θυσιάσουν τον τόπο και τον λαό τους σε αυτό τον βωμό;

Φοβόμαστε, συλλογικά, τη λευτεριά και επί τούτου εναποθέτουμε ελπίδες σε ανθρωπάκια ή ηγέτες άσχετους με την αγωνία και την ιστορική συνέχεια αυτού του τόπου. Τρέμουμε στην ιδέα να πάρουμε την τύχη και το αύριο στα χέρια μας και ως εκ τούτου οδυρόμαστε για τις εξελίξεις που περνούν μπροστά μας. Χειροκροτάμε έξαλλα ΟΗΕδες, ενώ έχουν τόσες αποτυχίες (μαζί με την Κύπρο) στα βιογραφικά τους. Και έτσι πάμε σε νέα διάσκεψη. Με έναν Πρόεδρο, ο οποίος (τρομάρα του) νιώθει συνώνυμος της ιστορίας και καμαρώνει βλέποντας τις ταμπέλες που αναγράφουν τα περιβόητα «His Excellency». Με αρχηγούς κατώτερους των περιστάσεων, ανίκανους να αντιληφθούν την ανάγκη για αλλαγή και επανάσταση.

Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση

Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση
Η Γαλλία στη Διεθνή Γεωπολιτική!
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Έχουν περάσει 72 συναπτά χρόνια από τότε -άνοιξη του 1945- που αυτοκτόνησε ο αιμοσταγής Φύρερ των Γερμανών, οι οποίοι, αφού έμειναν ακέφαλοι, επιτέλους συνθηκολόγησαν και έτσι τελείωσε μια ακόμη φιλόδοξη επιχείρηση του θηριώδους αυτού λαού να ...“ενώσει” την Ευρώπη. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η γηραιά ήπειρος μπόρεσε να αναπνεύσει για μερικές δεκαετίες, έως ότου ο γερμανικός οικονομικός γίγαντας, αλλά πάντα πολιτικός νάνος, ανέλαβε και πάλι τα ηνία της καινούργιας καταστροφής της μέσα από το κέλυφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σήμερα, μετά από σειρά αναταράξεων και εκρήξεων εξ αιτίας της γερμανικής πολιτικής, μετά τον απόηχο του Brexit και τα χαστούκια των ψηφοφόρων στο αναξιόπιστο κατεστημένο των ευρωπαϊστών, στη γαλατική γη κρίνεται το χρονοδιάγραμμα της απεξάρτησης των ευρωπαϊκών λαών από την γερμανική οικονομική κατοχή. Και λέω για χρονοδιάγραμμα γιατί αυτό που “παίζεται” είναι το πώς και πότε θα γίνει η γερμανική κατάρρευση. Η ιστορία μάς δίνει αυτή την σιγουριά γιατί δείχνει ότι η Γερμανία μπορεί να κερδίζει τις μάχες, αλλά πάντα χάνει στο τέλος τον πόλεμο.
Η κατάρρευση των συστημικών κομμάτων της κεντροδεξιάς και της ευρωαριστεράς στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, στις 23 Απριλίου, δείχνει πόσο ρευστοί είναι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και ειδικά στην δεύτερη οικονομική δύναμη της Ε.Ε., που βρίσκεται σε τροχιά “μνημονιακής” λιτότητας και τρομοκρατικής υστερίας. Οι συσχετισμοί που θα διαμορφωθούν στο νέο γαλλικό κοινοβούλιο θα επηρεάσουν τις μελλοντικές επιλογές σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η θέση της χώρας αυτής άλλωστε σαν ρυθμιστικό κέντρο του ευρωπαϊκού “γίγνεσθαι” στα πολιτικά ζητήματα έχει εκφρασθεί χαρακτηριστικά με την φράση “όταν η Γαλλία συναχώνεται, η Ευρώπη φταρνίζεται”.
Υποταγή”: μια προφητεία για το μέλλον
Με την γαλλική προεκλογική εκστρατεία σε πλήρη εξέλιξη, το αντι-μουσουλμανικό αίσθημα έφθασε στα ύψη. Η Μαρίν Λεπέν, η οποία στο παρελθόν συνέκρινε τους ιμάμηδες με την ναζιστική κατοχή, όξυνε την καταστροφολογική ρητορική της, αποκαλώντας την μαζική μετανάστευση “τραγωδία για την χώρα”. Αυτή η καλλιέργεια της εχθρότητας προς την πολυπολιτισμικότητα βρήκε καταφύγιο εκτός των πολιτικών συζητήσεων στην Γαλλία και, για πρώτη φορά, μεταξύ της τάξης των διανοουμένων. Δύο χρόνια πριν, στο μυθιστόρημά του “Soumission” (Υποταγή), ο συγγραφέας-προβοκάτορας Μισέλ Ουελμπέκ περιγράφει μια άλλου είδους εκλογική διαδικασία το 2022 και κυρίαρχο τότε είναι ένα μουσουλμανικό πολιτικό κόμμα.

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ



ΠΗΓΗ: https://aristomenismessinios.blogspot.gr/2017/06/blog-post_25.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Ναόμι Κλάιν και το μάνατζμεντ της επώνυμης κουλτούρας …

Του Θανάση Μπαντέ


Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «No Logo» καθιστά σαφές ότι οι προσπάθειες των εταιρειών να επιβάλλουν την επωνυμία τους ως μόδα για την προώθηση προϊόντων δεν αφορούν τις τελευταίες μόνο δεκαετίες: «Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, είχε δημιουργηθεί ήδη η επίγνωση ότι τα εμπορικά επωνύμια δεν ήταν απλώς κάποιες μασκότ, κάποιες πιασάρικες λέξεις ή μια εικόνα τυπωμένη πάνω στην ετικέτα του προϊόντος μιας εταιρείας. Οι εταιρείες στο σύνολό τους μπορούσαν ν’ αποκτήσουν μια επώνυμη ταυτότητα ή μια “εταιρική συνείδηση” όπως ονομάστηκε αυτή η εφήμερη ιδιότητα εκείνη την εποχή». (σελ. 38).
Η αντίληψη αυτή έμελλε να απογειώσει την έννοια της επιθετικότητας στη διαφήμιση φέρνοντας μια πραγματική επανάσταση: «Και καθώς η εν λόγω ιδέα αναπτυσσόταν, οι διαφημιστές έπαψαν να βλέπουν τους εαυτούς τους σαν απλούς πωλητές, και άρχισαν να τους θεωρούν “φιλοσόφους – βασιλείς μιας εμπορικής κουλτούρας”, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του κριτικού διαφημίσεων Ράνταλ Ρόθμπεργκ. Η αναζήτηση του αληθινού νοήματος των επωνυμίων – ή αλλιώς της “ουσίας τους” όπως συχνά λέγεται – απομάκρυνε σταδιακά τις εταιρείες από τα μεμονωμένα προϊόντα και τα χαρακτηριστικά τους και τις κατεύθυνε προς μια ψυχολογική/ανθρωπολογική εξέταση της σημασίας των επωνυμίων στην κουλτούρα και τη ζωή των ανθρώπων. Κι αυτό θεωρήθηκε αποφασιστικής σπουδαιότητας, εφόσον οι εταιρείες μπορεί να κατασκευάζουν προϊόντα, οι καταναλωτές όμως αγοράζουν επωνύμια (“ονόματα”). (σελ. 38).
Όσο όμως οι εισπράξεις συνδέονταν με την παραγωγή και την πώληση των προϊόντων, η κατασκευή του επωνυμίου δε θα μπορούσε παρά να είναι μια απαραίτητη συμπληρωματική διαδικασία που θα ενίσχυε τη διείσδυση του προϊόντος στις προτιμήσεις των καταναλωτών. Η μετατροπή του προϊόντος σε επωνύμιο δε θα μπορούσε να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη: «Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες μέχρις ότου ο κόσμος των κατασκευαστών να προσαρμοστεί σ’ αυτή την αλλαγή. Παρέμενε προσκολλημένος στην ιδέα ότι κύρια εργασία του ήταν η παραγωγή και ότι η επωνυμιοποίηση των προϊόντων ήταν απλώς μια σημαντική προσθήκη». (σελ. 38).
Οι εταιρείες στο σύνολό τους μπορούσαν ν’ αποκτήσουν μια επώνυμη ταυτότητα ή μια “εταιρική συνείδηση” όπως ονομάστηκε αυτή η εφήμερη ιδιότητα εκείνη την εποχή

Η Κύπρος στο Στόχαστρο - Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη "Αντιθέσεις" στο Κρήτη TV

Οι επισημάνσεις του, εν όψει της πενταμερούς διάσκεψης της 28ης Ιουνίου, μπορεί να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε έναν εξαιρετικά επικίνδυνο ύφαλο-παγίδα, για το μέλλον της Κύπρου αλλά και για ολόκληρο τον Ελληνισμό.
Στην εκπομπή παρεμβαίνουν Περικλής Νεάρχου, Σάββας Καλεντερίδης, Μιχάλης Ιγνατίου, Μάριος Πούλαδος.

Κυπριακό: Νέο εγχειρίδιο, η Γιάλτα και ο Άιντε

Του Κώστα Βενιζέλου από τον Φιλελεύθερο
Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντε διετέλεσε και υπουργός Εξωτερικών της Νορβηγίας και οι συνεργάτες του έχουν προφανώς διαβάσει πολλά εγχειρίδια που αφορούν την «επίλυση» διαφορών. Θέλοντας προφανώς να πρωτοτυπήσουν, αποφάσισαν να προτείνουν όπως η κατοχική δύναμη, η χώρα που προκάλεσε την εισβολή, την κατοχή, το πρόβλημα, να επιτηρεί την εφαρμογή της συμφωνίας. Είναι ως η ναζιστική Γερμανία να ήταν μέρος της εφαρμογής των συμφωνηθέντων της Γιάλτας, που διαμόρφωσαν/καθόρισαν τη μεταπολεμική περίοδο στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Οι… πονηρές αναφορές στο έγγραφο Άιντε, οι πολλές «δεξιοτεχνικές» διατυπώσεις διά της ασάφειας αφήνουν τις πολλές ερμηνείες να καθησυχάζουν τους εκ προθέσεως ευκολόπιστους, ενώ επιβεβαιώνουν την αποτυχία του εγχειρήματος.
Ο κ. Άιντε κάνει λόγο στο έγγραφο για αντικατάσταση του υφιστάμενου συστήματος εγγυήσεων με την υπογραφή μιας νέας συνθήκης εφαρμογής (treaty of implementation). Μια ιδέα που φέρει την Τουρκία εγγυητή της εφαρμογής της συμφωνίας και εισαγάγει –όχι για πρώτη φορά– τη μέθοδο των τεσσάρων πενών. Να υπογράψουν, δηλαδή, οι τρεις εγγυήτριες και μαζί, ως σιαμαίοι, οι δύο ηγέτες. Τούτο είχε αναφερθεί και κατά την πρώτη Διάσκεψη της Γενεύης. Οι δυο ηγέτες-διαπραγματευτές θα προσέλθουν στην υπογραφή και, αυθαιρέτως και παράνομα, θα αυτοανακηρυχθούν σε συμπροέδροι ενός μορφώματος που και από αυτή την πράξη θα είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Από τη μια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως ηγέτης της μιας «πλευράς» και, από την άλλη, ο κατοχικός ηγέτης ως ηγέτης της άλλης «πλευράς», ο οποίος με την ανοχή των εκάστοτε ηγεσιών της χώρας μας αναβαθμιζόταν σε ισότιμο εταίρο. Κοντολογίς, εάν υπογράψουν τη Συνθήκη οι δύο… σιαμαίοι, ο μεν πρώτος θα εκπροσωπεί την επικράτεια που καλύπτουν οι ελεύθερες περιοχές και ο δεύτερος τα κατεχόμενα. Η παρθενογένεση τού πάλαι ποτέ εμπνευστή της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, λόρδου Χάνεϊ, θα είναι το όχημα που θα οδηγήσει στη «νέα κατάσταση πραγμάτων».
Μπορεί όλα αυτά για κάποιους να είναι λεπτομέρειες. Όμως, το Κυπριακό δεν μπορεί με λυθεί με «εποικοδομητικές ασάφειες». Έχει πολλές φορές αναφερθεί πως η τακτική των εποικοδομητικών ασαφειών μπορεί να οδηγήσει σε μια συμφωνία στο Κυπριακό. Μια συμφωνία, όμως, με αυτά τα χαρακτηριστικά θα είναι χωρίς αύριο.
Το θέμα της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι θέμα αφετηρίας των συζητήσεων και κατάληξης σε μια συμφωνία. Κοντολογίς είναι το Α και το Β σε μια συμφωνία. Η λύση του Κυπριακού για να μπορεί να αντέξει πρέπει να μην περιέχει στοιχεία διαχωρισμού, περιορισμούς, στρεβλώσεις, πρόνοιες με εποικοδομητικές ασάφειες, να μην προβλέπει τη δημιουργία ενός μοντέλου που εν πολλοίς θα συνιστά πολιτειακή ανωμαλία, με πολλά ελλείμματα δημοκρατίας.

Oι συγγραφές των αυτουργών


Christos Yiannaras | 26 Jun 2017


Ε​​χει κατακλυσθεί η ελλαδική βιβλιαγορά από «μελετήματα» (καταθέσεις απόψεων) που φιλοδοξούν να αναλύσουν και αιτιολογήσουν τη χρεοκοπία της χώρας, όπως και τη συνακόλουθη παντοδαπή καταστροφή κράτους και κοινωνίας. H πληθώρα των ειδημόνων δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, είναι γνωστό και από τις ιδιωτικές μας συζητήσεις ότι οι Eλλαδίτες «τα ξέρουμε όλοι όλα»: O καθένας μας έχει την πιο σίγουρη πληροφόρηση, τις πιο έγκυρες ερμηνείες, τις πιο αποτελεσματικές συνταγές λύσεων. Θα άξιζε τον κόπο να μετρήσει κανείς πόσα καινούργια κάθε βράδυ πρόσωπα εμφανίζονται στα σχεδόν απειράριθμα (ευτελών διαφημιστικών φιλοδοξιών) κανάλια, για να καταθέσουν θλιβερής ασημαντότητας κοινοτοπίες σαν βαρύνουσες απόψεις.

Eίναι η «εθνική» μας επιπολαιότητα; Eνα επιπλέον μέτρο για να μετρηθεί η απόσταση που μας χωρίζει από τον ποθούμενο εκδυτικισμό; Mάλλον πρόκειται, το πιθανότερο, για δείχτη πολύ χαμηλής κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Για παράγωγο της μικρόνοιας που προκύπτει νομοτελειακά, όταν υποβαθμίζεται επί δεκαετίες η γλώσσα – αποκύημα γενικευμένης αγλωσσίας. Iσως προϊόν και του εγωκεντρικού πρωτογονισμού, τον οποίο γεννάει ο υπερπροστατευτισμός (δηλαδή η ανασφάλεια) στους κόλπους της ελλαδικής οικογένειας.

Στη βιβλιογραφική πάντως έκρηξη που έχει προκαλέσει η συλλογική συμφορά μας, κυρίαρχη (πολυδιαφημιζόμενη) παρουσία έχουν τα βιβλία των φυσικών αυτουργών της συμφοράς. Oι ίδιοι οι φυσικοί αυτουργοί φρόντισαν να κατοχυρώσουν έγκαιρα την απίστευτης αναίδειας ατιμωρησία τους με νομοθετικό πλαίσιο ντροπής. Kαι έχουν ίσως την ψευδαίσθηση ότι, απολογούμενοι σήμερα εκ του ασφαλούς με πολυσέλιδες συγγραφές, θα εξασφαλίσουν και την πραγματική αμνήστευσή τους στις συνειδήσεις των πολιτών. Iσως ξέρουν τι κάνουν, αφού η «εκ της αγλωσσίας» ασκεψία και η «εξ εγωκεντρικού πρωτογονισμού» τυφλότητα συντηρούν στο ιστορικό προσκήνιο, ακόμα σήμερα, κόμματα και «ηγεσίες» φορτωμένες την κυρίως ενοχή για τη βιούμενη φρικωδία.

Το Μενίδι χωρίς παραμορφωτικούς φακούς/ του Θανάση Τσιριγώτη



Για να καταλάβουμε βαθύτερα και καλύτερα τα κοινωνικά γεγονότα πρέπει οπωσδήποτε να ξεχωρίσουμε τις αιτίες από τις αφορμές. Συχνά, η αφορμή, που είναι επιφαινόμενο, στιγμιαίο ή «τυχαίο» , επικαλύπτει τις ρίζες των κοινωνικών πραγμάτων που είναι ουσιαστικότερες.
Το ίδιο συνέβη πρόσφατα στο Μενίδι (Αχαρνές όπως λένε και οι αρχαιολάτρεις), όπου ο αδόκητος θάνατος ενός παιδιού φάνταζε περισσότερο από το διαρκές έγκλημα, που είναι η μετατροπή μιας αξιόλογης περιοχής σε κοινωνική χαβούζα. Το Μενίδι, στους πρόποδες της Πάρνηθας, στην άκρη της παλιάς βιομηχανικής ζώνης, δυο βήματα από την εθνική οδό, είχε όλες τις προϋποθέσεις να «πάει αλλιώς». Η κυρίαρχη κρατική αντίληψη όμως είχε άλλες προτεραιότητες. Ο δήμος βούλιαξε ως γκέτο φτωχών, τσιγγάνων (Ρομά) και απόκληρων δίπλα σε συνοικίες με επαύλεις και απαστράπτουσες λιμουζίνες. Όπου φτωχός κι ο δήμος του. Ύστερα ήρθαν οι επαναπατρισθέντες Πόντιοι που αντί να κουβαλήσουν όπως οι παλιοί Μικρασιάτες τους θησαυρούς της γνώσης, της εργασίας και του πολιτισμού, έφεραν τους βυζαντινούς δικέφαλους και την κούφια εθνικοφροσύνη. Το τρίτο κύμα αφορούσε τα ναρκωτικά.

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

Πώς το Facebook αλλάζει τη δημοκρατία


Simon Kuper

Πρόσφατα ένας πολιτικός αναλυτής ήρθε στο γραφείο μου, άνοιξε το λάπτοπ του και μου έδειξε πως διαχειρίζεται μια προεκλογική καμπάνια στο Facebook, σε μια χώρα που δεν με αφήνει να ονοματίσω.

Ας πούμε ότι, στις βρετανικές εκλογές, θέλεις να επηρεάσεις γυναίκες άνω των 40 ετών σε μια συγκεκριμένη οδό στην περιοχή του Κένσινγκτον, οι οποίες έχουν κατοικία στο εξωτερικό. Φτιάχνεις ένα βίντεο με την Τερέζα Μέι να λέει «το Brexit σημαίνει Brexit» και πειραματίζεσαι με διάφορες μορφές. Μία θα μπορούσε να είναι σε ερώτηση: «Είναι επικίνδυνο το hard Brexit;» Μια άλλη είναι σε δήλωση: «Hard Brexit: Παρανοϊκό».
Αλλάζεις τα χρώματα. Πληρώνεις το Facebook για να στείλει τα βίντεο και βλέπεις ποιο παίρνει τα περισσότερα κλικ. Τότε στοχοποιείς εκ νέου εκείνους που έκαναν αυτά τα κλικ. Μόνο εκείνοι και οι φίλοι με τους οποίους θα το μοιραστούν, θα δουν τη διαφήμισή σου. Έτσι μπορείς να στείλεις μια εντελώς διαφορετική διαφήμιση, ίσως ακόμη και θετική προς το Brexit, σε άλλους ψηφοφόρους.
Στην ουσία πρόκειται για κρυφή καμπάνια. Και είναι και φθηνή. Ο φίλος μου ξόδεψε περίπου 50.000 δολάρια για να φτάσει σε 4.000.000 ψηφοφόρους. Η αρμόδια αρχή της χώρας του για τις εκλογές πιθανότατα δεν θα τον βρει ποτέ, κυρίως διότι δεν εργάζεται για κάποιο κόμμα.

Η γεωγραφία του νερού/ του Κώστα Μελά


 

Η κατανομή των υδάτινων πόρων παγκοσμίως, τα αποθέματα, οι δυσκολίες στην πρόσβαση, οι πλούσιες και οι φτωχές χώρες του πλανήτη. Το παράδειγμα της Βραζιλίας με το άφθονο νερό που όμως δεν ξεδιψάει τους κατοίκους…

 Το 71% της επιφάνειας της Γης καλύπτεται από νερό (σε συνολικά 510 εκατομμύρια km2 επιφάνειας τα 364 km2 καλύπτονται από νερό με όγκο περίπου 1400 εκατομμύρια km3. Tο 97,5% από αυτό είναι αλμυρό. Από το υπόλοιπο 2,5% μόνο το 1,0% είναι χρησιμοποιήσιμο για τις ανθρώπινες ανάγκες (το υπόλοιπο βρίσκεται υπό τη μορφή πάγων) και μόνο το 0,3% είναι πόσιμο. Από την ποσότητα του διαθέσιμου γλυκού νερού το 68,9% βρίσκεται υπό μόνιμη μορφή πάγων και χιονιού στα βουνά , στην Αρκτική και στην Ανταρκτική. Το 30,0% βρίσκεται κάτω από την Γη (η ποσότητα αυτή αποτελεί το 97,0% του νερού που δυνητικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον άνθρωπο) και το 0,3% βρίσκεται στους ποταμούς και στις λίμνες.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι  ελάχιστη ποσότητα βρίσκεται σε ποταμούς και λίμνες , και συνεπώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί σχετικά εύκολα, είναι κατανεμημένη με τρόπο ανισομερή στην επιφάνεια της Γης. Το μεγαλύτερο τμήμα είναι συγκεντρωμένο σε μερικές λεκάνες : στη Σιβηρία, στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών στη Β. Αμερική, στις λίμνες Τανγκανίκα, Βιτόρια και Μαλάουι στην Αφρική, ενώ το 27% αποτελείται από τα πέντε μεγαλύτερα ποτάμια : το Ρίο του Αμαζονίου, τον Γάγγη με τον Βραχμαπούτρα, τον Κόνγκο, τον Γιατσέ και τον Ορινόκο.

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ


Στη μεγαλύτερη παγκόσμια κρίση της εποχής μας οι περισσότεροι αναφέρονται στο έλλειμμα της παιδείας και την αρνητική επίδραση που έχει αυτό στην κατάσταση των ανθρώπων ατομικά και κοινωνικά. Τι όμως αντιλαμβάνονται υπό τον όρο “παιδεία” όσοι την επικαλούνται; Οι αντιλήψεις για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση της παιδείας διαφέρουν σημαντικά και αποτελούν πεδίο ευρύτερης κοσμοαντίληψης, ιδεολογικών συγκρούσεων, προσκολλήσεων διαφόρων ειδών καθώς και προπαγάνδας οποιασδήποτε προέλευσης.

Επομένως, έχουμε μπροστά μας ένα πεδίο εξαιρετικά κρίσιμο και πολύπλοκο, το οποίο οι παρούσες γενιές καθώς και οι επόμενες πρέπει να το προσεγγίσουν με μία διαφορετική ματιά από αυτήν του παρελθόντος. 

Αρχικά, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ο σκοπός της παιδείας, επειδή αυτός αποτελεί τον κρίσιμο κατευθυντικό παράγοντα.

Είναι ο σκοπός της να είναι κανείς απλώς εγγράμματος για να μπορεί να εργάζεται ώστε να επιβιώνει και έπειτα να πλουτίζει;

Είναι ο σκοπός της να ξεχωρίζει κανείς “πνευματικά”; Υπάρχει και η πνευματική υπεροψία, που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει αποδείξει ότι ένα μεγάλο μέρος του κινήτρου της παιδείας είναι τα παραπάνω.

Είναι ο σκοπός της η απόκτηση γνώσεων για χάρη της γνώσης; Και, τότε, ποιο πρέπει να είναι το κίνητρο της γνώσης; Περιέργεια, δύναμη, έλεγχος ή η χαρά της γνώσης του κόσμου και της φύσης μας; Θα πρέπει αυτό το κίνητρο για γνώση να έχει στοιχεία κοινωνικής ευθύνης ή όχι;

Είναι ο σκοπός της παιδείας να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την τυφλότητα ή να τον απελευθερώσει από την κοινωνική ευθύνη; Και τι είναι η κοινωνική ευθύνη;

Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες/ Του Βασίλη Βλιάρδου

.
Μπορεί η Ελλάδα να έχει το ίδιο νόμισμα με μία χώρα που είναι σε θέση να εφαρμόζει την πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης τόσο εύκολα και χωρίς να της το επιβάλλει κανείς, όπως κάνει η Γερμανία από το 2000, επιτυγχάνοντας την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της εις βάρος των Πολιτών της;
.
.
«Η μεγάλης κλίμακας διαδικασία (process) της Λισσαβόνας, στόχος της οποίας ήταν να μετατρέψει την ΕΕ στην πλέον ανταγωνιστική περιοχή του πλανήτη, απέτυχε παταγωδώς. Αντί όμως να τη διευθετήσουμε εκ νέου, να την διαμορφώσουμε από την αρχή, μετρείται, ασχολούμαστε καλύτερα με το πόσο είναι το εξωτερικό πλεόνασμα της Γερμανίας εντός της Ευρώπης.
Είναι παράλογο. Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας αντιστοιχεί με τις απ’ ευθείας γερμανικές επενδύσεις σε άλλα κράτη: δηλαδή, δανείζουμε σε άλλες χώρες τα χρήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα μας – χωρίς φυσικά να μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως θα εισπράξουμε κάποτε αυτά τα χρήματα πίσω» (ηγέτης των φιλελευθέρων της Γερμανίας, πηγή).
.

Ανάλυση

Το παραπάνω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Γερμανού είναι από μόνο του κάπως αντιφατικό. Από τη μία πλευρά αξιολογεί τις συζητήσεις σχετικά με τα τεράστια εξωτερικά πλεονάσματα της χώρας του ως δευτερεύουσας σημασίας και παράλογες, ενώ από την άλλη επισημαίνει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό: το ότι τα πλεονάσματα των εξωτερικών συναλλαγών ενός κράτους, αντισταθμίζονται με τα ανάλογα ελλείμματα στο κεφαλαιακό του ισοζύγιο, με τις εξαγωγές κεφαλαίων δηλαδή  (ανάλυση).
Εν προκειμένω αναφέρει πολύ σωστά ότι, η χώρα του δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρη πως θα εισπράξει πίσω τα χρήματα που υποχρεωτικά δανείζει, αφού δεν τα επενδύει/καταναλώνει στο εσωτερικό της – οπότε οι συζητήσεις για τα πλεονάσματα της είναι αδύνατον να θεωρούνται ταυτόχρονα δευτερεύουσας σημασίας, ούτε καν για την ίδια. Κυρίως όμως ισχυρίζεται εσφαλμένα κάτι που υιοθετούν όλοι οι υποστηρικτές των γερμανικών πλεονασμάτων, όπως η καγκελάριος και ο κ. Σόιμπλε: το ότι τα πλεονάσματα αντισταθμίζονται με τις απ’ ευθείας γερμανικές επενδύσεις.

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Κλέφται και Κάποι των Κοντοβουνίων στις αρχές του 19ου αιώνος, Σ. Λυριτζή



Το Διζωνικό Έκτρωμα και τα Παιδιά του Κόσμου

Του Σόλωνα Αντάρτη
Με την ευκαιρία της ημέρας των προσφύγων από ένα προσφυγόπουλο της Κύπρου…
Η προσφυγιά με χάραξε. Σφυρηλάτησε την προσωπικότητα μου από πολύ νωρίς. Η εμπειρία καθόρισε σε τεράστιο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο. Λειτούργησε σαν ένα λογισμικό πρόγραμμα το οποίο χαράκτηκε στον εσωτερικό μου «σκληρό δίσκο» το οποίο επαναπρογραμμάτισε ολόκληρο τον οργανισμό μου. Η προσφυγιά και ο ελληνικός πολιτισμός μου ήταν και είναι δύο κύρια οχήματα με τα οποία προσμετρώ την πραγματικότητα. Και η δική μου Οδός και Τρόπος.
Ως έφηβος δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω. Ακόμη και αυτό το καθόρισε η προσφυγιά και η οικονομική ένδεια των γονιών μου. Έγινα δάσκαλος διότι ήταν η μοναδική σπουδή την οποία θα μπορούσα να ακολουθήσω χωρίς να επιβαρυνθούν. Η δουλειά ταίριασε με τον χαρακτήρα μου και έγινε η δεύτερη μου φύση. Είμαι δάσκαλος στη μισή μου ζωή. Έλληνας, πρόσφυγας, δάσκαλος… Με ό,τι κουβαλεί η κάθε λέξη χωριστά και όλες μαζί. Και με κοινή συνισταμένη και συζευκτική Δύναμη την λέξη που χαλά το τέρας: Άνθρωπος!

Σχέδιο Τουρκίας, Βρετανών και Άιντα οδηγεί σε ρήξη; Εγκλωβίζουν Λευκωσία-Αθήνα σε ενδιάμεση λύση

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης με τον κατοχικό ηγέτη κ. Μουσταφά Aκιντζί και τον Ειδικό Σύμβουλο του ΓΓ του ΟΗΕ για την Κύπρο κ. Espen Barth Eide. Τα χαμόγελα έχουν παγώσει... Φωτογραφία Αρχείου. ΓΤΠ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης με τον κατοχικό ηγέτη κ. Μουσταφά Aκιντζί και τον Ειδικό Σύμβουλο του ΓΓ του ΟΗΕ για την Κύπρο κ. Espen Barth Eide. Τα χαμόγελα έχουν παγώσει... 

 ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ 

Το Λονδίνο και ο απεσταλμένος του ΟΗΕ, Έσπεν Μπαρθ Άιντε, κινούνται παρασκηνιακά επιδιώκοντας όπως στην επικείμενη Πενταμερή Διάσκεψη, στην Ελβετία, προκύψει ενδιάμεση συμφωνία. Στο σχέδιο τους αυτό συνεργάζονται πλήρως με την Τουρκία. 

Οι βιαστικές κινήσεις από πλευράς του Ειδικού Συμβούλου του ΟΗΕ οδηγούν τη διαδικασία σε μια νέα Πενταμερή με μειωμένες προσδοκίες και προοπτικές. Έτσι οδηγούν τόσο τον ίδιο όσο και τους Βρετανούς, που είναι το πρώτο βιολί του παρασκηνίου, να επιδιώξουν συμφωνία επί ενός περιγράμματος λύσης με τον καθορισμό οδικού χάρτη για την επεξεργασία του τελικού σχεδίου λύσης που θα τεθεί σε χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. 

Αυτό δεν αποκλείεται να γίνει σε νέα Διάσκεψη, στις αρχές Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη. Τούτο παραπέμπει σε χρονοδιάγραμμα που επιβάλλεται, όχι από τις ανάγκες της διαπραγμάτευσης, αλλά από εξωγενείς παράγοντες, όπως οι εκλογές στην Κυπριακή Δημοκρατία και η επιθυμία των δυτικών να βελτιώσουν την εικόνα της Τουρκίας. 

Την ίδια ώρα, το έγγραφο που κατέθεσε ο κ. Άιντε ενόψει της Πενταμερούς Διάσκεψης που θα αρχίσει στις 28 Ιουνίου στη Ελβετία προκαλεί ήδη αντιδράσεις ενώ είναι πρόδηλο το «βρετανικό πνεύμα» που διέπει τη δομή και το περιεχόμενο του. 

Πληροφορίες αναφέρουν πως το έγγραφο φέρει τα «αποτυπώματα» του Βρετανού διπλωμάτη Τζόναθαν Άλαν, που διαχειρίζεται το Κυπριακό στο Φόρεϊν Όφις. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Άλαν είχε, νεαρός διπλωμάτης τότε, θητεύσει δίπλα από τον Λόρδο Χάνεϊ. 

Η γερμανική πρόταση εξόδου από την Ευρωζώνη/ του Άρη Οικονόμου

.
Μία διαγραφή του χρέους θα πρέπει να συνδεθεί τουλάχιστον με την εγκατάλειψη της νομισματικής ένωσης για ένα χρονικό διάστημα – ενώ ένα εθνικό νόμισμα για την Ελλάδα έχει ρίσκα, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα μία ελπιδοφόρα αλλαγή στρατηγικής για την Αθήνα.   
.
«Αν δεχτούμε πως κάναμε πολλά λάθη στο παρελθόν, αν δεχτούμε πως εμείς χρωστάμε επειδή εμείς, άμεσα ή έμμεσα, κάναμε αυτά τα λάθη, αν δεχτούμε πως δεν είμαστε σε θέση να πληρώσουμε τα χρέη μας σήμερα, αλλά πρόθυμοι να το προσπαθήσουμε στο μέλλον, κυρίως όμως να διορθώσουμε τα λάθη μας, αν καταλάβουμε πως μας κυβερνάει ένα κόμμα που δεν είχε την παραμικρή ιδέα από τη διακυβέρνηση μίας χώρας όταν εκλέχθηκε, ούτε φυσικά χρήματα για να τα καταφέρει αλλά μόνο θηριώδη ψέματα και κενές υποσχέσεις, ενώ υπάρχουν δεκάδες Έλληνες κατά πολύ πιο επαρκείς, θα αρχίσουμε να βρίσκουμε το βηματισμό μας – επειδή η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη χώρα με πολύ ικανό ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο όμως είναι δέσμιο τις τελευταίες δεκαετίες ενός ολιγαρχικού πολιτεύματος που κυριαρχείται από ανεπαρκή κόμματα, με αποτέλεσμα να έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στη χώρα του.   
Επειδή κυβερνάται από πολιτικές παρατάξεις που στηρίζονται στη δική τους διαφθορά, καθώς επίσης στη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης εκ μέρους τους, του πελατειακού κράτους καλύτερα, εις βάρος ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας – συνεπικουρούμενες από διεφθαρμένα ΜΜΕ και διεφθαρμένους συνδικαλιστές που στραγγαλίζουν διαχρονικά, σε συνεργασία μαζί τους, την πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας, μέσα από την υγιή της επιχειρηματικότητα.  

Το παρασκήνιο που οδήγησε στην έκτακτη σύγκληση της Ιεραρχίας για το μάθημα των Θρησκευτικών την προσεχή Τρίτη 27/06/2017.



Το παρασκήνιο που οδήγησε στην έκτακτη σύγκληση της Ιεραρχίας για την προσεχή Τρίτη.
ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ
 Μπορεί τελευταία,  να μην σας ενημερώνουμε για όλη την τρέχουσα επικαιρότητα,λόγω  κάποιων προσωπικών προβλημάτων που έχουν για μας  προτεραιότητα,αλλά για ορισμένα  θέματα θεωρούμε υποχρέωσή μας  να ασχολούμεθα προσωπικά και να τα φωτίζουμε σε βάθος, για να μαθαίνουμε όλη την αλήθεια και όχι τα σερβιρισμένα τεχνιέντως ψεύδη.
Η ιστορία της Εκκλησίας μας γράφεται με αλήθειες, μερικές φορές οδυνηρές, αλλά πάντα  αλήθειες!

Το θέμα που έχει προκύψει με το μάθημα των θρησκευτικών  και τις ανακόλουθες ενέργειες και πράξεις της Κυβέρνησης και ειδικά του Υπ. Παιδείας κ. Γιαβρόγλου, ο οποίος  αποδεικνύεται  αναξιόπιστος και   εμπαίζει την Εκκλησία, υποκρύπτει ένα παρασκήνιο αρκούντως ενδιαφέρον που κρίνουμε σκόπιμο να σας το καταθέσουμε.
 Εκκλησία και Κυβέρνηση συμφώνησαν να μην αλλάξει ο χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών στην περίφημη εκείνη συνάντηση στο Μαξίμου, που στοίχισε λίγο αργότερα τον υπουργικό θώκο στον κ. Φίλη.
Με τη διαφορά ότι ο κ. Φίλης έλεγε αλήθεια και τότε και τώρα που νοιώθει μεν πικραμένος για την καρατόμησή του, αλλά και δικαιωμένος, αφού αυτά που έλεγε, συνέβησαν.
Ο κ. Γιαβρόγλου, μπορεί στις δηλώσεις του ,σε αντίθεση με τον προκάτοχό του κ. Φίλη,να δείχνει συνεργάσιμος και διαλλακτικός, μπορεί να αποτολμά για το θεαθήναι, δημόσιες και χαλαρές εμφανίσεις για τσίπουρο ή για κρασί ή για …αναψυκτικό, με τον φίλο του  Σεβ. Ύδρας Εφραίμ, ο οποίος είναι ο επικεφαλής της επιτροπής  εκ μέρους της Εκκλησίας για το διάλογο , μπορεί με τα λόγια να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά, αλλά  με τα  έργα και τις αποφάσεις του, δυστυχώς, κινήθηκε   σε εντελώς διαφορετική τροχιά.
Καλή η ουζοκατάνυξη και τα τσίπουρα στην Αίγινα, αλλά η Εκκλησία στηρίζεται σε άλλες βάσεις και έχει άλλες αρχές, που ο κ. Γιαβρόγλου δεν τις ακολουθεί, γιατί δεν πιστεύει σε αυτές!