Ανασκάπτοντας έναν αιώνα ελληνικής Ιστορίας

Για το μυθιστόρημα του Κώστα Χατζηαντωνίου Ο κύκλος του χώματος (εκδ. Καστανιώτης).

Του Παναγιώτη Γούτα

Το να διεισδύει η Ιστορία στη λογοτεχνία είναι φαινόμενο που έχει βαθιές ρίζες στην εθνική μας λογοτεχνία. Σε μυθιστορήματα του Βικέλα, του Ροΐδη, του Παπαδιαμάντη, της Πηνελόπης Δέλτα και της Διδώς Σωτηρίου, βιβλία εκπροσώπων της πεζογραφικής Γενιάς του Τριάντα αλλά και αρκετών σύγχρονων λογοτεχνών, η Ιστορία είναι πάντα παρούσα, άλλοτε έντονα, άμεσα και δραστικά κι άλλοτε απλώς ως φόντο. Πολυάριθμοι τίτλοι εξάντλησαν το συλλογικό τραύμα της Μικρασιατικής καταστροφής, της Κατοχής και του Εμφυλίου, ενώ ουκ ολίγα βιβλία κάλυψαν το τρίπτυχο των χαμένων πατρίδων (Σμύρνη, Πόντος, Κωνσταντινούπολη), άλλοτε με ακατάσχετη αισθηματολογία και ποικίλου τύπου εθνικοπατριωτικά ιδεολογήματα και στερεότυπα κι άλλοτε με ισορροπημένη νοσταλγία και ειλικρινή, λελογισμένη θλίψη γι’ αυτό που ήταν κάποτε δικό μας (ήταν άραγε ποτέ;) και τώρα δεν υπάρχει.

Οι συγγραφείς, απομακρυνόμενοι από τις ιστορικές εποχές που τους απασχολούν και όντας σχετικώς νέοι ηλικιακά, κάνουν, πλέον, μια στροφή από το αυθεντικό, προσωπικό βίωμα στη μυθοπλασία, στην επινοημένη συνέντευξη και στην εξονυχιστική ιστορική έρευνα.

Οι αιτίες των ιστορικών γεγονότων, οι λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις τους και η ερμηνεία τού σήμερα μέσα από την αναψηλάφηση του παρελθόντος είναι στοιχεία που ο αναγνώστης θα βρει σε αναγνωρισμένους, παλιότερους ή νεότερους πεζογράφους: Τσίρκας, Ιωάννου –ιδανική περίπτωση για διδασκαλία τοπικής Ιστορίας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες–, Φραγκιάς, Κοτζιάς, Πλασκοβίτης, Γαλανάκη, Βαλτινός, Αλ. Πανσέληνος, Θέμελης, Μέσκος, Θ. Γρηγοριάδης, Σ. Τριανταφύλλου, Φακίνου, Κακούρη και πολλούς άλλους. Στους πρόσφατους τίτλους βιβλίων όπου η Ιστορία εμπλέκεται περίτεχνα και εμφιλοχωρεί στη λογοτεχνία, θα πρέπει νομίζω να σταθούμε και σε ορισμένα βιβλία του Νίκου Δαββέτα, της Σοφίας Νικολαΐδου, του Βασίλη Τσιαμπούση, του Θωμά Κοροβίνη, του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη, της Έλενας Χουζούρη, του Σάκη Σερέφα και κάποιων ακόμη πεζογράφων, ενώ μια άλλη παρατήρηση γι’ αυτό το είδος λογοτεχνίας που ανθεί (και έχει αποκτήσει και το δικό του κοινό) είναι πως, απομακρυνόμενοι οι συγγραφείς από τις ιστορικές εποχές που τους απασχολούν και όντας σχετικώς νέοι ηλικιακά, κάνουν, πλέον, μια στροφή από το αυθεντικό, προσωπικό βίωμα στη μυθοπλασία, στην επινοημένη συνέντευξη και στην εξονυχιστική ιστορική έρευνα. Σπανίζουν πια συγγραφείς που, λόγω ηλικίας, πρόλαβαν να ζήσουν από πρώτο χέρι γεγονότα της μικρασιατικής προσφυγιάς, της Κατοχής ή του Εμφυλίου, κι αυτά τα κατέθεσαν ως άμεσο βίωμα (δίχως μελέτες, έρευνες ή μυθοπλαστικού τύπου εμπνεύσεις) στα βιβλία τους, ακόμη κι αν στις σελίδες τους επιμένουν περισσότερο στη μικροϊστορία ατόμων ή ολόκληρων οικογενειών, δίχως να ερμηνεύουν ή να αναλύουν διεξοδικά τις αιτίες και τις συνέπειες των ιστορικών γεγονότων (περίπτωση Σφυρίδη, που με την έξοχη οικογενειακή του σάγκα Ψυχή μπλε και κόκκινη –«μυθιστορία» τη χαρακτηρίζει ο ίδιος– διατρέχει την πορεία μιας οικογένειας στη διάρκεια σχεδόν ενός αιώνα, με εκτενή αναφορά στα ιστορικά γεγονότα του καιρού τους).

Ο κύκλος του χώματος

Απάντηση Μητροπολίτη Αργολίδος στην Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Απάντηση στο σχόλιο του Γενικού Γραμματέα της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ) κ. Παναγιώτη Τσαγκάρη απέστειλε σήμερα, Πέμπτη 22 Ιουνίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος.

''Διαβάζοντας τὰ σχόλιά σας, μόνον θλίψη μποροῦν νὰ προκαλέσουν σ᾿ ἕναν σκεπτόμενο ἄνθρωπο. Δὲν εἶχα καμμιά διάθεση νὰ σᾶς ἀπαντήσω, γιατί τέτοια κείμενα εἶναι ἀνάξια ἀπαντήσεως.'' ανέφερε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος.
Σε άλλο σημείο της απάντησής του ο κ. Νεκτάριος υπογράμμισε: ''Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μέ λύπησε ἡ στάση σας καί ἡ μονομέρειά σας. Δέν σᾶς κρύβω ὅτι ἐκμυστηρεύτηκα τόν προβληματισμό μου μέ 2-3 θεολόγους ἐκφράζοντας τή θλίψη μου γιά αὐτή τή μιζέρια, τή στενοκεφαλιά, τήν μυωπική ἀντίληψη ἀλλά καί τή μετριότητα τῶν ἐπιχειρημάτων πολλῶν χριστιανῶν, πού ὅλες αὐτές τίς μέρες κυκλοφοροῦν στό διαδίκτυο.''

Διαβάστε παρακάτω την απάντηση του Σεβασμιωτάτου:

Ἀγαπητέ κ. Τσαγκάρη,

Διαβάζοντας τὰ σχόλιά σας, μόνον θλίψη μποροῦν νὰ προκαλέσουν σ᾿ ἕναν σκεπτόμενο ἄνθρωπο.

Δὲν εἶχα καμμιά διάθεση νὰ σᾶς ἀπαντήσω, γιατί τέτοια κείμενα εἶναι ἀνάξια ἀπαντήσεως.

Ὅμως, ἀλλεπάλληλα τηλεφωνήματα θεολόγων ποὺ ἀνήκουν καὶ στὴν Ἕνωσή σας, πρὸς τιμήν τους κι ἐπειδή μὲ γνωρίζουν, ἐξέφρασαν τὴν ἀγανάκτησή τους γιὰ τὰ γραφόμενά σας, καὶ ἐπέμεναν φορτικά θὰ ἔλεγα, νὰ σᾶς ἀπαντήσω.

Μοῦ προκάλεσε λοιπόν θλίψη τὸ κείμενό σας. Ὄχι γιὰ τὶς κατηγορίες.

Ἄλλωστε τὶς ἔχω συνηθίσει.

Ἡ Ἕνωσή σας ἀρκετές φορές τελευταῖα μ᾿ ἔχει στοχοποιήσει. Ὅποτε σᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία"φιλοφρόνως" ἐπιτίθεστε κατά τοῦ "αἱρετικοῦ" Ἀργολίδος καὶ μάλιστα μὲ ὕπουλο καὶ βρώμικο τρόπο. Δυστυχῶς κ. Τσαγκάρη.

Ἀπό τὴν ἐπιστολή μου στὸν Σεβασμιώτατο Πειραιῶς οὔτε ὁ ἴδιος, οὔτε κι ἐσεῖς καταλάβατε τίποτα.

Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὴ δεύτερη ἐπιστολή μου. Τίποτα δὲν καταλάβατε.

Ἑπόμενο ἦταν.

Γιατί ἡ ἐπιστολή αὐτή ἀπευθυνόταν στοὺς "καλοπροαίρετους".

Δὲν ἀπευθυνόταν σὲ σᾶς.

Διορθώστε πρῶτα τὸν διεστραμμένο καὶ κακό λογισμό σας (ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος) καὶ μετά ξαναδιαβάστε την.

Ἡ ἐπιστολή αὐτή περιεῖχε συγκεκριμένα κείμενα συγχρόνων ἁγίων γιὰ τὰ θέματα τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ, τοῦ φανατισμοῦ, τοῦ ρατσισμοῦ κτλ. Δὲν τὰ εἴδατε κ. Τσαγκάρη;

Γιατί δὲν τὰ σχολιάσατε; Γιατί δὲν κατηγορήσατε ὡς αἱρετικό τὸν ἅγιο Λουκᾶ καὶ τὸν ἅγιο Νεκτάριο; Ἐπειδή σᾶς πόνεσαν καὶ σᾶς ἀναστάτωσαν; Γιατί τὰ ἀποκρύπτετε;

Η λίστα με τα 113 προαπαιτούμενα έως και το β' τρίμηνο του 2018

Οι απαιτήσεις των δανειστών έως το τέλος του προγράμματος

Παρεμβάσεις σε δημόσια οικονομικά, δημόσια διοίκηση, ενεργειακά, εργασιακά, ασφαλιστικό, αγορές προϊόντων, επιχειρηματικό περιβάλλον, υγεία, κοινωνική προστασία, παιδεία, δικαιοσύνη, ιδιωτικοποιήσεις.

Των Πάνου Κακούρη, Θανάση Αδαμόπουλου και Θάνου Τσίρου

Την υλοποίηση 113 προαπαιτούμενων, έως και το β’ τρίμηνο του 2018, καλείται να κάνει πράξη η κυβέρνηση, όπως προκύπτει από την έκθεση συμμόρφωσης της Κομισιόν που εκδόθηκε μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος, που παρουσιάζει σήμερα η «Ναυτεμπορική».

Μεταξύ των παρεμβάσεων που πρέπει να υλοποιηθούν, ώστε να ολοκληρωθεί επιτυχώς το πρόγραμμα, είναι η ευθυγράμμιση των αντικειμενικών αξιών με τις τιμές αγοράς έως τον Δεκέμβριο, οι νέες αλλαγές στο καθεστώς του ΦΠΑ, η αλλαγή στον συνδικαλιστικό νόμο ώστε οι απεργίες να προκηρύσσονται με το 50% των μελών των σωματείων, πλήρης ανατροπή του χάρτη των κοινωνικών επιδομάτων, καθώς και το άνοιγμα όσων επαγγελμάτων παραμένουν ακόμη κλειστά.

Στον τομέα της Υγείας, καθιερώνεται ο οικογενειακός γιατρός έως τον Δεκέμβριο του 2017 και αναθεωρείται το πλαίσιο ελέγχου των δαπανών του ΕΟΠΥΥ.

Επίσης, αυξάνονται οι ώρες διδασκαλίας για τους δασκάλους και τους καθηγητές, αλλάζουν οι όροι χορήγησης των αναπηρικών και των οικογενειακών επιδομάτων, ενώ ορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την κινητικότητα στο Δημόσιο, καθώς και την επιλογή προϊσταμένων.

Ακόμη, εντός του Ιουλίου θα πρέπει να λήξει οριστικά το θέμα με τις χρεώσεις της ΔΕΗ ΔΕΗ για τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ).

Συνολικά ο κατάλογος περιλαμβάνει 113 προαπαιτούμενα, εκ των οποίων τα 95 θα πρέπει να υλοποιηθούν μέσα στο 2017 στο πλαίσιο της 3ης και της 4ης αξιολόγησης.

Ο Γ. Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Λ. Προγκίδη για τον Παπαδιαμάντη (βίντεο)

20 Ιουνίου 2017 14:41

Ο Γιώργος Καραμπελιάς συνομίλησε την Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017 στις 20.30 με τον Λάκη Προγκίδη με θέμα:

 «Ο Παπαδιαμάντης, η Δύση και ο ελληνικός δρόμος».

Μοιραστείτε:

Η θανάσιμη μοναξιά του αναρχισμού

Ανάμεσα στην «Άγρια Νεολαία» και στη «Μαύρη Αναρχία» του Δεκέμβρη του 2008

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν) δημοσιεύτηκε στην Ρήξη φ. 134

Ποια (και από ποιους) αλήθεια είναι η πραγματική κατοχή των Εξαρχείων και γιατί τελικά η διαχρονική σιωπή για την εγκληματική δράση του ψευτοαναρχισμού διαμόρφωσε κτηνωδία, τέρατα και ασχήμια…

(με αφορμή την ανακοίνωση του Ελευθεριακού Κοινωνικού Χώρου Nosotros https://athens.indymedia.org/post/1574257/)…

H διαχρονική απουσία διαχωριστικής θέσης και πολιτικής απάντησης στην ασχήμια, που στο όνομα του αναρχισμού συνεχίζει την αντικοινωνική και εγκληματική της δράση, θα συναντήσει ξανά το παρελθόν (π.χ. τράπεζα Μαρφίν 2010) κυοφορώντας μεγαλύτερες τραγωδίες στο μέλλον. Κινήματα και πολιτικοί χώροι που βηματίζ ουν με το χθες δεν έχουν καμία ελπίδα να παρακινήσουν και να εμπνεύσουν για την κοινωνική απελευθέρωση από τις αλυσίδες του καπιταλιστικού σφαγείου.

Αγαπητοί συντρόφισσες/φοι του Νosotros,

Εδώ και αρκετά χρόνια (ειδικά μετά τις  συλλήψεις της 17Ν και την τυφλή και άκριτη ηρωοποίησή της από ένα μεγάλο ρεύμα του χώρου) είχα επισημάνει  τον κίνδυνο από την εμφάνιση, με δήθεν πολιτικά χαρακτηριστικά ενός ιδιότυπου  εσωτερικού εχθρού του αναρχισμού (με επαναστατικό φερετζέ) που έχει θεότητα την απόλυτη βία, την γενίκευση και ως πρόταγμα τη ΜΗ  αλλαγή της κοινωνίας, απλά και μόνο  τη «χαρά της καταστροφής»…

Η γενεαλογία της έννοιας της επιβίωσης

Γιώργος Ντόκος

Το κακό, η έριδα, ο πόνος , η αρρώστια, ο θάνατος έχουν ονομαστεί από τον μεγάλο θρησκειολόγο Μιρτσέα Ελιάντε τρόμος της ιστορίας. Όλες οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις προσπάθησαν να σταθούν και να απαντήσουν απέναντι στην τάση της φύσης προς τη φθορά, την σχάση και τον θάνατο. Οι περισσότερες παραδόσεις αναφέρονται σε μια παραδείσια κατάσταση πριν από την οποία υπήρχε το χάος. Η πτώση από τον παράδεισο έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της επιβίωσης και της επανάκτησης της χαμένης μακαριότητας.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο: «Χρυσό πρωτόπλασαν το γένος των βροτών ανθρώπων οι αθάνατοι του Ολύμπου. Στην εποχή του Κρόνου, όταν εκείνος δέσποζε στον ουρανό, ζούσαν κι εκείνοι σαν θεοί· ο νους τους ξέγνοιαστος, πάθη και συμφορές μακριά τους, μήτε τα μαύρα γηρατειά τους άγγιζαν· άφθαρτοι κι αναλλοίωτοι, πόδια και χέρια, στις χαρές δοσμένοι, κι ό,τι κακό έμενε απ᾽ έξω. Ακόμη κι όταν πέθαιναν, ήταν ο θάνατός τους ύπνος που τους δάμαζε, κι είχανε όλα τα καλά δικά τους· χωράφια γόνιμα τους έδιναν καρπό από μόνα τους, μεγάλη κι άφθονη σοδειά· κι εκείνοι πράοι, ησυχασμένοι σε έργα ευχάριστα, ευλογημένοι με τα πολλά αγαθά τους» . (Ησίοδος 15, 114-125).  Στη συνέχεια σε μια πτωτική πορεία ακολουθεί το ασημένιο γένος, το χάλκινο γένος, το γένος των ηρώων, γένος δίκαιο και αντρείο, που εξολοθρεύτηκε όμως σε πολέμους και τέλος το πιο δυστυχισμένο γένος είναι το σιδερένιο γένος, το γένος των ανθρώπων.

Κατά τον Ησίοδο πάλι, οι ψυχές των ηρώων και άλλων επιφανών ανδρών μετά τον θάνατό τους μετέβαιναν στα νησιά των Μακάρων που ήταν τόπος των ευτυχισμένων ηρώων, οι οποίοι δεν πεθαίνουν, αλλά εξακολουθούν να ζουν στα νησιά αυτά. Ο παράδεισος αυτός βρισκόταν στην άκρη του κόσμου, στον «Ωκεανόν τον βαθυδίνην», όπως και άλλα μυθικά νησιά, στα πέρατα του δυτικού Ωκεανού. Επίσης Θεοί, ήρωες και Τιτάνες όπως, η Δήμητρα με τα δημητριακά, ο Διόνυσος με το κρασί, ο Προμηθέας με τη φωτιά και ο Ηρακλής με τους άθλους του είχαν ένα ρόλο εκπολιτιστικό. Ήταν οι εκπολιτιστές που ευεργέτησαν την ανθρωπότητα ώστε να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στις δύσκολες και αντίξοες συνθήκες της τελευταίας εποχής.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!- «Να μην ξεχνάς να αγαπάς»

«Να μην ξεχνάς να αγαπάς» ονομάζεται το τραγούδι το οποίο ο εκπαιδευτικός Στέργιος Παρίζας  ανέβασε και στην προσωπική του σελίδα στο Facebook με το εξής σχόλιο:

 «Ο μαθητής μου ο Μιχάλης κι εγώ, αποχαιρετούμε τη φετινή σχολική χρονιά τραγουδώντας μαζί ένα τραγούδι που έγραψα για εκείνον. Για όλα όσα μου έμαθε. Το αφιερώνουμε σε όλους εμάς τους μεγάλους και “σοφούς” που πολλές φορές ξεχνάμε τις πιο απλές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής. Ευχαριστούμε όσους στάθηκαν δίπλα μας τη φετινή χρονιά, και ειδικότερα την οικογένεια του Μιχάλη.  Καλό καλοκαίρι σε όλους!»
https://www.youtube.com/watch?v=XZlqAJnWk9U

Μουσική - Στίχοι: Στέργιος Παρίζας | Για όλα όσα μου έμαθες....

Ο μικρός μου ο Μιχάλης, είναι καλό παιδί
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, είναι ο δικός μου ο μαθητής
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, σα βγαίνει στην αυλή
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, πετάει σαν πουλί
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, έχει πολλούς φίλους
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, αγαπάει και τους σκύλους
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, χαμογελάει πολύ
Ο μικρός μου ο Μιχάλης, μου κάνει όμορφη τη ζωή!

Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος: Ο άνθρωπος του Θεού

π. Ἐφραὶμ  Γ. Τριανταφυλλόπουλος*

Παναγιώτατε, σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,ἐλλογιμώτατοι κύριοι καθηγηταί, πάντες οἱ τὰ πρῶτα τοῦ τόπου φέροντες σεβαστοί μου Πατέρες, εὐλογημένοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί!  Χριστὸς Ἀνέστη!

Πάει καιρός, ποὺ μοῦ προτάθηκε νὰ εἰσηγηθῶ στὶς ἀκοές Σας θέμα δύσκολο, νά μιλήσω γιὰ ἕνα πρόσωπο ἀγαπημένο καὶ τόσο μακρυνὸ ταυτόχρονα λόγῳ τῆς ὁσιακῆς βιοτῆς του, ἀλλὰ πάλι τόσο κοντινὸ καὶ οἰκεῖο σὲ μᾶς, ἀκριβῶς γιὰ τὸν ἴδιο λόγο. Εὔχεσθε νὰ φανερώσουν τὰ λόγια αὐτά, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ εὔχεσθε ἐπίσης καὶ γιὰ τὸν ὁμιλοῦντα, ὁ ὁποῖος σήμερα ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ καταθέτω τὰ μῦρα καὶ τὴν κασσία τῆς εὐγνωμοσύνης μου, διότι ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χέρια τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ εἰσῆλθα στὸν εὐαγγελικὸ ζυγὸ καὶ τὴν ἱερατικὴ ἀξία.

Ἂς ἀρθοῦμε ὑπεράνω ἀδυναμιῶν καὶ δυσκολιῶν ποὺ ὅλοι μας ἔχουμε, γιὰ νὰ ἑστιάσουμε σὲ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς εὐλογημένης παρουσίας του, παρακάμπτοντας τὶς ὅποιες ἀδυναμίες κι ἐκείνου ὡς θνητοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε ὁ Θεός, «ὄχι ἕνεκα τούτων, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα» μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς σώζει. Ἡ ὅποια ἀποτυχία στοὺς καλοπροαιρέτους γίνεται ὑλικὸ γιὰ νὰ δουλέψει καὶ νὰ «χτίσει» ὁ Θεὸς τὸν παράδεισο μέσα τους.

Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος ἐξελέγη σὰν σήμερα, στὶς 22 Μαΐου 1974, ἄφησε μαρτυρία ἀγαθοῦ, προσευχομένου, ὑπομονετικοῦ, ἁγιασμένου ποιμένα στὸν πνευματικὸ κόσμο τῆς χώρας καὶ ὄχι μόνο. Ἀπὸ τὰ πολλὰ πνευματικὰ χαρίσματα μὲ τὰ ὁποῖα τὸν εἶχε κοσμήσει ὁ Θεός, ἀναφέρουμε τὸν ἄμεμπτο βίο, τὴν πολλὴ καὶ θερμὴ προσευχὴ μετὰ δακρύων (συχνὰ ἀνέφερε στὸ κήρυγμά του ὅτι «τὰ δάκρυα τοῦ κενόδοξου ἄκαρπα ξηραίνονται ἐπὶ τῶν παρειῶν του»[1]!), τὸ ἐπιβεβαιωμένο προορατικὸ καὶ διορατικό του χάρισμα, τὴ συγγραφὴ καὶ μελέτη καὶ τὴν ἀπὸ φυσικοῦ του ταπείνωση, τὴν ταπείνωση δηλαδὴ ὡς φυσικὸ χάρισμα, «ἡ ὁποία αὐξήθηκε πολὺ περισσότερο μὲ τὴν ἄνοδό του στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο, πρᾶγμα θαυμαστὸ καὶ πολὺ σπάνιο» σύμφωνα μὲ κάποιον χαριτωμένο Ἱερέα.[2] Περισσότερο ταπεινὸς ὡς Ἐπίσκοπος, παρὰ ὡς Ἱερέας. Ἀλλὰ καὶ ὁ δισταγμός του καὶ ἡ ἐπὶ μακρὸν ἀναβολή του νὰ εἰσέλθει στὸν Ἱερὸ Κλῆρο[3], (47 ἐτῶν χειροτονήθηκε Διάκονος), ὅπως ἐπανειλημμένως δήλωνε στοὺς χειροτονητήριους λόγους του εἶναι δείγματα τεταπεινωμένης καρδίας.Ἔκπληκτος μιὰ φορά, τὸν ἀκούω νὰ μοῦ λέει: «πάτερ Ἐφραίμ, ὀφείλουμε πάρα πολλὰ στὶς προσευχὲς ὀλίγων ἐναρέτων λαϊκῶν»[4]! Καὶ δὲν πίστευα στ’ αὐτιά μου. Κάποτε, μάλιστα, τὸν εἶδα νὰ μεταφέρει βαλίτσες ἐπισκεπτῶν[5] σὲ Μοναστήρι τῆς Μητροπόλεώς μας! Τοὺς ἔφτιαξε κατόπιν καφὲ καὶ τοὺς τὸν σέρβιρε...

Οι Μακεδονομάχοι Σαράντος Αγαπηνός (Καπετάν Άγρας) και Τόνης Μίγγας

Η Επαναστατημένη Τριφυλία κατά την τουρκοκρατία και το 1821

Θεόδωρου Γρηγορίου Κανελόπουλου: 

Η Επαναστατημένη Τριφυλία κατά την τουρκοκρατία και το 1821.

Ιωάννης Δ. Μπουγάστος

Φιλόλογος- Θεολόγος

Ο Θεόδωρος Γρηγορίου Κανελόπουλος1 γεννήθηκε στην Σπηλιά Τριφυλίας, τον Ιούλιο του 1907. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στην Σπηλιά, και το Γυμνάσιο στην Κυπαρισσία. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή (Κλασσικό τμήμα) του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαβών το πτυχίο με βαθμό «Άριστα». Υπηρέτησε στο ιππικό, ώς έφεδρος αξιωματικός. Στον Β ́ Παγκόσμιο πόλεμο, ώς υπίλαρχος, συνελήφθη αιχμάλωτος στη Δράμα από τους Γερμανούς. Απέδρασε όμως και πίσω από τις γραμμές τών εισβολέων κατέγραφε σημαντικά ιστορικά ντοκουμέντα. Πρωτοδιωρίσθηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο Φιλιατρών, όπου υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια της σταδιοδρομίας του, ώς Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης. Επίσης υπηρέτησε στα Γυμνάσια Κοπανακίου, Γαργαλιάνων και Νέων Λιοσίων Αθηνών, απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε μετά από 36 χρόνια υπηρεσίας.

Παντρεύτηκε την δασκάλα Μαρία Κ. Οικονομοπούλου, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, την Πασχαλία, τον Γρηγόριο, τον Κωνσταντίνο και την Αναστασία, η οποία πέθανε σε ηλικία 4 ετών.

Επί σειράν ετών πραγματοποίησε πολλά ταξίδια στην Βόρεια Ελλάδα, από χωριό σε χωριό, καθώς και στην Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Τουρκία. Συναντήθηκε με πολλούς Έλληνες της διασποράς και συνέλεξε πολύτιμα ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, τα οποία και κατέγραφε. Η απόκτησις αυτών τών στοιχείων πραγματοποιήθηκε με μεγάλες πεζοπορίες και πολλούς κινδύνους. Τα στοιχεία αυτά, παροιμίες, λέξεις, παρωνύμια, τοπωνύμια, ανέκδοτα, απετέλεσαν δική του συλλογή. Πίστευε ότι το έδαφος της Τριφυλίας είναι κατάσπαρτο από μύθους, θρύλους, παραδόσεις κ.τ.λ., «τα οποία άφωνα λαλούν διά την ιστορικήν ζωήν της γενέτειράς μας». Εξέφρασε δε την λύπη του, γιατί δεν μπόρεσε να εκδώση την συλλογή του.

Η επιτυχία της συλλογής αυτής οφείλεται σε σημαντικό βαθμό, στο γεγονός ότι ήταν γνώστης πολλών ξένων γλωσσών, Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά. Πλην τούτων μπορούσε να συννενοήται με όσους ωμιλούσαν την Ιταλική, Ρωσσική και Τουρκική γλώσσα. Μέρος της προσπάθειάς του, δηλ. της συλλογής ιστορικών και λαογραφικών στοιχείων, συνδέονται με την ζωή και το έργο του Καπετάν Άγρα, εκδίδοντας υπέρ αυτού του εθνομάρτυρος το ομότιτλο βιβλίο2. Τούτο το βιβλίο χαρακτηρίστηκε «κιβωτός της φιλοπατρίας», το δε άλλο βιβλίο «Παναγιά η Γοργοπηγή Πρώτης Τριφυλίας»3, «κιβωτός της Ορθοδοξίας»4.

Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται και πολλά άρθρα και επιστολές σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και στο μηνιαίο μαθητικό περιοδικό του Γυμνασίου Φιλιατρών, με τον τίτλο «Λουλούδια»5, του οπoίoυ την επιμέλεια είχε ο Κανελόπουλος. Απέθανε στις 6 Ιανουαρίου του 2004, ημέρα των Αγίων Θεοφανείων.

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ

Η Ιστορία αυτή της Τριφυλίας του Θεοδώρου Γρ. Κανελόπουλου φέρει τον τίτλο «Η επαναστατημένη Τριφυλία κατά την Τουρκοκρατίαν και το 1821». Συνεγράφη δε στο «χωρίον Σπηλιά, Ιούλιος του 1938».

Το κείμενο αυτής της Ιστορίας με μερικές παραλείψεις δημοσιεύθηκε στο «Λεύκωμα Επαρχίας Τριφυλίας 1938»6. Εκτείνεται δε σε δύο περιόδους: «Περίοδος πρώτη Τουρκοκρατία», και «Περίοδος δευτέρα. Η Επανάστασις του 1821». Η πρώτη καλύπτει την χρονική περίοδο 1459- 1460, μέχρι το 1821, η δε δεύτερη την επανάστασι από το 1821.

Στην πρώτη περίοδο παρέχονται στοιχεία περί της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο, την προέλασι των Τούρκων και τη φυγή του Θωμά Παλαιολόγου, ο τρόπος της οποίας ενόχλησε πολύ τους Τριφυλίους. Επισημαίνεται δε το γεγονός ότι η Πελοπόννησος μετά την κατάλυσι της Φραγκοκρατίας (1430) εθεωρείτο χώρα ελληνική υπό την κυριαρχία των αδελφών Παλαιολόγων. Η δε Τριφυλία κατά τη διανομή απετέλεσε επαρχία του δυναστικού τμήματος του Παλαιολόγου Θωμά, ο οποίος είχε ώς έδρα του την Κυπαρισσία.

1. Τα μετά την άλωσιν

Οι Τούρκοι μετά την υποδούλωση όλων των μερών του Βυζαντινού Κράτους στράφηκαν κατά των Δεσποτών της Πελοποννήσου το 1459- 1460. Δυστυχώς, υπογραμμίζει ο συγγραφεύς, ο Θωμάς Παλαιολόγος ασχολήθηκε με την απόδρασί του, παρά με τον τρόπο αμύνης των κτήσεών του. Βλέποντας τον κίνδυνον κατέφυγε με την οικογένειά του στην Πύλο, μετά στο λιμάνι των Γαργαλιάνων, τον Μάραθον ή Μάραθιν, και τέλος στην Κέρκυρα και από εκεί στην Ρώμη χωρίς να επιστρέψη πλέον στην Ελλάδα.

Η κατάληψις της Κυπαρισσίας και των περιχώρων της είχε ως αποτέλεσμα την τρομερή αφαίμαξι του πληθυσμού της «Δέκα χιλιάδες κάτοικοι», γράφει ο συγγραφεύς, «παραδίδονται και οδηγούνται εις Κωνσταντινούπολιν και συνοικίζονται εκεί»7. Η μετακίνησις αυτή του πληθυσμού δημιούργησε θρύλους στις σχέσεις των Κυπαρισσίων και ομογενών εκπατρισθέντων. «Πολλαί περιπέτειαι αναγνωρίσεως συγγενών δύνανται να τροφοδοτήσουν ολοκλήρους τόμους ιστορικών μυθιστορημάτων» κατά το σχετικό σχόλιο του Κανελόπουλου. Αυτά τα γεγονότα ήταν η απαρχή μιας σκοτεινής και μακράς χειμερινής περιόδου για την Τριφυλία.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

Το ότι η μεσαία αστική τάξη καταστρέφεται είναι πασιφανές πλέον και πάντοτε αυτή η τάξη ήταν εκείνη που καταστρεφόταν από τις οικονομικές δυσχέρειες. Αρκεί να δει κανείς τι έγραφε ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ πριν την Γαλλική Επανάσταση στην Πολιτική Οικονομία του για την εποχή του λες και επρόκειτο για τη δική μας: «Το μεγαλύτερο κακό έχει ήδη ενσκήψει, όταν υπάρχουν φτωχοί για να υπερασπιστούμε και πλούσιοι για να περιορίσουμε. Τότε όλη η δύναμη των νόμων ασκείται πάνω στα μεσαία εισοδήματα και είναι εξίσου αδύναμοι τόσο έναντι των θησαυρών των πλουσίων όσο και έναντι της ένδειας των φτωχών….οι μεν (οι πλούσιοι) σπάνε τα δίχτυα, οι δε (οι φτωχοί) περνούν ανάμεσά τους».

Αλλά τα αίτια αυτής της καταστροφής δεν είναι και τόσο ευκρινή. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι αυτά είναι τυχαία, δηλαδή σε μία οικονομική κρίση αυτοί που χάνουν είναι όσοι έχουν. Και εφ’ όσον οι πολύ ισχυροί δεν γίνεται να χάσουν και οι πάμφτωχοι δεν έχουν τίποτε για να χάσουν, τότε οι μόνοι που μπορούν να απολέσουν κάτι είναι αυτοί που ανήκουν στην μεσαία τάξη στις πολλές διαστρωματώσεις της. Αυτό είναι πέρα για πέρα λογικό. Όμως μια τέτοια καταστροφή οφείλεται μόνον στην τύχη;

Πιστεύουμε ότι υπάρχει και μία άλλη πλευρά αθέατη που, όμως, συναληθεύει με το προηγούμενο.

Βέβαια, πρέπει προηγουμένως να διευκρινίσουμε τι εννοούμε με τον όρο “μεσαία τάξη” στο παρόν άρθρο για λόγους κατανόησης. Η μεσαία τάξη δεν είναι κάτι ενιαίο αλλά εμπεριέχει πολλές κοινωνικές διαστρωματώσεις και μπορεί να συμπεριλάβει και την λεγόμενη εργατική τάξη. Θεωρούμε ως μεσαία τάξη όλους εκείνους που υπάγονται στον συνεκτικό κοινωνικό ιστό, έχουν προοπτική βελτίωσης στη ζωή, σχετική ελευθερία, τακτικά εισοδήματα και, το σημαντικότερο, πρόσβαση στην παιδεία και τον πολιτισμό. Η ανώτερη τάξη (που έχει και αυτή διαστρωματώσεις) είναι εκείνη που δεν υπόκειται στις συνήθεις ανάγκες του ανθρώπου για επιβίωση και ζει έξω από τον κοινωνικό ιστό επειδή μπορεί να το κάνει, ενώ η κατώτατη είναι αυτή που είναι τόσο πτωχή που γίνεται έρμαιο των ισχυρών και η προσπάθεια για επιβίωση μαζί με την αμάθεια λόγω έλλειψης παιδείας την ωθεί επίσης έξω από τον κοινωνικό ιστό. Φυσικά, σαφείς διαχωρισμοί δεν υπάρχουν και τα κατώτερα στρώματα αυτής της μεσαίας τάξης μπορεί να συνδέονται στενότερα με την κατώτατη και τα ανώτερα ή τα μεσαία στρώματά της είναι σαφές ότι χάνουν περισσότερο στις κρίσεις. Ορισμένα δε άτομα της ελίτ μπορεί να χάνουν τα κεκτημένα αιφνιδιαστικά στις οικονομικές κρίσεις, αλλά ως τάξη δεν αφανίζεται, δηλαδή τα δύο άκρα έχουν προς το παρόν σταθερή ύπαρξη έστω και αν τα μέλη τους μεταβάλλονται. Το μεσαίο σημείο όμως (η ευρεία μεσαία τάξη) είναι ευάλωτη και μπορεί παροδικά να αφανιστεί. Το οικονομικό κριτήριο δεν είναι, βέβαια, το μοναδικό κριτήριο διαχωρισμού (αυτό θα ήταν απαράδεκτο), αλλά αποτελεί ένα μέσον για ευκαιρία πρόσβασης στα πολιτισμικά αγαθά και για πνευματική ανάτπυξη και ελευθερία, πράγματα καίρια για την όποια εξουσία και των οποίων την ανάπτυξη η μεγάλη φτώχεια εμποδίζει.

Γιατί είναι παράνομη η νέα "Πενταμερής" της Γενεύης και γιατί οδηγεί σε καταστροφή - Γνωμάτευση του καθηγητή κ. Κασιμάτη

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αναιρεί πλέον κάθε μέρα που περνάει και από μία από τις βασικότερες κόκκινες γραμμές για το Κυπριακό, που απετέλεσαν συνεχώς, από το 1974, τα ανυποχώρητα σημεία όλων των ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων. Βασίζεται στο σοκ, στις γιορτές και στη στήριξη και τεχνολογία των πιο έμπειρων δυνάμεων στον κόσμο σε πορτοκαλί επαναστάσεις, παραπλάνηση και μεταμοντέρνα πραξικοπήματα.

‘Oλα όσα γίνονται τώρα σχετικά με το κυπριακό προσβάλλουν βαριά την κυπριακή συνταγματική τάξη και τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, υπογραμμίζει ο κορυφαίος ‘Ελληνας συνταγματολόγος, Πρόεδρος της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου και Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Κασιμάτης. Ο κ. Κασιμάτης, που υπήρξε ο νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και κατήρτισε το σχέδιο αναθεώρησης του ελληνικού Συντάγματος του 1986, επισημαίνει ότι είναι βαρύτατες οι ευθύνες όσων συναινούν σε αυτές τις μεθοδεύσεις. Του ζητήσαμε τη γνώμη του για τη νομική πλευρά της σχεδιαζόμενης διάσκεψης της Γενεύης της 12ης Ιανουαρίου και είχε την καλωσύνη να μας την παράσχει. Την παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου.

Τις αναιρεί ο Αναστασιάδης τις κόκκινες γραμμές στην Κύπρο, δίνει και το πρόσχημα που χρειάζονται στην Αθήνα στην κυβέρνηση, ίσως και ένα τμήμα τουλάχιστον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ακριβώς και ο Πόντιος Πιλάτος στον καιρό του, για να πουν “δεν συμφωνούν, αφού όμως τα ζητάει και τα συμφωνεί η Κύπρος, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε μαζί του”. Δεν αξίζει και πολλά το επιχείρημα, ούτε από νομικής, ούτε από πολιτικής απόψεως, αυτό έχουν όμως, αυτό χρησιμοποιούν.

Ο Αναστασιάδης ξέρει πούχει μπλέξει. ‘Εχει πείρα, έχει δει πράγματα, πιθανότατα μια φωνή μέσα του τον ειδοποιεί τι τέλος μπορούν να έχουν και για τον ίδιο όλα αυτά. Αλλά δεν μπορεί πια να κάνει πίσω. Πρέπει να ολοκληρώσει το θλιβερό έργο. Οι εν Αθήναις συνένοχοι είναι στον κόσμο τους. Νομίζουν ότι ξεγέλασαν την Ιστορία. Δεν ξέρουν ότι η δική της αδυσώπητη λογική είναι που τούς χρειάζεται ασύνειδους, μέχρι να ολοκληρώσουν τις καταστροφές που τους έχει χρεώσει. Δεν ξέρουν γιατί πρέπει να μην ξέρουν το τέλος που περιμένει κι αυτούς. Είναι τρέλλα, αλλά έχει λογική, λέει ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ, καθώς πέφτουν ένα ένα τα κεφάλια γύρω του.

500 λέξεις με τον Κώστα Χατζηαντωνίου

Δοκιμιογράφος και πεζογράφος, έχει τιμηθεί το 2011 με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το μυθιστόρημα «Αγκριτζέντο». Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο Ο« κύκλος του χώματος» (εκδόσεις Καστανιώτη). Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας που παρακμάζει και αναζητεί σκοπό υπό τη σκιά του τελευταίου της ήρωα – ενός ανθυπολοχαγού που χάθηκε το 1974 στην Κύπρο.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

«Ο κήπος στις φλόγες» (Ικαρος) του Δημήτρη Νόλλα, «Βερολινέζικα χρονικά» (Αγρα) του Γιόζεφ Ροτ, «Ποίηση σε μικρόψυχους καιρούς» (Γαβριηλίδης) του Στρατή Πασχάλη.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Ο Φαμπρίτσιο ντι Σαλίνα του «Γατόπαρδου». Θα ήθελα να είχα τον στωικισμό και την ειρωνεία για τα ανθρώπινα. Είναι χαρίσματα που μου λείπουν.

Με ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα θέλατε να δειπνήσετε;

Με την Αννα Αχμάτοβα. Για να νιώσω στο βλέμμα της τη δύναμη και την πίστη που δεν λογαριάζει τη βία.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Τα βιβλία που συσκοτίζουν τα αίτια των ιστορικών καταστροφών. Δεν νομίζω πως έχει νόημα η ονομαστική αναφορά.

Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;

«Το τιμιότερο πρόσφορο» (εκδόσεις ΜΙΕΤ). Οι επιστολές του Ικαριώτη καθηγητή του Χάρβαρντ Αριστείδη Φουτρίδη (1887-1923), που αποτυπώνουν το πάθος ενός χαρισματικού απόδημου για την Ελλάδα και τη σύγχρονη παρουσία της στον κόσμο.

Κυπριακό: Οδεύοντας στη Γενεύη

«Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…» Γιώργος Σεφέρης

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη από τον Φιλελεύθερο

Διαφωνούν ακόμη και στην ερμηνεία του ανακοινωθέντος της Νέας Υόρκης! Και πάνε στη Γενεύη με χειρισμούς ποδαριού για να λύσουν το Κυπριακό! Και με τον Έσπεν Μπαρθ Άιντα διευθυντή ορχήστρας. Αν ποτέ μας έφερναν την όποια λύση τους, την αμερικανο-νατοϊκή, και κατάφερναν να διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, από την επομένη θα άρχιζε ο πόλεμος της ερμηνείας αυτών που συμφωνήθηκαν και θα παρέλυαν τα πάντα! Και η Τουρκία θα υπαγόρευε, όχι μόνο τις ερμηνείες των συμφωνηθέντων, αλλά θα επέβαλλε και την επικυριαρχία της σε ολόκληρη την Κύπρο! Η Κύπρος είναι κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, θέλουν να το διαλύσουν, αγωνίζονται γι΄αυτό χρόνια, και στη θέση του να στήσουν ένα νεοταξικό μόρφωμα με τους Κυπρίους πειραματόζωα αυτής της νέας τάξης που διαλύει κράτη, δημιουργεί τα εκατομμύρια των προσφύγων και τροφοδοτεί την τρομοκρατία. Θα το επιτρέψουν αυτό οι πολίτες της Κύπρου;

Μα συμπληρώνονται σε λίγο 43 χρόνια από την τουρκική εισβολή, φωνάζουν εν χορώ οι οπαδοί της όποιας λύσης. Θα περιμένουμε άλλα τόσα; Καλά, από μας εξαρτάται; Με τόσες υποχωρήσεις, τι άλλο να κάνουμε; Για 25 χρόνια είχαμε προέδρους που άλλοι τους έχρισαν «ενδοτικούς» και άλλοι «ρεαλιστές», από τον Βασιλείου ώς τον Κληρίδη κι από τον Χριστόφια ώς τον Αναστασιάδη. Γιατί δεν πέτυχαν λύση; Απλούστατα γιατί η Τουρκία δεν θέλει λύση. Αυτό που θέλει είναι την πλήρη παράδοση. Την αναγνώριση των τετελεσμένων της εισβολής, σε πρώτο στάδιο, με τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και, σε δεύτερο στάδιο, τον πλήρη στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.

Νετανιάχου: Μεγάλα αποθέματα αερίου σε Ισραήλ, Κύπρο, Κρήτη/ ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

• 

«Υπάρχει ήδη μία συνεργασία ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Ισραήλ πολύ φυσική, που αντανακλάται σε κάτι που επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων», τονίζει ο Ισραηλινός πρωθυπουργός. «Ελληνες πιλότοι ήρθαν πρόσφατα και στην ουσία έσωσαν ένα μέρος της Χάιφας, της δικής μας “παραθαλάσσιας Θεσσαλονίκης”».

Την πεποίθησή του ότι τα αποδεδειγμένα και πιθανά ενεργειακά αποθέματα που υπάρχουν σε Ισραήλ, Κύπρο και στα νότια της Κρήτης μπορεί να στηρίξουν εξαγωγές φυσικού αερίου στην Ευρώπη, ακόμη και μέσω του EastMed, εκφράζει με συνέντευξή του στην «Κ» ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Ο κ. Νετανιάχου τονίζει ότι ο EastMed είναι πλέον μια ορατή πιθανότητα, ενώ αναφέρεται στις ιδιαιτέρως στενές σχέσεις που έχουν αναπτύξει η Ελλάδα και το Ισραήλ σε ζητήματα συνεργασίας στους τομείς της ασφάλειας και της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Δεν παραλείπει να μιλήσει για τη βοήθεια της Πολεμικής Αεροπορίας στην πυρόσβεση των πυρκαγιών που απείλησαν τη Χάιφα τον περασμένο Νοέμβριο, ενώ τονίζει τη σημασία ανάπτυξης της καινοτομίας και του τομέα της υψηλής τεχνολογίας στο Ισραήλ. Ο κ. Νετανιάχου δεν αποκλείει ισραηλινές επενδύσεις στην Ελλάδα, ενώ μιλάει και για τον εξαιρετικά υψηλό συμβολισμό τον οποίο διατηρεί στο συλλογικό εβραϊκό υποσυνείδητο η πόλη της Θεσσαλονίκης.

Στο καφέ Πούσκιν

– Κύριε πρωθυπουργέ, σας ευχαριστούμε πολύ που είστε μαζί μας. Να σας ρωτήσω κατ’ αρχάς, όταν πρωτοξεκινήσατε αυτή τη σχέση με την Ελλάδα πριν από 6-7 χρόνια, είχατε πιστέψει ότι θα μπορούσαμε να έρθουμε τόσο κοντά;

– Στην πραγματικότητα, πίστευα πως δεν ήταν φυσικό να μην είμαστε τόσο κοντά. Γιατί το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι τρεις δημοκρατίες στο δυτικό άκρο της Μεσογείου και έχουμε κοινές πολιτισμικές ρίζες. Η εβραϊκή και η ελληνική κουλτούρα βασικά έβαλαν τα θεμέλια του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Το παράλογο ήταν που δεν ήμασταν τόσο κοντά και ήμασταν σε απόσταση για λόγους που δεν έβγαζαν νόημα. Οταν λοιπόν συνάντησα τον Γιώργο Παπανδρέου κατά τύχη σε ένα εστιατόριο στη Μόσχα…

– Επομένως είναι αλήθεια ότι τυχαία ξεκίνησαν όλα…

– Πήγα στο καφέ Πούσκιν, αφού είχα ολοκληρώσει μία επίσκεψη στη Μόσχα. Καθόμουν με τη σύζυγό μου και ένας σερβιτόρος ήρθε και μου είπε «ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θα ήθελε να σας μιλήσει» και απάντησα «ασφαλώς». Και ξεκινήσαμε μια συζήτηση. Είχαμε μείνει οι τελευταίοι πελάτες στο εστιατόριο, το κρατήσαμε ανοιχτό… Καταλήξαμε στο ότι ήταν απολύτως λογικό να δημιουργήσουμε σχέσεις στον πολιτισμό, στην οικονομία, την ασφάλεια, στον τουρισμό. Υπήρχε κάθε λόγος να το κάνουμε και κανένας λόγος για να μην το κάνουμε. Πολύ σύντομα ο Παπανδρέου ήρθε στο Ισραήλ, εγώ ήρθα εδώ και τα υπόλοιπα είναι –δεν θέλω να πω Ιστορία, γιατί συνεχίζουμε να γράφουμε Ιστορία–, αλλά μοιάζει τόσο φυσικό σήμερα. Και παρά την αλλαγή των κυβερνήσεων, παραμένει μια πολύ σταθερή σχέση.

Το "φιλειρηνικό" Ισλάμ και η κοινότητα Αχμαντίγια (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 19η Ιουνίου 2017

ΤΟ «ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΚΟ» ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΧΜΑΝΤΙΓΙΑ

   Όπως έχουμε τονίσει σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, ο ραγδαίως εξελισσόμενος θρησκευτικός συγκρητισμός, τον οποίο προωθεί ο Οικουμενισμός και οι σκοτεινές δυνάμεις της Νέας Εποχής δημιουργούν νέα θρησκευτικά μορφώματα, με στοιχεία των ήδη υπαρχόντων θρησκειών και πίστεων, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία της εφιαλτικής πανθρησκείας, της θρησκείας του Αντιχρίστου, η οποία θα είναι ένα δαιμονικό συμπίλημα των «θετικών» στοιχείων όλων των θρησκειών!

    Παράλληλα με το ρεύμα του θρησκευτικού συγκρητισμού παρατηρείται στην εποχή μας μια πρωτοφανής αναζωπύρωση του Ισλαμισμού, αλλά και μια επικίνδυνη επεκτατική πορεία και διείσδυση του Ισλάμ στη Δύση, το οποίο φιλοδοξεί να κυριαρχήσει σ’ όλο την Ευρώπη και την Αμερική. Ένα πλήθος μουσουλμανικών οργανώσεων εργάζεται εντατικά αυτή τη στιγμή σ’ όλη την γηραιά ήπειρο, και προπαγανδίζει συστηματικά το Ισλάμ, το οποίο προσπαθεί ναωραιοποιήσει και να το παρουσιάσει ως δήθεν φιλειρηνικό. Προσπαθεί να πείσει τους δυτικούς ότι το Ισλάμ δήθεν εργάζεται για την παγκόσμια ειρήνη, η οποία είναι και το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας. Να «φορτώσει» τα φρικώδη εγκλήματα των συγχρόνων σφαγέων της ανθρωπότητας ισλαμιστών, σε δήθεν παρερμηνείες του Ισλάμ. Ωστόσο τα διδάγματα του Κορανίου είναι τόσο σαφή, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Ο Ορθόδοξος ελληνικός λαός, όπως και οι άλλοι Βαλκανικοί ορθόδοξοι λαοί, έχουν βιώσει πολύ καλά το «φιλειρηνικό» και «ανθρωπιστικό» Ισλάμ, τα διδάγματα του Κορανίου και το νόμο της Σαρία, για μισή σχεδόν χιλιετία, με τις εκατόμβες των νεκρών και τις χιλιάδες θυσίες των Νεομαρτύρων. Την «ειρήνη», την «ανθρωπιά» και το «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», τα οποία απορρέουν από τις αρχές της ισλαμικής θρησκείας, βιώνουν στις μέρες μας εκατομμύρια χριστιανοί σε όλο τον κόσμο, ως φρίκη, όλεθρο και καταστροφή, πέραν πάσης λογικής, από τους «στρατιώτες του Αλλάχ»!   

   Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα στην εφημερίδα«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» (φύλλο 12-4-2017 όχι τυχαία την Μ. Τετάρτη), με τίτλο: «ΕΚΣΤΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΧΜΑΝΤΙΓΙΑ». Πρόκειται για συνέντευξη στον δημοσιογράφοκ. Φώτη Κουτσαμπάρη του ιμάμη και προέδρου της μουσουλμανικής κοινότητας Αχμαντίγια Ελλάδας Atta – Ul Naseer. Αφορμή επίσης πήραμε και από τη διανομή σχετικού εντύπου της ισλαμικής αυτής οργάνωσης στο λεκανοπέδιο της Αττικής και σε άλλα μέρη της Ελλάδος.

Τουρκικές ταινίες, σήριαλ και Survivor: Μέσα Πολιτιστικής Διπλωματίας ή Προπαγάνδας

του Μιχάλη Διακαντώνη*

H Πολιτιστική Διπλωματία αποτελεί ένα πεδίο άσκησης πολιτικής που στοχεύει στη δημιουργία, ανάπτυξη και προβολή των πολιτισμικών στοιχείων μιας χώρας στο εξωτερικό. Η ιστορία, η γλώσσα, τα έθιμα, οι παραδόσεις και τα πάσης φύσεως καλλιτεχνικά επιτεύγματα ενός λαού, προβάλλονται με σκοπό όχι μόνο να δημιουργήσουν μια θετική και ελκυστική εικόνα για την εκάστοτε χώρα, αλλά και για να λειτουργήσουν ως ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ κρατών που διαθέτουν διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, αμβλύνοντας έτσι, ιστορικές, θρησκευτικές ή άλλες διαφορές που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ τους.

Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που η πολιτιστική διπλωματία μιας χώρας λειτουργεί ως ένα μέσο άσκησης πολιτικής προπαγάνδας, τόσο έναντι άλλων κρατών όσο και έναντι των πολιτών της ίδιας της χώρας που δημιουργεί αυτά τα πολιτιστικά προϊόντα; Η περίπτωση της Τουρκίας είναι παραπάνω από χαρακτηριστική. Η γείτονα χώρα έχει πλέον ειδικευτεί στην παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών, τηλεοπτικών σειρών και εσχάτως τηλεπαιχνιδιών που τυγχάνουν διεθνούς προβολής. Και αν δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στην δημιουργία πολιτιστικών προϊόντων που γεννούν προφανή οικονομικά οφέλη (μέσω της διάθεσής τους στο εξωτερικό, της αύξησης του τουρισμού και της παρεπόμενης ζήτησης που προκαλούν για τα τουρκικά προϊόντα), δημιουργείται πρόβλημα όταν διαστρεβλώνουν ιστορικά γεγονότα με σκοπό να προωθήσουν τις μακροχρόνιες στοχεύσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τουρκικά Σήριαλ και Ελλάδα

Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, η προβολή τουρκικών τηλεοπτικών σειρών άνθησε όχι τόσο λόγω της καλλιτεχνικής τους αξίας (αν και είναι αλήθεια ότι αρκετές από αυτές υπερτερούν ποιοτικά των εγχώριων παραγωγών) όσο κυρίως του πολύ μικρότερου κόστους τους, καθώς η αγορά ενός τουρκικού επεισοδίου φθάνει περίπου στο 1/10 της παραγωγής ενός ελληνικού. Οι Τούρκοι παραγωγοί εκμεταλλεύονται τις οικονομίες κλίμακας που προκύπτουν απ’ το γεγονός ότι οι σειρές αυτές απευθύνονται όχι μόνο στα σχεδόν 80 εκατομμύρια του τουρκικού πληθυσμού, αλλά και σε άλλες χώρες όπου διαβιούν τουρκόφωνοι πληθυσμοί, καθώς και στα κράτη της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων.

Η συντριβή της έννοιας της ύλης εισάγει την ανθρωπότητα στην νέα εποχή (Μ. Δανέζης)

Ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής ως εργαλείο μετασχηματισμού της άυλης πραγματικότητας σε ύλη και ενέργεια

Ο άνθρωπος φαίνεται ως ύλη, δεν είναι όμως· το ίδιο και όλος ο κόσμος όπως τον αντιλαμβάνονται οι (ατελείς) ανθρώπινες αισθήσεις. Ο χρόνος και ο χώρος είναι επίσης κατασκευές του ανθρώπινου μυαλού. Η φυσική πραγματικότητα περνώντας μέσα από την ανθρώπινη βιολογία (αίσθηση, αντίληψη) μετατρέπεται σε ύλη και ενέργεια. Η βιολογία αυτή είναι ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής και η αντίληψη της φυσικής πραγματικότητας είναι το matrix, δηλαδή η ψευδαίσθησή της. Τι διδάσκεται απ’ όλα αυτά στα σχολεία;

Ο αστροφυσικός Μάνος Δανέζης απαντά στον Γιώργο Σαχίνη (ΚΡΗΤΗ TV, Μάιος 2017).

Οι τοπικές ποικιλίες υπό διωγμό

Αλληλέγγυα Κοινωνική και Συνεργατική Οικονομία: Οι βιοκαλλιεργητές που ως σήμερα δήλωναν ότι έχουν ιδιοπαραγόμενο σπόρο βρίσκονται σε αδιέξοδο

Tου Παναγιώτη Σαϊνατούδη

Αυτές τις μέρες 21/5/2017 και 4/6/2017 μας ενημέρωσαν συνεργαζόμενοι καλλιεργητές του Πελίτι ότι φέτος δεν μπορούν να δηλώσουν τις τοπικές ποικιλίες που καλλιεργούν, στη Δήλωση Καλλιέργειας που συμπληρώνουν κάθε χρόνο.

Το υπουργείο έκανε μια μεγάλη αλλαγή στις δηλώσεις καλλιέργειας (και στην πολιτική ενισχύσεων) χωρίς να ενημερώσει έγκαιρα τους καλλιεργητές.

• Περίπτωση πρώτη: Μέχρι τον προηγούμενο χρόνο, οι καλλιεργητές μπορούσαν να δηλώσουν ότι καλλιεργούν μονόκκοκο σιτάρι. Φέτος δεν μπορούν. Μια ποικιλία που καλλιεργείται εδώ και 9.000 χρόνια στην Ελλάδα που κατάφεραμε να τη διασώσουμε μετά από δύο δεκαετίες εντατικής εργασίας, της Τράπεζας Γενετικού Υλικού, του Πελίτι, αρκετών καλλιεργητών, του Αιγίλοπα και άλλων οργανώσεων κλ.π, το υπουργείο την διαγράφει από τους καταλόγους του και οι καλλιεργητές της εξαναγκάζονται να δηλώσουν ότι δεν την καλλιεργούν.
• Περίπτωση δεύτερη: Οι καλλιεργητές που δηλώνουν ότι καλλιεργούν μεσόσπερμα ή μικρόσπερμα φασόλια (η «ομπρέλα» κάτω από την οποία εντάσσονταν μέχρι πέρυσι όλες οι τοπικές ποικιλίες) εφέτος δεν θα ενισχυθούν. Πλέον, ενίσχυση δικαιούνται μόνο όσοι καλλιεργούν επώνυμες ποικιλίες των εταιρειών ή ΠΟΠ. Αξίζει να πούμε ότι ειδικά σε ότι αφορά την περιοχή του Νευροκοπίου Δράμας, οι τοπικές ποικιλίες είναι όχι μόνο πολύ νόστιμες και παραγωγικές αλλά και εξαιρετικά ανθεκτικές στο πράσινο σκουλήκι και τον τετράνυχο, απλά δεν είναι ΠΟΠ. Τα νέα δεδομένα εκ μέρους του υπουργείου βλάπτουν αυτούς τους καλλιεργητές.
• Περίπτωση τρίτη: Καλλιεργητές που κρατάνε παραδοσιακές ποικιλίες καλαμποκιού δεν μπορούν να της δηλώσουν.
• Τέλος όλοι οι βιοκαλλιεργητές που ως σήμερα δήλωναν ότι έχουν ιδιοπαραγόμενο σπόρο βρίσκονται σε μεγάλο αδιέξοδο.

Το υπουργείο έκανε μια μεγάλη αλλαγή στις δηλώσεις καλλιέργειας (και στην πολιτική ενισχύσεων) χωρίς να ενημερώσει έγκαιρα τους καλλιεργητές.

Περιόρισε τις ενισχυόμενες ποικιλίες μόνο στις εταιρικές και τις ΠΟΠ – στερώντας από τους παραγωγούς παραδοσιακών ποικιλιών όχι μόνο την (πενιχρή) ενίσχυση, αλλά ακόμη και την δυνατότητα να δηλώσουν την ποικιλία που καλλιεργούν! 

Αν αυτό δεν είναι διωγμός, τότε τι είναι; Ζητάμε από το υπουργείο να επιτρέψει στις δηλώσεις καλλιέργειας 2017 την δήλωση αλλά και ενίσχυση κάθε πραγματικά καλλιεργούμενης ποικιλίας, είτε είναι επώνυμη – εταιρική είτε είναι τοπική.

Για το Πελίτι

Παναγιώτης Σαϊνατούδης

Η Δημοκρατία των μειοψηφιών/του Σαράντου Λέκκα

.

Εκείνο που πλέον απαιτείται είναι μια στιβαρή κυβέρνηση που να έχει αποκλειστικό σκοπό την σταδιακή επαναφορά της Ελληνικής Δημοκρατίας στα ιδεώδη που την χαρακτήριζαν.

.

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα  της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια  ως δικαίωμα , την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία «.

 Ισοκράτης
436 π.Χ. – 338 π.Χ.

Άρθρο

Όταν ο άνθρωπος που εμφανίζεται σχεδόν καθημερινά στους τηλεοπτικούς δέκτες ως εκπρόσωπος της χώρας στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές φέροντας τον τίτλο του υπουργού οικονομικών, όταν ο άνθρωπος αυτός όπως και οι υπόλοιποι του κυβερνώντος κόμματος ισχυρίζονταν προεκλογικά ότι θα σχίσει τα μνημόνια δηλώνει ότι « η οικονομία είναι εξίσου σημαντική με την παρέλαση των gay» τότε το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό.

Είναι κοινωνικό και παράλληλα πρόβλημα Δημοκρατίας.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στον βάλτο που δημιούργησε με μεθοδικότητα η αριστερόστροφη διανόηση επί σειρά δεκαετιών.

Η αποδόμηση κάθε έννοιας που είχε σχέση με τους θεσμούς, την ευνομία, την  αριστεία, την παιδεία,  την ιστορική διαδρομή, την πολιτιστική κληρονομιά, την πειθαρχία, τον σεβασμό , έχει πλέον ολοκληρωθεί.

Προβλήθηκε ο ακτιβισμός και θεοποιήθηκε η δημοκρατία των μειοψηφιών ενώ με Δούρειο ίππο τα δημοκρατικά δικαιώματα πολτοποιήθηκε καθετί που αντιστέκονταν στην πλήρη διάλυση των κοινωνικών δομών.

Δημοκρατικό δικαίωμα να καίγονται περιουσίες, να εκφοβίζονται και να λοιδορούνται πολίτες, να δημιουργούνται γκέτο, να διαλύεται η παιδεία.

Δημοκρατικό δικαίωμα, η επιβολή των απόψεων των μειοψηφιών με λεκτική ή σωματική βία .

Δημοκρατικό δικαίωμα να διαστρεβλώνεται  η ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά όπως και να ξαναγράφονται κομμάτια της ιστορίας από την οπτική γωνία εκείνων που διέπονται από τα ιδεώδη του  διεθνισμού.

Όταν ο επικεφαλής της ελληνικής οικονομίας δηλώνει ότι « η οικονομία είναι εξίσου σημαντική με την παρέλαση των gay» όχι μόνο επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω αλλά δείχνει και τον τρόπο σκέψης όλων αυτών που αυτοαποκαλούνται δημοκράτες .

Δημοκράτης δεν είναι αυτός που ψεύδεται (σκίσιμο μνημονίων, διαγραφή χρέους, κτλ.), δεν είναι αυτός που αλλοιώνει την ιστορία (συνωστισμός κατά την Μικρασιατική καταστροφή), δεν είναι αυτός που διαλύει την παιδεία (λιγότερες εξετάσεις, κατάργηση της αριστείας ) δεν είναι αυτός που λοιδορεί τα όργανα της τάξεως και υποκριτικά τα εγκαλεί όταν συμβαίνει ένα ακραίο γεγονός, δεν είναι αυτός που θεωρεί ότι η χώρα δεν έχει σύνορα, δεν είναι αυτός που ανέχεται τα γκέτο (αναρχικών, γύφτων, ναρκομανών, κτλ.), δεν αυτός που δεν σέβεται την ζωή και την αξιοπρέπεια.

Αυτός δεν είναι δημοκράτης, είναι πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά παράσιτο .

Φυσικά η θρασύτητα του και η ωχαδελφική αντιμετώπιση του έχει οδηγήσει στην επικράτηση των ιδεολογημάτων του ανεξάρτητα εάν βρίσκεται όπως στην παρούσα χρονική περίοδο στην εξουσία ή όχι.

Διότι τι σημασία έχει η εξουσία εάν ο τρόπος σκέψης της ποδηγετείτε από τις αριστερόστροφες ιδεοληψίες των μειοψηφιών;

Τι σημασία έχει η εξουσία εάν δεν μπορεί να επιβάλει  την τάξη σε γκέτα που αποδεδειγμένα λειτουργούν ως ορμητήρια κακοποιών και εμπόρων ναρκωτικών;

Αχαλίνωτος Προυστ

Αχαλίνωτος Προυστ

Αχαλίνωτος Προυστ

απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του Ερωτευμένος Προυστ

του Ουίλιαμ Κάρτερ

«Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα μου: Η ανάγκη μου να αγαπηθώ και, για να γίνω πιο σαφής, η μεγαλύτερη από το να με θαυμάσουν ανάγκη μου να με χαϊδέψουν και να με κακομάθουν.»

Ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξε μαθητής του Λυκείου Κοντορσέ από το 1882 έως το 1889. Ο «στενός κύκλος» των συμμαθητών του περιελάμβανε έναν εκπληκτικό αριθμό μελλοντικών συγγραφέων. Ο Ντανιέλ Αλεβί έγραψε βιογραφίες του Φρειδερίκου Νίτσε, του Ζιλ Μισελέ και του Σεμπαστιέν Βομπάν• ο Λουί ντε Λα Σαλ, ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία, εξέδωσε μια ποιητική συλλογή και ένα μυθιστόρημα• ο Ρομπέρ Ντρέιφους έγινε ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς της Τρίτης Δημοκρατίας. Δύο άλλοι φίλοι από το λύκειο, ο ποιητής Φερνάν Γκρεγκ και ο θεατρικός συγγραφέας Ρομπέρ ντε Φλερ, εξελέγησαν μέλη της Γαλλικής Ακαδημίας, μια τιμή που δεν έγινε ποτέ στον Προυστ, το συγγραφικό επίτευγμα του οποίου έμελλε να επισκιάσει, έστω και καθυστερημένα, εκείνο των εξέχοντων συμμαθητών του.

Οι συμμαθητές του Προυστ δεν έβρισκαν πάντα ευχάριστη τη συντροφιά του. Ένιωθαν μεν δέος μπροστά στα προφανή λογοτεχνικά του χαρίσματα, αλλά η προσωπικότητά του, ειδικά η ζηλότυπη ανάγκη του για αποκλειστικότητα του ενδιαφέροντός τους, πολλές φορές τους απωθούσε. Ο Ζακ-Εμίλ Μπλανς, ο οποίος ζωγράφισε σε ελαιογραφία μια πολύ γνωστή προσωπογραφία του Προυστ, αναφέρει στα απομνημονεύματά του έναν κοινό παιδικό τους φίλο, ο οποίος του είχε εκμυστηρευτεί ότι, κάθε φορά που έπαιζε με τον μελλοντικό συγγραφέα, πάντα «με κυρίευε ο φόβος όταν αισθανόμουν τον Μαρσέλ ν’ αρπάζει το χέρι μου και να μου δηλώνει την ανάγκη του για απόλυτη και τυραννική κατοχή».1 Με τη σκληρότητα που συνήθως χαρακτηρίζει τα αγόρια στην εφηβική ηλικία, οι συμμαθητές του Προυστ πείραζαν και ταπείνωναν τον ευαίσθητο και φορτικό φίλο τους, απορρίπτοντας κοφτά τις προτάσεις του για μεγαλύτερη οικειότητα, γεγονός που τον πλήγωνε βαθιά.